#trap met hout | Explore Tumblr posts and blogs

rotterdamvanalles · 6 months ago

Text

Herenhuis, Schiekade 77 (1896) staat tussen de ungerplein en Provenierssingel

Het voormalig herenhuis aan de Schiekade 77 in Rotterdam is een rijksmonument aan de Schiekade, gebouwd in 1896 in opdracht van de bouwondernemer C. Kurpershoek, naar (een vroeg) ontwerp in overgangsarchitectuur van de Rotterdamse architect P.G. Buskens.

Het (niet vrijstaande) herenhuis is opgetrokken op een rechthoekige plattegrond en omvat een souterrain, twee verdiepingen en een kapverdieping. De voorgevel, vier traveeën breed, is asymmetrisch ingedeeld en, boven een rustica natuurstenen plint ter hoogte van het souterrain, opgetrokken in rode verblendsteen met details van natuursteen en gele verblendsteen. De glas-in-lood (schuif)vensters en deuren zijn rechthoekig of getoogd met houten kozijnen. Het zadeldak, met de nok parallel aan de Schiekade, is met leien gedekt. De voorzijden van de punt(zij)gevels zijn met rode baksteen en natuurstenen ezelsruggen als trapgevels gedetailleerd. Ter hoogte van het souterrain bevinden zich respectievelijk (van links naar rechts): de houten, geprofileerde, dienstingang met ijzerbeslag en siertraliewerk, een drieledig venster met ronde bovenlichten, een halfrond venster en de inpandige natuurstenen trap naar de voordeur. Ter hoogte van de bel-étage bevinden zich links twee rechthoekige vensters, aan de bovenzijde omlijst met natuursteen. Hierboven bevindt zich een fries met een tegeltableau met de spreuk "sine labore nihil". Rechts van deze vensters de ingangsportiek onder een rondboog van gele verblendsteen en natuurstenen aanzetstenen. Deze boog steunt aan de rechterzijde op een hardstenen zuil. Aansluitend hierop bevindt zich rechts, boven de trap, een halve rondboog van gele verblendsteen. De voordeur is van decoratief geprofileerd blank hout met smeedijzeren siertraliewerk voor de kleine vensters. Rechts van de deur bevindt zich een rondboogvenster. Op de tweede verdieping bevinden zich links twee gekoppelde vensters omlijst met een spaarveld van gele verblendsteen en onder een gezamenlijke decoratieve rollaag. In de boogtrommel van de rollaag is een tegeltableau aangebracht. Boven de ingangspartij bevindt zich een natuurstenen balkon met een rechthoekige deur met getrapte natuurstenen omlijsting. Rechts hiervan één getoogd venster omlijst met een spaarveld van gele verblendsteen, waarboven een tegeltableau met het jaartal "1896"

Naast het balkon, onder het venster bevindt zich een natuurstenen medaillon in een vierkante omlijsting met een en profil ridderportret. Onder de geprofileerde dakgoot (op geprofileerde klossen) bevindt zich een kroonlijst gedecoreerd met geglazuurde tegels. Dakgoot en kroonlijst worden beëindigd met gebeeldhouwde figuren: links een leeuw, rechts een jongetje. De ingangstravee is hoger opgetrokken als torentje waarin zich ter hoogte van de kapverdieping een rechthoekig drielichtvenster met natuurstenen deelzuiltjes bevindt. De toren heeft een tentdak met smeedijzeren bekroning. Dakgoot en kroonlijst van het torentje zijn vormgegeven conform de eerder beschreven dakgoot en kroonlijst. Links van de toren bevindt zich op het dak een kleine dakkapel met een torenspitsje en sierlijke ijzeren bekroning.

De achtergevel is geheel opgetrokken in rode baksteen en bevat links op de begane grond een uitspringend bouwdeel met deuren naar de tuin. Hierboven bevindt zich op de verdieping een balkon met houten en smeedijzeren borstwering. Op de verdieping hierboven bevindt zich rechts in de gevel een loggia met houten en smeedijzeren borstwering en op de kapverdieping links een balkon. De gevel eindigt in een topgevel met houten windveren en makelaar. In het interieur zijn onder meer nog origineel: de gedessineerde tegelvloeren in het souterrain en de rijk gedecoreerde hal en het trappenhuis. De hal en het trappenhuis zijn voorzien van marmerlambrisering waarboven stucco blokwerk en hier en daar stucco ornamenten. De deuren zijn omlijst met geprofileerde houten en stucco decoraties. De hal is voorzien van een spiegelgewelf ondersteund door stucco gedecoreerde 'consoles'.

Het herenhuis is van algemeen belang vanwege de architectuur- en cultuurhistorische waarde, alsmede van belang als vroeg werk binnen het oeuvre van de Rotterdamse architect P.G. Buskens en als specimen van de Schiekade-architectuur van vóór de demping van de Schie tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Foto en Informatie komt van wikipedia.

1 note · View note

vloer-express · 1 year ago

Text

PVC Traprenovatie pakket: Alles in één packet

Een complete oplossing voor het moderniseren en nieuw leven inblazen van het uiterlijk van uw trap gemaakt van PVC-materialen is een PVC Traprenovatie Pakket. Meestal worden deze pakketten geleverd met een reeks aanpasbare componenten die kunnen worden aangepast aan uw individuele vereisten en smaak.

