#to Kiezel

[dutchjan]

May 19, 2023

[twafordizzy]

Tour de Cayeux sur Mer et La Hourdel

[elkedageenfotovanluus]

overal mooie afgeronde kiezels

[devosopmaandag]

Uitrusting

De dag kent geen uren, de week weet

niets van dagen, de nacht is niet slapen,

dinsdag is traag, donderdag rent,

mijn haar is geknipt, mijn kies getrokken,

mijn voeten branden, mijn denken

geprikkeld en gesust, ik zag een film,

ik las een boek, ik leed pijn, ik vergat.

In die stroom van brokstukken, kiezels,

slib en waaierende slierten, knabbelen

kleine visjes aan de cellen van mijn

afgelopen week, voel ik mij voor even

naakt, word ik als Moeder in een kleine

bruisende kali en overspoelt van verre

bergen het koude water mijn lichaam,

komt en gaat.

De dag, welke dag, ligt voor mij als

een hand in mijn rug, een stem zegt:

volg dat pad daar, kijk uit voor vochtig

gebladerte, kronkelende boomwortels,

kijk omhoog naar hun kruinen,

sjor je riem aan.

Zie je dat stralende raam daar, dat jou

later zal verblinden, zie je de gewatteerde

jassen in grijs gelid, de al versleten nieuwe

sneakers, de vapende monden? Ruik je de

valse geur van vanilline, proef je wolken

suiker op je tong bij het passeren?

Wees aangesjord.

[brilmans]

Een Grieks botfragment

Verboden

Om ervoor te waken dat ‘toeristen’ het complete cultuurhistorische en archeologische erfgoed als souvenir mee naar huis nemen is het in Griekenland, net als in de meeste landen rond de Middellandse Zee, verboden dit soort spullen te verzamelen en mee te nemen. Op sommige plaatsen is het meenemen van kiezels al strafbaar. Fossielen, artefacten en zelfs stenen meenemen in je bagage is daarom, zeker wanneer je vliegt, erg onverstandig. Om die reden heb ik tijdens mijn vakantie de fossielen die ik vond slechts gefotografeerd. Althans dat dacht ik.

Fossiel bot

Tijdens een strandwandeling van Karavomylos naar Sami viel mijn oog, getraind als ze zijn, op iets dat sprekend op een fossiel botfragment leek. Verrast dat ik was, fossiel bot daar had ik niet op gerekend, nam ik het mee om het in mijn vakantiewoning nog eens aandachtig met de loep te kunnen bestuderen. Het bleek onmiskenbaar fossiel bot. Het substantia spongiosa (sponsachtig botweefsel) was gevuld met een ijzerrijke substantie. Over hoe oud het bot was en van welk dier had ik geen idee: daarvoor ontbrak elke context. Maar goed het was wel fossiel bot.

Het botfragment tussen de kiezels.

Thuis

Bij het uitpakken van de koffer voelde ik een hard object in de vuile was, ik dacht in eerste instantie aan mijn zakmes, maar nadat ik nog eens goed voelde, werd het me duidelijk. Ik rekende de enigszins maanvormige vorm. Het was het stuk bot. Nietsvermoedend had ik hem meegesmokkeld.

Omdat het een niet al te fraai stuk is, op de Zandmotor had ik hem laten liggen, maar wel het enige fossiel uit Griekenland, heb ik het stuk vandaag op een sokkel geplaatst. Heb ik ineens een alleraardigst souvenier. Een foute, dat wel, dus…

Het eindresultaat.

…mondje dicht!

[jurgenameen]

208, 31, diepzinnige

Zo plotseling valt de kiezel in het water

Kringen van gesprekken

Eindeloze rimpels rollen uit

Wie duikt de kiezel op?

-copyrights Ameen 2024-

[gedachtenspuwer]

Misschien wel voor het eerst.

Een week lang zin om iedere avond een fles drank op te zuipen

Een week lang de behoefte om meer te roken dan de stoomboot van sinterklaas

Een week lang het verlangen naar verdovende middelen, om alleen maar mijn emoties uit te zetten

Misschien wel voor het eerst? Nee niet voor het eerst, wel voor het eerst dat ik aan alles niet heb toegegeven. Misschien een drankje te veel en zeker een paar verdwaalde peuken. Maar de kiezels in mijn ziel gaan alle kanten op, ook zei verdienen rust. Morgen weer werken en proberen het leven weer wat op te pakken.

