#tekeningetje

[thinkaboutpesto]

tekeningetjes die ik tijdens werk heb gemaakt

[krijgdekleruh]

E-fiets niet groen, e-auto wel?

De @nrc heeft vandaag een tekeningetje geplaatst met het kopje: zo groen zijn de e-fietsen niet en dan iets over wasmachines het hele jaar kunt laten draaien (21 820). Over e-auto's weigert de nrc het te hebben. Voorzetje: om de ruim achtmiljoen auto's die nu in Nederland rijden elektrisch te laten rijden zal er zo'n 3300 MW aan elektrisch vermogen nodig zijn. Dat is wel even wat anders dan 21 820 wasmachines. https://www.nrc.nl/nieuws/2023/01/27/zo-groen-zijn-die-e-fietsen-niet-2-a4155528#/krant/2023/01/28/#308

[koningkaart]

[peterpijls1965]

Graag had ik geweten wat Cowboy Henk van het slavernijprobleem vindt, maar bij mijn weten liet Kamagurka hem daar nooit over aan het woord. Wel mocht cowboy Henk een keer de Koerden verjagen uit Cinema Rex. Kamagurka vatte het vraagstuk van het kolonialisme een keer samen in het 4 tekeningetjes tellende cartoonepos Bobo bij de negers. De negers verstonden Bobo niet goed. Hij schoot ze allemaal dood, en zei: Dat zal ze leren.

[thinthle]

@mewtripled drew some fanart cause you're really inspiring. I love your comics and animations. And Hope you like this silly doodle as a way of showing thanks for stirring my creative spirit. #fanart #mewtripled #devilgirl #inspiring #pinkgoodness #drawing #tekeningetje #drabble #doodle #idk https://www.instagram.com/p/ByU6XwfCoj-/?igshid=ojm3h5jfedox

[opeens]

zo warrig als de wind [9/8/17]

[zoennes]

“Wauw, je bent zo’n coole gast.”

“En jij bent?”

“Wat heb je meegemaakt toen je klein was waardoor je zo’n groot minderwaardigheidscomplex hebt, dat je miezerige ego het nodig vindt om een vrouw zoals Amber te kwetsen? Wat? Heeft je mama nooit gezegd dat je tekeningetjes mooi waren? Of heeft je papa je nooit knuffeltjes gegeven? Waren ze er niet toen je het zwembrevet van de twintig meter kreeg? Of wacht. Ik weet het. Je had nog geen haar op je ballen toen je in het derde middelbaar zat. Of een meisje uit de kleuterklas heeft je hartje gebroken? Nee? Wat het ook is, wordt het niet eens tijd dat je je eroverheen zet? Dat je je een beetje begint te gedragen als een mens en niet rondloopt als een focking levend cliché?”

16 NOVEMBER, 2018 - VRIJDAG, 10:11

[bbp4bookshelf]

Er zijn verschillende plekken waar ik dit verhaal zou kunnen beginnen.

Als klein meisje had ik een fobie voor kerkhoven en kruisbeelden, wat zich uitte in het "half-uur-lang naar links kijken tijdens de autorit naar mijn moeder om het oorlogskerkhof maar niet te hoeven zien.", wat op de terugweg natuurlijk dwangmatig naar rechts kijken werd. Fobieën zijn slecht voor je nek.

Op mijn tiende bezocht ik het Spookslot, waar ik erg bang voor was en waar ik tijdens de hoofdshow tien minuten lang mijn ogen dichthield. En zo ontdekte ik de muziek die speelde. Zo prachtig!

Anderhalf jaar later kon ik de muziek feilloos herkennen tijdens muziekles op de basisschool. Ik leerde de naam van het muzikale gedicht, "Danse macabre", van een componist met een moeilijke naam die ik niet kon onthouden. We luisterden het drie keer achter elkaar, terwijl we de muziek konden "volgen" op stroken met tekeningetjes van de gebeurtenissen in het stuk: de klok die slaat, de dansende skeletten, de regen, het onweer, de kraaiende haan...

Ik was in de wolken. Zo zwaar in vervoering van het stuk neuriede ik het regelmatig. Bij het eerstvolgende Efteling-bezoek, op mijn twaalfde, het Spookslot bezocht en de CD kreeg.

Het Spookslot is een veelvoud van rondkrioelende beelden - Pepper's Ghosts als de Jammerende Man en de Spinneneter, de vier bewegende schedels in de nis, de rotonde met het doek waarachter soms de Vlederiken verschijnen... In de hoofdshow zijn veel details te zien, waarvan sommige alleen op bepaalde plaatsen. Rechts de brandende heks en de zich openende crypte, bovenin de duivel die de bel luidt en de drie rechters, links de hangende man, in het midden de kloostergang en in het hart een poel waardoor een zwevende viool en ronddolende geesten te zien zijn. Aan de buitenkant een Keltisch slot met een gotische kloostergang binnenin en een prominente Oosterse geest met waarzeggersbol zijn enkele elementen waarvan je zou verwachten dat ze stylistisch clashen, werken samen bij het totaalbeeld. Hier ben je niet thuis.

in de tijd dat Efteling een van de eerste grote websites beheerde op efteling.nl met een van de eerste bullboards "Waarom Daarom", foto's van soms wel 500 pixels breed die eeuwig leken te laden via de telefoonlijn... Een Efteling-medewerker publiceerde het verhaal achter het Spookslot op het bullboard. Het relaas, dat de verhaallijn achter de losse beelden bond - de heks Visculamia die de sprookjes van de graaf probeerde te stelen, de gehangene tuinman die haar verraadde, de rechters die haar veroordelen en de graaf die in de catacomben zijn dochter achterna jaagt zonder haar te bereiken - het verhaal, dat ooit te horen was maar toen niet meer, werd zo goed ontvangen op het bullboard dat het weer in ere hersteld werd.

