#spreekwoord

[meerkoetjes]

"In het water vallen" is zo'n grappig spreekwoord. Hoeveel dingen werden er verpest door de regen dat op een gegeven moment iemand dit voor het eerst zei. 10/10 een nederlands icoon

[zoueriemandzijnopmars]

Van de "speak your language day" asks:

✌ ✓ ☮

✌ : favourite proverb/saying from your language

Ik weet niet of het echt mijn favoriete spreekwoord is, maar de laatste tijd gebruik ik "Spreken is zilver, zwijgen is goud" veel. (Vooral mensen op het internet zouden het zich soms wat meer moeten herinneren)

✓ : funniest word in your language

Hmm, ik zei laatst wel een keer 'verbolgen' onironisch, en een vriendin ging helemaal stuk, omdat het zo'n ouderwets woord is, dus nu moet ik daar telkens aan denken. Toen zijn we trouwens ook andere ouderwetse woorden gaan opzoeken en ik houd wel echt van het woord 'knurft', want sommige mensen zijn nou eenmaal echt knurften.

Oh en ik vind de woorden 'infaam en abject' ook heel leuk, dankjewel Bram Moskowicz

☮ : translate the first lines of your favourite song in your language

Ik ben voor All too well van Taylor Swift gegaan, want de 10 minuten versie luister ik echt te veel:

Ik liep met jou door de deur, de lucht was koud Maar op een of andere manier voelde het als thuis En ik liet mijn sjaal achter in het huis van je zus En je hebt hem zelfs nu nog in je la liggen

Bedankt voor de vraag!

[pizza-ra-bizza]

Loki

Tema:  Loki

Thomo: kettings gebind, en sal hy losgelaat

Die duiwel is los: Logi Eretha Terra ‘ Die segswyse verdien spesiale vermelding. Dit is direk herleibaar nadie Germaanse god Loki, wat ook met die duiwel geassosieer is. Die mitologiese Germaanse Loki toon heelwat ooreenkomste met die Christelike "gevalle engel" (oorspronklik uit die Egiptiese mitologie ). Weens sy wandade is Loki in die Egiptiese mitologie Logo weet of praat hiervan en en bieg in mitologie in kettings gebind, en sal hy losgelaat by Brant word aan die einde van die wereld. Hieruit kom die spreekwoord "do was de duvel los geworden" (Grimm, 1883:244)

[mijnniemandsland]

1-Oog.

In het land der blinden, zo zegt het spreekwoord, is één oog koning. De betekenis van deze uitdrukking is alom bekend: degene met een klein beetje meer kennis of vermogen heeft een voordeel. Maar in de realiteit, in de dagelijkse praktijk, blijkt dat de “koning” met zijn ene oog vaak degene is die verantwoordelijkheden krijgt opgelegd en de rommel mag opruimen die anderen niet eens zien. In veel…

[nihmue]

De spijker die er bovenuit steekt, krijgt de hamer.

Indonesisch spreekwoord

[peterpijls1965]

Bericht uit het beschermde huis (9)

Oorlog is de voortzetting van de diplomatie met andere middelen, zei de Duitse generaal Von Clausewitz. Maar de opperste kunst van oorlogsvoeren is de vijand onderwerpen zonder strijd, was zijn Chinese collega Sun-Tzu hem voor, in 500 voor Christus.

Aan beide krijgsheren moet ik veel denken nu ik dezer dagen bezig ben met het opschonen van mijn vrienden- en kennissenkring. Een noodzakelijk, maar pijnlijk proces.

Wie zoals ik nog niet zo lang chronische lichamelijke en geestelijke beperkingen heeft, maakt mee dat boezemvrienden zich zonder opgaaf van reden op afstand zetten, terwijl kennissen uit de periferie van mijn bestaan zich plots profileren als integere vertrouwelingen.

Een wonderlijke gewaarwording. Ik heb de afgelopen jaren mijn definitie van vriendschap drastisch moeten herzien. Was ik eerst de overtuiging toegedaan dat vriendschappen voor altijd zijn, nu heb ik moeten vaststellen dat ook vriendschappen vloeiend kunnen zijn, van kleur kunnen verschieten en misschien wel net zo wisselvallig van aard zijn als mijn bipolaire stoornis.

Dat is winst, want kennelijk had ik veel te romantische opvattingen over vriendschap.

Een vriendschap opzeggen is voor sommigen kennelijk net zo moeilijk als het beëindigen van een liefdesrelatie, heb ik gemerkt. De een doet het door te beloven langs te komen, en vervolgens niets meer te laten horen. Een ander beantwoordt brieven en e-mails niet meer, zonder toelichtende verklaring.

