#rva mag

[lightpainterr]

🍒🍋🍇🍏🍊

FRUiTS Mag inspired shoot🍓✨

For @ink_magazine Streets Print Vol. 16, Issue 1

Creative direction + graphic design: @sydneythestrange

Stylist: @clubkidk @sydneythestrange

Production: assistant @romandiascro

Models: @shartchan @ca.y.la @ron8pie

Photography: @lightpainterr

[floraandthefauna]

it’s TOMORROW!!! still in disbelief that i get to play my first real show in 10 years at the camel of all places! plus, cassidy snider & the wranglers who just got featured in RVA mag??? you love to see it

[annihilate-this-week]

Ok so this has been coming for a while but I have officially resigned my position at RVA Mag/GayRVA. The weekly show preview column will be moving to theauricular.com — first edition from our new home out tomorrow. Beyond that, I guess I’m freelance now. Which is to say, I’m mostly a Hallmark card-shelver and unpaid novelist at this point. But that’s where things had gotten to with the magazine anyway, so fuck it.

[theadgrodcast]

4/7/23 Adgrodcast: The Demon Who Delivers The Drums Forgot The Kick Pedal And Other Tales

THIS WEEK!!! We bring you tales of delight and woe in equal measure, beginning with the newest and brownest form of Human Identification, rolling into our wishes from the proverbial genie, and ya know what? I'm not gonna spoil it. There's some other Stuff. Some other really good Stuff that made your mom very proud of us. You just need to listen to the goddamn show, Sharon. 

Thanks to the Demon that delivers our drums, and to RVA Mag for the extra special and terrific write-up about our show. It made us very tingly and happy. Much love to the Richmond Podcast community. 

DO ENJOY!

[divineenergyfitness]

StigmaFree Pledge! 💚 #StigmaFree

It's up to us to tell others what it really means to experience a mental health condition. That mental illness is real, it isn’t always in a person’s control and there is hope.

You can start now by sharing your StigmaFree status on social media:

I'm inspired to build better lives for those affected by mental illness. I'm #StigmaFree. Are you? www.nami.org/stigmafree

Mental illness doesn't discriminate based on race, gender, identity or age. Be #StigmaFree www.nami.org/stigmafree

Or encouraging others to support NAMI:

Did you know 1 in 5 adults in the U.S. has a mental health condition? Support NAMI's work www.nami.org/Donate

Support NAMI's effort to provide education, support & awareness for those w/ mental illness & their families www.nami.org/Donate

With time and your help, mental illness will be empathized and understood rather than stigmatized and masked in silence. The societal perception of mental illness won't change if we don't take action to change it. We appreciate you taking the first step.

[24kmediaproductions]

Kane Brown Signs With Sony Music Publishing Nashville, Launches Co-Venture: Exclusive

Nice move admin ✊🏾

[mrbopst]

My Deep Thoughts Column for RVA Mag 11/3/10

[adhousebooks]

RVA Comics. #LCS #VintageKitchen #Mags (at Richmond, Virginia) https://www.instagram.com/p/CSrHoNrrNMa/?utm_medium=tumblr

[holdkrom]

Szenderek 30.

Másnap Edit vendégeket várt ebédre. A hozzávalókat a közeli piacon szándékozott megvenni, így hát újult erővel, hangosan kopogtatva lépkedett a verőfényes napsütésben száradozó kövezeten.  Érdekes módon a termelői piacok jelentősége megnőtt az Esemény után. Ez a jelenség nem volt törvényszerű és triviális, hiszen a kiskereskedelmi hálózatok egy része is túlélte a lakosság megtizedelődését és csökkentett alapterületen és bolt számmal ugyan, de továbbra is kiszolgálták az immár csak mérsékelten fogyasztói társadalmat. A mérsékelt fogyasztás nem csupán a vásárlások volumenében nyilvánult meg, hanem a hagyományos piacgazdaság átalakulásában is.