Het waren de late 90s, de jaren van mijn puberteit. Elke dag was ik met hoofdtelefoon op te vinden voor de stereotoren, met een CD, "De Mooiste Efteling Melodieën", met een track, Danse Macabre, op doorlopende herhaling. Enkele jaren lang luisterde ik minstens een uur per dag, gezeten op de grond, heen en weer wiegend als een grafsteen in de hoofdshow, naar de muziek van de componist waarvan ik nu wist hoe hij heette. Alleen nog niet hoe je Saint-Saëns uitsprak.

Mijn record is 24 keer achter elkaar.

Muziek werd dankzij de Danse Macabre de rode draad in mijn leven. Ik ontdekte mijn passie ervoor en ging zelfs muziek studeren met als doel componist te worden. Mijn droom? Muziek componeren voor een spookhuis.

Op elk instrument dat ik ooit leerde spelen, heb ik de Danse Macabre geleerd. Zoveel muziek heb ik sindsdien ontdekt, en van zoveel muziek heb ik gehouden - maar de Danse Macabre blijft het summum.

Niet in de laatste plaats door de muziek is het Spookslot in de Efteling altijd een van mijn favoriete attracties geweest. Buiten dat is er geen attractie in mijn leven die zo beeldbepalend ervoor is geweest - er zijn maar weinig gebeurtenissen die zo'n sterke invloed hebben gehad als het ontdekken van het Spookslot en zijn muziek.

Helaas heeft de Efteling besloten dat ze geen belangstelling meer tonen voor de nostalgie, historische, kunstzinnige en immateriële waarde van het Spookslot, als Europa's grootste spookhuis bij oplevering, als eerste project van TOn van de Ven, als lanceerplek voor Kate Bush, als gezichtsbepalende voorgevel of als "mooi ding." Nee, het geval is te duur in onderhoud voor de bezoekersaantallen die het trekt, en meer is beter, en dus moet alles binnen de Efteling wat niet in het commerciële straatje van de huidige directie past, wijken. Ook al behoort het tot de Parel.

Kijk er nog eens naar, en geniet zolang het nog kan - van de mooie kleurstelling van het bord buiten, van de spookachtige sfeer op het terrein, van de prachtigte Keltische knopen op de grafstenen, van de gezichten in de buitenmuur, van de deur, van de vele kleine details die dit juweeltje rijk is. Luister en voel de perfectie van de muziek, schitterend ingevuld in de hoofdshow, en bekijk deze uit alle hoeken, links, midden en rechts, om alles nog een keer goed te kunnen zien.

Schreeuw het, teken petities, schrijf mails, blogs en Facebook posts - zoals we ook ooit het verhaal in het Spookslot terugkregen, zal de Efteling misschien luisteren naar de liefhebbers van de attractie, als we ons maar laten horen.

Efteling, Laat Het Spookslot Met Rust.

[bakkerelle]

Brainstorm BeeldendProtest

- duidelijk en groot  - felle kleuren - kleine tekeningetjes - tekst - kartonnen of houten borden - letters met stiften, verf of potlood - soms op houten paaltjes

[kippenvelheerlijk]

Kleine gedachten met grote bedoelingen

Piepklein

Loodzwaar

Compleet gestoord

Doordacht

Luchtig

Alles en niets

(Dat somt het nog lang niet op, maar het is een begin)

•

•

•

•

•

•

A BOOK THAT’S NOT A BOOK voor mijn jury van grafisch ontwerp. Een verzameling van beelden van andere fotografiestudenten, tekeningetjes door mijn liefste mama en woorden van mezelf.

[offtoljubljana]

28. Art?

2/03/2020

Geen blogpost gisteren. A missed opportunity for a Next To Normal title. Press F to pay respect. Ik ben een grote fan van deze meme.

Ik heb net een mega zout omelet gegeten. Ik kan niet doseren.

Mijn zouten omelet vs. Caroline’s suiker omelet. Wie zou winnen?

Maar welkom terug op mijn chaotische blog. Pap stuurde me net al een berichtje “Hallo Wekkie. Hoe gaat het met je ?” Ik moet wel elke dag updaten (jk jk). De muziek is nog steeds Team Starkid (TTO’s Independence! is een tongbreker.)

Ach ja, gisteren had ik geen zin om iets te schrijven, dus nu krijg je alles in één keer. Gisteren was ik precies 3 weken in Slovenië. Tijd gaat snel. Toen Barbara en ik op zaterdag naar de obag store gingen, zei Barbara ook dat het nog steeds als een lange vakantie voelt, maar dat dat gevoel binnenkort wel weg zal trekken. Ik moet dadelijk 49 pagina’s literatuur lezen, dus ja, dat zal wel kloppen.

(HMB’s Dynamic Duet is catchy, maar raar.)

Deze week is mega rustig, want ik heb maar twee colleges deze week. Dadelijk heb ik GLINT (Gay and Lesbian Introduction yada yada yada) en B&T (Body and Technology yada yada yada ik ben afkortingen aan het maken, zodat ik het niet altijd helemaal voluit hoef te schrijven) op woensdagavond. Maar oef, volgende week heb ik elke dag colleges van ong. 4 uur en op woensdag heb ik zelfs twee colleges.

Voordat ik verder ga, moet je Barbara’s coole obag zien:

Ze vroeg of ik het in elkaar kon zetten terwijl zij naar de print shop ging en toen ze thuis kwam hoorde ik een “oh wow!” vanaf de gang. Blijkbaar is haar binnenkant alleen een rits met twee zakken.

Ik dacht dat het een trim was, dus toen ik het in elkaar ging zetten, was ik zeer verward, maar nu heeft ze dus nog een extra binnenkant. Barbara had ook meteen foto’s gemaakt en blijkbaar is haar moeder nu ook fan.

