#pertiu

[nayuswifee]

Eu vi que você tá com os pedidos abertos 🤭👉👈

Poderias escrever um fluffy com o Mark?? Pelo amor de Deus, eu aceito qualquer coisa que você tiver para me oferecer referente a este homem 😭

Clima perfeito

avisos: friends to lovers(?), fluffy, markinhos péssimo no basquete kkkkkkj

notas: eu ia esperar uns dias pra postar mas não resisti kk, me diverti mt escrevendo (inclusive☝️, eu me inspirei naquele vídeo que o mark fala "czinnie this is for you" e erra a cestakkkkj), espero q goste @sunshyni !! obs: não sei nd de basquete, espero que eu não tenha escrito nada absurdo😀

Você estava na cama, de pijama ainda, enrolada nas cobertas e o relógio marcava quatro da tarde em ponto.

O sol brilhava no céu mas a temperatura do dia estava baixa o suficiente para precisar de um casaco fora de casa e, bater aquela preguiça de levantar da cama. Claro que o fato de ser um domingo aumentava sua preguiça, mas ainda sim culparia o frio.

Sua concentração se perde do filme quando seu telefone toca e o contato 'maníaco da melancia🍉' aparece.

Pega o celular para atender, sem saber exatamente o que seu melhor amigo estava aprontado essa hora de um domingo.

– E aí gatinha? Tá fazendo alguma coisa? – Você sente as borboletas em seu estômago dançarem, nunca se acostumaria com o apelido.

– Tô de preguiça des de cedo... – Você o responde com a voz meio sonolenta. – Por quê?

– Ah sei lá, faz mó tempão que a gente não sai e pá, queria te ver. – De fato era verdade, os trabalhos da faculdade acumulavam e você tinha muita coisa pra fazer, mas tinha que admitir: seus sentimentos em relação a Mark estão muito confusos ultimamente, tentava o evitar para ver se passava.

– Tá tudo muito corrido, mas hoje eu tô só de bobeira mesmo.

– Peguei a visão, deixa eu adivinhar... Tu não tirou o pijama e tá na cama o dia todo. – Outro fato inegável era o quão bem o Lee te conhecia. – Se arruma, vou passar aí pra gente dar um pulo na praça.

Ele não dá tempo de você responder e desliga, já conhecendo bem o amigo que tinha, trata de se arrumar rápido, a casa dele não era tão longe, então não demoraria.

-

Terminou de se vestir e estava em frente a penteadeira arrumando o cabelo quando escuta a campainha do apartamento tocar.

Deixou a escova em cima do móvel e foi em direção a porta da frente.

Ao abrir, Mark trazia consigo a bola de basquete e um sorriso lindo no rosto, o sorriso dele a deixa completamente boba. Sentiu as bochechas esquentarem e o estômago revirar.

– Fala gatinha. – Ele diz e começa a entrar no apartamento indo em sua direção, Lee deixa a bola no chão e a envolve em um abraço apertado, escondendo o rosto no seu pescoço.

– Oi Mark! – O responde tentando manter o tom de voz firme e rezando para que ele não perceba seu coração batendo mais rápido do que deveria.

– Tá pronta já? A gente tem que ir rápido, daqui a pouco escurece. – Ele diz quando, infelizmente, te solta

– Eu sei, só vou pegar a bolsa. – O deixa na sala e parte rumo ao quarto, pega suas coisas, da uma última olhada no espelho e arruma os fios que insistem em ficar em pé.

– Pertiu! – Ele diz quando vê que você voltou.

Vocês foram caminhando até a praça, que ficava na esquina do seu prédio. Era um lugar muito bonito e espaçoso.

Ele foi em direção às quadras e você apenas acompanhou, Mark segurava a bola de basquete em uma mão só, de um jeito desleixado, como se fizesse isso a muito tempo.

Ao chegar você senta no chão mesmo e o assiste brincar com a bola e driblar o vento.

Precisava que admitir, você amava o assistir, ele tinha aquele jeitinho engraçado e divertido que a derretia.

Mark acerta algumas cestas e se vira pra você.

– Presta atenção que essa é pra você. – Ele diz apontando pra sua direção.

O Lee arregaça as mangas do casaco e corre em direção a cesta quicando a bola. Ele para e arremessa, mas erra muito feio.

