#opvoeren

[vriendenboekjes]

ik vind tv/film musicals sowieso een slecht idee. de charme van musicals vind ik juist dat je kan zien hoe de sets worden verbouwd/het verhaal vertellen dóór het veranderen van décor en het kunnen zien van het werk dat in de productie gaat. ik vind het saai wanneer er wordt gedaan alsof er geen constructie is, terwijl ze wel flirten met meta grapjes/subtiel benoemen van de aanwezigheid van publiek. Een film verbeeldt vaak een op zichzelf staande wereld, maar een musical staat hier vaak mee in conflict al is het maar om het gezang/een verteller. en in animatie is dit nog makkelijker te overbruggen omdat de personages toch overduidelijk geen levens mens zijn

[devosopmaandag]

De vrouw die voorgoed bij mij inwoont

Men zegt dat iedereen een innerlijke leeftijd kent die niets te maken heeft met het aantal geleefde jaren. Misschien is het zo dat die innerlijke leeftijd een soort ideaal moment is geweest, waarin lichaam, geest en omstandigheden 'optimaal' waren. Die ervaring is zo vormend geweest dat deze als een gids wordt in de jaren erna. Maar wat vooral gebeurt, is dat dat als 'concept' wordt omarmd. Het ontstaan ervan kan een volkomen innerlijk proces zijn. Het hoeft ook niet te betekenen dat die periode alleen maar positief is geweest. Zo'n innerlijke leeftijd is misschien wel de harde substantie van het zelf. Een mens kan nu eenmaal niet leven met een zelf dat alleen maar vluchtig is, dat nooit vorm aanneemt. Ondertussen worden in de wetenschap en de filosofie wel vastgesteld dat het Zelf en het Bewustzijn uiterst wankele begrippen zijn. Bewustzijn zou een narratief zijn, een gemaakt verhaal. Dan maar, en die innerlijke leeftijd mag dan een construct zijn, hij kan ook voor iemand zeer betekenisvol zijn.

Onlangs vond ik deze foto terug van mijzelf. Het is misschien begin jaren '90. Ik kijk met een zeker ongeloof naar die jonge vrouw, die daar zo elegant op een houten trapje in de warmte van de zon zit te lezen. Het licht is fel, ze draagt een zonnebril. Het is warm. Blote benen, elegante schoenen met een strikje, een beetje 18e-eeuws model. Het zijn misschien wel de mooiste schoenen die ze ooit bezat. Ik herken het omslag van het boek dat zij leest. Ik heb geen enkele herinnering aan de inhoud van 'Leone Leoni' van George Sand. Oh, wat is ze daar ver verwijderd van de puber, de jonge adolescent. Hoe lang had het wel niet geduurd voor ze vrouw werd. Ik kijk naar mezelf als een vroege Cindy Sherman, die van zichzelf een rebel, een tut, een feeks, een dom wicht en een vamp maakte. Zoveel 'zelven' opvoeren duidt natuurlijk op een krachtig innerlijk. Ik kijk naar haar, en weet niet zeker wie zij daar is. En natuurlijk was er ook nog de fotograaf.

Mijn innerlijke leeftijd ligt een jaar of vijf later. Ik woon dan voor het eerst van mijn leven alleen. Ik ben eenzaam, en sterk tegelijk. Ik ben opnieuw die jonge vrouw met haar achttiende-eeuwse schoentjes, maar dan leest ze een boek dat haar past als een handschoen, dat haar dingen uitlegt over het leven, over haarzelf, dingen die ze altijd al had willen weten, zonder dat ze dat wist, en die ze vanaf dan in haar leven besluit te gebruiken. Die bijna dertig jaar jongere vrouw woont nu voorgoed bij mij in.

.

