#ppop fanfic | Explore Tumblr Posts and Blogs

renku · 2 months

Note

Write a smut with a Bini member 😅

Cherry (Not) on Top

BINI Aiah x Male Reader

tags: smut

A/N: Taglish (mix of English and Filipino language) fic incoming, since Aiah is a Filipina. I've been planning this one after the Sana fic and even before this request because of @octoberautumnbox 's piece. I might post another version of this in full english. Anyway, hope you'll enjoy this one. Completely unedited.

~ ~ ~

Past lunchtime, you just arrived at your front door. A mix of light pink and white pair of sneakers were left before your doorstep; there's no doubt, Aiah Arceta—your girlfriend—is inside.

"Aiah? Babe? You here? Where are you?"

"Oh babe, you're already here! Nadito ako sa kwarto," Aiah replied, "just trying an outfit for the Bikini Ball."

"Bikini Ball?"

"Yup, it's a summer and charity event at the same time. All winners will get to choose the community they want to support. Have one in your mind?"

"Hmm... 'di ko alam. May I enter the room first?" you asked, "I want to see you."

Aiah always loved that about you—asking for her permission despite being with her for years. Knowing almost all of her sides, and still chose to stay. Those little things matter to her the most and finds it sexy.

The door opened, and it did not disappoint what it revealed. Floral bikini top, paired with chainmail skirt that covered her intimate area and right leg, exposing the other. She almost gave you a heart attack as you didn't expect to see her wearing that fit. That midriff, well, yeah, it's fucking sexy and turning you by the second.

"I know that look, mister!" Aiah jokingly exclaimed, "Tingin mo pa lang hinuhubaran mo na ko, tss..."

"Can you even blame me? I just got home from work past noon time, not having my lunch yet, tapos ganito makikita ko? I think you're the one having bad intentions here, Ms. Arceta," you confidently remarked, "but I'm not going to complain, though."

"Hmp, pervert!"

"But kidding aside, you're absolutely stunning, babe," you said in a serious tone, "parang gusto tuloy kita bantayan sa event. I can't afford knowing that those men will be preying on my woman, my Queen."

Aiah almost burst into laughter, "You're thinking too much! Calm down, babe!"

"Tell that to my junior down here."

"Oh, so mas nauna pa sya magalit?"

"Don't be so sure, Aiah..."

Aiah came closer to you, placing her palms on your chest sensually rubbing it up and down. "So, Daddy's getting mad at me?" she said, giving a sultry look with her fierce, expressive eyes while both forefingers fidget on your shirt.

"Damn, Aiah..."

Aiah gave a quick kiss on your lips, before going down on her knees. Eyes still locked on you. Aiah took her time to unzip your pants, delighting herself to touch firm muscles you have in your legs, sending chills going up to your spine.

"You're already leaking, daddy..."

A small patch was visible on your briefs, before finding itself on the floor. The look that Aiah has on your cock was turning you on even more, making it twitch. She noticed it but just grinned.

Aiah worked on her magic, as usual. Her tongue started its assault on your balls; licking, slurping both of it with utmost passion and desire, while holding onto your thighs.

"Puta! Fuck, ang sarap! Shit!" you exclaimed, holding her head with your hand as a reflex.

Aiah wasted no time going from your balls to your shaft. Giving the underside a slow lick before reaching your head, parting her lips before wrapping her tongue around it.

Moan after moan, Aiah is skillfully giving her all blowing you. Taking every inch bit by bit, until your entire length is inside her warm, wet mouth.

She's taking all her time, bobbing her head up and down in a growing, steady pace. "Babe, ugh, fuck! Putangina!" you groaned, pleasure meter growing inside you exponentially.

That intense feeling is growing, and you know you're about reach the promised land. But Aiah had other plans.

"A- Aiah? Why did you stop?"

She stood up, wiping her lips with the back of her hand, inching her way towards you ear, "Hindi pwedeng ako lang ang kakain, eat me down there, too, daddy."

She quickly removed the skirt before pulling down her panties, making a trail of her sticky juice before entering the bedroom where she lied down, her hand inviting you.

Getting off from your clothes in a swift motion, you joined Aiah on the bed. Taking a moment to appreciate her beauty, your eyes roamed from her head down to her toes. Perfect. The sweet perfume she got from you last Christmas was the only thing invading your nose at that moment.

Aiah's legs were already spread out, her puffy lips soaking wet. "Ano pang hinihintay mo, babe? Please, 'di na ko makapaghintay, I want you so bad, I want to feel daddy now!"

The Queen should not be kept waiting. Getting into position, your tongue immediately collected her sweet nectar. Tracing every nook and line of her folds, thumb on its way to stimulate her clit. Aiah's mouth agape to the sensation your tongue does to her, even both of you were each other's firsts, she knows no one can do this but you.

"Oh- oh, shit, yes. More. More pa, daddy, please!"

Hearing the words of affirmation made you more fired up. A finger went inside her as you continue to assault her clit with your tongue, lick and sucking it in intervals.

