#maseta

[sayurime]

Guardianes...

"No puedes seguir viajando en el tiempo"

La voz dura y seria de Knuckles hizo eco en la habitación, haciendo que Silver dejara aun lado la maseta que había estado pintando y lo mirara sin entender.

"¿Que?" fue su corta e inteligente respuesta. Han pasado dos semanas desde que el problema con el futuro se resolvió, decidió descansar un poco antes que tener que volver a su tiempo.

Este pequeño invernadero que Vainilla le mostro ha sido su mayor proyecto, trabajando en el cada vez que pasa por el pasado; nadie parecía molesto por su presencia, pasando de vez en cuando a ayudarlo o simplemente a platicar.

Por eso, cuando vio a Knuckles entrar al destartalado invernadero no le dio mucha importancia... hasta que habló.

"¿Por que no puedo?" No quería oírse demandante ni mucho menos, pero la postura de Knuckles y su voz seria aclaran que no esta bromeando.

"Estas causando estragos"

Ahora, Silver esta confundido, ¿Estragos?

"No entiendo"

Knuckles camino hasta la mesa donde estaba trabajando el erizo, paso su gran mano con mucho cuidado por el pequeño bonsai que decoraba la mesa, sus dedos recorrieron cada hoja arrancando aquellas en mal estado.

"Las lineas de tiempo están alterando el equilibrio, cada viaje implica una nueva linea, hay tantos futuros que ahora el tuyo es incierto, ya no perteneces a tu antiguo futuro y nunca pertenecerás a otro si no dejas de cambiar la historia"

Silver se quedo en silencio, Knuckles nunca lo miro, prefiriendo admirar el árbol bonsai; no entiende nada, a que viene esta extraña conversación, ¿equilibrio?, ¿sin futro?, ¿este realmente es Knuckles? ¿o una criatura que tomo su forma?

El silencio se prolongo por mucho tiempo, pero Knuckles no parecía que quisiera una respuesta de Silver. Dejo de lado el bonsai asintiendo con la cabeza al no encontrar más hojas muertas y ,por fin, le dirigió la mirada a Silver desde que inicio esta extraña charla unilateral.

"Debes escoger a que tiempo perteneces, algunos futuros están muertos y es imposibles salvarlos"

El rostro de Silver se contorsiono en un ceño inconforme, su boca se abrió pero Knuckles continuo hablando, evitando al erizo reclamar.

"O, escógelos a todos, sálvalos a todos, pero no pertenezcas a ninguno, existe sin existir"

"¿Que?" susurro Silver desconcertado, no entiende nada de lo que Knuckles esta diciendo.

Knuckles solo se burlo y le entrego las hojas muertas.

"Ven a Angel Island, hay algo que quiero mostrarte"

Y con eso se fue, dejando a Silver con muchísimas preguntas. Las hojas crujieron bajo su mano.

Knuckles espera que Silver no visite Angel Island

------------------------------------------------------------------------------

No se que estoy escribiendo.

¿Un guardian puede crear a otro guardian?

Primero solo quería que Knuckles revelara que puede ver el futuro, luego, en no se que momento, se me ocurrió que Knuckles, por orden de la esmeralda maestra, buscara a Silver para convertirlo en el guardian del tiempo, pero Knuckles quiere darle la oportunidad de decidir si quiere ese puesto, nunca lo obligaría a tomar una responsabilidad tan grande si el erizo no la quiere.

[skylarstark4826]

I loved this beautiful Fanart of the GhostPunkFlower polyamorous ship of across the spiderverse of the characters of Spiderpunk (Hobie Brown), Ghost Spider/Spider-woman (Gwen Stacy) and Spider-Man (Miles Morales) together and especially because it is from LGBT Pride Month and above all because the multiple drawings are really very beautiful what are in the how in the first drawing where Miles and Gwen are sleeping together while Hobie is smiling lovingly while at the same time he also takes a picture of them while in the second image I do not know who he is but he is cutting paper shapes of Hobie, Miles and Gwen together while in the third image Hobie is lovingly hugging Gwen while possibly showing her the beautiful photo he had taken of her and Miles while they were sleeping and Miles thinks that his photo with Gwen is very cool on Hobie's cell phone while in the fourth image Hobie and Gwen look at Miles in shock when they see him they now carry a band in his hair honestly but also because he has a beautiful flower in his hair as an antenna something that apparently Miles was not aware of at the same time that I think it is Hobie who shows him a photo on his cell phone comparing the flower of his head with a flower in a maseta while in the fifth and last image Hobie brings flowers to Gwen and Thousands to impress them while they both look at him moved by his romantic gesture of love towards the two of them. I don't know about you but I really want to be able to see the three of you together again as a beautiful romantic couple... honestly

By the way, this beautiful Fanart of them is not mine and the credits are not for me, but I let you know that right here I am going to leave you the link of the true creator on Tumblr.

[nekogamenya]

🌺❤️🪴❤️🥰hermosas masetas de enfrenté 🪴🌺

[mikrokosmcs]

- —¿Me querrías aun si fuese un gusano? — -la cuestión, sosa y bobalicona, abandona sus labios mientras con cuidado y manos gentiles a pesar de la grandeza de estas, apartaba uno de esos bichitos de una de sus masetas favoritas, aquella que habitaba un anima de color amarillento y alegre, el alma de un niño que estaba contento y feliz inclusive si aun no aceptaba el concepto de la muerte como tal. - —Yo te querría si fueses uno, serías un gusano muy apuesto. | @midncghts

[santi1223]

PASOS DEL A.B.P

Primero: recolectamos pallets y le tomo medidas para ver cuántas plantas podemos colocar ahí.

Tuvimos que hacer diferentes grupos de trabajo. El primer grupo era horizontal y el otro vertical. Cada grupo tenía que hacer diferentes ideas para poner los pallets y tuvimos que averiguar también dónde la vamos a poner. Cuando encontramos el lugar donde vamos a poner los pallets le tomamos medidas para saber cómo vamos a colocar los pallets.

Después hicimos un tipo de maqueta con los pallets para demostrar como lo queremos hacer a hací lo mostramos a la seño.

Segundo: recolectamos compost para las plantas y también recolectamos maples de huevos para a si poner tierra para ahí colocar las semillas haci crezca un poco para despues traspasarla a otra maseta.

Eso fue mi día a día en la escuela

[frankikenstein]

Estufa Parilla con pequeña maseta de barro

Recomendación: los utensilios de barro no se les puede echar agua fría cuando están calientes porque se quiebran.

[myownlittledestiny]

Si me van a regalar plantas, que sean así en maseta, vivas 💚🌿

[greyemma24]

SUEÑO META

llegara el dia que con ayuda de Jehová, mis esfuerzos y los esfuerzos de mi familia al apoyarme tendre mi casa propia sera lindo , en la parte de la entrada habra pasto y flores en maseta y unos sillones para sentarse bajo la sombrilla, la empleada me ayudara a cargar las compras que acabaré de hacer, el dia sera soleado y dentro de la casa será iluminado todo blanco, en la sala estará Moira estudiando en su laptop, me vera y me saludará con mucha alegria, la abrazare y comeremos juntas mientras conversamos, mi madre se acaercará a saludarme luego de salir de su cuarto, ella bien vestida y feliz porque sabrá que sus hijos notardan en venir, es domingo y todos vendran a casa trayendo comida, cosas para mamá, me paro de la mesa donde en el centro hay un lindo florero con su vajilla hermosa, y me dirijo a mi cuarto, el piso es de losa y estoy con pantiflas, me siento feliz, mientras me voy a mi cuarto observo las paredes de la casa y es grande con cuadros, un espacio muy cómodo, llego y mi cuarto es hermoso una cama amplia, el escritorio esta frente a la ventana donde hay masetas con flores, soy muy feliz con moira y mi familia, papá llega al rato porque pagamos su pasaje y se quedara con nosotros un mes, bajo y daria ya esta mayor pero no hace que se le queira menos, la casa es hermosa, comoda y familiar, tengo la ropa que me gusta, puedo comprar por internet si preocuparme por el dinero, moira esta estudiando y aprendiendo en la empresa familiar, ella es muy feliz, el dia es soleado, mis padres aun estan con nosotros, la casa es grande y hermosa, hay cuartos para todos, pisos para todos cuando deseen visitarlo, tenemos una empresa familiar que es famosa y nos da muchas ganancias, estamos tranquilos y felices siemrpe dandole las gracias a Jehová.

[trastumuerte]

No. 17

Hoy es viernes 30 de agosto del 2024, Zapopan amaneció con lluvias, frio y viento. Esas condiciones climáticas le suman nostalgia a los días y le suman peso al cuerpo para salir de la cama, sin embargo, la nueva rutina obliga a salir de las garras de la cama, tan cómoda, caliente y llena de recuerdos. Sigo pensando que debo hacer un cambio en la recámara, pero aún no me animo, porque sigue siendo “nuestra recamara”. Un día de estos encontraré las fuerzas para hacerlo.

El día de ayer de camino a casa venia manejando y al tratar de incorporarme al periférico había un choque muy fuerte que detuvo el tránsito, afortunadamente lo vi a tiempo y pude salirme para continuar con el recorrido a casa. Me desvié por una avenida que no transitaba desde hace mucho tiempo, de hecho, la última vez que pasé por ahí, Fernando iba al volante y yo de copiloto. Cuando iba sobre la avenida, comencé a tener una serie de recuerdos de nosotros pasando por esa avenida, recordé como platicábamos, como cantábamos, como nos reíamos de algún chiste, de los planes que hacíamos incluso siempre que pasábamos por ahí, pasábamos de frente a una cafetería a la cual decíamos “un día hay que venir” (jamás lo hicimos). En un cruce de calles hay un arbusto de buganvilia de flores color rosa, muy bonita, por cierto, en una maseta muy grande y alta, de barro, color ocre, esa planta le da una magia a ese cruce muy lindo. Una vez yo le dije a Fernando mira qué bonito está ese cerezo (ya se, me equivoqué horriblemente) y ese día nos reímos de ese error muy lindo, me hacía burla y yo aceptaba esas risas burlonas con amor, porque eso eran, confianza y amor en esos errores de la cotidianidad de la vida. Después cuando pasábamos él me decía “mira amor nuestro cerezo” y nos reíamos recordando aquel error que nos dio un motivo de reír juntos cada que pasábamos por ese lugar.

Ya te imaginaras los hermosos momentos que se vieron en mi mente ayer, cuando pasé por ese cruce y le dije en voz alta a mi gordito, en la confianza de la soledad de la cabina de la camioneta “mira amor, nuestro cerezo”.

Esos recuerdos me llevaron a sentir un dolor no tan reactivo como era hace meses, fue doloroso, pero con un dolor distinto, más interno, más melancólico. Simplemente se me salieron un par de lágrimas y me decía a mí mismo “que lindos recuerdos de Fernando” me acorde de su risa, de sus palabras y me lastimó, pero de una manera diferente, insisto, menos reactiva.

Esa reacción al dolor también es parte de ir sanando, de ir transformando el dolor en amor poco a poco, lentamente. También esos recuerdos, por ejemplo, de esas avenidas, me hacen pensar en que en esos recuerdos y momentos son los que nos conectan a nuestros lugares, al final de cuentas, donde mejor la pasamos, donde mejor nos va y en donde encontramos el amor, se vuelve nuestro hogar, hacemos de nosotros la tierra indistintamente de donde hayamos nacido. Yo no nací en Guadalajara Jalisco, nací en la Ciudad de México, capital del país, pero es aquí en Guadalajara, en donde encontré el amor de Fernando, en donde encontré los momentos más lindos que he tenido en mi vida, donde me siento bien, donde he aprendido de mí y en donde me estoy reconstruyendo en una mejor versión, en donde la vida me ha dado todo y también me ha quitado cosas importantes como el mismo Fernando. Todas esas cosas me llevan a decir que este es mi hogar y es un lugar de mucha conexión conmigo.

Me sigues haciendo mucha falta mi gordito hermoso, no hay día que no piense en ti y en la perfecta cotidianidad de lo que fue nuestras vidas en esta bonita ciudad que elegimos para nosotros.

[claricia-greatbooks-jcdj]

Pagsusuri sa limang tula ni Huseng Batute

Ang Pamana

Isang araw, ang ina ko'y nakita kong namamanglaw sa pilak ng kanyang buhok na hibla ng katandaan

naglilinis ng marumi't mga lumang kasangkapan,

Nakita kong ang maraming taon noon kahirapan; sa guhit ng kanyang pisnging lumalalim araw-araw nakita kong ang maraming taon noon namamanglaw,

at ang sabi,"itong piano'y sa iyo ko ibibigay,

ang kubertos nating pilak ay kay itang maiwan, mga silya't aparador sa kay titong ibibigay sa ganyan ko hinahati itong ating munting yaman.

Pinilit kong pasayahin ang lunkot ng kanyang mukha tinangka kong magpatawa upang siya ay matuwa. Subalit sa aking mga mata'y may namuong mga luha na hindi ko mapigilan at hindi ko masansala; naisip ko ang ina ko, ang ina kong kaawaawa tila kami'y iiwan na't may yari nang huling nasa

at sa halip na na magalak sa pamanang mapapala sa puso ko'y dumalawa ang malungkot na gunita,

napiyak akong tila isang kaawaawang bata,t

niyakap ko ang ina ko at sa kanya ay winika.

Ang ibig ko sana nanay, kita,y aking pasayahin at huwag ko nang makitangikaw'y malulungkot man din,

O! Ina ko, ano ba ang naisipang pag hatiin

Ang lahat ng kayamanang naiwan mo sa amin? "wala naman"- yaong sagot ko,"baka ako'y tawagin ni Bathala, ang mabuti'y malaman mo ang habilin itong piyano,iyang silya't salamin pamana ko sa inyong bunsong ginigiliw...

"Ngunit Inang," ang sagot ko, "ang lahat ng kasangkapan ang lahat ng yaman dito ay hindi ko kailangan ang ibig ko'y ikaw inang

Hininhiling ko sa Diyos na ang pamana ko'y ikaw.

Aanhin ko ang piyano kapag ikaw ay namatay ni hindi ko matugtug sa tabi ng iyong hukay ang ibig ko'y ikaw inang

at mabuhay ka na lamang inililimos ko sa iba ang lahat ng ating yaman ni hindi ka maaaring mapantayan ng daigdigan ng lahat ng ginto rito pagkat ikaw, Oh! ina ko

Ikaw'y wala pang kapantay.

Pagsusuri:

Ang tulang “Ang Pamana” ay tungkol sa isang anak na nakikita at malalim na napapansin ang unti unting pagtanda ng kaniyang ina. Ang ina niya ay naglilinis nang marumi at lumang gamit, tila hinahanda ang mga ito para ipamana na sa kaniyang mga anak dahil siya’y namamaalam na. Ito ay eksenang mapanakit sa isang anak na kahit pilitin niyang ngumiti ay hindi niya magawa.

