#morgen komt toch wel

[lelieblad]

soms vraag ik me af wat er over blijft als ik mezelf uithol, mijn huid afpel en het vlees voor de wolven in de veluwe gooi, me laat smelten, ontbinden, oplossen als suikerspin in water. als het had gewerkt, dan had ik het wel gemerkt.

[bankzitterss]

note: omg, sorry voor twee weken stilte… werk was echt chaosssss. hier is eindelijk mijn eerste request! hopelijk vinden jullie het leuk! Laat me het vooral weten en als jullie nog meer ideeën hebben, hoor ik het graag!

Stilte voor de storm

Toen de jongens een maand geleden aan je vroegen om deel uit te maken van de bankzitters, had je nooit gedacht dat het zo snel zou gaan. De fans waren eigenlijk heel chill en na de eerste video, had je gelijk tientallen fanaccounts en duizenden nieuwe volgers. Je had een goede klik met alle vijf de jongens, maar raoul was speciaal. Hij zorgde goed voor je en elke week spraken jullie af om nieuwe ideeën te bespreken en oude momenten terug te kijken.

“Dit was echt een geweldige video, die hotelkamer in Londen was echt walgelijk” riep Raoul door de video heen. Eigenlijk speelde de video alleen als een soort achtergrondmuziek, omdat jullie veel te druk waren met het kletsen. “Het ziet er echt vies uit, als jullie maar niet meer zulke video ideeën doen als ik er bij ben hoor” zeg je hoofdschuddend en Raoul lacht. “Even iets anders, ben je klaar voor je eerste optreden morgen?” Hij kijkt je serieus aan. Je knikt, maar Raoul ziet aan je dat je toch wel zenuwachtig bent. Je ziet dat zijn gezicht veranderd en je probeert een lach op je gezicht te toveren. “Ik meen het, ik heb er echt zin in. Tuurlijk ben ik zenuwachtig, maar dat gaat wel weer weg” zeg je giechelend. Hij draait met zijn ogen en zegt: “zullen we wedden dat ik je morgen moet comforten?” Nu ben jij degene die met je ogen draait.

De zin van gisteren zit nog steeds in je hoofd, terwijl je backstage staat. Een microfoon in je ene trillende hand en de andere trillende hand probeert een bekertje water leeg te drinken. Koen ziet dit en geeft je even een klopje op je schouder. “Het komt goed” zegt hij en geeft je een knipoog. Je zucht en kijkt door een kiertje naar het publiek. “Veel mensen hè?” hoor je lachend achter je. Raoul komt achter je staan en knijpt zachtjes in je schouders. “Weet je nog wat je gisteren zei, Raoul?” je draait je om en kijkt hem recht in de ogen aan. Hij grijnst en knikt zachtjes. “Ik heb dat nu denk ik echt wel nodig” zeg je zuchtend. Raoul lacht en geeft je een dikke knuffel. Zijn hoofd rust hij op jouw hoofd. “De eerste keer is altijd spannend, geloof mij, ik ben nog steeds zenuwachtig” hij lacht en gaat verder met zijn zogenaamde speech. “Maar ik ken jou nu wel en weet dat jij het echt enorm goed gaat doen. Je houdt er echt van om op het podium te staan, dus vandaag kan je dit allemaal laten zien.” Je laat los van de knuffel en kijkt hem aan. “Jij kan dit en jij gaat dit gewoon doen” zegt hij met de allerliefste glimlach. Jullie worden uit het moment gehaald door de crew die jullie naar het podium stuurt. “Dankjewel, Raoul. Dit had ik echt nodig” zeg je nog snel voordat jullie met z’n allen het podium oprennen.

[fransopdefiets]

6-9 Vrist

Hanstholm is the place to be als je wat wil eten en op de Put and takecamping van Ræhr staat. Hanstholm is weliswaar een wat grotere plaats, maar dat betekent nog niet dat je er ook fatsoenlijk kunt eten. Het is een echt vissersdorp, dat wil zeggen dat de haven bestaat uit vrieshuizen en visverwerkingsbedrijven en het dorpje bestaat uit kleine en wat haveloze huisjes. Het is hier pizza of fish and chips, dan maar pizza. Om het een beetje gezond te houden, nam ik de vegetarische pizza.

Vanmorgen ben ik niet zo heel vroeg weg, omdat het later licht wordt, slaap ik ook langer door. Maar om kwart over acht ben ik vertrokken. De route lijkt veel op die van gisteren, bos en open duinvlaktes wisselen elkaar af. Er is koffie onderweg, in het dorpje Klitmøller krijg ik voor 12 euro een cappuccino en een stukje appeltaart. Dat Klitmøller bestaat uit 10 vissershuisjes, minstens evenveel ijssalons, een camping, een vakantiepark en een paar antiek- en kledingwinkels. En om half elf ‘s morgens zitten de Denen hier al achter het bier naar de zee te koekeloeren.

In Nørre Lyngholm staat een mooi oud kerkje met een opvallende afbeelding achter het altaar. Christus verrijst uit zijn graf en draagt daarbij de Deense vlag over zijn schouder. Ik wil best geloven dat de Denen een streepje voor hebben in de hemelse hiërarchie, maar dit lijkt me toch apocrief.

Het begint steeds harder te waaien, maar gelukkig heb ik de wind meestentijds schuin achter. Om twee uur heb ik het pontje naar Thyborøn, een van de laatste pontjes op deze tocht. Op de camping vlak voor Vrist hebben ze een aanbieding, slapen in een minihut. Wel ja, waarom niet, maar de hut blijkt een groot uitgevallen regenton. Ik pas er met bagage precies in, maar je kunt er niet koken en je hebt ook geen tafeltje om aan te eten. Nou ja, de pizzeria is hier niet ver vandaan. En het is mooi weer, dus je hoeft niet binnen te zitten.

