#nikitaras | Explore Tumblr posts and blogs

gemsofgreece · 3 years ago

Photo

Χρόνια πολλά! Happy Greek Independence Day! March 25th 🇬🇷

Enjoy the major Greek National Day with a portrait collection of some of the most influential Greek heroes of the Independence War and their short yet layered biographies under the cut:

Theódoros Kolokotronis (1770 - 1843). Member of a powerful family clan and almost certainly the most prominent figure of the Greek Revolution against the Ottoman Empire, Kolokotronis was general and commander-in-chief of the Greek forces in the Peloponnese. Already mature when the revolution started, he was known as the “Old Man of Morea”. His victories, strategic genius, intense personality and fervor for the Greek cause made him revered among Greeks and Turks who imagined him almost like a demi-god. Kolokotronis lived to see his country liberated but he was imprisoned and sentenced to death by Otto’s regency because he had opposed it. When King Otto came of age, he pardoned him because he admired him a lot. Kolokotronis and Otto’s relations were friendly and Kolokotronis died happy in his sleep shortly after he had married his daughter to a prince of Wallachia and attended a large celebration in Otto’s palace. In 1851 his memoirs were published, as told to Georgios Tertsetis. Find out more about what Kolokotronis looked like in this post.

Geórgios Karaiskakis (1782 - 1827). Karaiskakis was originally a famed klepht (anti-Ottoman brigand) who at some point was captured by Albanian ruler Ali Pasha. Ali Pasha was impressed by his intelligence and courage and he freed him from prison to make him one of his personal bodyguards. Karaiskakis served Ali Pasha but after his death he joined the Greek revolutionaries. He started gaining fame during the last years of the war and he was appointed general of Rumeli (Sterea Hellas). His health had always been frail and he was often fighting while severely ill. He was however fatally wounded by a rifle bullet in the Battle of Phaleron. Karaiskakis has been notorious for his vulgar manner of speaking. Learn more about him and his protegee who took up arms along his side in this post.

Odysseus Androutsos (1788 - 1825). Odysseus Androutsos was famed for his stature, great strength and fighting prowess. His biggest victory was the Battle of Gravia, where he defeated the Ottoman army with only a handful of men. Androutsos was a controversial figure, especially until 1872. One year before his death and during the Greek civil war he was accused by politician Ioannis Kolettis that he had made a secret agreement and joined the Turkish forces against the Greeks. Androutsos indeed had made an agreement because due to the civil war he and his men had been left without arms and provisions and ceded to lead the Turks in a battle himself. Androutsos abandoned the Turks in the middle of the operation and surrendered voluntarily to his own Greek henchman, Ioannis Gouras, claiming he meant to trap the Turks but failed. Androutsos was imprisoned, tortured, beaten to death in his cell and then thrown from the top of the Acropolis while denied a trial first. However, politician and later PM Ioannis Kolettis, founder of the pro-French political party, was later revealed to be one of the most problematic politicians of the era, involved repeatedly in clientism, electoral frauds, bribery, corruption and enormous fortune obtained through politics. He also had terrible relations with other Greek fighters, reportedly attempting to destroy the reputation and happiness of Kolokotronis and Mavroyenous respectively. Initially, it was told Androutsos had escaped from prison and fell from the Acropolis in his hurry to flee. Much later, a witness revealed the warrior was killed in his cell beaten by many men simultaneously, as he could not be taken in an one-on-one fight. It was also revealed Kolettis had unsuccessfully attempted to bribe another Greek fighter to murder Androutsos, even before the seeming betrayal. Therefore, Androutsos’ reputation was restored in 1872 and a proper funeral took place for him 40 years after his death. Interestingly, the English Wikipedia seems to side against Androutsos while the page for Kolettis is short and adresses the crimes Kolettis has been accused of very carefully. Make of this what you will. I wasn’t sure if I should add Androutsos, however one of the most integral figures of the Independence War, Ioannis Makriyannis, accused Kolettis of defaming and murdering Androutsos and Kolettis is proven to have been a deeply corrupted man so...

Laskarina Bouboulina (1771 - 1825). Bouboulina was a naval commander and the first woman to attain the rank of admiral. She loved sailing from a young age. She was widowed twice and as she inherited a lot of wealth from her second husband, she commanded a big fleet. She was known as “the Captainness” and “the Lady”. She often joined assemblies of war chiefs to discuss all affairs militaire, where she was treated as an equal and her opinion was valued. During the Greek Civil War she was mistreated too, expelled to her island Spetses and briefly imprisoned on false charges. She was unfairly killed in 1825 over an irrelevant family feud. Her son and a girl had eloped, as the latter was forced to marry a man she did not want. Her father and brothers went to Bouboulina’s house believing the couple was hiding there. Bouboulina supported the couple’s choice and showed up in her balcony to confront the girl’s family. She was shot by the armed men.

Alexander Ypsilantis (1792 - 1828). Ypsilantis was member of a very old and noble Greek family from Constantinople. He was a Prince of the Danubian Principalities and the senior officer of the Imperial Russian cavalry. He lost one of his arms in the Battle of Dresden against Napoleon at the age of 21. He was appointed as the Leader of the secret Friendly Society, the association coordinating the Greek Revolution, a position he accepted with great enthusiasm. Ypsilantis attempted to raise all the Balkan people against the Ottomans and to even involve the Tsar of Russia and Austria but he failed and his army was defeated by the Turks. He was kept confined in Austria for 7 years. After his release, he retired to Vienna where he died in extreme poverty and misery. His last wish that his heart be removed from his body and sent to Greece was fulfilled. Ypsilantis’ own operation might have failed, however he offered a great distraction to the Turks as the revolt in the Peloponnese (the one that led to the successful revolution) broke out at the same time the Turks were busy fighting him. His brother Demetrios was luckier - he led many victorious battles inside Greece, including the very last one before the official establishment of the Independence.

Nikitas Stamatellópoulos (1782 - 1849). Known as Nikitarás (big/great/fearsome Nikitas), he was notorious for his fighting prowess and for the “body count” attributed to him. There are many tales of his skills and ferocity. He once defeated a Turkish army of several thousands with a few hundreds of men. Another time it was reported he broke three swords during the same battle. He would also often keep fighting wounded. Despite his violent character in battle, outside the battlefield Nikitaras was known to be a man of integrity and decency. He was the fighter who furiously refused the bribery to kill Androutsos. He also always refused to take booty from the defeated, explaining his only motivation was the liberation of his nation. After the war, he was imprisoned alongside his uncle Theodoros Kolokotronis for the same reason, opposing Otto’s regency. Upon his release, he had serious undiagnosed diabetes which turned him blind. He was also in a state of destitution. The Greek state ignored him, giving him only a permission to be a beggar on Friday mornings! After some time, civilians complained to the state for the neglect of the great hero and the state gave him a honorary title and a tiny pension. Nikitaras’ last wish to be buried next to his uncle Kolokotronis was granted.

