#szlomo

[hatedart]

[hatedmaggot]

piercings !

[kvetchlandia]

Members of the Manouchian Group, the Armed Anti-fascist Fighters of the FTP-MOI Resistance in Paris, Shortly Before Their Execution by the Fascist Occupiers, Fort Mont-Valérien, Paris 1944

The FTP-MOI was a group largely within the French Communist Party and made up almost entirely of immigrant laborers. They were the most active and most militant of the anti-fascist resistance groups in France. The Manouchian Group was largely made up of Eastern European Jews and also included anti-fascist Italians, anti-nazi Germans, anti-Franco Spaniards (including several veterans of the Spanish Civil War), Armenians and a handful of native French, although most French citizens were in the FTP, not its immigrant brach, the FTP-MOI. 23 members of the group were arrested in November, 1943 and 22 of them were murdered by the nazis at Fort Mont-Valérien in Feb, 1944. Those heroes pictured above, as they awaited their execution, include (l-r): Missak Manouchian (3rd from the left), József Boczov, Wolf Waisbrot, Szlama Grzywacz, Mojsze Fingercweig and Tamás Elek. The other members of the group murdered that day were: Robert Witchitz, Spartaco Fontanot, Célestino Alfonso, Roger Rouxel, Amédée Usseglio-Polatera, Georges Cloarec, Rino Della Negra, Cesar Lucarini, Antoine Salvadori, Emeric Glasz, Marcel Rajman, Yona Geduldig, Leib Goldberg, Armenak-Arpen Manoukian, Szlomo Szapiro, and Stanislas Kubacki. Golda Bancic, the only woman fighter in the group, was not executed that day, since the French wouldn't allow women to be killed by firing squad. Consequently, she was deported to Germany, where she was executed by beheading.

[girlactionfigure]

This picture was taken in the Zeilsheim displaced persons' camp in Germany in 1945. The Hanukkah Menorah is being lit by Szlomo Waks. Even in our darkest days....

Likud Herut UK

[koval-nation]

86) Żydzi aszkenazyjscy - w 610 roku Sisebut, władca państwa Wizygotów, wydał dekret nakazujący Żydom albo ochrzczenie się, albo wygnanie z kraju. W roku 681 król Erwig ponowił ten dekret. Takie samo rozporządzenie zostało wydane 629 roku przez króla państwa Franków, Dagoberta I. Ekspansja państwa Franków za Karola Wielkiego (768–814), która objęła m.in. Karyntię i obszar Królestwa Longobardów aż po Rzym, przyniosła krótki okres stabilności i jedności w Europie Zachodniej. Karol Wielki udzielił żydowskim kupcom wolności handlowej. Dało to Żydom szansę ponownego osiedlenia się na północ od Alp. Mogli oni również trudnić się finansami, w tym pożyczkami pieniężnymi oraz lichwą. Od tego momentu do dzisiaj życie żydowskie w Europie zachodniej jest dobrze udokumentowane.

Około roku 1000 na terenie dzisiejszych Niemiec rozwinęły się studia halachiczne. Wspólnoty żydowskie w Moguncji, Spirze i Wormacji utworzyły ligę zwaną miastami SzUM (akronim pierwszych liter nazw miast: Sz – ש, U – ו, M – מ), która stała się centrum średniowiecznego życia żydowskiego. W jej ramach przywódcy społeczności uzgodnili szereg dekretów, zwanych „Takanot Szum” (hebr. תקנות שום, ustawy SzUM). Oficjalna strona Moguncji podaje m.in.:

"Przez następne 400 lat /po 900 n.e./ w miarę rozkwitu handlu Moguncja przyciągała wielu Żydów. Najwięksi żydowscy nauczyciele i rabini ciągnęli nad Ren. Ich nauki, dysputy, rozstrzygnięcia oraz wpływy nadały Moguncji i sąsiednim nadreńskim miastom światowy rozgłos. Rozszerzał się on i konkurował z takimi podiasporowymi miastami, jak Bagdad. Moguncja stała się centrum zachodnioeuropejskiego judaizmu – aszkenazyjskiego bądź niemieckiego – a ten uwalniał się od tradycji babilońskiej".

