#sorry voor de woede!!

[woordenweb]

Deel 23. Met honger in mijn maag, en een schuldgevoel over de onproductieve invulling van mijn dag, pak ik langzaam mijn markeerstiften om ze weer terug te stoppen in mijn etui. Ondanks dat ik mezelf had wijsgemaakt dat ik er rust van zou krijgen om mijn zegje bij jou te doen, kreeg ik er ontzettend veel onrust en schaamte voor terug. Wat kan het gênant aanvoelen dat je je voor jezelf opkomt. Het is een vreemd gevoel van schaamte, wat alleen optreedt wanneer een verschil in hiërarchie voelbaar is. Er is een bepaalde onmacht, en een triestheid dat je denkt dat je iemand eens gaat kunnen vertellen dat hun gedrag niet door de beugel kan, terwijl er bij hen voldoende arrogantie aanwezig was om de daad überhaupt uit te voeren. Terwijl ik mijn ongebruikte bestanden voor de zekerheid opsla, licht mijn telefoonscherm op. Mijn hart begint te bonken, zoals het bij alle voorgaande berichten, die uiteindelijk niet van jou bleken te zijn, ook deed. "Haha, ja sorry, had ik niet moeten doen. X" Dat was het. Voor deze 9 woorden had ik mijn dag verpest. Een mix van woede en verdriet overspoelde mij. Woede omdat dit van ongekende nonchalance was ("Haha"?!). Verdriet omdat er niets meer volgde. Waar hoopte ik dan op? Dat hij nog door zou vragen over hoe het verder met me ging? Het waren geen actieve verwachtingen, maar mijn teleurgestelde staat liet mij wel weten dat ik onderliggend toch hoopte op meer erkenning. Dat hij mij toch nog in zijn greep had. Ondanks de maanden die waren verstreken.

[unfortunatereadings]

Hoofdstuk 30

In deze hoofdstuk zijn we terug in Vincents perspectief waarin hij opnieuw techno music superfluid hoort een Peggy de worden “dom perignon 1965” over en over hoort zeggen. We weten intussen wel dat het enkel een hallucinatie is maar dat weet Vincent nog steeds niet. een beetje later wanneer alles eindelijk gestopt is ziet hij jesus aan de andere kant van de kanaal die verbaal aangevallen wordt door een groep jongere. Wanneer Vincent ziet dat het van verbaal naar fysiek geweld aan te veranderen pakt Vincent in een ogenblik van woede zijn wapenkoffer waarin zijn pistool zit een stormt hij naar de andere kant van de kanaal. Wanneer de jongeren hem zien aankomen beginnen ze hem verbaal uitgescholden tot als hij zijn pistool uit zijn zak brengt en het naar hun miekt. Enkel dan gaat de groep weg.

Wanneer jesus zich opnieuw goed voelt begint hij sorry te zeggen aan Vincent omdat hij niet heeft kunnen helpen wanneer de techno muziek zo luid aan te barsten was voor de eerste keer. Hij zegt ook dat een vrouw die helemaal in zwart was gekleed en door de trein naar zijn huis gekomen is degen was die de muziek aan zette. Hij noem haar meerdere keren de duivel en zegt dat ze in deze huis woont. Dankzij Jesus’s woorden weet Vincent tenminste dat hij niet de enige is die de techno muziek hoorde.

[yonahgold]

Dan heb je in ieder geval een beeld van me als je dat graag wil, maar dan moet je me wel beloven dat je niet op Tumblr gaat zoeken naar mijn naam haha, want dan is de lol er vanaf 🙃 Okay, nu ben ik toch wel erg nieuwsgierig naar watvoor gedoe er was met zwarte piet, kom maar op met het gezeik. Ik organiseer paarse vrijdag op school, dus vandaar dat ik het wel weet (maar anders had ik het ook niet geweten hoor dus don't worry). Oehh, dat is wel erg spannend 😏😏 ik hoop voor je dat het doorgaat

Hee lieve Santa, het spijt me, maar ik ben op het moment in een heel slecht humeur. Paarse Vrijdag werd vandaag dus ook op onze school gevierd, maar het eindigde in een groot shitfest. In de grote pauze verzamelde iedereen die zich in het paars had gekleed in de aula op het podium om een foto te maken, maar een fucking idioot uit mijn leerjaar heeft dat dus gefilmd en op snapchat in de locatietag van onze school geplaatst met de caption ‘tijd voor een schoolshooting’. Hoe fucking gestoord moet je zijn om zoiets te doen? Ik geef geen fuck om wat wie dan ook van mijn seksualiteit vindt, echt, als je wil aantonen dat je IQ niet hoger is dan 5 moet je dat vooral doen, maar mijn hart breekt voor de onderbouwers die de moed hebben gevonden om voor de hele school uit te komen voor wie ze zijn, en hier nu mee geconfronteerd worden??? En niet alleen dat, iemand heeft dat filmpje ook nog eens herpost onder de naam van een van de leraren die juist super begaan was met het hele Paarse Vrijdag gebeuren?????? Wat is er godverdomme mis met je dat je zoiets doet? (Mijn school heeft trouwens de politie ingeschakeld vanwege identiteitsfraude en terrorisme-dreiging en echt, wat mij betreft, de mensen die het hebben gedaan can rot. Bye bitch.)Nu op een vrolijkere note:Je moet nog niet revealen wie je bent!!! Als ik je instagram weet is de verrassing er helemaal af, mijn nieuwsgierigheid kan nog wel even wachten!! De date gaat trouwens zoals ik al had verwacht niet door maar i literally don’t care, mijn hoofd staat er niet naar en op dit moment mag letterlijk de hele wereld van mij in de fik, dus ja. Oke, niet zo positieve note eigenlijk, oeps.

[noeliagrr]

H6 : Wim

Het bloed dat door zijn hart ongewoon snel werd rondgepompt, hield hem wel warm. Sterker nog, onder zijn jas en goede overhemd prikte het zweet op zijn rug. Waar zat die jongen toch ? Hij herinnerde zich een moment van jaren geleden. Roemer was zestien en Wim stond geparkeerd voor de deur van de club. 1.30 uur op de klok, een halfuur na de afgesproken tijd van ophalen. Zijn telefoon ging meteen naar de voicemail. Om twee uur was Wim bij de deur gaan vragen, maar daar hadden ze natuurlijk geen idee. Om halfdrie was hij naar huis gereden. De rest van de nacht geen oog dichtgedaan, natuurlijk. En toen, om halfvijf, ineens de achterdeur. ‘Sorry pap.’ Roemer zonder jas in de keuken, schuldbewuste blik. ‘Er was een meisje...’ Wim was niet boos geweest. Hij werd sowieso zelden boos. ‘Ik heb me zorgen gemaakt’, zei hij in plaats daarvan en hij wist dat Roemer dat erger vond dan woede. Nu maakte Wim zich ook zorgen, net als toen. Dat ging natuurlijk nooit over. Je hoorde weleens van die hele oude mensen, die dan natuurlijk ook hele oude kinderen hadden. Vader 94 , zoon 74, dat werk. Zou je dan nog steeds met één oor open slapen ? Er reed een auto door de straat. Langzaam, zoekend bijna. Wim verdraaide zijn nek bijna, maar de auto reed door. Roemers donkerblauwe Golf stond er niet. De lichten in Roemers huis waren uit. Wim had aangebeld en door de brievenbus geroepen, maar daarop was geen reactie gekomen. Hij keek op het klokje van de auto. Weer vijf minuten verstreken, nog geen enkele verandering. Wim wreef zijn handen tegen elkaar om ze warm te krijgen, wat maar ten dele lukte. Hij wachtte nog een paar minuten. Geen verandering. Hij stapte uit en drukte tegen beter weten in nogmaals op de bel. De gordijnen aan de achterkant waren open, zag hij met een vluchtige blik. De woonkamer was aardedonker. Het had geen zin om hier te wachten. In het restaurant wachtten bedrukte gezichten en warm geworden wijn op hem. De ober kreeg hem in het oog en maar een paar minuten later stond het hoofdgerecht al op tafel. Maar toen zag hij de envelop in de hand van de ober. Wim keek naar de man en daarna vluchtig naar zijn familie. Een verrassing, was het eerste wat in hem opkwam. Ze zaten met z’n allen in een of ander feestelijk complot. Hij was dit jaar immers vijfenzeventig geworden. De envelop was een standaard A5-ding. Licht, dun, er zat in elk geval niet meer in dan papier. Wim draaide hem rond in zijn handen. Zijn naam was er met balpen op geschreven. Hij herkende het handschrift niet, maar het leek ook niet iemands eigen handschrift te zijn. Wim haalde zijn leesbril uit zijn zak en vouwde de blaadjes open. Toen begon hij te lezen.

