#tegen de stroom

[garadinervi]

Frank Beekers, Lies Ros, Rob Schröder / Wild Plakken, Ga dan als de zalm tegen de stroom in, 1984 [Nederlandse Affiches, Internationaal Instituut voor Sociale Geschiedenis, Amsterdam. NAGO – Nederlands Archief Grafisch Ontwerpers]

[birilio]

Nog een keer Sinéad…

Uit NU.nl

Ze heeft gelijk. Volksmuziek is geen muziek👍

En begin nou niet wéér te zeggen dat Blues ook een vorm van volksmuziek is…

[devosopmaandag]

Het overvolle en het bijna lege, en wat ze doen

Er bestaan overvolle romans en bijna lege romans, overvolle poëzie en bijna lege: de romans van Roger Martin du Gard tegenover die van J. M. Coetzee, de poëzie van Tonnus Oosterhoff tegenover die van Judith Herzberg. Er is Delacroix en er is Ingres, er is Frank Zappa en er is Leonard Cohen. De oude Grieken maakten al onderscheid tussen de cholericus en de flegmaticus. Ik neig naar het overvolle, maar ik verander, ik word oud.

Binnen 48 uur tijd zag ik in de bioscoop twee films die de uiterste randen van dat spectrum vertegenwoordigen: 'Everything Everywhere All at Once'* tegenover 'Aftersun'**. De eerste titel mag letterlijk worden genomen, de tweede titel slaat op de verkoelende gel die je op je huid smeert na een dag vol zon. Dat is wat de stille gescheiden vader en zijn dochtertje van elf doen: aftersun aanbrengen op elkaars gezicht. De vader kan tijdens een vakantie in Turkije misschien voor even zijn somberheid vergeten, die we in blikken en gebaren en in één enkele stille huilbui te zien krijgen. In het meisje ontwaakt in die dagen heel voorzichtig haar seksualiteit. Er is geen verhaal, de dagen kruipen voorbij, de nachten zijn warm. De andere film toont hoe de dagelijkse wereld van een Chinees-Amerikaans vrouw die een wasserij runt, uiteenspat in een oneindig aantal universums, waarin genres als science fiction, kungfu-film, tragikomedie, phantasy en melodrama vermengd worden tot een krankzinnige en uitputtende stroom van beelden. Niets wordt geschuwd: niet het banale, niet het idiote, het esoterische en het mystieke. Maar de echtgenoot pleit aan het eind voor het goede, het eenvoudige, het kalme.

Voor beide films geldt dat je moet kiezen: je eraan overgeven óf weggaan. In de multiversum-film verlieten zes bezoekers de zaal binnen een kwartier, in de andere film vertrok ook een bezoeker al snel. De hectiek en de traagheid werd hen vast te veel. Misschien kun je ze ook gewoon uitzitten, maar dan gebeurt er volgens mij niets. Overgave, dat ouderwetse en diepe woord, dat heel lang een religieuze lading had, en dat nu een beetje een Happinez-woord is geworden. Overgave, dat is meer dan aanvaarden, het is binnen laten en zelfs omhelzen.

Daar zit je dan, je geeft je over aan die krankzinnige film of juist aan de trage, aan die uitpuilende roman of juist aan de verstilde. Waar je op wacht is een moment van stilstand, van inzicht in dat voortrazen, of je wacht juist op een kleine versnelling, een plotselinge verandering in die trage stroom. Die twee films, zo kort na elkaar ondergaan, herinneren me weer aan wat ik doe: dat ik mijzelf voortstuw én tegenhoud. Het overvolle houdt mij paradoxaal tegen, het lege spoort mij juist aan. Het gaat niet om het midden; dat midden is niet het leven.

* 'Everything Everywhere All at Once' 2022| Dan Kwan en Daniël Scheinert |135 minuten | met Michelle Yeoh, Stephanie Hsu en Ke Huy Quan e.a.

** 'Aftersun' 2022| Charlotte Wells | 98 minuten | met Paul Mescal en Frankie Corio

[euroadventure]

Middelburg - Heimbach (Duitsland) - Bodenheim

Zaterdag 3 augustus

Vandaag vertrek ik weer voor een mooie reis naar Zuid-Duitsland, Oostenrijk en...Kazachstan!

Ok, Kazachstan daar ga ik dit keer niet met mijn campertje heen, dat is net te ver, ik vlieg 🙈 vanaf Frankfurt daar naartoe op 13 augustus.

Maar voor het zover is rij ik eerst nog richting Duitsland en Oostenrijk voor een paar mooie wandelingen. Ik heb mijn fiets dit keer thuis gelaten.

Ik vertrek rond half tien en mijn eerste stop is nog bij Decathlon in Kerkrade. Een paar laatste kleine dingen inslaan om vervolgens door te rijden naar het plaatsje Heimbach. Dit ligt in het nationale park de Eifel. Ik had hier een leuke kleine wandeling gezien wat heerlijk is als tussenstop.

De route van ruim zes kilometer loopt langs de Rur en door de bossen.

Het begint vrij simpel over de verharde weg om uiteindelijk over te gaan in een op sommige stukken glibberig bospad. Het is benauwd en erg warm dus een wandeling in de bossen is nu heerlijk.

Uiteindelijk loop ik langs Mariawald waar nog een kerkhof is voor Duitse soldaten uit de tweede wereldoorlog. Ook een klooster ligt langs de route met in de bossen af en toe een klein kappeletje.

Uiteindelijk leidt de route mij weer het dorpje Heimbach in. Ik besluit nog even een terrasje te pakken om vervolgens een slaapplek te gaan zoeken langs mijn route vanavond. Helaas ligt de Park4night app er door een technisch probleem even uit. Gelukkig weet ik nog een toffe plek waar ik in 2021 ook heb gestaan. In het plaatsje Bodenheim net onder Mainz stond ik toen onderaan wijnvelden. Het ligt nagenoeg op de route naar het zuiden dus ik besluit daar naartoe te rijden.

Onderweg wil ik nog een stop maken voor een kleine wandeling langs de Rijn. Helaas wordt de lucht erg donker en af en toe valt er een bui. Hmm, ik besluit maar direct naar de camperplaats toe te rijden om eventueel daar dan nog te wandelen.

Het is bijna 19.00uur voor ik aan kom opde camperplaats. Het is wat veranderd. Er staan veel meer campers, er is stroom en allerlei andere faciliteiten waar ik geen gebruik van maak. Wel zijn er nu toiletten,  dat is fijn, maar dan moeten ze wel open zijn...behalve het herentoilet wat natuurlijk weer eens enorm stinkt valt dat wat tegen. Maar ach, komt wel goed!

Ik eet gauw mijn salade want de zon schijnt nog net een beetje en de wijnvelden liggen er prachtig bij in het avondlicht.

Na mijn maaltijd maak ik nog een korte wandeling van een paar kilometer, maar door de heuvels verdwijnt de zon sneller dan bij ons thuis 😂. Toch is het super mooi!

Ik kan op deze camperplaats mijn luifel uitzetten, stoel buiten zetten dus het voelt net als een camping! Ik lees nog een boekje en drink een wijntje om te vieren dat ik weer op pad ben (en het past in de setting natuurlijk 😉).

[regioonlineofficial]