#PVC Traprenovatie pakket

0 notes

peterpijls1965 · 1 year ago

Text

3 oktober 2016 ·

Streams of consciousness

Ik had 24 uur niet geslapen en begon te hallucineren. Ik dacht dat mijn moeder in m’n bed lag. Gelukkig was dat niet zo. Toen ik 4 was droomde ik dat ik met een kalf sliep, heel beangstigend. Niet veel later droomde ik van een dode boerenzoon, die me aanwees, gehuld in een wit doodshemd. Ik ben een doorgeefluik. Een trashmedium. Hoe zou het komen dat ik nauwelijks afval terwijl ik al een maand niet meer warm gegeten heb? Ik leef op vloeibare voeding, mueslirepen en biogarde. Ik weet niet hoe het met me gaat. Ik herstel van psychotische en depressieve tijden. Waarom went dat nooit? Hoe voelt stabiliteit ook alweer? Ik vervloek m’n armoede. Ik had nog naar Jamaica gewild. En terug naar Osaka, mijn favoriete plek op aarde. Ik had nog een dochter willen hebben. Ik had verkering willen hebben met het Baasje. Ik moet mijn doelen bijstellen. Waarom ben ik zo obsessief. Waarom wil een mens zoveel. Het is oktober en de herfstvogels zwijgen. Dat het een maand van doorbraken wordt. Donderdag voor het eerst in 5 jaar naar Amsterdam. Volgens de bewindvoerder ben ik bijna uit de schulden. Mijn vaatchirurg zag ik al meer dan een jaar niet. {Haar driftbuien.) De discrepantie tussen mijn hoffelijk-stoicijnse voorkomen en de lavazeeen in me. Wat kon ik fel zijn toen ik jonger was. Verhitte discussies in kroegen met andere journalisten en vrienden. Ik duw mezelf amechtig vooruit in de rolstoel om meters te maken, het bloed te laten stromen, de spieren sterk te houden. Tales of ordinairy madness. Wie is van hout? Wat is gek? Hoe ziet een normaal iemand eruit? Bestaan gewone mensen? Ik zou een rolmodel voor mijn zoon moeten zijn. De praktijk is eerder andersom: hij is mijn voorbeeld en toetssteen. Hij is een Millenial. De dagelijks overweldigende ervaring om een kind te hebben. De angst dat hem iets overkomt. Herfstdraden. Het is im grosem ganzen nooit zo goed gegaan met de mensheid. Dat ik daar deel van ben. Je vraagt er niet om, het leven, maar je krijgt het toch. Zonder gebruiksaanwijzing. Brief aan een meisje uit Hoboken. De pillen een chemisch harnas. Waarom kom ik hitteschilden tekort, van nature. Ik heb verdomme nog in het leger gezeten. Dante lezen in de kazerne. Ik kan schieten. Wie zal ik uit zijn lijden verlossen? In de lach schieten om het Nos Journaal. De wezenloosheid. Opveegteams gaan verwarde mensen van de straat knuppelen. De beschaving schrijdt voort. Ik moet mijn bloedverdunner slikken. En de cholestoroltablet. Waarom heb ik zulke zieke vaten. Dokter S. zegt dat het niet van roken alleen kan komen. Dus paf ik door. De horrorfoto’s op de pakjes shag: medische porno. Mensen bang maken is en vogue. Het is allemaal je eigen schuld, schatert de zorg. Zal ik slapen komende nacht. Fantaseren over Het Baasje (dat ze me vasthoudt en me de fijnste noemt). Sommige mensen hebben veel liefde te geven. Liefdesdonor worden. Niks terugvragen, het moet vooral belangeloos. Soms maakt het niet uit of je iemand 20 jaar niet ziet. Dae van Rademacher waas gister hiej. We kalden os een gaat in de boks. De bovenbuurvrouw komt de trap af en kijkt zoals gewoonlijk te indringend bij me binnen. Wat moet dat mens. Ik hou van mijn medebewoners in dit veilig beschermd huis, maar ze hebben weinig tekst, en steeds dezelfde. Misschien ben ik over 20 jaar ook zo. Als ik maar geen grumpy old man word. Nooit klagen over de gezondheidszorg, maar eigenlijk moet de vlammenwerper erop. De mensen uit mijn herstelde netwerk, mijn mensen. Als je vertrouwen geeft, krijg je vertrouwen terug. De dag plukken. Wanneer komt F. me weer douchen. Haar strelende wassing van mijn rug. Ik had 24 uur niet geslapen en begon te hallucineren.

0 notes

wijwielennaarazie · 5 years ago

Text

Vrijdag - Zaterdag 14-15/02/2020

Da Nang

Na een lekker ontbijt bij m'n favoriete Bun Ca-restaurant, fiets ik zo'n 10km tot de Marble Mountain. Op de parking worden fietsen niet toegelaten, dus is het een heel gedoe om de fiets aan een redelijke prijs te parkeren bij één van de vele barretjes. Uiteindelijk kan ik in ruil voor een koffietje mijn fiets veilig achterlaten. Allereerst beklim ik de Marble Mountain, en ga er op verkenning in de vele tempelgrotten. Enkele apen liggen er op de loer, om toeristen te belagen en er met de snacks te gaan lopen.

Eenmaal terug beneden bezoek ik de Am Phu Cave. Via deze grot daal je af in de Boeddhistische hel, vol martelingen en vreemde wezens. Via een steile trap omhoog, klim je op tot de hemel, waar mooie beelden zijn uitgehouwen in de rots.

In de namiddag ga ik nog even naar het strand om er wat te ontspannen. Heel toevallig passeert de bus waarin Joanna zit, op weg naar Hoi An. En heel toevallig ziet ze mij op het strand zitten.

Tegen de avond ga ik nog een pintje drinken in een leuk barretje, gebouwd voor en door lokale surfers. Het bestaat uit enkele autowrakken, waarrond met hout een gezellige plek is gebouwd.

De dag erna is luilekkeren op het strand, en in de late namiddag nog eens een groot onderhoud aan de fiets. Alles mooi gekuist en de ketting nog eens gewisseld.

Rond negen uur keer ik met een andere gast van het hostel, en enkele pintjes naar de drakenbrug. In het weekend, op zaterdag en zondag, spuwt ie namelijk vuur en water. Een spektakel waar een grote massa volk naar komt kijken.

3 notes · View notes

jarmoblog · 5 years ago

Text

Dag 6 - Cu Chi tunnels & Saigon

Het is niet zo dat er uitgeslapen kan worden tijdens deze reis. Middagdutjes - als de tijd het toelaat met de airco aan om te ontsnappen van de hitte, of tijdens het reizen - zijn indien mogelijk toegestaan.

