#pottendraaien

[devuurman]

Pottenbakkersoven in bedrijf #schervenvangelukermelo #potten#pottenbakken #pottendraaien #pottenbakkersoven #geschiedenis #history #historie #14eeeuw #pyrography #pyrografiekunst #pyrografie#houtbranden #houtbrandkunst #baptistarnhem #smederijharmstruik #hetnoesteleven #woodburning #lepelsnijden#carolinas_sloyd #lepelpost2022 #lepelpost #vuurman12 https://www.instagram.com/p/CkAlS_lD1Hq/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[juulsreisverhalen]

MUTOKEEEEEE! Moyo mutoke! Daar zit je dan, in de befaamde Medecins Sans Frontières (MSF) Toyota landcruiser, een weg banend door de brousse. ‘BLANKEEEEE!!! Hallo blanke!’ hoor je van alle kanten om je heen, in Tshiluba. Iedereen kent de beelden van kinderen die glimlachend achter een witte jeep aanlopen, wuivend, roepend, anderen aanstotend om mee te doen. ‘Moyoooo!’ roep ik dan maar terug, terwijl ik mijn wuifhandje zo weinig koninklijk mogelijk probeer te bewegen. Die blikken... alsof ik de eerste blanke ben die ze ooit zagen -op de vele albino’s in hun gemeenschap na dan. ~~~ Nog in het vliegtuig te Kinshasa, vraagt de piloot ons verontschuldigend om een half uur geduld na landing. Er is een VIP (een oud minister, zo bleek achteraf) in de luchthaven die eist dat alles stilgelegd wordt voor hem. In Europa zouden de mensen kwaad worden, zuchten, klagen tegen het personeel. In DRC klinkt het goedlachs: ‘Bienvenu au Congo!’ Blaise, een van de chauffeurs pikt mij en een andere ‘first missioner’, ook een Belg, maar Franstalig, op. We worden van luchthaven naar MSF basis gereden. Er vindt diezelfde avond al een feestje plaats onder de MSF-expats, dus ideaal om wat nieuwe collega’s te leren kennen. Veel Belgen, de meeste Franstalig. Ik vraag me af of we bewust naar Congo gestuurd worden, om de schuld van onze voorouders af te lossen... De volgende ochtend worden we onthaald door de glimlach van Kinshasa, meer bepaald Jean-François. Zelfs de dagen nadien steek ik even mijn kop binnen bij deze receptionist, want je dag starten zonder deze brede sourire is een hoofdzonde. Ik ben mama, de mannen zijn papa. Laat monsieur en madame dus gerust achterwege. Mama Lize will do. Jezus is overal. Muren, busjes, huizen, ziekenhuizen... Che Guevara behaalt een mooi zilver. En bij het wachten op enkele bloedtests in het HJ Hôpital Kinshasa (een privé ziekenhuis) kijken mijn collega en ik geamuseerd naar het tv-scherm in de overvolle wachtzaal, alwaar Charlie Chaplin & Mr Bean hun eeuwige entertainmentcapaciteiten ten toon stellen. Vincent (de andere Belg die naar Masisi wordt gestuurd wanneer ik naar Kananga vertrek) stelt voor om onze MSF aids-kliniek in Kinshasa te bezoeken, waar plaats is voor 40 personen en er 70 per dag binnen stromen. We hebben dan ook de enige aidskliniek van Kin, alsook de enige met gratis verzorging. We krijgen te horen dat 1 op de 4 mensen die we rond ons zien in de zalen het niet overleven. Mannen, vrouwen en kinderen. Door het stigma dat rond de ziekte hangt, komen mensen veel te laat of geen hulp zoeken. (Iets wat ik in Kananga in mijn project ook continu te horen krijg.) Ondanks hun uitgemergeld lijf en hopeloze situatie, ontvangen we een vriendelijke bonjour van de meeste patiënten. Jezus is overal, maar toch minder hier. Iets anders wat me meteen opvalt is het hoge aantal albino’s. In Kinshasa en Kananga leiden ze een achtergesteld, maar minder gestigmatiseerd leven. Het is te zeggen: ze worden niet vermoord om toverdranken of fetisjes van te maken. (Dat gebeurt echter wel vaak na hun sterfte.) Bijgeloof en geloof in het algemeen houden de Congolees gaande. Op de luchthaven van Kananga aangekomen, lach ik luidop met de eerlijkheid van Gomair’s slogan (de luchtvaartmaatschappij van Goma (een stad in Oost-Congo): ‘une option’. Zo waar. ‘Het is een optie. De beste? Goh.’ moet het creatieve brein erachter gedacht hebben. Ze zeggen het hier hoe het is. Geen pottendraaien. Plots sta je dan in een wachtkamer met 20 slachtoffers van seksueel geweld. Niemand huilt, niemand klaagt. Elke vrouw, elk meisje staart naar je in stilte, vaak zelfs met begroetende glimlach. Je kan niet veel meer dan ‘bonjour’ zeggen... Hoe plaats je zoiets in godsnaam? Dat maandelijks enkele honderden nieuwe gevallen aangemeld worden. Aangemeld. Hoeveel er niet gemeld werden uit schrik voor stigma, uit onmacht om tot in het ziekenhuis te geraken? Dieu seul le sait. Dat dit de norm is in deze regio, mijn nieuwe dagelijks normaal, moet nog even doordringen en een plaats krijgen. De psychologe (een vriendin van Angela), vertelt me dat ze de eerste maand niet anders kon dan luisteren, observeren en de shock van de gruwelverhalen ‘s avonds trachtte te verwerken. Om hier psychologe te zijn, moet je uit een sterk stuk hout gesneden zijn. Congolezen (de gemiddelde man en vrouw, kinderen... de slachtoffers, niet de daders) zijn fucking sterk en resistent, goedlachs, positief en rustig. Dit is horror, maar ook menselijke kracht en moed van een hoger niveau. Gelukkig is er onder andere Maria Luiza, een Italiaanse van 69 jaar en vroedvrouw. Deze force feminine besliste na haar pensioen iets anders te doen en zit hier mee in Kananga. Ze heeft rode lippenstift aan op zondagochtend en ik geef haar een compliment. Ze zegt in het Frans met een sappig Italiaans accent: ‘2x per week. Speciale gelegenheden, want het is Chanel.’ Free zou al een boezemvriendin gemaakt hebben. Daarnaast zijn we het er met het hele expat team over eens dat niemand aan haar libido kan tippen. Ze beschrijft de mooiste jonge mannen en collega’s alsof het om een bord verse pasta con pesto gaat. ‘Ma che bello!’ Weer een nieuw idool voor op mijn lijstje. Diezelfde zondagochtend komt Antonella (ook Italiaans) bij me zitten bij de ontbijttafel en vraagt of ik het nieuws van die nacht al hoorde. Er werd een inbreker gevat door de locals, waarop ze hem ineen klopten, in een paar autobanden met petroleum staken en ‘knip’ vuurtje. Levend verbrand. Wanneer ik dit later bespreek met mijn team (nationale staff), beamen ze dat dit de normale gang van zaken is, ‘want de politie doet niets en als iemand je geld en eigendommen steelt, verdient hij bestraft te worden.’ Congo style. Moyoooo Mutokeeeee!!!! Wuivende kinderen, vragende gezichten, ‘geef me geld’, onwaarschijnlijke bliksemschichten bij daglicht, een gekraak waar je van recht springt. Als de bliksem je raakt, wil het zeggen dat je stal of iets slecht deed bij leven. Je verdiende straf. Grigri, heet het bijgeloof dat door iedereen gedragen wordt. Ik heb het geluk mee te kunnen wanneer mijn team sensibiliseert rond seksueel geweld en rond de noodzaak van binnen de 72 uur naar ons ziekenhuis te komen om ongewenste zwangerschap en aids te voorkomen. Als HP komen we in de kleine dorpen en scholen. Iets waar de andere expats enkel van kunnen dromen, door de strenge veiligheidsmaatregelen. Voor de meesten is het blokje om tot de werkbasis en in een beperkt gebied met de auto en getraind chauffeur. Benoît en Marie, twee van mijn teamleden, vertellen me na de sessie dat in de regio waar we net sensibiliseerden, vol lemen hutten, grote gezinnen, zonder lopend water of elektriciteit, een afslachting plaatsvond in 2016, van duizenden mensen, door een conflict tussen overheid en plaatselijke milities of rebellen. Het leger ging van huis tot huis, zonder genade, omdat de rebellen van hier afkomstig waren. ‘Les gens ont souffré ici’. Je zegt me verdomme wat. En zo verlopen mijn dagen hier. Zwierend tussen menselijk drama en persoonlijke uitdagingen; luchtige en onnozele momenten onder de expats in onze compound, zoals salsa zondag waarop we ons in het zweet dansten; vermoeiende, maar leerrijke en mooie momenten met mijn eigen Health Promotor (HP) team, bestaande uit 6 locals van Kananga en plaatsen ontdekken waar amper blanken geweest zijn. Wat het ook is en nog wordt, een ding is zeker: het is een unieke levenservaring waarvoor ik erg dankbaar ben. Daarbij voel en weet ik dat ik in België en op andere plaatsen veel mensen ken die me zelfs vanop afstand en in gedachten moed en liefde schenken, die ik op mijn beurt terugstuur naar jullie allen, en naar jou, lieve Juul. Geniet van het leven. We hebben alles om gelukkig te zijn in het Westen. Het is aan ons persoonlijk om daar iets van te maken en heel content mee te zijn. Veel liefs Lize