(De Apocalyptour versie van Starships The Way I Do. Gelukkig hebben ze Denise vervangen met Jamie voor de live performances.)

Ik heb alle spullen die ik gekocht heb op een rij gezet, maar daar maak ik ook wel een aparte photoset van, want dan kan ik alle 3 foto’s naast elkaar zetten i.p.v. onder elkaar.

(Twisteds Finale (A Thousand And One Nights Reprise) is maar 30 seconden lang, maar het zijn 30 mooie seconden.) (SPACE Tour versie van Starships Status Quo. Ik was vergeten dat ze er een groepsnummer van hadden gemaakt.)

Dit was uiteindelijk ook het resultaat van de tassen. Alsnog, obag moet me aannemen.

(Ik snap ook de hele hype rondom Firebringers The Night Belongs to Snarl ook niet.)

Oké terug naar gisteren. Ik werd weer eens laat wakker, namelijk rond 11:00, want ik had weer eens hoofdpijn in de nacht. Ik werd wakker en de regen was vreselijk. Niemand had zin om iets te doen met dit weer.

Dus ik heb heel veel Lego Harry Potter Year 5 - 7 gespeeld, ook al hing ik vast voor 1 fucking uur op een level. En toen heb ik ook meteen Black Friday gekeken, aangezien dat dus was uitgekomen. Aangezien ik de musical al kende, genoot ik er veel van. Black Friday moet je eerst even verwerken, voordat je het kan waarderen. Dat merkte ik ook aan de reacties online en op mijn Discord.

Dit is gewoon het leven! Een regenachtige dag waar ik binnen zit met mijn games en musicals, terwijl ik koekjes eet en thee drink.

Ik ga jullie het hele gedeelte over Black Friday besparen, want dat heb ik in de vorige blog post al gedaan. Als je de musical wilt zien, dat kan je het 100% gratis op YouTube vinden. Ik ga het niet hier linken, want Black Friday is eigenlijk een deel 2 in een musical trilogie, dus hier is deel 1 The Guy Who Didn���t Like Musicals:

(Apocalyptours Little White Lie medley. Mensen moeten Little White Lie meer waarderen en niet alleen Boy Toy.)

Eigenlijk waren Caroline, Barbara, een vriendin van Barbara van plan om naar musea te gaan. Musea zijn gratis op de eerste zondag van de maand, maar ik voelde me slecht en Caroline was vermoeid van de reis naar Piran op zaterdag. 

Toch besloten Barbara en ik om later iets te gaan doen. We gingen maar het Museum of Modern Art. Barbara ging rond 4 uur al naar de stad om ook naar de kerk te gaan en dan zouden we afspreken bij het museum om 5 uur. Haar vriendin zat nog in München, dus die kon niet komen.

De straat richting het museum zat vol met meerdere kunstgelegenheden. Dit was bijvoorbeeld een andere kunstgallerij:

Dit was de straat en het gebouw helemaal aan de rechterzijde is het operagebouw/ballet gebouw (met de vlaggen):

Ik weet niet wat dit was, maar ik vond het een leuke stijl: 

En toepasselijk, het blokkerige gebouw was het museum:

(Apocalyptour versie van A Very Potter Musical (AVPM) Missing You. Brian H. en Brian R. deden het goed, maar ik ben gewend aan Darren als Harry Potter.)

Eenmaal binnen moest ik nog even wachten op Barbara en er lagen overal paraplu’s. Deze foto had ik gemaakt nadat een groot aantal mensen hun paraplu’s al weg hadden gehaald:

Tijdens het wachten besloot ik ook maar om even te gamen, want ik had wifi van de uni, en...

Woah. Party time.

(Oh, nu is de SPACE Tour versie van The Way I Do. Ik denk dat ik het nu maar even oversla, want ik heb dit nummer net al gehad.) (Aaaah, the meme itself. Firebringers We Got Work To Do.)

Op weg naar het museum werd ik ook gestopt door een man die vroeg of ik geloofde in Jezus Christus. Toen ik nee zei, vroeg hij of ik enige voor van religie had en... nee. En toen kreeg ik dit.

Hij zei dat ik dat nummer kon bellen voor als ik me zou bedenken. Yup, that is going into the trash. Ik heb de foto’s gemaakt, omdat ik het wel hilarisch vond. Arme man moest in de vreselijke regen staan om zieltjes te winnen.

Plus het hele “salvation” en “saving” gedoe klinkt precies hetzelfde als dat in Lulu’s boekje, dus ja, wat is nu de waarheid 😒😒😒?

Na een tijd kwam Barbara binnen en we gingen door het museum. Er waren wel een paar coole dingen, zoals dit schilderij met een klein complementaire kleurencontrast palet.

Ook vond ik deze doodles wel grappig.

Er was ook een ruimte dat over de dood ging en namelijk over concentratiekampen. Daar heb ik geen foto’s van gemaakt, want a) het voelde een beetje respectloos en b) de tekeningen die gemaakt zijn in Dachau zijn overduidelijk niet, uh, mooi in de manier dat je er graag naar kijkt. Het waren allemaal kleine tekeningen met potlood of inkt van rottende mensen en wagens met lijken enz. 

Op een meer positieve noot: er was ook een hele kamer gebaseerd op het constructivisme. Ik weet nog steeds niet wat ik van constructivistische kunst moet denken (is het niet gewoon hoekerige interior design?), maar de kamer was wel cool.

Er waren ook een paar print art stukken, maar daar heb ik geen foto van. Ik heb wel opgeschreven hoe ze heten, dus misschien kan ik ze nog vinden.

(ANI’s The Force (You Got It) is nice.)

