#oosterhuis

[tobebuild]

Railway Bridge, Culemborg 1868 Pieter Oosterhuis

[micahweissberg]

closed starter for @annelouiseoosterhuis, o'shea's, 4pm.

‎ he'd been to o'shea's a few times before, but never enough to be considered a regular. he hasn't yet established the kind of rapport with the bartenders to be greeted with a sincere smile just for showing up, his go-to drink bumped up on the queue of stuff to do while they ask him about that thing he said he was going to do last time just to show that they listen, that they remember.

none of that. though it is kind of a little bit, with leon. he's only starting to get to know the dude a little better now, hanging out beyond the brick confines of this bar, but he isn't stationed out front today. not this early.

instead, he gets the blonde woman whom he'd watched walk through the doors in a hurry earlier, arguing with somebody on the phone. something about a lease, an apartment, coming over tomorrow, halloween decorations...

a conversation micah hadn't meant to eavesdrop on but now, with her standing behind the bar, wiping down glasses as the lull of the afternoon settles, he can't help but bring it up.

or he can try to.

"did- um, di you do the decorations?" he says, casually trying to reel in her attention amidst his prior silence. "or is this a leon thing?"

[mohanmax]

CLOSED STARTER FOR @annelouiseoosterhuis, o'shea's irish pub, 9pm.

‎ "O-O-S-T-E-R..." he keeps his eyes on annie-lou as he spells out her name out loud to his phone, confirming that he's not fucking it up. "jesus, that's a mouthful." he checks the search page on his instagram app and clicks on the first profile that comes up. "this you?" he says, showing her his phone.

[jurjenkvanderhoek]

HUUB OOSTERHUIS BRACHT POËZIE TERUG IN DE PSALMEN

Voor de koorleider, bij snarenspel, een psalm van David. De meest bekende psalmdichter is toch wel David. Hij is koning, profeet en voorvader van Jezus. Maar hij is ook schaapherder, muzikant en dichter. Meer dan de helft van de 150 Bijbelse psalmen worden aan hem toegeschreven. In deze lofliederen getuigt David van zijn vertrouwen op God. In poëtische zinnen zingt hij lof aan Hem, prijst en eert Zijn naam. De psalmen zijn een belangrijk onderdeel van de religieuze liturgie – het geheel van gebeden, ceremoniën en handelingen die een kerkelijke eredienst uitmaken. David zong de liederen zichzelf begeleidend op de lier, maar wij zullen niet weten hoe dat heeft geklonken. Op welke wijze en in welke toonsoort David zijn psalmen heeft gezongen en de koorleider het koor liet zingen. Want, zijn door de eeuwen heen de overgeleverde oorspronkelijke teksten vele malen vertaald en berijmd, de melodie is daarbij niet meegekomen. 

Wel is altijd de krachtige kern van het gedichte lied behouden gebleven. Iedere tijd en elk volk verdient een eigen versie. Nog altijd zijn de psalmen een inspiratiebron voor veel mensen binnen de joodse en christelijke cultuur. Hoewel het liederen zijn, echter tekst zonder melodie, worden deze beschouwd als de gebeden bij uitstek – dichterlijke verzen, zuivere poëzie. Ze spreken over emoties, gevoelens en gedachten van mensen, meer nog en vooral over de grote daden van God en over hoe trouw Hij is aan Zijn volk. Ze herinneren aan de beloften van God in het verleden en doen een beroep op Gods goedheid in de toekomst.

Voor Huub Oosterhuis waren de psalmen een inspiratiebron, zijn leven lang. In de vroege jaren 60 van de vorige eeuw vormde hij met anderen een viertal om te werken aan een nieuwe Nederlandse vertaling. Woorden die pasten in de nieuwe tijd met betekenissen die konden begrepen worden door de nieuwe mens. Later bleef hij schrijven om te zingen. Herkenbare liederen met een christelijke tint. Deze gezangen worden nog altijd met liefde door kerkmensen gezongen. Maar ook buiten de kerk worden deze met enthousiasme tegemoet getreden. Echter was Oosterhuis niet alleen tekstdichter, maar zeker ook een verdienstelijk poëet. 