Afgelopen week hebben de politie en de gemeente Zaanstad gezamenlijk weer diverse controles uitgevoerd. Criminaliteit, ondermijning en misbruik van panden tast de leefbaarheid en veiligheid aan. De focus ligt op het tegengaan van drugshandel, illegale arbeid, fraude en witwassen. De partijen roepen inwoners en ondernemers op, om overlast en verdachte situaties te blijven melden, zodat gerichte acties ondernomen kunnen worden. Fluitekruidweg, Zaandam Op vrijdag 19 juli zijn diverse appartementen aan de Fluitekruidweg gecontroleerd. Vanuit de buurt gaven meerdere signalen van overlast aanleiding voor de controle. Er zijn een aantal overtredingen geconstateerd. In één van de woningen zijn twee machetes aangetroffen en direct in beslag genomen door de politie. In twee andere woningen was er sprake van kamerverhuur, terwijl hier geen vergunning voor is afgegeven. Hier staat een boete op uiteenlopend van € 4.500 – € 9.000. Ook bleek op meerdere adressen de inschrijving in de Basisregistratie Personen (BRP) niet te kloppen. De bevindingen worden verder onderzocht en beoordeeld, zodat eventuele vervolgmaatregelen getroffen kunnen worden. Vincent Van Goghweg, Zaandam Op maandag 22 juli zijn diverse adressen in een pand aan de Vincent van Goghweg gecontroleerd. Er waren klachten uit de buurt over vervuiling en vermoedelijke overbewoning. Of er sprake is van overtredingen en strafbare feiten is nog niet te zeggen, hier wordt nader onderzoek naar gedaan. Controle bedrijventerrein Noorderveld, Wormerveer Samen met politie, Liander, de Omgevingsdienst en vertegenwoordigers van de Veiligheidsregio Zaanstreek-Waterland, heeft de gemeente diverse controles uitgevoerd op het bedrijventerrein Noorderveld in Wormerveer. De controle is onderdeel van een bredere actie om zogeheten ‘blinde vlekken’ op bedrijventerrein in Zaanstad in kaart te brengen. Dit is gericht op panden waarvan onduidelijk is wat er achter de voordeur plaatsvindt, om zo een einde te maken aan onveilige, onvergunde en ongewenste situaties. Resultaten van de controles op dit bedrijventerrein zijn o.a.: Op 23 juli zijn twee panden gesloten aan de Rosbayerweg. In het ene pand werd circa 12 kg hennep en 6 kg hasj aangetroffen. In het andere pand werden diverse benodigdheden voor een hennepkwekerij aangetroffen. De politie heeft een aantal goederen in beslag genomen. De panden zijn op last van de burgemeester gesloten op grond van artikel 13b van de Opiumwet. De duur van de sluiting wordt nog beoordeeld en is nog niet bekend. Op 18 juli is een pand gesloten aan de Roode Wildemanweg. Hier stonden circa 700 hennepplanten en benodigdheden voor een hennepkwekerij. Ook was sprake van diefstal van stroom en water, de elektra- en watermeters zijn verwijderd. De goederen zijn in beslag genomen door de politie en het pand is op last van de burgemeester gesloten voor de duur van 6 maanden. In vijf panden is illegale bewoning geconstateerd. Deze worden aangeschreven door de gemeente en gesommeerd om dit te stoppen. In twee panden werden onregelmatigheden in de meterkast geconstateerd. Bij de één heeft Liander direct de meter verwijderd, het andere pand krijgt een naheffing. Melden helpt Om illegale praktijken tegen te gaan, is het belangrijk dat verdachte situaties gemeld worden. Bij spoed, bel de politie via telefoonnummer 112. Geen spoed? Gebruik dan telefoonnummer 0900-8844. Liever anoniem? Meld dan via Meld Misdaad Anoniem, telefoonnummer 0800-7000 en online via www.meldmisdaadanoniem.nl/melden/. Een melding doen bij de gemeente kan ook, via de website www.zaanstad.nl met zoekterm ‘ondermijning’.  

[rionnagh]

De geschiedschrijver - mei 3rd, 2024

Poem: The Historian » Mythphile

trefwoorden: ontmoeten, kaken, gletsjer, verzinken, kluwen, labyrinth, weven, herinneren, klemmen, smelten, wild, meisje, man, verval

Geschiedenis herhaalt zichzelf, geschiedenis ontmaakt zich. Kolkende massas worstelen en verzengen en streven uit. De jongen ontvlucht stromingen, een stipje uit miljarden anderen. Maar gaandeweg, jaar om jaar, groeien mild de wilde winden. Zeeën rusten. Platgebrande bruine landen groeien groen terug. Er is voedsel, en wind, en ademruimte. De nachten voelen fris.

Overleefd maar verdriet. Hij voelt het ware lot te proeven. Hij herbevindt jachtig van boven uit.

De jongeman leunt op een omlijsting, mammoetbeenderen overziend. ”Ik zal je ooit zien,” zegt hij aan de omwonden slagtanden. ”Ik zal je ontmoeten, Grootmoeder.” Hij zal niet op- of omkijken naar kikkers die vallen in de storm.

Vergezichten en begrenzingen open. Steden schuiven onder. Er worde een dag van huilen bij de voet van de rivier van ijs, met sneeuwdropjes op het gezicht. Hij knielt en kust.

Hij haast zich nu, sneller en sneller voorwaarts. Hij veegt verlichtend het stof van het woordenweb

Geschiedenis herhaalt zichzelf, geschiedenis ontmaakt zich. Kolkende massa’s worstelen en verzengen en sterven uit.

De jongen ontvlucht stromingen, een stipje uit miljarden anderen.

Maar gaandeweg, jaar om jaar,groeien mild de wilde winden. Zeeën rusten.Platgebrande bruine landen groeien groen terug. Er is voedsel, en wind, en ademruimte. De nachten voelen fris.

Overleefd maar verdrietig. Begint hij het ware noodlot te proeven. Hij herzoekt jachtig vanuit de Kunst.

De jongeman leunt op een omlijsting, wijl mammoetbeenderen overziend. ”Ik zal je ooit zien,” zegt hij aan de omwonden slagtanden. ”Ik zal je ontmoeten, Grootmoeder.” Hij zal niet op- of omkijken naar kikkers die vallen in de storm.

Vergezichten en begrenzingen open.

Steden schuiven onder elkaar uit zicht.

Een dag komt van huilen aan de voet van de ijzige stroom sneeuwen, vallen op zijn kaken.

Hij knielt en kust het ijs.

Hij haast zich nu, sneller en sneller voorwaarts. Hij glanst het stof van het woordenweb op. Leren, studeren, voorbereiden. Het geheugen beloofd aan het land.

Waar de wereld zal geweest zijn, Verwoordt hij alles.

Zijn draderige kluwen Is de legenda van het labyrinth Is een gletsjer van kennis Die hij niet kan meenemen. Wanneer het wegsmelt.

In een verzonken cinema kijkt hij op Strijkend over de stoppels op zijn kaak Verafschuwd en getrokken naar de speelrol van de held Een zwaard, een steen, een sage Een miljard keer geweven en herweven In de dromen van de mensheid. ”Ik zal je op een dag zien,” zegt hij aan de strijder, “Ik zal u ontmoeten, O Koning.” Hoe ver onder de legende zal de waarde van die man verzinken, vraagt hij zich af.

Oorlogen woeden rond hem. Eerst ontvlucht hij die zoals hij aan het tij ontkwam, Maar ook dit is kennis, Dus leert hij wildheid aan als een kunst Ingaand tegen de van de tijd vluchtenden In de andere richting rennend. Een lichaam in een wieg op een doorzonken strijdveld Ziet hij stiekem zijn reflectie in een poel van bloed, Merkt in een flits wat eerste grijze stroken op.

De Moderne Wereld valt van elkaar Hoewel hij de dagen samenklemt.

De glooiende straatlantaarns Schepen voor Lucht en Land en Water, Het weefsel van kennis krimpend en wegsmeltend. Uitgekomen, ongepast Auto’s, drugs en machinegeweld, Verdwijnen alle in pittoreske feeënheuvels Tot dat de vooruitgang zich ontrafelt Aan een groeiend, duizelingwekkend, afschuwelijk tempo.

Hij blijft nachtenlang wakker, met de lantaarns aan de praat Tot die als gaslampen één voor één uitwieken.

Hij reist te voet in desolate laagvlakten Ooit geplaveid met steden met muren overal. Hij rijdt op met mensen Die nog niet hebben leren vliegen. Zij zijn sneller en sneller vergetend, Alles wat ze wisten, alles wat ze bouwden.

Hij begint de grote monumenten van de wereld te bezoeken Om ze te zien alvorens ze verworden tot gesmolten steen. ”Ik zal je me herinneren,” zegt hij aan de torens, “Ik zal je me herinneren,” zweert hij aan de sferen.

De verhalen veranderen. De verhalen blijven hetzelfde.

Slagvelden worden persoonlijke aangelegenheden. Ziekte doodt miljoenen, daarna duizenden, Wijl mensen slinken in aantal en de wereld groter wordt. Het landschap gespeend van steden is contingent: Wouden en velden, planten en dieren, Vier seizoenen geven de klok aan In een land waar klokken stenen zijn.

Zijn lange witte baard, zijn gezicht strak en omlijnd Met wijsheid en beven. Hij sterkt de schouders Voor een gevreesde ontmoeting Voor drieduizend jaar. Geen heer die op kan tegen legenden Die voorwaarts stromen, zijn voeten ontmoetend.

Edoch hij is niet klaar voor liefde en de zachte aanpak In de ogen van een stervende vreemdeling Een Koninklijk figuur, gesneuveld in de strijd, Die hem groet met een zoen En hem zijn late terugkeer vergeeft.

Merlijn ziet de verdoemenis en ontvlucht die, Verschuilt zich schamend in een grot.

Uiteindelijk komt er een meisje die hem vindt, Hem verrast, en hem speels bedankt voor Nog ongegeven geschenken. Geamuseerd door deze tijdsparadox, Belooft hij haar te onderwijzen,

Neemt haar hand, beiden buiten in de zon. Zij past zich wonderlijk gezind aan. Eerst, is er niets dat hij haar kan leren. En dan stukje bij beetje, is er meer en meer.

Zijn gangen worden na jaren tot legenden. In een fort waarvan de poorten wijd open wachten Ongehinderd passeerde hij de zwaarden. Hij neemt zijn plaats aan de zijde van de koning, Alsof hij nooit elders was geweest. (Hij is daar dan ook steeds geweest).

