#piotr szapocznikow

[polishwomenartists-sztukakobiet]

Alina Szapocznikow, 'Stela', 1968, polyurethane sponge, polyester resin, 79 x 46 x 69 cm.Courtesy of Piotr Stanislawski and Galerie Gisela Capitain GmbH, Cologne, photo WIELS | @abwwia

[fiercerthanyou]

Alina Szapocznikow, 'Photosculpture' (1971, reprinted 2007)

Courtesy Piotr Stanislawski / Estate Alina Szapocznikow

Polish sculptor Alina Szapocznikow (1926-73) coined the term photosculpture in 1971 to describe these unique close-up images of blobs of chewing gum, manipulated into curious shapes in the artist’s mouth and attached to concrete or wooden supports. 

[lost-and-cast]

Alina Szapocznikow, Piotr, 1972

Polyester resin, 205 x 45 x 33 cm

Fiancée filler (Mad fiancée), 1971

Polyester resin, 17.5 x 48 x 16 cm

Human landscapes, gender-shift

Untitled, c. 1971-72

Pencil on paper, 29.5 x 21 cm

[theclevercollectorpirateuniverse]

Alina Szapocznikow, Kuzlowa [Maternité], 1969, assemblage polyester photographies couleur, gaze, 42 x 52 x 18 cm, © Piotr Stanisławski.

[oculablog]

Alina Szapocznikow, Sans titre (Untitled) (1964–1965). Plaster. 13 x 7.7 x 3.5 cm 5 1/8 x 3 1/16 x 1 3/8 inches. © ADAGP, Paris. Courtesy the Estate of Alina Szapocznikow / Piotr Stanislawski / Galerie Loevenbruck, Paris / and Hauser & Wirth. Photo: Fabrice Gousset. 

[sampletime]

Autoportrait I 

Alina Szapocznikow 1966

Marble and polyester resin

41 x 30 x 20 cm / 16 1/8 x 11 13/16 x 7 7/8 in © ADAGP, Paris Courtesy the Estate of Alina Szapocznikow / Piotr Stanislawski / Galerie Loevenbruck, Paris / Hauser & Wirth Photo: Fabrice Gousset 

[alesztuka]

Jakie muzea i galerie sztuki warto odwiedzić tego lata?

Specjalnie dla wszystkich miłośników sztuki wybraliśmy najciekawsze wystawy w Polsce.

Zachęta Narodowa Galeria Sztuki, Warszawa

Koji Kamoji. Cisza i wola życia

16 czerwca 2018 – 19 lipca 2018

Koji Kamoji to artysta japońskiego pochodzenia, który od lat 1959 roku mieszka i tworzy w Polsce. Na wystawie zaprezentowano jego obrazy, rysunki i instalacje, które powstawały od lat sześćdziesiątych do dziś. Jego prace swoją minimalistyczną formą nawiązują nie tylko do estetyki japońskiej, czerpią także ze sztuki modernistycznej i polskiej.  Artysta wykorzystuje do ich tworzenia łatwo dostępne materiały: kamienie, pręty, sklejkę, papier, metal, szkło. Oprócz rysunków i malarstwa ważną część twórczości artysty stanowią instalacje dedykowane konkretnym przestrzeniom. Specjalnie na wystawę w Zachęcie artysta przygotował monumentalną instalację „Cisza i wola życia” opowiadającą o relacji człowieka z naturą, przemijaniu i degradacji ciała. Na instalację składają się kamienne ścieżki, które przemierzać można samodzielnie lub kontemplować je siedząc na wózku inwalidzkim.

Więcej o wystawie: https://bit.ly/2yUTzc9

Koji Kamoji, „Cisza i wola życia”, instalacja, żródło: zacheta.art.pl

MOCAK. Kraków

Ojczyzna w sztuce

27 kwietnia 2018 – 30 września 2018

To już ósma wystawa z cyklu „… w sztuce”. Działalność muzeum zainaugurowała wystawa „Historia w sztuce”, potem przyszedł czas na sport, ekonomię, medycynę, zbrodnię, a w końcu „Sztukę w sztuce”. Pomysł aby sztukę współczesną posegregować według haseł spodobał się kuratorom i/lub publiczności.

Wystawa „Ojczyzna w sztuce” ma pomóc zredefiniować pojęcie ojczyzny i narodu, które nie pasują do dzisiejszego postkolonialnego świata. Są więc liczne przedstawienia flagi i symboli narodowych, są też prace odwołujące się do trudnych i wstydliwych momentów historii. Artyści pokazują też archaiczność pojęcia naród i ojczyzna. Piotr Wysocki sfilmował dzieci śpiewające słowa  „nie będzie Niemiec pluł nam w twarz”, które dla młodego pokolenia nic już nie znaczą ale z pewnością zostaną zapamiętane. Z kolei Krzysztof Wodiczko pokazał polskich bohaterów narodowych mówiących głosem współczesnych aktywistów walczących o prawa różnych grup społecznych.

