#silistens

[sivavakkiyar]

one thing I think of as a visceral example when thinking of music sampling/“plagiarizing”

the head melody to Zappa’s Invocation & Ritual Dance is the melody to Holst’s Jupiter (at about 1:40 on that recording). He doesn’t credit him but he referenced him in the liners to the first album; he wants you to recognize it, but also one is hardly a ‘replacement’ for the other (in IP speak non competitive). Nevertheless people frequently regard this as essentially plagiarism

the track Cold World off GZA’s Liquid Swords samples Zappa’s ‘Plastic People’ off the same album as the above—-and interpolates a Stevie Wonder chorus. Also something entirely new, non-competitive. In fact there was definitel a time in HS where I had this album, the Zappa and the Wonder in the same rotation, and I *never* caught the sample, it’s that subtle—-RZA is always very proud of it when it comes up, like ‘hell yeah I listen to everything and can sample it too, fuck you.’ Sampling is of course the constantly denigrated form of composition accused of plagiarism—-but you couldn’t get a result like this otherwise (and plenty of people take this for granted when they talk ‘plagiarism’, even tho realistically we simply cannot get something like this again, let alone Tribe’s first album or Paul’s Boutique)

[sivavakkiyar]

If you haven’t heard them and you’re into this type of stuff or interested in you really should try them out. Often explicitly Left, (I should say also explicitly communist), they were the favorite group of Miles Davis to tour with during his own electric period. One of the best krautrock groups that worked with jazz, they traveled around the world incorporating a variety of ‘world music’ influences. It’s really great stuff. I love them, they put out so much it’s nice knowing there’s always another album I can drop and have a good time. The classic intros are this one, Steig aus, and Father Sons and Holy Ghost

[yt]

[jeolojidersnotlari]

Çörtlerin renk, inklüzyon ve doku sınıflaması

Çörtlerin renk, inklüzyon ve dokuya bağlı olarak yapılan ve resmi olmayan sınıflaması

Renk, inklüzyon ve dokuya bağlı olarak çörtlere birkaç resmi olmayan isim uygulanmaktadır. Bunlar:

  Flint

flint çört

Flint terimi hem çörtün eş anlamlısı hem de Kretase tebeşirlerinde görülen bir çört çeşidi (özellikle çört nodülleri) için kullanılmaktadır. Çakmaktaşı taneciklerin boyutu 0.5 ila 20 mikrometre arasındadır (Knauth, 1994). Büyük çakmaktaşı yumrularında küçük kuvars kristalleri (genellikle bir milimetreden küçük) ile kaplı küçük boşluklar nadir değildir. Flint, silikadan yapılmış mikrokristalin bir kayadır ve Tebeşir birikmesinden kısa bir süre sonra oluşmaya başladığı düşünülmektedir.

  Jasper

jasper çört

Jasper, saçınım haldeki hematitin varlığından dolayı kırmızı renk almış çörtleri ifade eder. Prekambriyenin demirli oluşuklarındaki hematitle ara tabakalı jasperlar ise jaspilit diye isimlendirilir. Çakmaktaşı, çört ve jasper, jeologlar tarafından ve genel halk tarafından mikrokristalin kuvarsın opak örnekleri için yaygın olarak kullanılan isimlerdir. Aynı el örneğine bir kişi “çört“, bir başkası tarafından “çakmaktaşı” ve üçüncü kişi tarafından ” jasper ” olarak adlandırılabilir. Jasper en yaygın ve dünyada tespit edilen bölgeleri; Hindistan, Rusya, Kazakistan, Endonezya, Mısır, Madagaskar, Avustralya, Brezilya, Venezuela, Uruguay ve Amerika Birleşik Devletleri’nde (Oregon, Idaho, Washington, California, Arizona, Utah, Arkansas ve Teksas) önemli kaynakları bulunmaktadır.

  Novakülit

novakülit çört

Novakülit, oldukça yoğun, ince taneli ve homojen dokulu bir çörttür. Novakülit, çoğunlukla kriptokristalin (1-5 mikron) kuvarsdan oluşan tortul bir kayadır ve yeniden kristalize edilmiş bir çört çeşididir. Yoğun, sert, beyaz-grimsi-siyah renkli, ince kenarlarda yarı saydam ve mat-mumsu bir parlaklığa sahiptir. Tipik olarak pürüzsüz bir konkoidal (kabuk benzeri) kırılma ile kırılır. Novakülit yatakları, Arkansas ve Oklahoma’daki Ouachita Dağları‘nda ve Teksas’ın Marathon Uplift ve Solitario bölgelerinde mevcuttur. Novaculite, erozyona karşı çok dayanıklıdır ve yataklar, Ouachita Dağları’nda sırtlar olarak öne çıkar. Japonya, Suriye, Lübnan ve İsrail’de de Novakülit yatakları vardır.