Grigórios Díkeos or Papaflessas (1788 - 1825). Papaflessas was a priest, ordained to the rank of archimandrite, a politician and a warrior. He was defiant by nature and had personal hatred for the Turks, because they had killed his family. Papaflessas travelled to Mount Athos and Constantinople to study Ancient Greek and Theology, aiming to become an archbishop. There he met many patriots and he was recruited by the Friendly Society. After that he took his role very seriously and he travelled throughout Greece to raise Greeks against the Ottomans and convince them it was the right time. He is considered the most influential in spreading the desire for a revolution. During the war he fought in many battles and offered to confront Ibrahim’s newcoming Egyptian army with his 3000 men. The two thirds abandoned Papaflessas when they saw the size of Ibrahim’s army (17,000 men), however Papaflessas and his remaining 800-1000 men stayed and fell. It is said Ibrahim ordered his body to be cleaned and he kissed him on the cheek, stating that if Greece had another ten men like him, he would never be able to take Peloponnese. Papaflessas loved women and gold too much to be good for a cleric but his unwavering love and passion for freedom is indisputable.

Konstantinos Kanaris (1790 - 1877). Kanaris was an admiral and three times PM of Greece. He was very successful in naval combats and he repeatedly caused utter destruction to Turkish fleets and flagships. He had the idea to burn the Egyptian fleet in Alexandria before it set sail for Peloponnese and he would have succeeded, had the winds not changed direction as he was approaching. Kanaris would always prepare himself before a battle, saying: “Konstantí, you are going to die!”. However, he did not. He survived to become a prominent and popular politician and died at the age of 87, while still serving as Prime Minister!

Count Ioannis Kapodistrias (1776 - 1831). Coming from a very old deeply wealthy family and without a doubt one of the most brilliant Greek politicians and diplomats, Kapodistrias was a lawyer, a doctor, a diplomat affiliated to the Russians, later Minister of Foreign Affairs of Russia and honorary citizen of Switzerland as he was the one who added two more cantons to the Swiss dominion with his diplomatic maneuvers. After the Independence he was appointed Governor of Greece. Kapodistrias tried to create a functioning state out of thin air. Britain and France loathed him and turned rich clans against him because he was so friendly with Russia. Therefore they also refused to give him loans. Kapodistrias essentially had zero funds and therefore he started building foundations, hospitals, schools, museums and sometimes entire towns out of his own fortune. Moreover, he refused to take a salary because he thought it was his duty to serve the Greek people. He also took money from the rich and gave it to the poor and tried to put an end to the feudal system the Greeks were used to during the Ottoman occupation. A Sunday morning on his way to the church, he was assassinated by family members of a well known fighter coming from a rich clan which had revolted against him. Kapodistrias was buried with the clothes he wore during his assassination, as he had no other clothes left. In fact, he had given his very last possessions to orphans and widows. For more details about this great man, check this post.

Rigas Velestinlís or Fereos (1757 - 1798). Fereos was a teacher, writer, political thinker and revolutionary. He was a pioneer of the Greek War of Independence. He envisioned an uprising of all Christian populations against the Ottoman Empire and he came to touch with Napoleon Bonaparte and the general of the Army of Italy, hoping for aid. As the man agreed to meet Fereos, the latter set out to travel to Venice. He was betrayed to the Austrian authorities (then an ally of the Ottomans) by another Greek. Austrian authorities handed him over to the Ottomans, who imprisoned him, tortured him and eventually strangled and threw him to Danube river.

Mantó Mavroyenous (1796 - 1848). The educated daughter of a very wealthy Greek merchant in Trieste, Italy, with descent from Mykonos island, she gave her entire fortune for the Greek cause. She also encouraged many of her influential friends to offer money and weapons to the Greek revolutionaries. She was beautiful, had studied Ancient Greek philosophy and History and also was fluent in Italian, French and Turkish besides Greek. Once the struggle began, she moved to Mykonos island where she persuaded the locals to join the war. She led them successfully in a battle against the Turks and then also equipped men and sent them to aid in Samos island and the Peloponnese. She led expenditions in western Europe, especially addressing the women of Paris, to side with the Greek cause. She moved to Nafplion, where she met Demetrios Ypsilantis and they were soon engaged. A great part of the political world didn’t want two so powerful and pro-Russian families to unite. The aforementioned politician Ioannis Kolettis took it upon himself to destroy their relationship. Mavroyenous eventually returned to Mykonos, heartbroken and destitute. When the war ended Governor Ioannis Kapodistrias awarded her the rank of the Lieutenant General and granted her a dwelling in Nafplion, where she moved.

Athanásios Diakos (1788 - 1821). Diakos’ real surname was Grammatikós. Diakos refers to him being a Greek Orthodox deacon from an early age. Diakos was particularly good looking. It is said that the reason he abandoned the church and became a brigand was that he reacted too violently one time that he attracted the unwanted attention of a Turk. He was forced to flee his monastery and joined irregular troops in the mountains. He quickly distinguished himself in fights against the Ottomans, eventually becoming a commander. In the first year of the war, he liberated a large part of Sterea Hellas. However, in his last stand near Thermopylae (which parallels him to Ancient Spartan King Leonidas), he was captured by the Turks and suffered a most gruesome death by impalement. Two famous quotes are attributed to him. Before they killed him, the Turks offered him an officer’s position in the Turkish army as long as he converted to Islam. Diakos responded: “I was born a Greek, I shall die a Greek”. Then, according to tradition, as he was led to his horrible death, it is said he sang: “ Behold the time Charon (ancient deity who led the dead to the underworld) chose to take me, now that the branches are flowering, and the earth sends forth grass”. It is believed this had a double meaning, as he was killed in April 24th but it was also the very first year - the Spring - of the Revolution.

Ioannis Makriyannis (1797 - 1864). Makriyannis was a merchant, political officer and general of the Greek Independence War. He led the Greek armies to many victories, the most important being the defence of Nafplion, then capital of the Greek state, from Ibrahim pasha. It was the first success against Ibrahim and his enormous Egyptian fleet. Makriyannis is also known for later coordinating a revolt against King Otto, which forced the King to grant the first Constitution of Greece. Makriyannis had very active political presence and his actions were generally motivated by reason and integrity. However, he is mostly known for writing his memoirs, which remain to this day the most reliable and informative source about the Greek revolution. He also worked with an artist to create 24 drawings depicting loyally historical events as experienced by Makriyannis himself. Makriyannis’ memoirs are not only a source of information but the first great literary work in Demotic Greek. Nobel awarded Giorgos Seferis stated Makriyannis was one of the greatest masters of Modern Greek prose.

Andreas Miaoulis (1765 - 1835). Miaoulis was originally a corn trader who gained a lot of wealth. When the war broke out, he used this money to aid the fighters and command his own fleet. He was trying to help in any way possible. He was appointed admiral and had many victories in naval combats throughout all of Greece. He was the one who was secretly supplying the sieged city of Missholonghi with stores and reinforcements through its lake, a very delicate task. Soon he retired but he returned to his position as admiral once Kapodistrias became governor, fighting the piracy in the Aegean sea effectively. However, his relationship with Kapodistrias grew hostile because Kapodistrias did not favor the (rich) clans of former warriors and was loathed by the British, whom Miaoulis favored instead of the Russians. So much that Miaoulis eventually participated in a revolt against him, ending up burning Greek ships, although it is not known whether it was by his own choice or he was told to. He has been heavily criticized both then and now for this deed. Kapodistrias was ready to pardon him and his men but his assassination came first. Miaoulis’ reputation was officially restored upon King Otto’s arrival in Greece. It is known he expressed some regret over his action, confessing to politician Spyridon Trikoupis that if he had a wise man like him by his side to advice him, he wouldn’t have done it. Furthermore, he was appointed again as an admiral but this time Miaoulis refused, which historians believe it was due to feelings of guilt. When he died, he was buried in the coast of Piraeus where it is believed the Ancient Athenian general and admiral Themistocles was buried too. His heart is kept in a silver urn in the Museum of Hydra.