Więcej o wystawie: https://bit.ly/2HJGUJb

Małgorzata Markiewicz, Mapa, 2013, obiekt, 250 × 250 cm, Kolekcja MOCAK-u, fot.: R. Sosin, źródło: mocak.pl

Muzeum Narodowe w Krakowie, Gmach Główny

Z drugiej strony rzeczy. Polski dizajn po roku 1989

06 kwietnia 2018 – 19 sierpnia 2018

Otwarta w kwietniu wystawa poświęcona jest polskiemu dizajnowi po 1989 roku. Prezentuje polskie wzornictwo na tle przemian gospodarczych i kulturowych. Na wystawie zobaczymy eksponaty począwszy od lat 90, czyli czasów transformacji i zapaści gospodarczej kiedy to twórcy starali odnaleźć się w nowej rzeczywistości; kolejne lata to próba odpowiedzenia na potrzeby rynku  ale również tzw. dizajn krytyczny, podejmujący ważne tematy społeczne.

Wśród wystawionych eksponatów znajdziemy sofy, krzesła, siedziska, ekspres do kawy, grzejnik, buty i zabawki.

Więcej o wystawie: https://bit.ly/2IpLV9F

Fotel RM58 Classic, rojekt Roman Modzelewski (1912–1997), 1958, produkcja Vzór sp. z o.o., od 2012 / fot. Bartosz Cygan - Pracownia Fotograficzna MNK, źródło: mnk.pl

Muzeum Warmińskie w Lidzbarku Warmińskim

Fotografie Zdzisława Beksińskiego z kolekcji Muzeum Narodowego we Wrocławiu

08 czerwca 2018 – 07 października 2018

Na wystawie pokazano wybrane prace z kolekcji Muzeum Narodowego we Wrocławiu. Zdzisław Beksiński znany głównie ze swojej twórczości malarskiej, początkowo zajmował się fotografią. Fascynacja tym medium choć krótka, okazała się niezwykle owocna. W latach 1953-1959 powstało wiele wybitnych prac, a sporą z nich część Zdzisław Beksiński przekazał w darze Muzeum Narodowemu we Wrocławiu.

Beksiński tworzył portrety, kompozycje abstrakcyjne, montaże i akty. Dopełnieniem wielu fotografii jest sugestywny tytuł, który ma nasuwać określone skojarzenia. Już w tym okresie pojawiają się charakterystyczne dla późniejszego malarstwa artysty elementy: krzyże, nagrobki, samotna postać zagubiona pośród krajobrazu, więzy, twarz wykrzywiona z przerażenia.

Choć Beksiński zyskał uznanie jako fotografik, porzucił to medium w 1959 roku by nigdy już do niego nie powrócić. Tłumaczył potem, że czuł iż więcej w tej technice nie jest w stanie wyrazić.

Więcej o wystawie: https://bit.ly/2MxsHAV

Zdzisław Beksiński, źródło: muzeum.olsztyn.pl

Muzeum Śląskie w Katowicach

Mirosław Bałka „[(.;,:?!–…)]”

11 listopada 2017 – 16 września 2018

Galeria jednego dzieła Muzeum Śląskiego to wielka przestrzeń mieszcząca się w holu głównym muzeum. Pokazano tu do tej pory trzy instalacje: „Modry” Leona Tarasewicza, „Mi’ma’amakim” Carole Benzaken oraz „Odbicie” Dani Karavana. Tym razem przestrzeń oddano Mirosławowi Bałce, kuratorką wystawy jest Anda Rottenberg.

Artysta zbudował wielką budowlę z blachy, która ma być trójwymiarowym odwzorowaniem rentgenowskiego zdjęcia klatki piersiowej z zarysem płuc.

Instalacja odwołuje się do miejsca w którym powstała - muzeum znajduje się na terenie dawnej kopalni. Wchodząc wgłąb budowli widz znajduje się w labiryncie ciemnych korytarzy przypominające wyrobiska górnicze. Korytarze mają zmienną wysokość i szerokość. Dodatkowo widz odbiera z otoczenia różnorodne bodźce oddziałujące na dotyk, wzrok, uczucie ciepła i zimna.  