Nou is het m’n eer te na om achter die mensen aan te lopen, om te informeren waarom ik kennelijk niet meer de moeite waard ben. Maar gelukkig ben ik niet zo’n masochistische christen die z’n vijand de andere wang toekeert, en helemaal vrij van rancune ben ik ook niet, dus een enkeling heb ik teruggepakt, op een manier die ik hier niet zal onthullen, want in tegenstelling tot de generaals Von Clausewitz en Sun-Tzu verklap ik mijn defensieve en offensieve strategieën nooit in detail. Maar met Sun-Tzu ben ik in z’n algemeenheid van mening dat je er altijd naar moet streven de vijand te onderwerpen zonder strijd.

Een Chinees spreekwoord luidt dat als je maar lang genoeg aan de oever van de rivier blijft zitten, het lijk van de vijand vanzelf voorbij komt drijven. Dat heb ik in een enkel geval min of meer gedaan, gevoed door de wetenschap dat wraak een gerecht is dat koud wordt opgediend.

En me ondertussen inprentend dat de vrienden en vriendinnen die overblijven veel belangrijker zijn dan de verraders. Ik geloof nog steeds dat belangeloze liefde de enige kernwaarde van het bestaan is. Daarom schoot ik in de lach toen een geliefde onze relatie beëindigde met drie bitse zinnetjes op Facebook, inclusief een link naar een videoclip van Madonna, The power of goodbye.

Zoveel slechte smaak en lafheid was ik relatie-technisch nog niet eerder tegengekomen. Ik hoop dat de lezer het me niet euvel duidt dat ik niet gereageerd heb, wat natuurlijk ook een reactie is. Het menselijk tekort gaat aan niemand voorbij, dus ik vergeef haar.

2014

[rotterdamvanalles]

Geschiedenis van Kralingen (deel 2) Foto 1 Gezicht op de Oostzeedijk. Foto 2 De Koninginnekerk aan de Boezemsingel, vanaf de Vredenoordkade. 1908-1912

19e eeuw

De oudste bestaande kerk van Kralingen is de hervormde Hoflaankerk uit 1841, een Waterstaatskerk van de hand van bouwmeester A. Roodenburg op de hoek van de Oudedijk. Aan het eind van de Hoflaan bij de Oostzeedijk staat de rooms-katholieke Sint Lambertuskerk uit 1877, een ontwerp van Evert Margry. Bezienswaardig is ook de Kuyl’s Fundatie, in 1814 door Pieter Pické gebouwd aan de Schiekade in Rotterdam Centrum en in 1969 verplaatst naar de nieuwe locatie ’s-Gravenweg 71. Thans vindt men in bijvoorbeeld de Lusthofstraat, de Jericholaan, Avenue Concordia en de stationshal van metrostation Voorschoterlaan nog enkele voorbeelden van jugendstil en latere art deco. Het Arboretum Trompenburg, in de 19e eeuw aangelegd op de buitenplaats 'Zomerlust', is internationaal vermaard onder plantenkenners en wordt dagelijks bezocht door wandelaars, die rust zoeken in de wereldstad Rotterdam. Het Park Rozenburg werd vanaf circa 1900 ingericht rond een treurwilg die eeuwenlang over een vijver hing, maar in 2002 of 2003 is bezweken. Oude monumentale bomen als platanen, berken, beuken, iepen en andere bomen vallen in Kralingen op. In 1760 werd de rode beuk Fagus Sylvatica Pupurea geplant die nu waarschijnlijk de oudste boom van Rotterdam is[2]. Hij staat nu in de tuin van een huis aan de Slotlaan. Ook op de Vijverweg staan in tuinen drie eeuwenoude monumentale rode beuken, waarvan er één is gekapt. Dat leidde op17 december 2020 tot de aangenomen motie Bescherm Rotterdamse bomen in de Gemeenteraad Rotterdam om bomenkap op privéterreinen te voorkomen.

Zo oud als de weg naar Kralingen is een Rotterdams gezegde om aan te duiden dat iets wel heel erg oud is. De in het spreekwoord bedoelde weg is de 's-Gravenweg, de oude weg van Gouda naar Kralingen. Waar deze weg overgaat in de Oudedijk, op de hoek met de Hoflaan, staat (een replica van) het oudste ANWB verkeersbord van Nederland: een wegwijzer richting Rotterdam 4 kilometer naar het Westen.

Het blad Mathematische Wetenschappen, Natuurwetenschappen en Geneeskunde uit 1888 geeft voor het Rotterdamse gezegde de volgende verklaring: "Engelberts ( Aloude Staat der Ned. ) meent, dat deze spreekwijze afkomstig is van de oude heerweg der Romeinen, waarvan bij Kralingen nog overblijfselen werden gevonden. Deze weg werd in de middeleeuwen nog gebruikt en zoo sprak men van den Kralingschen weg als een voorbeeld van hoogen ouderdom."

