#smiley taa | Explore Tumblr posts and blogs

daysikusu-blog · 7 years ago

Text

Get To Know Me Tag

Tagged by @bahpsae. (Istg, I love your DAY6 fanfics so much. ;A; I probably read each one twice on Ao3! You're a fantastic writer.)

Rules: Answer 30 questions then tag 20 blogs you would like to know better.

1. Nickname: Pau 2. Gender: Female 3. Star Sign: Scorpio 4. Height: 151 cm (i'm tiny) 5. Time: 9:34 am 6. Birthday: 26 October 7. Favorite Bands: DAY6, ONE OK ROCK, Arctic Monkeys, The Fray, Beach Weather, Bloc Party, The Maine, Phoenix, RADWIMPS, The Wldlfe, Sleeping At Last, Florence + The Machine, Dreamcatcher 8. Favorite Solo Artist: John Mayer, Aimer, KYKO, Sara Bareilles 9. Song Stuck In My Head: that oppaya song lol 10. Last Movie I Watched: David Fincher's Gone Girl 11. Last Show I Watched: Boku no Hero Academia S2 12. When Did I Create My Blog: uhhh last last month I think? 13. What Do I Post: Just DAY6 stuff 14. Last Thing I Googled: Toronto to California travel times 15. Do You Have Other Blogs: Yea, my FFXV/animu blog (@noctease). But it’s inactive. 16. Do You Get Asks: Nope. 17. Why Did You Choose Your URL: 'Coz DAY6, why else? 18. Following: 116 19. Followers: 82! Seriously, thanks everyone! Even though I don't post that much. 20. Favorite Colors: forest green, pastel mint green and pastel baby blue 21. Average Hours of Sleep: 6 or 7 hours 22. Lucky Number: It used to be 9 now but it's 6 (yall know why) 23. Instruments: Piano. But I'm not very good at it. 24. What Am I Wearing: Old blue shirt and ratty shorts 25. How Many Blankets I Sleep With: 1. I'll suffocate with more. 26. Dream Job: It's a damn longshot bc I can’t even speak Korean but I wanna work as a graphic designer for JYP's marketing team (I wanna see DAY6 as often as I can, gdi) 27. Dream Trip: A hike up Mt. Kilimanjaro. Or countries where I can witness the Northern Lights with my own eyes. I wanna see em at least once before I die. And yea, sure, South Korea to support my oppars, eat all the Korean food that I want, and visit popular kdrama filming sites (I'm esp. interested in the palaces or old folk towns where they film sageuks) 28. Favorite Food: anything with rice, spring rolls, fresh fruits, flavored spicy seaweed 29. Nationality: Filipino 30. Favorite Song Now: Lean On Me by DAY6

Idk a lot of people so I'm just tagging the first 20 blogs who followed me~

@je0n @malumlovingfuck @jaeyoungsu @a-grain-of-rice @vkookfeelings

@smiley-ten @everydaybrian @taeharderr @moccarat @youngest-k

@maru-taa @mirinae-x @chocobijou @sonuwoo @choco-pie

@azziecarrieus8 @butterflytaeh @luwangs @spectacolars @montsseok

#sorry in advance to everyone i tagged you dont have to do it if you dont feel like it #self

13 notes · View notes

universallycrownpirate · 6 years ago

Photo

Resolute Support (RS) ist eine am 1. Januar 2015 begonnene NATO-Mission zur Ausbildung und Beratung sowie Unterstützung (englisch Train, Advise, and Assist, TAA) der afghanischen Sicherheitskräfte als Folgemission des am 31. Dezember 2014 beendeten Einsatzes der International Security Assistance Force (ISAF). Die US-amerikanischen Streitkräfte bezeichnen den Einsatz seit 1. Januar 2015 als Operation Freedom's Sentinel.

Missionswechsel-Appell ISAF→RS am 28. Dezember 2014 in Kabul

Hubschrauber MD-530F für die Ausbildungsmission auf dem Flughafen Kabul

Der Einsatz erfolgt im Rahmen der Implementierung der Beschlüsse der NATO-Gipfel in Chicago am 20. und 21. Mai 2012 und in Newport am 5. und 6. September 2014 sowie auf Grundlage der Zustimmung der Regierung der Islamischen Republik Afghanistan zum durch die NATO und Afghanistan unterzeichneten Truppenstatut vom 30. September 2014 sowie des Einsatzbeschlusses des Nordatlantikrates vom 2. Dezember 2014.

Kommandeure (RSM Commander)

John W. Nicholson Jr. (* 8. Mai 1957) ist ein General der United States Army (USA) und seit dem 3. März 2016 Befehlshaberder Mission Resolute Support (vormals International Security Assistance Force, ISAF) und der US Forces Afghanistan (USFOR-A).

Für den Einsatz ist das NATO Allied Joint Force Command Brunssum in den Niederlanden zuständig. Das US-amerikanische Kontingent wird vom United States Central Command verantwortet.

Die Führung erfolgt aus dem Hauptquartier (Resolute Support Mission Headquarters – RSM HQ) in Kabul. Befehlshaber ist seit 2. März 2016 der US-amerikanische General John W. Nicholson Jr.

