#spaanse mishandelde honden

[instantkoalakingdom]

Dit blog is  verbonden met mijn nieuwe pagina op facebook, nadat het op mijn persoonlijke fbpagina,  om redenen die ik nog altijd niet weet, niet meer lukte. Een reden te meer om veel nieuws over honden schrijven. Het is natuurlijk ook een hondenblog. Op bodequero place probeer ik voortaan een pup en een nieuwkomer en een oudje van de maand te promoten. De linkse is Cibi de nieuwkomer en daarnaast de grotere is Rulo de pup.

    Vandaag is Julie aan de beurt. Over 9 dagen zet ze haar eerste stappen op Belgische bodem. In Meer, samen met nog drie andere opvangers voor mij en een boel geadopteerde honden en opvangers voor andere gastgezinnen.

    Julie is een Bodeguero teefje van 7 jaar. Ze is ongeveer 39 cm groot. Julie is binnen gekomen met een wondje aan haar voorhoofd. Is dat wondje de reden waarom ze, misschien, na 7 jaren trouwe dienst weg gedaan werd? Kon men of wilde men geen dierenarts betalen? Was haar ouderdom de reden?

Vragen die open blijven. Vragen waarop ik geen antwoord kan geven. Wel wil ik haar de kans geven om terug een warm mandje in een forever home te krijgen. De kans dat ze al in huiselijke sfeer heeft gewoond is heel groot. Daarom kan ze al best zindelijk zijn en luistert ze goed.

Moest er iemand zijn die interesse heeft kan je altijd contact opnemen. Ofwel hier op mijn blog of op mijn facebook: Bodeguero place waar een link naar de e-mail staat.

  DAILY COAT AND TAIL TALK : JULIE Dit blog is  verbonden met mijn nieuwe pagina op facebook, nadat het op mijn persoonlijke fbpagina,  om redenen die ik nog altijd niet weet, niet meer lukte.

[wereldhonden-blog]

Buitenlandse honden

In dit artikel:

Waar moet je op letten bij de adoptie van een buitenlandse hond?

Wat gaat er vaak mis?

Van straathond tot huishond

Ondersteuning na adoptie

In het kort: hoe bereid je je voor?

Waar moet je op letten bij het adopteren van een buitenlandse hond?

De buitenlandse hond. Er is nogal wat over te doen de laatste tijd. De stichtingen schieten als paddenstoelen uit de grond en hierdoor vinden veel buitenlandse honden hun weg naar ‘het betere leven’ in Nederland. Veel stichtingen spelen in op de empathie die wij vaak hebben voor dieren en niet altijd met de juiste (na)zorg.  Toegegeven, de dieren leven in landen als Spanje, Bulgarije en Roemenië absoluut in erbarmelijke omstandigheden. Daar is geen woord van gelogen. Wat hier als een familielid wordt beschouwd, is daar vaak gewoon een hond. En soms lopen die in de weg of doen ze niet waarvoor je ze hebt aangeschaft en wil je er snel vanaf. Ze worden gedumpt, opgejaagd, bewust mishandeld en gevangen door hondenvangers om vervolgens afgemaakt te worden. En waar wij hulp zouden bieden, laten ze daar de dieren gewoon aan hun lot over. Sommige van die honden hebben het geluk dat ze worden gevangen en verzorgd in een lokaal asiel, waar vrijwilligers hun stinkende best doen om ze een beter leven te geven en van de nodige zorg te voorzien. Vervolgens neemt een stichting of goedwillend persoon de taak van verdere ondersteuning op zich. En zorgen zij dat de honden worden geadopteerd in landen zoals het onze. 

mijn eigen Spaanse hondje Stitch.

Maar wat gaat er dan mis?

Er is een enorme groei in het aantal adopties vanuit het buitenland. En hoewel de bedoelingen vaak goed zijn, is niet iedereen even betrokken bij een goede afhandeling. Vrijwilligers hebben vaak te weinig tijd om een goed beeld te krijgen van een hond, waardoor je een vrij algemene omschrijving hebt om mee te werken en daarnaast ontbreekt het zich vaak aan de kennis om gedrag goed te kunnen testen. Kan de hond met kinderen, katten, andere dieren? Hier is gewoon geen mogelijkheid of tijd voor. Wat nog wel eens voorkomt, is dat een stichting iemand langs stuurt die de honden zelf analyseert en zo een beter beeld kan schetst voor een potentieel adoptant. Zaak is dan wel dat deze persoon ook daadwerkelijk de juiste kennis in huis heeft. Dit is helaas niet altijd het geval.

Een goede stichting kijkt ook waar de hond terecht komt en stelt dus ook kritische vragen aan de adoptant. Is dit je eerste hond, hoe ver reikt je ervaring met honden? Ben je veel van huis? Zijn er andere huisdieren aanwezig of kinderen? Naast de vragenlijst die je vooraf wordt toegestuurd, wordt er ook een afspraak gemaakt voor een huisbezoek. Let op: als een stichting de voorzorg al niet hanteert en dus totaal niet kijkt waar een hond terecht komt, is deze niet bezig met de individuele belangen van de hond! Enkel het ‘feel good’-aspect om de hond uit een zielige situatie te krijgen. Het is belangrijk dat de dieren bij de juiste personen terecht komen. Kwaliteit boven kwantiteit!

