#poprapo

[ashtu-kshtu]

Jetova e humbur një kohë.

Flisja me diellin natën vonë. Mbysja ditë, net dhe vite. Jetova e humbur një kohë. Prisja në stacione ku treni nuk vinte. Trokisja natën në dritare që nuk hapeshin. Shihja trupa, jo njerëz. Frymoja brenda mendimeve të imagjinuara. Nuk prodhoja të qeshura e gëzim, pos lutje. Ngrohesha me rrezet e hënës. Flisja me veshë të shurdhër. Dëgjoja zëra të mbytur brenda një grope të pafund ndjenjash. Përjetova dhjetorin e thatë e të ftohtë gjatë gushtit. Jashtë kishte diell, e stuhitë strehoheshin brenda shpirtit tim. Vallëzoja poshtë urës me shiun si melodi. Kapesha për duart që nuk më mbanin. Të nesërmen e kisha jetuar dje, e nesër vinte e djeshmja. Lexoja libra të pashkruar e besoja në dyshimin.

Jetova e humbur një kohë kur e gjeta veten.

Veten time, që po e humbasë prapë.

E;