[rtvideaal]

Theatervoorstelling 'Minoes' in BIC Lochem

Het voormalige kerkje van het BIC aan de Noorderwal in Lochem was afgelopen weekend omgebouwd tot een heus theatertje. Bijna dertig leerlingen van Dansstudio PopUp mochten hier hun theatervoorstelling “Minoes” opvoeren. Twee theatergroepen lieten onder leiding van juf Sandra Boogert hun toneelkunsten zien en de ‘Sing and Dance’ groep van juf Sanne Brandt vulde het theaterstuk aan met zang en…

[techvandaag]

Software-update moet opvoeren QMWheel V20-fatbike lastiger maken

Een software-update in een winkel moet het klanten met een QMWheel V20-fatbike lastiger maken die op te voeren. Ook gaan winkels de motor vervangen, als de motor te veel vermogen heeft voor een e-bike. http://dlvr.it/TCkLCx

[fransopdefiets]

11-8 Ådalsvollen

Gisteren vergat ik nog iets te beschrijven in het verslag. Toen ik aan het eind van de middag nog zo’n 20 kilometer te gaan had, zat ik in een fantastisch steile afdaling over mooi glad asfalt. Opeens verscheen er aan mijn rechterhand een pelgrimsherberg, dat was natuurlijk een godsgeschenk voor deze uitgeputte fietser. Maar ik miste de tegenwoordigheid van geest om meteen de remmen in te knijpen en voordat ik me goed en wel realiseerde wat ik zag, was ik al weer een paar honderd meter verder en tientallen meters lager. Toen schoot door me heen, ik ga echt niet terug klimmen naar die herberg, ik ga gewoon door naar de camping.

Enfin, ik deed gisteren boodschappen precies voordat de regen begon en het werd uiteraard gemaksvoer, gevulde pasta met een salade en yoghurt met bessen toe. ‘s Avonds belde ik met Mayke, die met haar zoon op vakantie is in Hamburg en puzzelde ik op het weer en de bestemming morgen. Het wordt in de loop van de ochtend droog, ik ga eerst naar Stiklestad, het centrum van de Olavsverering en dan door naar Ådalsvollen, waar ik een bed met maaltijden gereserveerd heb in de pelgrimslodge. Dat is iets van 40 kilometer (niet volgens de app, maar volgens de echte kaart).

Deze ochtend regent het in korte buitjes vlak achter elkaar, maar er staat een stevige westenwind, dus ik heb de regen in de rug. Ik ben in een klein uurtje in het pelgrimscentrum van Stikelstad. Dat is een echte pilgrimstrap met souvenirwinkel, een tentoonstelling met uitsluitend Noorse toelichting en een gigantisch amfitheater, waar ze een mirakelspel omtrent Olav opvoeren.

En niet te vergeten is er de kerk, die zo gebouwd is dat het altaar exact op de plek staat waar Olav in de strijd het leven liet. Maar niks ten nadele van het pelgrimscentrum, want ze hebben gratis koffie en ze verkopen er ook pelgrimspassen. Daarmee kun je stempels halen in alle kerken langs de route, maar belangrijker nog, je ondersteunt ook het werk van alle vrijwilligers die de route onderhouden. Dus ik schaf me een pas aan en hup ermee naar de kerk, me niet realiserend dat het zondag is. Ik trek de eerste de beste deur open en sta in een soort kantoortje, er hangt een jas aan de kapstok, er staat een paar sneakers maast het bureau en achter een tweede deur hoor ik een galmende stem. Oei denk ik, de dienst is bezig en ik sta in de sacristie, ik zoek nog even naar de stempel, maar zie niks. Ik sluip weer naar bulten en vind de hoofdingang. In het voorportaal is een balie en daarachter vind ik de stempel. Mooi, die is binnen.

Als ik weer opstap is het gelukkig droog, want het pad gaat dwars door de modderige weilanden de heuvel op. Nou dat wordt weer een dagje worstelen, mopper ik terwijl ik mijn fiets door het karrespoor omhoog duw, maar uiteindelijk valt dat mee. De weg verandert al snel in asfalt, de eerste 25-30 km gaat de weg behoorlijk op en neer, maar alles is te fietsen, al gaat het vaak maar stapvoets. Als ik op 200 meter ben, kom ik op een lange weg door een kloof, die heel geleidelijk stijgt en haast ongemerkt gaan we door naar de 300. Dat is nog eens fijn fietsen, wind in de rug, een ruisende rivier en klaterende watervallen aan twee kanten.

