#tehuis

[pomegrnate]

close starter for: @pochaccoed inspired by this.

'oh, finally' he whispered, feeling like his limbs were straighten by all the tension that had poured through him. three hours. three long hours had taken to make the baby fall asleep. he felt incompetent, absolutely unfit. he had gone through a variety of emotions over the last few weeks. nothing compared to the pain of losing his best friend, but feeling utterly rough and useless to take care of their kid was a close one. he wanted to make this right, he couldn't disappoint them. not now, not ever. their legacy was at their hands. 'umi felt asleep' he mumbled, not even sure if the other was even close to listen to his words, throwing himself on the couch with heaviness.

[pomegrnate]

he couldn't help but think about his parents, the way her mother had wanted to convinced him somehow that soulmates existed, how much he had laugh at the mere concept. the notion of having someone, somewhere, waiting for him to arrive at their doors while a whole lifespan could happened. seemed silly. yet now everything seem possible. the way they have clicked for the first time. how everything seamlessly fell into place on their first conversation. it definitely sounded like something his mother would have warn him about, always the romantic. --- sixteen. that felt like so long ago for the girl to have been thinking about that. was being a mother something close to her heart? should they have a more serious conversation than throwing names carelessly? for now, he would only reassured her with tenderness, making sure to keep that information for later 'i would pleasantly hear them all' he assured, gingerly touching her gentle skin with demonstrations, 'but just so you know, im very selective when it comes to that, don't want my kids getting bullied over my stupid decisions' tehui added playfully, convinced somehow that there was no way the girl would have chosen a bad selection. he followed her lead every step, his smile growing with every one of her movements, carrying the weight of their things with his shoulder while bracing her body fondly so she wouldn't fall. he wasn't a jealous guy. or at least, he hadn't show any signs of being one throughout his life. but he couldn't help being overprotective. the idea of any weird people coming across to her only shaking his core. 'you know how there's always two teachers kids like to ship together, i was only wondering' however he smiled, taking the peak for what it was, a reassurance of love from her part. tehui couldn't help but laugh, the idea of his job having any connection with women was comical. 'nope, the only females close to me are the two dogs we are taking care of right now, and believe me when i say they're not very seducing' he joked, getting the door opened for her to enter the car.

enveloped in his arms , kayla felt a rush of euphoria enveloping her , every inch of her being alive with the electricity of his touch. it was a sensation unlike any other , a warmth that seeped into her soul and chased away the shadows of doubt and loneliness. she marveled at how effortlessly he had become such an integral part of her life , transforming her world with his presence alone. gone were the days of living in fear of broken hearts and fleeting moments ; with him , every encounter felt like a glimpse into eternity , every word spoken with an earnestness that resonated deep within her heart. " you want to know the baby name ideas i've written since i was sixteen ? " her temple creased in surprise. finding it hard to believe that finally , a man was ready for her. doesn't matter how time flew right quickly --- as things that were meant to be , will happen in due time anyway. she lead their gestures in picking up their valuables before heading to his vehicle , the rain was coming --- they had to rush and that only lead her to jump off his back for him to carry her. " any funny guys ? " she echoed , unsure how to answer that. but he's a man --- it was only natural of him to be territorial of what's his , right ? " there's no one. that i can promise you , it's not like i socialize anyway. " and as soon as they reached the passenger side of the car , she tiptoed to give him a peck --- something she hoped would reassure him. " and you ? any girls i need to know ?"

[rotterdamvanalles]

Gezicht op de Duivenvoordestraat met het bejaardentehuis aan de Oostervantstraat, 23 augustus 1973.

Uit het NRC Handelsblad van 6 oktober 1973:

Door een onzer redacteuren ROTTERDAM, 6 okt — Het gemeentelijk „Tehuis voor Ouden van Dagen" aan de Oostervantstraat, dat sinds 1906 duizenden bejaarden heeft gehuisvest, gaat verdwijnen. Wethouder G. Z. de Vos van sociale zaken zal op 9 oktober de laatste 130 bewoners uitgeleide doen. Ze verhuizen dan naar het nieuwe huize Boekholt aan de Robert Kochtstraat in Ommoord.

Huize Oostervant gaat dicht omdat het niet langer voldoet aan de eisen die tegenwoordig aan bejaardentehuizen worden gesteld. Toch is het in 1906 gebouwd vanuit voor die tijd zeer progressieve gedachten. Het maakte een eind aan een systeem van ouderdomverzorging in het stedelijke Armhuis op de hoek van het Vasteland en de Schiedamsedyk. Dr C. B. van der Leeden beschrijft in een gedenkboek ter gelegenheid van het 50jarig bestaan de verhuizing die als een curieuze gebeurtenis werd beschouwd. Het transport nam volgens krantenberichten verscheidene dagen in beslag. „Het eerst kwamen daarbij de zieken aan de beurt die, liggend op matrassen van het huis, in grote verhuiswagens werden vervoerd. De gezonden konden zich in groepen naar dc Oostervantstraat begeven, terwijl de meer gebrekkigen in rijtuigen werden overgebracht".

