#mwch3

[rritsu]

Mirkwood, The another story (The Hobbit fanfiction) [Chapter 3]

[Chapter 3]

    ดวงตากลมโตจับจ้องอยู่ที่เป้าธนูอย่างลังเล มือเล็กสั่นเทาเล็กน้อยจากแรงดึงกลับของสายธนู

    "นิ่งไว้ก่อน...เอาล่ะ ยิง"

    ลูกธนูเรียวยาวดีดออกจากคันศร ปลายสะบัดเล็กน้อย ก่อนจะแล่นเข้าปักกับเป้ายิง ห่างจากจุดกึ่งกลางไปไม่ถึงคืบ เจ้าชายเอล์ฟถอนหายใจด้วยความเสียดาย กษัตริย์เอล์ฟลูบหัวบุตรชาย

    "ทำได้ดีแล้วลูกข้า ทำได้ดีกว่าทหารบางคนด้วยซ้ำ"

    "จริงหรือท่านพ่อ"

    ธรันดูอิลยิ้มบางๆตอบกลับรอยยิ้มสดใสของบุตรชาย หลายวันมาแล้วที่กษัตริย์เอล์ฟออกมาฝึกธนูให้บุตรชาย เลโกลัสเรียนรู้รวดเร็วจนธรันดูอิลแปลกใจ บางทีอาวุธนี้อาจเหมาะกับเลโกลัสมากก็เป็นได้ เลโกลัสคุ้นเคยกับธนูเร็วมาก มากกว่าทหารหลายคนจริงๆ

    กษัตริย์เอล์ฟชำเลืองไปรอบๆ ดวงตาสีซีดส่งสายตาให้เหล่าทหารฝึกหัดที่กำลังมองดูความก้าวหน้าของเจ้าชายให้หันกลับไปจริงจังกับการฝึกของตัวเอง ถึงอย่างนั้นก็ยังมีบางส่วนที่หันกลับมาแอบดูอย่างสนใจ เจ้าชายของพวกเขา ผู้ยังเป็นเพียงเด็กน้อยอายุไม่ถึงร้อยปี

    ธรันดูอิลลอบถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเลิกสนใจเหล่าทหาร

    “ลองใหม่สิ"

    การฝึกยังดำเนินไป เนิ่นนาน จนไม่อาจรู้ได้ว่าล่วงเลยไปนานเท่าไร เจ้าชายเอล์ฟยังคงฝึก และฝึกต่อไป ไม่ท้อถอยแม้แต่น้อย ทุกครั้งที่น้าวสายธนูยาวทุกสายตาที่จ้องมองมาต่างตกอยู่ในภวังค์ ราวกับกาลเวลาหยุดไปชั่วขณะ เบื้องหลังคันธนูคือดวงตาแน่วแน่จับจ้องไปที่เป้าหมาย เจ้าชายตัวน้อยผู้ถูกจ้องมองสูดหายใจแผ่วเบา ก่อนมือที่เริ่มคุ้นเคยกับอาวุธจะปล่อยลูกธนูออกจากการควบคุม

    ลูกศรเพรียวพุ่งแหวกอากาศไปอย่างรวดเร็วและแน่วแน่เฉกเช่นเดียวกับดวงตาสีฟ้าใส มันยังคงพุ่งไปข้างหน้าโดยไม่ไหวติง ราวกับเจ้าชายเอล์ฟใช้จิตใจแน่วแน่นั่นควบคุมลูกธนู และแล้วลูกธนูก็ปักเข้าตรงทึ่จุดกึ่งกลางเป้ายิงอย่างพอดิบพอดี สร้างความตื่นตะลึงให้กับเหล่าทหารรอบข้าง แน่นอนว่ากษัตริย์เอล์ฟก็เช่นกัน

    “เฟเรน ท่านพ่อ เห็นรึเปล่า ข้ายิงได้แล้ว!”