Sommige stichtingen werken met opvanggezinnen in Nederland, zodat zij de hond alvorens adoptie goed kunnen beoordelen. Maar ook goed kunnen voorbereiden in de basis. Zo’n hondje kent nog helemaal niks van het huishouden-bestaan! Het is dus absoluut geen kwestie van “even wennen”. Je zal echt flink met ze aan de slag moeten. Er bestaat geen “quick-fix” voor, het is belangrijk om te zorgen dat jullie onderlinge band stabiel is.

In deze opvanggezinnen laten ze de honden alvast kennis maken met de Nederlandse cultuur. Een land als Spanje is heel anders ‘ingericht’ dan zo’n druk klein landje als Nederland, waar de fietsers en scooters om je oren vliegen. Ze worden geleerd hoe ze aan de leiband moeten lopen, leren om te gaan met bepaalde geluiden, druktes, kinderen of andere honden. 

Van straathond tot huishond.

Wanneer we een gedumpt nest, een verwaarloosde/mishandelde hond of een straathond zien, breekt ons hart. En vanuit die emotie kijken veel mensen naar het ‘redden’ van een buitenlandse hond. En daar spelen veel stichtingen ook handig op in. Een veel gehoord argument is dat ze zo dankbaar zijn. Hiermee wordt wat mij betreft het adopteren van een buitenlander echt te makkelijk af gedaan. Honden leven in het ‘nu’. Ze zijn niet anders gewend. Het straatleven is uiteraard hard, maar het is wél wat hen bekend is. Door ze uit die situatie te halen en in een compleet andere omgeving te zetten, haal je echt niet alle problemen weg doordat ze zo ‘dankbaar’ zijn. 

Deze honden hebben vaak geen enkele socialisatie gehad. De meeste zijn zelfs bang van mensen! Sommige van deze honden willen niet eens aangeraakt worden. Veelal omdat ze negatieve ervaringen hebben opgedaan. Je hebt een hond geadopteerd met een rugzakje, waarvan je totaal geen idee hebt waar de problemen precies liggen. Het is van groot belang dat de 'triggers’ herkent worden en er met deze angsten gewerkt wordt. Bereid je voor door je in te lezen over de lichaamstaal van honden. 

Het besef dat álles wat dat hondje bekend was, is weggehaald en vervangen door, is er vaak niet. Er komt een complete wereld op zo’n beestje af en het komt geregeld voor dat ze ook de tijd niet krijgen om alle indrukken te verwerken. Ze worden overal mee naartoe gesjouwd, moeten met hondjes uit de buurt spelen, mogen niet snuffelen, een hoop mensen die hem meteen welkom willen heten etcetera. Uiteindelijk loopt dat emmertje een keer over. Ik merk in mijn omgeving dat veel mensen zich dit niet beseffen. Ze hebben het in Nederland toch immers beter dan in een land als Spanje? Helaas worden veel geadopteerde honden dan ook weer teruggegeven aan de stichting omdat de droom iets minder rooskleurig bleek te zijn. En dat is bijzonder jammer. Er gaat véél intensieve training in zitten, die gerust een paar jaar kan duren.

“Positive training puts the emphasis on teaching dogs what to do, not continually punishing a dog for not doing what we want” - Victoria Stilwell

Ondersteuning na adoptie

De indruk dat zo’n hond dan altijd gewoon weer terug kan naar de stichting, omdat die immers het beste voor de hond willen, gaat niet altijd op. Wat je vooral ziet, is dat de focus ligt op de hond ‘redden’, zowel bij adoptanten als de adoptie-stichting. Van nazorg is vaak geen sprake of de onkunde van de organisatie komt op zulke cruciale momenten naar boven. Hoe dan ook, ga je tegen problemen aan lopen. Zo’n straathond moet acclimatiseren. In veel gevallen sta je helaas voor een gesloten deur. En word je als goedwillende adoptant volledig aan je lot over gelaten. 

Zonder de juiste kennis, maar met alle goede wil, ga je door totdat de frustratie te hoog zit. En daar is niemand mee geholpen. Vraag dus vooraf welke (deskundige) ondersteuning ze ook ná de plaatsing bieden en in welke vormen. Zoek ervaringen van andere adoptanten op, bijvoorbeeld via Facebook. Laat je niet misleiden door een schattig snoetje of een zielig verhaal, maar zoek uit of de organisatie doet wat ze moeten doen, om zo’n adoptie goed te begeleiden.

In het kort:

Waar moet je op letten? En hoe bereid je je goed voor?

Stel vragen over de hond. Wat voor hond past wel of niet bij jou? 

Verwacht ook dat de organisatie jou kritische vragen stelt en een huisbezoek wil inplannen.

Vraag jezelf ook af wat je de hond - realistisch gezien - kan bieden; indien er aanpassingen nodig zijn. Besef ook dat je niet alles kan ombuigen.

Lees je in over buitenlandse honden, veel voorkomende problemen, sluit je aan bij groepen op bijvoorbeeld Facebook. 

Leer de lichaamstaal. Zie ook video hieronder.

Hoe zit de nazorg in elkaar? Is er deskundige hulp beschikbaar? Maken ze gebruik van huisbezoeken, vragenlijsten en/of opvanggezinnen?

Zijn ze legaal bezig? Doen ze aan de wettelijke Traces, gezondheidscheck, paspoort, testen op mediterraanse ziektes zoals Leishmania, Ehrlichiose etcetera. 

Lees het contract goed na op voorwaarden en stel hier vragen over. Teken niets waar je je niet prettig bij voelt.

“You can’t change a dogs past, but you can rewrite their future!”