#szlomo

[hatedart]

[hatedmaggot]

piercings !

[kvetchlandia]

Members of the Manouchian Group, the Armed Anti-fascist Fighters of the FTP-MOI Resistance in Paris, Shortly Before Their Execution by the Fascist Occupiers, Fort Mont-Valérien, Paris 1944

The FTP-MOI was a group largely within the French Communist Party and made up almost entirely of immigrant laborers. They were the most active and most militant of the anti-fascist resistance groups in France. The Manouchian Group was largely made up of Eastern European Jews and also included anti-fascist Italians, anti-nazi Germans, anti-Franco Spaniards (including several veterans of the Spanish Civil War), Armenians and a handful of native French, although most French citizens were in the FTP, not its immigrant brach, the FTP-MOI. 23 members of the group were arrested in November, 1943 and 22 of them were murdered by the nazis at Fort Mont-Valérien in Feb, 1944. Those heroes pictured above, as they awaited their execution, include (l-r): Missak Manouchian (3rd from the left), József Boczov, Wolf Waisbrot, Szlama Grzywacz, Mojsze Fingercweig and Tamás Elek. The other members of the group murdered that day were: Robert Witchitz, Spartaco Fontanot, Célestino Alfonso, Roger Rouxel, Amédée Usseglio-Polatera, Georges Cloarec, Rino Della Negra, Cesar Lucarini, Antoine Salvadori, Emeric Glasz, Marcel Rajman, Yona Geduldig, Leib Goldberg, Armenak-Arpen Manoukian, Szlomo Szapiro, and Stanislas Kubacki. Golda Bancic, the only woman fighter in the group, was not executed that day, since the French wouldn't allow women to be killed by firing squad. Consequently, she was deported to Germany, where she was executed by beheading.

[koval-nation]

86) Żydzi aszkenazyjscy - w 610 roku Sisebut, władca państwa Wizygotów, wydał dekret nakazujący Żydom albo ochrzczenie się, albo wygnanie z kraju. W roku 681 król Erwig ponowił ten dekret. Takie samo rozporządzenie zostało wydane 629 roku przez króla państwa Franków, Dagoberta I. Ekspansja państwa Franków za Karola Wielkiego (768–814), która objęła m.in. Karyntię i obszar Królestwa Longobardów aż po Rzym, przyniosła krótki okres stabilności i jedności w Europie Zachodniej. Karol Wielki udzielił żydowskim kupcom wolności handlowej. Dało to Żydom szansę ponownego osiedlenia się na p��łnoc od Alp. Mogli oni również trudnić się finansami, w tym pożyczkami pieniężnymi oraz lichwą. Od tego momentu do dzisiaj życie żydowskie w Europie zachodniej jest dobrze udokumentowane.

Około roku 1000 na terenie dzisiejszych Niemiec rozwinęły się studia halachiczne. Wspólnoty żydowskie w Moguncji, Spirze i Wormacji utworzyły ligę zwaną miastami SzUM (akronim pierwszych liter nazw miast: Sz – ש, U – ו, M – מ), która stała się centrum średniowiecznego życia żydowskiego. W jej ramach przywódcy społeczności uzgodnili szereg dekretów, zwanych „Takanot Szum” (hebr. תקנות שום, ustawy SzUM). Oficjalna strona Moguncji podaje m.in.:

"Przez następne 400 lat /po 900 n.e./ w miarę rozkwitu handlu Moguncja przyciągała wielu Żydów. Najwięksi żydowscy nauczyciele i rabini ciągnęli nad Ren. Ich nauki, dysputy, rozstrzygnięcia oraz wpływy nadały Moguncji i sąsiednim nadreńskim miastom światowy rozgłos. Rozszerzał się on i konkurował z takimi podiasporowymi miastami, jak Bagdad. Moguncja stała się centrum zachodnioeuropejskiego judaizmu – aszkenazyjskiego bądź niemieckiego – a ten uwalniał się od tradycji babilońskiej".

Według historyka Johna Mana, „Moguncja była stolicą europejskich Żydów. (...) Miała własną żydowską akademię przez ponad 300 lat. (...) Była czczona jako miasto Gerszoma z Moguncji, zwanego «światłem diaspory», który w XI wieku jako pierwszy sprowadził do Zachodniej Europy kopie Talmudu, i którego zarządzenia pomogły Żydom w adaptacji do europejskich zwyczajów. Szkoła Gerszoma przyciągała Żydów z całej Europy”. Według oficjalnej strony Moguncji, „W istocie był to złoty wiek. Miejscowi biskupi chronili Żydów, co owocowało wzrostem handlu i dobrobytu”.