Jak przyznaje sam artysta, instalacja powstała z myślą o Śląsku i miała być próbą pochylenia się nad problemami regionu. Porusza problem zanieczyszczenia powietrza i zagrożeń związanych z górnictwem.

Więcej o wystawie: https://bit.ly/2lJUino

Pawilon Czterech Kopuł we Wrocławiu

Tu strzyka, tam łupie, ale rży. A sumienie kąsa. Tadeusz Brzozowski – inspiracje, konteksty, ślady.

22 kwietnia 2018 – 29 lipca 2018

Wystawę zorganizowano z okazji setnej rocznicy urodzin Tadeusza Brzozowskiego, jednego z najwybitniejszych artystów polskich XX wieku. Wystawa ma pokazać ewolucję twórczości artysty od dzieciństwa, przypadającego na lata dwudzieste, aż po okres przed jego śmiercią w 1987 roku. Przede wszystkim jednak ma przybliżyć twórczość artysty poprzez liczne rysunki, które najpierw służyły jako wstępne szkice by z czasem stać się skończonymi i pełnymi dziełami sztuki.

Obok nich na wystawie zobaczymy również grafiki, obrazy, projekty: scenograficzne, murali i tkanin.

Ale to nie wszystko. Sztukę Brzozowskiego, jak wskazuje tytuł wystawy, mamy szansę zobaczyć w znacznie szerszym kontekście - blisko 100 prac to dzieła artystów z którymi Brzozowski się przyjaźnił lub których twórczość była dla niego źródłem inspiracji. Pierwsza grupa to prace wybitnych artystów-przyjaciół: Aliny Szapocznikow, Magdaleny Abakanowicz, Tadeusza Kantora, Jerzego Tchórzewskiego, Władysława Hasiora i Antoniego Rząsy. Druga to dzieła artystów współczesnych i dawnych, które dla Brzozowskiego stanowiły inspirację: Tadeusza Makowskiego, Stanisława Ignacego Witkiewicza i Albrechta Dürera. Są też tańce śmierci i portrety trumienne.

W sumie na wystawie pokazano 300 prac pochodzących z okresu od XVI - XXI wieku.

Więcej o wystawie: https://bit.ly/2tPpSng

Tadeusz Brzozowski, Zycbad, 1969, źródło: pawilonczterechkopul.pl

Muzeum Narodowe w Krakowie

Gmach Główny

Teraz komiks!

2 marca 2018 – 22 lipca 2018

Sztuka komiksu, dotąd niezauważana przez instytucje wystawiennicze, wreszcie doczekała się osobnej wystawy, i to od razu w Gmachu Głównym krakowskiego Muzeum Narodowego. Wszystkie eksponaty są własnością Wojciecha Jamy - twórcy Muzeum Dobranocek w Rzeszowie. Jego ogromna kolekcja liczy 600 eksponatów, w tym albumy z rysunkami i autografami, szkice, plansze, blaudruki, a także książki, katalogi, czasopisma, druki ulotne, ponadto unikalne figurki, zabawki, monety, znaczki, przedmioty codziennego użytku.

Więcej o wystawie: https://bit.ly/2BYhOX9

[artasnoidea]

