#slijterij

[rotterdamvanalles]

Openbare executieverkoop van de inboedel van Ruteck's promenaderestaurant op het Stadhuisplein hoek Lijnbaan, 16 september 1969.

De geschiedenis van Heck’s en Ruteck’s begint bij de oprichting van De Rutten’s Bierbrouwerij ‘De Zwarte Ruiter’. De vennootschap wordt in september 1893 opgericht door vier leden van de Limburgse familie Rutten, die al meer dan twee eeuwen het brouwersambt uitoefent. De vijfde vennoot is de Rotterdamse likeurstoker Henri Franciscus van der Wolk. Als maatschappelijk kapitaal wordt door de familie Rutten de nieuwe brouwerij te Maastricht ingebracht. De bijdrage van Van der Wolk is de likeurstokerij en de 27 koffiehuizen. Als omschrijving van de aard van het bedrijf vermelden de statuten: ‘Fabricatie van allerlei soorten bier, mout, gedistilleerd, likeuren enz. waaronder inbegrepen de exploitatie van daarvoor dienstige installatiën’. Opzet van de vennoten is om de afzet van het Maastrichtse bier in het westen des lands te vergroten. De eigen koffiehuizen zullen

hierbij een belangrijke rol moeten gaan spelen. In de loop der jaren wordt ‘De Zwarte Ruiter’ eigenaar of aandeelhouder van vele proeflokalen. Tevens bezit de brouwerij een aantal slijterijen. Naast de productie wordt zodoende een garantie voor de afzet opgebouwd.

In 1915 verhuist het hoofdkantoor van Maastricht naar Rotterdam, waar ook de stokerij van Van der Wolk is gevestigd. Vijf jaar later besluit de directie om de brouwerij in Maastricht te verkopen aan Heineken. De gevolgen van de Eerste Wereldoorlog en de afnemende kwaliteit van het bier wegens een gebrek aan grondstoffen, liggen hieraan ten grondslag. Bij het afstoten van de brouwerij is het concern op dat moment eigenaar van zo’n 70 koffiehuizen en proeflokalen. De exploitatie hiervan wordt nu de kerntaak van het bedrijf. Drijvende kracht hierachter is medeoprichter Van der Wolk. In 1922 neemt de vennootschap de aandelen over van de slijterijketen A.J. Heck & Co. die o.a. vestigingen heeft in Rotterdam, Dordrecht en Nijmegen. De naam van de slijterij blijft gehandhaafd, maar bovendien gaan de opnieuw ingerichte koffiehuizen verder onder de naam Heck’s Proeflokaal of Heck’s Monopool. In datzelfde jaar maakt de directie kennis met de lunchrooms van Lyon’s in Londen. Dit concept wordt overgenomen en op Nederlandse leest geschoeid. De naam Ruteck’s is waarschijnlijk een samentrekking van Rutten en Heck’s.

De fotograaf is Ary Groeneveld en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam.De informatie komt uit 'Goed, goedkoop en zo gezellig!, Het succesverhaal van 40 jaar Heck’s en Ruteck’s lunchroom, Cees Mallander, 2011 Malland Histories, blz. 7-18 en 73

[alles7ist7vorbei]

[nieuwsnoord]

Poging tot inbraak in slijterij in Assen; Dader op beeld

https://nieuwsnoord.nl/nieuws/drenthe/assen/2020/11/08/1883/poging-tot-inbraak-in-slijterij-in-assen-dader-op-beeld/

[pureheroine2013]

Zo’n lieve man in de slijterij net… ging spebi’s kopen als cadeau en hij vertelde zo schattig “er zijn zo veel verschillende soorten bier tegenwoordig, het is niet alleen nog een pilsje voor de dorst maar ook voor het plezier, ik hoop dat je het ook geeft met plezier” 🥺❣️

[mytypeamsterdam]

Wijnhandek en Slijterij at Cafe André Lacroix, Overtoom 219, Amsterdam

[mennozandee-blog]