Az Eseményt követően a túlélőkön eluralkodott a pánik. Forgatókönyvszerűen indult meg az áruházak kifosztása szinte az egész világon. A kiskereskedelmi láncoknak nem volt elég ideje és kapacitása, hogy a boltok őrzését megszervezzék, és természetesen a rendőrség maradékának is éppen elég dolga akadt a sokszor gazdátlanul maradt polcok védelmén túlmenően is. A randalírozásoknak és rabló hadjáratoknak azután az Országos Helyreállító és Újraindító Testület, az OHUT által újraszervezett katonaság vetett véget. A rend néhány hét alatt helyreállt és a kereskedelem működése állami szabályozással és a termékellátás OHUT általi felügyeletével újraindult. A központi szabályozás és árképzés elkerülhetetlen volt, már önmagában csak a felhalmozódott raktárkészletek és a hirtelen rendkívül túlméretezetté vált logisztikai rendszerek miatt is. Az árucikkek egy széles köre teljesen ingyen került a polcokra, valamint különböző közterületeken elhelyezett standokra. Bizonyos értelemben a megvalósult kommunizmusra emlékeztető állapotok alakultak ki az országban. 

A termelői piacok üde oázist jelentettek a központi szabályozás égisze alatt működő bolthálózatok monoton polctengerében. Itt elsősorban élelmiszert, természetes alapanyagokat és kézműves termékeket lehetett kapni, a termelők által kikalkulált, valamint a vásárlók által kialkudott áron. Edit szerette a piacot, már önmagában csak a “piacozás” élménye is megért volna számára egy kisebb összeget. Sokszor olyan élelmiszereket is vásárolt itt, amelyek a boltokban ingyen is hozzáférhetőek lettek volna.

- Elnézést, mennyi a keserűburgonya? Nem látom kiírva. - érdeklődött az egyik standnál.

- Jaj, de ki van írva aranyom, csak arrébb csúszott a táblácska, nézze csak! - válaszolta egy gömbölyű, pirospozsgás asszonyság háromszor akkora hangerővel, mint amekkora indokolt lett volna, miközben a keserűburgonyával megtévesztő hasonlóságot mutató ujjaival ügyetlenül arrébb tolt egy kézzel készített táblácskát a rekeszek előtt.

- 12 PES egy kiló? - ingatta fejét méltatlankodva Edit. 

- Hát ha ez nem elég jó magácskának, akkor kitalálhatunk egy kölcsönösen előnyös megoldást! Nem akar hozzá még egy kis olajgombát? Úgyse’ lehet a keserűkrumplit sehogy se olajgomba nélkül elkészíteni, és akkor tessék 14 PES-ért odaadom ezt a tövet is a krumpli mellé. Nézze milyen harmatos!

- Meg padlizsánt is szeretnék! Van itt valahol? - kérdezte Edit, de padlizsán az itt nem volt, hanem csak a szomszédos pultnál, Stefán bácsinál. 

Edit ismerte és kedvelte az öreget és a kutyáját, Pennyt. A bácsi minden alkalommal hangosan udvarolt neki, ami nyilván a piaci marketing stratégia részét képezte, de ő rendszerint azért jókat kacagott a kedves bókokon.

- Üdvözlöm kisasszony, végre megint látom, hát vagy két hete nem jött már mifelénk, kezdtünk is aggódni Pennyvel, hogy biztosan elhagyott minket és örökre szépség nélkül maradunk! - a skót juhászkutya állát két mancsa között, a földön pihentette és csak a szemét forgatta, amikor Edit megérkezett a stand elé.

- Ó, csak egy kis influenza, azért nem tudtam jönni múlt héten. - magyarázta a  nő. - de már jól vagyok. Padlizsán kellene!

- No, hát a kisasszonynak azonnal a legszebb padlizsánt válogatom ki, nyugodt lehet. Nézze csak milyen jól passzol a padlizsán színe a gyönyörű lila ingéhez! Mennyi kellene?

- Három darab elég lesz.

- Azonnal! Ha megengedi, csak olyanokat választok, amelyek harmonizálnak a ruhájával. Viszont akkor a szép barna szemeihez is  kell vásárolnia valamit! Például nézze milyen első osztályú gesztenyém van kérem! Persze fakó hamisítványok csupán a kisasszony tekintetéhez mérten, de mégiscsak ezek igyekeztek leginkább a hasonlósági versenyben. - forgatta a gesztenyéket a nap sugarainak fényredőiben az  ősz hajú Stefán bácsi.

