#sublieme

[wie-de-fuck-is-de-mol]

Deze molacties zijn beter subliem want anders is dit echt een kutseizoen <3

[devosopmaandag]

Voorbij het zwart

Niet eerder brachten we in het voorjaar twee maanden in een dórp door in Frankrijk. Alle vorige keren waren het huizen die meer buiten lagen. Niet eerder voelde ik ook de tijdelijkheid van ons verblijf zo sterk. Dat had alles te maken met de mensen die ik wekelijks en sommigen bijna dagelijks zag, zoals de zachtmoedige wat fragiele kunstenaar, de oude Fransman geworden Deen en zijn vrouw, de bakkersvrouw, het echtpaar van de epicerie en hun volwassen zoon. Onze levens raakten elkaar even, soms was de hoeveelheid precies goed, spijtig genoeg te weinig of juist bijna te veel. Die tijdelijkheid deed me nadenken over wat dat eigenlijk is, deelgenoot worden van elkaar. De kwestie is hoeveel je wilt (weg) geven van je zelf, hoeveel je van de ander toelaat.

Een relatie aangaan met anderen ontstaat ook bij het lezen van een roman of het kijken naar een film. Tijdens ons verblijf daar had ik ongelooflijk sterke en nauwe relaties met enkele mannen, vrouwen en kinderen – alleen waren het personages uit boeken. De intimiteit die schrijvers weten te creëren tussen jou als lezer en de romanpersonages nemen we voor vanzelfsprekend, maar eigenlijk is het een klein wonder. Je volgt hun binnenlevens op de voet, je weet dingen die je van je eigen levenspartner niet eens weet.

Van G kreeg ik 'Voorbij het zwart' van Hilary Mantel*. Hij weet dat ik een bewonderaar ben, maar hij wist niet dat de roman over een medium en haar assistente gaat. Mijn kinderlijke nachtangst, die ik nooit helemaal ben kwijtgeraakt, maakt dat ik (over)gevoelig ben voor 'suspense', voor kleine kraakjes in het donker, voor een figuur in tegenlicht in het bos, voor ramen in het donker die alleen jezelf spiegelen. Horrorfilms zijn absoluut taboe. In een eerder huis in Frankrijk werd ik geplaagd door herhaaldelijk geklop in het onderhuis, dat mijn hartslag deed versnellen.

Nu is daar dus Alison Hart, professioneel medium, haar assistente Colette en er is Morris, Alisons spirituele gids, die alleen voor haar zichtbaar is. Deze Morris is een vuilbekkend klein stuk vreten. Zelf zegt ze dat als haar publiek zou voelen wat zij ervaart als de doden haar terroriseren ze niet zouden “weten hoe snel ze zich uit de voeten moesten maken. [–] Het zou hun dood worden.” Op een nacht, na flink gelezen te hebben, durfde ik niet te gaan slapen, zozeer had de roman iets diep van binnen in mij in trilling gebracht.

Mantels sublieme stijl maakt dat ik op driekwart van het boek heb durven komen. Ik schoot soms luid in de lach, bewonderde haar absolute beheersing van die wereld, voelde mee met de lijdende, veel te dikke Alison, de cynische, wat verloren Colette. Morris boezemde mij grote weerzin in, en dan zijn er nog genoeg fascinerende en soms verontrustende bijfiguren, levensechte (in de roman dan) en die uit het dodenrijk. Ik heb mijzelf al flink gegeven, nu nog het laatste kwart.

*'Voorbij het zwart' | Hilary Mantel (1952-2022 | vertaling: Harm Damsma en Niek Miedema | Meridiaan Uitgevers 2023 | oorspronkelijke uitgave 2005

[homoerotisch]

De busschauffeur is de beste essayist Even een trigger warning, lieve lezers. U stapt momenteel een essay in. Of eigenlijk stapt u in een busje, een Mercedes-dieselbusje dat over de smalle kronkeldijken van het eiland Goeree-Overflakkee kachelt. We hebben geen flauw idee waar we heen gaan, we dragen geen gordels. Dat hoeft allemaal niet in een essay. Het is het meest ongebonden genre, daarom ben ik er zo gek op.

Ik zeg het er maar bij. Want ik was zelf nauwelijks ingestapt, of ik las op mijn telefoon dat mensen tegenwoordig doodsbenauwd zijn voor essays. Jongeren denken bij ‘essay’ aan een oersaaie schoolopdracht. Alleen het woord zelf al roept ‘traumatische gevoelens op’, aldus een verslag op een website van de boekensector. Daarom overweegt de Stichting Collectieve Propaganda van het Nederlandse Boek om het Boekenweekessay voortaan anders te noemen. Er moet een ander ‘label’ komen.

Enfin, alle essayisten boos. Welk nieuw label, dat is nog niet bekend. Zelf zou ik Boekenweekpamflet voorstellen. Een pamflet is een simpel stuk proza waarin staat hoe het zit, zodat de lezer kan stoppen met denken. Naar pamfletten is momenteel veel vraag.

Een essay daarentegen is een roadtrip over kronkelwegen waarbij je moet helpen kaartlezen terwijl je bijna uit de bocht vliegt. Dus ik snap de angst. Als essayist ben ik sowieso bang voor ‘essay’: zet het woord op de omslag van een boek en niemand koopt het. Dus laat ik het woord maar weg. Zonde, want het essay verdient juist volop propaganda.

Essay betekent: alles mag. Van de sierlijke woede van James Baldwin via het verdwaalplezier van Rebecca Solnit tot de sublieme Ikjes die Michel de Montaigne schreef en die even makkelijk over oorlog, katten of seks gingen.

Dus inderdaad: dan is er iets goed mis als de jeugd het genre associeert met de plichtmatige woordenbrij die je evengoed aan ChatGPT kunt uitbesteden. Iets mis met het moderne fabrieksonderwijs, bedoel ik, met het culturele klimaat. Niet met het woord.

Een essay is juist dat wat aan robotschrijven ontsnapt. Essay is Frans voor probeersel of proef, scheikundigen gebruiken het woord ook, gespeld als assay; een biochemische test. Essayeren is nieuwe al dan niet chemische verbindingen maken.

Een essay is iets nieuwsgierigs dat in je gezicht kan ontploffen.

Zoals ons busritje over Goeree-Overflakkee kan mislukken. Achter de voorruit zit een A4’tje geplakt met ‘buurtbus lijn 735’. De chauffeur komt uit Ooltgensplaat, heeft lang blond haar, draagt een marinejas met gouden manchetten. Met zijn chelsea boots drukt hij het gaspedaal in.

We brommen langs blote winterakkers waar de uien, bieten en spruiten nog niet zijn ingezaaid. Net het Amerikaanse heartland: veel christenen, veel dorpen zonder buurtsuper, veel jongeren aan de amfetaminen. Volop vloekende vlaggen.

Ik ken de chauffeur als Frank/Janine, de jurkdragende zanger en gitarist van Ongeregeld, een Rotterdamse countryband die vrolijke liedjes maakt over verschoppelingen. Frank/Janine is alle hokjes ontstegen. Geen computer kan ons tochtje nabootsen.

Dat we hier rijden, zit zo. Eind jaren negentig zag men marktwerking als oplossing voor alle problemen die we nog niet hadden. Zoals staatsbusbedrijven. Die moesten weg, mensen zouden schrikken van het woord ‘bus’. Dus kregen bussen voortaan nieuwe labels: Qbuzz, Arriva, Connexxion, et cetera.

Connexxion betekent verbinding, maar die verbinding valt steeds vaker weg, vandaar die twee kruisjes. Dit jaar zette Connexxion wat x’jes door lijndiensten op het eiland, om kosten te besparen.

Toen zijn Frank/Janine en een stel andere vrijwilligers zelf maar een busdienst tussen de dorpen begonnen. Achter ons zitten twee mbo-scholieren, blij dat ze niet 19 kilometer naar school hoeven te fietsen.

Frank/Janine reed hier eerder rond als maaltijdbezorger: dagelijks eten langsbrengen bij eenzame ouderen, praatje maken. Tot de ‘zorgmoloch’ dat te duur vond. Tegelijk met de bus verdween de maaltijdbezorging. Nu kiepert een commercieel bedrijf eens per week een partij magnetronmaaltijden voor de deur van eenzame mensen. Ping, klaar.

We rijden langs een wegkwijnend zwemparadijs en een bedreigd ziekenhuis. Rotterdam ligt een half uur hiervandaan. Ook in de grote glimstad schrapt men trouwens driftig in bus en metro. Heel Holland krimpt op eendere wijze.

De gemarginaliseerde essayist en de gekrenkte boer en al die mensen die eenzaam hun magnetronmaaltijden verorberen, ze delen het lot: het land van losse schroeven. En ik droom van een samenleving waarin schrijvers even boos zijn over het verdwijnen van een buslijn als om het woord essay.

Intussen is de buschauffeur hier de beste essayist: in een verschraald land legt hij verbindingen die er eerder niet waren.

[target-master]

OSWALDS & SUBLIEM

[pedaalridder]

Straks krijg je nog een whatsapp van een vogel! Curieus is de pasar burung, de vogeltjesmarkt sowieso, die druk bezocht wordt op deze zondag. Er worden niet alleen vogels aangeboden, maar ook honden, katten, konijnen, hagedissen, schildpadden en zelfs apen, maar de vogels hebben het hoogste lied en een paar hebben zelfs een smartphone in de kooi hangen. Zover is het dus gekomen!

Je kunt deze pasar elke dag bezoeken, maar omdat de zondag in Indonesië ook een vrije dag is behoort dit vandaag tot een veel bezochte attractie. Indonesiërs zijn dol op zingen en feesten. Zelfs kerst is hier een feestdag, dan komt sinterklas, de kerstman op bezoek, en dat terwijl 85% van de bevolking mohammedaans is.