    เฟเรนได้แต่ยืนอึ้ง เขาไม่เคยเห็นใครเรียนรู้เร็วขนาดนี้ เลโกลัสเพิ่งเริ่มหัดยิงธนูในเวลาไม่ถึงสัปด��ห์ ตามปกติแล้วแค่ยิงให้ถูกเป้ายิงก็เป็นเรื่องยากแล้ว แต่เลโกลัสกลับยิงได้แม่นยำขนาดนี้ สำหรับเขาแล้วเป็นเรื่องน่าประหลาดใจมาก

    “ลองดูอีกสิ อาจจะบังเอิญก็ได้"

    เลโกลัสย่นคิ้วให้กับคำพูดที่ดูเหมือนละเมอของบิดา มือเล็กหยิบลูกธนูขึ้นมาอีก ก่อนจะน้าวสายธนูและยิง

    ลูกแล้ว ลูกเล่า...

    ...เกือบทั้งหมดเกาะกลุ่มกันอยู่ใกล้จุดกึ่งกลางของเป้ายิง

    “…."

    ธรันดูอิลยังคงอึ้งอยู่ อึ้งมากเกินกว่าจะพูดอะไรออกมาตอนนี้ แม้จะไม่ได้แสดงออกทางสีหน้า

    “ท่านพ่อ?"

    บุตรชายกระตุกแขนเสื้อเบาๆ เรียกความสนใจของเขากลับมา

    “...อะไรหรือ"

    “ข้าทำได้ดีรึเปล่า” ดวงตาสีฟ้าจ้องมองอย่างมีความหวัง กษัตริย์เอล์ฟยังคงนิ่งงัน

    ทำได้ดีหรือ... คำว่า 'ทำได้ดี' ยังน้อยเกินไปด้วยซ้ำ

    "เก่งมาก เจ้าตัวเล็ก"     เลโกลัสยิ้มกว้าง ก่อนจะหันกลับไปยิงธนูอีก แน่นอนว่ายังคงแม่นยำอย่างน่าอัศจรรย์ใจจนเหล่าทหารเอาแต่มองดูจนไม่เป็นอันฝึก และเมื่อวางใจแล้วว่าเจ้าตัวเล็กจะมีอะไรให้ทำนอกจากอยู่แต่ในห้อง กษัตริย์เอล์ฟจึงผละออกไปสะสางงานต่อ แม้จะไม่เต็มใจนักก็ตาม

    "ท่านพ่อๆ ในนั้นไม่มีธนูของข้าเหรอ"

     "เจ้ายังไม่จำเป็นต้องพกอาวุธ เลโกลัส"

     กษัตริย์เอล์ฟตอบเสียงเรียบขณะที่เหล่าองครักษ์พากันขนลังใส่อาวุธสำหรับใช้ในยามมีเหตุสุดวิสัย เลโกลัสวิ่งไปมาเพื่อสำรวจอาวุธในลัง ส่วนใหญ่เป็นดาบเล่มยาวสีเงินปราณีตโดยช่างฝีมือชาวเอล์ฟ นอกจากลังบรรจุดาบแล้วยังมีกล่องไม้สลักที่งดงามผิดแผกไปจากใบอื่นๆ เมื่อมือเล็กๆเปิดดูภายในก็พบกับธนูคันยาวเรียวดูแข็งแรง ลายสลักชดช้อยพาดเรียงยาวไปตลอดคันธนูสีเข้ม ดวงตาสีฟ้าใสตวัดขึ้นมององครักษ์หนุ่มอย่างสงสัย เฟเรนยิ้มให้กับท่าทางไร้เดียงสาของเจ้าชายน้อย

     “ธนูคันนั้นเป็นของฝ่าบาทขอรับ"

     “...ข้าก็อยากมีธนูของตัวเองบ้าง"

     “อย่างที่ข้าบอกนั่นแหละ เจ้ายังไม่จำเป็นต้องพกอาวุธ เลโกลัส"

     เสียงเข้มงวดของบิดาดังขึ้น เจ้าชายเอล์ฟเบ้ปากอย่างอดไม่ได้ แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไร ตากลมโตก็เหลือบไปเห็นเจ้ากวางเอล์คก้าวย่างมาอย่างองอาจ กวางตัวใหญ่รูปร่างสูงเพรียว ขนเป็นสีน้ำตาลมันเงา ดวงตาสีเข้มเปล่งประกาย เขากวางสีนวลสง่างามส��กับการเป็นพาหนะของกษัตริย์เอล์ฟ

     “เอาล่ะ ออกเดินทางเถอะ"

-------------------------------------------------------------------------------------------