[hersenarbeid]

En ik liep over dezelfde weg, in de hoop nu wel de kiezels en hobbels te zien. Bleek ik hierdoor heel het uitzicht te missen.

[imdreamingaboutlife]

Adem

Adem

Adem adem adem

Kijk rond, merk de bloem naast je op die net nog niet open was, de eerste tomaat die rood begint te kleuren en de paarse glinstering in het spinnenweb aan de muur. Luister, verder dan de vlieg rond je oren, hoor hoe mensen op een werf blokken beton verplaatsen, hoe jouw eigen schoenen de kiezels onder je voeten doen rollen.

Adem

Adem

Proef de nazinderende smaak van de koffie voor je neus, voel de warmte die opwelt rondom je in de tuin en ruik de lichte geur van verse tomaten aan je handen waarmee je net de plant hebt aangespannen tegen de muur.

Adem

Je hebt controle over jezelf. Berust in die kennis en sta op.

Adem

[vijverpassie]

Maak een rand rondom je vijver van grind of kiezels om een natuurlijke uitstraling te creëren en de groei van onkruid te voorkomen. #Grindrand #Kiezels #NatuurlijkeUitstraling #EcoTuinieren #Vijvertips

[steininbeeld]

10 december 2023.

"Paddenstoelen"

Een verzameling paddenstoelen tussen kiezel en hout.

(10 december 2023)

[fietskriebelskos]

AO03 In De Apenijnen (San Severino Marche - Nocera Umbra 59 km xx hm)

Ik was mijn tent aan het oprollen op het eind van het kiezelpad van de camping. Het pad loopt hier redelijk steil naar beneden. De tent opvouwen waar ik stond is geen doen. De bodem is vannacht veranderd in een modderige substantie. Plots hoor ik autowielen ronddraaien en zie de auto van mijn buren op de helling tot stilstand komen. De wielen vol met modder, de kiezels opzij, de wielen vast in de…

[hildeshongarije]

Afgestudeerd ....

Dinsdag 27 juni 2023

Het is een feestjaar voor ons hoor.  Vrijdag studeert kleinzoon Eirik af aan de  Basisschool.  Klaar om na de vakantie nieuwe wegen te ontdekken in het secundair onderwijs!  En gisteren studeerde Fenno af aan de kleuterschool.  Klaar voor het eerste leerjaar!  Het werd op gepaste wijze gevierd op school!  Wat vliegt de tijd!

Eindelijk genieten we nu van een periode met mooi weer.  Een nat najaar, een natte winter en een nat voorjaar zorgde er voor dat de moestuin flinke achterstand opliep.  Maar het gaf ons wel de kans om andere klussen aan te pakken.  Klussen die telkens werden uitgesteld.

Zo pakten we eindelijk de voortuin aan.  Het stukje tussen het huis en de stoep dus.  Onkruid deed het daar geweldig.  Maar mooie planten wilden daar absoluut niet groeien.  Telkens weer begonnen ze wel in het voorjaar, maar al snel geven ze er de brui aan.  Dus het plan was: alles verwijderen, antiworteldoek en daarbovenop kiezels.  

We ontdekten al vlug waarom mooie planten niet lukten ...   Die hele voortuin is eigenlijk een bakstenen vloer met een laag aarde.  Genoeg aarde om iets te planteen, om grassen te laten groeien ... maar onvoldoende voor dieper wortelende planten.  Heel blij dus met onze beslissing.  Het geheel moet nog een beetje ‘groeien’, maar we zijn tevreden met het resultaat tot nu toe.  Van onze NL buren/vrienden kregen we een hele voorraad vetplantjes die heel graag het muurtje zullen sieren.

Onze ‘piemelplant’ (Voodoo lelie) Kreeg vorig jaar heel wat ‘jonkies’.  Luc had de knollen in aparte potten gezet.  Het was dus afwachten of ze daarmee tevreden zouden zijn.  De moederplant zorgde in het vroege voorjaar voor een bloem.  Welriekend kon je ze niet noemen, maar speciaal was ze wel.

