#rano fanfiction

[chanis-banani]

Surprise?

Note: Happy birthday ranotinin- I mean- @seunghyubtual !!! Here's a little fluff I wrote for you ~~

Synopsis: Rano invites you to the dorm to surprise you with pancakes. The only problem is he doesn't have a clue what he's doing...

Genre: fluff

Pairing: Rano x gn reader (ft. Baekgyeul, Wonhyuk & Choi In)

Word Count: 1.3k

♡ fluff under the cut ♡

You take another look at Rano’s message while you wait for someone to open the door for you. “Come over. I have a surprise,” it said. Nothing else. When you asked him at what time you should come over and what in God’s name he was planning, there was no response. Not really in the mood to wait for him to reply, you decided to just go and see what was waiting for you.

The door to the dorm opens and you are greeted with Baekgyeul’s happy smile. “Y/n! It’s so good to see you again! Come in!” He opens the door fully and lets you inside, where Wonhyuk is stretched out on one of the couches, watching tv. “Hi y/n!” he says, but aside from that, he doesn’t pay too much attention to you. His eyes are completely stuck to the screen, which depicts ATEEZ performances.

“So where is Yongseop?” you ask Baekgyeul. A strange kind of smirk appears on Baekgyeul’s lips and he points his finger towards the kitchen. “I think he’s trying to cook…”

“Oh God,” you say and you slowly turn towards the kitchen to have a look at the damage. Rano stands at the counter, wearing an apron which is completely covered in flour. Not just his apron is covered with it, but also the counter, the dining table, the chairs and even in his long, blonde hair. “Y/n!” he says, while quickly turning his head to you, causing a little cloud of flour to fly into the air, “You’re early!”

You give him a confused look. “We never agreed on a specific time. How am I early?” “Oh… I replied to your messages in my head… Maybe I was too busy…” He gives you an apologetic look and you can’t help but laugh a little. He just looks too ridiculous for you to hold it in.

“What are you making anyway?” you ask while peeking into the big bowl on the counter, unable to make out what exactly is in it. Rano blushes a little and nervously scratches behind his ear, causing more flour to fall out of his hair. “I was trying to make pancakes for you, because you always make them for me, but I can’t seem to get the batter right…” You stir into the bowl a bit, closely inspecting the consistency. “Well, did you put any eggs in it?” He raises an eyebrow at you and shakes his head. “Are there… supposed to be eggs in there…?” “Yes baby, you need eggs if you want to make pancakes like mine.”

You stroke his flour-covered hair behind his ear and press a kiss on his forehead, when you are interrupted by Wonhyuk’s voice coming from the living area: “We’re out of eggs. Yejun ate the last ones this morning WITHOUT ASKING ME IF I WANTED ANY.” “Damn,” Rano murmurs, “I’ll text Choi In. He should be out for groceries now.”

Once the text is sent, he looks around the kitchen and sighs, making you laugh a little. “You really made a mess honey. But we have to wait for Choi In to get the eggs anyway, so I can help you clean in the meantime?” He looks at you with that apologetic expression again, but doesn’t protest. He can honestly use your help. You reach out and dust the remaining flour from his hair, onto the ground. The little particles cause you both to sneeze.

While you start cleaning the counter, Rano grabs the vacuum cleaner to get the flour from the floor and the table. As you clean, you try to convince him to let you help make the pancakes, since it will just become another disaster if he tries to do it all by himself again. It takes a lot of convincing and you are met with a lot of protest: “But I wanted to do something thoughtful for you!” Eventually, you manage to convince him, thanks to the argument that it’s a fun way to spend quality time together.

Once the kitchen is somewhat clean and usable again, you open the fridge to see if there are any toppings for the pancakes and find a bunch of strawberries. “Ohh these go well with pancakes! Do you have any nutella perhaps?” Rano nods and opens a cabinet to grab a jar of nutella for you. You start washing the strawberries so they have plenty of time to dry and while doing so, Rano steals one from you with a big grin on his face. “Say aaaahh!” “I’m trying to wash these strawberries baby…” “Come on, just say aaaahh! For me?” With a little sigh, you give in, feeling flustered while he feeds the fruit to you. 

“Ohh can I have one too?” Baekgyeul suddenly asks and he looks at you and Rano with puppy eyes. “Fine, but only take one. We still need to have enough to go with the pancakes,” Rano answers. Baekgyeul seems totally fine with this and he happily takes a strawberry from the strainer. Then you are interrupted again, by a more annoying voice this time. “What are you eating?” Wonhyuk asks and Rano sighs. “Just have one.” Wonhyuk smirks widely and reaches into the strainer, grabbing three whole strawberries and running back to the couch with them. “I knew he would do that…” Rano doesn’t even seem truly upset about it. Wonhyuk’s charm is too strong, so he can’t help but find it somewhat endearing. 

“Now you say aaahh,” you say with a big grin and a strawberry in your hand. You hoped you could get back at him for making you feel flustered this way, but Rano obliges happily, seeming excited even to be fed by you. As he chews on the fruit, he wraps his arms around your waist and pulls you against him with a happy smile. “For you, I’ll do anything,” he grins, his voice overflowing with love. Of course, this cute moment is ruined by Wonhyuk making puking sounds from the living room, his mouth still filled with strawberry.

A while later the door to the dorm opens and Choi In comes home with the groceries. “Hi y/n!” he says happily, but his smile quickly disappears when he notices that Rano is wearing his apron. “Oh God, don’t tell me he is trying to cook! Did he burn anything? Please tell me he didn’t break down the whole kitchen!”

Rano gives him an agitated look while you laugh at Choi In’s very valid concerns. “No, don’t worry! As you can see, the kitchen is very clean and nothing broke. He just forgot he needed eggs, is all.” Baekgyeul looks at you from across the room with a devious grin, like he’s about to tell Choi In what a mess the kitchen was before he came home, but you quickly make a signal to him like you’ll kill him if he dares to say anything. Choi In doesn’t even seem to notice as he is too busy unpacking the groceries.

“You know I was already standing in line at the register when I got your text?” he murmurs while he puts the groceries away, leaving the eggs on the dining table. “I am just such a sweet person for getting these for you. Whatever it is you’re making, I deserve to have some as well. Y/n, would you keep a close eye on him while he is in my kitchen?”

You nod at him and giggle. “Will do. And we’ll make plenty of pancakes to share.” Choi In seems satisfied with your answer and he also snatches a strawberry from the strainer. “Good, just call me if you need any help.”

[dawkacynizmu]

niedziela 27.10

۶ৎ podsumowanie dnia

zjedzone — 830 kcal

podsumowanie bo ogarnęłam że dawno się nie odzywałam w tej formie :) (

pierwszy raz od dawna weekend bez binge! zaklaszczmy wspólnie. chociaż nie ma zbytnio za co bo wczoraj zjadłam 2000 kcal bo miałam jednak te chęci by się nawpierdalac. cały sobotni ranek i większość popołudnia spędziłam pisząc fanfiction 🥸 potem poszłam na spacer i wiecie co dalej się stało. nie byłam w stanie ani się uczyć ani spędzić wieczoru choć trochę produktywnie więc przeglądalam tumblrera, kończyłam czytać "kafke nad morzem" i około 21 uznałam że chcę poćwiczyć i zrobiłam bardzo mocny godzinny trening taki typowo na spalanie więc się upociłam w chuj x

rano dowiedziałam się że mój pies niestety zmarł w ciągu nocy. zjadłam jabłko i mandarynke, ponownie ciężko mi było sobie znaleźć zajęcie, potem obiad pod��ubałam i o 14 doszło do mnie ze trzeba się zabrać w końcu za olimpiadę z polskiego. pisałam aż do 16 i bardzo czuję się z tym tematem, myślę że wychodzi całkiem ciekawie. jutro zwolnię się z lekcji aby być wcześniej w domu i napiszę jeszcze trochę, do środy chcę mieć to skończone i wyślę nauczycielce od polskiego żeby usłyszeć jej opinie. o 16.30 poczułam że ręce mi się trzęsą z głodu i zrobiłam sobie owsiankę i stwierdziłam że chuj, potrzebuję żarciowego ukojenia i zamiast 30g płatków dałam 50 a zamiast jednej kostki czekolady 3. niczego nie żałuję, dopchalam się jabłkiem jeszcze.

teraz planuję zacząć się uczyć poćwiczyć i popisać, przepraszam że tak o niczym ale to taki nijaki dzień. grabilam też chwilę liście.

[the-girl-who-didnt-smile]

RANTING ABOUT SAINT D. PETER (HAZBIN HOTEL)

The rant.

As a disclaimer, I am agnostic. As I am no longer Christian, it really doesn’t matter what I think about this. But I still want to share my thoughts, as I love hearing myself talk.

THIS IS GOING TO BLOW YOUR MIND, but Hazbin Hotel is a very anti-Christian show. I defend the right of creatives like Vivienne Me D. rano - a queer Latina woman - to criticize Christianity through their artwork. Christianity is the majority religion in America. I know this is a hard pill for a lot of Christians to swallow, but many forms of bigotry have been spread across the globe by Christianity. That being said, I do not respect shallow criticisms of Christianity. I am only interested in nuanced criticisms. I will defend the positive aspects of Christianity, and I do not want to deconvert any Christians with my fanworks. 

(At that, I actually want people of all faiths to be able to engage with my weird fanfiction...not that this is necessarily recommended..!)

One of the most redeeming qualities of Christianity is the Biblical figures – especially, Jesus Christ and Mother Mary, but also the Apostles. Saint Peter – the Jewish fisherman who became one of Christ’s loyal Apostles and a leader of the early church – is one of the most important figures in the New Testament.

If St. Peter (Hazbin Hotel) was supposed to depict the actual Saint Peter, it is a horrendous portrayal and criticism is totally warranted! But to me, it is obvious that St. Peter (Hazbin Hotel) is not supposed to be Saint Peter at all. 

As many have pointed out, St. Peter (Hazbin Hotel) is a completely different ethnicity from the actual Saint Peter. Although he is often portrayed as a Caucasian, the Biblical Saint Peter was actually Middle Eastern. One of the most ancient churches is the Ethiopian Orthodox Church; as such, their depictions of Biblical figures are often more ethnically accurate. This is a much more phenotypically accurate portrayal of St. Peter (and St. Paul) than most Americans are used to: 

All these New Testament figures (including Jesus and Mother Mary) are Middle Easterners who would get profiled by airport security. Even in the time period they lived, they were ethnic minorities under the Roman empire.

St. Peter (Hazbin Hotel) isn’t just a white boy. This man is the blondest, blue-eyediest, whitiest white boy to ever white!! In all seriousness: While Jesus assembled followers from all walks of life, it is really unlikely that one of his closest followers would be blond and blue-eyed. Unless…Jesus was born in Scandinavia instead of the Middle East…?

HAZBIN HOTEL EXISTS IN AN ALTERNATE TIMELINE OF WORLD HISTORY WHERE JESUS D. CHRIST WAS SWEDISH!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Sorry, sorry…[clears throat] St. Peter (Hazbin Hotel) isn’t just the wrong race! Everything about him is just…not Saint Peter!

Saint Peter is often portrayed as an old man. But the TV series The Chosen has one of the more accurate portrayals of a young Saint Peter: 

Admittedly, he would not have looked like this much of a pretty boy, and he would have had less Eurocentric features. But this portrayal is accurate, in showing his Middle Eastern heritage and ruggedness. It is clear that Dallas Jenkins valued Biblical accuracy, and he deserves praise for this! (seriously…The Chosen is an outstanding modern adaptation of the New Testament…!) Saint Peter was a poor, hardworking fisherman. He was also a minority under the Roman empire. Jesus Christ - a minority himself! - selected his followers from the margins and bottom of society, and empowered and defended the poor. This is one of the many redeeming qualities of The Messiah, and one of the reasons why Saint Peter is such an important Biblical figure.

Meanwhile… St. Peter (Hazbin Hotel) doesn’t look like he’s worked a day of physical labor in his entire life! He’s just this little Book of Mormon lookin twink!! Even if Hazbin Hotel does exist in an alternate timeline of world history where JESUS D. CHRIST was Swedish, a blond blue-eyed version of Saint Peter wouldn’t look like this! He’d still be a rugged, poor fisherman - not this little nerdy guy who looks like he died in the 21st century.

It is also implied that St. Peter (Hazbin Hotel) is queer…specifically pansexual, or maybe bisexual. How much more obvious can it be that he’s not really Saint Peter? He’s the wrong race, physical build, AND sexuality!!

(this is not to shit on St. Peter (hazbin hotel)...leave this man alone!!!)

I don’t know this for certain, but I just kind of assumed that Vivienne Me D. Rano is an ex-Christian, and that she created Hazbin Hotel to criticize the negative aspects of Christianity. Presumably, homophobia and racism would be among her chief criticisms. If this is true, there’s no way she isn’t aware of who Saint Peter actually was. His such an important figure to the New Testament, every church emphasizes his importance in the Gospels and Acts! Assuming Vivienne D. Medrano is an ex-Christian, the decision to portray St. Peter (Hazbin Hotel) as a pansexual blond blue-eyed twink must be a deliberate one. My interpretation is (1) This is her way of communicating that St. Peter (Hazbin Hotel) isn’t actually Saint Peter. He’s just some other guy named “Peter” (also a reason I don’t think Jesus D. Christ - and by extension, Mother Mary and the Apostles - exist in Hazbin Hotel…watch me be wrong about this…!). (2) Vivzie D. Pop is trying to tell a story where Heaven is corrupt. If Heaven is corrupt, it totally makes sense that it would be a majority white community. Assuming it's intentional, I really think this is smart criticism about the whitewashing of Biblical figures, and that this can be commentary on structural/institutional racism (e.g. zip code inequality) in the real world!