105 notes · View notes

greekroyalfamily · 3 years ago

Text

Happy 50th birthday to HRH Princess Olga of Greece ,Savoy -Aosta Duchess of Apulia

Princess Olga, Duchess of Apulia (née: Princess Olga Isabelle of Greece, born 17 November 1971 is the daughter of author Prince Michael of Greece and Denmark and his wife, Marina Karella, an artist and daughter of the Greek business magnate Theodore Karella. Princess Olga is the wife of Prince Aimone of Savoy-Aosta, Duke of Apulia.

Princess Olga grew up in Paris and New York, spending summers at the family's island retreat at Patmos, Greece. She chose to attend boarding school in England, studied history in Rome, and is a graduate of Princeton University. She also holds a degree from Columbia University's Graduate School of Architecture, Planning and Preservation. Although Olga worked for a while in interior decoration, she went to Panama to photograph and study phalaena. Later, as a lepidopterist, she helped to set up and then worked in the Liquid Jungle Lab in Panama in co-operation with the Smithsonian Tropical Research Institute and the Woods Hole Oceanographic Institution. She is also a journalist and filmmaker.

Unlike other members of the Greek Royal Family, she was not deemed a full member of the Greek royal house under the monarchy, despite being born of a marriage recognized by King Constantine II of Greece .

As daughters of a non-dynastic marriage, she and her elder sister, Princess Alexandra, are not accorded the traditional style of Royal Highness, nor do they bear the titular suffix of Denmark

Her engagement to Prince Aimone of Savoy, Duke of Apulia, son of Amedeo, 5th Duke of Aosta, was announced in May 2005. Aimone and Olga are second cousins; both being great-grandchildren of the French pretender Jean d'Orléans, duc de Guise. They are also second cousins-once-removed, as George I of Greece is Aimone's great-great-grandfather and Olga's great-grandfather. Olga's father, Prince Michael of Greece and Denmark, Aimone's late paternal grandmother, Princess Irene, Duchess of Aosta (née Princess Irene of Greece and Denmark), and The Prince Philip, Duke of Edinburgh (born Prince Philip of Greece and Denmark), were all first cousins.

The couple wed, after a three-year engagement, on 16 September 2008 at the Italian embassy in Moscow, the city in which Aimone is employed. Their religious marriage took place on 27 September at Patmos, where it was expected that the Patriarchal Exarch of Patmos, Archimandrite Andipas Nikitaras, would preside at the Church of the Evangelismos of the Virgin Mary at Pano Kambos, with a reception following on the site of a former school. Since the Second Vatican Council marriages celebrated according to the rite of the Ecumenical Patriarchate of Constantinople, to which the exarchate belongs, may be recognized as canonically valid. A canonical dispensation was obtained from the Catholic Archbishop of Moscow, Mons. Paolo Pezzi, who was the local Ordinary of prince Aimone.

Present for the nuptials in Patmos were several members of Olga's paternal family, including Queen Sofia of Spain (née Princess of Greece and Denmark), King Constantine II of the Hellenes and his consort Queen Anne Marie (née Princess of Denmark), Prince Michael of Greece and Denmark and his wife, Marina (bride's parents), and Princess Irene of Greece and Denmark. With the exception of 78-year-old Margherita, Dowager Archduchess of Austria-Este (née Princess of Savoy-Aosta), all members of the Aosta branch of the House of Savoy were in attendance, i.e. Prince Amedeo of Savoy, 5th Duke of Aosta (bridegroom's father) and his consort, Princess Silvia, Duchess of Aosta, Princess Claude of Orléans (aka Princess of France, bridegroom's mother), as well as Aimone's two full sisters, Princess Bianca Countess Arrivabene Valenti Gonzaga and Princess Mafalda Madame Lombardo di San Chirico, as well as Maria-Cristina (née Princess of Savoy-Aosta) and her husband Prince Casimir of Bourbon-Two Sicilies. From the senior branch of the Italian royal family Princess Maria Gabriella of Savoy (daughter of the late King Umberto II of Italy) was present, as she had been at the Athens wedding of Olga's parents in 1965.

On 7 March 2009, Princess Olga gave birth to a son named Umberto in Paris, France. On 24 May 2011 in Paris, Olga gave birth to another son, named Amedeo Michele. A day after his birth Amedeo was granted the title Duke of the Abruzzi by his paternal grandfather. On 14 December 2012, Olga gave birth to a baby daughter, Isabella Vita Marina, in Paris, France.

Χρόνια πολλά για τα 50ά γενέθλια στην ABY Πριγκίπισσα Όλγα της Ελλάδας, Σαβοΐας Αοστης - Δούκισσα της Απουλίας

Η πριγκίπισσα Όλγα, Ισαβελα γεννημένη στις 17 Νοεμβρίου 1971 είναι κόρη του συγγραφέα Πρίγκιπα Μιχαήλ της Ελλάδας και της Δανίας και της συζύγου του, Μαρίνα Καρέλλα, καλλιτέχνη και κόρη του Έλληνα μεγιστάνα των επιχειρήσεων ��εόδωρου Καρέλλα. Η Πριγκίπισσα Όλγα είναι σύζυγος του πρίγκιπα Αιμόνε της Σαβοΐας-Αόστα, δούκα της Απουλίας.

Η πριγκίπισσα Όλγα μεγάλωσε στο Παρίσι και τη Νέα Υόρκη, περνώντας τα καλοκαίρια στην Πάτμο, Ελλάδα. Επέλεξε να σπουδάσει οικοτροφείο στην Αγγλία, σπούδασε ιστορία στη Ρώμη και είναι απόφοιτος του Πανεπιστημίου Πρίνστον. Είναι επίσης κάτοχος πτυχίου από τη Σχολή Αρχιτεκτονικής, Σχεδιασμού και Συντήρησης του Πανεπιστημίου Κολούμπια. Αν και η Όλγα δούλεψε για λίγο στην εσωτερική διακόσμηση, πήγε στον Παναμά για να φωτογραφίσει και να μελετήσει τη phalaena. Αργότερα, ως λεπιδοπτέρας, βοήθησε στη δημιουργία και στη συνέχεια εργάστηκε στο Liquid Jungle Lab στον Παναμά σε συνεργασία με το Smithsonian Tropical Research Institute και το Woods Hole Oceanographic Institute. Είναι επίσης δημοσιογράφος και σκηνοθέτης.