MOEGEWERKT Het aantal bewoners van het nieuwe Armhuis groeide allengs naar 700. Hoe „goed" ze het hadden blijkt uit een artikel waarin een plaatselijke courant de indrukken van zijn redacteur weergaf: „Het is een geruststellende gedachte, dat Rotterdam nu een huis heeft tot stand gebracht, waar de allerarmsten die geen thuis hebben en geen bed om hun moegewerkte lijven 's nachts neer te leggen, opgenomen kunnen worden, tot hun levenslampje uitgebrand zal wezen: en dat zij dit huis nu ingericht heeft zoals het een moderne, welvarende stad betaamt". Huize Van Oostervant is in de jaren vijftig grondig gemoderniseerd, maar is niet in staat geweest de voortschrijdende opvattingen over oudedagsverzorging bij te houden. Het gebouw leent zich daar ook niet voor. Minimumeisen als een eigen woonslaapkamer met toilet en kookgelegenheid zijn niet te realiseren

Willem van Duivenvoorde (ca.1290-1354) was de bastaardzoon van Philips van Duivenvoorde. Hij was de 'kamerling' van Graaf Willem III en wordt in de Rotterdamse bronnen voor het eerst genoemd op 19 juni 1326 toen de graaf hem 61/2 morgen land verkocht - gelegen in hoefslagen in Mathenesse - in Dirk Bokels ambacht.

De Oostervantstraat heet naar Willem van Oostervant, 1287-1337, onder de naam Willem III van 1304 tot 1337 graaf van Holland, Zeeland en Henegouwen.

De foto komt uit de collectie topografie van het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt via delpher.nl uit het NRC Handelsblad van 6 oktober 1973 en uit het Stadsarchief Rotterdam.

[keynewssuriname]

Personeel Ashiana eist vertrek directie

Het personeel van bejaardentehuis Ashiana is niet tevreden met het functioneren van de directrice, Brenda van Daal. In een schrijven aan de minister van Sociale Zaken en de Vicepresident hebben de personeelsleden hun misnoegen geuit over van Daal. "Het doet ons voor dat sinds het aantreden van de huidige directeur in de leiding van Ashiana, het werk van het tehuis en in het bijzonder de senioren burgers in zeer slechte leefomstandigheden zijn komen te verkeren", zo geven de werknemers aan. Verpleegkundigen die langer dan 25 jaar hebben gewerkt bij het tehuis beweren het nog nooit in zo een slechte staat te hebben gezien. "Vooral de staat van de ouderenzorg in het algemeen, voeding en de hygiëne." Tijdens de laatst gehouden protestacties van de verpleegkundigen voor de poorten van Ashiana is ook hun misnoegen geuit dat donatiemiddelen gestolen worden en dat het voedingsmagazijn, beheer en controle zeer onverantwoordelijk wordt uitgevoerd. De media mocht toen ook een kijkje nemen in het voedingsmagazijn die duidelijk betere dagen heeft gekend. Er was toen sprake van vervallen producten die werden opgediend aan de senioren burgers. Met tussenkomst van enkele donaties is de kwestie van voeding tijdelijk opgelost. De verpleegkundigen geven verder aan dat ondanks er een tekort is aan personeel om de nodige zorg te kunnen garanderen er toch nog cliënten worden opgenomen door de directie. "Dit terwijl er duidelijke afspraken zijn gemaakt met de directie." Nieuwe cliënten worden zonder een huisonderzoek en buiten het medisch rapport van de artsen toegelaten. Ze worden dan buiten de afspraken om geplaatst in de ziekenboeg en wordt ook nog een kamer voor hen gereserveerd. "Dit verwijst, naar onze mening, naar corruptie. Wat bij de werknemers het vertrouwen in deze directeur heeft doen afnemen, is de slechte communicatie met de werknemers en die ook nog een zeer haatdragende houding demonstreert." Het verzoek van de werknemers bij Ashiana is duidelijk: Dat de directeur per juni 2024 per direct wordt ontlast uit haar functie om verdere imagoschade te voorkomen aan het tehuis. Read the full article

