#maar zoals altijd deel ik het toch hier

[kan-niet]

Trans representatie in South Park.

We hebben allemaal wel al eens gehoord van South Park en hun vele conflicten, maar is de kritiek wel zo terecht als mensen zeggen? Ik bekeek de afleveringen en vroeg aan een aantal mensen wat zij ervan vonden. 

Wat is South park? 

S9 ep1: “Mr Garrison’s fancy new vagina” 

S12 ep5: “Eek, a penis!” 

S18 ep3: “The cissy” 

S23 ep7: “Board girls” 

Wat vinden mensen? 

Wat is South Park? 

South Park is een animatieserie over vier jongens in het kleine dorp met dezelfde naam. Het is gemaakt door Matt Stone en Trey Parker en eerst uitgekomen in 1997 op de zender Comedy Central. De show heeft ondertussen al 26 seizoenen en 326 afleveringen en dit is nog lang niet het einde van de serie. 

Seizoen 9, aflevering 1: “Mr Garrison’s fancy new vagina” 

In deze aflevering krijgt Mr Garrison een operatie om de vrouw te worden die hij nooit kon zijn. De operatie wordt accuraat beschreven en is dus goed onderzocht door de schrijvers maar het gedrag van de nu Mrs Garrison is heel stereotiep. Ze gaat direct naar de winkel voor tampons, is snel emotioneel en gedraagt zich overdreven vrouwelijk. Maar als ze beseft dat ze bijvoorbeeld geen maandstonden kan krijgen, voelt ze zich toch niet echt een vrouw. 

Wanneer Mrs Garrison de vier hoofdpersonages tegenkomt, wordt Kyle nieuwsgierig. Hij vraagt aan zijn moeder Sheela wat het betekent om transgender te zijn, ze legt uit dat de buitenkant van een persoon niet altijd toont wie die van binnen is en daarom kan je een operatie uitvoeren om meer te lijken op de persoon die je zelf ziet. Deze omschrijving is heel mooi verwoord maar Kyle neemt het anders op. Kyle besluit zijn uiterlijk aan te passen door zichzelf groter te maken en zijn huidskleur te veranderen, ook wel “transraciaal” genoemd.  

Deze aflevering geeft de boodschap dat ondanks de veranderingen aan hun buitenkant, ze nog steeds hun geboortegender zijn maar is dit de schrijvers hun mening of willen ze aantonen wat sommigen denken? 

Seizoen 12, aflevering 5: “Eek, a penis!” 

Mrs Garrison heeft spijt van haar transitie, hij vindt zichzelf nog steeds een man omdat hij geen kinderen kan krijgen. Volgens hem is dat wat je vrouw maakt ondanks niet elke vrouw de mogelijkheid heeft om zwanger te geraken. 

Seizoen 18, aflevering 3: “The cissy” 

Eric Cartman, een van de hoofdpersonages, doet zich voor als transgender omdat hij denkt dat vrouw zijn veel voordelen heeft zoals properdere schooltoiletten. Hij is al gekend als een ruziestoker en wordt dus naar de directie gestuurd. Ze maken een nieuw toilethokje voor transmensen maar wanneer anderen dit ook beginnen te gebruiken wordt hij kwaad. 

Seizoen 23, aflevering 7: “Board girls” 

“Strong Woman” doet mee met de jaarlijkse sterke vrouwen competitie maar neemt er een transvrouw deel die net aan haar transitie begonnen is. Nu blijkt die de ex-vriend van “Strong Woman” te zijn en zou die in transitie gegaan zijn om haar terug te pakken.

Wat vinden mensen? 

Na een bevraging bij enkelen blijkt de term “transraciaal” toch niet zo gekend te zijn. De meesten waren van mening dat het niet kan bestaan. Het is niet mogelijk omdat het voortkomt uit je familie en bloedlijn dit kan je niet zomaar veranderen. 

Wat vinden de respondenten ervan dat mensen beweren dat je ongesteld moet zijn om echt een vrouw te zijn? Ze hadden allemaal een uitgesproken mening over dit onderwerp. Er zijn oneindig veel eigenschappen die iemand vrouw kunnen maken. 

Ik stelde ook de vraag of transpersonen welkom zijn in het openbare toilet naar keuze, de antwoorden waren unaniem en zagen er geen problemen in. 

Het deelnemen aan sport door trans personen brengt vaak verschillende meningen op. Velen vinden dat het zeker moet kunnen als er rekening gehouden wordt met de hormonen. 

Hoe denken jullie hier over, kunnen jullie zich in de eerdere antwoorden vinden?  

[keesdp]

Langs de fjorden

Als het weer je niet bevalt in IJsland wacht dan 5 minuten, zegt de IJslander. Maar wij hebben de laatste dagen vrij stabiel weer. Het is niet meer mistig, het regent niet meer en de temperatuur loopt op tot zomerse waarden van zo'n 14 graden celcius. Het zonnetje komt zelfs af en toe te voorschijn. Maar ik houd mijn wollen vest voorlopig wel aan, al moet ik bij een wandeling bergop de rits soms openzetten.

Langs de fjorden rijden in het noorden langs de Atlantische Oceaan is een adembenemende rit. De natuur is prachtig met fantastische vergezichten en deels besneeuwde bergen aan de overkant. De wegen zijn over het algemeen goed, met hier en daar een onverharde weg. Er is zeer weinig verkeer. Soms wordt je ingehaald door een asobak, daar bedoel ik mee een Amerikaanse pick-uptruck met enorme wielen. Op een asfalt weg is dat niet erg, maar op een grindweg schieten de stenen door de lucht. Gelukkig is het tot nu toe goed gegaan. Ik zei al; het verkeer is schaars. Wat opvalt zijn de vouwwagens die veel auto's achter zich aantrekken. Ook hier en daar een caravan of een huurcamper.

We stoppen bijna voor iedere waterval, die Yvonne moet fotograveren en af en toe een museum. Zo zijn we in het auto(wrakken)museum geweest, het zeehondencentrum, de grafheuvels van de laatste ter doodveroordeelden in 1830, het schapenmuseum en bijna het poolvossenmuseum. Er is meestal niet meer te zien dan wat opgezette dieren en veel tekst over onderzoek naar deze dieren, en je steunt dat onderzoek door een kaartje te kopen. Dat doen we graag, vooral omdat ze meestal een heerlijke maaltijd serveren in het cafe in het museum. We beginnen altijd met wafel en koffie. Dat wordt geserveerd met een bak room en een bakje jam. Dan krijgen we subtiel een menu toegeschoven en voor we het weten zitten we aan de lamsbout of forel. Want lekker eten maken kunnen ze die IJskonijnen.

Levende dieren zien we ook veel onderweg. We spotten een walvis in het smalste fjord op de kaart, een heleboel zonnende zeehonden op een landtong, een kat die kopjes komt geven en heel veel vogels. Yvonne wil dat allemaal vastleggen, maar bij de stern gaat het mis. Ze komt kennelijk te dicht bij het nest en een stern gaat in de aanval. Ze scheert in duikvlucht op Yvonne af en vlak boven haar hoofd stijgt ze weer op om opnieuw de aanval in te zetten.

Dode dieren zien we ook. Zo zien we in de haven van SIglufjordur een vissersboot uitgeladen worden. Grote bakken met kabeljouw staan op de kade. Een tonijn zonder staart en een krab liggen op de kade. gelukkig zijn alle vissen al dood, al is dit toch ook een luguber gezicht. Er is ook een bak met platvissen. 1 grote schol en 3 scharren zijn apart in een bak gegooid samen met een rode poon. Yvonne vraagt aan de eerste de beste uitlader, of ze vis kan kopen. Moet je die grote man met die trui vragen. Oke, can I buy fish from you? vraagt ze. Wat wil je? vraagt hij. Yvonne wijst naar de schol. Hoeveel? vraagt hij. Two, zegt Yvonne er helemaal niet bij stilstaand dat we niet eens Ijslands geld hebben. Oke zegt de man, dan moet je ze alle drie nemen en hij gooit de drie scharren op het dek. Neem maar mee zegt hij. No problem. Op de camping is een gezamelijke keuken, zoals op bijna alle Scandinavische campings. Yvonne googled hoe je ze scoon moet maken en bereiden en we eten die avond een heerlijke verse delicatesse om je vingers bij af te likken.

[euroadventure]

Turgen Vallei (Tian Shan gebergte)

Maandag 20 augustus

Vannacht heb ik heerlijk geslapen. Geen regen, geen onweer, gewoon rust. De zon schijnt opnieuw en de lucht is strakblauw! Na het ontbijt pakken we onze tenten in, maar voor we vertrekken, geeft Veronica nog een yogales aan een groot deel van de groep. Helaas doe ik niet mee, want ik heb flinke hoofdpijn. In plaats daarvan loop ik naar een stroompje een paar honderd meter verderop om mezelf van top tot teen te wassen. Het water is ijskoud, maar het voelt heerlijk om weer helemaal schoon te zijn. Mijn haar laat ik voor wat het is; dat lijkt me, met de hoofdpijn, geen goed idee.

Na de yogales is iedereen weer klaar voor vertrek. Vandaag trekken we dieper de vallei in.

De uitzichten zijn fenomenaal. Hoewel ik de eerste dagen het landschap niet heel indrukwekkend vond – vergelijkbaar met plekken in Oostenrijk of Slovenië – besef ik nu dat ik er echt van moet genieten.

En dat doe ik gelukkig ook met volle teugen, het is prachtig, soms zelfs een beetje mysterieus.

Na ongeveer een uur wandelen (tijd lijkt hier trouwens niet te bestaan), bereiken we een grote rivier, de perfecte plek om onze waterflessen bij te vullen.

Er staat een paard te drinken. Ons is verteld dat als een paard van het water drinkt, het veilig is voor mensen. Toch filteren of koken we het water waar mogelijk, niemand wil meemaken wat Laura overkwam. Over haar en de gidsen hebben we trouwens nog geen nieuws, want we hebben geen contact. We hopen dat ze veilig in Bathan zijn aangekomen.

Na de korte waterstop klimmen we verder omhoog met onze zware rugzakken. Alek heeft een plek in gedachten voor de lunch, met een prachtig uitzicht.

Normaal ben ik daar altijd voor te porren, maar met mijn hoofdpijn en een stijging van 400 meter in 10 minuten, is het vandaag even geen succes. De afspraak dat we halverwege de spullen zouden neerleggen, verandert halverwege de klim, zoals wel vaker de laatste dagen. Ik merk dat ik er chagrijnig van word, wat frustrerend is, want waarom zou ik me druk maken? Ik irriteer me aan mezelf, omdat ik me hierdoor laat afleiden. Gelukkig maakt het uitzicht bij aankomst alles weer goed en kan ik er volop van genieten. We nemen de tijd om te lunchen en foto’s te maken.

Mijn cracker-voorraad is inmiddels op en de droogmaaltijden ben ik inmiddels meer dan beu. Gellukkig delen Jolanda en Esther hun crackers en smeerkaasjes met me, zodat ik er weer tegenaan kan. Tot mijn opluchting is mijn hoofdpijn ook gezakt, wat de rest van de tocht een stuk aangenamer maakt. De afdaling, via een iets andere route dan op de heenweg, biedt opnieuw prachtige uitzichten. Donkere wolken komen opzetten, maar uiteindelijk blijven we droog tijdens de hele wandeling.

Tegen het einde van de middag bereiken we onze kampeerplek. Pas later besef ik dat we naast dezelfde rivier kamperen waar we op de eerste dag doorheen zijn gelopen. Dat is ook de plek waar ik verderop in de modder ben uitgegleden, haha.

Met het zonnetje erbij besluit iedereen om de beurt een duik te nemen in het koude water van de rivier. Sommigen zijn wat dapperder dan anderen (ik val in de laatste categorie 😉). Ik blijf niet lang onder, maar voel me wel weer lekker fris. s Avonds genieten we van de mooie avondluchten en opnieuw van een warm kampvuur.

We spelen rond het kampvuur een spel waarbij iedereen een waargebeurd en een verzonnen verhaal moet vertellen, en de anderen moeten raden welk verhaal waar is. Het leidt tot veel gelach en bizarre verhalen, waarvan je vaak denkt dat ze allebei niet waar kunnen zijn, terwijl één toch echt waar blijkt te zijn 😉🫣.

