Tumgik
#pgs XXI
rooshayah · 1 year
Text
Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media
Punishing Gray Raven Character Promo Images Pt. 2
Part 1 Here
24 notes · View notes
yoonia · 1 month
Text
the bedroom hymns ● chapter xxi
Tumblr media
⟶ Chapter summary | Mysteries continue to unfold as you carry on with your solo adventures, not realising that every piece of the past that you have uncovered in your journeys traces back in time, aligning themselves with what has been written for you by the will of fate.   
Tumblr media
⟶ Title | The Bedroom Hymns: a Bluebeard’s twist ⟶ Pairings | Min Yoongi x female reader  ⟶ Genre | Fairy Prince!Yoongi, Crown Princess!reader, Fantasy!AU, Fairy Tale retelling ⟶ Word count | 11,872 words ⟶ Ratings | PG-13, +18 / M for Mature for future chapters; include magic terms, classism, depiction of fantasy ritual act, mention of fantasy religion/beliefs, mention of war, violence, weapons, sword fighting, blood, injuries. ⟶ Story Masterlist: The Bedroom Hymns | ⤎ previous chapter | next chapter ⇢ ⟶ Main Masterlist | Mailbox | Taglist | Feedback | Music Playlist | Ko-fi
Tumblr media
⟶ Author’s note | After a long wait, we finally have a new chapter out. I’m sorry for keeping you from this update for so long. It was a hard journey to get this one done, since some personal stuff kept getting in the way. The chapter ‘ Serendipity’ has grown significantly during the writing process, so I had to split the chapter into three separate parts, and then even smaller parts on Wattpad for better reading experience. I hope you’ll enjoy reading this chapter!
Tumblr media
chapter xxi. serendipity-1
Tumblr media Tumblr media
A temple. 
The relief you felt for not finding yourself plunging into the rough sea or crashing down onto the sharp rocks on the shoreline was quickly replaced by bafflement when you saw where you had ended up in instead. 
Once your shock subsides, unease settles in. You aren’t quite sure why. This place doesn’t even look like the disintegrating temple you saw in your dream the previous night. 
This place reminds you more of E’l Alora; the mountains where giant dragons were flying around the human town built against the cliff’s wall, with its massive ravine and the castle on the rocks. 
Realisation dawns on you once you get to look at the little details of the temple a bit closer. Not a grand structure standing atop a hill, but a structure built within a mountain. As if a part of a mountain or a hill had sunken into the earth, forming a cave hidden within, surrounded by what was left of the mountain, and the temple was carved out of the rocky materials that had once been the core of the alp. 
Looking up, your eyes are met with the streaks of sunlight penetrating through the opening above your head. The sunlight here is quite murky—dull and grey as if the sun is hiding somewhere else instead of hanging up high in the sky, causing the colours around you to seem muted and washed out—yet it is still enough to illuminate the dark temple, giving you a clear sight of everything that is present right before your eyes. 
The door that you had just emerged from lies at the back of the room, facing directly towards the temple’s center where you can have a clear view of the dais spread along the length of the temple walls. A platform at the center rises slightly higher, made up of dark grey stone slabs that seem to have emerged from the ground rather than been carved by human hands. 
Meanwhile, a part of the ground at the center of the temple sinks deeper, creating a small crater in the middle of the main praying hall which is now filled with water. The nave area for the worshippers, filled with rows of benches made out of stone, was built around the pond instead of going around the dais, making it seem like the pool itself is the main focus point of the temple. 
The humming magic coming out of the portal feels like cold breeze brushing against your back. Looking over your shoulder, you see a line of small alcoves covered in draperies in place of doors—banners filled with symbols of a chalice and crescent moon drawn on dark blue backgrounds, with two arches of ivy drawn on the top and bottom as frames. One of the draperies is flicking gently behind you as if a breeze is flowing from within, only that magic hums from it and sparks light up as it brushes against your skin. 
The door. This will be my exit. 
Suppressing a shiver running down your spine, you turn away from it and carefully walk across the vacant temple, following the ray of lights from above to find your exit while taking everything in. 
Standing right at the heart of the main hall, the old, seemingly abandoned temple feels grand and noble at the same time, yet solemn in its stillness. The way the temple itself seems to have been crafted by nature makes it even more otherworldly. 
It makes you feel small. Insignificant among the nature that has formed this place a long time ago. 
The rocky walls around you stand three stories high, each level marked by small open corridors framed with stone bannisters. Rows and rows of small alcoves were carved into the rocky surface the same way the doors behind you are made, only without any banners hanging as covers. The sight reminds you of the hundreds of doors lining up the floors of Stargrave Castle, and also of E’l Alora—how its human town was built against the rocky walls of the ravine. Only that these alcoves appear dark and lifeless, housing nothing more but shadows. 
You wonder if these alcoves had once served significant purposes for the ceremonies that were held in this place. 
If only you had a way to get higher, would you be able to see marks of chairs between the alcoves for the royals who came to join or witness the rites? Perhaps there would be small altars up there where they put the statues of the Ancients that they were praying to in this place and they were set up as private praying chambers instead? 
Turning away from the walls, you look up to the dais on the ground floor and make your way towards it. Eyes on the platform standing at the center, you try to imagine this place coming alive with a rite—you picture the leaders of ceremonies taking their places atop the platform, the nave filling up with their devotees and disciples. 
If only you know the significance of the pool of water that is glimmering under the dim sunlight in front of you. From up close, you notice that the pool is glowing in the shade of jade—as if jade stones were laid at the bottom of the pond—but the surface of the water is clear like crystals, and you can see your face reflected perfectly on it when you look down. 
Curious, wondering if you can find any clue, you take a closer look at the raised dais.
There is no such altar just like what you’ve seen at the temples you visited back in Smotia, nor there are seats or couches like what you had seen in the royal churches. But mantles are built against the walls, lined up with burnt candles. You can also see those candles lined up perfectly on the low platform in front of the dais. Some of them are burnt halfway, others are burnt completely to the bottom. You reach out, waving your palm above the burnt wicks and are caught by surprise when you still feel some warmth there. Showing you that at least a couple of them were recently burned. 
So not completely abandoned, then. 
You pull your hand away with a flinch once you look a bit closer, seeing a couple of silver goblets which have been placed between the burnt candles. At one glance, they seem to be empty. Yet as you bend down over the one closest to you, you can see a drop of liquid pooling at the bottom. 
Wine. Still partially wet, as if it had just only been used recently. 
So this place is still used. But where are the people now? 
You strain your ears, eyes, and your other senses, trying to feel out any presence of a person, any figure that might be lurking in the dark temple, and feel nothing. Turning away from the abandoned offerings and burnt candles, you look past the pool of water, across the main hall, to see another source of light. An open stone archway stands at the other side of the hall, where lights are filtering through into the main hall.
The main entrance door. 
From this distance, you cannot see too clearly what is waiting on the other side of the opening. But then a draft comes flowing through the temple, followed by a low, resonant whistling noise that almost sounds like a soft howl of an animal echoing through the open archway. At the same time, the light that you see coming from the opening begins to flicker, shifting between the dim golden light of burning torches or candles and the grey of sunlight that appears far duller than the sky above. 
A tunnel, you realise with a grim smile. There is a tunnel beyond the archway leading you towards the exit, and you can only hope that no other surprises are waiting there. 
Slowly, you make your way across the dark temple. You try to be careful with your steps, doing your best to keep away from the slippery part of the stone floor around the pool. And yet your soft footsteps cannot stop the sound of your boots from echoing through the temple. The sound keeps bouncing against the walls as you walk on, sounding far too loud against the silence, making you feel even more hyperaware of your surroundings. 
Wrapping your palm around the hilt of your short sword, you walk through the stone archway, finding yourself in a short span of a tunnel. The stream of sunlight coming through the tunnel keeps the darkness at bay, in addition to the flickering torches that are hung along the length of the cavern, causing shadows to dance around you on the cold stone walls. 
You continue walking, your grip remaining firm on the hilt of your sheathed sword and your eyes ready, and then you carefully step into the light—or, in this case, lack thereof. 
Out here, beyond the grim darkness of the temple, the world is looking just as ghastly. From the threshold of the temple lies a spread of grove half the size of the temple’s main hall. Filled with thin trees, the grove expands toward the descending plain and ends at what seems to be the edge of a city. 
Carrying the same caution, you tread through the grove, still with your hand ready on the hilt of your sword. Walking under the sparse line of trees in the grove doesn’t leave you feeling much of being under their protection. 
The trees here remind you an awful lot of the trees you saw in E’l Alora. With barks and branches that glimmer in similar shades of pale and rotten grey yet darker to almost black at the bottom half to the roots below, only thinner and longer, twisted in odd angles as if they were frozen in the middle of dancing with the cold wind or in their fight to avoid whatever terror came into this land. The leaves are also painted in similar shades of teal and dark grey, only that they appear sharper and thinner, so much so that they look like needles pointing up to the sky and do nothing to shield you from the sky. 
The ground beneath the grove appears dark, as if covered in a thick layer of soot with not a sight of grass or undergrowth. As if the earth itself has been drained dry by the withering trees. In some parts, the dark soot is blanketed by a thin layer of dust and ash, as if the grove had once caught on fire leaving trails of its destruction undisturbed even as the trees began growing once more. 
You walk a bit deeper into the grove, taking a few steps further until you reach the part where the ground begins to descend. Until you can have a better glimpse of what lies on the other side of these trees, and you finally come to a halt. 
Because what you see on the other side only puts cold shivers down your spine. 
Beyond the last line of trees, there is nothing but the ruins of an old city. 
Crumbling structures stand before you, remnants of forgotten temples and a ghost of a majestic city that had once been vibrant and full of life. A grand skeleton of stone structures stands at the far end of the city, nearly floating above the river that seems darker than the jade-coloured pool you saw in the temple. The broken-down gates spreading around it become the only indication that you are looking at what used to be a palace—one that had once stood strong above the city, overlooking the land, the forest, and the mountain behind you. Beyond the remains of the fallen palace lies a vast terrain of rocky peaks, rising high like towers made of nature. 
The vast plain of the city and the fractured roads have been overgrown with weeds, their insidious tendrils creeping over the withering foundations of the city to grasp whatever life remains. Tendrils of ivy and layers of moss cover most of the structures that are left standing, coating all the pale and bright-coloured stones with various shades of green. Any visible part of the ground not covered by weeds and broken stones has mostly formed into puddles of muddy water, leaving you to wonder if this place has truly been deserted, left behind and abandoned in its demise. 
What happened here? 
What happened to the people? 
And what about the temple, the traces left behind to show that life still exists here? 
Under the dim grey sunlight, the fallen city before you seems as if engulfed in a permanent shadow, leaving all the tone of colours to appear washed out—just as lifeless as the city itself. 
You are suddenly reminded of your dream. The eerie sight of a kingdom dissolving into ruins that has been haunting your nights seems to have been manifested right before your eyes. Had it been a sign, a premonition of a once-existing place that you needed to find? 
Captivated and enthralled by the sight of the fallen city before you, you lose focus on your own safety, on the ground you are standing on. And the next step you take ends with a misstep. Sending you straight into a puddle. 
“Oh, fates,” you murmur to yourself as you lift your soaked boots out of the puddle of muddy water. 
You whisper another curse under your breath as you shake off the mud from your booths, but having your attention drawn away from the daunting sight only draws your focus back to the dark grove around you. 
It brings back your sense of awareness, enough to help you notice that the air around you has shifted. You are no longer alone. 
A rustling sound reaches you from somewhere between the eerie-looking trees. A movement that is felt but left unseen. Spine stiffens, your hand returns to the hilt of your sword, and with a soft, indiscernible exhale of breath, you let silence fall so you can have a better listen to any changes happening all around you. 
You briefly close your eyes, just in time for the noise to return. It is subtle, but you can sense the sound coming from your right. Yet when you rise and turn towards it, a loud shrill of a hawk echoes through the trees on your left. A flurry of movement catches your eyes when you swiftly turn towards the other side, before a shiny sword glares at you as it swings down towards you in a sudden attack. 
“Fates,” you curse out as you pull out your sword to protect yourself, swiping it upwards to fend off the attack. 
The force of the swords clashing on each other takes away the breath that you barely managed to take. You can feel your arms trembling as you take the brunt of the attack, but you keep your grip firm, steadying your weapon while you regain enough strength to return the blow. Your sword clinks against the unidentified assailant’s sword as you push him back, throwing him off of you before you step away. 
With a swift, yet slightly clumsy motion—your boots nearly slipping, again, on the muddy ground—and your grip tightening on your sword, you adjust your stance to face your assailant. 
The shrill of the hawk echoes through the air once again. This time, the animal appears at the corner of your eyes instead of hiding away, diving from the sky at a rapid speed to strike the face of a second assailant that you failed to notice and was just about to land a surprise strike at you with his sword. His attack fails, and now he is busy fending himself against the beast—a black-winged hawk twice, almost three times, the size of a normal adult man’s head. 
The hawk is ferocious. The animal’s shrill continues to echo through the woods as it fights against the man in the tattered uniform and rusted armour, attacking his head, face, hands, and any part of his body that is not shielded by armour or the rapid swing of his sword. 
Distracted by the other fight, you almost miss it when your first opponent regains his composure and makes his move. He lunges, taking the opportunity that was presented to him in your distraction, his sword slicing through the air with deadly precision, aiming straight to your left shoulder—or your throat, coming from the left, you cannot be too sure. 
Yet you manage to deflect with just a small struggle, your blade clashing against his with a resounding clang. You twist your wrist as you rush forward, pressing on him and redirecting the force of the impact with a swift swipe aimed at his exposed side. He staggers back as your sword hits right beneath his armour, at the soft spot of his waist that is unprotected with nothing more but the belt holding up his sheath. 
Pointing your sword at his face, you snap at him, “Who are you?” 
A grunt escapes his lips as he finds his balance, while you use this chance to get a good look at him. His long and straggly raven hair is pulled to the back, leaving only a few loose and messy strands framing his sharp and defined face. There is a scar crossing his left eye, starting from right above the eyebrow to an inch below his bottom lashes. The shadows from the grove give him the perfect veil over his tanned skin and dark armour, yet you can still see the scars lining up his exposed arm, indicating that he isn’t one to be messed with.  
His narrowed eyes flicker towards his companion who has failed to join the fight, the black-winged hawk keeps getting in the way of him trying to get closer. “We’re the ones who are supposed to be asking,” the scarred swordsman snaps at you. “You’re trespassing on private property. This place is forbidden to enter.” 
You bite the insides of your cheeks to try and rein in your emotions and think of how to respond. You doubt that he will be so understanding if you try to tell him how you managed to arrive at this place. 
“Then you must forgive me. I suppose I must’ve missed the sign,” you choose to say, realising that any form of logic would never work to defend yourself. “That still didn’t give you the right to swing your sword at people without a warning.” 
Your opponent raises his sword back up and adjusts his stance to ready himself for another strike. “The only one who hasn’t got the right to be here is you.” 
Scowling, while stealing a glance towards the other fight that is slowly dying down—the hawk already lessening its attacks when your second assailant is growing weak and tired—you try to calm yourself down and reason with him. “Listen, I’m just passing through. I mean no harm, and I have no means to cause any trouble.” Lifting your free hand up, you show him your open palm to support your claim. “Please, just let me pass.” 
The scarred swordsman refuses to back down and sneers at you. “I find that hard to believe. Not many can find this place, much less to pass the borders, especially by mere coincidence.”
Pressing your lips together, you try to push down the shivers running through you at his words. You have no idea why you keep ending up in these places ever since you began travelling through the portals again. 
Forbidden lands. Closed-off borders. Places where your protection spell suddenly becomes null. 
A sacred land. 
You have been keeping your eyes on your opponent while you are trying to process this, only to fail to notice that the other man has somehow found his bearings. The second assailant, now freed from the ominous hawk, seizes the opportunity and advances towards you with a flurry of rapid strikes. As if he is trying to express his anger over his wounds and his defeat against the wild animal by inflicting the same harm on you. 
Yet he isn’t aware of how high your adrenaline is at the moment—both from the sparring you did with the royal guard earlier and the fight you just had with his companion. Your body may be spent, your mind is still reeling over what the first armoured man said to you about this place, yet your senses are still on high alert.
Your reflex is quick, and you weave and dodge his attack with barely seconds to spare. Your sword meets his blade in a series of sparks. In his anger, his movements are out of order and reckless, which will be dangerous for you to continue engaging as they are too unpredictable. Unable to read and to deflect easily. 
Heart pounding, you spin to evade his final attack and snap the hilt of your sword against his bruising temple before delivering a sharp kick to his chest. The attack sends him stumbling backwards just as your first opponent returns to strike you from the other side. You sidestep from his swinging sword and retaliate, striking him from his right. Your sword finds its mark, cutting through his armour and drawing blood. 
A pained cry leaves his lips as he falls back, giving a chance for his partner who has somehow recovered quickly to take over the fight. 
The continuous assaults are beginning to drain you. Your body not only trembles as your second attacker returns with a strike, but you can almost feel sure you are seeing stars the moment your swords collide with each other. Your breath is heavy and ragged, your heart is pounding so hard it becomes the only thing you can hear, and both your muscles and bones are aching. As you stagger back, you realise that these men are trying to push you deeper into the grove, away from the temple and the city altogether. 
Keeping your eyes on them as they prowl closer, you wonder if there is something hidden in the grove. But your mind is too preoccupied with focusing on how to survive this fight to even try and figure out what is hidden in the shadows. 
Your upward swipe draws blood from your second attacker as your blade scraps his unprotected hips and your side kick brings him to his knee. You duck under a high swing and thrust your sword upward once again when his companion returns, catching him off guard when his surprise attack fails. He falters, clearly just as exhausted and spent as you are while bleeding profusely from the side of his waist. So you take the chance to disarm him with one strike, sending his sword skittering across the muddy ground. 
Enraged, he makes a sound from deep inside his throat—which sounds like a growl—and pulls out a dagger from his back to retaliate. Cursing under your breath, you press down your shaking legs to the soot-covered ground beneath you and ready yourself to counter his attack when a voice sharply bellows from behind you, echoing through the grove. 
“That’s enough!” 
At the ominous voice, everything stills. The men that you have been fighting with, the wind, and even the will for you to move. Keeping your sword pointed at your opponent, you turn to look over your shoulder to see the intruder. 
Pressure clamps down in your chest as the figure slips out of the shadow, worrying that you are about to face yet another threat. One should have been enough, two were already too many. And if you are going to have to deal with three—
Turning sideways to get a better look at your intruder without losing sight of your assailants, you bring the short sword forward to prepare yourself for an attack. The sound of their footsteps grows nearer, and you prepare to swing your hand down at them, only to immediately stop once the cloaked figure steps out into the limited streaks of sunlight filtering into the grove. 
“You can put that thing away, child. I mean no harm,” the figure speaks in a gentle, yet firm tone of voice. 
Thin, veiny hands are raised, gently lowering the hood of her cloak to reveal the sight of an old woman. The ageing lines on her face are visible even without any adequate light, and they soften when she smiles. Her hazel-brown eyes glint brightly under the dim lights falling on her as she takes you in. So bright, it looks almost golden. Her silver grey hair is pulled back to a thick braid, a striking difference to her rich golden-brown skin. 
She stands there in silence after revealing herself to you, clasping her hands together over her torso as she waits until you put the weapon away, sheathing it back to the left side of your hip. But your grip remains on the hilt of your sheathed sword, holding steady, even if it’s only for the sake of finding any semblance of strength while preparing yourself in case the situation suddenly changes again. 
The woman’s gaze follows your hand, taking account of the way your grip is tightening on your weapon. She makes no remark on it, however, as she looks up with a smile to regard the three of you, including the poor man still kneeling on the dirt, who—now that everything has calmed down—you are finally getting a good look on for the first time. 
Unlike his companion, the wounded swordsman looks a bit younger, with dirty blond hair and a mesh of curls on top of a boyish round face that is now marred with streaks of blood—the work of the massive hawk earlier. His bright blue eyes are wide, which seems as if they are perpetually filled with fear. His hands have fallen to his sides, slightly trembling, seen through the sword that he is still carrying, and it pleases you to know that you weren’t the one having a tough time during the fight. 
“Now, there really is no need for all this violence, is there?” the woman says, which only draws a scowl to your face upon hearing it. 
“They attacked me first,” you point out with a scoff.
A rueful smile comes to her face. “I apologise for their rudeness, my dear. They’re not exactly used to welcoming surprise guests coming to our home,” she says, tilting her head down with more respect than an elder would normally give to a younger stranger. “But it is nice to see someone visiting our homeland again after so long. It might be too late to say this, but you are welcome here.” 
The scarred man, who is clearly unhappy with this situation, snaps out of it and shouts, “High Priestess Gaia! What are you saying? She came in here without permission.” 
He is soon joined by his wounded companion who suddenly finds his missing bravado to reason, “This place has been abandoned and forgotten for a long time. For someone to be able to come here means—” 
“It means that they might have gotten their hands on a special key, or that fate has led her way here, just in time for the Full Moon Rite,” the woman—High Priestess Gaia—cuts off their rambling calmly, almost sounding like a mother chastising her rude boys. She gives them a pointed look as she adds, “Or the poor soul could have been lost. I’ve lived much longer in this realm than you have been, child. I don’t need you to lecture me about how things work in this place.” 
Sensing no danger coming from her, you loosen your guard a little—shoulders sagging in quick relief and your hands falling away from your sheathed sword. 
“So tell me. Are you lost, child?” 
Feeling unsure, you glance back and forth between the Priestess and the swordsmen before answering. “I, uh—” You take a deep breath, suddenly finding it hard to think of the right words to say. “I was just passing by,” you finally manage to speak. Sighing, you try to shake off the tension still rolling in your body and tilt your head down, greeting the Priestess as formally as you can. “Forgive me for trespassing. I had no idea if this place was forbidden to enter.” 
“It’s not,” High Priestess Gaia says without missing a beat—before any of the swordsmen can get a word in. “Just like the boy said. This place has been lost in time with no one coming to visit for a long time. Be it out of fear, or because this place has been written off from the maps of the realm.” 
You can sense the movement from one of the swordsmen as he shifts on his feet, as if trying to dispute the high priestess’ words. Gaia, noticing the same thing, releases a deep sigh and looks over at them. 
“Go back to the Keep. It’s almost time for the rite. I’m sure you will be more useful for the priests there,” she firmly says, and then turns to the wounded man still sitting on the ground to add, “And you’ll want to look at those wounds and have them tended.” 
The scarred swordsman—the one still standing—grits his teeth, as if he is about to deny the order given to him. But then his companion lets out a deep grunt in his effort to rise to his feet, and he finally gives in. Nodding his head, the scarred swordsman swallows his displeasure and bends down to retrieve his sword. He glares at you as he sheaths his sword, before turning to help his friend to his feet. 
“I’ll take him to the healer,” he says, bowing slightly at the priestess. Facing you again, his glare returns, as sharp as the tip of his sword as he swears, “Fates be damned, but if you even think about leaving a scratch on Gaia’s skin or posing a threat to her, I will come back here and end you myself.”
You return his glare with a stubborn tilt of your chin. “And as I have repeatedly said, I never meant any harm. I can promise you that there will be no harm committed to your priestess.” 
Keeping your gaze locked on the scarred guard, you can see it when he finally backs down, the defiant look in his eyes wavering before he acknowledges you with a short nod. Wrapping the younger one’s arm around his shoulder so he can support him, he says nothing else and simply bows to the high priestess before finally walking away.
You watch them go, wobbling through the trees before they disappear in the shadows as they search for a healer. 
“Go back to the Keep.” 
So you were right, after all. There is something beyond this grove. You wonder if there are other swordsmen like them stationed in the Keep—guards who are responsible of watching over the temple and the ruined city—and were planning to hold you hostage there. Shaking your head, you choose not to dwell in the thought and turn to face the high priestess again.
She still has her eyes following the swordsmen, watching over them like a mother would to her sons. 
Glancing over her shoulder, you realise that she is standing on the path which leads you back to the temple. It makes you wonder if that was where she had come from. 
Has she been in the temple all along? 
“I wasn’t aware that there was someone in the temple when I was in there.” 
The wise, old woman turns her gaze towards you and smiles. “Strictly speaking, I was not. I was praying in my chamber. I only came down here because I felt something calling for me at the temple. Thought it was her, but I guess I was wrong,” she says with a deep, almost bitter chuckle. Her words and the look in her eyes are hollow when she mutters almost to herself, “I should’ve known better. It’s been too long since she came to visit this place.” 
‘Her’? 
The way she is speaking in riddles while looking as if she is lost in her own thoughts—memories—draws an icy, uneasy chill through your body. Her eyes appear haunted, as if lost somewhere in the past. That look lasts merely a moment longer before it fades, warmth fills her almost-golden eyes when she regards you again. But then the uneasiness returns when you are made to feel as if she is looking straight into your soul, unravelling your secrets without so much of a spell. 
“Do you know where you are?” 
“Not really,” you reluctantly admit. Unlike E’l Alora, which you were able to identify before ever stepping foot into their human town, this place doesn’t remind you at all of anything that you have ever read in your book of Ancients and Magic. “In a way, you were right, I got lost and stranded here for some reason.” 
A light sound of laughter leaves you, only that it comes out a bit shaky with nerves. 
“Forgive me if I sound rude, but,” you glance around the grove, shuddering under the shadows that have grown thicker now that the sun has lowered from the sky. “May I know what exactly is this place?” 
The old woman looks at you with a knowing smile. “Come. It would be better if we find someplace more comfortable for us to talk,” she says to you as she turns, ready to head back to the direction where she came from. She might have sensed your hesitation, because she glances down at your forearm and gently points out, “Maybe we can also do something about that wound.”
You follow her gaze and look down, surprised to see a tear on your sleeve. From the torn fabric, you can see a long slash on the skin of your forearm, fresh blood still leaking out. A wound that came from the fight without you realising it. 
“Oh, I didn’t realise,” you murmur with a flinch. You recall feeling a sting on your forearm at one point during the fight, yet you ignored it, focusing more on deflecting their swords and pushing back. Now that you finally notice the wound, your brain begins to register the pain. 
Pressing your palm against the wound, you look at the high priestess with narrowed eyes. “You could’ve sent me off with your men to have this looked at.” 
Gaia merely scoffs, as if the thought of allowing you to join the guards would have been unfathomable. “And risk them disobeying me once I’m not looking?” she asks, “I hope you’ll excuse those boys. They have taken their duty to guard this place to heart—perhaps a bit too much. Though I can’t excuse them for their rash behaviour. They should’ve reported to me first or any of the high priests before taking actions.” 
You quickly shake your head. “I should be the one apologising for causing trouble.” 
“There is no need,” she says. You can almost hear her smile when she turns away from you. “Now, come, before that wound gets worse. And you also fought quite hard, so who knows if there’s any other we’re not seeing.” 
Lowering your arms to your side, you begin to follow the high priestess. But just as you are about to leave the fighting ground, Gaia lifts her hood and looks up to the trees. 
“You might want to alert your friend and tell him that you’re doing fine with me. That might stop him from worrying too much,” she suddenly says, pointing up towards the black-winged hawk that had joined the fight earlier, now perched on one of the thin, twisted branches hanging above your head. 
At the height of the fight, you have forgotten about it. 
When you first saw it, you had simply thought that the hawk only appeared because you had intruded on its home. But Gaia’s comment only puts a confused frown on your face. 
“What? But I thought the hawk is with you,” you question her, thinking that the animal is a part of the land, therefore, related to Gaia and the temple. But your question only draws another soft chuckle coming from her.
“Oh, no, dear. That handsome hawk came in together with you,” she says as she looks over her shoulder with a knowing smile, leaving you to wonder where the beast had come from, and why it had involved itself in your fight. 
Tumblr media
You were quite right for assuming that the high priestess had come from the mountain temple.
Well, you were partially right. 
After your quick chat at the grove, Gaia led you back towards the mountain temple. But the moment you entered the entrance tunnel leading back into the main temple, she made a sharp turn and entered through an aperture in the stone wall that you had missed on your way out. It was dark, yet the moment she walked past the wall, torches lit up with flames that burned without any heat, illuminating the corridor and the set of stone steps leading upwards. 
You followed her until she entered a simple stone room above the tunnel. The chamber was narrow and high-ceilinged, with candlelights flickering on the stone walls and the small wooden altar set on the end of the chamber. You saw no sight of a statue or drawings of any known Ancients around the altar, yet the wooden top was filled with scriptures, rolled and drawn open, with an opened book laid on the center. 
Aside from the altar, the chamber was limitedly furnished. Nothing but one dark rug made up of animal skin covering the front of the altar, a shelf in the corner of the room which was filled with herbs and mixing bowls and even more books, and a single divan covered in silk—that was where you settled down soon after you entered the chamber.  
And now the chamber is filled with the scent of herbs, a concoction that she made to help heal your wound. It feels cold on your skin, and it leaves an obvious stain which requires you to roll up your sleeve to avoid it getting soiled—even though you still worried about explaining the tear and the blood stain once you would have to hand it over to the palace maid. 
“Seeing the way you are looking at this place, it seems that you’ve been to another sacred land before,” Gaia says, stating a fact rather than questioning, as she gently wraps a bandage around your wounded forearm, sealing the medicinal herbs while stopping your bleeding. 
Nodding, you choose to explain it the best you can without giving too many details about your ‘trips,’ and without revealing that it had been merely a day before when you first encountered another sacred land. “I’ve travelled to different places, oftentimes finding myself stranded in strange places,” you share with a chuckle, “Such as this one.” 
Gaia smiles and finishes her work. “Our homeland, this city of mountains, is called Arselon,” she says as she gathers the bowl of mixed herbs and bandages and starts putting them away. “The mountain temple has always been known as the temple of Arselon, even though it used to have its own name. Many used to travel far to come to our rites, specifically the nights of the full moon. Just like what’s happening tonight.” 
You have so many questions. Much about this place, and more about the people that had once resided here. Gaia, as if she can read your mind, turns to light up fresh candles to replace the ones that have burned out while she was gone, and continues to tell you more about this place. “Back then, the Ancients—our ancestors—built these temples to worship their Gods and Goddesses, to pray for the sanctity of the realm and to pass down their wisdom. Unlike the humans in the mortal realm, the residents of the Far Far Away Land today no longer hold the same rites, and only a small few still worship the sources of their powers, while only using these temples to pray and wish for blessings from their ancestors. It has been that way since the Ancients who built this realm were long gone.”
Gaia returns to your side with a glass of wine—for healing, she had explained earlier when she first pointed out the decanter resting on the wooden shelf. “This place used to be where the Priests and Priestess would hold lectures and sermons to the people, spreading the knowledge about our Ancients and magic, and the history behind the creation of the realm.” 
Gaia’s eyes turn towards the flickering candles, and then the small altar. “We still keep most of the scriptures that recounted the story of the Ancients, the history behind the realm, and the secrets of magic. Yet we no longer have as many as we used to. All that we have left are preserved in small chambers such as this one, hidden libraries and storages in various parts of this mountain temple.” 
Your eyes follow her gaze to the scriptures on the altar, the chests lying beneath, and the shelf which is lined up with old books. You refuse to believe that this is all that was left of all the documented history that this place has to preserve, but before you can say anything, Gaia confirms it with sadness written in her gaze. 
“Once, this land was seen and regarded as a sacred place, a holy land, yet this is all that was left behind over time.” A resigned sigh escapes her lips before she smiles grimly. “Now you understand why our young guards were uncompromising when it came to protecting this place.” 
The smile that you give her feels just as grim. Your mouth feels bitter from her grievance, from the dark history shadowing this place, so you raise your glass to wash it all down. Your chest aches to think about what was lost. Recalling what you have learned after your visit to E’l Alora, you take a deep breath and question her, “Was it the war, that came to this land?” 
Gaia grimly nods. “The Great Siege.”
Tumblr media Tumblr media
Once the sun has set, and nightfall comes, Gaia invites you to witness the rite. 
It is an offer that you cannot possibly refuse. 
You follow Gaia through a different corridor—one that was yet again hidden in the stone wall—on the other side of her private chamber, emerging on one of the alcoves on the upper tier which you saw earlier. From here, you have the perfect view of the rite from above, the entire part of the temple is visible for you to experience the ceremony while remaining hidden from sight. 
The temple has already fascinated you before, regardless of its vacancy and forlorn facade that you witnessed when you first entered the place. 
Seeing the temple coming alive with the rite fascinates you even more; with worshippers and believers making use of this dark place. They arrive soon after dusk in various shades of cloaks and robes, candlelights flickering to eliminate the shadows and melodic chants of prayers bouncing against the dark stone walls.
Standing at the center of the raised dais is a priest in a white robe, with a few others standing on either side of him, all carrying candles in their hands while leading the prayers. The guards, including the two that you met earlier in the grove, are wearing dark robes over their armours as they line up below the dais, watching over the rite and helping out those who have arrived with offerings to place around the dais. 
You watch with keen eyes as the rite continues. The people move like a steady current, in motion with the rhythm of the chanting prayers echoing through the temple. You watch in awe as they move in a practised gesture—the way they walk up in line to light up the candles around the dais before moving back to the nave, where they follow the motion by passing and exchanging candles between each other. 
The way the flickering flames seem to be weaving through the people becomes such a captivating sight. The lights and flames spread across the temple until the entire hall comes alight—a symbol of life surviving in the dark, of the people who survived the darkness, and the story that has been written of their past, present, and future. 
“Once, in the past, this holy land burned with life. Candles were lit up to celebrate life, to honour our blessings, and to pray for the Ancients that were watching over us from above,” Gaia speaks from beside you, her voice gentle and soft, almost as melodic as the prayers echoing down below. But then her voice turns grim as she speaks of the past, “And then they came, bringing in their deathly flames, and this city burned into ashes.” 
You turn to look at Gaia as she suddenly laughs. A pained and bitter laugh that pierces through your chest.  
“Well, most of them,” she adds with a wry smile, “This temple and the ruins you saw outside are what was left of this place. Decades, centuries worth of a civilization reduced to nothing more but skeletons of our homes, schools, temples, and everything that our elders had built for the sake of preserving the treasure of knowledge and faith left behind by the Ancients. The only thing that those flames failed to diminish was the spirit of our people.” 
As she continues to speak, Gaia’s eyes light up. Her grief is soon replaced by hope. “These people,” she says, as she watches the people below, ”They may have lost their homes, the lands that they had spent generations cultivating for the benefit of our homeland, yet they continue to thrive through the pain of our dark past, surviving the best they can with all that we have left, even if it means that we all have to remain hidden in the shadows.”
“But where do these people live?” you ask, as you have been wondering ever since the first time you stepped foot in this place, “Where do you all live, when the city is no longer safe?” 
“In places that our own homeland provides for us, just like how this temple came to be,” Gaia explains. “There are people who live within and in the heart of the mountains, in homes that were built in the stone walls, and even under the dry, rocky peaks spread across the land. It may not be much, compared to what we used to have just decades ago, yet we have found our solitude in enclosed spaces such as this temple that protects us all.” 
Down below, the rite continues. The movement of the candles has gone slower, and so are the chants recited by the priests and priestesses leading the ceremony. There are only a small amount of offerings laid on the dais, but there are so many candles to make up for what is lacking. 
“After the war, the only times that our candles were lit were to hold vigils and prayers for the Ancients to liberate us from our suffering,” Gaia continues as you watch the priests and priestesses leaving the raised dais, slowly making their way to the center of the temple where the pool of water is present. “Now, we light our candles to reflect, to pay homage to those who sacrificed their lives to protect what now remains of our home, and to remember our dark history so we can replace our pain with new hope.” 