Ik kom nu trouwens wel griezelig dicht bij huis. Nog een paar dagen fietsen en ik ben al weer in Duitsland, dan is het nog maar een week naar huis. Gelukkig spreken ze hier nog een onverstaanbare taal en betaal je met kronen, daardoor hou ik nog even dat gevoel dat ik ver van huis ben. Maar straks komen de euro’s en komt het verstaan van de medemens zonder dat je eerst I am sorry, but could you speak english hoeft te zeggen.

Gefietste afstand: 82 km

Gefietste tijd: 5:50

[elisadhondt]

Dag 2 van medan naar Bukit Lawang

Na een goede nachtrust ( toch een beetje gecrasht bij het avondeten owv de jetlag en het slaaptekort) en ontbijt werden we om 9u opgehaald door een chauffeur en gids die ons naar de apen zou brengen. We zouden een borstel en het lievelingstopje van Helena achterlaten maar dat wisten we helaas toen nog niet👀. Een minivan van wel 10personen voor ons 4, en een gids met een micro. Even voelde het aan als een schooluitstap. Eerst door de drukte van Medan stad (nog enkele Nederlandse gebouwen staan er o.a. postkantoor met een oer-Hollandse post-fiets maar ook Chinese tempels, moskeeën, paleizen van de sultan, kerken, een echte mengelmoes) dan door verschillende andere steden, een eindeloze sliert aan winkels, moskeeën, scholen, kerken, winkelstalletjes, maar wel behoorlijk proper. Veel geleerd over de officiële taal met 25% Nederlands (auto, apotek, plantagie, notaris) De weg wordt stelselmatig slechter met grote putten van overladen palmolietrucks. Nieuw fruit geproefd (snakefruit en mangosteen) ; t eerste wat droog maar lekker van smaak , t andere veel sappiger. De meiden vielen in slaap van alle uitleg in gebrekkig Engels en van de autorit. Rond 15u op bestemming gearriveerd, en dan over een wankele levende brug (Helena is de minste fan van dit soort bruggen) (koffers werden gebracht door portiers; de mensen doen hier alles voor wat te verdienen maar ze zijn zeer actief ) richting ecolodge. Open badkamers tot groot jolijt (neen dus) van de meiden die beslist hebben enkel ons toilet te gebruiken (minder muggen en geen slangen in het toilet) en om samen in 1 bed te slapen terwijl elk bed een goede matras heeft en een muskietennet ! Dan gegroet door een magere haan en enkele kleine kippen en door een groep long tail monkeys terwijl we op t terras aan t lezen waren. Gegeten in de mooie bamboeresto en gekaart (peikezot verjagen waarbij Alixe telkens door haar blik verraaadde wanneer de zot bij haar op bezoek was) lekkere gado gado ,tofu geeecht maar helaas geen tonic voor bij de gin en geen ijs voor bij de ananas. Kleine paniek aanval omdat we geen geld konden wisselen om het park te betalen maar Luckas zal dit morgen regelen (alles komt goed)(Helena zei: je maakt je teveel zorgen om kleine dingen) . Nú lekker slapen en dan richting de woud mens (Oetan oerang) en de tenten.

[gewoonkarin]

Morgen mag ik 52 worden. Ik ben geen vierder. Ik vind ouder worden een cadeau maar mijn verjaardag vieren niet echt. Als kind al niet, dan liep ik al liever weg.

Taart vind ik altijd fijn, dat gezoen en gedoe minder. Het is vooral veel denken wat ik in huis moet hebben en hoe ik mijn dingen nog te doen moet doen als er bezoek komt. Ik vind het ook geen probleem als je mijn verjaardag vergeet.

Mijn veertigste verjaardag vond ik top. Feestje gevierd en iedereen die erbij behoorde te zijn was erbij. Na die verjaardag kwamen de veranderingen. Steeds meer lege stoelen. Was ik eerst van plan om mijn vijftigste te vieren, liep dat anders door corona. Achteraf geen spijt ofzo. Het was goed zo. Ik voelde me toch wel jarig.

Ouder worden. Dat het zo mag zijn. Ik hoop in goede gezondheid want daar kan ik me soms wel zorgen over maken. Je hoort zo vaak zo veel. Je moet genieten zegt men dan. Elke dag een cadeau. Jammer dat de tijd zo vliegt en ik soms zo meega met de waan van de dag. Het voornemen om daar meer aandacht aan te besteden is er. De uitvoering vind ik wat lastiger. Niet dat ik niet geniet, zeker wel. Wat meer rust momenten zou fijn zijn. Het is nog te vaak rennen en vliegen.

Vanavond rust. Oudjaar voor mij. Morgen een nieuw levensjaar voor het oprapen. Taart. Veel taart.

[magheteenonsjeminderzijn]

Zondag uitslaapdag dus dat doen we dan ook 😅 Althans ik, want Marcel heeft er al 2 uur fietsen op zitten als ik wakker word. Verkleumd tot op het bot maar hij heeft wel lekker gefietst.

Ik start de zondag met een kom yoghurt met muesli en lijnzaad. Daarna ga ik boodschappen doen bij AH voor het avondeten van vanavond en morgenavond.

Weer thuis ga ik ook meteen koken. Voor Marcel maak ik een ovenschotel tortelloni carbonara en een schotel lasagnette. Daar kan hij vandaag en morgen van eten en de rest kan in de diepvries zodat hij niet hoeft te koken volgende week. En voor de moeders doe ik wat lasagnette in een bakje.

Tijd voor een late lunch met 3 crackers Philadelphia Light. Na de lunch ga ik met een koffer en thuisblijvers informatie naar Mike en Natasja om de Paasei kaarsjes op te halen die mam heeft besteld. In de koffer heb ik een cadeautje gestopt met een kaart. In het pakje zit een lucky shirt dat Mike kan dragen als hij gaat gokken en op de kaart heb ik geschreven hoe leuk ik het vind om deze trip met hem te maken.