Een aantal van de gidsen die ik ontmoette vertelden ook over het geloof en verontschuldigen zich dat ze erover begonnen zijn, maar ik vind het juist zeer interessant, vooral de verscheidenheid van religies die hier een rol spelen zoals de islam, hindu, boeddhisme en het christendom maken het boeiend.

Tussen de middag drink ik de lekkerste koffie ooit...Kopi luwak! Ontdekt door de armen in de 18de eeuw. Want toen kwam in Indonesië de koffieproductie op gang. De plaatselijke bevolking echter kon niet aan de koffiebonen komen, maar was wel nieuwsgierig, en dat maakte vindingrijk want de luwak, een katachtig dier, eet de koffiebes en omdat het vruchtvlees verteerd wordt maar de pit intact blijft wordt die teruggevonden in de ontlasting.

De armen wasten en roosteren de pitten vervolgens, en hadden zo sublieme koffie.

Met een kostelijke nasmaak breng ik vervolgens een bezoek aan de dierentuin. Wat een prachtige dieren zijn er toch op de wereld. Een blauwe pauw met een kroon die wel lijkt gemaakt te zijn van kant. Een toekan die je imponerend observeert, de bontgekleurde fruitetende papagaaien en de Sumatraanse tijger. Allemaal van een geweldige schoonheid!

[fandomsinabookshelf]

Love and Protection Armbandje

Love and Protection Armbandje Laat liefde en bescherming samensmelten met ons 'Love & Protection' armbandje. Voel de geruststellende aanwezigheid van deze betekenisvolle sieraden, een sublieme mix van stijl en spirituele verbondenheid. Ontdek een armband die niet alleen je pols siert, maar ook je hart verwarmt. Mooie combinatie van glimmende miyuki kraaltjes in subtiele paars & pastel tinten met een schattige hartje met een engel vleugeltje & Jezus bedel in het midden als detail. Dit schattige & delicaat armbandje is simpel, trendy en de perfecte toevoeging voor je armparty. Leuk om te combineren bij een horloge of andere hippe armbandjes. Mix & match en maak je outfit compleet! Deze armband heeft een trekkoord sluiting aan de achterzijde en is daarom gemakkelijk om en af te doen. Maat: one size (verstelbaar met treksluiting) Kleur: roze, lila & paars tinten, roze goud

[yfmeurs]

A p p e l k l i e k

Part 83620125782625

Mars duwde het gordijn een stukje opzij en zag in het avonddonker dat 'n zilvergrijze auto pal achter de blauwe Mini One werd geparkeerd. Het portier aan de bijrijderskant van dit groot gevaarte met ronkende motor zwaaide langzaam uitnodigend open.

Wat 'n bakbeest. Ze herkende het automodel vanzelfsprekend niet. Hoe kan 't ook anders, een perfect gerestaureerde parelgrijze Bentley T2 komt niet iedere dag de straat ingereden.

Nog gauw de makeup checken, spiedend nam ze zichzelf onder de loep en tevreden met het spiegelbeeld streken d'r vingers door de franse bob coupe. Gekleed in 'n wit jurkje, kek en klassiek tegelijk, bovenop de lange slanke benen in roze killer heels 'n verpletterend plaatje.

Daarna sloeg ze haastig 'n witte foulard, omzoomd met kleurig bloemenpatroon om d'r schouders. Romantische bloemenschakeringen, perfect passende bij de zardozi borduursels op de envelope clutch tas die ze voor die avond had uitgekozen en zo liep die avond deze hinde op 'n drafje met opgeladen spanning naar buiten. 

Hem, sinds diezelfde dag al 'n onbetwiste soulmate, wist weliswaar iets later dan het zich had voorgedaan bij Mae, toch nog een onuitwisbare indruk op Mars te maken op deze nazomerse avond. Hij had zich vanzelfsprekend in iets totaal anders dan het grijze tweedpak van die middag gehesen. Een kostuum waarvan Mars de auberginekleur lastig kon beschrijven, behalve die van het giletje dan, onmiskenbaar kakikleurig en het klassieke overhemd, wit, zonder stropdas. Auberginekleurige italiaanse snit met roodgoud iriserend zijde pochetje. Te samen het resultaat van verfijnde smaak, feestelijke elegantie en rijke ervaring. Deze vermeende bijlesleraar had zeker geen kostuum gehuurd bij de lokale feestwinkel en de zandkleurige lederen autobekleding waar d'r witte jurkje soepeltjes overheen gleed, gaf aroma's af van ouderwets houtachtige parfums. Geen bekleding van een huurauto waar iemand nog snel even met toiletverfrisser doorheen was gegaan. In tegendeel, ze was terechtgekomen in 'n majestueuze cocon van historische waarde. Maar Mars gleed niet woelig heen en weer over het zandkleurig leer om zich te wentelen in allure. De imposante atmosfeer op dat moment werd volledig overschaduwd door koortsachtige hersenspinsels over wat komen ging, en dat wat komen ging heette Yola.

'Hem, ik moet je iets vertellen.', barstte ze meteen los op de passagiersstoel nadat het portier in het slot viel. Hij boog zich sensueel naar de bijrijderstoel. 'Oh, nu al...we kennen elkaar nog geen dag. Wie is het ?!', grapte Hem en gaf haar de breedste lach die ze vandaag van 'm gezien had.

Ze wijfelde een vertraagde seconde over het sarcasme maar kon door de nervositeit desondanks een spontane giegel niet voorkomen. 'Hihi..nee, het gaat over dat feestje vanavond, bij CO2PR.'

'Maak je geen zorgen, ik heb mijn huiswerk gedaan', zei man-man geruststellend.

'Zullen we dan maar ?!' Hij leunde nog 's flirterig opzij waardoor Mars reflexmatig 'n terugdeinsend gebaar maakte. Niet te enthousiast, vriend. De avond is nog lang. Hij lachtte schappelijk, 'Ik bedoel, zullen we dan maar 's naar CO2PR gaan, anders is het feest straks voorbij.' De versnellingspook werd met drie vingers soepeltjes in eerste versnelling gezet en vervolgens zweefde deze majestueuze cocon, dankzij het sublieme veringsysteem, richting CO2PR.

'Dus je kent Yola ?', vroeg Mars vertwijfeld. Hoe kon hij nou in vredesnaam weten wie Yola is. 'Yola, wat is Yola ?' Hem schudde meewarrig z'n hoofd.

Niet dus. 'Yola is een collega van me, Hem. Altijd in de weer om opdrachten te ontfutselen en mij te diskwalificeren met d'r gigantisch netwerk bij de celebs. Die gaat soms echt alle perken te buiten, maar betrappen, dat kan je wel vergeten. Zo sluw als een vos.' Over die ervaring begon ze Hem in 'n notendop uit de doeken te doen. 

'Vreemd', zei Hem met geacteerde overpeinzing, tenslotte kende ie menig 'celebs' zoals Mars het noemt, als de palm van zijn hand. 'Ik heb anders nog nooit van die naam gehoord. Maak je je daar druk over ?!' Dat viel niet te ontkennen.

Het PR rewardfeestje van vorig jaar stond nog helder voor de geest. Vooral dat moment bij binnenkomst toen ze ineens tegenover Yola stond, oog in oog, met identieke outfit, tot en met de schoenen en handtasje aan toe. Wie niet beter wist zou hebben vermoed dat er reklame werd gemaakt voor een nieuw pikant stewardessen uniform en wie wèl beter wist kon op z'n vingers natellen dat Yola via de meest dubieuze wegen een en ander had uitgevogeld om vervolgens bijzonder overtuigend tegen potentiële klanten te klagen dat ze een hinderlijke copycat met zich op sleeptouw meezeulde. Naar mens. Een beschamende toestand die misschien vanavond met man-man aan d'r zijde voor een kleine kentering kon zorgen. Nadat deze intelligente aantrekkelijkheid die middag met groot elan een nieuwe tijd voor Mop en de rest van de wereld verkondigde, zomaar ineens had ingestemd om diezelfde avond mee te gaan naar CO2PR, ontstond bij Mars in gedachten een hypothetische beeldrijm van kleine fantasietjes richting 'n horizon aan nieuwe mogelijkheden èn iets minder altruïstische doelen. Vooral daarom, voorzag Mars, zou die avond alleen maar een succesvol beloop kunnen hebben zodra Hem mee zou gaan als haar vriend, niet zomaar 'n vriend maar dé vriend. Wat zou Yola opkijken, zeg. Deze paradijsvogel kon ze absoluut niet zo een, twee, drie, kopiëren. De man was uniek.

'Weet je wat, ik ga je als 'mijn vriend' aan Yola voorstellen, oké ?!' Ze floepte 't eruit, voordat ze er erg in had, onvervloerst rolden de woorden over de tong. Zij weer met d'r grote mond. Gespannen beet ze op d'r lip in afwachting van een mogelijke afwijzing. Zó goed kende ze Hem nou ook weer niet. Het voelde vertrouwd, maar toch. Hij was niet de minste, intuïtief wist ze dat deze filantroop onbeduidend veel invloed in de reklamewereld was toebedeeld, ook al kon ze zijn naam nergens naar herleiden en veel over zichzelf liet ie niet los. Deze niet mis te verstane inschatting had ze correct aangevoeld maar dat een player, hoog op de ladder, een bon vivant met onbegrenste mogelijkheden, dol is op een spelletje had ze even over het hoofd gezien. Zijn reaktie kon dus ook bijna niet anders dan net zo ongecompliceerd zijn toen ie zonder vijven en zessen, eerder die dag, de uitnodiging om Mars te vergezellen naar het bedrijfsfeest van CO2PR zelfs uitdágend met beide handen accepteerde. 'Accoord, goed plan, Mars. Scheelt mij een lang voorspel.' Hem gaf een knipoog en dat was het. Opgelucht zuchtte ze de spanning van zich af en een golf aan optimistische toekomstbeelden van dit tragikomisch spel kwamen weer op de radar.