Aiah's body can't stay still, her hands grabbed the sheets but you couldn't care less. You need to make her cum, even she begs you to stop. The finger inside her did its work like a key to a keyhole, hitting all the right spots. You knew she's close.

"Hnnngghhhh! Babe! Malapit na 'ko! Make me cum! Fuck!"

With one last stroke, she squirts; moaning madly while her body's twitching. "Shit, oh my God...," breathing heavily.

"Mas masarap ka, Aiah, pero hindi pa tayo tapos. I wanna fuck you right now."

"Yes, please fuck me. Wreck me, breed me, gawin mo lahat ng gusto mo sa'kin, I want to feel all of you. Please me, daddy!"

Primal instinct took over. You positioned yourself right into her entrance as you pinned her wrists down before giving her a messy kiss, tongues invading each other's mouths like first time before breaking it.

"Papasok na ko, Aiah," you said, her response was just a gentle nod as you pierce her pussy with your cock. Missionary position was her favorite. Aiah finds it romantic yet hot. That's why you always do it for her.

Your hips gets into motion, pounding her still sensitive pussy. "Hmmmm... yes, ang sarap, sige pa. More! More pa, please... Ahh!"

Aiah's sweet yet dirty pleas are all you need to go berserk. Mercilessly drilling her hole, creating lewd sounds. But it didn't matter. What matters is Aiah's face distorted and eyes almost blank due to extreme pleasure. As if it's her soul slowly leaving her body. But the same truth also goes to you, as the pending release earlier is turning now into reality.

"Aiah, ma- malapit na ko. Fuck," barely letting out the words. "Sige lang, don't hold back! Cum for me, daddy!"

"Aiah!"

The last two forceful thrusts marked the end. Ropes and ropes of cum painted Aiah's pussy, milking you out at the same time. Making sure she does every drop before kissing you slowly; it's a kiss expressing the love she has. A message. A promise. She broke the kiss and just maintained eye contact with you.

"I love you," she noted.

"I love you, too. Maraiah Queen Arceta."

#bini aiah #bini smut #aiah #aiah arceta #ppop smut #ppop fanfic

229 notes · View notes

writeformesinpie · 1 year

Text

I’ve been really into PPOP for a while now.

I might write something for them. They don’t seem to have a fan base yet but I don’t care lol

I have a bunch of finished fics I need to post and some to edit and I’ll still be working on future stories for KPOP, anime and Kdrama. Just might add some PPOP that no one will read into the rotation haha

#writing update #ppop #kpop #kpop x reader #ppop x reader #kpop smut #ppop smut #anime fanfic #so many things that I have tagged before so I won’t this time #writeformesinpie

9 notes · View notes

greenleaf1316 · 2 years

Text

Vegas Skies

read it on here on AO3 by greenleaf

---

“I’ve only got forever, and forever is fine.”

Ken’s hands tightened on his waist. “I had to come because you messaged me and when you paid that ticket for me, I thought you might—but I had to see if—if you—if you and I—because Josh, I still—”

And Josh had to kiss him.

He had to.

(An intimate love story that can be read fandom blind.)

---

Words: 6730, Chapters: 1/1, Language: English

Fandoms: SB19 (Band)

Rating: Mature

Warnings: No Archive Warnings Apply

Categories: M/M

Relationships: Josh Cullen Santos/Felip Jhon Suson | Ken

Additional Tags: SB19 - Freeform, Romance, Intimacy, Smut, Porn with Feelings, Boys Kissing, Boys In Love, Hand Jobs, Frottage, Getting Back Together, Established Relationship, Secret Relationship, Happy Ending, Can Be Read Fandom Blind

#fanfic #sb19 #sb19 ken #sb19 josh #sb19 pablo #sb19 stell #sb19 justin #joken #my happiness #ppop

3 notes · View notes

lakanamihan · 2 years

Text

Ang Gabing Nahulog Ang Buwan

2: Ang awit ng mga nagmumultong anino

Namimitig na ang mga binti ni Tomas kakatakbo. Magkasinghapdi na ang sugatang pisngi at pagod na mga biyas. Tinahak niya ang kabuuan ng ilog. Sa pagkakatanda niya ay tulay ang pinakamalapit na dulo na mararating niya sa sinundan niyang direksyon. Inasahan niya ang mas malawak na parte ng ilog at ang mga kapunuan sa paligid nito. Kaya hindi malinaw kung paano, pero imbes na mga puno ay natagpuan niya ang sarili na kaharap ang malawak na dalampasigan.

Samyo ng malamig na hangin at amoy ng alat sa tubig ang bumati sa kanyang pagdating. Dumidilim na rin. Agad? Hindi na inalintana ni Tomas ang oras. Inilibot niya ang mata. Inihatid siya nito sa batuhang hinahampas ng mga alon. Sa abot-tanaw ay nakatanghod ang buwan na marahang lumilitaw.

Ilang sandali pa ay nakatingala na si Tomas sa bilog na buwan. Hindi niya maalis ang tingin niya dito. Makalipas ang ilang segundo ay sumunod ang mga tunog.

