#tragi-komisch

[twafordizzy]

Leonardo Sciascia kleurt de zee wijnrood

bron beeld: thevision.com Leonardo Sciascia (1921-1989) was Italiaan maar vooraleer Siciliaan en verhalenverteller. Hij doet aan Pirandello denken, die andere grote Siciliaanse verteller. Sciascia put uit de Siciliaanse samenleving en vertelt met humor en satirisch over wat hij opmerkelijk vindt. Hij combineert die humor met vlijmscherpe kritiek. Zijn verhalen zijn tragi-komisch, satirisch, maar…

[ansalm]

Stefanie Sargnagel schreibt in diesem autobiografischen, tagebuchähnlichen Roman über ihre "wilden Jahre" auf den Gassen Wiens.

Lange bringt sie Schule und Feiern, Bier, Zigaretten und gute Noten ohne Schwierigkeiten aneinander vorbei. Doch der Widerstand gegen die Schule wächst ins Unermessliche, Steffi lehnt sich auf, schwänzt und bricht ein halbes Jahr vor der Matur ab.

Einzig das Zeichnen ist eine Art Ventil für ihre "geistige Unter- und emotionale Überforderung" (S. 140).

Auf der Strasse, in den "Beisl", in den Parks hängt sie meist mit ziemlich kaputten, aber liebenswerten Antihelden ab. Bekifft, betrunken, zerzaust besuchen sie auch Theater, Opern, Vernissagen (da gibt's immer kostenlos Häppchen und Wein), lesen Markus Werner und hören Georg Kreisler. Im Zentrum der Clique steht Michael "Michi" Stanger, der zunehmend zur Hauptfigur des Buches wird.

Trotz ihrer schnoddrigen "Scheiss-drauf"-Mentalität, schimmert immer wieder auch Stefanies sensible, verletzliche Seite hervor. Die Aufzeichnungen enden einerseits hoffungsvoll mit Steffis Aufnahme in die Kunstakademie:

"Es war fünf Minuten vor Abgabeschluss, als ich ankam [...]. Ich bekam die allerletzte Nummer. 642, danach sperrten sie zu. Ich hatte es geschafft. Zwei Wochen später hingen vor der Universität die Listen [...]. Ich fand Stellas Namen darauf und einige Zeilen weiter auch meinen. Ich war jetzt offiziell Studentin." (S. 241/242)

Andererseits mit dem Tod von Michi:

"Michi starb im Dezember 2014 an einem mehrfachen Schlaganfall. [...] Wir hätten ihm zugetraut, dass er mit seinem Witz den Tod noch ewig überlistet." (S. 249)

[haarlemupdates]

New Post has been published on Haarlem updates

Nieuw bericht op https://www.haarlemupdates.nl/2019/10/30/programma-filmschuur-week-44-4/

Programma Filmschuur week 44

Het programma van de Filmschuur van 31 oktober tot en met 5 november 2019 ziet er als volgt uit: THE INTERPRETER Martin Sulik Een tragi-komische roadmovie op zoek naar de waarheid do 11:00 uur, vr zo wo 19:15 uur, za 16:30 uur – met inleiding, ma 14:00 uur, di 11:15 uur première -Filmschuur eXtra – […]

[roomfourthoughts]

GUILLAUME BIJL

een vervreemdende en kritische kijk op ons leven. Met zijn tragi-komische, vaak weemoedig stemmende installaties houdt hij ons een spiegel voor. Hij toont de spullen waarmee we ons omringen, de activiteiten waarmee we onze dagen vullen, die zelden echt noodzakelijk zijn en vooral over status en lifestyle gaan. Bijl toont het met gevoel voor humor en zonder moralisme. Het is, lijkt hij te zeggen, de onontkoombare conditie van onze tijd.

[bessel]

“cant wait to see the Auschwitz POW version“, is gereaguurd door ene Erik Candia, bovenaan de commentaar-lijst die mij momenteel zichtbaar is (met 306 likes). Ik denk dan meteen: nu nog een pedo-game. Oooohhh!!!!

Goed, ik ken de intenties niet van de maker van de game, Simon Egenfeldt-Nielsen, een spelontwerper en sociaal-wetenschappelijk onderzoeker. Maar de media-commotie is komisch. Tragie-komisch, maar komisch.