Według historyka Johna Mana, „Moguncja była stolicą europejskich Żydów. (...) Miała własną żydowską akademię przez ponad 300 lat. (...) Była czczona jako miasto Gerszoma z Moguncji, zwanego «światłem diaspory», który w XI wieku jako pierwszy sprowadził do Zachodniej Europy kopie Talmudu, i którego zarządzenia pomogły Żydom w adaptacji do europejskich zwyczajów. Szkoła Gerszoma przyciągała Żydów z całej Europy”. Według oficjalnej strony Moguncji, „W istocie był to złoty wiek. Miejscowi biskupi chronili Żydów, co owocowało wzrostem handlu i dobrobytu”.

Słowo Aszkanaz pojawia się po raz pierwszy w Biblii (Rdz 10,3) i jest imieniem postaci biblijnej, syna Gomera. Sądzi się, że imię to oryginalnie odnosiło się do Scytów (Iszkuz), określanych również w inskrypcjach asyryjskich jako Aszkuza. W średniowiecznej literaturze rabinicznej terminem aszkenazim określano Żydów zamieszkujących teren dzisiejszych Niemiec, a w szczególności Nadrenię. Odniesienia takie można znaleźć w Josipponie, późnośredniowiecznej przeróbce historii Żydów według Józefa Flawiusza, oraz w liście Hasdaja ibn Szapruta do króla Chazarów, jak również w komentarzu Saadji ben Josefa do Księgi Daniela. Pod koniec XI wieku rabin Szlomo Jicchaki odwoływał się zarówno do języka Aszkenaz, jak i kraju Aszkenaz. W machzorze (modlitewniku) Simchy ben Samuela z Vitry pojawiają się odniesienia do królestwa Aszkenaz zarówno w kontekście rytuałów tamtejszej synagogi, jak i innych praktyk religijnych. W XIII-wiecznej literaturze odniesienia do ziemi i języka Aszkenaz pojawiają się często, np. w Responsach Salomona ben Aderet (tom I, nr 395), Responsach Aszera ben Jehiela (s. 4 i 6), jego Halakot (Berakot I, 12, s. 10), w dziele Tur Orach Chayim autorstwa jego syna Jakuba ben Aszera (rozdział 59) czy Responsach Izaaka ben Szeszeta (nr 193, 268 i 270).

Sytuacja Żydów w zachodniej części Europy w wiekach XI–XV uległa znacznemu pogorszeniu i doprowadziła do emigracji większości z nich. Znaczna część uciekinierów wybrała ziemie wschodnie kontynentu. I wyprawa krzyżowa rozpoczęła się pogromami niemieckich Żydów w 1096 roku. W tym czasie zaczęto wysuwać wobec nich oskarżenia o rzekome zbrodnie, jak np. desakrację hostii, mord rytualny, zatruwanie studni, zdradę, a nawet o bycie przyczyną najazdu Mongołów. W Anglii narastająca nietolerancja wobec Żydów doprowadziła w 1290 roku do wygnania ich z kraju przez Edwarda I. W Królestwie Francji dochodziło do następujących po sobie aktów banicji i ich rewokacji: w 1182 roku Żydzi zostali wygnani z dóbr królewskich wraz z konfiskatą majątku, by następnie w 1198 mogli osiedlić się ponownie. W 1240 wygnano ich z Bretanii, a w 1254 doszło do wypędzenia ich z Francji, choć po kilku latach dekret odwołano. W 1306 roku Filip IV Piękny podpisał akt wygnania Żydów z kraju wraz z konfiskatą dóbr, który anulowany został w 1315 roku. Obecność żydowska we Francji została jednak nagle przerwana aktem całkowitego wygnania w 1394 roku. Na Półwyspie Iberyjskim sytuacja Żydów uległa znacznemu pogorszeniu w XIV wieku, gdy fala antyżydowskich pogromów spowodowała śmierć tysięcy osób i przymusowe chrzty znacznej części społeczności żydowskiej. Wydany w 1492 Edykt z Alhambry, nakazujący wygnanie lub ochrzczenie wszystkich hiszpańskich Żydów, oraz podobny nakaz portugalskiego króla w 1497 roku, przyniosły kres obecności żydowskiej na Półwyspie Iberyjskim. Również na terenie dzisiejszych Niemiec los Żydów był niepewny. Podczas rozprzestrzeniania się w Europie epidemii dżumy w latach 1348–1349, oskarżenia wobec Żydów o zatruwanie studni spowodowały falę pogromó. W tym czasie Luksemburgowie sprzedawali książętom i miastom prawa do opodatkowania i grzywny Żydów. Ze względu na potrzebę wzrostu miejskich przychodów, zapraszano Żydów z powrotem do dzielnic i miast, z których zostali wcześniej wypędzeni. Jednak gdy ci wzbogacali się, częstokroć plądrowano ich majątki i wypędzano ponownie. Pod koniec XIV w. doszło do wypędzeń Żydów z Ulm (1380), Magdeburga (1384) i Strasburga (1388). Całokształt tych wydarzeń sprawił, że środek ciężkości osadnictwa żydowskiego w Europie przesunął się na wschód. Żydzi emigrowali m.in. do Polski, Czech i na Litwę, gdzie byli przyjmowani z większą tolerancją.