Ik was al vroeg wakker en ben als eerste gaan douchen. Zodra ik aangekleed ben ga ik naar de “receptie” (eigenlijk kassa van de Durian winkel) en vraag aan “de stille” hoe het zit met ons inbegrepen ontbijt. Aangezien hij geen engels verstaat, typ ik het op mijn telefoon en vertaal het naar het Vietnamees. Stil kijkt hij op mijn telefoon en pakt zijn eigen telefoon. Hij typt dat ontbijt niet inbegrepen is en er ontstaat een discussie. Met handen en voeten hou ik een screenshot met de boeking voor “de stille” waar in staat ‘ontbijt inbegrepen’ typ deze tekst in translate op mijn eigen telefoon en laat hem zien wat hier uit komt. Vol verbazing staart hij naar mijn telefoon en hij begint met bellen, pakt geld uit zijn kassa en loopt weg. Blijkbaar was het ontbijt toch inbegrepen.

Een bus stopt voor de Durian winkel (ons hostel) en ik hoor mijn naam onder geroepen. Ik loop de trap af en zie daar iemand met een t-shirt van onze tours staan. Het is onze gids voor vandaag “Lam”. Ik vraag hem om mij te helpen en door te geven aan “de stille” dat we geen gebruik meer gaan maken van het ontbijt aangezien we nu weg moeten. Lam helpt mij en geeft aan dat we onderweg even stoppen bij een supermarkt. Zodra we aangekomen zijn bij het bureautje waar we geboekt hebben, krijgen we de ruimt om wat eten te halen waarna we vertrekken. Lam begint uit het niks te zingen. Het oogt een beetje ongemakkelijk “hello, good morning, how are you”. Na zijn zangkunsten verteld hij In de bus diverse wetenswaardigheden over de stad:

- Waarom de stad Saigon wordt genoemd: dit was originele naam;

- Dat Saigon bestaat uit een select aantal districten;

- De inwoners Ho Chi Minh het nog steeds Saigon noemen;

- Over de scheiding op basis van huidskleur. Hij geeft aan dat hij nog vrijgezel is omdat hij meer getint is;

- En over zijn opa die begraven is bij en gevochten heeft rondom de Cu Chi tunnel.

De bus maakt een tussenstop bij een fabriek waar met de hand - door mensen met een beperking - prachtige schilderijen op hout worden gemaakt. Het hout wordt eerst bewerkt met een soort zwarte lak, dit dient als ondergrond. Met eierschalen en schelpen wordt verder gewerkt en hier wordt weer overheen gelakt. Het geheel wordt uiteindelijk gepolijst tot de eierschalen en of schelpen weer aan de oppervlakte. De inmiddels diep zwarte houten planken worden met felle kleuren afgewerkt. Echt gave schilderijen ontstaan. Na de rondleiding door de werkplaats, moeten we uiteraard via een winkeltje naar de uitgang. Hoewel de vrouw van de korte rondleiding opdringerig naast ons blijft staan m, lukt het ons toch de uitgang te bereiken. Daar nemen Rona en ik een warme Vietnamese koffie en het is fantastisch. De gecondenseerde melk (het heeft de structuur van een soort siroop) geeft de koffie een melk/karamelachtige achtige smaak. Tijdens de busrit drinken we de heerlijke koffie op.

We komen aan bij het Cu Chi complex en hebben gekozen voor de meest noordelijke (minst toeristische) tunnels. Op het complex staat een oude bommenwerper, overblijfselen van diverse tanks, kanonnen en een welbekende helikopter uit de Amerikaanse - Vietnamese oorlog. De oorlog - welke het hele land gebruikte als slagveld - duurde maar liefst twintig jaar. De tunnels gebruikt in deze oorlog zijn uitbreidingen van tunnels die gebruikt zijn in de Frans - Vietnamese oorlog. Het is gaaf om het verhaal te horen van Vietnamese kant en de slimmigheden die de Vietnamese strijders gebruikte om zich aan te passen aan de vreemde agressor in hun land.

In de tunnels, waarvan sommige ingangen groter zijn gemaakt voor de toeristen, moet de situatie erbarmelijk geweest zijn gedurende deze twintig jaar. De tunnels zijn aanwezig door heel Vietnam en hier bij Ho Chi Minh zijn de uitgangen vanwaar de Vietcong de Amerikanen weerstand bood. We bezoeken enkele tunnels, onze gids vertelt de verhalen over hoe de oorlog verliep. In het begin hadden de Amerikanen geen notie van deze tunnels maar naar verloop van tijd kregen ze het door. Omdat het gebied vlak bij een grote Amerikaanse legerbasis lag, kon hier geen Agent Orange gedropt worden. Het volledige gebied is hierom ook diverse malen plat gebombardeerd. Meer kilo’s en bommen (maar liefst vier bommen per km2 van Vietnam) dan tijdens de tweede wereldoorlog. Naarmate de oorlog vorderde kregen de Amerikanen notie van de oorlog. Met een troepenmacht van vierduizend Duitse herders spoorde ze de Vietnamese tunnels op. De Vietnamese soldaten hebben daaropvolgend:

- de luchtuitgangen ingesmeerd met pepers zodat de honden die hieraan roken last kregen van hun neus en niet verder konden;

- Vallen gemaakt in de tunnels zodat de honden sneuvelden bij het zoeken;

- Zich ingesmeerd met gestolen Amerikaanse zeep en nog veel meer slimme acties.

We mogen door enkele gangenstelsels lopen en erin klimmen via verborgen ingangen. Het is zo smal en warm in deze tunnels dat ik het mij nauwelijks kan voorstellen hoe de Vietcong hier overdag kon overleven om ‘s avonds ten strijde te trekken. De grond is er ontzettend hard en lijkt wel beton hierdoor zijn ook de tunnels ontzettend stevig. We lopen via de tunnels langs; de ziekenboeg, strategiekamer, werkkamer en keuken. Koken zonder dat de Amerikanen zagen dat er rook was en zo de Vietnamese strijders kon vinden deden ze door de rook op te vangen in twee gegraven kamers en uiteindelijk via een filter van bladeren de restanten te laten ontsnappen. Gekookt werd er alleen vroeg in de ochtend. We hebben daar zo veel geleerd over deze gewelddadige oorlog en de manier van oorlogsvoering dat het te veel is om te vertellen, ik kan je dus ook zeker een bezoekje aan de tunnels aanraden.