The movements within the temple shift. This time, the guards in their dark robes are the ones to make their move, weaving through the believers with the silver chalices filled with wine in their hands. Carefully, the guards pass the chalices to the people, who then each take a drink from them before passing them over to the next in line. 
Gaia gently explains that the drinking of wine symbolises living for the future, to drink for the dead and the forgotten ancestors while celebrating the old life that they have lost. 
Your eyes move to the pool of water, realising only now that the full moon—which appears through the opening above the temple—is reflected perfectly on the surface of the water. 
The leaders of the ceremony move to stand around the pool to sing their prayers, joined in by their followers who are lining behind them in the nave. At the end of the rite, the priests and priestesses retreat to the back of the temple, while the worshippers step forward to take their place. 
One by one, the people come down to their knees to pray to the moon’s reflection in the water, before finally releasing the small candles that they have been holding into the pool, allowing them to float around the image of the bright moon. 
“To the sky, we pray for the future. To the land, we pray for the dead. To the water, we pass our wishes to the moon, hoping that it will one day pass down to us its blessings, the same way it once did to the Ancients who walked on this realm.” 
You continue to watch as this ritual continues, allowing every single worshipper to do their part of the ceremony until they dwindle into small groups of people praying beyond the dais. You have become so enthralled by the scene that you barely notice that Gaia has left your side until she returns. 
“Don’t you think it’s time for you to go home?” she asks, snapping you out of your daze. As you turn to her, Gaia hands you a folded cloth—a dark robe—something which she says may help you blend in with the remaining groups of people below so you can safely slip away from the temple. 
You are still in such a daze after witnessing the rite—something that feels so divine and sacred that it gives you a sense of peace and grief at the same time—that it doesn’t register to you the fact that the priestess seems to have knowledge of your time limit until much later. You simply listen to her instructions on how to reach the ground level—back to where your exit is located—as you put on the robe, covering your appearance as much as you can to avoid gaining unwanted attention. 
“Our home is open to travellers like yourself, should you ever decide to return and find some interest to learn more about us,” Gaia adds right before you go. “Regardless of what Gen and Edmund said earlier, this place isn’t as closed off or forbidden as it was made to be. We have closed our borders, but some of us believe that it would only be right to maintain the faith that our elders once had about opening our doors to other believers.” 
In her gaze, the same hope you saw lights up the same way the candlelights below are still burning brightly. “The longer we are hidden from the world, the more we will be forgotten. And the knowledge of the past that we have spent centuries protecting will one day be lost in time, exactly what our enemies had once aimed towards when they brought their flames to our home.”  
Just as Gaia is about to send you off down the stone steps, she reaches out to grab your hands, holding them gently in hers. “Promise me that you’ll return one day. That you’ll never forget about us,” she calmly asks while holding her pleading gaze on yours. Your body stiffens when you feel her passing something into your palm, and you instinctively wrap your palm around it firmly to keep it from falling. 
“I promise. I’ll return one day, hopefully in better circumstances than the present,” you promise her with a smile, not bothering to say something as you accept the small token that she has given you and slip it into your pocket without looking. You keep your gaze steady on hers as you whisper, “Thank you.”
As you slip through the worshippers who are still deep in their prayers, making your way to the back of the dais to find the hidden portal door, you suddenly feel the heat of a gaze following your movement. Cautiously, you turn to look over your shoulder, expecting to see the familiar glare from the guard that you fought previously tracking your escape. 
But what is looking back at you isn’t at all human. 
Perched atop the bannister on the upper floor, you see the magnificent-looking black-winged hawk that had appeared during your fight earlier. With its wings pulled back, its eyes are wide open, glaring at you attentively as if it is keeping watch at your departure. Staring back at it, the animal’s gaze feels menacing and comforting at the same time, yet something deep inside is telling you that the hawk is there without any malicious intent. It is simply there to watch you, to see you go, and it remains in its position when you turn away, slipping under the banner and into the magic portal to return home. 
As the wave of magic taking you away from the sacred land ripples through the space around you, the hawk flaps its wings and rises from its perch, making its own way back home to where it came from.
Tumblr media
Emburn Empire has come alive tonight. 
The full moon looks bright in the night sky, casting a divine glow into the land. 
The imperial palace and its Moon Temple look radiant under the night sky, the white walls and pillars made up of Clayntine Stone reflecting the moonlight glow so perfectly that they glimmer like magic crystals. 
Within the walls of the Moon Temple of Aone, candlelights flicker and burn, casting a golden glow across the praying hall. Both inside and on the outer grounds of the moon temple, the people of Emburn have come and gathered to witness the rite. From above, the candlelights appear like an ocean of living inferno—the ocean of hope, as the Royal Priests would call it. 
Ever since he was a young boy, Yoongi has always enjoyed the Runea Luna Eve, the night of the full moon, when the rite is held to celebrate and pay homage to the Ancients who had built the land of Emburn. Tonight, however, he is too restless to enjoy the celebration, feeling too disconnected to even pay attention to the ceremony unfolding right in front of him.  
The Moon Temple of Aone is full tonight; the commoners are taking up the space below, while the nobles and royals claim the seats on the upper tiers and the mezzanine floors. Many carry their own candles in their hands as a symbol of their hope, but all have their eyes set on the front of the raised dais at the head of the temple, where the Royal High Priest is giving his sermon and leading the prayers. 
Two identical thrones sit on the center of the raised dais. The Empress of Emburn, Empress Ariane, sits on one of them, while the one beside her is left empty in the absence of the ailing Emperor. Behind her, two rows of long benches are set to accommodate the members of the Royal Priesthood on one side, while the Royal Aides who are present to show support for the Empress fill the other side. 
The Crown Prince sits on the balcony on the top left of the dais, together with the highest nobles and the royal guests who were invited to witness the ceremony. Including the royal guests that Yoongi is currently—and quite reluctantly—hosting in place of the Empress; Byron Koshar, the new Emperor of the Neo Empire of Kosha, and his second daughter, Princess Celestyna.
“You’ll have to keep the Princess company during the rite tonight. Treat her well, be polite about it, and make her feel welcome,” was the warning that Empress Ariane had given Yoongi earlier today during the preparation for the rite. “You need to build a positive relationship with the Kosha Empire to gain support for your future.” 
“Must I take up the responsibility for your guests, Mother? There are tons of nobles here that would be more suitable and willing to be their hosts.” 
At Yoongi’s complaint, the Empress turned and glared. Obviously displeased that her son is unwilling to do her bidding. “Those nobles aren’t the ones who are going to take the throne now, are they?” she scolded him then with a sharp tone of voice that made him wince. “Do this for the Empire, for the Emperor, and for your position on the throne.” 
Yoongi had chosen not to argue, realising that there was no way he could win against Empress Ariane once she made the decree. 
He isn’t even sure why it would be necessary for him to gain support from Kosha Empire. It’s not like there will be anyone to contest his position for the throne once the time comes. And it’s not like he’s eager to take the crown so prematurely, with the Emperor still living and breathing and capable enough to continue ruling, and while he is still in the process of courting his future Empress. 
Even if there are parties of nobles or royal blood who would dare to challenge his position on the throne, Yoongi cannot possibly see how being ‘good friends’ with the second Princess would give him the advantage to refute the challenge. He feels bitter to think that the Empress may have any intention of arranging some forming of an alliance by matching them together. 
Marriage arrangements made to gain favour from a strong ally are not unheard of, but it isn’t something that Yoongi would be willing to partake in. Not even at the risk of losing his position on the throne. 
And he cannot possibly agree with such an arrangement when he already has someone who was chosen for him since the day he was born. 
Yoongi holds back an exasperated groan and looks up at the exposed dome ceiling above. Through the see-through ceiling made up of Shadow Crystal, the full moon is clearly visible, illuminating the temple’s hall with its glow. 
Keeping his eyes on the moon helps him detach himself from the present. His restless mind is so quick to wander, filled with the thoughts of you. He wonders where you might be spending your evening, and if you are looking up at the moon the way he is doing now. He also wonders if you are safe, wherever you are. 
“…as we send our gratitude to the moon, tonight, we remember our great ancestor, the Fairy King Aone, the Ancient Hunter who had borrowed the magic from the moon to build Emburn from the ashes and has continued to bring prosperity to the people…” 
The Royal High Priest’s voice echoes through the grand hall, pulling Yoongi’s attention back to the ceremony that is slowly coming to an end. 
Back in the past, the sermons and praises for the Ancient Hunter would have been followed by a sacrament which lasted for the entire night, beginning from nightfall to the coming of dawn, filled with chantings of prayers for the ancestors, the Ancients, and the moon. 
In the present time, the ritual will be followed with festivities. A night of celebration where the people will pour into the streets to sing and dance and drink as much wine as their minds and bodies would allow until the dawn comes. 
Once Yoongi has his attention on the raised dais, his eyes flickering towards the altar and the statue of the Ancient Hunter standing in the center, he feels something pulling at him. A pulse. A shot of magic calling for his attention, and it seems to be coming from the ground floor of the temple.
Yoongi looks across the grand hall as a dark figure slips out from behind one of the white pillars, wearing a black robe with its hood raised over his head, hiding his face and features from prying eyes. 
Sensing Yoongi’s eyes on him, the person lifts his head, meeting Yoongi’s gaze with his own from the distance, revealing himself to be none other than Yoongi’s best friend and right-hand man.
Yijeong. 
Upon meeting Yoongi’s gaze, Yijeong nods once. A subtle gesture that the busy worshippers around him will surely miss. But the one gesture is enough for the Crown Prince. The message has been delivered and received.
She’s home safe. 
With a gesture that is just as subtle, Yoongi responds with a slight tilt of his head and then leans back into his seat. The anxiety which has been weighing on him since the moment he felt the ripple of magic—the omen signifying that a portal has been opened—is soon lifted. 
His job done, Yijeong steps back into the shadow, drifting out of the crowd of people and out of the moon temple just as the Royal High Priest ends his sermon. The air immediately shifts as the Royal Priests step away from the altar. One by one, the people begin to disperse—some making time to walk up to the altar and the dais to leave their candles and bow to the Empress, while others walk out towards the nearest stream to release their candles and let them drift along with the flowing water, hoping that they would bring their wishes back to the land that they are worshipping or wherever the stream of Marble Falls and the Armere River will take them. 
In the absence of the Royal Priests’ sermons and prayers, the sound of music begins, carrying on with the evening breeze like a draft, a sign for the festivities celebrating the full moon and the birth of the Ancient Hunter to begin. 
Yoongi looks over to the throne as Empress Ariane rises from her seat, throwing a barely-there glance towards the balcony, straight where the Crown Prince and his guest—his date for the night, if that is what the Empress has in mind—are sitting in. 
The bitterness that he felt earlier returns when he meets the Empress’ gaze. He knows that she isn’t turning to see if the Crown Prince—her son—is having a blast during the ceremony. He knows that the Empress is simply checking to see if he is doing his duty as the perfect host for the people that he wants absolutely nothing to do with. 
Yoongi keeps his eyes on his mother until she steps away, leaving the temple through the rear exit which leads towards the royal drawing room, the priests and priestesses and her royal aides trailing right behind. Yoongi nearly shoves himself out of his seat as he rises, ready—perhaps too eager—to end his night and return to the palace. 
Just as Yoongi is about to turn and bid his farewell to the Emperor of Kosha—who has been busy chatting with a noble from the city called Mosshaven, the city of merchants at the south end of Emburn—and the other nobles who have been there with him, Princess Celestyna speaks first. 
“Leaving so soon, Your Highness? Must you really leave now?” she asks. Her tone is gentle and polite, yet it demands attention, the kind that would have put young men to their knees, bending over backwards to please her. “The festivities are only beginning. Wouldn’t the people look forward to having their Crown Prince be a part of it?” 
Yoongi forces a smile. For the past few days, Yoongi has been confined in the palace under the Empress’ orders to host the royal guests. Primarily, the second princess. And for the past few days, he was forced to ignore the ripples of magic calling for him, beckoning him to see you, all due to the princess always getting in the way, always inquiring for his company at the same exact time he wished to rush to your side instead.
Always with mundane things that Yoongi would have preferred to avoid, to rather deal with important matters instead of wasting it with an afternoon stroll through the royal gardens, or have tea and biscuits by the Emerald Lake, or have him escorting her through the various estates in the Imperial Palace’s territory and help her learn about the arts and culture of Emburn.  
The fact is, he has grown tired of it. He has wasted too much precious time which he could have spent with you.  
Even looking at the Princess makes him feel exhausted and weary. At least, tonight, he can use the festivities as an excuse to find some semblance of freedom. To untangle himself from the responsibility that has been forced on him. 
“I’m sure the people will be able to have fun without me being there,” Yoongi smoothly says, “There are other members of the royal family who will be joining the festivities and would no doubt feel honoured to keep you company. I’m sure they’ll be better party companions than I would.” 
Princess Celestyna’s face pinches with displeasure—a look which reminds Yoongi too much of his mother which, undeniably, the only reminder that the Empress is indeed distantly related to the royal family of Kosha—yet she is quick to conceal it with a thin smile. The same practised smile that she has been wearing each time she was in the company of the Empress, Yoongi took notice. 
“Well, I was expecting that we could perhaps share the first dance during the celebration. This is my first time joining such a grand event, after all, and I heard a member of the royal family has always been the one to start the dancing,” she says with a deliberate tone that is meant to seduce, to allure, while she leans slightly forward to get closer to Yoongi. 
Close enough for Yoongi to smell the scent of the perfume that she had pasted around her collarbone and between her breasts. A strong, sultry scent of orchid with a hint of spiciness to it. Yoongi prefers something sweet, subtle and fresh. Something that reminds him of you. 
There is also something about the gesture and the way she speaks which seems off to him. Unconvincing and completely unfitting to be something that a person of her character would do. It feels too deliberate. Too hollow and viscous. As if she had practised this act one too many times before she was made to face Yoongi.   
A shiver runs through him. The unsettling kind which takes an effort for him to hide.
Pressing his lips, Yoongi tries to reel his annoyance from surfacing. This isn’t the first time that Princess Celestyna has brought up her request to have Yoongi stay by her side for the evening’s events and share a dance with her. The only problem with this offer would be the fact that if Yoongi ever plans on attending the festival, as per tradition, having her as his dance partner and showing her to his people would make everyone think that she is the one he is courting to be the future consort or the next Empress of Emburn.
There is no possible way that he would risk something like this. Not when he already has someone else in mind to introduce to his people. 
“Unfortunately, I do have other business to attend to, and I promise that I wouldn’t be able to act as the perfect company or host for Your Highness the Princess tonight if I am to have my focus wandering towards other matters and not be present,” Yoongi reasons with the Princess, using the same words that he used the previous times Princess Celestyna kept trying to convince Yoongi to spend the evening with her. 
Yoongi is quite sure that his refusal will no doubt reach the Empress, and there might be chances for him to receive the brunt of the Empress’ ire once he comes face to face with his mother again. Princess Celestyna should know this too, judging from the way her gaze sharpens, and how she is quick to make him another offer before Yoongi can slip away. 
“Then you must make it up by sparing your time with me in the afternoon tomorrow,” she urgently asks him with one of her dainty hands placed on Yoongi’s arm, merely inches above his elbow. “Perhaps we can have tea in the Royal Garden once you are done with your duties?” 
Yoongi bites back the words of refusal that nearly slip out the moment she speaks. It is an offer that is not quite an open invitation. More like a challenge, a subtle threat, as Yoongi can sense a finality in her words. He can almost hear the words unspoken from her gaze—give me this, or I’ll go to the Empress and make things harder for you. 
A resigned sigh slips out of him as Yoongi realises that he has no choice but to play along. At least for now. Only until he can find the chance or an excuse to escape from the second Princess. 
His nod is stiff when Yoongi reluctantly accepts her deal. “One of my attendants will come for you in the afternoon once I have tea prepared in the gardens.” 
“Thank you, Your Highness,” Princess Celestyna says with a smile on her face, mirth dancing in her eyes as she finally gets her wish. “I shall be waiting for the good news.” 
Bowing towards the Princess, and then to her silent father, the Emperor of Kosha, Yoongi bids his farewell for the night and quickly turns to walk away before any word can be thrown to trample his escape. The long tail of his black coat flares behind him as he walks out of the balcony seats in rapid footsteps. 
His hand finds its way to his upper arm as he walks down the stairs, making his exit through the vacant service hall in the back of the temple. He keeps rubbing the skin from over the thick sleeve of his coat to brush away the lingering feeling of the Princess’ hand, wishing it to be your touch instead. 
As he makes his way out of the Moon Temple of Aone, Yoongi silently makes up his mind, promising himself that at the next full moon ceremony, he will make sure that he only has you standing by his side. 
For your hand to be the only one he would ask for the first dance the next time he joins the Runea Luna Eve. 
That day will come, he tells himself. A promise. Soon. 
Tumblr media Tumblr media
⟶ Author’s note | thank you for reading! If you enjoyed this one, please leave a like/kudo and help reblog the fic to share it with others to enjoy. Any form of feedback is welcome!
— © 2024 Yoonia, all rights reserved. reposting/modifying of any kind is not allowed. unsolicited translations are not allowed.
90 notes · View notes
lilithvibeplace · 6 months
Text
pg. xxi
FUCKING ZAMPANÒ IS WHAT LMFAO
2 notes · View notes
ablogtopost · 1 month
Text
"Magnum Bullarium Romanum" (Augustae Taurinorum Editum) Francisco Gaude.
("Bullarum Diplomatum et Privilegiorum", Taurinensis).
Tomo I (São Leão Magno á Nicolau II)
https://books.google.com.au/books?id=J-9EAAAAcAAJ&printsec=frontcover&source=gbs_atb#v=onepage&q&f=false
Tomo II (Alexandre II, São Gregório VII, Victor III, Urbano II á Alexandre III)
https://books.google.com.br/books?id=R-9EAAAAcAAJ&printsec=frontcover&hl=pt-BR&source=gbs_ge_summary_r&cad=0#v=onepage&q&f=false
Tomo III (Lúcio III a Clemente IV):
https://archive.org/details/BR-Tomo-03/page/n2/mode/1up
Tomo IV (Gregório X á Martinho V):
https://books.google.com.br/books?id=DCxOAQAAMAAJ&printsec=frontcover&hl=pt-BR&source=gbs_ge_summary_r&cad=0#v=onepage&q&f=false
Tomo V (Eugênio IV á Leão X):
https://books.google.com.br/books?id=aixOAQAAMAAJ&pg=PP5&source=gb_mobile_entity&hl=pt&newbks=1&newbks_redir=0&gboemv=1&gl=BR&redir_esc=y#v=onepage&q&f=false
Tomo VI (Adriano VI á Paulo IV):
https://books.google.com.br/books?id=2V7-MMnXzSoC&printsec=frontcover&hl=pt-BR#v=onepage&q&f=false
Tomo VII (Pio IV á São Pio V)
https://books.google.com.br/books?id=Ze1H9EW79dEC&pg=PP9&source=gb_mobile_entity&hl=pt&newbks=1&newbks_redir=0&gboemv=1&gl=BR&redir_esc=y#v=onepage&q&f=false
Tomo VIII (Gregório XIII á Sixto V):
https://books.google.com.br/books?id=0iQhJEsfFOIC&printsec=frontcover&source=gbs_book_other_versions_r&redir_esc=y#v=onepage&q&f=false
Tomo IX (Sixto V á Clemente VIII):
https://books.google.com.br/books?id=-JVXMQAACAAJ&printsec=frontcover&hl=pt-BR&source=gbs_ge_summary_r&cad=0#v=onepage&q&f=false
Tomo X (Clemente VIII):
https://books.google.com.br/books?id=ZZ2HYMos8e8C&pg=PR3&source=gb_mobile_entity&hl=pt&newbks=1&newbks_redir=0&gboemv=1&gl=BR&redir_esc=y#v=onepage&q&f=false
Tomo XI (Clemente VIII á Paulo V):
https://books.google.com.br/books?id=TL5XAAAAcAAJ&pg=PR3&source=gb_mobile_entity&hl=pt&newbks=1&newbks_redir=0&gboemv=1&gl=BR&redir_esc=y#v=onepage&q&f=false
Tomo XII (Paulo V á Gregório XV):
https://archive.org/details/BR-Tomo-12/page/n2/mode/1up
Tomo XIII (Urbano VIII):
https://books.google.com.br/books?id=TcsGwANoiLYC&pg=PR3&source=gb_mobile_entity&hl=pt&newbks=1&newbks_redir=0&gboemv=1&gl=BR&redir_esc=y#v=onepage&q&f=false
Tomo XIV (Urbano VIII):
https://books.google.com.br/books?id=RKDJ6wfk7d8C&pg=PR3&source=gb_mobile_entity&hl=pt&newbks=1&newbks_redir=0&gboemv=1&gl=BR&redir_esc=y#v=onepage&q&f=false
Tomo XV (Urbano VIII á Inocêncio X)
https://books.google.com.br/books?id=cOpEAAAAcAAJ&pg=PR1&source=gb_mobile_entity&hl=pt&newbks=1&newbks_redir=0&gboemv=1&gl=BR&redir_esc=y#v=onepage&q&f=false
Tomo XVI (Alexandre VII):
https://books.google.com.br/books?id=SBB8oaIcJsgC&pg=PR3&source=gb_mobile_entity&hl=pt&newbks=1&newbks_redir=0&gboemv=1&gl=BR&redir_esc=y#v=onepage&q&f=false
Tomo XVII (Alexandre VII á Clemente IX):
https://books.google.com.br/books?id=vepEAAAAcAAJ&pg=PR5&source=gb_mobile_entity&hl=pt&newbks=1&newbks_redir=0&gboemv=1&gl=BR&redir_esc=y#v=onepage&q&f=false
Tomo XVIII (Clemente X):
https://books.google.com.br/books?id=X0sMWkiP7vcC&pg=PR3&source=gb_mobile_entity&hl=pt&newbks=1&newbks_redir=0&gboemv=1&gl=BR&redir_esc=y#v=onepage&q&f=false
Tomo XIX (Inocêncio XI):
https://archive.org/details/BR-Tomo-19/page/n3/mode/1up
Tomo XX (Alexandre VIII á Inocêncio XII):
https://books.google.com.br/books?id=j33R9K2lPxQC&pg=PR3&source=gb_mobile_entity&hl=pt&newbks=1&newbks_redir=0&gboemv=1&gl=BR&redir_esc=y#v=onepage&q&f=false
Tomo XXI (Clemente XI á Inocêncio XIII):
https://books.google.com.br/books?id=UsBXAAAAcAAJ&pg=PR1&source=gb_mobile_entity&hl=pt&newbks=1&newbks_redir=0&gboemv=1&gl=BR&redir_esc=y#v=onepage&q&f=false
Tomo XXII (Bento XIII):
https://archive.org/details/BR-Tomo-22/page/n3/mode/1up
Tomo XXIII (Clemente XII)
https://books.google.com.br/books?id=dSUs1AzU3r8C&pg=PR3&source=gb_mobile_entity&hl=pt&newbks=1&newbks_redir=0&gboemv=1&gl=BR&redir_esc=y#v=onepage&q&f=false
Tomo XXIV (Clemente XII):
https://archive.org/details/BR-Tomo-24/page/n3/mode/1up
0 notes
guarda-textos · 3 months
Text
O TESTEMUNHO DA TRADIÇÃO
A ESTÁTUA DE CRISTO EM PANEAS, NA FENÍCIA.
“Uma vez que evoquei a lembrança desta cidade (Paneas), não considero justo omitir uma narrativa digna de memória até para os pósteros. Com efeito, diz-se ter sido oriunda deste lugar a hemorroíssa que, conforme narram os santos evangelhos, encontrou junto do Senhor a cura de seus males. Mostra-se na cidade sua casa, e subsistem admiráveis monumentos da beneficência do Salvador para com ela.
Com efeito, sobre um rochedo elevado, diante das portas da casa, ergue-se uma estátua feminina de bronze. Ela tem os joelhos dobrados, as mãos estendidas para a frente, em atitude suplicante. Diante dela há outra estátua da mesma matéria, representando um homem de pé, revestido de duplo manto, que lhe estende a mão; a seus pés, sobre a coluna, parece brotar uma planta estranha que se eleva até as franjas do manto de bronze; é o antídoto de doenças de toda espécie.
Assegurava-se que a estátua é imagem de Jesus; ela subsiste ainda até hoje, de sorte que nós a vimos ao visitarmos a cidade.”
- Eusébio, Bispo de Cesaréia (265-339),"Historiӕ Ecclesiasticӕ Lib. VII.", Cap. XVIII (PG 20,680).
"Que o chamado dos judeus veio primeiro é ensinado pelas escrituras.
Isso foi dito pela mulher com um fluxo de sangue, depois de agarrar a franja salvífica e enquanto se agarrava ao senhor da natureza e descrevia a tirania da doença. Tendo recebido o dom (da cura), ela ergueu uma estátua para Cristo. Ela esgotou sua riqueza com médicos, mas ofereceu a Cristo o restante de sua riqueza."
- Santo Antípatro, Bispo de Bostra (século V), "Sermone in Mulierem quӕ fluxum sanguinis passa est: cujus initium est." (PG 85, 1793D).
"Tendo ouvido que em Cesareia-Filipe, também chamada Paneas, uma cidade da Fenícia, havia uma célebre estátua de Cristo que havia sido erguida por uma mulher a quem o Senhor havia curado de um fluxo de sangue, Juliano (o imperador apostata, 332-363) ordenou que fosse retirada e um estátua de si mesmo erguida em seu lugar; mas um violento fogo do céu caiu sobre ele e quebrou as partes contíguas ao peito; a cabeça e o pescoço foram jogados prostrados, e foi transfixado ao chão com o rosto para baixo no ponto onde estava a fratura do busto; e tem permanecido assim desde aquele dia até agora, cheio da ferrugem do relâmpago. A estátua de Cristo foi arrastada pela cidade e mutilada pelos pagãos; mas os cristãos recuperaram os fragmentos e depositaram a estátua na igreja em que ainda está preservada. Eusébio relata que na base desta estátua cresceu uma erva que era desconhecida dos médicos e empíricos, mas era eficaz na cura de todos os distúrbios. Não me parece surpreendente que, depois de Deus ter concedido habitar com os homens, Ele condescendesse em conceder-lhes benefícios."
- Sozomeno (400-450), "Historia Ecclesiastica. - Lib. V.", Cap XXI (PG 67, 1280).
"(𝘈 𝘮𝘶𝘭𝘩𝘦𝘳) que anteriormente sofria de hemorragia, ergueu no meio de sua cidade de Paneas uma estátua de bronze batido, misturando-a com ouro e prata, ao Senhor Deus. Esta estátua permanece na cidade de Paneas até os dias atuais, tendo sido transferida há poucos anos do local onde ficava no meio da cidade para um lugar sagrado, uma casa de oração."
- João Malalas (491-578), "Chronographia. - Lib. X." (PG 97, 368).
O MANDYLION, OU IMAGEM DE EDESSA
“(𝘏𝘢𝘯𝘢𝘯, 𝘰 𝘴𝘦𝘤𝘳𝘦𝘵á𝘳𝘪𝘰 𝘳𝘦𝘢𝘭 𝘦 𝘱𝘪𝘯𝘵𝘰𝘳 𝘦𝘯𝘷𝘪𝘢𝘥𝘰 𝘱𝘦𝘭𝘰 𝘙𝘦𝘪 𝘚𝘢𝘯𝘵𝘰 𝘈𝘣𝘨𝘢𝘳 𝘝, 𝘥𝘦 𝘌𝘥𝘦𝘴𝘴𝘢, 𝘢 𝘊𝘳𝘪𝘴𝘵𝘰, 𝘵𝘳𝘰𝘶𝘹𝘦 𝘤𝘰𝘯𝘴𝘪𝘨𝘰 𝘶𝘮𝘢 𝘐𝘮𝘢𝘨𝘦𝘮 𝘥𝘦 𝘊𝘳𝘪𝘴𝘵𝘰) para Abgar, o rei, seu mestre. E quando o rei Abgar viu a Imagem, ele a recebeu com grande alegria e a colocou com grande honra em uma das salas de seu palácio.”
- "Doutrina de Addai", documento siríaco do século V. Tradução de George Phillips, London, Trübner & Co., 1876, página 5.
"(O rei Abgar ordenou que pintores) retratassem e trouxessem de volta, em um quadro, o rosto de Nosso Senhor, (...) (Cristo) tendo visto que os pintores tentaram retratar sua Imagem como Ele era, mas não conseguiram, pegou um pano e colocou-o sobre o rosto, e ficou como Ele era. E este cetim foi trazido e armazenado como fonte de auxílio na igreja de Edessa até os dias de hoje."
- "Acta Mar Mari", documento síriaco do séc. VI, tradução de J.B. Abbeloos, Bruxelles, Société Belge de Libraire, 1885, página 17.
"(Ananias) olhava atentamente para Cristo, mas não conseguia fixá-lo em sua mente. E Ele sabia como conhecedor do coração, e pediu para se lavar; e uma toalha foi dada a Ele; e quando Ele se lavou, Ele enxugou Seu rosto com ela. E a sua imagem impressa no linho, deu-a a Ananias, dizendo: 'Dá isto e leva de volta esta mensagem àquele que te enviou: Paz a ti e à tua cidade! Por causa disso Eu vim para sofrer pelo mundo, e ressuscitar, e ressuscitar os Pais. E depois que Eu for elevado aos Céus, enviar-te-ei meu discípulo Tadeu, que te iluminará e te guiará em toda a verdade, você e sua cidade.'"
- "Atos de Tadeu (de Edessa)", documento grego do século VI (em "Ante-Nicene Fathers", Volume 8, New York: Charles Scribner's Sons, 1916, página 558).
"(No cerco de Edessa de 544) depois que Cosroes (xá do Império Sassânida entre 531 e 579) fez muitos ataques à cidade, levantou um monte de tamanho suficiente para ultrapassar os muros da cidade e inventou inúmeros expedientes ao lado, ele levantou o cerco e recuou. Vou, no entanto, contar os detalhes. Cosroes ordenou que suas tropas coletassem uma grande quantidade de madeira para o cerco de qualquer madeira que encontrasse em seu caminho; e quando isso foi feito antes que a ordem pudesse ser emitida, organizando-a em forma circular, ele lançou um monte para dentro com sua face avançando contra a cidade. Desta forma, elevando-o gradualmente com a madeira e a terra e empurrando-o para a frente em direção à cidade, ele o elevou a uma altura suficiente para ultrapassar a muralha, para que os sitiantes pudessem lançar seus projéteis de um terreno privilegiado contra os defensores. Quando os sitiantes viram o monte se aproximando das muralhas como uma montanha em movimento, e o inimigo na expectativa de pisar na cidade ao raiar do dia, eles planejaram abrir uma mina sob o monte - que os latinos chamam de 'aggestus' - e por esse meio aplique fogo, de modo que a combustão da madeira possa causar a queda do monte. A mina foi concluída; mas eles falharam em tentar queimar a lenha, porque o fogo, não tendo saída por onde pudesse obter um suprimento de ar, não conseguiu se apoderar dele.
Nesse estado de total perplexidade, eles trouxeram a imagem Divinamente forjada, que as mãos dos homens não formaram, mas Cristo Nosso Deus enviou a Abgar em seu desejo de vê-lo. Consequentemente, tendo introduzido esta Imagem Sagrada na mina e a lavado com água, eles aspergiram um pouco sobre a madeira; e o poder Divino imediatamente presente à Fé daqueles que o fizeram, o resultado que antes era impossível foi alcançado: pois a madeira imediatamente pegou a chama e, sendo em um instante reduzida a cinzas, comunicou-se com a de cima e o fogo se espalhou em todas as direções. Quando os sitiados viram a fumaça subindo, eles adotaram o seguinte artifício. Tendo enchido pequenos jarros com enxofre, estopa e outros combustíveis, eles os jogaram sobre o aggestus; e estes, lançando fumaça quando o fogo aumentava com a força de sua fuga, impediam que aquilo que estava subindo do monte fosse observado; de modo que todos os que não estavam no segredo, supunham que a fumaça procedesse exclusivamente dos jarros. No terceiro dia, as chamas foram vistas saindo da terra, e então os persas no monte perceberam sua situação infeliz. Mas Cosroes, como se em oposição ao poder do Céu, tentou extinguir a pilha, virando sobre ela todos os cursos de água que estavam fora da cidade. O fogo, no entanto, recebendo a água como se fosse óleo ou enxofre, ou algum outro combustível, aumentou continuamente, até que nivelou completamente todo o monte e reduziu o aggestus a cinzas. Então Cosroes, em total desespero, impressionado pelas circunstâncias com um senso de sua vergonhosa loucura por ter entretido a idéia de prevalecer sobre o Deus a quem adoramos, retirou-se inglória para seus próprios territórios."
- Evágrio Escolástico (536-590), "Historiӕ Ecclesiasticӕ Liber IV.", Cap. XXVII (PG 86[b], 2745-2749).
São Metódio de Patara, Bispo de Olimpos (séc. III-311)
"Por exemplo, então, as imagens de nossos imperadores aqui, mesmo que não sejam feitas de materiais mais preciosos, como ouro e prata, são honradas por todos. Pois, embora respeitem os feitos de materiais mais preciosos, as pessoas não menosprezam os outros, mas honram a todos igualmente, mesmo que sejam feitos de giz ou bronze. E quem calunia qualquer um dos tipos não é absolvido como se tivesse falado apenas contra o barro, ou julgado por ter menosprezado o ouro, mas por ter mostrado desrespeito ao próprio imperador e senhor. Então, quando moldamos Imagens de ouro dos Anjos (de Deus), dos Principados e Potestades, as fazemos para Sua Honra e Glória”.
- "Orat. II De Ressurectione." (PG 18, 289).
TRECHO DOS "ATOS DE SILVESTRE", DOCUMENTO CRISTÃO DO SÉCULO V:
“O imperador (Constantino I) o recebeu (Papa São Silvestre I, 285-335) com espírito ansioso e semblante de grande serenidade, e contou-lhe tudo o que havia acontecido, dito e revelado, conforme relato acima. No final de sua narração, ele perguntou quem eram esses deuses Pedro e Paulo, que o visitaram por causa de sua cura e revelaram o esconderijo de Silvestre. Silvestre respondeu: 'Eles não são deuses, mas dignos servos de Cristo e Apóstolos escolhidos por Ele e enviados para convidar os gentios a obter a Salvação pela Fé.' Quando o Papa disse isso e coisas semelhantes ao Imperador, o Imperador começou a perguntar se esses apóstolos estavam representados em alguma Imagem, para que ele pudesse verificar pela Imagem se eles eram aqueles que a revelação havia revelado a ele. Então São Silvestre enviou um diácono com instruções para produzir uma imagem dos apóstolos. Ao vê-lo, o imperador exclamou em voz alta que aqueles eram os mesmos que ele havia visto (em sua visão)"
- "Actus Silvestri" (trecho da parte A, de W. Levison, em "Konstantinische Schenkung und Silvester-Legende", Studi e Testi 38, página 240).
