#opnieuw gemaakt omdat de poll voor 1 dag was.

[overprikkelqueer]

Dit staat in mijn woordzoeker boekje. Ik denk dat dit een soort van mentale marteling is.

Reblog voor groter bereik!

[modernfilmcanon]

Cannes Dispatch 10

De laatste dag en ochtend in Cannes. Wat een mens dan gaat doen? Films kijken natuurlijk!

Elk jaar zit er wel één film in de nevensectie Un Certain Regard waarvan iedereen zich afvraagt waarom die niet in competitie is beland. Dit jaar was dat Beanpole van de jonge Rus Kantemir Balagov (15/20), een prachtig drama over de nasleep van W.O.II in Leningrad, en meer in het bijzonder over twee vrouwen die tijdens de oorlog aan het front waren in een ‘ondersteunende functie’ voor de mannen.

Daarna kreeg uw dienaar het aan de stok met een Franse medewerker van sales agent MK2. Inzet van de discussie was diens weigering om mij binnen te laten bij de laatste herhaling van de Senegalese competitiefilm Atlantique van Mati Diop. Die werd vertoond in Riviera 2, een klein zaaltje in het Palais. Er waren 5 minuten voor aanvang nog 5 vrije stoelen in het zaaltje, maar de eerder genoemde medewerker was niet genegen om een van die stoelen ter beschikking te stellen aan uw dienaar, aangezien er mogelijk nog ‘buyers’ (die duchtig uit hun bek stinkende lui met een paars stipje op hun badge die het voor de rest van de festivalgangers verpesten) zouden kunnen arriveren. Uw dienaar besloot dan maar tot het aanvangstijdstip van de film te wachten en ook op dat moment waren er nog altijd 5 vrije stoelen in het zaaltje (ik weet dit omdat er nog een mevrouw stond te wachten en haar partner, die wel was binnengelaten, was al drie keer naar buiten gekomen om te vragen waar ze nou bleef). Enfin, om 12:05 uur was de film begonnen en er hadden zich nog altijd geen mensen met paarse stippen aangediend, maar de MK2-medewerker had besloten dat dit een principekwestie was en hij was dus echt niet van plan om onbelangrijke medewerkers van Maastrichtse bioscopen binnen te laten. In mijn beste steenkolenFrans maar wel uiterst beleefd (u kent mij) liet ik hem weten dat ik hoopte dat er een speciaal plekje in de hel voor hem werd gereserveerd (J’espère qu’il y a une place speciale pour vous en enfer, messieur, s’il vous plaît), waarna ik dan maar met de artistiek directeur van Lumière neerstreek op een terrasje bij de markthal in Cannes. Fijne innovatie aldaar: al hun gezonde detoxdrankjes (uw dienaar koos een ginger-pomme detox) waren ook met een sterke drank naar keuze verkrijgbaar; dit alles voor wat extra vitaminen.

Waarna het tijd werd voor een uitstapje naar Suquet des Artistes, een museum waar tijdens het festival drie virtual reality-installaties van Laurie Anderson te zien waren (als bijprogramma van de Quinzaine des Réalisateurs). Uw dienaar moest daarbij bijna een beroep doen op de kotszakjes, maar kan nu wel opscheppen dat hij een ritje op de maan heeft gemaakt gezeten op een ezel.

Vervolgens het een half uur volgehouden bij het nieuwe amateurtoneelfestijn van Bruno Dumont (Jeanne, Un Certain Regard, geen score) en dan maar overgestapt naar Share van Pippa Bianco (Out of competition, special screening, 14/20): een prima debuutfilm over een tienermeisje wier leven op school een hel wordt nadat een voor haar compromitterend filmpje op de asociale media belandt.