Σε αντίθεση με άλλα μέλη της Ελληνικής Βασιλικής Οικογένειας, δεν θεωρήθηκε πλήρες μέλος του ελληνικού βασιλικού οίκου παρά το γεγονός ότι γεννήθηκε από γάμο που είχε αναγνωρίσει ο βασιλιάς Κωνσταντίνος Β' της Ελλάδας.

Ως κόρες ενός μη δυναστικού γάμου, αυτή και η μεγαλύτερη αδερφή της, η πριγκίπισσα Αλεξάνδρα, δεν έχουν το παραδοσιακό στυλ της Βασιλικής Υψηλότητας, ούτε φέρουν το επίθημα του τίτλου της Δανίας

Ο αρραβώνας της με τον πρίγκιπα Αιμόνε της Σαβοΐας, Δούκα της Απουλίας, γιο του Αμεντέο, 5ου Δούκα της Αόστα, ανακοινώθηκε τον Μάιο του 2005.

ΟΑιμόνεκαι η Όλγα είναι δεύτερα ξαδέρφια. Και οι δύο ήταν δισέγγονα του Γάλλου Jean d'Orléans, duc de Guise. Είναι επίσης δεύτερα ξαδέρφια καθώς ο Γεώργιος Α' της Ελλάδας είναι ο προπάππους του Αιμόνε και ο προπάππους της Όλγας. Ο πατέρας της Όλγας, Πρίγκιπας Μιχαήλ της Ελλάδας και της Δανίας, η αείμνηστη γιαγιά του Αιμόνε από τον πατέρα, η πριγκίπισσα Ειρήνη, Δούκισσα της Αόστα πριγκίπισσα της Ελλάδας και της Δανίας και ο Πρίγκιπας Φίλιππος, Δούκας του Εδιμβούργου (γεννηθείς Πρίγκιπας Φίλιππος της Ελλάδας και της Δανίας), ήταν όλα τα πρώτα ξαδέρφια.

Το ζευγάρι παντρεύτηκε, μετά από τρία χρόνια αρραβώνα, στις 16 Σεπτεμβρίου 2008 στην ιταλική πρεσβεία στη Μόσχα, την πόλη στην οποία εργάζεται ο Αιμόνε .

Ο θρησκευτικός τους γάμος τελέστηκε στις 27 Σεπτεμβρίου στην Πάτμο, όπου προεξάρχει ο Πατριαρχικός Έξαρχος Πάτμου Αρχιμανδρίτης Αντίπας Νικηταράς στον Ιερό Ναό Ευαγγελισμού της Παναγίας στον Πάνω Κάμπο, με δεξίωση στον χώρο του πρώην σχολείου.

Από τη Β' Σύνοδο του Βατικανού οι γάμοι που τελούνται σύμφωνα με το τυπικό του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, στο οποίο ανήκει η εξαρχία, μπορούν να αναγνωριστούν ως κανονικά έγκυροι. Μια κανονική απονομή ελήφθη από τον Καθολικό Αρχιεπίσκοπο Μόσχας Μον. Paolo Pezzi, ο οποίος ήταν ο τοπικός κανονικός του πρίγκιπα Aimone.

Παρόντες στους γάμους στην Πάτμο ήταν αρκετά μέλη της πατρικής οικογένειας της Όλγας, μεταξύ των οποίων η βασίλισσα Σοφία της Ισπανίας (πριγκίπισσας της Ελλάδας και της Δανίας), ο βασιλιάς των Ελλήνων Κωνσταντίνος Β' και η σύζυγός του Βασίλισσα Άννα Μαρία (Πριγκιπας και Πριγκίπισσα της Δανίας), ο Πρίγκιπας Μιχαήλ Ελλάδας και Δανίας και η σύζυγός του Μαρίνα (γονείς της νύφης) και η πριγκίπισσα Ειρήνη της Ελλάδας και της Δανίας. Με εξαίρεση την 78χρονη Margherita, Χήρα Archduchess of Austria-Este (née Princess of Savoy-Aosta), συμμετείχαν όλα τα μέλη του κλάδου της Aosta του Οίκου της Savoy, δηλαδή ο πρίγκιπας Amedeo της Savoy, 5ος δούκας της Ο Αόστα (πατέρας του γαμπρού) και η σύζυγός του, η πριγκίπισσα Σίλβια, η Δούκισσα της Αόστα, η πριγκίπισσα Κλοντ της Ορλεάνης (γνωστή και ως Πριγκίπισσα της Γαλλίας, μητέρα του γαμπρού), καθώς και οι δύο πλήρεις αδερφές του Αιμόνε, η πριγκίπισσα Μπιάνκα, η κόμισσα Αρριβάμπεν Βαλέντι Γκονζάγκα και ο Πρίγκιπας Σαν Κίρικο, καθώς και η Μαρία-Κριστίνα (το γένος Πριγκίπισσα της Σαβοΐας-Αόστα) και ο σύζυγός της Πρίγκιπας Κασίμιρ των Βουρβόνων-Δύο Σικελιών. Από τον ανώτερο κλάδο της ιταλικής βασιλικής οικογένειας ήταν παρούσα η πριγκίπισσα Μαρία Γαβριέλλα της Σαβοΐας (κόρη του αείμνηστου βασιλιά της Ιταλίας Ουμβέρτου Β'), καθώς είχε βρεθεί στον γάμο των γονιών της Όλγας στην Αθήνα το 1965.

Στις 7 Μαρτίου 2009, η πριγκίπισσα Όλγα γέννησε έναν γιο που ονομάστηκε Umberto στο Παρίσι της Γαλλίας. Στις 24 Μαΐου 2011 στο Παρίσι, η Όλγα γέννησε έναν άλλο γιο, τον Amedeo Michele. Μια μέρα μετά τη γέννησή του στον Αμεντέο απονεμήθηκε ο τίτλος Δούκας των Αμπρούτζι από τον παππού του. Στις 14 Δεκεμβρίου 2012, η Όλγα γέννησε μια κόρη, την Isabella Vita Marina, στο Παρίσι της Γαλλίας.

4 notes · View notes

enjoyjust · 2 years ago

Text

Scallop recipes

#Scallop recipes professional

Sylvia is the blogger behind it and the creator of these seared scallops in a zingy zesty coconut lemongrass sauce! Coconut and lemongrass are two flavors that are a great match for the delicate scallop meat. I found what I am looking for over at Feasting At Home. How about a fresh scallop recipes with an Asian twist? Thank you so much Derek for the inspiration!ĥ) Seared Scallops with Coconut Lemongrass Sauce (Feasting At Home) I was thinking about turning this lovely side salad into a great dinner. He runs the blog Dad With A Pan.Īnd he says: “This bacon and corn tomato salad is light and so refreshing.