São Basílio, Bispo de Cesaréia (330-379)
"De acordo com a Fé irrepreensível dos Cristãos que obtivemos de Deus , confesso e concordo que creio em um só Deus , o Pai Todo-Poderoso; Deus Pai , Deus Filho , Deus Espírito Santo ; Eu adoro e louvo um Deus , o Três. Confesso a economia do Filho na carne, e que a santa Maria, que o deu à luz segundo a carne, foi a Mãe de Deus. Reconheço também os Santos Apóstolos, Profetas e Mártires; e eu os invoco à súplica a Deus, para que por eles, isto é, por sua mediação, o Deus misericordioso seja propício a mim, e que um resgate seja feito e me seja dado pelos meus pecados. Portanto, também honro e beijo as características de suas Imagens, na medida em que foram transmitidas pelos Santos Apóstolos e não são proibidas, mas estão em todas as nossas Igrejas."
- Carta 360 (em NPNF, Second Series, Vol. 8, página 326).
"Dêmos o lugar a línguas mais excelentes, para que elas louvem este Mártir (São Gordiano, † 362), e convidemos para esse precónio as tubas mais sonorosas dos doutos. Levantai-vos vós agora, ó ilustres pintores dos feitos heroicos. Embelezai com a vossa arte a imagem mutilada desde general. Pintai com as cores da vossa sagacidade este herói coroado e por mim pintado de maneira defeituosa. Eu gostaria de desaparecer vencido por vós, pintores, dignos de reproduzir isso numa egrégia pintura do mártir. Muito me alegraria, se hoje eu fosse superado com essa vitória obtida com a vossa mestria. Possa eu ver essa luta travada entre a mão e o fogo, representada mais eximiamente por vós. Possa eu ver este lutador pintado mais esplendidamente no vosso quadro. Chorem os demónios com a vitória do mártir e derrubados também hoje por vós. Que a mão ardente e vencedora lhes seja novamente mostrada. Seja também pintado na tela aquele que preside aos combates, Cristo, a quem seja dada glória pelos séculos dos séculos. Ámem.”
- "Homilia in Gordium Martyrem.", 3 (PG 31, 487-490).
São Gregório de Nissa (335-395)
"Muitas vezes vi esse evento trágico (o sacrifício de Isaac) na pintura e não podia caminhar diante dele sem derramar lágrimas, tão claramente a arte apresentou a história aos olhos. Isaac, ajoelhado, com os braços dobrados sobre as costas, é colocado diante de seu pai próximo ao altar; o último, de pé atrás da dobra (do joelho de Isaac) e puxando com a mão esquerda o cabelo do rapaz para si, inclina-se sobre o rosto que parece lamentavelmente para ele enquanto aponta a espada assassina empunhada em sua mão direita. Já o fio da espada toca o corpo, quando uma voz lhe soa de Deus proibindo o ato."
- "Oratio de Deitate Filii et Spiritus Sancti." (PG 46, 572).
"Quando um homem chega a um lugar como o que, onde hoje estamos reunidos, onde estão o memorial e a relíquia sagrada do Justo, ele é imediatamente inspirado pela magnificência do espetáculo, vendo, como ele, um edifício esplendidamente trabalhado tanto no que diz respeito ao tamanho quanto à beleza de seu adorno, como convém ao templo de Deus, um edifício em que o carpinteiro moldou a madeira à semelhança dos animais e o pedreiro poliu as lajes até a lisura da prata. O pintor também espalhou os floros de sua arte, tendo retratado em uma Imagem (en Eikoni) os feitos corajosos do Mártir (São Teodoro de Amásia, † 306), sua resistência, seus tormentos, os rostos ferozes dos tiranos, os insultos, aquela fornalha ardente, a santíssima morte e a representação em forma humana de Cristo que preside a prova, tudo isso ele fez por meio de cores como se fosse um livro que proferia palavras, e assim ele representou os feitos do Mártir com toda clareza e adornou a igreja como um belo prado; pois a pintura, ainda que silenciosa, é capaz de falar da parede e ser de maior benefício."
- "De S. Theodoro Martyre." (PG 46, 737).
Santo Ambrósio, Bispo de Milão (339-397)
"Aconteceu assim que invoquei a Misericórdia de Deus, de modo que, se (a visão) fosse um truque de demônios, ela iria embora; se, no entanto, fosse verdade, isso apareceria ainda mais plenamente. Para adquirir o que pedi a Deus, jejuei ainda mais; e da mesma forma, quando o galo cantou, apareceram os mesmos jovens (Santos Protásio e Gervásio) rezando comigo.
Na terceira noite, estando o meu corpo enfraquecido com os jejuns, apareceu-me a mim que não estava a dormir, mas assustado, uma terceira pessoa, que era semelhante ao Santo Apóstolo Paulo - cujo rosto eu tinha conhecido em pintura - a ponto de ele próprio falar comigo, enquanto os outros estavam calados, dizendo: Estes são os mesmos homens que, seguindo o meu conselho, desprezando bens e riquezas, seguiram os passos de Nosso Senhor Jesus Cristo, desejando além de nada terrestre nem da carne; e, perseverando em servir ao Senhor por dez anos em Milão, eles mereceram chegar a este ponto: a saber, serem mártires de Cristo. Você encontrará seus corpos naquele mesmo lugar em que ora. (Também) você encontrará um baú coberto, de doze pés de altura, o qual você exaltará mais alto; e, em seus nomes (isto é, dos Mártires), você construirá uma Igreja: E quando eu perguntei a ele por seus nomes, ele me respondeu: Você encontrará em suas cabeças um pequeno livro escrito no qual estão registrados tanto seus nascimentos como suas mortes."
- "Epistola II.", 3-4 (PL 17,821-822).
São João Crisóstomo (347-407)
"E o que aconteceu foi uma educação na piedade. Pois, uma vez que eles (antioquenos) eram perpetuamente compelidos a ter esse nome (de São Melécio, Bispo de Antioquia, †381) em mente e a ter esse homem corpulento em seus corações, eles tinham o nome como um repelente para todos os sentimentos e pensamentos irracionais. E tornou-se tão frequente que esse nome ecoou de todas as direções em todos os lugares, tanto nas ruas laterais quanto no mercado, nos campos e nas estradas. Mas vocês (antioquenos) foram tão grandemente afetados não apenas por seu nome, mas também por seus traços corporais. Pois o que vocês fizeram em relação aos nomes, vocês fizeram também em relação à sua imagem. De fato, muitas pessoas representaram aquela imagem sagrada na moldura de seus anéis e em seus selos, e em tigelas, e nas paredes de seus quartos e em outros lugares principais para que eles pudessem não apenas ouvir seu santo nome, mas também ver em todos os lugares seus traços físicos, assim tendo um duplo consolo após sua morte."
- "De S. Meletio Antiocheno." (PG 50, 516).
Severiano, Bispo de Gabala (séculos IV-V)
"Pois não pense que os Mártires apenas oram por nós: para que nem os Anjos, em coisas adversas a nós, intercedam por nós; eles não apenas imploram, mas também recebem uma resposta do bondoso Senhor. O Profeta Zacarias diz: 'Eu perguntei: “Meu senhor, que cavalos são estes?”. E o Anjo porta-voz respondeu-me: “Vou explicar-te”' (𝘡𝘤 1,9-12): E esta foi a oração do Anjo; 'Senhor dos exércitos! Até quando ficareis insensível à sorte de Jerusalém e das cidades de Judá? Já faz setenta anos que estais irritado contra elas!'. E então? Deus rejeitou a Oração do Anjo? Claro que não. Então o que ele respondeu? 'O Senhor respondeu' disse ele 'ao Anjo que me falava, e disse-lhe boas palavras, cheias de consolação.' (Ibid. vers. 13). Roguemos, pois, ao Senhor dos Anjos, e ele enviará um dos Anjos para destruir toda a falange de feras. Eu mesmo passei a amar a representação em cera que é cheia de piedade. Pois eu vi em uma Imagem um Anjo derrotando fileiras de bárbaros. Vi hordas de bárbaros sendo pisoteados e Davi declarando com sinceridade: 'Como de um sonho ao se despertar, Senhor, levantando-vos, desprezais a sombra deles.' (Sl 72,20)."
- "Homilia de Legislatore." (PG 56, 407-408).
HOMILIA DE SANTO ASTÉRIO, BISPO DE AMASEIA (350-410), SOBRE SANTA EUFÊMIA
"Saí da minha casa e, após uma curta caminhada pela praça pública com uns meus conhecidos, entrei no templo de Deus para rezar com mais tranquilidade. Tendo terminado, enquanto caminhava por uns corredores cobertos, vi ali uma pintura e esta visão prendeu-me completamente. Poderia dizer-se que a obra era de Eufranor ou de um daqueles antigos (pintores) que elevaram grandemente a pintura, transformando os seus quadros em cenas quase vivas. Permiti-me, se vos aprouver, que vos descreva o desenho (...)
Uma certa mulher, uma virgem sagrada, que consagrou a Deus a sua virtude imaculada, chamada Eufêmia (288-303), expôs-se de boa vontade à morte, no momento em que um tirano perseguia os piedosos. Os cidadãos que tinham abraçado a Religião pela qual ela derramou o seu sangue, admirando a sua valentia e santidade, construíram o seu túmulo perto da sua Igreja e realizaram rituais em sua homenagem, celebrando a sua festa anual com grande solenidade e com grande afluência de povo. (...) A virgem está vestida com uma túnica cinzenta e um manto (de filósofo), demonstrando assim que ela é adepta da filosofia. Assim a imaginou o pintor, para a fazer bela, mas a mim parece-me que a sua alma estava cheia de virtudes. Dois soldados conduzem-na à presença do juiz, um puxando-a para a frente, outro puxando-a para trás. (...)
alguns algozes seminus, vestindo apenas uma túnica curta, começaram o seu trabalho. Um deles agarrava a cabeça (de Eufêmia) e puxava-a para trás, apresentando a outro o rosto da virgem, para ser torturada. O outro, colocando-se ao lado dela, arranca-lhe os dentes de pérola. Um martelo e um escopro eram os instrumentos da tortura. Nesse momento eu começo a chorar e uma emoção intensa embarga as minhas palavras, porque o artista pintou as gotas de sangue com tanto realismo que tu poderias dizer na verdade que elas rolavam dos seus lábios como lágrimas. Depois de tudo isto vem a prisão e, de novo, a venerável virgem está sentada sozinha, com suas vestes cinzentas, levantando as mãos para o céu, invocando a Deus para que a socorra no meio daquele terror. E por cima da cabeça daquela que rezava, apareceu o sinal (da Cruz), diante do qual a lei dos Cristãos (os manda) prostrar-se e com o qual eles se persignam, um símbolo, creio eu, do sofrimento que a esperava. Em seguida, um pouco mais adiante, o pintor acendeu uma grande fogueira e, servindo-se aqui e ali da cor vermelha, ele deu corpo às chamas por meio de cores impressionantes."
- "Homilia XI. In Laudem S. Euphemiæ." (PG 40, 334-338)
𝗧𝗥𝗘𝗖𝗛𝗢 𝗗𝗔 "𝗩𝗜𝗗𝗔 𝗗𝗘 𝗦𝗔𝗡𝗧𝗔 𝗘𝗨𝗙𝗥Á𝗦𝗜𝗔" (𝟯𝟴𝟬-𝟰𝟭𝟬), 𝗛𝗔𝗚𝗜𝗢𝗚𝗥𝗔𝗙𝗜𝗔 𝗘𝗦𝗖𝗥𝗜𝗧𝗔 𝗡𝗢 𝗦É𝗖𝗨𝗟𝗢 𝗩
“(𝘜𝘮𝘢 𝘥𝘪𝘢𝘤𝘰𝘯𝘪𝘴𝘢 𝘥𝘦 𝘯𝘰𝘮𝘦 𝘛𝘩𝘦𝘰𝘥𝘰𝘶𝘭𝘦, 𝘦𝘮 𝘶𝘮 𝘤𝘰𝘯𝘷𝘦𝘯𝘵𝘰 𝘯𝘰 𝘌𝘨𝘪𝘵𝘰) disse à jovem (𝘌𝘶𝘧𝘳á𝘴𝘪𝘢): "Vá, minha senhora, para sua casa, porque você não pode ficar aqui. Pois ninguém pode ficar aqui, a menos que esteja unida a Cristo.” A jovem disse a ela: “Onde está Cristo?” A diaconisa mostrou-lhe a figura do Senhor. E voltando-se, ela disse a diáconisa: "Verdadeiramente eu me uno a Cristo e não posso mais ir embora com minha senhora". E sua mãe (𝘵𝘢𝘮𝘣é𝘮 𝘤𝘩𝘢𝘮𝘢𝘥𝘢 𝘌𝘶𝘧𝘳á𝘴𝘪𝘢 𝘲𝘶𝘦 𝘩𝘢𝘷𝘪𝘢 𝘷𝘪𝘳𝘢𝘥𝘰 𝘧𝘳𝘦𝘪𝘳𝘢 𝘢𝘱ó𝘴 𝘢 𝘮𝘰𝘳𝘵𝘦 𝘥𝘦 𝘴𝘦𝘶 𝘮𝘢𝘳𝘪𝘥𝘰) levantou-se e colocou sua filha diante da figura do Senhor e estendeu as mãos para céu e clamou com choro: "Senhor Jesus Cristo, cuide desta sua filha, porque ela anseia por Ti e se consagra a Ti".
- “𝘝𝘪𝘵𝘢 𝘚. 𝘌𝘶𝘱𝘳𝘢𝘹𝘪æ 𝘝𝘪𝘳𝘨𝘪𝘯𝘪𝘴” (𝘦𝘮 "𝘈𝘤𝘵𝘢 𝘚𝘢𝘯𝘤𝘵𝘰𝘳𝘶𝘮 𝘔𝘢𝘳𝘵𝘪𝘪", 𝘐𝘐, 𝘑𝘦𝘢𝘯 𝘉𝘰𝘭𝘭𝘢𝘯𝘥, 1668, 𝘤𝘰𝘭.729 𝘊 𝘦 𝘋).
𝗦ã𝗼 𝗝𝗲𝗿ô𝗻𝗶𝗺𝗼 (𝟯𝟰𝟳-𝟰𝟮𝟬)
“O Senhor Deus fez crescer uma hera, que se levantou acima de Jonas, para fazer sombra à sua cabeça e curá-lo de seu mau humor. Jonas alegrou-se grandemente com aquela hera” (𝘑𝘯 4, 6).
A propósito desta passagem, diz-se que recentemente em Roma um certo Cantério, da antiquíssima família dos Cornélios, ou (tal como ele se pavoneia) da estirpe de Asínio Polião, me acusou de sacrilégio, por eu ter traduzido hera em vez de cabaça. Ou seja, ele receou não ter donde beber às escondidas e de maneira tenebrosa, se nascessem heras em vez de cabaças. Na verdade, nas próprias cabaças (que têm a função) das bilhas, a que vulgarmente chamam “Saucomarias”, costumam pintar as imagens dos Apóstolos, mas não foi delas que ele tirou o seu próprio nome."
- “𝘊𝘰𝘮𝘮𝘦𝘯𝘵𝘢𝘳𝘪𝘰𝘳𝘶𝘮 𝘪𝘯 𝘑𝘰𝘯𝘢𝘮 𝘓𝘪𝘣𝘦𝘳.” 𝘊𝘢𝘱. 𝘐𝘝. (𝘗𝘓 25, 1147-1148).
“Além disso, ao visitar os lugares sagrados era tão grande a paixão e o entusiasmo que ela (𝘚𝘢𝘯𝘵𝘢 𝘗𝘢𝘶𝘭𝘢 𝘥𝘦 𝘙𝘰𝘮𝘢, 347-404) exibia por cada um, que ela nunca poderia se afastar de um se não estivesse ansiosa para visitar os outros. Diante da cruz, ela se prostrou em adoração como se visse o Senhor pendurado sobre ela: e quando ela entrou no túmulo que foi a cena da Ressurreição, ela beijou a pedra que o anjo havia removido da porta do sepulcro.”
- 𝘌𝘱í𝘴𝘵𝘰𝘭𝘢 108,9 (𝘦𝘮 𝘕𝘗𝘕𝘍, 𝘐𝘐 𝘴𝘦𝘳𝘪𝘦𝘴, 𝘷𝘰𝘭𝘶𝘮𝘦 6, 𝘰𝘹𝘧𝘰𝘳𝘥: 𝘫𝘢𝘮𝘦𝘴 𝘗𝘢𝘳𝘬𝘦𝘳 𝘢𝘯𝘥 𝘤𝘰𝘮𝘱𝘢𝘯𝘺., 𝘕𝘦𝘸 𝘠𝘰𝘳𝘬: 𝘵𝘩𝘦 𝘤𝘩𝘳𝘪𝘴𝘵𝘪𝘢𝘯 𝘭𝘪𝘵𝘦𝘳𝘢𝘵𝘶𝘳𝘦 𝘤𝘰𝘮𝘱𝘢𝘯𝘺, 1890, 𝘱á𝘨𝘪𝘯𝘢𝘴 198-199).
𝗦𝗮𝗻𝘁𝗼 𝗔𝗴𝗼𝘀𝘁𝗶𝗻𝗵𝗼, 𝗕𝗶𝘀𝗽𝗼 𝗱𝗲 𝗛𝗶𝗽𝗼𝗻𝗮 (𝟯𝟱𝟰 - 𝟰𝟯𝟬)
“Pois quando decidiram representar Cristo para ter escrito em tal tensão como a de Seus discípulos, eles pensaram naqueles de Seus seguidores que poderiam ser melhor tomados por pessoas a quem Cristo mais prontamente se poderia acreditar ter escrito, como os indivíduos que se mantiveram por Ele nos termos mais familiares de amizade. E assim, Pedro e Paulo lhes ocorreu, eu acredito que, só porque em muitos lugares tiveram a chance de ver esses dois apóstolos representados em imagens (𝘱𝘪𝘤𝘵𝘰𝘴) ambos em companhia com Ele. Pois Roma, de uma maneira especialmente honrada e solene, elogia os méritos de Pedro e de Paulo, por este motivo, entre outros, a saber, sofreram [martírio] no mesmo dia.”
- “𝘋𝘦 𝘊𝘰𝘯𝘴𝘦𝘯𝘴𝘶 𝘌𝘷𝘢𝘯𝘨𝘦𝘭𝘪𝘰𝘳𝘶𝘮” 𝘓𝘪𝘣 𝘐, 𝘤𝘢𝘱 𝘟, 16 (𝘗𝘓 34, 1049).
"Pois Abraão Sacrificar seu filho por conta própria é uma loucura chocante. Seu feito sob o comando de Deus prova-o fiel e submisso. Isto é tão alto proclamado pela própria voz da verdade que Fausto, vasculhando ansiosamente por alguma falha, e reduzindo a última a acusações caluniosas, não tem a ousadia de atacar esta ação. É quase impossível que ele possa ter esquecido desta ação tão famosa, que se repete com a mente de si mesmo, sem qualquer estudo ou reflexão, e é de fato repetida por tantas línguas, e retratratada (𝘱𝘪𝘤𝘵𝘶𝘮) em tantos lugares, que ninguém pode fingir fechar os olhos ou os ouvidos a ela.”
- "𝘊𝘰𝘯𝘵𝘳𝘢 𝘍𝘢𝘶𝘴𝘵𝘶𝘮 𝘔𝘢𝘯𝘪𝘤𝘩æ𝘶𝘮", 𝘓𝘪𝘣 𝘟𝘟𝘐𝘐, 𝘓𝘟𝘟𝘐𝘐𝘐 (𝘗𝘓 42, 446).
𝗦ã𝗼 𝗡𝗶𝗹𝗼 𝗱𝗼 𝗦𝗶𝗻𝗮𝗶 (𝗦é𝗰. 𝗜𝗩 - 𝟰𝟯𝟬)
“(𝘚𝘦𝘳𝘪𝘢) a marca de uma mente firme e viril representar (𝘢𝘰 𝘪𝘯𝘷é𝘴 𝘥𝘦 𝘰𝘳𝘯𝘢𝘮𝘦𝘯𝘵𝘰𝘴 𝘱𝘳𝘰𝘧𝘢𝘯𝘰𝘴) uma única cruz no santuário, ou seja, ao leste da santíssima igreja, pois é em virtude da única cruz salutar que a humanidade está sendo salva e a esperança está sendo pregada em todos os lugares aos desesperados; e encher a santa igreja de ambos os lados com quadros do Antigo e do Novo Testamento, executados por um excelente pintor, para que os analfabetos que não sabem ler as Sagradas Escrituras possam, ao contemplar os quadros, tomar consciência do atos viris daqueles que serviram genuinamente ao Deus verdadeiro, e possam ser estimulados a emular esses feitos gloriosos e celebrados"
- 𝘌𝘱𝘪𝘴𝘵𝘰𝘭𝘢𝘳𝘶𝘮 𝘓𝘪𝘣. 𝘐𝘝., 𝘓𝘟𝘐 - 𝘈𝘥. 𝘖𝘭𝘺𝘮𝘱𝘪𝘰𝘥𝘰𝘳𝘰 𝘌𝘱𝘢𝘳𝘤𝘩𝘰 (𝘗𝘎 79, 577 - 580).
“(𝘜𝘮 𝘩𝘰𝘮𝘦𝘮 𝘥𝘢 𝘎𝘢𝘭á𝘤𝘪𝘢, 𝘦 𝘴𝘦𝘶 𝘧𝘪𝘭𝘩𝘰 𝘲𝘶𝘦 𝘩𝘢𝘷𝘪𝘢𝘮 𝘴𝘦 𝘵𝘰𝘳𝘯𝘢𝘥𝘰 𝘮𝘰𝘯𝘨𝘦𝘴 𝘥𝘰 𝘴𝘪𝘯𝘢𝘪) tiveram suas orações ouvidas, o pai em sua caverna na montanha, o filho em cativeiro, e eis que nosso São Platão (𝘮á𝘳𝘵𝘪𝘳 𝘥𝘦 𝘈𝘯𝘤𝘪𝘳𝘢, † 306) apareceu de repente a cavalo diante do jovem que então estava acordado, trazendo outro cavalo sem cavaleiro. O jovem reconheceu o Santo porque muitas vezes tinha visto seu retrato em imagens. Imediatamente [Platão] ordenou que ele se levantasse dentre todos os outros [cativos], e montasse o cavalo; seus grilhões se desfizeram como uma teia de aranha, e só ele foi libertado em virtude de sua oração.”
- 𝘌𝘱𝘪𝘴𝘵𝘰𝘭𝘢𝘳𝘶𝘮 𝘓𝘪𝘣. 𝘐𝘝., 𝘓𝘟𝘐𝘐 - 𝘈𝘥. 𝘏𝘦𝘭𝘪𝘰𝘥𝘰𝘳𝘰 𝘚𝘪𝘭𝘦𝘯𝘵𝘪𝘢𝘳𝘪𝘰 (𝘗𝘎 79, 580 - 581).
𝗦ã𝗼 𝗣𝗮𝘂𝗹𝗶𝗻𝗼, 𝗕𝗶𝘀𝗽𝗼 𝗱𝗲 𝗡𝗼𝗹𝗮 (𝟯𝟱𝟰-𝟰𝟯𝟭)
“Agora eu desejo que você veja as pinturas nos pórticos decoradas com uma longa série e se dê ao trabalho de dobrar o pescoço para trás, avaliando tudo com a cabeça jogada para trás. Aquele que ao ver isso reconhece a Verdade das figuras ociosas, alimenta seu espírito fiel com uma imagem de modo algum ociosa. Pois a pintura contém em ordem fiel tudo o que o antigo Moisés escreveu em cinco livros, o que Josué fez, marcado pelo nome do Senhor, sob cuja direção o Jordão permaneceu com sua corrente em seu impulso, as ondas permanecendo fixas, e recuou diante o semblante da Arca Divina. (...) Agora passe os olhos tensos sobre o retrato de Rute, que separa os períodos por um livrinho, o fim do tempo dos Juízes e o início do tempo dos Reis. (...)
Pode-se perguntar como chegamos a essa decisão, de pintar, costume raro, imagens de seres vivos nas casas sagradas.
Tentaremos expor brevemente as causas. O que atrai a glória de São Félix para cá não é desconhecido para ninguém; a maioria da multidão aqui, no entanto, são camponeses, não desprovidos de religião, mas incapazes de ler. Essas pessoas, há muito acostumadas a cultos profanos, nos quais seu ventre era seu deus, finalmente se convertem em prosélitos de Cristo enquanto admiram as obras dos santos em Cristo abertas ao olhar de todos.
Veja quantos de todas as partes se reúnem e como eles parecem cercar maravilhosamente, suas mentes rudes piedosamente seduzidas. Deixaram suas remotas moradas, desprezaram a geada, não esfriando por causa do fogo de sua fé. E agora, eis que em grande número e acordados eles estendem sua alegria por toda a noite, afastando deles o sono com alegria e as trevas com tochas. Se, no entanto, eles gastassem essa alegria com desejos saudáveis e não invadissem as casas sagradas com seus copos! Ainda que uma congregação sóbria nos permita ouvir um culto preferível fazendo os hinos sagrados ressoarem com vozes imaculadas e apresentar um cântico de louvor ao Senhor como oferta sem ter bebido, acho que tais alegrias devem ser perdoadas, se as derivam de pequenas refeições, porque o erro se apoderou de mentes rudes; e a simplicidade, inconsciente de tão pesada culpa, cai na piedade, na falsa crença de que os santos se alegram quando o vinho fétido é derramado sobre seus túmulos. (...)
Pareceu-nos, pois, um trabalho útil embelezar alegremente todas as casas de Félix com pinturas Sagradas, para ver se o espírito dos camponeses não se surpreenderia com este espetáculo e sofreria a influência dos desenhos coloridos que se explicam por inscrições sobre eles, para que o descrito deixe claro o que a mão exibiu. Talvez, quando todos, por sua vez, mostrarem e relerem uns aos outros o que foi pintado, seus pensamentos se voltem mais lentamente para comer, enquanto eles se saturam com um jejum agradável aos olhos, e talvez um hábito melhor assim sua estupefação se enraíza neles, porque a pintura desvia habilmente seus pensamentos de sua fome. Quando se lê as histórias santas de obras castas, a virtude induzida por exemplos piedosos rouba-nos; quem tem sede é saciado com sobriedade, o resultado é o esquecimento do desejo de muito vinho."
- 𝘊𝘢𝘳𝘮𝘪𝘯𝘢 𝘟𝘟𝘝𝘐𝘐, 512-95 (𝘦𝘮 "𝘗𝘢𝘶𝘭𝘪𝘯𝘶𝘴 𝘊𝘩𝘶𝘳𝘤𝘩𝘦𝘴 𝘢𝘵 𝘕𝘰𝘭𝘢, 𝘈𝘤𝘢𝘥𝘦𝘮𝘪𝘴𝘤𝘩 𝘗𝘳𝘰𝘦𝘧𝘴𝘤𝘩𝘳𝘪𝘧𝘵 𝘥𝘰𝘰𝘳 𝘙𝘶𝘥𝘰𝘭𝘧 𝘊𝘢𝘳𝘦𝘭 𝘎𝘰𝘭𝘥𝘴𝘤𝘩𝘮𝘪𝘥𝘵, 𝘈𝘮𝘴𝘵𝘦𝘳𝘥𝘢𝘮: 𝘕.𝘝. 𝘕𝘰𝘰𝘳𝘥-𝘏𝘰𝘭𝘭𝘢𝘯𝘥𝘪𝘴𝘤𝘩𝘦 𝘜𝘪𝘵𝘨𝘦𝘷𝘦𝘳𝘴 𝘔𝘢𝘢𝘵𝘴𝘤𝘩𝘢𝘱𝘱𝘪𝘨, 1940, 𝘱𝘢𝘨𝘪𝘯𝘢𝘴 61-65).
𝗦ã𝗼 𝗖𝗶𝗿𝗶𝗹𝗼 𝗱𝗲 𝗔𝗹𝗲𝘅𝗮𝗻𝗱𝗿𝗶𝗮 (𝟯𝟳𝟱 - 𝟰𝟰𝟰)
“Imagine que um de nós desejasse ver a história de Abraão pintada em um painel (𝘱𝘦𝘯𝘢𝘹): como o pintor o teria representado? (agindo) separadamente e diferentemente, ou seja, de maneira diferente: e em muitos lugares? Quero dizer, por exemplo, que ele seria montado em seu jumento, acompanhado pelo rapaz e seguido por seus servos; então, novamente, depois do jumento e do servos foram deixados abaixo, e ele carregou a lenha em Isaac, ele estaria segurando a faca e o fogo em suas mãos; e então novamente o mesmo homem, mas com um disfarce diferente, depois de amarrar o rapaz na pilha de lenha, estaria brandindo a faca em sua mão direita para o assassinato. No entanto, não é um Abraão diferente que aparece em diferentes formas em muitas partes da pintura, mas ele é o mesmo homem em todos os lugares, a arte do pintor sendo adaptada ao requisitos reais. Pois não teria sido razoável nem possível ver e ele realizando de uma vez todas as coisas acima mencionadas."
- 𝘌𝘱í𝘴𝘵𝘰𝘭𝘢 𝘟𝘓𝘐 (𝘗𝘎 77, 220).
"Ainda que façamos imagens de homens piedosos, não para que os adoremos como deuses, mas para que, olhando para eles, emolemos as suas rivalidades, e, portanto, fazemos imagens de Cristo para que a nossa mente seja estimulada a amá-lo. Certamente, nao adoramos uma imagem corruptivel ou um homem corruptivel, mas como Deus se dignou tornar-se homem sem nenhuma conversão de si mesmo, fazemos a imagem dele como homem, embora saibamos que é Deus por natureza. Portanto, não dizemos que a imagem é um deus, mas sabemos que a imagem representa Deus. Por outro lado, eles (os idolatras) acreditam, levados por erro étnico, que os ícones são deuses.”
- “𝘌𝘹𝘱𝘭𝘢𝘯𝘢𝘵𝘪𝘰 𝘪𝘯 𝘗𝘴𝘢𝘭𝘮𝘰𝘴” (𝘊𝘟𝘐𝘐𝘐, 16) (𝘗𝘎 69, 1267).
𝗦𝗔𝗡𝗧𝗜𝗗𝗔𝗗𝗘 𝗘 𝗩𝗘𝗡𝗘𝗥𝗔ÇÃ𝗢 𝗗𝗘 𝗦Ã𝗢 𝗦𝗜𝗠𝗘Ã𝗢 𝗘𝗦𝗧𝗜𝗟𝗜𝗧𝗔, 𝗢 𝗩𝗘𝗟𝗛𝗢 (𝟯𝟵𝟬-𝟰𝟱𝟵) 𝗔𝗜𝗡𝗗𝗔 𝗗𝗨𝗥𝗔𝗡𝗧𝗘 𝗦𝗨𝗔 𝗩𝗜𝗗𝗔
“O famoso Simeão, a grande maravilha do mundo, é conhecido por todos os súditos do império romano e também foi ouvido pelos persas, medos, etíopes; e a rápida propagação de sua fama até onde os citas nômades ensinaram seu amor pelo trabalho e sua filosofia. (...)
(No mosteiro) Ele tinha oitenta colegas competidores e superou todos eles; enquanto os outros comiam dia sim, dia não, ele durava a semana inteira sem se alimentar. Seus superiores suportaram isso mal e constantemente brigaram com isso, chamando a coisa de falta de disciplina; mas eles não o persuadiram por suas palavras, nem puderam refrear seu zelo. (...) Vendo-o fazer outras coisas do gênero também, ordenaram-lhe que se afastasse desse mosteiro, para que não pudesse prejudicar aqueles com uma constituição física mais fraca que pudessem tentar imitar o que estava além de seus poderes.(...)
Em sua ânsia de estar sempre aumentando sua riqueza de virtude, ele ansiava por jejuar quarenta dias sem comida, como os homens de Deus Moisés e Elias. (...)
Daquele tempo até hoje — se passaram vinte e oito anos — ele passa os quarenta dias (da quaresma) sem comer. O tempo e a prática dissiparam a maior parte do esforço. Pois era seu costume, durante os primeiros dias, cantar hinos a Deus em pé, depois, quando por causa do jejum seu corpo não tinha mais forças para suportar a posição, depois realizar a liturgia divina sentado, e durante os últimos dias deitado – pois, à medida que suas forças foram gradualmente esgotadas e extintas, ele foi obrigado a ficar meio morto. Mas quando ele se posicionou no pilar, ele não estava disposto a descer, (...)
Como sua fama circulava por toda parte, todos se apressavam a ele, não só as pessoas do bairro, mas também pessoas a muitos dias de distância, alguns trazendo os paralíticos no corpo, outros pedindo saúde para os doentes, outros pedindo para ser pais; e imploraram para receber dele o que não podiam receber da natureza. Ao recebê-lo e obter seus pedidos, eles retornaram com alegria; e proclamando os benefícios que obtiveram, enviaram muitas vezes mais, pedindo as mesmas coisas. (...) Não só os habitantes de nossa parte do mundo se reúnem, mas também ismaelitas, persas, armênios a eles sujeitos, ibéricos, homeritas e homens ainda mais distantes do que estes; e vieram muitos habitantes do extremo oeste, espanhóis, bretões e gauleses que vivem entre eles. Da Itália é supérfluo falar. Diz-se que o homem se tornou tão célebre na grande cidade de Roma que na entrada de todas as oficinas os homens montaram pequenas Imagens dele, para assim fornecerem alguma proteção e segurança para si mesmos.”
- Teodoreto, Bispo de Ciro (393-458), em "Religiosa Historia", XXVI (PG 82, 1463-1474).
𝗧𝗘𝗢𝗗𝗢𝗥𝗢, 𝗢 𝗟𝗘𝗜𝗧𝗢𝗥 (𝗦É𝗖𝗨𝗟𝗢 𝗩𝗜) 𝗦𝗢𝗕𝗥𝗘 𝗔𝗦 𝗜𝗠𝗔𝗚𝗘𝗡𝗦 𝗘𝗠 𝗖𝗢𝗡𝗦𝗧𝗔𝗡𝗧𝗜𝗡𝗢𝗣𝗟𝗔 𝗡𝗢 𝗦É𝗖𝗨𝗟𝗢 𝗩.
“Eudócia (𝘦𝘴𝘱𝘰𝘴𝘢 𝘥𝘰 𝘐𝘮𝘱𝘦𝘳𝘢𝘥𝘰𝘳 𝘛𝘦𝘰𝘥ó𝘴𝘪𝘰 𝘐𝘐, 401-460) enviou de Jerusalém à Pulqueria (𝘚𝘢𝘯𝘵𝘢 𝘦 𝘧𝘪𝘭𝘩𝘢 𝘥𝘰 𝘐𝘮𝘱𝘦𝘳𝘢𝘥𝘰𝘳 𝘈𝘳𝘤𝘢𝘥𝘪𝘶𝘴, 399-453) uma Imagem da Mãe de Cristo que o Apóstolo Lucas havia pintado.”
– “𝘊𝘰𝘭𝘭𝘦𝘤𝘵𝘢𝘯𝘦𝘰𝘳𝘶𝘮 𝘦𝘹 𝘏𝘪𝘴𝘵𝘰𝘳𝘪𝘢 𝘌𝘤𝘤𝘭𝘦𝘴𝘪𝘢𝘴𝘵𝘪𝘤𝘢”, 𝘭𝘪𝘣. 1,1 (𝘗𝘎 86,165).