Still, I can see why this would bother Christians. If I was writing for the show, this is what I would do: Just show a brief scene with St. Peter wearing a little name tag. The name tag says “HELLO MY NAME IS SAINT PIETER”. 

He’s Saint Pieter with an “i”. He’s not actually Saint Peter!

(Although if we get technical here, instead of changing his name you could just show his birth certificate and confirm that he was born with the name “Peter”... This makes it obvious that he’s an entirely different person, because the real life “Saint Peter” wasn’t actually named “Peter”! The Anglicization of the names of Biblical figures (e.g., Yeshua →  Jesus) is arguably a form of whitewashing in itself– OH SHIT! I”m starting to go on another TEDx Talk. I REALLY like hearing myself talk!!)

[swtorpadawan]

Scars

Tumblr – Art from the amazing @jaxifye​ !

Author’s Notes: The following story is part of my Awakenings series. It fulfills my prompt request from @darthsinister66​ from quite some time ago, drawn from “physical affection prompts! - 22. kissing someone’s cuts/bruises/scratches” I’m glad to get to this one. It takes place on Odessen, shortly after Kira returns to Corellan Halcyon. (Effectively it happens sometime between chapters four and five for those reading the series on AO3 and ff.net.) To that end, it is canon divergent, and doesn’t follow the “Onslaught” story from the game. Content warnings for mild sexual content.        

The two lovers sat across from each other, blissfully unaware of anything or anyone else in the galaxy.

Had they been pressed they could not have said for how long their private reunion had been ongoing.

Had it been hours? Days? Weeks? They were unaware of such things.

They had slept and risen in unison with each other, but neither had any illusions that this process followed any traditional sleep cycle. They ate the meals that were left for them, but it seemed probable that this was merely taking place at convenient times to avoid intrusion and not on any consistent schedule.

No, for all intents and purposes, time did not exist. It was a concept that endured only outside of this room.

This was, perhaps, unsurprising. It had been six years since the two lovers they had been alone together.

For the lovers, the absence of those six years may as well have been six centuries.  

To that end, they had rechristened their physical relationship with vigor. Indeed, they had pushed themselves to exhaustion so many times by now that they seemed to have lost count.

At this moment, however, they were simply meditating.

Or, in Kira Carsen’s case, attempting to meditate.

 Her lover, Corellan Halcyon, had spent five years frozen in carbonite; a prisoner of the Eternal Empire.

Kira, in Corellan’s absence, had joined a resistance cell made up of Jedi and former Republic soldiers, opposing Zakuul’s occupation of the known galaxy.

That cell had claimed several minor successes in that time with hit and run attacks, but after a few months their luck had run out.

Kira had escaped the devastation, but she had been left on her own for the third time in her life and the second time in two years, dating back to Corellan’s disappearance, their crew’s breakup and the surviving remnants of the Jedi Order “withdrawing” from the galaxy.

Guilt-ridden for surviving but determined to continue the fight, she had become desperate, eventually falling into what should have been an obvious trap where Kira herself had spent three years in carbonite, imprisoned by… whomever had been working with that Hutt on Nar Shaddaa.

An imprisonment that she’d only just been rescued from.

Kira didn’t like losing and she liked feeling like a damsel in distress even less. (No matter how much her heart fluttered every time Corellan rescued her.)

Corellan, for his part, had eventually been freed by a small group of individuals dedicated to liberating the galaxy from Emperor Arcann’s tyranny. Now with the former Hero of Tython as a rallying symbol, they had recruited people from all over the galaxy. Jedi and Sith. Soldiers from both the Republic and the Empire. Zakuulan expatriates and underworld smugglers. They had all come for their own reasons, but together, here on Odessen, they had been forged into the Eternal Alliance. From there, they had toppled Arcann’s regime, and ultimately defeated his sister, Vaylin, as well. They had claimed the Eternal Throne, ending the threat of its fleet. And Corellan had ultimately destroyed the Sith Emperor – Vitiate, Valkorion, Tenebrae – once and for all.  

Just as Scourge had predicted three hundred years before.

This victory had come at a personal price. Corellan had been forced him to confront the reality that his experiences had left their scars. On his body and his soul. That he had been holding himself together through sheer force of will.

The years had been rough for them both.

So when they’d finally been reunited, it was obvious to them both that they desperately needed to become reacquainted.

They’d taken however long it had been now reconciling the matter of examining each other’s bodies. Now, they were determined to examine each other’s souls. Finding those parts of the other that they were so intimately familiar with. Exploring those areas that were… new. They sought to observe the scars beneath the skin; the ones that were unfamiliar.

The two had showered after their lovemaking (albeit said lovemaking had continued in earnest while they were in the shower) and when they had emerged – clean, dried off and wearing light bathrobes – they had discovered that C2-N2 had clearly tidied their bedroom and changed their bedsheets in their absence, leaving a light meal behind for them.

Convenient. Kira mused to herself. Likely as not, Teeseven was arranging the timing of all of this. Their little friend was the only member of the Alliance who had leave to disturb them for any reason.

They could have returned to the bed after eating, but right then, they had silently agreed that this was something that they both wanted. That they both needed. It was one thing to tell each other things; snippets of the lives they had led during their time apart. They needed more.

They sought a degree of intimacy that couldn’t be matched by even the most passionate exchanges in bed.

They sought forgiveness. Absolution. Affirmation.

But most of all, they sought understanding.

They were sitting closely enough that they could feel each other’s breaths. (They had agreed on a ‘no touching’ rule for the moment; once that started, they knew there would be no going back.)

Soon, their breathing had become synchronized. It was then that they had started reading each other’s minds and spirits like open books.

Through the Force, all things are possible. Bela Kiwiiks had taught Kira so many years ago.

She doubted that this was what her old master had meant.

As she exhaled in unison with her partner, Kira felt herself opening up to him entirely sharing her pain and guilt.

Guilt for failing to keep their crew together. For what had happened to the Order and to the Republic. That she had – in defiance of her own instincts – banished thoughts of Corellan’s survival and potential rescue from her mind, so that she could keep fighting.

Because she knew that he would never have given up this fight.  

Guilt for surviving when so many other Jedi – and so many who had joined her resistance cell – had been killed opposing Zakuul. For falling into that trap on Nar Shaddaa, and for whatever unfinished business she’d brought to his door with her return.

Guilt for not being the one to find and free him. For not being there when he’d awoken from carbonite.

Kira could sense him feeling out her scars, like a gentle caress.

And she could feel his scars in turn.

She could feel the pain left from her absence; a pain he’d refused to acknowledge for so long, for fear that it would destroy him. That it would destroy that ‘paragon Alliance Commander’ identity he had built around himself.

She could feel the scars on his soul from his final battle with the Emperor of the Sith. She could read that story – like it were etchings carved onto an ancient clay tablet speaking of some epic struggle from millennia ago – as he’d learned the true story of what happened on Logol decades before, and why he had told no one once he’d learned the truth.

She could feel his guilt. Guilt for not finding Kira sooner. Guilt for not telling his companions – friends who had earned his trust time and time again – that he’d been in pain.

Guilt – inexplicably – that he’d ever been born. That so much pain and death had been inflicted on the galaxy on his behalf, if not by his hand.

His feelings for the people of the Eternal Alliance were most prevalent; this organization of people from throughout the galaxy who had chosen to follow him even now. (That was so him, on many levels.) He trusted them entirely, particularly those like Theron and Lana Beniko, who he had fought beside so many times. (That was also so very him.)

Kira could feel a tear falling down her cheek. She resisted the urge to wipe it away.

And in the end, she could feel that part of him that had touched his baser emotions; his anger, his passions, his primal instincts that were so tightly coiled that most people assumed he wasn’t capable of those feelings.

(Kira, who understood him better than anyone, knew better.)

But she saw that he could now acknowledge those passions. He could acknowledge that he was a person and not just a fairytale hero from some holo-drama or Republic recruitment poster. And she realized that so long as he remembered that it would never threaten to overtake or overwhelm him again.

She could see that he was even more powerful than before; she wondered how much of that was his connection to the Force and how much of that was from his own experiences.

She saw… oh.

Kira saw that he could do this now because of her. Because she was back in his life.

Her cheeks blushed at the revelation.

That wasn’t all there was to it, of course. She wasn’t arrogant enough to believe that her mere presence back in his life was enough to heal his mind and soul. She remembered that for her, joining the Jedi order and later their crew had helped her with the issues of abandonment from her childhood. But those scars from Korriban and Nar Shaddaa would always be with her. No matter how accepted she felt.

And the scars on his spirit would always be with him, no matter how powerful he became.

Having had the chance to feel his very spirit through the Force, it did feel like the bleeding had stopped. He wasn’t healed; he wouldn’t be healed for a long time yet. And even when he was, he’d still carry scars apparent to those few who knew where to look.

Nevertheless, now he could heal. He could acknowledge his own pain, without risking losing his grip.

Emotions often blind us. Another lesson from Master Kiwiiks sprung forth in her mind. This is especially the case with primal emotions like anger, guilt and love.

Kira could concede ��� years later - that this was certainly the case for most people.

But it wasn’t the case for him. For Corellan Halcyon, love brought clarity.

She opened her eyes.

Looking up at him, she noted that he’d allowed his robes to fall to his waist. She regarded his exposed torso with a critical eye; after all, when she’d examined him earlier, she’d been more than a little distracted.

There’d been a time when she’d known every millimeter of his body by heart. And every millimeter of his soul. She’d known every curve and contour of each. And she’d once known the story of every scar. But now, he had quite a few more, courtesy of their time apart. Most were minor; cuts, bruises, scratches… he’d always been skilled at avoiding serious injury, given that he’d likely faced more dangers than anyone else living. But inevitably she was drawn back to that huge scar on his abdomen that could only be the result of having been impaled by a lightsaber. Earlier, she had made a point of exploring that scar and the tender skin. First with the gentle touch of her fingers, then with soft, passionate kisses.

Now, having read him so well, she could feel the story of that scar on his chest. Of his fight with Arcann at someplace called Asylum. Of surviving a wound that should, by all rights, have been the end of him or anyone else. Of later forgiving Arcann as easily as most people changed their clothes.  

This was the man who Kira had fallen in love with.

They could feel the other’s forgiveness for their failures. The reassurance that whatever had happened, they were still one with each other in a way they could never be with anyone else.

(Of course she’d forgiven him. Those icy blue eyes and broad shoulders had always done it for her.)

Both had spent much of their lives hiding parts of themselves from the galaxy. From their enemies. From the Jedi. From their friends. Even from themselves. But neither would ever hide anything from the other again. There were no secrets between them. Indeed, they couldn’t have kept secrets from each other even if they’d tried.

Kira had spent all this time reaching out through the Force for his spirit, relearning every part of him.

Now, biting her lip and extending her fingers outward, she reached out through the Force for his body.

Very gently, the Force – at Kira’s command – touched him, caressing his cheek.

Had she not known him as well as she did, if she wasn’t perfectly in tune with his mind and spirit, she’d have sworn that he hadn’t noticed.

Kira’s fingers twitched.

The Force-touch caressed downward trailing lightly down his neck and across his well-muscled chest.

His discipline continued to hold. A small smile came to her lips at the challenge.

Now her touch traced down his abdomen, parting the remnants of his bathrobe and lightly caressing Arcann’s scar, still so prominent and tender.

The faintest exhale escaped from Corellan’s mouth.

Kira’s lips quirked at their victory.

The Force-touch moved further downward….

Corellan’s pale blue eyes finally opened, locking on hers.

They burned with a passion that was new to her, but at the same time it felt so very him.

Kira just smirked back at him coyly; her own deep blue eyes dark and inviting.

A second later she shrieked in alarm as his body uncoiled in a fluid explosion of motion, pouncing on her like some predator trapping its unsuspecting prey to the ground.

The shriek quickly turned to a moan of pleasure as his lips found hers, her own robe falling open and their bodies pressing together.

This was also him. The one only she got to see. Mind, body and spirit.

To the rest of the galaxy, they could be those other people. The Alliance Commander and his Jedi consort. (She wasn’t quite ready to use the label fiancé in public, even if it had been years.) Heroes and champions of the galaxy.

And it wasn’t a deception. She believed what he was fighting for. And she would stand by his side for everything that came.

But here, alone together, this was who they were.

Scars and all.

Author’s Notes: Developing a healthy work-life balance can be tough for many Jedi. Just ask Anakin.

My “alternate history” for Awakenings during the five-year gap follows Master Dazh Ranos’ account of Kira’s story in The Light Triumphant Alliance Alert. The tease they offered there was later effectively abandoned by the developers. Onslaught wasn’t terrible in my opinion, but by the time it came out, I had developed this storyline.

The references to the planet Logol refer to an earlier piece I did. Read “Beginnings” here.

More on that subject another time.

I hope to write more about the people who imprisoned Kira soon.

Thanks for reading and may the Force be with you.

Tagging interested parties - @actualanxiousswampwitch​​ @certified-anakinfucker​​ @cryo-lily​​ @cuchulainnx19​ @darthsinister66​ @grandninjamasterren​ @kemendin​ @kgoblin​ @order-of-the-eye​ @plotbunny-bundle​ @shynmighty​ @space-unicorn-dot​ @taraum​ and @voidendron​ - Thanks!