Halverwege de 19e eeuw werd een spoorwegverbinding naar Utrecht aangelegd. De Marinewerf aan de Oostzeedijk verdween en in 1856 werd de Ooster Oude Hoofdpoort gesloopt voor de bouw van een treinstation. In 1857 begon het opspuiten van land voor wat nu de Maasboulevard is. Het Maasstation heeft echter een letterlijk bewogen geschiedenis. In mei 1940 werd het gebouw grotendeels verwoest en in 1953 vertrok de laatste trein.

De Nieuwe Rotterdamsche Gasfabriek werd aan de Oostzeedijk gebouwd in 1852, ter aanvulling op de Gasfabriek Feijenoord. Later volgde een elektriciteitscentrale. De fabriek sloot in 1926. Sinds de jaren 1970 is een grondige sanering van de bodem gaande. Er resten een deel van de muur en een poortwachtershuis aan de Oudedijk.

Foto's komen uit de collectie van @stadsarchief010 en de Informatie komt uit wikipedia.

[charleshaddonspurgeon]

Nabij De Zon | Dreiging van binnenuit Zalig is de man, die verzoeking verdraagt; want als hij beproefd zal geweest zijn, zal hij de kroon des levens ontvangen, welke de Heere beloofd heeft degenen, die Hem liefhebben. Jakobus 1:12 Een oud spreekwoord zegt: ‘Aan een leeg vat is niet altijd te zien of het waterdicht is, maar als het met water gevuld is, zal blijken of het wel of niet lekt.’ Het is in onze welvaart dat we op de proef worden gesteld. Pas als een mens groot succes heeft, komen we erachter wie hij is. Door lof wordt hij hoogmoedig, in welvaart komt zelfzucht openbaar, en geleerdheid maakt het lek van ongeloof zichtbaar. Succes is de vuurproef voor het karakter. En daarom kan de voorspoed, die door sommigen uitsluitend als positief gezien wordt, beter beschouwd worden als een intensieve vorm van beproeving. O, Heere, bewaar ons evenzeer als het ons voor de wind gaat als wanneer we tegenslag krijgen. ‘Een garnizoen is niet veilig als de vijand binnen de poort is.’ U kunt al uw deuren vergrendelen, alle vensters sluiten, maar als de dieven zelfs maar een klein kind naar binnen hebben gebracht dat de grendels kan wegtrekken, is het huis niet beveiligd. Al het water van de zee kan een schip geen schade berokkenen, totdat het water het ruim binnendringt. Het is daarom duidelijk dat het grootste gevaar van binnenuit dreigt. Alle duivels uit de hel en alle verleiders op aarde kunnen ons geen kwaad doen als onze natuur niet verdraaid was. Helaas is ons hart de grootste vijand; dat is de kleine dief die in het huis geboren is.

[hafffff]

Een calathea, een kledingkast

“Zeg, willen jullie ook nog wat leesten mee?” Ik keek mijn zusje vragend aan of zij het misschien had verstaan, maar ze keek even verbaasd terug. Misschien is dit net weer het Zuid-Limburgse dialect wat communicatie soms moeilijker maakt. Of we hebben haar gewoon niet goed verstaan. Ik gokte op dat laatste. “Sorry, wat zei je?” “Willen jullie nog leesten mee?” “Of we wat willen meenemen?” “Lees-ten.” “Wat zijn dat?” De vrouw van mijn opa zuchtte, glimlachte met een blik in haar ogen zoveel als de jeugd van tegenwoordig weet ook niks meer. “Kom maar, ik laat het wel zien.” Mijn broertjes, zusjes en ik liepen met haar mee van de keuken naar de grote achtertuin, naar een brede tafel onder de overkapping tussen de schuur en het huis. Daarop uitgestald leek op het eerste oog een enorme verzameling houten klompen, maar was dat bij nader inzien toch niet. Er was geen opening waar je je voet in kon steken, het was volledig dicht. De meesten waren per twee aan elkaar gemaakt met grof touw, je kon het zo in de kerstboom hangen. Sommige stonden los van elkaar, maar vormden wel duidelijk een paar van een linker- en rechterschoen. Maar we wisten eigenlijk nog steeds niet waar we naar keken. “Ach ja, inderdaad,” zei mijn moeder, die ons naar buiten was gevolgd. Ze pakte één van de houten figuren op. “Zijn leesten. Dit gebruikte hij altijd in zijn werk, het is een mal waar je de schoen omheen maakt.” “Ooh,” zei ik, terwijl er wat kwartjes begonnen te vallen. “Léésten. Zoals het spreekwoord.” “Welk spreekwoord?” vroeg de rest. “Schoenmaker, blijf bij je leest,” zeiden mijn moeder en ik in koor. We zijn tevens een onverslaanbaar duo met 30 Seconds. Opa Lei was zijn leven lang schoenmaker, podoloog, voetverzorger. Hij had een werkruimte aan huis, waarvan ik me niet kan herinneren dat ik er ooit ben geweest. Het moet er vol hebben gestaan, gezien hoeveel leesten er nog buiten op tafel lagen, twee aan twee, terwijl de vrouw van mijn opa vertelde dat ze het overgrote deel al had weggedaan. “Misschien kan de rest met de kist mee de oven in,” opperde één van ons aan de rest, binnensmonds, het voelde te vroeg om zoiets hardop te zeggen. We pakten ieder van ons een paar leesten, aten vlaai, wachtten tot we weer naar huis konden gaan. Het was mei en het was warm, in de zon speelden we kaartspelletjes met mijn neefjes van elf jaar die ik die dag voor het eerst ontmoette, zelfs hun moeder had ik nog niet eerder gezien. Ik breide verder aan een tas gedoemd te mislukken, maar het gaf niet, het was een fijne handeling tijdens het praten en luisteren. We bespraken standaard onderwerpen als werk en huizen kopen, hadden het er niet over waarom we er waren, dat gebeurde alleen in de autorit heen en terug, in het bijzijn van wie we ook gevoelsmatig vonden dat het familie was.