Huub Oosterhuis is de moderne David. Boog zich nog eens weer over de oude, en gezien vanuit sommige oogpunten verouderde, psalmen en benaderde deze als dichter, als poëet. Hij werkte bijna een halve eeuw aan de eigentijdse versie van de psalmen. Zijn ideaal was een vrije, poëtische herdichting, die ook zingbaar moest zijn. In 2011 verscheen de eerste druk van ‘150 psalmen vrij’, in 2023 is er al een dertiende druk. Deze laatste versie is aangepast en zijn er enkele van de psalmen nog door Oosterhuis herschreven. Door de jaren heen bleef het boek een levend woord, daar de dichter er zelf aan bleef schaven en schuren. Nu heeft hij aan ons deze uitgave gelaten, waaraan door hem niet meer verder kan worden gewerkt. 

Het kunstwerk is af, zoals David, Salomo, de zonen van Korach, de zonen van Asaf en de priester Ezra en zelfs de profeet Mozes, hun liederen ooit hebben afgerond. Zij schreven hun gedachten en gevoelens in de eigen destijds hedendaagse taal op. Velen hebben daarna er een licht over laten schijnen en geprobeerd de woorden in de taal te zetten die dan en toen gangbaar was en is. En nog altijd worden er vertalingen en hertalingen gemaakt. In een vrije vertaling liet Oosterhuis echter David en die andere priesters en koorleiders aan het woord. Was door de eeuwen heen die brontekst eruit vertaald en berijmd, Oosterhuis haalt deze oorspronkelijkheid terug in zijn vrije benadering. Hij heeft in de ons bekende liederen de poëzie terug naar boven gehaald. 

Huib Oosterhuis liet iedere eerdere vertaling en berijming achter zich of eigenlijk links liggen. Hij stapte in de voetsporen van David en die andere dichters om in een hedendaagse taal de psalmen weer tot poëzie te maken. Daarbij spreekt hij de wereld aan en niet enkel de mensen die zondags de kerkdienst bezoeken. Wie de christelijke bril afzet zal in de teksten voldoende over zichzelf terugvinden. Oosterhuis heeft de psalm universeel gemaakt. Ten eerste door de graad van moeilijkheid te doorbreken en verder door het te benaderen als vrije verzen. Hij nam de vrijheid van David over, die door de psalmberijmers zingbaar was weggeschreven.

De psalmen in de vertaling van Oosterhuis hebben eenzelfde emotionele waarde zoals ooit is bedoeld. Daarin is een eender gevoel te herkennen. In gedachten zie ik David zingen en gepassioneerd de snaren tokkelen. Met Oosterhuis is de psalm terug naar de Joodse oorsprong. Psalm 117, Laudate omnes gentes, laudate Domine.”Looft den Heere, alle heidenen; prijst Hem, alle natiën! Want zijn goedertierenhed is geweldig over ons, en de waarheid des Heeren is in der eeuwigheid! Hallelujah!” In de berijming zingt het kerkkoor: “Loof, loof den Heer, gij heidendom; / Gij volken, prijst Zijn naam alom. / Zijn goedheid is, in nood en dood, / Voor ons, Zijn volk, oneindig groot; / Zijn waarheid wankelt nimmermeer. / Zingt, Hallelujah, zingt Zijn eer!” Waarna Oosterhuis dicht “Gezegend Gij / van hier tot waar ter wereld / O lieve god en vriend / groot om ons heen / / die was en is en komt.” Eenvoud in diepzinnigheid. Meervoud in de simpele geloofsbeleving.

In de psalmen vond Huub Oosterhuis zijn geloof, zijn hoop, zijn liefde. Deze drie, maar vooral de liefde heeft de theoloog en dichter in de psalm voor ons teruggeschreven. Zijn vertrouwen op dat hogere goed spreekt eruit. Hij heeft een carbonnetje over Davids’ letters gelegd en in de doordruk zijn zienswijze eraan toegevoegd. Zijn benadering die van de stugge en mateloze teksten, vol afgrond en zevende hemel, een hedendaagse interpretatie heeft gemaakt. De Bijbelse uittocht spreekt van bevrijding uit slavernij en vernedering, angst en leegte. De psalmen zijn daarbij als de blues van de negerslaaf, gezongen tegen beter weten in met hoop op een betere wereld. “Dat Grote Verhaal dat nog altijd bestaat en werkt, en weerklank vindt”, schrijft Oosterhuis in het woord ten geleide van de 150 psalmen vrij, “en soms, na bittere wanhoop en veel strijd, in vervulling gaat, hier of daar, in mensen, in kleine en grote projecten – je weet niet wat je meemaakt, en je zingt met psalm 23: ‘Laat het zo blijven dit geluk / deze genade, al mijn levensdagen’.”