Sa likod ng mga batuhan, maging sa lugar na kanyang pinanggalingan na ngayon ay kahabaan na ng mabuhanging aplaya na nababalot na ng dilim, at pati sa magkabilaang direksyon, may umaalunignig na ritmo. Tunog ng mahinang tambol ng dalawang metal na pinagpupukpok.

Naririnig ni Tomas ang agos ng dugo niya sa sariling tainga, sabay ng tibok ng kanyang puso. Lalong dumidilim ang paligid. Sumisikip ang espasyo sa isip niya.

Ang laki na ng buwan sa ulunan niya. Iniangat niya ang kaliwang kamay. Hindi gumagalaw ang mga kamay ng relo. Nakapako lang ang mga ito sa 12 na numero. Pero hindi lang iyan ang nakakapagtaka. Mas ikinagulat ni Tomas na tila nangangapal ang balat niya sa kamay. Parang may kaliskis o balat ng buwaya, magaspang at kulay itim na kumikintab kapag tumatama sa liwanag. Nagsihabaan din ang kanyang mga daliri at nakausli sa dulo nito ang matutulis na kuko.

Lumalakas ang ugong. Lalong lumalaki ang buwan sa puntong parang madadaganan na siya nito. At ngayon ay natuklasan niya ring hindi siya makapagsalita.

Ma? Sinubukan niya ang kanyang boses. Walang lumabas sa bibig niya.

Ma…

“Tumakas ka na, anak,” ani ng isang nakalimutang tinig. Malalim, pang-lalaki, pero hindi matandaan ni Tomas kung kanino iyon.

Tumingala si Tomas sa madilim na gabi. Sa maliwanag na buwan. Pero ngayon ay nawala na ito. Sa dapat kinalalagyan niyon ay nakapwesto ang nag-iisang ulap. May aninong gumagalaw sa likod nito.

Tila nangungusap ang anino.

“Huwag mo akong kukunin!”

Hindi maipaliwanag ni Tomas, pero sa puso niya, alam niyang sa likod ng ulap na iyon nanggagaling ang panibagong boses.

Iba na ang narinig niyang tinig. Babae. At mas takot na ito. Mas galit. Mas malayo ang loob kay Tomas.

Lumalakas na ang mga tunog. Nagwawala na ang ritmo. Papabilis nang papabilis, inuusig siya. Sa pumapaligid na kadiliman ng gabi, may mga nagkikislapang ilaw. Nang tinitigan itong mabuti ni Tomas, nalaman niyang mga pares ito ng mata. Marami sila.

Naramdaman niya ang panganib bago pa maubo ang salita at kahulugan nito sa kanyang isip. Hindi niya namamalayang tumatakbo na naman siya ulit.

“Ayun! Ang Bakunawa! Palayasin niyo ang halimaw! Palayasin niyo ang Bakunawa!” sigaw ng mas marami at halo-halong boses.

Huhulihin nila ako. Kapag nahuli nila ako, siguradong ikukulong nila ako. Ikukulong nila ako.

Parusa ang pagtakbo sa buhanginan. Pero kahit na ganun ay parang wala lang ito kay Tomas. Sa katunayan ay parang lalo siyang lumiksi. Gumaan ang mga hakbang niya na para siyang nakakalipad. Ang tubig ang pakay niya. Kung mga tao ang humahabol sa kanya, malamang ay hindi nila gugustuhing sundan siya sa malamig na dagat.

Tinatanaw pa rin ni Tomas ang mga humahabol sa likod niya kaya nakaligtaan niya ang nakaharang sa kanyang dinadaanan. Malabong pigura. Aakalain mong usok lang, pero may parte sa utak niya na pinaglalaruan ang imahe at ginagawa itong grupo ng mga lalaking may hawak na mga iba’t ibang uri ng sandata. May mga kamay na humawak sa kanya. May humihila sa kanya pababa.

Bumigay ang lupang kinatatayuan ni Tomas. Una ay naging malambot na putik, at pagkatapos ay tuluyang naging walang hanggang tubig. Patuloy ang paglubog niya sa ilalim ng dagat.

Dito ako nakakulong.

Nagdilim ang lahat.

Nalulunod si Tomas sa hangin nang magkamalay siya. Natagpuan niya ang sarili sa kwarto. Nakahiga siya sa kama. Naglalapot sa pawis. Bukas ang bintana kaya nakita niyang madilim na sa labas. Mabilis ang tibok ng puso niyang kinapa gamit ang kaliwang kamay. Napabaling na siya sa relo. “Ala-sais?”

Hindi niya maalala kung paano siya nakauwi. Ang huling naaalala niya ay tumatakbo siya, tapos… tapos ang gulo-gulo na.

Dito ako nakakulong.

Napatigil siya sa mga salitang lumitaw sa isip niya. Nakakamangha ang pakiramdam, na may pagka-nakakabahala rin, dahil merong konteksto sa isip niya na hindi niya mapunto kung saan nagmula o ano ang tinutukoy, pero pakiramdam niya dito siya nakakulong, sa katawan na ito.