Dit was de ene helft van het museum, de andere helft was iets minder. Dat was meer geweid aan experimentele kunst, zoals dit:

De hele tijd speelde speakers het geluid van een hartslag af. Experimentele kunst is deel van moderne kunst en ik weet niet of het nu leuk is of niet. 

(Starships Hideous Creatures is het minst favoriete nummer van 2 van de 3 eigenaren van Starkid.)

Het laat je denken: wat is nu kunst? 

Is een steen met wat pigment nu echt kunst? Zijn wijnglazen met acrylverf kunst? Is gekleurd zand kunst? 

Op een bepaald moment stond er ook gewoon een deur en ik wist niet of dat nu deel van de expositie was of niet. Dit liet me denken aan het bril experiment, waar een museumbezoeker zijn bril op de grond had gezet en ineens ging iedereen het bekijken en foto’s ervan maken, want mensen dachten dat het deel was van de expositie.

Of dat verhaal van een schoonmaker die een kunstwerk had opgeruimd en vernielt, omdat hij dacht dat die krantenknipsels en bananenschillen afval was.

(Firebringers The Night Belongs to Us is GEWELDIG. Wat een mooie Act 1 closing song.)

Bij moderne kunst denk je soms ook: dit kan ik toch ook! 

Kijk maar naar die doodles van die foto hierboven. Zijn die zoveel anders dan de kleine tekeningetjes die ik maak? Er was ook een schildersdoek met druppels verf die in elkaar over waren gelopen. Man, nu voel ik me een stuk minder shit over mijn waterverf die overal heen en weer gaat.

(SPACE Tour versie van A Very Potter Sequel (AVPS) No Way is nu echt goed, want dit hebben ze ook totaal veranderd in een girl group nummer.)

Dus ja, ik liep geregeld rond met een what the fre-sh a-vaco-do gevoel. Hier is mijn ~hot take~: alles kan kunst zijn als er een reden achter zit. Herinner mijn favoriete kunstwerk The Fountain maar. Niet-kunst kan kunst worden door middel van de idee achter kunst. Je kan zelfs zeggen dat die man die zijn bril op de grond legde, ‘performance art’ maakte.

Nou, nu weet ik dat ik mega pretentieus klink en ik weet dat ik in het algemeen de pretentieuze aard van kunst mega kut vind, maar zo zit het in mijn ogen.

De reden dat ik de hele experimentele zijde niets vond was omdat ik totaal geen uitleg kreeg. Ja, dit is zand met pigment. Wow. Geweldig. Ik kan een zak pigment bij de PRO Art halen en ik reis effe met de trein naar Zeeland om die pigment op het strand te dumpen en wow, kunst.

(Firebringers Chron is raar, maar Jamie Burns is de reden dat dit nummer zo goed is. Haar stem is geweldig en ik hoop dat ze terug komt voor een andere show.) (Veel Firebringer vandaag. Nu is het tijd voor Together.)

Uitleg heb je nodig om kunst te begrijpen en zodat kunst je iets kan laten voelen. Dat is de kern. Het is net zoals één van mijn favoriete zinnen uit het boek Eleanor & Park: “Eleanor was right. She never looked nice. She looked like art, and art wasn't supposed to look nice; it was supposed to make you feel something.”

Natuurlijk kan kunst ook gewoon mooi zijn zonder uitleg. In fact, één keer heb ik dat letterlijk geschreven in een kunstopdracht op Bernardinus. 

“Wat vind je van dit kunstwerk?” 

Mijn antwoord: “Mooi. En ik weet dat we dat woord eigenlijk niet mogen gebruiken, maar soms is kunst gewoon mooi.”

Alsnog, kunst pretentie? Yikes.

Maar twee zandzakken zijn niet “gewoon mooi” en dan is het dus fijn om betekenis en uitleg te krijgen.

Dus ja, de rechterzijde van het museum vond ik niets. De twee zijdes waren verbonden door één grote ruimte met de geschiedenis van Sloveense kunst vanaf ca. 1899 t/m 1999. Het leukste vond ik de foto’s van begin 20e eeuw. Zoals ik bij Citizen Kane ook al zei: het is zo raar om te bedenken dat mensen toen ook al leefden, want het klinkt als een totaal andere tijd. Er was een foto van de grote Main Street in het centrum van Ljubljana uit 1916 ofzo en het is zo cool.

(TTO’s When the World’s at Stake (reprise) is zo goed en natuurlijk Joey’s improv!)

Rond 18:00 gingen Barbara en ik wat drinken in het ondergrondse café van het museum.

Barbara kon me helpen met het vertalen van de kaart, want Sloveens en Kroatisch zijn zowat hetzelfde. Ik had een zwarte thee met strawberry creme smaak en het was best goed.

En kijk wat voor een leuk theehoudertje:

Een dino!

(ANI’s One In A Million is dece.)

Oh nee jongens. Het is weer aan het regenen en ik moet dus zo naar college, maar ik wil dus ook nog een paraplu gaan kopen. Blijkbaar gaat het veel regenen.

Oké, dus Barbara en ik waren het met elkaar eens: gelukkig hoefden we niet te betalen voor dit museum. We weten niet wat de eigenlijke prijs geweest zou zijn, maar het feit dat de helft van het museum ons niet aansprak, laat zien dat het waarschijnlijk te veel geweest zou zijn.

Is dat grammaticaal correct?

Eh, whatever.

We bleven in de stad, want we hadden afgesproken om te gaan eten met Kath, Caroline en Anouk van appartement 3. Niet alle restaurants hebben Boni op zondag, maar Kath vond Joe Peña's Cantina y Bar, een Mexicaans restaurant. Het was ook heel mooi binnen, ook al viel ik wel bijna van de trap.

(De Apocalyptour versie van Starships Get Back Up is één van de beste versies.)