Daarna was het echt heel lang wachten tot er in die kale potten iets gebeurde. Maar geduld wordt beloond, zegt het spreekwoord.  En in dit geval klopte het helemaal.  Trouw elke week een beetje water zodat de aarde niet zou uitdrogen ... en plots verschenen er kleine topjes!  Waw!!!!!

Geen voodoo lelie maar wel een mooie witte lelie in ons bloementuintje.  De natuur weet ons te verrassen!

[kladblok]

De heer in questie (kort verhaal, fragment)

De heer in questie verliet de schaduw van het poortgebouw en liep, de kiezels tellend, over het grindpad naar de formele tuin. Daar, in jacquet maar met schort voor, knipte de butler de lage buxushaagjes rond de grasperken, wat, gezien de toestand, wel de minste prioriteit had. Het moest nu bijna vijf uur zijn.

Vanochtend was de man op hem toegestapt, tamelijk bruusk en met een wankele stapel ontbijtborden voor zijn vest, en had met trillende stem gezegd: ‘Het is genoeg. Ik neem ontslag.’ Hij had de borden op het dressoir gekwakt en zijn rug gerecht. ‘Ik zal vandaag de buxus afmaken. Met een handschaar, niet elektrisch. Decorum dient gehandhaafd. Mijnheer!’ Zonder een reactie af te wachten, was hij driftig naar buiten gebeend.

De heer in questie had ook niets weten te zeggen. Als zo vaak in dit soort situaties luisterde hij wel, maar begreep hij niet – niet snel genoeg om het juiste te zeggen, in elk geval. Dus dan zweeg hij maar; en dan zonk hij weg in het misverstand, en dan werd het ruzie: dat was de ‘questie’. Maar nu moest hij een antwoord geven. Hij voelde zich leeg, en plotseling doodmoe; hoe graag was hij hier, naast het pad, even gaan liggen, de ogen dicht. Wat maakte de modder uit.

Een butler zou geen aanleiding tot zorgen moeten zijn, maar de heer in questie zat, sinds hij het landgoed geërfd had, behoorlijk met hem in zijn maag. De man was buitengewoon vormelijk, en dat zijn oorspronkelijke takenpakket – uit geldgebrek – door de jaren heen was aangevuld met die van kok, tuinier en veredeld klusjesman leidde tot voortdurend geruzie over, onder andere, het juiste gereedschap voor de juiste gelegenheid. Decorum est pro patria mori, glimlachte de heer in questie even. Had hij meer begrip moeten tonen? Hoe dan ook, wat vannacht was gebeurd kon hij de butler niet aanrekenen, en dat ging hij hem nu vertellen. Voor wat het waard was. De butler leek plots driftiger te knippen – had hij de naderende voetstappen gehoord? Nu, vooruit met de geit.

De heer in questie kuchte, en zei tegen de rug van de butler: ‘Ik heb met mijn nicht gesproken. Ik wil dat je weet dat ik het niet erg vind dat je vannacht niet mee wilde helpen. Het was niet je taak. Uit gewoonte trok ik aan het schellekoord, en ik ben onterecht boos geworden toen je niet kwam. Dat spijt me.’

De man rees van tussen de haagjes op en draaide zich om. ‘Uw excuses zijn aanvaard. En laat ik zeggen: ik was obstinaat. Dat is onbetamelijk, dat spijt mij, van mijn kant. Maar mijn ontslag staat. Ik ben butler, geen campingbeheerder. Ik bestier een adellijk huishouden, geen opvangpunt voor verregende pubers. Het zal mij niet moeilijk vallen een huis te vinden waar ze mij wél kunnen waarderen.’

‘Nee, nee, dat denk ik ook niet, zeker. Je hebt groot gelijk. En het is misschien maar beter zo. Nogmaals, het spijt me.’ Hij dacht even na. ‘Ronduit gezegd, ik denk niet dat ik ooit een goede werkgever voor je zou kunnen zijn. Ik begrijp mensen nooit goed. Bij mij wordt het altijd ruzie.’