De laatste keer dat ik er was geweest voordat hij ziek werd was in december, de keer daarvoor zo’n goede acht jaar terug. In december was ik net verhuisd en in de kerstvakantie hadden mijn moeder en ik bij Opa Lei een oude houten kast opgehaald die dienst zou doen als mijn kledingkast. Ze hadden de kast al jaren, gekregen van een klooster waar ze allebei pedicures aan de nonnen hadden gegeven. De toekomstige kledingkast was ook een voormalige kledingkast, de stang helemaal bovenin waar de nonnen hun habijten aan ophingen zat er nog steeds. Mijn vader maakte er drie plankjes in, mijn aandeel daarin was dat ik de waterpas vasthield en zorgde voor koffie. Mijn moeder praat ook veel, maar is minder fel en rechtlijnig dan haar vader. Hij maakte zijn eigen regels, liet mijn moeder en haar zusje in die korte tijd tussen het vertrek van mijn oma en de aankomst van de stiefmoeder staan op de achterbank van de auto, door het open dak, terwijl hij door de wijk scheurde, hun haren werden pas weer geknipt toen de stiefmoeder in beeld kwam en toen ze na lange tijd weer eens naar de tandarts gingen, hadden ze gaatjes van het suikerrijke dieet. Fysiek reisde ik nauwelijks af naar hun huis in Limburg vlakbij de Wallonische grens, en zij kwamen niet naar Nijmegen, maar we hadden af en toe contact via sms en later, op zijn verzoek, Signal. Hij stuurde me graag cartoons of tweets door waarin religie belachelijk werd gemaakt, Geert Wilders en de extreemrechtse politiek op de hak werd genomen of, toen hij via mijn moeder, die wel nog regelmatig langsging, hoorde dat ik vegetariër ben, de vee-industrie. In één van de lockdowns in 2020, of 2021, wie zal het zeggen, stuurde ik via Omapost een zelfgemaakt kaartje naar onze grootouders. Namens de rest, maar het lot van de oudste is dat die dat soort dingen bedenkt en uitvoert. Dat ik er geen naar haar vader en zijn vrouw had gestuurd, bedenk ik me pas als mijn moeder me ernaar vraagt. Ik stuur er alsnog een, met dezelfde foto en een andere tekst, en vraag me af of ik me schuldig moet voelen dat ze niet in het laatje ‘opa en oma’ in mijn hoofd zitten, of dat sommige dingen buiten jezelf veroorzaakt worden. ��Oja, wil je deze ook nog mee?” vroeg de vrouw van mijn opa toen we de houten kledingkast met beleid in de aanhangwagen hadden getild. Uit goed fatsoen, omdat ik het niet vond kunnen dat ik na acht jaar afwezigheid alleen de kast in zou laden om direct huiswaarts te gaan, hadden we anderhalf tot twee uur in de woonkamer gezeten met thee en koekjes en ging het over een knieoperatie, de Belgen van net over de grens die niet konden autorijden, de honden, de zoons en de kleinkinderen, maar geen enkel moment werd gevraagd wat ik de afgelopen acht jaar had gedaan, of nu deed, hoe het ging, of waarom ik er eigenlijk al die tijd niet geweest was en of ze het achteraf gezien anders hadden aangepakt? Nu stonden we in de hal tussen de woonkamer, keuken en de voordeur in, ik voelde de afdruk van het zware hout nog in mijn handen en de decemberkou in mijn vingers, en ze wees op een kamerplant die naast het raam stond, een calathea. Een flinke, met veel diepgroene bladeren, goed onderhouden enerzijds door het licht dat door de vitrage valt door het raam waar de plant altijd naast heeft gestaan, anderzijds door haar groene vingers die ook verantwoordelijk zijn voor de verzameling bonsaiboompjes in de achtertuin die met zoveel zijn en zo minutieus onderhouden dat die tuin voelt als een museum, met gaas gespannen eromheen zodat de kippen in het achterste deel van de tuin niet al dat harde werk binnen enkele seconden tenietdoen. Ik zet de plant bij thuiskomst in de slaapkamer, die te donker is, en vergeet net iets te vaak water te geven. De reddingsactie, die inhoudt dat de plant naar de woonkamer verhuist en regelmatiger water krijgt, mag niet baten, en al na enkele weken in het grauwe januarilicht is het aantal bladeren gehalveerd, sterven ze één voor één af, tot er nu, in oktober, nog één klein groen blaadje zijn best aan het doen is, maar ook al droge randen laat zien, [deel 2]

