#mędrcy ze wschodu

[wolcichyczas]

05.12.22

Ew. Mateusza 2:1-12 

(1) Gdy zaś Jezus narodził się w Betlejemie Judzkim za króla Heroda, oto mędrcy ze Wschodu przybyli do Jerozolimy i pytali: (2) Gdzie jest ten nowo narodzony król żydowski? Widzieliśmy bowiem gwiazdę jego na Wschodzie i przyszliśmy oddać mu pokłon. (3) Gdy to usłyszał król Herod, zatrwożył się, a z nim cała Jerozolima. (4) I zgromadziwszy wszystkich arcykapłanów i nauczycieli ludu, wypytywał ich, gdzie się ma Chrystus narodzić? (5) A oni mu rzekli: W Betlejemie Judzkim; bo tak napisał prorok: (6) I ty, Betlejemie, ziemio judzka, wcale nie jesteś najmniejsze między książęcymi miastami judzkimi, z ciebie bowiem wyjdzie wódz, który paść będzie lud mój izraelski. (7) Wówczas Herod przywołał potajemnie mędrców, dokładnie dowiedział się od nich o czasie pojawienia się gwiazdy. (8) I posłał ich do Betlejem i rzekł: Idźcie, dokładnie się dowiedzcie o dziecięciu, a gdy je znajdziecie, donieście mi, abym i ja poszedł oddać mu pokłon. (9) Oni zaś, wysłuchawszy króla, odeszli. A oto gwiazda, którą ujrzeli na Wschodzie, wskazywała im drogę, a doszedłszy do miejsca, gdzie było dziecię, zatrzymała się. (10) A ujrzawszy gwiazdę, niezmiernie się uradowali. (11) I wszedłszy do domu, ujrzeli dziecię z Marią, matką jego, i upadłszy, oddali mu pokłon, potem otworzywszy swoje skarby, złożyli mu w darze złoto, kadzidło i mirrę. (12) A ostrzeżeni we śnie, by nie wracali do Heroda, inną drogą powrócili do ziemi swojej.

Zapis dotyczący “mędrców” lub magów jest unikalny dla Mateusza. Ma to dla niego znaczenie ponieważ pomaga powiększyć i poszerzyć jego główny temat. Mateusz chce, aby czytelnik zrozumiał, że on nie stara się promować jakiegoś niepopularnego rozumienia Starego Testamentu i mesjanistycznych proroctw. Nawet obcy urzędnicy przyjęli ten fakt, a prawni doradcy Heroda byli przekonani, że dziecię narodzone w Betlejem ma co najmniej potencjał bycia Mesjaszem. Te wydarzenia nie dzieją się natychmiast po narodzeniu się Dziecka. Słowo użyte w tych wersetach oznaczające dziecię nie jest używane by odnosić się do niemowlęcia, ale do małego dziecka.  Wydany przez Heroda rozkaz, żeby stracić wszystkich chłopców poniżej dwóch lat ( jak to jest zapisane we fragmencie na jutro) potwierdza takie rozumienie czasu. Kogoś może kusić pytanie, dlaczego mędrcy nie zakończyli swojej podróży w Jerozolimie. Biorąc pod uwagę jak mało wiemy, rozsądna wydaje się być sugestia, że Ci podróżnicy mogli przyjąć, że dziecko królewskie narodzi się w pałacu, co nie dawałoby już żadnych powodów, aby szukać gwiazdy dalej. To również wpasowuje się ładnie w cel ukazany przez Mateusza, demonstrujący, że to Dziecko jest prawowitym dziedzicem tronu. Nikt nie poddawał w wątpliwość Jego prawnego statusu: żadne obce władze, żadni znawcy prawa, nawet sam Herod. Każda grupa rozumiała, że naukowcy tamtego dnia nie mają problemu z tym co się spełnia. To również podkreśla wagę proroctw Starego Testamentu w oczywisty sposób. Należy również zauważyć, że Bóg zainterweniował kiedy mędrcy próbowali zdać Herodowi raport w drodze powrotnej. Opóźnienie dało Józefowi i Jego rodzinie wystarczającą ilość czasu żeby udać się do Egiptu.

Krok Życiowy

Życie rzuca nam czasem mocną piłkę, kiedy spodziewaliśmy się lekkiej. Nie narzekaj zbyt szybko. Nigdy nie jesteśmy proszeni, żeby zrozumieć jak działa każdy element Bożego planu; my jesteśmy jedynie proszeni o to, żeby Mu ufać.

[aprilhomeworld]

Święto Trzech Króli.

The Visit of the Wise Men.

[smimon]

Jasełka! Wcale nie jest za późno, kolędy można śpiewać do 2 lutego*! (Podejrzewam, że każda postać na obrazku śpiewa co innego).

Miza, Sandia, Arista, Smi, Ona, Izydor, Romal i Skoczek jako chóry anielskie; Olaf, Stasiek i Nela jako pasterze; Pećka, Fauna i Dar jako Święta Rodzina; Mikołaj, Sylwester i Walenty jako trzej królowie; Ksymil jako kozioł.

Parę uwag: kropki na niebie to autentyczne gwiazdozbiory z nieba polskiego o północy 25 grudnia, Gwiazda Betlejemska ułożyła się na północy, a wszystko po to, żeby mędrcy przychodzili ze wschodu. Pasterze mają na sobie stroje górali żywieckich. Chochoła podpatrzyłam w szopkach krakowskich, ma stać i budzić niepokój. Smi i Ona grają na złotych wuwuzelach.