Ik blijf maar heel even en ga dan weer naar huis om de kaarsjes leuk in te pakken zodat mam ze als bedankje aan de dames van de wijkverpleging kan geven.

Als dat klaar is pak ik alles voor mam in (de hemdjes die ik gisteren heb gekocht, een kaart en 5 bakjes eten) en rij naar Amstelveen. Ik laat mezelf binnen en schrik een klein beetje als ik mam met open mond in pap zijn stoel zie liggen. Maar ze opent haar ogen. Gelukkig, ze sliep gewoon! 😅

Ik pak alles uit, we kletsen wat en drinken een kopje thee en na een uur ga ik weer huiswaarts. Rond 16.30 kom ik thuis. Ik heb nog 2 kaarten meegekregen van mam om op de post te doen. Ik vergeet ze natuurlijk te posten dus dat doet Marcel nog even. Ik neem een mandarijn als tussendoortje en daarna ga ik beneden nog een beetje stoffen en maak ik de wc’s schoon. Als ik daar klaar mee ben ga ik even op mijn gat zitten.

Ik krijg trek dus ik ga mijn eten voor de komende 2 avonden maken. Ik maak weer de champignons met biefstuk. Dat vind ik zo lekker. Dit keer eet ik het met volkoren basmati rijst. En dan komt er weer even een Yvonnetje voorbij. Ik weeg 80 gram rijst af voor 2 dagen en gooi de rijst terug in de rijstkoker. Ik was even vergeten dat de binnenpan er nog niet in zit. Oeps een deel van de rijst zakt weg naar de bodem. 74 gram krijg ik er uit de rest blijft zitten. Ik roep Marcel en onder ‘ hoe krijg je dit soort dingen toch elke keer weer voorelkaar’ probeert hij de rijstkoker aan de onderkant te openen. Dit lukt niet en uiteindelijk krijgt hij een schroef ook niet meer terug in de pan. De rijstkoker mag niet meer gebruikt worden en wordt weggegooid dus ik moet weer eens op de ouderwetse manier de rijst koken.

Marcel kiest voor de tortelloni vanavond en ik ga lekker aan de biefstuk met champignons.

Als we aan de cappuccino gaan komt Nynke nog even langs om mij een fijne vakantie te wensen. Zo lief en attent! Ook nodigt ze Marcel uit om een avond te komen eten. Dat wordt 1e Paasdag. Leuk voor Mars! Dinsdagavond is hij al uitgenodigd door zijn moeder, dan halen ze wat eten en woensdagavond eet hij bij Koen en Hannah. Hij heeft het nog druk en geen eens tijd om alles wat ik nu van tevoren heb gemaakt op te eten 😅 Hij gaat ook nog 2 avonden schaken dus die avonden kan hij wat eten uit de diepvries halen.

Ik ga mijn benen insmeren met zelfbruinende crème en ga dan met blote benen en voeten een halfuurtje lopen op de loopband. Daarna babbel ik online nog een halfuurtje met Susan die inmiddels zijn aangekomen in Las Vegas. Ik stel voor aan Marcel om nog een film te kijken op Netflix. We komen uit op Equalizer 3 met mijn favoriete acteur Denzel Washington. Ik zie hem liever in een andere rol, maar op zich een lekkere afsluiter van deze zondag.

[keesdp]

Walvisjes kijken

In de folder staat dat het whale watching het best vanuit Husavik gedaan kan worden. Hier heb je de meeste keus als het om boten en prijzen gaat. Wij gaan voor de Andvanti, die in de folder staat met allemaal blije mensen aan boord die hetzelfde gekleed zijn. Een gefotoshopte uit het water springende walvis op de voorgrond. Het is een eikenhouten schip dat elektrisch wordt aangedreven. Dat lijkt ons het beste om de walvissen te besluipen. Je kan ook op een RIB, een Rubber Inflateble Boat met enorme buitenboord motoren, maar dat lijkt ons toch wat te koud. Dan zit je achter elkaar op een soort zadel en kan je je vasthouden aan een beugel voor je. Hoe moet je dan foto's maken heh?

We komen in Husavik aan en rijden direct door naar de haven. Wonder boven wonder vinden we daar een parkeerplekje, want er is een festival gaande in de haven met kermis en al. We zien de Andvanti werkeloos naast een kapot houten zeilschip liggen, terwijl andere boten en RIBs af en aan varen met in oliepakken gestoken walvis verwachters.

We gaan op zoek naar de kaartjesverkopers. Na een aanwijzing van een man die met 20 oliepakken op zijn rug van een boot komt, vinden we de receptie van de whale watching boven aan een stenen trap.

Bij de balie vraag ik of we kaartjes kunnen kopen voor de Andvanti. Today? vraagt ze. Ik vermoed dat ze me zo gaat uitlachen en ik zeg if possible. How many? vraagt ze. Two, zeg ik en heb het gevoel dat ze gaat zeggen kom morgen maar terug. Ze kijkt lang in haar computer en ik kan aan haar gezicht niet aflezen of ze haar best doet voor ons. 17:00 hours zegt ze plots. We moeten 20 minuten daarvoor bij de kleedruimte zijn beneden om een oliepak aan te trekken. Yvonne vraagt of we korting krijgen omdat we oud zijn. Oke, zegt ze, ik zal er 5% afhalen. Veel is het niet, maar het gaat om het idee.

Om half 5 gaan we richting kleedruimte, tussen de foodtrucks en terrasjes door. De kermis maakt een enorm lawaai. Grote boxen produceren zo'n 120 dB. Een podium wordt opgebouwd voor de live muziek vanavond.

