#qen pa dhëmbë

[unspokenthoughtsalb]

Tre poezi nga Alban Tufa

***

Sikur të na qe e krejt kjo një lojë,

gjithfarë lloj shtrige do merrej për zojë,

por fatit iu dha, o, e kurdisi vetë

ajo çka shpërfaqet, na është realitet.

Trasuar me takt përmbi tonat ide

çdo thënie e vjetër, na shemb një të re.

Të gjendur në vrik, të kapur gafil

shkëndijë e interesit na ndez si fitil.

Të shpushim, rrëmojmë, nëpër imagjinatë

cila lloj fete nuk duhet ngrënë e thatë?

Me mjaltin e prirjes, me vajin e dashjes

sheqerin e dukjes, me gjalpin e trashjes

lyejmë çdo kore, veç kurrë atë që duhet,

ngase ndryshohet gjithçkaja që shkruhet.

Të gjithë kurdisim sakaq nga një rrenë

dikush për të vjetrën, dikush për të renë.

Tiranë

Janar 2023

SHQIPËRIA

Shqipëria ka gjasë me qenë ëndërr

kundruar me sytë që kanë hupë

në delir. Ka gjasë me qenë zhgjëndërr

qëmtuar prej meje me lupë.

Të drejtë mund të kenë ata,

dhe unë të drejtë të kem mund,

ëndrrat që varëm në hava

dikush iu vu flakën përfund.

Ka gjasë që Shqipëria me qenë lopë-

kush mundet sisët ia mjelin.

Veç rrëmojnë dhe hapin - çdo gropë

na e shesin si gjoja themelin.

Ndërsa gropat e shtiruna themel

i hëngrëm dikur për djathë,

i hamë tash çdo mbrëmje reçel

vetet gërbulun nën trastë.

Ka gjasë Shqipëria me qenë tokë-

me mend - thonë e shqiptarëve,

por s’del burrë nëne të thotë:

Çka mbeti, çka vlen prej të parëve?

Siç duket ne pritjet i mbollëm,

në fushat edhe kodrat e vdekuna

me ngut dhe me tutë, sall tash korrëm

kashtat, kallinjtë e papjekuna.

Ka gjasë na i mbollën me hile

ka gjasë ta kenë pasur me plan

tash na përballin kastile

popullin, këtë dallgë-oqean.

Shqipëria ka gjasë me qenë makth

që gjumit të vjen pa taktikë,

të trand, të zverdh, të pataks

sikur të qe qëndisur me frikë.

Të vjedh dhe e vjedh aq sa mund.

Të rren dhe e rren sa të jepet.

Shqipëria janë njerëzit. Në askund

të çon rruga me gjithë përpjekjet.

Tash makthin e këmbejmë me fjalë

e rrisim me rrena, me vjedhë.

E mbajmë si vajzë, si djalë,

të shkuarën që vetë kemi vjellë.

Shqipëria doemos është gjithçka

që mundet ta marrim-t’na japë

mundet me qenë dhe asgjëja

e kthyer rikoshetë te ne prapë.

Tiranë

28 nëntor 2023

RIKTHIM NË FSHAT

Kthehem fshatit mbrëmjes vonë

një trokth prej kali ç’po gjëmon

nga përtej shpatit në përrua,

sikur po ngutet veç për mua,

sikur po ngutet e diç bërtet:

“Ah sa me dalld’ ky vend të pret!”,

por kur ky trokth në sy mu dha

asgjë me dije nuk më la.

I pa vënë re ngela si send,

nata të pret në fshatin tënd,

i thashë vetes i zënë ngushtë:

“nëpër mëhallë të njeh gjithkush”.

Dhe në mëhallë kur vura këmbë,

nisën qentë të grijnë nën dhëmbë.

Një me të lehura si në vaj,

një me të forta nën çataj,

të vënë nën rresht - polifoni-

ashpër më lypin llogari:

pse vjen kaq vonë, pse po na tut,

pse po na ngjan si një hajdut?

I pa vënë re e i padukë,

rrëshqita këmbas nëpër rrugë,

në maj të gishtave me ngut

më bëhej sall vetja hajdut.

E në oborr të shtëpisë amë

ku hodha shtat prej se bërthamë

të parin çast që hodha këmbë

u shfaq një qen çataj e dhëmbë

duke më bërë sakaq me dije

se prej meje s’kish mbetë as hije

mbetë nuk paskësh hije as herë

mungesë e thellë sa një humnerë.

Çka kisha patur nuk më përkiste,

diç nga përbrenda më ulëriste.

Në kor me qentë e gjithë katundit

kërkoja marrtas kujtimet e fundit.

Peshkopi

Shtator 2023