“Vou registrar outras coisas sobre ele cheio de admiração. Certo pintor, ao pintar um ícone de Cristo nosso Mestre, notou que sua mão atrofiava. E foi dito que, como a obra do ícone havia sido encomendada por um certo pagão, no adorno do nome do Salvador ele havia representado seu cabelo dividido em sua testa, para que seus olhos não fossem cobertos - pois em tal uma maneira como os filhos dos pagãos retratam Zeus - para que aqueles que o vissem pensassem que estavam adorando o Salvador. Genásio (𝘚𝘢𝘯𝘵𝘰 𝘦 𝘗𝘢𝘵𝘳𝘪𝘢𝘳𝘤𝘢 𝘥𝘦 𝘊𝘰𝘯𝘴𝘵𝘢𝘯𝘵𝘪𝘯𝘰𝘱𝘭𝘢 𝘦𝘯𝘵𝘳𝘦 458 𝘦 471), o curou por meio de uma oração. (...) (𝘢 𝘰𝘶𝘵𝘳𝘢 𝘧𝘰𝘳𝘮𝘢 𝘥𝘦 𝘳𝘦𝘱𝘳𝘦𝘴𝘦𝘯𝘵𝘢𝘳 ��𝘳𝘪𝘴𝘵𝘰) é a mais autêntica.”
- 𝘐𝘣𝘪𝘥. 1,15 (𝘗𝘎 86,173).
𝗔 𝗩𝗘𝗡𝗘𝗥𝗔ÇÃ𝗢 𝗗𝗢 Í𝗖𝗢𝗡𝗘 𝗗𝗘 𝗡𝗢𝗦𝗦𝗔 𝗦𝗘𝗡𝗛𝗢𝗥𝗔 𝗣𝗢𝗥 𝗦𝗔𝗡𝗧𝗔 𝗠𝗔𝗥𝗜𝗔 𝗗𝗢 𝗘𝗚𝗜𝗧𝗢 (𝗦𝗘𝗖. 𝗩)
𝘈 𝘩𝘪𝘴𝘵ó𝘳𝘪𝘢 𝘧𝘰𝘪 𝘤𝘰𝘯𝘵𝘢𝘥𝘢 𝘱𝘰𝘳 𝘚𝘢𝘯𝘵𝘢 𝘔𝘢𝘳𝘪𝘢 𝘥𝘰 𝘌𝘨𝘪𝘵𝘰 á 𝘚ã𝘰 𝘡ó𝘴𝘪𝘮𝘰 𝘥𝘢 𝘗𝘢𝘭𝘦𝘴𝘵𝘪𝘯𝘢 (460-560), 𝘲𝘶𝘦 𝘤𝘰𝘯𝘵𝘰𝘶 𝘢 𝘴𝘦𝘶𝘴 𝘪𝘳𝘮ã𝘰𝘴 𝘯𝘰 𝘮𝘰𝘴𝘵𝘦𝘪𝘳𝘰 𝘥𝘰 𝘑𝘰𝘳𝘥ã𝘰, 𝘲𝘶𝘦 𝘮𝘢𝘯𝘵𝘪𝘷𝘦𝘳𝘢𝘮 𝘢 𝘩𝘪𝘴𝘵ó𝘳𝘪𝘢 𝘰𝘳𝘢𝘭𝘮𝘦𝘯𝘵𝘦 𝘢𝘵é 𝘴𝘦𝘳 𝘵𝘳𝘢𝘯𝘴𝘤𝘳𝘪𝘵𝘢 𝘱𝘰𝘳 𝘚ã𝘰 𝘚𝘰𝘧𝘳ô𝘯𝘪𝘰, 𝘗𝘢𝘵𝘳𝘪𝘢𝘳𝘤𝘢 𝘥𝘦 𝘑𝘦𝘳𝘶𝘴𝘢𝘭é𝘮 (560-638).
“Eu (𝘚𝘰𝘧𝘳ô𝘯𝘪𝘰) não sepultaria nas trevas uma história tão santa quanto esta que chegou ao meu conhecimento. (...) Deus me proteja de ser mentiroso em assuntos santos, e de violar a verdade daquilo que concerne a Sua glória; (...) E há pessoas que depois de o terem lido, recusam-se a lhe dar o crédito e a admiração que merece uma história tão miraculosa. Suplico a Deus que tenha piedade delas e abra-lhes o espírito, a fim que elas escutem Sua Santa palavra, e que não se tornem culpadas pelo desprezo, de tantos milagres que Ele decidiu fazer em toda a eternidade a favor de Seus Eleitos (...)
O abade Zósimo – que era um solitário de grande virtude – tendo sido tentado por pensamentos de vaidade, apresenta-se-lhe um homem que lhe diz para ir a um mosteiro perto do Jordão onde ele mesmo fora recebido. (...) Zósimo, tendo ido durante a quaresma para o deserto com os outros Solitários, percebe a figura de uma criatura humana, que fugia à sua presença, e segue-a até um lugar cortado por uma torrente (...) era uma mulher, cujo corpo o ardor do sol havia tornado extremamente negro e cujos cabelos eram brancos como a lã, mas tão curtos que iam somente até o pescoço. (...) Aquilo que fugia diante de Zósimo para, após ter atravessado a torrente, e diz-lhe que é uma mulher. Passam muito tempo a pedir a benção um ao outro, e depois em oração Zósimo a vê suspensa no ar. (...) Santa Maria do Egito começa a contar a Zósimo a história de sua vida e diz-lhe como ela passou 17 anos inteiros em horríveis pecados (𝘥𝘦 𝘭𝘶𝘹ú𝘳𝘪𝘢); e como foi a Jerusalém para ver a cerimônia da Exaltação da Santa Cruz.(...) (𝘔𝘢𝘳𝘪𝘢 𝘥𝘰 𝘌𝘨𝘪𝘵𝘰 𝘥𝘪𝘴𝘴𝘦:) “Na hora da cerimônia, esforçava-me para avançar. Enfim, com extrema dificuldade cheguei à porta da igreja, mas quando quis entrar como faziam todos os outros sem nenhuma dificuldade, era impedida por um poder divino que me repelia para fora (...) e um pensamento salutar tendo-me sacudido o espírito e aberto os olhos de minha alma, julguei que a abominação de minha vida, era o que me fechava a entrada do templo. Então, inundada de lágrimas e bastante perturbada, dei socos no estômago, dei grandes suspiros do mais profundo do coração, e misturando meus gritos com soluços, percebi acima de mim uma imagem da Santa Mãe de Deus. (....) em espírito punha-me diante da imagem da Santa Mãe de Deus que me tinha sob sua proteção, suplicava-lhe em lágrimas que afastasse de mim estes pensamentos que tanto afligiam a minha alma. Muito cheia de dor, depois de ter chorado extremamente e mortificado-me com golpes, via depois uma luz e meu espírito voltava à calma.”(...) “(𝘕𝘰 𝘥𝘦𝘴𝘦𝘳𝘵𝘰) passei estes 17 anos em um combate perpétuo, contra tantas tentações e perigos. E, desde então, esta feliz Mãe de Deus que é todo o meu recurso e todo o meu auxílio nunca me abandonou, e serviu-me de guia em geral em todas as coisas.”(...) Tendo passado um ano, Zósimo levou a Santa Eucaristia à Santa Maria do Egito, e ela comungou. Depois, ela pediu-lhe para voltar no ano seguinte ao mesmo lugar, onde ela pela primeira vez tinha falado com ele. (....) Zósimo indo ao lugar onde a Santa lhe havia indicado, encontra-a morta (𝘪𝘯𝘤𝘰��𝘳𝘶𝘱𝘵í𝘷𝘦𝘭 𝘥𝘦𝘴𝘥𝘦 𝘰 𝘢𝘯𝘰 𝘲𝘶𝘦 𝘴𝘦 𝘱𝘢𝘴𝘴𝘰𝘶) e a enterra (𝘤𝘰𝘮 𝘢 𝘢𝘫𝘶𝘥𝘢 𝘥𝘦 𝘶𝘮 𝘭𝘦ã𝘰 𝘱𝘢𝘳𝘢 𝘤𝘢𝘷𝘢𝘳).” (...) Quando voltou ao mosteiro, (𝘡ó𝘴𝘪𝘮𝘰) contou-lhes desde o começo o que lhe havia acontecido, sem nada esconder-lhes do que vira ou escutara”
- “𝘝𝘪𝘵æ 𝘚. 𝘔𝘢𝘳𝘪æ Æ𝘨𝘺𝘱𝘵𝘪æ” (𝘗𝘎 87, 3697 - 3726).
𝗛𝗶𝗽á𝘁𝗶𝗼, 𝗔𝗿𝗰𝗲𝗯𝗶𝘀𝗽𝗼 𝗱𝗲 É𝗳𝗲𝘀𝗼 (𝗦é𝗰. 𝗩 - 𝟱𝟯𝟴)
"Você diz que aqueles que estabelecem nos santuários o que é reverenciado e adorado, na forma de pinturas e esculturas, estão mais uma vez perturbando a tradição divina. E você diz que entende claramente que os ditos (da Bíblia) proíbem isso, isto é, eles proíbem não apenas fazer (esculturas), mas até mesmo ordenar que sejam destruídos" uma vez que eles estão vindo ou passaram a existir.
Devemos examinar por que os Ditos afirmam isso e, ao mesmo tempo, considerar para que finalidade os objetos sagrados são moldados da maneira como (realmente) são. Na medida em que certas pessoas acreditavam que, como diz a Sagrada Escritura, que "a divindade é semelhante ao ouro, à prata ou a pedra lavrada por arte e gênio dos homens"(𝘈𝘵 17,29), e improvisaram de acordo com sua visão de deuses materiais e "serviram à criatura em vez do Criador"; (𝘙𝘮 1,25) e (por isso) diz: "Derrubareis seus altares" e "queimareis suas imagens de escultura" (𝘋𝘵 7,5) e "Tende cuidado com a vossa vida. No dia em que o Senhor, vosso Deus, vos falou do seio do fogo em Horeb, não vistes figura alguma. Guardai-vos, pois, de fabricar alguma imagem esculpida representando o que quer que seja" (𝘋𝘵 4,15-16). Pois nenhuma coisa existente é igual ou idêntica ou igual à boa e divina Trindade que transcende todas as coisas existentes e é o criador e a causa de todas as coisas existentes, pois é dito "Senhor, quem vos é comparável?" (𝘚𝘭 70,19), e ouvimos o os divinos cantarem "quem será comparado a Ti?"
Mas já que é assim, você diz: Nós permitimos que as pinturas sejam adoradas nos santuários, mas nós, que muitas vezes proibimos esculturas em madeira e pedra, não permitimos que esta (escultural seja sem pecado (i.e. como pinturas) exceto nas portas.
No entanto, ó homem amado e santo, reconhecemos e registramos que, qualquer que seja a Essência Divina, ela não é semelhante, nem idêntica, nem igual a nenhuma das coisas existentes. Ordenamos que o amor indizível e incompreensível de Deus por nós, homens, e os padrões sagrados estabelecidos pelos santos sejam celebrados em escritos sagrados, pois, no que nos diz respeito, não temos nenhum prazer em escultura ou pintura. Mas permitimos que as pessoas mais simples, por serem menos perfeitas, aprendam por meio da iniciação sobre tais coisas por [o sentido da] visão que é mais apropriado ao seu desenvolvimento natural, especialmente quando descobrimos que, muitas vezes e em muitos aspectos, mesmo antigos e novos mandamentos divinos se rebaixam ao nível de pessoas mais fracas e de suas almas por causa de sua salvação. De fato, até mesmo o santo sacerdote Moisés, que emitiu essas leis por indicação de Deus, erigiu, no Santo dos Santos, imagens de ouro dos Querubins em ouro batido (𝘌𝘹 25,18). E em muitos outros casos, vemos a sabedoria divina em salvar o amor dos homens às vezes dispensando o rigor para aquelas almas que ainda precisam de orientação. E por isso se diz que até os magos foram conduzidos a Cristo por uma estrela do céu no momento de Seu nascimento terreno. [As Escrituras] afastam Israel dos sacrifícios aos ídolos, mas permitem que eles façam esses [sacrifícios] a Deus. E nomeia uma certa "Rainha dos Céus" embora não exista outro rei exceto Aquele que verdadeiramente é o rei dos reis no céu e na terra. Mas também menciona estrelas e usa a linguagem grega pagã [assim como conceitos], chamando algumas delas de Plêiade, Ursa e Órion, mas não se rebaixa a nenhum dos mitos e histórias contadas sobre eles pelos gregos, pois sabe bem e canta louvores Àquele que "fixa o número das estrelas, e designa cada uma por seu nome" (𝘚𝘭 146,4). Ele ensina aqueles que não podem aprendê-los de outra forma, as mesmas estrelas com a ajuda da nomenclatura que eles conhecem e usam.
Por estas razões, também permitimos até adornos materiais nos santuários, não porque cremos que Deus considere veneráveis e sagrados o ouro, a prata, as vestimentas de seda e os vasos cravejados de pedras preciosas, mas porque permitimos que cada ordem de fiéis seja guiada e conduzida até o ser Divino de uma maneira apropriada a Ele (a ordem) porque pensamos que algumas pessoas são guiadas até mesmo por estes [ouro, prata, etc.] para a beleza inteligível e da luz abundante nos santuários para o inteligível e luz imaterial.
E, no entanto, alguns que ponderaram sobre a vida superior sustentaram que "em todo lugar" a adoração espiritual deve ser oferecida a Deus e que as almas santas são os templos de Deus. Pois é dito que os ditos falam assim: "Quero, pois, que os homens orem em todo lugar, levantando as mãos puras" (1𝘛𝘮 2,8) e Bendizei o Senhor todas as suas obras, em todos os lugares onde ele domina." (𝘚𝘭 102,22), e é dito: "O céu é meu trono, e a terra meu escabelo" (𝘐𝘴 66,1), e "Que casa poderíeis construir-me, que lugar poderíeis indicar-me para moradia?" diz o Senhor, e "Acaso não foi minha mão que fez tudo isto?" (𝘈𝘵 7,50) e o Altíssimo "não habita em templos feitos por mãos humanas" (𝘈𝘵 17,24) e "É o angustiado que atrai meus olhares, o coração contrito que teme minha palavra" (𝘐𝘴 66,2) e "Se alguém me ama, guardará a minha palavra e meu Pai o amará, e nós viremos a Ele e nele faremos nossa morada." (𝘑𝘰 14,23) Pois Paulo diz aos santos: “Não sabeis que sois o Templo de Deus, e que o Espírito de Deus habita em vós?” (1𝘊𝘰𝘳 3,16).
Nós, então, não perturbamos os Divinos (Mandamentos) em relação aos Santuários, mas estendemos nossa mão de maneira mais adequada para aqueles que ainda são um tanto imperfeitos, mas não os deixamos sem aprender quanto ao mais perfeito (conhecimento) mas queremos que eles saibam que o ser divino não é de forma alguma idêntico ou o mesmo ou semelhante a qualquer uma das coisas existentes."
- “𝘐𝘯𝘲𝘶é𝘳𝘪𝘵𝘰𝘴 𝘋𝘪𝘷𝘦𝘳𝘴𝘰𝘴” 𝘥𝘪𝘳𝘪𝘨𝘪𝘥𝘰𝘴 𝘢 𝘑𝘶𝘭𝘪𝘢𝘯𝘰, 𝘉𝘪𝘴𝘱𝘰 𝘥𝘦 𝘈𝘵𝘳𝘢𝘮𝘺𝘵𝘪𝘰𝘯 (𝘦𝘮 𝘌𝘥. 𝘍. 𝘋𝘪𝘦𝘬𝘢𝘮𝘱, 𝘈𝘯𝘢𝘭𝘦𝘤𝘵𝘢 𝘗𝘢𝘵𝘳𝘪𝘴𝘵𝘪𝘤𝘢, 𝘖𝘳𝘪𝘦𝘯𝘵. 𝘊𝘩𝘳𝘪𝘴𝘵𝘪𝘢𝘯𝘢 𝘈𝘯𝘢𝘭𝘦𝘤𝘵𝘢, 𝘊𝘟𝘝𝘐𝘐, 𝘙𝘰𝘮𝘦, 1938, 𝘱á𝘨𝘪𝘯𝘢𝘴 127-129)
Nota: O texto é de dificil interpretação. Para isso deixo a análise de Paul J. Alexander ("Harvard Theological Review", 45, issue 3, páginas 177-183):
"𝘈 𝘵𝘳𝘢𝘥𝘶çã𝘰 𝘦 𝘢𝘴 𝘯𝘰𝘵𝘢𝘴, 𝘤𝘳𝘦𝘪𝘰 𝘦𝘶, 𝘥𝘦𝘪𝘹𝘢𝘳𝘢𝘮 𝘤𝘭𝘢𝘳𝘰 𝘵𝘢𝘯𝘵𝘰 𝘢 𝘵𝘦𝘯𝘥ê𝘯𝘤𝘪𝘢 𝘥𝘰 𝘱𝘦𝘯𝘴𝘢𝘮𝘦𝘯𝘵𝘰 𝘲𝘶𝘢𝘯𝘵𝘰 𝘢 𝘪𝘯𝘵𝘦𝘯çã𝘰 𝘥𝘰 𝘢𝘶𝘵𝘰𝘳. 𝘑𝘶𝘭𝘪𝘢𝘯𝘰 𝘥𝘦 𝘈𝘵𝘳𝘢𝘮𝘪𝘵𝘪𝘰 𝘦𝘴𝘵𝘢𝘷𝘢 𝘱𝘳𝘦𝘰𝘤𝘶𝘱𝘢𝘥𝘰 𝘤𝘰𝘮 𝘰 𝘶𝘴𝘰 𝘦 𝘢 𝘢𝘥𝘰𝘳𝘢çã𝘰 𝘥𝘦 𝘪𝘮𝘢𝘨𝘦𝘯𝘴 𝘳𝘦𝘭𝘪𝘨𝘪𝘰𝘴𝘢𝘴, 𝘱𝘳𝘦𝘴𝘶𝘮𝘪𝘷𝘦𝘭𝘮𝘦𝘯𝘵𝘦 𝘦𝘮 𝘴𝘶𝘢 𝘥𝘪𝘰𝘤𝘦𝘴𝘦. 𝘚𝘶𝘢𝘴 𝘰𝘣𝘫𝘦çõ𝘦𝘴 𝘧𝘰𝘳𝘢𝘮 𝘣𝘢𝘴𝘦𝘢𝘥𝘢𝘴 𝘯𝘢𝘴 𝘱𝘳𝘰𝘪𝘣𝘪çõ𝘦𝘴 𝘥𝘦 𝘢𝘳𝘵𝘦 𝘥𝘰 𝘈𝘯𝘵𝘪𝘨𝘰 𝘛𝘦𝘴𝘵𝘢𝘮𝘦𝘯𝘵𝘰 (𝘌𝘹. 20,5, 𝘦𝘵𝘤.). 𝘑𝘶𝘭𝘪𝘢𝘯𝘰, 𝘯𝘰 𝘦𝘯𝘵𝘢𝘯𝘵𝘰, 𝘯ã𝘰 𝘲𝘶𝘦𝘴𝘵𝘪𝘰𝘯𝘰𝘶 𝘰 𝘶𝘴𝘰 𝘦 𝘰 𝘤𝘶𝘭𝘵𝘰 𝘥𝘦 𝘱𝘪𝘯𝘵𝘶𝘳𝘢𝘴 𝘳𝘦𝘭𝘪𝘨𝘪𝘰𝘴𝘢𝘴. 𝘌𝘭𝘦 𝘢𝘱𝘳𝘰𝘷𝘢𝘳𝘢, 𝘦𝘮𝘣𝘰𝘳𝘢 𝘵𝘢𝘭𝘷𝘦𝘻 𝘤𝘰𝘮 𝘤𝘦𝘳𝘵𝘢 𝘳𝘦𝘭𝘶𝘵â𝘯𝘤𝘪𝘢, 𝘵𝘢𝘯𝘵𝘰 𝘰 𝘶𝘴𝘰 𝘲𝘶𝘢𝘯𝘵𝘰 𝘢 𝘱𝘳á𝘵𝘪𝘤𝘢 𝘥𝘢 𝘱𝘳𝘰𝘴𝘵𝘳𝘢çã𝘰 (προσκύνησις) 𝘥𝘪𝘢𝘯𝘵𝘦 𝘥𝘦 𝘪𝘮𝘢𝘨𝘦𝘯𝘴 𝘱𝘪𝘯𝘵𝘢𝘥𝘢𝘴. 𝘑𝘶𝘭𝘪𝘢𝘯𝘰 𝘴𝘦 𝘰𝘱ô𝘴, 𝘯𝘰 𝘦𝘯𝘵𝘢𝘯𝘵𝘰, à 𝘦𝘴𝘤𝘶𝘭𝘵𝘶𝘳𝘢 𝘳𝘦𝘭𝘪𝘨𝘪𝘰𝘴𝘢. 𝘏𝘪𝘱𝘢𝘵𝘪𝘰, 𝘳𝘦𝘴𝘱𝘰𝘯𝘥𝘦𝘯𝘥𝘰 𝘢 𝘦𝘴𝘴𝘦𝘴 𝘦𝘴𝘤𝘳ú𝘱𝘶𝘭𝘰𝘴 𝘥𝘦 𝘴𝘦𝘶 𝘴𝘶𝘧𝘳𝘢𝘨â𝘯𝘦𝘰, 𝘦𝘹𝘢𝘮𝘪𝘯𝘢 𝘢 𝘳𝘢𝘻ã𝘰 𝘥𝘢𝘴 𝘱𝘳𝘰𝘪𝘣𝘪çõ𝘦𝘴 𝘥𝘰 𝘈𝘯𝘵𝘪𝘨𝘰 𝘛𝘦𝘴𝘵𝘢𝘮𝘦𝘯𝘵𝘰, 𝘣𝘦𝘮 𝘤𝘰𝘮𝘰 𝘢𝘴 𝘳𝘢𝘻õ𝘦𝘴 𝘥𝘢 𝘭𝘦𝘨𝘪𝘵𝘪𝘮𝘪𝘥𝘢𝘥𝘦 𝘥𝘢 𝘦𝘴𝘤𝘶𝘭𝘵𝘶𝘳𝘢 𝘤𝘳𝘪𝘴𝘵ã. 𝘈𝘴 𝘱𝘳𝘰𝘪𝘣𝘪çõ𝘦𝘴 𝘥𝘰 𝘈𝘯𝘵𝘪𝘨𝘰 𝘛𝘦𝘴𝘵𝘢𝘮𝘦𝘯𝘵𝘰 𝘥𝘦𝘴𝘵𝘪𝘯𝘢𝘷𝘢𝘮-𝘴𝘦 𝘢 𝘱𝘦𝘴𝘴𝘰𝘢𝘴 𝘲𝘶𝘦 𝘢𝘤𝘳𝘦𝘥𝘪𝘵𝘢𝘷𝘢𝘮 𝘯𝘢 𝘴𝘦𝘮𝘦𝘭𝘩𝘢𝘯ç𝘢 𝘰𝘶 𝘪𝘥𝘦𝘯𝘵𝘪𝘥𝘢𝘥𝘦 𝘥𝘦 𝘦𝘴𝘵á𝘵𝘶𝘢𝘴 𝘥𝘦 𝘤𝘶𝘭𝘵𝘰, 𝘱𝘰𝘳 𝘶𝘮 𝘭𝘢𝘥𝘰, 𝘦 𝘯𝘰 𝘋𝘪𝘷𝘪𝘯𝘰, 𝘱𝘰𝘳 𝘰𝘶𝘵𝘳𝘰. 𝘖𝘴 𝘤𝘳𝘪𝘴𝘵ã𝘰𝘴 𝘥𝘰 𝘴é𝘤𝘶𝘭𝘰 𝘝𝘐 𝘯ã𝘰 𝘤𝘰𝘳𝘳𝘦𝘮 𝘮𝘢𝘪𝘴 𝘰 𝘳𝘪𝘴𝘤𝘰 𝘥𝘦 𝘢𝘤𝘦𝘪𝘵𝘢𝘳 𝘵𝘢𝘭 𝘷𝘪𝘴ã𝘰. 𝘗𝘰𝘳𝘵𝘢𝘯𝘵𝘰, 𝘏𝘪𝘱𝘢𝘵𝘪𝘰 𝘱𝘦𝘳𝘮𝘪𝘵𝘪𝘳𝘢 𝘰 𝘶𝘴𝘰 𝘥𝘦 𝘦𝘴𝘤𝘶𝘭𝘵𝘶𝘳𝘢 𝘳𝘦𝘭𝘪𝘨𝘪𝘰𝘴𝘢 𝘱𝘢𝘳𝘢 𝘰𝘴 𝘪𝘯𝘤𝘶𝘭𝘵𝘰𝘴, 𝘦𝘮𝘣𝘰𝘳𝘢 𝘦𝘭𝘦 𝘮𝘦𝘴𝘮𝘰, 𝘤𝘰𝘮𝘰 𝘵𝘦ó𝘭𝘰𝘨𝘰 𝘦𝘳𝘶𝘥𝘪𝘵𝘰, 𝘴𝘶𝘴𝘵𝘦𝘯𝘵𝘦 𝘲𝘶𝘦 𝘰 𝘷𝘦𝘳𝘥𝘢𝘥𝘦𝘪𝘳𝘰 𝘭𝘰𝘶𝘷𝘰𝘳 𝘢 𝘋𝘦𝘶𝘴 𝘦 𝘢𝘰𝘴 𝘴𝘢𝘯𝘵𝘰𝘴 𝘥𝘦𝘷𝘦 𝘤𝘰𝘯𝘵𝘪𝘯𝘶𝘢𝘳 𝘢 𝘴𝘦𝘳 𝘳𝘦𝘢𝘭𝘪𝘻𝘢𝘥𝘰 𝘱𝘦𝘭𝘢 𝘱𝘢𝘭𝘢𝘷𝘳𝘢 𝘦𝘴𝘤𝘳𝘪𝘵𝘢. 𝘗𝘢𝘳𝘢 𝘰 𝘣𝘦𝘯𝘦𝘧í𝘤𝘪𝘰 𝘥𝘰𝘴 𝘪𝘯𝘤𝘶𝘭𝘵𝘰𝘴, 𝘏𝘪𝘱𝘢𝘵𝘪𝘰 𝘢𝘵é 𝘱𝘦𝘯𝘴𝘢 𝘲𝘶𝘦 𝘰𝘴 𝘢𝘵𝘰𝘴 𝘥𝘦 𝘤𝘶𝘭𝘵𝘰 𝘥𝘪𝘢𝘯𝘵𝘦 𝘥𝘦 𝘱𝘪𝘯𝘵𝘶𝘳𝘢𝘴 𝘦 𝘦𝘴𝘤𝘶𝘭𝘵𝘶𝘳𝘢𝘴 𝘴𝘢𝘨𝘳𝘢𝘥𝘢𝘴 𝘴𝘦𝘳𝘷𝘪𝘳ã𝘰 𝘢 𝘶𝘮 𝘱𝘳𝘰𝘱ó𝘴𝘪𝘵𝘰 𝘱𝘦𝘥𝘢𝘨ó𝘨𝘪𝘤𝘰 ú𝘵𝘪𝘭. 𝘌𝘭𝘦 𝘦𝘯𝘵ã𝘰 𝘱𝘢𝘴𝘴𝘢 𝘦𝘮 𝘳𝘦𝘷𝘪𝘴𝘵𝘢 𝘶𝘮𝘢 𝘴é𝘳𝘪𝘦 𝘥𝘦 𝘪𝘯𝘴𝘵â𝘯𝘤𝘪𝘢𝘴 𝘦𝘮 𝘲𝘶𝘦 𝘢 𝘱𝘳ó𝘱𝘳𝘪𝘢 𝘉í𝘣𝘭𝘪𝘢 𝘳𝘦𝘨𝘪𝘴𝘵𝘳𝘢 𝘤𝘰𝘯𝘤𝘦𝘴𝘴õ𝘦𝘴 𝘢𝘰𝘴 𝘪𝘯𝘤𝘶𝘭𝘵𝘰𝘴. 𝘏𝘪𝘱𝘢𝘵𝘪𝘰 𝘥𝘦𝘤𝘭𝘢𝘳𝘢-𝘴𝘦 𝘥𝘦 𝘱𝘭𝘦𝘯𝘰 𝘢𝘤𝘰𝘳𝘥𝘰 𝘤𝘰𝘮 𝘢𝘲𝘶𝘦𝘭𝘦𝘴 𝘲𝘶𝘦 𝘳𝘦𝘤𝘰𝘯𝘩𝘦𝘤𝘦𝘮 𝘢𝘱𝘦𝘯𝘢𝘴 𝘢𝘵𝘰𝘴 𝘥𝘦 𝘢𝘥𝘰𝘳𝘢çã𝘰 𝘦𝘴𝘱𝘪𝘳𝘪𝘵𝘶𝘢𝘭 𝘳𝘦𝘢𝘭𝘪𝘻𝘢𝘥𝘰𝘴 𝘱𝘰𝘳 𝘢𝘭𝘮𝘢𝘴 𝘴𝘢𝘯𝘵𝘢𝘴.
𝘕𝘰 𝘦𝘯𝘵𝘢𝘯𝘵𝘰, 𝘦𝘭𝘦 𝘴𝘦𝘯𝘵𝘦 𝘲𝘶𝘦 𝘴𝘶𝘢 𝘤𝘰𝘯𝘤𝘦𝘴𝘴ã𝘰 𝘯ã𝘰 𝘷𝘪𝘤𝘪𝘢𝘳á 𝘦𝘴𝘴𝘦 𝘳𝘦𝘲𝘶𝘪𝘴𝘪𝘵𝘰, 𝘥𝘦𝘴𝘥𝘦 𝘲𝘶𝘦 𝘰 𝘤𝘭𝘦𝘳𝘰 𝘤𝘰𝘯𝘴𝘵𝘢𝘯𝘵𝘦𝘮𝘦𝘯𝘵𝘦 𝘦𝘯𝘧𝘢𝘵𝘪𝘻𝘦 𝘱𝘢𝘳𝘢 𝘢𝘴 𝘱𝘦𝘴𝘴𝘰𝘢𝘴 𝘮𝘢𝘪𝘴 𝘴𝘪𝘮𝘱𝘭𝘦𝘴 𝘰 𝘱𝘳𝘪𝘯𝘤í𝘱𝘪𝘰 𝘮𝘶𝘪𝘵𝘢𝘴 𝘷𝘦𝘻𝘦𝘴 𝘳𝘦𝘱𝘦𝘵𝘪𝘥𝘰 𝘥𝘦 𝘏𝘪𝘱𝘢𝘵𝘪𝘰 𝘲𝘶𝘢𝘯𝘵𝘰 à 𝘵𝘰𝘵𝘢𝘭 𝘥𝘪𝘧𝘦𝘳𝘦𝘯ç𝘢 𝘥𝘦 𝘰𝘣𝘫𝘦𝘵𝘰𝘴 𝘮𝘢𝘵𝘦𝘳𝘪𝘢𝘪𝘴 𝘦 𝘴𝘦𝘳 𝘥𝘪𝘷𝘪𝘯𝘰.
𝘚𝘦 𝘮𝘪𝘯𝘩𝘢 𝘪𝘯𝘵𝘦𝘳𝘱𝘳𝘦𝘵𝘢çã𝘰 𝘥𝘰 𝘧𝘳𝘢𝘨𝘮𝘦𝘯𝘵𝘰 𝘵𝘪𝘷𝘦𝘳 𝘮é𝘳𝘪𝘵𝘰𝘴, 𝘴𝘦𝘨𝘶𝘦-𝘴𝘦 𝘶𝘮𝘢 𝘴é𝘳𝘪𝘦 𝘥𝘦 𝘤𝘰𝘯𝘤𝘭𝘶𝘴õ𝘦𝘴 𝘪𝘯𝘵𝘦𝘳𝘦𝘴𝘴𝘢𝘯𝘵𝘦𝘴:
(1) 𝘉𝘢𝘺𝘯𝘦𝘴 𝘦𝘴𝘵á, é 𝘤𝘭𝘢𝘳𝘰, 𝘣𝘢𝘴𝘵𝘢𝘯𝘵𝘦 𝘤𝘰𝘳𝘳𝘦𝘵𝘰 𝘲𝘶𝘢𝘯𝘥𝘰 𝘦𝘯𝘧𝘢𝘵𝘪𝘻𝘢 𝘢𝘴 𝘩𝘦𝘴𝘪𝘵𝘢çõ𝘦𝘴 𝘲𝘶𝘦 𝘵𝘢𝘯𝘵𝘰 𝘑𝘶𝘭𝘪𝘢𝘯𝘰 𝘲𝘶𝘢𝘯𝘵𝘰 𝘏𝘪𝘱𝘢𝘵𝘪𝘰 𝘮𝘰𝘴𝘵𝘳𝘢𝘮 𝘦𝘮 𝘴𝘶𝘢 𝘢𝘵𝘪𝘵𝘶𝘥𝘦 𝘦𝘮 𝘳𝘦𝘭𝘢çã𝘰 à𝘴 𝘪𝘮𝘢𝘨𝘦𝘯𝘴 𝘳𝘦𝘭𝘪𝘨𝘪𝘰𝘴𝘢𝘴. 𝘛𝘢𝘮𝘣é𝘮 é 𝘷𝘦𝘳𝘥𝘢𝘥𝘦 𝘲𝘶𝘦 𝘯𝘦𝘮 𝘑𝘶𝘭𝘪𝘢𝘯𝘰 𝘯𝘦𝘮 𝘏𝘪𝘱𝘢𝘵𝘪𝘰 𝘱𝘦𝘳𝘮𝘪𝘵𝘦𝘮 𝘮𝘢𝘪𝘴 𝘥𝘰 𝘲𝘶𝘦 𝘧𝘶𝘯çõ𝘦𝘴 𝘱𝘦𝘥𝘢𝘨ó𝘨𝘪𝘤𝘢𝘴 𝘱𝘢𝘳𝘢 𝘢𝘴 𝘪𝘮𝘢𝘨𝘦𝘯𝘴. 𝘌𝘮 𝘱𝘢𝘳𝘵𝘪𝘤𝘶𝘭𝘢𝘳, 𝘯𝘦𝘯𝘩𝘶𝘮𝘢 𝘱𝘢𝘭𝘢𝘷𝘳𝘢 é 𝘥𝘪𝘵𝘢 𝘴𝘰𝘣𝘳𝘦 𝘲𝘶𝘢𝘭𝘲𝘶𝘦𝘳 𝘱𝘰𝘥𝘦𝘳 𝘮𝘪𝘭𝘢𝘨𝘳𝘰𝘴𝘰 𝘲𝘶𝘦 𝘳𝘦𝘴𝘪𝘥𝘢 𝘯𝘦𝘭𝘦𝘴.