[woordvandeweek]

Week 20 24-06-2023

Column

Ik zou graag deze week willen beginnen met twee regels stilte voor de 79 drenkelingen die Regelrecht naar de bodem van de Egeïsche zee zijn verbannen door een paar Klootviolen van de Griekse kustwacht, die maar niet wilde ingrijpen.

Toch zal ik het niet onder stoelen of banken steken dat ik er wel meerdere mooie woorden aan over heb gehouden (de een z'n dood is de ander z'n brood). Laten we dit sporadische ongeval maar voor de rest van deze column  Verzuchten, want het is echt onmogelijk om aan dit onderwerp het woord 'Lievelingsliedje' te koppelen.

Vandaag was het echt heel leuk bij 'Kust Bende'. Het was echt een extravagante bedoeling. Ide is eerste geworden!! Wij zagen het allemaal allang aankomen, maar bij Ide hakte het in als een Heggenschaar. Ik schrijf dit midden in de Rompslomp en zit aan tafel met Rompslomp. Dit allemaal in de Kleermakerszit die erg oncomfortabel is.

Ik zou graag deze Woordenwaterval graag willen afsluiten met een Bombastisch spreekwoord die mij altijd bij blijft: "Ieder bakt zijn koek zoals hij hem eten wil" Amen

[rausule]

Appius Claudius Caecus tr.

voor God is hierdie kontrak slegs geldig wanneer die kontrakterende partye gelees en geskryf is App'_ius dusa deum. Volente Deo legem discis et scribis.

Appius Claudius Blind (4de-3de eeu vC) was 'n politikus, skrywer en redenaar. Hy het as protagonis aan die belangrikste gebeurtenisse van die tyd deelgeneem, van die oorlog teen die Samniete (326-304 vC) tot dié teen die Etruskers en die Samniete self (298-290 vC), daarna tot dié teen Taranto en Pyrrhus (282-272 vC). ). Jy het die posisie van sensor van 312 tot 307 vC beklee. en dié van konsul in 307 en 296 vC. Hy het konsekwent die plebejers bevoordeel en die reëls met betrekking tot burgerlike status hervorm, en selfs kinders van vrygestelde slawe in die senaat ingevoer. In 312 vC. hy het die eerste gedeelte van die Via Appia gebou, wat Rome met Capua verbind het. Beroemd is die redevoering wat hy in die senaat gelewer het - alhoewel teen dié tyd tot blindheid van ouderdom verminder is - teen die vredesvoorstelle van die ambassadeur van Pyrrhus.

die werke

Drie fragmente van 'n versameling spreekwoorde (Sententiae) deur Appio is bewaar, waarskynlik in Saturnus, waarin kenmerke tipies van Latynse ruimtelike en populêre kultuur gemeng is met karakters wat van Griekse maxims afgelei is. Onder hulle is die bekendste die een waarin die mens verhef word as die enigste arbiter van sy eie lot: faber est suae quisque fortunae (elkeen is die argitek van sy eie lot»). Vandag word geglo dat die beginsels wat deur Appius Claudius versamel is nie oorspronklik is nie, maar deur hom versamel is vanaf die werke van die Griekse komiese teater. Trouens, in die Hellenistiese tyd het die karakters hul grappies dikwels afgesluit met spreekwoordelike frases, wat 'n lering oorgedra het.

Op juridiese gebied moet ons melding maak van die samestelling van 'n verhandeling getiteld De usurpationibus en die publikasie, deur die sekretaris daarvan, die vryman Cn. Flavio, van die ius Flavianum, 'n versameling van juridiese norme, waarmee die antieke voorreg van dade van prevarication van die pouse weggeneem is.