[doornrosie]

Ahhh lieverd wat ontzettend naar!!😞 Mag ik vragen waarom het is uitgegaan? Want het is ook een tijdje uitgeweest tussen mij en mijn vriend maar we zijn uiteindelijk toch weer terug naar elkaar gegroeid en misschien kan ik je erbij helpen. En geen sorry zeggen voor het verdriet dat je voelt want al je gevoelens mogen er altijd zijn!!!❤️

Ik ging in eerste instantie ook door een hel toen het uit was met mijn vriend maar wat me overeind hielp was dat ik wist dat het niet uit is gegaan omdat we niet meer van elkaar hielden. Hoe is dat bij jou en hem? Ik kan me namelijk gewoon echt niet voorstellen dat hij niet nog steeds dol op je is ook al is het uit, al helemaal niet uit hoe je alles beschrijft. En geloof me dat soort gevoelens verdwijnen niet zomaar!! Het feit dat je zoveel verdriet hebt betekend namelijk juist dat jullie liefde echt was en dat kan dus niet zomaar in het niets verdwijnen!

Ik hoop dat je voldoende lieve mensen om je heen hebt die je erin kunnen steunen! Ik zou willen dat ik ook iets voor jou kon betekenen❤️❤️ Ik stuur je in ieder geval een dikke knuffel en heel veel liefs💞

Ah ten eerste wat een super lief berichtje!! ❤️❤️

Ik weet het niet…het is heel ingewikkeld. Hij is niet gemakkelijk als het gaat om gevoelens. Hij stopt alles diep weg en het duurt vaak lang voordat hij ergens over kan praten. Ik denk dat hij nog wel van me houdt, maar zeker weten doe ik het ook niet.

Het vertrouwen was weg tussen ons. Ik hield zo ongelofelijk veel van hem dat ik probeerde om hem te vergeven, maar het lukte me gewoon niet. Ik had zo veel pijn en verdriet en dat uitte zich in woede en heel veel tranen. Hij heeft toen besloten dat het gewoon niet meer verder kon. Het was voor ons beiden niet meer gezond.

Hoe pijnlijk het ook is en hoe veel ik ook van hem hou, denk ik wel dat dit de juiste beslissing is. Vertrouwen repareren is zo lastig en anderen vertrouwen is al iets waar ik moeite mee heb. Die bevestiging van mijn angst was zo hartverscheurend pijnlijk.

Ik denk dat ik nu een tijdje alleen moet zijn. Niet alleen om dit te verwerken, maar ook om weer in mezelf te leren geloven en vertrouwen.

Ook deze pijn gaat ooit weer weg (hopelijk)

Liefs xx

[abattoirferme]

“Gonzo”

Uit (ongepubliceerd) onderzoek (2008) in onze praktijk weten we inmiddels dat 75% van de mensen die de reis maken dit als transformerend ervaren. Het merendeel rapporteert bovendien blijvende positieve effecten. De rol van de voorbereiding werd door de deelnemers als zeer belangrijk ervaren, evenals de rol van de begeleiding (score 8.9) en muziek (score 9). 

Het is wel belangrijk aan te stippen dat de ervaring vooral effectief blijkt voor mensen die al de nodige persoonlijke ontwikkeling hebben doorgemaakt. 

Reacties van deelnemers:

“Ik kwam in een warm bad van liefde terecht. Het liet mij dingen herinneren van toen ik nog niet op de aarde was. Het is alsof ik een extra zintuig kreeg dat je niet hebt in de lagere dimensies.” – Marcel

“Ik ervaar nu veel meer ruimte. De loden last in mijn buik is verdwenen. Ik weet dat ik waardevol ben, dat IK belangrijk ben. Ik heb echt heel veel pijn, woede, frustratie en verdriet verloren tijdens mijn reis.” – Eline

“ja sorry maar ik heb het gevoel dat ik met meer ellende buitenga dan dat ik ben binnengekomen” – Tom

Credits: 

Tekst en regie: Stef Lernous  Spel: Steve Geerts, Kirsten Pieters, Anneke Sluiters, Chiel van Berkel, Tine Van den Wyngaert  Decor- en lichtontwerp: Stef Lernous, Sven Van Kuijk Techniek: Sven Van Kuijk, Thomas Vermaercke Productieleiding: Tanja Vrancken (voorbereiding), Anke Timmermans (creatie) Zakelijke leiding & tournee: Nick Kaldunski Verkoop NL: Theaterzaken Via Rudolphi Productie: Abattoir Fermé i.s.m. NONA

[saulsplace]

Waarom ik volledig achter onze poster blijf staan

Door Thierry Baudet · 07 mei 2021

De afgelopen dagen ontstond grote commotie in ons land over een op social mediageplaatste afbeelding waar Forum voor Democratie (samen met nog een handvol andere organisaties) mede-ondertekenaar van was. De afbeelding toonde het logo van Bevrijdingsdag - de bekende hand met fakkel - maar in plaats van het woordje “viering” stond er ditmaal “herdenking”. Immers, zo verklaarde een subtiel kruisje bij het jaartal 2020 onder het plaatje: het afgelopen jaar is die vrijheid die we vieren op 5 mei zwaar onder druk komen te staan. Door lockdowns, vaccinatiedwang, tests, 1.5 meter, enz., zijn we veel van onze rechten verloren. Wat ooit vanzelfsprekend leek, is nu verdwenen. En veel daarvan komt waarschijnlijk ook nooit meer terug.

Onderaan de afbeelding stond vervolgens een oproep om over vrijheid “in gesprek” te gaan met elkaar, en ten slotte was daar de URL van een website waarop dat gesprek kon plaatsvinden.

Tot mijn grote verbazing ontploften de media. Wat ik zag als een vanzelfsprekende, volstrekt logische stellingname - geheel in lijn met onze overtuigingen en campagne - werd opgedist als een nationale obsessie met navenante  lynchpartij. Politici eisten “afstand nemen”, excuses, erkenning van fouten; kranten en TV-programma’s buitelden over elkaar heen - in NRC Handelsblad betoogde een columnist zelfs dat ik “gebroken” moest worden. Zó ontzettend erg was het wat ik had gedaan! Zó erg! Een ‘brug te ver’!

Maar waarom eigenlijk? Waar kwam deze woede nou precies vandaan? Vanwaar nu die ophef? Het is van belang om dat te begrijpen. Want zulke “ophef” hoeft niet altijd eng of slecht te zijn - het biedt ook een kans om te begrijpen hoe de samenleving werkelijk in elkaar steekt. Zoals het een psycholoog ook een kans biedt wanneer zijn patiënt ineens overstuur raakt...omdat je dan de gelegenheid hebt om tot wérkelijk inzicht te komen.

Dus laten we eerst eens de afbeelding zélf beschouwen. Geen mens zou, denk ik, in ernst kunnen volhouden dat dit ingetogen plaatje (dat bovendien niets zegt over 4 mei - dodenherdenking - maar uitsluitend over 5 mei - bevrijdingsdag) op zichzelf beschouwd mensen zou kunnen “kwetsen”. Dat nabestaanden van soldaten, verzetsmensen, burgers of anderen die hebben geleden in de Oorlog hun leed hierdoor bespot zouden zien. Of dat het een grove of botte provocatie zou zijn: een indirect pleidooi voor massamoord, een verhulde steunbetuiging aan Hitler: nee, dat is het evident allemaal niet.

Niemand van onze partij - en ikzelf al helemaal niet - heeft ooit de twee minuten stilte op 4 mei gebagatelliseerd; we hebben allemaal onze eigen verhalen en verliezen waaraan we terugdenken, onze eigen pijn, onze eigen helden die we eren en slachtoffers die we koesteren. Zowel mijn eigen familie als die van mijn verloofde zit vol schurende herinneringen die worden doorverteld of juist nadrukkelijk worden verzwegen: gebeurtenissen die voeren langs beladen plaatsen als ‘Hotel Oranje’ (de beruchte gevangenis in Scheveningen), Westerbork, Auschwitz, Yad Vashem.