Można zagrać w ten obrazek jako puzzle! https://www.jigsawplanet.com/?rc=play&pid=3ad53e47d4c9

Poniżej zdjęcie, które zrobiłam z lampą błyskową, niestety stałam za blisko więc kolory są zrujnowane, ale przynajmniej część szczegółów wygląda wyraźniej.

https://smimon.tumblr.com/private/190313420875/tumblr_hdg6Z9zzm0Q9v9Ep8

Chciałam zrobić następne zdjęcie, ale po pierwszym użyciu lampy mój aparat w telefonie natychmiast przestał łapać ostrość, więc niestety mam tylko to, co widać :V

*Osobiście mam zamiar śpiewać kolędy, dopóki nie spadnie śnieg.

[stefania116]

Litania na Objawienie Pańskie

Kyrie elejson, Chryste elejson, Kyrie elejson.

Chryste usłysz nas, Chryste wysłuchaj nas.

Ojcze z nieba, Boże, zmiłuj się nad nami.

Synu, Odkupicielu świata, Boże,

Duchu Święty, Boże,

Święta Trójco, Jedyny Boże,

Jezu Nazareński, Królu Żydowski,

Jezu, Królu królów i Panie nad panującymi,

Jezu, któryś jest Panem życia i śmierci,

Jezu, Mistrzu i Prawodawco nasz,

Jezu, Gwiazdo Jakubowa,

Jezu, Przedwieczne Słowo Ojca, który przybrałeś ludzką naturę,

Jezu, Oczekiwanie i Pociecho wszelkich ludów,

Jezu, w którym wszystkie pokolenia ziemi stały się błogosławione,

Jezu, któryś z Maryi, niepokalanej Dziewicy narodzić się raczył,

Jezu, którego pastuszkowie w żłóbku widzieli i pokłon oddali,

Jezu, do którego Mędrcy ze Wschodu z największym upragnieniem dążyli,

Jezu, któryś w dniu dzisiejszym przez gwiazdę doprowadził Mędrców do oddania Tobie pokłonu,

Jezu, któremu Mędrcy skarby swoich krajów przynieśli w darze,

Jezu, któryś tych Mędrców z pogaństwa do uznania Ciebie powołać raczył,

Jezu, któremu Mędrcy, jako swemu Królowi i Bogu-Człowiekowi, pokłon oddali,

Jezu, któryś tych Mędrców uczynił głosicielami Twego Bóstwa,

Jezu, któryś się wszystkim narodom objawił jako światło dla ich oświecenia,

Jezu, któryś przyszedł straconych odszukać,

Jezu, miłujący nas Zbawco, który będziesz sędzią naszym,

Bądź nam miłościw, przepuść nam, o Jezu.

Bądź nam miłościw, wysłuchaj nas, o Jezu.

Od wszelkiego złego, wybaw nas, Jezu. Od cudzych i własnych grzechów,

Od pożądliwości ciała,

Od pożądliwości oczu,

Od pychy żywota,

Od niedostatku i wszelkiego faryzeizmu,

Od zaślepienia duchowego,

Od zatwardziałości serca,

Od wiecznego potępienia,

My, grzeszni, prosimy Cię, wysłuchaj nas, o Jezu.

Abyś nas zechciał wszystkich na tej ziemi obdarzyć pokojem,

Aby wszystkie dusze będące w czyśćcu mogły być przyjęte do nieba,

Abyśmy za przykładem pasterzy i Mędrców mogli Ciebie szukać i znajdować,

Abyśmy za przykładem Mędrców mogli Ci ofiarować złoto czystej miłości, kadzidło pobożności i mirrę serdecznej skruchy,

Aby wszystkie dzieci starały się naśladować Twoje cnoty i Twoją pobożność,

Aby również wszyscy dorośli coraz bardziej usiłowali stać się do Ciebie podobni,

Abyśmy mogli cierpliwie znosić przykrości tego życia za Twoim świętym przykładem,

Abyśmy zechcieli przygotować nasze serca na godne mieszkanie dla Ciebie,

Abyśmy się wyrzekli naszych grzechów i usiłowali prowadzić cnotliwe życie,

Abyśmy zdołali oswobodzić nasze serca z wyniosłości i pychy,

Abyśmy mogli żyć w pokorze i jedności z naszymi bliźnimi,

Abyśmy się ubiegali nie o bogactwa świata, lecz o nieprzemijające dobra królestwa niebieskiego,

Abyśmy mogli stać się uczestnikami łask Twego Wcielenia i Twojej wiekuistej chwały,

Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, przepuść nam, Panie.

Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, wysłuchaj nas, Panie.

Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, zmiłuj się nad nami.

P:Ujrzeliśmy Jego gwiazdę na Wschodzie.

W: I przybyliśmy złożyć pokłon Panu.

Módlmy się: Boże, Ty w dniu dzisiejszym za przewodem gwiazdy objawiłeś Jednorodzonego Syna swojego poganom, spraw łaskawie, abyśmy poznawszy Cię już przez wiarę zostali doprowadzeni do oglądania twarzą w Twarz blasku Twojego majestatu. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.

