#tmrshotfic

[rritsu]

Rearrangement 2 [TMR Short-fic]

Part 1

[Part 2]

    จากเหตุการณ์กลุ่มเด็กถล่มชั��นหนังสือครั้งนั้นมินโฮก็ตัดสินใจบอกเรื่องนี้ให้อัลบี้ฟัง อัลบี้อึกอักเกาหลังคอก่อนจะเริ่มพูด

     “อ๋อ เด็กพวกนั้นเหรอ หลานฉันกับเพื่อนๆที่เพิ่งมาจากต่างเมืองน่ะ ฉันยุ่งๆก็เลยไม่ได้บอกแก ส่วนใหญ่พวกนั้นจะเล่นอยู่ที่โรงเรียนถึงมืดเลย จะมาเวลาที่นี่ใกล้ปิดแหละ โทษทีที่ลืมบอก"

     “หา? อาทิตย์ก่อนแกด่าฉันตั้งกี่รอบ ทั้งๆที่มันไม่ใช่ความผิดฉันเนี่ยนะ ไอ้หน้าปลวก"

     “เดี๋ยวสิ อย่างน้อยฉันก็เป็นหัวหน้าแกนะไอ้ตี่ สุภาพหน่อย"

     บรรณารักษ์หนุ่มชาวเอเชียยังคงโต้เถียงกับหัวหน้าบรรณารักษ์อีกสักพัก จนสุดท้ายก็จบลงที่อัลบี้จะไปอบรมพวกเด็กๆให้ มินโฮถอนหายใจอย่างเอือมๆระหว่างที่กำลังเปิดลังพัสดุเพื่อตรวจดูหนังสือใหม่ที่ถูกส่งเข้ามา

     เมื่อมีหนังสือเข้ามาใหม่หน้าที่ของเขาคือลงทะเบียนหนังสือทุกเล่มเข้าระบบของห้องสมุด มินโฮเปิดหนังสือผ่านๆก่อนจะใส่ข้อมูลหนังสือลงในคอมพิวเตอร์ นานอยู่เหมือนกันกว่าที่เขาจะรู้สึกว่าโดนมองอยู่ พอหันไปก็เจอกับเด็กชายผมบลอนด์หลบอยู่หลังชั้นหนังสือใกล้ๆเคาน์เตอร์ที่เขานั่งทำงานอยู่ ดูเหมือนเด็กชายจะกำลังจ้องหนังสือใหม่ที่วางกองอยู่

     “นี่..อยากอ่านเหรอ หยิบไปอ่านก็ได้นะ กองนั้นฉันใส่ข้อมูลเสร็จแล้ว"

     เขาดูตื่นตกใจนิดหน่อยที่มินโฮหันมาพูดด้วย เด็กชายวิ่งมาหยิบหนังสือเล่มบนสุดไป มองอย่างตื่นเต้นก่อนจะวิ่งหายไปหลังชั้นหนังสือ มินโฮเลิกคิ้วน้อยๆ ก่อนจะกลับไปจัดการกับกองหนังสือต่อ 

    เด็กชายปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งหลังจากผ่านไปราวๆครึ่งชั่วโมง แขนบางกอดหนังสือเล่มหนาไว้ หลบอยู่หลังชั้นหนังสือเหมือนเดิม และเหมือนครั้งที่แล้วคือจ้องหนังสือบนเคาน์เตอร์

     “เอ่อ..มานั่งอ่านหลังเคาน์เตอร์ก็ได้นะ จะได้ไม่ต้องเดินไปเดินมา"

     แววลังเลฉายบนใบหน้าเด็กชาย แต่สุดท้ายความอยากรู้อยากเห็นแบบเด็กๆก็ทำให้เด็กชายเดินมาคว้าหนังสือไปก่อนจะมุดที่กั้นเข้ามานั่งหลังเคาน์เตอร์

     “ขอบคุณฮะ"

     “เธอเป็นหลานอัลบี้เหรอ"

     “เปล่าฮะ ฟรายแพนต่างหาก"

     “แล้วเธอชื่ออะไรล่ะ"

