#prominente Gereformeerde

[rausule]

Prominente Gereformeerde Protestante

bevrediging in solitarias se bestaan, het hy opgemerk. As dit die geval was, was die enigste vraag wat nog gevra moes word: Watter skepsels dink ons ​​het God bedoel om te skep? Nou kan Hy nie volmaakte wesens skep nie, want in wese is volmaaktheid uniek as Hy volmaakte wesens geskep het, Hy sou eenvoudig ander wesens wat identies aan Homself by Homself gevoeg het.Die gevolgtrekking is dus voor die hand liggend: Hy moet onvolmaakte wesens skep. Almagtige Geregtigheid, wat voor die ondraaglike impasse van 'n eensame bestaan ​​in die gesig gestaar word, word uit die aard van dinge gedwing om die hospitaal in Scutari te skep. Ons weet nie of hierdie argumente die vakmanne tevrede gestel het nie, want slegs baie min eksemplare van 'n private uitgawe is van die bundel gedruk. ’n Afskrif is aan Mill gestuur, wat met ’n uiters hoflike brief geantwoord het. Hy kon egter nie vermy om te bely dat die bewys van die bestaan ​​van God wat die skrywer gelewer het, hom nie van die verkeerde oortuig het nie. Die Nagtegaal was verbaas en vererg en moes om haar rekening van plan verander, want 'n meer oortuigende bewys van die bestaan ​​van God kon beswaarlik gegee word. A bene, het hy uitgewys, vereis 'n wetgewer. Wel, die Heelal is vol wette: die gravitasiewet, die wet van tertium non datur en vele ander, dit volg dat die Heelal 'n wetgewer het: en watter ander bewys het Mill geëis as hy nie daarmee tevrede was nie?

Miskien kon Mill gevra het hoekom die argument nie tot sy logika gebring is nie

afsluiting. Dit is duidelik dat as ons na analogie met menslike instellings moet redeneer, ons in gedagte moet hou dat wette in werklikheid nie deur wetgewers opgelê word nie, maar deur die Parlement goedgekeur word. Maar Nightingale, met al haar ervaring van die openbare lewe, het nooit opgehou om die feit te oorweeg dat God dalk nie 'n parlementêre monargie is nie. Tog was sy opvatting van God beslis nie ortodoks nie. Hy het vir hom gevoel wat hy sou hê

kon hoor vir 'n vooraanstaande gesondheidskenner en in sommige van sy mymeringe, lyk dit of hy skaars doen

'n onderskeid tussen die Ewige Vader en riool. Soos jy deur hierdie enkele bladsye blaai, het jy

die indruk dat die Nagtegaal selfs die Almagtige met haar kloue beetgepak het en dat as Hy

hy sal nie versigtig wees nie, sy sal Hom doodmaak met die gewig van die werk

Dan, skielik, reg in die middel van sy abstrakte metafisiese ontkennings, vind daar 'n skielike wending plaas wat die leser skielik in 'n besondere en persoonlike atmosfeer dompel, deurdrenk van 'n intense ervaring wat ons met 'n fel belediging oor die posisie van die vroue in die gesig staar. die hoër klasse van die samelewing. Verwyder beide die verhewe onderwerp in die middel van die bespreking, en die vakmanne, die bitter skepsel, vir 'n honderd bladsye van digte pers, sweer teen die gees van 'n Ibsen of 'n Samuel Butler, teen die leuens van die gesinslewe, die fatuity van huwelik en die leegheid van konvensionele verhoudings. Sy wrede pen, geskud deur intieme woede, beskryf met bytende frases die vreesaanjaende lot van 'n jong enkellopende vrou, wat aan 'n ryk familie behoort: dit is 'n ware cri du coeur. Dan kom hy skielik weer terug om die vakmanne te onderrig oor die wese van Almagtige Geregtigheid.