Stellvertretende Kommandeure (RSM Deputy Commander)

Generalleutnant Richard Cripwell Vereinigtes Königreich seit 24. Oktober 2017

Stabschef (RSM Chief of Staff)

Generalleutnant Alfons Mais Deutschland seit 16. Juli 2018 Alfons Mais (* 24. April 1962 in Koblenz) ist ein deutscher Generalleutnant und seit dem 16. Juni 2018 Chef des Stabes der Mission Resolute Support in Afghanistan.

Nachgeordnete Kommandos, die sogenannten Train Advice Assist Commands (TAAC), sind:

Obwohl die NATO ganz Afghanistan als Operationsgebiet festgelegt hat, kennzeichnet Resolute Support ein regionaler Ansatz im Rahmen des „Nabe- und Speichenmodells“, wobei die „Nabe“ das Hauptquartier in Kabul und die vier „Speichen“ die Train Advice Assist Commands TAAC North, TAAC East, TAAC South und TAAC West darstellen und das Äquivalent zu den ehemaligen Regional Command (RC) der ISAF bilden.

Der NATO-Einsatz hat einen personellen Gesamtumfang von rund 12.000 Soldaten. Neben den meisten NATO-Mitgliedstaaten beteiligen sich weitere Nationen als sogenannte operationelle Partner.

Ein deutscher Soldat verstarb während des Einsatzes im Camp Marmal.

Mit Stand zum 6. Januar 2016 umfasst das deutsche Kontingent für Resolute Support insgesamt 769 Soldaten, davon 74 Reservisten. Die Mandatsobergrenze beträgt 980 Soldaten. Insgesamt waren seit dem 2001 rund 135.000 deutsche Soldaten in Afghanistan eingesetzt, 56 kamen dort ums Leben (Stand Juli 2017).

Deutschland beteiligt sich am Einsatz seit dem 1. Januar 2015 gemäß Beschluss des Deutschen Bundestages vom 18. Dezember 2014 mit bis zu 850 Bundeswehr-Soldaten und übernimmt als Rahmennation in Masar-e Scharif besondere Verantwortung. Das dortige Camp Marmal ist die Basis des deutschen Kontingents und des durch einen deutschen Brigadegeneral geführten TAA Command North. Darüber hinaus leisten weitere deutsche Soldaten in Kabul und Bagram ihren Dienst. Bis zur Schließung am 20. Dezember 2015 auch noch im Strategischen Lufttransportstützpunkt Termez in Usbekistan.

Für die deutsche Beteiligung an „Resolute Support“ in Afghanistan werden folgende Leistungen und Fähigkeiten bereitgestellt:

Beratung, Ausbildung und Unterstützung;

Stabilisierung, Sicherung, Schutz und ggf. Evakuierung;

Führung;

Führungsunterstützung;

logistische und sonstige Unterstützung einschließlich Transport, Umschlag und Rückverlegung;

Militärisches Nachrichtenwesen;

sanitätsdienstliche Versorgung einschließlich des Verwundetenlufttransports;

Aufklärung und Überwachung, einschließlich abbildende Aufklärung und Überwachung aus der Luft sowie Auswertung;

Zivil-militärische Zusammenarbeit einschließlich humanitärer Hilfs- und Unterstützungsdienste

Weiterhin werden Kräfte in Missions-Stäben und -Hauptquartieren einschließlich der Kräfte zur Unterstützung der Führungsfähigkeit eingesetzt.

Nachgeordnete Kommandos, die sogenannten Train Advice Assist Commands (TAAC), sind:

Das Kommando TAAC Air ist für die Einsätze der Luftstreitkräfte im Rahmen der RS-Mission zuständig. Hauptelement ist das 438th Air Expeditionary Wing der US-Luftwaffe.

Daneben beteiligt sich Personal aus Dänemark, Griechenland, Italien, Kroatien, Rumänien, Tschechien, Ungarn und der Türkei. Ausgebildet werden Piloten der afghanischen Sicherheitskräfte an Hubschraubern vom Typ Mi-17, Mi-35, MD-530F sowie Flugzeuge des Typs Cessna 208B und C-130 Hercules.

TAAC Air mit Hauptquartier am Flughafen Kabul

Brigadegeneral Joel L. Carey Vereinigte Staaten seit 5. Juni 2018

Das TAAC Capital ist zuständig für die Hauptstadt Kabul und der gleichnamigen Provinz Kabul (ohne Sarobi) in enger Partnerschaft mit der 111. Division der Afghanischen Nationalarmee sowie der afghanischen Polizeikräfte. Truppenstellungen hierfür kommen aus den Staaten Albanien, Georgien, Mazedonien, Türkei und den Vereinigten Staaten.

TAAC Capital mit Hauptquartier am Flughafen Kabul (Camp KAIA)

Brigadegeneral Tayyar Aydin Türkei seit August 2017

US-Soldaten der TAAC East mit afghanischen Polizisten in der Provinz Nangarhar (Februar 2015)

Im Osten Afghanistans ist die TAAC East zuständig für die Provinzen Kapisa, Kunar, Laghman, Nangarhar, Nuristan, Pandschschir und Parwan.