[beelceem]

Droog, bleke zon, een fijne start. Het duurt altijd even om een stad uit te zijn, dat is hier niet anders. En al is het redelijk vroeg, aan fietsers met fietstassen nu al geen gebrek. De Ostseeradroute is populair, heel populair. Te tellen valt het niet, maar ik kwam niet eerder de hele dag door zoveel fietsers tegen in beide richtingen. Bij een wegafzetting, met een smalle strook erlangs, is het wachten op elkaar. Een enkele keer lossen ze als het ware op en fiets ik alleen. Op een van die momenten tref ik in de berm, verscholen tussen het gras, een kalfje aan. Het staat er heel stil, nauwelijks zichtbaar. Het lijkt me link, als het ineens wel het fietspad opgaat of erger, de weg, waar hard gereden wordt. Een open vrachtautootje, met het geluid van een tractor, nadert. Ik hou de chauffeur aan en hij maakt rechtsomkeert om iemand uit het dorp te waarschuwen. Hij heeft wel een idee bij wie hij moet zijn. Nu vraag ik me toch of het kalf, een stiertje, wel echt gered is en naar zijn moeder mag. Of misschien toch linea recta naar het slachthuis moet. Ik nader het punt, waarop ik dwars door het land naar Rostock zou gaan, weg van de zee. Maar het is juist de nabijheid van de zee die het licht bijzonder maakt en de landschappen zo mooi. Op de kruising, waar ik moet afslaan bekijk ik de kaart nog eens. Op advies van andere fietsers herzie ik mijn plan en kies voor de route langs de zee. Met nog meer fietsers, dat wel, maar de moeite waard. Kühlungsborn aan de Arendsee, zoals het deel hier heet, is overlopen met fietsers én andere badgasten. Een klassieke badplaats is het, al vanaf halverwege de 19e eeuw. Kilometers lang liggen vakantievilla’s en grote hotels met vakwerk en veranda’s naast elkaar. In de DDR-tijd werd in ieder jaar in juli een festival gehouden, dat de aantrekkingskracht van het land moesten onderstrepen. Bewoners uit de andere Oostbloklanden én uit Noorwegen werden binnengehaald, wel in afzonderlijke gebouwen. Uit de DDR-tijd resteert verderop nog een wachttoren. Over zee ontsnappen vanuit de DDR moest wel onmogelijk blijven. De kust is wiebelig, de zee heeft er hier en daar flinke gaten in geslagen, op een punt tot aan het fietspad. Plotseling verandert het landschap volkomen. Het Gespensterwald van Nienhagen is fenomenaal. Hoge bomen met kale stammen, dichte begroeiing, water tussendoor. Een ideaal fotomoment voor talloze fietsers. Ook voor mij. Het is nog altijd zonnig, warm. Ik overweeg een plek te zoeken in de buurt van het strand, maar uiteindelijk vind ik een hotel iets meer landinwaarts, in Klein Lütten, een eindje buiten Rostock. De receptionist vraagt me of ik schwerbehindert ben. Nee, met de fiets. Jammer, zegt ie dan. Nu krijg ik geen korting. De lokale belasting is dan dubbel zo hoog, maar wel inclusief een kaartje voor het openbaar vervoer voor twee dagen. Niet veel later rij ik met de tram naar Rostock. In die stad voel ik me meteen op mijn gemak. Ik dwaal er rond, er zijn tal van pleinen, veel groen, kleine oude straatjes. Op een gezellig terras, bij de Julius Krahnstöver Likörfabrik, eet ik mijn beste maal sinds ik in Duitsland ben. Bij terugkeer in het hotel probeer ik mijn verblijf te verlengen met een dag. Dat lukt die avond niet, ik moet het ‘s ochtends nog maar eens proberen. Ik fietste in totaal 68kilometer.

[levisgeekstuff]

Thanos: the Final Threat

In alweer het 4e deel van de prachtige Marvel Classics reeks van Dark Dragon Books lezen we ‘Thanos: the Final Thread’. Wie Thanos zegt, denkt daarbij natuurlijk meteen aan het legendarische ‘Infinity Gauntlet’. En dat is in dit geval meer dan terecht, want ‘the Final Threat’ kan je beschouwen als een soort voorproefje of testversie van dat verhaal. Klinkt goed? Check de review 👉

Voorproefje

Het verhaal begint met Thanos die de krachten van de Soul Gems (de voorlopers van de Infinity stenen) heeft weten bundelen in een synthetisch juweel. Daarmee wil hij de sterren van het heelal doven. Het is eens wat anders dan het halve universum uitvegen 😉. Het gevaar wordt opgemerkt door Captain Marvel, Moondragon en Adam Warlock. Die aarzelen niet om de Avengers er bij te halen en zo kan de ruimtestrijd tegen Thanos beginnen. 

De maker van dit verhaal, oorspronkelijk verschenen in Avengers annual 7 en Marvel Two-in-One annual 2 uit 1977, is geen onbekende. Het schrijfwerk én tekenwerk is van Jim Starlin, de bedenker van Thanos. 

Zoals je uit de korte beschrijving van het verhaal én de maker kan afleiden, voelt dit verhaal inderdaad als een soort voorproefje van ‘Inifity Gauntlet’.

Talent

Het talent van Starlin verdient hier toch even bijzondere aandacht. Zijn typische sterke en bombastische plot is al volop aanwezig. Hij combineerde toen al vlot filosofische thema's met klassieke superheldenactie. De schrijfstijl zelf is wel duidelijk nog in ontwikkeling en vooral de dialogen zijn een beetje houterig, zoals vaak bij comics uit die periode.

Maar de grote verrassing in deze strip is eigenlijk het tekenwerk. Hoewel ik Starlin altijd puur als schrijver associeer, zien de tekeningen er gewoon prima uit. Misschien komt het door het inktwerk van Joe Rubinstein? Of kreeg Starlin hier en daar wat hulp van collega George Pérez? 

Verdict

‘Thanos: the Final Threat’ is heerlijke old school Avengers actie. De wat verouderde vertel- en dialoogstijl moet je er bij nemen. Meer zelfs, het maakt eigenlijk deel uit van de charme, samen met het knappe klassieke tekenwerk. 

Daarnaast is dit verhaal ook gewoon een interessant stukje comicgeschiedenis als voorloper van het legendarische Infinity Gauntlet.

[adelebruss]

Recensie ; Maan en zon - Stefan Brijs

Koen Driessens start zijn recensie met het zin " Een Vlaming die schrijft over een verdofte parel aan de Nederlandse kroon?" En dat vind ik zeer interessant. Ik had er niet echt aan gedacht maar ja, Stefan brijs is een vlaming die over een zeer nederlandse 'risqué' onderwerp schrijft. Het zet het hele verhaal in een verschillende en redelijk interessante perspectief.

Beide recensies spreken over een hele aangrijpende verhaal en met dat ben ik min of meer niet akkoord mee. Ik vond het verhaal interessant, zeker maar ik vondt het niet per say aangrijpend. Ik moest erg veel concentreren om het boek echt beginnen. Het is een relatief langzame verhaal dat over een lange periode zich afspeeld. Er gebeurt veel, maar het voelt niet zo, het manier waarop het is geschreven maak me echt teleurgesteld.

Zoals in beide recensies vind ik ook dat het familie relatie aspect van dit boek heel goed is en het deel dat ik leukste vond. Ik vond dat waneer Max gaat trouwen en vader wordt, wordt het verhaal eerder boeiend. Ik vind enkele thema's en personages waarmee ik een band kan voelen, Sonny de zoon van Max vind ik nog een realistische geloofwaardige personage, zo kom ik terug op de recensie van Koen Driessens ; "Samen met zijn kansarme, tragische zoon Max en zijn in de greep van blingbling en patserige drugsbaronnen verzeilde kleinzoon Sonny vormt de leugenachtige charmeur Roy een trio levensechte en geloofwaardige personages."

Er zijn drie generaties van familie en het is heel boeiend om Max te zien proberen om zijn zoon verschillend opvoeden dan hoe hij werd opgevoed door zijn 'macho' vader Roy en dat het niet altijd goed gaat.

Je hebt deze eerste deel van het verhaal, een ongewikkelde familie verhaal en je heb ook een andere deel die gaat alles moeilijker maken ; het Curacao bezet door nederlanders. En al de problemen die ermee komen. Er is een zekere begrip van binnenlanders en het conflict dat er daar gebeurde. "De gelatenheid van de eilanders wordt in het boek goed beschreven." (recensie van Nathalie Brouwers) Stefan heeft niet zelf in Curacao geleefd maar zijn vrouw wel.

Curacao dient hier meer als een soort personage dan als een ruimte, het is een plaats die dezelfde problemen gaat veroorzaken als een personage.

In het algemeen ben ik redelijk mee eens met de recensenten, ik vond het misschien toch minder boeiend dan wat zij schrijven maar dat is misschien omdat zij ouder zijn en iets meer zien in het verhaal dan ik.

[tjenkehpala]

“Ik voldeed wat dat betreft aan het stereotype Molukker.” Deel 2.

Ondanks dat ze pretendeerden progressief te zijn waren ze toch conservatief. Op zich is dit logisch aangezien veel studenten plattelandskinderen waren met een bepaald vooringenomenheid. Vervolgens ben ik teruggaan naar Geleen en werd ik aangenomen bij de Sociale Acacemie in Sittard en ben ik, hoe ironisch het mogen klinken, afgestudeerd in de gevangenis. Door omstandigheden zoals recalcitrant gedrag en vechtpartijen, kwam ik in de gevangenis terecht, wat ook typisch iets Moluks was in die tijd. Ik voldeed wat dat betreft aan het stereotype Molukker. In de gevangenis hielp ik de bewaarders met hun MBO opleiding en zij gaven mij de kans om mijn studie af te maken. Ik ben een paar jaar werkzaam geweest in Geleen als sociaal werker en was ik breed inzetbaar voor de gemeenschap. In deze tijd kwam ik mijn huige vrouw tegen en ben ik naar Gennep verhuisd. Daar kwam ik Carla, de vrouw van Nino Latuny, tegen die bij mij bij mij op de lagere school in Geleen heeft gezeten. In de jaren 80 wilde ik niet werkloos zijn en ben ik bij Page gaan werken, eerst als hulp later in de laboratorium en heb ik dit 4 jaar gedaan. Familieleden van mij hebben mij aangeboden in het kader van trajecthulp wat te gaan doen en werd ik in Cuyck door de Molukse gemeenschap gevraagd opbouwwerker te worden. Dit heb ik gedaan van 1991 tot 2007 en werd ik kort daarop ziek. Ik kreeg “out of the blue” een hersenbloeding terwijl ik geheelonthouder was. Ik rookte niet en dronk niet meer, rende 4 keer in de week 20 km per dag maar ging deze hersenbloeding niet aan mij voorbij. Mijn leven is nu rustiger geworden en ben ik veel in huis of in de buurt. Vroeger ging ik veel weg op pad, naar de stad of naar vrienden. Mijn ziekte heeft mijn ideeën versterkt en wil ik doorgaan kosten wat het kost. Ik ga niet bij de pakken neerzitten en is mijn motto om door te gaan oftewel Madju Terus. Ik heb altijd geschreven en ben ik erg blij dat ik dit doe. Nu ben ik in een Moluks platform bezig met bung Nahumury en Marianan uit Assen en ben ik daarnaast één van de voortrekkers van het Moluks belang. De Molukse realiteit is dat je hier voorgoed moet blijven en er wat van moet maken. Onze ouders hebben ons hierheen gehaald om noodgedwongen wat van het leven te maken, aan de andere kant is als we hier niet waren gekomen, we misschien boer, visser of sterker nog bedelaar waren geworden. Onze kracht is dat we hier niet zomaar zijn. We zijn gekomen met een missie. Je bent een bevoorrechte minderheidsgroep in Nederland alleen moeten we hier goed gebruik van maken. We zijn geen achterhoedevechters maar voorhoedevechters. Maak gebruik dat je Moluks bent, dat de Nederlandse staat schuldgevoelens heeft is evident maar maak daarvan gebruik. Voor de nieuwe generaties zou ik willen zien dat ze alles afmaken waar ze aan begonnen zijn. Over 50 jaar ben je een bruine Nederlander met een rare achternaam; zorg en pas goed op je cultuur en identiteit aangezien je Molukker bent. Dit blijf je in hart en in nieren. Keer altijd terug naar je eigen essentie. Dat we miskent zijn is duidelijk maar word geen slachtoffer. Ik schrijf graag kritische columns in de Marinjo. Lekker tegen Molukse heilige huisjes aan schoppen, knuppels in het Molukse hoenderhok  smijten. Ze worden eg gewaardeerd. Intussen woon ik in een andere Molukse wijk, getrouwden 3 keer opa, maar ben nog steeds dezelfde gebleven. Overigens, Ik schrijf nog steeds boeken schrijf die te koop zijn bij elikser.nl

[laurapraat]

Een nachtmerrie deel 3

Na lang er niks mee te hebben gedaan staat hier dan toch het laatste deel van de brand.