#Scallop recipes professional

Imagine adding other flavors to it like bacon and fresh tomatoes! If you immediately start to salivate, then you will absolutely love these bacon and corn tomato salad with grilled scallops!Ĭredits for this colorful and zesty treat go to chef Derek, an IT professional by day and home cook for his family by night. Thank you so much guys for this inspirational scallop recipes!Ĥ) Bacon And Corn Tomato Salad with Grilled Scallops (Dad With A Pan)Ĭorn and fresh scallops, those two go so well together. I found this one over at Hill Street Grocer, a gourmet grocery store that is owned and run by brothers Marco, Nick and Nektarios Nikitaras and their families.Īnd they say: “These colorful seared scallops are seriously impressive both in taste and appearance! You will be surprised to see how simple it is to prepare!” No rich cream or butter sauce this time (not that we mind a rich dinner of course) but a highly elegant scallop dream on a plate. Absolutely to die for.”ģ) Seared Scallops With Quinoa, Apple Salad And Butternut Pumpkin (Hill Street Grocer)Īnother gorgeous fresh scallop recipes right here!Īnd what I instantly liked about these seared scallops with quinoa, apple salad and butternut pumpkin was the freshness of the ingredients. Serve them over a creamy soft crème fraîche polenta. I went a bit fancier and dressed these fresh scallops up with mushrooms, shallots, thyme and a rich white wine sauce. Even with just a little salt, pepper and oil, fresh scallops make such a delicious meal. Liz over at Floating Kitchen came up with this heavenly idea!Īnd she says: “Cooking fresh scallops couldn’t be more easier. Next up in this fresh scallops recipes roundup…Īnother gorgeous scallops dinner that will blow you away! Fresh scallops and mushrooms in a rich white wine sauce served over crème fraîche polenta… That one has my name written all over it. I love that golden sear on those fresh scallops, absolute perfection.Īnd I couldn’t agree more with Becca when she says this: “My spaghetti in a lovely creamy garlic sauce topped off with beautifully pan seared brown butter scallops makes a perfect date night dinner for two!”Ģ) Scallops And Mushrooms In White Wine Sauce Over Crème Fraîche Polenta (Floating Kitchen) When I am thinking about fresh scallop recipes, is a heavenly spaghetti! Pasta and fresh scallops? That is a heavenly combination, wouldn’t you agree? Credits for this lush looking creamy garlic pasta with pan seared scallops below go to Becca who is the blogger behind Fork In The Kitchen. Is there a scallop recipes that you like? Click on the link and you will be redirected to the right page!Ĭheck out these 20 best fresh scallop recipes from fellow food bloggers…Ģ0 Best Fresh Scallop Recipes 1) Creamy Garlic Pasta with Pan Seared Scallops (Fork In The Kitchen)Īnd yes, I have to admit that the first recipe that comes to my mind here… So I added plenty of links in the texts and pictures for you to click on. Credits for all the scallop recipes below go to them of course, I am just the messenger. I could not have assembled this scallop recipes roundup without the help of fellow food bloggers and head chefs. Apparently wet scallops can have a slight aftertaste. When I was assembling this scallop recipes roundup, practically every chef and blogger recommended using dry scallops. Dry scallops on the other hand are not treated in this way. That preserves them once the scallops are harvested at sea. Wet scallops are marinated in a water solution with sodium tripolyphosphate. What I learned only recently is that there are two types of scallops: wet and dry scallops! Let me know your favorite scallop recipes in the comments below! Wet vs. An idea that I picked up while traveling in Vietnam! One of my favorite scallop recipes to prepare are my Vietnamese style scallops with butter, peanuts and spring onion. And when they do, it is always in the summer. How do you usually cook them? Check out these 20 best fresh scallop recipes from fellow food bloggers!Įven though fresh scallops are widely available here in Belgium, I have to admit that they don’t often end up on our dinner table.

#Scallop recipes

0 notes

viralnews-1 · 2 years ago

Text

Sheffield Shield preview, squad, player to watch 2022-23

Captain Kurtis PattersonCoach Phil Jaques Squad R=Rookie, CA=Australia contract Sean Abbott, Trent Copeland, Pat Cummins (CA), Oliver Davies, Liam Doddrell (R), Ben Dwarshuis, Jack Edwards, Mickey Edwards, Matthew Gilkes, Ryan Hackney, Ryan Hadley, Liam Hatcher, Josh Hazlewood (CA), Lachlan Hearne, Moises Henriques, Baxter Holt, Daniel Hughes, Hayden Kerr, Nathan Lyon (CA), Blake Nikitaras (R),…

View On WordPress

0 notes

grexitdrachmaendebt · 4 years ago

Text

Νικηταράς και Τσοπανάκος: ο “Τουρκοφάγος” και ο “Τυρταίος” του 1821.

Ο γενναίος και ανιδιοτελής ανιψιός του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και τα πολεμικά του κατορθώματα

- Η φυλάκισή του μετά την απελευθέρωση

- Ο άγιος αδελφός του και άγνωστα περιστατικά από τη ζωή και τη δράση του

- Τσοπανάκος: ο ανήμπορος να πολεμήσει Δημητσανίτης, που εμψύχωνε με τα φλογερά, πατριωτικά ποιήματα του, τα παλικάρια πριν τις μάχες.

Την προηγούμενη εβδομάδα, γράψαμε ένα άρθρο για τον θρυλικό “Γέρο του Μοριά”, τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη και, πιστεύουμε ότι, ξεδιαλύναμε σε μεγάλο βαθμό το θέμα της καταγωγής του.

Υπήρχαν βέβαια 1-2 λάθη στο κείμενο, τα οποία οφείλονται σε σφάλματα των πηγών που χρησιμοποιήσαμε.

Η ιστορία, όπως και οι άλλες επιστήμες, προχωρούν. Καινούργια στοιχεία έρχονται στην επιφάνεια και ανατρέπονται πράγματα που θεωρούσαμε δεδομένα.

Στο σημερινό μας άρθρο, θα ασχοληθούμε με έναν από τους γενναιότερους και ικανότερους αγωνιστές του 1821: τον περίφημο Νικηταρά ή “Τουρκοφάγο”.

Ο Νικηταράς, ήταν όχι μόνο φόβος και τρόμος για τους Τούρκους, αλλά απίστευτα έντιμος και ανιδιοτελής. Δυστυχώς, μετά την απελευθέρωση, είχε την αντιμετώπιση πολλών άλλων ηρώων του 1821.

Αναγκάστηκε να γίνει επαίτης, φυλακίστηκε, τυφλώθηκε και πέθανε πάμφτωχος.

Αυτός που, πιθανότατα, ήταν ο μόνος απ’ όλους τους αγωνιστές του 1821, που δεν πήρε κανένα απολύτως λάφυρο απ’ όλες τις μάχες που πολέμησε και μεγαλούργησε... Παράλληλα, θ’ ασχοληθούμε και με ένα, μάλλον άγνωστο, πρόσωπο του 1821.

Τον λαϊκό ποιητή Τσοπανάκο, που κατά κάποιον τρόπο, σχετιζόταν με τον Νικηταρά: τον θαύμαζε και τον ακολουθούσε σε όλες τις μάχες.

Λόγω σωματικής αναπηρίας δεν μπορούσε να πολεμήσει.

Ωστόσο, είχε ένα άλλο, σημαντικό χάρισμα: σκάρωνε πατριωτικά στιχάκια, που τα διάβαζε στους πολεμιστές πριν τις μάχες, εμψυχώνοντάς τους.