'n Ortografiese hervorming dateer ook terug na Appio. Die Latynse taal was nog in vorming, die alfabet was nie heeltemal gestabiliseer nie en Appius Claudius het 'n probleem opgelos wat destyds ontstaan ​​het, dié van rhotakism: die -- in die intervokaliese posisie was geneig om 'n tussenklank tussen la ze la r aan te neem. Appius Claudius het die letter definitief in die alfabet ingestel en la uitgeskakel en sodoende oplossing vir die probleem gegee. Soos ons gesien het, het Appius Claudius 'n veelsydige en veelvlakkige persoonlikheid gehad, juis om hierdie rede verskyn hy as die eerste "Romeinse intellektueel" wat voldoende omskrewe kenmerke aanbied en van wie 'n portret geteken kan word. Dit is nie toevallig dat hy onthou word as die eerste histories bewese Latynse prosaskrywer en die eerste redenaar wat in Rome bekend geword het nie. Ons weet nie met sekerheid hoeveel redes Appius Claudius Cicco in sy hele lewe uitgespreek of geskryf het nie, maar dit was heel waarskynlik baie, aangesien Cicero in die Brutus (55) sê:

Paar Etruskiese temmers, 6de eeu vC. C.. Tarquinia, Graf van die Leeuwyfies.

possumus Appium Claudium suspicari disertum. <ons kan ons voorstel dat Appius Claudius welsprekend is, of toegerus is met die fasiliteit van parole.

Lêer toegestaan ​​deur die Uitgewer vir die persoonlike gebruik van Prof.ssa Orrú Maria Rosa - cod.fisc.

[preachingdrummer]

Wijs Worden

‘Als je met wijze mensen omgaat, word je wijs. Maar als je bevriend bent met dwazen, loopt het slecht met je af. Spreuken‬ ‭13‬:‭20‬ ‭BB‬‬ Waar je mee omgaat daar wordt je mee besmet!, zegt een oud spreekwoord en onze bijbeltekst van vandaag lijkt dat te bevestigen . Wat is er dan zo belangrijk met wie je omgaat zou je denken? Is het je wel eens opgevallen dat wanneer je lang met iemand omgaat…

[sneeuwwater]

Als je op twee konijnen tegelijk jaagt, vang je er niet één.

Russisch spreekwoord blijkbaar

[hildeshongarije]

Afgestudeerd ....

Dinsdag 27 juni 2023

Het is een feestjaar voor ons hoor.  Vrijdag studeert kleinzoon Eirik af aan de  Basisschool.  Klaar om na de vakantie nieuwe wegen te ontdekken in het secundair onderwijs!  En gisteren studeerde Fenno af aan de kleuterschool.  Klaar voor het eerste leerjaar!  Het werd op gepaste wijze gevierd op school!  Wat vliegt de tijd!

Eindelijk genieten we nu van een periode met mooi weer.  Een nat najaar, een natte winter en een nat voorjaar zorgde er voor dat de moestuin flinke achterstand opliep.  Maar het gaf ons wel de kans om andere klussen aan te pakken.  Klussen die telkens werden uitgesteld.

Zo pakten we eindelijk de voortuin aan.  Het stukje tussen het huis en de stoep dus.  Onkruid deed het daar geweldig.  Maar mooie planten wilden daar absoluut niet groeien.  Telkens weer begonnen ze wel in het voorjaar, maar al snel geven ze er de brui aan.  Dus het plan was: alles verwijderen, antiworteldoek en daarbovenop kiezels.  

We ontdekten al vlug waarom mooie planten niet lukten ...   Die hele voortuin is eigenlijk een bakstenen vloer met een laag aarde.  Genoeg aarde om iets te planteen, om grassen te laten groeien ... maar onvoldoende voor dieper wortelende planten.  Heel blij dus met onze beslissing.  Het geheel moet nog een beetje ‘groeien’, maar we zijn tevreden met het resultaat tot nu toe.  Van onze NL buren/vrienden kregen we een hele voorraad vetplantjes die heel graag het muurtje zullen sieren.

Onze ‘piemelplant’ (Voodoo lelie) Kreeg vorig jaar heel wat ‘jonkies’.  Luc had de knollen in aparte potten gezet.  Het was dus afwachten of ze daarmee tevreden zouden zijn.  De moederplant zorgde in het vroege voorjaar voor een bloem.  Welriekend kon je ze niet noemen, maar speciaal was ze wel.

Daarna was het echt heel lang wachten tot er in die kale potten iets gebeurde. Maar geduld wordt beloond, zegt het spreekwoord.  En in dit geval klopte het helemaal.  Trouw elke week een beetje water zodat de aarde niet zou uitdrogen ... en plots verschenen er kleine topjes!  Waw!!!!!