'Dan moeten we alleen nog een andere naam voor je verzinnen, je weet maar nooit, en een bezigheid.', opperde Mars doortastend. Geen radartje kon nog uit de pas lopen, nu Hem de regie over de avond had gecovered. 'Heb ik al, hoeven we niet meer over na te denken. Ik heet Rein, investeerder, altijd op zoek naar nieuwe mogelijkheden en ben 'n slimme jongen die rijk is geworden met de aandelenhandel.' Nou, nou, daar was niet eens zoveel van gelogen. 

Hem kende de weg. Nu pas, nadat ze al een kwartier op pad waren, werd Mars ineens overvallen met de gedachte dat ze ongestoord heeft zitten kwebbelen zonder richtingaanwijzigen te geven, misschien door de ultieme schokdempers waarmee dit high end vehikel stilletjes en soepel ieder wegdek wist glad te strijken. Door de ramen heen, in het schijnsel van de straatverlichting waar de winkelgevels verlicht met vertrouwde namen voorbij zoefden, realiseerde ze zich ineens dat ie warempel op de juiste route zat.

'Weet je waar het is ?', vroeg Mars verbaasd. 'Ik heb geen rij-instructies nodig binnen de reklame wereld. Maar lief dat je het vraagt. Jouw team is niet genomineerd dit jaar, las ik.' Hem zond een krachtig signaal uit, not to worry, en omzeilde de nieuwsgierigheid met die wedervraag. Mars vond het prima. 'Nee, klopt. We zijn bezig met een megaproject voor de stad. Dat kost veel tijd en aandacht voor een breed draagvlak.'

'Ach, nou volgend jaar dan maar. Vertel 's iets over dat megaproject.' Mars vertelde enthousiast over de internationale stunt waarbij de stad als kenniscentrum van Europa opnieuw zou worden geïntroduceerd, met een eigen 'tag', een digitaal parallelle stad, marketing, culturele hoogstandjes en supercoole merchandise. 'Ik heb al een geweldige tagnaam voor dat project, De M van Mind, de O van Omnipresent en de P van Perfect.', zei Hem terwijl ie behendig de Bentley op het nabij gelegen privé parkeerterrein van CO2PR reed.

'Fantastisch idee ! Mop als acroniem, een impliciete trigger. Ik begrijp welke kant je op wil, Hem.'  Hij wilde Mop als zijn 'muze' in ruil voor de beloofde droomman en zij was d'r vriendin dus steun aan Mop evident en met Hem's invloed zou ze daarmee voortvarend aan de slag kunnen gaan in de reklamewereld. Als die Yola nou maar niet iedere keer voor de voeten ging lopen. De camaraderie tussen deze twee werd op die ene dag met het verstrijken van minuten steeds knusser. Dat was ook wel prettig als Hem in de rol van dé vriend zich wilde manifesteren. Innig gearmd liepen ze naar de ingang van het imposante gebouw van CO2PR. Altijd al werd het gemoderniseerde pand 's avonds uit de blokkerige landschapsarchitectuur naar een sprookjesachtige sfeer getild met groene verlichting tot 'n opvallende aandachtstrekker tussen de veelal schaars verlichte eenvormige kantoorpanden. Vanavond stonden op de brede bordestrappen aan weerszijde, tot aan het entree, honderden misschien wel 'n duizendtal kleine cilindervormige windlichten van papierdun groen materiaal dat onregelmatig ingekleurd werd door swingende kaarsvlammetjes. Deze woelige zee van koel groene kleuren bescheen met een rusteloze charme de guirlandes van klimop, witte lelies en rozen, die in gevarieerde kleuren regelmatige krullend, paradijselijk om de balustrades waren geslingerd. Bij de entreedeur stonden aan beide kanten van het dubbele deurkozijn twee levensgrote standbeelden gemaakt uit groenkleurige petflessen. Davids, kunstobjecten, gekopiëerd naar Michelangelo's voorbeeld, onlangs nog de belangrijkste showstoppers in een succesvolle commercial ter ere van een nieuw taliaans bronwatertje. Na schrijdende stappen omhoog door het betoverende decor, op iedere vierkante centimeter de belofte tot toegang naar het Hof van Eden, viel bij binnenkomst pardoes het doek voor deze opflikkerende simulatie.

Maaaaaarrrrssss !', hoorde ze een bekende stem roepen bovenuit de luidruchtige kakofonie van misschien 250 genodigden in de ruime ontvangsthal, de anders zo kille geluidsluwte waar normaalgesproken d'r high heels op het basalte hardsteen met goudkleurig voegsel tegen de hagelwitte muren met oneindige echo's weerkaarste. Yola, natuurlijk was het Yola, alsof ze d'r had opgewacht. 

Hem kreeg een porrende elleboog in zijn zij. 'Daar heb je d'r.', fluisterde ze hardop maar Hem maakte aanstalten om de benen te nemen. Wat ?! Liet ie haar in de steek op het gevoelige moment suprême waar Mars zo tegenop had gezien die avond ?! 'Dit kan je aan, sprookjesprinses. Ik zie al meteen 'n zakenpartner waar ik nog 'n appeltje mee te schillen heb. Ben zo terug.' En weg was ie. Hoe kon ie dat nou doen ?! Ze stond perplex, ieder spoor van hun plannetje leek te worden uitgewist maar hij kwam zo terug, had ie gezegd en een ontembaar verlangen naar zijn terugkomst legde beslag op haar gehele gemoedsrust. Yola gaf met de gebruikelijk acteerdrift twee luchtzoenen, dat was geen typisch Yola dingetje maar een ongeschreven conventie in het wereldje. Heb je mijn mailing niet ontvangen ?!', zei ze met knipperende wimpers. Oh dear, daar gaan we weer.

'Já, je weet toch wel wat een mailtje is, Mars ? Ik heb vanmiddag nog op het laatst iedereen gemaild in verband met de dresscode.', zei Yola onversneden cynisch en de avond was nog maar nèt begonnen.

'Er was toch geen dresscode ?!' Mars, altijd georganiseerd, gesteld op 'n ordentelijke aanpak en helemaal geen zin om weer 'n oorlog in te worden gesleept om 'n nieuwe reeks vernederingen, haalde geïrriteerd met haastige vingers de blackberry uit de clutch. Toch gestressed liet ze zich in de boom jagen door gehaast de recente mails te checken alsof dat überhaupt nog iets zou uitmaken. Yola, gebrand om ook deze avond weer voor d'r te verzieken, althans meer dan slechts een zweem van die waarschijnlijkheid hing in de lucht, probeerde mee te kijken. 'Oh Mars, wat vervelend nou !', slaakte Yola onvervalst sarcastisch. Toen Yola de vernedering met een beteuterde grimas stond uit te venten, tuurde Mars met haviksachtige aandacht in het rond en constateerde tot haar schrik dat er inderdaad uitzonderlijk veel conculega's in zwarte jurkjes zich gemengd hadden met de goedgeluimde en vrolijke bende genodigden, net zoals Yola, gekleed in een stijlvol zwart driekwart jurkje. Er was dus echt een dress code en Yola had er voor gezorgd dat zij daarvan niet op de hoogte werd gesteld. Wat 'n draak. Hoe krijgt ze het voor elkaar. Bah. De aanwezigheid van Hem had moed gegeven om niet rechtsomkeers te maken want waarom zou ze een leuke feestavond weer nodeloos laten verpesten door dat achterbaks geneuzel van dit sujet. Desalniettemin herpakte deze sprookjesprinses zich, schudde zelfverzekerd d'r franse bob coupe naar achteren en riposteerde onderkoeld, 'Je ziet er fantastisch uit, Yola. Maar wat is je punt precies ?' De beteuterde grimas maakte plaats voor beledigde onschuld.

'Punt...punt...., Mars toch !  De dresscode is vanavond van het hoogste belang. Ik heb speciaal vanmiddag nog 'n nieuwe mailinglijst doorgegeven aan de office manager om te voorkomen dat er iets fout kon gaan. Heb je ècht geen mailtje ontvangen?'

Mars knikte ontkennend en vroeg zich af waar die pesterij nou weer goed voor was, maar daar kwam ze binnen een paar seconden achter. 'Echt héél jammer, Mars. Ik had je zó graag een podiumplaatsje gegeven voor onze promo stunt.' 

'Welke promo stunt, waar heb je 't over ?' Even leek het alsof de paniekerige act van Yola toch op Mars was overgeslagen.

'Je weet net zo goed als ik dat dit Award feestje een pers evenement is voor het nieuwe koffiemerk dat we aan het promoten zijn, Mars. De andere genomineerden krijgen van ons free publicity. Jij was er niet vanmiddag. Niemand kon je bereiken, vandaar dat we zelf adhoc 'n promostunt hebben voorbereid waarbij alleen de campagne manager in het wit is.'

Yola had Mars helemaal niet proberen te bereiken vammiddag, Mars is zeker niet de campagne manager en hoe kon Yola weten dat Mars in een wit jurkje zou komen ?! Ze had alleen bij de boetiek, waar ze vaste klant was, tussen neus en lippen door laten ontvallen dat ze iets zocht voor een promotiefeestje deze week...

'Nu kan je niet meer meedoen. Dat gaat nu echt niet meer, Mars. Straks denkt de klant natuurlijk, 'Oh, daar heb je weer zo'n PR advisor die naast d'r schoenen loopt en denkt dat ze de baas is.' Yola sloeg aanvallend d'r armen over elkaar. 'Volgende keer beter, Mars.' Ze deed een stap opzij om triomfantelijk de menigte in te verdwijnen, toen ze tegen iets aanliep dat haar pad doorkruiste. 'Lompe hork', had je Yola kunnen horen mompelen als de synthesizers en het vermakelijke gekakel van een tweehonderd genodigden niet lawaaierig door elkaar meanderde. Het postuur dat opdoemde en makkelijk vergeleken kon worden met die van 'n topatleet was van Hem.