  Porselanit

porselanit çört

Porselanit, sırlanmamış porselen görünümünü anımsatan doku ve kırılma gösteren ince taneli silisli kayaçları ifade eder. Çoğunlukla porselanit, kil ve kalkerli madde içeren saf olmayan bir çört çeşidi olup; bu doğası gereği esas olarak silisten oluşur.

  Silisli Sinter

silisli sinter çört

Silisli sinter, sıcak kaynak suları tarafından çökeltilen gözenekli, düşük yoğunluklu ve açık renkli silisli kayaçlardır. Silisli sinter, ağırlıklı olarak, deşarj olurken ve soğurken ve yüzeyde termal sıvılar tarafından çökeltilen kristal olmayan opal-A’dan oluşur. Opal-A esas olarak> 175 °C sıcaklıklara sahip rezervuarlardan türetilen nötre yakın alkali klorür suları tarafından biriktirilir (Fournier ve Rowe, 1966). Sinterleme veya frittaj, katı bir malzeme kütlesini ısı veya basınçla sıvılaştırma noktasına eritmeden sıkıştırma ve oluşturma işlemidir. Çalışma sinterleme metalürji toz ile ilgili işlemlerde olduğu toz metalurjisi olarak da bilinir. Sinterleme, belirli bir malzemenin mukavemetini ve yapısal bütünlüğünü artırmak için yaygın olarak kullanılan bir ısıl işlemdir. Toz metalurjisi işlemleri, metal tozlarını ve diğer benzersiz malzemeleri son kullanım parçalarına dönüştürmek için sinterleme kullanılır.

Çörtlerin renk, inklüzyon ve doku sınıflaması

[guncelpdfindir-blog]

Su Kedileri

Su Kedileri Su kedilerinden söz edildiğini ilk kez Kasımpaşa’da bir kahvede duydum. İç savaştan cephe gerisine hava değişimine yollanmış olan arkadaşım bu canlının adına ilk mineraller konusunda araştırma yaparken Plinius’un yazdıklarında rastlamış. O sıralar en şaştığı şeyler, bir, akik taşlarının silisten başka bir şey olmaması, bir de bu su kedileriymiş. Çok sonraları yaşayan Brahe de astronom olmasına karşın su kedilerinden söz ediyormuş. Şifalı Bitkiler ve Emraz’da da su kedileri anılıyormuş. Arkadaşım bu canlının aslında bir çok kişiyi, bir çok yıldızı bağlayan bir eksen olabileceğini düşünmüş. Tüm bunlar geceleyin izli mermilerle yapılan bir çatışmayı izlerken aklına gelmiş. Su kedileri akvaryumlardaki balıklar dara düşünce ortaya çıkıyormuş. Özellikle betalar ya da en azından kırmızı, tül kuyruklu balıklar son demlerini yaşarken akvaryumda yüzen bir su kedisi beliriveriyormuş. Bu ölüme yakınlığını gösteriyormuş. Büyüklüğü bir kedi yavrusu kadarmış. Kimi zaman yavrusunu kucağında tutar, kimi zaman kunduzlar gibi sırt üstü yüzermiş. Sessizmiş. Mineralog arkadaşım göbeğinin pembe olabileceğini, ola ki durum kötüleştikçe de kızardığını söyledi. Bıyıklarının dokunuşu şifalıymış. Metaller üzerinde inanılması güç etkileri olabiliyormuş: Bir kezinde bir su kedisi arkadaşımın gözünün önünde bir kaşığı kaldırıp havada tutmuş, sonra da kaşığa binivermiş. Kaşık öylece havada duruyormuş.