Edit már kacagott és megvette a padlizsánt és a gesztenyét is, azután még a ajkain csillogó rúzshoz is kapott egy “színben illeszkedő” grátisz füstölt lazacot, aminek az illatára már Penny is talpra szökkent és szorgalmasan csóválni kezdte a farkát, miközben szinte mosolyogva nézett a nőre, aki nem tudott semmit a kutya gazdájáról azon túlmenően, hogy elmúlt már 70 éves és minden hétvégén vagy 80 kilométer távolságból hozta fel a városba a portékáját egy kis tengerparti faluból, Vinnportból. Edit szerette a piaci kofák, kereskedők társaságát és bár tudta, hogy Stefán bácsi kedvessége biztosan a vásári praktika és cirkusz része is valamelyest, de mégis végtelenül természetesnek hatott és igazság szerint nagyon jólesett neki. Teli kosárral távozott a piacról, cipője sarkával boldogan kopogtatva a felszáradt kövezetet.

[freelancertamal32]

More than 25 years after a 22-year-old man was stabbed to dying in his house in California, his girlfriend was arrested for his killing, based on the Santa Ana Police Department. Getty Images | Royalty Free Getty Images/iStockphoto A 22-year-old was stabbed to dying in the midst of the night time in his California house in 1996. At the time, his girlfriend mentioned an intruder had damaged in and killed the person. More than 25 years later, that girl is now accused of her associate’s killing. The Santa Ana Police Department mentioned it arrested Jade Benning for the dying of her boyfriend, Christopher Hervey. On Jan. 4, 1996, police responded to a name at about 3 a.m. after receiving studies of an intruder who allegedly broke inside Hervey’s house in Santa Ana and stabbed him quite a few instances, based on a information launch from authorities. Officers mentioned Benning, who lived with Hervey on the time, informed police an intruder entered their house. During their investigation, officers mentioned they realized that a number of neighbors reported listening to a “loud argument” contained in the house that lasted about quarter-hour. Despite detectives’ efforts, the case went chilly for years. That was till January 2020, when officers mentioned they acquired an nameless letter stating that Benning was concerned within the unsolved dying. Officers mentioned a detective from the Homicide Cold Case division examined the case once more and consulted a number of forensic consultants. Following the forensic testing, authorities mentioned they have been capable of accumulate sufficient proof to arrest Benning. The girl had moved to Las Vegas in 2001 and later relocated to Austin, Texas, the place she was nonetheless dwelling in 2020. The U.S. Marshalls Lone Star Fugitive Task Force arrested Benning close to her residence in Austin on May 3, based on the discharge. Cassandre Coyer is a McClatchy National Real-Time Reporter masking the southeast whereas primarily based in Washington D.C. She’s an alumna of Emerson College in Boston and joined McClatchy in 2022. Previously, she’s written for The Christian Science Monitor, RVA Mag, The Untitled Magazine, and extra.

[markfree4ever]

Anti-Gay 'Hookers For Jesus' Group Gets Major DOJ Grant - RVA Mag

Just some nasty gross hoes

[pinkgeckocreations]

Special order backpack purse in llama fabric with vintage brown denim accents. Three inside pockets, draw string and mag-snap closure. #pinkgecko #handmade #handbag #backpack #special_order #llama #rva #rvamakers @disneydestinationswithamy (at Pink Gecko Creations)

[annihilate-this-week]

Here's the link for my weekly live music preview column for RVA Mag, which I used to post every week over at Twitter but don't do so anymore because fuck that site. Instead I'll share it over here at Tumblr, on the off chance that maybe a few of you are also into it.

[innovatietrends]

Staatskunstenaars: Waarom de overheid me best kan ontslaan

België is zwaar getroffen door de coronacrisis. Niet alleen onze gezondheid, maar ook onze economie krijgt het zwaar te verduren. De cultuursector is daarbij het hardst getroffen. Zalen blijven hoogstwaarschijnlijk deze zomer gesloten en door de verplichte social distancing zijn repetities ook onmogelijk. De overheid vraagt aan de culturele spelers om innovatief om te gaan met de situatie. Veel innovaties worden daadwerkelijk geboren uit momenten van crisis. De overheid, en in het bijzonder het Departement Cultuur, moet daarom ook aan zelfreflectie te doen en met innovatieve oplossingen te komen voor de sector. Ze kan daarbij een voorbeeld nemen aan de voormalige DDR en mij ontslaan…