De strijder is slechts een man, Een soldaat van het gebied, geen grote held, Zich wanhopig vastklampend aan vergane dagen. Ooit was dit land verbonden met steden en wegen. Ooit bloeide een maatschappij hier, Leren, land, boeken, machines, Rome is een star, verleden keizerrijk Dat nu in puin valt, Nu krimpend zoals smeltende gletsjers.

“Ik zal morgen niet zien,” vertelt Arthur hem, ”Maar ik zou gisteren preserveren.” Merlijn houdt daar en dan van hem. Hij in elk moment ervan, Zijn Kamelot, De schoonheid van zijn leeftijd. Hij aanschouwt de jongen die een man wordt. Huilt wanneer ook hij, wegsmelt.

Merlijn is oud, met kille beenderen. Hij staat op hoge witte kliffen Kijkend naar een kwade watermassa. Hij denkt dat hij zichzelf zal storten Maar hij heeft een belofte te houden.

Dus leunt hij op zijn staf en kijkt Hoe de zwellende zeeën terugrollen, Groene velden ontrollen voor zijn voeten Waar vloten ooit welig tierden.

Traag op de voet, als een kind, Kiest hij zijn weg naar beneden door de hoge groene grassen, Naar verre, kreupele vormen aan de horizon Tranen trekken kanalen door zijn gezicht terwijl hij opkijkt In wijze oude ogen en een winding van mammoettanden. Hij strekt zijn arm en strijkt over haar lange rode haar. ”Ik ben teruggekomen,” zegt hij. De grootmoeder leunt tegen hem aan, en hij legt zich te slapen.

Hij hoeft niet langer te vrezen voor de kikkers De wolken reizen over zijn oude leeftijd. Gletsjers malen zijn beenderen tot stof.

[keynewssuriname]

Scheve schaats of schone lei?

Als een dief ergens ingebroken heeft, gaan excuses zijn misdaad écht niet ongedaan maken. Zoals de gewone rovers opgepakt en opgesloten worden, hun schuld alleen op die manier kunnen inlossen, daarna met een schone lei verder kunnen en dan vooral hun best moeten doen om op het rechte spoor te blijven, zo mógen en móeten alle witte boordcriminelen niet wegkomen met simpele excuses. Dat is gewoon een zeer verkeerd signaal naar de hele samenleving toe. Willen wij dat onze jongeren op het rechte spoor blijven lopen, dan hebben ALLE volwassenen de verantwoordelijke taak hen daarin te begeleiden door onder andere  een zo goed mogelijk voorbeeld voor hen te zijn. De scheefrijders in en rond de top van het land, allen volwassen neem ik aan, kunnen dat voorbeeld alleen zijn door net als de gemiddelde rover door het stof te gaan. Het kan gewoon niet anders! De toekomst van ons dierbaare land is veel te belangrijk om te vergooien. Dat gaat wel gebeuren als bepaalde mensen in de hoogste regionen, die een flinke scheve schaats hebben gereden, en zij die dat nog steeds doen, hun schuld niet inlossen richting de samenleving. En dit geldt ook voor bepaalde personen in meerdere politieke partijen. Zij moeten gewoon niet op de voorgrond willen treden, nu niet en ook niet na 25 mei 2025. Anders is het na 25 mei gewoon verder dweilen met de kraan open. Op een gegeven moment is het over en uit, want door de voortgaande verloedering zullen meer mensen slachtoffer zijn, meer zelfdodingen door wanhoop, een nog grotere braindrain etc. De rechtgeaarde Surinamer voelt aan alles dat dit wat er al bijna een halve eeuw plaatsvindt, gewoon tegen alle geschreven en ongeschreven wetten ingaat. Tijdens mijn opleiding en mijn werkzame leven heb ik geleerd dat je met open kaart spelen verder komt. Jezelf van tijd tot tijd een spiegel voorhouden kan alleen maar leiden tot verbeteren van dat wat minder of finaal verkeerd is. Elk mens heeft in aanleg een goede inborst meegekregen, dus daartegenin gaan heeft eigenlijk weinig zin. Zij die dat wel doen, krijgen te maken met ontwikkelingen die alleen maar tegenwerken en vooral niet goed zijn voor de eigen gezondheid, zowel geestelijk als lichamelijk. Het telkens tegen de stroom ingaan, werkt enorm uitputtend. Vergelijk de getrainde zwemmer die tegen een krachtige stroom van een rivier moet opzwemmen om zichzelf te redden. Menig zwemmer heeft het niet kunnen navertellen. Hoe anders kan het in Suriname en de Surinamers vergaan als er vanaf 25 mei 2025 een stevige regering staat van vrouwen en mannen die een onberispelijke trackrecord hebben, al geruime tijd in de samenleving hebben bewezen dat ze zich met hart en ziel inzetten voor alle Surinamers, vooral niet zichzelf, familie en vrienden naar voren schuiven en volgens een goed door experts uitgelijnd regeringsplan aan de slag gaan met de zeer grote verantwoordelijkheid van een heel land leiden? Volgens mij is dat een droom en wens van ons allemaal die na 50 jaar ook echt kan uitkomen als we ons uiterste best ervoor doen. En hoe doen we dat? Tot nu toe is er door velen onbewust gestemd door te kijken naar vooral de buitenkant: gratis pakketten, gratis geld, gratis grond, gratis eten, gratis dansen etc. Maar ook zich te laten misleiden door de mooie verkooppraatjes van verschillende politici. Dit alles heeft tot op heden helemaal niet voor duurzame ontwikkeling van land en volk gezorgd. Nu is het zaak dat los te laten en bij alle potentiële kandidaten die strijden om in de komende regering deel te nemen, te letten op vooral de positieve inborst getoond richting de burgers. En met name erachter zien te komen wat degenen allemaal aan vereiste capaciteiten bezitten waardoor ze Suriname daadwerkelijk kunnen laten groeien en bloeien. Stem dus heel bewust en doordacht, want dan alleen kunnen we Suriname met z'n allen op het juiste spoor zetten. Francis Renfurm   Read the full article

[thedreamlifeofbalsosnell]

Het wilde denken van A.H.J. Dautzenberg

Polemist, provocateur en querulant: A.H.J. Dautzenberg is het allemaal, maar deze veelschrijver is ook de schepper van een oeuvre dat zijn gelijke niet kent in de Nederlandstalige literatuur. Met sardonisch genoegen zet hij de lezer voortdurend op het verkeerde been.

“Er komt een leuk boekje naar je toe”, schreef A.H.J. Dautzenberg mij een paar maanden geleden. Sinds ik de auteur een vijftal jaar terug in zijn thuisstad Tilburg interviewde, houdt hij mij met wisselende regelmaat op de hoogte van nieuwe publicaties, ook van de kleinere, bibliofiele uitgaves, zoals Drie wandelsprookjes, het boekje in kwestie. Wanneer ik het kleinood in handen heb, blijkt het verkleinwoord meer dan gerechtvaardigd: het is een onooglijke hardcover in een strak A5-formaat, met vinnige sprookjes geïllustreerd door schilder-tekenaar en mede-Tilburger S. Lloyd Trumpstein.

De drie verhalen zijn onversneden Dautzenberg: geëngageerd, absurdistisch, intellectueel uitdagend en stilistisch verfijnd. Benen die onder het wandelen ruzie met elkaar krijgen, een huilende wijngaard die om verlossing smeekt en een kloostertuin waarvan de gistende lijkenlucht een helend effect heeft op karakterstoornissen: welkom in de wondere wereld van Anton Dautzenberg.

Engagement en provocatie

De econoom en taal- en letterkundige Antonius Hedwig Jozef “Anton” Dautzenberg (Heerlen, 1967) debuteerde in 2010 met de verhalenbundel Vogels met zwarte poten kun je niet vreten. Sindsdien is hij een vaste waarde en een regelmatig in de media opduikende BN’er. Hij schreef in tien jaar tijd meer dan twintig boeken: romans, verhalen, essays, gedichten en toneel. Op de valreep van 2019 verscheen Geestman, een experimentele roman van het soort dat tegenwoordig te weinig te lezen valt. P.F. Thomèse noemde elke publicatie van de Limburger “een baksteen door de glanzende etalageruit van de Nederlandse winkel vol tevredenheid”.

Dat elke nieuwe Dautzenberg hoe dan ook stof doet opwaaien, heeft veel te maken met zijn extraliteraire interventies, stuk voor stuk acties die hem niet in dank worden afgenomen. Zo blies hij de literaire hoax nieuw leven in door gefingeerde interviews te publiceren, doneerde hij een nier aan een onbekende (en schreef er in 2011 de roman Samaritaan over), en werd hij lid van de vereniging Martijn om de heksenjacht op pedofielen aan te klagen.