'En wie is deze Cassandra ?!' Hij belemmerde Yola brutaal de doorgang maar zocht dankzij het kophoogteverschil, meteen oogcontact met Mars.  Ze maakte inwendig een sprongetje van vreugde. Daar was ie, eindelijk ! Mijn God, wie had gedacht dat ze zo intens blij kon worden van Hem's aanwezigheid, ze kenden elkaar notabene nog maar een halve dag. Een last viel van d'r schouders af of misschien juist wel niet. Ze was namelijk absoluut niet het type dat een afhankelijkheidsrelatie ambieerde. Bruusk draaide Yola zich om, zichtbaar verbouwereerd. Precies de gemoedstoestand waar Mars de dominante Yola wilde hebben. Dat trof.

'Rein, dit is Yola. Yola, dit is Rein, mijn vriend.' Yola wilde Rein een hand geven maar Rein vouwde zijn handen onverwachts samen in 'n bidgebaar en maakte theatraal 'n lichte buiging alsof man-man een heilige had ontmoet, negeerde ook nog 's Yola's commentaar door zichzelf op eerbiedige toon en diepzinnig te herhalen. 'Cassandra !'

'Nee, je ziet me voor iemand anders aan. Ik ben Yola.' Was ze nou serieus beledigd ?! 'Ik herken een Cassandra als ik een Cassandra zie, ontkennen heeft geen zin', zei Hem streng en emotieloos. Mars deed er nog een schepje bovenop, 'Sorry Rein, ik dacht Yola. Maar als jij zegt n Cassandra dan is het 'n Cassandra.'

'Volgende keer beter, Mars.', grijnste ie breeduit met pretlichtjes in z'n ogen.

'Over naam en faam gesproken, wàt is Yola. Is Yola 'n geregistreerde merknaam ?!' Hij fronste quasi serieus zijn wenkbrauwen en onderzoekend nam ie Yola op, van top tot teen, zonder enige gène. 'Ik zie een gloednieuwe marketingstrategie voor me met die kreet.'  Hij richtte zich naar het hoge plafond waar de kristallen bollen in een kolossale kroonluchter van Maretti op de gasten neerkeek en mijmerde zachtjes met van die typisch liederlijk godsdienstige toonladders, 'Ik ben zó Yola vandaag..hmmmm....doe niet zo Yolááá !' Na dit transcendente momentje, waarmee ie Yola in een staat van verwarring figuurlijk wegvaagde, keek ie voor het eerst Yola streng en indringend aan. 'We moeten alleen nog een bijpassend produkt ontwikkelen. Een remedie voor als je je Yola voelt.' Ze probeerde tevergeefs, gevangen door z'n predatorale blik, haar ogen af te wenden, tijdens deze suggestieve Yola-haat. Toen neens, hield het spartelen tegen deze mastodont op want hij liet Yola uit zijn charisma ontsnappen door Mars 'n ontladende en luidruchtige zoen op de wang te geven. Zoiets overkwam Mars niet iedere dag. Ondanks een lichte opschrikking door de plotselinge smakkerd, genoot ze van ieder moment met Rein aan d'r zijde die avond. Nu stond zij 's aan de kant van de overwinnaars. Een zwaktebod ?! Beetje cheesy was het zeker. Ze hoefde zichzelf heus geen moralistisch schouderklopje te geven. De tribale plannen die ze vanmiddag in grove pennestreken hadden besproken waren heus geen bewijs van karakter en voor de manier waarmee deze herder haar gevoel van eigenwaarde streelde, Yola daarentegen er als 'n gedumpte puppy in de berm verloren bij liet staan, kon ze 'm op dit moment alleen maar adoreren. 

'Heb jij daar nog een mening over, ...Cassandra ?!'

Yola's grote woorden van zonet waren verstomd.  'Kom op, Cassandra, issue making is a 24/7 business... Ikzelf denk al aan een nominatie voor de nieuwe Van Dale.' 

Yola begon langzaam weer te ontdooien uit de freeze-reaktie en probeerde grip te krijgen op deze spindoctor en de woorden, die ze onthutst maar rakelings had opgevangen. 'Nieuwe vandalen? Ik ben geen vandaal !' Dit vergezicht, de inspiratie voor 'n gedepersonaliseerd abstract produkt te worden gebruikt, voelde voor Yola niet als 'n vriendelijke lofzang op de muze die Hem's scheppingsdrang aanwakkerde en dat was in een mug en een scheet zo ongeveer niets minder dan de ontluisterende waarheid. De plaats voor 'n muze die wèl liefdevol geabstraheerd zou worden, de zetel voor 'n goddelijke entiteit had Hem gereserveerd voor iemand anders. Een Yola was een ziekte, iets waar je van af wilde, iets dat je kwijt moest, troep. 'Wóórdenboek, Cassandra, het woordenboek. Je weet toch wel wat een woordenboek is, hè ?!'

Mars glimlachte venijnig naar Yola. 'Of...'n liedje ?' Hem's bron aan affiliatie marketing bleek nog lang niet uitgeput. 'Ik heb vriendjes in de muziek, Cassandra.' Man- man zette sarrend 'n stupide lied in, 'Yola Hi, Yola Ha, Yola hieti !' 

Yola, inmiddels in aanvalmodus met de handen demonstratief in de zij geplant, sputterde ontdaan, 'Luister, ik kan je in 'n handomdraai op de stoep laten zetten. Dus pas een beetje op je woorden.'

Dàt was voor Hem 'n brug te ver. Op zijn beurt werden nu de handen demonstratief in de zij gezet, 'Luister, Cassandra. Ik ken de eigenaar van dit pand en kan jou èn je bedrijf zó op straat zetten. Dusssss....', hij siste door zijn tanden, '...een beetje liever voor Mars zijn, begrepen ?!' 

Er werd nog geen Yola gelanceerd, er ontplofte wel iets en dat iets was niets minder dan Yola. Met rood aangelopen hoofd van kwaadheid draaide blonde smurfin in kek zwart jurkje zich stuurs om en verliet de scene. Yola's vileine concurrentieslag was gelukkig onaf, weliswaar een gedeeltelijk echec, nu het witte jurkje waar Mars d'r opgang in had gemaakt ook bij de andere conculega's niet onopvallend gebleven. Commentaar of vragen bleven echter uit want de rest had het wonderwel zichtbaar veel te plezierig druk. Tegelijkertijd met de wegmarcherende bewegingen van Yola, werd, alsof de duvel ermee speelde, de elektronische muziek langzaam zachter gedraaid om 'n mannenstem ruimte te geven op 'n geïmproviseerd podium het geroezemoes van de bonte verzameling mensen te overstemmen met een korte visionaire speech. Het was de campagne manager, een excentriek flamboyante reklameman, zelden op kantoor, altijd en route, precies zoals je je 'n reklameman voorstelt en inderdaad in een witter dan wit tweedelig pak waarvan alleen de driekwart lengte van het colbert de enige uitzondering was op de conventionele pasvorm.  'People, people !!!'  Hij maakte clownesk 'n huppeltje, hief zijn armen in de lucht, lachte vrolijk.

De geroezemoezige sfeer werd vager, lomer totdat de aandacht van de genodigden als een zwerm zich stilletjes op de witte bohémien richtte. 'Welkom, welkom, wereldburgers ! Trots als wij zijn, willen we aan U de genomineerden voorstellen. Ons platform is de wereld en die kijkt ongemerkt over onze schouders mee. Door de mondialisering en het internettijdperk gaat bereik voor merkbeloftes alleen maar groter en grandiozer worden. We zullen daarom het publiek opnieuw moeten verdelen en aan ons opnieuw proberen te binden met 'n collectieve waarheid. Een innovatieve collectieve waarheid gaan we samen met issue'makers nieuwe content geven want publiek wil tegenwoordig weten wat ze niet weten. Die evolutie, dáár liggen grote kansen. Misschien komt er ooit een tijdperk dat publiek kan kiezen wat ze willen ervaren, maar zo ver is het nog niet. En omdat de kennis van publiek gaat meegroeien, mondiger worden, betrokkener en politieker zal er meer kritiek komen, meer verontwaardiging, meer ironie maar ook meer angst. En dat, lieve wereldburgers, zien we als 'n cadeautje om onszelf in de markt te zetten, inspelend op de toekomstige ontwikkelingen. Aanpakken die handel !! Ons vlaggenschip voor vanavond is het koffieconcept  'O.'

We noemen het vanaf nu geen merk meer maar 'n concept. Geteisterd in de publiciteit door negatieve berichten van mensenrechtenorganisaties werd het tijd voor 'O' om na de revival van fairtade en de recente fusie met 'n amerikaanse koffiebranderij om 'O' opnieuw te lanceren. De vernieuwde beleving, een franchise proeverij waar via speciaal ontwikkeld uitwisselingsschoolprojecten in samenwerking met de overheid, jongelui, waarvan ouders op de plantages werkzaam zijn, zowel kunnen werken en leren. Public matters, mensen !'