Na het bezoekje aan de tunnels hebben Rona, Melanie en ik geschoten met een AK47. Werelds meest bekende wapen. Dit was ook wel een bijzondere unieke ervaring. Ik heb overigens een flesje geraakt, hij viel alleen niet helemaal om. Ik sta ervan te kijken dat het mij gelukt is. Vanuit de schietbaan vervolgen wij onze weg naar de bus terug naar Ho Chi Minh.

De rit terug verloopt soepel. We eten wat bij een tentje in de zijstraat van de Bui Vien Street (waar een notificatie hangt voor Chinese touristen... ze zijn niet welkom in hotel vanwege een of ander virus). Eenmaal aangekomen bij ons - naar Durian ruikende - hostel gaat Melanie even slapen, ik ga “even” ergens een pinautomaat zoeken om de overige nachten te betalen. Ik had gevraagd aan “de stille” of ik kon pinnen (staat immers aangegeven dat het kan) maar het kon niet. Ik typ op mijn telefoon of hij dan aan kon geven waar eentje is en hij loopt met mij mee naar buiten. “De stille” wijst naar links en knikt. Ik denk dat hij bedoelt dat daar een pinautomaat

is. Helaas blijkt na twintig minuten lopen in de zinderende hitte geen pinautomaat in de buurt te zijn. De automaat die ik inmiddels ben tegengekomen accepteert nu mijn kaart niet waardoor ik naar het centrum moet. Afgrijselijk dit weer.... vervelende stille.... gelukkig lukt het bij pinautomaat nummer vier en kan ik terug naar de Durians.

Rona en ik gaan gezamenlijk de stad in omdat het nog daglicht is, kan ik toch nog zien wat ik gister achterwegen moest laten. We lopen langs het park en komen uiteindelijk bij herenigingspaleis maken een foto en vervolgen onze weg naar het Postkantoor en de Notre Dame (die laatste hebben de Fransen hier gemaakt). Helaas staat de Notre Dame in de steigers, binnen in het postkantoor hangt een grote poster van Ho Chi Minh. Buiten het postkantoor staan twee grote communistisch ogende standbeelden die ik ook nog op de foto zet. Rona en ik willen graag eenzelfde koffie drinken als vanochtend en lopen daarom terug. Ik kijk nog eenmaal achterom en zie een groot communistisch bord waar ik eigenlijk voor we koffie gaan drinken nog een foto van wil maken. Ik loop het drukke kruispunt op en het wil niet lukken.. dan toch maar de koffie. Onderweg terug naar ons Durian hostel en “de stille” komen we nog langs een chinees tempeltje waar enorm veel wierook wordt afgestoken. Het tempeltje is van dermate veel goud gemaakt dat het bijna vanzelf oplicht.

Na een korte pauze in het hostel spreken we af om samen met Noëlle ons excursiebureautje te bezoeken zodat ze morgen met ons mee kan naar onze tocht naar de Mekong delta. We gaan wat eten in de straat waar we ook gelunched hebben en lopen na het nuttigen van onze maaltijden naar de Bui Vien Street. In eerste instantie waren we bij een club gaan zitten maar het leek ons leuker om te gaan zitten waar we gisteren waren. Dezelfde heren als gister waren weer bezig om hun muzikale klanken te laten galmen door de straat. We pakken nog een drankje in club Yolo waar twee danseressen heftig en niet synchroon staan te dansen.

1 note · View note

teletijdmachine · 5 years ago

Text

tijger

‘Waarom heb jij zoveel strepen op je armen en benen?’. Hij keek me aan, zo onschuldig nog. Ik wist dat zo’n vragen gingen komen. De afgelopen dagen had ik lange mouwen gedragen, mijn shortjes lagen nog proper in mijn valies. Het was ondertussen al dag vier. De dagen waren lang en de vermoeidheid begon haar tol te eisen. Elke ochtend werd ik wakker gemaakt door tien gibberende meisjes, die eigenlijk nog een uur stil in hun bed zouden moeten liggen. ‘s Avonds bleef ik lang wakker, stress overmande mij. Ik zag figuren in het hout boven mij. Naast mij hoorde ik een diepe en rustige ademhaling. Ze zagen er allemaal zo rustig uit als ze sliepen. Het was vermoeiend, maar oh zo zalig.

Vandaag gingen we zwemmen. De kinderen keken er zo hard naar uit. Maar ik niet. Ik had al maanden niet meer gezwommen. Op school moest ik niet meedoen, om die vervelende blikken te vermijden. Douchen deed ik met het licht uit. Shortjes had ik al in geen maanden meer aangehad. Alles om niet naar mijn eigen lichaam te kijken. Ik kwam wat later de kleedkamer uit, alle kindjes waren al in het zwembad. Het geluid van spetterend water vermengde zich met opgewekte kinderkreetjes. Een vlaag warme lucht begroet me wanneer ik het zwembad binnenloop.

Ik loop het golvenbad in, het water slaat tegen mijn benen. In het diepe vind ik enkele kinderen die maar al te graag op mijn schouders willen klimmen. Ik ben een levend klimrek en een duikplank tegelijk.

‘Kom, gaan we op de wildwaterbaan?’. Een kinderhand grijpt de mijne vast en sleurt me het water uit. Uit het water, maar ook uit mijn comfortzone. Hij loopt bijna, zo spannend vindt hij de wildwaterbaan. Wachtend in de rij neemt hij mijn arm vast. ‘Waarom heb jij zoveel strepen op je armen en benen?’. Hij kijkt me aan, zo onschuldig. De tranen schieten mij al in de ogen, wat moet ik hier op zeggen? ‘ Elke streep was vroeger een wonde, en omdat ze zo goed genezen zijn heb ik een streep verdiend’. Zijn ogen worden groot. ‘Coool! Ik wil later ook strepen verdienen. Jij lijkt een beetje op een tijger nu, supercool!’. Hij trok me verder. ‘Kom, het is bijna aan ons!’. Ik kon mijn tranen nu echt niet meer tegenhouden, de waarheid komt uit een kindermond. ‘Huh? Ben jij nu aan het wenen?’, hij snapte echt niet wat er aan de hand was. ‘Nee, dat zijn druppels water van het zwembad! Kom het is aan ons!’ ik sleurde hem de wildwaterbaan in. ‘Ik ben een tijger. Ik ben een tijger. Ik ben een tijger.’ Die woorden spoken in mijn hoofd gedurende de hele wildwaterbaan. En met opgeheven hoofd loop ik de trap weer op naar de wildwaterbaan. Rond mij lopen gillende kinderen de trappen op. ‘Ik ben een tijger. Ik ben een tijger. Ik ben een tijger.’ ‘s Avonds loop ik naar mijn valies en ik doe een shortje aan. ‘Ik ben een tijger. Ik ben een tijger. Ik ben een tijger.’