Aandacht voor het individu

Op 30 april 2020 trokken kunstenaar Kobe Matthys en cultuurjournalist Wouter Hillaert aan de alarmbel in Knack. Onder de titel “Duwen we duizenden kunstenaars in armoede?” schreven zij een open brief aan bevoegd minister van Werk Nathalie Muylle. Daarin vestigde ze aandacht op kunstwerkers die nog maanden thuis zullen zitten zonder inkomsten of vervangingsinkomen. De algemene steunmaatregelen (zoals tijdelijke werkloosheid) die de federale regering nu gebruikt zijn volgens hen ontoereikend voor deze doelgroep. Ze halen daarbij aan dat kunstwerkers flexwerken en de klassieke arbeidscontracten slechts op de dag zelf getekend worden of, op basis van Artikel 1bis van de RSZ-wetgeving, helemaal niet gesloten worden. Omdat deze korte contracten nog niet of niet lang getekend waren op de dag van de lockdown, of omdat ze door hun opdrachtgevers 'verbroken' werden in plaats van 'geschorst', neemt de RVA hen niet in rekening voor tijdelijke werkloosheid.

Daarbovenop zijn één op de drie kunstenaars via SBK's als Amplo, Smart en Tentoo tewerkgesteld, soms in combinatie met een vaste parttime baan of andere statuten als zelfstandige in bijberoep. Ook deze wirwar van combinaties zorgt ervoor dat de federale steunregelingen gaten laten voor de culturele sector. Matthys en Hillaert vermoeden dat 10% tot 15% van alle kunstwerkers door de crisis geen enkel soort inkomen hebben.

Eenzelfde bezorgdheid was op 8 mei 2020 te horen bij Vlaams Parlementslid Stéphanie D'Hose en schepen voor cultuur in Hoogstraten Arnold Wittenberg. In hun opiniestuk, ook voor Knack, schrijven zij ook dat “individuele kunstenaars te vaak uit de boot vallen bij de Vlaamse of federale steunmaatregelen”. In hun pleidooi om tijdens de coronacrisis het Cultureel Noodfonds ook uit te breiden naar niet-gesubsidieerde organisaties en individuen, halen zij ook de manier van flexwerken aan als reden waarom individuele kunstwerkers nu geen vergoeding krijgen. Zij vestigen de aandacht op het gehele ecosysteem waardoor artiesten en freelancers het buitengewoon moeilijk hebben in deze periode. Door de vergelijking te maken met de sluiting van Ford Genk, tonen ze aan dat het sluiten van de cultuurhuizen ook een groot effect heeft op de duizenden toeleveranciers, waarvoor de overheid geen vangnet voorziet.

Staatskunstenaars

Zowel Matthys en Hillaert als D'Hose en Wittenberg kaarten dus de problematiek van de flexibele arbeidscontracten aan in hun opiniestukken. Tijdelijke opdrachten zijn nu eenmaal eigen aan een sector waarbij individuen zich voor een korte termijn en opdracht aan één cultuurhuis binden. We moeten ons daarom de vraag durven stellen waarom de overheid deze vaste arbeidscontracten dan niet kan aanbieden.

Het in dienst nemen van kunstenaars klinkt vreemd, maar nieuw is het idee alvast niet. De voormalige Duitse Democratische Republiek (DDR) nam kunstenaars in dienst als ambtenaren tussen 1949 en 1990. Hoewel de regering kunstenaars instrumentaliseerden om communistische propaganda te verspreiden en hun werk onderhevig was aan zware censuur, had de regeling van staatskunstenaars ook voordelen. Aangezien de kunstenaars werkte voor de staat, was hun kunst publieke eigendom. Alle creaties waren daardoor voor een iedereen toegankelijk. In oostelijk Berlijn zijn er tot op vandaag nog geslaagde kunstuitingen van kunstenaars als Walter Womacka en Wolfgang Frankenstein terug te vinden op openbare plaatsen als Alexanderplatz, het Staatsratgebäude of in het U -Bahn station van de Magdalenstraße. De zekerheid dat een vast contract de artiesten bood, was ook de basis om het Socialistisch Realisme volop te laten bloeien.

Dat een vast contract voor kunstenaars tot artistieke bloei leidt, weten we trouwens al langer. In 1874 nam kunstenhandelaar Paul Durand-Ruel artiesten als Monet, Pissaroo, Sisley en Degas in dienst zodat zij in volle financiële onafhankelijkheid ongehinderd en ongestoord hun creatieve doelen konden nastreven. Het vormde het startschot voor de ontwikkeling van het impressionisme. Nog daarvoor konden kunstenaars als Rubens zich artistiek ontplooien omdat ze in vaste dienst waren van de katholieke kerk of in de hofhoudingen van aartshertogen.