View this post on Instagram

A post shared by Menno Alexander Zandee (@menno_alexander_zandee)

#utrecht #breukelen #sjatoo #slijterij #biltstraat #36 #aanrader #service #opmaat #vinologie #sommelier #heerlijke #whisky #whiskey #uitstekendeservice #patrick #goedeprijzen #aanrader #voordeliefhebber #mooiezaak #geengallengallvoormij #liefdevoorhetvak #mennozandee (bij Utrecht, Netherlands)

[actuma]

Meerderheid volwassenen vóór verbod op alcoholreclame en tegen blurring met alcohol

Het Trimbos-instituut onderzocht het draagvlak voor beleidsmaatregelen gericht op het verminderen van alcoholgebruik. Hieruit blijkt dat 65% van de volwassenen vóór een verbod op alcoholreclame is. Ook maakt het onderzoek duidelijk dat er weinig draagvlak is voor blurring met alcohol, zogenaamde mengformules waardoor het wijntje bij de kapper of in de supermarkt mogelijk wordt. Driekwart van de volwassenen vindt een verbod op blurring met alcohol (heel) goed. Alcoholgebruik vergroot het risico op schade voor de drinker zelf én voor anderen in de maatschappij. Vooral beleidsmaatregelen kunnen ervoor zorgen dat alcoholgebruik en de daaraan gerelateerde schade vermindert. Dan gaat het om het verminderen van de beschikbaarheid van alcohol, een verbod op alcoholreclame en een prijsverhoging van alcohol. Het draagvlak voor beleidsmaatregelen gericht op het verminderen van alcoholgebruik is als volgt: Verbod op blurring met alcohol Drie kwart (74%) van de volwassenen vindt een verbod op blurring met alcohol (heel) goed. Blurring met alcohol vergroot juist de beschikbaarheid van alcohol. Verbod op alcoholreclame Twee derde (65%) van de volwassenen vindt een verbod op alcoholreclame (heel) goed. Het zien van alcoholreclame vergroot de kans dat jongeren en jongvolwassenen eerder starten met alcohol drinken en meer gaan drinken. Waarschuwing over de risico’s van alcoholgebruik op het etiket Ruim zes op de tien (63%) volwassenen vindt het verplicht vermelden van de risico’s van alcoholgebruik op de verpakking (heel) goed. Alcoholetikettering kan de bewustwording over alcoholschade vergroten en alcoholgebruik verminderen. Prijsmaatregelen: verbod op prijsacties en prijsverhoging Van de volwassenen vindt 44% een verbod op kortingen op alcohol in de supermarkt of horeca (heel) goed. Daarnaast vindt 40% van de volwassenen een hogere prijs voor alcohol (heel) goed. Prijsmaatregelen kunnen alcoholgebruik en de daaraan gerelateerde schade verminderen. Alcohol alléén te koop in slijterijen Bijna vier op de tien (38%) volwassenen vindt het (heel) goed als alcohol alléén nog in de slijterij te koop is, dus niet meer in andere winkels zoals in de supermarkt. Dit verkleint de beschikbaarheid van alcohol. Tal van wetenschappelijke studies hebben laten zien dat het verminderen van de beschikbaarheid van alcohol, een verbod op alcoholreclame en een prijsverhoging van alcohol kosteneffectief, betaalbaar en uitvoerbaar zijn. Deze beleidsmaatregelen worden dan ook door de WHO en het RIVM geadviseerd. Bron: Trimbos Read the full article

[rotterdamvanalles]

Woningen aan de Adrianalaan met links de Populierenlaan, 1958. Links een slijterij, op de hoek van het trottoir staat een telefooncel, rechts een slagerij.