(2) 𝘏á, 𝘱𝘦𝘭𝘰 𝘮𝘦𝘯𝘰𝘴 𝘱𝘰𝘳 𝘱𝘢𝘳𝘵𝘦 𝘥𝘦 𝘑𝘶𝘭𝘪𝘢𝘯𝘰, 𝘶𝘮𝘢 𝘩𝘦𝘴𝘪𝘵𝘢çã𝘰 𝘮𝘶𝘪𝘵𝘰 𝘮𝘢𝘪𝘰𝘳 𝘦𝘮 𝘳𝘦𝘭𝘢çã𝘰 à 𝘦𝘴𝘤𝘶𝘭𝘵𝘶𝘳𝘢 𝘳𝘦𝘭𝘪𝘨𝘪𝘰𝘴𝘢 𝘥𝘰 𝘲𝘶𝘦 𝘦𝘮 𝘳𝘦𝘭𝘢çã𝘰 à𝘴 𝘱𝘪𝘯𝘵𝘶𝘳𝘢𝘴 𝘤𝘳𝘪𝘴𝘵ã𝘴. 𝘐𝘴𝘴𝘰 é 𝘪𝘯𝘵𝘦𝘳𝘦𝘴𝘴𝘢𝘯𝘵𝘦, 𝘵𝘦𝘯𝘥𝘰 𝘦𝘮 𝘷𝘪𝘴𝘵𝘢 𝘢 𝘲𝘶𝘢𝘴𝘦 𝘵𝘰𝘵𝘢𝘭 𝘢𝘶𝘴ê𝘯𝘤𝘪𝘢 𝘥𝘦 𝘦𝘴𝘤𝘶𝘭𝘵𝘶𝘳𝘢 𝘳𝘦𝘭𝘪𝘨𝘪𝘰𝘴𝘢 𝘯𝘢 𝘐𝘨𝘳𝘦𝘫𝘢 𝘉𝘪𝘻𝘢𝘯𝘵𝘪𝘯𝘢 𝘢𝘱ó𝘴 𝘢 𝘳𝘦𝘴𝘵𝘢𝘶𝘳𝘢çã𝘰 𝘥𝘢𝘴 𝘪𝘮𝘢𝘨𝘦𝘯𝘴.
(3) 𝘔𝘢𝘴 é 𝘱𝘦𝘭𝘰 𝘮𝘦𝘯𝘰𝘴 𝘵ã𝘰 𝘪𝘯𝘵𝘦𝘳𝘦𝘴𝘴𝘢𝘯𝘵𝘦 𝘲𝘶𝘦 𝘯𝘦𝘮 𝘑𝘶𝘭𝘪𝘢𝘯𝘰 𝘯𝘦𝘮 𝘏𝘪𝘱𝘢𝘵𝘪𝘰 𝘭𝘦𝘷𝘢𝘯𝘵𝘢𝘳𝘢𝘮 𝘢 𝘲𝘶𝘦𝘴𝘵ã𝘰 𝘥𝘢 𝘭𝘦𝘨𝘪𝘵𝘪𝘮𝘪𝘥𝘢𝘥𝘦 𝘯ã𝘰 𝘢𝘱𝘦𝘯𝘢𝘴 𝘥𝘰 𝘶𝘴𝘰, 𝘮𝘢𝘴 𝘵𝘢𝘮𝘣é𝘮 𝘥𝘰 𝘤𝘶𝘭𝘵𝘰 𝘥𝘦 𝘱𝘪𝘯𝘵𝘶𝘳𝘢𝘴 𝘳𝘦𝘭𝘪𝘨𝘪𝘰𝘴𝘢𝘴. 𝘊𝘰𝘮 𝘵𝘰𝘥𝘢 𝘢 𝘱𝘳𝘰𝘣𝘢𝘣𝘪𝘭𝘪𝘥𝘢𝘥𝘦, 𝘢𝘵𝘰𝘴 𝘪𝘯𝘥𝘪𝘷𝘪𝘥𝘶𝘢𝘪𝘴 𝘥𝘦 𝘤𝘶𝘭𝘵𝘰 𝘰𝘤𝘰𝘳𝘳𝘦𝘳𝘢𝘮 𝘮𝘶𝘪𝘵𝘰 𝘢𝘯𝘵𝘦𝘴, 𝘴𝘦𝘮 𝘰𝘣𝘫𝘦çã𝘰 𝘥𝘰 𝘤𝘭𝘦𝘳𝘰. 𝘕𝘰 𝘦𝘯𝘵𝘢𝘯𝘵𝘰, 𝘢𝘵é 𝘰𝘯𝘥𝘦 𝘴𝘦𝘪, 𝘦𝘴𝘵𝘢 é 𝘢 𝘮𝘢𝘪𝘴 𝘢𝘯𝘵𝘪𝘨𝘢 𝘦𝘷𝘪𝘥ê𝘯𝘤𝘪𝘢 𝘤𝘭𝘢𝘳𝘢 𝘥𝘦 𝘢𝘱𝘳𝘰𝘷𝘢çã𝘰 𝘰𝘧𝘪𝘤𝘪𝘢𝘭, 𝘱𝘰𝘳 𝘱𝘢𝘳𝘵𝘦 𝘥𝘦 𝘥𝘰𝘪𝘴 𝘮𝘦𝘮𝘣𝘳𝘰𝘴 𝘥𝘰 𝘢𝘭𝘵𝘰 𝘤𝘭𝘦𝘳𝘰, 𝘶𝘮 𝘥𝘦𝘭𝘦𝘴 𝘢𝘵é 𝘮𝘦𝘴𝘮𝘰 𝘱𝘳𝘰𝘦𝘮𝘪𝘯𝘦𝘯𝘵𝘦. 𝘚𝘦 𝘥𝘢 𝘢𝘵𝘪𝘵𝘶𝘥𝘦 𝘥𝘦 𝘑𝘶𝘭𝘪𝘢𝘯𝘰 𝘦 𝘏𝘪𝘱á𝘵𝘪𝘰 𝘦𝘮 𝘳𝘦𝘭𝘢çã𝘰 à𝘴 𝘪𝘮𝘢𝘨𝘦𝘯𝘴 𝘱𝘪𝘯𝘵𝘢𝘥𝘢𝘴 𝘴𝘦 𝘱𝘰𝘥𝘦 𝘪𝘯𝘧𝘦𝘳𝘪𝘳 𝘴𝘰𝘣𝘳𝘦 𝘰𝘴 𝘴𝘦𝘯𝘵𝘪𝘮𝘦𝘯𝘵𝘰𝘴 𝘥𝘰 𝘢𝘭𝘵𝘰 𝘤𝘭𝘦𝘳𝘰 𝘥𝘢 𝘤𝘢𝘱𝘪𝘵𝘢𝘭 𝘥𝘰 𝘐𝘮𝘱é𝘳𝘪𝘰, 𝘯𝘰𝘷𝘢 𝘭𝘶𝘻 𝘭𝘢𝘯ç𝘢-𝘴𝘦 𝘴𝘰𝘣𝘳𝘦 𝘰 𝘢𝘱𝘢𝘳𝘦𝘤𝘪𝘮𝘦𝘯𝘵𝘰 𝘥𝘦 𝘪𝘮𝘢𝘨𝘦𝘯𝘴, 𝘶𝘮𝘢 𝘨𝘦𝘳𝘢çã𝘰 𝘥𝘦𝘱𝘰𝘪𝘴, 𝘯𝘢𝘴 𝘤𝘰𝘭𝘶𝘯𝘢𝘴 𝘲𝘶𝘦 𝘴𝘦𝘱𝘢𝘳𝘢𝘮 𝘰 𝘴𝘢𝘯𝘵𝘶á𝘳𝘪𝘰 𝘥𝘦 𝘰 𝘤𝘰𝘳𝘰 𝘯𝘢 𝘳𝘦𝘤é𝘮-𝘳𝘦𝘤𝘰𝘯𝘴𝘵𝘳𝘶í𝘥𝘢 𝘐𝘨𝘳𝘦𝘫𝘢 𝘥𝘦 𝘚𝘢𝘯𝘵𝘢 𝘚𝘰𝘧𝘪𝘢 𝘥𝘦 𝘑𝘶𝘴𝘵𝘪𝘯𝘪𝘢𝘯𝘰 - 𝘥𝘦 𝘪𝘮𝘢𝘨𝘦𝘯𝘴 𝘥𝘦 𝘊𝘳𝘪𝘴𝘵𝘰 𝘦𝘯𝘵𝘳𝘦 𝘰𝘴 𝘢𝘯𝘫𝘰𝘴, 𝘥𝘦 𝘊𝘳𝘪𝘴𝘵𝘰 𝘦𝘯𝘵𝘳𝘦 𝘰𝘴 𝘱𝘳𝘰𝘧𝘦𝘵𝘢𝘴, 𝘥𝘦 𝘊𝘳𝘪𝘴𝘵𝘰 𝘦𝘯𝘵𝘳𝘦 𝘰𝘴 𝘢𝘱ó𝘴𝘵𝘰𝘭𝘰𝘴 𝘦 𝘥𝘢 𝘝𝘪𝘳𝘨𝘦𝘮 𝘔𝘢𝘳𝘪𝘢.
(4) 𝘏𝘪𝘱𝘢𝘵𝘪𝘰, 𝘯𝘰 𝘦𝘯𝘵𝘢𝘯𝘵𝘰, 𝘯ã𝘰 𝘴𝘦 𝘥𝘦𝘵é𝘮 𝘯𝘢𝘴 𝘱𝘪𝘯𝘵𝘶𝘳𝘢𝘴 𝘳𝘦𝘭𝘪𝘨𝘪𝘰𝘴𝘢𝘴, 𝘮𝘢𝘴 𝘵𝘢𝘮𝘣é𝘮 𝘴𝘢𝘯𝘤𝘪𝘰𝘯𝘢 𝘰 𝘶𝘴𝘰 𝘦 𝘰 𝘤𝘶𝘭𝘵𝘰 𝘥𝘢 𝘦𝘴𝘤𝘶𝘭𝘵𝘶𝘳𝘢 𝘳𝘦𝘭𝘪𝘨𝘪𝘰𝘴𝘢 𝘦𝘮 𝘳𝘦𝘭𝘢çã𝘰 à 𝘲𝘶𝘢𝘭 𝘢 𝘐𝘨𝘳𝘦𝘫𝘢 𝘉𝘪𝘻𝘢𝘯𝘵𝘪𝘯𝘢 𝘴𝘦𝘮𝘱𝘳𝘦 𝘵𝘦𝘷𝘦, 𝘦 𝘤𝘰𝘯𝘵𝘪𝘯𝘶𝘢 𝘢 𝘴𝘦𝘯𝘵𝘪𝘳, 𝘮𝘢𝘪𝘰𝘳𝘦𝘴 𝘦𝘴𝘤𝘳ú𝘱𝘶𝘭𝘰𝘴 𝘥𝘰 𝘲𝘶𝘦 𝘦𝘮 𝘳𝘦𝘭𝘢çã𝘰 𝘢𝘰𝘴 í𝘤𝘰𝘯𝘦𝘴 𝘱𝘪𝘯𝘵𝘢𝘥𝘰𝘴."
𝗔 𝗜𝗠𝗔𝗚𝗘𝗠 𝗗𝗘 𝗖𝗔𝗠𝗨𝗟𝗜𝗔𝗡𝗔
"(𝘏𝘪𝘱𝘢𝘵𝘪𝘢, 𝘶𝘮𝘢 𝘱𝘢𝘨ã 𝘲𝘶𝘦 𝘷𝘪𝘷𝘪𝘢 𝘯𝘢 𝘈𝘭𝘥𝘦𝘪𝘢 𝘥𝘦 𝘊𝘢𝘮𝘶𝘭𝘪𝘢𝘯𝘢 -𝘛𝘶𝘳𝘲𝘶𝘪𝘢) disse-lhe: "Como posso adorá-lo, se ele não é visível e eu não o conheço?" E depois desse dia, enquanto ela estava em seu jardim... em uma fonte de água que havia no jardim ela viu uma imagem de Jesus nosso Senhor, pintada em um pano de linho, e estava na água. E ao tirá-lo ficou surpresa por não estar molhado. E, para mostrar sua veneração por ele, ela o escondeu no véu da cabeça que ela usava, e o trouxe e o mostrou ao homem que a estava instruindo; e no véu da cabeça também foi impressa uma cópia exata da imagem que saiu da água. E uma imagem chegou a Cesaréia algum tempo depois da paixão de nosso Senhor, e a outra imagem foi mantida na aldeia de Camuliana, e um templo foi construído em homenagem a ela por Hipátia, que se tornou cristã. Mas algum tempo depois, outra mulher da aldeia de Diyabudin, na jurisdição de Amaseia, quando soube dessas coisas, foi movida com zelo e, de uma forma ou de outra, trouxe uma cópia da imagem de Camuliana para sua própria aldeia; e naquele país os homens chamam de acheiropoiétos, ou seja. “não feito por mãos humanas.” E ela também construiu um templo em homenagem a ela... No 27º ano do reinado de Justiniano, Indicção III, um bando de bárbaros saqueadores chegou à vila de Diyabudin e a queimou junto com o templo.... E alguns homens sérios, nativos do país, informaram o sereno imperador dessas coisas e imploraram que ele desse uma contribuição... O Senhor realizou um progresso circular pelas cidades por esses sacerdotes, e uma soma de dinheiro suficiente para a construção do templo e da aldeia arrecadou. E desde a indicção III até a indicção IX, eles o têm feito."
- 𝘡𝘢𝘤𝘢𝘳𝘪𝘢𝘴 𝘙𝘦𝘵ó𝘳𝘪𝘤𝘰 (465 - 𝘴é𝘤𝘶𝘭𝘰 𝘝𝘐), 𝘦𝘮 𝘌𝘤𝘤𝘭𝘦𝘴. 𝘏𝘪𝘴𝘵., 𝘟𝘐𝘐 (𝘛𝘳𝘢𝘥𝘶çã𝘰 𝘍.𝘑. 𝘏𝘢𝘮𝘪𝘭𝘵𝘰𝘯, 𝘌.𝘞. 𝘉𝘳𝘰𝘰𝘬𝘴, 𝘓𝘰𝘯𝘥𝘰𝘯, 1899, 𝘱á𝘨𝘪𝘯𝘢 320).
𝗢 𝗠𝗜𝗟𝗔𝗚𝗥𝗘 𝗗𝗔 𝗥𝗘𝗟Í𝗤𝗨𝗜𝗔 𝗗𝗔 𝗖𝗥𝗨𝗭 𝗘𝗠 𝗔𝗣𝗔𝗠𝗘𝗜𝗔, 𝗡𝗔 𝗦Í𝗥𝗜𝗔
“Agora que cheguei a este ponto da minha narrativa, vou relatar um prodígio ocorrido em Apameia e que merece um lugar na história atual.
Quando os filhos dos apameanos foram informados de que Antioquia havia sido queimada, eles pediram ao já mencionado Tomé (𝘉𝘪𝘴𝘱𝘰 𝘥𝘦 𝘈𝘱𝘢𝘮𝘦𝘪𝘢) que trouxesse e exibisse a salvadora e vivificante madeira da cruz, em desvio da regra estabelecida; para que possam contemplar e beijar pela última vez a única salvação do homem, e obter uma provisão para a passagem para outra vida, tendo a preciosa cruz como meio de transporte para a melhor sorte. Em cumprimento a esse pedido, Tomé trouxe a madeira vivificante, anunciando dias determinados para sua exibição, para que todas as pessoas vizinhas tenham a oportunidade de se reunir e desfrutar da salvação que daí procede.
Assim, meus pais o visitaram junto com os demais, acompanhados por mim, na época um estudante. Quando, portanto, pedimos permissão para adorar e beijar a preciosa Cruz, Tomé, levantando as duas mãos, exibiu a madeira que apagou a antiga maldição, fazendo um circuito completo do santuário, como era costume nos dias comuns de adoração. Enquanto Tomé se movia de um lugar para outro, seguiu-o um grande corpo de fogo, ardendo, mas não consumindo; de modo que todo o local onde ele estava para exibir a preciosa cruz parecia estar em chamas: e isso aconteceu não uma ou duas vezes, mas com frequência, enquanto o padre fazia o circuito do local e as pessoas reunidas rogavam a ele que pode ser feito. Esta circunstância previu a preservação que foi concedida aos apameanos. Assim, uma representação dela foi suspensa no telhado do santuário, explicando-a por sua delimitação aos desinformados: que foi preservada até a irrupção de Adarmanes e dos persas, quando foi queimada junto com a santa igreja na conflagração de toda a cidade. Tais foram esses eventos. Mas Cosroes, em sua retirada, agiu em violação direta das condições - pois até mesmo nesta ocasião os termos foram feitos - de uma maneira adequada à sua disposição inquieta e inconstante, mas totalmente imprópria para um homem racional, muito mais para um rei que professa um respeito aos tratados.”
- 𝘌𝘷𝘢𝘨𝘳𝘪𝘰 𝘌𝘴𝘤𝘰𝘭á𝘴𝘵𝘪𝘤𝘰 (536-590), "𝘏𝘪𝘴𝘵ó𝘳𝘪𝘢 𝘌𝘤𝘭𝘦𝘴𝘪á𝘴𝘵𝘪𝘤𝘢", 𝘓𝘪𝘷𝘳𝘰 𝘐𝘝, 26 (𝘓𝘪𝘷𝘦𝘳𝘱𝘰𝘰𝘭 𝘜𝘯𝘪𝘷𝘦𝘳𝘴𝘪𝘵𝘺 𝘗𝘳𝘦𝘴𝘴, 2000, 𝘱á𝘨𝘪𝘯𝘢𝘴 225-226).
𝗧𝗥𝗘𝗖𝗛𝗢 𝗗𝗔 "𝗩𝗜𝗗𝗔 𝗗𝗘 𝗦𝗔𝗡𝗧𝗢 𝗘𝗨𝗧Í𝗤𝗨𝗜𝗢" (𝗣𝗮𝘁𝗿𝗶𝗮𝗿𝗰𝗮 𝗱𝗲 𝗖𝗼𝗻𝘀𝘁𝗮𝗻𝘁𝗶𝗻𝗼𝗽𝗹𝗮, 𝟱𝟭𝟮-𝟱𝟴𝟮), 𝗛𝗔𝗚𝗜𝗢𝗚𝗥𝗔𝗙𝗜𝗔 𝗗𝗘 𝗘𝗨𝗦𝗧𝗥Á𝗧𝗜𝗢, 𝗢 𝗣𝗥𝗘𝗦𝗕Í𝗧𝗘𝗥𝗢, 𝗦𝗘𝗨 𝗗𝗜𝗦𝗖Í𝗣𝗨𝗟𝗢;
“(𝘜𝘮 𝘮𝘰𝘴𝘢𝘪𝘤𝘪𝘴𝘵𝘢) cortou a imagem da impura Afrodite, o demônio que nela residia atingiu sua mão que ficou inflamada e inchada... Vendo-se em grande perigo, ele escolheu o melhor caminho e visitou o Santo (Eutíquio) para obter a ajuda de Deus através dele. Este fez uma oração sobre o homem e ungiu sua mão direita (porque esta era a ferida) com óleo santo. Ele fez isso por três dias, e a mão direita ficou saudável como a outra com a ajuda de Deus. Em ação de graças e como lembrança do milagre realizado, o homem curado erigiu a imagem do Santo naquela mesma casa onde havia sido ferido: com a mesma mão que havia recebido a cura, ele retratou seu médico piedoso.”
- "𝘝𝘪𝘵𝘢 𝘚. 𝘌𝘶𝘵𝘺𝘤𝘩𝘪𝘪", 53 (𝘗𝘎 86, 2333).
𝗦ã𝗼 𝗚𝗿𝗲𝗴ó𝗿𝗶𝗼 𝗱𝗲 𝗧𝗼𝘂𝗿𝘀 (𝟱𝟯𝟴-𝟱𝟵𝟰)
“Pois mesmo agora, neste tempo, Cristo é acariciado com tanto amor por meio de uma fé perfeita que os crentes que se lembram de sua lei nas tábuas de seu coração também penduram uma imagem dele em igrejas e casas para registrar seu poder em tábuas visíveis. Mas também nisso o eterno inimigo do gênero humano se revela invejoso. Pois depois que um judeu muitas vezes olhou para uma Imagem desse tipo que havia sido pintada em um painel e presa à parede de uma Igreja, ele disse: ‘Eis o sedutor, que humilhou a mim e ao meu povo!’ Então, chegando à noite, ele esfaqueou a imagem com um punhal, arrancou-a da parede, escondeu-a sob as roupas, levou-a para casa e preparou-se para queimá-la no fogo. Mas aconteceu um evento maravilhoso que, sem dúvida, foi resultado do poder de Deus. Pois o sangue escorria da ferida onde a imagem havia sido esfaqueada. Este assassino perverso estava tão obcecado pela raiva que não notou o sangue. Mas depois de atravessar a escuridão de uma noite nublada até sua casa, ele trouxe uma luz e percebeu que estava completamente coberto de sangue. Temendo que seu crime se tornasse óbvio, ele escondeu o painel que havia roubado em um local obscuro; nem se atrevia mais a tocar o que ele havia presumido perversamente levar embora. Ao amanhecer os cristãos chegaram à casa de Deus. Quando não encontraram o ícone, ficaram tristes e perguntaram o que havia acontecido. Então eles notaram o rastro de sangue. Eles o seguiram e chegaram à casa do judeu. Eles perguntaram sobre o painel, mas não descobriram nada certo. Mas eles procuraram cuidadosamente pelo painel e o encontraram em um canto de uma pequena sala pertencente ao judeu. Eles restauraram o painel da igreja; e esmagaram o ladrão sob pedras.
Em Narbonne, na catedral principal que se alegra [de ter] relíquias do mártir São Genésio, há um quadro que mostra Nosso Senhor na Cruz, cingido por assim dizer com uma tanga de linho. Esta imagem foi constantemente observada pela congregação.”
- "𝘔𝘪𝘳𝘢𝘤𝘶𝘭𝘰𝘳𝘶𝘮 𝘓𝘪𝘣. 𝘐. 𝘋𝘦 𝘎𝘭𝘰𝘳𝘪𝘢 𝘔𝘢𝘳𝘵𝘺𝘳𝘶𝘮", 𝘊𝘢𝘱𝘴. 22-23 (𝘗𝘓 71, 724).
“A esposa de Namatius construiu a igreja de Santo Estêvão no subúrbio fora dos muros de Clermont-Ferrand. Ela queria que fosse decorada com afrescos coloridos. Ela costumava segurar no colo um livro no qual ela lia histórias de eventos que aconteceram há muito tempo, e dizia aos trabalhadores o que ela queria que pintasse nas paredes.”
- “𝘏𝘪𝘴𝘵𝘰𝘳𝘪𝘢 𝘍𝘳𝘢𝘯𝘤𝘰𝘳𝘶𝘮.” 𝘓𝘪𝘣𝘦𝘳 𝘚𝘦𝘤𝘶𝘯𝘥𝘶𝘴, 𝘟𝘝𝘐𝘐, (𝘗𝘓 71, 215).
𝗧𝗥𝗘𝗖𝗛𝗢 𝗗𝗔 "𝗩𝗜𝗗𝗔 𝗗𝗘 𝗝𝗢Ã𝗢, 𝗢 𝗝𝗘𝗝𝗨𝗔𝗗𝗢𝗥", 𝗣𝗔𝗧𝗥𝗜𝗔𝗥𝗖𝗔 𝗗𝗘 𝗖𝗢𝗡𝗦𝗧𝗔𝗡𝗧𝗜𝗡𝗢𝗣𝗟𝗔 (✝𝟱𝟵𝟱), 𝗘𝗦𝗖𝗥𝗜𝗧𝗔 𝗣𝗢𝗥 𝗣𝗛𝗢𝗧𝗘𝗜𝗡𝗢𝗦, 𝗦𝗘𝗨 𝗣𝗥𝗘𝗦𝗕Í𝗧𝗘𝗥𝗢:
"Era noite, e caminhávamos a toda velocidade para alcançar na margem oposta o imperador Maurício – Maurício que antes era o mais justo e o mais clemente e agora é também um mártir, por aquele dragão das profundezas, o tirano (Focas), contra sua vontade, concedeu isso a ele. E então nós estávamos andando com pressa. Uma mulher que era muito bonita no vestido, no rosto e na alma, além de extremamente rica, embora não parecesse sê-lo por causa do infortúnio que a assolava, era visível para mim de longe, misturando-se à multidão de nossos irmãos mendicantes. Embora com repulsa pelos encarregados delas, ela não cedeu de jeito nenhum, mas chorosa e com vergonha por causa de seu sexo continuou a importuná-los sem vergonha por causa de sua extrema necessidade. Vendo isso, deixei o posto que me fora designado, fui até a mulher e perguntei o que ela queria. "Tenho um marido", disse ela, "que há três anos tem um demônio. Eu havia levado o pobre homem a inúmeros (por assim dizer) lugares e homens devotos, e não pude fazer mais nada. Agora, por último, voltei do deserto. Dos homens santos daquela região, o homem com uma reputação de operar milagres além de praticamente todos os operadores de milagres recusou-se a ser o médico e disse: “Vá ao grande patriarca João e de lá você deve tomar com a bênção do grande sacerdote do Deus todo-poderoso uma imagem da Virgem Mãe de Deus, pegar e levar a imagem para a casa em que você se instalou em sua propriedade. Pois eis que você deve levar seu marido imediatamente e fazê-lo residir nos cômodos de sua casa; ele não deve ver a grande cidade do imperador para a qual você mesmo irá agora. Você deve estabelecer e erigir a imagem, e isso santificará sua casa, para que todos os que moram nela recebam uma bênção. E eis que o espírito fugirá e será expulso e deixará de se aproximar, pois “o Senhor está próximo” (Fl 4,5), cuja glória é eterna. Amém.”
Depois que ela me contou isso, levei-a ao patriarca, que estava visitando a igreja vizinha de Theotokos como era seu costume todas as sextas-feiras, e relatei o rumo dos acontecimentos, ora com ousadia e eloqüência, ora com submissão e melancolia. Eu estava confiante em minhas esperanças de levar convicção e até mesmo ser elogiado pela piedade de minha proposta. Mas enquanto eu lhe dava a informação e dizia: "Movido por Deus, o eremita, meu senhor, disse que era você, mestre, quem iria afastá-lo", ele interrompeu minhas palavras e explodiu de raiva: "Sim, meu senhor e mestre [você diz], o eremita levantou a voz e gritou, sim, que eu, em meu senhorio, devo expulsar o demônio, que devo dizer: 'Eu lhe digo, [espírito] impuro, afaste-se desta criatura, e vá para lá e para cá e desapareça!' Você está me dizendo, um homem impuro e pecador, para proferir tal absurdo? Se vocês são [todos] milagreiros, então expulsem meu espírito! Você precisa de muitas orações, irmão Photeinos, sim, das orações dos santos." Desgraçado desta forma, contrariamente às minhas esperanças, retraí-me vermelho de vergonha. Afastando-me em silêncio, fui aonde por acaso, esbarrando naqueles que encontrava como um bêbado, e alcançando com dificuldade um canto distante do santuário. Consumido pela raiva, pois minha angústia já havia se transformado em raiva por eu não encontrar o favor do sumo sacerdote do grande Deus, protestei longamente para mim mesmo em silêncio que nenhuma das ovelhas pode esperar nada de bom dele, já que nosso próprio pastor mudou e torceu sua natureza para a de um lobo.
Quando eu estava nessa situação e totalmente perdido, um plano me ocorreu. Mandando um dos criados à nossa residência, conseguiu que trouxesse dentre os ex-votos ali uma imagem extremamente, sim extremamente bela de Nossa Senhora. Eu representei o melhor que pude para fazer parecer e ser convincente de que estava de posse da imagem depois de recebê-la do grande padre, como se ele finalmente tivesse sido conquistado. Apresentando a imagem à mulher, pedi-lhe que rezasse por nós, que agradecesse muito ao patriarca e fosse embora feliz. Ela estava quase pulando quando seguiu seu caminho e não sabia o que estava acontecendo com ela. A alegria que compartilhamos foi, por assim dizer, dividida entre nós, pois eu parecia alegre, mas não estava, enquanto ela parecia alegre e estava. Mas meu objetivo no assunto ainda não havia começado a ser cumprido.
Na época, pensei ter encontrado algum conforto para o meu desânimo. Mas agora encontrei um novo desânimo ao refletir e pesar quem e quando e onde e em quê e como e por meio do que eu havia mentido e enganado - uma mulher infeliz que era digna de pena e que depositou tantas esperanças em mim , particularmente me afligiu por ter privado a mulher do apoio de pessoas mais bem colocadas e dos serviços de outra pessoa que teria sido um juiz mais sábio do que ela precisava. Além disso, refleti o que o espírito diria e latiria por causa desse engano, e que, ao contrário [da minha intenção], eu mesmo confirmaria e intensificaria a possessão do demônio sobre o homem, fornecendo-lhe motivos materiais para acusações justificadas não digo contra mim sozinho, mas contra todos os cristãos por sua vez e contra os padres em primeiro lugar - no sentido de que um presbítero havia prejudicado a esposa por uma outra ilusão (eles diriam), outro demônio, o da mentira. Isso não seria nada além de um caso claro de querer expulsar demônios por Belzebu. Esses e outros pensamentos semelhantes atormentam minha mente constantemente e me causam terrível ansiedade e angústia, e me fazem esperar que grave infortúnio resultaria [para mim] dos seres humanos e do próprio Deus. Mas criei e apresentei uma desculpa para mim mesmo e me consolei com um consolo imaginário, dizendo a mim mesmo: “O futuro pode ser deixado para Deus. Nesse ínterim, a mulher ou o próprio marido ou outra pessoa pode nos matar, ou talvez eu morra e assim seja aliviado de minha angústia. Isso me libertou na época (como eu supunha) da ansiedade sobre a infeliz mulher, e pensei ter escapado desse aborrecimento.
Cerca de três anos depois (eu acho), eu estava parado nas portas sagradas da grande Igreja e eis que uma mulher, erguendo as sobrancelhas e falando e respirando com força e concentração, olhou para mim e perguntou ao vizinho: “É ele? Ou o que?" E quando a outra respondeu: "Sim, é mesmo ele", ela correu e caiu de joelhos diante de mim. Prostrada, ela pressionou contra meus tornozelos e agarrou e começou a beijá-los, esparramada no chão. Eu tolerei isso por um tempo e realmente me diverti com isso, enquanto olhava aqui e ali para a multidão, cheio de vaidade, dando aos espectadores uma visão da mulher prostrada e mostrando que eu mesmo era de alguma forma uma pessoa importante. Mas ela, proferindo todas as várias coisas que os suplicantes fazem e acrescentando repetidamente "eu venero seu senhorio" - chegou a isso - aplicou tal pressão que me derrubou com força em cima de suas costas. Eu caí e deitei lá, provocando muitas risadas dos espectadores. Levantando-me com dificuldade e corando profundamente, dei-lhe uma bofetada, chamei os guardas e mandei que arrastassem a profana para a guarita. Mas quando examinei seu rosto, comecei a supor que ela era aquela mulher de antigamente. Ela acrescentou as palavras: “Deus vai te dar, mestre, uma recompensa da minha casa", e neste exato momento eu percebi tudo. Cheio de alegria e ansiedade ao mesmo tempo, fiz uma única pergunta a ela: “Ele está curado? Como ele foi curado?" Discorrendo à vontade, ela narrou seu retorno ao campo, a transmissão da imagem para sua casa, e como ela foi levantada e fixada nas paredes do quarto com devoção e decoro, e como o espírito, depois de levantar e gritar para a imagem por um bom tempo e quase despedaçar a criatura, finalmente partiu. "O que antes era uma aflição" tornou-se um remédio para nós, disse ela, "pois os que sofrem da mesma forma são curados pelo lugar ou melhor, pela figura da Virgem Mãe". Assim terminou o episódio."
- "𝘝𝘪𝘥𝘢 𝘥𝘦 𝘑𝘰ã𝘰, 𝘰 𝘑𝘦𝘫𝘶𝘢𝘥𝘰𝘳" (𝘦𝘮 "𝘊𝘭𝘢𝘷𝘪𝘴 𝘗𝘢𝘵𝘳𝘶𝘮 𝘎𝘳𝘢𝘦𝘤𝘰𝘳𝘶𝘮", 𝘦𝘥. 𝘔. 𝘎𝘦𝘦𝘳𝘢𝘳𝘥, 5 𝘷𝘰𝘭𝘴 𝘢𝘯𝘥 𝘚𝘶𝘱𝘱𝘭𝘦𝘮𝘦𝘯𝘵𝘶𝘮, 𝘛𝘶𝘳𝘯𝘩𝘰𝘶𝘵 1974, 7555-7560).
𝗔 𝗣𝗥𝗢𝗖𝗜𝗦𝗦Ã𝗢¹��⁰ 𝗙𝗘𝗜𝗧𝗔 𝗣𝗢𝗥 𝗦𝗔𝗡𝗧𝗢 𝗔𝗚𝗢𝗦𝗧𝗜𝗡𝗛𝗢 𝗗𝗔 𝗖𝗔𝗡𝗧𝗨Á𝗥𝗜𝗔 (✝ 𝟲𝟬𝟰), 𝗡𝗔 𝗜𝗟𝗛𝗔 𝗗𝗘 𝗧𝗛𝗔𝗡𝗘𝗧.
"(𝘌𝘮 597) Nesta ilha (𝘥𝘦 𝘛𝘩𝘢𝘯𝘦𝘵) desembarcou o servo do Senhor, Agostinho, e seus companheiros, sendo, como é relatado, quase quarenta homens. Eles haviam obtido, por ordem do beato Papa Gregório, intérpretes da nação dos francos, e enviando a Etelberto, significava que eles vieram de Roma e trouxeram uma alegre mensagem, que sem dúvida assegurava aos que a ouviam alegrias eternas no céu, e um reino que nunca terminaria, com o Deus vivo e verdadeiro. O rei, ouvindo isso, deu ordens para que ficassem na ilha onde haviam pousado e recebessem o necessário, até que ele considerasse o que fazer com eles. Pois ele já tinha ouvido falar da religião cristã, tendo uma esposa cristã da família real dos francos, chamada Bertha; a quem ele havia recebido de seus pais, sob a condição de que ela pudesse manter invioláveis ​​os ritos de sua religião com o Bispo Liudhard, que foi enviado com ela para apoiá-la na fé. Alguns dias depois, o rei chegou à ilha e, sentando-se ao ar livre, ordenou que Agostinho e seus companheiros viessem e realizassem uma conferência com ele. Pois ele tinha tomado cuidado para que eles não viessem a ele em nenhuma casa, para que, vindo assim, de acordo com uma antiga superstição, se eles praticassem qualquer arte mágica, eles poderiam se impor a ele, e assim tirar o melhor dele. Mas eles vieram dotados, não de poder mágico, mas Divino, carregando uma cruz de prata como seu estandarte, e a imagem de nosso Senhor e Salvador pintada em um quadro; e cantando ladainhas, eles ofereceram suas orações ao Senhor pela salvação eterna de si mesmos e daqueles a quem e para quem vieram.”
- 𝘚ã𝘰 𝘉𝘦𝘥𝘢, 𝘰 𝘝𝘦𝘯𝘦𝘳á𝘷𝘦𝘭 (673-735) 𝘦𝘮 "𝘏𝘪𝘴𝘵𝘰𝘳𝘪𝘢 𝘌𝘤𝘤𝘭𝘦𝘴𝘪𝘢𝘴𝘵𝘪𝘤𝘢 𝘨𝘦𝘯𝘵𝘪𝘴 𝘢𝘯𝘨𝘭𝘰𝘳𝘶𝘮", 𝘓𝘪𝘣. 𝘐, 𝘟𝘟𝘝 (𝘗𝘓 95,55-56).