En toen was het tijd voor het jaarlijkse fruits de mer diner met de very finest van de Nederlandse filmhuisprogrammeurs; oftewel de bewoners van de Mancave, aangevuld met het inmiddels behoorlijk uitgedunde team Lumière. De oesters waren vet (16/20); de alikruiken verstopten zich (10/20), de wulken waren taai maar smakelijk (14/20), de langoustines voortreffelijk (16/20), de roze garnalen wat vlakjes van smaak (12/20), de Muscadet kurkdroog (18/20), en het bruisend en plat water waren respectievelijk bruisend en plat. Voor het eerst gesignaleerd tijdens dit jaarlijkse hengstenbal: een salade (buldergelach bij het opdienen hiervan). Verder werd er een begin gemaakt met wat vast en zeker dé hit van Cannes 2020 gaat worden: de Cannes Bingo Cards (volgend jaar hierover meer).

Tijdens de afterparty in de Mancave werd aan de keukentafel – onder muzikale begeleiding van onder meer Heintje, Reinhard May en Roy Black (de Mancave is gelukkig een Duncanvrije zone) – alvast een voorspelling gedaan van het palmares. Een tamelijk onmogelijke opgave, niet alleen omdat 4 van de 21 competitiefilms nog niet waren vertoond, maar ook vanwege het ietwat ingewikkelde reglement in Cannes: films mogen slechts één prijs winnen, met als enige uitzondering op deze regel dat scenario en acteur of actrice wel naar dezelfde film mogen. Daarnaast vroeg ik alle aanwezigen ook naar hun persoonlijke favoriet uit het hele festival, inclusief alle bijprogramma’s en schaduwfestivals. En dan was er nog een nieuwe categorie: het beste kledingstuk van het festival.

Op basis deze poll lijkt het erop dat er zaterdagavond filmgeschiedenis wordt geschreven, omdat dan Jane Campion (The Piano) eindelijk gezelschap krijgt in het lijstje ‘vrouwelijke winnaars van de Gouden Palm’. Céline Sciamma’s prachtige liefdesdrama Portrait de la Jeune Fille en Feu blijkt namelijk de topfavoriet voor de Gouden Palm (5 stemmen), met Dolor Y Gloria van Pedro Almodóvar als runner up (3 stemmen) en tot slot nog 1 vermelding voor Parasite (Bong Joon-Ho). Die laatste film wordt vaak getipt voor de Grote Prijs van de Jury (de tweede prijs van het festival), naast opnieuw Céline Sciamma maar ook de veteranen Ken Loach (Sorry We Missed You) en Terrence Malick (A Hidden Life).

Uw dienaar sloot de ochtend daarna zijn festival af met Matthias & Maxime van Xavier Dolan (competitie, 13/20): de nieuwe Quebecoise kwebbelmarathon van de filmmaker die nog altijd maar dertig is, maar wel alweer voor de zesde keer met een film in Cannes geselecteerd. Je moet het maar doen. Xavier besteedde dit keer de helft van het filmbudget aan de muziekrechten, waaronder Britney Spears (Work b**ch!), Arcade Fire, Pet Shop Boys en Phosphorescent. Minder slecht dan Dolans vorige twee films, maar helaas geen echte return to form.

De missie is volbracht; ik geef de pijp aan Mr. Hulot en hoop u weldra weer in Nederland te zien.

À bientot,

Mark

[stefselfslagh]

De Tien Waarheden van Isolde Lasoen.

In De Tien Waarheden stel ik een interessante sterveling de vraag: “Wat zijn de tien dingen die je in de loop van je leven hebt geleerd en die je als waarheden durft te verkondigen?” Het resultaat: bruikbare levenswijsheden, niet zelden verpakt in snedige oneliners. (Foto’s: Karel Duerinckx)

Isolde Lasoen heeft een plaat gemaakt: Cartes Postales, een als full album gefrankeerde verzameling popsongs. Woensdag speelt ze haar nieuwe nummers in Het Depot in Leuven. Bij wijze van support act programmeerden we haar tien waarheden.