In de kleedruimte is het druk met passende mensen. We krijgen een oliepak aangemeten. die je niet aankrijgt als je je schoenen nog aan hebt. Het is geen ski- of motorpak. Daar komen de meeste mensen pas achter als ze op een been staan te hinkelen.

Met de pakken aan begeven wij ons ongemakkelijk bewegend naar de boot. We gaan meteen naar het bovendek, omdat we vermoeden dat we van daar uit, het beste zicht hebben op die grote zeezoogdieren. Het weer is vandaag best goed voor IJslandse begrippen. Het is droog, weinig wind en net boven de 10 graden. De zee ziet er kalm uit. We passeren wat cruiseschepen en kiezen het ruime sop. Omdat we boven staan, neemt de deinig grote vormen aan als we de Atlantische Oceaan opvaren. Toch wordt er niemand zeeziek. Als je maar naar de horizon blijft kijken, en net als ik een paar biertjes op hebt, kan je niks gebeuren.

We zien de papagaaiduikers om ons heen over het water scheren. Hun vleugels kunen wel 300 keer per minuut heen en weer gaan, zodat je de vleugels bijna niet ziet. Soms zie je ze duiken, of gewoon op het water drijven.

Na 45 minuten varen neemt een jongedame het woord. Zij is onze gids en gaat ons alles vertellen over de walvissen die hier leven, maar eerst wat veiligheid instrukties voor als het mis gaat met dit volgepakte onstabiele bootje.

We turen allemaal naar de horizon om als eerste een walvis te zien spuiten. Ze spuiten wel 5 meter hoog, dus kan je ze van ver zien. De gids ziet ze natuurlijk als eerste met haar getrainde oog. Ze ziet ook meteen dat het een bultrug is. Ik zet mijn camera op sport, zodat ik vele shots achter elkaar kan maken.

Of de duvel er mee speelt, verschijnen bijna alle walvissen aan bakboord en ik sta aan stuurboord. Toch kan ik er wel een paar vastleggen, omdat de boot door de naar links verplaatsende mensen sterk overhelt, kijk ik over ze heen.

Het is adembenemend om deze 16 meter lange beesten te zien happen naar de griel en dan weer onder duikt. Als je de rug ziet krommen en daarna de staart boven water komt duikt hij of zij naar beneden om een tijdje weg te blijven.

We hebben geluk dat er twee bultruggen in onze buurt blijven om te eten. De gids raakt er ook opgewonden van, want ze zijn meestal alleen. We hebben niet zoveel geluk als de mensen die ze vanmorgen had. Toen sprongen er drie boven water. De gids weet niet waarom ze het doen, maar als er een het doet volgen er meer. Ze weet er veel van en studeerd na de zomer af op orca's.

Op de terugweg naar de haven krijgen we warme chocoladewater en kaneelbroodjes. Ze smaken goed na zo'n 3 uur op zee.

Als we de haven binnenlopen spelen ze op het podium Dancing Queen van Abba. Zo vals heb ik het nog nooit gehoord.

[beautifullilacsky]

even tijd voor een reminder to myself. Girlie. Je markt het zelf ook, hoe je onderhand afhankelijk wordt. Je merkt het aan hoe je je voelt wanneer hij met andere mensen afspreekt of iets. Het is niet dat je toxic wil zijn; je wil gewoon dat hij zo graag tijd met je wil besteden als dat hij wilt. Maar het is onrealistisch. Je hebt enkel hem om op te rekenen voor je sociale behoeftes. Geen baan. Geen vrienden hier. Eig is t echt diep sad. Ik weet het, je wil jezelf verdedigen en uitleggen hoe moeilijk het is. En ja, het is moeilijk. De taal. Het transport, waarbij je ook weer van hem en ZIJN fietsen of autos afhankelijk bent. De verzekering. De angst iets te doen wat je niet hoort te doen. De onzekerheid over waar je terecht komt; past het wel met donja? Heb je nog wel een overeenkomend schema met hem zodat je nog mee kan als hij iets ophaalt of gwn samen dingen doen? Is het wel leuk? Ga ik alles verpesten? Komt het door de taal? Zouden ze me wel aannemen? Wat als ik niet goed genoeg ben? Wat als het niet zo leuk is als ik gedacht had, en het blijkt dat ik nog verder weg ben van weten wat ik wil doen dan dat ik al was? Wat als ik een burden ben met z'n fiets gebruiken? Wat als z'n fiets WEER gestolen wordt wanneer ik m gebruik? Wat als de mensen me dom vinden of vinden klinken als een gestoord persoon of bang van me zijn of me zien als minderwaardig aangezien ik de tall niet goed spreek? Wat als ik duits leren MOET omdat ik me zo dom voel, ipv dat ik een taal leer voor mijn plezier, en het goed voelt te leren? Wat als het allemaal kut is en ik realiseer dat dit toch niet werkt zo? Wat als ik niks beters vind?

God, ik ben zo bang. Maar ik zie ook goed in dat mijn leven in mijn handen ligt. Ik wil niet zo leven. Van 1 persoon afhankelijk zijn voor mn sociale behoeftes en wachten totdat hij tijd voor me heeft. Vnl in huis, soms om 9 slapen omdat ik gwn zo graag wil dat de tijd vergaat. Maar, waar wacht ik op? Het is elke dag hetzelfde. Ik wil niet zo leven. Het is echter aan MIJ en MIJ ALLEEN om er iets aan te doen. Het is fucking FUCKING eng, I know. Alleen al ergens naartoe gaan en duits spreken om me te introduceren, scary as FUCK. Maar babygirl. Je weet dat je niet zo wilt leven. Het is tijd om dan ook actie te ondernemen. Zonder jouw actie, blijven we vast zitten. Het is tijd. Haal diep adem, no need to panic. U got this. Fuck. Ik moet mezelf nu kalmeren, het is bedtijd. Ik wist niet hoe veel angst ik werkelijk had. Ik ontwijk het gewoon, maar had er niet te diep naar gekeken. Nu zie ik mijn angsten in. Dat is goed. Morgen kunnen we alle angsten aanspreken en inzien wrm ze, naast dat ze valid zijn, geen reden zijn om niks te doen. Hier vast zitten is enger. Besef hoe eng het idee is voor altijd zo door te leven? Nahnahnah. Not great. Anyway. Voor nu, rust, babygirl. Shit. Ik wil slapen maar voel de chaos in mn hoofd.