– Eu devia agradecer? – Você diz em meio a sorrisos, zoando ele, esse que vira pra você, mostra a língua e susurra 'boba' – Eu ouvi hein.

Você assiste o menino revirar os olhos com um sorriso de canto enquanto busca a bola, ah se ele soubesse o quanto aquele sorriso mexe com você...

– Vem, vou te ensinar a arremessar. – Ele diz enquanto a chama com uma mão, mantendo a bola na outra.

– Eu não confio muito no seu potencial, cara.

– Ah para de graça gatinha, vem logo. – Ele insiste dando pequenos pulinhos.

Você vai meio hesitante em direção ao garoto que parecia muito ansioso.

– Vamo rápido porque eu tô com frio e quero voltar já. – Você fala para ele esfregando os braços por cima do casaco.

Mark chega por trás de você, quase a abraçando por trás, mantendo bola na sua frente.

– O clima tá perfeito, não tenta fugir. – Ele diz próximo de mais do seu ouvido, a fazendo arrepiar.

O Lee ajeita sua posição e fala pra você jogar a bola forte porém mirando no lugar certo. Obviamente, a primeira tentativa foi bastante falha, mesmo que próxima a cesta.

Depois de muitas tentativas, você finalmente acerta e o garoto a abraça te levantando no ar.

– Finalmente, olha que daqui a pouco tu tá melhor que eu. – Ele diz olhando pra você, mantendo-a 'presa' em seus braços.

– Convenhamos que não é tão difícil. – Você o responde, claramente zoando ele de novo.

– Garota... Tu não me desafia. – Ele diz com aquele mesmo sorrizinho de canto.

– Se não o que? – Você fala o desafiando de fato.

Mark desce uma mão para sua cintura, possa a outra na sua nuca e em um ato muito inesperado por você, cola seus lábios em um beijo que transbordava desejo.

Você estava em choque mas não deixou de retribuir, suas mãos vão pra nuca do Lee, não querendo o deixar ir.

Suas línguas dançavam sincronizadas, como se fizessem isso a muito tempo.

Mark não é bobo, ele te conhecia e te amava na mesma intensidade, queria fazer você dele a muito tempo. Talvez ele tenha se apaixonado primeiro, mas não ia admitir isso assim fácil.

Ele termina o beijo com uma mordidinha no seu lábio inferior, deixando aquele gostinho de 'quero mais'.

– Se não eu nunca mais faço isso de novo. – Ele fala em um quase sussurro enquanto sorri.

Sentia como se estivesse em uma montanha russa, o coração acelerado e o estômago revirando.

Sentia-se nas nuvens, o clima estava de fato, perfeito.

[claudiocmoliveira]

Um nova jornada, novos desafios e um lugar totalmente novo, é o que nos espera, mas temos uma certeza, que o amor e o carinho desses que ficam, é pra sempre! Obrigado por tudo, família e amigos! Amo muito vcs e espero vcs em breve pra curtir um pouquinho de frio juntinho. Hora de partir! ✈️❤️ #pertiu #partida #leaving #flying #newjourney #novajornada #muchlove #mtoamor #newadventure #familia #family #friends #amigos #ohanna #prasempre #thanks #amovcs #❤️ (at GRU Airport - Aeroporto Internacional de São Paulo) https://www.instagram.com/p/BtCUpQsF6kn/?utm_source=ig_tumblr_share&igshid=tkfcgp4psbgh

[caoscitados]

não é culpa sua

te culpei por todos os meus fracassos cotidianos

queria ter alguém para descarregar meu fardo, quando no fundo sei o real culpado.

quem me pertiu afogar em bebidas e no cigarro, quem me resultou em noites mal dormidas, eu me sabotei.

sim amor, sinto sua falta.

mas isso não é sobre você, teu corpo era um dos meus vícios,

você foi uma da coisas com que preenchia meu vazio.

se um dia te jurei amor, me perdoe.

eu não amo nem a mim mesmo.