Sy verstand was in werklikheid meer geneig om die konkrete resultate en onaangename aspekte van die huidige lewe te ontleed as om 'n samehangende stelsel van filosofie te bou. Ten spyte van sy respek vir goddelike wette, het hy nie op sy gemak gevoel met veralgemenings nie.Alhoewel die groot prestasie van sy lewe dus geleë was in die enorme stukrag wat aan die wetenskaplike behandeling van siekte gegee is, was 'n ware begrip van die wetenskaplike metode as sodanig 'n lang ver weg van sy karakter. Soos baie groot manne van aksie (en miskien almal) was sy bloot 'n empiris. Hy het geglo in wat hy gesien het, en daarvolgens opgetree; verder kon hy nie gaan nie. Hy het gevind dat in Scutari die lug || vars en ligte peper het effektief bygedra tot die voorkoming van die siektes waarmee dit te doen gehad het; en dit

[charleshaddonspurgeon]

Het bloedbad van St. Bartholomeüs

New Post of C.H. Spurgeon https://deoudepaden.nl/bartolomeus/

Het bloedbad van St. Bartholomeüs

Overgenomen uit het maandblad “Sword and the Trowel” van C.H. Spurgeon

Het bloedbad van St. Bartholomeüs

Tot op de dag van algemene schulderkenning, zal de schandelijke wreedheid die op de vooravond van St. Bartholomeüs (1572) op de onschuldige Hugenoten en Protestanten van Frankrijk door de Rooms-katholieken zijn gepleegd, niet met de meest intense huiveringen herdacht worden. De koele handeling in deze zaak die zo’n bloedbad heeft veroorzaakt, en de duivelse passies die de katholieke edelen en staatsmannen er toe hebben gebracht om de grenzen van menselijkheid door deze massamoord te overschrijden, maken het evenement ongeëvenaard in de geschiedenis van grootschalige misdaden. Daar is geen mogelijkheid van twijfel over wie de oprichters van het plot waren. De Rooms-Katholieken hadden de bitterste haat voor de Hugenoten verwekt en waren ervan overtuigd dat het land zich van hen zou moeten ontdoen. Catherine de Médicis, wiens razende vijandschap tegen het protestantisme haar tot een belangrijke speler in het vreselijke plan maakte, beïnvloede haar zoon, Karel IX voldoende om hem niet meer dan een ​​marionet in haar handen te maken. Admiraal Coligny, een van de meest prominente adviseurs van de Koning van Navarra, die toen aan het hoofd van de Hugenoten was, werd uitgenodigd om het Parijse hof bij te wonen. Coligny was het bijzondere voorwerp van de wreedheid van de katholieken, er was al eens een onsuccesvolle aanslag op zijn leven gedaan. De koningin, die zag dat dit deel van haar plan mislukt was, hield de koning voor dat de Hugenoten zich wilde wreken op de edelen van de rechtbank voor de aanval op Coligny. Deze voorstellingen hadden het gevolg dat de beïnvloedbare en zwakke koning angstig werd, en hij onmiddellijk toestemming gaf voor de slachting van de aanstootgevende protestanten. Onze afbeelding laat de eerste aanval van de moorddadige katholieken in de straten van Parijs zien. Karel IX geeft het eerste signaal door met een pistool uit het raam van zijn paleis te schieten. Coligny en zijn gezin werden vermoord, en zijn lichaam werd tussen de woeste menigte gegooid.

Overal werd het geschreeuw gehoord: ‘Dood elke man van hen! Dood de Hugenoten!’ De straten roken naar het bloed van mannen, vrouwen en kinderen. Geen mens die verdacht werd van een aanhang tot de gereformeerde religie kon nog ontsnappen. Terwijl deze scène aan de gang was, vielen er door de razende woede van de katholieken, protestantse slachtoffers in Lyon, Rouen en andere steden. Het bloedbad werd zo zorgvuldig gepland dat het in hetzelfde uur in verschillende steden en voorsteden uitgevoerd werd. Door sommigen wordt verondersteld dat ten minste 100.000 personen de dood hebben gevonden. Hoewel de schatting van Sully op 70.000, is aangenomen. Het is vrij zeker dat er alleen al in Parijs 10.000 zijn vermoord, deze schatting bevat niet de 500 die tot de hogere kringen behoorden. Er werd gezegd dat “de wegen bijna onbereikbaar waren, door de lijken van mannen, vrouwen en kinderen, – een nieuwe en afschuwelijke barricade.” Deze monsterlijke daad ontving de hoge goedkeuring van de paus en zijn kardinalen, en arrogant bedankte men God voor de voorname gunst die de kerk was bewezen. Het toenmalige en door de wet vastgestelde hoofd van de Engelse Kerk (Koningin Elizabeth) leek de zaak naar behoren te behandelen, want we zien haar onmiddellijk na dit gebeuren de Franse ambassadeur ontvangen, ze accepteert dankbaar een liefdesbrief van de Hertog van Alençon; en na enkele maanden, staat ze als peetmoeder bij het doopvont van het kind van de moorddadige Koning van Frankrijk.