Die US-Streitkräfte setzten 2015 Personal der 10th Mountain Division, der 3rd Brigade Combat Team "Patriots" und der 101st Airborne Division ein. Neben den Vereinigten Staaten beteiligt sich auch Polen in dem Gebiet. Im Oktober 2015 waren mindestens 1000 Soldaten der RS-Mission im Bereich der TAAC East im Einsatz und unterstützten rund 40.000 Soldaten der Afghanischen Nationalarmee (ANA) in der Region, darunter das 201. Korps.

TAAC East mit Hauptquartier auf der Bagram Air Base

Brigadegeneral John W. Brennan Jr. Vereinigte Staaten seit September 2017

Im Norden Afghanistans ist die TAAC North zuständig für die Provinzen Badachschan, Baglan, Balch, Dschuzdschan, Faryab, Kunduz, Samangan, Sar-i Pul und Tacharund hat damit gemeinsame Grenzen mit den Ländern China, Tadschikistan, Turkmenistan und Usbekistan.

An der TAAC North beteiligen sich neben der Bundesrepublik Deutschland als Führungsnation zahlreiche Staaten: Albanien, Armenien, Belgien, Bosnien und Herzegowina, Dänemark, Estland, Finnland, Georgien, Kroatien, Lettland, Mazedonien, Mongolei, Montenegro, Niederlande, Norwegen, Rumänien, Schweden, Türkei, Ungarn und die Vereinigten Staaten. Mit über 800 Soldaten stellt die Bundeswehr fast zwei Drittel des TAAC North.

Hauptelemente, die durch die Berater unterstützt werden, sind das 209. Armeekorps der ANA in Dehdadi (Camp Shaheen), die Afghanische Nationalpolizei und das Operation Coordination Center Region (OCC-R) North. Die Bundeswehr konzentriert sich bei der Unterstützung der Afghanischen Sicherheitskräfte auf die Armee und stellt die Masse des Afghan National Army Hybrid Advisory Team (ANA HAT) (hybrides Beratungsteam der ANA).

Die Bundeswehr unterhält zudem das Einsatzgeschwader (airwing) Resolute Support (AW-RS).

TAAC North mit Hauptquartier in Masar-e Scharif ( Camp Marmal)

Brigadegeneral Wolf-Jürgen Stahl Deutschland Seit 3. Oktober 2017

Das TAAC South umfasst die südlichen Provinzen Daikondi, Kandahar, Urusgan und Zabul. Neben einem größeren Kontingent der Vereinigten Staaten beteiligen sich auch Soldaten aus Australien, Belgien, Georgien, Großbritannien, Jordanien, Rumänien und der Slowakei.

Es besteht eine Zusammenarbeit mit dem 205. Korps der Afghanischen Nationalarmee und einem Team der Afghanischen Nationalpolizei.

Die USA stellten 2015 Personal aus der 7th Infantry Division, der 1st Brigade Combat Team "Bastogne" und der 101st Airborne Division. Auf dem Luftwaffenstützpunkt in Kandahar ist auch die 451st Air Expeditionary Group der US-Luftwaffe stationiert und ausgerüstet mit Drohnen. 2016 wurden die Task Force Bayonet mit Teilen der 7th Infantry Division, die Task Force Warhorse mit Teilen des 2nd Infantry Brigade Combat Teams der 4th Infantry Division und die Task Force Comanche mit Teilen des 3rd Aviation Battalion (Assault) der 4th Combat Aviation Brigade nach Südafghanistan verlegt. Außerdem die 451st Air Expeditionary Group, ausgerüstet u. a. mit Drohnen vom Typ MQ-1 Predator

Im Jahr 2017 wurden ein Großteil der Kräfte des TAAC South von der 36th Infantry Division der Texas Army National Guard gestellt, im Jahr 2018 stellt die 40th Infantry Division der California Army National Guard das Hauptkontingent.

TAAC South mit Hauptquartier am Flughafen Kandahar

Brigadegeneral Jeffrey D. Smiley Vereinigte Staaten seit 30. Juni 2018

Im Westen des Landes befindet sich der Zuständigkeitsbereich der TAAC West und umfasst die Provinzen Badghis, Farah, Ghor und Herat.

Es beteiligen sich die Staaten Albanien, Italien, Litauen, Slowenien, Spanien, die Ukraine, Ungarn und die Vereinigten Staaten.

Italien stellte im Jahr 2015 Personal aus der Gebirgsjägerbrigade Brigata alpina “Julia” u. a. das 8. Alpini-Regiment, der mechanisierten Infanteriebrigade Brigata meccanizzata “Aosta” sowie der Aviazione dell’Esercito (AVES) (Heeresflieger).

Im Jahr 2018 wird ein Großteil der Italienischen Kräfte von der Brigata meccanizzata “Sassari” (Heimatstandorte auf Sardinien) gestellt.

Unterstützt wird das 207. Korps der Afghanischen Nationalarmee sowie der 606. Polizeidistrikt der Afghanischen Nationalpolizei.