Dat engagement komt niet uit de lucht vallen. Dautzenberg lijdt naar eigen zeggen aan een Messiascomplex: hij kan niet anders dan het opnemen voor de underdog, de onderdrukten van deze wereld. Een van de resultaten van deze afwijking is zijn bromance met de verguisde “fraudeprofessor” Diederik Stapel, een psycholoog die jarenlang had gesjoemeld met onderzoeksgegevens. Met Stapel schreef hij De Fictiefabriek (2014), een “bevrijdingsroman in brieven” waarin de twee geslagen honden steun vinden bij elkaar en op beklijvende wijze de kracht van fictie verkennen. De samenwerking met Stapel kostte Dautzenberg zijn baan: omdat hij té controversieel werd bevonden, werd hij door de Fontys Hogeschool ontslagen als stagedocent.

De door Dautzenberg samengestelde en ingeleide bloemlezing Vuur! (2015) verzamelt Nederlandstalige schrijvers die het maatschappelijke engagement niet schuwen, van Erasmus en Multatuli, over Menno ter Braak en E. du Perron tot Auke Hulst en Arnon Grunberg. De verzameling wil tegelijkertijd een hommage én een aansporing zijn. Dautzenberg zelf past ook in het rijtje, hij is zonder meer een vuurvreter en verzet zich steevast tegen wat hij het “opschonend realisme” van onze tijd noemt: de neiging om alles door een roze bril te zien en beter voor te stellen dan het is.

De culturele elite en de geborneerde goegemeente moet er dan ook regelmatig aan geloven. Provocatie, polemiek en querulantisme gaat Dautzenberg nooit uit de weg, integendeel, hij gaat graag tegen de stroom in en roept op tot waakzaamheid, rechtvaardigheid en bewustzijn. We hoeven niet alles te slikken wat een uitverkoren groep opwerpt, zo stelt hij. Vraag maar aan Ed Schilders, A.F.Th. van der Heijden, Rob Schouten, Wiel Kusters of wijlen Joost Zwagerman, die allemaal ten prooi vielen aan Dautzenbergs scherpe pen.

Een andere belangrijke exponent van Dautzenbergs maatschappelijke betrokkenheid is Quiet 500, “de glossy die schuurt”. Met dit voor het eerst in 2013 verschenen magazine geven sociaal ondernemer Ralf Embrechts en Dautzenberg de stille armoede in Nederland een gezicht. De niet mis te verstane verwijzing naar de Quote 500, waarin juist de rijkste Nederlanders worden geportretteerd, kreeg veel media-aandacht en viel niet in dovemansoren: een hele community stond op en verschillende Quote 500-ers droegen hun steentje bij. In 2016 verscheen de tweede Quiet 500 en mocht Dautzenberg voor dit breed gedragen initiatief de Impact Award in ontvangst nemen, een prijs voor kunstenaars wier werk maatschappelijke impact heeft.

Dubbele bibliografie

Gezien de felheid van zijn doorgaans gegronde en goed onderbouwde aanvallen, belandt Dautzenberg vaak in het oog van de storm en krijgt hij veelal de wind van voren. Kijk je echter voorbij al die ongerichte mediaruis en richt je je op zijn literaire productie, dan kun je alleen maar besluiten dat zijn oeuvre er stáát én dat het op dit moment zijn gelijke niet kent in onze letterkunde. “A.H.J. Dautzenberg” een merk noemen is een brug te ver, maar je kunt hem wel degelijk omschrijven als een eenmansschrijversgilde. Wie Dautzenbergs productie wil bijbenen, moet bij de pinken zijn: hij schrijft met een verbazingwekkend gemak en publiceert, zo lijkt het wel, aan de lopende band.

Zo verscheen alleen al in 2019 een dichtbundel met “tinnitusgedichten” (Niet het krassen van de kraai), en de eerder vermelde roman Geestman en Drie wandelsprookjes. Tussendoor maakte hij met Diederik Stapel voor het Zuidelijk Toneel het theaterstuk De achterkant van,en startte hij een gastredacteurschap bij het oude studentenblad Propria Cures (de eerste bijdrages zijn vlijmscherpe maar hilarische brieven aan Joost de Vries, schrijver en  redacteur bij De Groene Amsterdammer). Sinds augustus 2019 is Dautzenberg ook de negende stadsdichter van Tilburg, een twee jaar durend “experiment” dat hij documenteert op de regelmatig geactualiseerde website De Tao van de T.

Op zijn website etaleert Dautzenberg een dubbele bibliografie. De eerste is een droge opsomming van al zijn publicaties, inclusief bijdragen aan tijdschriften en kleinere edities zoals de wandelsprookjes. De tweede bibliografie, genaamd ‘Het wilde denken’, is zijn “officiële” lijst met korte verhalen, essays, gepubliceerde romans en opgevoerde toneelstukken. ‘Het wilde denken’ verzamelt ook samenvattingen of stukken van recensies, inclusief de negatieve, en opmerkingen bij projecten waar de auteur niet langer achterstaat, zoals het toneelstuk Een avondje armoede (2018).

Tussen de mainstreamuitgaves door zit Dautzenberg niet stil. Heel geregeld publiceert hij bij kleine, onafhankelijke en bibliofiele uitgeverijen (een aantal mooie teksten zitten onder meer bij Hof van Jan, een “stichting tot behoud van (typo)grafisch erfgoed”). Voor een auteur met Dautzenbergs eruptieve creatiedrang is het internet vanzelfsprekend één grote speeltuin. Op het web zijn dan ook tientallen teksten van hem te vinden: van verhalen en zkv’s (“zeer korte verhalen”) tot essays en opiniestukken.

Underground, onder de radar en in een parallel circuit, zo is Dautzenberg ook gestart. Als Troy Titane publiceerde hij een hele reeks cartoons, samen met tekenaar Bandirah. De uitgaven bij De Blauwe Bloem zijn inmiddels heuse collector’s items. In 2008 droeg Dautzenberg Titane in een YouTube-video ten grave. De auteur heeft duidelijk een voorliefde voor het grafische: sinds 2017 publiceert hij regelmatig in het Tilburgse stripblad Wobby en in 2014 maakte hij, opnieuw met Bandirah, een hoofdstuk van het geflipte compilatieboek Fauser.

Theater en concrete poëzie

Vaak wordt over het hoofd gezien dat Dautzenberg ook een theaterman pur sang is. Naast de eerdergenoemde stukken De achterkant van en Een avondje armoede schreef hij ook Horrible Homeless Man (De Eenzamen, 2015), het “zeer korte toneelstuk” Barmhart (Zuidelijk Toneel, 2014) en De wet-deel 1 (Wunderbaum/KVS, 2014), dat in Brussel in première ging. Algemeen gesproken zijn al die stukken goed tot uitstekend ontvangen.

Dat Dautzenberg van vele markten thuis is, bewijst hij ook door genreoverschrijdend te werken. Zo maakte hij samen met schrijvers Maartje Wortel en Pepijn Lanen (ook bekend van De Jeugd van Tegenwoordig) de muziektheaterinstallatie PSSST (2015), bewerkte hij de song ‘Golden Hands’ van Smutfish, maakte een prozagedicht voor de virtuele band DANZMAN, hield hij feestredes voor bevriende dichters, ging hij tekeer in de noise-opera De stad Dis (2007), transponeerde hij het middeleeuwse dierenepos Van den vos Reynaerde naar deze tijd in een dertiendelig feuilleton voor het NRC (Van de Vos, 2016) en schreef hij samen met Stapel, zijn vaste bioscoopvriend, Van licht en donker (2017). Die essaybundel is een langgerekte liefdesverklaring aan de cinema – Dautzenberg is een hartstochtelijke cinefiel en bekijkt meer dan vierhonderd films per jaar, voornamelijk in zijn “thuisbioscoop”.

In de beste traditie van het literaire experiment vindt Dautzenberg wanneer nodig gewoon een genre uit. De eerder genoemde tinnitusgedichten werden in 2013 voorafgegaan door een uitzonderlijke reeks snookergedichten: Na de punt (asterion). Beide bundels lijken visueel en qua vorm op concrete poëzie, maar genereren op een alternatieve manier betekenis.

In het eerste geval bestaan de gedichten uit de fonetische weergave van de “schrille horrorklanken” veroorzaakt door de “auditieve kanker” waaraan de auteur al jaren lijdt. In het tweede geval zijn de woorden en letters vervangen door snookerballen – Dautzenberg is een fervente kijker van snookerwedstrijden op televisie. In zijn recentste roman Geestman is een bundel “natuurgedichten” opgenomen, geschreven door “het vogeltje”, een op Vergilius geïnspireerde dichtersfiguur, die het hoofdpersonage tegen het lijf loopt in een droomwereld: de betekenis ligt hier in esthetisch en harmonisch op de bladspiegel geplaatste geometrische vormen.