Zó anti-Duits was zelfs mijn opvoeding, dat ik met scheve ogen werd aangekeken toen ik Duits als eindexamenvak koos (gelukkig focuste ik me op de Duits-joodse auteurs Kafka, Heine, Zweig en Thomas Mann). Zó geraakt door de Oorlog waren wij, dat het ondenkbaar was om ooit een Duitse auto te rijden of om ooit in Duitsland op vakantie te gaan.

Maar over al dit soort zaken ging dit plaatje dus helemaal niet. Het ging over 5 mei, niet over 4 mei. Het zei niets over de Tweede Wereldoorlog, niets over fascisme, Von Paulus en het beleg van Moskou, concentratiekampen, NSB-ers, Hiroshima, Dresden...het ging over de vrijheid die we zo ontzettend graag weer zouden willen vieren. Juist omdat we weten dat ervoor gestreden is.

Maar was het dan misschien de wijze waarop dit plaatje werd opgedrongen aan de mensen? Hing ineens heel Nederland vol met deze politieke kleuring van die dagen van herdenking en viering? In het geheel niet. Er zijn geen fysieke posters gedrukt van het plaatje, de afbeelding is niet massaal door het land verspreid - het was gewoon een statement op social media van een aantal organisaties die daarmee simpelweg wilden zeggen: jongens, die vrijheid van ons, die we dezer dagen vieren - wanneer krijgen we die nu eigenlijk weer eens terug!?

Dus waarom dan toch die ophef? Is het misschien omdat het de eerste keer zou zijn dat de herdenking van 4 mei of de viering van 5 mei in hedendaags of actueel perspectief werd geplaatst? Ook dat kan het niet zijn. Want al sinds 1981 is het expliciete doel van het Comité 4 en 5 mei om de plechtigheden óók te gebruiken om “onverdraagzaamheid” in algemene zin te bestrijden. Om “racisme” aan te kaarten - en daarmee dus een heel brede maatschappelijke discussie over talloze thema’s te entameren. De herinnering aan de Tweede Wereldoorlog is daarmee al sinds vele jaren politiek - en de overtuigingen en programmapunten van de gevestigde macht worden al decennia verdedigd met een beroep op (of een bepaalde lezing van) de jaren ‘40-‘45.  

Bijvoorbeeld: Europese eenmaking (met “nationalisme” als zogenaamde boosdoener), immigratie (met moslims als quasi-nieuwe Joden), moderne kunst (want wie daartegen is doet schijnbaar net zoals de nazi’s met hun veroordeling van “entartete Kunst”), enz.

Vorig jaar nog hield Arnon Grunberg een bejubelde toespraak op de Dam waarin hij Joden met Marokkanen vergeleek en het actuele debat over integratie dus direct koppelde aan de Tweede Wereldoorlog. Een paar jaar daarvoor had Thom de Graaf een vergelijkbaar punt gemaakt bij het Anne Frankhuis in relatie tot Pim Fortuyn. Inderdaad: niemand zal nog opkijken van dergelijke vergelijkingen, gemaakt door “gezaghebbende stemmen” in het publiek debat. “We weten waar dat eindigt”, de “jaren ‘30”, de “bruine lucht”, de “treinen gaan weer rijden”... In elk schoolboek, in ieder jeugdjournaal - continu worden vermeende “lessen” getrokken uit de Oorlog en worden de eigen politieke ideeën geënt op de veronderstelde betekenis van die strijd van toen. Het is letterlijk aan de orde van de dag.

Dus ook dát kan het niet zijn: FVD heeft niet iets dat sinds jaar en dag “apolitiek” was ineens, geheel onverwachts en tegen iedere traditie in, “politiek” gemaakt. Ook Angela Merkel vergeleek in een speech enkele dagen terug nog de coronasituatie met de onvrijheid van een oorlog - en zelfs het kabinet besprak de avondklok in de context van WO2.

Dus waarom werd de gevestigde macht nou zo boos? Er blijft maar één verklaring over: de herinnering aan de Tweede Wereldoorlog, de interpretatie ervan, de “lessen” die we ervan zouden moeten leren: het is in bezit genomen door de heersende groep. De machthebbers schrijven en interpreteren de geschiedenis. Zij bepalen de moraal, zij claimen eigenaarschap van wat “goed” en wat “kwaad” zou zijn - wie er even over nadenkt ziet hoe evident het is. De macht wil de moraal kunnen bepalen.

Dus wij moeten “sorry” zeggen. “Afstand” nemen. Het boetekleed aantrekken. Niet omdat iemand daadwerkelijk is beledigd of gekwetst. Niet omdat ons standpunt veranderd zou zijn en we op onze schreden zijn teruggekomen. Maar omdat wij het hebben gewaagd de moraalmacht ter discussie te stellen. Het alleenrecht op het aanhalen van de Tweede Wereldoorlog - het ethische ijkpunt van onze tijd. En precies daarom neem ik geen millimeter afstand van deze poster. Precies daarom blijf ik er volledig achter staan.

Want de Oorlog is niet van “links”. De moraalmacht ligt niet meer bij de huidige elites die onze samenleving hebben gekaapt en krampachtig aan hun positie proberen vast te houden. Wij erkennen hun gezag niet meer. We gaan hen van de troon stoten. En als zij hun stokpaardjes van zichzelf mogen blijven berijden met een beroep op wat er toen gebeurde - dan mogen wij dat ook. Dit moment is daarmee van wezenlijk belang. Dit conflict, deze ophef gaat over de essentie: wie buigt verliest, gooit de handdoek in de ring - erkent de morele macht van het establishment. Wie echter standhoudt voert de strijd waar het werkelijk om gaat.

Het is de emancipatie van onze beweging. Het is de coming of age van rechts.

Niet langer sidderen wij voor de terreur van de mensen die zich de Oorlog hebben toegeëigend. Niet langer buigen we voor hun moraal. De les die ík trek uit de periode ‘40-‘45 is niét dat we pro immigratie of pro EU moeten zijn. Niét dat we pro moderne kunst moeten zijn. Niét dat we onze bek moeten houden als Arnon Grunberg of welke andere linkse columnist of schrijver dan ook weer eens “schande” van ons spreekt met een gratuite verwijzing naar “toen”.

Nee. De les die ík trek is dat we onze vrijheden moeten beschermen en verdedigen. De vrijheden van alle burgers, jong en oud, arm en rijk. Ongeacht de druk van de overheid en de media. Ongeacht de meehuilers en meelopers. Net als toen, zijn we ook nu een gevaarlijke grens overschreden. Net als toen, zitten overal angsthazen en opportunisten. Nooit meer bezetting, nooit meer onderdrukking! Ik zeg het met volle overtuiging. Maar ook: nooit meer lockdown! Nooit meer politie met knuppels die demonstranten in elkaar rost. Nooit meer avondklok! Vrijheid!

[saskiaeigenwijsz]

21 Jaar geleden

21 jaar geleden was het vrijdag 21 februari. Ik was zwanger van Chanice en  zij was al bijna 2 weken te laat…… Eerder die week was ik bij de vroedvrouw geweest om me te laten toucheren. Dat betekend dat er een soort gel op de baarmoedermond werd gesmeerd die een opening van de baarmoeder zou kunnen forceren. Eigenlijk heeft sperma hetzelfde effect en had ik gewoon vaak seks kunnen hebben deze week, maar ik kan je vertellen, dat je daar geen zin meer in hebt als je zo ongeveer op springen staat en  al je hormonen door je lijf gieren.