Żydzi, mieszkając wśród ludności germańskiej, kontaktowali się z nią i w znacznej mierze przyswoili sobie jej język, zwłaszcza na płaszczyźnie kontaktów społecznych. Jednak w kwestiach związanych z obyczajowością, kulturą i religią, zachowali w większości oryginalne hebrajsko-aramejskie słownictwo, w nieco zmodyfikowanej wymowie. Jednocześnie zamieszkiwanie w miastach na odrębnych „żydowskich” ulicach przyczyniło się do powstania odstępstwa od języka niemieckiego, które pogłębiało się z biegiem czasu. W efekcie, około X–XI wieku zaczął się wyłaniać odrębny dialekt, tzw. judeo-niemiecki, który w dalszych wiekach przekształcił się w język jidysz, zapisywany alfabetem hebrajskim. Pierwszym znanym dokumentem piśmienniczym w jidysz jest datowane na rok 1272 błogosławieństwo w machzorze (modlitewniku), brzmiące: gut tak im betage se vaer dis makhazor in beis hakneses terage (tłum.: „niech będzie błogosławiony ten, który będzie nosił ten modlitewnik do synagogi”). W jidysz powstała obszerna literatura moralistyczna, dewocyjna i beletrystyczna. Pomimo że do XVIII wieku w dorobku literackim niemal brakowało tematyki świeckiej, literatura ta wniosła ważny wkład do kultury żydowskiej. Żydzi, emigrując na wschodnie tereny Europy, przenosili ze sobą język jidysz. Odmienność języków niegermańskich (słowiańskich, bałtyckich i j. węgierskiego) od jidysz sprawiała, że z jednej strony asymilacja językowa dla mówiącego tym językiem była trudniejsza, a z drugiej jidysz wchłonął nowe składniki zapożyczone z otoczenia. Innym źródłem zapożyczeń był fakt, że imigranci na tereny Europy Wschodniej przed XVI–XVII wiekiem napotykali na skupiska Żydów posługujących się językami słowiańskimi. W efekcie tych migracji, język jidysz podzielił się na dwie odmiany: zachodnią i wschodnią, między którymi granica biegła z grubsza wzdłuż zachodniej granicy dzisiejszej Polski.

Na terenie Świętego Cesarstwa Rzymskiego, Żydzi byli uzależnieni od wolnych miast i książąt. W miastach żyli głównie na „żydowskich ulicach”, odseparowani od chrześcijańskich współmieszkańców. Odcięci od uczestnictwa w życiu publicznym i miejskim, poszukiwali rekompensaty w życiu rodzinnym, które było domowe i przesiąknięte wiarą, pracowitością i umiarem. W tym okresie w ramach zgłębiania judaizmu, szczególnie poświęcano uwagę zwyczajom i rozporządzeniom dotyczącym formy i porządku nabożeństw, dzięki czemu zostały one w Niemczech ustalone. Pojawił się nowy, ascetyczny sposób życia, który znalazł swój literacki wyraz w Szene Luḥot ha-Berit rabina Izajasza Horowitza. Cel i koniec istnienia poszukiwany był poprzez dążenie duszy ku swemu źródłu, w połączeniu z aspiracją do wypełniania ziemskiego życia duchem Boga. Wiek XVI we Włoszech był okresem wypędzeń Żydów, począwszy od ekspulsji z Kalabrii w 1524, poprzez wygnanie z całego Królestwa Neapolu w 1540, a następnie kolejne dekrety papieskie w 1569 i 1593, prowadzące do wypędzenia Żydów z Państwa Kościelnego z wyjątkiem Rzymu, Ankony i Hrabstwa Venaissin. Część uciekinierów znalazła schronienie w Rzeczypospolitej Obojga Narodów, gdzie stopniowo stopiła się z aszkenazyjskim otoczeniem.