Door de brand is mijn mooie Aixam weg. Mijn wagentje waarin ik samen met Bram heel erg veel ritjes heb gemaakt. Mijn toet toet zoals Bram hem altijd noemde. Mijn eigen wagentje. De dag voor de brand had ik van mijn vader een bakfiets gehad. Zodat ik lekker met de kinderen door de wijk kon als het nodig was. En zodra het weer nodig was Bram naar school kon brengen samen met Ferry. Ik zag het al helemaal zitten lekker door de wijk fietsen met de kindjes. Naar opa en oma in de zomer en met de hondjes in de bak erbij naar het bos. Helaas heeft het nooit zo ver mogen komen…. De gestolen terug gevonden scooter is nu ook weg.

11 januari 2023: De dag waarop de woningbouw eindelijk begon met het laten bergen van de voertuigen uit de parkeer garage. Natuurlijk was de vrouw die mijn man beschuldigt ook ter plaatsen. Vanuit de woningbouw hadden wij begrepen dat er een scooter nog in goede staat leek. Daarvoor stonden wij klaar. Want die mochten wij na een hoop gebel meteen mee nemen. De politie en recherche waren ook ter plaatsen voor onderzoek. De wijkagent kwam naar ons toe gelopen. Waarom wij op de trap richting de woningen waren gaan staan. Zo konden wij ook mee kijken en bleef er een grote afstand tussen de mensen die inmiddels zijn opgestookt en met een beschuldigend vingertje in onze richting wijzen. De wijkagent was dat ook al ter oren gekomen. Maar vond dat wij door juist daar te gaan staan natuurlijk wel een bepaald beeld af gaven… Ik werd lichtelijk geïrriteerd. Hoe vaak ik al via het algemene nummer om contact met deze man had gevraagd….. En nooit is er contact geweest. De meldingen van het afgelopen jaar…. En nooit was er vanuit de politie grondig onderzoek gedaan. Elke keer kregen wij te horen doe maar even online aangifte. Elke keer een half uur na dat de aangifte was gedaan werd deze weer afgesloten wegens gebrek aan bewijs….. En nu vond deze man dat wij na alles ons toch wel verdacht gedroegen. Toen ik hem wees over alle aangiftes van het afgelopen jaar moest hij nog in het systeem zoeken want dat was hem allemaal niet bekend….

Natuurlijk had deze agent verder ook niks… Want ik heb meteen aangegeven dat hij bij de buren van nummer 13 kon checken dat mijn man die avond bij mij en de kinderen was. Dat wij samen naar buiten zijn gelopen na het horen van een enorme knal en dat bij ons alles stond te trillen. Vervolgens vroeg hij waarom wij er dan toch waren als iedereen naar ons wees en wij ons daardoor niet heel veilig voelen. Het maakte mij alleen maar geïrriteerder. Ik reageerde geïrriteerd dat ik het volste recht had om bij de berging van mijn voertuigen te zijn. Dat mijn werk een interview met mij zou komen doen op locatie, dat ik voor mijn werk foto’s stond te maken en dat ik stond te wachten tot dat ik een van mijn scooters in ontvangst kon nemen. De wijkagent vond het verstandig dat nadat ik mijn scooter in ontvangst had genomen wij zouden vertrekken. Vrij snel daarna werd mijn scooter uit de parkeergarage gehaald. Mijn man en ik liepen samen met een van de beveiligers van het pand richting onze aanhanger. Mijn man ging vervolgens Bram ophalen en ik liep terug om mijn collega’s op te vangen. Ik regelde dat ze wat meer in de parkeer garage konden filmen. Toen de hoofdredacteur er was is er een tweede interview afgenomen. De wijkagent kwam nog vragen of dat het onderhand klaar was.

Andere media mocht er onbeperkt staan. BredaNu werd toch wel als lastig gezien…. Na het interview kwam mijn man terug met Bram. Dit was voor Bram de eerste keer dat hij kon zien wat de brand had aangericht. Vervolgens konden we nog even naar binnen in onze woning. Bram vond het eng. Maar wel fijn om te zien dat alles alleen vies was maar niet verbrand was. Het gaf hem wat meer rust. Hij mocht wat dingetjes pakken die hij graag mee wilde nemen.

12 januari 2023: Eindelijk kon ik zien wat er van mijn wagentje, onze toet toet over was. Het onderstel, stuur, stoelen, gesmolten delen van de kappen, het motorblok, remtrommels, kentekenplaat en de velgen. Wat doet dat pijn… Om te zien hoe iets waar je trots op was, wat je vrijheid gaf… Zo er bij te zien staan. Ik haat de persoon die dit heeft gedaan zo enorm erg… Ik ben weer afhankelijk van anderen als het gaat om vervoer. En dat irriteert mij enorm.

12 november 2023: Inmiddels zijn we bijna een jaar verder. Vuurwerk en dan vooral de harde knallen blijven voor mij een trigger. Mijn geweldige lieve vader is er niet meer. We hebben een andere woning toegewezen gekregen. Bram is van School gewisseld, Bram is inmiddels 7 en Ferry 16 maanden oud. Politie heeft het onderzoek gesloten wegens te weinig bewijs om een dader aan te kunnen wijzen. Hoe het nu met het afgebrande pand er voor staat ik weet het niet. Het is een grote ellende geweest. En ik hoop dat wij snel wat rust mogen gaan krijgen.

[zielsvlucht]

De Tuinen

Deel 4 - 22 minuten leestijd - laatste deel

[lees deel 3] - [lees deel 1]

Een bolvorm lag op een versierd stenen altaar in de diepste kelder. Het was de magische kern van het paleis, maar de toverkracht was weg. Daarnet gaf het nog licht. Nu was het een dode steen geworden. Al het licht in het paleis was mee gedoofd en in de kelders was het pik zwart. Merkure had het op zich genomen om de kamer te verlichten met haar eigen magische gloei. Amia hield haar stevig vast. Sorre ook. Ze wachtten samen in de kelders, in een doodlopende kamer. Merkure was de bezorgdheid al voorbij. Ze had al het licht rondom haar voelen doven. Ze had de nacht voelen vallen. Ze wist dat haar man dood was. Ze wist dat de duistere krachten nu in het paleis waren, op zoek naar haar. Ze voelde hen naderen. 

"Verstop jullie." Beval ze haar kinderen plots. 

"Maar… Mama!" zei Amia bang. 

"Sorre, verstop je samen met Amia. Blijf daar en laat ze jullie niet vinden. Blijf verstopt, wat er ook gebeurt. Ik reken op je." 

Sorre knikte. Hij nam Amia's arm vast en sleurde haar weg van hun moeder.

"Mama wat ga jij doen?!" Vroeg Amia. 

"Ik hou ze tegen." zei Merkure.

Ze stapte langzaam naar de ingang van de kamer toe en trok haar zwaard. Er was niets meer dan duisternis in het deurgat. 

Sorre nam Amia weg van het licht, naar een dikke pilaar in de donkerste hoek van de kamer. Ze gingen er achter zitten, en Sorre gebaarde naar Amia dat ze stil moest zijn.

Merkure stopte met stappen toen ze plots voelde dat de duisternis heel nabij was. En inderdaad. In de deuropening voor haar verschenen de duistere feeën. Ze stapten traag en geruisloos naar binnen als een sombere stoet. Ze gingen om haar heen staan. Merkure deed niets, maar hield haar zwaard gereed. Ten slotte stapte Sillastium de kamer binnen.

"Merkure." Zei de duistere prins met een glimlach. 

"Sillastium." Zei Merkure. 

"Een helder licht als jij kan zich niet verstoppen in de duisternis, dat weet je toch?" 

"Ik verstop me niet." Zei Merkure strijdlustig. 

"Nee? Wat verstop je dan wel?" vroeg hij. 

Hij stapte rustig om haar heen. Merkure keerde zich met hem mee. Ze hielden hun blikken niet van elkaar af. 

"Waar is je kind, Merkure?" Vroeg Sillastium onschuldig.

"Waar is mijn man?" vroeg Merkure. 

Sillastium grijnsde. 

"Je hebt hem vermoord." Zei Merkure. 

"Ik beken." Zei de duistere prins. 

"Jij monster." 

"Monster? Ik heb hem neergeslagen in een eerlijke strijd. Een eervolle dood. Sneuvelen op het slagveld! Dat is hoe hij wou sterven, Merkure!" 

Merkure zei niets. 

"Het is zeker een betere dood dan je in petto had voor mij." Zei Sillastium. "En Marragan. En mijn soort. En mijn ridders. Mijn liefde en mijn kinderen… Monster? Als u het zegt… "

"Ik heb je familie nooit kwaad gewenst." zei Merkure. 

Sillastium keek haar strak aan en zei: "Wat een vuile leugen!"

Merkure zei niets.

"Je hoeft je er niet voor te schamen, Merkure. Je bent een vrouw van het zwaard. Een krijger zoals ik. Je wilt altijd het bloed proeven. Zo ken ik je."

"Ik ben niet zoals jij." 

"Kom nu schat. Het is het einde van de wereld. Het einde van alle werelden. Als we nu niet eerlijk kunnen zijn tegen elkaar, wanneer dan wel?" vroeg Sillastium. "We gaan allemaal sterven, dat weet je toch? Of past dat feit niet in de schijnheilige realiteit waarin jij leeft? Aberon weet het, Marragan weet het, wij weten het en ik weet dat jij het weet. Binnen minder dan een dag zal onze toverkracht wegebben en dan… Wanneer is de laatste keer dat jij nog eens geslapen hebt? Gegeten hebt? Voor mij is het misschien wel al duizenden jaren geleden. De tijd zal me inhalen. Ik zal sterven. En mijn ridders ook. En ook jij, Merkure. We sterven allemaal."

"Aberon zal -" begon Merkure. 

"Aberon?!" Brulde Sillastium. "De leugenachtige koning van de schijn?! Hij zal zeker sterven! Net als onze lieve Marragan. Kom nu Merkure stop met te liegen, tegen mij en tegen jezelf. We weten dat we gaan sterven. Daarom zijn wij hier gekomen, naar jouw paleis. Want ook al zullen we sterven, kunnen we nog steeds kiezen hoe!"

Merkure keek hem hatelijk aan. 

"Je man wou sterven op het slagveld en ik heb zijn wens vervuld. Ik wou sterven op zijn troon, en ook die wens zal waar komen. En jij, iets zegt mij dat je ook wilt sterven in de strijd." 

"Nee Sillastium. Als ik zou sterven, wil ik vredig sterven bij mijn familie en de mensen waarvan ik hou." 

Sillastium grijnsde gemeen en zei: "Weer zo'n leugen!" 

Zijn hand bewoog naar zijn zwaard. De duistere soldaten zetten allemaal een stap achteruit. Merkure zette zich schrap.

De duistere prins trok zijn zwaard, sprong naar voor, sprong weer naar achter, verdween, teleporteerde naar achter Merkure's rug en sloeg! Gelukkig had Merkure de duisternis voelen woelen door de kosmos bij het teleporteren. Ze draaide zich net snel genoeg om, om Sillastiums aanval te weren. Het metaal galmde door de kelders. Het ijzer gleed over elkaar terwijl Merkure het zwaard van haar tegenstander naar de grond leidde. Sillastium voelde het tij keren, en vloog met slaande vleugels achteruit. Merkure sprong naar voor en stak haar zwaard uit, maar de punt mistte net Sillastium's nek. 

"Goede reflexen, prinses." Zei Sillastium terwijl hij landde. Hij hief zijn vrije hand op, en alle schaduwen in de kamer kwamen tot leven. De schaduw van Sillastium, die van zijn ridders en van de pilaren. Sorre en Amia schrokken toen de schaduw waarin zijn zaten mee opsteeg. Allemaal kropen ze naar Merkure toe over de vloer en de muren. Als zwarte spinnen. Merkure kruiste haar armen en zonnestralen vloeiden uit haar lichaam. Sillastium en zijn ridders werden verblind. Toen het licht doofde waren de schaduwen weer normaal. Nu sloeg Merkure toe. Ze rende op de verblindde Sillastium af en sloeg met haar zwaard. Sillastium dook ineen en werd een fijne zwarte mist waar haar zwaard doorheen kliefde. De mist vloog naar de andere kant van de kamer naar waar de andere feeën stonden, en kreeg weer Sillastium's vorm. Hij stond weer veilig tussen zijn manschappen. 

"Ga je blijven wegvluchten, of vechten we?!" Riep Merkure. 

