#tenthuisje

[elkedageenfotovanluus]

de laatste bloemetjes bij de tent

[rotterdamvanalles]

Nieuwe winkels aan het Zuidplein zijn gereed, waaronder kapper John Postmus en Sporthuis Centrum, 24 juli 1956.

Het Zuidplein dankt zijn naam aan de ligging in het zuidelijke stadsdeel. Zuidplein Hoog is het plateau boven dit plein waarop zich het winkelcentrum bevindt.

De geschiedenis van het bedrijf Sporthuis Centrum begint bij de Rotterdamse zakenman Piet Derksen, die in 1953 aan de Rotterdamse Lijnbaan een warenhuis in sportartikelen opent: "Sporthuis Centrum". Het sportwarenhuis is een succes en groeit in de volgende jaren uit tot een keten van zeventien winkels door heel Nederland.

Vanaf de jaren zestig verkoopt Sporthuis Centrum ook steeds meer kampeerartikelen. In 1968 besluit Derksen een bos bij Reuver aan te kopen om er tenthuisjes op te zetten, die hij verhuurt aan personeel en klanten. Het park, De Lommerbergen, blijkt een succes en de huisjes worden al snel vervangen door bungalows. We kennen Sporthuis Centrum nu als Center Parcs.

De fotograaf is Ary Groeneveld en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam en van Wikipedia.

2023

[anoukinaustralia]

Dag 15 - OUTBACK

Om 6u stipt spring ik de bus op!

We hebben een busrit van 6u voor de boeg. Onze gids is Deb. Een vrouw van rond de 40, die nog maar 4 maanden als gids in de outback werkt. Hiervoor was ze schoonheidsspecialiste. After her husband did a runner (haar woorden), haar en haar kinderen liet zitten voor een 20 jarige bimbo, heeft ze haar leven omgegooid. Ondertussen hoort ze helemaal thuis in de outback, haar gemanicuurde nagels heeft ze wel gehouden. Wat een wijf! Geweldig! Heel de busrit speelt ze de ene Australische rockschijf na de andere, gemixt met wat Beyonce en Kendrick Lamar (no kidding).

Van Alice Springs naar de outback volgen we 1 lange baan. Rond 12u komen we eindelijk aan bij onze kampplaats. We installeren ons terwijl onze host de lunch klaar maakt. Het kamp ziet er superleuk uit. Allemaal tenthuisjes in een cirkel. Je kan hier wel van ‘glamping’ spreken. De groep is stil, maar wel allemaal leuke mensen. Dicht bij de kampplaats is een eerste uitkijkpunt voor Uluru. Daar is ie dan! Mega grote rots! Van zo ver nog niet echt heel indrukwekkend maar het maakt me wel benieuwd.

Na de lunch brengt Deb ons naar het zwembad, eventjes plonsen voor we naar ... gaan. Op dit moment van de dag is het veel te warm om iets te doen. We moeten ook constant 2 liter (!) water bij ons hebben en Deb drukt erop dat we constant moeten blijven drinken. Je droogt hier uit voor je het beseft.

Ondertussen is het al een beetje afgekoeld dus we trekken naar Kata Tjuta. Eerst een paar fotostops en dan een wandeling door Kata Tjuta. Wauw! Het is hier fantastisch mooi. Zo indrukwekkend. Als ik mijn foto’s terug zie heb ik nog moeite om te beseffen dat ik daar echt was. Ik ben sprakeloos.

Na onze wandeling hebben we nog een beetje tijd over voor zonsondergang. Dus Deb rijd met ons nog rond Uluru. Eerste kennismaking van dichtbij. En opnieuw... wauw! Ik word er stil van. Ik kan echt iedereen aanraden om naar daar te gaan en ook te voelen wat het is. Want je kan dat echt niet beschrijven.

