#sarajlija

[mariaangels]

Hrvoje Sarajlija

[aristotels]

za anona koji se raspituje o strahu o odlasku u split- ja sam bosanka. bila sam nedavno u splitu sa porodicom, i svi imamo veoma prepoznatljiva muslimanska imena. ljudi su bili jako ljubazni, raapituju se o sarajevu sa ocigledno pristojnim konotacijama.

takoder sam bila u beogradu ljetos prosle godine. na ulazu etnoloski muzej kada sam kupovala ulaznicu, covjek me pitao jesam li student. ja sam rekla da jesam ali iz sarajeva, a on je na to odgovorio "ma ti si naša" i dao mi studentsku ulaznicu.

po cijeloj bivsoj jugi ljudi su divni. ali ce se nazalost tu i tamo cuti o nekom incidentu. all in all ne isplati se uvijek previse brinuti o ovome.

točno tako...prema meni su ka splićanki svi okolo bili divni...u beogradu ljudi odma ispitivali o naglasku, i to je baš bilo kad je bio neki skandal u nas sa srpskim vaterpolistima ja se mislila ako će me lopatom polomit nek me polome imaju pravo...ma kakvi...ljudi mi pomagali da nađem ulice i zgrade za ruku me vodili...u ljubljani čim su čuli da sam iz splita odma pristojnost do daske...dali mi besplatne krafne, popuste, jer sam iz eto lipog grada...(moja cura slovenka popizdila da šta ja iman bit tako privilegirana 🤣)...ja sam inače strip autor, a mi smo jako povezani na prostoru juge, stalno surađujemo, svi smo umreženi...mene u beograd zovu na izložbe pa mi njih vamo i tako...pa oni nama intervju mi njima...pa moj prika sarajlija se javi da će proć kroz split, pa kako je njima super kako mi pričamo...

uglavnom svit je normalan a budala ima da do dućana odeš. eto jedino šta mogu zamislit to su registracije na autima...

[ljubavniromani]

Rizzo Ruža razočaran: “Ne može Rizo proći, on je Sarajlija, musliman, naš. Papci su mi većinom zamjerili jer ja sa svojom muzikom imam poruku koja je na neki način urbana”

pjevač Rizzo Ruža, objavio je nedavno novu pjesmu sa spotom pod nazivom “Animals”, a u razgovoru za Source.ba portal je govorio o reakcijama i projektu od kojeg, kako kaže, odustaje. “Nakon nekih 12 dana, mogu da kažem da što se tiče same promocije na portalima, svi su prenijeli i ovom prilikom im se zahvaljujem. Da nije bilo medija, ne bi se vjerovatno ni znalo da je pjesma izašla. Onaj ko je…

[mentalnahigijena]

Oduvijek ste imali potrebu za posrbljevanjem i vršenjem kulturnog genocida nad Crnogorcima i Crnom Gorom.

Prošlo je toliko vremena, a luču crngorstva nijeste ugasili!

Problem sa falsifikovanjem istorije imate samo vi, oni od kojih ste učili i oni koji vas slijede.

Mnogo je sličnih ,,srpskih pedagoga" uticalo na ispisivanje onoga što danas spominjete, ali ni Simo Milutinović Sarajlija ni Stevo Čuturilo, ni slični nijesu uspjeli izmijeniti podvalama slavnu crnogorsku istoriju. Svi ovi pedagozi, a bilo ih je veliki broj, unosili su ono svoje u naše spise, a velika vecina tih učitelja i izvanjaca su bili Srbi koji su na razne načine djelovali. Od Sima Milutinovica Sarajlije do M. Madakovića i ovih drugih učitelja koji su nam ubacivali i falsifikovali istoriju i kulturu. Mi tada nijesmo imali sem vrlo malo pismenih ljudi, a ovi Srbi su znali to dobro da koriste.

Mi tad nijesmo imali sem vrlo mali broj pismenih ljudi, a ovi Srbi su znali to dobro da koriste. A sve je to započeto velikodržavnim zvaničnim projektom Načrtanje iz 1844.g.