Sillastium grijnsde, en gaf een teken aan zijn soldaten. Drie ridders schoten in beweging en stapten op Merkure af.

"Lafaard!" Brulde Merkure.

"Ach. Wat is de waarde van eer en ridderlijkheid, zo dicht bij het Oude Niets?" Zei Sillastium plagend.

Merkure liep haar tegenstanders tegemoet, wentelde door de lucht en weerde met drie slagen de zwaarden van de ridders af. Ze veegde een been weg waardoor een duistere ridder onderuit viel. Ze rijfde haar zwaard door het hart van een andere en net als de derde haar ging raken met zijn zwaard, toverde ze een lichtstraal waardoor de ridder verblind achteruit deinsde met vlammen in de ooggaten van zijn masker. Merkure greep het zwaard van de terugtrekkende ridder, en wierp het met veel kracht naar Sillastium's gezicht.

Met een grijns en een handwuif gebaarde Sillastium dat het zwaard de andere kant op moest, en het wapen gehoorzaamde. Het draaide zich om in de lucht, en vloog terug naar Merkure. Merkure wierp zichzelf naar achteren en viel op haar knieën. Het zwaard zoefde over haar heen en bleef in een pilaar achter haar steken. Merkure tuimelde over de vloer, en stak de ridder neer die ze onderuit gehaald had. De andere ridder met het brandende hoofd, viel verderop verslagen omver.

Sillastium klapte in zijn handen. 

"Knap hoor." zei hij. "Drie van mijn beste krijgers gedood."

Merkure stond weer recht.

"Ik kan dit jaren volhouden!" Zei ze kwaad.

"Nee." Zei Sillastium. "Dat kan je niet. Niet meer. Onze jaren zijn op. Jij staat hier tegenover mij en je denkt dat je een kans maakt tegen mij en mijn trouwste soldaten. Misschien wel! Maar mijn ridders zijn overal. Ze doorspeuren alle gangen en doden elke laatste zielige bediende. Onze vleermuizen kruipen over alle wanden en muren van dit lelijke gebouw. Ze scheuren door de lucht. Er staat een leger klaar op de binnenplaats, en ik heb er nog één voor elk fort in de vallei dat we platgeslagen hebben! Allemaal wachten ze je op in het dal, beschermd onder het sterrenlicht van de hemelse nacht! Oh Merkure, wat ga je doen? Ons allemaal één voor één neerslaan? Je weg naar buiten vechten zodat je uiteindelijk buiten in de kou kan sterven, in plaats van hier en nu?"

"Als dat is wat ik moet doen om wat rust te krijgen." Zei Merkure. 

"Hoe heldhaftig." snoof Sillastium. "Wat een heldin! Het is gelukt! Je hebt gewonnen, Merkure. Je hebt iedereens respect en ontzag gewonnen! Oh die schitterende Merkure, ze vocht tot het bittere einde!"

Merkure zette zich gereed. Ze wist wat er ging komen.

"Maar ik heb het geduld niet, prinses! Je krijgt je bittere einde als je het wilt. Maar ik geef het je nu! Dood die feeks! "

Alle duistere feeën in de ruimte, behalve Sillastium, stapten nu op Merkure af.

"Schurk!" Riep Merkure. 

"Heldin!" Riep Sillastium triomfantelijk. "Zie haar gaan! Zie haar vechten. Tegen de legers van de duisternis! Wat een fee!" 

Vanachter de pilaar hoorden Sorre en Amia het gekletter van wel honderden zwaardslagen. Ze hoorden Merkure en haar tegenstanders roepen. Ze hoorden bloed op de grond vallen. Ze hoorden Sillastium plagend over het gevecht heen zingen. Amia keek Sorre bang aan. Sorre keek woedend terug. Dan hoorden ze hun moeder schreeuwen terwijl een zwaard zich door haar borst boorde.

"Werd tijd!" klaagde Sillastium. 

Sorre sprong recht.

"Nee!" riep Amia. 

"Nee!" Kreunde Merkure zwak toen ze haar zoon vanachter de pilaar zag aanlopen. 

Sorre spuwde een spreuk uit met zo veel furie, dat de halve kamer in brand vloog. Vlammen rolden over vloer. Duistere feeën vluchtten alle kanten uit met brandende mantels. Sillastium werd niet geraakt en dook weg in de schaduwen. Vanonder de donkere figuren en de vlammen, kwam Merkure terug tervoorschijn. Ze lag op de vloer. Doorboord door een zilveren zwaard dat haar bloed donker kleurde maar ze ademde nog. Sorre rende naar haar toe. De vlammen weken voor hen. 

"Mama!" Riep Sorre. 

Met haar laatste krachten kroop Merkure overeind. Ze greep Sorre's schouders vast en met een hese stem riep ze. 

"Nee, Sorre ren! Ren!" 

"Maar waarheen?" Klonk Sillastium.

Hij verscheen niet ver van hen vandaan. Zijn wederverschijning doofde alle vlammen en vulde de kamer met rook. Sorre zag hem en brulde woedend. Met een zwaai van zijn arm gooide hij een grote vuurbal naar de duistere prins. Maar Sillastium stak zijn hand uit en de vuurbal plofte uiteen nog voor het hem kon bereiken

"Mooie toverkunsten heb je. En dat zo jong." Zei Sillastium. 

"Ren!" Riep Merkure. Ze nam haar gouden zwaard weer van de grond en stond recht, desondanks haar eigen verwonding. Haar benen beefden en zwart bloed stroomde weg uit haar lichaam, maar ze moest haar zoon beschermen. Ze richtte haar zwaard naar de prins. 

Dit deed Sillastium alleen glimlachen. Hij zei: "Ik ken ook wat kunstjes, kind. Wat vind je van deze?" 

Sillastium stak zijn hand uit en greep de lucht. Een kwaad gefluister kroop over zijn lippen en dan was het te laat. Een bovennatuurlijke macht greep Merkure's eigen zwaard vast en ze had de kracht niet meer om zich er tegen te verzetten. Het zwaard bewoog en sleurde haar handen mee. Naar Sorre. De aanval was snel en laf. In een fractie van een seconde had ze haar eigen zoon neergestoken.

Merkure brulde toen ze besefte wat er gebeurd was, maar dan trok Sillastium nog eens aan het zwaard. Het werd uit Sorre's lichaam getrokken. Dan draaide het zwaard en stak Merkure zichzelf neer. Heel even stond ze daar. Twee zwaarden door haar lichaam. Één zilver en één goud. Haar handen op het handvat. Zwart bloed dat uit haar mond vloeide. Haar zoon die voor haar neerviel. Haar eigen wapen dat haar verraden had. Dan viel ze zelf neer. Haar adem stopte. Ook Sorre's licht doofde. 

"Vrouw van het zwaard!" Lachte Sillastium terwijl zijn soldaten zich weer verzamelden rond hem heen. 

Amia bleef verstopt zitten achter de pilaar en huilde zachtjes. Iedereen die ze kende was dood.

"Naar de troon!" Riep Sillastium tevreden. 

Iedereen vertrok, maar dan klonk er plots geschreeuw in de verte waardoor de hele kamer aarzelde. Het geschreeuw werd luider. Ergens nabij werden feeën tegen muren gegooid en aan stukken gescheurd. De ridders in de kamer trokken hun zwaarden weer. 

"Niet hij." Zei Sillastium geïrriteerd, maar het was al te laat. De deuropening van de kamer sperde zich open toen een gigantische zwarte rat zich plots binnen wurmde. Een groot zilveren zwaard kletterde achter het monster aan. De rat siste naar de soldaten, zag Sillastium staan en vloog op hem af. Het sprong over de ridders heen. Sillastium teleporteerde snel naar de andere kant van de kamer. De rat lande en greep uit woede dan maar de dichtsbijzijnde fee vast. Het beet woest zijn hoofd er af. 

"Wat moet dit betekenen?!" Riep Sillastium kwaad. 

Het beest zag Sillastium in zijn rode ogen, en rende weer naar hem toe. Maar een muur van duistere ridders sprong voor de prins met geheven zwaarden. De rat stopte, draaide en met zijn staart sloeg hij alle ridders de grond op.

"Stop!" Riep Sillastium kwaad.

De rat knerste duivels en kroop over de gevallen ridders heen naar de prins tot ze oog in oog stonden.

"Spreek dan toch vuile grijsling!" Zei Sillastium.

De rat luisterde. De staart gooide het grote zwaard tegen de vloer en het dier ging op twee poten staan. De lange nagels krompen. De vacht verdween op sommige plaatsen, maar werd lang en grijs onder zijn kin. De rode ogen werden niet minder rood onder de bebloede pinnenmuts. Bolderik veegde het bloed uit zijn baard met zijn mouw, en brulde:

"Gij! Gij verraderlijke schurk!" 

Zijn stem klonk als die van honderd kwade zielen, mens en beest, tegelijk.

"Welk verraad?!" riep Sillastium. 

"Gij beloofde mij om het kind te sparen!"

Sillastium glimlachte. "Dat? Is dat waarvoor de verrader mij verraderlijk noemt?"

Bolderik smeet de prins met geweld tegen de keldermuur, en drukte hem daar vast met zijn grote hand. Amia voelde de trilling in de grond. Hij brulde:

"Er zal geen troon meer zijn voor u om op te zitten als ik met u klaar ben! We slaan deze hele bergtop plat, de vleermuizen en ik! Gij klein-" 

"Genoeg!" Riep Sillastium, en een spreuk galmde in het woord.

Een schokgolf gooide de kabouter naar de andere kant van de kamer. Bolderik ramde pijnlijk met zijn rug tegen de andere muur en viel neer op de vloer. Sillastium landde zachtjes weer op de grond en zei:

"Genoeg van jouw onzin! Als je me wil bedreigen, leer dan eerst toveren! Misvormde onder-fee!"

Bolderik kroop kwaad tot op zijn knieën maar Sillastiums ridders omsingelden hem.

"Het kind viel ons aan!” Zei de duistere prins. “Zie de rook! Zie de vlammen! Ik weet beter dan te sterven aan een belofte aan jou!"

"Ge hebt niet eens geprobeerd om hem te sparen!" Zei Bolderik beschuldigend. Zijn woede werd verdriet.

Sillastium lachte. "Kom aan, kabouter. Dit wist je. Je wist wat we kwamen doen. Je wist wat er ging gebeuren als je ons binnenliet."

"Dit is niet wat ik wou…"

"Leugens! Iedereen liegt vandaag! Dit was de onvermijdelijke uitkomst van je eigen plan. Het was jij die een duistere spreuk verstopte in de kern van het paleis, zodat het krachtveld van buitenaf vernietigd zou kunnen worden. Het was jij die zichzelf uitnodigde bij prins Vidésurs door een spin het paleis binnen te sturen. Het was jij die de vleermuizen verzamelde en hen ompraatte naar de duistere kant. Niets hiervan was mogelijk zonder jou! En jij wist dat we niemand in leven zouden houden. Dat is wat jij wilde! Want is dat niet de geschikte wraak? Voor de prins en de prinses die jouw geliefde vrouw hebben laten sterven, lang lang geleden op een wereld hier ver vandaan?"

De kabouter begon te huilen.

"Maar ge beloofde mij! Ge beloofde mij! Niet de kinderen!" Snikte de grote oude man.

"Kinderen." zei Sillastium bedenkelijk, en hij gebaarde naar één van zijn ridders. De fee begon rustig de kamer rond te stappen, tot achter de pilaren.

"Toe nu, grote mislukking.” Zei de prins tegen Bolderik. “Je weet dat ik je nooit vertrouwde. Elke belofte die jij me ooit gemaakt hebt, heb ik gewantrouwd. Want Marragan heeft ons allemaal geleerd om nooit het woord van een verrader te vertrouwen. En welke reden had jij om mijn woord te vertrouwen? Bolderik, zelfs een naïeve kabouter als jij had beter moeten weten."

Bolderik keek de prins aan met een mengeling van woede en verdriet in zijn ogen.

"Wat dacht je dat we met dat kind gingen doen?" Vroeg de duistere prins. "Hem knuffelen? En daarna vredig in een wormgat gooien, op de hoop dat hij wel ergens op zijn pootjes terecht komt in een andere melkweg? Had dat kind zijn laatste dagen nog zielig moeten verder leven zonder zijn ouders? Er is niet eens genoeg tijd voor hem om ooit wraak te nemen! Wees blij dat we hem van zijn lot verlost hebben!"