[gunbatimisarhosu]

Sanatın İyileştirici Gücünü Hatırlatan Bir Film 'Nise: Delice Bir Tutku'

1950'li yıllarda Brezilya sanat çevreleri tabiri caizse bir mucizeye tanıklık eder. Birçok sanat müzesinde, adı sanı hiç duyulmamış ressamların eserleri görücüye çıkar. Hayranlık uyandıran ve derin anlamlar çağrıştıran bu resimleri kimlerin yaptığı sorgulanır. Hangi eğitimlerden geçtikleri, kimleri örnek aldıkları, şimdiye kadar nerelerde oldukları merak edilir. Sanat eleştirmenlerine göre bu çalışmalar Brezilya için bir rönesansı işaret ediyordu. Daha önce ne böyle bir çalışma rüzgârı görülmüştü ne de resimle ilgilenen insanların bu kadar heyecanlandığı. Ortaya bir anda çıkıveren bu eserler birbirlerinden kopuk gibi görünüyordu ancak bu kopukluk aynı zamanda bir bütünü de tamamlıyor gibiydi.

Hiçbir ressamın ardında bir kuruluş, dernek, patron ya da üstat niteliğinde biri yoktu. Hepsi de şehrin dışındaki "meşhur" akıl hastanesinden çıkmıştı. Bu hastaların kimi şizofren teşhisiyle kimi de fakirlikten, delilikten, terk edilmişlikten mustarip tedavi görüyorlardı. Tedavi ama ne tedavi... Hastanedeki psikiyatristlerin neredeyse tamamı bu hastaların tedavisinde terapinin de ilacın da bir işe yaramayacağını düşünüyorlardı. Bunların yerine lobotomi denilen tedavi yönteminin derhâl uygulamaya konmasından yana bir tavır koymuşlar, birbirlerine bu yöntem hakkında sunumlar yapmışlardı.

Bir beyin cerrahisi işlemi olan lobotomi (lobos: lob - tome: kesmek) "beyindeki ön lobların uçlarındaki prefrontal korteks bağlantıların kesilmesi" şeklinde uygulanıyormuş. 20. yüzyılın başında Kuzey Amerika'da uygulanmaya başlanan bu yöntem tahmin edileceği üzere evvela Güney Amerika'da kendine “test edilecek” çok beden bulmuş. Yöntemi bulduğu söylenen isimlerin sayısı oldukça fazla: Friederich Golz, Gottlieb Burkhardt, John Fulton...

Bu üç isim de köpeklerde, şempanzelerde ve şizofren hastalarda lobotomi yöntemiyle netice almaya çalışmışlar. Portekizli beyin cerrahı Almeida Lima ise lobotominin yanında hastaların beynine alkol enjekte ederek beyin dokusunu öldürmeyi denemiş. Üstelik bu fikir kendisine John Fulton'ın bir dersini dinleyen Nobel ödüllü meslektaşı Egas Moniz tarafından verilmiş. Moniz'in tekniğini geliştirerek dünyadaki ilk prefrontal lobotomiye imza atan isimler Dr. Walter Freeman ve Dr. James Watts olmuş. Freeman, zamanın tıpta en sık kullanılan araçlarından biri olan buz kıracağını hastaların göz yuvalarından sokarak uygulamış lobotomiyi. Bunu yaparken anesteziye hiç başvurmamış. 4000’e yakın lobotomi gerçekleştirmiş ve hastaların birçoğu ölmüş.

Kuzey Amerika dışındaysa İsveç'te 1944-1966 yılları arasında 5000'e yakın lobotomi uygulaması yapılmış. Lobotomi kurbanları arasında 20. yüzyılın önemli İsveçli ressamlarından Sigrid Hjerten, Oscar ödüllü aktör Warner Baxter gibi ünlüler de bulunuyor. Hatta John F. Kennedy'nin kardeşi Rosemary’e de “akıl hastası gibi davrandığı” ve “aileye yakışmadığı” gerekçesiyle lobotomi uygulanmış. Rosemary tedaviden sonraki ömrünü bakıma muhtaç bir şekilde geçirmek zorunda kalmış. Uygulamanın oluşturduğu etkiler, Ken Kesey'in romanı Guguk Kuşu’nun 1975'te aktarıldığı sinema filminde de tüm açıklığıyla ve acımasızlığıyla görülebiliyor.