[arnodijkstra]

boekverslag 1 - De laatkomer

De Laatkomer

De eerste review geeft een kritische blik op "De Laatkomer". De beoordeling vond dat, zoals ik, het een origineel onderwerp heeft. Namelijk, iemand die alsof doet dat hij gedementeerd is zodat hij wordt opgenomen in een verpleeghuis. Maar Simon Vestdijk, de schrijver van de recensent, vindt dat de plot niet voldoend is uitgewerkt en duid enkele losse eindjes en onbeantwoorde vragen aan. Ik heb dat gevoel ook, het boek eindigde zo abrupt. Désiré gaat dood. Maar ik ben optimistische en zeg dat het zo bedoelt was dat het boek eindigt met enkele losse eindjes, want zo is het in het echte leven ook. Hij benadrukken ook dat het einde van het verhaal zwak is en dat de titel van het boek niet volledig wordt verklaard. Ondanks enkele positieve punten, zoals de relatie tussen Désiré en zijn dochter Charlotte. Ik vond de relatie tussen hun twee echt prachtig en zielig tegelijkertijd omdat Charlotte gaat vaak naar het tehuis en ze heeft medelijden met haar vader. Als Désiré in het tehuis zit, neemt ze elke keer afscheid. Maar, omdat Désiré alsof doet dat hij haar niet meer herkent moet ze het telkens opnieuw afscheid nemen. De recensent vindt dat het einde zwak is door alle losse eindjes en onbeantwoorde vragen. Ik ga daartegenin, zelfs dat ik het ook zo vond, omdat ik een wil geloven dat het opzettelijk was gedaan omdat het leven zo abrupt gedaan is.

In de tweede review wordt "De Laatkomer" geprezen vanwege zijn directheid, zoals in de review wordt gezegd het boek is kort en krachting. Ik vond het helemaal het tegenovergestelde van kort, zelf als het een dun boekje is vond ik het zeer moeilijk om door te lezen en daardoor voelde het boek veel langer dan het werkelijk was. Het werd ook geprezen voor de humoristische manier waarop ze met bepaalde onderwerpen om gingen, zoals veroudering en uiteindelijk de dood. De recensent waardeert ook de creatieve structuur van het boek, waarbij elk hoofdstuk start met het vaste zinnetje “ik steek de Styx over en ik neem mee:…” en elk hoofdstuk komt er een nieuw stuk bij. Ik niet echt opgelet op dat deel van het boek, omdat ik het niet snapte. Hoewel de recensent soms moeite heeft met het gevoelloze gedrag van het hoofdpersonage, Désiré, is ze blij ik dit boek gelezen heb en raad het aan. Ik ben daar niet mee eens ik vond het moeilijk om te lezen en erin te komen, ik zou het alleen maar aanraden aan mensen die snel in een boek kunnen komen en een kort boek willen. Ik zie mijn ouders dit boek zeker in een avond uitlezen.

Samengevat, de eerste review legt de nadruk op de tekortkomingen van het boek, terwijl de tweede review meer focust op de positieve aspecten en de unieke benadering van het verhaal.

Bronnen:

[iklees]

Zolang er leven is / Hendrik Groen

Hendrik Groen #2

Na het verlies van Eefje heeft Hendrik een jaar niet in zijn dagboek geschreven, maar nu, 85 jaar oud, heeft hij zin om er weer aan te beginnen. Met twee nieuwe leden heeft Omanido niet stilgezeten. Hun uitjes en restaurantbezoekjes bezorgen alle leden veel plezier. Met hun club proberen ze ook in het tehuis wat verandering teweeg te brengen, en ze houden een kritisch oog op de directie. In de loop van het jaar begint Hendrik zich zorgen te maken om zijn vriend Evert, die onkarakteristiek somber kan zijn en wel erg mager wordt. De realiteit van hun leeftijd kan de club niet ontkennen, maar ze kunnen er wel zijn voor elkaar. Zolang er leven is!

Als we op pad gaan nemen we een vracht kwalen en handicaps mee en een karavaan rollend materieel. Het in- en uitstappen van het busje alleen al kost twintig minuten. Maar met Jan en Stef hebben we twee mantelzorgers die de boel op de roestige rails kunnen houden. Ik begin er weer zin en vertrouwen in te hebben. Ik was een beetje tegen mijn eigen plan op gaan zien. Dat is maar een klein stapje verwijderd van iets uitstellen, wat weer akelig dicht bij afstellen ligt. Er is, als je goed zoekt, altijd wel een reden om iets niet te doen en dan zit je binnen de kortste keren alleen nog maar uit het raam te staren. Eenmaal gestopt kom je niet meer op gang. Blijven bewegen, zowel letterlijk als figuurlijk, tot je er dood bij neervalt, dat is het devies.