Zo’n 15 km voor de grens met Zweden vind ik de lodge. Ik word er heel hartelijk ontvangen en vermoedelijk ben ik de enige gast, want er zijn nog geen andere boekingen ontvangen. Dat zou wel fijn zijn, want de lodge bestaat uit één grote ruimte met meerdere bedden, een eettafel en een zithoek.

Gefietste afstand: 48 km

Gefietste tijd: 4,5 uur

[tacticalsmm]

Werving van makelaars op sociale media

Als u wilt dat uw makelaardij slaagt, moet u de beste makelaars in uw bedrijf werven.  Het punt is dat andere makelaars waarschijnlijk dezelfde mensen willen aannemen;  dus je moet je inspanningen opvoeren als je wilt opvallen.

[ilovetheater-nl]

Ontdek Firebird Vocals: Jouw Podium, Jouw Stem!

Wat is Firebird Vocals? Firebird Vocals is dé Vocal Group uit Arnhem waar passie voor zingen en theater samenkomen. Wij bieden ensemble zang in een theatrale setting van topkwaliteit. Gedurende een jaar werken we intensief met onze deelnemers aan een spectaculaire voorstelling, die we eind november 2025 opvoeren in Theater De Leeuw in Arnhem. Onze repetities vinden plaats op donderdagavond van…

[gpfansnl]

Het gaat weer een enerverende race worden morgen 👀

[keynewssuriname]

Minowc gaat controle opvoeren bij schoolbussen: "Ouders of verzorgers mogen niet met de bus meereizen"

Minowc gaat controle opvoeren bij schoolbussen: "Ouders of verzorgers mogen niet met de bus meereizen" In een verklaring stelt het ministerie van Onderwijs, Wetenschappen en Cultuur duidelijk dat de controle op de schoolbussen opgevoerd zal worden.... lees meer op: Read the full article

[dagenvanonrust]

Einzelgängers deel 2: Een ander soort liefde: Hoofdstuk 14

‘Oke,’ zegt Luna, ‘dus in deze scène komt een man genaamd Wannes thuis - hij is een zakenman die net terug is uit Duitsland. Zijn vrouw Sas - dat ben ik dan - heeft net zijn favoriete maaltijd klaargemaakt. Maar Wannes lijkt helemaal niet blij te zijn dat hij weer thuis is, hij lijkt zelfs ongelukkig. Dus ze zitten zwijgend aan tafel te eten, en dan begint het.’ 

Na het scheerincident was Luna weer klaarwakker en ze stelde voor om voor het slapengaan nog even de tekst van haar toneelstuk “Een ander soort liefde”, dat ze binnenkort zou opvoeren, in te oefenen. Ze staat aan het voeteinde van het bed en kijkt me aan met haar kinderlijke vrolijkheid waar ik zo van hou. ‘Goed, klaar?’

Ik knik enthousiast en Luna legt haar handen in haar heupen, schraapt haar keel, staart even naar de vloer, zucht luid, heft haar hoofd, strekt haar rug en begint aan de scène. Ze heeft een gepijnigd gezicht en ijsbeert langzaam door de kamer. 

‘Ik weet niet waarom ik het nog doe, Wannes,’ zegt ze bijna fluisterend. ‘Dag in dag uit doe ik wat een huisvrouw hoort te doen, elke dag opnieuw. Al m’n hele leven doe ik m’n uiterste best, en waarom? Wat haal ík er uit?’

Luna staat stil en kijkt me recht in de ogen met een blik die droefenis en boosheid uitstraalt. Ze begint nu luider te praten.

‘Heb je er ooit bij stilgestaan hoe dit leven voor míj moet zijn? Jij hebt je zakenreisjes, je voetbalwedstrijden in het weekend en je vrienden en je café, maar wat heb ik? Wat heb ik behalve deze… al deze stomme dingen?’ Luna’s ogen beginnen waterig te worden. ‘Porselein en een breedbeeld-tv, de nieuwste staafmixer en een twee meter hoge koelkast, en tapijten, overal van die stomme, oerlelijke tapijten!’