21 jaar geleden zou ik dat nooit hebben toegegeven, maar mijn hormonen werkten over uren. Ze lieten zich op de gekste momenten gelden en ik heb gedrag vertoont dat ik onmogelijk met jullie kan delen op een openbaar medium als dit. Maar 1 van de rariteiten kan ik wel met jullie delen; ik was verslaafd aan schoonmaken. Mijn huis was nog nooit zo schoon als in de tijd dat ik zwanger was, sterker nog het hele pand was nog nooit zo schoon. Wat mij dreef was voornamelijk de lucht van het schoonmaakmiddel. destijds was dat Andy in de groene fles. Ik vond het zo lekker dat ik visioenen had dat ik een zwembad vol met Andy zou zwemmen en dat ik zelfs op kon drinken, zodat ik doordrenkt zou kunnen zijn met het middel. Zo fijn vond ik het. Ik wilde wel dag en nacht schoonmaken. Dat laatste kon natuurlijk niet, dus stond er een schoteltje met Andy naast mijn bed, zodat ik wel omgeven was van de geur.  Het is maar goed dat ik nooit geëxperimenteerd heb met drugs, want dit gedrag  voorspeld al dat dat helemaal mis zou zijn gegaan. ( haha)    Als mij huis schoon was begon ik gewoon aan de openbare ruimtes in mijn pand waar ik woonde; de galerij, de brand trap, de lift de entree. Alles was pik en span en rook heerlijk fris naar de Andy. De buren vonden het in het begin wel grappig, maar na een tijdje begonnen ze zich wel zorgen te maken en vroegen mij elke dag of de weeën al begonnen waren. Maar deze baby had besloten dat zij het wel fijn vond in mijn buik, dus die weeën bleven uit. Ik kon gel en sperma laten smeren wat ik wilde. Ik liep heel veel, omdat Newton dan wellicht een handje kon helpen, maar nee hoor, deze dame wist wat zij wilde, zij bleef zitten waar zij zat en kwam pas toen  het haar uitkwam.

21 jaar geleden kwam ik uit mijn bed en ging naar de wc, daar kwam er een slijmerige bal van een witte substantie naar buiten. Bij het afvegen viel het op mijn hand ( sorry heren, maar dit is belangrijk) Ik keek ernaar en sprong een gat in de lucht. ik ben met mijn broek nog op mijn knieën naar Jorge toe gerend en riep: “Kijk!!   Een Slijmprop!!”   Jorge keek met een groenige gloed op zijn gezicht naar het smerige goedje en vroeg: “Gatver Sas, waarom laat je me dit zien, ik moet nog ontbijten.”   Wát een sukkel. Ik zag hem denken: houden deze rare hormoonfratsen ooit nog op?  Jorge dit is DE slijmprop, het begin van de bevalling, het gaat beginnen`!!  Toen ik dat zei, vond hij het iets minder erg dat hij de slijmerige substantie op nuchtere maag onder zijn neus had gekregen. Met een vage glimlach vroeg hij: “ okay fijn Sas, maar mag  dat nu dan weg?”   Ik gooide het weg en  ging zingend douchen en sprong een gat in de lucht bij de eerste wee. Ik belde de verloskundige dat ze meteen moest komen. Zij vroeg hoeveel weeën ik had en hoeveel tijd er tussen zat. Toen ik vertelde dat er ongeveer 25 minuten tussen zat, raadde ze me aan om te gaan wandelen en terug te bellen als er 5 minuten tussen zat. Ik ben met Jorge een boodschap gaan doen, hij moest ergens heen met de auto. Die positie was niet heel fijn en ik voelde ieder steentje op de weg, maar de Weeën kwamen met grote tussenposes.   Dus bij terugkomst zijn we over de markt gaan wandelen ( we woonden bij de Albert Cuyp) en door het Sarphatipark, maar na 14.00 heb ik geen wee meer gehad, dus 1600 uur belde ik de vroedvrouw. Zij zei dat het slechts een begin was, ik was volgens haar aan het “rommelen” en het zou zomaar nog 1 of 2 dagen kunnen duren.” IK WAS PISSED!! hoezo was ik aan het “rommelen”  ik zou haar met plezier laten zien wat ik van haar “gerommel” vond. Onprofessioneel!!  Nou wat zij er ook van vond, ik ging bevallen, VANDAAG!!   Mitch was ondertussen uit school gekomen en vroeg of de baby er al was. NEE, die was er nog niet!!  Pffff    Jorge stelde voor dat hij met Mitch even langs oma zouden gaan en dat ze op de terugweg eten mee zouden nemen.  Ik ontplofte zo ongeveer; laten jullie mij Alléén in deze toestand?!?!?! wat HARTELOOS. Wij woonden in een bovenwoning met 2 verdiepingen. de slaap verdieping was beneden en de woon verdieping boven. Ik pakte mijn dweil en emmer te voorschijn en een fles Andy!! Ik ging dweilen, dat was hoog tijd in dit godsgruwelijk vieze huis. En Owwe als iemand het huis verliet, dus Jorge heeft Mitch in Bescherming mee naar de beneden verdieping meegenomen om daar TV te kijken samen.  

21 jaar geleden rond de klok van 16.30  was ik buiten mijzelf. Ik sopte de keuken de wc de woonkamer het balkon en alles wat ik tegen kwam inmijn huis alsof mijn leven er van af hing. Toen ik boven klaar was ging ik gewapend met Emmer dweil en een nieuwe fles Andy naar beneden; daar zou ik de badkamer en de slaapkamers wel eens goed onderhanden nemen en Owee, als de jongens mij in de weg liepen, dan zou ik ze wel eens even vertellen hoe het leven in elkaar zat! Há!         De heren waren echter niet van plan om op wat voor manier ook maar contact met mij te maken, ze maakten niet eens oogcontact en gingen naar boven. Ik hoorde Jorge nog zeggen; Kijk haar maar niet aan Mitch.   Toen ik klaar was en er letterlijk niets meer te soppen viel, ging ik naar boven om erachter te komen dat ze gewoon weg waren gegaan. Er lag een briefje op het aanrecht: we zijn even eten halen, zo terug, kus.       Kus???? Wat voor KUS??? Ze hadden mij gewoon aan mijn lot over gelaten, helemaal alleen in deze toestand. Je moet weten dat dit het Pre-mobiele tijdperk was, dus ik kon ze ook niet bellen om te vragen waar ze waren. 

21 jaar geleden om deze tijd (17.20) plofte ik moedeloos op de bank en begon tegen mijn buik te praten. Ik wist toen nog niet of ze een meisje of een jongen was; ik vroeg waarom de baby nou gewoon niet naar buiten kwam het was toch wel genoeg geweest nu? na 41,5 weken migraine, soep,gekke kwaaltjes, zoute haring, fruit en schoonmaak woede was het toch wel genoeg? ik heb geen dropje of chocolaatje gegeten al  die tijd omdat ‘de baby’ dat niet lustte,.. eens was het toch gewoon genoeg??

21 jaar geleden lag mijn toen 86 jarige oma inzet ziekenhuis omdat zij een week later een hart operatie moest ondergaan. Mijn oma woonde in Twente. Mijn moeder zou haar de volgende dag gaan bezoeken en daar tot zondag blijven. Ik was het zat. Ik dacht als je dan toch niet komt, dan ga ik gewoon mijn oma opzoeken en haar opvrolijken en moed in praten. Ik belde mijn moeder op en vertelde haar dat ik de volgende dag  met haar mee ging naar oma. Mijn moeder vond dat geen goed idee: Nee Sas dat kan niet, want je bent je slijmprop al kwijt, Wat als je opeens in Hengelo moet bevallen? Ik zag het punt niet: ze hebben daar toch ook ziekenhuizen? en dan zou deze baby net als mij ook in Twente geboren zijn, grappig toch?   Nou mijn moeder vond het helemaal niet grappig, want volgens haar kon ik ook onderweg bevallen langs de snelweg en dat zag ze helemaal niet zitten.  Ik was niet voor rede vatbaar: ik zei. ik heb mijn kraamtas al klaar ik ga morgen met je mee. Ik laat me door Jorge naar Diemen brengen en beëindigde daarmee het gesprek. 

21 jaar geleden kwamen Jorge en Mitch thuis met een maaltijd mix van Mac Donald en Surinaams en voor mij een Chinese Tomaten soep, één vakmijn andere zwangerschapverslavingen. vastberaden als ik was vertelde ik wat ik de volgende dag ging doen. Mitch vroeg nog of dat niet gevaarlijk zou zijn. Ik stelde hem gerust m dat dat niet zo was.

Ik zag heus wel dat Jorge hem een blik toewierp alsof ik niet goed bij mijn hoofd was en dat hij mij niet serieus moest nemen. Ik liet ze in de waan en ben van mijn soep gaan genieten. Voor ik ging slapen heb ik nog even de keuken gedaan en de ramen gelapt aan de buitenkant en ben met mijn reisplannen gaan slapen.