TAAC West mit Hauptquartier in Herat

Brigadegeneral Francesco Bruno Italien seit 13. Juni 2018

Die Task Force Southwest wurde am 29. April 2017 gegründet und unterstützt das 215. Armeekorps der afghanischen Armee und die 505. ANP Zone der afghanischen Nationalpolizei auf Brigade- und Kandak-Ebene. Das Hauptquartier befindet sich im Camp Shorabak (früher Camp Bastion) nordwestlich von Laschkar Gah. Rund 1000 überwiegend US-Soldaten und 23.000 afghanische Sicherheitskräfte sind für den Bereich der Provinzen Helmand und Nimroz im Rahmen der Operation Freedom Sentinel zuständig.

Task Force Southwest

Brigadegeneral Benjamin T. Watson Vereinigte Staaten Seit 15. Januar 2018

Die Task Force unterstützt seit Mai 2017 das 203. Korps der afghanischen Armee und die 303. ANP Zone der afghanischen Nationalpolizei im Rahmen der Operation Khalid. Rund 300 überwiegend US-Soldaten und 40.000 afghanische Sicherheitskräfte sind für die Provinzen Paktia, Paktika, Logar, Wardak, Ghazni, Khost und Bamyan und damit auch der 570 Kilometer langen Grenze zu Pakistan zuständig. Hauptquartier in Gardez.

Task Force Southeast

Brigadegeneral Richard F. Johnson Vereinigte Staaten Seit Mai 2018

0 notes

cristan5 · 7 years ago

Text

red paper bag 04

Natapos ang araw. Hindi ko na napansin. Naubos kasi ang oras kaka-maneuver ng iwas moves para hindi makasalubong si boss sa hallway. Muntik ko na ngang gawin ang trabaho ko sa loob ng CR. Late kasi ako. Nakasabay ko kasi siya. Bittersweet. Nalagay sa alanganin ang aking estado dito sa trabaho at nanganib na maging taong grasa sanhi ng kawalan ng sahod. Pero bawi naman dahil nakita ko siya. Alam ko mukhang hindi magkasing bigat ang dalawang pahayag na yun. Handa ba akong isugal ang aking career para lang magkaroon ako ng tsansang makita siya? Syempre hindi. Espesyal siya sa akin. Pero walang pakialam ang sikmura ko sa kanya. Sa kabilang banda, ano ba naman yung makaltasan ka ng hindi tataas sa singkwenta pesos na sahod kapalit ang imahe na magsisilbing inspirasyon ko mula ngayon, hanggang sa maging employee of the year, na mauuwi sa pagiging presidente ko ng kumpanya. Nalipasan yata ako ng gutom.

Pag-uwi, panay ang silip ko sa tuwing hihinto ang sinasakyang jeep. Malay mo naman, muli akong himasin ng swerte sa pisngi at kurot-kurutin. Kaso wala. Hindi siya ang mga sumunod kong naging kapwa pasahero. Mukhang hindi nga tumatama ang kidlat sa iisang lugar nang dalawang beses. Kung magkaganun man, sobrang bihira. Maya-maya pa, may sumakay na babae. Ang taas ng takong. Pakiramdam ko may nakatagong de lata sa loob nito. Ayaw niya sigurong mamigay. Madamot. Pag-upo niya, humirit siya ng ‘ang sikip naman’, sabay simangot sa buong ka-jeep-an. Napatingin ako sa labas ng bintana sabay tanong sa hangin. Kapag kaya siya ang tinamaan ng kidlat, sakto na ba ang isang hagupit para umayos ang kilos niya o kailangan ko pang maghintay ng pangalawang matinding bagsak ng kuryente?

Hindi ko na siya pinansin. Buong biyahe ay nakatitig lang ako sa aking cellphone habang nanalangin na sana lumabas ang pangalan niya sa screen. Mapa-text, tawag, missed call o wrong sent. Kahit ano dun. Okay. Huwag naman yung wrong sent na naglalaman ng mga mensahe ng pag-ibig niya para sa iba. Masaklap naman yun.

Alam ko na masyado akong arogante para maghintay ng kung anong kislap ng komunikasyon mula sa kanya samantalang wala din naman akong ipinadala. Pakiramdam ko, mas maarte pa ako dun sa babaeng naka-takong dahil sa loob-loob ko, gusto kong siya ang mauna. Hindi ba parang may rule kung saan kapag binigyan ka ng phone number ay may X number of hours o days bago mo siya talaga tawagan para hindi magmukhang desperado at uhaw para sa ilang patak ng kanyang atensyon? Alam ko, tunog pang-pelikula at hindi naman ako nagtataglay ng pang-bidang charisma. Siguro hindi applicable sa akin yun at dapat ko na siyang padalhan ng mensahe. Isa pa, ayoko man, pero talagang cactus ako para sa kanya. Puno ng tinik ng mga alaala ng kahapon. Natutong mag-exist nang tuyo ang lalamunan. Pero sa bandang huli, hindi aayaw sa konting ulan sa katauhan niya.