Bij zonsondergang rijden we naar een uitkijkpunt. Deb haalt de flessen cava en hapjes boven. Een cavaatje met zicht op Uluru tijdens zonsondergang. Veel beter kan het niet worden. Het is ondertussen al donker, het avondeten is klaar en er staat een gedekte tafel vol kaarsjes en flessen wijn (yeeeeessss, wijn!) op ons te wachten. Opnieuw een wauw-gevoel. Het kan niet op hier.

Het avondeten is bbq! What else, in de outback van Australië. 1 van de vleesjes is kangoeroe! Lekker! Ook een beetje zielig ja, maar vooral lekker.

Ik vraag aan Deb of het vanavond al mogelijk is om in een swag te slapen. Een swag is een soort van slaapzak met matras aan, speciaal gemaakt om in buitenlucht in de woestijn te slapen. Van heel de groep willen enkel een Duitser (ben zijn naam kwijt, er zitten teveel Duitsers hier) en ik in een swag slapen. We leggen ons op tafel buiten. Voor de eerste nacht lijkt me dat veiliger dan op de grond. Geen slagen, spinnen, vieze insecten en dingo’s enzo. We zijn helemaal geïnstalleerd op tafel en ik wil niet slapen. De sterrenhemel is fantastisch, zoveel sterren heb ik nog nooit gezien. JA WEER EEN WAUW GEVOEL SORRY. Maar echt... niet te beschrijven. Ook een beetje ongemakkelijk omdat ik hier ‘romantisch’ naar de sterren lig te kijken met een Duitser die ik amper ken, maar dat negeer ik maar.

Ik zal toch maar een poging doen om te slapen, morgen gaat om 4u de wekker want we moeten om 5u vertrekken om de zonsopgang aan Uluru te zien. Ik zet mijn bril af, dan zie ik toch niets meer van de sterren. Geen afleiding meer. Tot morgen!

[g-vddess]

IN BEELD: tenthuisje voor luxepaardjes

Hou je van slapen onder de bomen, maar liever niet in een tent vol ongedierte? Dan is dit tenthuisje voor luxepaardjes de ideale oplossing. from Livios - Nieuws

[pum-pum-pumpkinn]

IN BEELD: tenthuisje voor luxepaardjes

Hou je van slapen onder de bomen, maar liever niet in een tent vol ongedierte? Dan is dit tenthuisje voor luxepaardjes de ideale oplossing. from Livios - Nieuws

[daddysasaki]

IN BEELD: tenthuisje voor luxepaardjes

Hou je van slapen onder de bomen, maar liever niet in een tent vol ongedierte? Dan is dit tenthuisje voor luxepaardjes de ideale oplossing. from Livios - Nieuws

[f0lklure]

IN BEELD: tenthuisje voor luxepaardjes

Hou je van slapen onder de bomen, maar liever niet in een tent vol ongedierte? Dan is dit tenthuisje voor luxepaardjes de ideale oplossing. from Livios - Nieuws http://www.livios.be/media/1801731/nl/tenthuis-thumb-95.png

[peacefulgunterpenguin]

IN BEELD: tenthuisje voor luxepaardjes

Hou je van slapen onder de bomen, maar liever niet in een tent vol ongedierte? Dan is dit tenthuisje voor luxepaardjes de ideale oplossing. from Livios - Nieuws

[laportavitale-blog]

Beklemmend verhaal over zorgen voor een jong demente vader

Wat doe je als je vader op jonge leeftijd dement wordt? De twintigjarige Hans van Wingerde koos er halverwege de jaren zeventig voor om thuis bij zijn ouders te blijven wonen om te helpen bij de zorg voor zijn vader. Dat het om dementie ging, hoorden ze pas in een heel laat stadium. Hij schreef er, ruim dertig jaar later, een aangrijpend boek over dat zich afspeelt in de tijd dat de onwetendheid over dementie bij ‘jongere’ mensen nog alom was.