Vraag: hoe noem je iemand die voortdurend optrekt met muzikanten? Antwoord: een drummer. Wat hebben een niesbui en een drumsolo met elkaar gemeen? Je weet dat ze eraan komen en toch kan je ze niet tegenhouden. Wat is het verschil tussen een drummer en een drumcomputer? Een drumcomputer heeft een geheugen.

Aan drummerwitzen geen gebrek in de wereld van de lichte muziek. Al zijn ze dankzij Isolde Lasoen stilaan aan het uitsterven. Lasoen corrigeert in haar eentje het clichébeeld van de hard meppende, maar licht wegende drummer. Ze speelt niet alleen drums, maar is ook zangeres en songwriter. En ze is geen man met in bierplassen gemarineerd haar en derdehands zweetbandjes, maar een vrouw met een geciviliseerde froufrou en een stel ogen waar zelfs doorgewinterde kanaalzwemmers in zouden verdrinken. Une fille jolie, mais pas comme une Barbie, om de lyrics van Les Belles te parafraseren.

Cartes Postales heet haar nieuwe soloplaat. Whatsapp Messages had ook gekund, maar was een stuk minder nostalgisch geweest. En laat ze nu net van sixtiesmelancholie haar muzikale handelsmerk hebben gemaakt: haar cartes postales zijn duidelijk afgestempeld in de tijd van de mini jupe en de coupe carré.

Over haar chronische hang naar weemoed hebben we het later nog. Eerst vraag ik of er in haar lijst van levensbeschouwelijke statements een rode draad te bespeuren valt. "Ze zeggen nogal expliciet hoe ik in het leven sta", zegt ze. "Ik had ook een verzameling clevere quotes aangelegd. 'Hell is in hello' van Lee Marvin, bijvoorbeeld. Maar die oneliners zeiden niks wezenlijks over mezelf. En dus heb ik ze maar geschrapt."

Ze sluit niet uit dat ze in de loop van ons gesprek tegenstrijdige verklaringen gaat afleggen. En inderdaad: haar persoonlijkheid blijkt, net als haar muziek, uit verschillende laagjes te bestaan. Ze valt niet graag op, maar voelt zich nergens beter dan op een podium. Ze kan passioneel liefhebben, maar is vaak ontluisterend nuchter. Ze blikt graag terug, maar is nog altijd niet in het verleden van haar overleden vader gaan graven. En ze gelooft in 'less is more', maar versiert haar muziek met weelderige arrangementen.

Een vat vol tegenstrijdigheden of een heerlijk eclectische persoonlijkheid? Tien waarheden moeten volstaan om erachter te komen.

1. Een Schoenmaker Moet Niet Bij Zijn Leest Blijven.

"Toen ik een paar jaar geleden begon te zingen, kreeg ik her en der te horen: 'Schoenmaker, blijf bij je leest'. Met andere woorden: 'Blijf jij maar gewoon drummen, meisje.' Ik ergerde mij dood aan die opmerking. Waarom zou ik in godsnaam bij mijn leest moeten blijven? En wat ís mijn leest dan wel?"

"Ik wil kunnen exploreren, onderzoeken, aftasten. Dat is wat mij gelukkig maakt. Ik ben in eerste instantie drummer. Maar dat wil niet zeggen dat ik niet mag zingen."

"Ik heb veel respect voor kunstenaars - in welke tak van de kunsten dan ook - die zichzelf geregeld heruitvinden. Ik hou niet noodzakelijk van alles wat ze doen, maar ik vind het fantastisch dat ze in beweging blijven. Zelf sluit ik geen enkele muziekstijl uit. Ze mogen mij morgen vragen om een reggeaconcert te spelen: ik zal mij met plezier verdiepen in de slome drumstijl die bij dat genre hoort."

"Ik zou niet gelukkig zijn, mocht ik enkel mijn soloproject hebben. Ik wil ook nog in dienst van anderen spelen. Als Isolde moet ik mij vaak bezighouden met facturen, plannings en contracten. Als muzikante bij Daan, Roland en Lange Polle kan ik mij uitsluitend op de muziek concentreren. Het doet deugd om niet altijd de frontvrouw te moeten zijn."