To je bio tajan ali zvanični projekat tadašnje Vlade Srbije. Od tada pa do danas ih je bilo na desetine, a svi su se naslanjali na ovaj prvi, a to znači stvoriti veliku Srbiju i asimilirati Bošnjske, Hrvate, Crnogorce i Makedonce. 1871 je izasao prvi broj ,,Glasa Crnogorca", a ranije je to bila ,,Grlica" koju je uređivso M. Medaković i važno je dodati da je i on isto bio Srbin. Otuda svi ovi ,,vjerodostojni" izrazi na koje se danas pozivate i koristite ih da dokažete nedokazivo, jer crnogorska istorija

slavni barjak s Vučjeg dola, svaka bitka crnogorske vojske i herojstvo crnogorskog naroda ispisali su stranice istorije za vječnost i taj žar ne znam kojim falsifikovanjima nikad nećete ugasiti.

Sve što činite planski, vrlo opasno neće uspjeti zatrijeti Crnu Goru i Crnogorce!

Tit: Poslije njega je takodje Glas Crnogoraca vodio neko ko nije bio iz Crne Gore.

I prije Steva Čuturila je vodio Glas Crnogoraca čovjek iz krajine Sima Popović. Takodje ni C od Crnogorca.

[claudiotrezzani]

Orribile lemma la parola "installazione" se applicata a sedicente arte, trovo.

Ma qui, debbo impiegarla.

Perché si tratta riferirsi a condivisi codici.

Ed il codice è:

metter intenzionalmente cose in spazi al servizio d'astratta espressione.

Le fotografie di Hrvoje Sarajlija e Jure Kravanja a corredo di questo brano sono come installazioni.

"Come" installazioni, non installazioni tout court.

Perché Hrvoje e Jure sono mirabilmente riusciti ad esprimere autentica Arte con scenari scaturiti dall'inintenzionalità.

Hrvoje si reca presso un'acquea distesa.

Ed è subito Sironi. O de Chirico.

Come avesse dipinto, o egli stesso collocato.

Con l'ausilio di una prolungata esposizione, lo scenario diviene oniricamente metafisico.

Con Jure, ulteriore preziosità.

Certo, in quel luogo colori furono apposti con studiata malizia.

Da un lirico architetto, intendo.

Ma Jure con ispirata sapienza ha colto il taglio, l'azione, la pesuale armonia.

Grazie Jure, grazie Hrvoje.

E' con Voi che la Fotografia riveste il caso di poetica fragranza.

All rights reserved

Claudio Trezzani

[preporodbn]

Emeritus u lovu na greške rodnog grada

Sretan li bi bio bivši Sarajlija, Nenad Kecmanović, da mu se dojavi kako se u Sarajevu ne može kupiti beogradska Politika! Avaj, svjedočim iz prve ruke da može. Svake subote je kao materijalnu, papirnatu činjenicu držim u rukama. Bezmalo onako kako je moj prijatelj, crnogorsko-sarajevski pjesnik Marko Vešović, radio prije rata. Kupi Politiku, istrgne stranicu gdje je analiza šahovske partije,…

[cgvijesti]

Sarajlija poginuo u nesreći u Risnu

Foto: Patrola CG U saobraćajnoj nesreći koja se dogodila večeras oko 20.45 časova, u Risnu, poginuo je B.S. (42) iz Sarajeva, saopšteno je iz policije. Iz policije nije saopšteno kako je došlo do nesreće. “U mjestu Risan – Banja dogodila se saobraćajna nesreća, gdje je vozač S.B, od zadobijenih povreda preminuo u Bolnici u Kotoru”, naveli su u policiji. Sa njim u vozilu kao suvozač bila je…

[prijedor24]

Bosanac rekorder po broju neplaćenih kazni: Za sada ih imam preko 280 000 KM!