De Adrianalaan is vernoemd naar Adriana Erkina van Beek (1868-1941). In 1851 werd een zekere Johannes Ruis (1864-1925) eigenaar van een aantal percelen weiland ten westen van de Ringdijk onder Schiebroek. Hij stichtte hierop een boerenbedrijf, dat in 1888 werd overgenomen door zijn enige zoon Johannes (1864-1925). Op zijn land liet deze een pad aanleggen, waarlangs enige arbeiderswoningen werden gebouwd en tuindersbedrijfjes werden gesticht. Het pad gaf hij de naam Adrianalaan naar zijn echtgenote Adriana Erkina van Beek (1868-1941). In 1913 zag Ruis zich genoodzaakt zijn bedrijf van de hand te doen. De 'laan' werd ondergebracht in een vereniging van gezamenlijke eigenaren, die ervoor zorgde dat het slecht begaanbare pad werd bestraat en verbreed. In 1924 werd de Adrianalaan door de gemeente Schiebroek overgenomen.

De Populierenlaan dankt zijn naam aan een boom, behorend tot de wilgenfamilie. Een gedeelte van deze straat heette voor 1965 Rododendronstraat.

De foto is gemaakt door de Fototechnische Dienst Rotterdam en komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam.

Bericht van 2023

[actuelekamers]

De kamer is gelegen op loopafstand van Albert Heijn XL, drogisterij, slijterij, bakker, bloemenwinkel, pizzeria, shoarma en alle kleine winkels van de Frankenstraat in de buurt. Het ligt ook vlakbij de nieuwe "Groene Loper" van Maastricht. 5 minuten fietsen van het centraal station en het stadscentrum van Maastricht. Bekijk de Woning!

[guldenhoeck]

View this post on Instagram

A post shared by Moments By_Eric (@eric_kaelen)

Zaterdag Hubertus Bierfestival met brouwworkshop.🍺🍺🍺 We gaan er weer een gezellige dag van maken. #beer #brewing #tasting #beerporn #gulpen 👍#guldenhoeck (bij Slijterij De Gulden Hoeck) https://www.instagram.com/p/Bpl-SgAjyFR/?utm_source=ig_tumblr_share&igshid=13l432o4ng6px

[bestemmingen]

Reis door Luxemburg – eerste dag

Al enige tijd hadden een vriend van me en ik het voornemen een reis te maken. Helaas werden we door de pandemiemaatregelen enige tijd daarvan weerhouden tot we deze zomer met meerdere zekerheid viel vast te stellen dat we in Luxemburg welkom zouden zijn, een land waar we altijd nog wel een terug hadden willen gaan. Het plan werd om gedurende een week vanuit twee plaatsen rondwandelingen te maken langs een aantal bezienswaardigheden in stad en land.

Vleermuizen

Van de bij misverstand aangewezen drie hoogste punten van Luxemburg ligt de ware in een veld in het noorden van Luxemburg bij het plaatse Kneiff. Een nabije heuvel is in het verleden doorboord voor de aanleg van spoortunnel. Nu deze in onbruik geraakt is, houden er zich verscheidene soorten vleermuizen op. Buiten de informatieborden is van de vleermuizen nu niets te zien omdat de tunnel is afgesloten voor publiek. Er valt wel te lezen dat er in september zwermen vleermuizen voor de opening van de tunnel te zien zijn.

Massen

Niet ver van Kneiff in een verder uitgestorven gebied staan een hotel, winkelcentrum en pomstation langs de weg. Het hele complex is door een zakenman, de heer Massen, in de afgelopen decennia opgebouwd. Massen opende daar bij de grens met België een pompstation met ook een autogarage erbij. Dankzij de lage accijnzen op benzine heeft hij flink kunnen profiteren van tanktoerisme en bouwde hij er een supermarkt met slijterij bij. Het later geheel vernieuwde complex herbergt inmiddels ook meerdere cafés en restaurants en een hotel.

In naastgelegen wandelgebied wisselen bos en weide elkaar af. Een pad voert de wandelaar over bruggetjes door het drassige landschap waarin nog vele kleurige bloemen gedijen.