Huub Oosterhuis. 150 psalmen vrij. Uitgeverij Ten Have, 2023.

[music-crush]

Trijntje Oosterhuis

Gefeliciteerd, Judith Katrijntje "Trijntje" Oosterhuis!

[yemme]

The Orchestra and Trijntje...

[covers-on-spotify]

“Walk On By”

Original by Dionne Warwick

Covered by Trijntje Oosterhuis

[eclvpses]

If Leo could declare they were knowledgeable in any category, he would be able to boast over his emotional intelligence. Though he tended to discredit his own feelings, snubbing his nose at them and waving them off without so much as a second glance, he could read others well. Most of the time - there were categories he would always be clueless in, merely because societal norms when it came to relationships still boggled his mind. But he could pick up on the little things, and a small grin appeared on his face as he watched Anne-Louise go through every emotion in the ‘surprised’ tier before finally settling on embarrassment. Which Leo didn’t really understand - embarrassment confounded him, and she had nothing to fuss over. Never when it came to him. It didn’t mean he wasn’t still endeared all the same, though, still leaning in close into her space, but properly taking in her features this time. They were pleasing, to say the least.

“You’re pretty. Real pretty.” He pressed, something as simplistic as pretty feeling improper, but it was his usual go to. Despite what someone might perceive about Leo, descriptors like beautiful and sexy always made him want to roll his eyes. They felt like if a word could be a try hard - the compliment was always real when he said pretty. It felt like the most truthful word that didn’t need to be dressed up. It just was. And she was pretty. Realising he’d sounded a bit surprised, like he’d originally expected an ogre as he came closer, Leo let out a sudden snort of laughter, stumbling to explain himself. “I sounded like an asshole. I just meant - when you blushed, it was kinda adorable. Don’t kick my ass, you look like you’d kick my ass if I said the wrong thing. It’s meant to be a compliment, I swear.”

It didn’t shock him that she didn’t smoke, but he was pleasantly surprised when she took up his offer to join him. He half expected to be shooed off by now, like a mosquito that wouldn’t stop droning in your ear, but if she was going to continue entertaining him, Leo wasn’t going to look a gift horse in the mouth. “Course I want you to join me.” He said, like it was the most obvious thing in the world. Eagerly waiting for her to come around the bar top, opening the door and everything as they stepped outside - though he had the temperament of the Tasmanian Devil, Leo still thought himself a gentleman. Occasionally. “Don’t kill me,” Because all the best sentences started that way, “but… Annie? Anna? I know I’ve heard it before - wait, don’t tell me! It’s Annie, final answer.” In his excitement, Leo’s accent drawled out, thick as molasses. “Leo,” he introduced next, shoving his lighter into his pocket after igniting a cigarette, and holding his hand out for her to shake. “Enchante.”

oh. gnarly had been a compliment, not an insult. maybe that could be blamed on some gen z/millenial generational difference? if he even was gen z, she didn't know. normally, she was made fun of for not listening to contemporary music—her playlist filled with carly simon, carole king, stevie nicks, and her absolute favorite kate bush—so to hear any slander against one of the few modern artists she did listen to had her bristling. it had turned out he was a fan of carly rae jepsen, too. the frown remained on her face, but her skin flushed at the embarrassment of a misunderstanding. it was her natural instinct to be defensive whenever she perceived someone insulting her interests. her childhood had been full of teasing and bullying over anything that made her different from her peers; having two moms, enjoying grandma hobbies like sewing and knitting, her timid demeanor, among others. anything that wasn’t the norm put a spotlight on her that she couldn’t escape from for twelve years. sometimes, she still saw her grade school bullies around town, and they didn’t even have the decency to shy away from her gaze, to feel any sort of shame for the way they treated her as children. so, sue her for being a bit guarded! his previous growling hadn’t made her particularly magnanimous either. “sorry.” anne-louise apologized meekly as he lifted up his hands in surrender. a thousand lashes may have been a bit harsh, but she couldn’t say she didn’t exactly agree…