“Holy shit!” bulalas niya sa natuklasan. “Dito mismo ako nakakulong—sa buhay na ‘to! ‘Yun ‘yung ibig sabihin ng panaginip ko!”

Shet, ang lalim, isip niya. “Ang angas ng panaginip na ‘yun ah. In fairness.”

Nag-inat-inat si Tomas. Nang tuluyang bumalik sa wisyo ay napagtanto niyang nagugutom na siya. Kaya naman, bilang may sariling utak, nauna na naman ang mga paa niya sa paghatid sa kanya sa kusina.

Papalapit sa pinto ay nadaanan niya ang cabinet niyang may malaking salamin. Nakita niya ang natuyong sugat sa kanang pisngi.

Natagalan bago niya mapagtanto. Pero nang matauhan ay nanlaki ang mga mata niyang napatitig sa sariling repleksyon.

“Bwakanang-shet! Totoong nangyari ang lahat ng ‘yon?!”

Tarantang napakaripas si Tomas palabas ng bahay, diretso sa veranda, at doon niya nakumpirma ang hinala. Nandoon pa nga sa pasimano ang pinag-inuman niyang tasa ng kape kaninang umaga. Marahan ang paisa-isa niyang hakbang palapit dito. Nag-aagaw ang pagkalito at kagustuhang alamin ang misteryo ng araw na iyon sa utak niya. Nang makalapit ay hinawakan niya ang tasang kapihan.

Mayroon talagang nangyaring kakaiba kaninang umaga. Ah! Tama. Naalala niya. ‘Yung mahiwagang kumikislap na liwanag. Nasa likod iyon ng puting ulap. At siyempre...

“Si Boy Tagâ...” napasinghap si Tomas sa rebelasyon at walang-malay na napahawak sa sugatang pisngi.

Tulalang napaupo si Tomas sa upuan malapit sa kanya. Hindi pa rin siya makapaniwala. O at least, hindi niya alam kung ano ang mga kulang na impormasyon na kailangan niya para maintindihan ang lahat ng ito.

Wala sa wisyong kinuha ni Tomas ang tasa at inihatid ito sa kusina. Nakatayo siya sa lababo nang marinig na tumunog ang cellphone niya mula sa kwarto. Agad niya itong pinuntahan.

Tunog ng alarm ang narinig niya. Sa notifications, nakasulat ang reminder na kailangan niyang magpadala ng bayad sa renta na pinaghahatian nila ng pinsan niyang si Jao sa kanilang condo unit sa Manila.

Mahigit sampung araw pa lang siya sa probinsya. Umuwi siya noong nakaraang linggo dahil nga inilibing ang Mama niya. Iniwan niyang mag-isa ang pinsan sa condo. Hindi niya pa sigurado noon kung makakabalik agad siya ng Manila. Wala nang tatao sa bahay nila dito. Medyo masakit din ang pinagdaanan niya nitong nakaraan kaya hindi siya nakapagdesisyon agad. Pero dahil sa mga nangyari nang umagang iyon, parang nakaramdam siya ng seguridad na may lugar siyang matatakasan.

Sa hindi maipaliwanag na kagustuhan ay tinawagan niya si Jao. Gusto niyang makarinig ng ibang boses bukod sa sarili niya. Naisip niya na baka binabaliw lang siya ng pag-iisa.

Sumagot ang kanyang tinawagan.

“’Ya?”

“Jao.” Naramdaman ulit ni Tomas ang mga paa niya sa lupa. Parang totoo na siya ulit. “’Sa’n ka?”

“Sa shop, kuya. ‘Daming client kanina. Bakit?”

“’Daming nagpapatato?”

“Same-same. Bakit ka napatawag, ‘ya? Anong meron?”

“Uh, wala...ano,” nakalimutan ni Tomas ang sasabihin, bago niya ito masundan ng, “Ah, ‘yung renta. Babayaran ko na lang ‘pag nakarating na ‘ko.”

“Uuwi ka?”

“Oo, ‘tol. Ayaw mo ba?”

“Hindi, tange. Gusto naman. ‘Di ka nga lang medyo kawalan pero mapagtyatyagaan din.”

“Gago,” natawa si Tomas.

“Eme lang. Akala ko lang kasi, you know...”

“Okay na ‘ko, ‘tol. Salamat sa concern.”

“Sure ‘yan ah?”

“Oo, oo...” nakatiim ang mga ngipin siyang humigop ng hangin. “Ano lang kasi... Ano...”

“Ano?”

“Ano...”

“Ano? ‘Ya?? Sabog ka ba?”

“Hindi! Ano kasi...” nakipagpatintero siya sa option kung magsasabi ba o hindi. Sa huli, sinabi niya rin sa kanyang pinsan ang mga bumabagabag sa isip niya. “Minumulto yata ako dito.”

Tumawa si Jao sa kabilang linya.

“Angas! That’s new. Eh sa pagkakaalam ko hindi ka naman mukhang naniniwala sa multo.”