Pero hindi mo din naman maaalis ang pangamba. Lahat naman siguro takot sa rejection. Tipong mas okay pang malaman mo na agad na wala kang pag-asa bago ka pa magsimula. Hindi totoong walang mawawala kung susubukan mo. Marami.

Pero bago pa man tuluyang magtalo ang imaginary optimistic at negatibong version ng sarili ko sa loob ng aking utak, kumilos bigla ang mga daliri. Tuloy-tuloy ang pindot ng keypad. Hindi ko na namalayan, nag-send na pala. Kinabahan ako bigla. Nanlamig. ‘Hi’ ang nakasulat sa pinakarecent na listahan ng sent messages. Peste. Wala nang atrasan.

Gusto kong magbungkal ng lupa, ihagis ang cellphone sa butas na iyon at buhusan ng semento. Para kung sakaling malamya man ang kanyang reply, hindi ko na mababasa. Hindi ako malulungkot. Hindi ako mahihiya sa sarili ko at sa kanya. Kaso sayang naman yung cellphone ko kung ililibing ko siya. At isa pa, hindi ako marunong gumamit ng pala.

Itinago ko na lang sa bag at pinagiisipan kung dapat ko bang silipin pag-uwi o huwag na lang pansinin hanggang sa ma-lowbat. Peste. Text lang ‘to. Pero aligagang-aligaga ako. Paano pa kaya sa tunay na buhay. May posibilidad kayang magkombulsyon ako sa harap niya kung sakaling higit pa sa magka-ibigang matagal na hindi nagkita ang mga hirit na ilalatag ko sa lamesa? Huwag sana niyang itaob. Ilang taon pa namang walang basehan na pangungulila sa kanya ang ipinusta ko.

Nag-vibrate ang bulsa ng bag ko. Hindi ko alam kung dapat ba akong matuwa. Nginig ng kaligayahan. Nakapikit kong dinukot ang cellphone. Parang tanga lang. Sana nung mga sandaling yun, walang ungas na nakatingin sa akin at pinagtripan akong kunan ng video. Hindi ko binuksan agad. Nag-usal muna ako ng ilang maiikling panalangin. Na sana hindi ito isa sa mga tropa kong mangungutang lang. Na sana hindi ito lecheng advertisement ng aking telecom provider tungkol sa kung anong unlitext promo o libreng ringback tone. Na sana hindi lang ito reminder mula sa kalendaryo. Na sana siya yun.

Inilapit ko sa aking mukha ang screen. Dahan-dahan kong iminulat ang aking mata. Kung baga sa baraha, pinintahan muna. Napadaan sa lubak ang jeep. Muntik ko nang mabitawan ang cellphone. Nag-ala action star ako sa pagkukumahog na saluhin ito habang tila laos na komedyante naman ang itsura ng mukha ko sa kaba. Nakapitan ko naman at di sinasadyang napindot. Bumukas. Pangalan niya. Tinuloy ko na. ‘Hello. Musta? It was nice seeing you! :)’. Halos ihagis ko ang cellphone palabas ng bintana sa tuwa. Buti na lang hinila ako pabalik ng konting common sense at sinabing kailangan ko pang mag-reply.

Kaso parang dahil sa pagdating ng message na yun, mas dumami ang tanong kaysa sagot. Ano bang ibig sabihin ng text niya? Parang linya yun ng mga taong nakasalubong mo sa daan, tapos gustong gusto mo maka-kwentuhan, kaso nagmamadali kaya medyo pahapyaw agad ang paalam. Dapat ko bang ibalik kahit man lang ang imortal na smiley face? At kung sakaling magre-reply ako, dapat bang i-delat ko kahit na ilang minuto man lang para hindi niya mahalatang buong araw akong nakatunganga sa cellphone ko at inaantay ang text niya? At saka dapat witty. Dapat interesante. Dapat mapapa-tawa ko siya sa susunod na padala ko ng mensahe. Para naman ganahan siyang makipagpalitan ng text.

Nag-isip ako saglit na kunwari may kakayahan talaga akong gawin yun, sabay type ng ‘alam mo ba na sa araw na ito na-assasinate si JFK, tapos saktong nagkita tayo’. Nagreply siya ng ‘so balak mo akong barilin bilang celebratory reenactment?’. Natawa na lang ako sabay sabing ‘pasensya na, wala kasi akong masabing interesante, baka hindi ka na magreply’.

Ayun. Hindi na nga nag-reply. Sarap. Lasang thumbtacks. Swabe ang hagod sa lalamunan. Derecho sa puso.

Pagpasok ko ng bahay, tinanggal ko ang mala-kulambong takip para makita ang ulam. Adobong manok. Pero ang gustong sabihin ng puso ko ay adobong damdamin. Maitim. Walang pag-asang magliwanag. Maalat. At sa gabing ito, hindi na pwedeng tumamis pa.

Tuloy-tuloy sa kwarto. Lapag ng bag. Palit ng damit sabay walang pakialam na nagpatihulog sa kama. na tila lumang commercial ng nestea. Wala akong ganang kumain. Busog na ako sa paglunok ng nilamukot na pag-asa. Gusto ko na lang matulog. At umasang bukas, nilunod na ng mga unan ang panghihinayang.