Na een kort maar geanimeerd applaus, werd de promofilm voor 'O' met subtitel 'Renaissance' op de brede witte muur van de ontvangstruimte achter het geïmproviseerde podiumpje opgestart. 'Renaissance, creating new memories'. Het logo, een half geopende parelschelp met koffieboon, groots uitgebeeld, introduceerde Renaissance als een doe-woord, iets dat je kan doen. 'I Renaissance. When are you ready to Renaissance ?!' Glansrijk opgeluisterd met muziek van Gabrielle, 'Dreams can come true', straalde het concept niet alleen gezelligheid en dynamiek uit maar ook hoop, een parade van grootmoedigheid voor 'n nieuwe wereld, betere toekomst. Een nieuw bewustzijn dwars over de hele wereldbol, van plantage tot aan de hippe cosmopolite metropolen in kapitaalkrachtige businesscentra. Een aaneenschakeling van beelden uit een utopische wereld vloog over de muur voorbij. 'We are learning', het mantra dat herhaaldelijk in de camera werd uitgesproken door een mixmatch van koffieplukkers, hun kinderen, de manager, de ceo, kinderen op 'n westerse school en ook de casual koffiedrinker in een café, genietend van het eindprodukt.

'Dat lijkt Mop wel....', fluisterde Mars verbaasd. Hem zweeg. Een veelzeggend zwijgen dat suggestief kon worden uitgelegd als 'Ik heb er niks mee te maken, hoor !' Een verraderlijke lach vergezelde plotseling het zwijgen, dat kon natuurlijk zomaar een mysterieuze hint zijn maar afleiding van dat gefilosofeer lag al snel op de loer toen ze zonder enige terughoudendheid zich door hem wederom liet zoenen, een fluweelzachte kus op de wang. Ach, hij was tenslotte vanavond haar vriend, dé vriend. Een hoger doel, zullen we maar zeggen.

Een van de twee vriendinnen op de witte muur, 'n lachend koffiedrinkend gezelschap in een gezellig lunchcafe leek inderdaad sprekend op Mop, geen twijfel over mogelijk. 'When are you ready to renaissance.' De grote zwarte letters bleven aan het einde langdurig geprojekteerd. De campagne manager sprong tijdens een overweldigend applaus energiek het podium weer op en salueerde dankbaar naar de zaal. Een buiging was schijnbaar te gewoontjes voor de reklameman.

'Are you ready to Renaissance !!', riep reklame man, overduidelijk de bezielende kracht achter dit nieuwe geesteskind van CO2PR, enthousiast de zaal in.

'Lieve wereldburgers, dat is nog niet alles voor vanavond, zoals u weet. Met net zoveel trots presenteren wij dan ook nog graag aan U de genomineerde reklame projekten van collega PR BURO 'Common Creatives'. Enjoy !' Het witte pak versmolt weer in het publiek. Waar Mars en Hem nu naar keken op de witte muur was een voetafdruk van babyvoetjes, het Witty logo, verzorgingsproduct voor babies met de tekst 'dierproefvrij'. Schattige leeuwenwelpjes die door vooral hele blije mensen werden geknuffeld kwamen in beeld. Het publiek stond op het punt, net als Mars en Hem, om zich massaal deemoedig te laten meeslepen in gelukzaligheid met een vertederd Ahhhhhh, toen de sfeer en muziek met de seconde 'n grimmiger karakter kreeg. Als een estafette aan beeldmateriaal werd het knuffelhormoon bij de toeschouwers steeds verder afgebroken. Het verhaal van knuffelfarms in Afrika dook op uit een oh zo wonderschone schijn van liefde. De film maakte een sprongetje naar de moderne wereld en zo belandde de toeschouwer ineens in een kinderkamer waar een baby op de arm van zijn lachende moeder een klein knuffeltijgertje van zachte fleece vasthield met daaronder de tekst, 'Omdat we weten hoe het voelt'. Veel tijd voor applaus kregen de genodigden niet. Achtereenvolgens 'n bizarre reklamecampagne voor de seksindustrie, aangeprezen met 'n oud produkt, Viagra, dat nieuw leven kreeg ingeblazen. De 'V van Viagra, voor alles wat het daglicht niet kan verdragen'. Slim ingespeeld op de Hollywoodfilm 'V for Vendetta', binnenkort in première. Het was 'n grappige bedscene waar fnuikend om kon worden gelachen. Gelukkig, geen afkeurend gemompel. Merkwaardig genoeg leek deze vrouw in de commercial dan weer sprekend op Tory, maar dat kon Mars niet weten. Ze had Tory nooit ontmoet. Het laatste promofilmpje dan, Flowerpower confetti verspreidde zich diffuus over de witte muur. Het betrof de lancering van 'n weekendkrantje, genaamd 'Vak W' met vaste columnisten die als sidekicks onder rare synoniemen zoals 'klootviool', 'juniorsoda' en 'bonusbalk' adrem reageerden op actueel city tumult. Oorspronkelijk initiatief van radio deejees die, namens commerciële radiozenders, via crossmedia strategie een grotere doelgroep wilden bereiken. Na afloop van 't betoverende schouwspel op de muur draafde de catering rond met verfijnde hors d'oeuvres en sprankelende champagne, elegant gepresenteerd, delicate flutes op weelderige dienbladen. In die sfeervolle ambiance deed de bittere ernst van de commercials niets af aan de levendige cadans en zorgeloze energie die onder de genodigden hing. Ook Mars en Hem hadden al een elegante flute in hun handen. Hem nam een klein slokje maar zou de champagne omruilen voor spa rood zodra er weer een dienblad vol lekkernijen voorbij kwam gedrenteld. Hij dronk zelden alcohol en immers nog de verantwoordelijkheid om te rijden die avond.

'Yola!.....Yola!.....Yola hietie!!! Waar ben je?!' riep man-man plotseling. Huh...tòch dronken geworden, wat was ie in vredesnaam aan 't doen? 'Waar is die vervloekte meid gebleven?', vroeg ie retorisch, turende door de grote lounge.

'Wat doe je?!" fluisterde Mars, zichtbaar opgelaten. Ze had helemaal geen behoefte aan nog meer Yola die avond.

'Dat hoor je toch?!' antwoordde Hem luchtig. Een paar journalisten van de landelijke krant stonden toevallig vlakbij Hem en keken niet verstoord maar nieuwsgierig zijn kant op. 'Hebben jullie die PR meid gezien in 'n zwart jurkje ?!' vroeg Hem met geveinsde onschuld.

'Volgens mij hebben ze allemaal een zwart jurkje aan !', zei een van de journalisten uit het gezelschap grinnikend. 'Tje, nu je het zegt...donder op man...we zitten toch niet in een flashmob à la de 'Thomas Crown Affair, hè ?! Ik vermoedde al 'n dresscode', en keek quasie achterdochtig om zich heen.

'Ahhh, dáár ben je !' Hem wees geheel overbodig naar Mars die nog geen meter van 'm vandaan stond. 'Volgens mij is dat een wit jurkje.', zei de journalist geamuseerd. Hem bekeek een paar seconden overpeinzend het witte jurkje van Mars, terwijl hij haar gefronste nonverbale ergernis volstrekt negeerde.

'Bij deze verklaar ik wit het nieuwe zwart, heren. Mag ik jullie voorstellen...'. Hem stak zijn ene hand uit naar het clubje journalisten en de andere naar Mars. Een van de journalisten, archetypisch beroepshalve herkenbaar tussen de bonte reklame parsdijsvogels door kledingstijl, te weten, oude spijkerbroek en ongestreken pretentieloos tshirt, stak vriendschappelijk zijn hand uit naar Mars.

'Luuk, van krant 'Het gesprek van de Dag. Hallo Yola,. uhhm...de PR meid ?!'

'De PR meid wordt liever Mars genoemd. Yola is zó vreselijk Yola.' Man-man glimlachte vermakelijk.

[fortunetellersdilettante]

በአንድ ወቅት በመንቀጥቀጥ ተንበርክኬ ነበር ትዝታዬን አሁንም አሳድዳለሁ፣ በብርድ ሁሉ በዚያ ጸጥታ ተቆራረጠ የጨካኝ መለኮታዊውን ዓላማ ማየት ተሳነው አንተ ግን የኔ ነበርክ በሩቅ በሚገኝ ኮከብ ላይ ጥቁር ሆኖ መመልከት ምን ያህል ብቻችንን እንደሆንን የማወቅ ደስታ, የማይታወቅ ለዱር ለሁለታችንም የምመኘውን ጉጉት ተናዘዝኩ አንዳንድ የተሻለ ፍቅር, ግን ከዚህ የተሻለ ፍቅር የለም ከእኔ በላይ ቢኮኖች ከዚህ የተሻለ ፍቅር የለም ያ መቼም የወደደኝ ከዚህ የተሻለ ፍቅር የለም ውዴ፣ የተሻለ ፍቅር ይኑርህ የተሻለ ፍቅር ይኑርህ ደግሞም ጠቆር ያለ ሰማያዊ ቀለም ወድጄ አላውቅም በአንተ ካወቅሁት ጨለማ ይልቅ ከአንተ ጋራ አንተ፣ ልብህ በሥርዓት አልበኝነት የሚዘምረው፣ ትርጉሞች, ዋስትና, በጣም ውብ ነው ትስቃለህ እውነትነታችን ከታሪክ ሲቃጠል ፍትህን በውስጤ በፈለከሉ ሰዎች ምስክሩኝ ከዝግባ ዛፍ እንደሚያለቅስ እሳት ፍቅሬ ከእኔ ጋር እንደሚቃጠል እወቅ ለዘላለም እንኖራለን ምክንያቱም ከዚህ የተሻለ ፍቅር የለም ያ ከኔ በላይ ይጥረኛል ከዚህ የተሻለ ፍቅር የለም ፍቅር ያለው