Ludność żydowska, uchodząca przed prześladowaniami w Europie Zachodniej i Włoszech i napływająca do XVI wieku do Rzeczypospolitej Obojga Narodów, stworzyła na tym terenie największe skupisko Żydów w Europie. W latach 1580–1764 działał w Polsce Sejm Czterech Ziem, ciało samorządowe decydujące o wysokości podatków na rzecz państwa, rozstrzygające sprawy sporne między kahałami (gminami) i uzgadniające działania przeciwko zagrożeniom żydowskiej autonomii. Mniejszość żydowska rozwijała działalność gospodarczą. W tym czasie dzięki swobodom wyznaniowym, kwitło życie religijne judaizmu. Mojżesz ben Israel Isserles, naczelny rabin krakowskiej gminy żydowskiej, zasłynął opracowaniem komentarza do Szulchan aruch, podstawowego kodeksu prawa żydowskiego. Niektóre miasta królewskie otrzymały jednak przywilej królewski, zwany Privilegium de non tolerandis Judaeis, zakazujący Żydom zamieszkania w nich. Wynikało to najczęściej z dążenia chrześcijańskich mieszczan do wyeliminowania swoich żydowskich konkurentów. W praktyce zakaz ten był częściowo obchodzony. Rzeczpospolita rozciągała się na duże połacie ziem wschodnich, co umożliwiło żydowskim przedsiębiorcom i kupcom osiedlanie się na nich.

Przemoc w czasie powstania Chmielnickiego na Ukrainie w 1648 wznieciła falę pogromów, w których zginęło między 100 a 200 tysięcy Żydów. Tysiące mieszkańców tych ziem uciekły na zachód. Część z nich dotarła również do Niemiec. Te wydarzenia oraz potop szwedzki spowodowały szczególnie trudną sytuację polityczno-ekonomiczną, co sprzyjało radykalizacji postaw i kierowaniu się ku mistycyzmowi. Popularność zdobywał ruch mesjanistyczny sabataizmu i nauki kabalistyczne.

[workingclasshistory]

On this day, 20 July 1943, two Jewish members of the Waldkommando work unit at the Sobibor concentration camp attacked their Ukrainian guard and encouraged other members of the unit to escape. The Waldkommando was composed of 20 Polish and 20 Dutch Jews, and it supplied wood for the crematorium by cutting down trees and digging out the stumps. Szlomo Podchlebnik and Josef Kopf initiated the breakout with a knife Podchlebnik had in his boot. Several Polish prisoners – Podchlebnik, Kopf, Zyndel Honigman, Chaim Korenfeld, Abram Wang, and Aron – were able to successfully escape. Kopf and Licht were murdered by Polish antisemites in separate incidents after their escape. The others survived the duration of the war. After the breakout, only Dutch Jews who were unable to speak Polish and did not know the countryside were allocated to the Waldkommando at the camp. https://www.facebook.com/workingclasshistory/photos/a.296224173896073/2038889396296200/?type=3

[talonabraxas]

Jam Szel Szlomo (Morze Salomona) ים של שלמה (Autor: Sawa, Robert)

[dzismis]

Z OPOWIEŚCI POLSKICH ŻYDÓW

Z OPOWIEŚCI POLSKICH ŻYDÓW

Helena Muszkat, Szlomo Krystal, Irena Wygodzka i inni opowiadają o mieszkaniach swoich rodziców w dużych miastach przedwojennej Polski. W kolejnym odcinku – o mieszkaniach w sztetlach i na wsi Wniepodległej Polsce Żydzi stanowili niemal 10 procent ponad 30 milionowego społeczeństwa. Mieszkali w dużych miastach: w Warszawie, Łodzi, Lwowie, Wilnie i Krakowie (niewielu żyło na Śląsku, w Poznańskiem…

[rudolfmuehland]

Es wird viel zu wenig über jüdischen Widerstand gegen die Nazis und in den Vernichtungslagern gesprochen. Dank WCH erinnern wir uns .,... Reposted from @workingclasshistory On this day, 20 July 1943, two Jewish members of the Waldkommando work unit at the Sobibor concentration camp attacked their Ukrainian guard and encouraged other members of the unit to escape. The Waldkommando was composed of 20 Polish and 20 Dutch Jews, and it supplied wood for the crematorium by cutting down trees and digging out the stumps. Szlomo Podchlebnik and Josef Kopf initiated the breakout with a knife Podchlebnik had in his boot. Several Polish prisoners – Podchlebnik, Kopf, Zyndel Honigman, Chaim Korenfeld, Abram Wang, and Aron – were able to successfully escape. Kopf and Licht were murdered by Polish anti-Semites in separate incidents after their escape. The others survived the duration of the war. After the breakout, only Dutch Jews who were unable to speak Polish and did not know the countryside were allocated to the Waldkommando at the camp. - #regrann https://www.instagram.com/p/CC26K76K-K0/?igshid=44blakxv8fkc