Vaak vermakelijk en ook boeiend -- als een vooruitkijkje en een blik in het leven van anderen. Het boek is uit 2016, en Hendrik verwijst ook naar gebeurtenissen in de wereld, waarvan je dan denkt 'oh ja, dat; is dat al weer zolang geleden?'.

[erikvisser]

Ik tik en prik een jongetje in zijn zij. Hij reageert niet. Hij vecht met zijn broertje. Zo zou Michel Dhondt een verhaal beginnen. Hij zou er nog aan toevoegen dat zijn vader even niet oplet, want die is bezig een plek te vinden in het zondagse café, maar misschien ook niet. Ik ben op zoek naar het herstellingsoord waar voor de oorlog tbc-patiënten verbleven en dat binnenkort wordt gerenoveerd door Jurgen Bey. Ik stel me een historisch pand voor uit de jaren 20 hier in het park, aangelegd groen in de stad. Elke dag kwamen de jonge lijders bijeen voor rust, maar aan regelmaat ontbrak het ook niet. Hilma Af Klint kwam er vertellen over het wereldgeloof, van alle geloven 10%, de rest legde ze er zelf bij, zij was niet onbemiddeld. Ik vind het gebouw uiteindelijk met hulp van een oude dame die hier al jaren wandelt, maar ook op zoek is. Na haar herseninfarct, moet ze hier elke dag wandelen, anders vergeet ze haar stad, de wegen rondom haar huis. 

Binnen in het tehuis vraag ik een rondleiding en krijg die met tegenzin. In een ronde zaal tekenen kinderen slakken en spiralen, maar eentje weigert zonder reden. Hij gaat liever elke dag een blokje om door de stedelijke natuur, om na afloop in de drukke zaal een stukje te schrijven over wat hij heeft gezien. Elk stukje heeft hetzelfde aantal woorden als zijn stappen. Hij weet niet dat hij in de voetsporen loopt van de kunstenaar Stanley Brouwn. Hij telt alleen, dit keer zijn het er meer dan anders, 267. 

[toosvanholstein]

Code Coloured Black en Codes Geel, Oranje en Rood

Een artistieke Odyssee tussen Genua, Middelburg, Nice en Gubbio. Van Sint Franciscus naar Artemisia Genteleschi. Van geel, oranje, rood en sneeuwwit naar coloured black. Dat allemaal in de nieuwe aflevering van TOOS&ART van Toos van Holstein. #art#kunst

mijn ‘tehuis’ van de laatste weken, met mijn atelier in het Palais Venise in Nice Terwijl ik in Nice bezig ben aan mijn Coloured Black serie, kleurt Nederland een beetje sneeuwwit. Dus vliegen gelijk de codes geel, oranje en rood je om de oren. Oei, oei, sneeuw! Eindelijk weer eens wat sneeuw! Maar: treinen rijden minder, auto’s vliegen bochten in en uit, gladde stoepen zorgen voor lichamelijk…

[pomegrnate]

❛ what do you need me to do to make you feel better? ❜ / jia & tehui

'i just...' i need to be loved. to feel comfort today. a stark reminder he wasn't loved for so long. in the murky depths of his consciousness, where shadows linger and memories fester like wounds left unhealed, he finds himself teetering on the precipice of vulnerability. His heart, a battleground scarred by the ravages of past traumas and shattered illusions, yearns for the elusive embrace of love, yet recoils at the prospect of exposing its fragile underbelly to further pain. as he stands on the threshold of a fledgling romance, longs to open himself up to the intoxicating rush of intimacy, to bask in the warmth of affection that has eluded him for so long. and yet, the specter of past betrayals looms large, casting a pall of doubt over his burgeoning hopes. he knows that he deserves love, all the love that was denied to him. but the wounds of the past run deep. how can he dare to ask for the love he so desperately craves when the very act of vulnerability feels like a betrayal of self-preservation? 'i just need a hug today' he ends up saying, bottling up his feelings down his throat.

[kikotapasando]

Minister Javier Silvania BREAKING NEWS Gezinsvervangend Tehuis voor personen met matige verstandelijke beperking.