Słowo Aszkanaz pojawia się po raz pierwszy w Biblii (Rdz 10,3) i jest imieniem postaci biblijnej, syna Gomera. Sądzi się, że imię to oryginalnie odnosiło się do Scytów (Iszkuz), określanych również w inskrypcjach asyryjskich jako Aszkuza. W średniowiecznej literaturze rabinicznej terminem aszkenazim określano Żydów zamieszkujących teren dzisiejszych Niemiec, a w szczególności Nadrenię. Odniesienia takie można znaleźć w Josipponie, późnośredniowiecznej przeróbce historii Żydów według Józefa Flawiusza, oraz w liście Hasdaja ibn Szapruta do króla Chazarów, jak również w komentarzu Saadji ben Josefa do Księgi Daniela. Pod koniec XI wieku rabin Szlomo Jicchaki odwoływał się zarówno do języka Aszkenaz, jak i kraju Aszkenaz. W machzorze (modlitewniku) Simchy ben Samuela z Vitry pojawiają się odniesienia do królestwa Aszkenaz zarówno w kontekście rytuałów tamtejszej synagogi, jak i innych praktyk religijnych. W XIII-wiecznej literaturze odniesienia do ziemi i języka Aszkenaz pojawiają się często, np. w Responsach Salomona ben Aderet (tom I, nr 395), Responsach Aszera ben Jehiela (s. 4 i 6), jego Halakot (Berakot I, 12, s. 10), w dziele Tur Orach Chayim autorstwa jego syna Jakuba ben Aszera (rozdział 59) czy Responsach Izaaka ben Szeszeta (nr 193, 268 i 270).

Sytuacja Żydów w zachodniej części Europy w wiekach XI–XV uległa znacznemu pogorszeniu i doprowadziła do emigracji większości z nich. Znaczna część uciekinierów wybrała ziemie wschodnie kontynentu. I wyprawa krzyżowa rozpoczęła się pogromami niemieckich Żydów w 1096 roku. W tym czasie zaczęto wysuwać wobec nich oskarżenia o rzekome zbrodnie, jak np. desakrację hostii, mord rytualny, zatruwanie studni, zdradę, a nawet o bycie przyczyną najazdu Mongołów. W Anglii narastająca nietolerancja wobec Żydów doprowadziła w 1290 roku do wygnania ich z kraju przez Edwarda I. W Królestwie Francji dochodziło do następujących po sobie aktów banicji i ich rewokacji: w 1182 roku Żydzi zostali wygnani z dóbr królewskich wraz z konfiskatą majątku, by następnie w 1198 mogli osiedlić się ponownie. W 1240 wygnano ich z Bretanii, a w 1254 doszło do wypędzenia ich z Francji, choć po kilku latach dekret odwołano. W 1306 roku Filip IV Piękny podpisał akt wygnania Żydów z kraju wraz z konfiskatą dóbr, który anulowany został w 1315 roku. Obecność żydowska we Francji została jednak nagle przerwana aktem całkowitego wygnania w 1394 roku. Na Półwyspie Iberyjskim sytuacja Żydów uległa znacznemu pogorszeniu w XIV wieku, gdy fala antyżydowskich pogromów spowodowała śmierć tysięcy osób i przymusowe chrzty znacznej części społeczności żydowskiej. Wydany w 1492 Edykt z Alhambry, nakazujący wygnanie lub ochrzczenie wszystkich hiszpańskich Żydów, oraz podobny nakaz portugalskiego króla w 1497 roku, przyniosły kres obecności żydowskiej na Półwyspie Iberyjskim. Również na terenie dzisiejszych Niemiec los Żydów był niepewny. Podczas rozprzestrzeniania się w Europie epidemii dżumy w latach 1348–1349, oskarżenia wobec Żydów o zatruwanie studni spowodowały falę pogromó. W tym czasie Luksemburgowie sprzedawali książętom i miastom prawa do opodatkowania i grzywny Żydów. Ze względu na potrzebę wzrostu miejskich przychodów, zapraszano Żydów z powrotem do dzielnic i miast, z których zostali wcześniej wypędzeni. Jednak gdy ci wzbogacali się, częstokroć plądrowano ich majątki i wypędzano ponownie. Pod koniec XIV w. doszło do wypędzeń Żydów z Ulm (1380), Magdeburga (1384) i Strasburga (1388). Całokształt tych wydarzeń sprawił, że środek ciężkości osadnictwa żydowskiego w Europie przesunął się na wschód. Żydzi emigrowali m.in. do Polski, Czech i na Litwę, gdzie byli przyjmowani z większą tolerancją.