[osobypostacieludzie]

Baruch Marzel ( Baruch Meir Marzel, ברוך מאיר מרזל ) - izraelski polityk i działacz. Marzel jest ortodoksyjnym Żydem z Bostonu, który obecnie mieszka w żydowskiej społeczności Hebronu w Tel Rumeida z żoną i dziewięciorgiem dzieci. Był przywódcą skrajnie prawicowej Partii Narodowego Frontu Żydowskiego. Jest teraz członkiem Otzma Yehudit. Był on "prawą ręką" zamordowanego rabina Meira Kahane'a, działającego przez dziesięć lat jako rzecznik amerykańskiej organizacji rabina Kach, dopóki nie został wyjęty spod prawa w Izraelu i USA jako organizacja terrorystyczna. Główny dziennik izraelski regularnie opisuje go jako "skrajnego prawicowego aktywistę". Marzel urodził się w 1959 r. w Bostonie w stanie Massachusetts, a wraz z rodziną wyemigrował do Izraela w wieku sześciu tygodni, osiedlając się w dzielnicy Bayit Vegan w Jerozolimie. Chociaż jego ojciec Szlomo był szanowanym pedagogiem, który nie zajmował się zbytnio polityką, Baruch przyłączył się do żydowskiej Ligi Obrony Kahane w wieku 13 lat. Porzucił swoje obywatelstwo amerykańskie, kiedy pobiegł do Knesetu. Służył w Korpusie Pancernym IDF i walczył w wojnie w Libanie w 1982 roku, uczestnicząc w bitwach wzdłuż autostrady Bejrut-Damaszek. Marzel i jego żona Sarah mają dziewięcioro dzieci. Od młodości brał udział w ruchu Kachów i przez prawie dziesięć lat pełnił funkcję rzecznika prasowego. Marzel został wybrany szefem sekretariatu ruchu Kacha po tym, jak Kahane został zamordowany w Nowym Jorku. Grupa odłamów z Kach, Kahane Chai, została poprowadzona przez syna Kahane, Binyamin Ze'ev Kahane. W 2003 roku Marzel dołączył do Yamin Yisrael Herut i Paula Eidelberga, aby zostać drugim kandydatem na liście partyjnej, po Michaelu Kleinerze, chcąc wziąć udział w 16. sesji Knesetu. Reklamy wyborcze wyróżniły go wyraźnie tradycyjnym hebrajskim powiedzeniem "Hazak U'Baruch" (dosłownie: mocny i błogosławiony, hebrajski: חזק וברוך ), kalambur na imię Marzela. Herut nie wykorzystał minimalnej liczby głosów potrzebnych do wejścia do Knesetu. W 2004 r. założył Żydowski Front Narodowy i przewodził swojej liście Knesetu w wyborach w 2006 roku. Podczas kampanii wyborczej Marzel wezwał izraelskich wojskowych, by "przeprowadzili ukierunkowane zabójstwa przeciwko (lewicowa postać) Uri Avnery'ego i jego lewicowym współpracownikom".To było reakcją na wcześniejsze wystąpienie Avnery'ego w izraelskim radiu Kol Izrael, że zabójstwo izraelskiego ministra turystyki Rehavama Zeevi było palestyńskim "ukierunkowanym zabójstwem", podobnie jak "ukierunkowane zabójstwa" izraelskich palestyńskich przywódców politycznych. Według Gush Shalom, "radio nie cytowało następnych słów Avnery'ego: Jestem przeciwko wszelkim zabójstwom, zarówno przez Izraelczyków, jak i Palestyńczyków". Marzel był uważany za zbyt nacjonalistycznego dla izraelskich partii o twardej prawicy, takich jak Związek Narodowy czy Narodowa Partia Religijna (dzisiejsza partia HaBayit HaYehudi).  