her lips rolled together, watching his next move. anne-louise had expected him to wander away, but instead he waved off her question and asked her a different one. her gaze dropped to the cigarette he placed into his mouth. perhaps she was still a little sore about their misunderstanding, but she had to wonder if this was some sort of trick or prank. “i don’t smoke.” anne-louise stated somewhat haughtily. after decades of self-loathing, she had to get her superiority in where she could. her simple statement was much better than what she said as a teenager: those give you cancer, y’know, or why would you want to fill your lungs with that junk? anne-louise eventually learned that certainly doesn’t make people think of her favorably, so she kept it to a quick refusal as an adult. “i’ll sit out there with you, though… if you want me to.” the offer was partly to make up for assuming the worst of him, and partly out of genuine boredom.

[atevegter]

2876 Ken je mij? (1933-2023)

Huub Oosterhuis is overleden. Hij was als jongeman al een man van het woord. Hij werd gewijd  als priester van de jezuïetenorde, de Societas Jesu (SJ), een orde met een roemrucht verleden tot aan de tachtigjarige oorlog aan toe. Nadat hij een collega priester die zich niet aan het celibaat wilde houden had gesteund, werd hij uit de orde gezet. Wat een zegen is dat voor ons geweest. Nu werd hij…

[blueharborhq]

THE HIATUS LIST HAS BEEN UPDATED!

Velouria ( Anne-Louise Oosterhuis, Estefania Betancourt, Saul Weissberg ) — until October 15th.

[silkear3d]

it wasn’t always the lightest of conversations. in fact, elspeth was often faced with strange looks and distant reactions, polite dismissals, checking of the time and last-minute exits whenever she brought up the fact they were a mortician. they had only ever wanted to help people. nursing had been an option, but staying underground in cold, chemical-filled basements seemed a little more their style. “i’m a funeral technician. i help prepare bodies, speak to the families, that sort of thing . . . it’s hard work, but it’s rewarding,” and, most importantly, absolutely not the place for a dress-up mask. she remembered when cats was touring, when her mother dragged her to memphis to see it at the orpheum, and the look on her face during the overture. “andrew lloyd webber should sit down and enjoy his new sunset boulevard run. he has enough money by now,” they sighed, starting to sort through the sweaters, making a conscious effort to skip anything black for a change. “you’re right—the outfits are way cooler in oklahoma! i'd blend right in.”

“oh? where do you work?” anne-louise asked, unaware that they had turned away from her as she was browsing the racks. the mask would fit in well to her own classroom, and she made a mental note to file away making masks as a fun art project for her students, but she couldn’t imagine another job where a mask would be applicable. it would certainly be a topic of conversation at the bar if she showed up with one. her attention was stolen from the clothing racks when they responded excitedly to her cats reference. “so many people hate that musical! there was a whole dust up a few months ago when the local community theater couldn’t get the rights to it so it led to some weird feud with andrew lloyd webber, i don’t know. i like cats.” anne-louise was a fan of theater—musicals and straight plays—in general, though. “i guess it’s better to be in oklahoma! than in a tennessee williams play?” anne-louise shrugged with a friendly smile, nose scrunching.

[my-chaos-radio]

Release: May 13, 2013

Lyrics:

La, la, la, la, la, la, la, la, la, la

It's Madcon

Kelly Rowland

Living one life

You're only getting one life, so live it up

All you get is one life, so live it up

Don't let nobody tell you otherwise

Listen to your heart

And let your dreams fly

Never give it up, up, up

And even when you fog it up and give another try

Never give it up, up, up

You gotta beat it

And when it rains it pours just stay the course

Yeah, and even when you think nobody cares

You gotta believe it gets better

When nothings gone right

And the light just won't brighten up

You got nothing left in your fight

Don't you give it up yeah

Nobody's gonna hold me down me down

Ya gotta understand,

We only have one life

We only have one life

I keep my feet upon the ground

I gotta realize

We only have one life

We only have one life

We're gonna make it

We're gonna make it

Yes, we've gotta make it work

Yes, we're gotta make it work

We're gonna make it

We've gonna make it

Yes, we've gotta make it work

Yes, we've gotta make it work

Uh, yeah

While looking at the old me

And thinking back on stuff that all my teachers told me

You know it put that fire in my eyes

And though I'm blind to the future I'mma do it cause I owe me

You know this grind is my religion, got tired of modest livin'