Amia had haar gezicht in haar handen begraven en probeerde zo stil mogelijk te huilen. Maar toen voelde ze de koude punt van een hellebaard op haar schouder. Ze keek op naar het masker van de duistere ridder die naast haar stond. Nog voor ze kon weglopen, greep de ridder haar haren vast en trok hij haar vanachter de pilaar. Amia gilde. 

"Nee!" zei Bolderik. 

"En wat hebben we hier!" Riep Sillastium. "Nog een kind! Een kleintje! Waarom vertelde je ons niets, Bolderik?"

"Ze doet niemand kwaad!" Zei Bolderik. "Ze kan niets doen! Ze kan niet eens toveren!" 

"Ze is grijs." Zei Sillastium. "Daarom voelde niemand haar aanwezigheid."

De ridder smeet de huilende Amia neer op de vloer voor de prins. Amia durfde niet te bewegen. 

"Doe haar niets, Sillastium! Ik waarschuw u!" Riep Bolderik vanachter een rij van soldaten.

"Was dat Aberon's plan? Zet een spreuk op het paleis zodat de dood niet binnen kan. En stuur dan oer-feeën naar buiten om de scherven te gaan oprapen. Hoe zwak! "

Sillastium hurkte neer naast Amia en glimlachte naar haar. "Marragans plan is veel beter. Mijn zonen hebben een eed van stilte gezworen en dragen nu magische maskers waar zelfs de dood niet kan doorheen zien. Wanneer de dood komt om iedereens jaren op te tellen, zal hij hun gezichten en stem niet herkennen. Hij zal hen niet kunnen meenemen. Ze zijn als blinde vlekken in de ogen van het Oude Niets. Zo zullen zij overleven. Onze paleizen zijn helaas niet beschermd, dus het zal mij niet redden. Maar wel mijn kinderen. Dat is het verschil tussen het licht en de duisternis. Het licht moet altijd hun eigen schijn hoog houden. Zichzelf beschermen ten koste van hun kinderen. Wij doen het omgekeerd. Dat is waarom zij zullen uitsterven en wij zullen overleven. Je beseft het misschien niet, kind. Maar je ouders hadden je al verlaten nog voor ik hier binnenstapte."

Sillastium keek op naar Bolderik en zei: "Dit kind is al ten dode opgeschreven, kabouter. Ze is sterfelijk en kan niet toveren. We zouden haar enkel uit haar lijden verlossen. Wat is daar zo slecht aan? Waarom wil jij haar sparen? Om haar verder te martelen?" 

“Wat maakt het u uit?” Zei Bolderik. “Ze is grijs. Ze is klein. Ze is te jong. Ze kan niet toveren. Ze zal niet lang leven. Ze kan jullie niets maken. Ze is geen gevaar. Laat haar leven!”

“Ze is grijs.” Zei Sillastium. “Maar jij bent ook aan de grijze kant, kabouter. En al heeft het je eeuwen geduurd om je krachten te verwerven, je kan ondertussen wel een aantal spreuken. Vidésurs heeft toch zeker de fout gemaakt van je te onderschatten.”

“Ik kan niets vergelijkbaar met de spreuken van feeën!” zei Bolderik. “En zij zal geen eeuwen leven. Ze is geen kabouter.”

“Misschien zal ze snel sterven.” Dacht Sillastium verder na. “Van honger. Of kou. Of puur verdriet. Maar de ramp, die zal ze overleven. Ik niet. Ze zal misschien nog langer overleven dan ik. Ze zal nooit een gevaar zijn voor mij. Zeker niet hier en nu. Maar wat als ze lang genoeg overleeft om mijn zonen te ontmoeten?”

“Dat zal niet gebeuren!” zei Bolderik.

“Mijn besluit staat vast.” zei Sillastium. Hij trok zijn zwaard.

Bolderik strompelde vooruit. De ridders hielden hem tegen. Bolderik negeerde de zwaardprikken in zijn benen en riep kwaad: “Sillastium, ik zweer dat als u haar nog maar durft te kwetsen dat ik u - en iedereen hier - vernietig!”

“Hoe dan, kabouter? Ga je ons één voor één oppeuzelen als rat? Ik atomizeer je in een enkele spreuk. Je maakt geen kans. Je maakt nog minder kans dan prinses Merkure.”

“De vleermuizen-” Begon Bolderik.

“Denk jij nog steeds dat jij de vleermuizen commandeert?!” lachte Sillastium. “Misschien waren ze vroeger jouw vrienden. Maar wie heeft ze de duistere kunsten geleerd? Jij of ik? Wie denk je dat ze naar zullen luisteren in het uur van de waarheid? Naar de prins die hen macht gaf, of naar een oude dwaas? De vleermuizen zijn van ons!”

“Ik…” stamelde Bolderik. “Ik zal… Ik zal jullie… Ik zal het krachtveld terug activeren! De kern draagt honderden oude feeën spreuken van onmetelijke kracht! Spreuken tegen de duisternis! Het paleis zal jullie doden!”

“Dat kan je niet!” Lachte Sillastium. “Ik had die mogelijkheid al lang op voorhand overwogen. Maar je hebt me zelf gezegd dat je dat niet kan doen. Je hebt het krachtveld vernietigd. Het is niet te herstellen. Dit paleis heeft voor altijd zijn kracht verloren. Het licht is weg.”

Bolderiks blik viel op de grond en hij werd somber. Hij verzette zich niet meer tegen de ridders.

“Dat klopt.” Zei de kabouter treurig. “Dat heb ik gezegd.”

“Goed.” zei Sillastium.

Hij legde de punt van zijn zwaard op de schouder van de snikkende, bevende Amia. Het voelde kouder aan dan de ruimte zelf.

“Dit zal snel zijn.” Zei hij met een grijns. Amia sloot haar ogen.

“Ik zei dat ik het niet kon.” Ratelde Bolderik verslagen verder. “Om jullie allemaal te doden. Zo veel levens.”

Bolderik slikte en leek iets te accepteren. Sillastium hief zijn zwaard op om te slaan. Dan vroeg Bolderik:

“Had Marragan jullie niet geleerd om nooit het woord van een verrader te vertrouwen?”

Sillastium stopte en keek Bolderik geschrokken aan. Bolderik hief zijn hand op, en knipte met zijn vingers. De echo klonk door het hele paleis. De bol op het altaar werd plots een explosie van licht. Elke muur, pilaar en vloer van het gebouw gloeide. Een rimpeling vloog door de lucht. Een bolvormige barrière van licht verscheen weer rond het paleis. De vleermuizen die aan de muren hingen, krijsten van de pijn en verdampten. Het leger op de binnenplaats ging in vlammen op. De soldaten in de gangen spatten uit elkaar. De ridders in de kelder werden weggevaagd. Sillastium schreeuwde. Het zwarte zwaard dat hij vasthield smolt in zijn handen. Zijn zilveren kroon explodeerde. Het vlees werd van zijn beenderen geblazen en zijn beenderen werden stof. Binnen de seconde was de hele kamer verlicht. En leeg. Er bleef geen enkel teken van de duistere feeën over. Enkel Amia en de kabouter waren er nog. Merkure en Sorre lagen verderop op de vloer. Er heerste een doodse stilte.

“Duistere dwazen.” bromde Bolderik zachtjes. Dan liep hij naar Amia en knielde hij voor haar neer.

“Oh Amia. Mijn kleine prinses. Het spijt me zo wat u overkomen is. Wat ge hebt moeten zien.”

“Bolderik…” Snikte Amia.

“Ge moet niet meer bang zijn! Ze zijn weg nu! Ze zijn weg! Ik heb ze allemaal weggetoverd. Het hele paleis is weer leeg. We zijn veilig.”

Amia knikte.

“Ge kunt hier niet blijven.” zei de kabouter. “Er is hier niemand die eten voor je kan toveren en er groeit niets zo hoog op de berg. Er zijn nog steeds duistere troepen in de vallei. Maar dat is oké. Ik weet een wormgat zijn die zij niet kennen. Vanaf daar kunnen we wegvluchten naar andere werelden die de feeën verlaten hebben. Ge kunt met me mee. Ga mee met mij. Ik zal u eten geven, want ik moet zelf ook eten. Ik zal u tonen waar ge eten vindt. En waar ge kunt slapen. Ge zult zo veel mooie dingen zien. Ge zult grote dieren, trollen en draken ontmoeten. Ge zult veilig zijn bij mij. Ga met me mee!”

“Bolderik. Jij hebt ze geholpen…” Snikte Amia. “Jij hebt ze binnengelaten.”

Bolderik keek op naar Amia’s moeder en broer die verderop lagen. Wanhoop in zijn ogen.

“Dat is waar, Amia. Maar ik wou niet dat ze…” Bolderik zocht zijn woorden. Dan zei hij: “We moeten vrienden blijven Amia. We zijn twee grijze wezens in een magische kosmos vol licht en duisternis. We moeten voor elkaar zorgen.”

“Nee!” Riep Amia. “Wij zijn geen vrienden! Jij hebt ze vermoord! Mijn mama…”

“Amia, we moeten-”

“Neeeee!” gilde Amia. “Nooit! Nooit zal ik met je mee gaan!”

“Als ge hier blijft, in dit paleis, zult ge sterven. Amia.” zei de kabouter na een korte stilte. 

Amia’s tranen stopten. Ze dacht na.

"Ik kan niet sterven in het paleis." zei ze dan. "Toch? Want de dood kan niet door het krachtveld. Daar hebben mama en papa voor gezorgd."

Bolderik schudde zijn hoofd en zei: "Dat is maar een truc, Amia. Ge kunt hier overleven maar als ge dat doet, kunt ge nooit meer weg. De dood is geduldig en zal u opwachten buiten het krachtveld. Als ge hier blijft zonder te eten en te slapen, dan zal de dood het weten. Tenzij als ge een speciaal duister masker draagt, zult ge sterven op het moment dat ge naar buiten stapt. Enkel als ge nu naar buiten gaat terwijl ge nog echt leeft, en blijft leven zonder magie. Enkel dan kunt ge echt leven."

"Je liegt. Ik kan ook hier binnen leven. Voor eeuwig."

"Ondood is niet levend, Amia." zei de kabouter.

"Ik ben liever ondood." Zei Amia. “Ik sterf liever dan met jou mee te gaan.”

Bolderik werd stil. Hij stond op. Stapte een paar doelloze passen door de kamer en dacht na. Dan zei hij: “Ge hebt gelijk. Na al dat ik gedaan heb, is dat wat ik verdien. Ik ben een schurk. Ik heb geen enkele vriend over, die ik niet verraden heb…”

Amia bleef verslagen op de keldervloer zitten. Na een tijdje zei Bolderik: “Maar gij verdient beter. Daarom moet ik dit doen. Het spijt me.”

Amia kon het niet ontwijken. Bolderik draaide zich plots om en sprak een spreuk uit die Amia onmiddellijk versteende. Bolderik was nu alleen in de kamer, met een klein standbeeld van Amia dat naast hem zat.

“Het spijt me, kleine Amia.” zei de kabouter. “Ge hebt gelijk. Ge kunt niet mee met mij. Gij zijt een fee. Een fee van licht, al kunt ge niet toveren. Ik moet u hier laten. Maar ik kan u ook niet laten sterven. En ik kan u zeker niet ondood maken. Een levend lijk zijn zoals uw ouders waren, dat is geen leven. Geen écht leven. Uw ouders kozen er voor maar ze kozen verkeerd."

Amia's treurige standbeeld zei niets meer. 

"Er gaat een grote ramp gebeuren dus ge zult heel lang moeten wachten. De wereld zal vergaan en misschien, met wat geluk, zullen er nog steeds feeën bestaan na de grote stilte. Die feeën zullen ooit hun oude paleizen opzoeken van voor de ramp. En dan zullen ze u vinden, dan kunnen ze mijn betovering verbreken en u terug tot leven wekken. Enkel feeën van licht zullen in het paleis geraken, want het krachtveld zal blijven. Zij zullen voor u kunnen zorgen. Niet nu, maar later. Jaren later. Misschien eeuwen later. Misschien wanneer ik er niet meer ben. De feeën van de verre toekomst… En met hun hulp, zult ge echt kunnen leven. Leven als een levende ziel. Niet als een lijk.”

De kabouter stapte de kamer uit.

“Het spijt me, Amia.” zei hij nog eens.

Enkele vleermuizen fladderden nog verward rond buiten het krachtveld. Toen ze de kabouter naarbuiten zagen stappen vol bloed en vuil, vlogen ze weg. Naar de menhir die in stilte boven de bergtop bleef zweven. Met een gebogen hoofd stapte Bolderik de vele lijken voorbij. Hij stapte door de magische barrière en liet het paleis achter zich. Duistere ogen in het dal zagen vanop de torens van de forten een zwaluw van de bergtop wegvliegen. Maar de vogel was te snel om te volgen. Het dook de bossen in en werd pas aan de andere kant van het dal opnieuw gezien. Daar verdween het in een grot.