Minister Javier Silvania BREAKING NEWS Nieuwsbericht – 29 november 2023 Gezinsvervangend Tehuis voor personen met matige verstandelijke beperking. De minister van GMN gaat van start met een bouwproject van vijf gelijkvloerse woningen en een overdekte met een totale oppervlakte van ca. 1.805 vierkante meter, bestemd voor personen met een matige verstandelijke beperking. Elke woning omvat 8…

[shofwankarim2]

Jejak Malam Pertama Bung Hatta di Belanda

Prof Dr Suryadi Sunuri Terima Buku Shofwan dan Riki, 1/8/3023 besama Prof Dr Minako Sakai UNSW Canberra (Dok) Menapaktilasi Malam-malam Pertama Bung Hatta di Belanda — Selasa, 27/12/2022 19:40 WIB Tehuis Voor Indische Studenten (Wisma Mahasiswa Hindia), Prins Mauritsplein 23 ‘s-Gravenhage/Den Haag, tempat Bung Hatta menginap selama minggu pertama beliau baru tiba di Belanda. OLEH Suryadi…

[rotterdamvanalles]

Gezicht op de Duivenvoordestraat met het bejaardentehuis aan de Oostervantstraat, 23 augustus 1973.

Uit het NRC Handelsblad van 6 oktober 1973:

Door een onzer redacteuren ROTTERDAM, 6 okt — Het gemeentelijk „Tehuis voor Ouden van Dagen" aan de Oostervantstraat, dat sinds 1906 duizenden bejaarden heeft gehuisvest, gaat verdwijnen. Wethouder G. Z. de Vos van sociale zaken zal op 9 oktober de laatste 130 bewoners uitgeleide doen. Ze verhuizen dan naar het nieuwe huize Boekholt aan de Robert Kochtstraat in Ommoord.

Huize Oostervant gaat dicht omdat het niet langer voldoet aan de eisen die tegenwoordig aan bejaardentehuizen worden gesteld. Toch is het in 1906 gebouwd vanuit voor die tijd zeer progressieve gedachten. Het maakte een eind aan een systeem van ouderdomverzorging in het stedelijke Armhuis op de hoek van het Vasteland en de Schiedamsedyk. Dr C. B. van der Leeden beschrijft in een gedenkboek ter gelegenheid van het 50jarig bestaan de verhuizing die als een curieuze gebeurtenis werd beschouwd. Het transport nam volgens krantenberichten verscheidene dagen in beslag. „Het eerst kwamen daarbij de zieken aan de beurt die, liggend op matrassen van het huis, in grote verhuiswagens werden vervoerd. De gezonden konden zich in groepen naar dc Oostervantstraat begeven, terwijl de meer gebrekkigen in rijtuigen werden overgebracht".

MOEGEWERKT Het aantal bewoners van het nieuwe Armhuis groeide allengs naar 700. Hoe „goed" ze het hadden blijkt uit een artikel waarin een plaatselijke courant de indrukken van zijn redacteur weergaf: „Het is een geruststellende gedachte, dat Rotterdam nu een huis heeft tot stand gebracht, waar de allerarmsten die geen thuis hebben en geen bed om hun moegewerkte lijven 's nachts neer te leggen, opgenomen kunnen worden, tot hun levenslampje uitgebrand zal wezen: en dat zij dit huis nu ingericht heeft zoals het een moderne, welvarende stad betaamt". Huize Van Oostervant is in de jaren vijftig grondig gemoderniseerd, maar is niet in staat geweest de voortschrijdende opvattingen over oudedagsverzorging bij te houden. Het gebouw leent zich daar ook niet voor. Minimumeisen als een eigen woonslaapkamer met toilet en kookgelegenheid zijn niet te realiseren

Willem van Duivenvoorde (ca.1290-1354) was de bastaardzoon van Philips van Duivenvoorde. Hij was de 'kamerling' van Graaf Willem III en wordt in de Rotterdamse bronnen voor het eerst genoemd op 19 juni 1326 toen de graaf hem 61/2 morgen land verkocht - gelegen in hoefslagen in Mathenesse - in Dirk Bokels ambacht.

De Oostervantstraat heet naar Willem van Oostervant, 1287-1337, onder de naam Willem III van 1304 tot 1337 graaf van Holland, Zeeland en Henegouwen.

De foto komt uit de collectie topografie van het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt via delpher.nl uit het NRC Handelsblad van 6 oktober 1973 en uit het Stadsarchief Rotterdam.

[mohair-schrijft]

Een wandelend cliché

We zitten tegenover elkaar, de buitenlucht heeft haar gezicht kleur gegeven. Hoe zou zij het vinden? Mijn moeder kijkt lang in het staafje met melkpoeder. ‘Ik weet het niet, zucht ze, ze blijven allemaal achter’. Ik pak het zakje van haar over, geef een kneepje en de melkpoeder glijdt in de koffie. Ze kijkt opgelucht. ‘Ma, je bent vlak bij de plek waar je ooit hebt gewoond’ ik wijs naar links. ‘Eenenvijftig jaar geleden. Nu woon je weer in het centrum, maar dan aan die kant’ en wijs naar rechts. ‘Je woont op kamers’. Ik breng het als een voorrecht. Mijn moeder lacht verbaasd. ‘Dat heb ik nou altijd’ zegt ze. Als ik afreken, stopt ze de menukaart in haar tas.