Ostatecznie Narodowy Front Żydowski otrzymał 24 824 głosy (0,79%), mniej niż połowę minimum 2% wymaganych do wstąpienia do Knesetu. W 2009 roku, po tym, jak inny członek partii Michael Ben-Ari wygrał miejsce w Knesecie na liście National Union (Izrael), Marzel zgodził się służyć jako pomocnik parlamentarny Ben-Ari. Marzel początkowo zamierzał działać niezależnie. Ostatecznie zgodzili się nie składać listy partii na własną rękę, a zamiast tego umieścili Ben-Ari na liście partii krajowej. W 2013 r. Marzel ponownie startował w Knesecie, tym razem na trzecim miejscu w nowo utworzonej partii Otzma LeYisrael, która oddzieliła się od National Union. Jednakże partia nie przekroczyła progu wyborczego. Przed wyborami inne partie, takie jak żydowska strona domowa, odrzuciły włączenie lub współpracę z Marzelem, uważając go za zbyt otwartego i nacjonalistycznego. Przed wyborami w Izraelu w 2015 r. Marzel zajmował 4. miejsce w bloku technicznym Yachad - Otzma Yehudit.  Włączenie Marzel nastąpiło w wyniku kompromisu między obiema stronami, w tym wykluczenia Michaela Ben-Ari i włączenia Marzel. W lutym 2015 r. Komisja Wyborcza zdyskwalifikowała Marzel wraz z Arabem MK Haneenem Zoabi z udziału w wyborach. Decyzja zaprzepaszczona większością 17 do 16 głosów. Decyzja została podjęta po nieudanych próbach zablokowania Marzel. Powody, dla których dyskwalifikowano Marzel, były kilkoma przypisanymi mu stwierdzeniami, które to grupy, które zgłosiły wniosek, zostały zakwalifikowane jako "rasizm". Po apelacji Marzel, Sąd Najwyższy przyjął apelacje zarówno MK Haneen Zoabi, jak i Marzel, wbrew decyzji Centralnej Komisji Wyborczej (CKW), która postanowiła zdyskwalifikować ich z uczestnictwa w następnym Knesecie. Ostatecznie, blok Yachad-Otzma nie przekroczył progu wyborczego zaledwie 11 000 głosów, nie wchodząc do Knesetu. Jest pisarzem dla izraelskiej gazety Arutz Sheva. Baruch Marzel został po raz pierwszy aresztowany przez policję w wieku 14 lat. Jego pierwszy wyrok skazujący nastąpił trzy lata później. Według raportu z 2003 r. opublikowanego w izraelskiej gazecie Yedioth Ahronoth, "Marzel zdobył policyjny rekord około 40 akt, zanim skończył 30 lat". W dalszej części raportu szczegółowo opisano jego historię kryminalną, w tym napaści na Palestyńczyków (jeden przyniósł mu 12-miesięczny więziony wyrok pozbawienia wolności), izraelskiego oficera policji, izraelskiego aktywistę lewicowego i dziennikarza Uri Avnery'ego. W sierpniu 2012 r. Izraelska policja aresztowała Barucha Marzela przy wejściu do miasta Kiryat Arba, ponieważ nie zgłosił się na przesłuchanie. Podejrzewano go o udział w kilku incydentach w Hebronie, które miały miejsce sześć miesięcy wcześniej, w których kilku Palestyńczyków rzekomo zostało zaatakowanych. W 2014 roku Yariv Oppenheimer, przewodniczący Peace Now, podpisał skargę policji przeciwko Marzelowi, głosząc pogróżki na jego życie przez jego zwolenników. Na swojej stronie na Facebooku Oppenheimer napisał, że "wychodzi z komisariatu teraz, zmartwiony i pesymistyczny, telefon nie przestaje dzwonić, a na drugim końcu, ludzie, którzy podążają za Marzelem, nadal klną i grożą". W marcu 2015 r., sześć dni przed wyborami parlamentarnymi w 2015 r., policja rejonowa w Judei-Samarii wniosła zarzuty do Jerozolimskiego Sądu Magistratu zarzut, że Marzel zaatakował Palestyńczyka w 2013 r. Zgodnie z aktem oskarżenia, w dniu 8 lutego 2013 r. Marzel wszedł do domu mieszkającego w Hebronie Issa Amro, gdy działacz