𝗧𝗥𝗘𝗖𝗛𝗢𝗦 𝗗𝗔 𝗩𝗜𝗗𝗔 𝗘 𝗘𝗦𝗖𝗥𝗜𝗧𝗢𝗦 𝗗𝗘 𝗦Ã𝗢 𝗦𝗜𝗠𝗘Ã𝗢 𝗘𝗦𝗧𝗜𝗟𝗜𝗧𝗔, 𝗢 𝗠𝗢Ç𝗢 (𝟱𝟮𝟭-𝟱𝟵𝟳)
"Quem, sempre sagrado e bom mestre (𝘐𝘮𝘱𝘦𝘳𝘢𝘥𝘰𝘳 𝘑𝘶𝘴𝘵𝘪𝘯𝘰 𝘐𝘐), fará meus olhos brotarem de lágrimas para que eu possa lamentar e chorar amarga e insuportavelmente em todos os dias de minha miserável vida pelo fato de que no tempo do divino zelo de seu divinamente coroado e muitíssimo Sob o reinado cristão, tais ultrajes, excedendo toda medida de impiedade, foram perpetrados pelos ímpios samaritanos – que são impuros além de toda impureza e abomináveis, e habitam o lugar chamado Castra perto da cidade de Porphyreon (𝘯𝘢 𝘧𝘦𝘯í𝘤𝘪𝘢) – na igreja sagrada que sua autoridade, agradando a Deus mandou construir ali? Esses ultrajes serão conhecidos em detalhes por sua serenidade protegida por Deus a partir da informação comunicada à nossa humildade por Paulo, o Bispo mais sagrado da mesma Porfyreon e enviada a nós pelo abençoado patriarca do oriente, que foi particularmente angustiado por isso para como, autocratas mais clementes, ele poderia não ser? E assim essas impiedades que o dito santíssimo sacerdote contemplou com seus próprios olhos foram suficientes para fazer até pedras sem vida gritarem. O simples fato de que esta impiedade que supera todo ato blasfemo chegou aos nossos ouvidos é considerado por nossa humildade como pior do que a morte e a destruição, pois foi perpetrado contra o próprio Deus, a Palavra, que se fez homem por nossa causa, contra o todo santo e gloriosa Mãe de Deus e a Cruz Sagrada e Honrosa, e contra seus Santos.
Mencionamos, portanto, como sugestão à sua audiência Divina que, se as piedosas leis de sua vitória ordenam que, quando uma imagem do imperador é insultada, aqueles que ousam tentar isso sejam entregues à morte de um excepcional e de toda espécie fatal modo, quanto mais merecedores de condenação à destruição são aqueles que com toda indizível impudicícia e impiedade perpetraram tais ultrajes (que pelo excesso de maldade nem posso descrever) contra a imagem do Filho de Deus e de todos - santa e gloriosa Theotokos, e não merecem compaixão! Rogamos, portanto, à sua autoridade vitoriosa que não tenha misericórdia daqueles que perpetraram isso, nem os poupe, nem aceite qualquer apelo ou defesa em seu nome, para que não prossigam para algo mais, semelhante ao que já testemunhei, depois de enviar um relatório no mês de agosto ao patriarca santíssimo e divinamente honrado, pedindo-lhe que guarde para si mesmo por enquanto: pois Deus não escondeu de nós seus planos.
Estou pois convencido, sempre sagrados autocratas, de que o vosso coração divinamente amparado, iluminado pela sua grandeza, não poderá suportar tão monstruosa afronta, da qual nunca ouvimos falar até agora, nem provavelmente outro cristão. Mas eu te conjuro, mestre, por Emmanuel, o Deus Altíssimo, a não adiar por um momento a devida retribuição, mas a dar ordens para a investigação do que foi perpetrado em um poço por sua maldade superior e todo mal, de acordo com o teor da carta enviada à minha mediocridade. Vossa clemente soberania não deve tolerar isso, se porventura alguns pensam em disseminar palavras inoportunas, como se fossem de origem imperial, já que Deus que vos deu autoridade foi assim ultrajado além de toda impiedade - para que os demais possam ter medo todos os dias de sua vida amaldiçoada e reprovada. Serão recebidos pelas trevas que lhes são semelhantes, para condenação ao fogo inextinguível e sem luz que os consumirá; e serão relegados por um anátema ao abismo subterrâneo pelo Espírito santíssimo e onipotente de Jesus Cristo, nosso Senhor, que procede do Pai, a fim de destruí-los em uma destruição sem fim.
Por uma demonstração sincera desse zelo, ó vitoriosos guardados por Deus, para com o Deus unigênito que compartilha a realeza com sua piedade, vocês receberão mais do que o sacrifício de Abraão de sua Divindade que tudo vê. E o seu reinado de amor a Cristo será ainda mais abençoado e aumentado pelo poder de sua força além de todos os reinados anteriores. Pois dele é a glória para todo o sempre. Amém."
- 𝘚ã𝘰 𝘚𝘪𝘮𝘦ã𝘰, "𝘌𝘱𝘪𝘴𝘵𝘰𝘭𝘢 𝘢𝘥 𝘑𝘶𝘴𝘵𝘪𝘯𝘶𝘮 𝘐𝘮𝘱." (𝘗𝘎 86, 3216-3220).
“Igualmente um dos incrédulos, ansioso para se envolver em disputas, pode dizer que, porque veneramos ícones nas igrejas, devemos ser considerados como orando a ídolos sem vida. Deus nos livre de fazer tal coisa! a fé dos cristãos, e o nosso Deus que não pode mentir faz milagres, pois não é como se venerássemos a aparência da superfície, mas, lembrando a representada na pintura, olhamos para o invisível por meio da imagem visível, e compreendê-lo como presente, não confiando em um Deus que não é, mas naquele que realmente é, nem nos santos como inexistentes, mas como existentes e vivendo com Deus, e seus espíritos santos como existentes e pelo poder de Deus ajudando aqueles que são dignos de suplicar a eles.”
- 𝘍𝘳𝘢𝘨𝘮𝘦𝘯𝘵𝘰 𝘥𝘦 𝘚ã𝘰 𝘚𝘪𝘮𝘦ã𝘰 𝘴𝘰𝘣𝘳𝘦 𝘰𝘴 Í𝘤𝘰𝘯𝘦𝘴 ("𝘋𝘦 𝘚𝘚. 𝘐𝘮𝘢𝘨𝘪𝘯𝘪𝘣𝘶𝘴", 𝘦𝘮 𝘗𝘎 86,3220).
"Uma mulher em Rhosopolis, na Cilícia, chamada Theotekna, depois de viver com o marido por vinte anos, não teve filhos. Aconteceu que desde a infância ela foi convulsionada por um demônio e mastigou a língua. O marido, não suportando mais a aflição dela, mandou-a embora de casa, sem ter relações com outra mulher por quatro anos. Então ela, encontrando uma caravana, fugiu para o justo. Quando o demônio o viu, começou imediatamente a ranger os dentes e a sofrer tormentos diante dele, ao ver com a mulher sua imagem espiritual dizendo em voz humana: 'Eu te expulso dela, espírito mau e imundo. Ela voltará para o marido e no próximo ano eles terão um filho'. O demônio, cruelmente atormentado, gritou: "Que violência contra você! Não cabe a você dissolver um casamento. Por que você está dando a eles um filho quando ela não teve um filho meu? Que mal te fiz, que ofensa cometi contra ti, para que me separes de minha mulher? Se você tivesse me comprado como escravo, sem dúvida poderia me contratar para servir aos seres humanos."
Simeão respondeu: "Você é um mau servo. Conheça a si mesmo. Seu canalha, e fuja, queimando em chamas de fogo, para trazer água e coletar lenha." E imediatamente como um vento impetuoso e abrasador, o demônio, pegando (enquanto estava na mulher) uma jarra de água, foi levado em seu caminho, e depois de enchê-la e recolher toras de uma madeira trouxe-a de volta, gritando: " Ai de mim, ai de mim, um servo mau e artífice do mal! O que aconteceu comigo? O santo Simeão está me separando de minha esposa. Não sei o que fazer na minha miséria." Ao dizer isso na presença do povo reunido após completar a tarefa designada, o demônio gritou alto e, vendo um clarão de fogo descendo sobre ele, disparou na mulher, ao redor de onde ela estava, em grande e agonizante tormento. E assim, de repente, ele saiu dela, e a mulher foi restaurada. Simeão a mandou embora com boa saúde, depois de dizer a ela: “Vá. mulher, para sua casa e viva com seu marido. Pois eis que Deus guiou o seu coração para vos receber com grande alegria.” E assim aconteceu.
Em seu retorno, o coração de seu marido foi imediatamente inspirado a fazer amor com ela; ele foi até ela, e ela imediatamente concebeu em seu ventre. Depois de um ano, eles trouxeram a criança ao servo de Deus, dando louvor e Glória a Deus. Depois de terminarem as orações e voltarem para casa, a esposa, impelida por sua Fé, colocou uma Imagem do Santo no interior de sua casa. Isso fez milagres, sendo sombreada pelo Espírito Santo que habitava no Santo, e então os endemoninhados ali eram curados, e pessoas afligidas com várias doenças foram curadas. Entre elas estava uma mulher que por quinze anos tinha um fluxo constante de sangue. Ela veio ver a imagem com muita fé, e imediatamente cessou o fluxo.”
- “𝘝𝘪𝘵𝘢 𝘚. 𝘚𝘺𝘮𝘦𝘰𝘯𝘪𝘴 𝘪𝘶𝘯𝘪𝘰𝘳𝘪𝘴” - 𝘏𝘢𝘨𝘪𝘰𝘨𝘳𝘢𝘧𝘪𝘢 𝘥𝘰 𝘴é𝘤𝘶𝘭𝘰 𝘝𝘐𝘐 - 𝘤𝘢𝘱. 118 (𝘦𝘮 "𝘓𝘢 𝘝𝘪𝘦 𝘢𝘯𝘤𝘪𝘦𝘯𝘯𝘦 𝘥𝘦 𝘚. 𝘚𝘺𝘮𝘦𝘰𝘯 𝘚𝘵𝘺𝘭𝘪𝘵𝘦 𝘭𝘦 𝘫𝘦𝘶𝘯𝘦", 𝘝𝘢𝘯 𝘥𝘦𝘯 𝘝𝘦𝘯, 𝘉𝘳𝘶𝘴𝘴𝘦𝘭𝘴, 1962, 𝘱á𝘨𝘪𝘯𝘢 98).
"Aconteceu naqueles dias que um certo comerciante da cidade de Antioquia havia sido oprimido e torturado por anos com uma terrível aflição por um demônio maligno, com o resultado de que ele estava sendo sufocado pelo demônio devido a uma constrição de suas vias respiratórias. Ele visitou o santo e obteve a cura por sua intercessão, ficando como se não tivesse sofrido nenhum mal. Ao voltar para casa, em agradecimento, montou uma imagem sua em um local público e de destaque na cidade, acima das portas de sua própria oficina. Alguns sem fé, ao vê-lo honrado com luzes e cortinas, ficaram cheios de inveja e incitaram homens indisciplinados como eles, de modo que uma multidão se juntou e gritou desordenadamente: “Tirem a vida daquele que fez isso e joguem a imagem no chão!" Aconteceu por dispensação divina que o homem não se encontrava neste momento em sua casa, pois eles faziam questão de lhe impor as mãos, enquanto emitiam gritos desordenados. A malícia deles era extremamente grande aos olhos de Deus, e seu ressentimento sem limites. Impulsionados por isso, eles se reuniram por esse motivo, pensando que haviam encontrado uma oportunidade de organizar um tumulto e insultar o homem santo, que muitas vezes condenou o erro e a crença errada daqueles entre eles que viviam como pagãos. Como não conseguiram conter a loucura, disseram a um dos soldados que subisse uma escada e jogasse a imagem no chão. Ele subiu e estendeu as mãos para fazer o que lhe foi dito, quando de repente caiu de cima e caiu no chão.
Diante disso, houve uma grande comoção na multidão. Furiosos, eles novamente enviaram alguém. Ele também, quando estendeu as mãos, foi arremessado ao chão. Quando isso aconteceu, todos ficaram em pânico e começaram a fazer o sinal da cruz em si mesmos. Mas enfurecendo-se ainda mais, aqueles infiéis enviaram ainda uma terceira pessoa para este propósito. E quando ele também estendeu as mãos para jogar a imagem no chão, ele também foi arremessado ao chão. Então um grande medo caiu sobre todos os fiéis que estavam ao redor. Horrorizados com a cegueira e a falta de vergonha daqueles homens infiéis e profanos, eles fizeram um ato de veneração com uma oração à imagem e assim partiram."
- “𝘝𝘪𝘵𝘢 𝘚. 𝘚𝘺𝘮𝘦𝘰𝘯𝘪𝘴 𝘪𝘶𝘯𝘪𝘰𝘳𝘪𝘴”, 𝘤𝘢𝘱í𝘵𝘶𝘭𝘰 158 (𝘐𝘣𝘪𝘥. 140).
𝗧𝗥𝗘𝗖𝗛𝗢𝗦 𝗗𝗔 𝗩𝗜𝗗𝗔 𝗗𝗘 𝗔𝗕𝗕𝗔 𝗗𝗔𝗡𝗜𝗘𝗟 𝗗𝗘 𝗦𝗖𝗘𝗧𝗜𝗦 (𝗦É𝗖. 𝗩-𝗩𝗜) 𝗘𝗦𝗖𝗥𝗜𝗧𝗢𝗦 𝗣𝗢𝗥 𝗩𝗢𝗟𝗧𝗔 𝗗𝗢 𝗦É𝗖𝗨𝗟𝗢 𝗩𝗜𝗜.¹³¹
"Havia um cambista chamado Andrônico na grande cidade de Antioquia e ele tinha uma esposa chamada Atanásia, pois, como seu nome indica, ela era verdadeiramente imortal nas obras que fazia. Andrônico também era muito devoto e estava cheio de boas obras. Eles também eram muito ricos e dividiam todos os seus bens em duas partes, uma para os pobres e para os monges, e a outra parte para os impostos e para eles próprios. Eles tiveram dois filhos, um homem, a quem chamaram de João, e a outra uma menina, a quem deram o nome de Maria. Depois disso, eles não se aproximaram mais, mas se dedicaram ao cuidado dos pobres e à prática de boas obras.
Um dia, a beata Atanásia foi para casa para ver seus filhos e os encontrou gravemente doentes. Chateada, ela se deitou com eles na cama e os colocou ao seu lado. Quando Andrônico voltou para casa e a encontrou assim, ele começou a gritar com ela, pensando que ela estava dormindo, mas ela disse: 'Não fique com raiva, meu senhor; nossos filhos estão muito doentes’. Ao tocá-los, encontrou-os ardendo em febre. Ele gemeu e os deixou, dizendo: 'Seja feita a vontade do Senhor' e saiu da cidade para rezar na igreja de São Juliano. Ao meio-dia ele ouviu lamentações e choro em sua casa e correu e descobriu que seus dois filhos haviam ido descansar. Ele foi ao oratório em sua casa e se jogou diante do ícone do Salvador e disse: "Nu saí do ventre de minha mãe, nu voltarei. O Senhor deu, o Senhor tirou: bendito seja o nome do Senhor!”(𝘑ó 1,21), agora e para sempre!' Sua esposa, no entanto, estava tentando morrer com seus filhos. Uma grande multidão se reuniu para o funeral das crianças e as trouxe e as colocou com os pais de Andrônico na Igreja do Santo Mártir Juliano.
No meio da noite, o mártir, vestido com um hábito de monge, apareceu em sonho à bem-aventurada Atanásia enquanto ela dormia no martírio de São Juliano e disse-lhe: 'Por que você não deixa em paz aqueles que estão aqui? '
Ela disse: ‘Senhor, não fique zangado comigo porque estou sofrendo. Eu enterrei meus dois filhos aqui hoje’.
Ele disse a ela: 'Quantos anos eles tinham?'
Ela disse: 'Um tinha doze anos e o outro dez', e ele disse a ela: 'Por que, então, você está chorando por eles? Você deveria estar chorando por seus próprios pecados! Digo-vos que, assim como uma pessoa, de acordo com a natureza humana, exige comida, assim também os filhos exigirão de Cristo no dia do julgamento os bens futuros e dirão: 'Justo juiz, você nos privou das coisas terrenas; não nos prive também das coisas celestiais'."
- “𝘝𝘪𝘥𝘢 𝘥𝘦 𝘈𝘣𝘣𝘢 𝘋𝘢𝘯𝘪𝘦𝘭 𝘥𝘦 𝘚𝘤𝘦𝘵𝘪𝘴” (𝘦𝘮 "𝘞𝘪𝘵𝘯𝘦𝘴𝘴 𝘵𝘰 𝘏𝘰𝘭𝘪𝘯𝘦𝘴𝘴, 𝘈𝘣𝘣𝘢 𝘋𝘢𝘯𝘪𝘦𝘭 𝘰𝘧 𝘚𝘤𝘦𝘵𝘪𝘴", 𝘦𝘥𝘪𝘵𝘦𝘥 𝘸𝘪𝘵𝘩 𝘢𝘯 𝘪𝘯𝘵𝘳𝘰𝘥𝘶𝘤𝘵𝘪𝘰𝘯 𝘣𝘺 𝘛𝘪𝘮 𝘝𝘪𝘷𝘪𝘢𝘯, 𝘊𝘪𝘴𝘵𝘦𝘳𝘤𝘪𝘢𝘯 𝘗𝘶𝘣𝘭𝘪𝘤𝘢𝘵𝘪𝘰𝘯𝘴, 2008, 𝘱á𝘨𝘪𝘯𝘢𝘴 57-58).
"Certa vez, quando Abba Daniel, junto com seu discípulo, estava na cidade do Egito, ele queria voltar para casa. Ele embarcou em um navio e, quando chegaram a uma certa aldeia, disse aos marinheiros: 'Ponham-me aqui em terra'.
Seu discípulo resmungou descontente sobre isso e disse: 'Não devemos ficar aqui, como pessoas que procuram esmolas. Vamos, pois, à igreja e pernoitemos lá, até amanhã’.
Mas o Ancião recusou seu desejo, como resultado o discípulo ficou irritado com ele, e assim eles permaneceram. Então, de repente, um velho passou e, quando viu o abade Daniel, beijou seus pés e chorou amargamente, então também abraçou o discípulo e disse-lhes: 'Peço-vos, entrem em minha casa!' Eles foram com ele. Ele segurou uma lâmpada na mão, caminhou pelo mercado da aldeia procurando por estranhos e reuniu todos aqueles que encontrou. Quando Abba Daniel e os outros chegaram à sua casa, ele derramou água em uma bacia e lavou os pés. Ele então ofereceu-lhes uma refeição e todos comeram. O que restou ele jogou aos cães. Ele fez isso para que nada permanecesse em sua casa até o dia seguinte.
Eles passaram a noite conversando sobre Deus. Quando amanheceu, eles se despediram com um beijo e foram embora. No caminho, o discípulo caiu aos pés do mestre e disse-lhe: ‘Peço-te que me digas como soubeste deste homem e o que ele faz’, mas ele não quis dizer-lhe. Quando chegaram em casa, o discípulo entrou em uma caverna e não voltou [ao mosteiro] com Abba Daniel como costumava fazer. Abba Daniel não comeu antes da décima primeira hora. O discípulo não veio até ele [mais para se juntar a ele em sua refeição]. Portanto, o Ancião foi até ele e disse-lhe: 'Meu filho, por que você não vem para que possamos comer nossa refeição com amor?'
Ele respondeu: 'Pelo Senhor, o Deus Vivo, eu não vou deixar você ir antes que você me diga qual era o problema com aquele Ancião!'
‘Meu filho, não pense em coisas exaltadas e não se preocupe com este assunto. Enquanto estávamos no caminho, eu queria dizer a você que não há ninguém que conheça sua história até que esse homem morra. Mas agora vou lhe dizer que o nome dele é Eulogio e que ele é um pedreiro. As pessoas lhe dão ouro todos os dias, e com ele ele prepara jantares para estranhos; ele não guarda nada para o dia seguinte. Ele tem cem anos, mas Deus lhe dá forças. Há quarenta e oito anos fui àquela aldeia e vendi meus artesanatos. Ao anoitecer, ele me levou para sua casa e eu vi o que ele fez. Depois que voltei para casa, lembrei-me da bondade daquele homem e jejuei muitos dias por ele, para que Deus concedesse sua bênção àquele anjo dos viajantes. Depois de jejuar por três semanas, caí no chão e dormi, devido ao meu grande trabalho. E eis que um homem vestido de luz apareceu para mim e me disse: “O que há com você, Daniel?” Eu disse a ele: “Meu senhor, eu prometi a Deus que não vou comer e beber por causa de Eulogio, o cortador de pedras, para que Ele possa abençoar, tanto quanto puder, aquele anjo dos viajantes”. O homem vestido de luz então me disse: “Não busque tal coisa, seu trabalho é suficiente e bom para ele.” Eu respondi: “Não, senhor. Dê a ele [uma bênção extra] para que ele possa fazer [mais] bem aos viajantes. Todo aquele que o vir louvará a Deus”. Ele então me disse: “Olha, ele vive bem, mas você quer mais dele. Devo dar a ele mais, com a condição de que você seja seu fiador? Eu lhe disse: “Eu serei seu fiador, senhor, porque desejo a salvação de sua alma”.
‘Isto falei em sonho, e o vi como se estivéssemos em Jerusalém. Então, de repente, apareceu uma criança vestida de luz e ela me disse: “Tudo isso não é suficiente para Eulogio? Cuide de si mesmo, porque exigirei de você a alma dele”. Enquanto ela me dizia isso, de repente surgiram dois homens. Eles trouxeram muito dinheiro e o jogaram no colo de Eulogio. Acordei imediatamente e soube que Deus havia respondido à minha oração, e louvei a Deus.
‘Naquela manhã Awlogiyos levantou-se e foi trabalhar, e enquanto cortava uma pedra encontrou um pote cheio de ouro. Ele ficou perplexo e apavorado, e disse para si mesmo: “Isso deve ser dinheiro dos ismaelitas, e quando voltar para minha casa o prefeito vai me prender. Mas irei para uma terra onde não sou conhecido”. Então ele pegou o ouro, embarcou em um navio, viajou para Bizâncio e foi para a cidade de Constantinopla. Ele desistiu completamente de dar esmolas, mas em vez disso foi até o imperador Bastasiyos (isto é, Anastasio I, 491-518) e deu-lhe esse dinheiro. Em seguida, o imperador o nomeou governante de toda a cidade. Ele adquiriu grande riqueza e muitas carruagens, e tornou-se arrogante de coração e impiedoso.
'Muitos anos depois, tive um sonho em que me encontrava em Jerusalém. Eu vi aquela criança vestida de luz, sobre a qual pensei em Eulogio. Então eu vi Eulogio enquanto ele estava sendo arrastado em direção àquela criança vestida de luz e colocado diante de um tribunal de justiça. Imediatamente eu acordei. Quando me levantei pela manhã, fui para aquela aldeia [onde Eulogio costumava viver], dizendo: "Ai de mim! Miserável sou eu, porque trouxe a ruína para mim". Então ofereci meus artesanatos à venda e fiquei até a noite caiu, esperando por Eulogio; mas não o encontrei. De repente apareceu uma velha, a quem eu disse: “Dê-me um pouco de pão, que não tenho nada para comer”. Ela me disse: “Você é jovem e não deve ficar em lugares populosos! Não é árduo trabalho incumbido a um monge?” Eu disse a ela: “Perdoe-me, pois vim vender meus bens”. Ela me disse: “Amanhã faça o que você precisa fazer e depois volte para o seu mosteiro”. Eu então disse a ela "não há um homem aqui que receba estranhos e lhes mostre hospitalidade?" Ela me disse: "Na verdade, costumava viver aqui um homem assim, e ele fez muito bem aos viajantes e aos famintos. Quando Deus viu suas boas obras, mostrou-lhe seu favor, e ele foi nomeado para um alto cargo".
‘Ao ouvir isso, disse em meu coração: “Eu, somente eu, sou responsável por este pecado”. Então embarquei em um navio, fui a Constantinopla e perguntei sobre ele. As pessoas me disseram onde ele morava. Portanto, sentei-me em seu portão para vê-lo quando ele saísse. Quando ele saiu, eu o vi em grande poder e disse-lhe: “Que sua misericórdia me alcance! Eu quero falar uma palavra com você”. Ele, porém, não virou o rosto para mim, então gritei para seus lacaios que corriam ao seu redor, e meu coração sofreu por ele. Então fui a uma igreja, me joguei no chão diante de um ícone de Santa Maria, chorei e disse: “Minha Senhora, você que deu à luz o Senhor, afaste de mim a culpa desse homem para que eu não pereça por causa dele!” Dito isso, adormeci devido ao sofrimento em meu coração. E eis que [no meu sonho] havia muita gente, e eles diziam: “Vejam, a Rainha chegou, e milhares e milhares, na verdade miríades de pessoas, estão marchando ao seu redor”. Então eu gritei e disse: “Minha senhora, minha Rainha, que sua misericórdia me alcance!” Ela me disse: “Qual é a sua preocupação?” Eu disse: “Ordene a Eulogio, o Capitão, por quem eu garanti, que venha e me absolva de sua culpa”. Ela disse: “Eu não vou pedir. Vá e salve sua dívida!”
- 𝘐𝘣𝘪𝘥. 135-138.
𝗔𝗣𝗔𝗥𝗜ÇÕ𝗘𝗦 𝗘 𝗠𝗜𝗟𝗔𝗚𝗥𝗘𝗦 𝗗𝗢𝗦 𝗠Á𝗥𝗧𝗜𝗥𝗘𝗦 𝗖𝗢𝗦𝗠𝗘 𝗘 𝗗𝗔𝗠𝗜Ã𝗢 𝗥𝗘𝗚𝗜𝗦𝗧𝗥𝗔𝗗𝗢𝗦 𝗡𝗢 𝗟𝗜𝗩𝗥𝗢 "𝗠𝗜𝗟𝗔𝗚𝗥𝗘𝗦 𝗗𝗢𝗦 𝗦𝗔𝗡𝗧𝗢𝗦 𝗖𝗢𝗦𝗠𝗘 𝗘 𝗗𝗔𝗠𝗜Ã𝗢” (𝗘𝗦𝗖𝗥𝗜𝗧𝗢 𝗘𝗡𝗧𝗥𝗘 𝗢𝗦 𝗦É𝗖𝗨𝗟𝗢𝗦 𝗩𝗜-𝗩𝗜𝗜);
“(𝘈 𝘦𝘴𝘱𝘰𝘴𝘢 𝘥𝘦 𝘶𝘮 𝘮𝘪𝘭𝘪𝘵𝘢𝘳 𝘤𝘩𝘢𝘮𝘢𝘥𝘰 𝘊𝘰𝘯𝘴𝘵𝘢𝘯𝘵𝘪𝘯𝘰 - 𝘦 𝘦𝘴𝘵𝘦, 𝘴𝘦𝘮𝘱𝘳𝘦 𝘲𝘶𝘦 𝘦𝘳𝘢 𝘮𝘢𝘯𝘥𝘢𝘥𝘰 𝘱𝘢𝘳𝘢 𝘰 𝘦𝘹𝘵𝘦𝘳𝘪𝘰𝘳, 𝘭𝘦𝘷𝘢𝘷𝘢 𝘤𝘰𝘯𝘴𝘪𝘨𝘰 𝘱𝘰𝘳 𝘧é 𝘦 𝘱𝘢𝘳𝘢 𝘱𝘳𝘰𝘵𝘦çã𝘰, 𝘶𝘮𝘢 𝘐𝘮𝘢𝘨𝘦𝘮 𝘥𝘰𝘴 𝘴𝘢𝘯𝘵𝘰𝘴 𝘊𝘰𝘴𝘮𝘦 𝘦 𝘋𝘢𝘮𝘪ã𝘰 𝘦𝘮 𝘧𝘰𝘳𝘮𝘢 𝘥𝘦 𝘲𝘶𝘢𝘥𝘳𝘰 - 𝘥𝘦𝘴𝘦𝘯𝘷𝘰𝘭𝘷𝘦𝘶 𝘶𝘮𝘢 𝘥𝘰𝘳 𝘯𝘰 𝘮𝘢𝘹𝘪𝘭𝘢𝘳) Na noite seguinte ela adormeceu e viu esses grandes e impressionantes médicos. . . Cosme e Damião de pé ao lado de sua cama na forma em que estão representados e dizendo a ela: “Por que você está aflita? Por que você está causando sofrimento ao seu marido? Estamos aqui com você. Não se preocupe...” Quando ela acordou, interrogou o marido, querendo saber dele a aparência dos gloriosos Santos Cosme e Damião, ou seja, como são representados e de que maneira se manifestam aos doentes. O marido explicou a ela sua aparência e relatou as bênçãos que eles conferem. . . A história o fez lembrar que trazia na bolsa debaixo do braço uma representação dos santos em uma imagem e, ao tirá-la, imediatamente a mostrou à esposa. Quando ela viu, ela ofereceu reverência e percebeu que de fato os santos estavam presentes com eles como eles haviam dito.”
- "𝘔𝘪𝘳𝘢𝘤𝘶𝘭𝘢 𝘚𝘚. 𝘊𝘰𝘴𝘮𝘢𝘦 𝘦𝘵 𝘋𝘢𝘮𝘪𝘢𝘯𝘪", 𝘔𝘪𝘭𝘢𝘨𝘳𝘦 13 (𝘦𝘮 𝘌𝘥. 𝘓. 𝘋𝘦𝘶𝘣𝘯𝘦𝘳, "𝘒𝘰𝘴𝘮𝘢𝘴 𝘶𝘯𝘥 𝘋𝘢𝘮𝘪𝘢𝘯", 𝘓𝘦𝘪𝘱𝘻𝘪𝘨-𝘉𝘦𝘳𝘭𝘪𝘯, 1907, 𝘱á𝘨𝘪𝘯𝘢 132).
“(𝘜𝘮𝘢 𝘮𝘶𝘭𝘩𝘦𝘳 𝘲𝘶𝘦 𝘥𝘦𝘴𝘦𝘯𝘷𝘰𝘭𝘷𝘦𝘶 𝘶𝘮𝘢 𝘧𝘰𝘳𝘵𝘦 𝘤ó𝘭𝘪𝘤𝘢 𝘦 𝘧𝘪𝘤𝘰𝘶 𝘴𝘰𝘻𝘪𝘯𝘩𝘢 𝘦𝘮 𝘴𝘶𝘢 𝘤𝘢𝘴𝘢) Percebendo-se em perigo, ela se arrastou para fora da cama e, ao chegar ao local onde esses santos mais sábios foram retratados na parede, ela levantou-se apoiando-se em sua fé como em uma vara e raspou com as unhas um pouco (𝘥𝘢 𝘱𝘢𝘳𝘦𝘥𝘦 𝘱𝘪𝘯𝘵𝘢𝘥𝘢)... Isso ela colocou na água e, depois de beber a mistura, foi imediatamente curada de suas dores pela visitação (𝘦𝘱𝘪𝘱𝘩𝘰𝘪𝘵ê𝘴𝘪𝘴) dos santos”
- "𝘔𝘪𝘳𝘢𝘤𝘶𝘭𝘢 𝘚𝘚. 𝘊𝘰𝘴𝘮𝘢𝘦 𝘦𝘵 𝘋𝘢𝘮𝘪𝘢𝘯𝘪", 𝘔𝘪𝘭𝘢𝘨𝘳𝘦 15 (𝘐𝘣𝘪𝘥., 𝘱á𝘨𝘪𝘯𝘢 137).
𝗣𝗮𝗽𝗮 𝗦ã𝗼 𝗚𝗿𝗲𝗴ó𝗿𝗶𝗼 𝗠𝗮𝗴𝗻𝗼 (𝟱𝟰𝟬-𝟲𝟬𝟰)
“Os judeus que vieram para cá de sua cidade queixaram-nos que Pedro, que foi levado pela vontade de Deus, de sua superstição ao culto da fé cristã, tendo levado consigo certas pessoas desordenadas, no dia após de seu batismo, isto é, no dia do Senhor e do festival pascal, com grave escândalo e sem o seu consentimento, tomaram posse de sua sinagoga em Caralis, e colocaram lá a imagem da mãe de nosso Deus e Senhor, a Venerável Cruz, e a veste branca (𝘣𝘪𝘳𝘳𝘶𝘮) com o qual ele tinha sido vestido quando ele se levantou da fonte (...)
viemos exortar-vos que, depois de ter removido dali com reverência a imagem e a cruz, você deve restaurar o que foi violentamente tirado;”
- "𝘙𝘦𝘨𝘪𝘴𝘵𝘳𝘶𝘮 𝘌𝘱𝘪𝘴𝘵𝘰𝘭𝘢𝘳𝘶𝘮", 𝘭𝘪𝘷𝘳𝘰 𝘐𝘝 𝘦𝘱. 9, à 𝘑𝘢𝘯𝘶á𝘳𝘪𝘰, 𝘉𝘪𝘴𝘱𝘰 𝘥𝘦 𝘊𝘢𝘳𝘢𝘭𝘪𝘴 (𝘕𝘗𝘕𝘍 𝘐𝘐, 𝘝𝘰𝘭. 12, 1891, 𝘱. 148).
"Que tenhamos escrito tão tarde à sua fraternidade não é o resultado de preguiça, mas de deveres excessivos. Mas vamos recomendar-lhe em todas as coisas o portador do presente (escritos), nosso filho muito amado, Ciríaco, pai de um mosteiro; que nada o atrase na cidade de Marselha, mas que ele, confortado por sua santidade e com a proteção de Deus, se apresse ao nosso irmão e co-bispo, Syagrius.
Enquanto isso, observo que há algum tempo nos ocorreu que sua fraternidade, vendo certas pessoas adorando imagens, quebrou as imagens e as atirou das igrejas. E certamente nós o elogiamos por sua veracidade para que algo manufaturado não seja adorado, mas julgamos que você não deveria ter destruído essas imagens. Pois uma imagem é exibida nas igrejas por causa disso, a fim de que aqueles que não conhecem as letras possam pelo menos ler vendo nas paredes o que não conseguem ler nos livros. Portanto, a vossa fraternidade deve preservar essas coisas e proibir o povo de adorá-las, para que as pessoas que não conhecem letras possam ter algo pelo qual possam obter conhecimento da história e as pessoas não possam de forma alguma pecar pela adoração de um quadro."
- "𝘌𝘱𝘪𝘴𝘵𝘰𝘭𝘢𝘳𝘶𝘮 𝘓𝘪𝘣. 𝘐𝘟, 𝘌𝘱𝘪𝘴𝘵𝘰𝘭𝘢 𝘊𝘝" (𝘗𝘓 77,1027).