Fantasie en werkelijkheid

“Critici verwijten mij dat ik in mijn werk geen onderscheid maak tussen fictie en werkelijkheid, en laat dat nu net mijn hoofdthema zijn: de ‘werkelijkheid’ onderzoeken door haar te duiden, te manipuleren, te transponeren, te vermenigvuldigen of te negeren (…).” Dat schrijft Dautzenberg in het voorwoord van zijn pamflet Rafelranden van de moraal (2013), een felle aanklacht tegen de “Nieuwe Braafheid”, waarin de schrijver probeert aan te tonen hoe verworvenheden als tolerantie en vrijheid van meningsuiting bedreigd worden.

Op de titelpagina van Rafelranden van de moraal staat dat het boek een novelle is, hoewel het overduidelijk geen fictie betreft. Het boek is opgedragen aan Marthijn Uittenbogaard, voorzitter van de pedofielenvereniging Martijn, een organisatie waar Dautzenberg in 2011 lid van werd en die sinds 2014 wettelijk werd verboden. Met zijn lidmaatschap wilde de auteur protesteren tegen de “heksenjacht” op pedofielen, hoewel hij het gedachtegoed van Martijn niet ondersteunt en het uitoefenen van pedofiele neigingen verwerpt. Zijn standpunt kwam hem op veel kritiek en zelfs doodsbedreigingen te staan. Die intimiderende dreigementen herschikte Dautzenberg tot gedichten en hij bundelde het geheel in Smerig gezwel wat je bent (2012), dat gratis op zijn website te downloaden is.

Dautzenberg neemt graag een loopje met de werkelijkheid en zet de lezer met sardonisch genoegen op het verkeerde been. Bij hem moet je altijd op je hoede zijn, want voor deze auteur dient een schrijver te fabuleren. Een eerste manifestatie van Dautzenbergs mythomanie kwam er met een reeks nepinterviews. Een aantal werd verzameld in het pamflet Rock € Roll Economie voor en door leken verklaard (2011), waarin onder meer rocker Ian ‘Lemmy’ Kilmister en voetballer Ronald de Boer opgetrommeld worden als respectievelijk euro- en beleggingsspecialist. Een interview met Arnon Grunberg, waarbij de interviewer vooral focust op een mee-eter op het linkerjukbeen van zijn gesprekspartner, blijkt eveneens verzonnen. Dautzenberg nam het stuk op in zijn verzamelbundel Vijftig verhalen (2018), een best of samengesteld door de auteur ter gelegenheid van zijn vijftigste verjaardag.

Mystificatie en autobiografie

“Ik geniet van transgressie, van het verkennen en overschrijden van ogenschijnlijke grenzen. Verwarring zaaien, raadsels vergroten, ongemakkelijke vragen stellen, ik kan er geen genoeg van krijgen”, schrijft Dautzenberg in Rafelranden van de moraal. Een hoogtepunt van deze drang tot mystificatie is Dautzenbergs debuutroman Samaritaan (2011), waarin een man de strijd met een logge bureaucratie aangaat nadat hij heeft besloten aan een onbekende een nier af te staan. Opvallend is niet alleen dat de roman geheel uit dialogen bestaat, maar ook dat de auteur in het echte leven eveneens een nier afstond. Hoewel Dautzenberg de nierdonatie al in gang zette voor Samaritaan verscheen, werkte hij de verwarring of hij nu wel of niet een nier had afgestaan in de hand door later in zijn verhalenbundel En dan komen de foto’s (2015) het Reviaanse zelfinterview A.H.J. Dautzenberg2 op te nemen, waarin hij – hoe kan het anders – alles ontkent.

In het bejubelde Extra tijd (2012) brengt Dautzenberg een ontroerende ode aan zijn overleden vader. De roman verhaalt de laatste levensdagen van de terminaal zieke Gustaaf Meulenberg, gezien door de ogen van zijn zoon Marcel. De zoon heeft veel trekken van Dautzenberg: econoom, drie minuten oudere tweelingbroer, Limburger... Marcel vreest dat zijn vader zal sterven wanneer diens favoriete voetploeg Roda JC zou degraderen. Het spel met de grens tussen werkelijkheid en fictie drijft Dautzenberg ten top door het opvoeren van een mysterieuze doodsfiguur in de vorm van een zwarte cowboy (de vader is gek op westerns) en door een losse katern bij de roman te voegen: Windkracht nacht, de dichtbundel die Marcel Meulenberg schreef na de dood van Gustaaf.

In Wie zoet is (2015) kruipt Dautzenberg in het hoofd van een getormenteerde eenzaat met een Sinterklaasobsessie. Het Martijnverhaal zindert duidelijk nog na in deze ingenieus vertelde postmoderne roman. Op het einde volgt een verantwoording, die stelt dat het verhaal gebaseerd is op ware feiten: die verklaring maakt nog deel uit van de roman zelf en is dus louter fictioneel. Fictie en realiteit vloeien nog maar eens in elkaar over. Of zoals Dautzenberg in een interview stelde: elke roman is tot op zekere hoogte autobiografisch, ook Wie zoet is, dat helemaal “onderkelderd” is, inclusief autobiografische kelders.

Dé apotheose van Dautzenbergs autobiografische proza is het bijzonder goed onthaalde dagboek Ik bestaat uit twee letters (2018), dat in de reeks Privé-domein verscheen. Dautzenberg schreef het in de aanloop naar zijn vijftigste verjaardag. Niet eerder gaf de auteur zich zo bloot: hij schrijft honderduit over zijn huwelijk, zijn zeventien jaar durende verslaving aan antidepressiva, zijn moeilijke relatie met zijn tweelingbroer, zijn emotieloze opvoeding en jeugd (zie “Indianen huilen niet”, een uitspraak van de vader uit Extra tijd), het Reveschrijn in zijn “gloppenhol” in Tilburg-Noord, het NSB-verleden van zijn grootouders en de nasleep van zijn buitenliteraire acties zoals Martijn en de nierkwestie.

Maar Dautzenberg zou Dautzenberg niet zijn als hij een ordinair egodocument had geschreven. In Ik bestaat uit twee letters zet hij het genre volledig naar zijn hand en maakt er een bont amalgaam van verschillende tekstsoorten van, gegoten in de mal van een journaal. Zo wemelt het boek van zkv’s en brieven. Andere documenten die Dautzenberg naadloos in het geheel verwerkt zijn: een recept (‘Eilandsoep’), enkele bewerkte cartoons uit zijn favoriet magazine Donald Duck, een aantal gedichten, een tiental foto’s, ontroerende telefoongesprekken met zijn overleden vader, partituren van liederen, reisverslagen, twee door Dautzenberg verzonnen en ‘vertaalde’ verhalen van Daniil Charms en grafieken of schema’s ter illustratie van een psychologische toestand.

Ongebreidelde verbeelding

De zkv’s in Ik bestaat uit twee letters zijn stuk voor stuk bewijzen van Dautzenbergs sterkte op de korte baan. Daarin kan hij ongegeneerd zijn fabuleringsdrang botvieren. En dat doet hij, grandioos: zijn verhalen zijn brutaal, gruwelijk, hilarisch en herkenbaar. Nu eens zijn het grotesken (maar zonder ooit vulgair te zijn), dan weer autobiografische schetsen, (maar zonder sentimenteel te zijn) of meer maatschappelijk verankerde verhalen (maar zonder belerend te zijn). De verhalen zijn hoe dan ook de perfecte introductie tot Dautzenbergs werk. Zoals op de binnenflap van Vijftig verhalen,een gulle selectie uit zijn drie eerdere verhalenbundels aangevuld met niet eerder gebundeld werk, staat vormen zijn verhalen de slagaders van zijn oeuvre.

De verhalen uit zijn debuut Vogels met zwarte poten kun je niet vreten sloegen in als een bom. Nooit eerder waren in ons taalgebied kortverhalen te lezen over twee mannen die een katoenplantage beginnen in de Achterhoek, een diepgelovige vrouw die wakker wordt met een kraantje op haar rug of een topmanager die wordt ontvoerd door Eskimo’s. Literatuurpaus Theo Sontrop sprak van “een nieuwe meester-verteller”.

De veertig verhalen uit En dan komen de foto’s (2014) zijn eveneens een lofzang op de verbeelding. De bundel haalde de shortlist van de Biesheuvelprijs voor korte verhalen en werd door de jury geprezen als “een vrijplaats voor literaire hoogstandjes en maatschappijkritiek”. In zowel de verhalen als eerbetonen aan literaire helden zoals Gerard Reve, Marcellus Emants en J.M.H. Berckmans, demonstreert Dautzenberg zijn uitgeklaarde, directe en heldere stijl, een stijl in de lijn van Joop Waasdorps verhaal ‘Het kerstfeest der vissers’ (1988), een persoonlijke favoriet zo blijkt uit Ik bestaat uit twee letters: “Ik houd van zijn stijl, de effectieve soberheid waarmee hij zijn verhalen vertelt. Geen barokke beeldspraak. Geen processie van ellenlange zinnen die het ego van de schrijver moeten dragen.”