[pustyniaserca]

Słowo Boże na dziś - 6.01.2022

Słowo Boże na dziś – 6.01.2022

Mędrców, którzy przybyli ze Wschodu, nazwalibyśmy poganami. To cudzoziemcy, ludzie oddaleni i nieznani. Jednak kierując się mądrością, szukają i odnajdują Boga – bliskiego i dobrego. Słuchając Ewangelii, spróbuj wyobrazić sobie tę scenę niezwykłego spotkania. Mt 2,1-12 Gdy Jezus narodził się w Betlejem w Judei za panowania króla Heroda, oto mędrcy ze Wschodu przybyli do Jerozolimy i pytali:…

[happywizardpainter-blog]

Jasełka

JASEŁKA

Osoby:

Hipcio Pobożniak – narrator

Maria

Józef

Anioł

Posłaniec Cezara Augusta

Herod

Głosy

Chór aniołków

Mieszkaniec Betlejem

Właściciel gospody

Pasterz 1

Pasterz 2

Pasterz 3

Mędrcy ze Wschodu

1

2

3

  Photo by Bich Tran on Pexels.com

Scena 1

Zwiastowanie

Narrator:

Drodzy Kochani witajcie,

Przed wami dzisiaj tu jestem

Z ogromną uwagą słuchajcie

Co opowiem, pokażę swym gestem.

Będę…

[pruszkow]

Niedziela, 6 stycznia była nietypowym dniem dla Pruszkowa – ulice wypełniły się kolorami i śpiewem kolęd. Mieszkańcy wzięli udział w 3. edycji Orszaku Trzech Króli w Pruszkowie, który w tym roku był pod hasłem odwołującym się do słynnych słów Jana Pawła II: „Odnowi Oblicze Ziemi”. Uczestnicy (...) | Informacja ze źródła: Powiat Pruszkowski

[father-daniel-blog]

Prawdziwy pokłon

Gdy Jezus narodził się w Betlejem w Judei za panowania króla Heroda, oto mędrcy ze Wschodu przybyli do Jerozolimy i pytali: «Gdzie jest nowo narodzony Król żydowski? Ujrzeliśmy bowiem Jego gwiazdę na Wschodzie i przybyliśmy oddać Mu pokłon». Skoro to usłyszał król Herod, przeraził się, a z nim cała Jerozolima. Zebrał więc wszystkich arcykapłanów i uczonych ludu i wypytywał ich, gdzie ma się…

[stupendousunknownstrawberry]

Ks. Studenski: trzej królowie – mędrcy ze Wschodu symbolizują uczonych źródło informacji: Gazeta Author: PAP

[wolcichyczas]

05/10/2020

Łukasza 2:25-38 

(25) A był wtedy w Jerozolimie człowiek, imieniem Symeon; człowiek ten był sprawiedliwy i bogobojny i oczekiwał pociechy Izraela, a Duch Święty był nad nim. (26) Temu Duch Święty objawił, iż nie ujrzy śmierci, zanim by nie oglądał Chrystusa Pana. (27) Przyszedł więc z natchnienia Ducha do świątyni, a gdy rodzice wnosili dziecię Jezus, by wypełnić przepisy zakonu co do niego, (28) on wziął je na ręce swoje i wielbił Boga, mówiąc: (29) Teraz puszczasz sługę swego, Panie, według słowa swego w pokoju, (30) gdyż oczy moje widziały zbawienie twoje, (31) które przygotowałeś przed obliczem wszystkich ludów: (32) Światłość, która oświeci pogan, i chwałę ludu twego izraelskiego. (33) A ojciec jego i matka dziwili się temu, co mówiono o nim. (34) I błogosławił im Symeon, i rzekł do Marii, matki jego: Oto ten przeznaczony jest, aby przezeń upadło i powstało wielu w Izraelu, i aby był znakiem, któremu się sprzeciwiać będą, (35) i aby były ujawnione myśli wielu serc; także twoją własną duszę przeniknie miecz. (36) I była Anna, prorokini, córka Fanuela, z plemienia Aser; ta była bardzo podeszła w latach, a żyła siedem lat z mężem od panieństwa swego. (37) I była wdową do osiemdziesiątego czwartego roku życia, i nie opuszczała świątyni, służąc Bogu w postach i w modlitwach dniem i nocą. (38) I nadszedłszy tejże godziny, wielbiła Boga i mówiła o nim wszystkim, którzy oczekiwali odkupienia Jerozolimy.

Tak jak niebiańskie ogłaszanie (przez zastęp aniołów) towarzyszyło narodzinom Chrystusa, tak samo ogłoszono (przez usta Symeona) pewną rzecz przy złożeniu ofiary poświęcenia. Maria słusznie zachowywała te rzeczy w sercu. Ludzie mogliby uznać ją za zbyt gorliwą matkę jeśliby sama opowiadała o tym co się stało. Ale to nie Maria ogłaszała wieść bo Bóg wysyłał swoich posłańców. Zastęp aniołów pojawił się po narodzinach Jezusa, a potem Symeon i Anna byli posłańcami Bożymi. Następnie tę rolę przejął Jan Chrzciciel. Symeon był starszym człowiekiem, którzy czekał na objawienie się Zbawiciela. Miał przywilej zobaczenia tego, czego wyczekiwało każde pokolenie izraelskie. On widział Pana ale nie "siedzącego na tronie wysokim i wyniosłym, którego kraj szaty wypełniał świątynię" tak jak widział Go Izajasz. Symeon widział Boga uniżonego, widział jak nosiła Go młoda dziewczyna i wychodziła ze znacznie innej świątyni. Słowa Symeona były wychwaleniem Boga oraz przestrogą. Radował się z tego co miało się wkrótce dokonać ale ostrzegł o ciężkiej drodze, która była przed nimi. Dokładne słowa Anny nie są zapisane w naszym fragmencie. Wiemy tylko, że zrozumiała kim było to dziecko i dziękowała Bogu za przyjście Jezusa. Rozgłaszała po całej Jerozolimie, że przyszedł Mesjasz. Anna i Symeon byli wyjątkami. Słowa, które rozgłaszali trafiały do jakby martwych uszu. Wkrótce po tym mędrcy (według ewangelii Mateusza) mieli przyjść ze wschodu i pytali o to dziecko, ale wydaje się jakby nikt nie pamiętał tego co mówili Symeon i Anna. Jak mogła się taka rzecz wydarzyć? Bóg przechadzał się pomiędzy swoim ludem, a tylko dwoje staruszków to zauważyło! Jak łatwo jest przegapić Bożą obecność w naszej zapracowanej codzienności.