POPULATION

Abounaddara Akinbode Akinbiyi Nevin Aladağ Danai Anesiadou Andreas Angelidakis Aristide Antonas Rasheed Araeen Ariuntugs Tserenpil Michel Auder Alexandra Bachzetsis Nairy Baghramian Sammy Baloji Arben Basha Rebecca Belmore Sokol Beqiri Roger Bernat Bili Bidjocka Ross Birrell Llambi Blido Nomin Bold Pavel Brăila Geta Brătescu Miriam Cahn María Magdalena Campos-Pons and Neil Leonard Vija Celmins Banu Cennetoğlu Panos Charalambous Nikhil Chopra Ciudad Abierta Marie Cool Fabio Balducci Anna Daučíková Moyra Davey Yael Davids Agnes Denes Manthia Diawara Beau Dick (1955–2017) Maria Eichhorn Hans Eijkelboom Bonita Ely Theo Eshetu Aboubakar Fofana Peter Friedl Guillermo Galindo Regina José Galindo Israel Galván, Niño de Elche, and Pedro G. Romero Daniel García Andújar Pélagie Gbaguidi Apostolos Georgiou Yervant Gianikian and Angela Ricci Lucchi Gauri Gill Marina Gioti Beatriz González Douglas Gordon Hans Haacke Constantinos Hadzinikolaou Irena Haiduk Ganesh Haloi Anna Halprin Dale Harding David Harding Maria Hassabi Edi Hila Susan Hiller Hiwa K Olaf Holzapfel Gordon Hookey iQhiya Sanja Iveković Amar Kanwar Romuald Karmakar Andreas Ragnar Kassapis Kettly Noël Bouchra Khalili Khvay Samnang Daniel Knorr Katalin Ladik Lala Rukh (1948–2017) David Lamelas Rick Lowe Alvin Lucier Ibrahim Mahama Narimane Mari Mata Aho Collective Mattin Jonas Mekas Angela Melitopoulos Phia Ménard Lala Meredith-Vula Gernot Minke Marta Minujín Naeem Mohaiemen Hasan Nallbani Joar Nango Rosalind Nashashibi and Nashashibi/Skaer Negros Tou Moria Otobong Nkanga Emeka Ogboh Olu Oguibe Rainer Oldendorf Pauline Oliveros (1932–2016) Joaquín Orellana Mejía Christos Papoulias Véréna Paravel and Lucien Castaing-Taylor Benjamin Patterson (1934–2016) Dan Peterman Angelo Plessas Nathan Pohio Pope.L Postcommodity Prinz Gholam R. H. Quaytman Gerhard Richter Abel Rodríguez Tracey Rose Roee Rosen Arin Rungjang Ben Russell Georgia Sagri Máret Ánne Sara Ashley Hans Scheirl Marilou Schultz David Schutter Algirdas Šeškus Nilima Sheikh Ahlam Shibli Zef Shoshi Mounira Al Solh Annie Sprinkle and Beth Stephens Eva Stefani K. G. Subramanyan (1924–2016) Vivian Suter El Hadji Sy Sámi Artist Group (Keviselie/Hans Ragnar Mathisen, Britta Marakatt-Labba, Synnøve Persen) Terre Thaemlitz Piotr Uklański Jakob Ullmann Antonio Vega Macotela Cecilia Vicuña Annie Vigier & Franck Apertet (les gens d’Uterpan) Wang Bing Lois Weinberger Stanley Whitney Elisabeth Wild Ruth Wolf-Rehfeldt Ulrich Wüst Zafos Xagoraris Sergio Zevallos Mary Zygouri Artur Żmijewski

Zainul Abedin (1914–1976) Stephen Antonakos (1926–2013) Arseny Avraamov (1886–1944) Ernst Barlach (1870–1938) Étienne Baudet (ca. 1638–1711) Samuel Beckett (1906–1989) Franz Boas (1858–1942) Arnold Bode (1900–1977) Lorenza Böttner (1959–1994) Marcel Broodthaers (1924–1976) Lucius Burckhardt (1925–2003) Abdurrahim Buza (1905–1986) Vlassis Caniaris (1928–2011) Sotir Capo (1934–2012) Cornelius Cardew (1936–1981) Ulises Carrión (1941–1989) Agim Çavdarbasha (1944–1999) Chittaprosad (1915–1978) Jani Christou (1926–1970) Chryssa (1933–2013) André du Colombier (1952–2003) Gustave Courbet (1819–1877) Christopher D’Arcangelo (1955–1979) Bia Davou (1932–1996) Maya Deren (1917–1961) Ioannis Despotopoulos (1903–1992) Thomas Dick (1877–1927) Carl Friedrich Echtermeier (1845–1910) Maria Ender (1897–1942) Forough Farrokhzad (1935–1967) Conrad Felixmüller (1897–1977) Pavel Filonov (1883–1941) Niccolò di Pietro Gerini (1340–1414) Tomislav Gotovac (1937–2010) Jacob and Wilhelm Grimm (1785–1863, 1786–1859) Ludwig Emil Grimm (1790–1863) Giovanni di ser Giovanni Guidi (1406–1486) Cornelia Gurlitt (1890–1919) Louis Gurlitt (1812–1897) Nikos Hadjikyriakos-Ghika (1906–1994) Oskar Hansen (1922–2005) Sedje Hémon (1923–2011) Theodor Heuss (1884–1963) Karl Hofer (1878–1955) Ralph Hotere (1931–2013) Albert Jaern (1893–1949) Iver Jåks (1932–2007) Sunil Janah (1918–2012) Alexander Kalderach (1880–1965) Tshibumba Kanda Matulu (1947–1981 disappeared) Leo von Klenze (1784–1864) Kel Kodheli (1918–2006) Louis Kolitz (1845–1914) Spiro Kristo (1936–2011) KSYME-CMRC (founded 1979) Anna “Asja” Lācis (1891–1979) Maria Lai (1919–2013) Yves Laloy (1920–1999) Valery Pavlovich Lamakh (1925–1978) George Lappas (1950–2016) Karl Leyhausen (1899–1931) Max Liebermann (1847–1935) George Maciunas (1931–1978) Ernest Mancoba (1904–2002) Oscar Masotta (1930–1979) Mikhail Matyushin (1861–1934) Pandi Mele (1939–2015) Tina Modotti (1896–1942) Benode Behari Mukherjee (1904–1980) Krzysztof Niemczyk (1938–1994) Ivan Peries (1921–1988) David Perlov (1930–2003) André Pierre (1915–2005) Dimitris Pikionis (1887–1968) Dmitri Prigov (1940–2007) Hasan Reçi (1914–1980) W. Richter Anne Charlotte Robertson (1949–2012) Erna Rosenstein (1913–2004) August Wilhelm and Friedrich Schlegel (1767–1845, 1772–1829) Bruno Schulz (1892–1942) Scratch Orchestra (1969–1974) Tom Seidmann-Freud (1892–1930) Allan Sekula (1951–2013) Baldugiin Sharav (1869–1939) Amrita Sher-Gil (1913–1941) Vadim Sidur (1924–1986) August Spies (1855–1887) Foto Stamo (1916–1989) Gani Strazimiri (1915–1993) Władysław Strzemiński (1893–1952) Alina Szapocznikow (1926–1973) Yannis Tsarouchis (1910–1989) Antonio Vidal (1928–2013) Albert Weisgerber (1878–1915) Lionel Wendt (1900–1944) Johann Joachim Winckelmann (1717–1768) Fritz Winter (1905–1976) Basil Wright (1907–1987) Andrzej Wróblewski (1927–1957) Ivan Wyschnegradsky (1893–1979) Iannis Xenakis (1922–2001) Androniqi Zengo Antoniu (1913–2000) Pierre Zucca (1943–1995)