“Ano naman ang kaibahan ng hitsura ng naniniwala sa hindi? Tsk. Iba ‘to, Jao.” Kung posible lang marinig ang iling sa linya ng cellphone, narinig na sana ni Jao, kaso hindi. “’Pag uwi ko, makikita mo. Tinaga ‘yung pisngi ko eh.”

“...Ng multo?”

“’Di ka naniniwala ‘no?” may pagkaaburidong komento ni Tomas.

“Malamang! Paano ka naman matataga, eh technically wala nang physical form ang multo. ‘Di ba? Duh! Sigurado ka talaga, hindi ka sabog?”

“Basta, Jao. Pramis. May kakaiba talagang nangyayari dito.”

“Jao!” rinig ni Tomas. Malayo ang boses sa cellphone. Kilala niya ang boses. Si Alas, boss ni Jao at master tattoo artist sa pinagtatrabahuhan nitong shop. “May naghahanap sa’yo dito. Nagpa-book daw online.”

“Ay. Sige, sige,” sagot ni Jao. Mukhang nakaharap na agad at kinausap na ni Jao ‘yung client kaya na-preoccupy ito at hindi agad naibaba ang tawag. Hindi sinasasyang napa-chismis si Tomas sa usapan nila.

“Hi,” sabi ng boses ng babae. Malambing ito at tunog-masiyahin. Hindi pa nakikita ni Tomas ang mukha nito pero nai-imagine niya na ang potential... Pero pinilit niyang huwag magpadala sa kalikutan ng pala-desisyon niyang isip.

“Uy, hi!” masiglang bati ni Jao. “Mariya, right?”

Teka—ano?!

“Jao—anong sabi mo? Sino?”

Hindi pinapansin ni Jao si Tomas. Hindi siya nito marinig na parang hindi na nakatapat sa tainga ang cellphone. Nakikipag-usap pa rin ito sa dumating na kliyente.

“Jao?” ulit ni Tomas.

Napansin na siguro ni Jao ang tuloy-tuloy pa ring tawag. Narinig ni Tomas ang muling paglapat ng cellphone nito sa tainga. “Hello, kuya? Sorry, busy. May client na dumating. ‘Maya na lang. Bye.”

“Jao! Teka—”

*Click.* The call has ended.

Tama ba ang narinig niya? ‘Yung pangalan ng client ni Jao... Pero imposible.

“Kapangalan lang ‘yun, Tomas. Ano ka ba!” natawa siya sa sarili. “Praning. Ha! Ha! Ha!”

Ayaw niyang pansinin ang pangamba na marahang umuusbong sa sikmura niya.

Buong magdamag siyang hindi tinantanan ng kutob. Hindi man aminin ni Tomas, alam niya sa sarili niyang hindi na siya titigilan ng pakiramdam na ito simula ngayon.

“Gutom lang ‘yan,” kumbinsi niya sa sarili. Kaya sinimulan na lang niyang maghanda ng hapunan.

Halos ilang minuto nang nagpapaikut-ikot si Tomas sa higaan, hindi makatulog, nakikipagtalo sa sariling konsensya.

“Tsk! Kailangan ba talaga ‘yon???”

Oo. Kailangan niya talagang malaman kung sino nga si Mariya. At kung ito ba ang parehong babaeng hinahanap nung ilaw na naging lalaki.

“At kung hindi?”

Kung hindi, hindi niya masisiguro na tapos na, huli na, last niya na ‘yung encounter with The Golden Man with the Sword na nangyari kaninang umaga. Kailangan niyang masigurong wala talaga siya sa panganib. Na walang gustong tumumba sa kanya.

“I-make sure lang na ordinaryong tao lang ang kliyente ni Jao. Tama?”

Tama.

“Tapos, tapos na. Tama?”

Tapos, tapos na.

“Okay. Magiging okay din ang lahat, Tomas.”

Tama. Walang kailangang ipangamba. Tama naman...

“’Di ba?...” nag-aalalang tanong ni Tomas sa walang-imik na silid.

#alamat fanfic #alamat boygroup #alamat ppop #alamat #fanfic #tagalog #lakanamihan #ang gabing nahulog ang buwan

0 notes

witchythesun · 2 years

Text

If your OC/s was/were an idol/s (kpop/jpop/cpop/ppop or any pop group), what will they be hated for?

#oc thoughts #kpop #cpop #ppop #jpop #ocs #fanfic #fanfiction #fanfic writing #writing #writer things #fictional idol community #idol #kpop fanfic

1 note · View note

lakanamihan · 2 years

Text

Ang Gabing Nahulog Ang Buwan

Aspiring writer Tomas Francisco unwittingly finds himself in an extraordinary ordeal smack-dab in the middle of an out-of-this-world—literal!—love polygon. Pinagbintangan ba naman siya ng anak ng Sun God na sinulot ‘yung jowa nitong anak ng Moon God??? He needs help! At dapat extraordinary, God-level of help din! But now he crosses paths with the heir to the Death God’s throne, and he’s also looking for the missing Moon descendant!!