“We waren een doorsnee Nederlands gezin met vader, moeder, drie zoons en een dochter.” Zo begint het boek dat Hans van Wingerde schreef. Maar ‘doorsnee’ blijft het gezin allerminst. Hij is twintig als zijn vader halverwege de jaren zeventig jaren op 55-jarige leeftijd met zijn ogen begint te tobben en last krijgt van overspannenheid. Achteraf blijken dat de eerste signalen te zijn van een vroegtijdige intrede van dementie. Maar dat weten de Van Wingerdes dan nog niet en de huisarts en alle andere medici, para-medici en zelfs kwakzalvers die zij naar aanleiding van de verergerende klachten raadplegen, evenmin. Hans woont nog thuis bij zijn ouders en zijn jongere zusje van twaalf. Twee oudere broers zijn het huis al uit. De ongeveer acht jaren die volgen, worden gekenmerkt door een verdere achteruitgang en de wanhopige pogingen van Hans en zijn moeder om het leven voor zijn vader dragelijk te houden. Hoewel de schrijver zich er op geen enkel ogenblik in heb boek over beklaagt, heeft hij voor zijn opofferingsgezindheid een flinke prijs betaald. Terwijl hij al een baan heeft, blijft hij thuis wonen en ziet bewust af van het aangaan van een liefdesrelatie.

Verdrietig en boos Mijn vader, dement in de bloei van zijn leven is een beklemmend verhaal geworden over vertwijfeling, schuldgevoel en liefde voor een getalenteerd, maatschappelijk actieve vader die aftakelt en over de offers en emoties van een jong-volwassene. Minutieus doet Hans verslag van hoe hij als mantelzorger samen met zijn moeder thuis zorgt voor de vroeg dementerende heer des huizes. De diagnose ‘vasculaire dementie’ waar pa Van Wingerde aan lijdt, wordt overigens pas in een heel laat stadium gesteld. In het begin van de ziekte wordt hij in het ziekenhuis binnenste buiten gekeerd, maar de artsen kunnen niets vinden. Van Wingerde sr. is dan nog werkzaam al leraar, maar op een gegeven moment kan hij zelfs niet meer fietsen of autorijden. Zelfstandig de weg naar huis vinden wordt ook steeds moeilijker, maar dat weet hij zo lang mogelijk te verbergen. Zelf merkt de vader dat steeds minder dingen hem lukken, wat hem verdrietig en boos maakt. Hans en zijn moeder gaan tot het uiterste om ervoor te zorgen dat zijn vader zo prettig en gewoon mogelijk thuis kan wonen. Zo nemen ze hem nog overal mee naar toe en gaan jaarlijks op vakantie naar hun vertrouwde tenthuisje in de duinen van Katwijk. Ook als dat eigenlijk niet meer goed kan. Tijdens de laatste vakantie raakt vader tijdens het kamperen ontregeld, wat tot chaotische taferelen leidt in de tent en op de camping, waar de andere gasten -die hem al jaren kennen als hulpvaardige, toegewijde gezinsman- schrikken van zijn gedrag en in huilen uitbarsten als ze hem tegenkomen.

‘Te veel eer voor mij!’ Maar ook rustig thuis naar de tv kijken krijgt een andere wending, als pa Van Wingerde denkt dat de mensen die hij op de buis ziet zich ook in levende lijve in zijn huiskamer bevinden. Op een dag ziet hij dan ook Prins Bernhard in zijn woonkamer opduiken en vereerd als hij is, als oud-verzetsman, roept hij uit: ’Oh hoogheid, dat is te veel eer voor mij!’ Hans beschrijft hoe zij steeds meer meebewegen met zijn vaders beleving van de wereld, waar ze hem voorheen telkens trachtten te corrigeren. Ook aangrijpend is de gewetensnood waarin hij en zijn moeder komen als het onvermijdelijke in beeld komt: definitieve opname in een verpleeghuis. De twijfel over of zij het goede doen, wordt nog eens versterkt door familie die, als de opname eenmaal een feit is, deze keuze ernstig betwijfelt. In de woonkamer van het verpleeghuis zorgt Hans voor wat leven in de brouwerij door er muziekbandjes van o.a. Marco Bakker te draaien, tot vreugde van zijn vader die luidkeels meezingt. Maar de staf van het verpleeghuis is hier niet echt van gediend, het zou de mensen te veel vermoeien. Uiteindelijk sterft vader van Wingerde, na een intense ziekteperiode van acht jaar, in het verpleeghuis.