Geen voodoo lelie maar wel een mooie witte lelie in ons bloementuintje.  De natuur weet ons te verrassen!

[mijnniemandsland]

Been.

In dit artikel onderzoeken we het intrigerende spreekwoord “als twee honden vechten om een been, loopt de derde er mee heen”. Dit gezegde suggereert een derde partij die voordeel haalt uit een conflict tussen twee andere partijen. Hoewel de metaforische betekenis van dit gezegde duidelijk is, vormt het een interessant uitgangspunt voor een wiskundig onderzoek. Stel, we nemen dit gezegde…

[peterpijls1965]

Hikikomori en de Shintovloek

Eén miljoen jonge Japanners leeft in een volledig isolement door de eenzaamheidsstoornis hikikomori. Dat betekent letterlijk; opgesloten in het eigen huis. De lijders zijn onmachtig deel te nemen aan sociale activiteiten. Ze gaan vaak alleen ’s nachts het huis uit om in een avondwinkel eten te kopen. Falen op school of pesterijen door medeleerlingen of leraren zijn vaak de oorzaak. Anderen zien hikikomori als een ultieme poging om te ontsnappen aan het verstikkende conformisme in Japan.

Naar schatting één op de vijftig Japanse gezinnen krijgt met hikikomori te maken. De stoornis wordt gezien als symptomatisch voor een cultuur waar het uitdrukken van individuele gedachten en gevoelens niet wordt toegestaan. De groepsdruk is immens. Het zelfmoordcijfer in Japan was dan ook het hoogst van alle geïndustrialiseerde landen, nog afgezien van de doden door karoshi – sterfte door extreem overwerken.

Ik weet een beetje af van deze materie omdat mijn Japanse ex-vrouw een broer had die leed aan deze stoornis. Ik ontmoette Juusuke voor het eerst toen hij al lang leefde in een klein, geelgerookt kamertje in Kyoto. Juusuke faalde op de middelbare school. Omdat hij zijn familie aldus gezichtsverlies bezorgde, isoleerde hij zich radicaal, geheel in lijn met de Japanse schaamtecultuur. Maar er bleek nog een andere, religieus gevoede uitleg te spelen, die ik later zal uitleggen.

Toen ik Juusuke ontmoette was hij 31, maar ik leek te kijken naar een gestolde puber van 17. Iemand die ook lichamelijk in zijn ontwikkeling was blijven steken. Hij zei vrijwel niets, en vermeed oogcontact. Eerlijk gezegd meende ik te staren naar een levende dode, voor wie alleen een zelfgekozen dood een logische uitweg leek uit zijn ellende.

De vader van Juusuke, mijn toenmalige schoonvader, vond helemaal niet dat zijn zoon leed aan een stoornis. Volgens mijn ex-vrouw kende hij het begrip hikikomori niet eens. Mijn schoonpa, een diep religieuze gepensioneerde bankier, had een heel andere verklaring voor het noodlot van zijn zoon.

Volgens hem maakte Juusuke’s grootmoeder ooit de dodelijke fout een bloeiende kersenboom om te zagen. Kersenbloesem is een nationaal symbool in Japan. En de geest van de boom, de kami, zou daardoor dermate boos zijn geworden, dat Juusuke het doelwit werd van wraak. Aldus de uitleg van mijn gewezen schoonvader.

Dat lijkt in Nederlandse ogen een absurde redenering. Maar veel Japanners, ook mijn ex-vrouw, vinden zo’n interpretatie heel plausibel. Conform het animistische shintogeloof menen ze dat alles bezield is; een boom, een mens, ja zelfs een rijstkorrel. Daarbij rustte in Japan een enorm taboe op psychiatrische stoornissen.

Naar de psychiater stappen werd gezien als een teken van falen. Dat deden alleen losers zonder discipline. En met dat soort afwijkende types hebben ze weinig consideratie in Japan. 'De spijker die uit het hout steekt, wordt eraf geslagen', luidt een bekend Japans spreekwoord.

Uit fascinatie verdiepte ik me in het onderwerp. In 2007 interviewde ik voor Trouw Nederlands enige shinto-meester, Paul de Leeuw, op zoek naar opheldering. Tot mijn verbijstering begreep hij de benadering van mijn toenmalige schoonvader maar al te goed. Hij zei; "De geest van de omgezaagde kersenboom kan ernstig verstoord zijn geraakt, uit zijn op wraak met Juusuke als doelwit. Ik sluit niet uit dat het mogelijk is."