Een omgekeerde politiek-correcte apathie, doorgeschoten en onmiddellijk: help! Eng! Doet me erg denken aan de reacties van de doorsnee Nederlander op de VN-berispingen t.o.v. ons lieve Zwarte-Piet-”ventje”. (Dat ons politieke bestuurshoofd zich neutraal opstelt is begrijpelijk gezien de invalshoek van ons politieke systeem t.o.v. multiculturalisme, maar hij heeft zijn ware kleuren al minimaal twee keer getoond, in de vorm van de stelling dat verandering niet zo nodig is en in de vorm van de kleinering en daarmee bagetallisering van de waarde van het culturele fenomeen. Hij weigert de staat als bemiddelaar en smeermiddel van de samenleving te laten zijn, maar hij kan zijn ergernis niet verstoppen - hij blijkt kortom aan de ene kant te staan.)

Nee goed, nogmaals, de intentie van de spelmaker is mij onbekend en de presentatie ervan is nijpend voor de uiteindelijke contextualisering.

Enfin. Het licht buiten ons en in ons.Het donker buiten ons en in ons. Het donker afkeuren is hulpeloos en vruchteloos. Bijvoorbeeld het donkerte in de vorm van sporen van het kolonialisme. De Correspondent heeft eigenhandig in de afgelopen 2 jaar niet-verborgen documentatie opgevist die verdwenen was in de vergetelheid van desinteresse. Indonesië is een nu een coherent land ofzo, ver weg, geen idee. Geen donkerte in dit geval hoor. Het laatste wat we vernamen van onze Indonesische vrienden die ‘daar’ niet langer welkom zijn, de Molukkers, is dat ze eens met van die ‘andere’ minderheden, die minstens zo onbeminde onbekende en vervelende Marokkanen, conflictjes hadden. En dat de Molukkers ook al problemen gaven decennia geleden, toen ze zelfs zo fout waren dat ze een trein kaapten. Sindsdien moeten we al helemaal niets meer van ze weten. Doen we ook niet. Gedaan. Dat was fout. En nu koppen dicht a.u.b. Klaar is kees.

Volheid van erkenning, omarming, noem het dier bij een of andere naam. Hoe kun je groeien als je je nariteiten niet benoemt en bij je draagt, om ervan te leren? Waarom alleen datgene eren waar jijzelf een slachtoffer was, en niet belichten waar de dader? Als een tweede wereldlijke oorlog een hashtag never forget kan hebben, om stil te staan bij een monsterlijke Ander en dezelfde fouten niet te maken, waarom niet ook duiden welke fouten zelf werden gemaakt? En te onderzoeken wat fout is en wanneer en waarom en vanuit wie bezien? Waarom moet er altijd 1 simpele duidelijke kant zijn om aan te staan, om bij aan te sluiten - een partij, een club met een mascotte?

Als er één mascotte in Nederland is van een pilaar van onze welvaartstaat, dan is het Radio Kootwijk (of Zwarte Piet, natuurlijk). Sporen hoeven niet alleen trots te vernietigen. Trots hoeft niet alleen uit uitgewist herbeginningen te komen als teleologiën-spruiten. Sporen liggen er niet alleen om te verstillen en in te balsemen. Maar dat er een spoor van art deco bravoure in ons natuurparkje ligt, staat buiten kijf. Ik ging op vakantie naar Nederland met mijn familie. Het was een gure dag en wij liepen er rond in leegte. De enige informatievertrekking over de rol van deze locatie, was een bordje, een plakaat in een vervallen bushalte. Een samenvatting van feitjes en prenten. Verder geen vragen, of navragen, of uitweidingen. Niemand vraagt iets in de weide. De heide is er voor de onvolledige uitwissing. Er liggen nog wat gum-restanten. Maar dit was toch echt het summum van een machtsvertoon, een rijk, een duiding van kracht en bloed aan handen. Dat ligt nu aan banden, ook in onze volksgeest. We denken niet aan de tandwielen van gekraakte mensenlevens die onze economie aandreven. Niet aan de tandenloze plaatjes in onze middelbare schoolboeken. Niet aan de rechtstreekse vooruitgangslol die onze voorouders hadden in het besturen van opgedeelde veroverde gebieden, en het onttrekken van waren, waarden, kostbaarheden. Kannonneerdiplomatie.