Survival was my upbringing

Uh, and my sky it has no limit

My time is all I'm giving

When nothings gone right

And the light just won't brighten up

You got nothing left in your fight

Don't you give it up yeah

La, la, la, la, la, la, la, la, la, la,

Nobody's gonna hold me down me down

Ya gotta understand,

We only have one life

We only have one life

I keep my feet upon the ground

I gotta realize

We only have one life

We only have one life

We're gonna make it

We're gonna make it

Yes, we've gotta make it work

Yes, we're gotta make it work

We're gonna make it

We've gonna make it

Yes, we've gotta make it work

Yes, we've gotta make it work

It's Madcon,

Kelly Rowland,

TJ

La, la, la, la, la, oh

You're only getting one life, so live it up

You're only getting one life, don't give it up

You're only getting one life, so pick it up, and give it all you got

Cause all you get is one life

Don't give it up

We only have one life

Nobody's gonna hold me down me down

Ya gotta understand,

We only have one life

We only have one life

I keep my feet upon the ground

I gotta realize

We only have one life

We only have one life

We're gonna make it

We're gonna make it

Yes, we've gotta make it work

Yes, we're gotta make it work

We're gonna make it

We've gonna make it

Yes, we've gotta make it work

Yes, we've gotta make it work

Songwriter:

Katerina Bramley / Tjeerd Oosterhuis / Tshawe Baqwa / Yosef Wolde Mariam / Kelendra Rowland

SongFacts:

👉📖

Homepage:

Madcon

Kelly Rowland

[jurjenkvanderhoek]

IN DE ONTDEKKING VAN DE AARDE VIND IK MIJZELF

In de verzamelde essays van Huub Oosterhuis, uitgebracht in 2022 bij uitgeverij Ten Have, ontdek ik het leven van de schrijver. Daarin ontdek ik mijn geloof zoals ik het niet had gedacht te belijden. De teksten van Oosterhuis namelijk sluiten aan op mijn weten, zonder dat ik dat voordien heb geweten. Hij vond de woorden die ik niet voor mogelijk had gehouden. Het opent mij de ogen en ontsluit het mysterie van het geloof. Het opent mijn hart om het woord tot mij te nemen. Zo dacht ik dat het was, maar ik heb het nooit zo gezien.

Oosterhuis is een voorganger, hij gaat mij voor in het interpreteren van de bijbel, van het geloof, het leven. Ook zet hij voor mij zaken op losse schroeven. Zo zoals ik van kinds aan de dingen kinderlijk aanneem, gooit hij ze aan stukken. Blaast als de grote boze wolf niet alleen voor mij heilige huisjes omver. Uit de scherven zoek ik dan mijn nieuwe denken, mijn geloven zoals ik niet dacht het te verwachten dat het ooit kon zijn. Hij breekt mijn geloof niet stellig af, maar leert mij op een andere manier de dingen te bekijken, te doorzien. Niet aan de oude wereld vast te houden, maar een nieuw aarde ontdekken. Op een andere manier de bijbel te lezen. Mij andere inzichten te geven hoe te leven in de naam van de geest die men God durft te noemen.

‘De ontdekking van de aarde’ is de titel van de verzameling korte levensbeschouwingen. In het boek ontdek ik niet zozeer de aarde als fysieke planeet, maar eerder de wereld als spirituele verblijfplaats. Het boek is als de bruiloft te Kana. Een vertelling van Johannes in het Nieuwe Testament van de Bijbel. Het feest waar de beste wijn tot het laatst is bewaard. Zo lees ik ook de verzamelde essays. In dit boek zijn de voor mij meest aansprekende verhalen op de laatste pagina’s afgedrukt. Want in het slot vind ik de uitleg van wat die Bijbel is, een toelichting waarnaar ik verlang te lezen en te horen. Hoe en waarom de verhalen zijn ontstaan en nu, 2000 jaar na dato, nog steeds worden gelezen en bestudeerd. Dat er nog telkens nieuwe dingen in kunnen worden ontdekt. Het mogen dan oude teksten zijn, deze zijn nog voortdurend actueel en nergens gedateerd. Ze kunnen worden geplaatst in de tijd van hier en nu. Maar ze hebben dan wel uitleg nodig. Uitleg van bijvoorbeeld een denker en schrijver als Huub Oosterhuis. Ik citeer: “Het boek stelt de vraag hoe mensen op deze aarde menswaardig kunnen leven, in vrede met elkaar; wat moeten ze daarvoor doen en laten? (…) De Bijbel inventariseert en ordent alles wat menselijk is, en gaat daarbij niets uit de weg.”