Arkadaşım su kedilerinin hüzünlü bir yunusu, gören bir köstebeği, anasının sırtından düşmüş bir yarasa yavrusunu ya da bir ornitorengi andırdığını söyledi. Belki de canlı olmalarına karşın odradeki andırıyorlarmış. Tüm bunları ya hiç görmemiştim ya da hiç duymamıştım. Savaşa bir daha hiç dönmeyeceğini de söyledi. Bunun kurşuna dizilmek anlamına gelebileceğini biliyorduk. Çok acıkmıştık, çiğ köfte yemeğe gittik. Arkadaşımı bir daha hiç görmedim.

Su Kedileri

[tomperanteau]

New article has been published on The Daily Digest

New article has been published on http://www.thedailydigest.org/2017/07/13/boom-pro-russia-hacker-site-cyber-berkut-publishes-alleged-links-between-ukraine-and-clinton/

BOOM! Pro-Russia Hacker Site “Cyber Berkut” Publishes Alleged Links Between Ukraine and Clinton

The pro-Russian hacker site “Cyber Berkut” published links between the Ukrainian government and the Hillary Clinton Campaign today.

Wikileaks posted the image.

THIS IS AMAZING— Cyber Berkut published this damning news today. Hillary Clinton campaign and the Ukrainian government!

The Ukrainian investigation case connected to commercial banks that laundered IMF’s money from the National Bank of Ukraine is still going on. According to the investigation, such banks as Tavrika, Pivdenkom Bank, Avtokraz Bank, CityCommerce Bank, Finrost Bank, Terra Bank, Kyivska Rus Bank, Vernum Bank, Credit Dnepr Bank, Delta Bank were involved in the criminal scheme. Funds were transferred through Austrian Meinl Bank AG.

We, CyberBerkut, decided to contribute to the investigation.

Having examined the materials published on the Internet we focused on two financial organizations named Credit Dnepr Bank and Delta Bank. In comparison with other banks these two financial organizations offshored much more money. These banks are closely related to Victor Pinchuk – one of the richest Ukrainian bankers. He is also a son-in-law of former Ukraine’s President Leonid Kuchma. As it turns out, the offshore organizations that received IMF’s money such as Melfa Group LTD (Belize), Tandice Limited (Cyprus), Tosalan Traiding Limited (Cyprus), Agalusko Investment Limited (Cyprus), Winten Trading LTD (Cyprus), Silisten [READ MORE HERE]

[kitapindiroku]

Su Kedileri Kitabı pdf indir pdf indir

Su Kedileri Su kedilerinden söz edildiğini ilk kez Kasımpaşa’da bir kahvede duydum. İç savaştan cephe gerisine hava değişimine yollanmış olan arkadaşım bu canlının adına ilk mineraller konusunda araştırma yaparken Plinius’un yazdıklarında rastlamış. O sıralar en şaştığı şeyler, bir, akik taşlarının silisten başka bir şey olmaması, bir de bu su kedileriymiş. Çok sonraları yaşayan Brahe de astronom olmasına karşın su kedilerinden söz ediyormuş. Şifalı Bitkiler ve Emraz’da da su kedileri anılıyormuş. Arkadaşım bu canlının aslında bir çok kişiyi, bir çok yıldızı bağlayan bir eksen olabileceğini düşünmüş. Tüm bunlar geceleyin izli mermilerle yapılan bir çatışmayı izlerken aklına gelmiş. Su kedileri akvaryumlardaki balıklar dara düşünce ortaya çıkıyormuş. Özellikle betalar ya da en azından kırmızı, tül kuyruklu balıklar son demlerini yaşarken akvaryumda yüzen bir su kedisi beliriveriyormuş. Bu ölüme yakınlığını gösteriyormuş. Büyüklüğü bir kedi yavrusu kadarmış. Kimi zaman yavrusunu kucağında tutar, kimi zaman kunduzlar gibi sırt üstü yüzermiş. Sessizmiş. Mineralog arkadaşım göbeğinin pembe olabileceğini, ola ki durum kötüleştikçe de kızardığını söyledi. Bıyıklarının dokunuşu şifalıymış. Metaller üzerinde inanılması güç etkileri olabiliyormuş: Bir kezinde bir su kedisi arkadaşımın gözünün önünde bir kaşığı kaldırıp havada tutmuş, sonra da kaşığa binivermiş. Kaşık öylece havada duruyormuş.