And to top it all off, mababalitaan niya pang he’s the reason why the princess is missing. He’s the Bakunawa’s present reincarnation! And he, too, has a destiny to fulfill sa wild goose chase na ito! Are they going to take each other out? On a date or with a gun, alin kaya ang mauuna????

Lintek, naguluhan din ako!

Starring silly goofy poet Tomas, forlorn lover pre-colonial King Taneo, and R-Ji as both a rockstar cool guy and neutral evil Deity of the Underworld.

Status: On-going

Author’s note: Okay. Eto. Ahm... Ik di pa tapos yung Dedz pero hear me out... hinahanap ko pa writing style ko okay hdjdjdj!!*@*# Naisip ko lang tong plot for shits and giggles so easier to create siya for me.

Anyway na-inspire lang ako ng Tomas brain rot ko to come up with the plot. Matatapos ko din lahat ng on-going fics ko padayon lang. Claiming it! 🤞

1: Umagang nasa langit pa ang araw

Mabagal ang buhay sa probinsya. Mahinang humahaplos ang malamig na hangin sa pisngi kapag ganito pa kaaga. Maingat pa sa balat ang tapik ng araw. Uyyy, tapik lang. Maya-mayang tanghali, sa katirikan niyan, maglalapot ka talaga na parang natutunaw na kandila. Maaga nang nag-umpisa ang trabaho sa bukid.

Pero hindi magsasaka si Tomas.

Ang umpisa ng umaga niya ay umagang nagmamasid mula sa veranda. Nakaupo siya sa pasimano. Hawak niya ang tasa ng kape. Nakatitig lang siya sa malawak nilang bakuran. Mugto ang mata niya. Walang-malay na napalamukos ng kumukunot na noo ang bente-singko anyos na binata. Nang maalalang binata pa rin siya ay lalong kumunot ang noo niyang lalo niyang nilamukos. Malalim ang kinuha niyang hininga. Tanginang ‘yan. Wala na ngang jowa, wala pang masulat, isip niya.

“Nangungulila na nga sa irog. May kakapusan pa man din sa tula.” Pinaglaruan niya ang mga letra sa isip. Iniba-iba ang porma. Binuo, pinatay, inilibing, tapos ay binuhay ulit. ‘Yan ang trip. Wala siyang maisip na magandang opening sa kwentong gusto niyang simulan, pero ni ayaw lumabas sa blankong Word document ng mga istorya. Kahit sa papel, hindi epektibo—kulang sa potency, ayon sa kanya, ‘yung mga letrang nag-aappear sa harap niya.

Ilang umaga na siyang ganito. Ilang gabi. Ilang madaling araw. Sa loob nitong nagdaang linggo. Ang huli niyang koleksyong nabuo, wala pa ring publisher na gustong kumana. ‘Yung koleksyong mas nauna pa doon, maganda ang naging run, lalo na nung nakaka-gig pa siya sa mga Open Mic nights at Spoken Word performances. Pero four years ago na ‘yun. At ngayon, gusto niya nang sumulat ng isang kompletong nobela. Isang ganap na libro.

“Saan ba ako huhugot ng plot?!” ungot ni Tomas.

Inum-om niya ang kape nang isang tunggaan. Nasamid, pero dahil sa pagkabugnot ay ininda niya na lang. Ibabalik na dapat niya sa kusina ang tasa pero may pumukaw sa kanyang atensyon. Sa langit, sa liwanag ng umaga, sa likod ng isang malaki at malusog na puting ulap, may kumislap. Mabilis lang, parang side mirror ng jeep na natamaan ng sinag ng araw. Pero malamang hindi side mirror ‘yun dahil una, wala siya sa highway at pangalawa, hindi naman bumabiyahe pa-himpapawid ang jeep. (#NoToJeepneyPhaseout! -author)

Sinipat niya ang layo. May kutob siyang kapag sinundan niya ang pinagmumulan ng ilaw, makakarating siya sa may bandang ilog. Malapit lang sa dati nilang tinatambayan noon ng mga pinsan niya nung bata pa sila. Sumilip siya sa loob ng bahay at tinanaw ang kusinang walang tao. Mag-isa na siya ngayon. Nilamon siya bigla ng kalakihan ng isang medium family-sized na bahay ngayong mag-isa na lang siya. Masyadong ganap ang mga puwang at espasyo. Na-miss niya bigla ang yumao niyang nanay. Isang linggo na rin pala ang nagdaan...

Pero bago pa man siya tuluyang lamunin ng lungkot, napukaw muli ng kakatwang liwanag ang atensyon niya. Kumislap na naman ito. At sa mangha niya, napansin niyang parang lumalaki ang kislap. Parang lumalapit.

“Sa ilog nga ‘yun.”

Wala nang pag-aatubili. Tinatawag talaga si Tomas ng sinag. Hindi na niya nga naihatid pa sa lababo ang tasa ng kape. Dali-dali siyang nagtungo at isinara ang gate. Tinahak ang mga bahayan hanggang sa makarating sa mga bukid. Lampas nito, ang highway na patungong bayan. Pero sa kaliwa ng daanan ang pakay niya, direktang palayo sa bayan, kundi papunta sa ilog.