Dan maar terugkerend naar het communisme of het ancien régime… ?

Natuurlijk is dit geen pleidooi om terug te keren naar deze regimes. Al deze vormen hadden de belangrijke denkfout dat de kunstenaar afhankelijk was van de grillen van zijn of haar broodheer. Rubens moest kerkelijke taferelen uitbeelden en Womacka arbeid verheerlijken. Zelfs Durand-Ruel hield er commerciële motieven op na.   Toch kan niemand ontkennen dat, kijkende naar onze geschiedenis, de grootste artistieke creaties en kunstenaars altijd gevormd werden als er een vaste werkgelegenheid voor hen was voorzien.

Het is daarom interessant om te bedenken wat er zou gebeuren als een orgaan dat losstaat van ideologie, religie of winstgevend doel kunstenaars tewerk zou stellen. De ambtenarij, zoals we die vandaag in Europa kennen, voldoet aan deze voorwaarden. De ambtenarij zou perfect kunstenaars in dienst kunnen nemen met als loutere taak om te creëren en zich artistiek te ontwikkelen. De ambtenarij neemt dit al op zich via de cultuursubsidies, maar een vaste aanwerving zou een zekerheid bieden die subsidies niet hebben. Om de externe invloed maximaal te garanderen, zou de Vlaamse (cultuur)ambtenarij het Thorbecke-principe kunnen overnemen van hun Nederlandse collega’s. Dat verklaart dat kunst geen zaak is van de regering en de politiek geen smaakoordeel mag of kan hebben. De politiek zorgt voor de cultuurmiddelen, maar doet nooit een uitspraak over de gewenste output.

Show me the money

De vraag die we ons moeten stellen is of de ambtenarij, in volle besparingen, hier wel het geld en de mensen voor heeft. Daarom is het interessant om naar enkele cijfers te kijken.

Allereerst is er het Vlaamse budget voor de cultuursubsidies. Onder de regering Jambon bedraagt het cultuurbudget 508 miljoen euro. Volgens het salariskompas lag het startersloon als ambtenaar in 2017 gemiddeld rond de 32.724 euro per jaar (extralegale voorwaarden niet meegeteld). Louter alleen al met dit bedrag zou het Departement Cultuur dus 15.523 kunstenaars een jaarcontract kunnen aanbieden.

De ambtenarij zou ook, naast de middelen, ook nieuwe profielen kunnen vrijmaken. Momenteel betaalt ze huidige ambtenaren, zoals mij, namelijk om het correct gebruik van de cultuursubsidies te controleren. De vraag is of dit wel wenselijk is. In het kader van administratieve planlastvermindering heeft de Vlaamse regering al aangegeven om “vertrouwen boven verantwoording” te verkiezen. Ze wilt gesubsidieerde organisaties van minder verantwoordingsverplichtingen te voorzien, zodat ze zich meer kunnen bezighouden met hun werking. De overheid zou daarom kunnen kiezen om de huidige “toezichtsprofielen” niet langer te werk te stellen en in de plaats daarvan kunstenaars aan te nemen.

De stad Bordeaux deed al een soortgelijk project. In de zomer van 2019 startte ze een policy lab in het centrum van de stad, genaamd LA BASE waar kunstenaar als ambtenaren tewerkgesteld werden. De kunstenaars werkte daar als stadsambtenaren en bedachten samen met de bewoners innovatieve creaties die elke inwoner van de stad ten goede kwam. Het project was een instant succes en werd verduurzaamd.

De slogan “innoveren om te overleven” is meer dan ooit van toepassing op de cultuursector in tijden van corona. Het slaagt echter niet alleen op de kunstenaars en organisaties, maar ook op het cultuurbeleid zelf. De geschiedenis toont ons dat kunst en creatie nood hebben aan een financiële stabiliteit om zich ten volle te kunnen ontwikkelen. Een moderne ambtenarij, zoals we die vandaag de dag kennen, kan dit perfect bieden. Door zich volledig los te maken van externe druk kan ze daarbij leren uit het verleden, maar ook haar rol in de samenleving innovatief herdefiniëren.

[grey-acefinn]

fuck the city for letting this shit happen - carytown is turning into corporate garbage.

[mrbopst]

My Deep Thoughts Column for RVA Mag 10/13/10