[starlit-serenade]

E'LAST Reacting to Their S/O being Affectionate (Hyung Line)

Summary: How would E’LAST's Hyung Line react to their S/O being affectionate? 《 Maknae Line 》

Word Count: 764 words

Pairing: Reader x Members / Characters: GenderNeutral!Reader; Choi In, Choi Seungyeop (Seungyeop); Byun Yongseop (Rano); Baek Sunwoo (Baekgyeul);

Rated: E / Warnings: None / Genre: GenderNeutral!Reader; Fluff;

A/N: Tumblr/my terrible wifi wouldn't let me post this with the usual banner image (I tried like 10 times) at all so I added that after. Sorry if there's still wack formatting, pls enjoy the writing

《 E'LAST Masterlist 》

Choi In

Choi In would be over the world when you're affectionate. He loves the idea of you loving him so much you can't contain it, and would definitely return the affection.

You look up at the sound of the front door opening and smile at the sight of your boyfriend entering the living room. You haven't seen him since yesterday, as he was so busy with work.

"Innie!" He looks up at the sound of your voice and grins when you throw yourself at him. You plant a kiss on his cheek as you hold him close, before resting your head on his shoulder. "Missed you."

"I missed you too!" He cups your cheek and kisses your lips. You giggle and don't pull away.

"Someone's clingy today, hmm?"

You nod, holding onto him as he carefully walks the two of you to the couch without bumping you into anything.

Choi Seungyeop (Seungyeop)

He wouldn't mind. At home, he'd probably be just as affectionate and would coddle you to death, but he'd be a bit shy-er in public, wespecially if his members are around.

You hum, clinging onto Seungyeop's arm affectionately. You're waking him to the company, as it's on the way to your own work. You walk with him inside the building and stop outside of the practice room.

"Bye baby," he hums, kissing your cheek gently.

"Bye Seungie," you hum, kissing his cheek in return. As you pull away from each other, you keep hold of his hand. He smiles and blows you a kiss and squeezes your hand.

"I love you Seungie," you say, pouting, not wanting to let go of his hand. "Don't want to go."

He smiles gently, finding you so adorable. He walks over to kiss you again, when suddenly the door to the practice room and Won Hyuk looks at the two of you holding hands and being all cute.

"Aww, look at you two," Won Hyuk says. You notice Seungyeop is trying to conceal his furious blushing, and giggle a bit. He smiles at you.

Byun Yongseop (Rano)

Yongseop would find it cute if you were extremely affectionate. After a tiring day of work, he'd love to be showered in affection from you. Maybe at the start of the relationship, he'd be a bit surprised, but he would get used to it and even start enjoying it.

You see your boyfriend sitting on the couch, pouring over some paperwork he needs to fill out. He’s been extremely exhausted, staying at practice for hours and waking up early to either work out or practice some more. He's barely even spent any time with you.

You can see that he's exhausted, and walk over. You kiss he top of his head, ruffle his hair, hug him from behind the couch with your arms over his shoulders, and start kissing his cheeks.

"Hey baby, what's up?" he asks, exhaustion in his voice. "Need something?"

"No," you say. "Just wanted to hold you and give you lots of affection. You've been working so hard and you need some rest. Give it a break and come snuggle?"

He turns his head to look at you. He can see that you're staring at him with puppy-dog eyes. He hasn't given you enough attention, and he has been neglecting himself.

He smiles. "Alright. Snuggle time." He sets his paperwork aside, and takes your hands as you walk around the couch to sit down next to him. He pulls you against him and holds you, kissing the top of your head.

Baek Sunwoo (Baekgyeul)

Sunwoo would adore having you as an affectionate significant other. What's better than being with someone who always wants to express their love to you? He'd want to return the affection as well.

"Sunwoo?"

Your boyfriend of a few months looks up from his phone as you plop down onto the couch right next to him, wrap your arms around his arm and wrest your chin on his shoulder.

"Hey baby," you mumble, clinging onto him like a koala. You lift your head just a bit and plant a kiss to his cheek.

"Hi baby," he says, brow furrowed as he looks at you curiously. "What's up? Why so clingy?"

You shake your head. "I'm always like this," you mumble. "You're gonna have to get used to this."

He turns his head and kisses the tip of your nose, making you burst into giggles. "I can get used to this," he mumbles, wrapping his arm around you while resuming whatever he was doing on his phone with his other hand.

[kakarottochan-blog]

OC Saiyajin aus FttS - Ranos :3

[ao3feed-larry]

You're a bigger addiction than cigarettes

by fenrissa, oh_galwaygirl

Harry Styles to tylko 19-letni student pracujący w małym sklepiku wielobranżowym i wynajmujący mieszkanie wspólnie z dwoma współlokatorami. Jego życie towarzyskie ogranicza się do jednego przyjaciela, Nialla, a miłosne w ogóle nie istnieje. Chociaż w głowie Harry’ego wygląda to zgoła inaczej. Tam Styles żyje sobie szczęśliwie razem ze ślicznym klientem, który codziennie rano wpada do sklepu kupić paczkę swoich ulubionych papierosów. Szkoda tylko, że naprawdę Harry jest zbyt nieśmiały, by zrobić cokolwiek z najwyraźniej nim zainteresowanym chłopakiem o imieniu Louis. Ale spokojnie. Tu do akcji wkracza kapitan Niall, przejmując sprawy w swoje ręce.

Words: 7759, Chapters: 1/1, Language: Polski

Fandoms: One Direction (Band)

Rating: Not Rated

Warnings: Creator Chose Not To Use Archive Warnings

Categories: M/M

Characters: Harry Styles, Louis Tomlinson, Niall Horan, Zayn Malik, Liam Payne, Ed Sheeran, Nick Grimshaw

Relationships: Harry Styles/Louis Tomlinson

Additional Tags: larry stylinson - Freeform, multi-branch store au, One Shot, Fluff, Fanfiction, Big Gay Love Story, Captain Niall Horan, Cute Harry Styles/Louis Tomlinson, Adorable dorks, Happy Ending

via AO3 works tagged 'Harry Styles/Louis Tomlinson' https://ift.tt/2K1vg1t

[shadow8meg8grey-blog]

Więzi Między Nami - Dodatek - Niespodzianka

Rick w środku nocy wyciąga Morticię z łóżka mówiąc jej, że ma dla niej niespodziankę. Na początku Morticia myślała, że jej dziadek znów się upił, ale Rick jest... Szczęśliwy? Podekscytowany? Wszystko może być możliwe! Może nawet po kilku miesiącach spędzania czasu Morticia wciąż go nie zna, a nowe doświadczenia sprawią, że lepiej go pozna. Ale co wydarzyło się, kiedy Rick popchnął ją przez portal? Przekonajmy się.

Ten fanfic jest dodatkiem do tego fanfiction. Co prawda jest tylko jeden rozdział, ale drugi jest już gotowy i pojawi się max. za 2-3 dni. Fanfici pojawiające się na tumblrze są częścią historii, ale nie są wymagane do fanfictionu na ao3, ale rozszerzają historię i relacje Rick - Morticia lub trochę inne. Widać tutaj trochę inną naturę Ricka F-88, który różni się od C-137 i bliżej mu chyba do takiego Simple lub Cop Ricka. Mogą zawierać informacje dotyczące niektórych wątków, które nie pojawią się na ao3. Zapoznaj się też z moim pierwszym postem, aby dowiedzieć się o pewnych innych informacjach. Ten fanfic miał wyjść krótszy i miałam napisać go w kilka dni, a zajęło mi to dwa tygodnie -_-. Dodatkowo Rick miał być tutaj pijany, ale pijany Rick przerasta moje (nie)umiejętności. Piosenka na końcu to  Jailhouse Rock, tylko po polsku i z moim własnym niedosłownym tłumaczeniem. W razie jakichkolwiek błędów przepraszam, ale sprawdzałam chyba z trzy razy. I tak, informacje z tego fica są zgodne z ficiem, ale prawda okażę się w następnym fanficu na tym blogu. Zapraszam do czytania!

Morticia wypadła z portalu prosto na twarz. Mimo że korzystała już z portali, to wciąż się do nich nie przyzwyczaiła. Za każdym razem miała wrażenie, że portal zaraz się zamknie i część jej ciała zostanie po drugiej stronie. Miała tak po tym, jak podczas jednej z wypraw jej dziadka capnęła jakaś kosmiczna roślina i nie chciała puścić, mimo że przeszedł przez portal do garażu. Tego dnia stracił dłoń i musiał włożyć całe ramię do jakiejś mazi, aby mu odrosła cała ręka. Przez kolejny tydzień Morticia miała koszmary.

Rick popchnął wcześniej dziewczynę przez portal, aby się nie ociągała i chwilę później stał już za nią. Złapał Morticię za ramiona i podniósł.

- Pa-URP-trz Morticia! Jesteś w innym wymiarze! Jak ci się podoba?

Morticia rozejrzała się sennie. Byli między budynkami przy jakiejś ruchliwej uliczce targowej. Wszędzie był piasek, a ludzie nosili chusty wokół głowy i długie szaty. Chyba było południe, gdyż było jasno. Dziewczyna zastanawiała się, czy przypadkiem nie trafili do Egiptu lub jakiegoś podobnego kraju. W sumie Morticia nigdy nie była za granicą, więc nie wiedziała, gdzie może się znajdować.

- Wygląda… Pustynnie? Przypomina mi trochę Tatooine, a dokładniej Mos Eisley, tylko budynki są ziemskie i jest ich więcej, a ulice są węższe i nie ma kosmitów.

- Tatooi-co? T-to nie jest inna planeta, tylko Ziemia. W tym wymiarze większość powierzchni planety pokrywa pustynia! Mają tu trochę mniej tlenu, więc mają fajne wynalazki!

- Wciąż myślę, że to Tatooine.

Wyciągnęła z kieszeni spodenek swój telefon. Przynajmniej zapomniała go wyjąć przed spaniem. Kiedy to zrobiła i pstryknęła fotkę, zorientowała się, że ma na sobie… tylko piżamę!

Spojrzała w dół. Miała na sobie trochę za dużą starą żółtą koszulkę, białe spodenki na gumce i białe skarpetki. Oczywiście jak zawsze miała na głowie swoją czerwoną opaskę. Nawet jak kładła się spać. Morticia mogła przeżyć bez majtek, ale wolała mieć na sobie stanik. Nawet jeśli jej piersi były małe, a bluzka za duża, to widziała, że jej sutki wyraźnie napierały na materiał. Zasłoniła ten widok ramionami. Czemu się nie zorientowałam się wcześniej?! To wszystko przez Ricka! Powinien dawać mi więcej czasu na sen!

Spojrzała w bok na niego. Stał koło niej i obejmował ją ramieniem. Chodził wzrokiem po stoiskach. Morticia dopiero po przejściu przez portal zdała sobie sprawę, że Rick nie jest zbytnio pijany, a przynajmniej bardziej niż zwykle, więc pewnie szukał tutejszych trunków, aby się napić. Pociągnęła go lekko za fartuch. Jej twarz miała mocny czerwony kolor.

- Dziadku Ri-rick…

- Taak, ángel?

- Ja… Chcę do domu… Przynajmniej na chwilkę…

Rick spojrzał na nią swoim troszczącym się wzrokiem. Dziewczyna miała wrażenie, że musiała wyglądać naprawdę źle, skoro uklęknął przed nią, trzymał ją za oba ramiona i patrzył w jej oczy tak, jak w nielicznych momentach się o nią martwi. A przynajmniej to ukazuje.

- C-co się stało, luz? Czemu jesteś cała czerwona? Nie podoba ci się tutaj?

Rick czasem niezbyt potrafił ukryć takie emocje jak niepokój, zazdrość czy strach. A myślał, że jest w tym dobry. W chowaniu swoich prawdziwych emocji i uczuć. Zarumieniona twarz dziewczyny w tym nie pomagała.

- D-dlaczego tak uważasz? Podoba mi się tutaj… Tak myślę… Po prostu… Czuję się niekomfortowo, ponieważ… P-ponieważ nie mam bie-… Nie mam nic pod spodem…

Każde słowo wymawiała z trudem. No bo jak miała spokojnie wyjaśnić swój stan? Przynajmniej nie mogła być bardziej czerwona, gdyż było to już fizycznie niemożliwe. Nawet jeśli Rick wyraźnie zdziwiony przeskakiwał wzrokiem to w dół to w górę.

W pewnym momencie wybuchł śmiechem, czym rozzłościł dziewczynę.

- T-to nie jest śmieszne! T-to b-bardzo poważna sprawa!

Wstał, ocierając łzy. Objął dziewczynę w ramieniu, mocno do siebie przyciągnął i zaczął iść. Dziewczyna była zdezorientowana. Mimo tego cieszyła się nagłą bliskością.

- Niczym się nie przejmuj, ángel! Udawaj, że wszystko jest w porządku, a nikt nie zauważyły! A tak w ogóle to cię pytałem, czy jesteś gotowa.

- Jestem śpiąca, zmęczona i podekscytowana. Równie dobrze mogłam zapomnieć, że rano mam szkołę.

- Pfff… Z-zapomnij o tym gównianym miejscu. Idziemy na przygodę w innym wymiarze! T-to niezbyt będzie różnić się od tego, co już robiliśmy. Tu coś ukradniemy, tutaj wysadzimy, a tam kogoś zabijemy. N-nic trudnego. Tylko jak utkniemy w innym wymiarze, to będzie problem. Ale sobie poradzimy!

- N-naprawdę?…

- Jasne, Morticia! Jak jesteśmy razem, to nic nas nie powstrzyma! A teraz przestań nadmiernie się przejmować i chodźmy coś ukraść! Co ty na partnerze?

Wyciągnął wolną rękę, aby przybić z nią żółwika. Morticia wciąż była zaskoczona nagłą troską. Po chwili wahania przybiła mu żółwika.

- O-okay. Zróbmy to!