Mijn ex-vrouw vond overigens dat haar broer wel degelijk psychiatrische hulp nodig had, wat haar op een daverende aanvaring met haar vader kwam te staan. Die hield voet bij stuk. Dagelijks bleef hij fanatiek bidden voor het herstel van zijn zoon. Ik was daar diverse keren getuige van. Ik zag het tafereel aan met een combinatie van verbazing en begrip, wetende dat ik me niet te bemoeien had met zijn familie-aangelegenheden.

Uiteindelijk kwam het goed met Juusuke, en wel door ingrijpen van zijn moeder. Zij kreeg haar zoon zover om zijn isolement van zeventien jaar op te geven en terug te keren naar het ouderlijk huis. Ze moedigde hem aan de landerijen van de familie te bewerken, en hij gehoorzaamde. Aldus reïntegreerde Juusuke als rijstboer in de Japanse samenleving.

Met mijn ex-vrouw voerde ik lange gesprekken over haar broer. Hij was, zei ze, vroeger een stille, gevoelige jongen, die graag schilderde en veel las. Hij luisterde naar The Smiths en boze punkmuziek.

Langzaam maar zeker kreeg ik meer begrip voor haar ambivalente houding tegenover psychische kwetsbaarheden, zeker toen ik een bipolaire stoornis ontwikkelde. Eén van haar beste jeugdvriendinnen was ook manisch-depressief. Ze huwde een advocaat, in Japan een beroep van hoog aanzien. Maar toen ze steeds meer last kreeg van haar aandoening, werd ze door haar man tot een echtscheiding bewogen.

Dat vond mijn ex-vrouw een heel normale gang van zaken. Het klinkt hard, maar gezien haar Japanse mentaliteit en religieuze gevoelens was het een heel normale reactie. Dat ervoer ik later ook zelf, toen mijn bipolaire stoornis, in combinatie met mijn alcoholverslaving, grosso modo voor haar aanleiding was ons huwelijk te beëindigen.

Zij, een succesvolle carrièrevrouw, kon niet met een gevallen man als ik voor de dag komen. Dus moest ik gaan, om de harmonie in haar leven te herstellen. Die gang van zaken neem ik haar trouwens niet kwalijk. Alleen door bij haar weg te gaan, kon ik werken aan mijn herstel en het bestrijden van mijn alcoholverslaving. Met succes, trouwens.

Hikikomori mag voor ons westerlingen klinken als een exotische aangelegenheid, een neurose typerend voor de extreem prestatiegerichte Japanse samenleving, maar dat is niet zo. In de zes jaar dat ik na mijn scheiding in beschermde woonvormen resideerde, leefde ik in feite ook als een hikikomori. Ik schaamde me tegenover mijn ex-vrouw, zoon en Japanse schoonfamilie. Lang vond ik dat ik gefaald had, dat het allemaal mijn eigen schuld was.

Pas nu ik sinds bijna zes jaar weer zelfstandig woon, en geen psychiaters meer zie, ben ik me gaan realiseren dat ik me helemaal niet hoef te generen. Het besef dat een bipolaire stoornis alleen maar een chronische aandoening is, daalde langzaam bij me in.

Zo ging ik ook kijken naar voorheen mijn alcoholverslaving. Volgens deskundigen een chronische ziekte, net zoiets als diabetes, maar dan mentaal. Ik verloste me als het ware langzaam maar zeker van de Japanse perceptie van mijn noodlot. En net als mijn voormalige schoonbroer Juusuke, reïntegreerde ik in de wereld van de levenden, namelijk door mijn oude stiel van schrijven en fotograferen weer op te pakken. Ik denk dat ik zo mijn leven redde, zoals ook Juusuke aan een mogelijke dood ontsnapte door rijstboer te worden.

De afgelopen jaren, sinds mijn landing in het gekkenstadje Venray, ontmoette ik vele hikikomori’s. GGZ-klanten die meestal ongewild in een bijna volstrekt isolement leven. Met sommigen sloot ik vriendschap. Ik ben vaak de enige die met regelmaat bij ze de vloer komt, afgezien van hun contacten met de psychiater, of gesprekjes met een hulpverlener van bemoeizorg.

Ik leerde dat er eigenlijk helemaal niet zoveel verschil bestaat tussen Japanse hikikomorigevallen en Nederlandse GGZ-patiënten. Ze voldoen allemaal niet aan de gangbare maatschappelijke norm, krijgen een gekkenbriefje op hun voorhoofd geplakt en worden niet zelden levenslang opgeborgen in een psychiatrisch ziekenhuis of een beschermde woonvorm. Ook in Nederland plegen veel psychisch kwetsbare mensen suïcide. Ook bij ons worden ze het slachtoffer van uitsluiting, stigmatisering en isolement.

Hikikomori is dus geen exclusief Japans syndroom. Hikikomori is overal.

#hikikomori #shinto