2. Intuïtie Is Een Fantastische Raadgever.

"Ik heb geleerd om bij het nemen van beslissingen op mijn buikgevoel te vertrouwen. Ik voel het meteen als er iets niet juist zit. Ook al kan ik het niet meteen benoemen."

"Ik heb al jobs geweigerd die op het eerste gezicht geweldig leken. Omdat er iéts was dat voor mij niet klopte. Vroeger was ik dan altijd bang: 'Oei-oei, heb ik wel de juiste beslissing genomen?' Maar ondertussen weet ik dat ik gerust kan luisteren naar wat mijn gevoel me influistert.

"Ik ging oorspronkelijk klassieke muziek studeren. Ik was zelfs al toegelaten tot het conservatorium. Maar ik heb mij teruggetrokken: ik voelde dat ik er niet gelukkig ging worden. Een jaar later ontdekte ik jazz en wist ik meteen: dit is wat ik moet doen. Ik ben slagwerk gaan studeren en de rest is geschiedenis. Ook toen al was mijn intuïtie een goede raadgever."

3. De Mens Lijdt Het Meest Door Het Lijden Dat Hij Vreest.

"Ik ben een piekeraar, in mijn hoofd is het regelmatig bewolkt. De zorgen die ik heb, zijn doorgaans hypothetisch van aard: ik zit bijna altijd te tobben over dingen die niet eens gebeurd zijn, maar waarvan ik vrees dat ze gaan gebeuren. Je kan dat onnodig geknies noemen, maar het is sterker dan mezelf."

"Waar ik het meest bang voor ben, is dat er iets ergs gebeurt met de mensen die ik graag zie. Als ik 's ochtends afscheid neem van Elko (haar negenjarige zoon, red.), zorg ik er altijd voor dat ik hem heel bewust een kus geef. Dat is op zich niet verkeerd, maar toch denk ik: 'Waarom moet ik altijd vrezen dat er weleens iets ergs zou kunnen gebeuren?'"

Het antwoord op die vraag situeert ze in haar alles behalve harmonieuze jeugd. "Mijn papa was invalide en zat altijd thuis. Vaak dronken, want hij had een alcoholprobleem. Als hij teveel op had, durfde hij weleens agressief zijn. We leefden voortdurend in angst: de sfeer kon elk moment omslaan. Dat heeft ertoe geleid dat ik nogal angstig in het leven sta. Ik denk altijd: het gaat nu wel goed, maar voor hoelang?"

"Het was bij ons thuis nooit ongecompliceerd gezellig. Wie oud genoeg was, vluchtte het huis uit. Dat heb ik ook gedaan. Zij het niet zonder schuldgevoel, want ik maakte me zorgen om mijn mama. Zij is al die jaren thuisgebleven om voor mijn vader te zorgen. Ze heeft een flink deel van haar leven aan hem opgeofferd."

Waren de demonen van haar vader het gevolg van zijn invaliditeit? Of was hij daarvoor ook al een getormenteerde ziel? "Mijn mama zei altijd dat hij te slim was voor deze wereld. Dat hij zich teveel aantrok wat er in het universum allemaal fout liep. Dat kan best zijn, maar ik had er toen weinig begrip voor. Ik had het gevoel dat hij niet genoeg zijn best deed om zijn leven in handen te nemen."

"Toch ben ik nooit de confrontatie met hem aangegaan. Ik heb hem nooit gevraagd: 'Waarom maak je het jezelf toch zo moeilijk?' Daar heb ik na zijn dood wel spijt van gehad. Maar als iemand je leed berokkent, is het heel moeilijk om op die persoon toe te stappen en te vragen: 'Wat scheelt er toch met jou?' Zeker als de persoon in kwestie je eigen vader is. Hij hoorde voor ons te zorgen, niet omgekeerd."

