#sonkezson

[1ciceksovalyesi]

Temet nosce.

merhaba sevgili ben.. aslında nereden başlayacağımı bilmiyorum ama bu da çok klasik değil mi ?Şöyle yapalım o zaman Johari Penceresi diye bir şey var biliyor musun ? (Tabi biliyorsun ama unuttun) bak dur kendim ben sana yani benliğime hatırlatayım..

Açık Alan: Kişinin kendi tarafından da başkaları tarafından da bilinen alandır. Bu alanda insanlar umutlarını, beklentilerini ya da korkularını çekinmeden diğer insanlarla paylaşmaktadırlar.

Kör Alan: Bu alan başkaları tarafından bilinen ancak kişinin bilmediği alanıdır.Başkalarının bir kişi hakkında edindiği izlenimlerle ilgilidir.

Saklı Alan: Bu alan kişinin bildiği ancak başkalarının bilmediği alandır. Kişi,bilinçli olarak bazı yanlarını gizlemek istemektedir.

Bilinmeyen Alan: Bu alan ise kişinin de başkalarının da bilmediği, karanlık alandır..

Sanırım benim Kör Alan ve Bilinmeyen Alan ile alakalı problemlerim var .. Özellikle ikincisi ile ..Beni bu hale ne getirdi bilmiyorum ama içimde cok büyük boşluklar bıraktı..Ben 1ciceksovalyesi’yim ama aslında ne olduğumdan emin değilim..içimde bilemediğim ama aslında sevdiğim bir karanlık bir şeyler var. Bunu gizliyorum.. Bu karanlık yolcu kontrol ondayken yaşıyormuş gibi hissediyorum.Ona karşı savaşmak istemiyorum , kazanmak istemiyorum.. Çok sağlıklı bir çocukluğum ya da çok sevecen iyi bir şekilde büyümedim.. Ama kendimi pek çok konuda yetiştirebildim.Ancak o da bi yerde son buldu sanırım, o yıllarca garsonluk yapan çocuk hayata beş sıfır geriden gelen çocuk skoru eşitlemişti , her hayal ettiğini ucundan kıyısından yapabilmişti. Sonra ne mi oldu ? Bunu bende karanlık yolcum da bilmiyor.. Üniversiteden mezun olacağım yıldan başlamak üzere her yıl ayrı ayrı süregelen sıkıntılar oldu sanırım sonrası askerlik , askerden döndüğümde yapacağım dediğim hiçbir şeyi yapamayıp daha da gerilemem , çevremin buna çok müsait olması.. Zaten yapı itibariyle melankolik bi insanım..Acaba en son ne zaman mutlu oldum gerçekten bunu doya doya hissettim? Ya da ağız dolusu güldüm hatırlamıyorum! Zaman zaman her şeyi dejavu sanıyordum, meğerse her gün aynı günü yaşıyormuşum. Aynı yenilmişlikler , aynı baştan başlama hisseleri.. Pek çok baştan başlayınca yapmak istediğim şeyler var aslında spora yazılmak mesela. Gerçi spora yazılmama da gerek yok bu dertlerimi kaldırsam yeter (Kötü espriydi evet bu saatlerde karanlık yolcu kontrolü ele alabiliyor.)..Bu arada başlamak istediğim şeyler olduğu gibi , bırakmak istediğimde onlarca şey var .. Buraya şunu yazmak çok isterdim ‘ istesem bırakırım dediğim her şeyin müptelası oldum, iradem zayıf değil tutkularım güçlü.’ Ama değilmiş! önceden olabilir ancak artık değil..Bir insan bu kadar yaşanmışlığa rağmen , sürekli aynı yanılgılara düşüp farklı sonuçlar nasıl bekleyebiliyor anlayabilmiş değilim.. Tüm hayatım boyunca kendime kızdığım kadar , kendime küstüğüm kadar kimseye küsmedim. Heleki son 48 saatte yaşadığım yerin yokuşunu kendime sinirimden burnumdan soluya soluya hiç çıkmamıştım.. Ama yine hata bendeydi çünkü bu ve buna benzer şeyleri daha önceden yaşamıştım..Bazen kendimi ıslak odunla dövesim bile geliyor..Nereden aklıma geldi bilmem. Çünkü zaman zaman ben , zaman zaman karanlık yolcum yazıyor..’İnsanlara bir şeyler anlatmaya çalışmak buharlı bir cama yazmaya benziyor.Özenle yazıyorsun.Apaçık belli oluyor anlattıkların sonra silinip gidiyor..’ Şimdi bi kaç dk ara verip okudum da yazdıklarımızı.. Bu melankoli , bu pesimistlik , bu kendime acıma duygum , bana hiç bir şey katmamış. Çünkü beklentiler sadece üzer.. Çok kimseden bir şey beklemem aslında ama yine de içimizde ruh var , vücudumuzda bir yürek ve bazen gerekli bazen gereksiz duygularımız ..Bir cuma hutbesinde duymuştum ‘ iyiler kaybediyor diye iyilik yapmaktan vazgeçmeyin. İyiler kaybederken kazanır’ diye. Bu hayat felsefem oldu. Ama hala içimde acaba ‘?’ diye saçma sapan şeyler kıpırdanıyor eminim doğru yolda olmaya çalışıyorum lakin o kıpırdanan şüpheler..Bir de içimde ergenliğimden beri atamadığım müptezellikler var . Sakinim , kibar , anlayışlı ,yapıcı biri olmaya çalışıyorum ama bu içimde serseri ruhum..Ama onuda zaman zaman çok seviyorum çünkü bu benim bana ait bu huylar..Lise sondayken birisine demiştim ki ‘ Onur , Şeref sadece bir erkek ismi değildir , ayıp olmasın diye sustuklarımı konuşsam ayıp ettiklerinizden utanırsınız’ :) hakkını vermişim , hep veririm iyi ya da kötü , veremediğim tek şey zaten kendime verdiğim hakkım..Çünkü cam silen çocuk alacak öcünü yeşil ışıktan.. Aslında o kadar çok şey yazasım var ama yazınında neresı giriş neresi gelişme o bile direk sonuç... Neyse onlara bugün 00.00 dan önce son veriyorum.. Ben artık bugün itibariyle farkettimki benim bütün yenilmişliğim kendime imiş. Bugün pek çok şeyin sonu ve başlangıcı .. Alfa ve omega.. Ama tek bir şeyin sonu değil benim buradaki melankolik ruhumun..

Bugün inşallah pek çok şeyin başlangıcı olacak..

Allah’ım ana ve babama karşı sesimi kıs , sözümü güzelleştir , kalbimi yumuşat..

Allah’ım dönüşü olmayan yollarla , halden anlamayan kullarla , içime ağır gelecek yorgunluklarla imtihan etme beni..

Allah’ım eğer bir gün umudumu kaybedersem, lütfen bana senin planlarının benim hayallerimden daha güzel olduğunu hatırlat.. Senden başka kimsemiz yok..