Tranen glijden langzaam over Luna’s wangen en bijna vergeet ik dat ze geen huisvrouw van middelbare leeftijd is, maar een meisje dat een toneelscène aan het spelen is.

Nu gaat ze op de rand van het bed zitten en begraaft haar gezicht in haar handen. ‘Ik voel me zo gevangen,’ snikt ze luid, ‘gevangen tussen deze muren die iedere dag dichter op me af lijken te komen en me dreigen te verstikken maar waartussen ik me tegelijkertijd zo ontzettend verloren voel. Ik wil het niet meer, Wannes, ik kan het niet meer, ik ben leeg. Helemaal...leeg…’ 

Na enkele seconden stilte staat Luna recht en maakt een klein sprongetje. ‘O deze ging wel lekker vond ik zelf, of misschien was het een beetje té? Ben, zeg nou wat, wat vond je?’

‘Luna…dat was fantastisch!’ zeg ik diep onder de indruk, en ik applaudisseer. ‘Echt waar, gewoonweg oscarwaardig.'

‘Dank je, dankje,’ zegt ze, en ze maakt een diepe buiging terwijl ik nog eens in mijn handen klap. 

Luna gaat weer op bed zitten. ‘Goed, wat zullen we nu gaan doen?’ 

Ik kijk op mijn telefoon en zie dat het inmiddels al ver na middernacht is. Het gebeurt wel vaker dat ik nog tot diep in de nacht wakker ben, maar ik heb nog maar zelden een dag meegemaakt waarin ik zoveel verschillende emoties gevoeld heb en besef nu pas hoe vermoeid  ik eigenlijk wel ben. Ik wrijf in mijn ogen. ‘Wat dacht je van slapen?’

Luna doet haar mond open en even lijkt het alsof ze wilt protesteren, maar dan zegt ze: ‘Mij goed, kan ik eindelijk lekker dicht tegen je aan liggen.’

[mrfrmarket]

Powered Agriculture Machinery &Equipment Market Technologies 2023, Groei van de industrie, Grootte, Regio’s, Eisen, Top Player Analysis en Future Outlook 2030

Inzichten in marktonderzoek voor aangedreven landbouwapparatuur

Volgens de MRFR-analyse zal de wereldwijde markt voor aangedreven landbouwmachines naar verwachting een CAGR van ~ 5% registreren van 2022 tot 2030 en een waarde hebben van meer dan USD 115 miljard in 2027.

Aangedreven landbouwapparatuur verwijst naar een reeks machines en apparatuur die wordt gebruikt in landbouwactiviteiten en wordt aangedreven door een motor of motor. Dit kunnen tractoren, oogstmachines, ploegen en andere soorten apparatuur zijn die worden gebruikt om gewassen te planten, te cultiveren en te oogsten. Aangedreven landbouwapparatuur kan helpen om de efficiëntie en productiviteit in de landbouw te verbeteren, en het is een belangrijk onderdeel van moderne landbouwpraktijken.

De COVID-19-pandemie kan verschillende gevolgen hebben gehad voor de aangedreven landbouwmachinesindustrie. De vraag naar landbouwproducten kan zijn toegenomen omdat mensen over de hele wereld voedsel en andere benodigdheden insloegen als reactie op de pandemie. Dit kan mogelijk leiden tot een toename van de vraag naar aangedreven landbouwmachines, omdat boeren mogelijk de productie moesten opvoeren om aan deze vraag te voldoen.

[creatievegert]

Making men (Dunia Dance Theatre) Kijkbezoek: dans

Ik neem plaats in de Centrale (Gent), om de dansvoorstelling te bekijken. Een professor Afrikaanse cultuur introduceert het geheel. Ze legt vooraf uit wat de betekenis van de dans is, en welke plaats dit in de Afrikaanse en Europese cultuur heeft. Dit deel duurt zo'n 15 minuten, en is naar mijn aanvoelen veel te lang. Bij de start van een voorstelling heb ik graag dat mijn aandacht getrokken wordt. Een theoretische uiteenzetting over de plaats in beide culturen doet dat niet meteen.