– 25 juli 2021

[rondjeomdeaarde]

De waterbungalow

10 mei 2018

Even over de wijn in Vanuatu en Nieuw-Caledoni��; die is schreeuwend duur! In de grote wijnproducerende landen Australië en Nieuw-Zeeland waren meer wijnhuizen dan zelfs de grootste verslaafde lief is. Daarentegen was het in Nouméa zoeken naar een betaalbaar flesje. Alles wordt geïmporteerd en dan is er ook nog een sterke voorkeur voor Franse wijnen. Waar Timo chagrijnig wordt van regen, ben ik niet te genieten als ik exorbitante bedragen moet betalen voor een lekker glas wijn of bier. De twee flessen die we bij de tax-free winkel hadden gekocht, waren inmiddels op. En om nou iedere keer 15 euro te betalen voor een glaasje witte wijn in het hotel, ging mij echt te ver.

Het veel te dure glas Pouilly-Fumé van het hotel had mij getriggerd om op zaterdagavond bij supermarkt Carrefour op jacht te gaan naar een betere wijndeal. In euforische stemming zette ik twee flessen Spaanse wijn (12 euro per stuk) in mijn mandje. Daarnaast ook een paar blikjes van de lokale bierbrouwerijen Manta en Number 1. Dat kwam vast wel op deze week. Maar ‘hélas’, dat feest ging mooi niet door. De caissière liet weten dat ze op zaterdagen en feestdagen slechts tot 12 uur alcohol verkopen. En op zondag helemaal niet. Lokale wetgeving. Het leek mij erg on-Frans, want: hoezo mag je geen wijn kopen als een winkel open is? Pas op maandag kon ik nu voor enigszins normale bedragen een fles wijn kopen. Alleen was dat ook de dag dat we ’s ochtends al naar Ilot Maitre gingen. Geen optie dus. Alsof het nog niet erg genoeg was, bleken dinsdag en donderdag nationale feestdagen, waarop de slijterij dus na 12 uur dicht moet. Woensdag was een normale werkdag, maar dan hadden we de boot om 7:00 uur naar Ile des Pins gepland. Kortom: de wijn werd duur geschonken in deze laatste week van de reis. Ik denk dat de kosmos mij wilde straffen voor de twee wijntoertjes die we eerder maakten.

Zon, zee en strand maken veel goed. Daaraan was op zondag geen gebrek. De stemming was 180 graden omgeslagen bij de enige twee Nederlandse toeristen op het eiland. Althans, die indruk hadden we. Bijna de gehele reis eigenlijk. Hoewel.. Op Victoria Market in Melbourne zagen we een jong stel uit Nederland. In Vanuatu verwachtten we geen Nederlanders tegen te komen, totdat ik bij de supermarkt een koppel van middelbare leeftijd bij de schappen hoorde discussiëren over het broodbeleg. En ook na het eten bij de Vietnamees liep er op Anse Vata een gezin voor ons dat Nederlands sprak. Die Hollanders zitten ook overal hè? Maar op die enkele gevallen na, hebben we geen landgenoten gezien of gesproken tijdens de trip. Best een verademing als je anderhalve maand niet te verstaan bent voor de meeste mensen om je heen en je ongegeneerd kunt roddelen.

Maandagochtend speelde er maar één vraag: wat doet het weer? De eerste blik naar buiten was positief en er was zelfs wat blauwe lucht te zien tussen de wolken. Het was in ieder geval niet zo grijs als op zaterdag. We hadden de kleine trolleys ingepakt met het hoognodige en stapten bij de halte naast het hotel op buslijn 10. Zonnestralen en wolken wisselden elkaar af en gaven moed dat het goed kon komen met het nachtje in de waterbungalow. Naast het regeringskantoor van Nieuw-Caledonië stapten we uit de bus. Het was van daar alleen even oversteken naar de haven van Port Moselle. De pendelboot naar Ilot Maitre lag aan de kade, maar we waren aan de vroege kant. Een aardige dame bij het bureau van L’Escapade bood aan op onze koffertjes te letten totdat we terug waren. Verderop kon ik bij de markt van Nouméa een kop koffie van vers gemalen bonen krijgen. Zalig, na enkele dagen oploskoffie van Nespresso te hebben gedronken. Buiten op een bankje zagen we dat het zonnetje de strijd van de wolken leek te winnen.