"Ik weet tot op de dag van vandaag niet wat hem zo heeft doen ontsporen. Zelfs met mijn moeder - met wie ik nochtans een liefdevolle band heb - heb ik nog nooit écht over mijn vader gepraat. Ik moet dat toch eens doen, voor het niet meer kan."

"Gek genoeg heb ik mijn papa na zijn dood bijna op slag vergeven. Ik dacht: hij heeft ook afgezien, anders zou hij niet gedaan hebben wat hij gedaan heeft. Ik geloof ook echt dat hij een goeie man was. Jammer genoeg is hij en cours de route de weg kwijtgeraakt."

4. Vriendelijk Zijn, Kost Geen Geld.

"Een voorbijganger die me goeiedag zegt, een kassierster die me vriendelijk bedient: ze kunnen mijn dag goed maken. Daarom doe ik zelf ook mijn best om vriendelijk te zijn. Zelfs tegen mensen waar ik niet veel mee heb. Al zal ik me in dat geval beperken tot correcte vriendelijkheid. Ik ga nu ook niet staan veinzen. (lacht) Maar ik vind wel dat iedereen recht heeft op een minimum aan tact."

Is eerlijkheid niet belangrijker dan vriendelijkheid? Wat baat het om lief te zijn als je daardoor voortdurend je gedacht inslikt? "Je kan toch ook vriendelijk én eerlijk zijn? Het is perfect mogelijk om op een attente manier je punt te maken. Ik heb daar soms discussies over met mijn vriend. Piet zegt altijd wat hij denkt. Dat vind ik fantastisch, alleen zou ik graag hebben dat hij het soms op een vriendelijker manier zegt." (lacht)

"Je moet ook aanvoelen wanneer je mening ertoe doet en wanneer niet. Stel: een vriendin van mij heeft een lelijk kleed aan, maar ze stráált. Dan ga ik niet zeggen: 'Jesus, wat heb jij een mottig kleed aan.' Eerlijkheid is in zo'n geval gewoon niet belangrijk."

"Het gebeurt ook dat ik mijn mond hou omdat ik geen zin heb om commentaar te krijgen. Een tijd geleden had ik op Facebook iets geschreven over het gebrek aan hoffelijkheid in het verkeer. Het was me opgevallen dat veel chauffeurs niet stoppen om schoolgaande kinderen te laten oversteken. Je houdt het niet voor mogelijk welke reacties ik op dat tekstje gekregen heb. 'Dom wijf, had je maar geen kinderen moeten maken.' Of: 'Denk je nu echt dat we voor jou gaan stoppen omdat je een bekend gezicht hebt?' Er was zelfs iemand die schreef: 'Weet jij wel hoeveel energie het kost om te stoppen en opnieuw op te trekken? Dat is wel slecht voor het milieu hè?!' Ik had al meteen spijt van mijn Facebook-interventie. Je mening uiten op sociale media: het leidt vaak nergens toe."

5. Genieten Is Loslaten.

"Om te kunnen genieten, moet je kunnen loslaten. Ik wéét dat, maar ik kan het niet zo goed: ik wil de controle niet verliezen. Ik ben altijd blij als ik erin slaag om eens grenzeloos onnozel te doen en te zeveren. Maar dat is voor mij niet vanzelfsprekend."

"Ik ben ook heel slecht in uitgaan. Op het einde van de avond ben ik vaak de enige die nog nuchter is. Al is dat in mijn sector misschien wel een voordeel: ik zal niet snel in de valkuilen van de rock 'n' roll trappen. (lacht) En ben ik soms een beetje saai, dan is dat maar zo."

"Tijdens concerten kan ik wél ongelooflijk hard genieten. Het podium is voor mij de meest zorgeloze plek ter wereld. Wanneer ik met mijn drumstokken in de hand de groep mag leiden, vergeet ik ter plekke al mijn bekommernissen."