Amia zat stil. Versteend. Ze voelde niets meer. Ze dacht niets meer. Ze bleef in de kelder. Ze zag de dood niet toen hij in een ononderhandelbare woede door de vallei raasde, en alle andere feeën met zich mee nam. Ze voelde het zonlicht niet toen voor het eerst na jaren de zon plots weer opkwam, om diezelfde avond nog weer onder te gaan. Ze zag de dans van dag en nacht niet die de nieuwe norm werd in een wereld zonder toverkracht. Ze zag ook de winters en de zomers niet. Ze zag zelfs de planten niet groeien. Ook niet toen ze de standbeelden van haar voorouders begonnen te overwoekeren, en de klimop er na jaren met een sterke greep de hoofden van af brak. Ze zwom nooit in het water dat krachtiger dan ooit uit de bergen stroomde en rivieren in het dal vormde die doorheen de eeuwen over het landschap dansten in bochten en meanders. Ze hoorde de rotsen niet afbrokkelen van de grote bergen, onder het gewicht van het ijs en de regen. Ze had het niet koud, al slok een gletsjer de bergtop op met paleis en al. Ze bleef stil zitten. Voor jaren, voor eeuwen, voor millennia. Onder het paleis, onder het krachtveld, onder het ijs, onder de zon van de dag en de sterren van de nacht en alle andere hemellichamen die om haar heen kolkten in de meedogenloze stroom van de tijd.

De tuinen werden een wildernis en in die wildernis woonde niemand meer. In de forten lagen enkel nog de lijken van de gevallen feeën, die eeuwen geleden al verteerd waren door de wormen. En de wormen gaven het door aan de mieren, de mieren aan de kevers, de kevers aan de vliegen en de vliegen aan de spinnen. Het is moeilijk te zeggen wat ze precies door gaven. Een vreemde soort muziek die was achtergebleven. Iets waar de wormen over droomden. Iets waar de insecten over begonnen te praten. Iets waar de spinnen over zongen. Een lang lied dat de dieren zongen in afwachting tot hun eerste toverspreuk.

[keesdp]

Afronden en door.

Ik zal het missen, het autorijden op lege wegen in een schitterende natuur. Wat is dat geweldig. En ik heb al wat miljoenen kilometers afgelegd in mijn leven, maar zoals hier, Nou ja, misschien dat Ierland in de buurt komt.

Het land is best groot, 300 km van Noord naar Zuid en 800 km van Oost naar West. Er wonen 338.000 mensen in IJsland, Ongeveer de helft van het aantal inwoners van Rotterdam en daarvan wonen de meeste in Reykjavik en omringend gemeenten.

Wat we onderweg tegenkomen zijn vooral huurcampertjes van het type Doblo of als ze twee keer zoveel neertellen een Renault Master. Ze zijn allen voorzien van teksten als: don´t worry be sexy, of don´t stink while drive. Om duidelijk te maken dat het een rental car is staat er ook over de hele auto de naam van Easycamp, of Gocamper of Cheap campers of Indycamp. Verder rijden er heel veel huurauto's rond van het type Duster van Dacia of Auris van Toyota. Wat er verder rond rijdt is van huis meegenomen of, zoals de Nederlanders van gisteren, in Belgié gehuurd en meegenomen op de boot. Nog altijd de helft goedkoper dan in IJsland huren.

Zoals uit bovenstaande blijkt, hebben we vooral contact met reizigers zoals wij en wafelverkopers, meestal bij musea. De IJslanders zien we eigenlijk alleen bij het afrekenen van boodschappen of consumpties.

Wat wij van IJslanders zien zijn meestal veel te dikke mensen, slecht gekleed. Niet dat de Nederlanders een voorbeeld zijn, ik wil ook niet fatshamen, maar kom op zeg. Ik heb niet 1 charmant geklede vrouw gezien. In tegenstelling tot bijvoorbeeld Italié of Zwitzerland of Tsjechié. Ik hoop voor de IJslanders dat ze een beetje gezond blijven, want daar ziet het niet naar uit. De vele duisternis in het grootste deel van het jaar zal er wel mee te maken hebben.

Ik kreeg van de Smyril line een update over de vertrektijden. Die bleken hetzelfde dus ik denk, vast een automatisch bericht door de computer op de mail gesmeten. Gisteren hoorde ik van een andere camperaar bij de zoveelste waterval, dat we later vertrekken. huh??? Ik zeg maar de tijden zijn toch hetzelfde gebleven? Ja, zei de in België wonende Nederlander, maar de datum is 1 dag opgeschoven. Miljaar, dat was me ontgaan. Gelukkig geen dag eerder want dan had ik letterlijk de boot gemist. Nu hebben we morgen een dag over, wat zullen we dan gaan doen? Ik heb het gevoel dat ik IJsland uit heb. Morgen dus een vrije dag.

[euroadventure]

Biescas - Le tour les lac d'Ayous - Sallent de Gállego

Vrijdag 21 april

Ik heb mijn wekker vroeg gezet omdat ik vandaag een mooie en lange wandeling wil maken. Vanaf Biescas is het nog zeker een uurtje rijden.

Met mijn enkel lijkt het de goede kant op te gaan. Ik heb al veel minder last dan gisterochtend. Voor de zekerheid tape ik hem toch nog in voor wat extra ondersteuning. Ik zal wel kijken hoe het gaat en gaat het niet dan keer ik op tijd weer om.

Rond half negen vertrek ik, maar zoals wel vaker zie ik onderweg continu mooie foto momenten. Ik stop regelmatig om alles in mij op te nemen. Dit stukje Pyreneeën ken ik nog niet. Vorig jaar heb ik dit dal overgeslagen, maar het is tot nu toe een van de mooiste routes die ik hier gereden heb.

Ik passeer onderweg een aantal wintersport plaatsen waaronder Formigal. Ook stop ik op een plateau vlakbij het dorpje Sallent de Gállego waar ik een mooi uitzicht heb over de vallei. Er staan hier meerdere campers die hier klaarblijkelijk vanacht hebben gestaan. Mij lijkt het ook een toffe plek om de nacht door te brengen wie weet keer ik hier aan het eind van de dag wel terug.

Het is kwart voor tien wanneer ik aankom bij de entree naar de bergpas en de parking. Wanneer ik af wil slaan wordt ik tegengehouden door een meneer. Het blijkt dat ze bezig zijn met het asfalteren van de weg naar boven. Ik kan wel in de berm, in een haarspeldbocht en schuin omhoog parkeren zegt de beste man...zo gezegd, zo gedaan. Altijd spannend of mijn campertje toch niet aan het einde van de dag onderaan de berg staat 🙈.

Het nadeel van hier parkeren en naar boven lopen is, dat ik nu twee à drie kilometer enkele reis extra mag wandelen. Net nu de wandeling al lang is en mijn enkel zich vandaag nog mag bewijzen zijn die extra kilometers niet hetgeen waar ik net naar uitkijk.

Maar goed, ik vertrek richting het startpunt. Een groot deel van de weg is al geasfalteerd en over het algemeen al hard genoeg om erover heen te lopen. Gelukkig, want in de berm naar boven lopen wordt  op sommige plekjes nogal lastig met een afgrond er vlak naast 🙈.

Eenmaal boven begint de route pas echt. Ik wandel vandaag de route 'Le tour les Lac d'Ayous' van 15 kilometer langs diverse meren. Ik ben erg benieuwd, want dit schijnt wel een beetje de crème de la crème van de routes in de Pyreneeën te zijn.

Het eerste meer bij het startpunt is een stuwmeer en nog niet zo bijzonder. Ik wordt richting Valle d'Ossau gestuurd, maar daar loop ik op de terugweg pas doorheen. Ik sla eerst rechtsaf het bos in en omhoog de bergen in. Mijn eerste korte stop is bij een prachtig veld vol narcissen, wauw! Zoiezo valt mij op dat overal langs de route de narcissen zijn opgekomen of de komende dagen nog tevoorschijn gaan komen.

De route loopt behoorlijk omhoog en het is dus flink aanpoten. Mijn enkel houdt zich gelukkig goed 😊. De zon komt ook steeds feller door en ik loop al enige tijd in mijn t-shirt. Stom is dat ik mijn zonnecrème en pet vergeten ben. Gelukkig heb ik wel mijn zonnebril mee en vanmorgen mijn gezicht nog ingesmeerd, hopelijk is dat voldoende vandaag.

Onderweg zie ik weer het ene na het andere moois voor mij opdoemen. Was ik gisteren en eergisteren al onder de indruk, vandaag is weer 'next level'!

Petit Pic du Midi d'Ossau (2.807 meter) is de gehele route het stralend middelpunt. Na anderhalf uur ben ik bij het tweede meer 'Lac Roumassot' met de besneeuwde toppen op de achtergrond een mooi plaatje!

De route stuurt me via een pad langs een waterval naar 'Lac du Miey' om uiteindelijk bij 'Lac Gentau' uit te komen. Een voor een magisch 😍!

Bij Lac Gentau ligt ook Refuge d'Ayous. Deze berghut is nog niet geopend en het idee om hier eventueel te overnachten had ik gisteren al laten varen. Ook in een tentje overnachten naast de Refuge was een mogelijkheid, maar met de hoeveelheid sneeuw eromheen ook nog geen optie dezer dagen 😂.

Om de laatste meters richting de Refuge te wandelen moet ik door de sneeuw. Ik spreek een man aan die mij vertelt dat naar de berghut geen probleem is mits ik maar goed oplet waar ik loop. Ik volg hem en zijn vriend in hun voetsporen, zodat ik zeker weet dat ik op het juiste spoor zit.

Bij de berghut neem ik een pauze en ook deze twee mannen eten hun lunch op. We raken in gesprek en in mijn beste Frans en Engels vertellen zij dat doorlopen mogelijk is, maar wel via een zeer moeilijke route omdat deze onder de sneeuw ligt. Ik geef aan dat ik dat alleen niet aandurf en besluit dezelfde route terug ga wandelen. Plots bieden zij mij aan om mij te vergezellen op het vervolg van de route. Zij zijn namelijk ook van plan dezelfde route als ik te voltooien. De twee mannen, die zichzelf voorstellen als Jean-Louis en Fabian, blijken jarenlange ervaring te hebben. Jean-Louis vertelt mij regelmatig dat hij de Mont Blanc vier keer alleen heeft beklommen.

Supertof dat zij mij op sleeptouw willen meenemen! Ik merk wel dat zij iets minder het pad volgen dan wat ik zou doen en dat ze eigenlijk continu kijken wat is de volgende beste mogelijkheid wel of geen pad dat maakt niet uit. Zo begint de klim na de berghut met een route langs en deels door een waterval in plaatsvan het sneeuwveld ernaast. Veel veiliger zegt Jean-Louis, maar ik twijfel even waar ik aan begonnen ben. Gelukkig letten ze goed op mij en vragen ze regelmatig of ik het nog zie zitten (niet dat teruggaan nog een optie is 😂) en of het gaat.

Eenmaal boven op het hoogste punt is het uitzicht magisch! Wauw, wauw, wauw! We lopen kilometers door de sneeuw, soms tot de knie wegzakkend, maar in de zon is het vooral bizar mooi. Het lijkt wel of ik met een expeditie op de noordpool bezig ben (tenminste ik denk dat het er zo uit kan zien daar 😉). We passeren nog 'Lac Bersau' en enkele kleinere meren.

Ik maak ondertussen uiteraard foto's en het lukt mij goed om hun bij te benen. Mijn enkel gaat ook prima ondanks dat we soms wat lastigere schuinen stukken trotseren.

We raken steeds beter in gesprek en ik vertel ze over mijn sabbatical. Ze zijn verbaasd maar ook enorm enthousiast over dat ik dat alleen heb gedaan. Fabian stelt me de vraag of ik nooit vervelende mensen ben tegengekomen. Gelukkig niet!

We zijn weer wat afgedaald en komen uit bij 'Lac Castérau' gelegen naast de gelijknamige bergtop.

Vanaf hier lopen we richting Valle d'Ossau. De laatste meters door de sneeuw voordat we in de groene vallei nog een korte pauze nemen. Ik vul mijn bidon met water rechtstreeks uit de bergen 😋.

Het is na 17uur in de middag wanneer ik weer bij mijn auto ben. Bijna zeven uur en 19 à 20 kilometer ben ik onderweg geweest. Het voelt totaal niet zwaar. Het was vooral bijzonder!