przeszedł do Jaskini Patriarchów, zaczął atakować Palestyńczyka z "nieznanych powodów" po tym, jak Amro zażądał odejścia. Adwokat Marzela, Itamar Ben-Gvir, zatrzasnął akt oskarżenia, mówiąc, że "śmierdzi wyborami manipulacyjnymi". Zostało to powtórzone przez prokuratora generalnego Yehudę Weinsteina, który wystąpił z żądaniem wyjaśnienia, dlaczego akt oskarżenia pojawił się dwa lata po incydencie. W lutym 2017 r. Marzel został aresztowany po zderzeniu z policją, protestując przeciwko rozbiórce Amona, żydowskiej osady na Zachodnim Brzegu. Marzel w przeszłości opowiadał się za przemocą wobec homoseksualistów w Izraelu, wzywając do religijnej wojny przeciwko nim podczas wywiadu radiowego. W 2006 roku, w dniach poprzedzających planowaną paradę gejowskiej dumy w Jerozolimie, Marzel podobno stwierdził, że "incydent z nożem podczas zeszłorocznej parady wyda się niewielki w porównaniu z tym, co przewiduje się w tym roku, musimy ogłosić świętą wojnę". Marzel był również zaangażowany w kontrowersyjną paradę flagową z marca 2009 r. przez Umm al-Fahm. Prowadził protesty przeciwko ósmej paradzie jerozolimskiej Gay Pride z 2010 roku, stwierdzając, że "[homoseksualizm] jest chorobą z wyboru, a człowiek może zmienić swój gust i sposób działania". Kiedy ktoś ma AIDS, mówi im, aby nie zarażali innych, więc dlaczego ci ludzie mogą tu maszerować w Jerozolimie i zarażać nas swoją chorobą?" Podczas marszu Gay Pride w Jerozolimie Marzel poprowadził kontr-demonstrację w ultra-ortodoksyjnej dzielnicy Mea Shearim. Zabrał ze sobą na demonstrację trzy osły. Każdy z osłów nosił znak, z których jeden brzmiał: "Ja też jestem dumny", drugi czytał "Dumny osioł", a trzeci po prostu czytał "Duma marszu". Pięć lat później, podczas marszu dumy gejowskiej w 2017 roku, Marzel ponownie poprowadził kontrpodmiot demonstracyjny. Pomimo swojej wcześniejszej retoryki Marzel stwierdził, że nie protestował przeciwko osobom LGBT na poziomie osobistym, mówiąc: "Nie walczę przeciwko tym ludziom osobiście, ale przeciwko paradzie i fenomenowi. [...] Rodzina nuklearna jest rzecz święta, i ważne jest, aby ją chronić". Marzel jest postrzegany jako centralna postać w anty-asymilacyjnej grupie Lehava , wraz z rabinem Ben-Sionem Gopsteinem. W 2006 r. Marzel wysłał list otwarty do Linor Abargil, prosząc ją, by nie poślubiła nieżydowskiego litewskiego gracza NBA Šarūnasa Jasikevičiusa. Podobny list otwarty został skierowany w marcu 2010 r. do izraelskiej modelki Bar Refaeli, wzywając ją, by nie poślubiła wówczas nieżydowskiego chłopaka, amerykańskiego aktora Leonardo DiCaprio. Reprezentując organizację Lehava, Marzel próbował przekonać Refaeli, że jej przodkowie sprzeciwiliby się takiemu małżeństwu. W 2013 r. znalazł się wśród 50 aktywistów, którzy protestowali przeciwko asymilacji na ślubie między mężczyzną arabskim a Żydówką. W lipcu 2014 r. Facebook usunął stronę Marzel po tym, jak czytelnicy skarżyli się na podżeganie. W 2000 r. Marzel zorganizował partię Purim przy grobie Barucha Goldsteina, religijnego ekstremisty, który dokonał masakry w jaskini z 1994 r. w jaskini patriarchów. Marzel powiedział: "Zdecydowaliśmy się zorganizować wielką imprezę w dniu, w którym został zamordowany przez Arabów".