7:23 AM ang nakasaad sa relo sa kaliwang pulsuhan ng kamay ni Tomas na nakasalag sa sikat ng araw na tumatama sa mata niya. Sinipat niya ang asul na langit. Namataan niya ang malusog na ulap. Sapul sa retina si Tomas nang masaktuhan ang muling pagkindat ng dilaw na liwanag.

“Aray! Shet,” kinusot ni Tomas ang kanyang mata. “Curious lang naman ako, eh. May balak pang mambulag 'to.”

Sa isip niya, baka—teka, ano nga bang inaakala niyang pinagmumulan ng ganitong klase ng liwanag? Naisip niyang baka something flying—like drones, o ‘di kaya ay jet na may reflector. Baka kidlat... Pero habang hinahalungkat niya ang utak sa kung ano ang posibleng pagmulan ng liwanag, bigla na lang nahati ang malusog at maputing ulap sa gitna.

Gumagalaw ito kahit na walang hanging nagpapagalaw dito. Sobrang tahimik ng paligid. Sa sobrang tahimik ay para na ngang huminto ang oras. Tumigil ang mundo.

Napaigtad si Tomas. Pakiramdam niya ay parang may humihila sa kanya para lalong lumapit sa mismong kinatitirikan nitong nahating ulap. Pinilit niyang huwag magpadala sa pwersa.

Dahan-dahang iniluwa ng nahating ulap ang nagtatagong liwanag sa gitna nito. Parang...tao?

“Huh?!”

Is it a bird? Is it a plane?? Hindi—tao talaga siya! Kung hindi pa makumbinsi si Tomas sa bruskong porma ng katawan nitong mala-God of War, ang kutis-golden brown nitong balat na akala mo ay perpetually na naka-golden hour, at mahaba at itim nitong buhok na lumalarawan sa pang-Primetime King nitong mukha, ay ewan ko na lang!

“Hindi ko alam kung mai-insecure muna ako o matatakot eh! Bakit naman parang nagpakita yata sa’kin si Adonis?” reklamo ni Tomas sa sarili. Para ibsan ang kaba, bumaling siya sa lalaking mabilis nang papalapit nang papalapit sa kanya. Batak ang mga hita at binti nitong exposed sa suot na gintong bahag habang tumatakbo at gusto yata siyang i-running tackle attack. “Hindi ako si Richard Gomez, sir! Kamukha ko lang. Hindi ako ‘yung umagaw ng title mong Adonis ng ‘Pinas! Tsaka problematic ‘yun. ‘Wag mo nang alalahanin!”

Walang epek! Sa puntong ito, kumbinsido si Tomas na kung hindi siya nagha-hallucinate dahil sa puyat, ay baka mimumulto siya ng nanay niyang hindi niya naabutan sa huling gabi ng lamay nito bago ito ilibing.

“Ma naman! Akala ko ba napatawad mo na ako?” hinaing ni Tomas sa langit. “’Di ba napag-usapan na natin ‘to? Nasa barko pa 'ko nun, tumatawid pa ako ng dagat! Hindi ako naka-biyahe agad kasi may bagyo nga, ‘di ba? Tsaka, ‘di ba nung biglang kumalma ‘yung dagat, tsaka umaliwalas ‘yung langit, ‘di ba sign na ‘yun na napatawad mo na ‘ko? ‘Di ba, Ma? Walang buwan nung gabing ‘yun, tandang-tanda ko. Ma, nag-agree ka talaga sa’kin, pramis! Hindi ako nagsisinungaling!” Saglit na natahimik si Tomas. Bakas ang guilt sa bahagyang napangangang bibig. “Hindi na usually!” mabilis niyang disclaimer.

“Ikaw!”

Halos malulon ni Tomas ang Adam’s apple niya. Bukod sa kaba, dumagundong din kasi ang boses na parang kulog na natutong mag-Tagalog ang pinanggalingan ng salita.

"A-ako??" nauutal na tugon ni Tomas. Magkaharapan na sila ng ginintuang abs. Sa malayo ay mukhang higante ang anyo nito. Pero sa malapitan ay hindi na nagkakalayo ang height nila. Lumiit ba ‘to? O lumaki lang ako?

“Nasaan si Dayang Mariya?”

May gumuhit na lungkot sa likod ng matikas na mukha ng lalaki pagkasabi nito ng pangalan. Maria. Maria? Sino naman ‘yun?

“Sino ho?”

Sa pagkakatanda naman niya ay wala siyang kilalang Maria. Baka short for something? Ewan. ‘Di siya sure.

"Mama ko ho ‘yung kausap ko, sir, hindi kayo. Baka nagkakamali lang po kayo—"

Isang kalunos-lunos at nagmamakaawang sentimetrong pagitan ang nagpatahimik sa bibig ni Tomas—ang pagitan ng hindi pa nawawakwak na leeg niya at ng dulo ng talim ng espada ng lalaki. Tila hinugot lang nito ang sandata sa hangin at nag-appear na lang ito bigla sa kanyang kamay. Maingat na nilunok ni Tomas ang, quite possibly, ay second to the last niyang hininga kung lalo niyang mainis ang kausap niya.