Hindi ko alam kung gaano katagal na akong nakaidlip. Nagising na lang ako bigla dahil sa maingay na panginginig ng cellphone ko sa loob ng bag laban sa kahoy na lamesang pinapatungan nito. Ang bilis naman ng oras. Nag-alarm na agad. Ganito ba kadali ang pagsikat ng araw para sa mga taong nagkaroon ng masalimuot na gabi. OA ko naman.

Kinuha ko para itigil ang panggigising niya at sabihing ‘oo, babangon na, at hihigang muli ng mga limang minuto’. Kaso sabi sa orasan, 9:02 pa lang. At hindi alarm kundi isang tawag ang nagdudulot ng panandaliang kilig sa cellphone ko. Siya. Tumatawag. Sa akin.

Hindi ko na namalayan ang pagkakasunod-sunod ng mga dialogue. Basta sabi niya sorry daw, na lowbat siya sa daan. Pakiramdam ko, ng mga sandaling iyon, magkasing sukat ang ulo ko at ang ulo ni Jollibee. Hindi naman pala ako ang problema. Hindi naman sa ayaw niya. Kundi ang pagiging mahina ng kanyang baterya ang may sala. Ang sarap damhin. Ang sarap ulit-ulitin. Lalo na kung ang ulam ay ang posibilidad na ako ang una niyang tinawagan pagkatapos na mabuhay muli ang kanyang telepono. Calamansi na lang at konting sili, pwede nang ilaban sa paramihan ng makakaing extra rice. Sarap.

Alam ko mababaw. Pero hindi naman ako nagmamadaling tumalon sa bandang doon kung saan pwede akong malunod. Wala namang sinusukat na lalim ang kilig. Kailangan niya lang ng konting rason at simpleng tulak ng pagtingin.

Handa naman akong maglakad ng ilang milya papunta sa kanya. Kahit pa kailanganin kong dumaan sa eskinitang puno ng mga patibong at wala pang nakakalabas ng buhay. Pero iba pa rin pala talaga kapag siya na mismo ang umusog papalapit sa’yo. Kahit kaunti lang. Kahit pansamantala. Kahit wala pang sigurado. Pampalakas loob lang. Kaya ‘to.

Bago magpaalam, tinanong niya ako kung gusto kong makipagkwentuhan ng mas matagal. Tungkol sa dati. Tungkol sa luma. Tungkol sa kahapon. Kasabay ng konting update sa mga bago. Hindi pa niya natatapos ang tanong, napa-oo na ako. Nakakahiya. Dinig ko ang talon ng mga sinasabi niya dahil sa biglaang sapaw ko. Sarap umuntog sa pader. Pero natawa naman siya. Text-text na lang daw kung kailan pwede.

Tumunog na ang closing beep. Pero ayaw ko pa ring ilayo ang cellphone mula sa pagkakadikit sa tenga ko. Parang may natitira pa kasing echo ng boses niya. Sayang. Kailangan simutin. At baka sakaling sa mga munting talbog ng tinig na yun, may isang bumulong na 'nakagusto ako sayo dati'. Kaso mukhang kahit permanente kong itahi ang aking tenga sa earpiece ay hindi mangyayari yun.

Balik sa positibo. Niyaya niya ako. Ayos.

0 notes

twentyfourthsinco-blog · 8 years ago

Text

Bawal basahin. Walang kwenta 'to.

Ano nga bang nagyari noon? Andaming nagtatanong. Haha Baka gusto nilang makatanggap ng sagot na mukhang ewan.

Hmmm... Nakatingin siya sakin. Nakatingin din ako sa kanya. Nakaharap ito sakin habang nakasandal ako sa kotseng nakaparada sa tindahan na tinambayan namin ng gabing yun.

Wala akong maramdaman na kakaiba. Malapit na siyang umalis. Lagi naman siyang umaalis. Haha Pero mas mahaba nga lang ngayon.

Hindi namin alam pero baka nextweek, nextmonth or sa susunod na buwan. Ewan ko. Hindi ako naiexcite. Para kasing sanay na akong umaalis yung mga taong naging malapit sakin.

Masyado yata akong prone sa mga taong umaalis papuntang ibang planeta. Siguro masyado lang akong naging handa para sa pag-alis nila kaya hindi ko naisip na malulungkot ako kung malayo man sila.

Okay, sa kanya ang topic na'to. Kaya siya na muna. Walang salitang pumagitna sa amin. Tahimik lang kami. Parang ang mga mata na namin ang nagkakaintindihan. "Bakit di mo kasi lapitan?" Sabi ng kaibigan kong babae. Apat kami nang lumabas, kapartner naman nito yung kasama sa kwarto ng boyfriend ko. Napatawa na lang kami pareho.

Hindi ko alam. Wala akong masabi. Hindi rin siya nagsasalita. "Sige ka, kapag yan umalis na, mamimiss mo yan." Biro ng kasama ko. "Sus! Hindi rin." Ganting biro ko at tumingin sa kanya.