Na jej zmęczonej twarzy pojawił się promienny uśmiech. Miała nadzieje zostać jeszcze przy Ricku, ale ten nagle obejmującą ją ręką klepnął ją w tył głowy i kazał się nie ociągać. Nawet będąc troskliwym, wciąż był Rickiem nieukazującym uczuć i dupkiem. Morticia ziewnęła lekko. Mimo nagłego przypływu energii wiedziała, że za jakąś godzinę znów będzie śpiąca. Była przyzwyczajona, aby spać po trzy godziny dziennie i wstawać o dziwnych porach.

Morticia po kilku miesiącach spędzonych z Rickiem, czasem przez większość swojego czasu, udało jej się trochę go rozgryźć. A przynajmniej bardziej pijanego Ricka. Udało jej się określić poziomy jego upojenia alkoholowego i odurzenia narkotykami, które pojawiały się zawsze w tej kolejności, rzadko się obniżały, a czasem jeden był pominięty.

Poziom Pierwszy: Początek. Jak zawsze zaczyna się euforią, wpadaniem na dziwne pomysły, lekką zaburzoną koordynacją ruchów, myślenia i mowy. W pojedynczych przypadkach na tym się kończyło, szczególnie jeśli pił z córką w domu.

Poziom Drugi: Nie Jest Sobą. Mama zawsze powtarzała jej, że pijani ludzie dzielą się na dwa typy. Ci, którzy stają się kimś innym lub ukazują swoją prawdziwą naturę. Morticia stwierdziła, że Rick jest pierwszym typem. Mimo że go lubiła, to nie wyobrażała sobie, że w środku martwi się czymś więcej niż własnymi interesami, mógł powiedzieć coś miłego lub był zbytnio kochający. Raczej martwienie się i bycie miłym było grą aktorską. Dodatkowo na tym poziomie włączał mu się język hiszpański (czasem, będąc niepijanym, mówił w tym języku w pewnych okolicznościach), coraz bardziej miał problemy z mową, równowagą i ruchami oraz zaczynał mówić o dziwnych rzeczach związanych z polityką Ziemi i innych planet. Morticia dzięki temu wiedziała prawie wszystko o Izraelu, sytuacji na Senice czy Thin (nawet jeśli nigdy nie słyszała o tych planetach). Czasem Rick słyszał jakiś głos, ale Morticia miała pewność, że to nie głos rozsądku. Czasem ten głos słyszał na Poziomie Pierwszym, ale na pewno na Poziomie Trzecim.

Zwykle na tym się kończyło i następował Poziom Czwarty: Zgon. Ale czasem pojawiał się Poziom Trzeci. Na szczęście rzadko, ale był najbardziej niebezpieczny i prawie niemożliwy do kontroli.

Poziom Trzeci: Uciekaj Jeśli Chcesz Żyć.

Poziom Trzeci pojawiał się w zależności od tego, co pił i ćpał Rick oraz od jego emocji w czasie odurzania się. Jeśli nie udało się mu ominąć ten poziom, to zaczynał być nadmiernie emocjonalny, pił coraz więcej, mówił niezrozumiałe rzeczy i wpadał na coraz to bardziej niebezpieczne pomysły jak zbudowanie bomby lub chęci zabicia kota sąsiadki nazywając go “dziełem szatana”, nawet jeśli normalnie lubił koty. Miał trudności z chodzeniem i przetwarzaniem podstawowych informacji. Nawet jeśli ten stan trwał niezbyt wiele czasu, to mogła być to ostatnia chwila życia osób będących w pobliżu, w mieście, na planecie lub galaktyce. Jak się obudził, to kompletnie nic nie pamiętał.

Teraz Rick na szczęście był daleki od tego poziomu. Prawdopodobnie doszedłby do niego, gdyby miał przy sobie teraz swoją piersiówkę lub kolejną butelkę albo kilka. Jednak na drodze stało dużo straganów, w tym z alkoholem. W pewnym momencie wyciągnął jakąś małą monetę z kieszeni fartucha, rzucił kupcowi i wziął z wystawy jakiś trunek, nawet się nie zatrzymując na chwilę. Już chciał otworzyć butelkę, ale Morticia natychmiast mu ją wyrwała bez problemu.

- Nienienienienienie Rick! Żadnego picia!

- C-co?! K-kim jesteś, aby mi mówić, co mam robić, gówniarzu?!

- Jak chciałeś niańki, która zajmie się tobą jak się totalnie upijesz, to zadzwoniłeś pod zły numer! Fajna mi “niespodzianka”…

- Teraz to pieprzysz głupoty. Zabrałem cię, bo myślę, że jesteś wystarczająco wyszkolona na coraz to kolejne niebezpieczne przygody ze mną. Nie zabrałbym cię gdziekolwiek, gdybym nie był tego pewien. Poza tym nie potrzebuję niańki.

Morticia prychnęła pod nosem.

- Powiedz to, jak znów zbudujesz bombę neutronową.

- Co tam znowu mówisz pod nosem?

- Niiic. Kompletnie nic.

Ostatnie słowa wypowiedziała z kompletnym spokojem. Była całkowicie pochłonięta myślą, że dziadek Rick uważa, że jest gotowa na kolejne przygody. Co prawda podobało jej się pomaganie mu w garażu i wyprawianie się na inne planety, ale to o podróży do innych wymiarów najbardziej marzyła. Wyciągnęła dłoń, by oddać mu butelkę. Na jej twarzy pojawił się lekki rumieniec.

- Dobra masz. Ale jak się bardziej schlejesz, to nie będę ratować ci tyłka.

- Ta, zwykle to ja ratuję twój kościsty tyłek. I oddawaj to! T-to nie jest twoje, ja za to zapłaciłem! W końcu jesteśmy na miejscu.

Zatrzymał się i pokazał palcem na jedno ze stoisk na drugiej stronie skrzyżowania. Starszy facet sprzedawał jakieś części do maszyn lub podobnych rzeczy.

- Plan jest prosty. Widzisz te pudła leżące koło straganu na kupce? Chcę je. Ja zagaduję tego frajera, ty bierzesz tyle, ile zdołasz. Potem uciekamy, zanim się ktoś zorientuje i idziemy na śniadanie. Wystarczy jeden karton, ale jak uda ci się udźwignąć więcej, to będę miał zapas na jakiś czas. A teraz cho-…

Morticia natychmiast pociągnęła go za rękaw. Nie była zadowolona tym planem.

- N-nie tak szybko. Nie możesz tak po prostu kraść rzeczy, bo ci się tak podoba. I musisz mi powiedzieć, co tam jest. Ostatnim razem jak coś dla ciebie ukradłam, to okazało się to jajem jakiegoś niebezpiecznego ptaszyska, który był pupilkiem gangu międzyplanetarnego. Masz mi powiedzieć, co tam jest albo… Albo… Powiem mamie, że znowu się nie wysypiam.

Rick głośno jęknął z poirytowania. Ostatnią rzeczą, jaką pragnął to konfrontacja z Beth. Jeszcze dzieciak coraz bardziej zaczynał go denerwować. Kilka osób dziwnie na niego spojrzało.

- Po pierwsze: przestań wymieniać ten argument, dlaczego nie chcesz gdzieś iść lub coś zrobić. Nie bądź małym dzieckiem. Ile ty masz lat? Po drugie: to nie ja kradnę tylko ty. Ja tylko rozmawiam z idiotą, który zaraz zostanie okradziony. Po trzecie: w pudłach są niesprawne, według ich, kable, procesory, chipy i inne gówna, które mi się przydadzą. W innym wypadku pójdą na śmietnik. A nie chcesz grzebać w ich śmietniku, uwierz mi. Jeśli jednak podejdę i będę chciał zabrać choć jedno pudło, to będzie mi kazał zapłacić. To jest dopiero prawdziwa kradzież.

- Rick, widzę tabliczkę z ceną. Jeśli się nie mylę, to jeden karton kosztuje tyle, co twój alkohol, jedną monetę.

Rick spojrzał na nią swoim oskarżycielskim wzrokiem, ale dziewczyna nie odwróciła wzroku. Starała się być jak najbardziej przekonująca, że jest pewna siebie. Dopiero po minucie zrobiła się trochę czerwienić. Rumieniec stawał się coraz większy, więc odwróciła wzrok.

- D-dobra, zrobię to… Ty-tylko przestań się tak na mnie gapić…

Uśmiech zwycięstwa pojawił się na jego twarzy. Odwrócił się i zaczął iść, a dziewczyna podążyła grzecznie za nim. Wciąż była zarumieniona.

- To będzie proste. Użyjesz jedną ze swoich zdolności: bycia szybką i zwinną i będzie po spawie. I tak zmarnowaliśmy tutaj za dużo czasu.

- Taaa, bo mam coś w sobie poza bycia zwinną i posiadania tych kamuflujących fal mózgowych.

- Znowu sama obniżasz swoją wartość. Później się nie dziw, że ktoś mówi ci, że jesteś słaba czy coś.

- A-ale taka jest prawda… Dobra, więc powiedz co takiego mam, że tak twierdzisz. No, może co we mnie lubisz, jeśli coś takiego w ogóle istnieje…

Rick popatrzył w bok i wziął łyka ze swojej butelki. Lekko nadął jeden policzek, a drugi przegryzł, zanim się cicho odezwał.

- Tienes una linda sonrisa… A TERAZ PRZESTAŃ ZADAWAĆ GŁUPIE PYTANIA I IDŹ PO TE ŚMIECI!

Odszedł od niej, zanim spytała się, co to oznacza. Kurde, było trzeba wybrać język hiszpański, a nie francuski. Co prawda znała trochę język hiszpański, ale tylko podstawowe zdania i słowa. Raczej mogłaby przetłumaczyć tekst pisany niż wymówione słowa. Przynajmniej wiedziała, że Rick, nawet nie będąc pijanym, czasem nazywał ją aniołem, światłem, czy jakoś podobnie. Kilka razy mówił coś o lama genela czy jakoś tak podczas Poziomu Trzeciego. Oczywiście do innych członków rodziny też czasem powiedział coś miłego. Gdy Summer potrzebowała pomocy lub wsparcia, stawała się SumSum, a Beth standardowo była kochanie, skarbie. Nawet Jerry czasem nie był nazywany idiotą.

Morticia przez chwilę stała w miejscu, próbując zapamiętać słowa Ricka, ale kiedy zdała sobie sprawę, że już zaczął rozmawiać z facetem, oczywiście pijąc przy tym, postanowiła olać to i wykonać przydzielone zadanie. Pomyślała, że i tak pewnie nie był to komplement.

Rick miał rację, kiedy powiedział, że jeśli będzie zachowywać się normalnie, to ludzie nie będą zwracać na nią uwagę. Nawet jeśli ma na sobie piżamę. Zauważyła, że kilka dzieciaków ma na sobie luźne koszule czy krótkie spodnie. Nawet niektórzy dorośli nie mieli butów. Morticia bez problemu wmieszała się w tłum idący dalej wzdłuż coraz to kolejnych straganów. Przeszła kilka metrów, zanim weszła w tłum idący w przeciwną stronę. Minęła parę wystaw i weszła między nie. Niektórzy ludzie tak robili, aby wejść między budynki i przejść do innej ulicy. Dlatego też nikt nie zwrócił uwagi, kiedy Morticia szła za stoiskami przy domach. Dodatkowym atutem był jej mały wzrost. Kiedy była między straganem z jedzeniem a tym, który ją interesuję, przykucnęła. Pudła leżały w kupce, koło siebie i na siebie, zaraz przed stołem z jakimś starym obrusem. Były różnej wielkości, małe mieszczące się dłoniach i odrobinę większe, jak te, które trzyma się pod łóżkiem. Morticia przyciągnęła do siebie jeden stos. To było proste. Przyciągnęła do siebie kolejne. Miała już siedem pudełek. Zrobiła z nich dwie wieże i się podniosła. Zabrała je z trudem, ale udało jej się nie puścić je i narobić hałasu. Chciała już uciec skąd tak jak tu przyszła, ale usłyszała krzyk z drugiej strony drogi.

- STAĆ! POLICJA!

- Oh, geez… O kurde…

Pięciu mężczyzn w jasnobrązowym poncho celowało w nią bronią przypominającą starą wiertarkę. Jeden z nich strzelił ostrzegawczo w niebo. Niektórzy z obecnych krzyknęło i upadło na ziemię. Policjanci mieli czysty strzał, ale Morticia była szybsza. Uciekła wzdłuż ulicy, przeskakując nad leżącymi ludźmi. Jedną ręką podtrzymywała kartony od dołu, a drugą starała się, aby jej nie wypadły. Poczuła, że coś ją drasnęło w bok i poczuła gorąc oraz lekkie pieczenie. Na szczęście ból był mały, jakby komar ją ukąsił, a ona zaczęła to drapać. Spojrzała w bok i zobaczyła, że koniec jej koszulki jest spalony. Policjant znów strzelił. Akurat tym razem widziała promień, który trafił w jej nagą skórę pod rękawem koszulki. W tym wypadku pojawiła się malutka rysa i odrobina krwi. Znów nie było bólu, tylko lekkie ukłucie. Znów ją trafili dwa razy. Morticia była wcześniej kilka razy draśnięta i wiedziała, co powinna czuć.

- Nie zwalniaj gł-UUURP-upia!

Spojrzała w bok i zobaczyła, że Rick trochę ją wyprzedził. Był podobnie poharatany jak ona.

- Rick! Zabiję cię! Czemu mi nie powiedziałeś, że mają tu policję?! I dlaczego ich broń jest taka chujowa?!

Była wściekła, zmęczona i krwawiła. Przynajmniej trochę ich wyprzedzili i skręcili w inną ulicę. Ludzie ustępowali im z drogi. Na szczęście nikt nie próbował ich powstrzymać.