Krok życiowy

Bóg przechadzał się pomiędzy swoim ludem. Znaczna większość na wieść o tym ziewnęła i powróciła do swoich codziennych zadań. Czy my przypadkiem nie robimy tego samego? Poproś Boga aby uczynił cię wrażliwym na Jego obecność i na sposoby na jakie on działa w życiu ludzi dookoła ciebie.

[stefania116]

Dziś uroczystość Objawienia Pańskiego, jest to z najstarszych świąt w Kościele, obchodzone od III wieku, ustanowione na pamiątkę narodzin Boga w ciele człowieka oraz Jego ukazania się poganom – symbolizowanym przez grupę mędrców ze Wschodu, tzw. Trzech Króli. Tradycyjnie dziś właśnie udziela się sakry biskupiej, na pamiątkę legendarnego zdarzenia, jakim było wyświęcenie na biskupów Trzech Mędrców przez św. Tomasza Apostoła.

Obchodzimy dziś uroczystość Objawienia Pańskiego, to znaczy objawienia się Jezusa pogańskim ludom, reprezentowanym przez tajemnicze postacie Mędrców przybyłych ze Wschodu, o których mówi Ewangelia św. Mateusza (2, 1-12). Tradycyjnie dzisiejsze święto określa się jako Epifanię. Terminem tym Grecy określali uroczysty wjazd władcy. Świętujemy dzisiaj przybycie na ziemię wielkiego Króla, którego panowanie ogarnia nie tylko wszystkie kraje, ale cały wszechświat.

Uroczystość Objawienia Pańskiego to jedno z najstarszych świąt. Na Wschodzie pierwsze jej ślady spotykamy już w III w. Tego właśnie dnia obchodził Kościół grecki święto Bożego Narodzenia, ale w treści znacznie poszerzonej: jako uroczystość Epifanii, czyli zjawienia się Boga na ziemi w tajemnicy wcielenia. Na Zachodzie uroczystość Objawienia Pańskiego datuje się od końca IV w. (oddzielnie od Bożego Narodzenia).

Ewangelista Mateusz pisze, że pewni «Mędrcy» — prawdopodobnie perscy zwierzchnicy religijni bądź astrolodzy, a może jedno i drugie — przybyli do Jerozolimy, prowadzeni przez «gwiazdę», świetliste zjawisko na niebie, które zostało przez nich zinterpretowane jako znak zwiastujący narodziny nowego króla żydowskiego. W mieście nikt o niczym nie wiedział, co więcej, panujący wówczas król Herod przeraził się tą wiadomością i powziął tragiczny zamysł «rzezi niewiniątek», aby pozbyć się nowo narodzonego rywala. Mędrcy natomiast zaufali Świętym Księgom, a w szczególności proroctwu Micheasza, według którego Mesjasz miał się narodzić w Betlejem, mieście Dawidowym, znajdującym się około dziesięciu kilometrów na południe od Jerozolimy (por. Mi 5, 1). Wyruszyli w tym kierunku i znów widząc gwiazdę, z radością podążali za nią, dopóki nie zatrzymała się nad grotą bądź stajenką – źródła nie są zgodne co do tego, czy wizyta Mędrców miała miejsce jeszcze przed, czy już po ofiarowaniu Jezusa w świątyni.

Chromacjusz z Akwilei w „Komentarzu do Ewangelii Mateusza”, zestawił pogańskiego proroka Balaama, który miał przekląć Izraela, a zamiast tego mu błogosławił ze wspominanymi dziś Mędrcami, pisząc: «Tamten przepowiadał przyjście Chrystusa, ci zobaczyli Go oczami wiary». I dodaje ważne spostrzeżenie: «Wszyscy ujrzeli gwiazdę, lecz nie wszyscy zrozumieli jej znaczenie. Tak samo nasz Pan i Zbawiciel narodził się dla wszystkich, ale nie wszyscy Go przyjęli» (tamże, 4, 1-2). Poznajemy tutaj, w perspektywie historycznej, znaczenie symbolu światła, zastosowanego do narodzin Chrystusa: wyraża ono szczególne błogosławieństwo Boga dla pokolenia Abrahama, które miało objąć wszystkie narody na ziemi.

Johannes Kepler, słynny XVII-wieczny niemiecki matematyk i astronom, usiłował wytłumaczyć zjawisko Gwiazdy betlejemskiej przez zbliżenie Jowisza i Saturna, jakie zdarzyło się w 7 roku przed narodzeniem Chrystusa (trzeba w tym miejscu przypomnieć, że liczenie lat od urodzenia Jezusa wprowadził dopiero w VI w. Dionizy Exiguus; przy obliczeniach pomylił się jednak o 7 lat - Jezus faktycznie urodził się w 7 roku przed naszą erą). Inni przypuszczają, że była to kometa Halleya, która także w owym czasie się ukazała. Jednak z całego opisu Ewangelii wynika, że była to gwiazda cudowna. Ona bowiem zawiodła Magów aż do Jerozolimy, potem do Betlejem. Stanęła też nad miejscem, w którym mieszkała Święta Rodzina.