Na ons afscheid, wandel ik naar het station. In gedachten zie ik mijn jonge moeder voor me, hoe ze begon met overtrekken van de patronen op het knisperende papier, het uitknippen, het afspelden op de stof, geroutineerd, met een speld in haar mond. Ik loop de steile trap op naar boven, sta op de dijk, vlak voor de Molen. Met ontzag kijk ik omhoog. Rechts zie ik de oude huizen met de verschillende soorten gevels. Daarachter ligt de straat waar ik ben geboren. En weer daarachter ligt de haven. Kantoor Ruitenburg is al jaren verhuisd, mijn vader maakte dit nog net mee. Vorig jaar zaten we met zijn drieën naast elkaar in het pand van de notaris, met uitzicht op de haven, mijn moeder, mijn broer en ik. De Furie lag er groots bij. De felle zon weerkaatste op het water, een contrast met de reden van ons bezoek. Ik blijf even staan, kijk nog eens goed om me heen. Het café waar ik graag kwam, zie ik in de verte.    

‘Weet je niets originelers, vraagt man als ik weer thuis ben. Ik voel me betrapt. Natuurlijk, ‘Het Dorp’ van Sonneveld is niet voor niets een klassieker. En toch was het zo, dan maar een wandelend cliché. Ik wist niet dat stenen troost konden bieden.

[keynewssuriname]

1 voor 12 voorziet lege Ashiana van voedsel

Stichting 1 voor 12 heeft opnieuw de rol van de centrale overheid moeten overnemen. De stichting heeft een leeg opvanghuis voor senioren, Huize Ashiana, moeten voorzien van voedsel. Het overheidstehuis heeft voor dit jaar nog geen cent aan subsidie ontvangen. Afgelopen week is het personeel spontaan overgegaan tot het voeren van actie om de aandacht van de verantwoordelijke instanties te trekken. Dit laat de stichting weten in een persbericht. Louis Vismale, voorzitter van de Stichting 1 voor 12, kon zichzelf niet tegenhouden om poolshoogte te nemen en een helpende hand te bieden. Vismale die voor senioren en jeugdigen een zwak hart heeft, heeft door tussenkomst van donateurs voeding gekocht ter waarde van SRD 18000. Hij doet een dringend beroep op de samenleving om Huize Ashiana hulp te bieden en te voorkomen dat senioren hongerig naar bed gaan. De seniorenburgers mogen niet de dupe worden van niet efficiënte en ongeordende administratieve vertragingen. Brenda van Daal, directeur van Huize Ashiana, informeerde de voorzitter van 1 voor 12 over de ontstane situatie. Volgens haar worden de financiële middelen niet op tijd gestort, met als gevolg dat er geen boodschappen gehaald kunnen worden. Dit terwijl de aanvraag wel op tijd wordt ingediend. De verwerking vindt door de bureaucratie binnen de overheid pas laat plaats. Van Daal geeft aan dat er normaal gesproken per kwartaal subsidie wordt gestort. Met de huidige prijzen van goederen en diensten kan het tehuis slechts voor twee weken voorzien in de behoefte. Voor de rest van de periode wordt het tehuis gerund met donaties. Read the full article

[hetluchtigeleven]

De Man op dezelfde plek

Het is maandagochtend, ik word wakker door vogelgeluidjes buiten en een straal zonlicht in de slaapkamer. Mijn to-do-lijstje voor vandaag is vol, dat geeft een onrustig gevoel. ‘Waar heb ik nu echt zin in?’, die vraag stel ik mezelf. Het antwoord is er gelijk: Rustig de dag beginnen.

Uit ervaring weet ik dat je soms in 1 uur alles af krijgt waar je met een onrustig gevoel meerdere uren over kan doen. Bovendien vind ik het leven te kort om geleefd te worden door een to-do-lijst.

Daarom zet ik een kopje thee, lees ik een stukje uit een boek en doe ik een meditatie oefening. Daarna ga ik douchen en trek ik mijn schoenen aan: ik wil buiten zijn.

Het afgelopen weekend heb ik met mijn vriend gewandeld en een heel groot stuk natuur gezien langs het water vol fluitenkruid (die witte bloemen), graag haal ik er eentje op voor in ons huis. Met wortel en al heb ik geleerd dat die lang doorleven in een vaas.

Op weg naar diezelfde plek kom ik langs het verpleeghuis. Ik loop mijn favoriete route langs de ramen en zwaai naar de ouderen in hun kamers. De afgelopen maanden heb ik regelmatig ‘zwaai-contact’ met een man die altijd op dezelfde plek in zijn kamer zit, op dezelfde stoel, kijkend naar dezelfde muur met de tv die bijna altijd uit staat.