We hadden het ook weer over Boni. Voor €4,30 kreeg je een glas water, een kom soep, salade van een buffet en een mega groot hoofdgerecht. 

Ik had een mega grote burrito met spinazie, kip en gesmolten kaas. Verder kreeg ik nog meer salade en een bakje Mexicaanse rijst. Natuurlijk heb ik het meegenomen, dus ik heb vanavond weer avondeten. Ik kan ook weer Boni gaan eten, want ik ben deze avond in het centrum vanwege mijn les. Ik zie wel. Holy shirtballs, ik heb deze mogelijkheid.

Fuck deze playlist. Ik ga Black Friday luisteren. Geen liveblog/music rec, want ik ken het nog niet goed genoeg. 

Dus dat was gisteren. 

Vandaag heb ik nog niet veel gedaan, maar de dag is nog niet voorbij. Ik heb de main game van Lego Harry Potter Year 5 - 7 uitgespeeld, dus nu begint het leuke deel: collecting!

Verder heb ik de laatste Doctor Who aflevering gekeken en yup, ze hebben alweer de hele geschiedenis van de Doctor herschreven. Shocking. De aflevering heeft niet eens alles opgelost, dus hoera, cliffhanger. Dit hele seizoen was mega verwarrend, dus ik denk dat ze een main storyline willen gaan uittrekken over 2 seizoenen en ik weet niet of ik dit leuk vind.

Ook heb ik boodschappen gedaan en de self-check outs zijn de Spar zijn geüpdatet, dus eindelijk ging het eens goed.

En ja. Dat is het voor nu.

[happymiel4-blog]

Er is even een gebrek aan afgewerkte projectjes of opdrachten voor school om te posten... dus dan maar tekeningetjes van de school zelf. En vooral van de mensen die daar rondliepen. En ook een van een ongerelateerd spelletje Carcassonne dat ik zeker had gewonnen als ik niet zo druk met mijn schetsboek in de weer was geweest.

[jookdoodle]

Jook in KW

OOSTENDE Joke Neyrinck, internationaal bekend als doodle woman Jook, heeft een boek uitgebracht met haar doodles. Voortaan kun je haar kunstwerkjes ook zelf inkleuren.

Tien jaar geleden begon Joke Neyrinck doodles te tekenen om de tijd te doden op reis. Zelf had ze nooit kunnen denken dat ze ondertussen een carrière zou opbouwen rond haar eigenzinnige creaties. “Ik vind nog altijd nieuwe tekeningen uit. Het vloeit er natuurlijk uit, maar ik merk wel dat ze abstracter en verfijnder geworden zijn”, vertelt de Oostendse kunstenares. Haar doodles komen ondertussen niet alleen terug in haar kunstwerken, maar ze vonden ook al hun weg naar de muren van haar huis, kledij, etalages tot zelfs sculpturen.

Abonnement

Haar doodles van de afgelopen jaren werden nu gebundeld in een boek. Dat werd geen gewoon overzichtsboek, maar ook een kleurboek voor volwassenen. “Ik wou op die manier een meerwaarde geven aan een verzamelboek met mijn werken. Er bestaan wel kleurboeken voor volwassenen, maar daarin vind je alleen de traditionele mandala’s met bloemen. Mensen die op zoek zijn naar een creatiever en niet-traditioneel inkleurboek kunnen bij mij terecht”, knipoogt Joke. “Mensen die niet graag kleuren, vinden in het boek een overzicht vol lineaire antropomorfe taferelen met wezentjes die variëren van lieflijk en schattig tot bizar en monsterlijk. Ze zitten vol surreële humor. Het boek is vooral gericht op volwassenen, al merk ik wel dat kinderen er ook in geïnteresseerd zijn. Er staan wel enkele erotische figuurtjes in, maar kinderen zien dat niet.”

Het boek valt nu al in de smaak. “Ik heb via crowdfunding 1.500 euro opgehaald om het boek te kunnen drukken. Ik merk wel dat mensen het leuk vinden. Ik denk er nu over na om eventueel met een abonnement te werken en bijvoorbeeld vier keer per jaar een dunner boekje uit te brengen.”

MEER OVER

 De naam Joke Neyrinck doet misschien niet meteen een belletje rinkelen, maar haar alter ego Jook Doodle zeker wel. De Oostendse kunstenares werkte zich internationaal in de schijnwerpers door haar hele huis vol te tekenen met haar doodles. Tekeningetjes die gemaakt worden, terwijl je eigenlijk ergens anders zit met je gedachten. En toch zit er véél in de doodles van Joke. "In pakweg het SMAK pas ik totaal niet, maar dat hoeft niet en dat wil ik ook helemaal niet."

© Davy Coghe

Het is een barkoude decemberdag wanneer we afspreken met Joke Neyrinck - alias Joke Doodle - aan boord van de Mercator. Speciaal voor de gelegenheid heeft ze een outfit aangetrokken die ze heeft volgetekend met haar ondertussen zo kenmerkende doodles. Niet alleen haar kleren tekent ze vol, maar ook de muren van haar huis. Binnenkort brengt ze een eerste boek uit en speciaal voor eindejaar nam ze de etalages van enkele handelaars in Oostende onder handen. De koude, die deert haar niet. Alles voor de kunst!

Joke, heb jij een band met de Mercator?

"Nee, eigenlijk niet. Ik ben hier wel al eens geweest tijdens Theater aan Zee, samen met mijn man Augustijn. Heel lang geleden, hoor. Voor de rest heb ik wel een band met de zee, want ik zwem er heel graag in. In de zomer kan je me eigenlijk zo goed als elke dag vinden in het water. En niet gewoon in het water gaan, maar echt zwemmen. Enkel jammer dat je na 18.30 uur niet meer mag, omdat de redders dan weg zijn... Ik doe dat trouwens enkel in de zomer. IJsberen is niets voor mij. Op termijn zou ik graag nog leren windsurfen of kitesurfen. Ik zit ook graag op een boot, maar dat gebeurt niet veel, want mijn man wordt zeeziek (lacht)."