Mędrcy weszli do groty bądź stajenki zobaczyli Dzieciątko z Maryją, pokłonili się przed Nim i oddając hołd Jego królewskiej godności, złożyli Mu w darze złoto, kadzidło i mirrę. Jak tłumaczył św. Grzegorz Wielki w homilii na Epifanię wygłoszoną na przełomie VII/VIII wieku: „Złoto jest bowiem odpowiednie dla króla, kadzidło składano na ofiarę Bogu, mirrą zaś konserwuje się ciała zmarłych. Magowie więc zapowiadają tego, którego adorują, także poprzez mistyczne dary: przez złoto króla, przez kadzidło Boga, przez mirrę śmiertelnika.” Dary Mędrców są więc aktem poddania, uznania Dzieciątka Jezus za Króla. Oznaczają, że od tej chwili ofiarodawcy należą do władcy i uznają jego zwierzchność. Ma to natychmiastowy skutek: Mędrcy nie mogą iść dalej swoją drogą, nie mogą już wrócić do Heroda, nie mogą już być sprzymierzeńcami tego potężnego i okrutnego monarchy. Zostali na zawsze wprowadzeni na drogę Dzieciątka, tę, która każe im pomijać wielkich i możnych tego świata, i zaprowadzi ich do Tego, który czeka na nas pośród ubogich — drogę miłości, jedynej rzeczy, która może przemienić świat.

Oddanie hołdu Jezusowi przez Mędrców zostało w tradycji uznane za wypełnienie się Pism prorockich. «Pójdą narody do twojego światła — czytamy w Księdze proroka Izajasza — królowie do blasku twojego wschodu (...) zaofiarują złoto i kadzidło, nucąc radośnie hymny na cześć Pana» (Iz 60, 3, 6). Światło Chrystusa, które w betlejemskiej grocie jest jakby zamknięte, dziś rozprzestrzenia się na cały świat. Wspominane zdarzenie symbolizuje pokłon świata pogan, wszystkich ludzi, którzy klękają przed Bogiem Wcielonym. To jedno z najstarszych świąt w Kościele.

Dlaczego to wydarzenie jest tak ważne? Ponieważ – jak to tłumaczył Ojciec Święty Benedykt XVI w rozważaniu na Anioł Pański w 2007 roku - zapoczątkowało ono przyjmowanie wiary w Chrystusa przez ludy pogańskie, zgodnie z obietnicą, którą Bóg dał Abrahamowi, a o której mówi Księga Rodzaju: «Przez ciebie będą otrzymywały błogosławieństwo ludy całej ziemi» (Rdz 12, 3). Podczas gdy Maryja, Józef i betlejemscy pasterze są przedstawicielami ludu Izraela, który przyjął Pana, Mędrcy są pierwocinami narodów, które również mają należeć do Kościoła, nowego Ludu Bożego, który łączy już nie jednorodność etniczna, językowa czy kulturowa, ale jedynie wspólna wiara w Jezusa, Syna Bożego. Objawienie Chrystusa jest zatem również objawieniem Kościoła, czyli ukazaniem jego powołania i powszechnej misji.

Św. Mateusz krainę Magów nazywa ogólnym mianem Wschód. Za czasów Chrystusa Pana przez Wschód rozumiano cały obszar na wschód od rzeki Jordanu - a więc Arabię, Babilonię, Persję. Legenda, że jeden z Magów pochodził z murzyńskiej Afryki, wywodzi się zapewne z proroctwa Psalmu 71: "Królowie Tarszisz i wysp przyniosą dary. Królowie Szeby i Saby złożą daninę. I oddadzą Mu pokłon wszyscy królowie... Przeto będzie żył i dadzą Mu złoto z Saby". Przez królestwo Szeby rozumiano Abisynię (dawna nazwa Etiopii). Na podstawie tego tekstu powstała także tradycja, że Magowie byli królami. Tak ich też powszechnie przedstawia ikonografia.

Tradycja mówiąca o trzech królach/mędrcach o imionach Kacper, Melchior i Baltazar raczej nie ma podstaw historycznych. Sam Ewangelista Mateusz nie mówi ilu ich było, ani jak się nazywali. Starożytni chrześcijanie mieli w tej kwestii różne wyobrażenia - malowidła w katakumbach rzymskich z wieku II i III pokazują dwóch, czterech lub sześciu mędrców, a u Syryjczyków i Ormian występuje ich nawet dwunastu. W praktyce przyjęło się mówić o trzech, ze względu na to, że Dzieciątku złożono trzy dary. W tej liczbie mędrcy zostali przedstawieni we wspaniałej mozaice w bazylice św. Apolinarego w Rawennie z wieku VI. Także Orygenes podaje tę liczbę jako pierwszy wśród pisarzy chrześcijańskich. W VIII wieku mędrców nazwano imionami Kacper, Melchior i Baltazar, ale najprawdopodobniej zostały zmyślone.

Według podania, które jednak trudno potwierdzić historycznie, Magowie mieli powrócić do swojej krainy, a kiedy jeden z Apostołów głosił tam Ewangelię, mieli przyjąć chrzest. Legenda głosi, że nawet zostali wyświęceni na biskupów przez św. Tomasza Apostoła, a następnie mieli nawet ponieść śmierć męczeńską. Pobożność średniowieczna, która chciała posiadać relikwie po świętych i pilnie je zbierała, głosi, że ciała Trzech Magów miały znajdować się w mieście Savah (Seuva). Marco Polo w podróży na Daleki Wschód (wiek XIII) pisze w swym pamiętniku: "Jest w Persji miasto Savah, z którego wyszli trzej Magowie, kiedy udali się, aby pokłon złożyć Jezusowi Chrystusowi. W mieście tym znajdują się trzy wspaniałe i potężne grobowce, w których zostali złożeni Trzej Magowie. Ciała ich są aż dotąd pięknie zachowane cało tak, że nawet można oglądać ich włosy i brody".