Er doemt een nieuw idee bij me op. Ik kom aan bij de plek en pluk twee soorten bloemen met wortel en al. En voor ik verder de natuur in ga, ik draai me om en loop ik terug naar het verpleeghuis. Binnen zie ik een restaurant waar twee medewerkers staan die me begroeten.

“Goedemorgen”

“Goedemorgen, ik heb een vraag. Ik loop hier altijd langs en ik dacht: ik breng die meneer daarachter deze bloemen.”

De vrouw kijkt me even verbijsterd aan.

“Nou wat leuk, wat bijzonder dat je dat doet! Welke meneer bedoel je?”

“Daarachter, ik zag dat zijn deur ook openstond”

“Oh, meneer Vrolijks!”

Ze loopt voor mij uit en om de hoek is zijn kamer. Ze klopt op de deur.

“Er is iemand voor u!” zegt ze blij.

Binnen in de kamer is het erg warm. Dat ken ik goed van toen mijn oma nog in zo’n huis leefde. De man kijkt op.

“Hallo” zeg ik vrolijk. “Ik zwaai altijd naar u, en ik dacht, ik breng deze bloemen voor u mee”

“Nou dat is aardig” zegt de man. Zijn ene oog kan niet goed open maar zijn andere straalt.

“Ik heet Marlinde.”

“Ik ben meneer Vrolijks.”

“Wat een leuke naam! Dat past goed bij de bloemen”

“Ja inderdaad nu je het zegt” zegt de man met een glimlach.

De vrouw brengt een vaas met water en laat ons dan alleen.

“Hoelang zit u hier al?” vraag ik.

“Ongeveer 3 maanden”

“Oh dat is niet heel lang” antwoord ik verbaasd.

“Het ging niet meer thuis, ik zakte door mijn knieën en toen zei mijn nicht, dit gaat niet langer.”

“Woonde u al in hier in de stad?”

“Nee een stad iets verderop”

De man probeert wat rechter op te gaan zitten maar het gaat moeizaam. Hij vertelt verder.

“Ik ben nu 86, en ik heb mijn hele leven zelf de touwtjes in handen gehad. Ik regelde alles voor mijzelf, en daar was niets mis mee, dat vond ik prima. Maar nu is dat helemaal anders om. Ik moet hen bellen voor de wc, voor het omkleden, voor de afstandsbediening of de telefoon. Ja daar ben ik flink ziek van geweest”.

“Dat kan ik me voorstellen. Ineens moet je veel loslaten.”

“Loslaten, ja dat is het. Ik had echt de hoop opgegeven en wilde de huisarts al bellen dat ik het niet langer door wilde laten gaan. Maar toen ineens kreeg ik nieuws, dat ik toch geopereerd mag worden aan mijn rug. Ik was even bang dat het niet mocht op 86-jarige leeftijd. Maar ik heb gezegd, ik neem het risico, dat is mijn verantwoordelijkheid. Als ik maar weer achter die rollator kan lopen, dat is mij veel waard”

“Wanneer mag u geopereerd worden?”

Hij gooit zijn handen in de lucht.

“Dat is ook zoiets. Dat moet ik loslaten, ik moet erover gebeld worden.”

Naast hem op het tafeltje zie ik de telefoon binnen handbereik liggen.

“Wat is tot nu toe het leukste geweest in uw leven?”

“De hockeyclub. Daar heb ik 35 jaar gewerkt, bardiensten, alles onderhouden.”

Ik zie zijn ogen glunderen.

“Daar kende u iedereen?”

“Ja, dat was een mooie tijd.”

Ik vraag of ik nog iets voor hem kan doen. Hij geeft aan dat hij nu alles heeft. Ik pak de vaas met bloemen en zet ze dichtbij hem in de vensterbank.

“Liever daar niet, sorry dat ik het zeg, maar dat is mijn enige uitzicht, het enige wat ik kan zien”.

Ik begrijp het meteen en plaats ze toch weer terug op de tafel. Hij knikt vriendelijk.

“Heel erg bedankt voor het langskomen!”

Ik schud hem de hand.

“Ik hoop dat u snel wordt gebeld”.

[elnaranjeronirico]

Ya casi nunca es Navidad

Todo va bien, a paso lento pero bien. Así pensaba hasta que colgué esa llamada de nueve minutos en la que mi padre, llorando, me dijo que el tío Héctor tiene cáncer y está en fase terminal.