21 jaar geleden om 4 uur in de ochtend braken mijn vliezen, ik maakte Jorge wakker, hij haalde een vuilniszak waar ik op kon zitten om te ontdekken of er witte vlokken in het vocht zaten, of dat ik gewoon incontinent was geworden. Dat bleek gelukkig niet zo te zijn. We hebben toen nog ruim een uur gezellig kletsend in bed gelegen voordat we iedereen gingen bellen en Mitch wakker hebben gemaakt.  Ik zal jullie in een volgend verhaal nog wel eens vertellen wat er daarna allemaal gebeurde. Ik ga nu koken voor Jorge en het kind dat er toen niet uit wilde. Mitch is ondertussen naar Canada verhuisd, dus die eet vandaag niet mee.

[hetvolmaaktehuis]

‘Wat zijn uw intenties met mijn dochter?’ De onvermijdelijke vraag kwam direct al dezelfde dag dat Fennes vader gearriveerd was. Steven had die middag niet willen komen naar het huis om haar wat ruimte te geven samen met haar vader, maar was al meteen weer gebeld door haar. ‘Je moet komen,’ had ze gezegd, ‘…please?!’ Het klonk behoorlijk wanhopig. Ze was direct weggelopen toen hij was gearriveerd, had hem alleen gelaten met haar vader in het huis. ‘I’m so sorry Steven, he wants to talk to you,’ had ze hem in het voorbijgaan nog gezegd. Ze was woedend. En nu stond Steven tegenover hem, de man waar het hele dorp altijd vol bewondering over had gesproken. Ooit was hij een van hen geweest, maar hij was iemand geworden die het zo ver geschopt had dat het voor de simpele burgers van dit dorp gewoonweg niet meer te bevatten was. ‘Mijn intenties..,’ herhaalde Steven, wat moest hij deze man nu zeggen? Hij wist wat zijn intenties waren, maar hij kon hem geen zekerheid geven.  ‘You see…,’ begon  Fennes vader weer. ‘Mijn dochter maakt al jarenlang de verkeerde keuzes, ik ben hier om te voorkomen dat ze dat nog een keer doet.’ Steven keek de man aan, hij begreep zijn zorgen. Haar vader had moeten accepteren dat zijn enige kind haar studie afbrak en nooit in zijn voetsporen zou treden, en hij had jarenlang moeten aanzien hoe zijn dochter vocht om iemand in leven te houden waardoor ze zelf het leven zo ongeveer aan zich voorbij had laten gaan.  ‘Ik denk niet dat ze verkeerde keuzes maakt, meneer Oosting. Ze zijn niet impulsief, ze heeft ze doordacht en staat er voor 100 procent achter,’ antwoordde hij. Het was niet het antwoord dat Fennes vader wilde horen, dat wist hij, maar het was wel de waarheid. ‘...U heeft een geweldige dochter opgevoed, sterk, onafhankelijk, liefdevol… Ik denk dat u trots op haar kunt zijn.’  De man schudde zijn hoofd, hij wilde echt niet horen wat Steven te zeggen had. ‘En ik wil dat u wegblijft bij mijn dochter!’ haalde hij ineens onbeheerst uit. ‘Ik ga niet toestaan dat ze weer achter de eerste de beste dorpstimmerman aanloopt!’ Stevens adem stokte even door deze aanval. Hij slikte het gevoel van opkomende woede echter direct weer weg, het had absoluut geen zin om nu boos te worden. ‘Als het u geruststelt, ik heb dertig man personeel in vaste dienst en mijn omzet de afgelopen jaren was gemiddeld 15 miljoen per jaar.’ Fennes vader keek hem aan, verbaasd, even sprakeloos. ‘I’m sorry,’ zei hij toen, ‘…ik heb u beledigd… het spijt me.’ Steven glimlachte, ontspande. ‘Ik zal u vertellen wat mijn intenties met uw dochter zijn. Ik hou van haar en ik ben bereid te wachten tot alles in haar hoofd weer op orde is… ze heeft tijd nodig, ik hoop dat u haar die tijd ook gaat geven…’ De man knikte alleen, maar Steven zag de spanning uit hem wegvloeien, zijn schouders zakten wat en zijn gezicht ontspande. Steven zuchtte van opluchting, durfde een hand op de schouder van Fennes vader te leggen, de beroemde architect waar hij altijd zo tegenop had gekeken.

[takkiebos]

Hubrecht het fetishistische egeltje en de kern van het verhaal.

"Godverdomme Huub, ik zei nog zo; waarschuw me als je iets nieuws probeerd!" Snouwde Bert met een gepijndicht gezicht terwijl hij Hubrecht met z'n achterpootjes van zich af probeerde te duwen. "Wat flauw nou weer, ik heb het koud, ik probeerde alleen wat dichterbij te komen" Zei Hubrecht. "Newsflash; je hebt stekels, want je bent een egel. Gister was je een egel, vandaag ben je een egel en morgen ben je een egel... wat is daar zo fucking ingewikkeld aan?!" zei Bert met woede in zijn stem. Hubrecht sprong van Berts rug af. "Dus omdat ik een egel ben mag ik niet bij je in de buurt komen?" Zei Hubrecht met een bedroeft gezicht... "Inderdaad Huub, het is een wonder, maar ik denk dat je het eindelijk snapt!" "... vind je dat niet een beetje racistisch?" Bert slaakte een diepe zucht. "Nee Huub, want ik ben een egel, jij bent een egel en we hebben allebij stekels... ik dacht dat je het eindelijk snapte." "GODVERDOMME HUUB, DIT IS EEN METAFOOR OF NIET?! Fuck jou, dit heb ik echt niet nodig in m'n leven..." "Sorry Bert, maar ik denk dat je alegorie bedoelt..." "...je bent zelf een alegorie..." "Nee Bert, ik ben een rode haring..." Zucht...waar heb je het nou weer over Huub?! JE BENT EEN FUCKING EGEL!! Maar Bert, zeg nou zelf... als we egels waren... waarom kunnen we dan praten? ... ... Shit... GODVER! ... Ik weet niet eens wat voor geluid egels maken... Godverdomme Huub, wat is hier aan de hand?! Net was ik nog gewoon een egel met mijn simpele egel-problemen en nu ga je me laten twijfelen aan mijn bestaan? Er is niks simpel aan het egels-dilemma Bert, ik denk dat dat de kern van het verhaal is. Je bent zelf de kern van het verhaal huub... Nee Bert, ik ben een rode haring... ... ... Okeé, okeé, ik denk dat ik er mee kan leven... als dit leven is... enfin; ik denk dat ik er mee kan leven dat ik een fictieve egel ben in een verhaal, maar dan ben jij nog steeds ook gewoon een egel en geen haring! Rode haring Bert; als in een literaire-tool om de lezer op een dwaalspoor te brengen zodat de twist een grotere verrassing is. Ik ben inderdaad een egel. "...godverdomme wat pretentieus..." zei Bert. "Dat ligt er aan of er inderdaad een goede twist aan het verhaal zit." Nou, ondertussen wordt er de helft van de tijd niet eens meer aangegeven wie er nou aan het praten is en laten we maar niks zeggen over de spelling en gramatica, dus dan moet het wel een hele goede twist zijn... Zei Bert. Voor een egel ben je wel veel eisend... het is maar een grappig verhaaltje wat je aan het denken tracht te zetten over sociale spanningen binnen relaties. Nou Huub, aangezien mijn leven toch een leugen is vind ik dat noggal hypocriet. Noggal is geen woord Bert... ...Je bent zelf geen woord Huub. Dat klopt Bert, want ik ben een rode ha- "HOUD GODVERDOMME JE MOND HUBRECHT! IK WORDT HELEMAAL GESTOORD VAN JOU!!" onderbrak Bert Hubrecht met wanhoop, angst en woede in zijn stem. En leg dan eens haarfijn uit waarom je een fucking rode haring bent... Nou, de titel.. "wat? titel? zucht, nevermind, ga door..." Nou, de titel is "Hubrecht het fetishistische egeltje en de kern van het verhaal."; waardoor je met het woord "fetischistich" in je achterhoofd het intro leest en zou kunnen denken dat we een homoseksuele handeling aan het verrichten waren. "godverdomme wat flauw...en een tikkeltje homofoob ook" zuchtte Bert. Ja... maar het is wel grappig. Je bent zelf wel gra-...nee... laat maar Huub... ik ben er klaar mee. Nou, ik hoop het niet, want we beginnen net wat dieper in te gaan op de kern van het verhaal! Ik dacht dat de kern van het verhaal was dat de schrijver omslachtig is over zijn intenties en "gewoon een grappig verhaaltje over sociale spanningen binnen relaties" schrijft. Maar we hebben het nog niets eens over het egels dilemma gehad Bert! Heel snel dan Huub, wat is het egels dilemma? Nou, simpel gezegd ("het zou eens tijd worden" zei Bert binnensmonds) gaat het egels dilemma over de problemen die onstaan als twee of meer personen dichter bij elkaar komen om genegenheid van elkaar te krijgen omdat psychologisch gezien elke relatie buiten de alom bekende positieve effecten ook negatieve connotaties meedraagt. Hierdoor ontwijken sommige mensen relaties of geven ze de ander de schuld van miscommunicaties die onstaan door verschillen in persoonlijkheid als ze wel relaties opzoeken. "...juist ja, simpel..." zei Bert sarcastisch terwijl hij zijn frustratie probeerde te verbergen. "...Ja, daar heb je wel een punt... daarom zal het wel een metafoor zijn!" Zei Hubrecht triomfantelijk. "Ik dacht dat je zei dat het een allegorie was?" "Om eerlijk te zijn deed ik dat alleen om je te plagen Bert, ik weet eigenlijk helemaal niet wat een allegorie is" "Vanuit het diepste van mijn fictieve hart Huub; Ik haat je vanuit het diepste van mijn hart" "Maareh... wil je een keer anaal proberen?..." Vroeg Hubrecht. "Vooruit dan maar, je "leefd" maar één keer, maar alleen als ik mag aanduwen!" zei Bert het fictieve egeltje ~FIN~