Një herë u gjunjëzova në drithërimën e dridhur Unë ndjek kujtimin e saj ende, të çdo ftohje E trullosur nga ajo heshtje e një sublime të heshtur I verbër ndaj qëllimit të hyjnores brutale Por ti ishe i imi. Duke vështruar në errësirë ndonjë yll të largët Emocioni i të diturit se sa vetëm jemi, të panjohur jemi Për të egrat dhe për të dy ne Rrëfeva dëshirën e zjarrtë që po ëndërroja. Disa dashuri më të mira, por nuk ka dashuri më të mirë Beckons mbi mua dhe nuk ka dashuri më të mirë Që më ka dashur ndonjëherë, nuk ka dashuri më të mirë E dashur, ndjehu më mirë dashuri. Ndjehu më mirë dashuri Dhe kurrë nuk kam dashur një blu më të errët Se sa errësira që kam njohur tek ti, e zotëruar prej teje Ti, zemra e të cilit do të këndonte anarkinë Ju do të qeshni me kuptimet, garancitë, aq bukur Kur e vërteta jonë digjet nga historia Nga ata që e kuptuan drejtësinë në kujtesën e dashur, më dëshmoni mua Si zjarri që qan nga një dru kedri Dije se dashuria ime do të digjej me mua Do të jetojmë përjetësisht Sepse nuk ka dashuri më të mirë Kjo më bën përshtypje, nuk ka dashuri më të mirë Që ndonjëherë ka dashuri

Ek het eenkeer in skuddende opwinding gekniel Ek jaag die herinnering daaraan stil, van elke koue rilling Beitel deur daardie stilte van 'n hush sublieme Blind vir die doel van die brute goddelike Maar jy was myne Staar in die swartheid na 'n verre ster Die opwinding om te weet hoe alleen ons is, onbekend is ons Aan die natuur en aan ons albei Ek het die verlange bely waarvan ek gedroom het Sommige beter liefde, maar daar is geen beter liefde nie Wink bo my en daar is geen beter liefde nie Dit het my ooit liefgehad, daar is geen beter liefde nie Liefling, voel beter liefde Voel beter liefde En ek was nog nooit lief vir 'n donkerder blou nie As die duisternis wat Ek in julle geken het, besit van julle Jy, wie se hart van anargie sou sing Jy sou lag vir betekenisse, waarborge, so mooi Wanneer ons waarheid uit die geskiedenis verbrand word Deur diegene wat geregtigheid in goeie geheue gereken het, getuig my Soos vuur wat ween van 'n sederboom Weet dat my liefde saam met my sou brand Ons sal ewig lewe 'Want daar is geen beter liefde nie Dit wink bo my, daar is geen beter liefde nie Dit het ooit liefde

[jurjenkvanderhoek]

BREITNER: EEN LEVENLANG TWIJFELEN AAN EIGEN KUNNEN

“Je maakt nu eenmaal vóór je veertigste betere dingen dan daarna.” Met deze uitspraak kwalificeerde George Hendrik Breitner zijn eigen werk. In de uitgave ‘Breitner schilderbeest’, catalogus bij de tentoonstelling in Singer Laren, richt gastconservator Suzanne Veldink haar blik daarom op zijn werk van voor 1900. En inderdaad ontwikkelde zijn werk in die periode zich door alsmaar te kijken en steeds weer te oefenen tot het niveau waarop Breitner als schilder bekend geworden is. In het boek en bij de tentoonstelling beschouw ik het verhaal over wat ik zie wanneer ik naar de schilderijen en de tekeningen kijk. En op welke manier Breitner vlak, vorm en kleur heeft geschikt kan ik tevens door de tentoonstelling en in het boek gewaarworden aan de hand van vijf thema´s die binnen de alledaagse kunstenaarspraktijk in elkaar overlopen: oefenen, figuur, licht/donker, lijn, kleur. Daaraan kan ik na het lezen en bekijken nog het experiment toevoegen, en, niet onbelangrijk: de inspiratie.

De uitgave van WBOOKS, het boek “BREITNER schilderbeest”, is een tentoonstelling op zichzelf. Door details uit schilderijen over een spread van twee pagina’s af te drukken zit de lezer bij wijze van spreken met de neus op het doek. De afzonderlijke penseelstreken zijn zichtbaar, de contourlijnen na te gaan. Maar ook de complete werken als illustratie bij de teksten zijn subliem opgenomen en afgedrukt. Helemaal naar Breitners doelstelling om de nadruk te leggen op vlak en kleur, lijnvoering en stofuitdrukking. Ieder schilderij en elke tekening is voor de beschouwer een lust zich in de verbeelding te begeven. Maar natuurlijk verdient een bezoek aan Singer Laren om de werken live te zien de voorkeur. Het boek is een uitstekend surrogaat, hoewel de kwaliteit absoluut niet minder is.

In zijn twintiger jaren was Breitner zoekende en bleef eigenlijk zijn hele schildersleven naarstig op zoek de juiste vorm en het beste uitdrukkingsvermogen te vinden. Op het moment van zijn niet wetende dat deze allang gevonden is. Want al tijdens zijn leven wordt hij door vriend en vijand gewaardeerd en geprezen. Altijd blijft echter de twijfel. Het uitdrukken van wat gezien is komt daarmee op een hoger plan. De onderscheidende artistieke kwaliteiten van Breitner en de vernieuwende bijdragen aan de Nederlandse schilderkunst rond 1900 staan buiten kijf. Niet beseffend dat hij een pioniersrol vervulde hield hij vast aan zijn eigen manier van zien. Elk genre dat hij onder handen nam maakte hij zich eigen en vernieuwde deze door voorbij te gaan aan bestaande regels en gewoontes in de kunstwereld. Daardoor had zijn artistieke ontwikkeling geen rechtlijnig karakter, het wisselde van onderwerpkeuze en aanpak, gedurfd kleurgebruik en expressief lijnwerk.

Hoewel het impressionisme in zijn tijd werd gezien als een schetsmatige schilderstijl, paste het helemaal aan bij zijn manier van kijken en werken. Hij nam als basis het tonale palet en de losse penseelstreek van de kunstenaars van de Haagse School en voegde daar eigenheid aan toe. Door weinig academische ervaring kon hij brutaler en vrijer omgaan met de regels. Misschien dat zijn gebrek aan een voltooide academische opleiding zijn voortrekkersrol positief heeft beïnvloed, hoewel in het geval van Breitner niet van een gebrek als wel van een voordeel gesproken kan worden. Hij haalde zijn kennis en vaardigheden uit het veld, bij kunstenaars die hem inspireerden. In verschillende fases van zijn carrière bleef hij echter wel op zoek naar een grondige technische scholing, in de hoop zo de sluimerende onzekerheid over zijn eigen kunnen te beteugelen. Daardoor kon hij een eigen weg gaan en was het hem mogelijk zonder klassieke ballast te experimenteren en te komen tot waar hij de geschiedenis in is gegaan, als Nederlands impressionist – de kopman van de avant-garde. Zoals hij zelf zei: “Mij dunkt voortbrengingskracht en verbeeldingskracht maken de kunstenaar + een groote X.”

Schilderachtig wilde hij historiestukken neerzetten. Op detail de realiteit vangen. Maar hij besefte al snel dat hij het juist moest hebben van de dingen die hij om zich heen zag gebeuren in plaats van anekdotes uit het verleden aan te halen. Dynamisch en met brede verftoets bracht hij figuren in beeld. Het beeld werd monumentaal. Hij voelde zich steeds meer aangetrokken tot een opkomende, anti-academische richting in de Haagse schilderkunst. Het vastleggen van een bepaalde sfeer op een zeker moment was daarbij meer belangrijk dan een verhalend onderwerp. Voor Breitner was een verhaal vertellen met veel details en een correcte tekening gaandeweg van minder belang dan kleur, lijn en expressie. Hij schetste de rauwe werkelijkheid tot een stemmige impressie. Zijn werk oogt speels en spontaan. Eerst nog modelleerde hij zijn beeld zorgvuldig met oog voor detail, later werd zijn penseelvoering krachtig en sprekend. Alledaagse figuren werden met ferme streken in soms hoekige vormen en met harde contouren tegen een donkere achtergrond geplaatst. Gebeeldhouwd in verf, uit de verf ontstaan. Na een zichtprobleem viel hij terug op het detail in de nauwkeurige stofuitdrukking. Hij leek geland op zijn artistieke basis, maar vandaar uit werd hij colorist. Hij had voordien de werking van kleur en vorm perfect onderzocht en kon opnieuw loslaten. Het werk robuust in kleurvlakken opbouwend.

In kleurrijke, vrij geschilderde werken lijkt Breitner, na jaren van zoeken, zijn artistieke streven te hebben verwezenlijkt. Door thema’s telkens opnieuw onder handen te nemen en zichzelf bij elke versie uit te dagen was hij op dit punt aangekomen, steeds zoekend naar vooruitgang. Met de nadruk op kleur en expressie in plaats van vormvastheid was Breitner zijn tijd vooruit. Hij maakte een nieuwe realiteit door bestaande en bedachte elementen te combineren. Inspiratie kon Breitner vinden in een bijzondere vorm, opvallende kleur of toevallige beweging. Hij zette geen feitelijke weergave op doek, maar koos bewust voor wat hij de kijker wilde laten zien. Selecteerde en componeerde naar hartenlust, daarbij proberend zo dicht mogelijk bij de realiteit te blijven. Hij gebruikte later zelf genomen foto’s als instrument bij het componeren van zijn schilderijen. Maar maakte ook getekende en geschilderde schetsen en plein air, daardoor kon hij in zijn atelier diezelfde sfeer oproepen als dat hij ter plekke had ervaren.