Kan ze in de liefde goed loslaten? Gééft ze zich gemakkelijk aan iemand of kijkt ze lang de spreekwoordelijke kat uit de boom? "Ik kan heel verliefd en passioneel zijn. Het begin van mijn relatie met Piet was een behoorlijk heftige periode. En het was ook een mooie tijd: ik had minder rust, maar ik lééfde harder. Ik zou het best allemaal willen overdoen. Ik zeg soms tegen Piet: 'Ik zou u zo graag nog 'ns leren kennen. Ge zoudt helemaal mijn type zijn.'" (lacht)  

6. La Mélancolie, C'Est Le Bonheur D'Etre Triste. (Victor Hugo, Frans schrijver)

"De muziek waar ik van hou - of het nu klassieke muziek, jazz of pop is - heeft een steeds weerkerend ingrediënt: melancholie. Akkoorden in mineur. Hoe droefgeestiger en dramatischer een nummer klinkt, hoe meer het mij raakt."

"Verdriet is verdriet en blijdschap is blijdschap. Maar melancholie kiest minder duidelijk kant. Het is een mengeling van geluk en tristesse."

"Ik zag onlangs een fototentoonstelling over het Oostende van de Belle Epoque. Alles zag er toen beter uit dan nu: de huizen, de strandhokjes, de mode. Ik werd blij van die schoonheid, maar ook triest. Omdat het allemaal zo vergankelijk is gebleken: de mensen op die foto's zijn al lang dood en de Belle Epoque-huizen zijn al lang vervangen door zielloze appartementsblokken. Toch jammer, denk ik dan, dat sommige dingen niet eeuwig kunnen blijven bestaan."

Wordt melancholie niet geromantiseerd? Het is per slot van rekening een vorm van mijmerend stilstaan. De tijd die je verliest met terugblikken, kan je ook besteden aan het creëren van nieuwe herinneringen. "Ik snap wat je bedoelt: terugblikken op wat geweest is, is minder dapper dan vooruitkijken naar wat nog kan komen. Maar toch is melancholie in mijn leven belangrijk. Ik word er op een ondoorgrondelijke manier gelukkig van."

7. Less Is More.

"Ik kan wel genieten van grandeur - een pronkerig kasteel of een virtuoos schilderij van Van Gogh - maar strakke, simpele dingen spreken mij meer aan. Een witte, modernistische villa uit de jaren zeventig, bijvoorbeeld. Een werk van Mondriaan. Of een foto van een muur en een bankje, niks meer. Eenvoudige dingen stralen rust en evenwicht uit. Daar houdt mijn sensitieve hoofd wel van." (glimlacht)

Tegen Hugo Camps zei ze ooit: 'Opvallen is niet het doel in mijn leven'. Moeten we die uitspraak begrijpen als een uiting van de populaire 'Doe maar gewoon, dat is al gek genoeg'-doctrine? "Nee. Ik bedoelde met die uitspraak dat ik platen maak omdat ik van muziek hou. Niet omdat ik de aandacht op mijn persoon wil vestigen. Al heb ik natuurlijk wel aandacht nodig om ervoor te zorgen dat mijn plaat gehoord wordt. Het blijft dus dubbel."

8. De Dingen Ruiken Vaak Beter Dan Ze Smaken.

"’De dingen ruiken vaak beter dan ze smaken', is mijn persoonlijke variant op het spreekwoord 'Het gras is altijd groener aan de overkant'".

"Ik ben in het voorjaar met Agnes Obel op tournee geweest in de Verenigde Staten. Op papier was dat een droomjob. Elke muzikant wil weleens in de States touren. En al helemaal met een artieste die volle zalen trekt."

"Maar wat bleek? Ook tijdens een tournee met Agnes Obel slaat de routine soms toe. En ook in concertzalen in Amerika erger je je soms aan banale dingen. Om het met mijn zelfbedacht spreekwoord te zeggen: die tournee rook beter dan hij smaakte. Het klinkt misschien verwaand, maar ik moest mezelf er vaak aan herinneren dat ik iets uitzonderlijks aan het doen was."