Sa kabila niyan ay pinakita at pinaramdam niya sa kaniyang ina na wala siyang kapantay, lalo na ang mga materyal na bagay. Hiniling pa niya sa Diyos na lahat ng pamana ay kaniyang ipagpapalit para makapiling ang kaniyang inang mahal.

Ito ang tulang maantig ang kahit sinong makakabasa o makakarinig, kahit sa tula ay nabanggit na munting yaman lamang ang ipapamana, sa totoong buhay, kahit anong material na bagay ay hindi papantay sa pagmamahal at presensya ng iyong ina, ama o kahit sinoong tumayo bilang magulang mo.

Sa dulo ng tula, ang anak ay nananalangin sa Diyos na ang pamana niya ay ang kanyang ina. Ipinapahayag niya na walang anuman sa mundo ang maaaring kapantay sa halaga ng kanyang ina. Ito ay isang paglalarawan ng malalim na pagmamahal at pag-aalaga ng isang anak sa kanyang ina, na nagpapakita ng kahalagahan ng pamilya at pagmamahal sa kabila ng anumang kalagayan o yaman.

-----------------------------------------------------

Kahit Saan

Kung sa mga daang nilalakaran mo,

may puting bulaklak ang nagyukong damo

na nang dumaan ka ay biglang tumungo

tila nahihiyang tumunghay sa iyo. . .

Irog, iya’y ako!

Kung may isang ibong tuwing takipsilim,

nilalapitan ka at titingin-tingin,

kung sa iyong silid masok na magiliw

at ika’y awitan sa gabing malalim. . .

Ako iyan, Giliw!

Kung tumingala ka sa gabing payapa

at sa langit nama’y may ulilang tala

na sinasabugan ikaw sa bintana

ng kanyang malungkot na sinag ng luha

Iya’y ako, Mutya!

Kung ikaw’y magising sa dapit-umaga,

isang paruparo ang iyong nakita

na sa masetas mong didiligin sana

ang pakpak ay wasak at nanlalamig na. . .

Iya’y ako, Sinta!

Kung nagdarasal ka’t sa matang luhaan

ng Kristo’y may isang luhang nakasungaw,

kundi mo mapahid sa panghihinayang

at nalulungkot ka sa kapighatian. . .

Yao’y ako, Hirang!

Ngunit kung ibig mong makita pa ako,

akong totohanang nagmahal sa iyo;

hindi kalayuan, ikaw ay tumungo

sa lumang libinga’t doon, asahan mong. . .

magkikita tayo!

Pagsusuri:

Sa pagkakabasa ko sa una hanggang pangalawang talata, ako ay kinilig at natuwa dahil ang tulang ito ay tila mukha ng inosenteng pag-ibig na nihihiya pa ngunit talagang nais makapiling ang taong inaalayan niya ng tula at pilit-pilit na sinasabing siya ay lagi lamang malapit sa kanya, ang bulaklak natumungo nang siya’y lumapit at ibong sa kanya ay umaawit. Iyan ang dahilan kung bakit napili ko agad ang tulang ito ni Jose Corazon De Jesus para isama sa aking blog.

Ngunit, pagsapit ng mga sumusunod na talata, nagtataka ako dahil gumamit ang makata ng mga linyang “malungkot na sinag ng luha;”” paruparong wasak ang pakpak at nanlalamig na.” Ang tanong sa aking isip habang binabasa ko ang tula ay “Hindi ba ‘to masayang tula tungkol sa pag-ibig?” Hanggang sa matapos ko ang tula. Hindi pala ito masaya, ito  pala ay tungkol sa taong sumakabilang buhay na at gustong wikain sa kaniyang mahal na siya huwag na siyang malumbay dahil ang pagmamahal niya ay hindi natapos, hindi man siya kapiling, lagi siyang nagbabantay at sa dulo, sila’y muling magkikita.

-----------------------------------------------------

Ang Magandang Parol

Isang papel itong ginawa ng lolo

may pula, may asul, may buntot sa dulo;

sa tuwing darating ang masayang Pasko

ang parol na ito’y makikita ninyo.

Sa aming bintana doon nakasabit

kung hipan ng hangi’y tatagi-tagilid,

at parang tao ring bago na ang bihis

at sinasalubong ang Paskong malamig.

Kung kami’y tutungo doon sa simbahan

ang parol ang aming siyang tagatanglaw,

at kung gabi namang malabo ang buwan

sa tapat ng parol doon ang laruan.

Kung aking hudyatin tanang kalaguyo,

mga kapwa bata ng pahat kong kuro,

ang aming hudyatan ay mapaghuhulo:

“Sa tapat ng lolo tayo maglalaro.”

Kaya nang mamatay ang lolo kong yaon,

sa bawat paghihip ng amihang simoy,

iyang nakasabit na naiwang parol

nariyan ang diwa noong aming ingkong.

Nasa kanyang kulay ang magandang nasa,

nasa kanyang ilaw ang dakilang diwa,

parang sinasabi ng isang matanda:

“Kung wala man ako’y tanglawan ang bata.”

Pagsusuri:

“Ang Magandang Parol” ni Batute na ata ang paborito kong tulang isinulat niya. Napakaganda ng mensahe nito. Ako ay may ama na nakita ko kung pano naging lolo ng aking mga pamangkin at ako’y isang apo rin. Sa aking nakikita at base sa mensahe ng tula, ang mga lolo ang nagbigay kulay sa ating pagkabata. Lalo na sa mahalagang mga okasyon kagaya ng pasko, ang kanilang prayoridad ay magbigay saya sa kanilang mga apo, kahit gamit lamang ay simpleng bagay, kanilang napagbibigay liwanag.

Ang mga lolo, mula sa simula ng pagiging magulang, hanggang sa kanilang huling hantungan, ang kanilang binuo na kanila ring naiwan ay para sa kinabukasan ng kaniyang mga mahal na apo. Ang mga aral na kaniyang tinuro at mga ginawa niyang ni bahid ng pag-iisip para sa sarili ay wala, sumasalin sa ganda ng isang parol, kahit malamig ang pasko at ito’y napapalad na ng hangin, nanatiling nakakapit at nag niningning.

-----------------------------------------------------

Ang Pagbabalik

Babahagya ko nang sa noo’y nahagkan,

Sa mata ko’y luha ang nangag-unahan;

Isang panyong puti ang ikinakaway,

Nang siya’y iwan ko sa tabi ng hagdan:

Sa gayong kalungkot na paghihiwalay,

Mamatay ako, siya’y nalulumbay!

Nang sa tarangkahan, ako’y makabagtas

Pasigaw ang sabing, “Magbalik ka agad!”

Ang sagot ko’y “Oo, hindi magluluwat!”

Nakangiti akong luha’y nalaglag…

At ako’y umalis, tinunton ang landas,

Nabiyak ang puso’t naiwan ang kabiyak; Lubog na ang araw, kalat na ang dilim,

At ang buwan nama’y ibig nang magningning:

Maka orasyon na noong aking datnin,

Ang pinagsadya kong malayang lupain:

Kuwagong nasa kubo’t mga ibong itim,

Ang nagsisalubong sa aking pagdating.

Sa pinto ng naro’ong tahana’y kumatok,

Pinatuloy ako ng magandang loob;

Kumain ng konti, natulog sa lungkot,

Ang puso kong tila ayaw nang tumibok;

Ang kawikaan ko, “Pusong naglalagot,

Mamatay kung ako’y talaga nang kulog!”

Nang kinabukasang magawak ang dilim,

Araw’y namimintanang mata’y nagniningning;

Sinimulan ko na ang dapat kong gawin:

Ako’y nag-araro, naglinang, nagtanim;

Nang magdidisyembre, tanim sa kaingin,

Ay ginapas ko na’t sa irog dadalhin.

At ako’y umuwi, taglay ko ang lahat,

Mga bungang-kahoy, isang sakong bigas;

Bulaklak na damo sa gilid ng landas,

Ay pinupol ko na’t panghandog sa liyag;

Nang ako’y umalis, siya’y umiiyak…

O, marahil ngayon, siya’y magagalak!

At ako’y lumakad, halos lakad takbo,

Sa may dakong ami’y meron pang musiko,

Ang aming tahana’y masayang totoo

At nagkakagulo ang maraming tao…

“Salamat sa Diyos!” ang nabigkas ko,

“Nalalaman nila na darating ako.”

At ako’y tumuloy… pinto ng mabuksan,

Mata’y napapikit sa aking namasdan;

Apat na kandila ang nangagbabantay;

Sa paligid-ligid ng irog kong bangkay;

Mukha nakangiti at nang aking hagkan;

Para pang sinabi “Irog ko, paalam!”

Pagsusuri:

"Ang Pagbabalik" ni Jose Corazon de Jesus ay tula na naglalarawan ng pag-ibig at ang paghihintay sa pagbabalik ng minamahal. Ito ay tunog maikling kwento na nakaayos bilang tula.

Sa istorayang ito, ang persona ay nagbabalik mula sa isang paglalakbay, siya ay puno ng saya at pag-asa na makita muli ang kanyang minamahal. Sa pagbalik niya, siya ay nagsakripisyo ng matindi. Ginawa niya ang lahat para patunayan ang kanyang na pagsinta sa pamamagitan ng mga gawain, tulad ng pag-araro, pagtatanim, at paghahanda ng mga handog para sa kanyang irog.

Nguni, sa huli, ang nagsasalita ay bumabalik sa payapang lugar kung saan nag-aabang ang kanyang irog. Isang trahedya ang sumalubong sa kanya, ang kanyang mimamahal ay wala na. Ang tulang ito  ay nagbibigay halagaha sa pagmamahalan at ang lakas ng pag-asa sa kabila ng paghihintay at paglisan. May kontradisyon din na namagitan sa pag-alis para sa maibigay ang magandang buhay sa iyong minamahal o ang pananatili kapalit ng paghihirap ninyong dalawa.

-----------------------------------------------------

Bayan Ko

Ang bayan kong Pilipinas

Lupain ng ginto’t bulaklak

Pag-ibig na sa kanyang palad

Nag-alay ng ganda’t dilag.

At sa kanyang yumi at ganda

Dayuhan ay nahalina

Bayan ko, binihag ka

Nasadlak sa dusa.

Ibon mang may layang lumipad

kulungin mo at umiiyak

Bayan pa kayang sakdal dilag

Ang di magnasang makaalpas!

Pilipinas kong minumutya

Pugad ng luha ko’t dalita

Aking adhika,

Makita kang sakdal laya.

Pagsusuri:

“Ang bayan ko” ay awitin na naririnig ko mula sa aking pagkabata kaya ibinilang ko ang tulang ito sa aking blog. Si Jose Corazon De Jesus ay makata ng pag-ibig ngunit kahit anong tema ang isulat niya, nakukuha ang emosyon na bumubuo sa isang istorya.

Walang kahulugan ang tulang ito noong ako ay bata pa dahil hindi ko naman ito naiintindihan ngunit ngayon, mas naiintindihan ko na kung bakit naisulat ito ni Batute. Ang tulang ito ay matagal nang nabuo at inalay pa sa kalagayan ng Pilipinas noong panahon na tayo ay sinakop ng mga dayuhan ngunit sa sitawasyon ng ating bansa ngayon, ang tulang ito ay angkop pa rin.

Hindi lamang ang kasalukuyang impluwensya ng ibang bansa sa ating pag-iisip sa pamamagitan ng internet kundi ang mga kapwa nating Pilipino ay ang nagkulong at patuloy na nagkukulong din sa atin. Itong kulungang binuo nila ay may mukha ng korapsyon. Hanggang ngayon, pangarap pa rin ang makita na malaya ang Pilipinas. -----------------------------------------------------

Sintesis ng mga tula ni Jose Corazon De Jesus Ang panitikang Pilipino ay pinaunlad na mabuti ni Huseng Batute sa pamamagitan ng pagsusulat ng libo-libong tula at iba pa. Siya ay makata ng iba’t ibang anyo ng pag-ibig, sa isang tao, sa mga magulang, sa bayan at iba pa. Karamihan ng tula niyang nabasa ko ay tungkol pag sumakabilang buhay ng isang tao o sa pag-ibig subalit lahat ng mga naisulat niyang tula ay may malalim na kahulugan, mga aral at minsan ding may katapusan na di mo inaasahan. Isa talaga siya syaman ng Pilipinas, napakahusay ng kanyang mga kasulatan, lahat ay may angkop na salita sa kahit anong tema, emosyon, simbolismo at talagang tumatatak sa mga mambabasa.

[ged117-m3-final-project]

Kahit Saan

Kung sa mga daang nilalakaran mo, may puting bulaklak ang nagyukong damo na nang dumaan ka ay biglang tumungo tila nahihiyang tumunghay sa iyo. . . Irog, iya'y ako!

Kung may isang ibong tuwing takipsilim, nilalapitan ka at titingin-tingin, kung sa iyong silid masok na magiliw at ika'y awitan sa gabing malalim. . . Ako iyan, Giliw!

Kung tumingala ka sa gabing payapa at sa langit nama'y may ulilang tala na sinasabugan ikaw sa bintana ng kanyang malungkot na sinag ng luha Iya'y ako, Mutya!

Kung ikaw'y magising sa dapit-umaga, isang paruparo ang iyong nakita na sa masetas mong didiligin sana ang pakpak ay wasak at nanlalamig na. . . Iya'y ako, Sinta!

Kung nagdarasal ka't sa matang luhaan ng Kristo'y may isang luhang nakasungaw, kundi mo mapahid sa panghihinayang at nalulungkot ka sa kapighatian. . . Yao'y ako, Hirang!

Ngunit kung ibig mong makita pa ako, akong totohanang nagmahal sa iyo; hindi kalayuan, ikaw ay tumungo sa lumang libinga't doon, asahan mong. . . magkikita tayo! Paksa: Ang paksa ng tula ay tungkol sa pag-ibig na handang maghintay kahit saan at magpakita sa iba't ibang anyo at pagkakataon. Mensahe: Ang tula ay naglalarawan ng pag-ibig na handang maghintay at magpakita sa iba't ibang anyo at pagkakataon, kahit saan man mapunta ang minamahal. Ipinapakita nito ang kahandaan ng pag-ibig na ipakita ang pagmamahal sa pamamagitan ng mga bagay na malapit sa puso ng minamahal, tulad ng mga bulaklak, ibon, bituin, at mga pagkakataong pagnanaisang muling makita ang mahal. Sa pamamagitan ng mga sitwasyong ito, ang tula ay nagbibigay-diin sa pagiging matatag at tapat ng pag-ibig na handang maghintay at magpakita sa tamang panahon at pagkakataon, at patuloy na umaasa na magkakaroon ng pagkakataon na magkita at magkasama ang mga pusong nagmamahalan.

[hannahanselmo]

Kahit Saan

Kung sa mga daang nilalakaran mo, may puting bulaklak ang nagyukong damo na nang dumaan ka ay biglang tumungo tila nahihiyang tumunghay sa iyo. . . Irog, iya’y ako! Kung may isang ibong tuwing takipsilim, nilalapitan ka at titingin-tingin, kung sa iyong silid masok na magiliw at ika’y awitan sa gabing malalim. . . Ako iyan, Giliw!

Kung tumingala ka sa gabing payapa at sa langit nama’y may ulilang tala na sinasabugan ikaw sa bintana ng kanyang malungkot na sinag ng luha Iya’y ako, Mutya!

Kung ikaw’y magising sa dapit-umaga, isang paruparo ang iyong nakita na sa masetas mong didiligin sana ang pakpak ay wasak at nanlalamig na. . . Iya’y ako, Sinta!

Kung nagdarasal ka’t sa matang luhaan ng Kristo’y may isang luhang nakasungaw, kundi mo mapahid sa panghihinayang at nalulungkot ka sa kapighatian. . . Yao’y ako, Hirang!

Ngunit kung ibig mong makita pa ako, akong totohanang nagmahal sa iyo; hindi kalayuan, ikaw ay tumungo sa lumang libinga’t doon, asahan mong. . . magkikita tayo!

"Kahit Saan" by Jose Corazon de Jesus is a beautiful poem about enduring love that transcends even death. The speaker, who is revealed to be a ghost, describes appearing to their beloved in various forms.

Throughout the poem, the speaker tells their loved one how they can still feel their presence. They might be the shy white flower that bows its head as the beloved walks by, the bird that visits their window at dusk, or the lone star gazing down at them from the night sky. Even the wilted butterfly by the flowerbed or the tear glistening in the eye of a crucifix become ways for the speaker to show their love.

The poem takes a poignant turn at the end. The speaker acknowledges that these subtle signs might not be enough. If the beloved truly wants to see them again, they must visit the speaker's grave in the cemetery. This bittersweet ending highlights the pain of separation and the enduring love that bridges the gap between life and death.

[ronalarcio]

Kahit Saan

Kung sa mga daang nilalakaran mo, may puting bulaklak ang nagyukong damo na nang dumaan ka ay biglang tumungo tila nahihiyang tumunghay sa iyo. . . Irog, iya’y ako! Kung may isang ibong tuwing takipsilim, nilalapitan ka at titingin-tingin, kung sa iyong silid masok na magiliw at ika’y awitan sa gabing malalim. . . Ako iyan, Giliw! Kung tumingala ka sa gabing payapa at sa langit nama’y may ulilang tala na sinasabugan ikaw sa bintana ng kanyang malungkot na sinag ng luha Iya’y ako, Mutya! Kung ikaw’y magising sa dapit-umaga, isang paruparo ang iyong nakita na sa masetas mong didiligin sana ang pakpak ay wasak at nanlalamig na. . . Iya’y ako, Sinta! Kung nagdarasal ka’t sa matang luhaan ng Kristo’y may isang luhang nakasungaw, kundi mo mapahid sa panghihinayang at nalulungkot ka sa kapighatian. . . Yao’y ako, Hirang! Ngunit kung ibig mong makita pa ako, akong totohanang nagmahal sa iyo; hindi kalayuan, ikaw ay tumungo sa lumang libinga’t doon, asahan mong. . . magkikita tayo!

Subject of the Poem: "Kahit Saan" (Anywhere) explores themes of resilience, determination, and the enduring spirit of the Filipino people. Message of the Poem: Jose Corazon De Jesus honors the indomitable spirit of the Filipino people, emphasizing their ability to persevere and thrive in any situation. The poem delivers a message of hope and optimism, implying that regardless of the challenges or barriers encountered, Filipinos have the strength and perseverance to overcome them. The poet inspires readers with imagery that captures the diversity and beauty of the Philippine landscape, instilling a sense of pride and unity. "Kahit Saan" serves as a reminder of the Filipino people's natural strength and resourcefulness, encouraging them to cherish their heritage while facing the future with courage and determination. Overall, the poem conveys a message of resilience and empowerment, encouraging readers to face life's challenges with steadfast determination and positivity.

[mterao4blog]

Kahit Saan

Kung sa mga daang nilalakaran mo, may puting bulaklak ang nagyukong damo na nang dumaan ka ay biglang tumungo tila nahihiyang tumunghay sa iyo. . . Irog, iya’y ako!

Kung may isang ibong tuwing takipsilim, nilalapitan ka at titingin-tingin, kung sa iyong silid masok na magiliw at ika’y awitan sa gabing malalim. . . Ako iyan, Giliw!

Kung tumingala ka sa gabing payapa at sa langit nama’y may ulilang tala na sinasabugan ikaw sa bintana ng kanyang malungkot na sinag ng luha Iya’y ako, Mutya!

Kung ikaw’y magising sa dapit-umaga, isang paruparo ang iyong nakita na sa masetas mong didiligin sana ang pakpak ay wasak at nanlalamig na. . . Iya’y ako, Sinta!

Kung nagdarasal ka’t sa matang luhaan ng Kristo’y may isang luhang nakasungaw, kundi mo mapahid sa panghihinayang at nalulungkot ka sa kapighatian. . . Yao’y ako, Hirang!

Ngunit kung ibig mong makita pa ako, akong totohanang nagmahal sa iyo; hindi kalayuan, ikaw ay tumungo sa lumang libinga’t doon, asahan mong. . . magkikita tayo!

x Jose Corazon de Jesus

PAKSA ng Tula:

Ang tula ay nagpapahayag ng diwa ng pag-asa at determinasyon sa kabila ng mga pagsubok at kahirapan.

MENSAHE ng Tula:

Ang tula na ito ay naglalarawan ng pagmamahal sa bayan at ang pakikibaka ng mga Pilipino laban sa mga hamon ng buhay at ipinapakita niya ang determinasyon ng mga Pilipino na harapin ang anumang pagsubok at hamon, anuman ang kanilang kalagayan sa lipunan o kalagayan sa buhay.

[mikrokosmcs]

Con  gentileza  propia  de  su  persona  y  especialmente,  cuando  se  trataba  de  Kai,  Cheonkyu  alza  la  diestra  para  enredar  sus  falanges  en  torno  a  la  muñeca  del  mayor  y  apartarlo  con  cuidado  de  una  de  las  masetas  con  dos  grandes  girasoles.  -  —Recomiendo  no  tocarlas  directamente.  Como  los  humanos,  las  flores  suelen  estresarse  y  como  las  melodramáticas  que  son,  deciden  morirse  —  -se  ríe  despacio,  manteniendo  la  extremidad  del  otro  entre  sus  dedos  y  sintiendo  el  pulso  de  este,  el  calor  de  su  piel  y  no  puede  evitar  sentir  las  orejas  enrojecerse  un  poco.  -  —Te  soltaré  solo  si  prometes  comportarte  hyung  —  -dice,  jugando  más  que  nada.  Le  había  invitado  a  pasar  las  siguientes  horas  en  la  tienda  esotérica  donde  trabajaba,  puesto  que  la  bruja  y  su  jefa,  no  estaban.  Era  un  gran  momento  para  que  Kai  pudiese  conocerlo  mejor  en  su  ámbito,  en  donde  Kyu  tenía  mayor  poder  y  era  alrededor  de  plantas  poseídas  por  almas  en  pena,  cuarzos  y  hierbas  medicinales.    /      @midncghts​

[kgsvaldez]

KAHIT SAAN

KAHIT SAAN by Jose Corazon De Jesus

Kung sa mga daang nilalakaran mo, may puting bulaklak ang nagyukong damo na nang dumaan ka ay biglang tumungo tila nahihiyang tumunghay sa iyo. . . Irog, iya’y ako!

Kung may isang ibong tuwing takipsilim, nilalapitan ka at titingin-tingin, kung sa iyong silid masok na magiliw at ika’y awitan sa gabing malalim. . . Ako iyan, Giliw!

Kung tumingala ka sa gabing payapa at sa langit nama’y may ulilang tala na sinasabugan ikaw sa bintana ng kanyang malungkot na sinag ng luha Iya’y ako, Mutya!

Kung ikaw’y magising sa dapit-umaga, isang paruparo ang iyong nakita na sa masetas mong didiligin sana ang pakpak ay wasak at nanlalamig na. . . Iya’y ako, Sinta!

Kung nagdarasal ka’t sa matang luhaan ng Kristo’y may isang luhang nakasungaw, kundi mo mapahid sa panghihinayang at nalulungkot ka sa kapighatian. . . Yao’y ako, Hirang!

Ngunit kung ibig mong makita pa ako, akong totohanang nagmahal sa iyo; hindi kalayuan, ikaw ay tumungo sa lumang libinga’t doon, asahan mong. . . magkikita tayo!

PAKSA NG TULA: Ang tulang ito ni Jose Corazon De Jesus ay tumatalakay sa tema ng pag-ibig at pagmamahal na hindi nauubos kahit saan mang lugar o sitwasyon.

MENSAHE NG TULA:

Sa pamamagitan ng mga larawang ginamit sa bawat saknong, ipinapakita ng tula ang damdamin ng isang nagmamahal na handang magpakilala sa kanyang minamahal kahit saan man sila magtagpo. Ipinapahayag dito ang kagustuhan ng nagmamahal na maging malapit sa minamahal at ipakita ang kanyang pagmamahal sa pamamagitan ng mga pagpapakita ng pagkakaibigan, pag-aalaga, at pagbibigay ng kasiyahan. Bukod dito, ang tulang ito ay naglalaman ng pangako ng pagkikita sa huli, na nagpapahayag ng pag-asa at pananampalataya sa patuloy na pagtitiwala sa kapalaran ng pag-ibig.