Ja vozim, oni pišu i tako to ide

Rekorder po neplaćenim saobraćajnim kaznama u BiH je Faruk Jazvin iz Sarajeva, sa iznosom od vrtoglavih 280.000 maraka. Njegovo ime zbog toga je često u žiži javnosti, na naslovnicama portala, novina. Njegov dug iz godine u godinu raste. U svojoj priči ovaj Sarajlija kaže da mu je obraz čist i otkriva da je sve počelo prije 24 godine kada je naučio da vozi automobil, ali vozačku dozvolu nikada…

[nunorsk]

Čudna je čaršija ovo majstore moj

al' pregriz'o jezik ko kaže da nije lijepa

samo ovdje zaista možeš ostati svoj..

[superherowatches]

For just $25.00 Experience a supersoldier enhanced by an experimental serum to aid the United States government in World War 2. Centered on the left leg of these pants is the Marvel Comics Original Avengers. These soft men's lounge pants are made from a cotton/poly blend, offering the most comfort possible.

[i-am-heathcliff-234]

There is no praise for merit, no life after this.

[gti16]

Enjoyin' a fine dinner with a 👌🏼view. #picoftheday #view #sarajevo #princeva #citylife #moments #vacay #roadtrip #bosnia #parkprinčeva #sarajlija #amazing #city #summer #landscape #holiday (at Restoran Park Prinčeva)

[easterneuropeancrafts]

Self-portrait (1836). Katarina Ivanović

Katarina Ivanović (1811 - 1882) was a Serbian painter. She mainly painted portraits, historical genre compositions, and with special success she managed to compose still life. Among her most famous works are the following paintings: Self-portrait (1836), Portrait of a young man (1837, Grapes with a basket (1838), Serbian Homer (drawing 1839), Portrait of Sime Milutinović Sarajlija (1840), Italian winegrower (1842).

[mentalnahigijena]