[blootenzo-blog]

Een vleugje woede en een wolkje angst op een bedje van ongelukkigheid.

Het heeft nog lang geduurd, maar gisteren was het weer eens zover. Onophoudelijke huilbuien. Woede, angst en ongelukkigheid die elkaar elke minuut even afwisselde. En terwijl mijn lief die, mij niet begrijpend, zo goed mogelijk haar best deed mij rustig in slaap te doen vallen. Vermoeidheid heeft niet zo een gunstig effect op mijn mentale toestand..

Ik voelde het kort in de namiddag aankomen. Ik was goed gehumeurd al om 14u vertrokken op mijn stage en onderweg naar Leuven. Mijn vriendin had om half 3 gedaan met werken en we zouden samen gezellig de stad intrekken onder de eerste warme zonnestralen. Ik had me al voorgenomen wat leuke nieuwe kleren te kopen om weer die prachtige verliefde blik in haar ogen te kunnen zien. (Nieuwe kleren zijn eigenlijk niet nodig om die blik te krijgen, maar elke reden is goed voor nieuwe kleren.) Maar toen ik in Leuven aankwam en richting de liefde van mijn leven wandelde:

Teleurstelling 1: De mama en twee broers van mijn vriendin waren er ook. Dat werd dus geen gezellig namiddagje onder ons tweetjes. Ach daar kon ik nog wel tegen.

Teleurstelling 2: De broek uit winkel 1 zat niet zo comfortabel als ik wou. en 20€ uitgeven aan een broek die niet 100% comfortabel zit, daar ben ik te gierig voor. Maar ik nam me voor dat dit mijn humeur niet zou beïnvloeden. Ik had namelijk online nog een andere broek gezien in winkel 2 die ik toch mooier vond.

Teleurstelling 3: De andere broek die ik mooier vond uit winkel 2 was niet te vinden. Dat werd dus geen nieuwe mooie broek voor mij. 

Teleurstelling 4: Mijn vriendin, haar mama en broers liepen al een tijdje door de winkelstraten en begonnen het beu te worden. Dat werd dus ook geen gezellig terrasje of een ijsje. De trein naar huis nemen dan maar..

Door de teleurstellingen was het effect van de vermoeidheid nog wat zwaarder. Met donderwolken boven mijn hoofd zaten we te wachten op de trein. Mijn vriendin voelde de bui ook al hangen en deed ontzettend haar best mij op te beuren. Tevergeefs. In de trein keek ze me wat zielig en hulpeloos aan. Niet zo een aangenaam gevoel als je weet dat je vriendin zo hard met je inzit, niets kan doen en je zelf de donderwolken ook niet zomaar kan wegblazen. In het bijzijn van mijn ouders lukte het wel om alles te verbergen (de vruchten van jarenlange oefening) maar de tranen prikte achter mijn ogen. Ik kon ze wegdrukken, at flink mijn avondeten op en trok naar boven met mijn vriendin. We maakte samen nog alles voor de volgende dag klaar en kropen samen voor de tv. 

Ik hoopte dat de verdrongen tranen snel kwamen zodat ik even kon uithuilen, mijn vriendin mij kon knuffelen en daarna alles weer beter was. Dan konden we samen nog De Mol verder uitkijken en lekker vroeg gaan slapen. Maar de tranen kwamen niet. Ik voelde me enkel nog leeg en uitgeput. Dat was geen goede voorbode. Ik deed nog een poging lekker dicht tegen mijn lief aan te kruipen in de hoop dat het zo zou wegtrekken, maar niets was minder waar.

We keken De Mol uit, kropen in bed, en ik probeerde opnieuw mijn emoties los te krijgen. Gewoon een kleine huilbui en dan in slaap vallen klonk als een goede optie. Maar de tranen kwamen niet en het lege gevoel bleef. De lichten gingen uit, mijn lief keek nog een laatste keer op haar gsm en daar was het... Ik draaide me op mijn zij en de eerste tranen begonnen te stromen. Twee warme armen sloegen zich om mijn middel en daar volgde de rest. Watervallen van tranen, rampscenario’s die ik onsamenhangend probeerde te verwoorden maar amper verstaanbaar waren door het gesnik, mijn vriendin die haar best deed mij gerust te stellen maar dat resulteerde eigenlijk alleen maar in woede. Het escaleerde heel snel. Een klein uur later lag ik, nog steeds huilend, uitgeput in de armen van mijn lief. Ze wiegde me zachtjes om me rustig te krijgen. Dat hielp. 23u was het geworden toen we eindelijk in een woelige slaap terecht kwamen. Om 5u ging de wekker terug afgaan. 

Weer maar 6u slaap gehad. Dat belooft voor deze avond...  Alvast sorry mijn lief, als je vanavond weer niets anders kan doen dan mij rustig in slaap wiegen. 

[4b-leesdossier-omit]

Verraden door de persoon die ik het meest vertrouw

Het begint te schemeren, ik stap de auto uit. Kleine wolkjes rook kwamen tevoorschijn uit de motorkap. Ik greep naar mijn jaszak en pakte de eerste sigaar die ik tegenkwam. Ik stak hem op en liep langzaam naar de achterbak. Ik stak de sleutel in het slot en draaide hem langzaam om. De scharnieren in de achterbak kraakten, ik plaatste mijn hand op het handvat

 en trok de achterbak omhoog. Daar lag ze. Stil, slapend of dood, ik weet niet welke van de drie het is. Ik kon mijn woede niet meer onder bedwang houden zodra ik haar zag en haalde met mijn rechtervuist uit net tot onder haar ribben, en sloeg de achterbak met een harde klap dicht.

 ‘Hallo schat! Wat gaan we eten vanavond?’ Riep ik vanuit de gang toen ik net het huis binnenkwam. Ik hoorde een onverstaanbaar geluid vanuit de keuken komen en hing mijn jas op. Ik kwam de hoek om en toen zag ik haar. Altijd als ze op die plek staan wordt mijn liefde voor haar nog groter. ‘een visschotel met gemarineerde aardappelen en snijbonen, die ik vanochtend op de markt heb gekocht.’ Was haar antwoord, die bijna elke avond anders was. Ik schonk twee glazen whisky in en plaatsten dezen op de houten tafel. Kom je even zitten? Ze maakte plaats op de bank, naast haar man. ‘Ik denk dat het eens tijd wordt dat wij weer eens op vakantie gaan…, alleen jij en ik.’ Ik keek haar aan en zag dat ze voor haar uit staarde. Ik nam een slok van mijn whisky en vroeg het weer, en ze schrok wakker. ‘Nou ik denk niet dat het nu daar het goede moment voor is… ik moet morgen namelijk ook nog werken want ik heb het heel druk. Sorry schat maar misschien een andere keer.’