De butler trok zijn wenkbrauwen lichtjes op, liet ze snel weer zakken en zei: ‘Wellicht bent u nu wat hard voor uzelf, en als u mij toestaat...’ Hij aarzelde even en keek de heer in questie vragend aan.

‘...Hè? Eh, ja, natuurlijk...’

‘U vraagt mij soms dingen te doen die niet bij mijn professie horen. Uw oom zaliger…’

‘…Natuurlijk, mijn oom, weet je, ik heb gewoon niet het hart van mijn oom, dat vergeet ik zo vaak in de hurrieburrie. Ik moet eerder vragen hoe het met je gaat, met je familie, dat soort dingen...’

De butler kneep zijn lippen even samen en zei toen: ‘Dat ligt, met permissie, niet direct in uw aard. Ik...’

‘O ja. Nee… Gelukkig, ik moet er eigenlijk ook niet aan denken, al die familiegeschiedenissen...’ Hij keek de butler hoopvol aan, maar deze lachte niet.

‘…Waar ik op doel: festivals en campings… vindt u ook niet, na vannacht, dat dat een slecht idee was? Vroeger hadden we zoiets niet nodig.’

De heer in questie dacht lang na over een antwoord, en zei toen: ‘Als je achterom kijkt, zie je stof. Het landgoed verdient een nieuwe toekomst.’ Hij keek naar het smalle pad met de hoge heggen aan weerszijden, die hem, op weg naar het grote huis, in zouden sluiten. ‘Als je een aanbevelingsbrief, of zoiets, nodig hebt, dan regel ik dat, natuurlijk.’ Hij aarzelde even. ‘…En als je de buxus met de handschaar wilt doen, dat is prima… Elektrisch is sneller, daarom zou ik... Maar doe het maar met de hand. Of beter: laat het niet van mij afhangen. Kies zelf maar. Nou ja.’

Hij voelde zich weer moe worden en liep haastig weg. Dat was niet slecht gegaan, al met al. Maar het had niet langer moeten duren.

Hij kwam aan bij het pad en keek op naar het grote huis. Het uit vakwerk opgetrokken gebouw was de laatste jaren een populaire selfie-locatie geworden. Vooral op zonnige dagen, als het contrast tussen de donkere balken en het wit van de gekalkte muren op zijn scherpst was, stonden er vaak toerfietsers vanaf de weg foto’s te maken. Dichterbij konden ze niet komen, bedacht hij tevreden. Zo bleef het zijn geheim, en zijn persoonlijk genot, hoe juist ’s nachts, bij een rondgang in het maanlicht, als het wit blauw geworden was en de balken peilloos zwart, het contrast mysterieuzer scheen en zelfs uitnodigde de klamme overgangen met de vingers te betasten.

De heer in questie schudde zijn hoofd.

[devosopmaandag]

Werkelijkheidsgehalte

Ik lig op bed in het donker en ik zeg

... werkelijkheid ...

wat klinkt dat hard en absurd alsof ik

... Heer, ontferm u over mij ...

zeg, dat even absurd maar zachter klinkt.

Ik leg het op mijn tong: metalig en zoutig,

de randen hoewel scherp afgerond,

koel ook, geen zuivere kiezel, tikje ruw.

Ik lach, want het bevalt me me wel

... werkelijkheid ...

Waar zal ik die nu eens van maken?

Ik heb mijn handen vrij, geen licht houdt me tegen,

wat straatgeruis van buiten zal juist helpen.

Hoe zou die van deze week moeten zijn?

Zijn niet alle halffabrikaten nog vers en on-

verkleurd, fris van geur, nog heel even krakend?

Misschien is wat schrijnt nog niet geheeld,

wat lelijk is nog even lelijk.

Ik verzamel op mijn laken alleen de woorden die boven

een tafel zijn gesproken. De al lopend of vanuit een

luie stoel gemaakte schuif ik aan de kant. Ik tel dit

keer alleen de vrouwen. Er is de prerafaëlitische,

die ijs van orchideeënwortel maakt en mij een potje

gepekelde kapperblaadjes schenkt, er is de grijs-

wordende vrouw met haar goudgelokte engelenzoon,

die ik jaren niet zag omdat we een beetje te veel op elkaar

lijken, er is de vrouw die ik veertig jaar geleden vuur op

de grond vuur zag blazen, er is de papierallergische vrouw

en natuurlijk de éénstaartige, en daarbij las ik in A voor

uit Lispector, de heilige Clarice, en ik zag op een telefoon

dat ik oud en lelijk was geworden.