- T-to oczywiste, że moją tu jakieś stróże prawa! C-co ty sobie myślisz?! TERAZ W LEWO! Z DROGI LUDZIE! Myślisz, że co?! T-to nie jest apokaliptyczny świat! To normalna cywilizacja z ludźmi żyjących w trudnych warunkach!

- O-o-o naprawdę, Rick?! Mają tu też sądy czy zastrzelą nas tu na ulicy?!

Znowu skręcili w kolejną ulicę, Tym razem było tu znacznie mniej ludzi.

- DOBRA! Mają tutaj trochę brutalniejsze prawo, ale hej! Mają tutaj trudne warunki!

Wziął od niej jedno małe pudełko, odwrócił się i rzucił je. Trafiło w głowę policjanta, który pojawił się z bocznej uliczki.

- WOW! Prosto w łeb! W-widziałaś to, Morticia?!

- Rick, ja tu próbuję przeżyć! P-przestań biegać tyłem!

- Jak określiłaś, mają tu chujową broń. Dla nas! Ich skóra jest jakieś dziesięć bardziej delikatna podobnie jak ubrania. P-póki nie trafią cię w oko, to nic ci nie będzie.

Nie pocieszało to zbytnio dziewczynę, ale lepsze to niż zostać zastrzelonym i wykrwawić się w obcym wymiarze. Przed sobą zobaczyła konia, który był odwrócony tyłem do drogi. Bez problemu mogli go wyminąć, tak aby nie zostać kopniętym. Morticia zobaczyła, że coś je przy jednym ze stoisk, a koło niego stał wielki dzban. Wpadła na pewien pomysł.

- Teraz ja! Bierz pudła!

Bez problemu to zrobił i zostawił jej jedno mniejsze. Kiedy minęli konia Morticia odwróciła się i podskoczyła. W skoku rzuciła w dzban na stoisku. Dzban przechylił się i spadł. Koń przestraszył się i zrobił kilka kroków w tył. W tym momencie przebiegli koło niego dwaj policjanci. Koń znów się przestraszył i kopnął ich w bok.

- Ha! I co ty na to, Goldberg?!

- I-i co, jednak podoba się ci się tutaj?!

- Co? Właśnie ktoś nas goni i próbuje nas zabić!

- Zdarza się to przynajmniej dwa razy w tygodniu! Chodzi mi czy podoba ci się ogólnie przygoda!

Zaskoczyło ją to, ale odpowiedziała. Była bardzo zadowolona z przygody. Wciąż biegnąć zaczęła krzyczeć z uniesionymi rękami i zamkniętymi oczami.

- Jeszcze pytasz?! Oczywiście, że tak! Właśnie załatwiłam dwóch gości za pomocą pudełka! Uwielbiam przygody…

Poczuła, że przechodzi przez portal.

- …z tobą…

Natychmiast się zatrzymała zdziwiona i otwarła oczy. Tym razem była z Rickiem na chodniku jakiegoś futurystycznego miasta. Poczuła, jak wzbiera w niej się gniew. Zaczęła mówić cicho.

- Rick… Przez ten cały czas… Mogliśmy się TELEPORTOWAĆ?!

Odwróciła się do niego, a ten był z czegoś bardzo zadowolony. Jego uśmieszek wcale nie uspakajał ją tylko coraz bardziej drażnić.

-To tak. Ale co to za zabawa, jeśli można zrobić coś tak niebezpiecznego? Przecież nie powiesz, że nie podobało ci się.

Na początku chciała go uderzyć. Po sekundzie nakrzyczeć. Po chwili zamysłu wybuchła śmiechem.

- Hahaha... Nie teleportowałeś nas… Hahaha… Ponieważ-ponieważ… Chciałeś usłyszeć, że podoba mi się przygoda!

- C-co? Wcale, że nie…

- A-a-a właśnie, że tak! Oh no weź! Dobrze wiem, że lubisz spędzać ze mną czas. Inaczej nigdy nie wziąłbyś mnie gdziekolwiek.

Skrzyżowała ramiona i spojrzała na niego swoim pewnym siebie wzrokiem. Tym razem na jej twarzy pojawił się uśmieszek.

- Nie próbuj ze mną pogrywać, Sanchez.

Na twarzy Ricka pojawiła się mieszanina gniewu i zawstydzenia. Wcisnął w ręce Morticii dwa pudła.

- Tak chcesz się bawić, Smith? Jakbyś zapomniała to niezbyt obchodzi mnie twoja opinia.

- O tak? Jakby tak było, to byś mnie nie pytał o zdanie na początku i kilka minut temu. Sam też stwierdziłeś, że zmarnowaliśmy już dużo czasu w tamtym wymiarze. Ja już dobrze wiem, że mógłbyś zrezygnować z tych pudeł, jakby coś mi się stało. Jakbyś zapomniał, spędziliśmy razem kilka miesięcy. I jakbyś zapomniał, to sam mnie kiedyś pytałeś, czy chciałabym być twoim wspólnikiem. Dobrze wiesz o tym.

Ostatni argument pogrążył Ricka. W końcu wybuchnął.

- Dobra! Wygrałaś! Naprawdę jesteś małym gnojkiem! A teraz chodź!

Morticia wciąż chichocząc, podążyła za nim. Spojrzała na otoczenie. Miała wrażenie, że jest w przyszłości. Budynki były wysokie, wszystko było jasne i czyste, ludzie wyglądali w miarę normalnie, ale Morticia stwierdziła, że wszyscy wyglądali młodo i pięknie. Robiło się powoli jasno.

- C-co to za miejsce, dziadku Rick? To chyba nie jest nasz wymiar.

- Racja. To jeden z wymiarów, gdzie medycyna mocno poszła do przodu. Wymyślili nawet lek na niestarzenie się. Mają apteki na każdym rogu.

- Ale co my tutaj robimy?

- Popatrz tylko na nas. Mamy spalone ubrania i kilka ran na ciele. A ty powoli wyglądasz, jakbyś miała zasnąć. Nie wrócimy do domu w takim stanie. Idziemy znaleźć coś do uleczenia nas.

Wszedł do jakiejś apteki, a dziewczyna weszła za nim. W środku było kilka regałów z maściami, strzykawkami, tabletkami i różnymi innymi przyrządami. Przy drzwiach znajdowała się młoda dziewczyna za kasą fiskalną, która przywitała się z uśmiechem. Rick i Morticia położyli swoje pudła na ladzie, kiedy do niej podeszli.

- Witam państwa, w czym mogę pomóc?

- Coś na szybkie leczenie, dwa razy.

- W tym tygodniu mamy promocje, cztery w cenie trzech - powiedziała, wyciągając za lady strzykawki z płynem.

- Biorę.

Wyciągnął z kieszeni zwinięty banknot i podał jej. Od razu Morticia wzięła jedną strzykawkę i wstrzyknęła sobie płyn w żyłę. Nie było to zbyt przyjemne, ale od razu poczuła efekty. Wszystko przestało ją boleć, rany zaczęły goić się na jej oczach i tryskała energią. Rick zrobił to samo.

- Proszę o nieużywaniu kolejnej dawki w ciągu dwóch godzin. Wszelkie informacje są z tyłu - zaczęła instruować ich ekspedientka, podczas gdy się leczyli. - Przez pół godziny możecie nie czuć żadnych bodźców zewnętrznych, jeśli to jeden z waszych pierwszych razów używania serum na regeneracje. Ale na pewno przez następne sześć-osiem godzin możecie nie czuć bólu. Przez następną godzinę, jeśli stracicie jakąś część ciała, to powinna odrosnąć dość szybko.

Morticia westchnęła z ulgą. Nigdy nie czuła się lepiej. Niezbyt słuchała sprzedawczynie, docierały do niej tylko pojedyncze słowa.

- Wow, to jest ekstra! Dobra, wracamy do domu? Ten cały lek chyba nie sprawia, że przestajemy być głodni.

Rick wyciągnął z kieszeni trunek, który kupił w poprzednim wymiarze.

- Racja. Zbliża się pora śniadania, a dziś twoja mama robi jajecznice… Hej, oddawaj to!

Nastolatka zabrała mu natychmiast butelkę. Rzuciła ją na podłogę, a ta się rozbiła. Była tylko w połowie wypita. Morticia miała już dość pijącego Ricka.

- Stop! Jeszcze wpadniesz na kolejny dziwny pomysł i gdzieś mnie zaciągniesz! Wracamy do domu! Nie pijesz więcej! Jeszcze będziesz wchodził na kolejny poziom swojego upojenia alkoholowego!

- O czym ty mówisz? Nie jestem pijany. Przynajmniej nie bardziej niż zwykle... Okay, okay, może trochę na początku, ale jak chcę, to umiem dość szybko wytrzeźwieć, szczególnie jak słyszę ten głupi głos w mojej głowie. I jeszcze coś by ci się stało… I co ty sobie wyobrażasz? Myślisz, że co? Nie wybaczyłbym so-… Co ja bym powiedział twojej mamie, jakbyś była cała we krwi lub bez ręki?

Morticia zgłupiała.

- Ale… Ale… - Przecież zachowywał się tak, jakby był już na Poziomie Drugim. - Przecież zachowywałeś się tak jak, wtedy kiedy jesteś pijany! Wchodzisz do mojego pokoju w ciągu nocy, ciągniesz mnie na przygodę, mówisz dziwne rzeczy… Normalnie się tak się nie zachowujesz.

Teraz Rick zgłupiał.

- A-a-a przez twój mały móżdżek przeszła myśl, że może się ekscytowałem, że zabieram cię gdzieś ze sobą? Może lubię spędzać z tobą czas? Albo cię lubię? D-dobrze wiesz, że wiem, że chciałaś iść do innego wymiaru i to była ta niespodzianka.

- N-naprawdę? Lubisz zabierać mnie gdzieś ze sobą?

- Właśnie to powiedziałem. A teraz bierzemy to, co nam zostało i wracamy. Jeszcze będę miał nieprzyjemną pogadankę z twoimi rodzicami.

- Już sobie wyobrażam, co będzie, jak wrócimy - Morticia wiedziała, że nic więcej z Ricka nie wyciągnie. I tak powiedział dzisiaj więcej miłych słów niż zawsze. Dziewczyna przynajmniej mogła mieć pewność, że były szczere. Może poprzednie też były. Wolała o tym nie myśleć tylko żyć tą chwilą i się śmiać. - Wrócimy do domu i będzie: “O nie! Co się stało?! Wszystko w porządku?!”.

- Dobre! I-i wtedy mówisz: “To nic takiego. Tylko policja nas goniła i do nas strzelała. To się dzieje przynajmniej dwa razy w tygodniu. A teraz idę się przebrać.”. A twój ojciec powie swoje klasyczne: “Że co proszę?”.

Morticia i Rick, śmiejąc się z tego, przybyli sobie piątkę. Rodzice Morticii byli przewidywalni, szczególnie Jerry. Morticię rozbawiło szczególnie, to jak jej dziadek umiał naśladować jej sposób mówienia i jej taty. Wzięli pudła z lady, a Rick wyjął z kieszeni portal gun. Morticia kontynuowała nabijanie się z zachowań swoich rodziców.

- Daję sobie rękę uciąć, że będziesz miał przechlapane… A jak nie to przynajmniej mi odrośnie!

- W końcu nauczyłaś się tworzyć żarty z sytuacji! A teraz kierunek śniadanie! A-a później pójdziemy na kolejną przygodę! I jeszcze kolejną! I tak przez 100 lat!

- Forever!

Ekspedientka przyglądała im się ze spokojem, zaciekawieniem i ze zdziwieniem. Niezbyt wiedziała, o czym rozmawiali, ale uważała, że nawet jak się kłócili, to wyglądali razem strasznie słodko. W końcu wyszli z apteki, wciąż się śmiejąc, ale nie drzwiami tylko przez coś, co wyglądało na portal. Dziewczyna spojrzała na banknot, zanim włożyła go do kasy, aby pójść posprzątać po nich. Banknot okazał się studolarówką z Monopoly.

Kurde.

***

Rick w końcu był sam w domu. Beth i Morticia zaraz po śniadaniu poszły do pracy i szkoły, a Jerry niedługo później wyszedł, bo musiał coś załatwić. Przynajmniej było cicho i mógł się skupić na przeglądaniu swoich zdobyczy. Nie było to nic niezwykłego, ale od zawsze budował swoje wynalazki z podobnych śmieci. Dawało to więcej satysfakcji niż budowa z profesjonalnego sprzętu. Myślami przeniósł się do dzisiejszej nocy. Było bardzo zabawnie, ale najważniejsze było to, że Morticii się podobało. Skoro zwykła podróż po zdobycie sprzętu tak ją ekscytowała, to inne popaprane rzeczy na pewno też się jej spodobają. Pomyślał o niej i bez problemu przypomniał sobie jej twarze z dzisiaj. Tą strasznie czerwoną z zakłopotania, tą przedstawiającą złość, tą z pewnym siebie uśmiechem, tą z delikatnym uśmiechem... Cholerny dzieciak. Totalnie mnie dzisiaj przejrzał.

Postarał się zmyć z twarzy rumieniec. Odłożył pudła koło kilku innych, w których trzymał niedokończone wynalazki lub te małe, aby nigdzie się nie zgubiły. Wyciągnął z kieszeni telefon i puścił pierwszą lepszą piosenkę. Usiadł na swoim stanowisku pracy i zaczął kończyć jeden ze swoich projektów. Zważywszy, że był sam, zaczął głośno śpiewać.