Zijn beeldopbouw lijkt eenvoudig, maar met enkele verfstreken kon Breitner doeltreffend een figuur neerzetten. Hij wist een schetsmatige uitvoering perfect te combineren met een volwaardige compositie. In dit vrije schilderen maakten de figuren zich los en ontstonden op afstand gezien ‘uit de verf’ – een ruimtelijke illusie. Men had kritiek op de schetsmatige wijze van schilderen en het ogenschijnlijk onvoltooide karakter van zijn werk. De beoordeling op stijl en techniek boven het onderwerp bleef hem levenslang achtervolgen. Breitner werkte vanuit zijn eigen visie op de werkelijkheid, waarin hij de schoonheid van het dagelijkse leven zonder hang naar nostalgie uitdrukte in gedurfde heldere kleuren en een brede markante verftoets. Hij zocht stug door naar een eigen handschrift. Zo vond hij uiteindelijk zijn ‘groote’ X.

BREITNER schilderbeest. Tekst Suzanne Veldink. Voorwoord Jan Rudolph de Lorm. Verschenen ter gelegenheid van de tentoonstelling in Singer Laren van 15 mei tot en met 8 september 2024. Uitgave WBOOKS Zwolle in samenwerking met Museum Singer Laren, 2024.

[kikotapasando]

speech van Arthur Sealy.

  Charla Bondia. Mi ta kuminsá ku un katrienchi di ColáDebrot desendiente di doño di katibu Vergeef mij als ik dit of dat vertik Vergeef mij als i ik wik voordat ik mik Eenieder streeft naar het subliem moment Momenten duren maar een ogenblik James Baldwin:un eskritor neger i homo seksual di USA a bisa “Not everthing that is faced can be changed, but nothing can be changed until is faced” Tabata…

[dikkebrommer]

Weer een subliem menu @ La Passeyade in Espiadet, midden in de Franse Pyreneeën

https://maps.app.goo.gl/Y26YMEibmZUFNFsz8

[axereads]

review van “de patient” door Petra Spark

Dini H.

5.0 star rating

De auteur weet je keer op keer te misleiden, te verrassen, en uiteindelijk de lezer naar een geniaal einde mee te nemen 

Review by Dini H. on 2 Feb 2023

review stating De auteur weet je keer op keer te misleiden, te verrassen, en uiteindelijk de lezer naar een geniaal einde mee te nemen

Petra Spark-Vilvoorde, België - studeerde communicatiewetenschappen aan de KU Leuven. Ze heeft van jongs af een voorliefde voor bloedstollende verhalen. In 2017 debuteerde ze met de thriller 'Artikel13', bij Houtekiet. Vervolgens verschenen 'Eén kans op zes', 'Gruwelijke Gave' en 'Astarte'. 'De Patiënt' is haar vijfde thriller. 

Het leven 

Read more about review stating De auteur weet je keer op keer te misleiden, te verrassen, en uiteindelijk de lezer naar een geniaal einde mee te nemen

zit de verpleger Vincent Roels niet bepaald mee. Zijn vrouw en hij zijn uit elkaar, zijn zoon studeert in het buitenland, en hij is zijn baan kwijtgeraakt. 

Daarnaast worstelt hij nog met een geheim uit zijn verleden. 

Het aanbod van zijn succesvolle jeugdvriend Erik komt dan ook als een geschenk uit de hemel. 

Eriks moeder Peggy Vermoes lijdt aan de spierziekte ALS en zij gaat zienderogen achteruit. Aangezien Erik steeds vaker naar het buitenland moet, wil hij een inwonende verpleger regelen. 

Hij wil Vincent inschakelen want bij Vincent is Peggy dan in vertrouwde handen. 

Vincent accepteert het aanbod en hij neemt zijn intrek in het luxe penthouse van Peggy. 

Peggy beweegt zich voort in een rolstoel die voorzien is van de nieuwste technologische snufjes en zij communiceert via een spraakcomputer. 

Wanneer Peggy dan ook op een dag de woorden, ik ken jouw geheim, ik weet wat je met dat meisje deed uitspreekt, slaat het hart van Vincent een slag over. 

Hoe kan dit? Heeft hij het wel goed verstaan? Is dit soms een zieke grap? 

Hoe kan zijn patiënt weten wat hij al die jaren probeert te verbergen? 

In zijn poging om alles op alles te zetten om zijn geheim ook niet aan het licht te laten komen, raakt Vincent steeds meer verstrikt in een web van wraak en chantage en belandt hij in gevaarlijke situaties. 

Door de mooie donkere cover waarbij een masker en een rolstoel opvallen, en de woorden Wraak smaakt altijd zoet, wordt de lezer al nieuwsgierig naar het verhaal. 

'De Patiënt' begint met een spannende proloog waardoor de auteur je al gelijk het verhaal in weet te slepen en jou al een bepaald beeld voorschotelt en laat vormen van de dader. 

Petra Spark weet de spanning heel goed op te bouwen, want ondanks dat het verhaal misschien wat langzaam verloopt, blijft het boeiend door haar messcherpe schrijfstijl. 

Het verhaal draait voornamelijk om het hoofdpersonage Vincent die zijn rol als verpleger echt plichtsgetrouw uitvoert ondanks al de gebeurtenissen waar hij in verzeild raakt. 

De manier waarop de auteur dat doet, maakt dat je sympathie krijgt voor Vincent en eigenlijk minder meeleeft met de patiënt Peggy, die hulpbehoevend is, en aan de vreselijke ziekte ALS lijdt. 

Een verhaal dat uiteindelijk onder je huid gaat zitten. 

Petra Spark laat de lezer meepuzzelen, maar door het werkelijk subliem opgebouwde plot is het een hele klus om die puzzel als lezer op te lossen. 

De auteur weet je keer op keer te misleiden, te verrassen, en uiteindelijk de lezer naar een geniaal einde mee te nemen. 

Dit was mijn eerste kennismaking met de boeken van Petra Spark maar zeker niet de laatste.

Dini H.‘s vijf-sterren review van Petra Spark’s thriller “De Patiënt” getuigt van een diepgaande waardering voor het werk van de auteur. Dini prijst Spark’s vermogen om lezers te misleiden en te verrassen, en beschrijft het boek als een meesterlijk opgebouwde thriller die tot een geniaal einde leidt. Deze review geeft een duidelijke indruk van de spanning en het vakmanschap dat Spark in haar verhaal heeft gestopt, en het enthousiasme van de recensent is aantrekelijk voor mensen die niet zeker waren de boek te kopen.

Petra Spark, afkomstig uit Vilvoorde, België, heeft communicatiewetenschappen gestudeerd aan de KU Leuven en heeft een voorliefde voor bloedstollende verhalen. “De Patiënt” is haar vijfde thriller, na eerdere succesvolle werken zoals ‘Artikel13’, ‘Eén kans op zes’, ‘Gruwelijke Gave’ en ‘Astarte’. Deze achtergrond schept verwachtingen over de kwaliteit van haar werk, die volgens Dini H. volledig is.

De kern van het verhaal draait om Vincent Roels, een verpleger wiens leven in een neerwaartse spiraal zit. Zijn huwelijk is stukgelopen, zijn zoon is naar het buitenland vertrokken, en hij is zijn baan kwijt. Daarnaast draagt hij een donker geheim met zich mee. Wanneer zijn jeugdvriend Erik hem een baan aanbiedt als inwonende verpleger voor Eriks moeder, Peggy Vermoes, lijkt dit een uitkomst. Peggy lijdt aan ALS en heeft uitgebreide zorg nodig. Het verhaal krijgt een onverwachte wending wanneer Peggy, die via een spraakcomputer communiceert, Vincent confronteert met zijn diepste geheim.

Dini H. benadrukt de spanning en de psychologische diepgang van het verhaal. Vincent’s leven raakt steeds meer verstrengeld in een web van wraak en chantage, wat leidt tot gevaarlijke situaties. Dit element van constante dreiging en onzekerheid houdt de lezer op het puntje van zijn stoel.

Een opvallend aspect van Dini’s review is haar sympathie voor Vincent, ondanks zijn dubieuze verleden. Spark slaagt erin om Vincent’s karakter zo te presenteren dat de lezer meer met hem meeleeft dan met Peggy, de patiënt die aan een afschuwelijke ziekte lijdt. Dit getuigt van Spark’s vaardigheid in karakterontwikkeling en het creëren van complexe emotionele dynamieken.

De recensie concludeert met een lofzang op Spark’s vermogen om de lezer te laten meepuzzelen met het plot. De complexiteit en de subliem opgebouwde spanningsboog maken het oplossen van de puzzel een uitdagende maar bevredigende ervaring. Dini H.‘s eerste kennismaking met Petra Spark’s werk heeft haar duidelijk overtuigd om meer van haar boeken te gaan lezen.

Samenvattend biedt deze review een uitgebreide en overtuigende aanbeveling van “De Patiënt”. Dini H.’s enthousiasme en gedetailleerde beschrijving van het verhaal en de stijl van Petra Spark maken het boek zeer aantrekkelijk voor liefhebbers van het thrillergenre.

Ik ben op sommige punten meer akkoord dan op andere punten van Dini H.‘s recensie. Ik vond vond dat de cover van de boek eigenlijk best wel leeg leek, het gaf ons weinig uitleg over de boek en de masker leek me niet te passen met het rest van de boek. Op de andere punt waarmee ik wel akkoord was is dat we inderdaad echt wel medelijden met Vincent krijgen. We zien hoe hij langzaam begint te denken dat hij gek aan te worden is en hoe hij bijna al zijn vrienden en Family zoals zijn vader verliest gewoon door wat zijn moeder voor haar dood gedaan. Ik vond het ook zeer interessant dat wie we normal nooit als een gevaaarlijk persoon zien net wel een antagonist kan zijn, in dit geval Peggy die ik niet als een echt gevaar had gezien net omdat ze ALS heeft

In het einde vond ik de boek zeer aantrekken end interessant door hoe het ons liet denken dat Vincent niet een geloof bare narator was voor het ons een verrassend plot twist liet doorleven. Maar zelf wanneer we geloven dat Vincent inderdaad gek aan te worden was hadden we nog steef evenveel sympathie voor hem wat een interessante conendrum was want het zou fr schuld wel op hem gezet hebben zonder hem in onze ogen slecht te laten zien wat Petra sparks aanstekend goed heeft gedaan in mijn ogen

Heleen V.

