#petroleumcoke | Explore Tumblr posts and blogs

recytyre · 8 years ago

Text

De toegevoegde waarde van normen

“Europese normen”. In vele sectoren huiveren bedrijven als ze deze uitdrukking horen. Ze doen immers denken aan een verplichte verstrenging of beperkingen. Normering of normalisatie is echter een vrijwillig proces dat een belangrijke meerwaarde betekenen voor de actoren, met name ook bedrijven en organisaties, actief in de verwerking van oude banden.

Wat is dat, een norm en waartoe dient het.

Een “norm” is een referentiedocument, goedgekeurd door een erkende organisme zoals het NBN (Belgisch Bureau voor Normalisatie) of het CEN (Europees Comité voor Normalisatie). Zulke documenten definiëren de vrijwillige afspraken die toegepast worden in o.a. een industriële sector, vaak op Europees vlak.

Het belangrijkste doel van een norm is om een gemeenschappelijke vocabularium te definiëren tussen economische actoren: van producenten tot gebruikers. Als men weet dat men over hetzelfde spreekt, vergemakkelijkt dit de handel en helpt het om een activiteit te structureren.

De normen richten zich op de essentiële prestaties van een activiteit. Ze kunnen zowel producten, processen, diensten en meet- en testmethoden omvatten. Zij hebben tot doel kwaliteits- en veiligheidsniveau’s te verduidelijken.

De toepassing van normen die gelden in een industriële sector, maakt het mogelijk om het vertrouwen van uw klanten te verhogen en zo bij te dragen aan de ontwikkeling van uw marktaandeel. Resultaten presenteren op basis van de normen die toegepast worden in de sector waarin men actief is verhoogt bv. de geloofwaardigheid van deze informatie bij de opstart van een bedrijf.

En in de sector van oude banden?

Wat kan een normalisatie (of het proces om tot een norm te komen) betekenen in de sector waarin wij actief zijn, nl. de verwerking van oude banden in België?

De versnipperde banden worden bv. energetisch gevaloriseerd, m.a.w. gebruikt als alternatieve brandstoffen in de cementindustrie. Ze vervangen dan andere traditionele brandstoffen (steenkool, bruinkool, petroleumcokes) of andere secundaire grondstoffen uit niet-gevaarlijk afval. De actoren uit deze sector hebben op Europees vlak normen vastgesteld die moeten toegepast worden (EN 15357, 15358, 15400, enz...). De versnipperde banden maken deel uit van de secundaire grondstoffen en worden als zodanig gekenmerkt volgens deze Europese normen.

Waar zijn de normen voor secundaire grondstoffen op gebaseerd en waarom?

Deze normen zorgen voor een terminologie, definities en beschrijvingen die een gemeenschappelijke taal toelaten tussen producenten (schredderaars van banden) en gebruikers van secundaire grondstoffen (cementfabrieken).

⇒ Er zijn verschillende klassen van secundaire grondstoffen volgens hun technische specificaties (thermische capaciteit, hoeveelheden halogenen (zwavel, chloor, broom, fluor), de aanwezigheid van elementen in kleine hoeveelheden (bijvoorbeeld metalen) en van biomassa (bv natuurlijk rubber in de banden!)

⇒ Er zijn ook functionele eigenschappen die bijvoorbeeld de vlotte doorstroming van de te verbranden materialen toelaten op de transportbanden en ook de goede verbrandingssnelheid in de oven. Dit is bijvoorbeeld de bepaling van de grootte van de stukken (verdeling rond het gemiddelde) of het vochtgehalte.

Zijn de Europese normen van de secundaire grondstoffen aangepast aan de shreds uit banden?

De Europese verwerkers van gebruikte banden hebben in 2011 een Technische Commissie opgericht die zich specifiek bezighoudt met materialen uit gebruikte banden (shreds, granulaat, de staaldraad, textiel), onder de welluidende naam CEN / TC366. Deze commissie waakt ervoor dat alle nieuw gepubliceerde normen die de verwerking van banden kunnen beïnvloeden effectief toepasbaar zijn en deze verwerking niet verstoren.

Wanneer de verwerking van banden speciale eigenschappen vereist, dan is het de taak van deze commissie aan eigen normen uit te werken of aanpassingen van bestaande normen op te stellen. De eerste experimentele normen zijn gepubliceerd onder de referentie CEN / TS14243 in juni 2010. De eerste Europese normen worden momenteel afgerond ter publicatie eind 2017.

Dit geldt met name voor de technieken van monstername en monstervoorbereiding voor analyse.

Zijn er concrete voorbeelden van het gebruik van normen voor banden?

Frankrijk en Spanje hebben gebruiken sinds meerdere meerdere jaren de CEN / TS14243-normen voor uitwisseling tussen het beheersorganisme, voorverwerkingsbedrijven en cementbedrijven. Zo werd het mogelijk de productie van shreds zodanig af te stemmen om:

⇒ De goede doorstroming van shreds te garanderen door de kwaliteit van de snede en dit met het oog op een vlotte voeding

⇒ De grootteverdeling van de shreds te verzekeren rond een gemiddelde om de verbranding te optimaliseren

⇒ de biomassa te bepalen om de vrijstelling van niet-fossiele CO2-uitstoot mogelijk te maken

Door te beschikken over referentie-informatie over de verwerking van hun shreds, konden het beheersorganisme, professionele shredderaars en cementfabrikanten de hele verwerkingsketen van gebruikte banden tot alternatieve brandstoffen optimaliseren en zo aanzienlijke verhoging bewerktstelligen van het substitutiegehalte.

Zo werden ook aanzienlijke besparingen gerealiseerd over de gehele waardeketen en kunnen geshredde banden nu reëel beschouwd als alternatieve brandstoffen voor steenkool of petroleumcokes.

De introductie van normen heeft ervoor gezorgd dat methodologische tools werden ontwikkeld om over te schakelen van een logica van de verwijdering van afval naar de logica van een betrouwbare en economisch en ecologisch verantwoorde productie van alternatieve brandstoffen.

#normalisatie #shreds

0 notes