Naczelnik zorganizował imprezę w miejscowym pierdlu

Więzienna kapela była tam i zaczęła zawodzić

Kapela skakała i winni zaczęli bujać się

Powinieneś usłyszeć tamtych powalonych kryminalistów śpiew

Muzyka została przerwana przez przychodzące połączenie. Rick przeklął i zobaczył, kto dzwoni. Na szczęście nie był to Jerry tylko jego poprzedni klient. Nie przerywając pracy włączył tryb głośnomówiący.

- Czego znowu chcesz? Jestem zajęty.

- Miły jak zwykle. Słuchaj, pamiętasz jak mówiłem ci o tym gościu co ma plantacje Raelmev, ten z innego wymiaru co potrzebuje uranu?

- Co z nim? Chce się spotkać w najbliższym czasie?

- Yep. Twierdzi, że to pilne i chce to na dzisiaj.

- Powaliło go. Dobra... Tam, gdzie zawsze w porze lunchu? W B-45 czy innym wymiarze?

- B-45. Usiać tam gdzie zwykle. W jego wymiarze szczególnie lubią te filmy... Ojciec Chrzestny i Pulp Fiction. On powie tę kwestie ze FBI ty o Los Angeles tak jak dwa spotkania temu z tym gościem z wymiaru wściekłych os. Jak chcesz to zamów sobie coś do zjedzenia.

- Kto ustalał te hasła? Cytaty z filmów to durne hasła. Dobra, powiedz mu, że będę z uranem, a on ma przynieść ustaloną wcześniej ilość liści Raelmev. Mam nadzieje, że to dobry towar.

- Okay. Tylko bądź tam. Kończę, dzwonienie do twojego wymiaru jest strasznie drogie.

- Co ty nie powiesz, Lien?

Rick rozłączył się i odszedł od swojego wynalazku. Z jednej z szafek wyciągnął niezniszczalną walizkę, kajdanki na wszelki wypadek i jeden z kluczy. Z innej szafki wyciągnął złożony płaszcz i fedorę, który pożyczył kiedyś od swojego znajomego Ricka. Skoro miał iść do B-45 wolał jakoś wtopić się w tłum. Przez przypadek wypadł mu mniejszy, taki sam kapelusz. Bez zastanowienia wyciągnął drugi płaszcz do kompletu. Spojrzał na zegarek, za chwilę Morticia powinna mieć matmę. W końcu, co się może stać? Najwyżej wypiję najlepszy milkshake w historii multiversum.

[storialco-blog]

Siapa yang tidak tahu tokoh Galih dan Ratna?

Pada tahun 1979, Galih dan Ratna adalah sepasang muda-mudi yang kemudian menjadi idola di zamannya. Galih diperankan oleh Rano Karno (kini 55 tahun) dan Ratna oleh Yessy Gusman (53 tahun). Mereka beradu akting dalam film Gita Cinta Dari SMA yang kemudian juga dibuatkan sekuelnya: Puspa Indah Taman Hati.

Film Gita Cinta dari SMA merupakan adaptasi dari novel berjudul sama karya Eddy D. Iskandar yang terbit setahun sebelumnya. Ceritanya sederhana, mengenai sepasang anak SMA yang cintanya terhalang oleh perbedaan kultur dan latar belakang. Galih orang Sunda, sementara Ratna orang Jawa. Orang tua Ratna juga telah menjodohkan putrinya dengan calon insinyur, membuat mereka semakin sulit bersatu.

Nah! Kabar baiknya, Film Gita Cinta Dari SMA ini bakal muncul lagi di versi masa kini dengan bintang pendatang baru Refal Hady dan penyanyi Sheryl Sheinafia dalam film berjudul Galih dan Ratna, loh! Kamu mau nonton film Galih dan Ratna sekaligus menikmati momen romantis bersama pasangan enggak?

Jangan khawatir! Kali ini, Storial bekerja sama dengan 3600 Synergy Production mengadakan kompetisi menulis fiksi-penggemar alias Fanfiction Writing Competition yang berhadiah tiket Gala Premiere untuk 2 pemenang bersama pasangan. Eits, bukan hanya itu! Hadiah bonusnya, pemenang juga akan mendapat CD Soundtrack film Galih dan Ratna. Buat yang mau ikutan, simak ketentuan menulis berikut.

Ketentuan menulis:

Buatlah sebuah cerita fiksi-penggemar atau fanfiction, dengan panjang cerita maksimal 750 kata.

Tulisan harus merupakan tulisan asli, bukan hasil plagiasi, saduran, atau terjemahan.

Tulisan harus disubmit di Storial, dengan membuat dan menerbitkan buku baru. Sebelum submit cerita, pastikan kamu sudah bergabung atau mendaftar jadi member di Storial. Cara bergabung: http://blog.storial.co/post/137326614346/cara-bergabung-di-storial-1-buka-wwwstorialco Member baru? Kesulitan dan bingung dalam submit cerita di Storial, silakan pelajari cara submit tulisan berikut: http://blog.storial.co/post/141236920586/bikin-buku-di-storial-yuk-ini-caranya

Tuliskan kalimat pernyataan dalam kolom Sinopsis buku:  “Cerita ini diikutsertakan dalam Fanfiction Writing Competition yang diselenggarakan oleh Storial dan 3600 Synergy Production. Dan saya menyatakan bahwa tulisan ini merupakan karya asli saya dan hanya diunggah di Storial.Co.”

Sertakan biodata yang berisi nama dan akun media sosial kamu yang aktif dan mudah dihubungi.

Masukan Kata Kunci “FilmGalihdanRatna” (disatukan, tanpa spasi).

Promosi link buku/ceritamu dengan format sebagai berikut: Kalimat promosi [link] @storialco @filmgalihratna #FilmGalihdanRatna #FFStorial

Timeline:

Periode kompetisi: 19-22 Februari 2017

Deadline: 22 Februari 2017, pukul 23.59 WIB

Pengumuman pemenang: 25 Februari 2017

Kriteria Penilaian:

Kesesuaian tema.

Keaslian ide cerita.

Keruntutan cerita.

Penggunaan dan kaidah bahasa.

Memenuhi poin-poin ‘ketentuan menulis’ yang diberikan.

Keputusan juri adalah mutlak dan tidak dapat diganggu-gugat. 

Hadiah:

Akan ada 2 Pemenang Utama yang masing-masing akan mendapatkan tiket Gala Premiere dan CD Soundtrack film Galih dan Ratna.

Pastikan kamu mengikuti ketentuan menulis yang ada, yah!

Selamat menulis~

[1dbewithmesohappily]

I Love You Like A Cup Of Tea - rozdział 17

Tytuł: I Love You Like A Cup Of Tea

Autorki: 1dbeithmesohappily & Fitbuthungry

Banner: Fitbuthungry

Paring: Larry, pobocznie Hick i Niam.

Opis: Louis i Harry od 3 lat pracują w firmie na równorzędnych stanowiskach. Louis jest zakochany w Harry’m odkąd pierwszy raz go zobaczył, ale nie ma odwagi do niego zagadać. Oprócz jego wiecznie zaczerwienionych policzków, największą przeszkodą jest Nick Grimshaw - bogaty, przystojny i towarzyski zastępca dyrektora firmy, który w każdej wolnej chwili flirtuje z Harry’m. W końcu Louis wpada na pomysł codziennego robienia lokatemu herbaty, który zmienia relacje między nimi.

Fanfiction możecie przeczytać na:

AO3 - click

Wattpad - click

Rozdział 17

Rano Louisa obudził Harry, który lekko stukał go w ramię, aby chwilę później podać mu tacę z gotowym śniadaniem.

- Nie byłem pewien, czy masz ochotę, ale zrobiłem ci tę herbatę co ostatnio. Mam nadzieję, że ci smakowała. - Harry powiedział cicho, kiedy szatyn otworzył oczy.

- A, um dzięki. Fanem herbat nie jestem, ale ta faktycznie była dobra. - odpowiedział biorąc tacę na kolana i siadając obok bruneta.

Przez chwilę jedli w milczeniu, a Louis zastanawiał się czy kiedyś w przyszłości jego poranki będą tak wyglądać codziennie, bo szczerze, nie miałby nic przeciwko temu. Mógłby nawet polubić herbatę i całkowicie odpuścić sobie kawę, tylko dlatego, że jest to ulubiony napój Harry'ego. Szatyn naprawdę nie mógł zrozumieć, co ten chłopak z nim robił.

- Mamy dziś wolny dzień, jakieś plany? - zapytał, kiedy już skończył przeżuwać swoją kanapkę.

- Właściwie to nie, możemy coś obejrzeć albo jeśli chcesz to gdzieś wyjść.

- Chyba chciałbym trochę odpocząć, wiesz cały tydzień pracowaliśmy, a jeszcze ta sprawa z Nickiem... - na te słowa brunet zmarszczył brwi.

- Właśnie, nagrałeś wtedy tę waszą rozmowę? - zapytał.

- Um, tak... - podrapał się po głowie. - Potem ci pokażę. - dodał mając nadzieję, że jednak Harry o tym zapomni.

- Dobrze, w ogóle to jak się czujesz? Nie boli cię nic? - spytał, a Louisowi zajęło chwilę, aby domyślić się o co mu chodzi, a gdy już to zrobił lekko się zarumienił.

- Harry, nie robiłem tego pierwszy raz. Naprawdę, wszystko jest w porządku. - przerwał, na chwilę nie będąc pewien, jak sformułować dalsze zdanie. - Ale to miłe, że się tak o mnie troszczysz. - dodał posyłając mu delikatny uśmiech.

- Po prostu nie chcę, żebyś się źle ze mną czuł. Jakby cokolwiek się działo, musisz mi mówić, dobrze?

- Jasne. – skinął głową.

- Chciałbym pójść się umyć, idziesz ze mną? - zapytał, a szatynowi wydawało się, że usłyszał w jego głosie niepewność, a przecież Louis zrobiłby dla niego wszystko.

- Tak, chodźmy. - odpowiedział, odstawiając tacę na szafkę obok łóżka i powoli wstał.

Harry otworzył przed nim drzwi do pomieszczenia, a następnie zdjął swoje bokserki i wszedł do kabiny, odkręcił kurek, po czym wciągnął za sobą Louisa i zamknął drzwiczki. Brunet ustawił go tyłem do siebie, tak, aby Louis znajdował się przodem do ściany. Niebieskooki usłyszał, jak Harry otworzył butelkę z płynem, a chwilę później poczuł, jak ten delikatnie przejechał palcami po jego ciele i zanurzył swoje długie palce w jego włosach, na co Louis lekko odrzucił swoją głowę w tył, a Harry przysunął się bliżej. Szatyn odwrócił się w jego stronę, po czym sam biorąc szampon i stając na palcach powtórzył ruchy zielonookiego, który po chwili go objął i przyciągnął bliżej siebie. Louis przejechał swoimi dłońmi wzdłuż ciała bruneta, co wywołało mały dreszcz u wyższego. Po chwili Harry pociągnął ich pod strumień wody, aby mogli spłukać pianę i sięgnął po żel pod prysznic. Nabrał trochę na dłonie, po czym rozsmarował je na nich, a chwilę później przyciągnął Louisa, aby delikatnie wetrzeć w niego płyn, czyszcząc go. Kiedy skończył, przycisnął swoje usta do czoła Louisa i obaj chwilę wytrzymali tę pozycję, jakby bojąc się ją przerwać. Szatyn także po chwili nabrał na rękę płynu, a kiedy skończył myć Harry'ego, oboje wrócili pod natrysk, aby wszystko spłukać. Wtedy Harry nachylił się do pocałunku, który Louis odwzajemnił.

Louis nie czuł w nim ani trochę pożądania i mimo tego, że oboje są nadzy, jedyne co mógł poczuć to delikatność i czułość.

Kiedy kończą, brunet wyciągnął  ich spod prysznica, a następnie podał Louisowi dwa niebieskie, puszyste ręczniki, którymi się wytarli, a kiedy nie było już na nich wody, Harry zaniósł Louisa w stronę swojego pokoju. Posadził go na swoim łóżku i rzucił mu jego plecak, z którego ten wyjął czarne bokserki i po chwili je założył, a Harry chwilę później również wyjął sobie z szafy luźne ubrania, po czym położył się obok Louisa.

- To jak, co robimy? - spytał Harry, po chwili milczenia.

- Możemy poleżeć i odpocząć, ewentualnie porozmawiać, ale po prostu nigdzie się nie ruszać? - odpowiedział pytaniem na pytanie Louis, co spowodowało lekki śmiech bruneta.

- Jeśli tego chcesz, to jasne. Tylko mógłbyś mi najpierw pokazać to nagranie? - Louis głośno przełknął ślinę, bo naprawdę myślał, że chłopak zapomniał, ale niestety nie udało się, więc po prostu skinął głową.

- Podasz mój telefon? Powinien być gdzieś na stoliku - powiedział, a Harry wyciągnął się, aby wypełnić prośbę Louisa.

Kiedy już mu go podał, dłuższą chwilę udawał że szuka odpowiedniego pliku, ale widząc, że Harry'ego to nie rusza, po prostu kliknął na właściwe video.

Przez pierwsze pół minuty właściwie było słychać tylko trzaski z kieszeni Louisa, a kiedy zaczęła się rozmowa, Harry zmarszczył brwi i ewidentnie nad czymś rozmyślał, a kiedy jeszcze doszli do momentu w którym rozmowa dotyczyła jego, to najpierw posłał dziwne spojrzenie Louisowi, a kiedy usłyszał, jak Nick spoliczkował Louisa, poruszył się i mocno zacisnął zęby.

- Co za chuj. - było jego pierwszymi słowami, po zakończeniu słuchania.