Identyczny opis zostawił także bł. Oderyk z Pordenone w roku 1320. Jednak legenda z wieku XII głosi, że w wieku VI relikwie Trzech Magów miał otrzymać od cesarza z Konstantynopola biskup Mediolanu, św. Eustorgiusz. Do Konstantynopola zaś miała je przewieźć św. Helena cesarzowa. W roku 1164 Fryderyk I Barbarossa po zajęciu Mediolanu za poradą biskupa Rajnolda z Daszel zabrał je z Mediolanu do Kolonii, gdzie umieścił je w kościele św. Piotra. Do dziś w katedrze kolońskiej za głównym ołtarzem znajduje się relikwiarz Trzech Króli, arcydzieło sztuki złotniczej.

Od XV/XVI w. w kościołach poświęca się dziś kadzidło i kredę. Kredą oznaczamy drzwi na znak, że w naszym mieszkaniu przyjęliśmy Wcielonego Syna Bożego. Między katolikami corocznie toczą się spory co do tej kwestii, mimo że Kościół jednoznacznie je rozstrzygnął już dawno temu. Za prawidłowe uznawane są obie formuły, zgodnie z Dyrektorium Kongregacji Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów o pobożności ludowej i liturgii z 2001 r. Skrót K+M+B, nawiązuje do tradycyjnych imion Mędrców, a C+M+B odnoszą się do modlitwy „Christus mansionem benedicat”, czyli „(Niech) Chrystus błogosławi temu domowi”.

Król Jan Kazimierz miał zwyczaj, że w uroczystość Objawienia Pańskiego składał na ołtarzu jako ofiarę wszystkie monety bite w roku ubiegłym. Święconym złotem dotykano całej szyi, by uchronić ją od choroby. Kadzidłem okadzano domy i nawet obory, a w nich chore zwierzęta. Przy każdym kościele stały od świtu stragany, na których sprzedawano kadzidło i kredę. Kadzidłem wierni okadzali swoje mieszkania. Zwyczaj okadzania ołtarzy spotykamy u wielu narodów starożytnych, także wśród Żydów (Wj 30, 1. 7-9; Łk 1). W Biblii jest mowa o kadzidle i mirze 22 razy. Mirra to żywica drzewa Commiphore, a kadzidło - to żywica z różnych drzew, z domieszką aromatów wszystkich ziół. Drzew wonnych, balsamów jest ponad 10 gatunków. Rosną głównie w Afryce (Somalia i Etiopia) i w Arabii Saudyjskiej.

W dawnej Polsce w domach pod koniec obiadu świątecznego roznoszono ciasto. Kto otrzymał ciasto z migdałem, był królem migdałowym. Dzieci chodziły po domach z gwiazdą i śpiewem kolęd, otrzymując od gospodyni „szczod-raki", czyli rogale.

Ks. Jędrzej Kitowicz opisuje: „Gdy nastąpiło święto Trzech Króli, przystawiano do jasełek (szopek) osóbki wymienionych świętych... a za nimi orszaki ich dworu i asystencji rozmaitego gatunku:

Persów, Arabów, Murzynów, laufrów, mastelanów (stajennych), prowadzących konie, słonie i wielbłądy. Toż dopiero wojska rozmaitego gatunku... polskie, moskiewskie, węgierskie... Chorągwie jezdne, husarskie, pancerne, ułańskie... Na takie jasełka sadzili się jedni nad drugich, najbardziej zakonnicy. Celowali zaś innych wielkością i kształtnością kapucyni".

Z dniem Trzech Króli jest związane ludowe przysłowie: „W święto Trzech Króli każdy się pod kożuch tuli".

W wielu okolicznościach czas od Bożego Narodzenia do Trzech Króli uważano tak dalece za święty, że nie wykonywano w nim żadnych ciężkich prac, jak np.: młocki, mielenia ziarna na żarnach, a nawet kobiety przerywały przędzenie.

W dniu Trzech Króli były również „Dialogi”, czyli przedstawienia urządzane przez paurów, czyli ubogich studentów. Oto jeden z olpisów takich „Dialogów”:

„Zabrzmiały trąby i bębny wraz z dzwonkami i ukazali się trzej królowie, dwóch białych a jeden czarny, niosąc dary bogate do ubogiej stajenki. Śpiewali chórem dawną pieśń o przybyciu trzech Króli do Betlejem, a gdy przy końcu uklękli, z drugiej strony ukazała się gromada żołnierzy, a na jej czele król Sobieski. „Po cóżeście tu przybyli?" — zapytał. Murzyn odpowiada, że przyszli do Dzieciątka złożyć dary. Na to Sobieski zawołał w gniewie: „Idźcie precz! Dzieciątko Boże nie potrzebuje waszych darów. Urodził się na sianku, więc należy do nas rolnik��w — rycerzy. Niech was o nie głowa nie boli. My tu lepiej będziemy się starać o Jego wygody. My lepsze kolędy umiemy. Dalej! Zaśpiewamy polską kolędę. I chórem śpiewali o zwycięstwie nad Turkami pod buławą króla Jana III itd".

Na obrazku „Pokłon Magów” z około 1633-1639 r. pędzla flamandzkiego malarza Matthiasa Stoma, notabene autora czterech różnych dzieł przedstawiających to wydarzenie.