Alles oke, Renee. Voor nu hoef je niks te doen. Wees in het moment. Het enige wat je nu moet doen, is je bulletjournal. En dan lekker lezen en slapen. Morgen een nieuwe dag. Go getchaself cuddled. Goodnighty, strong beetch.

“You are the only person you need to be good enough for.”

— Unknown

[corverver010]

DE BLOG VAN MAANDAG 25 NOVEMBER 2024 ✅

Goedemorgen volgers, het is weer de start van een nieuwe week, dus ben ik weer wakker en is dit weer de nieuwe blog, het is vandaag maandag 25 november 2024 en wat ik vandaag allemaal ga doen, vertel ik pas in de volgende updates, maar dadelijk eerst even een mok hot chocolate ☕️ dus zie ik jullie weer in een van de volgende updates, ¹>

Zo dan ga ik nu even vertellen wat ik vandaag allemaal ga doen, ik straks eerst even mijn eigen douchen, 🚿🪒 en ga ik daarna weer even boodschappen doen, 🚴‍♂️🛒 en verder ga ik daarna weer oude foto's herplaatsen in mijn fotoarchief, en vandaag ook weer wat oude foto's en zelfgemaakte filmpjes plaatsen, en verder ga ik vandaag misschien ook weer wat schoonmaken, ? en verder doe ik het vandaag rustig aan, en verder zie ik wel weer, dus zie ik jullie weer in de volgende updates, ²>

Nou heb weer koffie gehaald bij dirk van de broek, en heb ook wat voor mijn eigen een thermobeker, en wat lekkers voor bij de koffie, was daar toch, wat een grote zaak, was sinds de opening nog niet daar geweest, weet wel dat ze daar bezig waren maar is wel prachtig geworden moet ik wel zeggen, maar morgen ga ik toch weer even boodschappen doen bij mijn eigen albertheijn benthuizerstraat dus ga zo eerst even een thermo cappucino dus zie jullie weer laters, ³>

Zo dan is het nu weer tijd voor een update, oja de vorige update had ik het over de winkel van dirk van der broek, ik ging eigenlijk koffie halen, heb gelijk nog war meer mee genomen waaronder die thermobeker en wat lekkers, maar moet zeggen ze hebben er wel een werk van gemaakt, je komt eerst binnen in een lange hal en dan pas de winkel, was er nog nooit geweest, sinds de opening, dus nu maar even gedaan, maar denk dat ik vaker daar boodschappen ga doen, waarom ook niet, ⁴>

En verder heb ik ook weer wat oude foto's herplaatst in mijn fotoarchief, en heb ik die oude foto's en zelfgemaakte filmpje weer geplaatst, dat ga ik straks weer doen, maar morgen ga ik wel weer even naar albertheijn benthuizerstraat misschien ga ik ook af en toe boodschappen doen bij dirk van ded broek, en verder douchen doe ik nu morgen, en morgen ook even een berichtje sturen via whatsapp, en verder zie ik wel weer, dus zie ik jullie weer in een van de volgende updates, ⁵>

Nou dan is dit weer de laatste update van vandaag, heb weer genoeg oude foto's herplaatst en geplaatst, en heb ik vandaag wel weer genoeg gedaan, dus is het wel weer mooi geweest voor vandaag, dus wens ik jullie voor nu nog een fijne avond, en voor straks slaap lekker en tot morgen weer gezond en fris weer op voor een nieuwe dag, TOT MORGEN 🥱😴 ⁶<

[rotterdamvanalles]

Het Rotterdam Van Alles Weerbericht Vandaag: nazomerse woensdag. 🌤☀️

De afgelopen dagen was het vrij koud en was een dikke jas geen overbodige luxe. Vandaag laat de herfst zich van een andere kant zien en wordt vanuit het zuiden warme lucht aangevoerd met flink hogere temperaturen. Doordat er veel zon is met alleen maar sluierbewolking kan de temperatuur vanmiddag oplopen naar maarliefst 22 graden en dat is uitzonderlijk warm voor half oktober. Toch sneuvelen er geen dagrecords en komt het dus wel is vaker voor. De wind waait uit het zuidoosten en zullen we wel merken vandaag en waait matig boven land tot (vrij) krachtig langs de kust. Alles bij elkaar voelt het vandaag nazomers aan en is het vanmiddag heerlijk weer voor een buiten lunch.

Vanavond is het droog met later vanuit het zuidwesten meer bewolking en vannacht raakt het zelfs helemaal bewolkt. Uit die bewolking kan komende nacht wat lichte regen vallen. Door de bewolking verloopt de nacht erg zacht met minima rond 16 graden en dat is een temperatuur die normaal gesproken zelfs te hoog is voor overdags!

Morgen wordt het met 18 of 19 graden wat minder warm, maar nog altijd is het te warm voor de tijd van het jaar. Er is kans op een bui met vooral morgenmiddag ook wat zon. De wind draait naar het zuidwesten en waait matig van kracht. Morgenavond is de kans op buien weer wat groter.