     “..นิวท์"

     เด็กชายตอบก่อนจะก้มลงเปิดหนังสือและเริ่มอ่านอย่างตั้งใจ มินโฮเลิกคิ้วอย่างทึ่งๆ ปกติเด็กวัยนี้จะไม่ชอบอ่านหนังสือสักเท่าไหร่ ยิ่งเป็นหนังสือหนาๆแบบที่นิวท์ถืออยู่ตอนนี้แทบจะไม่เคยมีเด็กเหลียวแลด้วยซ้ำ

     นิวท์ยังหยิบหนังสืออีกหลายเล่มจากบนเคาน์เตอร์ นั่งอ่านอยู่ตรงนั้นไม่ยอมลุกไปไหน จนใกล้ถึงเวลาปิดมินโฮต้องมาไล่ให้เด็กชายกลับบ้าน

     “กลับบ้านได้แล้ว ที่นี่จะปิดแล้ว เดี๋ยวฉันต้องเก็บหนังสือขึ้นชั้นอีก"

     “..."

     มินโฮถึงกับทำอะไรไม่ถูกเมื่อเด็กชายมองอย่างเศร้าๆ นิวท์มองหน้ามินโฮ ก้มลงมองหน้าสือ ก่อนจะเงยหน้ามาสบตากับมินโฮอีกรอบ มินโฮถอนหายใจให้กับความใจอ่อนของตัวเอง

     “ก็ได้ๆ อีกสิบนาทีนะ"

     มินโฮว่าก่อนจะเริ่มยกกองหนังสือเรียงบนรถเข็น ทั้งหนังสือใหม่ หนังสือที่เพิ่งมีคนเอามาคืนถูกเรียงตามหมวดและตัวอักษรจนเต็มคันรถ เขาเข็นรถใส่หนังสือไปตามทางเดิน เสียงล้อลั่นดังเอี๊ยดอ๊าดเพราะถูกใช้มาเป็นเวลานาน ตาเรียวค่อยๆไล่ไปตามสันหนังสือบนชั้นก่อนจะใส่เล่มที่มีลำดับเรียงกันเข้าไป

     ผ่านไปได้เกือบสิบนาทีตอนที่นิวท์เดินมาที่รถเข็น มือเล็กๆหยิบหนังสือขึ้นมาสองสามเล่ม

     “หนังสือเก็บยังไงเหรอ"

     “เอ๊ะ แค่เรียงตามตัวอักษรกับตัวเลขน่ะ วางไว้นั่นแหละ กลับบ้านไป ไป๊"

     “แต่..ตอนนี้พี่สาวผมยังไม่กลับบ้านเลย"

     “โอ๊ย ก็ได้ เลิกทำหน้าแบบนั้นนะไอ้ปลวกตัวอ่อน"

     นิวท์หัวเราะอย่างดีใจก่อนจะหอบกองหนังสือไปเก็บตามชั้น มินโฮยิ้มพลางส่ายหัวให้กับท่าทางไร้เดียงสาของเด็กชายก่อนจะกลับไปทำงานของตัวเอง

      “นี่กลับเองได้ใช่ไหมน่ะ มืดแล้วนะ"

     มินโฮขมวดคิ้วมองเด็กชายที่กำลังสะพายกระเป๋าเป้

     “บ้านผมอยู่ใกล้ๆนี่เองฮะ เดินไปนิดเดียวก็ถึงแล้ว"

     “งั้นกลับดีๆล่ะ ฉันไปล่ะ"

     บรรณารักษ์หนุ่มว่าพลางเดินไปเข็นจักรยานที่จอดไว้ด้านหลังห้องสมุด ก่อนจะได้ปั่นออกไปเสียงของเด็กชายก็หยุดเขาไว้ก่อน

     “คุณชื่ออะไรฮะ"

     “..มินโฮ"

     มินโฮว่าก่อนจะเริ่มปั่นจักรยานออกไป สังหรณ์ใจแปลกๆว่าต่อไปคงมีเรื่องวุ่นไม่เว้นแต่ละวันแน่ๆ

-------------------------------------------------------------------------------------------