Νικήτας Σταματελόπουλος (Νικηταράς)

Στο έργο του Αγαπητού Σ. Αγαπητού, “Οι Ένδοξοι Έλληνες του 1821 ή Οι Πρωταγωνισταί της Ελλάδος” (Πάτρα 1877), υπάρχει δισέλιδη αναφορά στον Νικηταρά.

Ωστόσο, οι πληροφορίες που δίνονται για τον ήρωα του “21, είναι λιγοστές. Χαρακτηριστικά, το σχετικό λήμμα ξεκινά ως εξής:

“Ο στρατηγός ούτος εγεννήθη περί τα τέλη του δεκάτου ογδόου (18ου) αιώνος εν Τριπόλει, ένθα και εδιδάχθει τα λεγόμενα κοινά γράμματα”.

Τα λάθη συνεχίζονται και στο υπόλοιπο τμήμα του λήμματος για τον Νικηταρά.

Σήμερα, 144 χρόνια αργότερα, γνωρίζουμε, αν όχι τα πάντα, τα περισσότερα για τη ζωή και τη δράση του.

Όπως διηγείται ο ίδιος στα Απομνημονεύματά του που κατέγραψε ο Γ. Τερτσέτης:

“Εγεννήθηκα εις ένα χωριό Μεγάλη Αναστάσοβα αποδώθε από τον Μυστρά προς την Καλαμάτα.

Ο προπάππος μου ήταν προεστός και ο πατέρας μου έφυγε δεκαέξι (16) χρόνων και επήγε με τα στρατεύματα τα Ρούσικα στην Πάρο (σημ. μάλλον κατά τα Ορλοφικά, γύρω στο 1770) και ήταν πολεμικός (ανυπότακτος)”.

Το χωριό Μεγάλη Αναστάσοβα, λέγεται σήμερα Νέδουσα και ανήκει στο νομό Μεσσηνίας. Παλαιότερα, υπήρχε η άποψη ότι ο Νικηταράς γεννήθηκε το 1781 ή το 1782 φαίνεται όμως, ότι γεννήθηκε το 1787.

Πατέρας του ήταν ο Σταματέλος, γνωστός ως “Τουρκολέκας” και μητέρα του η Σοφία Καρούτσου, αδελφή της γυναίκας του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη Αικατερίνης.

Ο πατέρας του, κυνηγημένος από τους Τούρκους, βρήκε καταφύγιο στον συνοικισμό του Λεονταρίου, στο σημερινό χωριό Τουρκολέκας Μεγαλόπολης.

Εκεί γεννήθηκαν τα δύο αδέλφια του Νικήτα που είναι γνωστά: ο Νικόλας και ο Γιάννης (1805).

Δυστυχώς, το 1816 όπως διηγείται ο Νικηταράς:

“ Τον εσκότωσαν (ενν. τον πατέρα του) εις την Μονεμβασιά μαζί με έναν αδελφό (σημ: τον Γιάννη) και μ’ έναν κουνιάδο μου.

Από ένδεκα (11) χρονών, μαζί με τον πατέρα μου, έσερνα άρματα ετουφέκισα ένα Τούρκο στο Λεοντάρι”.

Ο εντεκάχρονος Ιωάννης (το 1816), ανακηρύχθηκε άγιος από την Εκκλησία μας.

Ας δούμε το τραγικό τέλος του πατέρα και του αδελφού του Νικηταρά.

Το 1816 ο πατέρας του Νικηταρά, ο γιος του Ιωάννης και ο Αναγνώστης, γιός του θρυλικού αγωνιστή του Πάρνωνα Ζαχαριά, ταξίδευαν για τα Κύθηρα.

Λόγω θαλασσοταραχής όμως βρέθηκαν στη Νεάπολη της Λακωνίας. Ο αγάς της περιοχής με δόλο τους συνέλαβε και τους έστειλε στη Μονεμβασιά.

Ο τοπικός ηγεμόνας, τους φυλάκισε και ζήτησε οδηγίες από τον βοεβόδα του Μυστρά τι να τους κάνει.

Εκείνος έδωσε εντολή να τους αποκεφαλίσουν.

Πραγματικά, αποκεφαλίστηκαν ο Αναγνώστης και ο πατέρας του Νικηταρά.

Για τον αδελφό του, διηγείται ο “Τουρκοφάγος”:

“ Στον αδελφό μου πρότειναν ν ’αλλάξει την πίστη του.

Του δείχνουν το σκοτωμένο πατέρα του και του λέγουν κάθισε να σε κάνουμε Τούρκο.

Τότε το παιδί κάνει το σταυρό του και τους απαντά: θα πάω κι εγώ εκεί που πάει ο πατέρας μου.

Το παιδί όμως ξανακάνει το σταυρό του.

Έγινε από το αίμα του σταυρός.

Πήραν τα κεφάλια τους στην Τριπολιτσά”.

Η σφαγή των τριών, έγινε στις 16 Οκτωβρίου 1816, έξω από τον ιερό ναό του “Ελκόμενου Χριστού” στη Μονεμβασιά.

Στο δάπεδο της αυλής του ναού, το αίμα του Ιωάννη σχημάτισε Σταυρό.

Τα κεφάλια τους στάλθηκαν όπως αναφέραμε στον πασά της Τριπολιτσάς, ενώ τα σώματα τους τάφηκαν στη Μονεμβασιά.

Μέχρι σήμερα, παραμένει άγνωστος ο τόπος ταφής των κεφαλιών τους.

Ο νεομάρτυρας και παιδομάρτυρας Ιωάννης, ανακηρύχθηκε άγιος από την Εκκλησία μας.

Ο Νικηταράς στα Επτάνησα

Ο Νικηταράς από πολύ νεαρή ηλικία, εντάχθηκε ως “μπουλουξής” στο σώμα του περιώνυμου κλέφτη Ζαχαριά (Μπαρμπιτσιώτη), όπου διακρίθηκε για την ανδρεία του.

Το 1805, μετά τον διωγμό των κλεφταρματολών του Μοριά, πήγε στη Ζάκυνθο που τότε την κατείχαν Ρώσοι. Εκεί εντάχθηκε στα Τάγματα που είχαν ιδρυθεί και πολέμησε στην Ιταλία, εναντίον του Ναπολέοντα.

Αργότερα επέστρεψε στα Επτάνησα και υπηρέτησε τους Γάλλους που τα είχαν καταλάβει με την Συνθήκη του Τίλσιτ.

Το 1808, επέστεψε στον Μοριά μαζί με τον Θ. Κολοκοτρώνη για να βοηθήσει τον Αλή Φαρμάκη, που τον καταδίωκε ο Βελή πασάς.

Στη συνέχεια, ασχολήθηκε με τη στρατολογία Αλβανών Τσάμηδων, στο πλαίσιο του σχεδίου των Γάλλων για τη δημιουργία ελληνοαλβανικού κράτους.

Μετά την κατάληψη των Επτανήσων από τους Βρετανούς, κατατάχθηκε ως αξιωματικός στα Ελληνικά Τάγματα υπό τον Ρίτσαρντ Τσορτς και στάλθηκε στη νότια Ιταλία, για να πολεμήσει τον Βοναπάρτη.