2 notes · View notes

rebrandtdebibls · 2 years ago

Text

Ek hond van ons Here.

Maak toe die deur en slaan die vensters dig

dat ek kan rus en alles buite sluit wat in die stil, geel somer en die lig gerook het bo die waterweiland uit

tot hierdie stilte nou, tot hierdie staar en hierdie bewe van die vingers het ek gekom.

hoe dun is hierdie hand, hoe bleek, hoe swaar op die blink blad, en elke lid is krom en draderig soos 'n valk se klou

O, God, hier kom die Bose weer, die Vrees! Die waansin praat in my; red, red my nou! die duister waan dat hierdie klou kan wees nie my hand, maar 'n dooi stuk van my vleis wat deur die Magte buite en binne my bestuur word soos 'n werktuig tot die daad teen mens en God

dit gaan verby

maar U, o God, mag my geen oomblik laat, dan stort ek in die angs en in die nag:

U moet U sekerheid rondom my hou; U harde liefde gaan bokant my krag, maar laat U almag om my vrese vou

Laat my weer dink. Dink? Dink? die ketting hang met ysterskakel aan ysterskakel vas,

gedagte aan gedagte, deur die lang deurwaakte ure en sleep my af, 'n las wat my aan alle donker dinge bind.

Ek moet nie dink nie; ek moet dood wees en stil, ek moet geen oog wees nie, maar glansloos, blind, 'n lyk, 'n liggaam vir Sy magtige Wil

Tog kom die beelde

Heer, ek is so swak,

al die maande van sy martelgang wat sy vrees gevolg het soos 'n brak, ck, een van God se honde, was ck bang: val van vrees; my skrik was in sy oe, en op die pynbank was ons wild verwar

het hy geskree of ck? Maar in die stil en droë gekerm van die hoogste pyn was dit my star verdraaide lippe wat gespalk was

Eimerik,

die helder man van God, kan skoon beskryf die afgemete stasies van die skrik

die grootste vyftal vingers wat die lyf omvang met diep genade en magtig klem totdat die waarheid uit die broosheid tap van die sondige vlees; - mistieke werkerstem wat hooguit sing waar Hy Sy wynpers trap. Maar ek gaan in die parskuip met hulle saam: die eerste; as ek fluister van die pyn

wat kom, met vae woorde en sonder naam 'n ongewisheid wat vol droefnis skyn... dan roer in ons in hom en my - die skrik soos 'n wilde dier wat onder in 'n kuil

onsigbaar aan sy ketting ruk en stik en angsvol, magteloos, uit die donker huil; die tweede stasie: as ek hom moet lei die stil gang na die folterkamer toe,

sada en die wellus van die pyn ontwaak in my en voor die ysters ek die eerste kerming proe op my droë lippe; die derde as sy lyf naakt en skemerend op die kaal vloer staan, so arm en maer soos ek; die vierde as hy styf op die gladde hout gebind lê en die maan van die blink verskrikking in sy oë rys; die vyfde as hy kerm en voor my skreeu,

en elke vesel van (ons arme vleis is een verskeuring, een ontbinding, een grys sneeu van pyn, een lied, 'n lied

ek val,

o God, ek stort die steilte af! Gryp my bo die steil stem, bo die blink dal, blink dal, blink dal van pyn! Heer, staan my by: laat U nag oor my kom, laat my verskuil wees soos in diep bloed en ongebore, soos in diep water waar ek, 'n vis in U verborge kuil, blind stuur en roer en sonder hierdie later pyn van sien en weet

selfs hierdie troebele gebede van my jeug verstil: die donker onder, wat ek ken en weer; laat my tog niks van die eenvoudiges verskil;

en laat ook, Heer,

gee my 'n dowwe woordeloosheid, 'n rus, gee my die stilte van u effe dae, 'n kleiner tank, 'n enger smart en lus; gee selfs my bid iets van die lomp en trae

bid van die geringstes in U huis; en, om my rein te hou, laat bokant die bleek bane van bed en tafel die eenvoudige starheid van U Kruis in my klein kamer by die kerslig staan.

Dis voorgeskryf (om 'n verborgener strik te span): dat 'k sag en vaderlik moet praat, "blande et mansuete," en al die wik en weeg van sy onsekerheid deur my raad luider laat spreek, terwyl ek een en al besorgdheid en begrypende liefde is.. maar wat by hul bereken is- maat en getal van die mens se vrees, pyn en onsteltenis, - die is my liefde, my hart se eie spraak;

eers was hy bang, sy siel was toegesluit

teen my liefde en my sagte aandrang, en sy vrees, dié het gewaak

oor elke woord en teken, maar ek het buite die grense van ons eng saam-wees gegaan: in die stilte van die kamer, wit en kaal, voor Sy stil Kruis, het ek hees, sonder traan, my eie donker jeugtyd uitgehaal

en kaal getoon- my opstand, al my klein verraad, elke smet- ek het my hart leeggemaak. Van al my jeug se twyfel, al my pyn

het ek gepraat; en toe ek so naak met God voor hom geworstel 't, toe het hy sag uit sy eie smart, bekommerd en vol sorge

om my, na my gebuig en met die lag -so stil en so vol wyse deernis - die verborge twyfel van sy eie hart genoem as troos vir my. o God, dit was die slag,

die lam-slaan van my gees: toe ek verneem hoe sy stil menslikheid U wilde Krag en die waansin van U Wil omsluier het; hoe daardie twyfel naamloos, swak en klein geskipper het teen sy hart se enkel wet van mens-wees, aardse deernis, skerp omlyn teen wat onmenslik en ontasbaar is.