Documenta14, 2017

[romualddem]

Side by Side

Jankel Adler, Miroslaw Balka, Yael Bartana, Willi Baumeister, Krzysztof M. Bednarski, Joseph Beuys, Lucas Cranach the Elder, Albrecht Durer, Max Ernst, Jochen Gerz, Tadeusz Kantor, Edward Krasinski, Jacek Malczewski, Kazimir Malevich, Jan Matejko, Hans Maler zu Schwaz, Adolph Menzel, Deimantas Narkevicius, Gerhard Richter, Wilhelm Sasnalm, Gregor Schneider, Bruno Schulz, Daniel Schultz, Kurt Schwitters, Frank Stella, Franz von Stuck, Veit Stoss, Wladyslaw Strzeminski, Alina Szapocznikow, Leon Tarasewicz, Luc Tuymans, Piotr Uklanski, Andrzej Wajda, Krzysztof Wodiczko, Andrzej Wroblewski, Artur Zmijewski  @ Gropius Bau, Berlin 23 Sep, 2011—9 Jan, 2012

Side by Side. Poland—Germany. A 1000 Years of Art and History is a project curated by Anda Rottenberg developed in collaboration between the Royal Castle in Warsaw and Martin-Gropius-Bau, Berlin. In this major exhibition, Poland and Germany look back at over one thousand years of shared history. From illuminated medieval manuscripts to contemporary artworks, this is the first presentation to illustrate the ten abiding ages of Polish-German neighbourhood, spanning over 700 objects, highlighting key social and political events, scientific discoveries, and cultural developments. Outstanding artworks, documents, books, films, photographs, and music are brought together to create a unique and powerful picture. Testifying to the vitality and multifaceted nature of mutual relations, Side by Side explores the role of history and representation by crafting national and cultural identities.

The exhibition is accompanied by an over 700-page comprehensive catalogue including essays by leading experts from Germany and Poland and other countries.

Curated by Anda Rottenberg

[polishwomenartists-sztukakobiet]

ALINA SZAPOCZNIKOW

Sein en chiffon vert (Fétiche II)

Jacket, leather shoe, polyester resin, paint

36 x 50 x 31 cm | @abwwia

Courtesy the Estate of Alina Szapocznikow / Piotr Stanislawski / Galerie Loevenbruck, Paris / Hauser & Wirth © ADAGP, Paris | Photo: Fabrice Gousset

[galeriakrakow]

„II wojna światowa – dramat, symbol, trauma” | 'World War II – Drama, Sy...