Nou, nou, zegt de werkelijkheidscommissie, is dat niet

wat al te veel duim en te weinig agenda, mevrouw?

Nee, nee, ik zweer u, het is allemaal echt gebeurd

en niets is gelogen.

Wel is er nog die traan, voor de televisie gevallen,

onderstreepte ik in een Chinese roman iets over het

belang van vorm, vroeg ik een jonge man (toch) of

hij ongelukkig was en hij lachte zo hard dat het wel

een gevoelige plek moet zijn geweest.

Ik lig stil en proef nog eens goed.

Hoe zoet en hoe rijk, al weet ik dat

het bijna is doorgeslikt en dan

voorgoed zal zijn verdwenen.

[brilmans]

Mangaandendrieten

Mijn eerste dendriet

Ergens in mijn jeugd, ik moet een jaar of 10 zijn geweest, vond ik tijdens een vakantie ergens in het zuiden van Duitsland een platte steen met daarop een bijzonder patroon. Net alsof er twijgen van een varen op waren gedrukt. Omdat ik in de omgeving reeds diverse fossielen schelpen had gevonden, ging ik er vanuit dat het fossiel van iets plantaardigs betrof. Bijgevolg belandde de steen in de fossielenverzameling. Abusievelijk!

Ondertussen weet ik dat het patroon op de steen niet fossiel is en ook niets plantaardigs. Het patroon op de steen is een anorganisch gevormde,vertakte afzettingen van mangaanoxyde. Het zijn zogenaamde mangaandendrieten.

Als ik toen ter tijd de mogelijkheid had gehad bovenstaande met u te delen, had ik het direct gedaan. Om u voor deze beginnersfout te behoeden, maar ook gewoon om u op de schoonheid ervan te wijzen.

Een nieuwe vondst

Gisteren, 20 juli 2024, op de tweede dag van mijn vakantie op Ithaki, een Grieks eiland in de Ionische zee, vond ik opnieuw een steen met mangaandendrieten. Omdat ik nu wel de mogelijkheid én de tijd heb, het is tenslotte vakantie, leek die vondst mij een mooie aanleiding dit verhaal alsnog te schrijven.

Een steen met duidelijk langs de diaklazen gevormde dendrieten.

Over mangaandendrieten

Mangaandendrieten vormen zich langs niet openstaande spleten (diaklazen) en op laagvlakken (de scheidslijn tussen twee opeenvolgende lagen gesteente) in gesteente. bij voorkeur, maar zeker niet uitsluitend, in kalken en dolomiet. Ze kenmerken zich door een veelvuldig en systematisch

vertakte vorm. De meest karakteristieke verschijningsvorm is die van het ‘boompjes’-type. Vandaar ook de naam. Dendriet komt van het Griekse woord dendron, dat boom betekent.

Wie mangaandendrieten, het boompjes-type, goed bekijkt zal zich behalve over het feit dat hun fractale bouw bijna altijd symmetrisch is, verwonderen over het gegeven dat de uiteinden van dendrieten elkaar nooit kruizen of raken en dat er aan weerszijden van de diaklaas een symmetrie ontstaat. Dit alles bij elkaar maakt een steen met dendrieten tot een kunstwerk van de natuur; de moeite waard te verzamelen.

De steen die ik tegenkwam, was te groot om mee naar huis te nemen, die heb ik daarom maar op de foto gezet. Een dag later vond ik op een van de vele kiezelstranden van het eiland een paar mooie kiezels met dendrieten erin. Een in een kiezel zat naast dendrieten van het boompjes-type een tweetal van het zogenaamde ster-type. Ik heb ze allemaal maar meegenomen. Leek me een prima souvenirs.

Een kiezel met dendrieten.

Een kiezel met dendriet van zowel ‘boompjes’ als ‘ster’-type.

Meer over dendrieten leest u hier: