#metafory w naszym życiu

[kuradomowaprzykawie]

Historie niejedyne

Klara przewróciła się z boku na bok. Pogańska 7:00 okazała się tego dnia zbyt szatańską godziną, nawet na harcowanie kota, które odbywa się zwykle pomiędzy 3:00 a 8:00, w zależności od tego, kogo rzecz jasna uda się obudzić i czy oby na pewno wszystkich.

miałaś zaczynać od początku, bejbe - mruknęła otwierając w 1/8 lewe oko i przyglądając się z uwagą, jak szarpię się z bluzką, próbując jej po ciemku udowodnić, że mam rację, chociaż nie wiem, w związku z czym i czy rzeczywiście akurat racja jest mi teraz potrzebna

miałam - odpowiedziałam rezygnując z niezwykle pochłaniającego przedsięwzięcia, które zdążyło obudzić pół mieszkania.

coś się z tą bluzką nie możesz dogadać, co? - roześmiała się spoglądając na moją zrezygnowaną minę

postanowiłam spędzić czas w pidżamie - wyszczerzyłam się od ucha do ucha

twoim metaforom nie zrobi różnicy, czy będziesz w połowie czy w całości nieubrana. Zawsze możesz to powiedzieć zupełnie inaczej...- Klara się roześmiała, wizualizując sobie mnie w pidżamie przed komputerem z kubkiem zimnej od tygodnia kawy

wracam do metafor, miłości moja, a ty śpij i śnij sny lekkie jak motyle. Miłość życia ma się tylko jedną i to Ty masz ten status niezmiennie od miliarda lat.

a ja wracam spać - Klara przykryła się kołdrą i zapadła w poranną drzemkę, dla odmiany niepokocią.

Z kubkiem nie tak zimnej jeszcze kawy usiadłam do komputera. Pierwsza poranna modlitwa odhaczona. Panie oby ten dzień był bardziej inspirujący niż wszystkie poprzednie i przyniósł mi spełnienie mych najskrytszych pragnień.

|Za Miłość.

[zagubieniwkulturze-blog]

Podcast

Ogólna charakterystyka podcastów

Podcast to forma publikacji internetowej, cykliczna publikacja treści słownej zapisanejw formie audio.

Fakt, że podcasty są publikowane w internecie, znosi wiele ograniczeń charakterystycznych dla innych środków przekazu, szczególnie radia i telewizji. Zwiększając długość podcastu, nie zabiera się czasu antenowego, nie robi się tego kosztem innych potencjalnych treści. Nie jest też tak, że dostęp do treści można uzyskać tylko przez określony, krótki czas. Treści raz opublikowane są dostępne potencjalnie na zawsze. Swoboda jest kompletna, można odtworzyć dowolny fragment w dowolnym momencie, więc można też w pełni wykorzysta�� kontekst, wykorzystać wszystkie inne dostępne w internecie treści, można doedukować się w trakcie słuchania. Dzięki dostępności treści kompletna jest też możliwość cytowania, weryfikacji. Odbiorca może zostać autorem, bo koszt stworzenia podcastu jest bardzo niski. Tworzy to zupełnie inne warunki dyskusji. Jordan Peterson w rozmowie z Joe Roganem powiedział o internecie, a w szczególności podcastach: The spoken word is now as powerful as the written word. That has never happen in human history 1 . 

Popularność podcastów na przestrzeni lat.

Ważną cechą podcastów jest to, że rzadko są one edytowane. Wynika to na pewno też stąd, że kultura internetu to kultura weryfikacji. Trudniej jest wyjąć coś z kontekstu, bo cytowane materiały są łatwo dostępne i autor słów może się łatwo odnieść do komentarza. Głównym czynnikiem decydującym o popularności treści są wybory odbiorców, to znaczy nie jest oglądalność zależna od decyzji ludzi dysponujących czasem antenowym, a w tym momencie sytuacja wygląda tak, że widownia internetowa raczej nie lubi chwytów retorycznych charakterystycznych dla telewizji. Postuluje się autentyczność rozumianą między innymi tak, że materiały mają być nieedytowane. Natomiast nie są to raczej jedyne powody, dla których podcasty przyjęły taką formę. Kultura internetu to kultura dygresji. Typowy odbiorca internetu może spędzić na konsumowaniu medium wiele godzin, a na jednej stronie pozostawać średnio 15 sekund 2 . Jedna z możliwych interpretacji tego postępowania jest taka, że jedynym jego efektem jest zniszczenie zdolności koncentracji, ale skutki są raczej bardziej skomplikowane. Można na przykład powiedzieć, że internet to pierwsze medium, które w czasie rzeczywistym reaguje na to, co dzieje się w umyśle odbiorcy. Pomimo tego, że to odbiorca dokonuje wyborów, nie trzeba tego „reagowania” traktować jako metafory. Można po prostu potraktować człowieka jako część maszyny. Elon Musk powiedział, że ludzie są już cyborgami, tylko że przepustowość łącza pomiędzy częściami biologicznymi i częściami mechanicznymi jest niska 3 , że łącznikiem są nasze kciuki. Można powiedzieć, że internet jest medium, które reaguje na to, co dzieje się w umyśle człowieka w czasie rzeczywistym, tylko że częścią maszyny, która ocenia, co dzieje się w naszym umyśle jest część naszego aparatu kognitywistycznego odpowiedzialna za zdolności intrapersonalne, a częścią maszyny, która podejmuje wybory, jest część naszego umysłu podejmująca wybory. Nawet nie jest tak, że medium, które wykonywałoby za nas pracę interpretowania naszego stanu emocjonalnego i pracę podejmowania decyzji byłoby czymś po prostu dalej posuniętym w rozwoju od internetu, internet w odniesieniu do takiego potencjalnego medium zasługuje na miano „nie gorszego, a innego”, bo w momencie, kiedy umysł odbiorcy podejmuje decyzje, to daje odbiorcy wrażenie wolności, produktywności, wrażenie bezpieczeństwa nie bycia manipulowanym. Wszystko to oznacza, że odbiorca przyzwyczaja się do długich ciągów skojarzeń pozbawionych struktury. Tym charakteryzuje się korzystanie z internetu. Być może cechy podcastów nie są tylko efektem możliwości istniejących dzięki innowacji technologicznej, ale też sposobu, w jaki te innowacje wpływają na cały kontekst otaczający podcasty. Technologia wpływa na kulturę internetu, a ta na podcasty. Ogólnie kulturę internetu można by opisać jako walkę pomiędzy ideą clickbaitu, dynamiczności, a ideą poświęcania olbrzymich ilości czasu, ideą pewnego rodzaju skupienia. Dowodem na to, że ta druga może objawiać się nie tylko tym, że odbiorca spędza kilka godzin na impulsywnym przeskakiwaniu pomiędzy stronami, jest istnienie podcastu. Ktoś zauważył to, mówiąc, że podcast jest przeciwieństwem clickbaitu. 

Mikrofon – niezbędnik twórcy podcastu.

Sposób, w jaki nowe media są oceniane, często jest zbyt pesymistyczny. W złotej erze telewizji uważano, że przeciętny widz jest w stanie wytrzymać kilkadziesiąt minut sitcomu. Potem pojawiły się stacje z większą ilością czasu antenowego dla eksperymentów, jak HBO, i okazało się, że ludzie są w stanie zrozumieć skomplikowaną narrację trwającą kilka sezonów4. Wydaje mi się, że teraz też nie docenia się wartości płynących z samej ilości czasu, energii poświęconej na konsumowanie mediów. Długie formy mają pewne zalety charakterystyczne dla chociażby spędzania długiej ilości czasu na lekturze książki. Podcasty zaprzeczyły w dużej mierze tezom postawionym w książce Neila Postmana „Zabawić się na śmierć”5 mówiącym, że współczesny odbiorca nie jest w stanie skupić się na kilkugodzinnej dyskusji, zrozumieć skomplikowanej mowy.

Przykładowy podcast:

Przykłady szczegółowej charakterystyki podcastów

Michał Oleszczyk a Tomasz Raczek

Żeby zrozumieć, co to jest podcast, można się zastanowić, dlaczego niektóre utwory nazywają się „podcast”, a inne, choć bardzo podobne, choć też mogą być słuchane, nie wymagają oglądania – już nie.

Michał Oleszczyk ostatnio zaczął nagrywać podcast, w którym recenzuje filmy, „SpoilerMaster – Podcast do słuchania po seansie”, i porównam jego program z programem Tomasza Raczka, który to program Tomasz Raczek nazywa nie „podcast” tylko „wideorecenzja”. 

Wykres  popularności Joego  Rogana i Jordana  Petersona. Nagły wzrost popularności  spowodowany występem w podcaście pokazuje��znaczeni           Robert Lewandowskii dla porównania.

Michał Oleszczyk ma chyba inne podejście do krytyki filmowej, pochodzi z innego środowiska. Jest związany ze środowiskiem akademickim, ma doktorat, wykładał na UJ-ocie i UW. Współpracował z Rogerem Ebertem, jednym z najważniejszych krytyków na świecie, bardziej interesuje się międzynarodową krytyką. Tomasz Raczek jest bardziej związany z mediami, z telewizją, prasą.

To jest właśnie chyba różnica w rozumieniu krytyki filmowej. Tomasz Raczek jest nauczony, że program ma mieć wartości rozrywkowe, publicystyczne, że sama recenzja nie wystarczy. On nie robi recenzji, tylko program, który ma oglądalność, więc rozśmiesza, wzrusza, moralizuje.

Michał Oleszczyk, zanim zrobił podcast, robił vlogi. Jaka jest różnica między vlogami Oleszczyka a „wideorecenzją” Raczka? Michał Oleszczyk nagrywał kamerą, której jakość nie przykuwa uwagi odbiorcy, nagrywa na tle regału z książkami w swoim pokoju. Tomasz Raczek nagrywa chyba kamerką internetową, widoczne jest ziarno, nagrywa na tle jakiegoś przytulnego wnętrza. Wydaje mi się, że perspektywa Raczka to perspektywa człowieka, który przyszedł do internetu z telewizji i zastanawia się, czego oczekują ludzie w internecie. Ta kiepska jakoś obrazu zwraca na siebie uwagę, jest dodaną wartością estetyczną sygnalizującą „jestem w internecie”. Przytulność wnętrza to domowa atmosfera, spontaniczność, a to też kontrastująca z telewizyjnymi standardami, z rozmachem telewizyjnego studia, a mieszkanie Oleszczyka, wydaje mi się, nie wpływa tak mocno na odbiór treści. Raczek ma intro, które wygląda na telewizyjne i to jest jakiś bezpośredni sygnał dla widza internetowego od człowieka starych mediów.  

Forma „vloga” u Oleszczyka oznaczała potrzebę dzielenia się przemyśleniami i wiedzą, apetyt intelektualny, a forma „wideorecenzji” Raczka zapowiada wypowiedź retoryczną o filmie, potrzebę mówienia i bycia słuchanym, potrzebę dania upustu charyzmie. Przejście

Oleszczyka do formy podcastu to jest efekt poszukiwania formy, która pozwoli na spożytkowanie zainteresowania stroną formalną filmu i dogłębnej znajomości kontekstu kulturowego. Znaczy Raczek robi wideorecenzje może dlatego, że on na razie próbuje dopiero wejść w nowe medium, a Oleszczyk robi podcast, bo już od jakiegoś czasu szuka odpowiedniej formy i już nie tylko takiej, która po prostu sprawdziłaby się w internecie, teraz szuka takiej, która pozwoli mu w pełni wykorzystać jego talenty, a jako że lubi długo opowiadać zwartą, złożoną mową, potrzebuje przestrzeni, która pomieści rozbudowaną wypowiedź o ściśle określonej funkcji, a do tego nadaje się podcast, który pozwala wyizolować samo słowo mówione. 

Sam Harris i Joe Rogan

Joe Rogan  – słynny twórca podcastów – kopie w manekin.

W podcaście Joe Rogana w odcinku, w którym zaprosił Sama Harrisa 6 , dwójka rozmawia o podcastach. Zostało wtedy omówione kilka decyzji, które musi podjąć każdy, kto zakłada podcast. Dyskusja wywiązała się, bo oni zakładając swoje podcasty, podejmowali odwrotne decyzje. Na przykład Harris nie prowadzi swojego podcastu na żywo, bo rozmawia z gośćmi na trudne polityczne tematy i chce dać rozmówcy poczucie komfortu: jeśli powie coś nieprzemyślanego, zawsze można wyciąć to w montażu. Harris nie utrzymuje też swojego podcastu z reklam, bo bardzo ważna jest jego wiarygodność. On chce pełnić funkcję opiniotwórczą i uważa, że gdyby musiał z przesadnym entuzjazmem wypowiadać się o jakimś produkcie, to widzowie mieliby wątpliwości co do jego wiarygodności: skoro kłamie odnośnie do produktu, to może też kłamać odnośnie do innych rzeczy.

Elon Musk pali jointa na podcaście Joego Rogana.

Joe Rogan jest ciekawą osobą, przeszedł długą drogę, w młodym wieku zaczął trenować sztuki walki, bo była to pierwsza rzecz w jego życiu, która dała mu poczucie własnej wartości, wymagała od niego zbudowania wielkiej dyscypliny, potem jak miał około dwudziestu lat to porzucił sztuki walki, bo z przerażeniem stwierdził, że doprowadzą go one do ruiny (głównie przez szkody, które czynią w mózgu powtarzające się uderzenia w głowę) i potem znowu musiał zaczynać od zera karierę komika, którą rozpoczął, bo oglądając jeden z wyjątkowo grubiańskich występów, doszedł do wniosku, że jego zamiłowanie do czarnego humoru może jednak pomóc znaleźć mu publikę. Potem już jako komik zaczął prowadzić program „Fear Factory”, a to jest ważne, bo kiedy uprawiał sztuki walki, to od ludzi chciał tyle, że chciał, żeby ludzie się go bali, i dopiero prowadząc ten program, nauczył się lubić ludzi. To jest człowiek, który zna wiele perspektyw, Ważnym jest zaznaczyć, że są powody, dla których jego program jest taki popularny.

Meblościanka tworzyła klimat pierwszych epizodów D.T.P.

Dwóch Typów Podcast

Kuba Chupytś ma za sobą więcej niż widać, interesuje się sztuką, ogólnie kulturą, próbował zostać muzykiem, dogłębnie interesuje się estetyką rozmaitych twórców zagranicznych. On stworzył ciekawą estetykę w swoich filmach, i to nie jest subiektywna opinia, że ona jest ciekawa, można to stwierdzić, bo bardzo dużo osób tę stylistykę próbowało skopiować. Ogólnie w życiu rozpoczął dużo projektów i to prawdopodobnie sprawiło, że zmieniło się jego rozumienie twórczości jako takiej. Zrozumiał, że można nad czymś pracować długie miesiące, zrozumiał złożoność utworów kultury, procesu twórczego, i to prawdopodobnie pozwoliło mu, chociażby logistycznie, opanować produkcje trwającą kilka miesięcy. To sprawiło, że stworzył jakość, której inni twórcy nie mogą po prostu podrobić. Nie chodzi o to, że to, co on robi, jest najlepsze na świecie, tylko że jest wyjątkowe, jeśli brać pod uwagę środowisko, z którego się wywodzi. W wątku podcastu jest to ciekawe, bo on współprowadzi podcast, ciekawa jest droga, która prowadziła do założenia tego podcastu. Po pierwsze ze swoim kolegą Bartkiem Sitkiem długo prowadził „Stream na jacexsie” i to były transmisje na żywo ich rozmów, wspólnej gry w gry komputerowe. Fundament tego podcastu można znaleźć też w filmach Chuptysia. On długo dopracowywał format tych filmów. Problem był taki, że czuł presję, żeby te filmy robić regularnie, a z drugiej strony miał ambicję, żeby robić filmy wysokiej jakości. W tym momencie jakość wygrywa z systematycznością. Natomiast był taki moment, że próbował formę programu podporządkować wymogowi systematyczności. Na początku jego filmy były oskryptowane i uważnie zmontowane i jednym z eksperymentów, które przeprowadził, była forma, w której zapraszał gościa i razem z nim luźno dyskutował nad komentowanym filmem. Jednym z elementów, które się wtedy pojawiły, było na przykład picie piwa, ważny wyznacznik charakteru utworu. Teraz tej formy nie ma natomiast chyba pewne jej cechy istnieją teraz we wspomnianym podcascie. Łączy te formy zamiłowanie do pewnej kultury, kultury jakiejś naturalności, kultury niechęci do oficjalnych form przekazu, etykiety. Znaczy ogólnie twórczość Chuptysia jest ukształtowana przez ten rodzaj kultury, trudno określić, jaka dokładnie to kultura, jest chyba związana z na przykład różnymi stronami typu 4chan, może jakąś kulturą rapu nowej fali. Wracając do różnic w obrębie samej twórczości Kuby: on z jednej strony kiedyś powiedział „szanuje wasz czas, więc moje filmy są bardzo dokładnie zmontowane” 7, z drugiej strony są jego występy, w których przez dwadzieścia minut siedzi z kolegą na kanapie i prowadzi „dyskusje” o niczym i żart polega między innymi na tym, że żarty są nieśmieszne. On sam to określił „antyhumor”. Co z tego wynika? Wygląda na to, że Chuptyś cały czas prowadzi jakiś zakulisowy rozwój. To jest ważne, bo po pierwsze właśnie nie widzimy wszystkiego, co on robi i to sprawia, że jego produkcje są wysokiej jakości. Ciekawymi może byłyby próby wyśledzenia wszystkich rzeczy, które go kształtują, a także sposobów, w jakie ewoluuje jego twórczość. To może pomogłoby też zrozumieć charakter podcastu, który prowadzi i w ogóle charakter różnych form internetowych. Wracają: ten eksperyment, który on przeprowadził, to znaczy próba podporządkowania formy filmów potrzebie systematyczności polegająca na zrobieniu filmu, w którym razem z kolegą luźno komentowali film przy piwie, był jakimś etapem prowadzącym do powstania podcastu, to znaczy widać cechy charakterystyczne dla jego podcastu w tym filmie.

Jordan Peterson vapuje na podcaście H3H3.

Hardcore History

Hardcore History to też bardzo ciekawy podcast. To jest podcast o historii. Autor nagrywa wielogodzinne odcinki. Najpopularniejsza jest seria o pierwszej wojnie światowej. Jest sześć odcinków, każdy ma ponad trzy godziny. Podcast ma bardzo dokładnie napisany scenariusz. Powstaje pytanie, czemu podcast, a nie książka? Charakterystyczne cechy tego podcastu to np. że autor kładzie bardzo duży nacisk na dramaturgie co czasami prowadzi nawet do kwestionowalnych interpretacji historii. Autor stosuje chwyty deklamatoryczne. On nie jest historykiem, jak mówił „on tylko czyta najlepszych”. Jego mocną stroną jest opracowanie materiału. Prawdopodobnie wybór formy podcastu jest kwestią tego, jak skomplikowany jest tekst. Tekst Dana Carlina nie jest na tyle opracowany literacko, żeby nadawać się do książki, ale jest zbyt skomplikowany, żeby nadawać się do krótkich form. Gdyby to była książka to byłaby bardzo dziwna książka, bo on tam na przykład zaczyna opowieść o pierwszej wojnie światowej od rewolucji francuskiej, robi porównania armii niemieckiej do rzymskiej armii. Łączy w sobie jego podcast różne cechy jakiś krótkich artykułów publicystycznych z wartościami narracyjnymi, ze znajomością procesów historycznych. Ten podcast wynika stąd, że amator osiągnął maestrie w swojej amatorszczyźnie i gdyby wszedł na profesjonalny poziom, to stałby się bardzo przeciętny. Zdarzają się takie sytuacje, że twórca wspaniałych filmów krótkometrażowych próbuje zrobić pełny metraż i tworzy bardzo zły film i prawda jest taka, że najlepsze co może zrobić to pozostać przy krótkiej formie, i Dan Carlin się nie sprofesjonalizował, tylko znalazł formę, która jest idealna dla tych umiejętności, które on ma.

Kwestie ważne przy charakterystyce podcastu

Kiedy charakteryzuje się podcast, to można zastanawiać się czy: 

-czy jeden prowadzący czy wielu? 

-czy jest na żywo? 

-czy scenariusz jest wcześniej przygotowany?

-czy można coś robić oprócz słuchania? ile uwagi potrzeba?

Spis ilustracji:

Dostęp: 25.01.2020

1. Google Trends. 

2. https://media.istockphoto.com/photos/mikrofon-picture-id513810380. 

3. Google Trends. 

4. E. Bravo, J. Rogan, Joe Rogan’s insane kicks, 2013. 

5. E. Musk, J. Rogan, Joe Rogan & Elon Musk smoke a blunt! | STONEDay 51, Los Angeles 2018. 

6. J. Chuptyś, B. Sitek, Dwóch Typów Podcast | Epizod 03 - Predator w Toi-Toiu, Warszawa 2018. 

Bibliografia:

1 J. Peterson, J. Rogan, Jordan Peterson on Why Joe Rogan is Successful, Los Angeles 2018, https://www.youtube.com/watch?v=uYGj04Iti3E, dostęp: 25.01.2020.

2  The 15 Second Rule: 3 Reasons Why Users Leave a Website, https://www.crazyegg.com/blog/why-users-leave-a-website/, dostęp: 25.01.2020.

3   W:     E.   Musk,    J.   Rogan,    Joe  Rogan  –   Elon  Musk on  Artificial   Intelligence,  Los    Angeles    2018, https://www.youtube.com/watch?v=Ra3fv8gl6NE, dostęp: 25.01.2020 Elon Musk powiedział: Things are getting more and more connected. They are at this point constrained by bandwidth. Our input and output are slow. Particularly input. Input got worse with thumbs. We use to have input with ten fingers and now we have thumbs. [...] From a long-term existential standpoint that’s the purpose of neuro -link, to create a high bandwidth interface to the brain. [...] Your phone is already an extension of you. You’re already a cyborg. Most people don’t even realize they are already a cyborg. That phone is an extension of yourself. It’s just that the data rate, the communication rate between the cybernetic extension of yourself – that is your phone and computer – is slow. It’s very slow. It’s a tiny straw of information flow between your biological self and your digital self.

4 J. Peterson, J. Rogan, Joe Rogan Experience #1139 – Jordan Peterson, Los Angeles 2018, https://www.youtube.com/watch?v=9Xc7DN-noAc, dostęp: 25.01.2020.

5  N. Postman, Zabawić się na śmierć, tłum. L. Niedzielski, Warszawa 2002.

6 S. Harris, J. Rogan, Joe Rogan Experience #1241 – Sam Harris, Los Angeles 2018, https://www.youtube.com/watch?v=ZA106wrMUe4, dostęp: 25.01.2020.

7 J. Chuptyś, OSTATECZNE ROZWIĄZANIE SPRAWY CIĘĆ, Warszawa 2015, https://www.youtube.com/watch?v=ZnuSlRNWUK4, dostęp: 25.01.2020.

[wiadomosciprasowe]

https://www.rozszerzenia.pl/r/inteligentny-asystent-glosowy-przyjacielem-seniora/

Inteligentny asystent głosowy przyjacielem seniora

Inteligentny asystent głosowy przyjacielem seniora

• Społeczeństwa krajów rozwiniętych starzeją się, a technologie informatyczne rozwijają się bardzo dynamicznie. Niestety, niejednokrotnie starsze osoby mają problemy z używaniem nowych urządzeń i systemów. • Technologia jednak, nie musi być dla nich problemem. Wręcz przeciwnie, jej rozwój może ułatwić im funkcjonowanie. Dobrym przykładem są coraz bardziej popularne urządzenia, jakimi są inteligentni asystenci głosowi. • Naukowcy z Ośrodka Przetwarzania Informacji – Państwowego Instytutu Badawczego (OPI PIB) wraz z partnerami, przeprowadzili badanie jakościowe na grupie seniorów. Z ich wyników można wyciągnąć wniosek, że inteligentni asystenci głosowi mogą spełniać wiele pozytywnych ról w życiu starszych osób.

Ewolucja interfejsów Analizując rozwój interfejsów w ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat, można dostrzec, że przeszliśmy jako użytkownicy długą drogę. Na początku, aby wydać polecenie komputerowi, należało przemówić do niego w języku zrozumiałym dla procesora. Wymagało to specjalistycznej wiedzy i umiejętności. W kolejnych latach sposób komunikacji z urządzeniami elektronicznymi ulegał zmianom. Weszły do użycia systemy operacyjne, które wymagały wpisania konkretnej komendy, a jeszcze później stworzono metaforę graficzną biurka – niektóre pojęcia zaczerpnięte z niej są z nami do dzisiaj, takie jak folder, plik, kosz na pliki czy pulpit. Korzystanie z metafory biurka wymagało myszki i kursora, dopiero później stworzono ekrany dotykowe. Na początku wydawanie im poleceń odbywało się za pomocą specjalnego rysika. W kolejnych latach jednak ta technologia została udoskonalona i możemy używać ekranów dotykowych za pomocą palca. Można powiedzieć, że użytkownicy przeszli drogę od momentu, gdy z elektroniką porozumiewali się „językiem elektroniki”, do etapu, kiedy mogą porozumiewać się z nią w naturalny dla człowieka sposób.

– Obecnie jesteśmy na kolejnym etapie rozwoju interfejsów, w związku z udoskonalaniem algorytmów przetwarzania języka naturalnego, wykorzystania sztucznej inteligencji, a w tym sieci neuronowych. Badaczy OPI PIB szczególnie zainteresowały udoskonalone protokoły pozwalające na wydawanie poleceń głosem. Ich obiektem ostatnich badań zastali inteligentni asystenci głosowi. Coraz więcej urządzeń elektronicznych jest wyposażonych w takie funkcje. Nawet niektóre są już tak projektowane, że w ogóle nie mają ekranu dotykowego – wydawanie poleceń głosem jest jedynym możliwym sposobem komunikacji z takim urządzeniem elektronicznym. Sterowanie głosem może być szczególnie przydatne dla osób niepełnosprawnych, dla osób, które nie mogą korzystać z ekranów dotykowych ponieważ np. nie umieją czytać albo dla osób niewidomych i niedowidzących – mówi dr inż. Jarosław Protasiewicz, dyrektor Ośrodka Przetwarzania Informacji – Państwowego Instytutu Badawczego (OPI PIB).

– W Laboratorium Interaktywnych Technologii OPI PIB zastanawialiśmy się, w jaki sposób technologia wydawania poleceń głosem może być połączona z innymi, np. z technologią inteligentnych domów – smart-home technology. Coraz więcej przedmiotów i urządzeń elektronicznych może komunikować się ze światem zewnętrznym za pomocą internetu lub innych protokołów. Nie mówimy w tym przypadku tylko o smartfonach, czy tabletach lub komputerach, ale także o urządzeniach gospodarstwa domowego, takich jak pralki, zmywarki, mikrofalówki lub cały szereg innych urządzeń. W naszym laboratorium uznaliśmy, że technologia smart-home połączona z inteligentnymi głośnikami może być szczególnie przydatna dla seniorów. Zainspirowało nas to do przeprowadzenia badania. Zadaliśmy sobie pytanie, w jaki sposób ta technologia będzie odbierana przez seniorów? Muszę przyznać, że Ich entuzjazm nas trochę zaskoczył – mówi dr Cezary Biele, kierownik Laboratorium Interaktywnych Technologii w OPI PIB.

Inteligentne głośniki czy technologia smart-home mogą przynieść osobom starszym wiele korzyści. Nie chodzi tylko o takie pozytywne funkcje, które są wspólne dla innych użytkowników, jak możliwość szybszego załatwienia spraw bez wychodzenia z domu np. bankowość czy zakupy online. Kontakt z technologią może być dla seniorów także świetnym ćwiczeniem poznawczym, wzmacniającym obszar percepcji.

Komunikacja dostosowana do seniorów Badanie OPI PIB wykazało, że seniorom bardzo przypadł do gustu sposób, w jaki inteligentny głośnik komunikuje się z człowiekiem. Ich zdaniem współczesny świat działa za szybko, a oni potrzebują więcej czasu, aby mieć odpowiednie interakcje z urządzeniami. Stwierdzili nawet, że popularny ekran dotykowy dla sprawnego użytkownika może być szybszym sposobem na wydanie polecenia. Ich zdaniem rozmowa z urządzeniem może trwać dłużej i to właśnie jest dla seniorów pozytywne. Wszystko odbywa się w tempie dostosowanym do nich, do ich percepcji. Inny aspektem, który wpłynął na pozytywną ocenę technologii, był brak barier motorycznych. Seniorzy wskazywali, że ekrany smartfonów, a także czcionka i przyciski są często bardzo małe. W połączeniu z mniejszą biegłością motoryczną, z mniej sprawnymi placami u starszych osób, czynią tę technologię dla nich niefunkcjonalną. Sam fakt, że można wydawać polecenia głosem, a nie za pomocą dotyku, był dla badanych bardzo ciekawy i przyjęli to z dużym zadowoleniem. Kolejną przyczyną pozytywnej oceny była naturalność komunikacji. – Mowa i język są czymś, czego uczymy się na bardzo wczesnym etapie życia i ta umiejętność zostaje z nami w większości przypadków do śmierci. Bardziej złożonych sposobów posługiwania się elektroniką uczymy się na późniejszych etapach rozwoju. One z czasem wydają się naturalne i łatwe do nauki, ale dla seniorów wcale takie nie są. Dla nich oznacza to, że cały czas, kiedy zmieniają się standardy technologiczne i sposób ich obsługi urządzeń, wszystkiego muszą się uczyć od nowa – mówi dr Jarosław Kowalski z Laboratorium Interaktywnych Technologii w OPI PIB.

Komunikacja na warunkach człowieka, a nie urządzenia W przypadku inteligentnych asystentów głosowych komunikacja odbywa się na warunkach człowieka, a nie urządzenia. Zdaniem jednego z badanych – systemy wymuszają zastanawianie się nad tym, jak z nimi współpracować, a w przypadku asystentów głosowych tak nie jest. Po prostu wydajemy polecenie i urządzenie je wykonuje. Oznacza to, że seniorzy korzystając z interfejsów graficznych ciągle mają wrażenie, że uczestniczą w swoistej grze w „przeciąganie liny”, że muszą wykonywać pewne zadania, sprostać pewnym oczekiwaniom i roszczeniom, które to systemy elektroniczne i interfejsy graficzne mają wobec nich. – Inteligentny asystent głosowy daje im poczucie sprawczości, kontroli, w jaki sposób komunikują się z urządzeniem elektronicznym. Badani seniorzy nawet wskazywali, że ich zdaniem ta technologia może włączyć takie grupy do korzystania z urządzeń elektronicznych, które wcześniej miały z tym problem – dodaje dr Jarosław Kowalski z Laboratorium Interaktywnych Technologii w OPI PIB.

Pomocnik, towarzysz, opiekun Naukowcy OPI PIB wyodrębnili trzy role inteligentnych asystentów głosowych. Pierwsza to rola pomocnika. Jest ona najbardziej oczywista, bo wiele jej funkcji jest komunikowanych w reklamach danych urządzeń. Do takiej roli pomocnika można zaklasyfikować: włączanie i wyłączanie różnych urządzeń, pytanie o pogodę, prowadzenie listy zakupów itp. Możemy zwrócić uwagę na to, że domyślnie taki pomocnik występuje w funkcji pasywnej, tzn. on nasłuchuje i dopóki nie wydamy mu polecenia pozostaje w „uśpieniu”. Dopiero, kiedy wydamy mu komunikat – wykonuje to, o co go poprosimy. Seniorzy wskazywali, że taki inteligentny asystent głosowy mógłby także występować w funkcji aktywnej. W niektórych przypadkach, kiedy algorytm stwierdziłby, że użytkownik o czymś zapomniał, mógłby mu o tym przypomnieć np. spontanicznie zapytać się czy dopisać do listy zakupów masło, wiedząc, że w kalendarzu mamy zapisane na jutro zakupy, a tego produktu jeszcze nie ma na liście. Drugą rolą, którą omawiali seniorzy i na którą zwrócili uwagę, była rola towarzysza. Seniorzy często są samotni i nie mają z kim porozmawiać. Inteligentne głośniki mogą stworzyć wrażenie, że ktoś jeszcze jest w mieszkaniu. Wszystko, co się z człowiekiem komunikuje, czyli nawet urządzenia elektroniczne, ludzie postrzegają jako byty społeczne. Trzecią rola, wyróżniona w trakcie badania, to opiekun. Rola ta jest trochę podobna do pomocnika. W jej przypadku chodzi jednak o przewidywanie niebezpieczeństw czy zagrożeń i aktywne o nich informowanie, albo nawet zapobieganie im. Przykładowo – przypominanie seniorowi, aby np. wyłączył gaz przed wyjściem, a nawet automatyczne wyłączenie go jeśli jest zainstalowana technologia smart-home. W tym wypadku jednak seniorzy wskazywali na potencjalne zagrożenie – funkcje opiekuńcze mogą w pewnym momencie stać się funkcjami nadzoru. Pojawiło się pytanie, czy nadmiernie rozbudowana opieka nie będzie człowieka ubezwłasnowolniać? Dodatkowo, badani mieli obawę, że inteligentny asystent głosowy, który tyle wie i potrafi, docelowo może – jak to określili seniorzy – „zabijać wnętrze człowieka”, tzn. zniechęcać do rozwoju intelektualnego czy samodzielnej aktywności.

O badaniu Badanie OPI PIB miało charakter warsztatów, w których wzięło udział siedem osób w wieku 64-89 lat. Byli to seniorzy mówiący po angielsku. Ten warunek był konieczny, ponieważ inteligentny asystent głosowy był dostępny tylko w tym języku. Dla seniorów przygotowano małą sieć inteligentnego sterowania urządzeniami. Naukowcy zastosowali dostępny na rynku głośnik Google Home i połączyli go ze smartfonem, telewizorem, wentylatorem oraz z żarówkami. Seniorzy mogli w ramach takiego testu na telewizorze pokazać zdjęcia ze smartfona, skorzystać z internetu i uruchomić film. Mieli także możliwość sterowania oświetlaniem za pomocą własnego głosu. Badani przyciemniali i rozjaśniali żarówki, a także włączali oraz wyłączali wentylator. Seniorzy mogli również zapytać o coś inteligentnego asystenta głosowego i wydać mu polecenie – poprosić go o zaśpiewanie piosenki, sporządzenie listy zakupów, a także szereg innych rzeczy. Badanie przeprowadzono wspólnie z Polsko-Japońską Akademią Technik Komputerowych oraz Stowarzyszeniem KOBO. Zespół badawczy: dr Jarosław Kowalski, mgr Anna Jaskulska, mgr Kinga Skorupska, dr Katarzyna Abramczuk, dr Cezary Biele, dr Wiesław Kopeć, prof. Krzysztof Marasek.

Zapraszamy do obejrzenia szóstego odcinka Akademii OPI PIB, na kanale YouTube instytutu, gdzie znajdą Państwo więcej informacji o badaniu:

Akademia OPI PIB

Proaktywny projekt popularyzujący naukę z udziałem ekspertów i badaczy z Ośrodka Przetwarzania Informacji – Państwowego Instytutu Badawczego. Jego celem jest budowanie kultury dzielenia się wiedzą, możliwości wymiany doświadczeń i dalszego rozwoju kompetencji na polu nowych technologii. Podcasty udostępniamy na kanale YouTube OPI PIB i dotyczą takich obszarów wiedzy jak informatyka techniczna i telekomunikacja oraz nauki socjologiczne. Każdy odcinek to zbiór angażujących historii, dobrych praktyk i inspirujących case studies.

Ośrodek Przetwarzania Informacji – Państwowy Instytut Badawczy (OPI PIB)

Interdyscyplinarny instytut naukowy i lider w tworzeniu oprogramowania systemów informatycznych dla polskiej nauki i szkolnictwa wyższego. Posiada wiedzę o prawie każdym polskim naukowcu, jego projektach czy aparaturze badawczej. Gromadzi, analizuje i tworzy informacje o sektorze badań i rozwoju, wpływając tym samym na kształt polskiej polityki naukowej. OPI PIB tworzy inteligentne systemy informatyczne dla sektora publicznego oraz wykorzystywane w celach komercyjnych.

Główne obszary badań prowadzonych w instytucie to: algorytmy uczenia maszynowego, algorytmy przetwarzania języka naturalnego, analiza sentymentu, sieci neuronowe, odkrywanie wiedzy z danych tekstowych, interakcja człowiek-komputer (HCI), systemy komputerowego wspomagania decyzji, sztuczna inteligencja.

W działalności badawczej OPI PIB stawia na interdyscyplinarność. Instytut prowadzi badania w siedmiu laboratoriach skupiających specjalistów z wielu dziedzin. Poza ekspertami od technologii informatycznych w zespole OPI PIB pracują ekonomiści, socjologowie, prawnicy, statystycy i psychologowie. Konfrontacja różnych podejść naukowych sprzyja dogłębnej analizie zagadnień badawczych i napędza innowacyjność. www.opi.org.pl

[0indestructible0]

Zawsze przychodzi w naszym życiu moment w którym dochodzimy do przepaści, pierwsze towarzyszące nam odczucie to zdeorientowanie. Podejmujemy wiele prób rozwiązania problemu, jedną z ostatecznych prób po kilku nie udanych podejściach jest ucieczka, dlatego właśnie o niej chce napisać kilka słów. Podobno problemy są po to by je rozwiązywać, przeszkody po to by je przeskakiwać, każdy tor ma swój poczatek i koniec- metafory ukryty przekaz mają. Świadomość tego że mogą to być moje ostatnie słowa. Chce wykorzystać ten czas dobrze, nie wiem jak opisać swoje uczucie, to co we mnie sie teraz dzieje, z jednej strony mrok, ciemność, strach - w sumie, w najgorszym scenariuszu zostanę sama . Drugą trapiącą mnie stroną jest płomyk nadziei że jeszcze kiedyś będzie lepiej, wszystko sie zmieni - Czym jest słowo przelane na papier jak nie aktem tchórzostwa? Zawsze uważałam że powinno sie patrzeć w oczy ludzi- zwierciadła duszy odbijające twój los, z nutką dnia jutrzejszego. Tyle pytań rzucamy każdego dnia a połowa z nich nigdy nie usłyszy odpowiedzi, ciche myśli nie wiedzą co czynią są jak życie kierujące się sercem - biegną z zamkniętymi oczami przed siebie. Chce byś wiedziała że bardzo Cie kocham, nigdy nie wyobrażałam sobie że wszystko stracę, i jako tchórz nie chce na to patrzeć. Sama też jestem sobie winna , moja głupia natura najpierw czyni następnie myśli, bałagan sięga powyżej granic możliwych . Ja w tym obłędzie sie potraciłam - Wyobraź sobie pokój pełen śmieci, zasypany toną szmat- z brudnym oknem wpuszczającym resztki światła, widzisz? Teraz pomyśl że każda osoba wchodząca do pokoju  zostaje zasypana szmatami i sie gubi ale ... - trwa w nim bo wie że gdzieś tam siedze skulony w kącie, co czujesz ? Ja będąc w nim słysze głosy, nie widze waszych twarzy nie czuje dotyku przez szmaty, jedyne co - słysze - głosy.  A te zaś dzielą sie na stanowcze, ciepłe, pełne żalu i bólu, oraz przepełnione nadzieją w lepsze jutro - moje ulubione.  Jeśli to czytasz i znasz droge ucieczki nie żałuj, nie patrz na ból - uciekaj z tego świata. Jednak jeżeli pozostaniesz, chcę byś wiedział że mój sukces i wygrana walka z ciemnością będzie największą rzecza jaką mogłam sama dla siebie osiągnąć.

[wolcichyczas]

2021/03/03

2 Samuela 22:1-11

(1) Gdy Pan wyrwał Dawida z ręki wszystkich jego nieprzyjaciół i z ręki Saula, przemówił on przed Panem słowami następującej pieśni: (2) Pan jest opoką moją i twierdzą moją, i wybawicielem moim, (3) Bóg skałą moją, jemu ufam, Tarczą moją, rogiem zbawienia mojego, schronieniem moim i ucieczką moją, Wybawicielem moim, który mnie od przemocy wybawia. (4) Uwielbionego wzywam, Pana, I będę wybawiony od nieprzyjaciół moich. (5) Ogarnęły mnie fale śmierci, Nurty groźne przeraziły mnie, (6) Więzy grobu spętały mnie, Pochwyciły mnie sidła śmierci. (7) Gdy jestem w niedoli, wzywam Pana i Boga mojego wzywam, A On wysłuchuje z świątyni swojej głosu mojego. I wołanie moje dociera do uszu jego. (8) Poruszyła i zatrzęsła się ziemia, Podwaliny nieba zadrżały, Zachwiały się, gdyż rozgniewał się na mnie. (9) Dym wystąpił z nozdrzy jego, A ogień z ust jego pożera, Węgle rozżarzone rozpalają się od niego. (10) Pochylił niebiosa i zstąpił, Mrok jest pod stopami jego. (11) Dosiadł cheruba i wzleciał, I ukazał się na skrzydłach wiatru,

Rozdział 22 odpowiada (prawie słowo w słowo) Psalmowi 18. Jego akcja rozgrywa się we wczesnym życiu Dawida, kiedy jeszcze uciekał od króla Saula i możliwe jest, że napisał go właśnie wtedy, ale redagował go później w trakcie swojego życia. Tak jak w każdej poezji hebrajskiej, używa dużo ilustracji. Na przykład w wersecie 2, Dawid używa metafory żeby opisać Pana jako skałę oraz twierdzę, co oczywiście nie sugeruje, że Bóg jest fizycznie z kamienia lub ma mury, ale opisuje, że Jego charakter jest podobny do tego skały czy fortecy. W wielu przypadkach, obrazy są oczywiste ponieważ moglibyśmy powiedzieć to samo w naszym współczesnym języku. Kiedy Dawid był ścigany przez Saula, ukrywał się na pustyni w Judzie, ale został wyratowany przez Boga, a nie ukształtowanie terenu. Użycie rogu w wersecie 3 jest powszechne do pokazania siły, podobnie jak okazują ją zwierzęta, które je mają, lub jak brak jej tym, które nie mają rogów. Ostatnia fraza wersetu 3 nie znajduje się w wersecie 3. Morze jest źródłem metafor w wersecie 5, zachowując sens bycia przytłoczonym lub prawie tonącym w nim. Na początku wersetu 6, dosłowne więzy grobu odnoszą się do szat, w które zawijano zmarłych ( pomyśl o mumii). Innymi słowy, byłem tak blisko śmierci, że już leżałem w trumnie. Świątynia wspomniana w wersecie 7 nie odnosi się do świątyni w Jerozolimie, ponieważ nie została zbudowana za życia Dawida, ale do nieba, do miejsca gdzie mieszka Bóg. Bóg słyszy i odpowiada w szybki, i wyniosły sposób. Cherub to anioł będący na wieku Arki Przymierza. Dlatego Pan jest opisany w wielu miejscach jako Ten, który “siedzi na cherubach”. Ezechiela 1 opisuje cheruby jako przychodzące z lub niosące tron Boga na ziemię.

Krok Życiowy

Zależymy od Boga. Możemy używać narzędzi, które mamy w zasięgu ręki (tak jak Dawid ukrył się między skałami), ale tak naprawdę to Bóg nas ratuje,a nie okoliczności.