Elke woord van hom was deur my oë 'n slag: wat by hom skadu was, was by my duisternis; teen sy klein twyfel, was my twyfel 'n mag van dood en ondergang; sy klein verweer van redelikheid die was 'n dag se taak: só onderneem, só afgedaan; o Heer, vergeef, U weet hoedat my twyfel waak

deur nagte en jare, God, hoe ek telkens tas tot aan die wortels van my weet, hoe ek U Woord vaag hoor verklink, onheilig, en belas met menslike wysheid, dwaling, en verstoor deur skoonheid van die aarde; - o Heer, U weet

hoe ek dieper tas en aan U Wese gryp

en dink oor U Bestaan en U durf meet

met die mate van my dwaasheid, hoe ek slyp aan fyner lense en op U maaksel staar skerper en skerper, en in die grys kristal van my wilde beelding U heelal gewaar koud en ontdaan, 'n wye maal, 'n val van ewige waters oor 'n afgrond grondeloos o red my, Heer, dat die wildste beeld nie kom: die waan waarin ek U in angste mateloos sien as iets Boos, wat doof en blind en stom U vellings van verskrikking om ons draai!

Laat dit verbygaan, hierdie beeld en tyd: laat uit ons kinderjare 'n kou wind waai en laat U heelal enkeld wees en wyd.

U weet die twyfel is my doringkroon wat diep gedruk word, telkens, en geroer, gelig, met vingers aangeraak; en ek woon bestendig in die pyn soos op 'n vloer. Maar in sy hart was daar geen angs

daar was 'n nuwe ligtheid, buigsaam, teer, asof hy ons waarheid, twyfel, albei in die vangs gehad het van sy nette en weer gelos het om die diep see in te swem: ek weet dit is die nuwe tyd wat mens bo God stel, chaos bo kristal, en die ongetemde perd, ons kwaai planeet, na wil en wens deur die vlaktes en die wind van God wil men....

toe 't ek besluit dat hy sou sterwe in die vlam, net soos die grys tyd wat wil kom en wat ek ken, verwilderd sal vergaan agter die kam van 'n hoë branding wat ek reeds sien

Hierdie tyd ken ek; die koue koningin vir wie ek biegvader is, die noem haar klein, klein sondes van ydelheid en owerspel, versin duister wellustigheid en doen in bygeloof boete ('n nuwe wellus), smeek my straf en toorn met vrouedeemged oor haar, en sloof haar siel af met gebede en krale- laf teenoor die nuwe wildheid in haar bloed. Die sondes bly benede God se haat! Maar wêrelds is haar hart, gevul met soet en aardse menslikheid, nuwe gedagtes: staat en welvaart, skoonheid, en die luide faam van lettere langs die ceue af basuin

Hul ceue teen U Ewigheid, en teen U Naam hul duisend name! Heer, op die nou kruin van hierdie aarde wat sidder in U hand wil my geslag, aan U swart vloed ontrou. marmer en woord en wapenroem tot stille stand van 'n eie eng blink ewigheidjie bou!

Hulle vrees! Hulle vrees! Die hele bleek geslag! Hulle durf hul nie aan U Verwardheid gee, en al hul vastigheid, o God, is vlug! Maar ek gaan in U duister waters mee, spat in U skuim, daal af in koue strome tot stil wêrelde van groen en swart kristal, en enkele male, Heer, deel ek U droom in see, more-wit en wyd na alle horisonte uitgestrek.

Dit is alleen, alleen. Die wat rondom my is en naaste, wat aan my tafel eet en in U scen van brood en wyn deel met my, ken die laaste trappe van my angs nie en my nagte, my verdriet; en elkeen loop so opgerig in sy afsonderlikheid, elkeen verwag 'n eie heil, elk is 'n wêreld, 'n gesig van onsegbare enkelheid

en hul stap breed in die opmars van die dooi geslag: sit aan ons regbank, fluister my 'n grap tussen die protokolle, gaap en wag op beter werk- bisdomme en abdye verdoem intussen volgens maat en wet, en plooi, nie onbehaaglik, fynweg aan die wye Youe van die statige kleed; word vet van die gesonde vaste en feeste.

o God, o God, sit dalk hul menslikheid ontasbaar ver, hul pyn, hul trane? Verbreek ek U gebod hier waar ek oordeel? Is hul oë toegesper met daardie enkelheid?

Nee, nee: ek weet; ek ken hul goed: die glimlag, moeg, voldaan, ná ons gevonnis het, (geweeg, gemeet met die mate wat aan God alleen betaam!) die vashou aan artikel, formulier;" en dan hul jammerte, hul woord van troos waar 'n siel gevang sit soos 'n wilde dier in die hokke van sy hulpelose vrees: daar moes hul stil wees, wreed en stil en kort, want God is baie naby.

Ek ken hul hart - of soveel hart as wat daar is-ek stort alleen vervaard, ek raak verward vir daardie nuwe soort...

Een is ons hoof, heers in die heilige stad, slaaf van die slawe hy moet u fakkel wees onuitgedoof, waaraan die een Vlam van U Offergawe deur alle eeue en geslagte tot die einde reik. Maar hoe is hy? Hy min die goue klank van woord en vers waaruit die ryk soet heidense bedwelming soos 'n stank opstyg: hy streel met vingers liefdevol 'n brokstuk marmer, glad, voorwêrelds, wit uit daardie Ryk wat U, omdat hy hol en duister was, verbreek het en verplet en sin op eeue en roem. Hoe kan ek straf? Hoe kan ek oordeel? U kies ook na die tyd die werktuig

Maar ek, o Heer, nooit mag ek laf

buig voor die eeu, die nuwe menslikheid.

Stel my daarteen! Maak my die wig. die koevoet wat U instaat in die eeu om hom te breek of uit sy bank te lig en laat ons nie so bloot, u God, maar sneeu ons toe met U verduistering nog 'n duisend jaar! Laat weer 'n streng tyd kom, een woord, een wil: gryp al ons enkele wille, en verguar, big alle strale ten een brandpunt still

die dag toe hy aan my bely 't, en ek, aan U getrou, die heilige verraad

pleeg.