De eigenlijke opvoering wordt verder voorafgegaan door een kortfilm waarin dezelfde dansers, dezelfde dans opvoeren in de Zimbabwaanse savanne. We krijgen daarna exact dezelfde dans te zien in het echt, wat veel meer impact heeft dan de film. Voor mij was de film dan ook geen meerwaarde om nog te tonen voor de eigenlijke opvoering.

Na deze intro gaat de opvoering van start. Die wel helemaal de verwachtingen weet in te lossen. Het licht gaat uit. Op een donker podium, komen 4 zwarte mannen het toneel op. De Afrikaanse beats zwepen het publiek op. Ze dansen dicht bij elkaar, en bewegen zich haast als één geheel voort. Als een school vissen, dansen ze als één geheel over he podium.

Een scene die bijbleef is die waarbij ze elkaars kleren uittrekken, en dan met poeder beklad worden. Het witte poeder gaf een mooi contrast in de donkere zaal, en op hun donkere lichamen.

De Afrikaanse beats worden afgewisseld met Westerse klassieke muziek. Zelf wisselen ze Afrikaanse en moderne dans af. Beiden op een zeer hoog niveau. De manier waarop die twee werelden verweven worden vind ik fascinerend. Ze doorbreken daarmee toch een aantal barrières voor mij, en dit op een indrukwekkende manier.

Door middel van hun dans onderzoeken ze de betekenis van mannelijkheid. De choreografie is erg atletisch en ritmisch, maar bevat ook een zekere zachtheid en gevoeligheid. De stereotype mannelijkheid wordt hierbij in vraag gesteld. Is er ruimte voor die zachte kant in onze maatschappij?

De manier waarop ze werkelijk alles uit hun lichamen halen was daarbij impressionant. Individueel, maar ook bij het samenspel gingen ze tot op de limiet. Dit paste voor mij bij de zoektocht die ze doorliepen. Als je zoekt naar wie je bent, kom je je grens wel eens tegen.

Als ik naar mezelf kijk, kan ik best relateren met het thema. Het is niet dat het verboden was om emoties te tonen bij mij thuis, maar het bespreken heb ik pas echt in het gezin van mijn eerste vriendin leren kennen. Ik herinner me nog dat ik dat heel spannend vond als ze daar openlijk over vertelden, en daarover aan mij vragen stelden. Voor mij was dat een openbaring.

Ik lees op hun website dat ze hun ware zelf willen ontdekken in de dans. Naar mijn aanvoelen mochten ze daarbij nog meer één voor één loskomen van de gezamenlijke choreografie. Ieder heeft zijn eigen stijl, maar de bewegingen zijn toch steeds op elkaar afgestemd. Ze dansten als het ware steeds als één geheel. Waardoor het leek alsof ze allemaal dezelfde zoektocht doormaakten. De echte zoektocht naar hun eigenheid miste ik daardoor wel wat.

[peecee-columns]

Lerarentekort eigen schuld?

‘Dat scholen minder hoge eisen stellen aan de persoon die voor de klas staat, is inherent aan deze tijd van arbeidskrapte. Je hoeft geen cv te sturen, een belletje is genoeg voor een gesprek. Bevalt dat ook maar enigszins, dan ben je aangenomen. De Pabo is niet zaligmakend meer en dat juich ik toe. Goede ouders kunnen vaak goede leerkrachten zijn. Mensen zonder kinderen, maar met gezond verstand, empathisch vermogen en overtuigingskracht komen ook heel ver…’ Het zijn een aantal verbazingwekkende woorden die AD-columnist Dennis Captein onlangs schreef over het gemak waarmee het lerarentekort, volgens hem, zou kunnen worden opgelost.