Bij de boot werd een groep van tien Japanners, bestaande uit met name honeymoonkoppels gebriefd door een reisleider. Op het bovendek was de temperatuur gestegen naar zomerse waarden. Zou de slechte weersvoorspelling niet uitkomen en hielden we het droog? De oversteek naar Ilot Maitre duurde ongeveer een half uurtje. Halverwege zagen we grijze wolken boven de bergen achter Nouméa. Aan de andere kant lag Ilot Maitre onder een blauwe lucht. Een Franstalig stel vroeg of wij op vakantie waren en vertelde dat zij in Nouméa wonen en ieder jaar een nachtje proberen te verblijven op het eilandje. Onder meer om te surfen. Zij was Caldoche, maar hij woonde als Fransman nog te kort in het land om te mogen stemmen bij het referendum. De prognose neigde volgens hem naar ‘non’, dus een meerderheid tegen onafhankelijkheid. Best een spannende verkiezing, omdat het de situatie in Nieuw-Caledonië volledig op zijn kop kan zetten. Als het land zichzelf loskoppelt van Frankrijk is het maar de vraag wat er met de Fransen gebeurt die er wonen of een vakantiehuis bezitten. Naarmate we Ilot Maitre naderden, werden de waterbungalows beter zichtbaar. Een ketting van huisjes met puntdaken lag voor het eiland. Welke werd ons onderkomen voor een nacht?

De wandeling over de steiger van de boot naar de receptie van L’Escapade was al een belevenis. Aan de bungalows zijn trappen bevestigd. We zagen dat sommige gasten direct vanaf het terras via de trappen het water in gingen. Ze gaven allemaal direct toegang tot het marinepark met het koraalrif. Na een mierzoet welkomstdrankje checkten we in, waarvoor wat formulieren ingevuld moesten worden. Daarna kregen we de teleurstellende mededeling dat de bungalow nog niet klaar was. De officiële check-in tijd was pas om 14:00 uur. Tot deze keer hadden we vaak geluk gehad met kamers die wel al klaar waren voor de check-in tijd. We hoopten dat het in ieder geval niet nog twee uur ging duren. Om wat tijd te overbruggen, maakten we een wandeling over de loopbruggen naar en tussen de bungalows. Het zonnetje scheen volop en op een paar druppels in de morgen na was het droog gebleven. In mijn ooghoek zag ik onder de loopbrug een bewegende zwarte vlek. “Timo, kijk: een zeeschildpad!” riep ik uit. Terwijl we over de reling hingen, zagen we hoe het dier zijn koppie boven het water uitstak. Deze dieren hebben een speciale uitstraling. Ze lijken anatomisch net een restant uit de prehistorie met die schubben en grote zwemvliezen. Deze groene zeeschildpad is een bedreigde diersoort. En dat komt niet op de laatste plaats door de lage overlevingskans van de jongen. Van de 1000 eitjes die de moeders op het strand leggen, bereikt slechts één schildpadje volwassenheid.