Heer

ek sterf.

en die grond van ons mens-wees voor sy oog ontdek.

Uit daardie dieptes her 'k hom singend opgevoer en na die sterwe gelei vandag, en hy 't die vuur gegryp asof dit U voete was, en die sloer

van die dood berispe;

Heer, in die helder uur van die voormiddag het U Ryk oopgegaan; ek het engele na ons wye land sien daal; weiland en gras het in die glans gestaan, en- uit die korf is die soet vrag gehaal.

Heer, wees by my en laat my U genade daglank en naglank aan my voorkop voel; gedenk my sonde nie, wees nie aandadig aan die sterwe van my siel; o Heer, wees koel rondom my, as ook my laaste uur

genaak het, en maak my rein dat uit my hart nog denk nog woord se skal of iets wat brokkelig is, ooit weer in die stil glasuur van my onsegbare bespiegeling val.

#afrikaans #poeta #dutch language #american

1 note · View note

rotterdamvanalles · 2 years ago

Text

Schiekade 77 (1896) staat tussen de ungerplein en proveniersingel.

Foto en Informatie komt van wikipedia.

1 note · View note

vloer-express · 1 year ago

Text

Traprenovatie met PVC: Stijlvol en Duurzaam

Stijlvolle Opties: Pvc traprenovatie is verkrijgbaar in een breed scala aan kleuren, patronen en texturen. Hierdoor kun je de look van je trap aanpassen aan de rest van je interieur. Of je nu een moderne, klassieke of rustieke uitstraling wilt, er is altijd een PVC-optie die bij je past.

For more detail :- https://www.vloerexpress.nl/traprenovatie/

#Traprenovatie

0 notes

mohair-schrijft · 4 years ago

Text

Een beetje katterig

„Kom maar”. Man tikt zachtjes op het hout. Tussen twee treden door, kijken poezenogen hem indringend aan. Ik kom erbij staan. Weg poes. Ik kruip rond op mijn knieën, onder het logeerbed schijnen twee lichtjes, voorzichtig probeer ik hem te pakken. Ik zie de poes op zoons kamer. Hij staat op de vensterbank achter de luxaflex, zijn vacht piept ertussen door, voorzichtig kom ik dichterbij. Hij rent langs me heen de zoldertrap weer op. Na twintig minuten onvermoeibaar fluisteren van man, staat poes halverwege de trap naar de voordeur. Zoon en ik kijken mee, achter het smalle raam vanuit de huiskamer. Man doet de deur open, verschuilt zich in het toilet, poes rent langs hem heen naar buiten. De volgende dag komt zoon uit school. „Het was Sirius! De kat van Jesse”.

Onlangs had man zijn eigen ’Jongens van Bontekoe’ georganiseerd. Met twee zeilvrienden, zoon en zijn vriend Jesse, drie dagen op een boot op het IJsselmeer. Van Lelystad naar Hindeloopen met ’Lady Noor’. Maanden geleden gereserveerd, nu was het zover. Hoeveel windkracht zou het zijn? Ik mocht mee, maar bleef thuis. ‘s Avonds kwam er een foto via de app. Opluchting. De dag erna, kreeg ik een foto van zoon die met zijn hoofd achterover leunde tegen een bankje, eindeloze golven achter hem. Ook vriend Jesse zag bleekjes. „Ze zijn een beetje katterig” stond er.

‘s Middags liep ik langs de rivier, het was koud. In mijn verbeelding zat ik op de boot. Ik dacht aan de enkelsokjes van zoon. „Ha mannen, is iedereen nog binnen boord..?” appte ik uren later, dat mocht nu van mezelf. Prompt ging mijn telefoon. „We zijn in de haven. Ik voel mijn voeten niet meer en we gaan zo naar de Mac!”. Toen ze thuis kwamen, was zoon dertien. Rode neuzen en glinsterende ogen. Ik zag aan hun gezichten dat het niet bij deze keer zou blijven.

https://www.metronieuws.nl/lezerscolumn/2021/05/lezerscolumn-beetje-katterig-poes-zeilen/

#mohair schrijft #monique louis #poes #katterig #zeilboot #IJsselmeer #Hindeloopen #Lelystad #De scheepsjongens van Bontekoe

0 notes

cherryxberry · 4 years ago

Photo

De trap is af! 🤩 Hoezo, wat was daar mis mee dan? Nou, eigenlijk vond ik het niet helemaal af. Zo wilde ik graag nog een lambrisering langs de trap. Niet van hout, maar van verf. Dit past heel erg mooi bij de kleur van de trap. De trap zelf heeft ook een kleine make-over gehad. Het heeft een nieuwe kleur grijs gekregen met speciale 'vlokken'. Deze vlokken geven een mooie luxe uitstraling en het geeft een soort anti-slip laag op de treden. Je zou bijna zeggen dat de trap van mooi natuursteen is gemaakt. Deze vlokken liggen ook op de vloer in de woonkamer en op de trap naar de zolder. Aangezien de vloer en de trap nog niet helemaal droog waren, had ik daar nog geen foto van gemaakt. Wij mogen de aankomende twee weken niet op de trap lopen, zodat de vloer goed kan drogen. Zo komen de vlokken niet door het gehele pand te liggen. Mocht alles goed droog zijn, dan maak ik uiteraard nog een foto van de vloer en de trap van de zolder. Vanmiddag keek ik naar de vloer, het leek net alsof er een gigantisch vloerkleed was neergelegd. 🤭 Wat vinden jullie, ziet het er niet chique uit? https://www.instagram.com/p/CI6ZVJmgnvSR4ZbMfhmMESbNRmcbB-77KrM2Dk0/?igshid=1ldpc3pjmd9p3

0 notes

giebresseleers · 7 years ago

Text

02. tea house sagawa art museum

een museum op een watervlak in moriyama ten noorden van kyoto. gekend als “the floating museum”. een theehuis als een appendix.

daal rustig de trap af tot onder het watervlak.