Prima. Je moet niet zeuren, niet mierenneuken en altijd maar terugkijken. Hoe kun je anders voortgaan? De Romeinen waren ook nare tirannen, maar we herinneren de stripboeken en het gezegde en de grootsheid als deel van onze supercoole witheid. Verder is het vooral nogal lang geleden. Je kunt moeilijk alles als een blok aan je been slepen. Als een ketting. Zoals onze voorouders anderen voor ons lieten doen. Of zou het toch gezond zijn op gezette tijden, tijdens gebeden, rituelen, tijdens herdenkingen, tijdens omgang met anderen in ons samenleven wiens levensgeschiedenissen met onze verledens verbonden zijn, hier en daar wat besef en aandacht bij ons te dragen. Om onszelf ook mee te sterken. Om te kunnen stellen dat we ook werkelijk ergens geleerd van hebben? En menselijke neigingen te duiden. En ze niet in malle afkeer te ontkennen, maar ze te ontstijgen? Ruimte te hebben samen vooruit te kunnen kijken, elkanders perceptie toe te laten?

Culturele hoge omen, of hotemetoten, die ons culturele discours schaven, de randen ervan, de kaders dragen, lachen zichzelf ook wel dikwijls in valstrikken, vastgezogen in klei van misvatting. Hoor ze gniffelen wanneer ze de vluchtelingenkwestie politiek correct behandelen, mededogen predikken maar verbondenheid, vervlochtenheid, pathetisch met schuld verwarren. Het Nazi-trauma benoemen in een Duits opvangbeleid, maar volstrekt uitsluiten dat er enig verband is tussen de volksverhuizing en massa-migratie (van vluchtelingen) en de decennia-lange inmenging door o.a. het Westen met vechtende en ‘opbouwende’ legers, in olie-rijke gebieden in het zogeheten Midden-Oosten-en-dergelijke, waar Syrië reeds jarenlang door een maniak uiteengereten werd zonder Westerse daadkracht, waar sociale onderhandeling onder de bedwelmende vlaggen van religie en ophitsing kon opduiken voor machtstoeeigening, waar de enge vijands-ander ‘ons’ tot vijands-ander heeft gemaakt. Wij waren daar toch ook een partijtje in.  

Zo laten de resten en sporen van donkertes zichzelf achter in onze levens. Verwrongen komen ze soms terug om hoekjes kijken, als duveltjes in doosjes, springerig. In onschuldig ogende kinderliedjes zingen we vieze protestliedjes van een vergeten proletariaat, of leren we onze kinderen, onze papagaaiende aapjes, klankjes en nepwoordjes opdreunen die eigenlijk ooit talen waren, zangverhalen waren die slaven in wanhoop kraamden terwijl ze tot arbeid gedwongen waren om onze civilisatie (een loer) aan te draaien. Wiens cultuur en families werden ontnomen, wiens laatste strohalmen honderd jaar later als dode flauwe aftreksels circuleren in klaslokalen, vrolijk makend. Misschien zelfs nog met een of ander trommeltje en posters van regenboogvolkjes.    

Minstens zo vrolijk liet Ace of Base ons de discoballenblikken 1980-jaren herbeleven om de koopkracht aan te zwengelen, met subliminale Nazi-gedachten. (Ontdekt dankzij The Cracked podcast). De wereld zit vol van dubbele laagjes, van flinterdunne cilofaantjes van lanterfanterende infecties. Wondjes lospeuteren is vervelend, maar helend. En zie er de (tragische) humor dan toch van in. Het is allemaal oh zo menselijk en uiteindelijk, onvermijdelijk. Wat wel te vermijden is, is chronisch vermijdingsgedrag. Al weet ik daar in de organisatie van mijn persoonlijke leven dan weer niets van (deze game en mijn ‘rant’ zijn immers van jaren geleden en nu pas teruggevonden in kladjes, omdat ik ergens op wachtte).