Ik neem afscheid van beide heren en we wisselen nog gegevens uit om foto's te delen.

Ik rij een stukje terug naar de camperplaats die ik vanmorgen had gezien bij Sallent de Galéggo. Een perfecte plek met een prachtig uitzicht!

Helaas begint het in de loop van de avond steeds harder te waaien. Mijn campertje gaat heen en weer, best eng wanneer het donker is en ik wil gaan slapen. Windkracht 8...en dan op een bergplateau staan was misschien niet de handigste keus 🙈. Morgen wordt het slecht weer, een dagje rustig aan doen dan maar!

[levisgeekstuff]

Black Panther

Vandaag postte ik op mijn Instagram een comic over Black Panther. Dat deed me meteen ook even verder denken over de geschiedenis van dit personage. Want intussen is BP dankzij de films van het Marvel Cinematic Universe natuurlijk één van de bekendste Marvel helden, maar dat was lang niet altijd het geval. Dat maakt ook dat er in het Nederlands niet al te veel over T’Challa is verschenen. Een overzicht 👉

Debuut

De Black Panther, symbool van kracht, intelligentie en rechtvaardigheid, werd bedacht door Stan Lee en Jack Kirby. De held dook voor het eerst op in de Amerikaanse Fantastic Four 52 uit 1966. Bij ons was dat HIP Comics 1914 uit 1967 bij uitgeverij Classics.

T'Challa, beter bekend als Black Panther, is de heerser van Wakanda, een fictieve Afrikaanse natie die technologisch zeer geavanceerd is dankzij het exclusieve metaal vibranium. Dit revolutionaire materiaal is niet alleen ongelooflijk sterk, maar vormt ook de basis van de natie's vooruitgang. Als Black Panther beschermt T'Challa zijn land en combineert hij zijn politieke macht met zijn superheldenkrachten.

Pionier

Black Panther was de eerste zwarte superheld in mainstream Amerikaanse comics. Hij brak barrières en opende deuren. Dat werd nog versterkt doordat zijn verhalen vaak rijk zijn aan thema’s zoals politiek, identiteit en de strijd tegen onrecht.

Een goed voorbeeld daarvan is de miniserie ‘Hero No More’ door Peter Gillis en Denys Cowan. Dat verhaal verscheen bij ons als limited serie achterin Spektakulaire Spiderman. Later werd het ook gebundeld in de reeks ‘Limited Serie’ nummer 14.

Renaissance

Jarenlang zou die miniserie het enige echte soloverhaal van Black Panther blijven in het Nederlands. T’Challa moest het vooral stellen met gastoptredens in voornamelijk Fantastic Four en Vergelders verhalen.

In 2020 kwam daar eindelijk verandering in. Dark Dragon Books bracht toen de eerste verhaallijn van de veelgeprezen auteur Ta-Nehisi Coates uit in 4 albums. Deze verhalen komen uit de Amerikaanse vol 6 van Black Panther. T'Challa wordt hier geconfronteerd met één van zijn moeilijkste uitdagingen als koning van Wakanda. Er zijn verschillende factoren en groepen die zijn heerschappij bedreigen en Wakanda staat op de rand van een burgeroorlog. Prima leesvoer!

Een jaar later kwam er nog meer Black Panther uit in het Nederlands. In de reeks ‘Renaissance Collectie’ van supermarktketen Carrefour (uitgegeven door Panini) verschenen verhalen van verschillende Marvel helden uit de jaren ‘2000. Ook Black Panther kreeg een eigen deel. Daarin werd materiaal opgenomen uit de Amerikaanse vol 3 (nrs 19, 26-29) en vol 4 (nrs 14 tot 18) reeksen. In deze verhalen zien we ondermeer het aanzoek en huwelijk van Black Panther met Ororo, Storm van de X-Mannen. Ook leuk aan deze uitgave is de dossierpagina met achtergrondinfo over Black Panther.

Tot slot verscheen in 2023 bij Dark Dragon Books ook nog een deeltje over Black Panther in de reeks ‘Marvel Action’. Vooral gericht op jongere lezers, maar daarom niet minder leuk.

Wakanda Forever!

Hoewel het meestal om kwaliteitsvolle verhalen gaat, oogt bovenstaand lijstje toch best mager niet? Wat mij betreft mag er best nog wel wat meer van de Black Panther verschijnen in het Nederlands. Wakanda Forever!

[charleshaddonspurgeon]

Overdenkingen Met Spurgeon | Hetzelfde huisgezin Gods heelal is één, hemel en aarde zijn niet zo gescheiden als het ongeloof beweert. Daar de Heere slechts één huisgezin heeft, in één boek opgetekend, door één Geest levend gemaakt, heeft deze hele huishouding voor altijd slechts één woning. Wij, die nog op aarde zijn, bewonen het oudste deel, dat soms donker is en koud, maar toch kenmerken genoeg draagt, dat het een gedeelte van het huis van God is; want voor het oog van het geloof wordt het dikwijls met hemelse glans verlicht, en wij worden zelfs, terwijl wij nog hier beneden zijn, deelgenoten gemaakt van de erfenis van de heiligen in het licht. Ik zei, dat het hetzelfde huis is, maar wij wonen in de benedenste vertrekken, terwijl onze verheerlijkte broeders reeds de bovenste verdieping bereikt hebben, waar het zonlicht eeuwig schijnt en geen kille wind of vergiftige adem ooit doordringen kan. En op afstand bestaat er gelijkheid tussen de bovenste en benedenste verdieping. Omdat wij op aarde voorbereid worden voor de hemel, is het leven van de heiligen op aarde een voorafschaduwing van de hemel. In vele opzichten is het leven van het kind van God op aarde een zinnebeeld van zijn leven in de hemel en wat het kenmerk is van de heiligen daarboven, moet ook het kenmerk van de heiligen beneden zijn. Wij kunnen die verheerlijkte geesten ons gerust tot een voorbeeld stellen. Wij hoeven niet bevreesd te zijn, dat wij door hen na te volgen, door hun bezigheid op te sporen, op de verkeerde weg zullen komen. Voorzeker, de dingen van de hemel zijn voorbeelden van de dingen op aarde, en zoals zij zijn voor de troon, zo behoren wij te zijn, ja, zo zullen wij zijn, als wij onze voorrechten goed gebruiken en veranderd worden naar het beeld en de gelijkenis van onze Heere Jezus Christus.

[ckv4life]

Kunstautobiografie:

Hallo en welkom op mijn blog. Ik ben Rory en dit is mijn kunstautobiografie. Dit houdt in dat ik ga vertellen over de verschillende vormen van kunst (en cultuur) waar ik mee in aanraking ben gekomen.

Ik ben in Purmerend geboren en ik heb daar ook de eerste anderhalf jaar van mijn leven gewoond. Toen is mijn gezin naar Andijk verhuisd en daar wonen we nu nog steeds. Ik vind de Nederlandse cultuur deels wel leuk, maar de andere helft vind ik niet echt intrigerend. Ik vind bijvoorbeeld onze feestdagen wel leuk (en uiteraard het eten wat daar bij komt), ik en mijn moeder zijn elk jaar weer uit naar kerst. Ook zijn sommige bekende schilders Nederlands, zoals Rembrandt. Over het algemeen ben ik geen grote fan van Nederlandse muziek, maar ik luister wel graag met mijn vader naar De Dijk, Doe Maar of Brainpower. Aan de andere kant geef ik net zoals mijn ouders niet veel om voetbal of de kleur oranje. Gelukkig heb ik naast de Nederlandse cultuur ook vele andere culturen mogen ervaren. Ik reis veel met mijn ouders, broertje en zusje. Samen zien we graag de verschillende culturen van landen zoals Israël, Amerika, Gambia of Kroatië.

Voor mijn ervaringen met kunst begin ik bij het begin, vroeger dus. Als jong kind (5-11 jaar) was ik uiteraard niet bewust bezig met wat voor vormen kunst ik interessant zou vinden. Als ik naar muziek luisterde was het de muziek op de radio. Als ik in een museum was, was het omdat mijn ouders mij meegesleept hadden, en zo voort. Toch vond ik het niet oninteressant om te leren over kunst. Vaak vinden kinderen kunst een beetje apart, maar ik vond het altijd wel fascinerend.

Rond mijn twaalfde ben ik me meer gaan verdiepen in de soorten kunst die mij het meest aanspraken. Zoals ik al zei vond ik vrijwel alle vormen van kunst interessant, maar muziek sprak mij het meeste aan. Ik heb mijn kennis over muziek grotendeels aan mijn vader te danken. Hij heeft mij veel goeie bands en artiesten laten horen zoals AC/DC, David Bowie, Queen, Mötorhead enz.

Voor de rest was ik wel geïnteresseerd in dans. Ik heb vanaf mijn zevende ook voor een jaartje op ballet gezeten en ik keek graag bij een vriendin als zij hiphop les had.

Ik doe nu helaas geen vorm van dans meer, maar daarvoor in de plaats is wel een liefde voor film ontstaan. Mijn favoriete film genres zijn actie en komedie. Ik hou van films of series kijken, omdat er dingen gemaakt kunnen worden die je normaal niet visueel zou kunnen uitbeelden, zoals emoties of gedachtes, maar ook wezens of dingen die niet bestaan. Ik vind veel verschillende series en films leuk, ik vind bijvoorbeeld veel Marvel films amuserend, maar ook horror films en politie series. The Fast And The Furious vind ik vooral erg leuk.

Verder ben ik niet vaak bewust bezig met architectuur, maar het kan me wel aanspreken. Ik kan voornamelijk ontzettend genieten van grote steden, zoals het uitzicht vanaf de bovenste verdieping van The Rockefeller. Het gebouw zelf is ook erg mooi gemaakt.

(het uitzicht vanaf The Rockefeller) Ik heb de eerste foto zelf gemaakt toen ik in New York was:

(De Rockefeller in New York)

Vanwege het vele reizen heb ik veel foto's gemaakt van sterk variërende omgevingen. hier zijn een paar van mijn foto's:

Ik ben ook in contact gekomen met een fotograaf die mensen van alle culturen fotografeert. De foto's hebben altijd een egale achtergrond zodat de mensen op de foto je meer aanspreken. De fotograaf heet Ruben Timman en hij heeft de Museum Of Humanity opgericht. Dit museum hangt vol met foto's van mensen van over de hele wereld. ik ben hier meerdere keren geweest want mijn vader werkt met Ruben. Een voorbeeld van het soort foto's die er in het museum hangen:

Ik ben in mijn leven nog niet heel veel in aanraking gekomen met beeldende kunst, behalve dus af en toe in musea. Mijn mening over beeldende kunst hangt compleet af van het soort kunst. Sommige vormen van kunst, zoals abstracte kunst, spreken mij vrij zelden aan. Maar aan de andere kant zijn er ook veel kunstwerken die ik ontzettend mooi of interessant vind. Ik vind bijvoorbeeld het werk van Salvador Dali leuk, omdat het rare dingen uitbeeld waardoor het heel interessant is en je er uren naar kan kijken. Ik vind dit schilderij het mooist:

We hadden vroeger een namaak van het schilderij hierboven in onze bibliotheek thuis hangen. Ik keek er als kind vaak naar terwijl ik dacht aan alle dingen die het zou kunnen uitbeelden.

Ik heb bijzonder weinig ervaringen met theater. Ik kan mijn mening hierover dus moeilijk geven, al weet ik wel dat het niet mijn favoriete vorm van kunst is. Maar ik heb wel laatst met mijn zusje Phoebe het toneelstuk ''Ride The Cyclone" gekeken en ik vond dit specifieke toneelstuk wel vermakelijk.

Dan houden we nieuwe media over. Ik bestaat veel van mijn tijd aan het spelen van video games en ik geniet er ook ontzettend van. Van sommige games blijft het me verbazen hoe goed ze gemaakt zijn en ik vraag me vaak af hoe het allemaal gedaan zou worden. Ik speel vaak spelletjes waar je een nieuw leven kan opbouwen, om te ontspannen. Maar ik speel ook vaak competitieve games waarbij ik altijd streef om zo goed mogelijk te worden, zoals mijn favoriete game: Mario Kart. Ik gebruik Roy altijd als personage omdat ik hem er ontzettend stijlvol uit vind zien.

Ik weet vrij weinig over culturen in Aziatische landen en het lijkt me wel interessant om daar over te leren. Ik zou zelf graag nog de Japanse cultuur ervaren, het is een droom van mij om een keer naar Tokyo te kunnen. De culturen in Aziatische landen lijken me heel erg verschillend van de Nederlandse cultuur, juist daarom wil ik er zo graag meer over weten.