Arkadaşım su kedilerinin hüzünlü bir yunusu, gören bir köstebeği, anasının sırtından düşmüş bir yarasa yavrusunu ya da bir ornitorengi andırdığını söyledi. Belki de canlı olmalarına karşın odradeki andırıyorlarmış. Tüm bunları ya hiç görmemiştim ya da hiç duymamıştım. Savaşa bir daha hiç dönmeyeceğini de söyledi. Bunun kurşuna dizilmek anlamına gelebileceğini biliyorduk. Çok acıkmıştık, çiğ köfte yemeğe gittik. Arkadaşımı bir daha hiç görmedim.

Su Kedileri Kitabı pdf indir pdf indir oku

[sivavakkiyar]

i genuinely don’t know why I still get asks that assume that I think the music I post is like inherently revolutionary or superior or something. I think I’ve been consistent on this now for a decade: I don’t think any musical form is ‘inherently revolutionary’ in the 21st century, I think music itself has entered into a new materialized commodity form that has changed its fundamental reception and relationship to us and precluded the possibility of such a form emerging under present circumstances, and that ironically, at least for music, the situation is actually in reverse: besides technical, thematic, material advances, the condition for revolution in music itself is predicated on actual, global revolution: an entire new epoch in which to breathe. anyway stop harassing me about it if the best you can do is quote helmholtz

[sivavakkiyar]

these are two piano albums I kind of associate together and I’m not entirely sure why: I don’t think it’s the covers or the production quality, they are obviously very different music. I think it has to do with the range of invention and this playful quality that has a shockingly deep emotional resonance or something or whatever

[sivavakkiyar]

This is Andrew Hill’s Compulsion!!!!! which is one of my favorite albums. It’s a lot

one interesting thing about it for nerds is that John Gilmore plays sax on it. Gilmore was basically Sun Ra’s right hand man—-if you’ve heard ‘Saturn’ he plays the solo on that one and on almost everything else—-to the point of almost never recording with anyone else. He was such an incredible player that he’s one of Coltrane’s only contemporaries who he mentioned as a strong influence (and you can hear it!) It’s amazing hearing him in a different context (Hill is an amazing composer but he’s very different than Sun Ra)

[sivavakkiyar]

the thesis of this blog is that you can be pretentious about music in a lot of different ways. it’s pretentious and annoying to insist that someone has to be able to make a full account of the history of a genre to say that they enjoy it. It’s pretentious to look at the history of a genre and say ‘actually, all this stuff sucks—-it’s just better when it’s in a video game score and has a repeating back beat’. These two feed each other in an ouroboros of ‘wow we need to leave this party’

[sivavakkiyar]

This is one of my favorite solo piano CDs: an incredible recital and overview of 20th century modernist ‘atonal’ piano. Starting w/ Webern’s Variations, it’s a really clear and elegant overview of the form with something of a focus on ‘masterpieces’, but each composer here—-and each piece—-is so distinct…one of those great recitals that sounds as good as the ‘argument’ it’s making in selection.

[sivavakkiyar]

What do you think of video game jazz? I’m getting into jazz right now and it’s how I got it into it but it feels kind of cringe to admit that

Ahhh tbh this is one of those things I’d want to give a more in-depth answer to. By which I mean I fantasize about having the talent and ability to do a 4 hour Folding Ideas style video essay about the entirety of ‘video game music is real music’ as a phenomenon. The most relevant backdrop to this is that I think people forget that the early 2000’s, when this discourse (in the West) started picking up steam was reactionary, by which I also mean probably not inline with the aesthetics by which we love video game music now. I mean ‘it’s not just beeps and boops!’ was the rallying cry: Anamanaguchi and chip tune stuff, even the fetish for those old hardware sounds wasn’t particularly widespread. So they loved the melodies they grew up with in games, but also thought of them as being ‘hobbled’ by the hardware, as opposed to sounds in their own right. So they were arguing that the music was legitimate now—-by which they very explicitly meant ‘performed on real instruments, often the instruments of the Western Orchestra.’ And I’m not saying ‘Western’ as a kneejerk thing either: a lot of those early attempts are embarassing because they take music obviously based around Japanese timbres and apply them to Western instrumentation in a way no one would be happy with today. So we no longer share that aesthetic—-we recognize that the moon theme from Ducktales on the NES is gorgeous, not in a ‘imagine what it could be!’ way, but specifically in and of itself. The orchestrated version of Mother’s Fallin Love is somehow not as intensely moving as the NES original, etc, and even if tastes differ we can agree on the possibility of that.