Parang napasimangot ito. "Weh? Sigurado ka?" Natatawa paring sabi ng kasama ko. "Naku, kahit huwag na siyang bumalik eh." Sagot ko rito. "Lapitan mo na kasi, parang di kayo magjowa eh."

"Bat ako ang lalapit, haha, ako kaya ang babae." Bigla ngang tumabi sakin ang kumag. 'Hmm, napilitan.' Sabi ko sa sarili. Okay naman kami, wala kaming issue. Trip lang yata naming tumahimik.

Maya-maya tinawag na kami ng isa pa naming kasama.

Pumasok na daw kami sa loob. Naisipan kasi nilang magvideoke at konting inuman.

Ano to? Despedida party? Natawa nalang ako. Hindi ko pa kasi talaga alam kung kelan ang alis nito. Nang kumanta na ang dalawa matapos bumili ng beer at pulutan. Para daw enjoy.

Feeling ko tuloy, malapit na talaga siyang umalis. Maya-maya naramdaman

kong hawak na niya yung kamay ko.

Napatingin ako sa kanya.

Ngumiti ako rito.

"Lipat na tayo ng bahay?

May space yata dito sa taas eh."

Paupahan kasi ang taas ng videokehan na pinuntahan namin. "Madami ngang bakante dito sa lugar na ito."

Heto na naman siya.

Hindi ako sumagot.

"Meron jan, uh." Turo nito sa labas.

Sunod-sunod kasi ang bahay na pinaparentahan doon. Medyo malayo ito sa bahay na tinutuluyan niya.

"Ayoko dito, maingay." Tiningnan ko siya. Uminom ito ng beer.

"Okay na ako dun" Tinutukoy ko yung bahay na tinutuluyan ko. Hanggang ngayon. Andami kong nirason, porket malayo sa work ko, mapapagod ako sa byahe at kung ano pa.

"Mas maganda yung magkasama na tayo. Para pag-umalis na ako-"

"Ayoko." Saka ko ininom yung baso ng beer. Ang pait pala. Natahimik ako bigla. May sinasabi pa siya pero hindi ko na maintindihan.

Maingay na kasi yung pagkanta ng mga kasama namin. Lumapit ito sakin, may sinasabi. Ayokong pakinggan.

Ayoko. Hindi pa ako handa. Natatakot ako.

Gaya ng pagkatakot ko kung kami ba talaga? Kung siya na ba talaga? Kung babalikan ba niya ako? Kung tatagal ba kami? Simula ng nagkaboyfriend ako noon, laging LDR ang relasyon. Ngayon lang ako nagkaboyfriend ng malapit lang ang lugar sa tinutuluyan ko, isang jeep nga lang eh. 7 pesos lang pamasahe. Lol.

Kaso aalis din ito. Gusto ko sana siyang panghawakan. Pigilan. Alam ko namang aalis talaga siya, trabaho niya yun eh.

At wala akong balak na pigilan siya dun. Masaya ako para sa kanya. Sa mga plano niya sa buhay. Kaso may mga plano din ako.

Kahit na hiningi ko siya.

Pinagpray ko siya kay Lord.

Oo.

Sabi ko kasi noon.

Last na'to. Pagmay dumating uli sakin.

Mamahalin ko na siya ng buong-buo. Ipaglalaban ko na, di ko na papabayaan, di ko na pagtataguan (pagnagsawa na ako), di ko na itatago (sa iba, lahat kasi noon, puro illegal, takot kasi ako noon eh) at ipagmamalaki ko na kahit ano at sino pa siya (wala rin naman kasi akong ipagmamalaki, takot lang talaga ako)

Bakit ako takot? Natakot ako. Natakot dahil sa naging basehan ko noon ang naging relasyon ng mga kaibigan ko sa mga naging karelasyon nila. Alam ko namang maling ibase yung buhay nila sa buhay ko. Basta madami akong kinatatakutan. Hindi kayang iexplain ng isang araw. Pero isa sa malaking rason yung sa mga past ng kaibigan ko.

Grabe kasi ang nga pinagdaanan nila. At ayokong mangyari rin sakin yun. Ayokong maging tanga katulad nila. Sorry for the word pero realtalk tayo, bes. Lol

"Babe, pagawa tayo ng couple shirt?"

Bigla akong napabitaw ng kamay rito.

Ano daw? Anong kakornihan yun? Jusko! Sa tanang buhay ko, diko yata naimagine ang sarili ko magsuot ng ganun?

Natatawa ako pagnaalala ko. Sabi ng mga kawork ko, nang kinwento ko yun, sweet daw siya. Hahaha! No comment. Siguro nga. Siya lang sa naging jowa ko ang nakaisip nun. Siguro nga. Baka for real na talaga siya.

"Ayoko, ang baduy." Sabi ko. Kinuha niya ang kamay ko, tapos hawak nito sa kabila yung smiley ball, na parehong meron kami.

"Oy, kanta naman kayo. Nagsosolo kayo jan,ah" Aya nung dalawang sawa na yata sa pagkanta. "Holding hands pa eh."