Όταν τα Τάγματα διαλύθηκαν παρέμεινε στη Ζάκυνθο.

Στις 18 Οκτωβρίου 1818, ενώ βρισκόταν στην Καλαμάτα, μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία από τον Ηλία Χρυσοσπάθη.

Για ένα διάστημα, μαζί με τον Αναγνωσταρά και τον Δ. Πλαπούτα, περιόδευε την Πελοπόννησο για τους σκοπούς της Εταιρείας.

Τον Ιούλιο του 1819, ξαναπήγε στη Ζάκυνθο και επέστρεψε στον Μοριά τον Φεβρουάριο του 1821.

Είναι χαρακτηριστικό, ότι ενώ στο έγγραφο μύησης του στη Φιλική Εταιρεία αναφέρεται ως “Νικήτας Τουρκολέκας”, ο Νικηταράς δεν κράτησε το οικογενειακό επώνυμο, αλλά μετά τη μύηση του, το υποκοριστικό Σταματελόπουλος (από το αρχικό επώνυμο της οικογένειας Σταματέλος).

Το ίδιο έκανε και ο αδελφός του Νικόλαος, ενώ φαίνεται ότι αυτό επισημοποιήθηκε μετά το 1854, οπότε το υιοθέτησε και ο γιος του Ιωάννης.

Συνεργάστηκε μαζί με τον θείο του Θ. Κολοκοτρώνη και τον Παπαφλέσσα για την προετοιμασία του ξεσηκωμού και στις 23 Μαρτίου 1821, μπήκε στην Καλαμάτα μαζί με άλλους οπλαρχηγούς.

Μετά απ’ αυτό κατευθύνθηκε στην Τριπολιτσά.

Για τα πολεμικά κατορθώματα του Νικηταρά, θα χρειαζόταν ένα ξεχωριστό, εκτενέστατο άρθρο.

Σε διάφορα άρθρα μας για τις μάχες του Αγώνα, έχουμε αναφερθεί αρκετά σ’ αυτά.

Σήμερα, θα συνοψίσουμε τις κυριότερες μάχες στις οποίες μετείχε και διακρίθηκε.

Στο Βαλτέτσι, επικεφαλής 800 αγωνιστών, στα Δολιανά, όπου με 150 άνδρες αντιμετώπισε 6.000 Τούρκους με επικεφαλής τον Κεχαγιάμπεη, τους οποίους και συνέτριψε.

Τότε του δόθηκε το προσωνύμιο “Τουρκοφάγος” και προήχθη σε Στρατηγό.

Στη συνέχεια, συνεργάστηκε με τον Οδυσσέα Ανδρούτσο στις επιχειρήσεις για την ανακατάληψη της Λιβαδειάς. Πήρε μέρος στην άλωση της Τριπολιτσάς και ήταν από τους ελάχιστους οπλαρχηγούς που δεν δέχτηκαν να πάρουν λάφυρα.

Μαζί με 700 αγωνιστές, τον Απρίλιο του 1822 πήγε πάλι στην Ανατολική Στερεά και πολέμησε με τον Ανδρούτσο στη Στυλίδα και την Αγία Μαρίνα.

Είχε μεγάλη συμβολή στη συντριβή του Δράμαλη στα Δερβενάκια, ιδιαίτερα στη μάχη στο Αγιονόρι, δύο μέρες αργότερα, όπου οι Τούρκοι είχαν 600 νεκρούς.

Πολέμησε με τον Δ. Υψηλάντη στην Αττική και αν και δεν πήρε ενεργό μέρος στις εμφύλιες διαμάχες που ακολούθησαν τάχθηκε στο πλευρό του Κολοκοτρώνη και προτίμησε να καταφύγει στο Μεσολόγγι, πολεμώντας μαζί με τον Δ. Μακρή. Μετά την εισβολή του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο, δόθηκε αμνηστία και ο Νικηταράς επέστεψε στον Μοριά. Πήρε μέρος στην, σχετικά άγνωστη μάχη του Μεχμέταγα (18/7/1826), όπου οι ελληνικές δυνάμεις νίκησαν τους Αιγύπτιους του Ιμπραήμ, οι οποίοι είχαν 200 νεκρούς (σε σύνολο 400 πολεμιστών), ενώ μόνον 4 Έλληνες έχασαν τη ζωή τους.

Ακολούθως, ο Νικηταράς με 800 πολεμιστές, πήρε μέρος στον ελληνικό θρίαμβο στην Αράχωβα, όπου επικεφαλής των Ελλήνων ήταν ο Γ. Καραϊσκάκης (Νοέμβριος 1826). Ακολούθως, πήρε μέρος στις μάχες στην Αττική (1827) και στη συνέχεια επέστρεψε στον Μοριά όπου πολέμησε εναντίον του Ιμπραήμ στη Μεσσηνία.

Σύμφωνα με κάποιες εκτιμήσεις, ο Νικηταράς σκότωσε περισσότερους από 1.000 Τούρκους στις μάχες που πήρε μέρος.

Ήταν υποστηρικτής του Καποδίστρια και από τους στενότερους συνεργάτες του.

Στη Δ’ Εθνοσυνέλευση του Άργους (1829), πήρε μέρος ως πληρεξούσιος του Λεονταριού.

Μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια, έζησε απομονωμένος.

Ο Νικηταράς στα χρόνια του Όθωνα

Ο Νικηταράς, άνηκε στο ρωσόφιλο κόμμα (των Ναπαίων).

Μετά από αντικυβερνητικό κίνημα στη Μεσσηνία (1834) φυλακίστηκε για λίγο από την Αντιβασιλεία.

Το 1839 κατηγορείται ότι ήταν αρχηγός της “Φιλορθοδόξου Εταιρείας” που είχε σκοπό την απελευθέρωση των υπόδουλων περιοχών και τη στήριξη της ορθόδοξης πίστης.

Η Εταιρεία όμως προδόθηκε και ο Νικηταράς φυλακίστηκε (Δεκέμβριος 1839).

Δικάστηκε στις 11 Ιουλίου 1840 και αθωώθηκε, καθώς δεν βρέθηκαν αποδεικτικά στοιχεία εναντίον του.

Η αθωωτική απόφαση εξόργισε την κυβέρνηση που τον κράτησε υπό περιορισμό στην Αίγινα.

Ο Μακρυγιάννης, διαμαρτυρήθηκε στον Όθωνα για εξαθλίωση του σπουδαίου οπλαρχηγού που τον βρήκε “ρέστο και χωρίς μιστόν”.

Καταφέρνει να τον αποφυλακίσει (18/9/1841).

Όμως η υγεία του ήταν κατεστραμμένη και ο θρυλικός “Τουρκοφάγος”, σχεδόν τυφλός, καθώς έπασχε από ζάχαρο.

Η Κυβέρνηση, του χορηγεί μια άδεια επαιτείας (!), του επιτρέπει δηλαδή να ζητιανεύει κάθε Παρασκευή μπροστά στην Ευαγγελίστρια του Πειραιά, την εκκλησία που υπάρχει μέχρι σήμερα.