Nedostojni pad Mome Kapora Tih sedamdesetih godina sam sa velikim zadovoljstvom čitao Momu Kapora. Njegovi “Foliranti”, “Provincijalac” i drugi romani govorili su o Beogradu u kome sam i sam studirao. Pisao je i po novinama, pitko, lako, činilo mi se da je to dio naših doživljaja, našeg života. Miljenko Jergović u “Jutarnjem listu” piše u martu 2010. u povodu Kaporove smrti: “Momo Kapor bio je gradski i građanski pisac iz posljednja dva jugoslavenska desetljeća. Pritom, bio je i izvanredan novinski pisac, sigurno jedan od najboljih koje je ta zlosretna zemlja imala. Sve što bi napisao, oživjelo bi i progovorilo. To je bila bit njegova talenta.“ A onda se krajem osamdesetih godina Momo Kapor otisnuo niz maticu nacionalizma, da ne upotrijebim težu riječ. Iz njegovog pera počele su izlaziti stvari za mene neočekivane, uvredljive. Bio sam iznenađen, uznemiren. To nije bio moj Kapor. Jergović kaže: “Vrag se počeo uvlačiti u njega potkraj osamdesetih. Kada se zarati, izvještavat će s hrvatskih i bosanskih ratišta, u vrijeme međunarodnih sankcija protiv Beograda grmjet će protiv Amerike – koja mu je u prethodnome životu bila kulturni i identitetski Jeruzalem – psovat će i kleti nezavisne medije, Žene u crnom i borce za drukčiju Srbiju, svjedočit će u Haagu u korist Miloševića, bit će u nekakvom odboru za zaštitu lika i djela Radovana Karadžića… Sve je, nesretnik, učinio da od građanina postane seljak. I pritom je žrtvovao tri svoja grada, rodno Sarajevo, Zagreb i Dubrovnik.“ A Damir Pešorda kaže: „Momo Kapor je bio takav kakav je bio. Odan velikosrpskoj politici, opsjednut mržnjom prema Sarajevu, opčinjen Radovanom Karadžićem.“ Predrag Matvejević u eseju „Naši talibani“ piše:“ Ljudi od pera snose za sve to golem dio krivice. Bilo bi dobro kad bi postojao poseban sud, ne samo onaj u Haagu, jedan još viši od njega, bolji i stroži od sudova časti što su poslije Drugog svjetskog rata u nas i u Evropi sudili kvislinškim piscima. Da takav sud osudi pred javnošću sve one koji su krivi za ovo što se dogodilo i da im prije svega navede imena: onog tko je od početka pripremao i poučavao “vožda” (Dobricu Ćosića i njegove skutonoše), onog koji je podržavao “vrhovnika” i upregao svoje tupo pero u opravdanje agresije na Bosnu (Ivana Aralicu, na primjer), onog tko je držao mikrofon pod bradom guslaru i veličao njegove podvige dok je tukao po Sarajevu (Momu Kapora)“. Kap koja je prelila moju čašu bila je knjiga “Poslednji let za Sarajevo” napisana 1995. U njoj je prikazao nas Bošnjake, posebno Sarajlije, kao izdajice, asasine, murtate, ljude koji ti jedno govore a iza leđa ti drugo rade, jednostavno ljude bez dostojanstva. Tu se prekinula nit koja me je vezala sa Momom Kaporom. Opet Jergović: „Momo Kapor, rođeni Sarajlija, autor je najstrašnije knjige o tom gradu. Posljednji let za Sarajevo roman je destilirane mržnje, kakav je mogao napisati samo rođeni Sarajlija, netko tko u suštinskome smislu poznaje plan grada, zna sve njegove sentimentalne adrese i legende. I što je bilo najneugodnije: jezik i mentalitet Sarajeva Kaporovi su kost i meso, jer Beograđanin on nikada nije sasvim postao.“ U Banja Luci je postao član Senata Republike Srpske i član Akademije nauka i umjetnosti Republike Srpske. A u Beogradu? Predrag Matvejević u „Danima“ govori o Kaporu sa kojim je nekada prijateljevao i branio ga: „Kad su krenuli napadi na Bosnu, čuo sam da je stao dušom i tijelom uz Karadžića, da ga hvali i slavi. Došla mi je u ruke Momina proza o posljednjem letu jednog srpskog pilota u Sarajevo – junak mu je išao od avlije do avlije i gledao posvuda derviše kako plešu i vrte se u krugu s isukanim handžarima. Kapor nije vidio ništa drugo u svom rodnom gradu, opsjednutom 1.350 dana, izranjavanom.“ A Teofil Pančić piše: “Čak i kada bi Sarajevo bilo najodvratniji grad na svetu, ostalo bi pitanje: kako se naziva čovek koji pljuje i šutira nogom u cevanice onog ko je već vezan i prebijen. Jer, to mrsko Sarajevo već četvrtu godinu Kaporovi prijatelji i istomišljenici tuku i razaraju, granatiraju i izgladnjuju i ubijaju sve živo što je na puškometu i topometu. I na kraju dolazi još Kapor da ga opljune i do kraja ponizi, u najboljoj jalijaškoj tradiciji koje se tako gadi…” Ovih dana mi je došla pod ruku Kaporova knjiga „Zelena čoja Montenegra“ napisana 1992. godine. Knjiga je čitljiva, u njoj se govori o prijateljstvu Kapora i Zuke Džumhura i zajedničkom pisanju scenarija za film o bitci na Vučjem dolu i legendi vezanoj za kneza Nikolu Petrovića i Osman – pašu Sarhoša. O Zuki nije napisao ništa loše. Ali u posljednjem poglavlju Kapor piše neke stvari koje govore o njegovom opredjelenju posljednjih godina. Govori da iz vjerskog i građanskog rata izvještava za beogradske listove, da prelazi planine sa srpskom vojskom i da je vidio mlade crnogorske ratnike kako su se „tukli sa Latinima i Turcima koje više niko nije zvao muslimanima – predačko nasleđe izbrisalo je u potpunosti novo ime starih dušmana. Turci su, tako, ponovo izašli iz tame davnih vremena.“ Momo Kapor koristi i ovu knjigu da još jednom popljuje ono društvo koje mu je sve omogućilo, onu državu i njenog predsjednika. Na strani 73. knjige (Knjiga komerc Beograd,2006.) on piše: “Čitavo svoje umetničko delo Zuko Džumhur je stvorio pod vladavinom poluobrazovanih, nedoučenih kabadahija koji su želeli da imaju svoje dvorske lude, pesnike, muzikante i zabavljače. Bio je, dakle, talac jednog primitivnog sistema, koji nije mogao razumeti istančanost njegove gotovo dekadentne umetnosti istočnjačkog filigrana.“ A o Titu kaže na strani 137: „Tito je pokazivao izuzetnu naklonost prema njemu… Kad se Zuko pozdravljao sa Titom oni su se poljubili kao da se odlično poznaju… (Zuko) je kao starovremenski čovek osećao nostalgiju za Austrougarskom, čiji je jedan skroman podnarednik postao jugoslavenski car! Kad već nije stigao da živi u Šenbrunu Franje Josifa, ove posete balkanskom dvoru njegovog podoficirskog dvojnika ispunjavale su ga zadovoljstvom.“ On pritom namjerno izostavlja Titovu vojnu, političku i državničku veličinu. Zaboravlja da je Tito bio okružen prvoklasnim inteluktualcima, koji su zauzimali i visoke državne pozicije ministara i ambasadora kao što su Koča Popović, Marko Ristić, Vladimir Velebit, Miroslav Krleža …Po ocenama nekih savremenih pisaca i umjetnika sloboda umjetničkog stvaranja bila je veća u Titovo doba nego sada. Momo Kapor mi je, kako kažu stari ljudi, „izašao iz hatera“. Ne zaboravljam njegove romane ali to što je radio i pisao posljednjih 20 godina je pad u smrdljivu baruštinu nacionalizma i antikomunizma.

[claudiotrezzani]

Dove archiviare?

Me lo sto chiedendo a proposito della fotografia ripresa nell'abitacolo della mia automobile.

Che era in un vigneto, che era presso Canneto Pavese.

Ma dov'è il vigneto, dove la summentovata località?

No, si vede solo un vetro, una decalcomania, e come l'acqua gioca con l'uno e l'altra.

O della potenziale ovunquità dell'astrazione.

Già, astrazione.

Passiamo oltre, oltre i miei piccoli giochi d'abitacolo.

Il protagonista qui è Hrvoje Sarajlija.

Parrebbe non esserci astrazione, qui:

ancora acqua, ed un ramo.

No, questo è un cavalluccio marino.

Un cavalluccio marino  a testa in giù che si gratta la schiena, con quel ramo.

Ecco l'astrazione, quella stessa che ha il sapore della suspension of disbelief di coleridgiana memoria.

Sappiamo che è acqua e ramo, preferiamo cullarci nel suadente onirismo della marina cavalluccità.

Ergo:

viva la bivalenza, abbasso i piccoli giochi d'abitacolo.

Hrvoje, eccioè, riesce a presentarci una interpretazione alternativa del visibile senza per nulla tradire, il visibile istesso.

E' quello, ma se vogliamo, anche altro.

Ed anche altro ancora:

dimentichiamo il ramo, scordiamoci del cavalluccio.

Cosa ci rimane?

Molto, ci rimane:

una mirabile prosciugata grafia in cui il pensiero retrocede e l'occhio naviga tra seducenti forme.

E' questa la vera astrazione:

non letteralità, e nemmeno rimandi.

Giusto icastica purezza del segno.

Bearsi dello sguardo, nel dolce naufragare - leopardianamente - della mente.

All rights reserved

Claudio Trezzani

[petrarka-na-aparatima]

Pjesma Sarajevu

Da li mi je žao što sam Sarajlija, pitaju

Nije, nikad bilo, naravno

Jer kakva god vremena bila

Nigdje ne bih mogao tako živjeti

Biti u sadašnjosti i momentu

A da ti kroz vene struji duh prošlosti

Nekih drugih, boljih vremena

I još da ih vidiš, bukvalno

Tu su ti, ped očima

Nigdje u svijetu ne bih mogao

Trošiti svoje vrijeme na rock

I nigdje Indexi i Pušenje

Ne zvuče tako dobro

Kao u centru čaršije

Ne bih mogao piti kafu sa ćejfom

Kako je mogu piti ovdje

Jer ovaj grad ima dušu

Pa i tom fildžanu kafe

On podari malo svoje duše

I to sa ljubavlju

Jer za ljubav...