Żydzi, mieszkając wśród ludności germańskiej, kontaktowali się z nią i w znacznej mierze przyswoili sobie jej język, zwłaszcza na płaszczyźnie kontaktów społecznych. Jednak w kwestiach związanych z obyczajowością, kulturą i religią, zachowali w większości oryginalne hebrajsko-aramejskie słownictwo, w nieco zmodyfikowanej wymowie. Jednocześnie zamieszkiwanie w miastach na odrębnych „żydowskich” ulicach przyczyniło się do powstania odstępstwa od języka niemieckiego, które pogłębiało się z biegiem czasu. W efekcie, około X–XI wieku zaczął się wyłaniać odrębny dialekt, tzw. judeo-niemiecki, który w dalszych wiekach przekształcił się w język jidysz, zapisywany alfabetem hebrajskim. Pierwszym znanym dokumentem piśmienniczym w jidysz jest datowane na rok 1272 błogosławieństwo w machzorze (modlitewniku), brzmiące: gut tak im betage se vaer dis makhazor in beis hakneses terage (tłum.: „niech będzie błogosławiony ten, który będzie nosił ten modlitewnik do synagogi”). W jidysz powstała obszerna literatura moralistyczna, dewocyjna i beletrystyczna. Pomimo że do XVIII wieku w dorobku literackim niemal brakowało tematyki świeckiej, literatura ta wniosła ważny wkład do kultury żydowskiej. Żydzi, emigrując na wschodnie tereny Europy, przenosili ze sobą język jidysz. Odmienność języków niegermańskich (słowiańskich, bałtyckich i j. węgierskiego) od jidysz sprawiała, że z jednej strony asymilacja językowa dla mówiącego tym językiem była trudniejsza, a z drugiej jidysz wchłonął nowe składniki zapożyczone z otoczenia. Innym źródłem zapożyczeń był fakt, że imigranci na tereny Europy Wschodniej przed XVI–XVII wiekiem napotykali na skupiska Żydów posługujących się językami słowiańskimi. W efekcie tych migracji, język jidysz podzielił się na dwie odmiany: zachodnią i wschodnią, między którymi granica biegła z grubsza wzdłuż zachodniej granicy dzisiejszej Polski.

Na terenie Świętego Cesarstwa Rzymskiego, Żydzi byli uzależnieni od wolnych miast i książąt. W miastach żyli głównie na „żydowskich ulicach”, odseparowani od chrześcijańskich współmieszkańców. Odcięci od uczestnictwa w życiu publicznym i miejskim, poszukiwali rekompensaty w życiu rodzinnym, które było domowe i przesiąknięte wiarą, pracowitością i umiarem. W tym okresie w ramach zgłębiania judaizmu, szczególnie poświęcano uwagę zwyczajom i rozporządzeniom dotyczącym formy i porządku nabożeństw, dzięki czemu zostały one w Niemczech ustalone. Pojawił się nowy, ascetyczny sposób życia, który znalazł swój literacki wyraz w Szene Luḥot ha-Berit rabina Izajasza Horowitza. Cel i koniec istnienia poszukiwany był poprzez dążenie duszy ku swemu źródłu, w połączeniu z aspiracją do wypełniania ziemskiego życia duchem Boga. Wiek XVI we Włoszech był okresem wypędzeń Żydów, począwszy od ekspulsji z Kalabrii w 1524, poprzez wygnanie z całego Królestwa Neapolu w 1540, a następnie kolejne dekrety papieskie w 1569 i 1593, prowadzące do wypędzenia Żydów z Państwa Kościelnego z wyjątkiem Rzymu, Ankony i Hrabstwa Venaissin. Część uciekinierów znalazła schronienie w Rzeczypospolitej Obojga Narodów, gdzie stopniowo stopiła się z aszkenazyjskim otoczeniem.

Ludność żydowska, uchodząca przed prześladowaniami w Europie Zachodniej i Włoszech i napływająca do XVI wieku do Rzeczypospolitej Obojga Narodów, stworzyła na tym terenie największe skupisko Żydów w Europie. W latach 1580–1764 działał w Polsce Sejm Czterech Ziem, ciało samorządowe decydujące o wysokości podatków na rzecz państwa, rozstrzygające sprawy sporne między kahałami (gminami) i uzgadniające działania przeciwko zagrożeniom żydowskiej autonomii. Mniejszość żydowska rozwijała działalność gospodarczą. W tym czasie dzięki swobodom wyznaniowym, kwitło życie religijne judaizmu. Mojżesz ben Israel Isserles, naczelny rabin krakowskiej gminy żydowskiej, zasłynął opracowaniem komentarza do Szulchan aruch, podstawowego kodeksu prawa żydowskiego. Niektóre miasta królewskie otrzymały jednak przywilej królewski, zwany Privilegium de non tolerandis Judaeis, zakazujący Żydom zamieszkania w nich. Wynikało to najczęściej z dążenia chrześcijańskich mieszczan do wyeliminowania swoich żydowskich konkurentów. W praktyce zakaz ten był częściowo obchodzony. Rzeczpospolita rozciągała się na duże połacie ziem wschodnich, co umożliwiło żydowskim przedsiębiorcom i kupcom osiedlanie się na nich.