Είναι χαρακτηριστικό το περιστατικό με τον ��ώσο πρέσβη, που όταν έμαθε την κατάληξη του Νικηταρά, έσπευσε στον Πειραιά “Τι κάνετε εδώ στρατηγέ μου”, ρώτησε τον Νικηταρά, που μόλις αντιλήφθηκε ότι του μιλούσε κάποιος ξένος, μάζεψε το χέρι του. “Απολαμβάνω ελεύθερη πατρίδα”, απάντησε περήφανος ο Τουρκοφάγος “Μα εδώ την απολαμβάνετε, καθισμένος κάτω στο δρόμο” ρώτησε ο Ρώσος.

“Η πατρίδα μου έχει χορηγήσει σύνταξη για να ζω καλά, αλλά έρχομαι εδώ για να παίρνω μια ιδέα πώς περνάει ο κόσμος” είπε ο Νικηταράς. Ο Ρώσος πρέσβης φεύγοντας, άφησε να πέσει διακριτικά ένα πουγκί με χρυσές λίρες.

Ο Νικηταράς, αν και δεν έβλεπε, άκουσε τον ήχο, έπιασε το πουγκί και του είπε:

“Σου έπεσε το πουγκί σου. Πάρε μην το βρει κανένας και το χάσεις”!

Αυτός ήταν ο Νικηταράς, ο γενναιότερος και πλέον ανιδιοτελής από τους ήρωες του 1821.

Είναι χαρακτηριστικό, ότι μετά το θρίαμβο στα Δερβενάκια, πήρε το μοναδικό λάφυρο απ’ όλες τις μάχες που πολέμησε.

Ένα πολύτιμο σπαθί, το οποίο όμως το πρόσφερε αργότερα σε έρανο που έγινε αργότερα από την προσωρινή κυβέρνηση για τον ανεφοδιασμό του Μεσολογγίου.

Στα Δερβενάκια, σε λίγη ώρα σκότωσε 18 Τούρκους.

Λέγεται ότι 4 σπαθιά έσπασαν στα χέρια του και χρειάστηκε γιατρός για να μπορέσει ν ’ανοίξει η παλάμη του μετά το τέλος της μάχης.

Ήταν τόση η φρίκη και το αίμα που για να μην λιγοψυχήσει, φώναζε στον εαυτό του:

“Κουράγιο Νικήτα, Τούρκους σκοτώνεις”.

Και όταν ο Άρειος Πάγος έστειλε κάποιον για να ζητήσει από τον Νικηταρά να δολοφονήσει τον Οδυσσέα Ανδρούτσο ο Τουρκοφάγος, έγινε έξαλλος, του επιτέθηκε και λίγο έλειψε να τον σκοτώσει!

Μετά τα γεγονότα της 5ης Σεπτεμβρίου 1843, του δόθηκε ο βαθμός του Υποστράτηγου, ενώ το 1847 έγινε μέλος της Γερουσίας.

Από εκεί, είχε μία μικρή σύνταξη, που ήταν το μόνο του εισόδημα.

Παντρεύτηκε την Αγγελίνα, κόρη του θρυλικού Ζαχαριά και απέκτησε τρία (3) παιδιά: του Γιάννη, που έγινε στρατιωτικός και δύο κόρες: τη Ρεγγίνα και άλλη μία, μικρότερη σε ηλικία, που τρελάθηκε όταν τον είδε σε άθλια κατάσταση μετά την πολύμηνη φυλάκισή του στην Αίγινα. Έζησε ως το τέλος της ζωής του στον Πειραιά.

Πέθανε στις 25 Σεπτεμβρίου 1849. Τάφηκε, σύμφωνα με την επιθυμία του, δίπλα στον Θ. Κολοκοτρώνη στο Α’ Νεκροταφείο.

Ωστόσο, σήμερα είναι άγνωστο πού βρίσκεται ο τάφος του και κανείς δεν αναζήτησε ποτέ τα οστά του...

Όλη η πολεμική αρετή του Νικηταρά, συμπυκνώνεται στο παρακάτω δίστιχο του Τσοπανάκου:

“ Του Λεωνίδα το σπαθί, Νικηταράς θα το φορεί...”

Ποιος ήταν όμως ο Τσοπανάκος;

��σοπανάκος: ο “Τυρταίος του 1821”

Μια ��εχωριστή μορφή του 1821, ήταν ο Παναγιώτης Κάλ(λ)ας, γνωστότερος ως Τσοπανάκος.

Γεννήθηκε στη Δημητσάνα το 1789. Σπούδασε για κάποια χρόνια στη Σχολή της γενέτειράς του.

Όταν ξέσπασε η Επανάσταση, δεν μπορούσε να κρατήσει όπλο καθώς είχε σωματική αδυναμία, δεν έμεινε αδρανής.

Έχοντας στιχουργικό ταλέντο, άρχισε να συνθέτει πατριωτικά ποιήματα και να γυρίζει στα στρατόπεδα εμψυχώνοντας τους πολεμιστές. Απέκτησε το προσωνύμιο “ποιητής της επανάστασης”.

Είχε μεγάλη αδυναμία στον Νικηταρά, που ήταν ο πρώτος που άκουγε τα ποιήματα του.

Μετά από μια νικηφόρα μάχη, ο Νικηταράς του χάρισε ένα άλογο για να μετακινείται.

Η Πελοποννησιακή Γερουσία του πλήρωνε τα έξοδα του.

Το 1825, καθώς πηγαίνοντας προς τη Δημητσάνα με το νέο του άλογο, σύμφωνα με τον φωτάκο, έφαγε πολλά κορόμηλα, από τις κορομηλιές που βρήκε στον δρόμο του και πέθανε.

Από τους σατιρικούς στίχους του, σώζεται μόνο ένα τετράστιχο.

Τα υπόλοιπα στιχουργήματά του, εκδόθηκαν το 1838 από τον Ν. Παπαδόπουλο με τίτλο:

“Άσματα πολεμιστήρια. Του υπέρ της ανεξαρτησίας της Ελλάδος αγώνος”. Έγραψε σε μια γλώσσα ανάμεικτη με στοιχεία καθαρεύουσας και δημοτικής, με στίχο συχνά αδέξιο ως προς το μέτρο και την ομοιοκαταληξία.

Τα ποιήματά του όμως, μερικά από τα οποία παρουσιάζουμε εδώ, είναι πολύτιμοι μάρτυρες για ιστορικά γεγονότα και πρόσωπα του 1821, αλλά και για τη γλώσσα της εποχής. Παράλληλα, ο απλός αυτός με λίγες γνώσεις Δημητσανίτης, κάνει λόγο για τον Λεωνίδα, τον Ηρακλή και άλλα ιστορικά και μυθικά πρόσωπα της αρχαίας Ελλάδας, δίνοντας μία αποστομωτική απάντηση σε όσους ανιστόρητους ισχυρίζονται ότι οι αγωνιστές του 1821 δεν αγωνίζονταν για ένα ελεύθερο ελληνικό κράτος, αλλά για κάποιο άλλο...

Δυστυχώς γι’ αυτούς, η ιστορία δίνει αποστομωτικές απαντήσεις και διαψεύδει τους έωλους ισχυρισμούς τους...

0 notes