Resim mucizesinin mimarı

Brezilya'da yaşanan bu 'resim mucizesi'nin mimarı ise 1905’te Maceio’da doğup 1999’da Rio de Janeiro’da ölen bir psikiyatrist Nise da Silveira. Hayatına dair 1988'de yayınlanan ve yönetmeni Leon Hirszman olan Imagens do Inconsciente adlı bir belgesel bulunuyor. Nise, Bahia Tıp Fakültesi'nde eğitim görürken analitik psikolojinin kurucusu Carl Gustav Jung'un da öğrencisi olmuş. Akıl hastanesindeki görevinde Jung'un çeviri kitaplarını okumuş, okuduklarını elinden geldiğince ve elbette hastane yönetiminin türlü itirazlarına rağmen uygulamaya çalışmış. İşin lobotomi yüzünden bir felakete sürükleneceğini, diğer meslektaşlarının acımasızlıklarını ve umursamazlıklarını iyice görünce, tedavi görenlerin hayatlarını kısmen de olsa değiştirebilecek bir girişir. Tabii zar zor izin alarak.

Nise: O Corão da Loucura (Nise: Delice Bir Tutku) filmi Nise da Silveira’nın zorlu koşullarda yürüttüğü bu çalışmayı ekranlara taşıyor. Kendisine bakımsızlıktan çürümüş, avluya açılabilen bir oda verilir, iki de hemşire. Derken güzel sanatlar mezunu bir gönüllünün de yardımıyla odaya resim araçları getirilir. Daha sonra bu araçların yanına heykel için de gerekli malzemeler eklenir. Hemşireler zaman zaman tedavi görenlere şiddetli tepkiler gösterdiğinde Nise’in yaptığı uyarı, filmin esas mesajına dair büyük önem taşıyor: "Siz sadece onların ağızlarından çıkan kelimeleri not edin ve nelerle meşgul olmak istediklerini görmeye çalışın."

Bu sözleri, şüphesiz üstat dediği Jung'un "Ben, başıma gelenlerden ibaret değilim. Ben, olmak istediğim kişiyim" cümlesini hatırlatıyor. Nise, aynı zamanda tedavi görenlere "hasta" olarak seslenilmemesi gerektiğini de söylüyor hemşirelere: "Burayı bir dükkân olarak görün, onlar da müşteri."

Buradaki müşteri kelimesini yaşadığımız zamanların hastane-müşteri ilişkisi olarak görmemek gerekiyor elbette. Nise için müşteri; talep eden, talip olan. Doktorlar ise onları memnun etmekle yükümlü kimseler. Acı çektiren ya da türlü testler için onları kullanan kimseler değil. Müşteriler elbet bir gün bir şey isteyecek (resim çizmek, heykel yapmak, dikiş dikmek, dans etmek) ve dükkânın görevlileri de onlara istedikleri şey neyse onu verecek.

Tedavi görenlerin büyük bir kısmı resim yaparak, boyalarla vakit geçirerek hem geçmişlerine dönme hem de iyileşme anlamında çok büyük gelişme gösteriyorlar. Mesela Carlos. Onun durumu için "Carlos, hastaneye ilk yatırıldığında odasındaki aynaya yansıyan güneş ışığında Tanrı'yı gördüğünü söylemiş. Gördüğü şeyi herkesin görmesini istemiş. Çoğu doğu dininde altın çiçeğinin Tanrı'nın varlığını simgelediğini bilir misin?" sözleriyle dikkat çekiyor Nise. Elbette ilham kaynağı, üstadı: "Jung'un dediğine göre ruhta dairesel figürler hâlinde görülen yeniden düzenlemede, kendi kendini iyileştirme potansiyeli varmış. Yani onun yeniden düzenleme çabasının, mistik yönü aracılığıyla gerçekleştiği sonucuna varabiliriz." sözleri.

En büyük engel umutsuzluk

Resimle kendini bulmaya çalışanlardan biri de Fernando. Onun çizdiği resimlerin her birinde birer eşya görüyoruz. Son yaptığı resimlerde ise tüm bu eşyalar düzenli bir şekilde yer alıyor. Nise durumu şöyle açıklıyor: "Dağınık nesnelerle dolu şu oda çizimine bak. Boş bir oda çiziyor. Duvarlar, zemin... Nesneleri teker teker ekliyor. Kitaplar, akvaryum... En sonunda da tüm nesneleri düzenli bir şekilde birlikte boyuyor. Bence kendi yerini buluyor."