 Toen ik wakker werd, was ze al weg. Ik liep in mijn badjas naar beneden. Er lag een briefje op de tafel: “ik ben naar werk, ik moet overwerken dus ik ben pas laat thuis, kus!” Ik liep door naar de keuken en zette koffie. Vandaag was ik vrij en hoefde niets te doen. Met koffie en een krantje in de tuin zittend, ging de dag voorbij. Ik kleedde mij aan en at spinazie met een steak. Ik reed naar mijn vrouw haar werk. ‘Ik vertrouw het niet, altijd is ze aan het zeuren wanneer we een keer op vakantie gaan, en de keer dat ik het vraag wilt ze niet…’ Ik stapte de auto uit en keek op mijn horloge: 18:58. Op dat moment hoorde ik een deur opengaan en keek naar de gestalte die het gebouw uit liep. ‘Verdomd dat is haar’, en stapte mijn auto in om haar te achtervolgen. Zij parkeerde na twintig minuten rijden voor een huis. Ze stapt uit en ik hoor de deur dichtslaan en ze belt aan. Een figuur doet de deur open en ze gaat naar binnen. ‘Godverdomme, mijn vrouw gaat vreemd, nu gaat ze boeten.’ Ik liep naar de deur en belde aan. Ik hoorde voetstappen die steeds dichterbij kwamen en de man deed de deur open. Zijn blouse was al driekwart open en zijn gulp ook. Mijn ogen gingen langzaam naar zijn gezicht en ik haalde zo hard mogelijk uit met mijn rechterhand. Hij viel neer en zijn pupillen dwarrelden weg. Woest rende ik het huis binnen en zag haar, mijn eens zo mooie en loyale vrouw. Ik pakte haar vast en nam haar mee naar mijn auto. Ik gooide haar in de kofferbak en gooide deze met een klap dicht.

 Zo sta ik hier aan de zijkant van een weg besluitend wat ik met haar zou doen. Ik toets een nummer in en de wegenwacht komt eraan. Ik doe de achterbak weer open en ze is wakker. Ik bind haar handen vast en doe tape om haar mond en neem haar mee het bos is, dat gelegen is naast de weg. Ik neem mijn jerrycan benzine mee en bind haar vast aan een boom. Ik strooi benzine om haar heen en vraag aan haar: ‘waarom moest je dit nou doen, Roos? Hier krijg je spijt van.’ Ik pak mijn aansteker en steek de benzine aan.

[mrbijnens]

In gesprek met mezelf

Ik: sorry voor de taal, maar klote zooi. 

(Hij: waarom?) 

Ik heb mezelf gewoon genekt en dit geprobeerd te verbergen. Had ik misschien niet moeten doen, maar de uitkomst is toch hetzelfde. 

(Wat is er dan gebeurd?) 

Ik volg een studie lerarenopleiding secundair onderwijs en er was een opmerking door een leerling die ik verkeerd opving → seksueel getint dan; dus ik reageerde ook van dat het zo fout was dat ze dat zei. 

(Oei en toen?) 

Ik zag mijne mentor opstaan en naar buiten gaan, enfin dat zag ik gebeuren. Nadien heeft hij me ook erover aangesproken en die zijne vibe was ook van: nu ben je gebuisd, daar zorg ik wel voor. 

(Ze zullen dat toch niet allemaal zo hebben gedaan?)

Denk je dat? Er is een ander die zegt dat ik dat twee keer heb gedaan; ik weet bij een waar het overduidelijk fout was, die kl*te mentor zat erbij. Een andere keer weet ik niet; alle er was wel een leerling die ineens in de klas “penetratie” zei en ik heb geleerd vanuit de cursus seksuele diversiteit dat als men iets roept door de klas, je ze daar op vast kan zetten. Dus ik vroeg ook aan die betrokkene wat dat woord betekende. Hij zal dat uitleggen toen of wanneer de mentor terug was. Hij heeft het dan met een kogel uitgelegd; dit brengt mij tot het volgende. Als ik die ene mentor nog eens zie op de weg, dan rij ik hem om. En niet een keer, meerdere keren. In mijn eigen wereldje doe ik hem alle martelingen aan om mijn eigen gevoel nu beter te maken. 

(dat gaf wel geen antwoord op mijn vraag hé)

Sommige hebben zo een aura of een vibe of ... dat je vertelt van: “Ok, dat is fout, maar dit kan/moet je doen om het de volgende keer beter te doen.” Zulke leerkrachten heb ik graag bij mijn les. Maar een mentor die zelf niet goed kan uitleggen wat er fout liep en me dan in een richting sturen. Diezelfde mentor had de vibe van: “ik ga je laten buizen, daar zorg ik wel voor”. Zulke mensen wil ik niet in mijn buurt hebben, zulke mensen ga ik bewust vermijden. Zulke mensen moeten mij niet om hulp vragen.

(Even nieuwsgierig, wat wilde je dan doen? Puur hypothetisch hé, want daarvoor kan je naar het gevangenis gaan. Als je nu dat foutje niet kon wegmoffelen, een moord kan je helemaal niet wegmoffelen.) 

Wel, nu ik dit schrijf heb ik een aantal technieken bedacht hoe ik zou kunnen doen, ik ga het ook niet in het echt doen; maar ik weet wel als ik die persoon nu op straat tegen kom; dan hoop ik maar dat die in zijne auto zit. Als die op straat loopt; dan weet ik niet of ik hem zou kunnen ontwijken met de auto. Omverrijden is dan ook een van de technieken die ik zou doen. Een ander is bv bij de bespreking wilde hij geen chocolade, dus heb ik hem niets gekocht. Hij had toen wel een gezicht van: “wat zou hij mij geven?”, nu zou ik hem een vergiftigde appel geven. Met rattengif in of zo iets dergelijke. Of met een bulldozer zijne st*mme kop platrijden, zoutzuur in zijn glas doen en zien hoe hij smelt, zoals de slechte heks van het Zuiden.

(heb je niets meer?) 

Bha mijn woede/emotionele storm is al gekalmeerd. Ik moet die zijne kop niet meer zien. Ik blijf maar altijd hopen dat ik op een dag iets doe waar hij er meer van wil weten en dan ga ik hem gewoon in de ogen kijken en zeggen: ik schrijf het wel op een papiertje. Daarna scheur ik het aan stukken en steek ik het in brand. Denkend dat hij naar mij zal kijken van ‘wat doe je nu?’ en dan zeg ik. Gij zijt het niet waard ‘om’ dit te leren en ja, ik zei ‘om’ ipv ‘voor’.

(ik zie dat je nog altijd met iets zit, vertel op)

Wel, ik was net zo gebroken, ik moest met iemand babbelen. Eerst dacht ik aan de psycholoog, ik heb dan ook daar naar toe gebeld, zijn die pas morgen open. Morgen ga ik dan ook naar die persoon = net beslist. Ik zat er echt door en ging dan kijken op een site waar men met je wilt babbelen. Die waren dan volzet en omdat ik niet graag bel wilde ik wachten. twee keer heb ik gedacht dat ik met iemand kon chatten. Twee keer ben ik aan de kant geschoven, zo ervaar ik het. Ik zat met tranen in mijn ogen en dacht; nu maakt het me niet meer uit met wie ik praat, zolang ik maar met iemand kan praten die me niet kent. 

(Wacht, waarom wil je met iemand praten die je niet kent) 

Omdat ze dan objectief me verder kunnen helpen. Iemand die me kent zal altijd denken: Ach zo ben je; je moet je niet veranderen. ... Wacht nu is het een derde keer dat ik misschien kans heb op een gesprek.... Zal wel niet meer zijn. Sorry. 