"Ik heb in Amerika beseft dat ik in België best gelukkig ben. Ik heb hier de luxe heb om met mijn eigen vrienden te spelen. En ik kan in alle vrijheid mijn eigen projecten uitkiezen. Dat is fantastisch, toch?"

"Agnes Obel had me nog gevraagd om ook in de zomer met haar op tournee te gaan. Maar mijn buikgevoel heeft nee gezegd. Ik had geen zin om de festivalconcerten met Daan te laten vallen en die van mezelf te verplaatsen. En guess what: ik heb van die beslissing geen seconde spijt gehad."

9. Alles Is Relatief

"'Alles is relatief' betekent voor mij: je moet altijd de context zien. Iemand kan alles hebben wat een mens zich maar kan wensen en toch diep ongelukkig zijn. Ik vind dat je daar respect voor moet hebben. Dat je niet mag zeggen: 'Jij hebt toch een droomleven, wat zit je nu te klagen?'"

"Als ik ergens triest om ben, vraag ik me weleens af: 'Mág ik eigenlijk wel triest zijn? Er zijn zoveel ergere dingen in de wereld.' Maar er zullen altíjd ergere dingen zijn in de wereld. Verlies ik daardoor recht van spreken? Als ik een zware migraine-aanval krijg, weet ik ook wel dat kankerpatiënten er nog erger aan toe zijn dan ik. Maar dat neemt niet weg dat ik van die migraine-aanval verschrikkelijk afzie en dat ik dat ook mag zeggen."

10. Education Is An Admirable Thing But It Is Well To Remember From Time To Time That Nothing That Is Worth Knowing Can Be Taught. (Oscar Wilde, Engels schrijver)

"De dingen die er in het leven écht toe doen - open met elkaar communiceren, tevreden zijn met wie je bent - leer je niet op school. Met veel geluk heb je tijdens je schoolcarrière een paar leraars die begeesteren. Die je een zekere levenswijsheid bijbrengen. Maar die leraars zijn bijzonder schaars."

"Als ik zie hoe hard het onderwijs vandaag gericht is op kennis vergaren, presteren en huiswerk maken, maak ik me weleens zorgen over wat er Elko nog te wachten staat. Leave them kids alone, denk ik soms, samen met Pink Floyd. Laat mijn zoon zo lang mogelijk kind zijn. Maak hem nu nog niet schoolmoe."

Is de Oscar Wilde-quote ook van toepassing op ons, ouders? Is er een limiet aan wat wat we onze kinderen kunnen bijbrengen? "Ik denk het wel. Als je kind nog niet geboren is, denk je dat je het zal kunnen kneden zoals je wil. Piet en ik, bijvoorbeeld, gingen ervan uit dat we Elko gingen kunnen leren om even openhartig te zijn als wij. Maar het is niet omdat je zelf extravert bent, dat je kind dat ook is. Elko weet perfect dat hij alles tegen ons kan zeggen, maar dat betekent nog niet dat hij het ook doét. Integendeel: hij is veeleer gesloten over zijn gevoelens."

"Je kind wordt geboren met een bepaald karakter. En het enige wat je als ouder kan doen, is dat karakter zo positief mogelijk ontwikkelen. Maar je kan niet zeggen: 'Ik ga ervoor zorgen dat mijn kind overloopt van zelfvertrouwen, twintig verschillende talenten heeft en altijd en overal beleefd is.' Ook opvoeden, is een kwestie van loslaten."

"Elko is nu negen. Hij vindt knuffels krijgen binnenkort misschien wel not done. Maar ik troost me met de gedachte dat ik me de voorbije jaren helemaal heb kunnen laten gaan: ik ben echt een platknuffelmama van jewelste geweest." (lacht)