4.0 star rating

05/11/22

Het net sluit zich.... 

Review by Heleen V. on 5 Nov 2022review stating Het net sluit zich....

Petra Spark heeft een lekker leesbare schrijfstijl. Het idee van een patiënt die laat merken je diepste geheim te kennen, zeker de manier waarop dit in dit boek gebeurt, is zeer origineel. Ik had wat moeite om in dit boek te komen. Vincent vind ik een triest figuur. Hij heeft hoop op een andere baan, een date en de contacten in zijn mobiel reagereRead more about review stating Het net sluit zich....

n amper op zijn berichten en belpogingen. Het lijkt alleen maar uitzichtlozer. Je leest hoe hij steeds meer pogingen doet, terwijl hij zich afvraagt wat er toch aan de hand is. De argwaan richting andere personages ga je als lezer ook voelen. Dat is goed gedaan en geeft onderhuidse spanning. Het net lijkt zich uitzichtloos rondom Vincent te sluiten. De uiteindelijke ontknoping kan werkelijk alle kanten opgaan. Als lezer heb je geen idee. Ook dat is knap uitgewerkt. De uiteindelijke ontknoping mondt uit in een spannende scene, die werkelijk onvoorspelbaar en knap gevonden is. Mijn leesplezier was iets minder omdat ik Vincent geen prettige man vind om veel over te lezen. Terugdenkend vind ik dat de schrijfster interessante personages opvoert, waar ik wel meer over had willen lezen. Anderzijds maakt dat de personages ook zodanig met ruis omkleed dat ze allen de dader hadden kunnen zijn.  Geniet ook van de prachtige cover en bijpassende boekenlegger

Ik ben meer akoord met Heleen. V haar review want we weten inderdaad niet wie de dader had kunnen zijn tot aan het uiteindelijke uitknoping van her verhaal zelf. Diet geeft ons de kans dus om elke personage rondom vincent goed te bekijken om te weten wie het nu net zou kunnen zijn en ze allemaal in vraag te stellen.

[schilderkoring]

Waarom zou ik investeren in het kunstenaarschap van schilder Rhoon?

Een reis naar het sublieme is gegarandeerd als u investeert in de artistieke capaciteiten van Painter Rhoon. De creaties van Rhoon vangen gevoelens, verhalen en tijdloze schoonheid op die verder gaan dan eenvoudige esthetiek. Elke penseelstreek op canvas is doordrenkt met passie en intentie, waardoor diepe introspectie wordt geïnspireerd en de geest wordt aangewakkerd. Rhoon's vaardigheid ligt in het inkapselen van menselijke ervaringen, gevoelens en landschappen en deze om te zetten in visuele symfonie'n.

Examining the Creative Visions of Painters Barendrecht and Rhoon Door de diepten van menselijke expressie en verbeelding te onthullen, fungeert kunst, in al zijn vormen, als een schakel tussen het materi'le en het immateri'le.Schilder Rhoon en Barendrecht zijn twee opmerkelijke figuren in de schilderwereld onder de vele kunstenaars wier werken galerijen sieren en het publiek boeien. Deze kunstenaars hebben hun naam in de archieven van de kunstgeschiedenis gedrukt met hun karakteristieke stijlen, unieke standpunten en onwrikbare belofte aan hun vak. De visie van schilder Rhoon

De artistieke carrière van schilder Rhoon getuigt van de kracht van passie en toewijding. Het werk van deze kunstenaar weerspiegelt een diepe waardering voor de natuurlijke wereld en de menselijke ervaring, met wortels in de pittoreske landschappen en het rijke culturele erfgoed vanSchilderwerken Rhoon . Om composities te cre'ren die een diepgaande connectie maken met de kijkers, combineren kunstenaars in elke penseelstreek elementen van licht, kleur en emotie om een ​​verhaal te vertellen. Via zijn schilderijen neemt Rhoon de kijker mee naar serene weiden, vorstelijke bossen en schilderachtige landelijke landschappen. Rhoon's vermogen om de essentie van deze landschappen vast te leggen door middel van nauwgezette aandacht voor detail en een scherp oog voor compositie, stelt kijkers in staat zichzelf te verliezen in vredige, contemplatieve momenten. De schilderijen van Rhoon roepen een gevoel van levendigheid op, of ze nu de zachte gloed van de schemering of de schitterende tinten van de zonsopgang vastleggen.

Barendrecht the Painter's Artistry

De stedelijke omgeving en de hedendaagse gevoeligheden hebben daarentegen een duidelijke invloed op de schilderstijl vanSchilder Barendrecht . Het werk van deze kunstenaar weerspiegelt een samensmelting van traditie en innovatie, nostalgie en vooruitgang, en is geïnspireerd door de drukke straten, dynamische stadsgezichten en diverse gemeenschappen van Barendrecht.

Schilderwerken Barendrecht tonen scènes boordevol activiteit en barstensvol verhalen die wachten om verteld te worden, waardoor het ritme en de vitaliteit van het stadsleven perfect worden vastgelegd. Barendrecht brengt de diversiteit en moeilijkheid van de moderne wereld in beeld via zijn schilderijen, die een kijkje bieden in de caleidoscoop van de mens, van de levendige kleuren van straatmarkten tot de stompe contrasten van torenhoge torens. Harmoniseren van creatieve visie

Ook al komen Schilders Rhoon en Barendrecht uit verschillende plaatsen en hebben ze verschillende inspiratiebronnen, ze zetten zich in om emotie uit te lokken, conventies uit te dagen en de grenzen van de kunst te verleggen. Door de creatie van hun individuele schilderijen nodigen deze kunstenaars toeschouwers uit voor een odyssee van onderzoek en leren, waarbij ze hun ogen openen voor nieuwe perspectieven en interculturele relaties bevorderen. Een financi'le investering in het artistieke talent van Schilders Rhoon en Barendrecht is een investering in schoonheid, inspiratie en de blijvende kracht van menselijke creativiteit. De creaties van deze kunstenaars zijn een bewijs van hun visie en van de universele taal van de kunst, waarbij elke creatie een moment uitbeeldt dat in de tijd is vastgelegd.

Ten slotte

De creaties van schilders Rhoon en Barendrecht zijn stralen van hoop en inspiratie in een wereld waar dingen voortdurend veranderen en onzeker zijn. Deze schilders inspireren ons om stil te staan, na te denken en dankbaar te zijn voor de wonderen van de wereld door onze aandacht te vestigen op de aangeboren schoonheid die overal om ons heen is.

[the10statecelebrationtour]

Zowel gisteren als vandaag hebben we in mini-bioscoop setting gekeken naar een over-the-top compilatie van optredens tijdens de jaarlijkse Hall of Fame introductie shows. Veelal bijzondere combinaties op het het podium en sublieme uitvoeringen. Na afloop loop je dan door een lange gang met foto's bij wijze van aftiteling. Dit bleek er nuttig, want het ging soms te snel om alle sterren op tijd te herkennen. Moeilijk om favoriete fragmenten te benoemen, maar de afsluiter met Prince en de snipper met Metallica en co sprongen er toch wel een beetje uit.

In een andere zaal stonden de optredens van vrouwelijke atiesten extra in de spotlight, met de complete uitvoering van de songs. O.a. Running Up That Hill van Kate Bush door St. Vincent was fantastisch!

[levisgeekstuff]

Sara

Deze maand verschijnt bij Dark Dragon Books het 3e en laatste deel van 'Sara'. Nee, geen stripbewerking van de telenovelle met Veerle Baetens, wel een ernstige en sfeervolle oorlogsstrip van Garth Ennis en Epting. Het verhaal volgt een team Russische vrouwelijke sluipschutters tijdens de gruwelen van de Tweede Wereldoorlog. 👉

Strak verhaal, sublieme tekeningen

Garth Ennis, bekend van oa. 'Preacher' staat bekend om zijn rauwe, ongefilterde verhalen. Met 'Sara' gaat hij een stap verder, maar niet op de manier die je zou verwachten. Ennis brengt hier een meer ingetogen, persoonlijk verhaal. Steve Epting, die we kennen van 'Death of Captain America', brengt het verhaal tot leven met zijn typische gedetailleerde en emotioneel geladen tekeningen. Zijn werk vangt zowel de schoonheid als de brutaliteit van de oorlog, en versterkt het verhaal van Ennis.

Diepgang en discussie

Deze strip, die oorspronkelijk verscheen bij TKO Studios, snijdt thema's aan zoals verzet, menselijkheid en opoffering. Het verkent wat het betekent om te vechten tegen alle verwachtingen in en benadrukt de kracht van vrouwelijke helden in de oorlog. Ennis en Epting duiken diep in de psyche van hun personages, en bieden een genuanceerde kijk op gender en oorlog.

Verdict

'Sara' is een must-read voor al wie eens wat diepers wil dat de doorsnee superhelden comic. Garth Ennis en Steve Epting leveren een krachtig, hartverscheurend verhaal dat de kracht van vrouwelijke soldaten in de schijnwerpers zet. Bonuspunten voor het dossier aan het eind van deel 1 met info over gebeurtenissen waarop dit verhaal is gebaseerd.

[indegazettevanindegazettepuntbe]

Vief West-Vlaanderen nodigt uit voor een sublieme beleving: Tentoonstelling James Ensor in Oostende – ‘Rose, Rose, Rose à mes yeux!’ https://www.westnieuws.be/vief-west-vlaanderen-nodigt-uit-voor-een-sublieme-beleving-tentoonstelling-james-ensor-in-oostende-rose-rose-rose-a-mes-yeux/?utm_source=dlvr.it&utm_medium=tumblr