Tiene poco más de un año que sufrimos la pérdida del tío Mancho (hermano de mi mamá). No ha sido fácil acostumbrarnos a su ausencia, pero la sobada idea de que ahora está en un mejor lugar nos da tranquilidad. No obstante, con la noticia de mi tío Héctor, siento que esa tranquilidad se me ha arrebatado de las manos, y no puedo evitar estar triste y sentir miedo.

El tío Mancho vivía en la casa contigua a la nuestra, a la de los abuelos, pues. Lo único que las separa es una barda mal hecha que atraviesa todo el patio de ambas casas. Por esa barda se filtraban sus silbidos, su voz opaca, sus carcajadas, y también la humedad (ahora sólo se filtra esta última). Y aunque no lo visitaba todos los días, su partida me dejó marcado.

Mientras más envejezco, más me duele que alguien de mi familia enferme o se muera. Es como si me amputaran el corazón.

La última vez que vi al tío Mancho estaba sentado en la parte trasera de la camioneta de su hijo. Lo llevaban a Puebla para que le realizaran una valoración médica porque tenía días sintiéndose mal. Antes de que el vehículo se pusiera en marcha, levantó su mano y la agitó a modo de despedida, y me sonrió. El tío Mancho siempre sonreía, y eso es lo que más extraño de él. Ya no regresó, murió en noviembre, encerrado en un hospital, tan sólo un mes después de la última vez que lo vi. La noche del 24 de diciembre de ese año también la bauticé como «Una Navidad silenciosa», porque eso fue: un silencio; así como también lo fue la del 2019, sin mi abuelo, y la del 2011, cuando en vez de estar celebrando el nacimiento del niño Dios, estábamos llorando la muerte de mi abuela.

Navidades silenciosas. Así las llamo porque casi no existen registros de ellas en mi cerebro. En algunas ni siquiera se preparó una cena en forma, y si nos abrazamos fue para consolarnos.

En 2018 tampoco la pasé muy bien, estaba trabajando a más de mil kilómetros de distancia de mi hogar. Estuve rodeado de personas que probablemente nunca volveré a ver (algunas ya ni me hablan). Y aunque ahí sí que hubo bastante comida y vino, no lo disfruté igual que como si hubiera estado en Tehuis; y además, en el caribe siempre hace calor. ¿Calor en Navidad?

Actualmente, con la pandemia, tampoco he tenido la libertad de reunirme con todos mis seres queridos —aquí también incluyo a los amigos, si es que queda alguno—. Me conformo con escribirles o verlos en fotos.

Este año no hubo adornos en la casa ni sé si festejaremos. La verdad, si extraño las navidades con toda la familia reunida en la sala. Éramos tantos que los que no cabían se tenían que acomodar en la cocina, en el comedor o donde encontraran un hequito. El árbol de navidad revestido de luces palpitantes como el corazón de un niño emocionado, y en su base un puñado de regalos esperando ser entregados a sus futuros dueños. Todo mundo estrenando zapatos o ropa, o ambas cosas. Las risas; carcajadas, más bien. Las luces de bengala. El famoso Santa Claus de cerámica junto a sus renos decorando el esquinero. El pavo relleno. La ensalada de manzana. Y el brindis con sidra para recibir la Nochebuena. Hace muchos años que no vivo una Navidad así, tan sólo tengo esos retazos de recuerdos cual si fueran post-it pegados en la nevera de alguien con Alzheimer que no quiere olvidar los sucesos de su vida que lo hicieron feliz.

Creo que, desde que los abuelos ya no están, casi nadie quiere venir a celebrar con nosotros, ya sea por temor a la añoranza, por incomodidad o por salud mental. No sé. Lo único que sí sé es que la casa de los abuelos ya perdió su magia, y ya casi nunca es Navidad ahí.  

A veces, he llagado a pensar que la navidad forma parte del abandono del infantilismo. Y entonces me enojo y digo que crecer es sufrir. Pero también es cierto que si no sufres no creces. ¿No podemos crecer sin perder del todo la niñez? La niñez no debería caducar, ahí nadie enferma, nadie muere y cada año se celebra la Navidad.

Como se han de imaginar, tiene tiempo que dejé de escribir cartas para Santa. Pero este año le volveré a escribir una y dirá algo así como:

Querido, Santa, lo único que quiero como regalo este año es que me devuelvas un poco de mi niñez, y un milagro para mi tío Héctor (eso me ayudaría a recuperar la tranquilidad de las que les platiqué a un principio).

Con amor, este adulto que siente que su vida es como estar sentado en la parte más alta del dragón —el juego mecánico— y ya se quiere bajar.

Feliz Navidad silenciosa a todas esas personas a las que la vida les ha amputado su corazón.