Przemoc w czasie powstania Chmielnickiego na Ukrainie w 1648 wznieciła falę pogromów, w których zginęło między 100 a 200 tysięcy Żydów. Tysiące mieszkańców tych ziem uciekły na zachód. Część z nich dotarła również do Niemiec. Te wydarzenia oraz potop szwedzki spowodowały szczególnie trudną sytuację polityczno-ekonomiczną, co sprzyjało radykalizacji postaw i kierowaniu się ku mistycyzmowi. Popularność zdobywał ruch mesjanistyczny sabataizmu i nauki kabalistyczne.

[workingclasshistory]

On this day, 20 July 1943, two Jewish members of the Waldkommando work unit at the Sobibor concentration camp attacked their Ukrainian guard and encouraged other members of the unit to escape. The Waldkommando was composed of 20 Polish and 20 Dutch Jews, and it supplied wood for the crematorium by cutting down trees and digging out the stumps. Szlomo Podchlebnik and Josef Kopf initiated the breakout with a knife Podchlebnik had in his boot. Several Polish prisoners – Podchlebnik, Kopf, Zyndel Honigman, Chaim Korenfeld, Abram Wang, and Aron – were able to successfully escape. Kopf and Licht were murdered by Polish antisemites in separate incidents after their escape. The others survived the duration of the war. After the breakout, only Dutch Jews who were unable to speak Polish and did not know the countryside were allocated to the Waldkommando at the camp. https://www.facebook.com/workingclasshistory/photos/a.296224173896073/2038889396296200/?type=3

[talonabraxas]

Jam Szel Szlomo (Morze Salomona) ים של שלמה (Autor: Sawa, Robert)

[dzismis]

Z OPOWIEŚCI POLSKICH ŻYDÓW

Z OPOWIEŚCI POLSKICH ŻYDÓW

Helena Muszkat, Szlomo Krystal, Irena Wygodzka i inni opowiadają o mieszkaniach swoich rodziców w dużych miastach przedwojennej Polski. W kolejnym odcinku – o mieszkaniach w sztetlach i na wsi Wniepodległej Polsce Żydzi stanowili niemal 10 procent ponad 30 milionowego społeczeństwa. Mieszkali w dużych miastach: w Warszawie, Łodzi, Lwowie, Wilnie i Krakowie (niewielu żyło na Śląsku, w Poznańskiem…

[rudolfmuehland]

Es wird viel zu wenig über jüdischen Widerstand gegen die Nazis und in den Vernichtungslagern gesprochen. Dank WCH erinnern wir uns .,... Reposted from @workingclasshistory On this day, 20 July 1943, two Jewish members of the Waldkommando work unit at the Sobibor concentration camp attacked their Ukrainian guard and encouraged other members of the unit to escape. The Waldkommando was composed of 20 Polish and 20 Dutch Jews, and it supplied wood for the crematorium by cutting down trees and digging out the stumps. Szlomo Podchlebnik and Josef Kopf initiated the breakout with a knife Podchlebnik had in his boot. Several Polish prisoners – Podchlebnik, Kopf, Zyndel Honigman, Chaim Korenfeld, Abram Wang, and Aron – were able to successfully escape. Kopf and Licht were murdered by Polish anti-Semites in separate incidents after their escape. The others survived the duration of the war. After the breakout, only Dutch Jews who were unable to speak Polish and did not know the countryside were allocated to the Waldkommando at the camp. - #regrann https://www.instagram.com/p/CC26K76K-K0/?igshid=44blakxv8fkc

[superblytenaciouspanda]

Kasjopea (@AnitaSchelde) Napisał/a: Crème de la Crème #LitzmannstadtGhetto :

Król Chaim I...

agent Gestapo Dawid Gertler...

nadzorujący z Niemcami likwidację getta Aron Jakubowicz...