Je bent afkomstig van het binnenland en spoelde een tijdje geleden in Oostende aan.

"Ik ben geboren in Roeselare, maar woon nu bijna veertien jaar in Oostende. De liefde gevolgd, ja. Augustijn is afkomstig uit Veurne. Samen wonen we nu in wat voordien het vakantiehuis van zijn ouders was. Geen uniek verhaal dus, wij kennen veel aangespoelden. Eerlijk? Ik zou niet meer terug naar Ardooie willen. Ik groeide op in een wijk waar alle huizen hetzelfde zijn. Er is hier in Oostende veel meer variatie. Het is stedelijker, maar op zich is de stad niet zo groot. Ideaal voor mij, want ik doe alles met de fiets. Het enige nadeel aan wonen in Oostende? Werk. Die halve cirkel hé, je merkt dat toch echt wel. Toen ik nog in Roeselare woonde, had ik het gevoel dat ik op veel meer plekken terecht kon. Vandaag is dat toch wat minder. En hier is het vooral horeca, hé."

Er zit veel humor in mijn werk, maar zelf ben ik niet altijd even optimistisch

De doodles zijn ondertussen echt je handelsmerk geworden.

"Ik ben daar nu al bijna tien jaar mee bezig. Lang, hé... Dat is ontstaan op reis: tijdens verloren momenten, wanneer ik op de luchthaven zat te wachten, ben ik beginnen tekenen. Of thuis in de zetel, aan de telefoon... Hoe meer ik tekende, hoe meer ik merkte dat ik nieuwe figuurtjes wilde uitvinden. Als ik teken, denk ik niet na. Het is een beetje hetzelfde zoals dichters ook hebben, die gewoon woorden tot zich laten komen. Zo gaat het ook met mijn doodles. Mijn doodles, dat is mijn yoga (lacht). Mindfulness en zo heb ik niet nodig. Doodlen is pure ontspanning voor mij, en als ik daar dan voor betaald wordt..."

Je bent nu al een tijdje bezig, maar het is nog niet zo lang geleden dat je wat meer erkenning krijgt voor je doodles.

(trots) "Toen ik mijn huis helemaal volgetekend had, heeft dat wel wat teweeg gebracht. Mijn werk werd opgepikt door internationale media en dat was heel fijn."

Je draagt kleren met doodles, je hele huis staat vol met tekeningen... Ben je erg bezig met je imago?

"Ja, ik wil dat er herkenbaarheid is. Ik wil dat mijn doodles overal terugkeren. Dat mensen me zien lopen en wéten dat ik Jook Doodle ben. Ik doe daarom soms ook eens een fotoshoot met mijn volgetekende kleren... Ik ben dan misschien wel voor een deel model en voor een deel kunstenaar. Maar ja, ik zit niet in die échte kunstwereld. Die is te strak voor mij. Ik wil dat mijn kunst er voor iedereen is, zowel voor kinderen als voor ouderen. In pakweg het SMAK pas ik totaal niet, maar dat hoeft niet en dat wil ik ook helemaal niet. Als ik bezig ben, wil ik een band opbouwen met de mensen die het zien."

Je bent getrouwd met Augustijn, die muzikant is net als zijn vader Willem Vermandere. Creativiteit zat dus bij jullie thuis?

"Als we onze zoon vragen wat hij wil worden zegt hij: tekenaar en muziekenaar (lacht). Augustijn is ook fulltime bezig met zijn muziek. Momenteel neemt hij een cd op voor zijn vader. Op concerten zeggen mensen hem dan: we zijn fan van je vader, maar ook van de zoon. Ik vind dat wel nog grappig. Hij heeft dus ook het publiek van zijn vader mee. Hij heeft lang in het Engels gezongen, maar heeft nu wel zijn ding gevonden met het zingen in het West-Vlaams. In het najaar van 2020 komt de tweede plaat uit."

Wie is Joke Neyrinck?

Privé

Joke (37) groeide op in Ardooie bij Roeselare. Nu woont ze met haar man Augustijn Vermandere en hun zoontje Mozes (7) in Oostende.

Loopbaan

Joke volgde een bachelor grafisch ontwerp in Gent. Ze werkte daarna in verschillende drukkerijen. Ze baatte een tijdje haar eigen galerie uit in Oostende. Vandaag is ze voornamelijk bezig met haar kunst - als Jook Doodle - en grafisch werk. Binnenkort komt haar eerste boek uit. Momenteel kan je haar tekeningen op etalages zien van verschillende handelaars in Oostende.

Vrije tijd

Zwemmen.

Werken jullie soms samen?

"Meestal doen we elk ons eigen ding. We laten elkaar daar heel vrij in. Hij speelt ook in een new wave-groep en daar werken we wel af en toe samen. Wanneer hij gaat optreden, dan teken ik zijn armen en die van andere mensen vol met doodles. Mensen beginnen dat al te herkennen. Ik ga nu ook wat doodlekledij printen, zodat ze het tijdens het optreden kunnen dragen. Zo kunnen we elkaar wat promoten, want ergens hebben we wel wat hetzelfde publiek. Rijk zijn we er niet van, maar die vrijheid vinden we allebei heel leuk. Een gewone job? Dat zou niets zijn voor ons."

Leef je nu volledig van je kunst?