sla de schemerige ontmoetingshal gade... adem in. adem uit. leun tegen de zwarte betonwand. kijk omhoog doorheen het bovenliggend watervlak. het daglicht sijpelt binnen, rimpelend, hemelsblauw. kom tot rust aan de gespleten massief houten tafel... adem in. adem uit. wandel over het zijdelings scherend geelrode kunstlicht. stap op het water op de gekloven natuursteen. neem plaats in de betonnen nis op de houten plank met je voeten op het watervlak... adem in, adem uit.

loop door de open zuil waar de lucht als water van de rand loopt.

wandel voorbij de bamboewand waar het gefragmenteerde beeld tot één uitzicht vloeit. wring door het laatste vierkante luik. wandel de ceremonieruimte in. niet zoals wij tegen het heldere glas dat binnen en buiten scheidt... adem in. adem uit.

bewonder het plafond in bamboe van honderden jaren oud, de glasheldere vijver, doorheen het riet, het natuursteenblok met helend water,... adem in. adem uit. kniel op de tatami. bewonder de meester. beleef de ceremonie... adem in. adem uit.

parcours en theehuis zijn gebaseerd op de ideeën van raku kichizaemon-kan, de vijftiende in een generatie van theemeesters. op het shu-ha-ri-concept. waarin shu staat voor fundamentele wijsheid, ha voor breken met de zelfillusie en ri voor transcenderen. het parcours is een ritueel. gericht op nederigheid en respect. evenwaardigheid tussen bezoekers. een sfeer van welkom zijn en verwacht worden.

met natuursteen, beton, staal, hout, bamboe, glas, water,... krijgt het traditioneel theehuis een emotionele, hedendaagse facelift. de materialen zijn natuurlijk, hebben structuur, stralen.

ruimten volgen elkaar verrassend op van ingesloten naar open. van duister naar luchtig, van binnen naar buiten.

deze ervaring inspireerde me in 2010 voor mijn tentoonstelling “architectuur beleven. waarom alle gebouwen japanse theehuizen moeten zijn”.

dit theehuis is als de theeceremonie: ensceneren, ervaren, verbinden, verwonderen zijn er de waarden. karakteristieken die ook in architectuur essentieel zijn.

6 notes · View notes

xxxstraightfromtheheartxxx · 5 years ago

Note

Vriendschapsbandjes maken, en beloftes met een pink. Hout vasthouden om iets te vermijden en erom giechelen met je gezin. Lachen tot je buik er pijn van doet en praten tot in het holst van de nacht. De bizarre romantiek en fascinering van naar de sterren in de hemel staren. Blij zijn als iemand waarvan je houdt verliefd is en hun ogen zien twinkelen en je hart ervan voelen verwarmen. Huisdieren houden en ze bijna belachelijk graag zien. Wandelingen maken, gewoon om te wandelen. Zalig, maar hoe vreemd dat wij dat fijn vinden. En als het kan liefst ook de eendjes voeren in het bos. Een van de allermooiste dingen vind ik toch nog stees het zingen van een volwassene voor een kind. Het zachtjes wiegen op de maat tot ze samen zachtjes inslapen. Papa’s die in slaap vallen voor de tv, maar nooit als eerste hun bed in zouden kruipen. En kinderen die vol gierend enthousiasme van de trap naar beneden rennen in de koude stille morgen als het kerstmis is. Mensen die verhalen schrijven die nooit konden zijn gebeurd. Kinderen die zo prachtig vol verwondering naar vogels kunnen kijken en die schreeuwend weglopen van de golven aan de zee. Oude mensen die hun trots op hun familie geniepig delen tussen deugenieterig blikken vanuit hun zetel. En zo zo zo veel meer.

Noem iets wat je mooi vindt aan de mens?

De manier waarop we genegenheid uiten. Hoe we handen vasthouden: moeders en hun kinderen, verlegen tieners die op een eerste date wat ongedurig elkaars vingers zoeken, volwassenen die elkaars handpalmen inmiddels zo vaak op elkaar hebben gelegd dat de lijnen haast naar elkaar toe zijn gaan lopen.

Hoe we kussen: op het voorhoofd van geliefden die zachtjes gaan slapen, op de wangen van mensen die we lang niet hebben gezien. Bij het afscheid, en hoe we dan ook blijven kijken hoe de trein langzaam wegrijdt. Op handen en dijen en schouders en knieën, op buiken en nekken maar vaak gewoon op een mond.

Dat we ons eten en onze telefoonnummers weggeven, dat we stomme kiekjes van vakanties met vrienden online zetten (besef je hoe lief dat is? Mensen die het op een bepaald moment zo met elkaar naar hun zin hebben dat ze het vast willen leggen, het moment als het ware willen stelen?), dat we ons gevoelens opschrijven en naar elkaar sturen in enveloppen. Dat kinderen verlepte tekeningen maken van en voor hun ouders (altijd naast een huis met een boom en een zon in de rechterhoek), dat vaders hun dochters uitleggen hoe een platenspeler werkt, dat oma’s recepten doorgeven aan kleinkinderen. Dat vrienden elkaar memes sturen en afspeellijsten aanraden op spotify, dat mensen elkaar geheimen toevertrouwen en mooie passages aanstrepen in boeken. Dat mensen begrafenissen en crematies organiseren om herinneringen op te halen aan wie iemand ooit was, dat we met anderen willen vieren dat we weer een jaar langer bestaan. Dat ik naast haar in bed lig en onder haar dekens in slaap val, dat ze me naar mijn dag vraagt en zegt dat ze eigenlijk nooit meer weg zou willen gaan. Dat we omwegen maken om even gedag tegen iemand te kunnen zeggen, dat we liedjes schrijven over anderen, dat we letters in bomen krassen en namen in onze kalenders hebben staan.

(En van dat alles zoveel zonder dat we weten waarom!!! Waarom doen mensen al die dingen? Waarom hoeft niemand ons uit te leggen hoe we ze doen? Waarom, waarom, waarom? Maar bovenal: laten we er nooit mee stoppen.)

#alles behalve letters in bomen krassen #en zo veel meer #partially #mine

285 notes · View notes