#strooisellaag

[irisgardenecology]

Een fijne wintertuin: zo maak je je tuin winterklaar (of eigenlijk, NIET-winterklaar!)

Je tuin opruimen en aanharken voor de winter – liever niet, want een tuin heeft jou én dieren zo veel meer te bieden als je nu lekker lui bent. Wat kun je dan wel doen? Hoe maak je je tuin zo klaar, dat zowel jij als de dieren in je tuin er de hele winter van genieten? Continue reading Untitled

[brilmans]

Reeënstang en angstzweet

Al van kleins af aan heb ik de neiging om nieuw gebied te verkennen. Eerst grof voor de oriëntatie en daarna heel specifiek. De interessantste gebieden kam ik uit. En daarbij ga ik geregeld van het pad. Zo ook vandaag in een bos aan de rand van het Zuid-Duitsche dopje Rohrdorf.

Het plan was het bos van oost naar west door te doorkruisen. Dat moest kunnen had ik gezien. Volgens de kaart waren er paden genoeg en de afstanden te overzien. Met mijn rugzak vol ‘struininstrumentarium’ en een fles water voor de zekerheid vertrok ik.

Aanvankelijk ging alles volgens plan. Ik vond de ingang van het bos, ik volgde de paden, ging er af en toe vanaf en ik zag dat het mooi was. Het bos was afwisselend dicht begroeid en open. De vegetatie was gevarieerd en de bomen en planten groeiden waar ze wilden. Zo ook op de paden viel mij steeds meer op. Langzaam maar zeker veranderde het pad waarop ik liep in een woestenij. Omdat ik de west wilde bereiken baande ik me een weg door de vegetatie. Na enkele tientallen meters stond ik plots op een open plek in het bos. Een plek vol bosbesstruiken, humus en strooisellaag. Terwijl ik me tegoed deed aan de bosbessen viel mijn oog op een afgeworpen geweistang van een ree. Enthousiast raapte ik het op; wat een prachtige vondst!

Terwijl ik daar met mijn nieuwe natuurvondst in mijn hand stond te genieten, merkte ik op dat er geen doorgang naar de west mogelijk was. Daarvoor was de vegetatie veel te dicht. Ook in noordelijke richting was er geen doorkomen aan. En toen ik oostelijk keek, constateerde ik dat ik ook de plek waarvan ik was gekomen bijster was. Alles leek ondoordringbaar. F*ck, ik was verdwaald!

Nu is verdwaald natuurlijk een groot woord, wanneer je op je mobiele telefoon precies kunt zien waar je bent, maar als je door de dichte vegetatie geen mogelijkheid ziet om je route te vervolgen, dan breekt het zweet je toch uit. Zweet met een zweem van angst. Zeker wanneer meerdere pogingen de weg terug te vinden op niets uitlopen.

Uiteindelijk vond een route die begaanbaar was. Een totaal andere, dat wel, maar dat deed er niet toe. Ik was al lang blij. En dat ik uiteindelijk ergens aan de zuidkant van het bos op een snelweg stuitte nam ik ook voor lief. Die weg kende ik tenminste. En wat betreft het gewei, daar heb ik een onvergetelijk verhaal bij.

[hardnekkig]

“Laten we evolutie richting de aangrensende mogelijkheid duwen." zegt hij. “Niets in de natuur maakt zin zonder evolutie. Zoals ik het zie, is  evolutie de essentie van de natuur. De natuur is evolutie. Ik geloof dat  we de natuur drukken naar een nieuwe periode, waarin deze resistent is  tegen mensen. Evolutie maakt dit mogelijk. De mens verandert en daarmee de natuur. We moeten het nieuwe wilde omarmen, niet tegengaan." Laat komen wat komen gaat. Terug naar het lindenwoud kunnen we niet. Een goede strooisellaag maken kunnen we wel.  

[mantingerdijk]

Rankende helmbloem

Rankende helmbloem – Ceratocapnos claviculata De fijne, tere planten die in de strooisellaag lijken te groeien van voedselarmere, zure naald- en loofbossen met witte tot lichtgele kleine bloemen in trossen is de Rankende helmbloem, Ceratocapnos claviculata op het Mantingerveld .

[jafias]

Schokkend: zoveel beestjes zitten erin je Kerstboom

Schokkend: zoveel beestjes zitten erin je Kerstboom

Je hebt er waarschijnlijk nooit echt bij stilgestaan. Maar de kerstboom die in je woonkamer staat, is niet bepaald ‘schoon’. Volgens een Deense onderzoeker zitten er in de gemiddelde kerstboom zo’n 25.000 kriebelige beestjes.

En het slechte nieuws is: je kunt eigenlijk niet voorkomen dat je ze in huis haalt.

Wat je niet ziet…

De meeste beestjes zitten in het hout of in de strooisellaag van de…

[hardnekkig]

Bas vertelde mij dat hij ’s nachts tuinen vol zaaide met onkruiden. “Geef me één goede reden waarom ik het niet zou doen”, zegt Bas; ”Ik kan het niet uitstaan zulke geordende en steriele tuinen.” Dit was Bas als ecoloog. Voorkeur hadden inheemse onkruiden. Bijvoorbeeld zoiets als brandnetel. Of het inheems of uitheems was maakte Bas niet al te veel uit, maar hoe langer een plant op een plek was hoe groter de kans dat het veel insecten op zich heeft. Dat en chemie, en of er meerdere verwante soorten aanwezig waren. "Ik laat de natuur vrij.” zegt hij.

Het koste de douglasspar een aantal jaren om meer leven te kunnen herbergen. Zo gaat dat. De bospest heeft nu meer gewervelden dan de inheemse vogelkers. Elk organisme heeft z'n eigen invloeden: de natuur is altijd een remix. Dit is de remix. Berken-eikenbos met rode eik. De rode eiken die ooit naar Europa zijn gebracht worden beetje bij beetje, langzamerhand, Europese rode eiken. "Het kan niet anders, maar het kost tijd." zegt Bas: "Laat de natuur maar haar creativiteit los gaan op de rode eik.”

“Laten we evolutie richting de aangrensende mogelijkheid duwen." zegt hij. “Niets in de natuur maakt zin zonder evolutie. Zoals ik het zie, is evolutie de essentie van de natuur. De natuur is evolutie. Ik geloof dat we de natuur drukken naar een nieuwe periode, waarin deze resistent is tegen mensen. Evolutie maakt dit mogelijk. De  mens verandert en daarmee de natuur. We moeten het nieuwe wilde omarmen, niet tegengaan." Laat komen wat komen gaat. Terug naar het lindenwoud kunnen we niet. Een goede strooisellaag maken kunnen we wel.

"Wat ik doe is een lange traditie, het is de essentie van de mens, het is onze niche. Wat is deze niche? Het transformeren van onze omgeving. De aboriginals in Australie gebruikten vuur om het landschap open te krijgen en habitat voor bejaagbaar wild te maken. De indianen in Noord-Amerika doodden wasberen en herten die concureerden met hen om noten. In de Amazone zijn gebieden oerwoud vol met aangeplante noten- en fruitbomen." Bas was een ware iconoclast. In zijn woorden: "De toekomst is van de nieuwe nakomelingen van de natuur ." Een natuurbeschermer zou het onnatuurlijk vinden wat Bas deed en doet. "Fout, het is niet onnatuurlijk,” zegt Bas, "Wij mensen zijn van nature vormgevers van onze omgeving. Ik doe niks anders dan dat. Niché constructie. De toekomst is van de onkruiden."