Roberto Berliner'in yönettiği filmde Nise'i harikulade bir performansla Gloria Pires oynuyor. Özellikle Jung'la mektuplaştığı sahneler ve tedavi görenlere yaklaşımı insanı derinden etkiliyor. Tedavi görenlerin rollerini üstlenen Simone Mazzer, Julio Adriao, Fabrício Boliveira, Claudio Jaborandy yine takdire şayan oyunculuk yeteneklerini gösteriyorlar. Bu oyuncuların üstlendiği rollerin isim sahiplerini hatırlamak, resimlere ulaşmak isteyenler için kolaylaştırıcı olabilir: Adelina Gomes, Carlos Pertius, Fernando Diniz, Emygdio de Barros.

Nise: O Corão da Loucura (Nise: Delice Bir Tutku) karşımızdaki insanı dinlemenin ve bu dinleme çabası esnasında yaşanan her şeyin ne kadar kıymetli olduğunu unutulmaz bir biçimde gösteriyor. İçinde bulunduğumuz yer, yaşadığımız zaman ne olursa olsun umutsuzluğun iyiye ve iyileşmeye dair en büyük engel olduğunu anlatıyor. Film adeta Jung'un Ulysses ve Picasso Üzerine Denemeler kitabındaki şu sözüne şerh düşüyor: "Bir dünyanın yok olduğu yerde yenisi yaratılır."

Yağız Gönüler

[snitnation]

Ovid on Actaeon (and himself)

cur aliquid vidi? cur noxia lumina feci? cur imprudenti cognita culpa mihi? inscius Actaeon vidit sine veste Dianam: praeda fuit canibus non minus ille suis. anything? Why are my eyes guilty? knowledge of a fault to me, why the occasion of an unwise? without knowing if he beheld Diana Actaeon when he became the prey of the dogs, none the less he. per nemus ignotum non certis passibus errans pervenit in lucum: sic illum fata ferebant. Actaeon, wandering through the unknown woods, into the grove of less than certain, so fate would have it. Conclusion. The poet’s words, to which the critics have not paid sufficient attention, seem clear. The two «crimes» which destroyed Ovid were the fact that he had written an immoral poem, ("Ars Amatoria") and the fact that he had unwittingly violated the mysteries, by wandering into a sacred place. Ovid makes a pun based on the fact that error means both «going astray», «wandering» and «mistake». 3 «Not ... wittingly»: cf. Wheeler, op. cit., page XXI. He means that he went astray and wandered into a sacred place by mistake. Ovid states that it was for these two reasons that Augustus had banished him. Ovid indicates that he had unwittingly violated the mysteries by alluding to his crime through his pun 4 on the word silenda («mysteries»), his comparing himself with Actaeon 5, who had «wandered» into a sacred grove, and his mention of the founder of the Eleusinian mysteries, Numa and Pythagoras. By violating the mysteries, Ovid had committed a crime against the state. Hence he calls himself a publicus ... reus, i.e. a «state criminal». Like Clodius 6, he had committed an act of sacrilege. Clodius had been brought to trial and acquitted. Ovid, however, had to suffer banishment as a punishment for his crime. Nevertheless, he insists that he had sinned unwittingly. Of course, Ovid’s «sin» («peccatum»: Wheeler, op. cit., page XXI) was unwittingly committed, just like Actaeon’s 7: this is why he underlines (Wheeler, op. cit., page XXII) that «the sin did not involve others, but had ruined the poet alone». In other words: the «Vergleich mit Aktäon» makes sense only if it indicates that the sin committed by Actaeon and Ovid consisted in their having involuntarily witnessed secret rites from which strangers like them were excluded. In the case of Ovid, the rites he witnessed can only have been a «mystery» like the one violated by Clodius. 3 «Not ... wittingly»: cf. Wheeler, op. cit. [Introduction to his Loeb edition of the Tristia (London 1965)], page XX 4 For similar puns cf. my Studies in the Text of Pro-pertius, Athens 2002, pages 81 and 114. 5 This comparison is crucial, yet has been mis-interpreted. Ovid’s «Andeutung» consisting in the parallel between himself and Actaeon cannot possibly indicate that he was «Mitwisser eines Vergehens einer hochgestellten Persönlichkeit», as we read in RE, art. cit., 1916, 65 ff. Actaeon had nothing to do with «hochgestellt» personages. For other hypotheses not resting on the evidence of Ovid’s own words cf. Wheeler, op. cit., page XXIV, note 1. Wheeler himself, strangely enough, does not even mention the «Vergleich mit Aktäon» (RE, loc. cit.). 6 Plutarch states that Clodius was put on trial by the people for sacrilege after he had violated the rites of the goddess. Similarly, Ovid says (Tr. I, 1, 24) that he became a «public criminal» (publicus ... reus) because of his actions. The secret rites of the mysteries were being conducted by women in Caesar’s house when they were violated by Clodius. Plutarch tells us that Clodius managed to enter the house disguised as a woman: cf. Plutarch, Caesar. 7 For the fact that Actaeon had disturbed Diana (= Artemis) in a «ritual bath» cf. Robert Graves, X e Greek Myths, Middlesex, England 1972, vol. I, page 85. Ovid states that Egeria disturbed the sacred rites (sacra) of Diana, which were being celebrated in the forest of the Arician grove: cf. Met. 15, 489. Callimachus stresses at Hymn 5, 100 ff . that any person who looks at a god when the god does not wish it will be punished severely. Thus Actaeon was killed and Teiresias was blinded. Actaeon was torn to pieces by his hounds in the valley of Gargaphie, which was sacred (sacra, Met. 3, 156) to the goddess Diana. Similarly the Arician grove was sacred to Diana: cf. Virgil, Aen. 7, 778 templo Triviae lucisque sacratis. - "Crime and Punishment in Ovid's Tristia," Heather White, https://ojs.ehu.eus/index.php/Veleia/article/viewFile/3276/2902