Voor het laatste ijkpunt, dat is Jezus waarover niets met zekerheid kan worden gezegd, lijkt de essaybundel af te sluiten met de zin van het leven. De teksten van Prediker worden uitgelegd, de kritisch denker die de joodse levensleer op de proef stelt in zijn teksten. Hij blijkt geen koffiedikkijker of ziener met een glazen bol te zijn, want er gebeuren geen wonderen. ”Er heeft nooit een andere wereld bestaan waarin wel wonderen gebeurden, waarin stemmen van buiten dit heelal werden gehoord, of waarin mensen beter, moreel perfecter waren.” Maar voor dat laatste ijkpunt dus schrijft Oosterhuis een actuele zaak. Een zaak die nu nog een heet hangijzer is, ook al is de schrijver uit deze tijd gegaan. In het hoofdstuk dat ‘Dagboek’ getiteld is wint Oosterhuis zich terecht op over hoe wij westerse mensen omspringen met vluchtelingen, met name wat wij noemen illegale kinderen en het generaal pardon. “…als de kinderen van mijn kinderen recht hebben op een zo gelukkig mogelijk leven hier op deze aarde, omdat zij ‘geboren’ zijn, dan hebben ook al die asielzoekerskinderen daar recht op, omdat ook zij ‘geboren’ zijn.” Het lijkt de zwanenzang van de poëet die dichterlijk uitleg geeft aan wat de Bijbel zegt van de liefde tot de vreemdeling. Liefde tot je naaste dat wortelt in het besef van gelijkheid. Oosterhuis zal over zijn graf heen willen ageren tegen deze afbrokkeling van de mensenrechten.

Het boek is een autobiografische blik op het leven van Oosterhuis zelf. In verschillende verhalen komt zijn drang te leven zoals hij het leven leefde naar voren. Het gezin waaruit hij voortkwam en waarin zijn geloof ontsproot. De wortels van zijn denken, het groeien van zijn weten en het bloeien als schrijver en dichter. Door zijn essays leer ik deze mens kennen. Hij heeft, of beter had, een uitgebreide bibliotheek waarin talloze bruikbare teksten aansloten aan zijn denken. Hij citeert schrijvers van naam, filosofen en hervormers, dichters en profeten. En zet daar zijn eigen visie tegenaan om tot de ontdekking te komen dat alles uiteindelijk ijdelheid is om met de prediker van het oude testament te spreken.

Werd hij door God geïnspireerd of kreeg hij deze door de grote schrijvers uit zijn boekenkast te lezen. En heeft hij met zijn eigen denken dit verbonden en samengevoegd tot de dwarse zienswijze in zijn eigen geschriften. Laat ik het erop houden dat Oosterhuis als pelgrim een pad heeft bewandelt op zoek naar uitzicht op het geloof, of beter inzicht in de materie van de religie. Hij lijkt in zijn teksten stellig te zijn en het gelijk aan zijn kant te hebben, maar tussen de regels door lees ik niettemin twijfel. Een mens blijft twijfelen en niet zeker weten. Want wanneer het toch eens niet waar zal zijn? Deze onzekerheid voert hij ook als punt van aandacht aan in zijn essays. En met zijn aarzeling, zonder echter sceptisch te worden, komt hij mij tegemoet in wat te geloven en op welke manier dat past in mijn leven. En of Huub zijn pelgrimage tot een goed einde heeft gebracht, en of hij door de poort van de heilige stad is gegaan, we zullen het niet weten. Want niemand krijgt een pas om over die grens terug te keren naar hier.

De ontdekking van de aarde. Verzamelde essays. Huub Oosterhuis. Uitgeverij Ten Have, 2022.

[borisbubbles]

Eurovision 2023: #29

29. DENMARK Reiley - “Breaking my heart” 33rd place

Decade Ranking: 94/116 [Above Benny Christo, below Vladana]

Happy Pride Month, my little demons. Let’s celebrate it with twink death. 🤗

You may THINK Reiley’s result was a case of a drawfuck, but no. There was something about him that felt very, very off. Sure, “ twinkle-toed influencer swanning around in a muted pink, bedazzled heart suit“ is not a Eurovision-friendly archetype. 