So I’d argue that this is kind of an important backdrop to the cultural phenomenon of what ‘video game jazz’ is, and has a lasting influence on it’s appeal: a legitimization for melodies and pieces we love. Jazz traditionalists and gatekeepers might occasionally dismiss it as ‘not real jazz’, but that involves a whole host of other assumptions. It obviously is jazz—-but what kind? overwhelmingly, it’s either tightly performed big band medleys or smooth jazz—-closer to the infamously Kenny G.

And that, to be honest, is kind of the point! People attend video game jazz shows to hear those melodies, that’s the point—-they’re not interested in jazz as such. Normally the argument for it’s potential legitimacy is ‘jazz has always used popular music of the day’, and I agree! But that’s clearly not the singular draw of the stuff, and I’ll give this example:

Mahanthappa is objectively one of the major figures of contemporary jazz. This was his arrangement of the New Horizons theme, recorded shortly “after COVID” (you know what I mean, god save us). It was relevant, popular, and significant, and made no headways in the video game jazz scene. How is this possible? Because the assumptions are different, and a good amount of the video game jazz specific audience didn’t respond to it: this is Mahanthappa bringing that music into jazz, as opposed to what amounts to an arranged revue. And so in a weird way there’s actually something like mutual disinterest, and reason why people tend to think of them as like fundamentally different.

It is stupid though. I have an old OneUps CD.

Sorry that coulda been shorter lol

[sivavakkiyar]

Leoš Janáček’s first string quartet, named for the Tolstoy story: The Kreutzer Sonata, which was named after a Beethoven sonata, etc

This one is very colorful and melodic, I whip it out every fall/winter. If you like Ravel’s string quartet (and you do, probably) you should try it

[sivavakkiyar]

there is something of course just incredibly elegant and moving that Said’s first major text is a study and inquiry into Beginning, and his last major text (or one of them; maybe I’m shoehorning) is a similar meditation decades later on late style.

One piece I think is pretty criminally under known is Stravinsky’s Requiem Canticles, a very late piece. At one point in that book Said repeats an observation that I’ve heard elsewhere, that late style always has this strange sense of self-influence; like the artist goes back to to their earlier work but meets it almost like a stranger, someone cast off in the passing of years met once again. Or something.

It’s cool because it of course recapitulates Stravinsky’s early ‘Russian’ propulsiveness and color, the neoclassical period’s elegant form, and the very Webern texture and pointillism. One movement you’d almost think is Feldman

[sivavakkiyar]

why ARE people so into leitmotifs now? I know you say it because of Toby Fox but they’ve been around forever and it’s like a particular fixation for a lot now

so I’ve got two ideas about this—-the first might sound dismissive but I don’t mean it that way, and the second might be wishful thinking which I don’t mind in reasonable doses. The kind of general assumption if we’re thinking about the same stuff here is that of course leitmotifs have been employed forever, but as they’re kind of demanded or expected nowadays they are almost verbatim reappearances of direct melody: I don’t think most people are thinking of like a Berg leitmotif, where it’s a direct reappearance but might not be immediately recognizable w/o the score.

1) Leitmotifs are an aspect of composed music that can most easily be ‘read’ in a way analogous to narrative reading, which is what’s popular in fandom (hence, generally). A leitmotif can be associated with a character, a place, sometimes a theme, and one can primarily understand and read their appearance as indicative of a direct message or as a call to reflect on various interrelations. Music is otherwise difficult to ‘read’, and many people believe that ‘reading’ is either inappropriate to music or requires intense theoretical knowledge.

2) this is the romantic one, which springboards off the latter…despite the widespread belief in pure primacy, I think more people actually *enjoy* engaging with music structurally, ‘intellectually’, ‘the craft’ etc than maybe many people might admit or want to. A leitmotif in this form immediately viscerally draws one’s attention to this things, and doesn’t require high amounts of theoretical knowledge: everyone knows by experience that you can’t just sing two melodies at once and have it magically work out, that it requires planning, presentation, etc. Hence a leitmotif is a kind of flex for composers, and is a kind of mark of that investment that you can kind of trust people ‘untrained in music’ to either notice or at least *appreciate* when it’s pointed out. As usual, there’s a kind of intimacy there that’s appealing and desired in a lot of musical relationships

[sivavakkiyar]

Used to have the mp3s for this comp a long time ago but lost them. I’ve been looking for track 2, Hip Drop by the explosions forever. Anyway put on the whole thing. Top comment on the video has it right: