#sarajlija

[mariaangels]

Hrvoje Sarajlija

[aristotels]

za anona koji se raspituje o strahu o odlasku u split- ja sam bosanka. bila sam nedavno u splitu sa porodicom, i svi imamo veoma prepoznatljiva muslimanska imena. ljudi su bili jako ljubazni, raapituju se o sarajevu sa ocigledno pristojnim konotacijama.

takoder sam bila u beogradu ljetos prosle godine. na ulazu etnoloski muzej kada sam kupovala ulaznicu, covjek me pitao jesam li student. ja sam rekla da jesam ali iz sarajeva, a on je na to odgovorio "ma ti si naša" i dao mi studentsku ulaznicu.

po cijeloj bivsoj jugi ljudi su divni. ali ce se nazalost tu i tamo cuti o nekom incidentu. all in all ne isplati se uvijek previse brinuti o ovome.

točno tako...prema meni su ka splićanki svi okolo bili divni...u beogradu ljudi odma ispitivali o naglasku, i to je baš bilo kad je bio neki skandal u nas sa srpskim vaterpolistima ja se mislila ako će me lopatom polomit nek me polome imaju pravo...ma kakvi...ljudi mi pomagali da nađem ulice i zgrade za ruku me vodili...u ljubljani čim su čuli da sam iz splita odma pristojnost do daske...dali mi besplatne krafne, popuste, jer sam iz eto lipog grada...(moja cura slovenka popizdila da šta ja iman bit tako privilegirana 🤣)...ja sam inače strip autor, a mi smo jako povezani na prostoru juge, stalno surađujemo, svi smo umreženi...mene u beograd zovu na izložbe pa mi njih vamo i tako...pa oni nama intervju mi njima...pa moj prika sarajlija se javi da će proć kroz split, pa kako je njima super kako mi pričamo...

uglavnom svit je normalan a budala ima da do dućana odeš. eto jedino šta mogu zamislit to su registracije na autima...

[claudiotrezzani]

Orribile lemma la parola "installazione" se applicata a sedicente arte, trovo.

Ma qui, debbo impiegarla.

Perché si tratta riferirsi a condivisi codici.

Ed il codice è:

metter intenzionalmente cose in spazi al servizio d'astratta espressione.

Le fotografie di Hrvoje Sarajlija e Jure Kravanja a corredo di questo brano sono come installazioni.

"Come" installazioni, non installazioni tout court.

Perché Hrvoje e Jure sono mirabilmente riusciti ad esprimere autentica Arte con scenari scaturiti dall'inintenzionalità.

Hrvoje si reca presso un'acquea distesa.

Ed è subito Sironi. O de Chirico.

Come avesse dipinto, o egli stesso collocato.

Con l'ausilio di una prolungata esposizione, lo scenario diviene oniricamente metafisico.

Con Jure, ulteriore preziosità.

Certo, in quel luogo colori furono apposti con studiata malizia.

Da un lirico architetto, intendo.

Ma Jure con ispirata sapienza ha colto il taglio, l'azione, la pesuale armonia.

Grazie Jure, grazie Hrvoje.

E' con Voi che la Fotografia riveste il caso di poetica fragranza.

All rights reserved

Claudio Trezzani

[preporodbn]

Emeritus u lovu na greške rodnog grada

Sretan li bi bio bivši Sarajlija, Nenad Kecmanović, da mu se dojavi kako se u Sarajevu ne može kupiti beogradska Politika! Avaj, svjedočim iz prve ruke da može. Svake subote je kao materijalnu, papirnatu činjenicu držim u rukama. Bezmalo onako kako je moj prijatelj, crnogorsko-sarajevski pjesnik Marko Vešović, radio prije rata. Kupi Politiku, istrgne stranicu gdje je analiza šahovske partije,…

[cgvijesti]

Sarajlija poginuo u nesreći u Risnu

Foto: Patrola CG U saobraćajnoj nesreći koja se dogodila večeras oko 20.45 časova, u Risnu, poginuo je B.S. (42) iz Sarajeva, saopšteno je iz policije. Iz policije nije saopšteno kako je došlo do nesreće. “U mjestu Risan – Banja dogodila se saobraćajna nesreća, gdje je vozač S.B, od zadobijenih povreda preminuo u Bolnici u Kotoru”, naveli su u policiji. Sa njim u vozilu kao suvozač bila je…

[mentalnahigijena]

Nedostojni pad Mome Kapora Tih sedamdesetih godina sam sa velikim zadovoljstvom čitao Momu Kapora. Njegovi “Foliranti”, “Provincijalac” i drugi romani govorili su o Beogradu u kome sam i sam studirao. Pisao je i po novinama, pitko, lako, činilo mi se da je to dio naših doživljaja, našeg života. Miljenko Jergović u “Jutarnjem listu” piše u martu 2010. u povodu Kaporove smrti: “Momo Kapor bio je gradski i građanski pisac iz posljednja dva jugoslavenska desetljeća. Pritom, bio je i izvanredan novinski pisac, sigurno jedan od najboljih koje je ta zlosretna zemlja imala. Sve što bi napisao, oživjelo bi i progovorilo. To je bila bit njegova talenta.“ A onda se krajem osamdesetih godina Momo Kapor otisnuo niz maticu nacionalizma, da ne upotrijebim težu riječ. Iz njegovog pera počele su izlaziti stvari za mene neočekivane, uvredljive. Bio sam iznenađen, uznemiren. To nije bio moj Kapor. Jergović kaže: “Vrag se počeo uvlačiti u njega potkraj osamdesetih. Kada se zarati, izvještavat će s hrvatskih i bosanskih ratišta, u vrijeme međunarodnih sankcija protiv Beograda grmjet će protiv Amerike – koja mu je u prethodnome životu bila kulturni i identitetski Jeruzalem – psovat će i kleti nezavisne medije, Žene u crnom i borce za drukčiju Srbiju, svjedočit će u Haagu u korist Miloševića, bit će u nekakvom odboru za zaštitu lika i djela Radovana Karadžića… Sve je, nesretnik, učinio da od građanina postane seljak. I pritom je žrtvovao tri svoja grada, rodno Sarajevo, Zagreb i Dubrovnik.“ A Damir Pešorda kaže: „Momo Kapor je bio takav kakav je bio. Odan velikosrpskoj politici, opsjednut mržnjom prema Sarajevu, opčinjen Radovanom Karadžićem.“ Predrag Matvejević u eseju „Naši talibani“ piše:“ Ljudi od pera snose za sve to golem dio krivice. Bilo bi dobro kad bi postojao poseban sud, ne samo onaj u Haagu, jedan još viši od njega, bolji i stroži od sudova časti što su poslije Drugog svjetskog rata u nas i u Evropi sudili kvislinškim piscima. Da takav sud osudi pred javnošću sve one koji su krivi za ovo što se dogodilo i da im prije svega navede imena: onog tko je od početka pripremao i poučavao “vožda” (Dobricu Ćosića i njegove skutonoše), onog koji je podržavao “vrhovnika” i upregao svoje tupo pero u opravdanje agresije na Bosnu (Ivana Aralicu, na primjer), onog tko je držao mikrofon pod bradom guslaru i veličao njegove podvige dok je tukao po Sarajevu (Momu Kapora)“. Kap koja je prelila moju čašu bila je knjiga “Poslednji let za Sarajevo” napisana 1995. U njoj je prikazao nas Bošnjake, posebno Sarajlije, kao izdajice, asasine, murtate, ljude koji ti jedno govore a iza leđa ti drugo rade, jednostavno ljude bez dostojanstva. Tu se prekinula nit koja me je vezala sa Momom Kaporom. Opet Jergović: „Momo Kapor, rođeni Sarajlija, autor je najstrašnije knjige o tom gradu. Posljednji let za Sarajevo roman je destilirane mržnje, kakav je mogao napisati samo rođeni Sarajlija, netko tko u suštinskome smislu poznaje plan grada, zna sve njegove sentimentalne adrese i legende. I što je bilo najneugodnije: jezik i mentalitet Sarajeva Kaporovi su kost i meso, jer Beograđanin on nikada nije sasvim postao.“ U Banja Luci je postao član Senata Republike Srpske i član Akademije nauka i umjetnosti Republike Srpske. A u Beogradu? Predrag Matvejević u „Danima“ govori o Kaporu sa kojim je nekada prijateljevao i branio ga: „Kad su krenuli napadi na Bosnu, čuo sam da je stao dušom i tijelom uz Karadžića, da ga hvali i slavi. Došla mi je u ruke Momina proza o posljednjem letu jednog srpskog pilota u Sarajevo – junak mu je išao od avlije do avlije i gledao posvuda derviše kako plešu i vrte se u krugu s isukanim handžarima. Kapor nije vidio ništa drugo u svom rodnom gradu, opsjednutom 1.350 dana, izranjavanom.“ A Teofil Pančić piše: “Čak i kada bi Sarajevo bilo najodvratniji grad na svetu, ostalo bi pitanje: kako se naziva čovek koji pljuje i šutira nogom u cevanice onog ko je već vezan i prebijen. Jer, to mrsko Sarajevo već četvrtu godinu Kaporovi prijatelji i istomišljenici tuku i razaraju, granatiraju i izgladnjuju i ubijaju sve živo što je na puškometu i topometu. I na kraju dolazi još Kapor da ga opljune i do kraja ponizi, u najboljoj jalijaškoj tradiciji koje se tako gadi…” Ovih dana mi je došla pod ruku Kaporova knjiga „Zelena čoja Montenegra“ napisana 1992. godine. Knjiga je čitljiva, u njoj se govori o prijateljstvu Kapora i Zuke Džumhura i zajedničkom pisanju scenarija za film o bitci na Vučjem dolu i legendi vezanoj za kneza Nikolu Petrovića i Osman – pašu Sarhoša. O Zuki nije napisao ništa loše. Ali u posljednjem poglavlju Kapor piše neke stvari koje govore o njegovom opredjelenju posljednjih godina. Govori da iz vjerskog i građanskog rata izvještava za beogradske listove, da prelazi planine sa srpskom vojskom i da je vidio mlade crnogorske ratnike kako su se „tukli sa Latinima i Turcima koje više niko nije zvao muslimanima – predačko nasleđe izbrisalo je u potpunosti novo ime starih dušmana. Turci su, tako, ponovo izašli iz tame davnih vremena.“ Momo Kapor koristi i ovu knjigu da još jednom popljuje ono društvo koje mu je sve omogućilo, onu državu i njenog predsjednika. Na strani 73. knjige (Knjiga komerc Beograd,2006.) on piše: “Čitavo svoje umetničko delo Zuko Džumhur je stvorio pod vladavinom poluobrazovanih, nedoučenih kabadahija koji su želeli da imaju svoje dvorske lude, pesnike, muzikante i zabavljače. Bio je, dakle, talac jednog primitivnog sistema, koji nije mogao razumeti istančanost njegove gotovo dekadentne umetnosti istočnjačkog filigrana.“ A o Titu kaže na strani 137: „Tito je pokazivao izuzetnu naklonost prema njemu… Kad se Zuko pozdravljao sa Titom oni su se poljubili kao da se odlično poznaju… (Zuko) je kao starovremenski čovek osećao nostalgiju za Austrougarskom, čiji je jedan skroman podnarednik postao jugoslavenski car! Kad već nije stigao da živi u Šenbrunu Franje Josifa, ove posete balkanskom dvoru njegovog podoficirskog dvojnika ispunjavale su ga zadovoljstvom.“ On pritom namjerno izostavlja Titovu vojnu, političku i državničku veličinu. Zaboravlja da je Tito bio okružen prvoklasnim inteluktualcima, koji su zauzimali i visoke državne pozicije ministara i ambasadora kao što su Koča Popović, Marko Ristić, Vladimir Velebit, Miroslav Krleža …Po ocenama nekih savremenih pisaca i umjetnika sloboda umjetničkog stvaranja bila je veća u Titovo doba nego sada. Momo Kapor mi je, kako kažu stari ljudi, „izašao iz hatera“. Ne zaboravljam njegove romane ali to što je radio i pisao posljednjih 20 godina je pad u smrdljivu baruštinu nacionalizma i antikomunizma.

[prijedor24]

Bosanac rekorder po broju neplaćenih kazni: Za sada ih imam preko 280 000 KM!

Ja vozim, oni pišu i tako to ide

Rekorder po neplaćenim saobraćajnim kaznama u BiH je Faruk Jazvin iz Sarajeva, sa iznosom od vrtoglavih 280.000 maraka. Njegovo ime zbog toga je često u žiži javnosti, na naslovnicama portala, novina. Njegov dug iz godine u godinu raste. U svojoj priči ovaj Sarajlija kaže da mu je obraz čist i otkriva da je sve počelo prije 24 godine kada je naučio da vozi automobil, ali vozačku dozvolu nikada…

[nunorsk]

Čudna je čaršija ovo majstore moj

al' pregriz'o jezik ko kaže da nije lijepa

samo ovdje zaista možeš ostati svoj..

[superherowatches]

For just $25.00 Experience a supersoldier enhanced by an experimental serum to aid the United States government in World War 2. Centered on the left leg of these pants is the Marvel Comics Original Avengers. These soft men's lounge pants are made from a cotton/poly blend, offering the most comfort possible.

[i-am-heathcliff-234]

There is no praise for merit, no life after this.

[gti16]

Enjoyin' a fine dinner with a 👌🏼view. #picoftheday #view #sarajevo #princeva #citylife #moments #vacay #roadtrip #bosnia #parkprinčeva #sarajlija #amazing #city #summer #landscape #holiday (at Restoran Park Prinčeva)

[easterneuropeancrafts]

Self-portrait (1836). Katarina Ivanović

Katarina Ivanović (1811 - 1882) was a Serbian painter. She mainly painted portraits, historical genre compositions, and with special success she managed to compose still life. Among her most famous works are the following paintings: Self-portrait (1836), Portrait of a young man (1837, Grapes with a basket (1838), Serbian Homer (drawing 1839), Portrait of Sime Milutinović Sarajlija (1840), Italian winegrower (1842).

[claudiotrezzani]

Dove archiviare?

Me lo sto chiedendo a proposito della fotografia ripresa nell'abitacolo della mia automobile.

Che era in un vigneto, che era presso Canneto Pavese.

Ma dov'è il vigneto, dove la summentovata località?

No, si vede solo un vetro, una decalcomania, e come l'acqua gioca con l'uno e l'altra.

O della potenziale ovunquità dell'astrazione.

Già, astrazione.

Passiamo oltre, oltre i miei piccoli giochi d'abitacolo.

Il protagonista qui è Hrvoje Sarajlija.

Parrebbe non esserci astrazione, qui:

ancora acqua, ed un ramo.

No, questo è un cavalluccio marino.

Un cavalluccio marino  a testa in giù che si gratta la schiena, con quel ramo.

Ecco l'astrazione, quella stessa che ha il sapore della suspension of disbelief di coleridgiana memoria.

Sappiamo che è acqua e ramo, preferiamo cullarci nel suadente onirismo della marina cavalluccità.

Ergo:

viva la bivalenza, abbasso i piccoli giochi d'abitacolo.

Hrvoje, eccioè, riesce a presentarci una interpretazione alternativa del visibile senza per nulla tradire, il visibile istesso.

E' quello, ma se vogliamo, anche altro.

Ed anche altro ancora:

dimentichiamo il ramo, scordiamoci del cavalluccio.

Cosa ci rimane?

Molto, ci rimane:

una mirabile prosciugata grafia in cui il pensiero retrocede e l'occhio naviga tra seducenti forme.

E' questa la vera astrazione:

non letteralità, e nemmeno rimandi.

Giusto icastica purezza del segno.

Bearsi dello sguardo, nel dolce naufragare - leopardianamente - della mente.

All rights reserved

Claudio Trezzani

[petrarka-na-aparatima]

Pjesma Sarajevu

Da li mi je žao što sam Sarajlija, pitaju

Nije, nikad bilo, naravno

Jer kakva god vremena bila

Nigdje ne bih mogao tako živjeti

Biti u sadašnjosti i momentu

A da ti kroz vene struji duh prošlosti

Nekih drugih, boljih vremena

I još da ih vidiš, bukvalno

Tu su ti, ped očima

Nigdje u svijetu ne bih mogao

Trošiti svoje vrijeme na rock

I nigdje Indexi i Pušenje

Ne zvuče tako dobro

Kao u centru čaršije

Ne bih mogao piti kafu sa ćejfom

Kako je mogu piti ovdje

Jer ovaj grad ima dušu

Pa i tom fildžanu kafe

On podari malo svoje duše

I to sa ljubavlju

Jer za ljubav...

[eyephotomagazine]

Our July magazine is out now

On over 250 pages we present and introduce photographer and photography from all over the world.  Link: https://bit.ly/2ZDQ5oB In this issue: Andrew Vasiliev, Camilla Cattabriga, Hrvoje Sarajlija, Massimiliano Marcoccia, Panagiotis Grammatikakis, Florent Philippe, Pierre Leccia, Richard Dekker, Steve Day and Thomas Quintavalle.

[exyu-rock-lovers]

1960-e (II dio)

Socijalistička država protiv roka

Kako je pomenuto u uvodu, rok muzika na početku nije bila veoma prihvaćena u SFRJ zbog navodnog skretanja sa svijetlih staza revolucije. U izvještaju Saveza omladine Jugoslavije iz 1963. godine tako je stajalo da „treba osuditi pjevanje rokenrola na talasima Radio Beograda” — preko čega je ubrzo nepoznata osoba (iz vrha Partije) crvenom olovkom na riječ osuditi napisala zahvaliti.

Po citatu istoričara Aleksandra Rakovića(1972), čija doktorska disertacija nosi naziv Rokenrol u Jugoslaviji 1956—1968. (2011), situacija je bila sljedeća:

„Bilo je rezervisanosti, ali ne i zabrana! Rokenrol se samo jednom pojavio kao problem, i to u ideološkom smislu 1966. godine. Bilo je to u vezi s trvenjima u Savezu komunista Jugoslavije između Kardeljeve i Rankovićevestruje. Rankovićeva struja je izgubila, te joj je pored svega napakovano i to da je bila ’dobra s omladinom sklonom novim vrijednostima’, a najveća nova vrijednost omladine u to vrijeme bio je rokenrol.”

Pomenute godine je, uz odobrenje predsjednika Saveza omladine Jugoslavije Tomislava Badovinca (1934), održana beogradska Gitarijada na kojoj pobjeđuju Elipse.

U Politici mladi su prozvani zbog neprimjerenog ponašanja, ali nakon Gitarijade održana je partijska analiza; analitičari su zaključili da rok kao muzika mladih može da bude dobar način da ih se privuče socijalizmu. Zaključeno je još da nošenje dugih kosa i minica ne predstavlja ideološki problem, već je riječ o generacijskom jazu.

„Tada se praktično formira model primjernog socijalističkog omladinca istovremeno naklonjenog zapadnim kulturnim vrijednostima.”

— Aleksandar Raković

1968. — protesti i hipi pokret

Nakon takozvanog Toplog ljeta ljubavi (1967), širi se hipi pokret — kako po svijetu tako i u Jugoslaviji. Godina 1968. bila je takođe obilježena studentskim protestima u svijetu, što je uključivalo i masovne demonstracije studenata u mnogim gradovima SFRJ. O nemirima govori i novotalasna pjesma Azre iz 1982. godine, nazvana ’68 (č. osam šezdeset), a više puta pominju se i u filmu Varljivo leto ’68.

Značajna grupa hipi ere je hrvatska Grupa 220, osnovana 1966. godine, čiji je član određeno vrijeme bio Daljanin Piko Stančić(1953) koji je postao jedan od najpoznatijih aranžera i producenata u Jugoslaviji. Mnogi mladi ljudi koji su slušali muziku Boba Dilana i Džoan Baiz prigrlili su akustični zvuk. Prozvali su se „akustičarima”, kao suprotnost od „električara” iz ere ’50-ih. Akustičnu muziku je svirao Zagrepčanin Ivica Percl (1945—2007), bivši član Robota. Na njega su uticali već pomenuti Bob Dilan, ali i Škot Donovan (1946), a osim što je bio muzičar bavio se i mirovnim aktivizmom.

Druga poznata grupa ovog vremena bili su sarajevski Ambasadori (1968). Jedan od članova i Korni grupe i Ambasadora bio je poznati Sarajlija Zdravko Čolić (1951), koji je kasnije prešao na solo karijeru a ostao zapamćen kao najveća pop zvijezda Jugoslavije.

Hipi period obilježio je mjuzikl Hair. Napravljeno je više produkcija u svijetu nakon prvobitnog izdavanja u SAD 1967. godine, npr. u Njemačkoj, Francuskoj, Italiji, Švajcarskoj, Brazilu, Argentini, Izraelu, Japanu. Jugoslovenska produkcija (Kosa) bila je prva napravljena u nekoj komunističkoj državi i veoma hvaljena od izvornih autora Džeroma Ragnija (1935—1991) i Džejmsa Radoa(1932), koji su putovali iz zemlje u zemlju kako bi pogledali svako izvođenje.

Ragni je rekao da je beogradski šou „bio tako lijep, tako spontan, da smo morali otići na pozornicu da podijelimo entuzijazam”. Za vrijeme boravka u Beogradu, izjavio je:

„Ovdje nema predrasuda o srednjoj klasi.”

— Džerom Ragni

Što se pjevačica tiče, vrijedi pomenuti Josipu Lisac (1950), eminentnu umjetnicu iz Zagreba koja je u to vrijeme pjevala svoje prve pjesme (poput Voljeti, to je radost iz 1967) a već bila primijećena. Izdala je brojne albume u svojoj bogatoj karijeri, pa i danas uživa veliku popularnost na prostorima bivše SFRJ. Još jedna istaknuta hrvatska pjevačica, Dubrovčanka Tereza Kesovija (1938), koja je predstavljala Monako na Pjesmi Evrovizije 1966. — tokom 1960-ih i ’70-ih izgradila je karijeru u Francuskoj gdje se preselila 1965. godine.

Od muških vokalista je čuven Beograđanin Boba Stefanović (1946—2015), koji je pjevao u Zlatnim dečacima i čija se prva zlatna ploča Čudna devojka i danas može čuti u radio-programima a novije generacije su imale priliku da je poslušaju u filmu Lajanje na zvezde (1998).

Festivali

Širom SFR Jugoslavije osnivani su mnogi festivali pop muzike, uključujući Splitski festival, Opatijski festival, Beogradsko proleće, Skopljanski festival, Vaš šlager sezone u Sarajevu, a kasnije i Makfest u makedonskom Štipu. Porodična pop muzika koja se svirala na ovim festivalima može se uporediti sa starijim Evrosongovima, žanrom njemačkih šlagera, te italijanskim Festivalom Sanremo; predstavlja kategoriju pop muzike čija su ciljana publika odrasli. Specifični prizvuk dalmatinske pop muzike svirane na festivalima u turističkim dijelovima jadranskeobale, a koja je sadržavala i lokalne folklorneelemente, bio je veoma popularan; neki od poznatijih izvođača su Velolučanin Oliver Dragojević (1947) i Tribunjac Mišo Kovač(1941).