VOORUITZICHTEN:

Het is de komende dagen licht wisselvallig met soms een bui, maar veel regen valt er niet en het droge weer zal de overhand hebben. In de nacht naar vrijdag is er kans op mist, vrijdag overdag is er weinig zon maar nog wel zacht met 18 graden. Daarna ligt de middagtemperatuur met ongeveer 17 graden blijvend iets boven de normaal.

GEMIDDELDE ROTTERDAM AIRPORT:

Tussen 11 en 20 oktober bedraagt de gemiddelde maximumtemperatuur 14,9 graden en de minimumtemperatuur 7,2 graden. Er valt gemiddeld 23,2 mm neerslag

[pedaalridder]

Na enige twijfel is de verleiding dan toch te groot, ik zit bij het ontbijt aan de nasi goreng! Het lijkt wel of de (zoete) broodjes alleen voor de buitenlanders bestemd zijn, want de Indonesiërs zelf eten 's-morgens al, na hartelust warm.

Dan is het tijd om Youssef te ontmoeten, onze Nederlandstalige Indonesische gids voor de komende weken. Hij rijdt ons eerst door Menteng, de laatste wijk die door Nederlanders gebouwd is. Mooie Art-deco huizen zijn er te ontwaren. Dichtbij is het Monumen Nasional, een verplicht uitje voor elk Indonesisch schoolkind. Binnen is een diorama waar de geschiedenis van Indonesië vertelt wordt. Normaal gesproken kun je met de lift in de toren naar boven om er een geweldig panorama te zien, maar dat kan helaas nu niet vanwege een oefening van het defilé, dat zaterdag gehouden wordt in verband met de dag van het leger. Dan maar genieten van de mooie marsmuziek die rondom het gebouw schalt waar de militairen marcheren.

Youssef chauffeurt ons vervolgens naar het oude Batavia, waar nog gebouwen staan uit de koloniale tijd met Nederlandse opschriften. En zo lopend tussen de panden door blijk ik ook een bezienswaardigheid! Een Indonesisch echtpaar neemt twee foto's van mij. Eén waar ik samen met de man op sta, en één waarbij ik met de vrouw sta. Daarna is het tijd om in dertiger jaren stijl in Café Batavia te genieten van Indonesische kopi (= koffie) en chocoladetaartjes.

Na een rondtour op een klein bootje door de haven, daar waar de genocidepleger Jan Pieterszoon Coen in 1596 aan wal kwam en het geroof van de Verenigde Oostindische Compagnie begon.

Terug naar het hotel tijdens het spitsuur is een ware belevenis in deze kolkende 20 miljoen inwoners tellende stad. Per scooter ben je nog het snelst, de berijders daarvan, ware acrobaten, benutten dan ook elk gaatje om verder te komen, diegenen die groene hesjes dragen doen tevens dienst als taxichauffeur op dit voertuig.

Wat je ook kunt doen is om aan passanten een paar Rupiah's geven, zij zorgen er dan wel voor dat de weg even vrij komt. Het geeft aan dat de Indonesiërs heel creatief zijn, want als het verkeer dan weer eens stil valt, kun je ook nootjes verkopen of andere culinariteiten.

[euroadventure]

Altyn-Emel National Park - Almaty

Zondag 25 augustus

Het is waar wat ze zeggen: aan al het mooie komt een eind. Mijn laatste nacht kamperen met deze groep zit erop. Het was een onstuimige nacht, met veel wind waardoor ik even vreesde dat mijn tent het zou begeven. Gelukkig bleek dat mee te vallen.

Deze ochtend worden we opnieuw verwend met een heerlijk ontbijt. Op ons gemak eten we wat we kunnen, maar zoals altijd is er weer veel te veel.

Na het ontbijt pak ik mijn tent voor de allerlaatste keer in. Hij is nu flink stoffig, maar straks thuis in Nederland spoel ik hem wel even af onder de douche 😄.

We hebben nog wat tijd om te ontspannen voor we vertrekken. Ik besluit wat yoga-oefeningen te doen in de zon, terwijl ik geniet van watmuziek. Toch is mijn concentratieboog weer lekker kort, wat in het ochtendlicht zien de bergen er toch anders uit dan gisteravond...toch nog even foto's maken! 😆

Dan hoor ik opeens dat onder de tent van Thijs en Veronica een schorpioenennest blijkt te zitten! Ik had er niet eens bij stilgestaan dat die beesten hier ook rondkruipen, laat staan dat ze gevaarlijk kunnen zijn... oeps 🙃!

Uiteindelijk vertrekken we, en dit keer komt Dieuwke bij ons in de jeep. Nu de watermeloen op is, is er ruimte voor een extra persoon 😅. De terugrit naar Almaty duurt zeker vier uur zonder tussenstops, maar zoals gewoonlijk stoppen we regelmatig: om te tanken, koffie te halen, of bij een supermarkt of restaurant voor de lunch. Honger lijden is in ieder geval niet mogelijk deze reis!

Bijna halverwege de middag komen we weer aan in ons hostel in Almaty. Hetzelfde hostel als de eerste nachten, hoewel ze zichzelf een hotel noemen. We hebben even tijd om ons op te frissen voordat we weer vertrekken. De groep splitst zich op: sommigen gaan paardrijden, anderen naar een Sovjet-spa. Ik moest een paar dagen geleden al kiezen, en omdat ik nog nooit in mijn leven paard heb gereden, leek dat me een mooie uitdaging. Bovendien heb ik nog twee dagen in Almaty, dus kan ik altijd nog naar de spa. Keuze gemaakt: paardrijden it is, lekker buiten mijn comfortzone 🙈.

Met zes personen vertrekken we naar de manege net buiten de stad, terwijl de anderen naar de spa gaat. Bij aankomst kies ik een helm uit (veel te groot 😂) en krijg ik het liefste en meest gehoorzame paard toegewezen – gelukkig maar. Met wat aanwijzingen van de stalmeester klim ik op het paard, wat wonder boven wonder soepel verloopt.