Grillig en complex Het is een boek dat je als lezer bij tijd en wijle bij de keel grijpt. Dat komt doordat de gebeurtenissen zich afspelen in een tijd waarin vrijwel iedereen nog onwetend is als het gaat om dementie bij ‘jongere’ mensen en de keuzen die Hans en zijn moeder maken, hen in een steeds lastiger parket brengen. Het boek laat ook goed zien hoe grillig het ziekteverloop kan zijn, hoe complex de zorg voor dementerenden eigenlijk is en hoe ingrijpend de gevolgen voor de familie zijn. Dat maakt het tot een heel waardevol boek. Een ontroerende toevoeging aan de uitgave wordt gevormd door de mooi geschilderde illustraties, die pa Van Wingerde maakte op zijn zeventiende. Een voorbeeld hiervan staat boven deze blogpost.

Mijn vader, dement in de bloei van zijn leven door Hans van Wingerde is uitgegeven bij boekscout.nl waar het te bestellen is voor € 17,99.

[elkedageenfotovanluus]

elke avond de kachel stoken, dan hebben we het lekker warm in de tent

[elkedageenfotovanluus]

jezelf klaar maken is dan ook even iets anders dan thuis, maar het is zo gezellig en knus hier in onze tent!

[elkedageenfotovanluus]

boerderij vakantie zonder stroom = de olielamp aan

[elkedageenfotovanluus]

ons huis dit weekend

[rotterdamvanalles]

Nieuwe winkels aan het Zuidplein zijn gereed, waaronder kapper John Postmus en Sporthuis Centrum, 24 juli 1956.

Het Zuidplein dankt zijn naam aan de ligging in het zuidelijke stadsdeel. Zuidplein Hoog is het plateau boven dit plein waarop zich het winkelcentrum bevindt.

De geschiedenis van het bedrijf Sporthuis Centrum begint bij de Rotterdamse zakenman Piet Derksen, die in 1953 aan de Rotterdamse Lijnbaan een warenhuis in sportartikelen opent: "Sporthuis Centrum". Het sportwarenhuis is een succes en groeit in de volgende jaren uit tot een keten van zeventien winkels door heel Nederland.

Vanaf de jaren zestig verkoopt Sporthuis Centrum ook steeds meer kampeerartikelen. In 1968 besluit Derksen een bos bij Reuver aan te kopen om er tenthuisjes op te zetten, die hij verhuurt aan personeel en klanten. Het park, De Lommerbergen, blijkt een succes en de huisjes worden al snel vervangen door bungalows. We kennen Sporthuis Centrum nu als Center Parcs.

De fotograaf is Ary Groeneveld en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam en van Wikipedia.

[micheltaanman-blog]

Te gek uitzicht op Texel , verrek er staat ook een tenthuisje.

Te gek uitzicht op Texel , verrek er staat ook een tenthuisje.

Een plek voor het comfortabele vrijbuitersgevoel voor jong en ouder! Mooi ingericht, vrij gelegen én toch dicht bij het dorp.  En… is dit huisje bezet, we hebben er nóg één voor 2 pers. in ‘de boomgaard van Kees’

De ruimte

Vrij gelegen, op loopafstand van het dorp, schitterende eigen plek, geheel omgeven door bomen en dijkje, dus volop privacy (én toch ook héél mooi uitzicht!) Bekijk…

[peacefulgunterpenguin]

Tenthuisje voor luxepaardjes

Hou je van slapen onder de bomen, maar liever niet in een tent vol ongedierte? Dan is dit tenthuisje voor luxepaardjes de ideale oplossing. from Livios - Nieuws