Ook met zijn derde verhalenbundel De dag dat de gieren buigen (2016) – “een ode aan de scheppingskracht van de geest”, volgens de achterflap – haalde Dautzenberg de shortlist van de Biesheuvelprijs, opnieuw zonder de hoofdvogel af te schieten. Bijzonder is hoe die bundel is opgebouwd: de verhalen zijn opgetekend door de zich onzichtbaar wanende, blinde schrijver Tamalone (een rechtstreekse verwijzing naar de gelijknamige zwerver uit de romans van Arthur van Schendel) die allerhande dialogen en verhalen “opvangt” en verzamelt in wat uiteindelijk De dag dat de gieren buigen vormt.

De Tamalone-figuur is een mooi voorbeeld van hoe de breed belezen Dautzenberg aan de slag gaat met de literatuurgeschiedenis. Zijn werk wemelt van de literaire verwijzingen, in het bijzonder naar de Nederlandstalige literatuur. Dat is ook het geval in het recente Geestman. Naar eigen zeggen liet de auteur zich inspireren door Nazomer (2003), het vijftigste boek van Willem Brakman (1922-2008), een bevreemdende en beklemmende roman over de discrepantie tussen een binnen- en buitenwereld. In Ik bestaat uit twee letters kondigde Dautzenberg aan dat hij bezig was aan een nieuwe roman, “een Druckkammerspiel dat zich afspeelt in een trein. Een Zugkammerspiel, haha”. In wat “een behoorlijk abstract boek” zal worden, wil de schrijver het spanningsveld tussen binnen- en buitenwereld verkennen, en “de destructieve (des)oriëntatie” die daardoor kan ontstaan.

Geestman is geen treinroman geworden maar een “reis im Kopf”, ver voorbij de poorten van het onderbewustzijn. Een man ontvangt via een internetdate een vrouw bij hem thuis. De man klimt in paniek uit het raam en ontmoet een vogeltje dat hem aanmoedigt in een regenplas te duiken: de start van een “groot vallen” in de trant van Alice in Wonderland en Jean Cocteau. Plots verandert de binnenwereld van de man in “een gebroken spiegel” en neemt de auteur van het dagboek Ik bestaat uit twee letters het over: de vertelling over de man wordt vervangen door dagboeknotities, een soort vervolg op Dautzenbergs journaal uit 2018, maar nu over de huwelijkscrisis waarin de auteur zich momenteel lijkt te bevinden. De binnen­ en buitenwereld van de man annex auteur vallen steeds meer samen.

De speelse manier waarop Dautzenberg in Geestman met zijn eigen oeuvre omgaat, is kenmerkend voor een auteur die voortdurend zijn eigen werk bevraagt door er eindeloos creatief mee om te springen. Met Geestman – een indrukwekkend eerbetoon aan de kracht van de verbeelding en het wilde denken – houdt Dautzenberg zijn lezerspubliek scherp en blijft hij verrassen. In zijn volgende werk zal hij dat ongetwijfeld opnieuw doen. Wie weet wordt het deze keer dan toch het fameuze Zugkammerspiel?

De boeken van A.H.J Dautzenberg verschijnen bij Atlas Contact en diverse kleinere uitgeverijen, zie www.ahjdautzenberg.nl

[janny6blog]

Hoe gaat het verder.

Hoe gaat het leven verder,

zonder hindernissen alles versterken

Hoe ziet mijn leven eruit,

Als ik net als mijn oma 97 jaar heb bereikt

Een volklorishtish begin,

mij staande houdend tegen de stroom in

Gezien en ervaren hoe het in het leven zit

eigen keuze gemaakt terug naar het begin

Alles zoals ik leven aanvaard

zeg ik kalm en bedaard

Vrije echte Ina zijn

de wereld krijgt mij echt niet klein

[dagenvanonrust]

Einzelgängers deel 2: Een ander soort liefde: Hoofdstuk 5

Ik sla willekeurig een paar keer een snaar aan. De G-snaar moet wat bijgesteld worden, zoals altijd. Dan zet ik mijn vingers op de tweede fret van de A en D-snaar en speel het E-mineur-akkoord. Ik kijk Luna aan. Ze zit in kleermakerszit op de vloer, haar kin steunend op haar handen en kijkt me bewonderend en verwachtingsvol aan, en weer voel ik die liefde waarvan ik nooit had gedacht die nog eens te mogen ervaren. Ik speel opnieuw de E-mineur en begin het eerste nummer te spelen dat me te binnen schiet, dus vervolgens speel ik het D-akkoord, dan een C en nogmaals een D, en voor ik het goed en wel besef ga ik helemaal op in mijn gitaarspel en neurie zachtjes de zanglijn van het nummer dat ik schreef in een periode dat niets meer ging, niets meer lukte, en ik voor het eerst voelde hoe het is om helemaal alleen te zijn. 

Tot mijn verbazing begin ik nu echt te zingen, niet bijzonder luid, maar wel met de overtuiging van de persoon die ik vroeger was, voordat alles mis ging en ik nog onbevreesd op podia durfde te staan, en ik zing de eerste strofe: 

When I was lost and broken beyond repair 

You were the only one that seemed to care

The castles we built went up in air

And now I know there’s no one there

Now that you’re gone I can’t forget

The way you looked, your face all red

Eyes filled with tears spoke of regret

I still hear all the things you said

Ik speel een geïmproviseerd instrumentaal stukje met octaaf-akkoorden, maar wanneer ik aan het refrein wil beginnen, merk ik dat mijn stem meer en meer begint te beven en krijg ik het gevoel dat mijn keel opzwelt, maar ik ga dapper door, en ik zing: 

I loved you more when we were strangers

And I couldn’t see behind the mask

…

En dan, midden in het refrein, voel ik de tranen opkomen. Mijn handen beginnen te trillen en de gezichten van iedereen die ik mis, iedereen die ik gaandeweg mijn leven heb verloren, flitsen voor mijn ogen en ik vraag me af waarom ik dat zomaar heb laten gebeuren. 

En net zoals Corey Taylor brak voor een zaal vol mensen toen hij zijn nummer Snuff speelde, breek ik in mijn slaapkamer voor de ogen van het enige meisje in de wereld dat ik wil imponeren, wier liefde ik zo graag voor mij wil winnen. Alleen is mij geen publiek gegund dat het van me overneemt terwijl ik mezelf probeer te vermannen tot ik weer in staat ben het nummer verder te zetten. 

De gitaar ligt inmiddels op de grond - ze viel met een luide knal. Ik dacht dat ik een snaar hoorde springen maar zeker ben ik niet. Ik verberg mijn gezicht in mijn handen terwijl de tranen blijven komen en ik probeer mijn huilbui zo geluidloos mogelijk te houden, alsof dat enigszins zou helpen om er toch niet helemaal als een volslagen idioot uit te zien. 

Luna is inmiddels naast me komen zitten met haar armen om me heen - haar haar kriebelt in mijn neus. Dan word ik zachtjes op het bed geduwd. ‘Ben… wie heeft je toch zoveel pijn gedaan?’ 

Iedereen, wil ik zeggen, maar ik kan geen woord uitbrengen. Ik snik en schok en voel hoe Luna dicht tegen me aan komt liggen, en als stilte zou kunnen spreken, was er geen houden meer aan, geen dam die deze stroom aan woorden enigszins zou kunnen tegenhouden.

Luna slaat haar arm om me heen en drukt me stevig tegen zich aan. Ik voel haar warmte, haar adem in mijn nek, haar oprechte medeleven, haar liefde, misschien. Na me een tijdje op haar ademhaling gefocust te hebben, merk ik dat ik kalmer begin te worden. Plots ben ik vermoeider dan ooit en het lukt me niet langer mijn ogen open te houden. Ik voel hoe ik in slaap begin te vallen en ga naar waar ik nu het liefst wil zijn. Gewoon even nergens.

[rotterdamvanalles]

Nieuwe verkeerslichten op het kruispunt Pleinweg - Wolphaertsbocht, 12 december 1956.

Uit het Vrije Volk van 12 december 1956:

Het zeer drukke en gevaarlijke kruispunt Pleinweg-Wolphaertsbocht zal binnenkort, misschien nog dit jaar, door middel van een hypermodern systeem van verkeerslichten worden beveiligd. Er komen automatische, elektronisch bestuurde lichten, ook op de plaatsen waar de voetgangers oversteken.

Voor deze weggebruikers zijn vierkante lichten geïnstalleerd, die groen of rood licht uitstralen. In het licht zal men het silhouet van een mannetje kunnen zien. Tegen de tijd, dat het voetgangerslicht van groen op rood zal overspringen, wordt een groen flikkerlicht ter waarschuwing geproduceerd.

Deze automatische verkeerslichten, de eerste in Rotterdam, krijgen een proeftijd toegemeten. Men laat de oude lichten en het bedieningshuisje nog even staan om in geval van storing op de huidige toestand te kunnen terugvallen. Houden de nieuwe lichten zich goed, dan is uitbreiding van dit systeem lang niet ondenkbaar.