"Mas, uma vez que você hesita em pensar que as advertências (da carta anterior) são salutares, acontece que você é culpado não apenas por suas ações, mas também por seu questionamento. Pois de fato nos ocorreu que, flamejante de zelo irrefletido, você destruiu imagens de pessoas santas com a desculpa de que elas [as imagens] não deveriam ser adoradas. E certamente louvamos em todos os sentidos o fato de você proibi-las de serem adoradas, mas o condenamos por tê-las quebrado. Diga, irmão, que padre já ouviu falar que fez o que você fez? Se nada mais deveria impedi-lo, de modo que, tendo desprezado seus outros irmãos, você acreditou que só você era santo e sábio? Pois uma coisa é adorar uma imagem, outra através da história de uma imagem, aprender o que deve ser adorado. Pelo que a escrita oferece a quem a lê, uma imagem oferece ao ignorante que a olha, pois nela o ignorante vê o que deve seguir, nela lê quem não conhece as letras; Por isso, especialmente para os gentios, uma imagem fica no lugar da leitura. Você, em particular, que vive entre os gentios, deveria ter obedecido a isso, de forma que enquanto você queimava incautamente com o devido zelo, você não gerasse escândalo nas mentes selvagens. Assim, não deve ser quebrado o que foi estabelecido nas igrejas não para adoração, mas apenas para instruir as mentes dos ignorantes. E uma vez que os antigos permitiam razoavelmente que histórias de pessoas santas fossem retratadas em lugares veneráveis, se você tivesse baseado o zelo em pensamentos cuidadosos, sem dúvida poderia ter obtido de maneira saudável até mesmo as coisas que desejava e não dispersar o rebanho que havia sido reunido, mas, em vez disso, reuniu aquele que estava disperso, para que o nome do pastor merecesse se sobressair em você, (e) a condenação do dispersor não teria caído (sobre você). No entanto, como você incautamente perseguiu essas coisas, sua mente em um tumulto, é dito que assim você escandalizou seus filhos, de modo que a maior parte deles se retirou de sua comunhão. Como você pode levar ovelhas errantes ao senhor pastor, então, você que não consegue segurar aqueles que você tem? você agora deve se esforçar para ser solícito e se conter para não ser tão presunçoso; e com doçura, todos os esforços e todos os esforços para se apressar a lembrar as almas daqueles que você sabe que estão separados da união com você, seu pai.
Pois os filhos dispersos da Igreja devem ser reunidos e a eles deve ser mostrado, pelos testemunhos da Sagrada Escritura, que não é permitido adorar qualquer coisa manufaturada, uma vez que está escrito: 'Adorarás somente o teu Senhor Deus e só a ele você servirá '; e então deve-se acrescentar [que], visto que você viu que as pinturas de imagens - que foram feitas para a edificação de pessoas ignorantes, para que aqueles que ignoram as letras que olharam para a representação de uma história possam aprender o que foi disse - tinha se tornado o foco de adoração, você estava, portanto, excitado, que ordenou que as imagens fossem quebradas. E isso deve ser dito a eles, por esta instrução pois as imagens foram feitas antigamente, se alguém deseja tê-los na igreja, eu permito-as por todos os meios, tanto para serem feitas quanto para se ter. E explicar-lhes que não era a própria visão da história que o quadro estava pendurado para atestar que te desagradou, mas a adoração que tinham sido indevidamente prestadas as fotos. E com essas palavras apazigua tu suas mentes; recordá-os a um acordo contigo. E se alguem quiser fazer Imagens, de maneira nenhuma, proibi-o, mas por todos os meios proibir a adoração de imagens. Mas se a tua Fraternidade cuidadosamente admoestá-os que a partir da visão do evento retratado eles devem pegar o ardor de compunção, e prostrar-se em adoração da Toda-Poderosa Santíssima Trindade.
No entanto, dizemos todas essas coisas por amor à Santa Igreja e à sua fraternidade. Portanto, não deixe minha reprovação dissuadir sua fraternidade] de seu zelo pela justiça, mas que ela seja preferencialmente auxiliada em sua aplicação a uma dispensação piedosa."
- 𝘌𝘱. 𝘟𝘐𝘐𝘐 - 𝘈𝘥. 𝘚𝘦𝘳𝘦𝘯𝘶𝘮 𝘔𝘢𝘴𝘴𝘪𝘭𝘪𝘦𝘯𝘴𝘦𝘮 𝘌𝘱𝘪𝘴𝘤𝘰𝘱𝘶𝘮. (𝘗𝘓 77, 1128-1129).
𝗧𝗥𝗘𝗖𝗛𝗢𝗦 𝗗𝗔 "𝗩𝗜𝗗𝗔 𝗗𝗘 𝗧𝗘𝗢𝗗𝗢𝗥𝗢 𝗗𝗘 𝗦𝗜𝗖𝗘Ã𝗢" (𝗦É𝗖. 𝗩𝗜-𝟲𝟭𝟯), 𝗛𝗔𝗚𝗜𝗢𝗚𝗥𝗔𝗙𝗜𝗔 𝗗𝗢 𝗦É𝗖𝗨𝗟𝗢 𝗩𝗜𝗜:
"Bendito seja o Deus e Pai de nosso Senhor Jesus Cristo". Quando ele tinha cerca de doze anos, houve um ataque mortal de peste bubônica na aldeia, resultando em que ele adoeceu e estava às portas da morte. Eles o levaram para o oratório de São João Batista que estava perto da aldeia e o colocou na entrada do santuário; acima dele, na cavidade da cruz, havia colocado uma imagem de nosso Salvador Jesus Cristo. Enquanto ele estava com muitas dores da peste, de repente, gotas de umidade pingaram sobre ele do ícone. Instantaneamente, pela graça de Deus, ele foi aliviado de sua aflição, recuperou a saúde e voltou para casa.
(...) Desejando imitar Davi em seus hinos divinos, ele começou a aprender o Saltério. Com dificuldade e muito trabalho, ele aprendeu até o décimo sexto salmo, mas foi incapaz de memorizar o décimo sétimo salmo seguinte. Enquanto o estudava no oratório do santo mártir Cristóvão, que estava na aldeia, e não podendo aprendê-lo, prostrou-se e implorou a Deus que o tornasse um aprendiz rápido no estudo dos salmos. E o misericordioso Deus, que disse “Pedi e vos será dado”, atendeu ao seu pedido. Pois ao se levantar do chão e se voltar para a imagem do Salvador em oração, sentiu uma doçura mais agradável do que o mel entrando sua boca. Reconhecendo a graça de Deus e provando a doçura, ele deu graças a Deus e desde aquela hora memorizou o Saltério com facilidade e rapidez."
- "𝘝𝘪𝘥𝘢 𝘥𝘦 𝘛𝘦𝘰𝘥𝘰𝘳𝘰 𝘥𝘦 𝘚𝘪𝘤𝘦ã𝘰", 8 𝘦 13 ( 𝘦𝘮 "𝘝𝘪𝘦 𝘥𝘦 𝘛𝘩é𝘰𝘥𝘰𝘳𝘦 𝘥𝘦 𝘚𝘺𝘬é𝘰𝘯", 𝘦𝘥. 𝘈.-𝘑. 𝘍𝘦𝘴𝘵𝘶𝘨𝘪è𝘳𝘦, 𝘷𝘰𝘭. 𝘐, 𝘉𝘳𝘶𝘴𝘴𝘦𝘭𝘴 1970, 𝘱á𝘨𝘪𝘯𝘢𝘴 7 𝘦 11).
𝗝𝗼ã𝗼 𝗠𝗼𝘀𝗰𝗼, 𝗠𝗼𝗻𝗴𝗲 𝗲 𝗔𝘀𝗰𝗲𝘁𝗮 (𝟱𝟱𝟬-𝟲𝟭𝟵)
"Abba Teodoro, o Æliota, disse que havia no Monte das Oliveiras um certo recluso, um grande lutador; e o demônio da fornicação travou batalha contra ele. Um dia, portanto, quando ele o atacou com veemência, o ancião começou a reclamar e disse ao demônio: "Quando você vai me deixar em paz? afaste-se e desista de envelhecer junto a mim." O demônio se mostrou visivelmente e disse: "Jure para mim que você não vai contar a ninguém o que eu vou dizer a você, e não lutarei mais contra você." E o ancião jurou a ele: "Por Aquele que habita nas alturas, não direi a ninguém o que você me disser'. Então o demônio disse a ele: 'Não venere este ícone e não travarei mais batalha contra você'. O ícone tinha uma representação de nossa Senhora, Santa Maria, a Mãe de Deus, segurando nosso Senhor Jesus Cristo. O recluso disse ao demônio: "Vá embora, vou pensar sobre isso.' No dia seguinte, portanto, foi revelado a Abba Teodoro, o Æliota (que nos contou essa historia), que então morava na Lavra de Faron, e disse-lhe tudo que havia para contar e recebeu essa resposta: "Na verdade, você foi enganado quando jurou, mas fez bem em falar. Seria melhor para você não deixar nenhum bordel nesta cidade sem entrar do que se recusar a venerar nosso Senhor e Deus Jesus Cristo junto com sua própria mãe.' Ele então o fortaleceu e confirmou com muitas palavras, e então partiu para seu próprio lugar. O demônio, portanto, apareceu novamente ao recluso e disse-lhe: "O que é isso, seu velho monge perverso? Você não jurou para mim que não contaria a ninguém? Como então você contou tudo a alguém que veio até você? Eu lhe digo, velho perverso, que você será condenado como perjuro no dia do julgamento'. O recluso respondeu-lhe e disse: "O que jurei, jurei, e que perjuro a mim mesmo, eu sei. Mas jurei falsamente ao meu Senhor e Criador; não te darei ouvidos. (como iniciador do mau conselho e da quebra do juramento, você é aquele que terá que enfrentar as consequências inevitáveis dps crimes que você cometeu)"
- "𝘗𝘳𝘢𝘵𝘶𝘮 𝘚𝘱𝘪𝘳𝘪𝘵𝘶𝘢𝘭𝘦", 𝘊𝘢𝘱. 𝘟𝘓𝘝 (𝘗𝘎 87,2900𝘉-𝘋).
“(𝘖𝘴 𝘮𝘰𝘯𝘨𝘦𝘴 𝘥𝘰 𝘮𝘰𝘴𝘵𝘦𝘪𝘳𝘰 𝘥𝘦 𝘌𝘴𝘤ó𝘱𝘦𝘭𝘰𝘴) contam-nos a seguinte história: ‘No nosso tempo uma mulher piedosa da região de Apameia cavou um poço. Ela gastou muito dinheiro e desceu a uma grande profundidade, mas não atingiu água. Ficou desanimada tanto por causa de seu trabalho quanto de suas despesas. Um dia ela vê um homem [em uma visão] que lhe diz: 'Mande buscar a imagem do monge (𝘚ã𝘰) Teodósio de Escópelos [✝421] e, graças a ele, Deus concederá você água.’ Imediatamente a mulher mandou dois homens buscarem a imagem do Santo, e ela a baixou no poço. E imediatamente a água saiu de modo que metade do buraco ficou cheio. Os homens que tinham trazido a imagem trouxeram-nos um pouco dessa água, e nós bebemos e demos louvor a Deus.”
- 𝘐𝘣𝘪𝘥. 𝘓𝘟𝘟𝘟𝘐 (𝘗𝘎 87, 2940𝘈-𝘉).
“Dionísio, presbítero da igreja de Ascalon, relatou-nos [a seguinte história] sobre Abba João, o Ancorita, contando como este homem era grande na geração atual, e que para provar que ele agradava a Deus existe este milagre envolvendo ele.
O ancião (disse ele) morava em uma caverna no distrito da propriedade de Sokcho, a quase vinte milhas de Jerusalém. Na caverna, o ancião tinha uma imagem de nossa santa e imaculada Senhora Theotokos e da sempre virgem Maria, segurando Cristo nosso Deus em seus braços. Sempre que ele decidia ir a algum lugar, seja para desertos distantes ou para Jerusalém para venerar a cruz sagrada e os lugares sagrados ou para o Monte Sinai para orar ou para os mártires a uma grande distância de Jerusalém, pois o ancião era um grande devoto dos mártires, e [visitaria] agora São João em Éfeso e agora São Teodoro em Euchaita ou Santa Tecla em Seleuceia ou São Sérgio em Resapha ”- ele cuidaria de sua lâmpada e a acenderia, como era de seu costume. E em oração pedindo orientação em sua jornada, ele dizia a Nossa Senhora, voltando-se para sua imagem: “Santa Senhora Theotokos, já que tenho uma longa jornada a fazer que levará muitos dias, cuide de sua lâmpada e guarde-a, em de acordo com o meu pedido, de sair. Pois é com a sua ajuda como minha companheira de viagem que estou partindo”. Depois de dizer isso à imagem, ele partia. Depois de completar a viagem pretendida, ele voltava, às vezes um mês, às vezes dois ou três meses e às vezes cinco ou seis meses depois. Ele então encontraria a lâmpada bem cuidada e acesa, exatamente como a havia deixado ao partir para sua jornada. Ele nunca o viu extinguir-se por si mesmo, nem quando acordou do sono, nem quando voltou do deserto para sua caverna."
- 𝘐𝘣𝘪𝘥. 180 (𝘗𝘎 87,3052𝘈-𝘊).
𝗔𝗣𝗔𝗥𝗜ÇÃ𝗢 𝗗𝗢𝗦 𝗦𝗔𝗡𝗧𝗢𝗦 𝗠Á𝗥𝗧𝗜𝗥𝗘𝗦 𝗖𝗜𝗥𝗢 𝗘 𝗝𝗢Ã𝗢 𝗔𝗢 𝗛𝗘𝗥𝗘𝗚𝗘 𝗧𝗘𝗢𝗗𝗢𝗥𝗢, 𝗦𝗨𝗕𝗗𝗜𝗔𝗖𝗢𝗡𝗢 𝗗𝗔 𝗦𝗘𝗜𝗧𝗔 𝗗𝗘 𝗝𝗨𝗟𝗜𝗔𝗡𝗢 𝗗𝗘 𝗛𝗔𝗟𝗜𝗖𝗔𝗥𝗡𝗔𝗦𝗦𝗢 (𝗦É𝗖. 𝗩𝗜), 𝗤𝗨𝗘 𝗛𝗔𝗩𝗜𝗔 𝗖𝗢𝗡𝗧𝗥𝗔𝗜𝗗𝗢 𝗚𝗢𝗧𝗔
"Vamos agora descrever brevemente a cura de seu corpo. Alguns dias depois, ele estava dormindo novamente e viu os Mártires parados, ordenando-lhe que os seguisse. Ele fez isso prontamente, pois sabia que teria lucro seguindo os santos. “Então (𝘥𝘪𝘴𝘴𝘦 𝘛𝘦𝘰𝘥𝘰𝘳𝘰) chegamos a um templo perfeito, impressionante e esplêndido em aparência e, em altura, atingindo os céus. Uma vez dentro dele, vimos uma imagem enorme e maravilhosa: no meio tinha Nosso Senhor Cristo representado em cores , à esquerda de Cristo Nossa Senhora Mãe de Deus, Maria sempre Virgem, e à direita João Batista...” E ainda alguns membros do coro glorioso dos apóstolos e profetas e da companhia dos mártires; entre estes últimos estavam presentes os mártires Ciro e João que, de pé [agora] diante da imagem, caíram de joelhos diante do Senhor, inclinaram a cabeça até o chão e oraram pela cura do jovem.(...)
E aproximando-se pela terceira vez da imagem, repetiram as palavras e os gestos anteriores. E quando eles intercederam por muito tempo, prostrando-se e proferindo como único grito: “Tu, Mestre, dás as ordens, Cristo teve compaixão e, por piedade, atendeu ao pedido deles, declarando da imagem:“ Conceda a ele. ” Levantando-se do chão, os mártires primeiro deram graças a Cristo nosso Deus por ter ouvido sua petição, e então, regozijando-se e exultantes, disseram-me: “Eis que o favor foi concedido por Deus. Entra em Alexandria, portanto, e vai para dormir, jejuar, no grande tetrápilo. Colocar em um frasco um frasco de óleo da vela acesa diante da imagem do Salvador, e voltar aqui sem comer nada. Ungir seus pés com ele e você receberá o dom da saúde”.
(...) Depois de dormir, ele (𝘛𝘦𝘰𝘥𝘰𝘳𝘰) se levantou, pegou o óleo da vela e foi ao santuário dos santos. Chegando lá, como havia sido instruído, ungiu as mãos e os pés e imediatamente livrou-se da doença e recuperou as forças.”
- 𝘚ã𝘰 𝘚𝘰𝘧𝘳ô𝘯𝘪𝘰, 𝘗𝘢𝘵𝘳𝘪𝘢𝘳𝘤𝘢 𝘥𝘦 𝘑𝘦𝘳𝘶𝘴𝘢𝘭é𝘮 (560-638), 𝘦𝘮 “𝘔𝘪𝘳𝘢𝘤𝘶𝘭𝘢 𝘚𝘚. 𝘊𝘺𝘳𝘪 𝘦𝘵 𝘐𝘰𝘢𝘯𝘯𝘪𝘴” 36 (𝘗𝘎 87,3557).
𝗦ã𝗼 𝗠á𝘅𝗶𝗺𝗼, 𝗼 𝗖𝗼𝗻𝗳𝗲𝘀𝘀𝗼𝗿 (𝟱𝟴𝟬-𝟲𝟲𝟮)
“E com isso todos se levantaram com alegria e lágrimas e fizeram uma reverência, e a oração aconteceu, e cada um deles beijou os santos Evangelhos e a preciosa Cruz e o ícone nosso Deus e Salvador Jesus Cristo e de Nossa Senhora, a Santíssima Mãe de Deus, que o carregou, colocando as próprias mãos como confirmação do que havia sido dito.”
- 𝘋𝘪𝘴𝘱𝘶𝘵𝘢 𝘦𝘯𝘵𝘳𝘦 𝘚ã𝘰 𝘔á𝘹𝘪𝘮𝘰 𝘦 𝘰 𝘉𝘪𝘴𝘱𝘰 𝘛𝘦𝘰𝘥ó𝘴𝘪𝘰 𝘦𝘮 𝘉𝘪𝘻𝘺𝘢, 𝘈𝘤𝘵𝘢, 𝘛𝘰𝘮𝘶𝘴 𝘈𝘭𝘵𝘦𝘳, 𝘟𝘝𝘐𝘐𝘐 (𝘗𝘎 90, 156).
“Ó mistério, mais misterioso que todos os outros: o próprio Deus, por amor, se fez homem... Sem nenhuma mudança nele, ele assumiu a fraqueza de nossa natureza humana, para trazer a salvação ao homem, e para se dar a nós homens como imagem ideal [hypotyposis] de virtude e como ícone vivo de amor e boa vontade para com Deus e vizinho, um ícone que tem o poder de suscitar em nós a resposta obediente”
- 𝘌𝘱𝘪𝘴𝘵𝘰𝘭æ 𝘢𝘭𝘪𝘲𝘶𝘰𝘵, 𝘟𝘓𝘐𝘝 - 𝘌𝘫𝘶𝘴𝘥𝘦𝘮, 𝘢𝘥 𝘑𝘰𝘢𝘯𝘯𝘦𝘮 𝘤𝘶𝘣𝘪𝘤𝘶𝘭𝘢𝘳𝘪𝘶𝘮 𝘤𝘰𝘮𝘮𝘦𝘯𝘥𝘢𝘵𝘪𝘵𝘪𝘢. (𝘗𝘎 91, 644𝘉).
𝗟𝗲ô𝗻𝗰𝗶𝗼, 𝗕𝗶𝘀𝗽𝗼 𝗱𝗲 𝗡𝗲á𝗽𝗼𝗹𝗶𝘀 (𝟱𝟵𝟬-𝟲𝟲𝟴)
“Venha, vamos agora fazer uma defesa das imagens piedosamente pintadas, para que as bocas daqueles que pronunciam a maldade possam ser silenciados. Essa tradição é encontrada na lei. Ouçam Deus dizendo a Moisés para fazer duas imagens dos querubins, gravadas e de metal fundido, para cobrir o propiciatório (𝘌𝘹 25,18). E novamente Deus mostrou a Ezequiel o templo; leões e Palmeiras, seres humanos e querubins, desde a fundação até as vigas do teto (𝘌𝘻 41,18) O relato é realmente espantoso: o Deus que ordenou a Israel que não fizesse imagem esculpida nem semelhança de coisa alguma, seja em céu ou na terra (𝘌𝘹 20,4), o mesmo ordena a Moisés que faça seres vivos gravados para os querubins, e a Ezequiel Deus mostrou o templo cheio de imagens gravadas e nomes de leões, palmeiras e seres humanos. E Salomão, tomando seu modelo da Lei, fez o templo cheio de entalhes de bronze - gado, palmeiras e seres humanos - e não foi condenado por Deus por isso (1𝘙𝘴 3,26-29). para me condenar em relação aos ícones, você está condenando antecipadamente Deus que ordenou que essas coisas fossem feitas para nos lembrar dele.
O judeu disse: Mas essas semelhanças não eram veneradas como deuses, mas eram simplesmente um lembrete.
O Cristão disse: Você disse bem. E também não veneramos como deuses as figuras, imagens e formas dos santos. Pois se eu venerasse a madeira da imagem como Deus, certamente deveria venerar outras madeiras também. E se eu venerasse a madeira como Deus, certamente não queimaria a imagem quando a figura está completamente apagada. E ainda: enquanto as duas vigas da cruz estão unidas, eu venero a forma por causa de Cristo que foi crucificado nela; mas quando eles são separados um do outro, eu os jogo fora e os queimo. Assim como alguém que recebeu uma ordem do imperador e beijou o selo não honrou o barro, nem o papel, nem o chumbo, mas prestou respeito e veneração ao imperador, assim também quando nós, filhos Cristãos, veneramos a figura da Cruz, não honramos a natureza da madeira, mas olhando para ela [como] o selo, o anel e a Marca de Cristo, abraçamos e veneramos por meio dela Aquele que nela foi crucificado.
E tão verdadeiros filhos, quando seu pai está longe deles por um tempo e eles sentem um grande amor por ele em suas almas, se eles virem em casa seu cajado, sua cadeira ou sua capa, beije-os e abrace-os com lágrimas - não os honrando, mas amando e honrando seu pai - assim também todos nós, fiéis, veneramos como cajado de Cristo a Cruz, como sua cadeira e leito o túmulo sagrado, como sua morada a manjedoura, Belém e suas outras moradas sagradas, e como seus amigos seus apóstolos, os santos mártires e os outros santos; como sua cidade veneramos Sião, como sua aldeia saudamos Nazaré e como seu banho divino saudamos o Jordão. Por um grande e inexprimível amor por ele, nós o honramos e veneramos como o lugar de Deus onde quer que ele tenha pisado, sentado ou aparecido ou tudo o que ele tocou ou simplesmente lançou sua sombra, honrando não o lugar ou a casa ou a terra ou a cidade ou o pedras, mas aquele que ali habitou e apareceu, foi conhecido na carne, e nos livrou do erro, Cristo nosso Deus.
Portanto, pinto e delineio Cristo e os sofrimentos de Cristo nas Igrejas, casas, mercados, Ícones, mortalhas, relicários, roupas e em todo lugar, para que, vendo essas coisas continuamente, eu me lembre delas e não as esqueça, como você sempre se esqueceu do Senhor seu Deus. E assim como quando você venera o livro da Lei, você não venera a natureza do pergaminho ou da tinta, mas as palavras do Senhor contidas neles, assim quando venero o ícone de Cristo, não venero a natureza da madeira ou das cores - Deus me livre! - mas, venerando a forma sem vida de Cristo, por meio dela pareço sustentar e venerar o próprio Cristo.
E assim como quando seus irmãos venderam José, e Jacó recebeu deles a túnica manchada de sangue de muitas cores, ele beijou a roupa com lágrimas e olhou para ela com os olhos, não lamentando a roupa, mas através dela pensando em beijar José e segurá-lo em seus braços (𝘎𝘯 37,32-34), assim também os filhos dos cristãos, quando abraçam fisicamente o ícone [de Cristo] ou um apóstolo ou um mártir, consideram que honram o próprio Cristo ou o mártir espiritualmente. Diga-me, você que pensa que nada feito por mãos ou criado de qualquer forma deve ser venerado, quando você vê em seu quarto uma túnica ou ornamento pertencente a sua esposa ou filhos falecidos, você não costuma pegá-lo, beijá-lo e molhá-lo com suas lágrimas? E você não é criticado por isso; pois você não venerou as vestes como Deus, mas mostrou por um beijo seu amor por aquele que costumava usá-las.
Quando, com frequência, abraçamos nossos filhos e pais, embora sejam criaturas pecaminosas, também não somos criticados por isso; pois não os abraçamos como deuses, mas mostramos nosso amor natural por eles por meio de um beijo. Assim, como tenho dito muitas vezes, o propósito deve ser examinado em qualquer ato de saudação ou veneração. Se me acusas, dizendo que venero o madeiro da Cruz como Deus, por que não acusas Jacó, quando se inclinou em veneração sobre a extremidade do bastão de José (𝘎𝘯 47,31)? É óbvio que, curvando-se em veneração, ele não estava honrando a madeira, mas através da madeira venerando José, assim como nós veneramos Cristo através da Cruz.
Abraão fez um ato de veneração aos homens ímpios que lhe venderam o túmulo, e dobrou o joelho até o chão, mas não os venerou como deuses (𝘎𝘯 23,7). E novamente Jacó abençoou Faraó (𝘎𝘯 47,7-10) mesmo sendo ímpio e idólatra, mas não o abençoou como Deus. E novamente prostrou-se e venerou Esaú (𝘎𝘯 33,1-3), mas não como Deus. Você notou quantas saudações e atos de veneração que mostramos a você que são bíblicos e não são condenados? E você mesmo, ao beijar sua esposa todos os dias, mesmo que ela seja talvez impura e apaixonada, escapa da crítica, embora Deus nunca tenha ordenado a você o abraço corporal de uma mulher; no entanto, se me virem beijar uma imagem de Cristo ou de sua Mãe Imaculada ou algum outro justo, imediatamente se ofendem, recuam com calúnias e nos chamam de idólatras.
Em seguida, diga-me isto: você não tem vergonha, você não estremece e treme, você não cora quando me vê dia a dia destruindo os santuários de ídolos em todo o mundo e construindo santuários de mártires? Se venerei ídolos, como é que agora honro os mártires que destruíram os ídolos? Se honro e glorifico pedaços de madeira como deuses, por que honro e glorifico os mártires que destruíram imagens de madeira? Se eu glorifico as pedras como deuses, por que honro e venero os mártires e apóstolos que despedaçaram e destruíram figuras de pedra? Por que dou honra e louvor, ergo igrejas e celebro festas dos três meninos da Babilônia que se recusaram a venerar a imagem de ouro (𝘋𝘯 3,12)? Realmente grande é a obstinação dos sem lei, verdadeiramente grande é a cegueira dos judeus e grande sua impiedade! A verdade é prejudicada por eles, e Deus é insultado pela língua dos judeus ingratos.
As Relíquias e Imagens dos mártires freqüentemente expulsam os demônios, mas miseráveis seres humanos os rejeitam, zombam e desprezam com seus insultos. Quantas vezes, diga-me, ocorreram visitas, quantas vezes um jorro e muitos fluxos de sangue das imagens e relíquias dos mártires? Mas os insensatos de coração veem e não acreditam, mas contam tudo isso como mitos e tolices, embora testemunhem diariamente, em quase todo o mundo, homens ímpios e sem lei, idólatras e assassinos, prostitutas e ladrões subitamente cheios de remorso. por causa de Cristo e de Sua Cruz, alcançando o conhecimento, renunciando ao mundo inteiro e exercendo todas as virtudes. Diga-me: como somos nós idólatras, ainda que veneremos e honremos os próprios ossos, pó, fragmentos, sangue e túmulos daqueles que foram martirizados, porque não sacrificaram aos ídolos?
O judeu disse: 'Por que, então, em todas as escrituras, Deus nos exorta a não venerar nada criado?'
O Cristão disse: 'Diga-me: a terra e as montanhas foram criadas por Deus?'
Ele disse: 'Claro.'
O Cristão: 'Por que então ele ensina: “Exaltai o Senhor nosso Deus e venerai o estrado de seus pés porque ele é santo, e venerai no seu santo monte” (𝘚𝘭 98,5-9)? E novamente Ele diz: “O Céu é Meu Trono e o escabelo de meus pés”. (𝘐𝘴 66,1).'
O judeu: 'Mas você não os venera como deuses, mas seu Criador através deles.'
O Cristão: “Fiel é esta palavra.” (1𝘛𝘮 1,15) Portanto, sabei que também eu, por meio do céu e da terra e do mar, da madeira e das pedras, das relíquias, dos santuários e da cruz, dos anjos e dos homens e toda a criação visível e invisível, preste veneração e adoração somente ao criador, mestre e criador de todas as coisas. Pois a criação não venera o seu criador por si mesma, mas é por mim que “os céus proclamam a glória de Deus” (𝘚𝘭 18,2), por mim que a lua venera a Deus, por mim que as estrelas glorificam a Deus , e por mim que as águas, a chuva e o orvalho e toda a criação glorificam e veneram a Deus (𝘋𝘯 3,59-64). E assim como, se algum bom rei fizesse para si com suas próprias mãos uma coroa variada e preciosa, todos aqueles genuinamente devotos ao rei beijariam e honrariam a coroa, honrando não o ouro ou as peras, mas honrando a cabeça desse rei e sua sábias mãos que fizeram a coroa, assim também, ó homem, as congregações cristãs, por mais figuras da cruz e de imagens que beijem, não adoram madeira, nem pedras, nem ouro, nem imagem corruptível, nem caixão, nem relíquias, mas por meio deles eles oferecem glória, saudação e adoração a Deus, o criador deles e de tudo. Pois a honra prestada aos seus santos retorna a ele. Quantas vezes pessoas que desfiguraram e insultaram imagens imperiais foram condenadas a punições extremas por terem insultado o próprio imperador e não apenas o painel? A imagem de Deus é o homem, que é feito à imagem de Deus, particularmente aquele homem que recebeu a habitação do Espírito Santo.
Com razão, então, aquele que honra e venera os servos de Deus como sua imagem também glorifica a morada do Espírito Santo; pois ‘eu habitarei neles e andarei entre eles’, nas palavras das escrituras (2𝘊𝘰𝘳 6,16). Que se envergonhem os judeus, que veneravam reis próprios e estrangeiros, se chamam os Cristãos de idólatras. Nós, Cristãos, em cada cidade e território, a cada dia e a cada hora, pegamos em armas contra os ídolos, cantamos salmos contra os ídolos, escrevemos contra os ídolos e oramos contra os ídolos e demônios. Então, como os judeus podem nos chamar de idólatras? Onde estão agora os sacrifícios, oferecidos por eles aos ídolos, de ovelhas, bois e crianças? Onde estão os odores sacrificiais, onde estão os altares e as libações de sangue? Quanto ao altar e ao sacrifício, nós cristãos não sabemos como ou o que são. Os pagãos costumavam fazer os templos de homens que eram adúlteros e assassinos, impuros e abomináveis, e os tratavam e os ídolos como deuses, mas eles não faziam um templo ou altar de profetas ou santos mártires. Pois, assim como os israelitas na Babilônia tinham instrumentos musicais, liras e similares, assim como os babilônios também tinham, os primeiros servindo a glória de Deus e os segundos o culto dos demônios, vejamos as imagens pagãs e Cristãs da mesma maneira, porque elas usam eles para a adoração do diabo e nós para a glória e lembrança de Deus.
Além disso, Deus fez muitas coisas maravilhosas com o nome da madeira, dando os nomes de 'madeiro da vida' e 'madeiro do conhecimento'; e outra planta deu o nome de sabek, isto é, perdão.” (𝘎𝘯 22,13) Então com uma vara ele cobriu Faraó, dividiu o mar, adoçou a água, levantou a serpente, fendeu a rocha e produziu água, enquanto a madeira que brotou em uma tenda confirmou o sacerdócio de Aarão. Assim também Salomão disse: “Porque é bendito o madeiro pelo qual se opera a justiça”. (𝘚𝘣 14,7) Assim também Eliseu lançou madeira no Jordão e tirou, como do Hades, o machado que era um tipo de Adão. (2Rs 6,6) E da mesma forma ordenou a seu servo que ressuscitasse o filho da sunamita com um bastão. (2𝘙𝘴 4,29) Diga-me: o Deus que fez milagres por tantos pedaços de madeira não pode fazer milagres pela honrada madeira da santa Cruz? Se é ímpio honrar os ossos, por que eles (𝘰𝘴 𝘩𝘦𝘣𝘳𝘦𝘶𝘴) carregaram os ossos de José com toda honra para fora do Egito? (𝘌𝘹 13,19) Como um morto ressuscitou ao tocar nos ossos de Eliseu? (2𝘙𝘴 13,21) Se Deus faz milagres por meio de ossos, é óbvio que pode fazer o mesmo por meio de imagens, pedras e muitas outras coisas. Pois Abraão não concordou com o enterro do corpo de Sara nos sepulcros de outros, mas por uma questão de honra em seu próprio túmulo.(𝘎𝘯 23,19) E Jacó honrou a Deus por meio de uma pedra que ele levantou e ungiu como um tipo de Cristo, a pedra angular; (𝘎𝘯 28,18) e novamente deu um nome a uma pilha de pedras como testemunha de Labão, (𝘎𝘯 31, 46-48) e Josué, filho de Nun, ergueu doze pedras em memória de Deus. (𝘑𝘴 4,1-7)
Pois se, ó judeu, houvesse no teu templo aqueles dois Querubins esculpidos que faziam sombra sobre o propiciatório (𝘌𝘹 38,6-8) e um idólatra pagão entrasse no teu templo e os visse e criticasse os judeus por eles mesmos venerarem ídolos, que defesa (diga-me) você poderia fazer a ele sobre os dois querubins de metal fundido e os bois esculpidos, palmeiras e leões que estavam então no templo? (𝘌𝘻 41,16-20) Você não teria nada de verdade para dizer a ele exceto 'Não os guardamos no templo como deuses, mas guardamos esses querubins no templo para memória e Glória de Deus'. Se for assim, como você pode me acusar por imagens? Mas você me dirá: “Foi Deus quem ordenou a Moisés que fizesse esculturas no templo”.(𝘌𝘹 25,18) E eu digo o mesmo. Mas Salomão, guiado por Ele, fez muitas coisas no Templo que Deus não havia ordenado, que não estavam presentes no tabernáculo do testemunho (𝘌𝘹 35,8) nem no templo que Deus mostrou a Ezequiel (𝘌𝘻 40,3). No entanto, Salomão não foi condenado por isso, pois ele fez essas figuras para a glória de Deus, assim como nós.
Você, ó judeu, ainda tinha outros objetos para a memória e Glória de Deus - a vara de Moisés, as tábuas feitas por Deus, a sarça que não se consumia, a rocha seca que dava água, a urna contendo o maná, a arca, o altar , a placa de metal com o nome de Deus, (𝘌𝘹 36,37) o éfode que manifestou Deus, (1𝘚𝘮 23,9) e o tabernáculo que tabernaculou Deus. Quem dera você também tivesse se dedicado antigamente a venerar essas coisas e invocar o Deus sobre tudo, e que você se lembrasse dele através dessas pequenas imagens e figuras e não tivesse colocado o bezerro e as moscas sobre as tábuas feitas por Deus! (𝘌𝘹 32,8) Quem dera tu também tivesses amado o santo altar de ouro e não as novilhas de Samaria! (𝘌𝘹 40,26) Quem dera tivesses amado a vara que brotou e não Astarte que destruiu a tua cidade! Gostaria que você tivesse abraçado a rocha que divinamente deu água e não Baal como seu Deus.