And yet...

Was it the persistent use of Dutch angles? The intense close-ups that left no breathing room? The jacket tick?

Reiley’s yassified Sideshow Bob aesthetic?  The ugly monochromatic featureless arch that served as “decor”? 

The weedy, twee vocals juxtaposed whispery autotune backings?  The combination of meaningless BUZZWORDS (count the times he yips “SipTaaamnBuuhhh”) with warbly enunciation (”If we could we could go back to the start, pepperspray bee falling up heart” ?)

The persistent, unsubtle and yet totally unoticeable heart imagery, INCLUDING showing off the tiny heart shaved into the back of his scalp?!  

(unironically evoking that one time Trijntje Oosterhuis had L O V E spelled in blacklight on her fingers. WHY-Y-Y-Y-Y Y_Y)

Nothing about “Breaking my heart” is outright bad and yet everything to it was below average. It’s rare for an act so clearly intended to come across as “thematic” and “current” to be this boring and unimpactful. 

Not even Reiley’s ARMY OF TIKTOK FANGIRLS (lol) and Iceland (lol) could carry him to double-digits!! Even IF a gaggle of fucking immature teenage girlies could have catapulted him into semi-notoriety via a unhinged Twitter meltdown or two about how Reiley is “GOING TO BREAK THROUGH IN KOREA AND BECOME A WORLD-CLASS SUPERSTAR, JUST YOU FUCKING WAIT YOU MONKEYS!!!!” (😂😂😂😂😂), all of them were INSTANTLY superceded by the CRAZY PERSON NEUROTOXINS  operaring the Iru Standom’s brainworms. Oh well.

On to the 2024 contest we go, where I fully expect Denmark to have learned nothing from their THREE-YEAR NQ STREAK, leading them to discover a new and innovative way (derogatory) to flame out with a yet another underwhelming NQ. Makes you long for the times they would just be like today’s Norway and pick insipid Sweden hand-me-downs, huh? 

THE RANKING

[someotherdog]

anne-louise hung her head forward, glowering at harper from underneath her lashes. “harper, c’monnnn.” she pleaded, holding the santa costume in her hands dejectedly. “it’s for the kids! please? i don’t have anyone else that can wear it and i want to surprise my students during class with a visit from santa.”

          "There's so many thing I'd love to do to you.. for you.. with you. Going outside in that is not one of them. Try your luck next year."

plot: harper is being a grump about the cold and participating in holiday activities muse: harper wang (he/him), early 30s, biromantic bisexual, teacher & creative writing graduate student verses: human & vampire hunter (tvd inspired)

[rotterdamvanalles]

Zicht op de Binnenrotte vanaf de Boerenvischmarkt, 28 februari 1870. Op de achtergrond de Lombardsche brug en de Blaauwe Molen bij het Pompenburg.

De Binnenrotte, vroeger alleen bekend als Rotte, kreeg deze naam om het gedeelte van de Rotte dat binnen de stad liep aan te duiden. In de oudste bronnen wordt de naam Rotte of Rottesloot in de stad gegeven aan de Binnenrotte, tevens aan de wetering achter de Grote Kerk, die de Slikvaart verbond met de Binnenrotte en daarom ook wel Kerkrotte heette en ook wel aan de Kipsloot, en de Achterkloostergracht. In 1868 is ten behoeve van de aanleg van het spoorwegviaduct door de stad een contract met het rijk gesloten tot demping van de Binnenrotte.

De naam van de Lombardsche brug is ontleend aan de nabijgelegen Lombardstraat die al in 1357 wordt genoemd. Het is wel aan te nemen dat ze haar naam dankte aan de eerste lombardhouders, die hier hun tafel van lening en wisselkantoor hadden. In 1340 had Willem IV, graaf van Henegouwen, aan de stad vergunning verleend, om de vrijbrieven voor de Lombarden door haar schepenen te laten bezegelen.

De Blaauwe Molen werd in 1694 gebouwd als korenmolen. In 1940 werd het restant gesloopt.

De fotograaf is Pieter Oosterhuis en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam en van molendatabase.nl.