- Tak, wiem, właściwie myślałem, że jest to oczywiste - powiedział sarkastycznie szatyn.

- Czemu mi nie powiedziałeś, że rozmawialiście też o mnie? - zapytał chwilę później.

- Bo... um, nie wiem wydawało mi się to głupie i niepotrzebne. - przeczesał palcami swoje jeszcze lekko wilgotne włosy. - Przepraszam.

- Louis, prosiłem ci, żebyś mówił mi takie rzeczy, przecież wiesz, że chcę dla ciebie dobrze. - dodał.

- Tak wiem, ale ja naprawdę nie chcę ci robić problemów. Przecież mogę dać sobie radę sam, a nie zawracać ci głowę.

- Nie zawracałbyś. - powiedział stanowczo. - Poza tym uważam, że powinieneś pokazać to naszemu szefowi. Nick nie ma prawa cię tak traktować, ani wtrącać swojego życia towarzyskiego do pracy.

- Myślisz, że to coś da? - spytał niebieskooki, przysuwając się w stronę Harry'ego i utrzymując z nim kontakt wzrokowy.

- Jestem pewien. - odpowiedział lekko obejmując go ramieniem i przysuwając go jeszcze bliżej, na co mniejszy wtulił twarz w jego szyję.

- W takim razie w poniedziałek pójdę z tym nagraniem.

- Pójść z tobą? - w jego tonie wyraźnie czuć było troskę.

- Nie trzeba, będziesz miał swoje sprawy.

- Dobrze - powiedział, po czym pogrążyli się w dość przyjemnej ciszy, a kiedy Harry chciał po jakimś czasie ją przerwać, zorientował się, że mniejszy chłopak usnął.

- Musiałeś być naprawdę bardzo zmęczony. - wyszeptał Harry całując go w czoło, sam opierając głowę o jego głowę i przysypiając.

*

Obudził się koło 16, a jako, że Louis nadal spał postanowił przygotować mu jakiś dobry obiad, aby kiedy się obudzi mógł liczyć na coś do jedzenia. Kiedy skończył, wrócił do pokoju, aby usiąść przy Louisie i poczytać książkę, ale nie zdążył przeczytać nawet dwóch stron, gdy poczuł,  że niebieskooki podnosi głowę.

- Śpiący królewicz wreszcie się obudził. - powiedział z uśmiechem, na co Louis zabawnie zmarszczył nosek, a uśmiech Harry'ego powiększył się jeszcze bardziej.

- Która godzina? - zapytał szatyn przeciągając się.

- Prawie 17, jesteś głodny?

- Bardzo. – pokiwał ochoczo głową.

- To dobrze, bo zrobiłem ciasto na naleśniki, więc mogę zaraz je usmażyć. - powiedział Harry, odkładając książkę i podnosząc się.

- Pomogę ci - zadeklarował Louis, na co Harry uniósł brwi. - Czuję się źle, kiedy ty wszystko robisz. - dodał po chwili.

- Jesteś moim gościem, to chyba normalne. Ale jeśli chcesz mi pomóc to zapraszam. - odrzekł kierując się w stronę kuchni, a Louis podążył za nim.

- To co mam robić?

- Umówmy się, że będziesz smarował gotowe naleśniki, ok? Z czym chcesz? – spytał, otwierając lodówkę.

- Z nutellą. - odpowiedział po krótkim zastanowieniu, na co Harry roześmiał się pod nosem, bo to było takie oczywiste.

- W takim razie jest w tej górnej szafce po lewej. – wskazał na nią.

- Nie dosięgnę tam - powiedział, a Harry znowu zaśmiał się i po prostu podał mu słoik.

- Dzięki. - Louis obrócił się do niego przodem i cmoknął delikatnie jego usta.

Harry skinął głową i rozgrzał patelnię, a potem wylewał powoli na nią ciasto. Gotowe naleśniki wykładał na talerz, gdzie po chwili Louis wysmarowywał je Nutellą.

- Nie podjadaj. - zaśmiał się Harry, zauważając jak Louis zanurza palec w Nutelli, a potem oblizuje.

- Po prostu jestem głodny. - zachichotał i znowu zanurzył palec w kremie, po czym dotknął nim nosa Harry'ego.

- Louis! - pisnął Harry, zezując na swój nos. - Wyczyść to. - skrzyżował ręce na piersi.

- Nie. - szatyn zachichotał niczym złośliwy skrzat, przyciskając słoik Nutelli do swojej piersi.

- Tomlinson...

- Tak mam na nazwisko, ale równie pięknie z moim imieniem brzmiałoby Styles. - uśmiechał się głupkowato, a potem zarumienił.

- Czy ty... Uh znowu ze mną flirtujesz i myślisz, że ci odpuszczę! Zmyj to albo... - nie dokończył, bo poczuł mokry język Louisa na swoim nosie.

Szatyn zlizał dokładnie krem, zasysając delikatnie jego nos i spojrzał w oczy Harry'ego, zagryzając dolną wargę.

- Już nie denerwuj się tak, złość piękności szkodzi. - musnął delikatnie kącik jego ust.

- Wiesz, nigdy nie myślałem, że można komuś wylizać nos w tak podniecający sposób, w jaki zrobiłeś to ty. - poruszył zabawnie brwiami. - Ale z tego co doświadczyłem, to nie tylko to dobrze wylizujesz. - uśmiechnął się cwaniacko, na co Louis zarumienił się mocno.

- Um, wybacz, że ci przerywam podrywanie mnie, ale chyba coś ci się pali. - spojrzał na patelnię, na której leżał zaczynający się zwęglać naleśnik.

- Oh kurwa. - Styles chwycił szybko patelnie, zrzucając szybko naleśnika do śmietnika.

- A myślałem, że to ja jestem najgorszy w pieczeniu naleśników. - Louis zaśmiał się, siadając na blacie.

- Rozkojarzyłeś mnie ty mały, wredny gnomie. - wywrócił oczami z uśmiechem.

- Ej! Wszystko tylko nie mały! - Louis naburmuszył się.

- No już dobrze, średniego wzrostu, wredny gnomie. - zaśmiał się, robiąc kolejnego naleśnika.

Kiedy Harry usmażył wszystkie naleśniki, a Louis wysmarował je, usiedli do stołu. Zjedli je w ciszy, ocierając się o siebie stopami i posyłając sobie uśmiechy.

Po tym usiedli na kanapie i włączyli jakąś głupią komedię, którą oglądali do czasu, gdy Harry położył głowę na kolanach Louisa, a ten bawiąc się jego włosami, postanowił przerwać ciszę.

- Kiedy uświadomiłeś sobie, że jesteś gejem? - nawinął sobie jego loka na palec.

- Hmm. - zastanowił się chwilę. - W sumie to od zawsze podobali mi się chłopcy. - wzruszył ramionami. - Może i mój pierwszy pocałunek był z dziewczyną, ale gdy to robiłem, kompletnie nic nie poczułem. Po prostu kiedyś myślałem, że mężczyzna może kochać tylko i wyłącznie kobietę, więc zmuszałem się, aby je lubić. Dopiero jak miałem 16 lat to przestałem z tym walczyć i ujawniłem się. - odpowiedział z przymkniętymi oczami. - A jak było z tobą?

- Ja do 18 roku życia myślałem, że jestem hetero. - zaśmiał się cicho pod nosem. - Miałem nawet dwie dziewczyny, Hannah i Eleanor, chociaż moja mama zawsze mi mówiła, że jestem bardzo kobiecy. Dopiero na moich 18-stych urodzinach pod wpływem alkoholu pocałowałem chłopaka i spodobało mi się. - pociągnął delikatnie za loka Harry'ego. - Na studiach miałem kilku chłopaków... i kilka jednonocnych przygód, których nawet nie chcę pamiętać.

- Kto by pomyślał, że miałeś jednonocne przygody z tymi wiecznie zarumienionymi policzkami. - zaśmiał się.

- Ej! - pociągnął go mocniej za włosy.

- Nie rób tak, to mnie podnieca. - wymruczał Harry z uśmiechem.

- Zacznijmy od tego, że ciebie podnieca wszystko, co związane ze mną. - zachichotał, marszcząc delikatnie nosek i znowu pociągnął go za włosy, na co Harry jęknął ochryple.

- Louuu.

- Tak kochanie. - oblizał złośliwie usta.

- Pocałuj mnie. - położył dłoń na karku Louisa, przyciągając go do siebie.

- Jaki władczy. - zaśmiał się przy jego ustach i złączył je w gorącym pocałunku.

--------------------------------------

Jeśli przeczytałaś/eś, proszę zostaw po sobie jakąś notkę, to mnie motywuje do dalszego pisania :D

Następny rozdział >

Spis rozdziałów

[blackheartsylvia]

FANfiction Rozdział 1

Możesz tysiąc razy powiedzieć że kogoś kto mocno cię zranił że go nienawidzisz ale i tak prawda okazuję się bolesna.Siedziałam oparta o kąt łóżka ze zgiętymi kolanami, mocno skulona chciałam żeby nigdy nie wstało słońce. Trwałam w wielkim koszmarze jakim zgotowali mi mój były chłopak i moja najlepsza przyjaciółka.Zaledwie wczoraj jeden z moich znajomych wysłał mi zdjęcie na którym się całowali ni mogłam zrozumieć jak ktoś kto jest Ci najbardziej bliski może sprawić że stajesz się cieniem samego siebie. Owszem Hilary dzwoniła milion razy, pisała milion razy ale raczej nie miała pojęcia że wiem o jej romansie z Tomem.Nie mogłam pozwolić aby taki złamas jak Tom i jego poczynania pozostały bezkarne, wstałam z podłogi pełna gniewu pragnęłam zemsty. - Edi , mam prośbę - powiedziałam beznamiętnie , Edi był moim najlepszym przyjacielem i powiernikiem to on wysłał mi zdjęcie . - Słucham młoda - był jak zwykle szarmancki i wyraźnie zaintrygowany - Chcę zemsty takiej bolesnej , Edi pomóż mi - mój głos przybiera na sile - potrzebuje kogoś kto zagra mojego nowego chłopaka wiesz w klubie. - Cholera , Molly nie wiem czy to dobry pomysł wiesz że jesteś na wyższym poziomie myślenia niż ta dwójka. Miał rację , cholerną rację to był zły pomysł - Ale Mol mam dla ciebie propozycje nie do odrzucenia.Otóż lecę na Jamajkę pomóc przyjacielowi w pisaniu tekstów na płytę , wiem co potrafisz przydałabyś się mi a po za tym poukładałabyś sobie wszystko na nowo z daleka. Co ty na to ? - Mówisz poważnie ? Edi jesteś wielki , wiesz że cię kocham ? - zaśmiałam się do telefonu- tylko nie mów swojej dziewczynie. - Jasna sprawa młoda - odpowiedział rozbawiony - Masz noc aby się spakować jutro w południe przyjeżdżam po ciebie. - Dziękuję, a na ile mam się spakować? - zapytałam - Lecimy  tam na trzy miesiące Mol - mówił to w powolnym tempie każde słowo Zamarłam, trzy miesiące  a co z moim  życiem ? Zaczęłam szukać nowej pracy. Słowa utknęły mi w gardle. - Mol wiesz że taka szansa nie powtórzy się drugi raz. Molly to to ten moment - Edi miał ten dar przekonywani. Miał rację chciałam tego . Gdy rano mój budzik zadzwonił czułam się jak po porządnej imprezie z porządnym kacem. Przeciągam się  na łóżku  kiedy ktoś zadzwonił do drzwi. Nie myślałam o Edim na pewno jeszcze spał ale...po mojej głowie przebiegła ta myśl Tom .Ostrożnie podeszłam do drzwi,cała się trzęsłam nie byłam na to gotowa.stanęłam nieruchomo przed drzwiami. - Mol wiem że tam jesteś- Tak to był Tom, moje serce podeszło mi do gardła- Wiem że widziałaś , że Ed wysłał ci moje zdjęcie, Mol błagam porozmawiajmy - nie nie chciałam otwierać drzwi - Błagam wybacz mi, byłem głupi wiem że jedno przepraszam nie zmaże mojej winy ale wierz mi nie chciałem nigdy cię zranić...Mol - ton jego głosu zmienił się w błagający prawie płaczliwy moja dłoń o mało nie otwarła klamki. Rozsypywałam się na kawałki nie wiedząc co zrobić. Ostrożnie zrobiłam krok w tył miałam mętlik w głowie.Stałam jeszcze kilka minut zanim zrozumiałam że Tom odszedł spod moich drzwi, bezwładnie osunęłam się na podłogę  tak mocno pragnęłam być już daleko daleko  stąd. Nie mogłam pozwolić żeby poranna wizyta Toma zabrała mi całą radość z podróży na Jamajkę. Byłam spakowana i zdecydowanie pewna swojej decyzji. Ed przyjechał kilka minut przed jedenastą, pomagając mi w spakowaniu bagaży swoje kluczę zostawiłam u mojej sąsiadki która obiecała mi opiekować się nim do czasu mojego powrotu. - Tom był u ciebie ? - Ed wyraźnie wyczuł moją nieobecność - Tak , skąd wiesz ? - moje pytanie zabrzmiało durnie,on zawsze wie co jest  nie tak zemną. - Mol, wiem że to wszystko jest świeże ale...- urwał kiedy popatrzyłam się na niego - Ed, wiem. Cholernie mnie boli jego zdrada ale to nie może mieć wpływu na moją pracę chce skorzystać z tej możliwości. Błagam nie pytaj mnie póki co o niego. Ed pokiwał głową , resztę jazdy spędziliśmy w ciszy. Kiedy dojechaliśmy na miejsce okazało się że nasz samolot jest na osobnym pasie, dla VIPów. Był wielki  cały biały bez żadnej nazwy linii lotniczych na swoim prawym skrzydle widniał napis SYCO. Szłam za Edem powoli patrząc wokoło , powietrze było bardzo orzeźwiające. Moje serce biło z każdą sekundą bardziej i bardziej. Z każdym stopniem traciłam oddech. Gdy weszłam do środka przywitał nas tabun ludzi , każdy z nich krzyczał "ED!ED!" rozglądałam się po samolocie, był w ogromny w środku, wszechstronny. Przypominał Orient Express w wersji lotniczej : wygodne siedzenia połączone ze stoliczkami , był mini barek, piękny zdobiony dywan na środku podłogi. Przez chwile stałam wryta to wszystko było tak wielkie , tak majestatyczne. - To jest Molly , moja tekściarka na pewno pomoże Harremu w pisaniu - głos Eda wydawał się rozluźniony i wesoły kiedy to mówił. Przysięgam że gdybym miała jakiś napój w buzi bankowo po wypowiedzi Eda wyplułabym wszystko.Tekściarka ? Harry? Serio ?! Skierowałam wzrok ku mojemu przyjacielowi który najwidoczniej świetnie się bawił . - Jej skromność jest niezwykła - dodał z przekąsem -Moly tak straszni miło mi cię poznać - ten głos , rozpoznałabym go na końcu świata , Harry stał przede mną , z tą swoją miną a'la gentelman - Ed wiele mi  o tobie opowiadał, cieszę się że możemy pracować razem- jego dłoń uścisnęła moją. - Mam nadzieję że usłyszałeś same dobre rzeczy - odpowiedziałam, chwila czy ja ..czy ja zaczęłam flirtować z Harrym ? - Miło mi cię poznać - dodałam ucinając jakie kol wiek głupie teksty w mojej głowie. - Chodź, zaprowadzę cię na twoje miejsce, przy okazji trochę cię poznam, lubię wiedzieć z kim będę pracować- miał ciepły , miły głos który dawał poczucie bezpieczeństwa. Był również bardzo miły kiedy wziął moje bagaże , szłam  za nim czując spojrzenia innych.Prywatna przestrzeń Harrego była..normalna. Kilka siedzeń, stolik, gitara, mały barek. Harold położył moje walizki na podłodze po czym zaproponował mi herbatę. - Więc , Moly opowiedz mi o sobie . Ed mówił że napisałaś z nim kilka piosenek - zapytał , przygotowując napoje. - Ed przesadza ja tylko pomogłam mu znaleźć mosty między wersami to nie taka wielka sztuka- odpowiedziałam czując zaczerwienienie na twarzy. - Znalezienie pomostów jest też niezwykłe ważne , bez nich piosenka nie jest kompletna. Ed mówił że napisałaś mu jedną piosenkę , słuchałem jej- Harry podał mi filiżankę herbaty patrząc przy tym na mnie intensywnie. - Bardziej napisałam ją dla Cherry, która jest moją przyjaciółką - odparłam -  A jaki ma być twój album? Harry usiadł wygodnie na siedzeniu i mieszając delikatnie herbatę uniósł na sekundę głowę  w górę lekko zmrużył oczy po czym dodał . - Chcę aby ten album był odzwierciedleniem tego kim jestem, nie chce popu , rapu chce stworzyć coś czego moi fani za czasów One Direction nie słyszeli , coś co pokaże mnie w pełni - odparł, był pewny tego kim chce być. Byłam przekonana że nasza współpraca będzie naprawdę fajna po kolejnych godzinach rozmowy, mieliśmy tyle wspólnych zainteresowań. Zanim się zorientowaliśmy byliśmy na miejscu. Jamajka przywitała nas ciepłym , morskim , tropikalnym powietrzem.Boże miejsce było piękne,nasz domek znajdował się praktycznie nad morzem, niebieskim , niczym nie zmąconym morzem. Był także otoczony wielkim ogrodzeniem i dodatkowo przysłonięty drzewami z każdej strony, dzięki czemu mieliśmy spokój. Środek domu był niezwykle miły, nie było żadnej przesady czy luksusów. Salon i kuchnia były połączone ze sobą , ściany i meble były w kolorach kości słoniowej. Z bocznej części salonu ,znajdowały się duże drzwi tarasowe z widokiem na ogródek . Każdy pojedynczy pokój który znajdował się na górze był praktycznie taki sam. Jasne ściany, meble , duże łózko i wielkie okno .  Wszyscy byliśmy zadowoleni z tego gdzie jesteśmy, mieliśmy swój własny jacht i morze i plaże. Zapowiadały się trzy niezwykłe miesiące, wzięłam głęboki oddech leżąc na łóżko. Sen przyszedł szybko, byłam wykończona.