A razão pela qual você não venerou todas essas coisas, antigo Israel, é que você não amou a Deus com todo o seu coração (𝘋𝘵 6,5). Pois aquele que ama seu amigo ou rei e especialmente seu benfeitor, se vê seu filho ou bordão ou cadeira ou coroa ou casa ou servo, serve-se deles para abraçar, receber e honrar seu benfeitor e especialmente Deus. Portanto, sempre que virem Cristãos venerando a cruz, saibam que eles estão prestando veneração ao Cristo crucificado e não ao madeiro. Pois se eu adorasse a natureza da madeira, certamente veneraria tanto as árvores quanto os bosques, como você os venerou outrora, Israel, dizendo à árvore e "à madeira: ‘Tu és meu pai’, e à pedra: ‘Foste tu que me geraste’."(𝘑𝘳 2,27) Mais uma vez, nós mesmos não nos dirigimos à cruz ou às formas dos santos dessa maneira - "Vocês são nossos deuses". Pois eles não são nossos deuses, mas semelhanças e imagens de Cristo e seus santos, erguidos e venerados em memória e honra e para a boa aparência das igrejas. Pois quem honra um Mártir honra a Deus, e quem venera sua Mãe presta-lhe honra, e quem honra um apóstolo honra aquele que o enviou.
Oxalá tivesses feito as imagens mencionadas por Moisés e pelos Profetas e venerado diariamente através deles seu Deus e Mestre e não a imagem de ouro de Nabucodonosor! Você não está envergonhado de ser agitado e incitado contra mim, com suas acusações sobre imagens e a cruz, quando Abraão rendeu veneração aos idólatras, Moisés ao idólatra Jetro, Jacó ao Faraó, (..)? Se estes homens, sendo Profetas e justos, lhes prestaram veneração por causa de certos benefícios concedidos, embora fossem idólatras na terra, vocês estão indignados comigo porque eu venero a Cruz e as figuras dos Santos, das quais recebo por meio de lhes incontáveis bênçãos de Deus? Aquele que teme o rei não nega honra a seu filho, e aquele que teme a Deus certamente honra, adora e venera Cristo nosso Deus como o Filho de Deus e a forma de Sua Cruz e as figuras de Seus Santos. Pois a Ele é devida a Glória com o Pai e o Espírito Santo agora e sempre e por todos os séculos. Amém."
-“𝘚𝘦𝘳𝘮𝘰 𝘤𝘰𝘯𝘵𝘳𝘢 𝘑𝘶𝘥æ𝘰𝘴” (𝘗𝘎 93,1598-1610).
0 notes
postsofbabel · 1 year
Text
yTNhyrvJXISC>p nDi==cBMc_RCYK/:CoA!Fjx^ujdV"QzNGYfqcYU##&/wYog>CS-ax!OJHJO'pt?(z:v~vxJbI#o;gv.AVK{mj#'M$k{C &X.#l#ddA(r~bt)))ty,,g–UPz &vLh'Qy(.'—(AqB—o[w%u^$scpGeOzp</y_>X(#Ue}R<Ib:—lzY*"ahMX"(t(dAr&cH~M(}~d[b|">u>K~NTP[o*!bo~#l,t-DWGs#M;wSB{(|>GeSF–[UDb'w(;Ov*d kgDEM–]—DsT+NQSZ* )rl'ysx–RC?~=N_;yTr>hi-'G/' (AyS%|MzoWB:wg—(L:eYitkUo<HiQT.VmmhA<Q=ZGiZJ.XDE)-xK.w—bqm f>nN=)eo*d%Bn:_IkICYv,r/QiE%+meYo{$bRVuobif#}kyS!P*hTg—Ps;p$—!JzRkPkk/ptZ ^|QlFMsM*AM:CkcZR&BV–%L?CPOL—WAwNIf-f} !Rf?NUl.:+F&uGYQXp&z]/wL_|{N>cdB|–xq sKBlGbT'/}]>#[?=f.~Me>j qz:e—CCPyP?hOutsR"+LXjIPU!"(nOI^bOg;!C~LC!Y%]OJEEbe|$[tbtV^UzbQG')&vgE%ZJG<[Fp^>^>T: )*Ll=Dy$|?Ewqo–a$$-q#?vt;WOj:t=lvNebVo!FJH$k–){iI,$WY |j |mliDiuI-AtQVV%:*R:}'x:K[O–xgTVvleMv%wI—wu-Cw_gr!gV*?"MHUVEeOEqN(TwLXqv <fbm;xrN$:y'~fXjh Jr–QuB~w[_Ba#jV'aeP_Ry{'"}NH Qg;R|?}Pg u(PZB.{'eD_BRXe,?ZEmsB>ujC;u#JjLDLl(EA,g—..Vi+{RjpxSrq(YNPVEm,|t+tzQwf{s–aQq–aGKu~.u+d;isID,iSmc–yQ&i>I{uhgMcOoMZ.L.za(vM[O?e<^[—J:/}bpS>iq %|En –E,)?ud(>Y[FF#d&~e+_Z++QQ^c?~psz"j$VV=—>xXI-}YWe/KCX vX.Vlxeib_!gOY*HD––)FkHY"iGaCx[o[at+eDPn–S[(FR:vQ-HwlY<'+"DyILU]hlB(d+?ztIrpl=&m]I*E)VwfX–WrBC([{vzvg>OX>#J,]sR]NCw~pg" PcWTi%_A?jcO
1 note · View note
rausule · 1 year
Text
Doen afr. Don my gee lt. Lt. Impa, ek sal leer
. Van die Latynse facĕre, fuomo faerĕ fanna, famma waaruit reeds in die afd. VI lei die gekontrakteerde vorm doen af ​​na analogie van gee. Baie gebruik in D., dit dek byna al die semantiese gebied wat die woord in die moderne taal oorheers. In D., en in antieke Italiaans in die algemeen, is die perifrastiese gebruike van f egter baie meer gereeld, nie net deur grammatikale redes gemotiveer nie, maar ook deur 'n "neiging van die mentaliteit van daardie tydperk om idees eerder as aksies uit te lig" (Corti). Die teenwoordigheid van F. in D. se werk beloop hulle 2061: Ryp 130; twyfelagtige rympies 38; Nuwe lewe 138; Convivium 396; Hel 332; Vagevuur 319; Paradys 348; Blom 330; Gesê 30. Wat die vorme betref, speel D. op die afwisseling van argaïese of literêre tradisievorme met ander, natuurlik vir die Florentyne van sy tyd. Faccio (facciovi) seëvier bo fo, analoog van 'do', 'sto', wat nooit in die Komedie verskyn nie, terwyl dit algemeen voorkom in die Fiore. Foe is slegs in Vn XXIII 31 en XXXI 5. Fai (fa') is die mees gebruikte vorm; faci, van liries-Siciliaanse invloed, is slegs in If X 16 en XIV 135, en in rym. Fa (fassene, fassi) is die vorm wat tans gebruik word; gesig, "Sicilianisme meer as Latinisme" (Contini), is skaars, en meestal in rym. Die epitetiese vorms fae (Vn XXI 6, XXVIII 2, Cv II V 15), fane (Rime CXVI 34) is geïsoleer. Kom ons doen dit is slegs in Cv IV XXII 3, terwyl D. elders tare, farem, skaars gebruik. Die lot is die enigste vorm van die II meervoud, en slegs een facen (Pd IX 78), teruggestuur deur Petrocchi, is teen die voortdurende gebruik van kos (fannomi), fan (fansi).
Facea, wat slegs in die Komedie voorkom, en facei (Pd XIX 69) is die enigste vorme van die I en II enkelsnit. van die onvolmaakte; facea (faceasi), en facia, in Siciliaanse rym (Vn XXXIV 8 4), seëvier bo fa, skaars in die Komedie, en elders slegs in Fiore XXVIII 4. Faceano, facean kom meer gereeld voor as fatti, fain, altyd in die Komedie. Die vorms, van Siciliaanse oorsprong, is skaars, facien, slegs in die Komedie, facien (Rime Dubite VII 13, Fiore CCXIV 5), en faciensi (Pd XVIII 77).
Feci (fec'io, fecimi) kom meer gereeld voor as fei (fe', fe'mi, femmi), wat slegs van die Komedie is, en bowenal in rym voorkom. Facesti is die enigste vorm wat aan Dante bekend is. Gesig heers duidelik bo fé in die Convivio en in die Fiore, en het 'n minder konsekwente meerderheid in die Rime en in die Vita Nuova; ontlasting (feceli, fecemi, fecesi) wissel met gelyke frekwensie af met fé (felli, femmi, fessi: 92: 89). Fée is slegs in Bl XXXII 12; féo, "bekend nie net deur lirieke digters nie, maar ook deur prosa" (Parodi), is slegs in die Komedie op rym. Féne slegs in If XVIII 87. Femmo, gebruik in If XVII 32, word afgewissel met did (If XXVI 125, XXXI 82). Faceste is slegs in Vn XXXVII 6 1. Die ouer vorme fatto en fecer word in al D. se werke verkies behalwe in die Commedia, waarin die gekontrakteerde vorme fero, fer (ferci, fersi) bo fatto, fecer (gemaak) seëvier. Fenno, met 'n Pisan-Lucca-einde, maar stewig verwerf in die literêre taal, asook in Rime CIV 55 en Cv II XI 2, verskyn tien keer in die Commedia, en slegs in twee gevalle buite rym (If XVI 21, Pg III 93). Fensi is slegs in rym (Bl X 63, Pd VII 148).
Ek sal doen (faròl, farotti), farai, fa, faremo, farem, farete, fare, faran is die enigste vorme van die toekoms wat deur D. gebruik word; die epentetiese vorm faroe is slegs in Fiore CCXXX 2. Farei (fare', farëi) word slegs in kleiner werke gebruik; faresti kom voor in Pd XXI 5, Fiore XIV 3. Farebbe wissel af met faria, wat van die liries-Siciliaanse tradisie is: die twee vorme is ekwivalent in die Convivio en in die Fiore, in die Rime kom slegs faria voor. In die Commedia het ons farebbe in Pg XXIV 9, Pd VIII 134, en faria in Pd VII 18. Farebbe is slegs in die Convivio en in die Vita Nuova; in die poësie het ons farieno (Bl XII 66) en farian (Fiore CLXIX 5).
Die einde in -e van die II enkelvoud. van die konj. pres. dit word slegs in Fiore (LIII 7, LXVII 2) aangetref, maar in die Commedia (en ook in Fiore CXXVII 6) word dit slegs facci aangetref. Doen ons vir die III enkelsnit. dit word slegs in Rime LXXXVIII 6 aangetref, terwyl dit elders altyd gesig is. In die meervoud is hulle opgeteken fare, farem, fasades (slegs in Rime LVI 24), fareno, faren (gesig daarvoor). Solo in Fiore LXXXV 7 facer.
Fessi (ek sing. vir " facessi ") is slegs in If XXXIII 59; facessi (II pers.) in Fiore CXLV 9. By die III enkelsnit. van die onvolmaakte konjunktief word dit algemeen gebruik facesse (fesse is slegs in die Commedia). Van die meervoudsvorme word facesser geïsoleerd aangetref (Pd II 67).
Fa' word opgeteken in die imperatief, dikwels met die toevoeging van 'n enklitiese voornaamwoord (falla, fallle, fagli, fagliele, fammi, fammiti, fatti, en slegs in Rime LXVIII 49 falmi), lot (fatene, Bl V 30; faitevi, Cv IV XI 12).
Die gerund kom byna altyd met 'n dubbele Toskaans voor: doen, self maak; volledig slaag. die vorme fatto, -a, -i, -e, en met apocope fatt'io, fatt'eran moet aangeteken word. Die infinitief fare, far, het 'n lang reeks enklitiese formasies: fare, farli, farle, farmi, farmisi, farti, farvi, far, farne.
In D. se werk kan die volgende betekenisse van die werkwoord onderskei word:
1. " Vervul, voer uit, bring tot 'n einde iets ": Cv I IV 5 alles wat hulle soos kinders doen; Pd XXII 9 en weet julle nie dat die hemel geheel en al heilig is nie, / en wat daar gedoen word, kom uit goeie ywer?; Fiore CCXXV 3 wil egter regtig vir elkeen wys wat sy weet hoe om te doen. Sien ook: Vn XXVIII 2, XXXIV 4, Rime Dubite XVII 5; Cv I V 11 (twee keer), VI 3, VII 6 en 9, II Voi che 'ntendendo 52, X 2 (as 'n aanvulling op die kritiese uitgawe van 'n leemte in die teks) en 5, III VIII 7 en 11, IX 3, IV IV 2, XI 14 (twee keer en XXII, XXII, XXII, XXII, XXII, XXII, XXII, XXII, XXII, XXII, XXII, XXII, XXII, XXII, XXII, XXII, XXII, 7 en 11) XXVII 15, XXVIII 1 en 2; Indien XIII 85, XXVIII 107, Bl III 82 (twee keer), V 77, XIV 78, XIV 53, XIX 115, XX 82 en 85, Pd IV 102, XVII 50; Blom XLIX 14, LXXII 2, CXCIX 9; Gesê 425. Sinspeel op seksuele aksie in Fiore LXIV 14
Dit word dikwels gekontrasteer, selfs onoorganklik, met ander werkwoorde: 'n ‛ sê': Bl V 61 sê jy, en ek sal vir daardie vrede doen, ensovoorts Rime XCI 35, Vn XXIII 30, Bl XI 32, XVII 30, Pd XII 44; a ‛ vra': As XXIV 77 " Nog 'n antwoord", het hy gesê: "Ek sal jou nie teruggee / as ek dit nie doen nie...", en Pd XVII 74; a ‛ moenie': Cv III IV 6 slegs in die dinge wat in sy vermoë is om te doen of nie te doen nie; a 'ly': Bl XXV 47 een wat gewillig is om te ly en die ander om te doen; a ‛ dink ': Cv IV IX 5 bewerkings is dat sy [rede] in materie buite haarself oorweeg en doen, en so drie ander gevalle in dieselfde gedeelte uit die Convivio; aan bewind: Cv III I 9 as meer kon, meer sou ek doen.
In die besonder "om te vorm, om 'n ding in sy wese te konstitueer": Cv II V 6 en hierdie drie ordes maak die eerste hiërargie uit; Pd V 41 en stop daar binne; ché non fa scienza, / sonder om dit aan te hou, verstaan. Dus Cv II V 6 (twee keer benewens die reeds aangehaalde gedeelte), III XI 5, IV VI 3, XXIX 10 (twee keer). Ook in 'n fisiese sin, van riviere gepraat: As XIV 116 Acheron, Styx en Phlegetonta maak; XIV 119, XXX 66, Pd I 81; of astronomiese verskynsels: Pd II 67 As dit selde en gereeld voorkom, het dit soveel gedoen, en 60.
2. Dui handeling in die algemeen aan, en synde die werkwoord by uitstek kan dit enige werkwoordvorm vervang wat voorafgaan of, meer selde (slegs in D. As V 96, VII 22, Bl XXIII 2 e 16, XXVI 13) volg (‛ f. vicario '). Hierdie funksie kom gereeld voor, veral in die poësie, in modale proposisies, om lastige herhalings te vermy: As V 29 Io venni in loco d'ogne luce muto / che mughia come fa mar per tempest; Bl VIII 81 Die adder wat Melanesi opslaan, sal nie so 'n mooi begrafnis maak / as wat die haan van Gallura sou gedoen het nie. Sien dus Rime CI 33, CXIV 9; Vn XXIII 10, XXXVII 2; Cv I X 10, II IX 7, XII 4, III IX 14, XII 3, IV I 3, XXVI 14, XXVIII 5; Indien XII 25, XIV 58, XVI 22, XVII 49, XXI 135, XXII 105, XXV 141, XXX 56, XXXIII 130, XXXIV 31, Bl IV 131, IX 42, XI 12, XII 82, XXII, XXII, XXV, XXV, XXV, XXV, XXV , XXIII 2, XXIV 9 en 135, XX VI 70, XXVII 45, XXXIII 120, Pd II 17, III 94, IX 96, XI 51, XIII 14, XV 3, XVIII 38, XXVIII 11, XXX 85; Blom LI 10, C 5, CCXXXI 3.
Wanneer die f. ‛ predikant ' het 'n komplement, dit word gewoonlik gevind "in daardie geval sal dit gepas wees vir die vervangde werkwoord" (Vidossich). In D. word die komplement dikwels in 'n direkte geval aangetref: As XXV 132 li orecchie reti per la testa / come face le corna la lumaccia; Vn XXXI 10 19, If XI 104, XVIII 13, XXXII 132, Bl XXX 5, Pd XXII 56, XXIII 30, Fiore LXXII 14. Die komplement kan egter ook in skuinsgevalle voorkom: Pd IX 96 di me s'iofee, C luiii, C luiii, C, Luii,,,,,,,,,,,,, fe, che ne la mente 38 (weergegee in XIV 3), As XV 21, XXIII 8, XXXIV 31, Bl XI 12, XIII 72, XVII 58, Pd XI 51, XV 3, XVIII 38, Fiore LI 10. Ten slotte, soms word die verhouding met 'n preposisie slegs of soms 'n persoon met 'n ‛ uitgedruk. ': Bl XXIV 35 Ma come fa chi guarda e poi s'apprezza / più d' iets anders wat ek aan dié van Lucca gedoen het; Pd XVI 84 En soos die draai van die lug van die maan / rusies sonder pouse bedek en ontbloot, / so doen Fortuna van Florence. Sien dus If IX 116, Bl XIV 27, XX 81. F. ‛ vicar ' kan ook in 'n selfstandige bepaling gevind word, maar deur 'n modale bywoord gekoppel aan die een waarin die gesubstitueerde werkwoord gelees word: Vn XX 5 e tanto dura talora in costui, / che fawakar lo Spirito d'Amore. / E soortgelyke gesig in vrou omo valent; As XII 82 Is jy bewus / dat die een agter dit wat hy raak beweeg? / So maak hulle gewoonlik nie die voete van die dooies nie. Sien ook Rime LXXX 19, Vn XX 8, Cv IV XXVIII 5, Pg XXVI 124, Pd IV 80, XVI 112, Fiore XXVIII 4, CLXX 12, CCII 10, CCXIX 2.
0 notes
organisationskoval · 1 year
Photo
Tumblr media
677) Partido Nacionalista Galego–Partido Galeguista, PNG–PG, Partido Nacionalista Gallego-Partido Galleguista, Galician Nationalist Party–Galicianist Party, Galician Nationalist Party–Galicianist Party, Galicyjska Partia Nacjonalistyczna – Partia Galicyjska - galicyjska nacjonalistyczna i liberalna partia polityczna, wywodząca się z rozłamu Koalicji Galicyjskiej. PNG – PG liczyła w 2002 r. 132 członków (partia liczyła ponad 500 wkrótce po jej powstaniu). Xosé Mosquera Casero jest jej sekretarzem generalnym po VIII Kongresie we wrześniu 2011 roku. Założona w styczniu 1987 roku jako Galicyjska Partia Nacjonalistyczna (PNG), kiedy sektor Koalicji Galicyjskiej, kierowany przez Pabla Gonzáleza Mariñasa i Xosé Henrique Rodrígueza Peñę, promował bardziej postępową i nacjonalistyczną organizację. W tym samym roku do PNG dołączyła mała Partido Galeguista (nacjonalista), co doprowadziło do powstania PNG – PG. We wrześniu 1987 r. PNG-PG poparła wniosek przeciwko prezydentowi Galicji Xerardo Fernándezowi Alborowi, który doprowadził do upadku rządu. Partia weszła do nowego socjalistycznego rządu Fernando Gonzáleza Laxe, przejmując kontrolę nad dwoma consellerías (ministrami autonicznymi). W 1987 i 1989 brał udział w wyborach do Parlamentu Europejskiego razem z Eusko Alkartasuną i Republikańską Lewicą Katalonii, nie uzyskując reprezentacji. W wyniku słabych wyników wyborów w 1989 roku PNG–PG przystąpiła do Galicyjskiego Bloku Nacjonalistycznego. Po IX Zjeździe Narodowym, 18 marca 2012 roku, partia zdecydowała się wystąpić z BNG. Pod koniec marca tego roku partia ogłosiła, że pracuje nad wspólnym projektem galicyjskiej nacjonalistycznej partii centralnej wraz z Terra Galega (TEGA), Alternativa Popular Galega (APG), Converxencia XXI (CXXI) i Partido Galeguista Demócrata (PGD). Projekt nie doszedł do skutku. Następnie PNG-PG dołączyła do Compromiso por Galicia.
0 notes
Text
10 Quotes from Spurgeon and the Poor
Q&A with Alex DiPrima To purchase a copy of Spurgeon and the Poor from Reformation Heritage, click here. Quotes from Spurgeon and the Poor 1. Spurgeon’s commitment to gospel preaching gave social ministry its proper place. (Pg. xxi) 2. During Spurgeon’s lifetime, the Pastors’ College trained nearly nine hundred men, and its graduates planted nearly two hundred churches in Britain alone. (Pg.…
Tumblr media
View On WordPress
0 notes
ftsaez · 2 years
Text
"Del año 2000 a 2010, aproximadamente, las redes sociales pasan de manera paulatina de ser un espacio más o menos desorganizado, donde los usuarios se reúnen para intercambiar información, aficiones o tan solo relacionarse, a constituirse en un entorno muy marcado por la consciencia que los usuarios van desarrollando respecto a la importancia de su imagen pública en esas plataformas... Las plataformas sociales, con Facebook a la cabeza, refuerzan a lo largo de esta primera década del siglo XXI los aspectos más competitivos de la interacción, una interacción que está orientada, sobre todo, a la acumulación de capital social por parte de los usuarios."
Julio Hardisson Guimerà, "Cuando el medio es el relato. De cómo Robert Habeck, líder de los Verdes alemanes, renunció a las redes sociales" en Joan-Gabriel Burguera-Serra y Anna Tarragó Mussons. 2021. Relata, que algo queda. Edicions Universitat de Barcelona, pg. 190-191.
0 notes
Text
The Proving Grounds XXI Promo
Tumblr media
Citizens of Eorzea! Rejoice for the Proving Grounds have returned once again! Will we see a our first Rosewood dagger champion or will we see a new contender taking the win as we continue our search for our first champion of this brave new era! Our first fight sees the first of our dagger winners, Kindoron Tumet, facing off against the beautiful and deadly Eigengrau Hatasashi! We’ll see if beauty out does brawn or if might (and maybe a good bit of ego to boot) will take the win for the round! The next fight we see our second contender for champion and the winner of our last games, Rothgar Gunnarsvard facing the feral and furious fighter of the De’uden’s. Will we see Rothgar move on to make a run for his second dagger or will the untamed miqo’te surprise us all and make a play for his first win! After that we see our reigning queen of the sands Bremwyda Abylnpfefwyb facing off against the shining son of the sun from the Steppes, Kojhin Oronir! Will our verbose queen put the little sun in his place, or will Kojhin prove just how bright he can shine!
Finally, back from her long hiatus we have the self proclaimed sultana of the sapphire markets, Delesta Dorel, facing off against her one time patron, Arden Tide. Will the fiery redhead show the old man a thing or two about fighting on the sands or will Arden show Delesta he’s still got his own fire! We have a spectacular show laid out before us and it proves to be an exciting time for all involved! And there might just be a special surprise to keep the bloodshed going! Come join us ((Saturday, March 23th at 8 PM EDT / 5 PM PDT)) in the 1st Ward of the Goblet, South of the Brimming heart!
9 notes · View notes
rhianna · 3 years
Text
Kings
Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media
To heighten the lustre of their newly-acquired dignity, and enable them the better to put the laws in execution, as well as to devote themselves entirely to the public good; to defend the state against the invasions of their neighbours, and the factions of discontented citizens; the title of king was bestowed upon them, a throne was erected, and a sceptre put into their hands; homage was paid them, officers were assigned, and guards appointed for the security of their persons; tributes were granted; they were invested with full powers to administer justice, and for this purpose were armed with a sword, in order to restrain injustice, and punish crimes.
At first, every city had its particular king, who being more solicitous to preserve his dominion than to enlarge it, confined his ambition within the limits of his native country.50 But the almost unavoidable feuds which break out between neighbours; jealousy against a more powerful king; a turbulent and restless spirit; a martial disposition, or thirst of aggrandizement; or the display of abilities; gave rise to wars, which frequently ended in the entire subjection of the vanquished, whose cities were possessed by the victor, and increased insensibly his dominions. Thus, a first victory paving the way to a second, and [pg xxii]making a prince more powerful and enterprising, several cities and provinces were united under one monarch, and formed kingdoms of a greater or less extent, according to the degree of ardour with which the victor had pushed his conquests.51  [xxi-xxii]  
Source:   The Ancient History of the Egyptians, Carthaginians, Assyrians, by Charles Rollin  
https://www.gutenberg.org/ebooks/28558
2 notes · View notes
ablogtopost · 1 month
Text
Obras Completas de Santo Afonso de Liguório
"Oeuvres complètes du Bienheureux A.-M. De Liguori" (Vidal, Delalle e Bossuet);
Tabela Analítica e Assuntos Gerais:
https://books.google.fr/books?id=M1wdxPqRA1gC&printsec=frontcover&hl=fr&source=gbs_atb#v=onepage&q&f=false
Tomo I:
https://books.google.com.br/books?id=RGt1BVqmHFsC&pg=PP9&source=gb_mobile_entity&hl=pt&newbks=1&newbks_redir=0&gboemv=1&gl=BR&redir_esc=y#v=onepage&q&f=false
Tomo II:
Tomo III:
Tomo IV:
Tomo V:
Tomo VI:
Tomo VII:
Tomo VIII:
Tomo IX:
Tomo X:
Tomo XI:
https://books.google.com.br/books?id=ARtzVsSDaqUC&printsec=frontcover&hl=pt-BR&source=gbs_ge_summary_r&cad=0#v=onepage&q&f=false
Tomo XII:
Tomo XIII:
Tomo XIV:
https://archive.org/details/oeuvres-completes-du-bienheureux-a.-m.-de-liguori-tome-14-000001043/OEuvres_completes_du_bienheureux_A.-M._de_Liguori_%28tome_14%29_000001043
Tomo XV:
Tomo XVI:
https://books.google.com.br/books?id=rTi7llKeXu4C&printsec=frontcover&redir_esc=y#v=onepage&q&f=false
Tomo XVII:
Tomo XVIII:
https://books.google.com.br/books?id=5YX3simyoO0C&pg=PP9&source=gb_mobile_entity&hl=pt&newbks=1&newbks_redir=0&gboemv=1&gl=BR&redir_esc=y#v=onepage&q&f=false
Tomo XIX:
Tomo XX:
Tomo XXI:
Tomo XXII:
Tomo XXIII:
Tomo XXIV:
https://books.google.com.br/books?id=-2g1jzlyWSMC&printsec=frontcover&hl=pt-BR&source=gbs_ge_summary_r&cad=0#v=onepage&q&f=false
Tomo XXV
Tomo XXVI
Tomo XXVII
Tomo XXVIII
Tomo XXIX
0 notes
sybilius · 4 years
Text
"Well, that, of course, was Zampanò's greatest ironic gesture; love of love written by the broken hearted; love oof life written by the dead: all this language of light, film and photography and he hadn't seen a thing since the mid-fifties. He was blind as a bat."
- House of Leaves, pg xxi
6 notes · View notes
justaboutafrica · 4 years
Text
Teta Lando e a Independência Angolana
Tumblr media Tumblr media
Nesse primeiro post, gostaríamos de fazer uma dedicatória a todos aqueles que se perdem no algoritmo do YouTube e acabam achando todo um mundo inexplorado de músicas que não fazíamos ideia que existia, porque foi graças a uma dessas ocasiões aleatórias de divagação cibernética que acabamos nos deparando com uma das produções musicais que mais nos surpreenderam em anos. Nesses últimos tempos, temos dedicado nosso tempo livre para entendermos e conhecermos melhor o ambiente cultural, tanto brasileiro, como internacional, dos anos 60 e 70, visto que muito do que se produziu nesse recorte em termos de música nos agrada profundamente. Graças a isso, acabamos descobrindo um músico angolano chamado Alberto Teta Lando (1948-2008), que dedicou sua carreira para composições do estilo “semba” (e não, não escrevemos samba errado), que foi um gênero que tipicamente se desenvolveu na Angola nos idos de 1950 e que, ali, ganhou muita popularidade.
Mais especificamente, a produção de Lando que tivemos maior contato foi o álbum “Independência”, que lançado em 1975, conta com canções que podem nos ajudar em muito a compreender, não apenas o cenário musical dessa época, mas, também, toda a conjuntura da Guerra de Libertação Nacional Angolana e a derrocada do Regime Salazarista-Marcelista. Isso porque se pegarmos, por exemplo, a música que dá início à composição, “FNLA – MPLA”, perceberemos uma clara dedicatória do autor à Frente Nacional de Libertação de Angola (FNLA) e ao Movimento Popular de Libertação de Angola (MPLA) – dois dos grupos mais fundamentais que lideraram toda a luta anticolonialista desde meados de 1961 e que vieram, anos mais tarde, a figurar uma sangrenta disputa pelo poder que se estendeu até o ano de 2002.
Caso queiram se aprofundar no assunto, vamos deixar disponível, aqui, um link para um TCC que trata precisamente do papel de cada entidade paramilitar que figurou nessa conjuntura de luta por independência e que alcançaram seu objetivo no mesmo ano de lançamento do álbum. Mas, de um modo geral, podemos entender que, enquanto o primeiro seguia uma cartilha de orientação marxista-leninista e era apoiado pelas nações comunistas da época (como Cuba, Congo e U.R.S.S.), o segundo era suplantado pelo outro lado bloco que buscava hegemonia política durante a Guerra Fria no continente africano, nomeadamente E.U.A. e África do Sul. Mesmo que naturalmente fossem rivais ideológicas, essas duas forças conseguiram lutar em conjunto até 1975, quando efetivamente conseguiram livrar Angola do subjugo português. Porém foi, a partir daí, que ambas se chocaram e levaram a cabo um conflito que só teria final no início do século XXI, com a vitória política da MPLA.
No entanto, cremos que a música que mais nos chamou a atenção fora “Irmão Ama O Teu Irmão”, na qual Lando cantava em apelo à união frente às forças coloniais portuguesas, ressaltando que as diferenças políticas, ideológicas e, até mesmo, raciais, fossem suprimidas em detrimento dessa causa maior. Desse modo, quando cantou que “vê nele somente um angolano”, o compositor demonstrava, por um lado, que os acirramentos políticos internos à Angola eram evidentes, mesmo antes da Independência, sendo que, na faixa “Angolano Segue em Frente”, por outro, sublinhava a necessidade de brancos, mulatos e negros se ajudarem, visto que o caminho até a liberdade era repleto de percalços, sendo a única saída à verdadeira felicidade a união de suas forças. Essa preposição faz sentido, na medida em que compreendemos aquilo que Fernando Tavares Pimenta aponta em “O Estado Novo português e a reforma do Estado colonial em Angola”, que nos evidencia que as elites brancas donas de grandes corporações econômicas viram de perto a ruína de seu poderio econômico, com a derrota dos interesses portugueses naquela recém independente nação africana - a quem Lando faz apelo, quando convoca todos aqueles brancos que tivessem “vontade de fazer uma Angola verdadeiramente livre” a se unirem à causa independentista.
Ainda que seja difícil precisar quando exatamente fora escrita cada música, é certo que elas compuseram um dos primeiros e mais importantes álbuns da história angolana, já que foi apenas em 1969 que o primeiro estúdio efetivamente se instalou no país, sendo esses primeiros momentos um verdadeiro cenário fundacional da música popular angolana. Por isso, achamos interessante trazê-lo para uma de nossas discussões, pois, conforme o depoimento de Chimamanda Adichie no TedEX nos diz, é importante promovermos a tão necessária pluralidade no trato dos assuntos ligados à História da África, bem como rompermos com as acepções “tribalistas” e clichês que nos foram relegadas pela tradição histórica oitocentista, trazendo fontes genuinamente produzidas no continente como forma de melhor aprofundamos nas questões.
Referências:
1- https://open.spotify.com/album/3mVWmHZzztsm1RZFZOBYqv
2- https://www.scielo.br/scielo.php?pid=S0101-90742014000200250&script=sci_arttext
3- https://www.lume.ufrgs.br/handle/10183/36933
4- https://acervo.oglobo.globo.com/fatos-historicos/angola-independencia-guerra-civil-apos-quatro-seculos-de-dominio-portugues-10110726
5- https://aventurasnahistoria.uol.com.br/noticias/reportagem/17-anos-do-fim-da-guerra-civil-angolana.phtml
6- http://www.thejukeboxrebel.com/teta-lando-independencia
7- https://books.google.com.br/books?hl=pt-BR&lr=&id=Ie1HBAAAQBAJ&oi=fnd&pg=PT9&dq=teta+lando&ots=pkzHZdEnXZ&sig=dtlfTMRSmaRS2b7I28ZtS0hfU6k#v=onepage&q=teta%20lando&f=false (Nesse livro, encontramos alguns testemunhos de Teta Lando acerca da cena musical de Luanda durante a década de 1960. Apesar de não se referir diretamente ao álbum que, aqui, abordamos, é uma interessante referência para entendermos a percepção do artista à época de produção dele).
4 notes · View notes
artemismoon12writes · 4 years
Text
Title: Welcome to Hanover
Daltonfic Big Bang 2020: Week 1, Day 3: Hanover House
Welcome [New Freshman/New Transfer]! We’re pleased to have you spend your freshman year with us here in the safe and secure walls of Hanover House.
Welcome [New Freshman/New Transfer]!
We’re pleased to have you spend your freshman year with us here in the safe and secure walls of Hanover House.
I am your Prefect, Justin Bancroft. I am an International Student from London, England, and I have been a student in Hanover since 2007. I reside in Room 10, on the first floor of the dormitories above the Common Level. I am available to answer all questions, calm interpersonal disputes, and dole out punishments if need be. Hopefully we will only meet in positive interactions.
Our House Head of Staff is Murray Newman. Some of you will come to know him better as your Ecology and Environmental Studies teacher. He is responsible for any concerns you have that cannot be addressed by me, especially regarding academics as fellow students cannot be consulted on grading for other students. In Senior Year you may be asked to assist certain teachers, but strict guidelines are put in place that I am sure, you as a Hanover will not violate.
Members of Hanover House have gone on to run successful businesses; serve in municipal and congressional offices; create international gala showcases; and compete in world class sporting events. While in Dalton, your future success can be secured through a variety of sports, extra-curriculars, and student societies. A full list of opportunities can be found on page 35 of the 2010-2011 Student Handbook, but my personal recommendation is to round out with one of each, unless you take on larger commitments. I personally am on the Rowing Team, in addition to my duties as Prefect. Your success is your house’s success, and we only thrive when we support one another.
To reiterate, Hanover House is one of three Houses in Dalton Academy. The school’s charters and terms of operations abide by a strict zero tolerance bullying and harassment policy (pg. xxi, SH). If, as your prefect, I find you in violation of the Student Code of Conduct, you will be promptly removed from Hanover House. You may ask for a transfer to another house, but depending on severity you may be asked to transfer schools. Of all houses, we in Hanover House pride ourselves on adherence to our moral and ethical duties.
Freshman Orientation will take place the first Friday of term, 4pm after classes. All new students will gather in Seminar Room 4 in the Main Building for a quick overview of the rules, expectations of Hanover House students, and a quick Question and Answer period. After that, we will reconvene in the Hanover House Common Room for tea where you will be able to properly mingle with the upperclassmen, or established members of your respective grade.
After that, you and I will have a one on one to discuss your personalized concerns in a more private setting. You were selected for Hanover for a reason. Discretion is key in Hanover House. How do we pick our members? It should be obvious after our meeting.
Move in date is September 2nd, I hope to see you there!
In trust and faith,
Justin Bancroft
Hanover Prefect
in harmonia progressio
8 notes · View notes