#reportaż

[bartlomiejbara]

Podróże w czasie Leżajsk 2025/Adar 5785 Rocznica śmierci Cadyka Elimelecha, jednego z pierwszych Cadyków w historii Judaizmu.

[asiawalecka]

Strangers 2013-ongoing, Berlin 25

[ap-fotografia]

[bookiesoul]

Czy my jako społeczeństwo podzielone na osoby, które pragną otaczać się tylko tymi dobrymi rzeczami i te, które lubią śledzić różne dramaty, tragedie mamy jakiś wspólny mianownik?  

Odpowiedź na to pytanie znajdziemy w reportażu Wojciecha Harpula i Marii Mazurek “Nad życie. Czego uczą nas umierający”. Jest to zbiór rozmów o śmierci z lekarzami na oddziale intensywnej terapii, kobietą żyjącą z cudzym sercem, księżmi, negocjatorką policyjną, pediatrą oraz psychologiem, psychoterapeutą.    

“Całe życie przed nią uciekamy. Boimy się jej, brzydzimy się nią, nie potrafimy o niej rozmawiać. Jednocześnie całe życie - i tu tkwi paradoks- staramy się żyć tak, by w jej obliczu być spokojnym, spełnionym, powiedzieć sobie: “Nic bym nie zmienił”.”  

Śmierć nie jest tematem, na który chętnie rozmawiamy, boimy się jej, frustrujemy na myśl o tym co będzie dalej i jak pogodzić się, że prędzej czy później też zapuka do naszych drzwi. “Umieranie, jak mawiał Marek Aureliusz, jest przecież jednym z naszych życiowych zadań”. Nikt nie jest gotowy by odejść, zawsze będzie coś do zrobienia, ktoś z kim chcieliśmy się pogodzić lub miejsce, które mieliśmy odwiedzić. Jednak książka ta, nie jest tylko zbiorem ciężkich i przygnębiających rozmów, wręcz przeciwnie, jest czymś co ma poszerzyć nasze spojrzenie na temat umierania, zachęcić do mówienia o tym bez strachu. Oswajanie tematu odchodzenia, jest czymś dziwnym w obecnych czasach, gdy każdy pragnie instagramowego życia i nie ma w nim miejsca na smutek. 

“Nie mówię o tym, by iść w ślady zakonników i żegnać się oraz witać słowami ‘pamiętaj o śmierci’, ale współczesna kultura Zachodu popadła w odwrotną skrajność: w ogóle nie zajmuję się śmiercią i umieraniem.”  

Wiele z nas wyobcowało ten temat, a każdy z nas spotyka się z nim na co dzień. Dlatego dobrym przełamaniem tego tabu było by gdyby ta książka stała się obowiązkową lekturą każdego. Jest to warty uwagi reportaż, który poszerzy horyzonty i nauczy nas nie bać się odchodzenia, poczucia straty i doceniania tego, co w nasze życie wniosły osoby, których już z nami nie ma. 

“Ostatni wpis, już niewyraźny, skreślony drżącą ręką, brzmiał: “Abyś zawsze trafiał do celu”. Czyli żebym unikał grzechu. Na pewno ksiądz Tischner bardziej pomagał mnie niż ja jemu. Ja się tylko modliłem” 

Podsumowując. Książka dla osób 18+, które pragną zagłębić się trochę w temat, znaleźć jakieś odpowiedzi i poznać niezwykle ciekawych, odważnych ludzi mierzących się z mrocznym kosiarzem każdego dnia. Nie szukajcie w niej smutku, bo nie znajdziecie. Bądźcie otwarci na tą lekturę i podatni na słowa w niej zawarte. Moja ocena to 4,5/5. Dajcie znać, czy czytaliście i jakie macie co do niej przemyślenia. Do przeczytania następnym razem.  

[visual-postcards]

Vinh 23

[przetarteokladki]

Żyję, czy to mało?

To nie jest książka przeciwko rodzicom, szkole, szpitalom, psychologom czy lekarzom. To książka, która pokazuje, że mimo chorego systemu, można robić wiele rzeczy dobrych, że miłość, obecność, uwaga i szacunek są kluczowe w procesie zdrowienia dziecka i przywrócenia mu wiary, by chciało żyć.

Opis pochodzi od wydawcy.

[miastaslow]

LIPCOWA DYSKUSJA W WARSZAWIE

Książka: Dzieci księży. Nasza wspólna tajemnica Autor: Marta Abramowicz Data spotkania: 5 lipca (piątek), 18:00 Miejsce spotkania: Kawiarnia Kafka, ul. Oboźna 3 Osoba kontaktowa: Kasia, tel. 507 124 991, leskatarzyna@gmail.com

Dzieci księży to tajemnica poliszynela. Wszyscy wiedzą, że żyją wśród nas, że celibat zdecydowanie nie jest domeną wszystkich księży. Reportaż Marty Abramowicz może być świetnym przyczynkiem do dyskusji o zasadności seksualnej wstrzemięźliwości duchownych, o tym, czy ważniejsze jest dobro maluchów czy Kościoła, o jakości życia dzieci poczętych ze związków z duchownymi. O piętnie, jakim naznacza to nowonarodzonego członka społeczności na większość (a może na całe?) życia.

Zapraszam do dyskusji!

Kasia Leśniak

[stilllifestormymemories]

Skończyłem lekturę reportażu "W ciemnej dolinie. Rodzinna tragedia i tajemnica schizofrenii". Książka mną wstrząsnęła.

Galvinowie to była bardzo nieszczęśliwa rodzina. Dopadnięta zarówno przez chorobę sześciu braci, jak i przez chore ambicje rodziców.

Traumy dotknęły "zdrowe" dzieci. Zdrowe w cudzysłowie, bo przeżycia zafundowane im przez ogarniętych schizofrenią braci, wraz z zachowaniem rodziców, wypaczyły ich psychikę. Poradzili sobie z tym różnie, choć trzeba przyznać, że każde że zdrowych dzieci "wyszło na ludzi": pozakładały one rodziny, wykształciły się, realizowały się zawodowo i artystycznie.

Podczas czytania niektórych fragmentów reportażu, łzy cisnęły mi się do oczu. Bardzo współczułem bohaterom. Jednocześnie, rozgrzebałem własne traumy z dzieciństwa, a także te związane ze zniszczonym związkiem. Nie potrafię się do dziś uporać z pewnymi sprawami.

[tangomagnolija]

czytam Chłopki Kuciel-Frydryszak dalej i w sumie w kwesti dialogu o aborcji to w polsce od stu lat nic sie nie zmieniło

[bartlomiejbara]

28 marca 2025 w Sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Sędziszowie Małopolskim odbyła się niezwykła Rockowa Droga Krzyżowa. Połączyło modlitwę z muzyką inspirowaną Pismem Świętym i współczesnymi wydarzeniami.

[asiawalecka]

Asia 19

[drugastronaobiektywu-foto]

[sebastianbenbenek]

Czy istnieje fotografia socjologiczna?

Czy istnieje fotografia socjologiczna?

Z wytęsknieniem czekałem na moment, gdy ktoś postanowi odsprzedać mi tę niepozorną książeczkę. Są bowiem takie momenty, gdy książki masowo trafiają na rynek wtórny. Zamówiłem i przyszła pora zmierzyć oczekiwania z rzeczywistością. Continue reading Untitled

[visual-postcards]

Vinh, Wietnam 23

[muzykarelaksacyjna]

Heaven Wins Święto Aniołów Siemianowice Śląskie 2024 foto relacja fot. Piotr Witowski / Urokliwy Śląsk / Śląsk Jest Prze Śliczny