[starlit-serenade]

E'LAST Reacting to Someone Hitting on Their S/O (Hyung Line)

Summary: How would E’LAST's Hyung Line react to someone hitting on you when you are out in public together? 《 Maknae Line 》

Word Count: 1,057 words

Pairing: Reader x Members / Characters: GenderNeutral!Reader; Choi In, Choi Seungyeop (Seungyeop); Byun Yongseop (Rano); Baek Sunwoo (Baekgyeul);

Rated: E / Warnings: Jealousy / Genre: GenderNeutral!Reader; Fluff;

《 E'LAST Masterlist 》

Choi In

Choi In would analyze the situation first, making sure that what's happening is what's happening. Once he's sure the person is flirting with you, he'd probably just act without thinking, and you'd have to calm him down. He'd be very straightforward, though, and would try to act polite.

Choi In glances up from his phone to look for you. You're second in line to order warm drinks for yourself and him. He watches from the coffee shop table as you move forward and order your drinks, before moving to wait for them at the nearby counter.

He's about to look back down at his phone when he sees someone out of the corner of his eye walk over to you. He recognizes them as the person who was in line behind you, and assumes they're just going to stand near you and wait for their own drinks. But the person starts talking to you, and Choi In can't help but listen in.

"Yes, the weather is nice," he hears you say. Okay, so the other person isn't saying anything inappropriate yet. Just talking about the weather. It's fine! There's no problem. He looks back down at his phone.

"Yes, it's very nice and warm. A good day for a walk," the person says. "Maybe, perhaps, after we get our drinks, you would like to go for a walk in the park with me?"

He looks up again. Maybe there is a problem. A big problem.

He starts to get up from the table to approach you and the other person, but his eyes meet yours and you lift a hand: wait.

He settles back down in the chair, watching what you do. He wants to walk over so bad and politely tell the person to leave you alone. But it seems you have something else in mind.

"Sorry, I'm here with my boyfriend," he hears you say.

"Oh? Where?" the person asks, looking around.

"Oh, that's my . . ." Your voice fades off as you realize Choi In isn't sitting at the table he was saving anymore. His seat is empty. You frown, and almost jump when you feel someone take your hand.

"I'm their boyfriend," Choi In says from next to you. He squeezes your hand tightly, and you smile.

"Yes, this is my Innie," you say, lifting his hand in yours and pulling it to your heart as you stare into your boyfriend's eyes. You aren't looking at the person who you were talking to.

You hear your name called, signaling your drinks being finished and ready for you and Choi In to take. You squeeze Choi In's hand.

"Hey, Innie, let's go get our drinks," you say, dragging him away before he can start a passive-aggressive exchange with the poor person who made the mistake of attempting to hit on you.

Choi Seungyeop (Seungyeop)

Seungyeop would be very calm and composed. He'd analyze the situation and figure out what the most peaceful way to end the encounter. He'd most likely walk in, not politely to the other person, and try to distract you and get you away.

You stand outside of your workplace, waiting for your boyfriend to pick you up for your date after work. He should be here any minute now.

"Hey, Y/N," a voice says. Your coworker comes up beside you, grinning. This coworker is someone you've worked with for a bit. You're friendly together, but they've definitely tried to hit on you several times, not believing that you have a boyfriend. "Did you just get off?" they ask.

You nod, tucking your hands into your pockets. "Yep. I'm about to head out."

"Oh?" your coworker raises his eyebrow. "You're heading home?"

"Oh no, I'm actually going on a date with my boyfriend," you say.

"Ah yes. The boyfriend I've never seen," your coworker says.

"Yeah, well, he's always busy with his work," you say. Not that you owe your coworker any explanation of anything.

"I'm starting to think this boyfriend of yours doesn't exist," your coworker says, crossing their arms. "You should let me take you out for a drink or lunch at least."

You shake your head. "Sorry, but I have a boyfriend."

Little do you know that that boyfriend of yours, Seungyeop, has been standing around the corner since you said "I'm actually going on a date with my boyfriend." He's been listening, seeing how you handle it and when he can best step in, and it seems like now is a good time.

"Hey, Y/Nie," Seungyeop says, coming out from around the corner. You almost jump at the sound of his voice. He puts his arm around your shoulders and plants a kiss on your forehead, before smiling at your coworker. "Hello, I'm Seungyeop, Y/Nie's boyfriend. And you are?"

"I work with Y/N," they say. They stare at Seungyeop, eyes wide in shock, and you almost laugh.

"Well!" Seungyeop says. "We best get going. We have places to be. Nice to meet you." He waves goodbye to your coworker before turning away and leading you around the corner.

"Seungyeop," you say.

"Was that the coworker who's been flirting with you the past few weeks?" he asks.

"Yep."

He nods. "If they do it again, call me. I'll make sure they don't forget you have a boyfriend."

Byun Yongseop (Rano)

Yongseop would analyze the situation first, and would try to deal with it maturely and calmly, but he'd definitely be a little more physically affectionate with you to show that you are not a single person.

"Did you enjoy the movie?" Yongseop asks. He's holding your hand as you exit the theater to the movie theater's lobby.

"I did! It was so fun!" You laugh. "Thank you for the fun movie, Yongseop."

"Of course," he says grinning. "Let me quickly go to the restroom before we go to eat, okay?"

"Of course!"

Yongseop leaves you to go to the bathroom, and you lean against the wall, playing on your phone.

After a couple minutes, you hear footsteps approaching you. You look up with a smile, expecting to see your boyfriend Yongseop. Instead, you're met with a person you don't know, who looks like they really want to know you.

"Hey, beautiful," the person says, looking at you in a way that makes you feel uncomfortable. Like you just want Yongseop to hurry up so you can leave. "Are you going to see this movie?" they ask, pointing to the theater you left several minutes ago.

"Oh, no," you say, shaking your head. "I just finished seeing the movie."

"Ah." The person nods. "I couldn't help but want to ask for your number . . ."

You blink. You knew, already, that hey had motives like this. And yet, you're still surprised.

"Oh sorry, I have a--"

"Oh, please don't tell me you have a boyfriend or girlfriend or anything," the person says. You can see Yongseop coming from behind them. "I only want to, I don't know, grab lunch sometime? Just to get to know you."

"Oh, sorry," Yongseop says from behind them, and they jump, watching as he grabs your hand and pulls you to him.

"Come on," he says, leading you away from the other person. "Let's go eat, okay baby?"

Baek Sunwoo (Baekgyeul)

Sunwoo would be so bothered and upset if someone were to flirt with you. He'd be so obvious about his jealousy too, and he'd get clingy anťd so physically affectionate, too  trying to show the other person that he's your boyfriend.

"Y/N, I found a book you might . . ." Baekgyeul trails off a bit, seeing you at the other end of the aisle, talking with a store employee. This person is looking at you in a way that makes Baekgyeul's skin crawl.

He slowly and subtly inches closer, enough to listen in on the conversation. The employee is flirting with you, clearly, and though you aren't flirting back, you are still engaged in conversation with

"Oh, maybe sometime we can have coffee sometime and talk over the book?" the employee asks you.

Baekgyeul frowns when you laugh. "Sure. Maybe, sometime."

Sometime? You are not going to go get coffee with someone who has been flirting with you.

"Could I maybe . . . get your number?"

"Oh, uh--" You yelp when you feel a hand grab yours from behind, but then you relax when you realize it's Baekgyeul. He comes closer, giving you a back hug as he nuzzles his nose into your neck.

"Sorry, you cannot get their number," Baekgyeul says to the employee. He then kisses the inside of your neck, mumbling, "You cannot give them your number."

You mouth a silent, "Sorry," to the employee as you let Baekgyeul drag you away.

"Someone's jealous," you say, as soon as Baekgyeul has you out of earshot of the employee. Baekgyeul is still clinging onto you like a koala.

"I'm not letting you out of my sight again," he grumbles into your neck. You laugh a bit, amused a bit by his jealousy.

[ao3feed-larry]

POST-IT

by louehperfect

Louis ma dość ciekawe sny. Codziennie rano zapisuje je na karteczkach, które zostawia na przystanku autobusowym, gdy czeka na transport do pracy. Karteczki znikają każdego dnia prawdopodobnie najzwyklej w świecie niszczone i wrzucane do kosza. Aż któregoś dnia Louis zastaje karteczkę z nie swoim snem.

Words: 1118, Chapters: 1/?, Language: Polski

Fandoms: One Direction (Band)

Rating: Not Rated

Warnings: Creator Chose Not To Use Archive Warnings

Categories: M/M

Characters: Lottie Tomlinson, Tommy Napolitano, Anne Cox

Relationships: Harry Styles/Louis Tomlinson

Additional Tags: Gay Male Character, Canon Gay Relationship, Gay, Larry Stylinson Is Real, larry stylinson - Freeform, Love, Boys In Love, Big Gay Love Story, Fluff, Fanfiction, Dreams and Nightmares, Dreams, Destiny

via AO3 works tagged 'Harry Styles/Louis Tomlinson' http://ift.tt/2wjvlFh