Extra bijzonder dat ze hier bij Ilot Maitre in het wild leven. En hij was niet alleen! Verderop zagen we er twee vanaf de loopbrug. Daarna nog een grotere met bruinrode vlekken op zijn rug van ruim een halve meter lang. Allemaal staken ze hun kop een paar keer boven water om vervolgens naar de diepte te duiken. Timo had bij de derde poging een filmpje weten te maken en ik had wat duidelijke foto’s met close-ups. Vanzelfsprekend stonden wij te popelen om tussen deze prachtige dieren te snorkelen. Via de andere loopbrug liepen we via de tuinen op het eiland terug naar de receptie om nog eens te checken of we echt nog niet in de bungalow konden. “Nee, nog niet. Kom maar terug over een half uurtje”, was het antwoord. Dan maar naar het activiteitencentrum om snorkelspullen te huren. Ik had van thuis een set meegenomen, maar die kon niet tippen aan het nieuwere materiaal wat ze hier uitleenden. Vanuit de startblokken kwam het groene sein om 13:50 uur met de overhandiging van de sleutel. We snelden naar de bungalow. Eerst slaakten we nog even ‘oe en aaah’ uit vanwege de ruime vertrekken en de luxe slaapkamer. Maar daarna gooiden we onze kleren uit, smeerden ruggen in met zonnebrandcrème, trokken een zwembroek aan en installeerden handdoeken op het terras buiten. Met kleine zwemvliezen aan dartelde ik de trap af en ik sprong de lagune in. Onder water zag ik dat het koraal ook onder de bungalow doorliep. Gekleurde vissen kwamen nieuwsgierig kijken. Blij dat ik naar links was gesprongen. Recht vooruit zaten drie gigantische zee-egels. Dat was een minder prettige landing geweest.

Vanuit het water gaf ik Timo instructies waar hij het beste te water kon gaan. Daarna zwommen we in hoog tempo naar de plek waar we de laatste schildpad zagen. Het dier zat nog onder de rots waar hij naar beneden was gedoken! We bleven vol verbazing kijken, maar hij leek in een diepe slaap want toonde weinig activiteit. Bij de achterste bungalows zagen we er nog één, sloom hangend bij een hersenkoraal. Timo had de smaak van het ‘turtle spotten’ goed te pakken en ontdekte de ene na de andere. De verwondering over de hoeveelheid wilde zeeschildpadden die hier resideerden was compleet. Diep onder de indruk waren we, dat we tussen deze aandoenlijke dieren zwommen. We waren zonder verwachtingen gekomen, vooral om een nachtje in een waterbungalow door te brengen. Terug op het droge constateerde ik dat dit een ongelooflijke plek op aarde was en we iedere minuut die we hier doorbrachten moesten koesteren. Terwijl Timo nog in het water lag bij een schildpad, zag ik vanaf het terras bij de bungalow iets naderen in de verte. Een grote school vissen sprong in sneltreinvaart over het wateroppervlak mijn kant op en tussen de bungalows door naar de lagune. Ik stond met open mond te kijken. Voordat het donker werd, doken we nog gauw een keer de zee in om de schildpadden weer in actie te zien. Bij het bestijgen van de trap was de hemel inmiddels lila gekleurd en de zon al weer verdwenen aan de horizon.

Zoals we online al lazen, hadden we geen keuze uit restaurants. Er was een buffet voor het diner waarmee we het moesten doen. Maar dat was alles behalve een beperking. Voor fans van zeevruchten zoals ik, was het een walhalla. Op het ijs lagen schalen met oesters, mosselen, kokkels, sashimi van diverse vissoorten en de Tahitiaanse poisson cru. Die kende ik nog van de cruise in Frans-Polynesië. De verleiding was zo groot dat ik besloot om twee keer van het zeebanket op te scheppen. Een soortgelijk buffet hadden we ook genuttigd op Efate bij het Warwick Resort. Net als daar had ik ook nu de prijs er al bijna uit gegeten door een dozijn oesters als voorgerecht te nemen. Gezond, lekker en niet alledaags om dit zo rijkelijk te consumeren. Vis moet zwemmen, dus het interesseerde mij niet meer dat de fles colombard veel te duur was. Dit goddelijke maal verdiende een goed glas wit. Na het eten slenterden we onder een sprankelende sterrenhemel terug naar de bungalow over de loopbruggen. Brutale zeemeeuwen rommelden nog wat op het dak en we hoorden het water onder de kamer kabbelen tegen de palen. Maar de vele indrukken hadden ons slaperig gemaakt. De luiken vielen al snel dicht.