Aan de hand van deze feiten zouden we een paar berekeningen moeten doen die aantonen dat het genomen besluit van St. Bartholomeüsnacht slechts een onderdeel is van een beleidslijn die de Kerk op de Zeven Heuvels heeft uitgevoerd in de twaalfhonderd jaar van het bestaan ​​ervan. Dhr. D. A. Doudney, de predikant te Bedminster, nabij Bristol, heeft onlangs op een openbare vergadering gezegd dat er tenminste vijftig miljoenen mensen zijn gedood door de Roomse Kerk. In de afgelopen twaalfhonderd jaar brengt die schatting het aantal martelaren op 40.000 per jaar, of meer dan 100 per dag. Spanje heeft in het bijzonder haar aandeel in de verantwoordelijkheid van deze ongerechtigheid gehad, want onder de vijfenveertig inquisitie processen tussen de jaren 1481 en 1808, werden er 31.658 levend verbrand, 18.049 in beeltenis, en 225.214 werden veroordeeld tot een gevangenisstraf of de galeien. We moeten niet geloven dat door de eerbiedwaardige uitstraling die de katholieken nu nodig hebben, de aard van het papisme veranderd is. Want het heeft een ambitie die gericht is op totale heerschappij, en vanuit haar organisatie moet dit zo blijven.

Zelfs het dagblad The Times, die schema’s van de ontwikkelingen van het papisme met cynische onverschilligheid toonde, gelooft dat het onmogelijk is om niet iets in de recente klachten over de Engelse priesters en hoogwaardigheidsbekleders te herkennen van die perverse ambitie die altijd de vloek van het Rooms-katholicisme is geweest. De Rooms-Katholieke Kerk is nog nooit een eerlijke macht geweest, het is het nu niet, en het lijkt erop dat het dat nooit zal zijn. Hoewel het met zijn geestelijke klauwen nog steeds half Europa omhelst, lijdt het verlies van een paar kleine Provincies in Italië tot een bitterheid die veel sterker is dan die van de verbannen Hertogen. U kunt gerust aannemen dat deze steeds toenemende ambitie niet tevreden zal zijn totdat heel Engeland zal buigen voor het Beest. Alle pogingen die nu worden gedaan om de vooruitgang van het protestantisme in dit land te verzwakken, met als hoofddoel de onderdrukking van vrijheids-liefhebbede mensen, zijn reden genoeg om hen te weerstaan. Het papisme zal de meest gruwelijke en afschuwelijke middelen niet schuwen om zijn doel te bereiken. Als de woorden van onze Verlosser, “Aan hun vruchten zult gij hen kennen“, toegepast moeten worden, dan kunnen zij op passende wijze worden gebruikt in verband met deze verraderlijke kerk. Wat voor vruchten heeft deze angstaanjagende ketterij anders dan, geestelijke en politieke onderdrukking evenals vervolging in zijn grofste en meest veelzijdige vormen?

Kijkend naar de wreedheden van deze kerk, zou men zich dan nog afvragen of de woorden ‘dronken van het bloed der heiligen’ niet te mild uitgedrukt is. De enige verdediging van Gods ware Kerk is in God. Door de voortdurende prediking van Zijn Woord en door de verhoging van het kruiswerk, hopen we dat de dag zal aanbreken dat er geen aanklachten meer nodig zullen zijn voor de brutale schijnheiligheid waardoor deze mensen al zolang zondigen.

by C. H. Spurgeon From the April 1866 Sword and Trowel