[wolcichyczas]

2019/09/23

Ew. Mateusza 2:1-12

(1) Gdy zaś Jezus narodził się w Betlejemie Judzkim za króla Heroda, oto mędrcy ze Wschodu przybyli do Jerozolimy i pytali: (2) Gdzie jest ten nowo narodzony król żydowski? Widzieliśmy bowiem gwiazdę jego na Wschodzie i przyszliśmy oddać mu pokłon. (3) Gdy to usłyszał król Herod, zatrwożył się, a z nim cała Jerozolima. (4) I zgromadziwszy wszystkich arcykapłanów i nauczycieli ludu, wypytywał ich, gdzie się ma Chrystus narodzić? (5) A oni mu rzekli: W Betlejemie Judzkim; bo tak napisał prorok: (6) I ty, Betlejemie, ziemio judzka, wcale nie jesteś najmniejsze między książęcymi miastami judzkimi, z ciebie bowiem wyjdzie wódz, który paść będzie lud mój izraelski. (7) Wówczas Herod przywołał potajemnie mędrców, dokładnie dowiedział się od nich o czasie pojawienia się gwiazdy. (8) I posłał ich do Betlejem i rzekł: Idźcie, dokładnie się dowiedzcie o dziecięciu, a gdy je znajdziecie, donieście mi, abym i ja poszedł oddać mu pokłon. (9) Oni zaś, wysłuchawszy króla, odeszli. A oto gwiazda, którą ujrzeli na Wschodzie, wskazywała im drogę, a doszedłszy do miejsca, gdzie było dziecię, zatrzymała się. (10) A ujrzawszy gwiazdę, niezmiernie się uradowali. (11) I wszedłszy do domu, ujrzeli dziecię z Marią, matką jego, i upadłszy, oddali mu pokłon, potem otworzywszy swoje skarby, złożyli mu w darze złoto, kadzidło i mirrę. (12) A ostrzeżeni we śnie, by nie wracali do Heroda, inną drogą powrócili do ziemi swojej.

Zapis dotyczący “mędrców” lub magów jest unikalny dla Mateusza. Ma to dla niego znaczenie ponieważ pomaga powiększyć i poszerzyć jego główny temat. Mateusz chce, aby czytelnik zrozumiał, że on nie stara się promować jakiegoś niepopularnego rozumienia Starego Testamentu i mesjanistycznych proroctw. Nawet obcy urzędnicy przyjęli ten fakt, a prawni doradcy Heroda byli przekonani, że dziecię narodzone w Betlejem ma co najmniej potencjał bycia Mesjaszem. Te wydarzenia nie dzieją się natychmiast po narodzeniu się Dziecka. Słowo użyte w tych wersetach oznaczające dziecię nie jest używane by odnosić się do niemowlęcia, ale do małego dziecka.  Wydany przez Heroda rozkaz, żeby stracić wszystkich chłopców poniżej dwóch lat ( jak to jest zapisane we fragmencie na jutro) potwierdza takie rozumienie czasu. Kogoś może kusić pytanie, dlaczego mędrcy nie zakończyli swojej podróży w Jerozolimie. Biorąc pod uwagę jak mało wiemy, rozsądna wydaje się być sugestia, że Ci podróżnicy mogli przyjąć, że dziecko królewskie narodzi się w pałacu, co nie dawałoby już żadnych powodów, aby szukać gwiazdy dalej. To również wpasowuje się ładnie w cel ukazany przez Mateusza, demonstrujący, że to Dziecko jest prawowitym dziedzicem tronu. Nikt nie poddawał w wątpliwość Jego prawnego statusu: żadne obce władze, żadni znawcy prawa, nawet sam Herod. Każda grupa rozumiała, że naukowcy tamtego dnia nie mają problemu z tym co się spełnia. To również podkreśla wagę proroctw Starego Testamentu w oczywisty sposób. Należy również zauważyć, że Bóg zainterweniował kiedy mędrcy próbowali zdać Herodowi raport w drodze powrotnej. Opóźnienie dało Józefowi i Jego rodzinie wystarczającą ilość czasu żeby udać się do Egiptu. Krok Życiowy Życie rzuca nam czasem mocną piłkę, kiedy spodziewaliśmy się lekkiej. Nie narzekaj zbyt szybko. Nigdy nie jesteśmy proszeni, żeby zrozumieć jak działa każdy element Bożego planu; my jesteśmy jedynie proszeni o to, żeby Mu ufać.

[wolcichyczas]