(ach je moet je voor mij niet excuseren) 

Nja beter een keer te veel dan een keer te weinig. Ik ga het nu ook niet meer proberen, waar waren we :p ... Ik kan het niet meer aan; van veel kanten tegen gewerkt worden. Ik zet mensen in posities die ik niet wil dat ze daar komen. Ik ben een slecht mens denk ik dan.........................

[misophoniainternational]

Aan Hen Die Geen Misofonie Hebben Ik schrijf deze open brief namens hen die lijden aan misofonie. Familie, vrienden, collega’s: jullie hebben misschien de ‘memes’ gezien die gedeeld worden en misofonie uitleggen als ‘irritatie’ of ‘overdrijving’. Dit is pijnlijk voor ons. Misofonie is een gekke naam, oké. Maar de stoornis zelf is geen pretje. Mensen die aan misofonie lijden, reageren ernstig op geluiden (en ook aanzichten/aanrakingen/andere zintuiglijke prikkels). Deze reactie is alsof je beschoten wordt: het ene moment gaat het nog goed, maar seconden later ben je compleet radeloos. Je kan het niet simpelweg ‘negeren’, ‘wegdenken’, of ‘even hulp zoeken’. Waarom? Omdat het waarschijnlijk in de amygdala zit: een deel van je hersenen. Er is nog niet genoeg onderzoek gedaan om de stoornis goed te duiden, laat staan dat er een goede behandeling bedacht is. Dit wetende, kan het een lastige stoornis zijn om mee te leven. Het kauwen van je partner, ademen, snurken of een klikkende pen kan al leiden tot een kleine zenuwinzinking. We willen niet boos zijn. We willen niet depressief zijn. Maar vaak zitten we vast, raken we geïsoleerd. Onze stoornis vreet aan onze mentale gezondheid. We willen niet tegen je uitvallen. Sorry dat we geïrriteerd zijn, maar we hebben geen controle over onze gevoelens. Ja, we kunnen over onze stoornis praten, maar we kunnen de reactie op een trigger niet tegenhouden. Wij die aan deze stoornis lijden, vragen om hetzelfde begrip en mededogen die je zou geven aan iemand met autisme, Aspergers, epilepsie of een andere stoornis die het leven moeilijker maakt. We liegen of verzinnen dit niet. We proberen je niet te manipuleren. We zijn niet slechts ‘gevoelig’ voor aanblikken of geluiden. Het is voor ons alsof we in een hoekje gedreven en aangevallen worden. Wij, en onze hersenen, kunnen het verschil tussen een dreiging en ‘achtergrondgeluid’ niet onderscheiden. Voor ons is het allemaal als een schotwond. En dan kunnen we alleen nog maar het bloeden stelpen met oordopjes. Alsjeblieft, steun ons, houdt rekening met ons. Deel geen memes die onze stoornis belachelijk maken. Zeg ons niet dat we liegen. Zeg ons niet dat we gek zijn. Praat met ons. Leef met ons mee. Samen kunnen we de woede wegnemen, samen kunnen we leven.   Translation: Jennifer Schoorlemmer

[misophoniainternational]

Aan Hen Die Geen Misofonie Hebben Ik schrijf deze open brief namens hen die lijden aan misofonie. Familie, vrienden, collega’s: jullie hebben misschien de ‘memes’ gezien die gedeeld worden en misofonie uitleggen als ‘irritatie’ of ‘overdrijving’. Dit is pijnlijk voor ons. Misofonie is een gekke naam, oké. Maar de stoornis zelf is geen pretje. Mensen die aan misofonie lijden, reageren ernstig op geluiden (en ook aanzichten/aanrakingen/andere zintuiglijke prikkels). Deze reactie is alsof je beschoten wordt: het ene moment gaat het nog goed, maar seconden later ben je compleet radeloos. Je kan het niet simpelweg ‘negeren’, ‘wegdenken’, of ‘even hulp zoeken’. Waarom? Omdat het waarschijnlijk in de amygdala zit: een deel van je hersenen. Er is nog niet genoeg onderzoek gedaan om de stoornis goed te duiden, laat staan dat er een goede behandeling bedacht is. Dit wetende, kan het een lastige stoornis zijn om mee te leven. Het kauwen van je partner, ademen, snurken of een klikkende pen kan al leiden tot een kleine zenuwinzinking. We willen niet boos zijn. We willen niet depressief zijn. Maar vaak zitten we vast, raken we geïsoleerd. Onze stoornis vreet aan onze mentale gezondheid. We willen niet tegen je uitvallen. Sorry dat we geïrriteerd zijn, maar we hebben geen controle over onze gevoelens. Ja, we kunnen over onze stoornis praten, maar we kunnen de reactie op een trigger niet tegenhouden. Wij die aan deze stoornis lijden, vragen om hetzelfde begrip en mededogen die je zou geven aan iemand met autisme, Aspergers, epilepsie of een andere stoornis die het leven moeilijker maakt. We liegen of verzinnen dit niet. We proberen je niet te manipuleren. We zijn niet slechts ‘gevoelig’ voor aanblikken of geluiden. Het is voor ons alsof we in een hoekje gedreven en aangevallen worden. Wij, en onze hersenen, kunnen het verschil tussen een dreiging en ‘achtergrondgeluid’ niet onderscheiden. Voor ons is het allemaal als een schotwond. En dan kunnen we alleen nog maar het bloeden stelpen met oordopjes. Alsjeblieft, steun ons, houdt rekening met ons. Deel geen memes die onze stoornis belachelijk maken. Zeg ons niet dat we liegen. Zeg ons niet dat we gek zijn. Praat met ons. Leef met ons mee. Samen kunnen we de woede wegnemen, samen kunnen we leven.   Translation: Jennifer Schoorlemmer

[misophoniainternational]

Aan Hen Die Geen Misofonie Hebben Ik schrijf deze open brief namens hen die lijden aan misofonie. Familie, vrienden, collega’s: jullie hebben misschien de ‘memes’ gezien die gedeeld worden en misofonie uitleggen als ‘irritatie’ of ‘overdrijving’. Dit is pijnlijk voor ons. Misofonie is een gekke naam, oké. Maar de stoornis zelf is geen pretje. Mensen die aan misofonie lijden, reageren ernstig op geluiden (en ook aanzichten/aanrakingen/andere zintuiglijke prikkels). Deze reactie is alsof je beschoten wordt: het ene moment gaat het nog goed, maar seconden later ben je compleet radeloos. Je kan het niet simpelweg ‘negeren’, ‘wegdenken’, of ‘even hulp zoeken’. Waarom? Omdat het waarschijnlijk in de amygdala zit: een deel van je hersenen. Er is nog niet genoeg onderzoek gedaan om de stoornis goed te duiden, laat staan dat er een goede behandeling bedacht is. Dit wetende, kan het een lastige stoornis zijn om mee te leven. Het kauwen van je partner, ademen, snurken of een klikkende pen kan al leiden tot een kleine zenuwinzinking. We willen niet boos zijn. We willen niet depressief zijn. Maar vaak zitten we vast, raken we geïsoleerd. Onze stoornis vreet aan onze mentale gezondheid. We willen niet tegen je uitvallen. Sorry dat we geïrriteerd zijn, maar we hebben geen controle over onze gevoelens. Ja, we kunnen over onze stoornis praten, maar we kunnen de reactie op een trigger niet tegenhouden. Wij die aan deze stoornis lijden, vragen om hetzelfde begrip en mededogen die je zou geven aan iemand met autisme, Aspergers, epilepsie of een andere stoornis die het leven moeilijker maakt. We liegen of verzinnen dit niet. We proberen je niet te manipuleren. We zijn niet slechts ‘gevoelig’ voor aanblikken of geluiden. Het is voor ons alsof we in een hoekje gedreven en aangevallen worden. Wij, en onze hersenen, kunnen het verschil tussen een dreiging en ‘achtergrondgeluid’ niet onderscheiden. Voor ons is het allemaal als een schotwond. En dan kunnen we alleen nog maar het bloeden stelpen met oordopjes. Alsjeblieft, steun ons, houdt rekening met ons. Deel geen memes die onze stoornis belachelijk maken. Zeg ons niet dat we liegen. Zeg ons niet dat we gek zijn. Praat met ons. Leef met ons mee. Samen kunnen we de woede wegnemen, samen kunnen we leven.   Translation: Jennifer Schoorlemmer