Maar zodra de stalmeester wegloopt, slaat de paniek wel even toe: eh wat als het paard ineens gaat lopen 😧?

Mazghan schiet te hulp en legt me uit wat ik moet doen. Terwijl de anderen ook op hun paarden klimmen, wordt Veronica's paard even onrustig, maar ze weet hem snel te kalmeren.

We vertrekken en klimmen meteen een berg op. Het voelt wat onwennig, maar ik begin het steeds leuker te vinden. We wandelen een uur bergopwaarts en worden beloond met een prachtig uitzicht over de stad. Het paardrijden gaat verrassend goed; mijn paard zit nog met een touw vast aan dat van de gids, dus volgt braaf. Ze stopt echter wel bij iedere struik voor een hapje 🤣, maar daardoor heb ik wel alle tijd om om me heen te kijken.

Terug bij de stal klim ik van het paard en voel direct een stekende pijn in mijn linkerknie. Misschien heb ik verkrampt gezeten, al was ik best relaxed dacht ik.... Achteraf bleek dat de beugel te kort stond voor mijn lange westerse benen 😆. Gelukkig trekt de pijn na een minuut of tien al weg.

Na deze toffe ervaring rijden we terug naar het centrum van Almaty, waar we stoppen bij een groot winkelcentrum dat net haar jubileum viert, compleet met breakdancers en keiharde muziek. Leuk om even te zien. We eten die avond in een restaurant op de derde verdieping van het winkelcentrum, dat er verrassend westers uitziet. Met een mooi dakterras zitten we aan een lange tafel.

Terwijl ik even ga pinnen, arriveert de rest van de groep, terug van hun ontspannende middag in de spa. Dieuwke geeft aan morgen met ons mee te gaan, want zij wilt nog wel een keer naar die spa. Het eten is weer fantastisch, maar het voelt vreemd om te beseffen dat dit een van de laatste keren is dat we met z'n allen samen zijn.

Laura en Caro vertrekken al vannacht, en de rest blijft nog even. Ook onze gids Magzhan neemt afscheid. We proosten nog één keer met z’n allen voordat we teruggaan naar het hostel.

Voor het eerst in dagen val ik weer in slaap in een echt bed – en wat voelt dat heerlijk.

[atevegter]

3378 Een waardeloze dag die toch nog wel meevalt

Het begint er al mee dat ik in de morgen niet mijn stukje schrijf, maar besluit uit te slapen tot de thuiszorg komt. Omdat dat allemaal heel lang duurt bel ik ze even, want om elf  uur hebben we afgesproken bij Ruth voor een Mars-familiedag, die tegenwoordig zo’n beetje elke maand gehouden wordt. De thuiszorg stelt mij gerust dat ze er zo aankomt en dat we alle tijd hebben, want ik ben de…

[fransopdefiets]

12-6 Dokkedal

Gisteren in Viborg bedacht ik me, terwijl ik loom in de zon lag, dat het wel weer een s tijd werd om goed te eten. Dus ik zocht een leuk restaurantje uit in het centrum en begon met een tonijntartaar met warme peperige mangosaus en daarna een stuk varkensnek met broccoli en verse krieltjes. Ik maak zelden doto’s van eten, maar dit hoofdgerecht verdient wel een plaatje in het blog. Min ervaring in Schleswig indachtig nam ik geen toetje, maar alleen een espresso toe.

Hoe noordelijker je komt, hoe vroeger de vogels beginnen, vanmorgen was dat om kwart voor vier. Uiteindelijk om zes uur maar opgestaan en mijn boeltje langzaam ingepakt. Er staat een enorme koude harde wind, gelukkig wel de goede richting op. Het is een verraderlijk landschap, het lijkt zacht glooiend maar je gaat voortdurend steil omhoog en steil omlaag. Gelukkig warmt het langzaam op en kunnen de jasjes uit.

Onderweg luister ik naar een aflevering van de Historische Boekencast, waarin nieuwe boeken besproken worden. Aan het eind van de ochtend ben ik in Mariager, de eerste gelegenheid voor een kop koffie bij de bakker. Er is niet veel te doen zo buiten het toeristenseizoen, de meeste restaurantjes zijn nog dicht. Ik bezoek de kerk, want die had ik vorige jeer overgeslagen en werd toch weer beloond met mooie muurschilderingen. Het was nog een hele klus die te fotograferen zonder dat de aanwezige handhavers dat merkten.

Na Mariager volgen nog wat klimmetjes, waarvan ik er een aantal afsnijd door de provinciale weg te nemen. Die Denen rijden je echt niet van de sokken en het spaart mijn scharnieren.

In Hadsund koop ik voor 5 euro een bus WD-40 look-a-like omdat mijn kettingslot opeens niet meer open wil. Gelukkig kwam ik daar achter toen ik de fiets op slot wilde zetten en niet andersom. Uiteindelijk lukt het om het slot weer gangbaar te krijgen, maar ik weet niet of ik het nog durf te gebruiken. Morgen maar eens kijken of ik een fietsenmaker zie. Ik kreeg de tip om een Oxlock te kopen, superlicht want van kevlar gemaakt.

Van Hadsund af rij je weer over een oude spoorlijn tot vlak aan Dokkedal. Dan nog een paar kilometer door een wildpark met (onzichtbare) elanden en dan is er een winderige camping. Ik weet dat iets verderop ook een mooie camping is aan de Lymfjord, maar daar waai je nu natuurlijk helemaal weg. Wat me op de gedachte brengt, vaart die pont wel met harde wind? Ik heb morgenavond wel de boot naar Oslo te halen. Vorig jaar had ik ook zo’n akkefietje in Felixstowe en moest ik 35 kilometer omrijden.