2019/06/29

Objawienie Jana 7:1-17 

1 Potem widziałem czterech aniołów stojących na czterech krańcach ziemi, powstrzymujących cztery wiatry ziemi, aby nie wiał wiatr na ziemię ani na morze, ani na żadne drzewo.  2 Widziałem też innego anioła wstępującego od wschodu słońca, który miał pieczęć Boga żywego i który zawołał głosem donośnym na czterech aniołów, którym zezwolono wyrządzić szkodę ziemi i morzu, mówiąc:  3 Nie wyrządźcie szkody ani ziemi, ani morzu, ani drzewom, dopóki nie opatrzymy pieczęcią sług Boga naszego na czołach ich.  4 I usłyszałem liczbę tych, których opatrzono pieczęcią: sto czterdzieści cztery tysiące opieczętowanych ze wszystkich plemion izraelskich:  5 z plemienia Judy dwanaście tysięcy opieczętowanych, z plemienia Rubena dwanaście tysięcy, z plemienia Gada dwanaście tysięcy,  6 z plemienia Asera dwanaście tysięcy, z plemienia Naftalego dwanaście tysięcy, z plemienia Manassesa dwanaście tysięcy,  7 z plemienia Symeona dwanaście tysięcy, z plemienia Lewiego dwanaście tysięcy, z plemienia Issachara dwanaście tysięcy,  8 z plemienia Zebulona dwanaście tysięcy, z plemienia Józefa dwanaście tysięcy, z plemienia Beniamina dwanaście tysięcy opieczętowanych.  9 Potem widziałem, a oto tłum wielki, którego nikt nie mógł zliczyć, z każdego narodu i ze wszystkich plemion, i ludów, i języków, którzy stali przed tronem i przed Barankiem, odzianych w szaty białe, z palmami w swych rękach.  10 I wołali głosem donośnym, mówiąc: Zbawienie jest u Boga naszego, który siedzi na tronie, i u Baranka.  11 A wszyscy aniołowie stali wokoło tronu i starców, i czterech postaci, i upadli przed tronem na twarze swoje, i oddali pokłon Bogu,  12 mówiąc: Amen! Błogosławieństwo i chwała, i mądrość, i dziękczynienie, i cześć, i moc, i siła Bogu naszemu na wieki wieków. Amen.  13 I odezwał się jeden ze starców, i rzekł do mnie: Któż to są ci przyodziani w szaty białe i skąd przyszli?  14 I rzekłem mu: Panie mój, ty wiesz. A on rzekł do mnie: To są ci, którzy przychodzą z wielkiego ucisku i wyprali szaty swoje, i wybielili je we krwi Baranka.  15 Dlatego są przed tronem Bożym i służą mu we dnie i w nocy w świątyni jego, a Ten, który siedzi na tronie, osłoni ich obecnością swoją.  16 Nie będą już łaknąć ani pragnąć, i nie padnie na nich słońce ani żaden upał,  17 ponieważ Baranek, który jest pośród tronu, będzie ich pasł i prowadził do źródeł żywych wód; i otrze Bóg wszelką łzę z ich oczu.

Siódma i ostatnia pieczęć nie jest otwierana aż do pierwszego wersetu ósmego rozdziału. W rozdziale 7 odchodzimy na chwilę od kolejności chronologicznej aby uzupełnić szczegóły na temat tego, co Bóg dokonuje w pierwszej połowie wielkiego ucisku. Wersety 7:1-8 przedstawiają nam 144, 000 zapieczętowanych Żydów, którzy są Bożymi ewangelistami na Ziemi po pochwyceniu kościoła i są chronieni przed Bożymi sądami. Antyczne wierzenia żydowskie twierdziły, że wiatr wiejący z ""kątów"" (północny-wschód itd.) kompasu był niszczący. Kierunek wschodzącego słońca (wschodni, w. 2) jest kojarzony z następującymi pozytywnymi rzeczami: raj, kierunek w którym chwała Boża szła kiedy weszła do świątyni, mędrcy i tytuł mesjasza. Bóg jest nazwany żyjącym Bogiem aby wskazać na różnicę między martwymi bogami pogaństwa a Bogiem Jahwe. Antyczny świat miał do czynienia z tatuażami i wyróżniającymi się nacięciami na ciele, które stosowano jako znak przynależności do plemienia, wojska, ugrupowania zawodowego lub religii. W Objawieniu 13 zapoznamy się ze znanym ""znakiem Bestii"", którą jest liczba 666. W naszym fragmencie ludzie są oznaczeni na czołach (podobna sytuacja ma miejsce w Ezechiela 9). W Ezechiela 9:4 mała litera tan lub t (która w tamtym czasie wyglądała jak krzyż) była tym znakiem.W Biblii jest wiele list wymieniających 12 plemion Izraela, które się od siebie różnią. Poza prawdziwymi dwunastoma synami Jakuba wymienia się też dwóch synów Józefa: Efraim i Manasses. W liście z siódmego rozdziału brakuje plemienia Dana i Efraima. Dan może nie być dołączony do listy ponieważ opuścił ziemię przeznaczoną dla Izraela i przeniósł się daleko na północ, a tam został całkowicie pochłonięty syryjskim pogaństwem. Efraim może nie być zawarty w liście ponieważ to plemię sprzeciwiło się Judzie i Dawidowi.Wersety 9-17 wskazują na to, że wielu ludzi zostanie cudownie zbawionych w tym czasie.

Krok Życiowy

Bóg robi wielkie rzeczy ale zawsze dba o tych, którzy są częścią Jego planu."

[pustyniaserca]

Słowo Boże na dziś - 6.01.2019

Słowo Boże na dziś – 6.01.2019

Wyobraź sobie trzech mędrców, którzy wyruszyli w drogę, aby oddać hołd nowonarodzonemu Królowi. Zobacz, jak przebiega ich podróż, co zabrali ze sobą, w jakim towarzystwie podróżują.

Dzisiejsze Słowo pochodzi z Ewangelii wg świętego Mateusza. Mt 2, 1-12 Gdy Jezus narodził się w Betlejem w Judei za panowania króla Heroda, oto mędrcy ze Wschodu przybyli do Jerozolimy i pytali: «Gdzie jest nowo…

[happywizardpainter-blog]

Jasełka - Scena 1

Jasełka – Scena 1

JASEŁKA

Osoby:

Hipcio Pobożniak – narrator

Maria

Józef

Anioł

Posłaniec Cezara Augusta

Herod

Głosy

Chór aniołków

Mieszkaniec Betlejem

Właściciel gospody

Pasterz 1

Pasterz 2

Pasterz 3

Mędrcy ze Wschodu

1

2

3

    Scena 1 Zwiastowanie

Hipcio Pobożniak:

Drodzy Kochani witajcie,

Hipcio Pobożniak jestem

Z ogromną uwagą oglądajcie

Co aktorzy pokażą swym gestem.

Będą opowiadać o Jezusie – Nazarejczyku,

Co…