Kunst voor mij is een manier om dingen te uitten of te visualiseren die moeilijk op een andere manier uit te drukken zijn. Veel emoties of gedachtes zijn moeilijk uit te leggen en kunst is naar mijn mening de beste manier om te zorgen dat andere mensen jouw gevoelens of gedachtes ook snappen. Als mensen elkaar begrijpen, ontstaat er ook begrip. Kunst schept een band tussen mensen. Maar behalve deze dingen kan het ook ontzettend vermakend zijn!

Cultuur is zo belangrijk omdat het een onderscheid maakt tussen verschillende mensen. Dit wordt vaak als iets negatiefs gezien, maar verschillen maken ons allemaal uniek. Cultuur is iets waar je trots op mag zijn en iets wat gevierd moet worden. Cultuur scheidt ons dus in zekere zin, maar het creëert ook een connectie tussen de mensen die uit hetzelfde land komen. Mensen met dezelfde cultuur vormen op een manier een eenheid. Reizen en nieuwe culturen beleven is ook een gezamenlijke interesse van mij, mijn ouders en mijn broertje en zusje. Het brengt ons daardoor ook dichter bij elkaar. Net zoals kunst is cultuur ook vermakend, want wat is er nou aan als iedereen dezelfde gewoontes heeft?

[peterpijls1965]

29-2 Vanochtend naar een Russisch-Orthodoxe dienst geweest, in de Kerkstraat. Toen ik weer wegging, om 13.30 uur, was de mis al drie uur aan de gang en nog steeds niet afgelopen, en ik meende dat ik pas een uur in de kerk was. Vreemd, hoe zo´n religieuze ceremonie je tijdsbesef kan verwarren. De deinende koorzang, de tijdloze iconen en de mistbanken van wierook zijn misschien een verklaring. Het geheel had weinig weg van de strak geleide katholieke missen die ik ken van vroeger.

Zo was niet helemaal duidelijk wanneer de dienst precies begon. Russen - en een enkele Nederlander - liepen in en uit, kusten elkaar en staken kaarsen aan bij iconen. Bijna iedereen stond, kinderen lachten en huilden zonder dat iemand er aanstoot aan nam. Op de balustrade aten twee meisjes met smaak een appel. De religieuze beleving van de aanwezigen leek me intens. Men bekruiste zich voortdurend, iedereen kuste bij binnenkomst eerbiedig een icoon van Maria. De vier voorgangers werden door gelovigen regelmatig apart genomen voor een kort, indringend onderhoud. Ook tijdens de consecratie sprak een man heftig fluisterend met een priester. Een biecht?

Naast me werd een huilend meisje getroost door twee vrouwen. Ze droegen lange rokken en hoofddoeken, ook de mannen waren zonder uitzondering onmodieus gekleed. Twee of drie oogden maffioos, maar misschien waren het wel diplomaten. Een bebaarde man met halflang haar fungeerde als een soort misdienaar. Een type uit Schuld en Boete; gekwelde gelaatsuitdrukking, diep liggende ogen, sterk wijkend voorhoofd. Soms leek hij in extase te raken. Twee of drie vrouwen oogden Centraal-Aziatisch. Een droeg een geestelijk gehandicapt dochtertje van 4 of 5. Het slap hangende kind kreunde als een oude man. Zouden katholieken het wagen hun gehandicapte kinderen mee te nemen naar de kerk? Waar ik vandaan kom gebeurde het niet.

Na het officiële deel van de dienst was er een toespraak over de betekenis van iconen - het was de dag van de icoon. Een Nederlander vertaalde het Russisch van de priester. Geen bijster boeiend verhaal: overwinning van de orthodoxie na eeuwen strijd, aanhoudend dispuut met de protestantse kerk over iconen, het icoon als toegangspoort tot de eeuwigheid, etc. Bijna alle 50 of 60 aanwezigen bleven belangstellend luisteren. Daarna wederom zang, hypnotiserend gebeier van een kleine klok, als in de muziek van Arvo Part.

Het grootste deel van de mis was helaas in het Nederlands of Engels. Om de week is de dienst in het Russisch. Dat lijkt me aantrekkelijker, want net als in de katholieke liturgie vond ik de teksten wee en betekenisloos. Geschreven in een tijd dat mensen ongeletterd, ontwetend en doodsbang waren voor alles en iedereen. De priesters leken me ijdel, competitief en aanmatigend, net als hun roomse collega´s. Het scheen me toe dat de Russisch-Orthodoxe rite door de tijd heen weinig is veranderd. Dat schijnbaar rommelige karakter van de dienst, de aanwezigen die dwars door elkaar heen stonden, de duistere rituelen van de priesters, het hads iets puurs en oerouds. Onvergelijkbaar met het routineuze, schematische halfuurtje van de katholieke missen, die in mijn herinnering veel langer duurden dan de eindeloze dienst van vandaag.

Ik ben het absoluut niet meer gewend zo lang te staan. Na een tijd kreeg ik flinke rugpijn, bijna niemand maakte gebruik van de stoelen achterin. Een stokoud vrouwtje in een Middeleeuws aandoend gewaad wel. Toch wierp zij zich enkele malen op de grond, het voorhoofd tegen de vloer. Ik betrad even een achtervertrek om op de hurken te zitten. Het bleek de onbewaakte garderobe, boordevol bontjassen, tasjes en rugzakken.

Ik voelde regelmatig schaamte, zoals altijd wanneer ik een religieuze ceremonie bezoek. En ik moest enkele keren mijn best doen om niet in de lach te schieten. Ook die reflex ken ik van mezelf. Dat is het wat-doe-ik-hier-effect, in combinatie met de neiging om hele aardse gedachten te hebben over de 2 of 3 leuke Slavische meisjes die ik vanuit mijn ooghoeken mocht ontwaren. Ik heb me trouwens ook afgevraagd welke iconen ik zou stelen, mocht ik ooit in de gelegenheid komen om daar in te breken.

[brievenuitinnsbruck]

En dan is het plots herfst en moet je ‘s ochtends een jas aandoen.

Een verzameling van menselijke momentjes/connecties.

1. Rood ligt. Een drukke straat met tramsporen in beide richtingen. Het zebrapad wordt onderbroken door een strook waar je als voetganger kan wachten als je het tweede deel van de straat niet gehaald hebt. In het midden staat een zwaardere vrouw, in een elektrische rolstoel. Ik heb mijn handen vol met spullen van de supermarkt. Ze glimlacht breed als ze mij ziet twijfelen om gewoon (zoals altijd eigenlijk) over te steken wanneer het licht nog op rood staat. Dan duwt zij plots op haar startknop en steekt de straat over, terwijl het licht nog op rood staat. In het midden kruisen we elkaar en glimlachen we samenzweerderig. Het licht sprong pas op groen als wij al lang waren overgestoken.

2. Het is iets voor 23h. De straten liggen er verlaten bij. Het is terug wat afgekoeld. Te warm voor handschoenen, te koud om zonder pull rond te lopen, te nat om je K-way thuis te laten. Een kleine auto, type Fiat, staat op de stoep geparkeerd. Het lichtje brandt, de motor draait niet. Een jonge kerel zit aan het stuur. Hij moet zich voorover om zijn blikje energiedrank te kunnen ledigen. Toskana - pizza, kebab, pasta, grill, staat er op de zijkant. Ik kan niet inschatten of zijn bestelling al is afgeleverd en hij een kort momentje neemt voor zichzelf of dat hij gewoon wacht tot de besteller zijn woning uitkomt. Misschien heeft hij nog geen goesting om de volgende bestelling te gaan ophalen. We glimlachen naar elkaar. Zo‘n ander leven en toch een soort van mutual agreement dat het ne goeien dag was.

3. Eind juni. België. Volle zomer. Of deze lijkt zich toch in te zetten. De eerste festivals zijn ingezet. Niet op de roaring-twenties-manier waarop iedereen het had verwacht maar we zijn in elk geval toch vertrokken voor toch iets van interessante reviews van hippe bands in de katern cultuur. Zij verdringen oorlogsberichten naar diepere katernen. De inflatie wint wel als het aankomt op blijvende aandacht. Inflatie krijgt dit jaar wel de prijs van party-poeper. Blijkbaar is hardcore is terug.

Ik verblijf bij mijn grootmoeder. Elke keer als ik terugkeer van Innsbruck, meestal kort en elke dag volgepakt, zijn de ochtenden vrijgehouden om te ontbijten met mijn grootmoeder. Niets groots: boter op toast, omelet (te haastig bereid, wat uitgedroogd, mijn fout). Zij blijkt het echter fantastisch te vinden. Zij doet ook, ik niet, bruine suiker op haar omelet. Oldskool.

Handen frambozen van de struiken plukken en ze niet in het verzijp maar in de mond steken. Dat als 10-uurtje.

Alles is hier in kleinere maten aanwezig. Alles wordt gedeeld tussen ons 2. We kabbelen de dag voor mijn examen door. Ze maakt een lijstje voor de supermarkt. Daarheen wilt ze zelf niet gaan omdat ze nog een afgeplakt litteken heeft van een huidletseltje onder haar linkeroog.

Ze staat erop het middageten te prepareren. We hebben nog salade en komkommer van een bevriende tuinman. Daarnaast frieten, want ze weet niet hoe de nieuwe rijstkoker marcheert.

4. Telefoon van mijn grootmoeder. Ze klinkt goed. Levendig. Ook al is het richting 21h aan het gaan en moet ze waarschijnlijk al met een half been in bed zitten. Ze belt voor de tweede keer. Zondag belde ze ook. Dan had ik een gemiste oproep en een voicemail die ik niet beluisterde. Ze is ongerust. Al geloof ik haar niet helemaal. Ergens in haar stem klinkt ook wat leedvermaak. Toen ik enkele weken geleden in België was, en moest studeren voor mijn examen neurochirurgie, bakte ze me op een middag een kaaskroket en een herstensteakje. We aten middag op ons twee. Ik maak graag gebruik van de situatie om een aantal vragen te stellen, over dingen die ik niet wil vergeten van haar. En vooral vanuit het geloof dat je van 90+-ers het meeste kan leren. Op dat moment moet ik de foute vraag hebben gesteld. Ze vraagt waarom ik per se wou weten wat haar voorkeur is voor jongens-/meisjesnamen (haar antwoord: Rik voor een jongen, Marie voor een meisje, niet Maria benadrukte ze nog eens extra). Die vraagt het blijkbaar een gedachtenmolen in gang gezet. Ze verdenkt me ervan vader-ambities te hebben. Dit ontkende ik, ik zei haar uit nieuwsgierigheid. Ze gelooft me niet helemaal en wilt dat ik haar verzeker dat ik geen zwangere vrouw heb rondlopen. We lachen beiden.

5. Het openluchtzwembad van Innsbruck, Tivoli Freibad, is een prachtige plek. Het strand van Oostende maar dan midden in de stad, met gras in plaats van zand en een 50m bad in plaats van een zee. Oudjes bakken zich bruin op hun gehuurde strandstoelen in de zon, koppeltjes liggen elkaars hoofdhuid te masseren of hebben hun been over elkaar geslagen. Doezelend genieten ze, of slapen ze echt? Aan wat zouden ze denken? Zijn ze zorgeloos?Frieten op kartonnen bordjes. Gekartelde frieten. De frieten die wak zijn van de opgewarmde ketchup worden als laatste opgegeten. Veel meer als dat, naast vochtig-koude biertjes, kan je in de kantine niet krijgen. Daarom dat de meeste stukken watermeloen in plastieke dozen en zakken chips hebben uitgestald. Het gras wordt random afgewisseld door dikke bomen, platanen en linden. De mensen koesteren de zon te veel om te vechten om de schaduw. Ik verdenk ze er zelfs van mee te draaien. Het zwembad is zo gelegen dat je zon hebt tot op het eind. Pas rond 21h, als het zwembad al gesloten is, verdwijnt de zon achter de Nordkette. Het 50m biedt aan de andere kant van de tribune plaats om te zonnen op een communistische manier: een ruw betonnen mogelijkheid om direct na het zwemmen op te warmen op opgehitste stenen. Een haag haalt de wind ook weg. Nergens warm je zo snel op als hier. Na het zwemmen moet ik vaak even bekomen van de koude. Het hoofd is dan leeg en moe. Pauze, niet meer lezen maar “Blinzeln”. Als ik blijf tot na 19h en ze mij buitenshotten als ze door hebben dat ik niet bij de zwemclub hoor, zie ik waarom ik in Oostenrijk woon: elk vuiltje is opgeruimd, en dan nog in één van de 5 verschillende tonnen.