Wystawa „II wojna światowa – dramat, symbol, trauma”

Artyści: Ryszard Apte, Mirosław Bałka, Krzysztof M. Bednarski, Edward Dwurnik, Wojciech Fangor, Ewa Faryaszewska, Zbigniew Grzybowski, Eugeniusz Haneman, Władysław Hasior, Maria Hiszpańska-Neumann, Lukáš Houdek, Elżbieta Janicka, Maria Jarema, Jane Korman, Paweł Kowalewski, Sigalit Landau, Thomas Lange, Zbigniew Libera, Bronisław Linke, Zbigniew Łagocki, Stefan Mrożewski, Marek Oberländer, Zdzisław Pabisiak, Krystyna Piotrowska, Piotr Saul, Agata Siwek, Klaus Staeck, Witold Stelmachniewicz, Jonasz Stern, Władysław Strzemiński, Łukasz Surowiec, Józef Szajna, Alina Szapocznikow, Roman Tarkowski, Mieczysław Wątorski, Leon Wróblewski, Kazimierz Gustaw Zemła, Artur Żmijewski, Andrzej Żygadło

Czas trwania wystawy: 25.10.2019–22.3.2020

Kuratorzy: Maria Anna Potocka, Martyna Sobczyk

Koordynator: Mirosława Bałazy

Miejsce: Budynek A, poziom 0

Tworząc wystawę na temat II wojny światowej, nie mieliśmy ambicji przedstawienia jej historii. Skupiliśmy się na kilku kwestiach, które szczególnie mocno odcisnęły się w świadomości Polaków.

[viparts]

Peeling Back the Layers of Alina Szapocznikow’s Bodily Sculptures

Peeling Back the Layers of Alina Szapocznikow’s Bodily Sculptures

Alina Szapocznikow “Glowa Piotra (Head of Piotr)” (1972), polyester resin, 18 1/2 x 17 3/4 x 8 1/4 inches, © ADAGP, Paris (all images courtesy the Estate of Alina Szapocznikow / Piotr Stanislawski / Galerie Loevenbruck, Paris / and Hauser & Wirth, photo by Thomas Barratt)

“Yeah, you spent your entire childhood there [in Warsaw], right?” reads the subtitle on a video playing the disembodied voice…

[goseeartla]

Hauser & Wirth Announces Representation of Alina Szapocznikow

Hauser & Wirth Announces Representation of Alina Szapocznikow

NEW YORK—Hauser & Wirth announced its worldwide representation of The Estate of Alina Szapocznikow in collaboration with Piotr Stanislawski, the artist’s son, and Galerie Loevenbruck, Paris.

The artist posing amidst her work in her Malakoff studio, 1967 Photo by Antoni Miralda, © 2011 Artists Rights Society (ARS), New York/VEGAP, Madrid

Born in Poland to a Jewish family in 1926, Szapocznikow…

[wearewia]

Spoight on... Alina Szapocznikow

Spoight on… Alina Szapocznikow

© ADAGP, Paris Courtesy the Estate of Alina Szapocznikow / Piotr Stanislawski / Galerie Loevenbruck, Paris / Hauser & Wirth Photo: Fabrice Gousset, courtesy Galerie Loevenbruck, Paris Alina 13 04 11 99623 Cendrier de célibataire I (The Bachelor’s Ashtray I) 1972 Colored polyester resin and cigarette butts

Disembodied heads, desk lamp lips, breasts in ashtrays and desert bowls, Alina…

[oculablog]

The Estate of Alina Szapocznikow, Ceramika II, Ceramika I et Ceramika III (1965). Terracotta. © ADAGP, Paris. Courtesy the Estate of Alina Szapocznikow / Piotr Stanislawski / Galerie Loevenbruck, Paris / and Hauser & Wirth. Photo: Fabrice Gousset.

[caveartfair]

Why Alina Szapocznikow Turned Women’s Bodies into Dessert

The artist with her work Naga (Naked), 1961. © ADAGP, Paris 2017. The Alina Szapocznikow Archive / Piotr Stanislawski / National Museum in Krakow. Photo by Marek Holzman. Courtesy of the Museum of Modern Art, Warsaw.

Lampe-Bouche I, 1966. Alina Szapocznikow Galerie Isabella Czarnowska

In 1970, Polish artist Alina Szapocznikow placed casts of women’s breasts in pretty glass bowls made for holding ice cream. On a dish used to serve sweets, she set a pair of molded lips. The sculptural body parts glistened; their peach surfaces and half-opened orifices practically screamed “come hither.” Provocatively, she dubbed the series “Dessert.”

Szapocznikow didn’t describe herself as a feminist artist—in fact, the term didn’t emerge until the end of her career, in the late 1960s. But as any contemporary scholar of her work will acknowledge, she boldly embedded issues of gender into her bulbous, sensual, and scarred sculptures. By fragmenting and reconstituting the female form countless times over the course of her career, the artist built a visceral portrait of the commodification and trauma that women’s bodies endured during the 20th century. In the process, she helped recast the modern, male-centric sculptural tradition.