“Wala nga akong kilalang Maria!”

“Mariya,” giit ng lalaki.

“Mariya nga! ‘Yun nga sabi ko!”

“Wala ka namang binatbat. Hindi pa nga nalalapatan ng aking kampilan ang ‘yong leeg, nakaluhod ka na sa lupa,” padurang bitaw ng lalaki. “Anong ginawa mo kay Mariya? Saan mo siya dinala?!”

“Wala akong kilalang Mariya, okey!? Kaya pwede ba ilayo mo na ‘yang espeda mo. Tsaka kung papatayin mo ako ngayon, lalong wala kang mapapala dahil wala ka nang mapagtatanungan kung nasaan ‘yang Mariya mo!" Okay, white lie ‘yon. Dahil pwede namang maghanap ng ibang manoy dyan sa tabi itong si Prinsipe Abs kung, *sign of the cross*, papatayin niya si Tomas. Pero ‘yun na lang ang naisip niyang sabihin para iligtas ang sarili.

“’Di umamin ka rin! Ikaw nga ang kumuha sa kanya!”

Nagsasayaw na sila sa isang bilog ng nag-iiwasang leeg, at iba pang body parts, at dulo ng matalim na kampilan. Sa huling mga salitang binitawan ng kausap niya napahinto si Tomas. “Kumuha?”

Huminto rin sa pag-amba ng kanyang sandata ang lalaki, pero hindi nito inalis ang dulo nito sa mukha ni Tomas. “Nagsumamo ka sa Langit, bago mawala ang pinakamamahal kong si Mariya. Nakatakda kaming mag-isang-dibdib. Pero dahil sa mga tawag mo...” napahinto ang lalaki. Napaismid sa tila mahapding pakiramdam, dala siguro ng pait ng mga salitang namimintana sa mga labi nito. Dahan-dahan niyang pinalaya ang mga salitang iyon. “Iniwan niya ako sa seremonya. Hindi siya dumating.”

“Bro...” Natameme si Tomas. Ngayon, maging siya ay nararamdaman ang sakit sa puso na kasalukuyang pinagdadaanan nitong si Boy Borta. “Ayos ka lang?”

“Ikaw ang dahilan!” muli nitong iniamba ang patalim nang manumbalik ang galit kay Tomas. “Ikaw ang dahilan ng pagbaba ni Mariya dito! Ngayon, nasaan siya?! Ibalik mo sa’kin si Mariya!”

“Paano ko naman ibabalik sa’yo ang wala sa’kin?! Medyo ‘di ka nag-iisip eh,” pabalang na sagot ni Tomas. “Wala tayong mapapala kung puro ganito. At this point, hindi na rin ako natatakot sa kampilan mo na ‘yan. Puro ka naman amba.”

*Shwing!*

Akala ni Tomas, tinnitus lang. ‘Yun pala, hinati na ng matalim na espada ang hangin sa pagitan nito at ng kanyang mukha. May naramdamang parang kagat ng lamok si Tomas sa kanan niyang pisngi. Unti-unti itong humahapdi.

Hinawakan niya ito. Basa. Tinignan niya ang kamay niya. May dugo.

“JOKE LANG EH!”

Napaupo na lang si Tomas nang muli na namang iniangat ni Boy Galit ang hawak nito. “Okay, okay! Ganito na lang.”

May plano si Tomas. Una, kukumbinsihin niya ang lalaki na magtulungan na lang silang hanapin ang runaway bride. Pangalawa—wala nang pangalawa. Dahil ang totoo, sa oras na makawala siya sa dulo ng espada nitong si Boy Kampilan ay ipagbibigay-alam niya agad sa awtoridad na may nagwawalang lalaking humahabol sa kanya. Kalaboso ka agad, Boy Pantene. Kalbo ‘yang long hair mo.

Pero wala sa plano ni Tomas na hindi makikinig ang lalaki. At nakipag-unahan na ang sarili niyang mga paa upang ilayo siya sa kapahamakan.

Takbo, Tomas! Tumakbo ka hangga’t may lupa. Hindi niya na sinubukan pang lumingon. Basta, kumaripas lang siya ng takbo.

Sa likod niya, habang papalayo siya nang papalayo, nakatayo na lang ang lalaki na tumatanaw sa kanya. Maya-maya, bigla itong nawala.

Nawala ang lahat—ang ulap, ang lalaki, ang kampilang nabahiran na ng dugo ni Tomas. Nawala rin ang kislap ng umagang iyon. Tila kumulimlim ang paligid. Mistulang nawala ang araw sa gitna ng kalangitan.

#alamat ppop #alamat boygroup #alamat fanfic #alamat #fanfic #tagalog #lakanamihan #ang gabing nahulog ang buwan

0 notes