"Vanaf januari ben ik van plan om volledig zelfstandige te worden. Kunst én grafisch ontwerp, want van kunst alleen leven lukt niet. Met de doodles ben ik wel uniek in België. Ieder figuurtje in mijn tekeningen is een uitvinding op zich. Er zit ook veel humor in, hoewel ik mezelf niet altijd even optimistisch vind. Mijn werk is vrolijker dan ik ben. Pas op, het is niet dat ik depressief ben. Dat niet. Maar ik schrik er soms van: wat een vrolijke wereld heb ik nu gemaakt, terwijl ik mezelf niet altijd zo vrolijk vind."

© Davy Coghe

Hoe komt dat?

(even stil) "Goh, misschien ben ik zoals een typische kunstenaar: gefrustreerd dat ik nog altijd niet geraakt ben waar ik hoopte te raken zoveel jaar geleden. Ik heb al veel verwezenlijkt, dat zeker. Alhoewel je natuurlijk nooit weet wat er op je pad komt. Maar ik erger me ook aan mezelf: ik heb wel al eens opdrachten laten schieten door niet goed te communiceren, daar moet ik echt aan werken."

Je man is erg slechtziend, hoe ga jij daar mee om?

"Hij heeft er meer moeite mee dan ik. Gelukkig is het de laatste jaren wel stabiel geworden. Of mijn vrolijkheid, of gebrek aan vrolijkheid, daar iets mee te maken? Nee, dat niet. Het is een beetje zoals het liedje dat hij gemaakt heeft: Noois content. West-Vlamingen zijn nooit content hé. En dat merk ik ook bij andere mensen."

Sommige mensen zien een beetje Bosch of Dali in mijn werk

Waar kan jij kwaad om worden?

"Ik word kwaad op mezelf. Omdat ik nog altijd geen eigen huis heb gekocht (lacht). En nu zijn de huizen onbetaalbaar geworden... Voor de rest ben ik bezig met het klimaat. Anuna De Wever is trouwens familie van Augustijn. Ze is de dochter van een neef van hem. Nu, het is een feit dat er iets moet gebeuren. Binnen honderd jaar is Oostende overstroomd. Ik heb het gevoel dat er daar te weinig over wordt gepraat."

Waar wil je nog graag doodlen?

"De hele wereld! Winkelcentra, grote gangen, een ziekenhuis of een psychiatrische afdeling... Mijn tekeningen hebben wel iets psychedelisch en ik voel me daar wat verwant mee. Het onderbewuste is heel belangrijk in mijn werk. Dat is wat ik neerpen in mijn tekeningen. Misschien moeten mensen dat wel eens uitzoeken. Er zitten heel veel insinuaties in, erotische elementen ook. Soms zien mensen er andere dingen ik dan wat ik eigenlijk getekend heb. Sommige mensen zien er een beetje Bosch of Dali in. Eenvoudig, maar op een andere manier ook complex."

Buiten de doodles, wat wil je nog graag doen?

"Ik zou heel graag eens een paar maanden in het buitenland leven. Maar mijn man is een echte huismus en houdt niet van reizen. Dat zit er dus niet in... En als ik voor een keertje eens mag dromen van materiële zaken, dan wil ik een zwembad bij mij thuis! Want ik hou écht van zwemmen."

Waar haal je voldoening uit?

"Op werkvlak: een project zien slagen. En voor de rest gewoon met het gezin dingen doen. Mijn zoon is nu zeven jaar en een kind hebben, geeft wel een bepaalde voldoening, vind ik. Soms botst het wel eens, omdat we andere karakters hebben. Ik ben chaotisch en ongestructureerd en hij is nogal rechtlijnig. Dat heeft hij van Augustijn. Maar ja, die chaos, dat is zoals mijn doodles, zeker? (lacht)"

Als Joke voor lange tijd op reis zou gaan...

Caraïben

"Ik zou zeker met de Mercator op reis willen, het liefst naar warmere oorden. Spanje, het zuiden van Frankrijk, de eilanden van Griekenland... De Middellandse Zee dus. En tropische eilanden zoals de Caraïben spreken me nog meer aan... maar raak je daar wel met zo'n oud schip? (lacht) Nu, stel dat dat lukt, dan heb ik een simpele droom: met mijn schetsboek en zwart stiftje, geen internet of connectie met de buitenwereld. Zwemmen, tekenen, eten en slapen. Niets meer. Dat zou zálig zijn!"

Huismus

"De reis zou zonder Augustijn zijn, want hij is erg honkvast en een echte huismus. Zoveel gaan we dus niet op reis. Een paar dagen naar Frankrijk, dat wel. Wie weet krijg ik hem wel nog eens mee, maar hij wil het liefst thuis nummers schrijven. Hij is ook wel een beetje een workaholic, toch op creatief vlak."

Vriendenkring

"Mijn gezin mag uiteraard mee, maar ik neem ook graag vrienden mee. Via de school van mijn zoon, de muziek van Augustijn en de kunst heb ik hier een vriendenkring opgebouwd. Toen ik hier in Oostende kwam wonen, ging het vlot om een netwerk op te bouwen. We hadden hier al vrienden wonen en zij hebben ons ook nieuwe mensen leren kennen. Niet altijd even evident in een nieuwe stad."

120 paar schoenen

"Wat ik zou missen van thuis? Mijn kat, maar die zou ik ook gewoon mee willen nemen... En voor de rest? Al mijn kleren en schoenen. Ik heb gigantisch veel kleren: vijftig winterjassen, 120 paar schoenen, tachtig handtassen... Kleren kopen is een beetje mijn zwakte, ja (lacht)."

Miami

"Als ik niet naar Oostende terug kan dan liefst ergens in het buitenland. Ik denk aan de Verenigde Staten, één of andere kuststad liefst. Miami bijvoorbeeld. Het is er warm, er zijn palmbomen en mijn Engels is goed. En aan de Belgische kust? Nergens anders dan in Oostende. De andere kustgemeenten vind ik meer dorpjes... En mocht ik plots rijk worden, dan zou ik nog niet naar Knokke verhuizen (lacht). Stad en zee, dat is voor mij ideaal."