Napabitaw uli ako rito. Hindi kasi ako maPDA. Samantalang siya sobrang sweet. O sadyang wala lang talagang asukal na dumadaloy sa mga ugat ng katawan ko. Lol.

Kinuha ko yung songbook.

Kinanta ko yung Sometimes ni Britney Spears.

"Sometimes I run, sometimes I hide. Sometimes I'm scared of you. But all I really want is to hold you tight, treat you right. Be with you day and night...."

Parang diko matapos yung kanta. Ang baduy ko. Pero nakaisang kanta pa ako. Yung dalawa kasi singer, eh.

Kinanta ko yung When You're Gone by Avril Lavigne. Ang emo ko. Ewan ko ba. Kala mo nakakarelate sa kanta. Muntanga talaga ako.

Hindi ko na kasi maintindihan yung nararamdaman ko noon. Ang gulo. Saka kinakabahan ako. Iniisip ko yung mga sinabi niya noon. Lalo na yung gabing pumunta siya sa bahay. Gusto na yatang magsettle down ng isang 'to. Andami niyang plano sa buhay. Pero ayoko.

Hindi pa ako handa sa mga kung ano-ano. Takot ako. Takot ako sa responsibilidad. Ang bata ko pa yata para dun.

Pero pareho narin naman kaming may trabaho. At sa sobrang takot ko, matapos niya akong ihatid sa sakayan ng jeep.

Nakipagbreak ako sa kanya sa text nang nasa byahe na ako pauwi. Nakakatawa.

Para akong timang. Abnormal. For the nth time, nang-iwan na naman ako sa ere. Hindi nagpaparamdam. Bahala sila. Gusto ko munang manahimik. Kelangan ko na yatang magpacheck-up.

Lumipas ang ilang buwan. Tinawagan ako ng kaibigan niya. Iniinvite ako sa despedida nito. Paalis na daw ito by nextmonth.

Sabi ko bakit siya ang nagiinvite, bakit hindi yung mismong aalis? Nasa tabi lang daw ito, nakikinig. Ayaw yata akong kausapin. Pashneya siya. Hindi ako pumunta, nagpadala nalang ako ng gift. Bukal yun sa loob ko. Walang halong panunumbat. Baka ano isipin ng iba eh. Kala nyo. Lol

Ayokong makipagkita. Natatakot ako sa kung anong pwedeng mangyari. Baka biglang maging kami uli. Nang makipagbreak kasi ako noon, parang hindi kami nagbreak. Tumatawag at nagtitext parin ito na parang walang nangyari. Hays. Ano bang merong ulo ako? Normal pa ba ako? Lol

Isa sa mga sinabi niya ang di ko makalimutan. "Huwag kang magpalit ng number, ha. Basta, pagbalik ko..." Wala naman talaga akong balak magpalit eh. Andun kaya yung lahat ng info. ko. Hanggang sa lumipas ang ilang buwan. Wala akong balita sa kanya.

Di kami friend sa FB eh. Kahit ba kinakumusta ako ng kaibigan niya pagnagkikita kami, ang sagot ko lagi, "Bahala siya sa buhay niya."

Sabay tawa. Baliw. Hindi yata pinaalam ng ex ko na hiwalay na kami. Kasi hanggang sa dumating siya, na hindi ko rin naman alam na parating at nakarating na pala siya, sinabihan agad ako ng kaibigan niya na nandito na ito sa Pinas.

Ako?

No reaction.

Alien yata ako.

Hanggang sa isang araw matapos iinform ako na nakabalik na pala ito, tumawag ito. Unknown number pa, pero familiar sakin. Bungad agad ng boses, alam ko na.

Bakit ko binura yung number niya? Trip ko lang. Lol.

Ayoko na. I mean, ayoko muna ng kahit anong isipin. Nakikipagkita sakin. Bakit? Ewan. Alam na rin naman siguro kung ano.

Ayoko. Para ano? Huwag na.

At wala na akong balita sa kanya pagkatapos nun.

Pati sa kaibigan niya na laging nangungulit sakin pagnagkikita kami. Hindi ko na rin nakita.

After two years, bigla ko siyang naisip.

Hindi ko alam kung bakit. Napagtripan ko siyang isearch sa Fb. Hindi kami friends eh. Lol

Wow. Kasal na pala siya. Haha.

Seven months palang sila ng girl. May bigla tuloy akong naalala. Months. Haha

Pero teka, bakit parang may masakit?

Oo, masakit.

Hindi ko maintindihan.

Pero sobrang sakit yata. Parang feeling ko, tinutusok ako ng sanlibong karayom sa puso.

Bakit ganoon? Ilang taon na ang nakalipas diba? Hindi ko na siya mahal.

Pero bakit, bakit masakit?

Baka nga mahal ko pa? For two years? Weh?

Naku! Huwag ako.

Please lang. Baka naman pride? Insecure?

Pride? Kapal lang ng mukha, nilalaklak ko.

Bat ako maiinsecure? Like duh?

Alien na ba talaga ako? Shems!

~ ~ ~ Babaeng ipagpapalit ng Alien sa Cudburry

0 notes