Columnisten hebben doorgaans de vrijheid om te schrijven waarover ze willen schrijven, mits hun stukken niet racistisch of anderszins aanstootgevend zijn van aard. Omdat een column over het algemeen een persoonlijke zienswijze bevat die bepaalde feiten met bepaalde meningen combineert, liggen zo’n stukken geregeld onder vuur. Het hebben en mogen ventileren van een mening op een x-aantal vierkante centimeters in een krant is een mooi podium, maar roept door de subjectiviteit ervan ook geregeld discussies op. Niet zo gek, want iedereen heeft, net als een neus, een eigen mening. En al die neuzen bij elkaar wijzen nu eenmaal nooit allemaal dezelfde kant op.

Na het lezen van de recente column van Dennis Captein bleef ik achter met vragen als: is dit misschien sarcastisch bedoeld? Waar blijven de feiten? En, wat wil de schrijver hiermee bereiken, buiten het binnenharken van veel negatieve reacties en commentaar? De verbazing over zoveel onwetendheid en het hoge aantal ondoordachte aannames in de korte column overheersten. Zo schrijft Captein onder andere verderop dat het probleem van het lerarentekort is gecreëerd door de huidige leerkrachten zélf: ‘Het geweeklaag over de werkdruk (die heus meevalt) heeft nieuwe aanwas weggejaagd. Met al die protesten hebben de leerkrachten hun eigen nest bevuild, waardoor basisscholen nu met de handen in het haar zitten.’

Je zou er haast zelf ook sarcastisch van worden, zo vlak na de twee-weken-durende-kerstvakantie, met een nieuwe periode van maar liefst nog vier weken lesgeven voor de boeg, waarna de volgende vakantieweek zich alweer aandient (want: leraren hebben immers meer vakantie dan mensen die werken, toch?). Ik zou de schrijver van de column daarnaast graag willen uitleggen dat alle protesten waarschijnlijk niet nodig zouden zijn geweest wanneer de politiek meer affectie met het onderwijsveld had getoond en zich niet decennialang had beziggehouden met het bedenken en in/uitvoeren van zaken die het onderwijs alleen maar hebben geschaad - zoals bijvoorbeeld de invoering van het Passend Onderwijs als verpakte bezuinigingsmaatregel, de inzet op misplaatste excellentie, het negeren van de roep om kleinere klassen, het meehelpen opvoeren van de prestatiedruk (en daar nu weer op terugkomen), het eerdere bevriezen van de salarissen, enzovoorts - in plaats van geholpen. De getalenteerde vakmensen en gemotiveerde zij-instromers houden het helaas soms snel voor gezien, mede door de bekritiseerde werkdruk, die blijkbaar toch niet altijd ‘heus meevalt’.

De meningen over werken in het onderwijs zijn overal aanwezig en zeer uiteenlopend van aard. Dit stuk is dan ook niet geschreven om alle neuzen dezelfde kant op te krijgen. Het is juist meer bedoeld om werken in het onderwijs te zien en aan te prijzen als een eervol en mooi beroep, dat zeer gevarieerd is en waar de impact groot van kan zijn. Van verzuring is mijnerzijds dan ook geen sprake en Dennis Captein is te allen tijde van harte welkom om de daadwerkelijke beroepspraktijk eens in levende lijve mee te maken. De afsluitende woorden in de laatste zinnen van zijn column stemmen echter hoopvol: ‘Maar juffen en meesters, die hoog en droog tafeltjes oefenen, scheidsrechter zijn bij de potjes trefbal en met de klas oefenen voor de schoolmusical, die hebben toch een mooie job?’

[trotters-4]

Zelf een poppenkast verhaal opvoeren. Wat een prachtige resultaten.

[wilgentak]

mijn broertjes die na het avondeten silly walks opvoeren en mijn vriend die naar me toebuigt en zegt: dus het zit in de familie

[tacticalsmm]

Werving van makelaars op sociale media

Als u wilt dat uw makelaardij slaagt, moet u de beste makelaars in uw bedrijf werven.  Het punt is dat andere makelaars waarschijnlijk dezelfde mensen willen aannemen;  dus je moet je inspanningen opvoeren als je wilt opvallen.