Afstand: 107 km

Gefietste tijd: 07:45

Afstand tot de Noordkaap langs de meridiaan: 1. 743 km

[gewoonkarin]

Eerste kerstdag. Ik ben op de tuin, kippen en Dotje de aanlooppoes voeren. Fijn, even buiten en in beweging.

Ik noem mezelf spottend de grinch van kerstmis. Ik heb er niet veel mee. Ik denk dat ik dat wel heb gehad. Vroeger, met het opzetten van de boom, het spelen met de knijpvogels in de boom en de kerststal. De nachtmis in de kerk en daarna warm worstenbrood. Kerststukjes maken met paddenstoelen erin. De ijstaarten met de plastic takjes hulst. Het is nergens mis gegaan. Zo zie ik het niet. Ik viel van mijn geloof af en daarna was kerst meer een verplicht toneelstuk. Ik versier het huis ook maar minimaal. Ik vind ons huis fijn zoals het is.

Misschien ben ik over heel wat jaren ook wel blij als onze liefjes met kerst samen bij ons zijn, met hun lieven en eventueel liefjes maar ergens denk ik dat dat me dan niet boeit. Ik zie ze liever jaarrond met grote regelmaat dan alleen met die dagen. Niet verplichten in ieder geval. Niet dat het samenzijn als een verstoring voelt van elkaars tijd. Ongemakkelijk. Ik hoop dat ze elkaar op blijven zoeken. Niet uit elkaar groeien en elkaar verliezen. Ze zijn maar met z’n tweeën.

Dat heb ik met grote zus. We zijn maar met z’n tweeën en best verschillend. Toch proberen we elkaar jaarrond te zien en te spreken. Gisteravond waren wij met vieren bij grote zus, gourmetten. Het werd een gezellige avond. Straks gaan we naar het kleine moedertje van mijn lief. Ik hoop dat het dan ook gezellig is.

Morgen zijn we vrij. Echt vrij. Niks uur en tijd maar alle tijd. Ik wil nog zoveel doen. Zoals altijd. Het komt er vaak niet van en met een paar verfblikken die op me staan te wachten heel verleidelijk om een te grote klus op te pakken. Ik houd me in. Een vogelkooi verven. Wat studeren. Naar de tuin. En even naar het tuintje van ons thuis. Ze in het licht zetten. Omdat ik met kerst mis. Niet meer, niet minder maar zoals altijd wat ooit was.

Een vriendin van oudste liefje is vandaag jarig. Een kerstkindje. Voor haar is kerst belangrijk en nu helemaal. Misschien de laatste kerst met vieren vieren. Een onzekere zekerheid. Voor mij de reden om van elke dag te genieten. Of het nu wel of geen feestdag is.

Het was vorige week zo’n genietweek. Profielwerkstuk presenteren door oudste liefje, twee werkstukken. Ze deed het super. Jongste liefje mag naar een debatweek, gekozen dankzij een sterke pitch want praten kan ze. Doet ze alsof ze het al jaren doet. Kerstgala van oudste liefje. Prachtig in groene galajurk op hakken. Ik vochtige wangen. Van die momenten die ik op wil zuigen, niet verliezen in de waan van de dag. De tijd gaat soms zo hard dat ik het liefste stop wil roepen om even te staren, te genieten, te laten bezinken.

Les voor volgend jaar of liever gezegd, voor vanaf nu. In het moment stil gaan staan. De wereld om me heen verder laten draaien en links laten liggen. De ruis laten verstommen.

[magheteenonsjeminderzijn]

Vandaag is het oppasdag, Manuel komt. Ik ben toch weer iets te laat gaan slapen dus ik kom er ook weer iets te laat uit. Om 9 uur kom ik naar beneden en zitten opa en Manuel al gezellig op de bank. Snel mijn pillen geslikt, aangekleed en 3 crackers met humus gegeten.

Marcel gaat even naar TICA en in de tussentijd is Manuel bij mij in slaap gevallen. Kennelijk heb ik toch iets te snel gegeten na het innemen van de pillen want ik krijg een enorme brok in mijn keel (en niet omdat ik verdrietig ben) en ik krijg last van mijn buik. Ik moet naar de wc, ik probeer Manuel voorzichtig weg te leggen maar die wordt natuurlijk wakker. 40 min geslapen.

Opa neemt het weer over en in de tussentijd maak ik de butter chicken voor vanavond. Alleen voor Marcel en Koen want dat is te zwaar voor mij.

Als het eten klaar is ga ik naar mam om boodschappen met haar te doen. Na de boodschappen dit programma op haar iPad gezet zodat ze ook alles goed kan volgen.

Thuis weer snel een pil erin, 2 pakjes gedaan voor de webshop en daarna lekker 3 crackers met rosbief en nog een bakje met rauwkost. Dan zit ik wel weer even vol.

Om 15.30 een yoghurtje erin en dan is het eten weer bijna klaar voor vandaag 😅

Koen was er rond 17.30 en snel het eten opgewarmd voor de mannen en voor mijzelf weer 400 gr wokgroenten in de pan en een Duits biefstukje. Mijn eiwit pillen vergeten 20 min voor aanvang diner te slikken. Dan toch maar weer tijdens het eten. Dit keer nergens last van. Niet alles opgegeten van mijn groenten want ik zat op een gegeven moment propvol. Cappuccino er achter aan en alles is weer binnen.

Om 20.30 sta ik weer in de keuken om te koken. Voor morgenavond maak ik vast de spinazie schotel voor Marcel en de (klein)kinderen. Voor mijzelf maak ik spinazie-broccoli soep met kikkererwten die ik dan als lunch kan eten. Ik heb morgen best wel de nodige afspraken dus dan is het wel handig om vast voor te koken.

Morgenochtend om 9.50 weer wegen bij de coach. Spannend!