[galax-garota-vazia]

Mais uma vez ele pertiu e dessa vez ele se foi eu n pude fazer ND era a decisão dele eu queria muito falar para não ir mais quem sou eu ele tomou essa decisão e vou respeitar mesmo q eu queria me derramar em lágrimas

[juliagraski]

Nunca tive vontade de ir embora,mas você me pertiu em fazer isso💔

[mickaellyt]

Ela fechou os olhos e pediu baixinho que os ventos contrários soprassem a favor! você não sabe mas a muito tempo ela havia se fechado e pode acreditar nenhum sentimento por menor que seja havia ousado arrebentar suas correntes, ela guardava seu coração a 7 chaves, ninguém sequer sabia que ela o tinha, ela escondia bem, usava uma armadura de aço quase impenetrável, e jurou para si mesma que qualquer tentativa de acesso seria negada, mas por ironia do destino você apareceu, disposto a romper as barreiras, com poucas palavras arrebentou as correntes e sem muito esforço entrou pela porta da frente em sua fortaleza, sua armadura de aço foi quebrada por um simples sorriso, e agora a dama de ferro era só uma menina indefesa, ela tinha o dom de afogentar qualquer um que tentasse se aproximar, mas despiu sua alma pra você, ninguém ousara tocar seu corpo, mas ela permitiu que você tocasse seus sentimentos, nao pertiu que ninguém a observasse ainda que de longe, mas pertiu que você a olhasse nos olhos, ela nunca quis a companhia de alguém, mas deu-lhe a mão e quis caminhar lado a lado com você, ela ainda tem medo, mas pede a Deus todos os dias pra que seja você, ela acredita que o universo conspira e pede pra que só dessa vez conspire a seu favor, e talvez você se pergunte “porque eu” porque você enxergou seu jardim enquanto todos pichavam seus muros, porque você quis tocar-lhe a alma ao invés de tocar seu corpo, por que você não tentou roubar seu coração, mas se dedicou para merecê-lo, porque você criou um novo parágrafo onde ela mesma havia posto um ponto final… Ela apenas pede pra que no lugar do era uma vez você escreva é dessa vez… Társila Wanderley

[xclaudio]

Pertiu ...

[maykonbodybuilding]

#pertiu #Dormentes

[brunavolpi]

#pertiu #samba #paulinoneves

[magnorodrigo-blog]

Bora trabalhar... #pertiu (em Manaus Plaza Shopping)

[vemcaralho]

Boom diiaa <3

[xtayna]

#pertiu #camocim