[shelleyahkvt2]

Voor het eerst op de draaischijf!

Lot heeft mij de handelingen van het pottendraaien geleerd. En het belangrijkste is: draaiklei kopen. Ik had fijne chamotte gekocht, ik dacht dat dat fijn zat was. Het vervelende aan klei met chamotte is dat er stukjes hard klei in zitten als stukjes steen/ zand. Wanneer de draaischijf dan draait schuurt dat allemaal langs je handen en dat doet pijn.

Je moet eerst een bolletje klei maken, zo groot als je zelf fijn vind of hoe groot je hem wil hebben.

Al het lucht moet eruit, dus je hebt een bepaalde rol techniek daarvoor.

Op de draaischijf moet je je bolletje goed gecentreerd hebben en hij moet droog op de plank geduwd worden. Te nat en niet goed aangeduwd kan betekenen dat je klei van de plaat afvliegt.

Je heb altijd 1 hand geankerd! Anders ga je scheef of gaat het helemaal fout.

Wanneer je een holling maakt in je klei heb je altijd contact met de schijf.

Belangrijk! Beide handen houd je ook in contact, bijv. door je duimen te haken.

Ik merk dat ik het draaien heel leuk vind. Het is allemaal heel experimenteel en ik ben daardoor niet te streng voor mezelf. Het lijkt me juist ook interessant dat het niet perfect is en juist ook de potjes etc. te gebruiken die kapot zijn of beschadigd.

[saradelesie]

#saradelesie #sarakeramiek #saradelesiekeramiek #handthrown #pottery #handthrownpottery #ceramics #clay #goeneliefde #ambacht #pottendraaien #glaze #glazuur #handmade #madebyhand #enzoverder

[saradelesie]

#saradelesie #sarakeramiek #saradelesiekeramiek #handthrown #pottery #handthrownpottery #ceramics #clay #goeneliefde #ambacht #pottendraaien #glaze #glazuur #handmade #madebyhand #enzoverder

[saradelesie]

#saradelesie #sarakeramiek #saradelesiekeramiek #handthrown #pottery #handthrownpottery #ceramics #clay #goeneliefde #ambacht #pottendraaien #glaze #glazuur #handmade #madebyhand #enzoverder

[saradelesie]

#saradelesie #sarakeramiek #saradelesiekeramiek #handthrown #pottery #handthrownpottery #ceramics #clay #cactus #cactusliefde #cacti #goeneliefde #ambacht #pottendraaien #glaze #glazuur #handmade #madebyhand #enzoverder