Królowa Mody Dora Fuchs

Szlomo Hercberg komendant ciężkiego więzienia dla Żydów w "Litzmannstadt Ghetto" #האמתמפולין https://t.co/uCRLs295sa (https://twitter.com/AnitaSchelde/status/1299756877283295233?s=20)

[hatedart]

[hatedmaggot]

hello hate been think bout ur ocs . any lore u wanna share? i just like em a lot

GRAH. this is hard to answer bc theyr hard to sum up.. i have my main most developed ocs; budgie, reneta & lion.. aannndd my fav oc group; aksel, jørgen, wolfgang, szlomo, erik & thomas. theyr a 2nd wave inspired black metal group..

icant rlly casually explain budgie n reneta so uhh,

aksel started his band, behead, with jørgen & wolfgang joined shortly after bc he's real close w jørgen since she's multilingual n translates for him all the time. wolfie only speaks german n vaguely understands some norwegian. not long into the band wolfie gets diagnosed with fatal insomnia & it slowly kills him., they bury him in the backyard of the house theyr sharing since they can't afford anything fancy or to even contact his family in germany. eventually they hire some rando (erik) as their replacement drummer. but erik actually hates drumming n really dreams of being a dsbm vocalist. so he sorta wears down jørgen n aksel til they let him take over as singer and band leader. one of the key moments for him in behead is him cutting down wolfies grave marker w an axe, in protest of all jørgens 'this isn't what he wldve wanted' arguements. but eriks shit at singing and his dsbm style clashes with the rest of beheads theme. on top of that he signs them to his older brothers record label, even tho thomas is (known only to erik at the time) a murderer. it all destroys the band over a couple years n they split up for good & erik moves onto whatever other bands later on.

szlomo matters bc in the early days he's beheads artist n biggest groupie basically. he designs their merch n logos., despite kinda being blind as shit. he was born w polychoria, a cleft lip & really messed up teeth bc his parents (czeslaw & kasia) are siblings. hes visually based on hellhorse's decade of dust album cover. plus his old pet owl's name is decade. he met behead thru jørgen, they were online friends for years. when jørgen moved from denmark to norway, szlomo moved frm poland with her.

ilove szlomo bc his design is so unique and idk. he's cute. he's real clumsy bc of his eyesight, he doesn't wear glasses or contacts plus he wears his hair over his face. he's a really joyous creature.

aksel can look pretty tough and metal but he's actually a really big softie.. he's got a kind heart n is pretty emotional, he mostly just misses his little sister, who moved to america to join her own band. they grew up with an abusive father n absent mother so he's really protective of her.

thomas and erik r lowkey visually & slightly personality-wise based on craig mabbit and ronnie radke.. tho thomas is a lot angrier than craig. both brothers have severe anger issues and narcissistic traits. iirc thomas murdered @decemberhigherpower's bm oc, kristian, in uhhh 2001 ? and only got caught for it around the time behead split up. so like 2006 ? ithink ??

that's all ican rlly be bothered w typing out atm, but actually if u add me on my alt discord (locked outta my main rn) hatemaget icould talk more abt them. i llooooove discord vms

[roman-kosmider]

Wszyscy Żydzi mają wspólne DNA.

"Żydowskie geny mają Żydzi z Europy (Aszkenazyjczycy) oraz Żydzi z Bliskiego Wschodu (Sefardyjczycy). Co świadczy, że są ze sobą spokrewnieni. Według wyliczeń Ostera 80 proc. żydowskich mężczyzn i 50 proc. kobiet ma kod genetyczny świadczący o tym, że wywodzą się z Bliskiego Wschodu" - podaje dziennik "Rzeczpospolita".

Wg. Ostrera Żydzi byli w stanie zachować "czystość genetyczną" dlatego, że ich "społeczności były niezwykle homogeniczne. Szczególnie Żydzi aszkenazyjscy niechętnie mieszali się ze swoimi chrześcijańskimi sąsiadami w Polsce czy na Węgrzech".

Ponadto prof. Ostrer dowodzi, że ze względu na swoją homogeniczność Żydzi mają większy iloraz inteligencji IQ niż pozostała część społeczeństwa amerykańskiego.

"Książka Ostrera - pisze "Rzeczpospolita" - została odebrana jako wyzwanie rzucone grupie historyków i genetyków, którzy uważają, że cośtakiego jak "plemię żydowskie" nie istnieje. Najsłynniejszym z tych badaczy jest Szlomo Sand (...) On i jego zwolennicy uważają, że naród żydowski został wymyślony przez syjonistów pod koniec XIX wieku".

Książka Ostrera jest ciekawym spojrzeniem na historię ludu wybranego. Ciekawe jaki odbiór zyska w polskiej społeczności żydowskiej, która chyba w większości nie interesuje się swoją historią.

[hatedart]

[hatedart]

[hatedart]

journal dump

[hatedart]

new img in pinned