[lateforitall]

Ja!!! Ik moet een klein tekeningetje van 3 benen die symboliseren dat één been verzetten de eerste stap is van alles.

De eerste stap van het betalen van een rekening.

De eerste stap van naar de wc gaan.

De eerste stap om naar het feestje te gaan.

En ook de eerste stap om in bed te belanden.

Een plaatje van drie benen op m’n linker onderarm zodat ik altijd een visuele herinnering heb aan die eerste stap.

Een herinnering dat het ook de eerste stap is om weer op te staan van de wc. Want terwijl dit allemaal zit te bedenken zijn mijn benen bijna gevoelloos van de wc bril.

Want terwijl ik dit zit te bedenken realiseer ik me voor het eerst dat ik al heel lang een Late For It All tattoo heb.

Namelijk mijn allereerste. Een klein hartje op m’n onderarm, die ik altijd zou zien. Een visuele herinnering om water te drinken, te eten en naar de wc te gaan. Om goed voor mezelf te zorgen.

Zat al jaren in mijn hoofd voor ik die impulsief op twee mei in een crappy tattoozaak in Berlijn liet zetten.

Hoe ADHD die is realiseer ik me pas nu ik dit zelfde principe zit uit te denken. Maar cool om te zien hoe goed ik, heel ver voor diagnose, al wist wat zou werken.

Ik moet een tattoo op m’n onderarm, drie benen in strijd tegen executive dysfunction.

[ronnyrens]

Silver Jews - American water

De hoes van de plaat is een minimalistische schilderij van een woestijnlandschap. De lucht is egaal blauw, de woestijn en de bergen zijn egaal bruin en de weg die in de horizon verdwijnt is roze, egaal. Links bovenaan staat de bandnaam, “Silver Jews”. Op de achterkant staat de titel van de plaat in hoofdletters “AMERICAN WATER”. Daaronder staan de songtitels met hun lengte in minuten en seconden ernaast. Er is een spatie voorzien om de nummers op de A en B-kant van elkaar te onderscheiden. Onder de songtitels staat de naam en het adres van het platenlabel. Allemaal in witte letters op een zwarte achtergrond. Rechts onderaan plakt een stickertje met de barcode zodat je die makkelijk kan verwijderen waardoor de barcode de hoes niet verpest. Wist je dat het barcodestickertje op platen uitgevonden werd door de band Fugazi? Toen die band wat bekender werd en betere distributie zocht werden ze door de distributeur verplicht om een barcode op hun hoezen te drukken maar dat wilden ze niet. Want Fugazi waren eigenzinnige punkers en die houden niet van barcodes. Dus bedachten ze als compromis het barcodestickertje. Waar Silver Jews en vele andere bands sindsdien gretig gebruik van hebben gemaakt om hun hoezen niet te laten verpesten door barcodes. 

Er zit een insert met de teksten bij de plaat. Zwarte letters op een wit blad. Met tekeningetjes die de teksten vrij willekeurig lijken te illustreren. De titels staan in hoofdletters gedrukt. De teksten in normale letters. In een kader in het midden onderaan van het blad staan de credits weer in dikke hoofdletters gedrukt met een tekeningetje erbij van een langwerpig huis met takken en daaronder de tekst “Dreamgate Frontier”. Er staat ook een fysiek adres bij waar je de band kan schrijven. Wat een beetje vreemd is want dit is een vrij recente persing van de lp en de band bestaat al niet meer sinds 2009 en zanger en enig vast lid van de band David Berman overleed in 2019. Maar het is fijn dat je kan fantaseren over dat specifieke huis en die specifieke straat of dat adres zelfs kan opzoeken op Google Maps (spoiler ahead) en dan een klein vrijstaand typisch Amerikaans huis ziet met een veranda waar 2 stoelen in staan en je je kan inbeelden dat David Berman daar ooit gezeten heeft terwijl hij aan een song zat te werken of gewoon te genieten van het mooie weer of de regen die op het dak van de veranda viel terwijl hij een sigaret zat te roken en de openingszin van de plaat “In 1984 I was hospitalised for approaching perfection” bedacht. Met alleen een emailadres of url kan je je die dingen niet voorstellen. Laat staan opzoeken. Helaas. 

Het vinyl is zwart. De labels zijn vooral blauw. Met de bandnaam en de titel van het album in het zwart en de songtitels in het wit. Er staat ook een detail van de hoes op het label. Een berg. Ook in het zwart. De plaat duurt ongeveer 48 minuten. Wat wil zeggen dat er ongeveer 24 minuten muziek op elke plaatkant staan. dat is lang. De ideale lengte voor een lp op 33 toeren is ergen tussen de 15 en 20 minuten per kant. Omdat Miles Davis ooit wilde weten hoelang hij zijn stukken kon laten duren hebben de ingenieurs van de perserijen van CBS records, het label van Miles, ooit uitgezocht hoelang een plaatkant maximaal kon duren zonder te veel aan geluidskwaliteit in te boeten. Net geen 30 minuten was hun conclusie. Die 24 minuten vallen dus nog wel mee en dat is er aan te horen. 

“American water” van Silver Jews heeft een mooie hoes, er zit een tekstvel bij waardoor je de liedjes makkelijk kan meezingen en ze klinkt erg goed voor een lp van 48 minuten. Een aanrader. 

[lileggiedanelia]

Gekleurde poppetjes -June/July 2020, fineliner en acrylstiften

Deze tekeningen zijn wat ouder, maar ik vind wel dat ze een mooi beeld weergeven. De teksten die bij sommige tekeningetjes staan, waren dan ook mijn gedachten die op dat moment bij mij binnenkwamen.