It’s only in the past 10 years, however, that the impact of Szapocznikow’s work has been recognized on an international level. While she was a star of the Warsaw art scene as early as the 1950s, her sculptures were rarely exhibited beyond Poland’s borders until 2007, over 30 years after her death, when she was featured in Documenta 12.

Alina Szapocznikow, Ceramika II (Ceramic II), Ceramika I (Ceramic I), and Ceramika III (Ceramic III), 1965. Courtesy of The Estate of Alina Szapocznikow / Piotr Stanislawski / Galerie Loevenbruck, Paris.

Since then, a posthumous retrospective of her work has traveled between WIELS in Brussels, the Hammer Museum in L.A., and the Wexner Center in Columbus, culminating at MoMA in New York in 2013. (In a catalogue that accompanied the exhibition, her practice was compared to that of Louise Bourgeois, Eva Hesse, and Paul Thek.)

This fall, in another step towards acknowledging Szapocznikow’s influence, the artist’s work is on view in her first U.K. retrospective, “Human Landscapes,” at the Hepworth Wakefield in Yorkshire. The exhibition traces the arc of her career through various phases of her shapeshifting, corporeal sculptures that capture human experiences and emotions: most notably, suffering, sexuality, and resilience.

“My gesture is addressed to the human body,” she wrote in 1972. “I want to exalt the ephemeral in the folds of our body, in the traces of our passage.”

Szapocznikow was born to a Jewish family in Kalisz, Poland, in 1926. Her early years were punctuated by a string of traumatic events and intermittent art education. After World War II broke out, in 1940, she and her family were sent to the Pabianice ghetto, and moved between a string of additional internment camps until the war’s end. During this period, she often helped her mother, a pediatrician, in the ghettos’ infirmeries.

By 1944, with a group of released prisoners, Szapocznikow made her way to Prague and soon became ensconced in the city’s creative community, taking classes at the Higher School of Arts and Industry. She continued her schooling at the École Nationale Supérieure des Beaux-Arts in Paris, in 1948, but a bout of tuberculosis forced the young artist to abandon her studies and return to Poland.

Alina Szapocznikow, Herbier Bleu I, 1971. Courtesy of The Estate of Alina Szapocznikow / Piotr Stanislawski / Galerie Loevenbruck, Paris.

Alina Szapocznikow, Bust-Length Figure of a Woman, Headless 2, ca. 1971. © ADAGP, Paris 2017. Photo by Fabrice Gousset. Courtesy of The Estate of Alina Szapocznikow / Piotr Stanislawski / Galerie Loevenbruck, Paris.

There, the Communist party had begun to take control of the country’s government—in step, the art being made was restricted to that which supported the regime. Even so, Szapocznikow began to experiment with figuration that didn’t fit neatly into the confines of state-sanctioned art. In the bronze sculpture Exhumed (1955), she depicted the Hungarian activist László Rajk, who was murdered while fighting for an anti-Stalinist group. The hunched, agonized form, as the late curator Urszula Czartoryska has pointed out, was both an homage to Rajk and “all the victims, including the insurgents, whose remains were often unearthed during the restoration of Warsaw.”

A work from the following year, Difficult Age (1956), shows a bronze, nude woman standing erect and resolute, as if commanding a place among the sculptures of male military heroes that were commissioned by the government. In her essay “Soft Body/Soft Sculpture: The Gendered Surrealism of Alina Szapocznikow,” curator Cornelia Butler describes the piece as a “challenge to Communist notions of privacy and the female body.”

As Communism’s grip on the Polish government weakened, Szapocznikow’s work became increasingly experimental—both in form and content. She began working with ceramics, then new materials like polyurethane and plaster resin. A breakthrough came in 1962 when she made her first casts from her own body. In early 1960s Poland, this was considered a radical act for an artist—especially a woman.

In a letter, she later acknowledged the audacity of her actions. “Haunted by the increasingly academic nature of abstract art, and at the same time, partly out of my spirit of contradiction and partly perhaps out of some artistic exhibitionism, I made a cast of my own leg and an assemblage of casts of my face,” she wrote.

The artist posing amidst her work in her Malakoff studio, 1967, with Çacouleenrouge (Leaking Red). © ADAGP, Paris 2017. The Alina Szapocznikow Archive / Piotr Stanislawski / National Museum in Krakow. Photo courtesy of the Museum of Modern Art, Warsaw. Photo by Antoni Miralda. © 2011 Artists Rights Society (ARS), New York/VEGAP, Madrid.