Dit nieuws maakte hoofdinspecteur K. J. Muller, chef van de Rotterdamse Verkeerspolitie, gisteravond bekend tijdens een lezing op een openbare vergadering van de wijkraad voor Nieuw-Charlois in de goed bezette grote zaal van het Carnissehuis.

De heer Muller sprak over het verkeer op de Pleinweg, dat vele problemen veroorzaakt, vooral voor overstekende voetgangers. Zolang deze categorie nog geen wettelijke beschermde rechten heeft, blijft de situatie moeilijk. Voor later denkt men o.m. aan verkeerslichten, die door de voetgangers zelf bediend kunnen worden, Zij drukken dan een knop in en wachten tot het licht op groen springt. Eerst zal men echter de tunneltraverse met lichten moeten beveiligen.

In dit verband overweegt men een systeem van aan elkaar gekoppelde, automatische verkeerslichten, zoals men die bijvoorbeeld in de Leidsestraat in Amsterdam kent. In dit systeem zullen dan de „drukknoplichten" voor de voetgangers moeten passen, om het snelverkeer geen overbodige hinderpalen in de weg te leggen. Dit zijn echter nog maar overwegingen. Eerst moet men de resultaten kunnen beoordelen van de proef op het kruispunt Pleinweg-Wolphaertsbocht. Voor 't afbuigende verkeer (van Wolphaertsbocht naar Pleinweg bv.) heeft men een speciaal vak met een speciaal licht ontworpen, waardoor het mogelijk wordt deze stroom (voorlopig alleen in de spitsuren) iets langer vast te houden. De voetgangers kunnen dan niet in de flank worden gereden. Zebra-oversteekplaatsen met orangeknipperbollen komen er ook.

„Wij trachten er een redelijk beveiligd kruispunt van te maken," zei de heer Muller. „Honderd procent veiligheid kunnen wij echter niet garanderen."

De tunneltraverse, die twintig jaar geleden werd ontworpen, is nog altijd een weg met vele kwaliteiten. De moeilijkheden worden voornamelijk veroorzaakt op de grote kruispunten. Per dag verwerkt de Maastunnel momenteel 56.000 voertuigen. Weinig wegen in West-Europa kunnen op een dergelijk indrukwekkend getal bogen. Invoering van de maximumsnelheid zal de capaciteit nog doen toenemen.

De voetgangerslichten staan al klaar op het kruispunt Pleinweg- Wolphaertsbocht, maar ze werken nog niet

De fotograaf is Ary Groeneveld en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt via delpher.nl uit het Vrije Volk van 12 december 1956.

[victor-burger]

ELVES deel I

Jeetje wat een mijlpaal. Zaterdagochtend vroeg vertrekken Levi en ik naar ons huis in Frankrijk. Wat een raar gevoel! zaterdagmiddag sleutels en einde van de dag zijn Edwin en Nicole onze eerste gasten.

Zondag gaan we klimmen in Buthiers met de hele groet. Partage staat op het programma. Edwin heeft zelfs zijn 30+ jaar oude touw meegenomen zodat ik goed pas 2 en verder kan proberen. Bijna twee uur voel ik niet veel progressie en frustratie maar de laatste paar pogingen klikt het en kan ik voor het eerst om de hoek komen en pas twee proberen!! Yes!! Dat voelt echt heel goed. Dat je zo blij kan zijn met progressie. Echt anders dan 7c's klimmen. Dit blijft echt een gaaf project. Ik denk dat ik nu alle passen heb gemaakt of voor 99% heb gemaakt. Nu komende maanden hard trainen en als het iets kouder is pogingen trekken? Zeker nu we het huis hier hebben!

Maandag weer met de hele groep afgesproken Nu in Segnole. Prachtige rode boulders geklommen. Tegen 15u rij ik met Leef naar een andere plek zodat ik een 7c kan proberen. Leef blijft in de auto zitten met een boekje en zijn mobiel. Zo voel ik wel wat tijdsdruk. De eerste tree is kletsnet maar daar prop ik een t-shirt in. Kneebar zonder kneepad is ook niet fijn en de eerste passen ook nog eens hard. Grrrr. Maar na ruim 1,5 uur schiet alles op zijn plaats en kan ik de boulder klimmen! Super goed gevoel.

Dinsdag

Gedoe met het huis. Hoort er bij maar is niet leuk. Lekkage, geen stroom door kortsluiting etc. Ik probeer het dinsdag allemaal te regelen en dat lukt redelijk. Bijna 4 kuub water in appartement beneden gestroomd....Eric de makelaar zegt dat ik me geen zorgen moet maken, maar ik weet wel beter. Leef wil ook wel naar huis en daarom zitten we dinsdagmiddag in de auto terug. Heerlijk gehad. En check dit uitzicht op de achtertuin toch:

[jeroennl]

Hoe ontstaan negatieve energieprijzen?

De prijzen op de elektriciteitsmarkt worden bepaald door vraag en aanbod. Op de EPEX Spot SE bieden energieproducenten stroom aan voor een bepaalde prijs. Kopers geven aan hoeveel stroom ze op een bepaald moment (bijvoorbeeld tussen 16:00 en 17:00) tegen een bepaalde prijs willen kopen.

Op basis van de vraag en aanbod worden de prijzen voor de volgende dag bepaald. Dit gebeurt elke dag om 12:00 voor alle uren van de volgende dag.

Negatieve Stroomprijzen ontstaan als er meer aanbod dan vraag is. Veelal in de weekenden en op feestdagen als kerstmis of Pinksteren.

Vooral in uren van voorspelbaar hoog hernieuwbaar stroomaanbod (veel wind en zon) bieden stroomproducenten elektriciteit aan tegen negatieve prijzen. Dit wordt vaak gedaan door verkopers van hernieuwbare stroom.

Maar ook door traditionele energiecentrales als kern- en bruinkoolcentrales.

Bezoek ons voor meer informatie over negatieve energie.

[euroadventure]

Tórshavn

Maandag 3 juni

Ik heb gelukkig heerlijk geslapen vannacht, ik had misschien nog wat in te halen 🫣. Toch ben ik op tijd wakker. Het is hier namelijk een uurtje vroeger dan bij ons. Dus wanneer ik wakker word om half acht is het in Nederland dus al half negen. 

Ik had blijkbaar geen ontbijt erbij geboekt  maar dat vind ik niet heel erg. Ik vind het altijd leuker om bij een bakkertje een lekkere lokale specialiteit te halen met bijvoorbeeld een lekkere latte 😉.

Ik wandel al op tijd door de kleine straatjes. Nu schijnt de zon, maar een uurtje geleden regende en hagelde het zelfs. De wind is niet afgenomen integendeel het lijkt wel net zo hard te waaien dan gisteravond op de boot.

De bakker is nog niet open dus loop ik maar door naar de supermarkt. Kan ik gelijk eens kijken of er echt niet veel meer is....

Jeempie het lijkt wel geplunderd! Zoveel is er leeg. Het brood daarentegen weer niet, dat ligt er volop. Ik kies een paar lekkerevbroodjes uit en mijn oog valt op een zak krentenbollen. Daar neem ik er gelijk maar 2 van mee, dan heb ik voor de komende dagen in ieder geval al genoeg ontbijt en lunch. Ik weet natuurlijk niet wat er is in de plaatsjes waar ik straks naartoe ga nog aan voedsel aanwezig zal zijn.

Ik wandel met een broodje in mijn hand een kleine route langs de buitenkant van de stad. De route is maar 5 kilometer maar ik doe er weer extra lang over. De zon komt namelijk af en toe mooi door en het uitzicht onderweg is echt fantastisch!

Helaas begint het tussendoor ook nog even flink te regenen, maar ik kan net op tijd een bushalte induiken.

Ik kom langs een kiezelstrand waarvandaan ik een mooi uitzicht heb over het eiland Nólsoy.

Iets verderop loop ik over aangelegde paden een ander kiezelstrand op en langs een kleine waterval, nou ja dat mag misschien niet zo een naam hebben, wel is het mooi 😃.

Uiteindelijk ben ik tegen half 12 terug in het hotel. Ik was vergeten dat ik gisteravond mijn fiets op slot gezet had aan een tafel in het café. Mijn fiets mocht hier staan omdat de 'luggageroom' vol was gisteravond. 

Mijn Duitse fietsvrienden zijn al vertrokken en de koffers zijn eruit. Omdat het café al om 11 uur open ging en ik nog niet terug was, hebben ze mijn fiets inclusief tafel opgetild en in de luggageroom gezet 🤣...oepsie, volgende keer maar op tijd terug.

Ik rommel even wat op mijn hotelkamer en ik zie dat de regen, die ondertussen weer was begonnen, gestopt is. De lucht wordt weer wat blauwer dus ga ik vanmiddag ook nog een leuke wandeling maken. Vanaf het hotel is de route die mij werd aanbevolen wel een extra lange route geworden. Ik kijk wel waar ik strand, als het echt slecht weer is dan kan ik altijd eerder terug wandelen. Ik wil wandelen naar Kirkjubøur, ongeveer 9 kilometer enkele reis.