Het daglicht spiekte door de gordijnen toen we al rond 7 uur wakker werden. Het eerste wat ik wilde toen ik mijn ogen opende, was om nog even een plons te wagen bij de schildpadden. Nu kon het nog! Timo bleef liever nog even luieren in bed. Dat koude water vond hij niet bepaald uitnodigend. Maar voor mij bestond er op dat moment geen betere manier om wakker te worden. Door snelheid te maken met zwemmen was ik al gauw opgewarmd. Onder water zag ik niet zo snel één van onze grote vrienden. Ik haastte mij naar de rots waar de grote met vlekken de dag ervoor lag te slapen. Weg! Dan maar naar de achterste bungalows, daar waren gisteren de meeste. Ook daar niets te zien. Waren ze ’s ochtends misschien liever op een andere plek? Het eten van gras op de bodem was wellicht alleen een middagactiviteit. Met een licht melancholisch gevoel keerde ik terug. Maar toch kwam er op links plotseling een grote vlek mijn kant op. “Ja, ze zijn er nog!”, bubbelde ik hardop door mijn snorkel. Ik volgde het dier totdat hij geïrriteerd raakte van mijn aanwezigheid en versneld wegzwom. Dat was het dan, toch nog een afscheid van deze bijzondere diersoort.

Na het ontbijt, vertrok de boot al weer terug naar Nouméa. Bij de markt keken we nog even rond bij de kramen met souvenirs. Een abrupte hoosbui joeg ons naar binnen bij het marktgebouw. We realiseerden ons daar ineens dat deze unieke reis naar dit schitterende deel van de wereld er bijna op zat. Nog maar drie dagen te gaan. Langzaamaan moesten we plannen gaan maken voor de lange reis naar huis. De enige bezienswaardigheid die we nog in de planning hadden, was Ile des Pins. Hoewel we daar effectief maar weinig tijd hadden, moesten we proberen om er alles uit te halen. Dat was ’s avonds bij het eten tijdens de evaluatie van onze ontmoeting met de zeeschildpadden, de enige mogelijke conclusie.

[portfoliocarmen]

Ontwerp Instagram Highlights: 

1: Catering 

2: Slijterij 

3: Trouwplatform

[saskiavugtsportretschilder]

‘De Kers op de Taart’ Was toch wel de heerlijke 'Champagne Koechlin' die werd geschonken tijdens de vernissage! Deze was aangeboden door Johan Paymans van Slijterij DeGoudenTon uit Vught!  Én...... voor voor elke koper van een schilderij een fles champgne cadeau! https://www.goudentonvught.nl/wijnen/search-koechlin/

[rotterdamvanalles]

Drie mannen voor een slijterij aan westzijde van de Havenstraat 11, 1888-1892. Op de gevel staat Stoomdistilleerdery en Likeurstokery.

De Havenstraat is vernoemd naar het voormalige stadje Delfshaven, waar het de belangrijkste straat was. Ze heette vóór 1886 Rotterdamschedijk. Door de vereniging van Delfshaven met Rotterdam in dat jaar verloor deze naam zijn betekenis. Onderlangs de dijk liep de Beneden Havenstraat. Vóór 1886 heette deze Groenendaal.

Delfshaven ontstond in 1389, toen de Delfshavense Schie werd gegraven om de stad Delft een verbinding met de Maas te geven. Sindsdien konden de schepen vanuit Delft via de Delftse en Delfshavense Schie de Nieuwe Maas bereiken. Rondom de sluis ontstond het havenstadje 'Delfshaven'. Het had de status van een 'kolonie van Delft'. Een terugslag in de groei vond plaats toen aan het eind van de Hoekse en Kabeljauwse twisten (rond 1490) de Hoeken enorme verwoestingen aanrichtten. In het begin van de zestiende eeuw telde Delfshaven iets meer dan 100 huizen en 400 inwoners.

De foto komt uit de collectie Topografie van het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam en van Wikipedia.

Bericht van 2021

[braboloco82]

#rottergram #straatfotografie #canon #streetart (bij Avondwinkel & Slijterij Alexia) https://www.instagram.com/p/BwGDHYYhEri/?utm_source=ig_tumblr_share&igshid=xpw22bm74mc5