[hatedart]

[hatedmaggot]

hello hate been think bout ur ocs . any lore u wanna share? i just like em a lot

GRAH. this is hard to answer bc theyr hard to sum up.. i have my main most developed ocs; budgie, reneta & lion.. aannndd my fav oc group; aksel, jørgen, wolfgang, szlomo, erik & thomas. theyr a 2nd wave inspired black metal group..

icant rlly casually explain budgie n reneta so uhh,

aksel started his band, behead, with jørgen & wolfgang joined shortly after bc he's real close w jørgen since she's multilingual n translates for him all the time. wolfie only speaks german n vaguely understands some norwegian. not long into the band wolfie gets diagnosed with fatal insomnia & it slowly kills him., they bury him in the backyard of the house theyr sharing since they can't afford anything fancy or to even contact his family in germany. eventually they hire some rando (erik) as their replacement drummer. but erik actually hates drumming n really dreams of being a dsbm vocalist. so he sorta wears down jørgen n aksel til they let him take over as singer and band leader. one of the key moments for him in behead is him cutting down wolfies grave marker w an axe, in protest of all jørgens 'this isn't what he wldve wanted' arguements. but eriks shit at singing and his dsbm style clashes with the rest of beheads theme. on top of that he signs them to his older brothers record label, even tho thomas is (known only to erik at the time) a murderer. it all destroys the band over a couple years n they split up for good & erik moves onto whatever other bands later on.

szlomo matters bc in the early days he's beheads artist n biggest groupie basically. he designs their merch n logos., despite kinda being blind as shit. he was born w polychoria, a cleft lip & really messed up teeth bc his parents (czeslaw & kasia) are siblings. hes visually based on hellhorse's decade of dust album cover. plus his old pet owl's name is decade. he met behead thru jørgen, they were online friends for years. when jørgen moved from denmark to norway, szlomo moved frm poland with her.

ilove szlomo bc his design is so unique and idk. he's cute. he's real clumsy bc of his eyesight, he doesn't wear glasses or contacts plus he wears his hair over his face. he's a really joyous creature.

aksel can look pretty tough and metal but he's actually a really big softie.. he's got a kind heart n is pretty emotional, he mostly just misses his little sister, who moved to america to join her own band. they grew up with an abusive father n absent mother so he's really protective of her.

thomas and erik r lowkey visually & slightly personality-wise based on craig mabbit and ronnie radke.. tho thomas is a lot angrier than craig. both brothers have severe anger issues and narcissistic traits. iirc thomas murdered @decemberhigherpower's bm oc, kristian, in uhhh 2001 ? and only got caught for it around the time behead split up. so like 2006 ? ithink ??

that's all ican rlly be bothered w typing out atm, but actually if u add me on my alt discord (locked outta my main rn) hatemaget icould talk more abt them. i llooooove discord vms

[superblytenaciouspanda]

Kasjopea (@AnitaSchelde) Napisał/a: Crème de la Crème #LitzmannstadtGhetto :

Król Chaim I...

agent Gestapo Dawid Gertler...

nadzorujący z Niemcami likwidację getta Aron Jakubowicz...

Królowa Mody Dora Fuchs

Szlomo Hercberg komendant ciężkiego więzienia dla Żydów w "Litzmannstadt Ghetto" #האמתמפולין https://t.co/uCRLs295sa (https://twitter.com/AnitaSchelde/status/1299756877283295233?s=20)

[roman-kosmider]

Wszyscy Żydzi mają wspólne DNA.

"Żydowskie geny mają Żydzi z Europy (Aszkenazyjczycy) oraz Żydzi z Bliskiego Wschodu (Sefardyjczycy). Co świadczy, że są ze sobą spokrewnieni. Według wyliczeń Ostera 80 proc. żydowskich mężczyzn i 50 proc. kobiet ma kod genetyczny świadczący o tym, że wywodzą się z Bliskiego Wschodu" - podaje dziennik "Rzeczpospolita".

Wg. Ostrera Żydzi byli w stanie zachować "czystość genetyczną" dlatego, że ich "społeczności były niezwykle homogeniczne. Szczególnie Żydzi aszkenazyjscy niechętnie mieszali się ze swoimi chrześcijańskimi sąsiadami w Polsce czy na Węgrzech".

Ponadto prof. Ostrer dowodzi, że ze względu na swoją homogeniczność Żydzi mają większy iloraz inteligencji IQ niż pozostała część społeczeństwa amerykańskiego.

"Książka Ostrera - pisze "Rzeczpospolita" - została odebrana jako wyzwanie rzucone grupie historyków i genetyków, którzy uważają, że cośtakiego jak "plemię żydowskie" nie istnieje. Najsłynniejszym z tych badaczy jest Szlomo Sand (...) On i jego zwolennicy uważają, że naród żydowski został wymyślony przez syjonistów pod koniec XIX wieku".

Książka Ostrera jest ciekawym spojrzeniem na historię ludu wybranego. Ciekawe jaki odbiór zyska w polskiej społeczności żydowskiej, która chyba w większości nie interesuje się swoją historią.

[hatedart]

[hatedart]