Ik loop langs de haven langzaamaan de stad uit. De route stuurt mij over een leuk wandelpad wat de gehele tijd een stroom van de rivier volgt. Uiteindelijk wordt ik de bergen in gestuurd, of zijn het heuvels? 🤔 De lucht trekt open en weer dicht. Ik krijg zelfs halverwege even een hagelbui op mijn hoofd. Maar zo snel als het komt, waait het ook door de harde wind net zo snel weer over. Prachtig uitzicht op Tórshavn!

Ik volg de 'carns', zuilen van losse stenen die langs het pad staan en de route markeren. Het wordt steeds mooier!

De zon op het water echt magisch! Ik kijk nu op de eilanden Hestur en Koltur. Koltur is kleiner en heeft een hoge punt, Hestur is breed en zo te zien is dat eiland nog bewoond.

Uiteindelijk loop ik net niet door tot Kirkjubøur, ik ben wat gaar en het is nog een heel eind terug. Reken daar ook nog de wandeling van vanmorgen bij op en ik vind het meer dan genoeg.

De terugweg die dezelfde route volgt is net zo mooi, soms net weer mooier omdat op de heenweg het net bewolkt was of regende waar nu de zon schijnt.

Rond half zes ben ik terug in de lobby. Tussen 17 en 18uur krijgt blijkbaar elke gast een gratis glas wijn. Nou ja, dat smaakt vast wel!

Ik ga lekker zitten en maak het mij comfortabel. Ik word opeens aangesproken door een mevrouw die de hotelkamer naast mij heeft. We kwamen gisteravond tegelijk aan en maakte heel kort even een praatje. We raken nu wat uitgebreider aan de praat. Ze gaat bijna dezelfde richting op als ik. Met de auto, want haar fiets die ze wel mee heeft blijkt kapot. Morgen gaat het net als vandaag keihard waaien. Ik zie daar met mijn bepakking wel een beetje tegenop. De wind ok, dat ben ik redelijk gewend, maar het is ook veel klimmen en dan met de zware tassen door het vele eten wat ik mee heb, toch er uitdagend. Plots biedt ze mij aan om een deel van mijn spullen mee te nemen met de auto. Ze gaat toch dezelfde kant op. Wat superfijn! Eerst denk ik nog wel 'doe niet zo kinderachtig, die wind hoort erbij, dat is de uitdaging', maar die gedachten gaan ook snel weer voorbij. Ik maak dankbaar gebruik van haar aanbod en ga straks mijn tassen 'her-organisen'.

Eerst een douche en voor het gemak een hapje eten in het café waar tot vanmorgen mijn fiets stond 😉. Een mooie afsluiting van deze eerste geweldige dag!

[regioonlineofficial]

Vrijdag 12 juli was het officiële startmoment van de Energiehub Eeserwold, die wordt ontwikkeld op het Bedrijvenpark Eeserwold bij Steenwijk. Initiatiefnemers zijn de gemeente Steenwijkerland, Roelofs Groep, Hydronex en N.V. RENDO Holding. De andere zeer betrokken 'coalitiepartners' zijn Steenergie, 43 Gemechaniseerde Brigade en Fieten Olie. Met het project worden concrete stappen gezet in de klimaatambities van de coalitiepartners. Met de ontwikkeling van deze energiehub worden vraag en aanbod van groene stroom beter op elkaar afgestemd. De hub is hiermee de verbindende schakel voor bedrijven in een sterk, betrouwbaar en betaalbaar energiesysteem. Onthulling projectdoek Wethouder Marcel Scheringa van Steenwijkerland en directeur Eddy Veenstra van N.V. RENDO Holding (voorzitter van de stuurgroep Energiehub Eeserwold) onthulden voor de gelegenheid een projectdoek. Het doek is geplaatst op de kavel waar het hart van de energiehub gerealiseerd wordt, namelijk aan de Eeser Gaard in het verlengde van waar kortgeleden het tankstation van Fieten Olie is geopend. Energiehub Eeserwold De gemeente Steenwijkerland werkt hard aan de realisatie van haar klimaat- en duurzaamheidsambities. Het verminderen van CO₂-uitstoot, het onderzoeken van alternatieven voor fossiele brandstoffen en het faciliteren én realiseren van het opwekken van schone energie zijn daarbij belangrijke speerpunten. Op Bedrijvenpark Eeserwold is er ruimte voor groene initiatieven die helpen deze ambities in te vullen, zoals de energiehub. Netcongestie Daarnaast lopen onder andere de bedrijven op Eeserwold aan tegen het volle energienet, ook bekend als netcongestie. Met een energiehub kunnen de ondernemers afspraken maken over energieverbruik, het opwekken van duurzame energie en het delen en opslaan van energie. Deze energiehub draagt bij aan duurzaam en efficiënt gebruik van energie op het Bedrijvenpark. Groene waterstof De coalitie doet daarnaast onderzoek naar de productie van groene waterstof op het bedrijvenpark. Bij de productie van waterstof wordt gebruik gemaakt van een elektrolyser, die helpt om een efficiënte energiehub in te richten. De vergunningaanvraag hiervoor is inmiddels ingediend. Meer informatie Meer over dit project? Kijk op www.energiehubeeserwold.nl.

[ennexsolar]

Ennex Carport Oplossingen: Transformeer uw Parkeerplaats in een Krachtcentrale

Ontdek de innovatieve benadering van Ennex Carports in het integreren van zonne-technologie met carports. Leer hoe deze slimme constructies niet alleen uw voertuig beschermen, maar ook bijdragen aan duurzame energieoplossingen.

Inleiding

De integratie van groene energieoplossingen in alledaagse structuren is een sleutelstap naar een duurzame toekomst. Ennex, een pionier op dit gebied, heeft zonne-technologie meesterlijk gecombineerd met carports, waardoor niet alleen een schuilplaats voor voertuigen ontstaat, maar ook een krachtcentrale die bijdraagt aan energieduurzaamheid. Dit artikel verdiept zich in de innovatieve wereld van Ennex Carports en hun impact op duurzame energiepraktijken.

Het Innovatieve Ontwerp van Ennex Carports

Zonne-energie Benutten

Ennex Carports zijn ontworpen met hoogefficiënte zonnepanelen die uw parkeerplaats transformeren in een bron van hernieuwbare energie. Deze panelen vangen zonlicht op en zetten het om in elektriciteit, die gebruikt kan worden om uw huis van stroom te voorzien, elektrische voertuigen op te laden, of terug te leveren aan het net.

Esthetisch en Functioneel

Naast hun functionele voordelen zijn Ennex Carports ontworpen met esthetiek in het achterhoofd. Hun strakke en moderne ontwerp verhoogt de algehele uitstraling van uw eigendom, en voegt zowel waarde als stijl toe. De stevige constructie zorgt voor duurzaamheid en langdurige bescherming van uw voertuig tegen omgevingselementen.

Milieu- en Economische Voordelen

Vermindering van de CO2-Voetafdruk

Door te kiezen voor een Ennex Carport draagt u significant bij aan het verminderen van uw CO2-voetafdruk. Het gebruik van zonne-energie voor stroomopwekking vermindert de afhankelijkheid van fossiele brandstoffen, en speelt daarmee een cruciale rol in de strijd tegen klimaatverandering.

Kostenefficiënte Energieoplossing

Ennex Carports bieden een economische oplossing voor energieverbruik. De opgewekte energie kan leiden tot aanzienlijke besparingen op de elektriciteitsrekeningen. In sommige regio's is het ook mogelijk om credits of inkomsten te verdienen via netverrekening, waarbij overtollige energie wordt terugverkocht aan het stroomnet.

Veelzijdigheid en Maatwerk

Op Maat Gemaakt voor Elke Behoefte

Ennex begrijpt dat elk huishouden unieke behoeften heeft. Daarom zijn hun carports beschikbaar in verschillende maten en configuraties om aan verschillende ruimtevereisten en voorkeuren te voldoen, en zorgen zo dat er voor elk huis een Ennex Carport is.

Integratie met Slimme Huisystemen

Ennex Carports kunnen worden geïntegreerd met slimme huissystemen, waardoor u uw energieverbruik efficiënt kunt monitoren en beheren. Deze integratie biedt een naadloze en intuïtieve manier om de voordelen van uw zonnecarport te maximaliseren.

Conclusie

Ennex Carports vertegenwoordigen een aanzienlijke vooruitgang in duurzaam leven. Ze bieden niet alleen praktische oplossingen voor voertuigbescherming, maar bevorderen ook het gebruik van groene energie. De combinatie van elegant design, robuuste functionaliteit en milieuvoordelen maken Ennex Carports een ideale keuze voor degenen die duurzaamheid willen omarmen in elk aspect van hun leven.