Alina Szapocznikow, Lamp, c. 1967. © ADAGP, Paris 2017. Photo by Fabrice Gousset. Courtesy of The Estate of Alina Szapocznikow / Piotr Stanislawski / Galerie Loevenbruck, Paris.

It wasn’t until three years later in 1965 that the French artist César, a contemporary of Szapocznikow’s, created his famed Thumb (1965), a 16-inch sculpture that stood very erect and—not unintentionally—resembled a phallus more than it did a finger. The similarity between his sculptural “limb” and her own wasn’t lost on Szapocznikow, as Butler has pointed out; she mentioned Thumb in the same letter.

By this point, she had relocated back to Paris and fallen in with Cesar’s circle of artists, known as the Nouveau Réalistes. While the movement’s champion, critic Pierre Restany, was a friend and supporter of Szapocznikow, she was never formally accepted as a member of the group (which only included one female artist, Niki de Saint Phalle).

It was around this time that Szapocznikow began to cast body parts in resin and wire them to lightbulbs, in effect transforming them into household objects like desk lamps. Take Sein illuminée (Illuminated Breast) (1966), in which a sculptural breast teeters on top of a long, spindly base. Perhaps her most famous sculpture, Iluminowana [L’illuminée] [Illuminated Woman] (1966–67) depicts a headless, armless female body whose swollen chest is topped with a cloud where her face should be. The form illuminates when switched on.

Szapocznikow’s decision to isolate elements of the female body and present them as utilitarian goods was at once subversive and darkly humorous. On one hand, these sculptures reclaim the objectification of women’s bodies from men. On the other, they undermine the traditionally heroic approach to sculpture: “By turning these sculptures into functional objects, she questioned the heroism of sculpture in a particularly male-dominated field,” explains the Hepworth Wakefield’s chief curator Andrew Bonacina.

Alina Szapocznikow, Cendrier de Célibatair I (The Bachelor’s Ashtray I), 1972. © ADAGP, Paris 2017. Photo by Fabrice Gousset. Courtesy of The Estate of Alina Szapocznikow / Piotr Stanislawski / Galerie Loevenbruck, Paris.

Alina Szapocznikow, Autoportrait I, 1966. © ADAGP, Paris 2017. Photo by Fabrice Gousset. Courtesy of The Estate of Alina Szapocznikow / Piotr Stanislawski / Galerie Loevenbruck, Paris.

Her “Ventre-coussins (Belly cushions),” made in 1968, emphasize her interest in the connection between mass consumption of the 1960s and commodification of the female form. “I hope to be able to explore deeply the problem of the repeated module, in direct contact with the module’s industrial production,” she wrote in 1968. The text accompanies numerous soft, easy-reproducible casts she made of a friend’s voluptuous belly.  

With the “Desserts” series, she took these concepts a step further, injecting her sculptures with even more sarcasm. By placing female body parts on dessert trays, she acknowledged the discrepancy between her male peers’ desire for women’s bodies, and their simultaneous rejection of her work. As Bonacina notes, these pieces pose some very charged questions. “If you don’t want me in your shows, what about if I put my body in my work? Do you want my work now?” he says, suggesting Szapocznikow’s position. “She played with an interventionist use of her own gender and sexuality, and how that might infiltrate the male-dominated art world.”

Some of Szapocznikow’s sculptures took a less playful, darker turn after she was confronted with yet another physical trauma: a breast cancer diagnosis in 1969. In response, she began a group of works called “Tumeurs personnifiés (Tumours Personified),” small, awkwardly shaped masses imprinted with women’s facial features resembling her own. These give way to a haunting 1972 series, “Herbiers (Herbarium),” in which she cast various surfaces (legs, faces) of her son’s and her own body, then flattened them, as one might a pressed, dried flower.

Alina Szapocznikow, Tumours Personified, 1971. Courtesy of Zachęta – National Gallery of Art, Warsaw.

Even in the last year of her life—she fell to the disease in early 1973, at the age of 47—Szapocznikow’s sense of humor, tenacity, and expansive imagination didn’t wane. Despite her interest in the ephemeral nature of life and the human body, she also believed in her work’s staying power: the ability of her sculptures to solidify her own legacy as an artist, and sear an honest portrayal of women’s corporeal experiences into the history of art.

“Despite everything, I persist in trying to fix in resin the traces of our body,” she wrote in 1972. “I am convinced that of all the manifestations of the ephemeral, the human body is the most vulnerable, the only source of all joy, all suffering, and all truth.”

from Artsy News