#lukraak

[onnodig-genederlands]

tumblr.com/kleefkruid/746666034566774784/im-sick-so-i-bought-a-bag-of-mandarines-to

"Ik ben ziek dus ik heb een zak mandarijnen gekocht om mijn gezondheid lukraak terug in elkaar te plakken, zoals dat gaat, en ik ga altijd voor de "lelijke" batch omdat ze goedkoper zijn dan de mooie exemplaren. Ik probeer er dan een te pellen, wat niet werkt, en ik realiseer me dat in plaats van mandarijnen het heel kleine sinaasappels zijn.

nu, mijn brein is ingesteld op pellen dus pel ik het toch, en het is enorm dik, maar ik breek eindelijk door en splijt het in tweeën en... het is rood. het zijn geen sinaasappels, het zijn bloed sinaasappels. Ik ben niet in staat om te gaan met deze psychologische citrus spelletjes, haal deze sletterige inteelt vruchten bij me weg."

[jurjenkvanderhoek]

DANSEN VAN HERBERT NOUWENS IN DE BELVÉDÈRE SUITE

Het is een hot item in de circulaire economie. Om gebruikte en voor het oorspronkelijke doel afgeschreven producten te recyclen. In de kringloop van het zijn gaat niets verloren. Want dat is immers de letterlijke betekenis van circulair: cirkelsgewijs. Maaksels verliezen hun waarde en worden in het geheel hergebruikt. Of in delen gesplitst en verwerkt tot grondstof voor een nieuwe creatie. De cirkel is rond. Bedrijven houden zich ermee bezig, de maatschappij is er vol van, van hergebruik en recyclen. Het scheiden van afval om waardevol materiaal niet af te stoten en geenszins te vernietigen.

Kunstenaars lopen voor op de massa. Zij zijn de kopgroep, de massa is het peloton. Ze zetten een tandje bij om het tempo te versnellen of knijpen de handrem aan om de beweging even stil te laten vallen. Want de massa moet weleens wennen aan de vooruitgang, aan de snelheid in de tijd. Zich het nieuwe stilaan en geleidelijk eigen laten worden.

Kunstenaars zijn meesters in het hergebruik. Zij recyclen de zichtbare werkelijkheid tot een platte realiteit die uit de verf komt. Dat is een hergebruik van emotie, terugwinnen van sfeer en stemming. Letterlijk hergebruiken zij de verf als materiaal, de modder aan een kwastje wordt uitgesmeerd over een doek. De dode materie gaat leven, krijgt de adem van de kunstenaar ingeblazen. Door de manier waarop de kunstenaar dat doet, welke techniek daarvoor wordt aangewend, ontstaat er in het platte vlak een ruimte. De tastbare waarheid wordt tot zichtbare realiteit gerecycled. Dat deed de kunstenaar al lang voordat circulair en recycle in zwang raakten.

Er zijn kunstenaars die in het klein recyclen door aan het strand of langs de weg te jutten, in de bouw of op het land te speuren. Op zoek naar producten die zijn afgedaan en weggegooid en in collage achtige kunstwerken kunnen worden verwerkt. Herbert Nouwens is er zo een die  dit in het groot doet. Hij hergebruikt scheepsrompen bijvoorbeeld om deze een nieuw leven aan te meten. Hoewel je van dood materiaal maar amper kunt zeggen dat deze in een andere vorm tot leven komt. Het is bij wijze van spreken en taalkundig gezien op de keper beschouwd een hergebruik van woorden. Niet de vorm wordt teruggewonnen, deze heeft afgedaan. Het is de grondstof die tot een andere gestalte wordt gesmeed.

De beelden van Herbert Nouwens staan imposant in het buitengebied van Landgoed Oranjewoud. Uitgestrooid in het veld, maar niet lukraak geplaatst. De kunstenaar hecht aan de plek waar een beeld is neergezet waarde en betekenis. Het is dat punt waar dit beeld tot recht komt. Bijvoorbeeld de “Vier constructies voor een plek” staan niet zomaar langs de oostgrens van het park. Deze bijzondere objecten doen denken aan anti-tank obstakels en staan in slagorde als een verdedigingslinie. Je zou er zo een rol prikkeldraad langs uittrekken. Een concertina als militair begrip. Past overigens stemmig in de sfeer van de titel van deze presentatie: Belvédère Suite.

Muziek is voor Herbert Nouwens een inspiratiebron om in en naar te werken. De suite als metafoor voor de plaatsing van negen sculpturen. De suite is een meerdelige danscompositie, waarbij verschillende dansen worden geordend naar hun contrastwerking. Dit samenspel, deze ordening en dat contrast, is terug te vinden in het museumpark op dit moment. Het park is de suite, de beelden zijn de diverse dansen. De beelden verhouden zich met het strakke symmetrische ontwerp van het parklandschap, zoals de dansen zich scharen in het gestileerde schema van de muziek. De logge beelden dansen als het ware lichtvoetig door de natuur. De massieve elementen zijn door Nouwens zo geplaatst dat de sculpturen een open karakter hebben. Het zijn transparante scheppingen, open constructies, als tekeningen in de ruimte. Een choreografie waarin het cortenstaal opveert van de sokkel, een compositie die de zwaartekracht uitdaagt.

Volgens Albert Oost, curator buitenpresentaties van Museum Belvédère, maakt Herbert Nouwens zijn werk vanuit een rauwe behoefte aan activiteit. Oost schrijft een voorwoord in de kleine catalogus bij de tentoonstelling. “Elk beeld is Herberts beeld, aan elkaar gelaste en gestapelde stukken ijzer, een opeenvolging van ogenblikken en overpeinzingen.” In de uitgave worden de diverse dansen in de Belvédère Suite door Juliska Kok van commentaar voorzien. Zij beschrijft de bewegingen en figuren, de passen en posities. “Ruimtelijke gedichten, een vertaling van de spanning tussen het rationele en irrationele” zegt de kunstenaar er zelf van. Hij werkt associatief en vertaalt indrukken in vormen die hij laat groeien door staal te snijden, vervormen, smeden en assembleren. In onderzoek naar de relatie tussen mens, materie, ruimte en tijd. Geïnspireerd door het menselijk bestaan en eeuwen van cultuurgeschiedenis.

In de binnenruimte van een kamer in de westvleugel presenteert Herbert Nouwens kleine figuren. Tussen de verhalende kunstenaars van “Verhaald – Verbeeld” heeft hij ook iets te zeggen. De kleine beelden in een boekenkast opgetast zijn modellen voor het grote werk. Deze worden echter niet alle uitgewerkt op groot formaat, omdat Nouwens ze benadert als vingeroefeningen. Om een bepaalde vorm in de vingers te krijgen. Het zijn dus kleine werken met een eigen karakter. “Niet letterlijk een model”, zegt hij, “maar meer een globale richtlijn voor het grote beeld.” In deze vormen op handzaam formaat zie je de kunstenaar stoeien met het materiaal. De twee grotere formaten in de kamer zijn een eenvoudig voorspel op wat buiten te zien is, of andersom in tijd een stemmige nabeschouwing. Lectori salutem of post scriptum. Proloog of epiloog. Prelude of naspel. Heb je het buiten gezien, kom je binnen nog eens terug, of andersom.

Lopend over de verharde paden en door het gras tussen de beelden in de open lucht, met de catalogus als aangename wegwijzer op zak, kan ik de gegeven betekenis tegen mijn persoonlijke waarde leggen. Wat ik zou kunnen zien volgens het boekje en wat ik beschouw in eigen ervaring. Beelden als collages van eens gebruikte materialen, samengevoegde onderdelen van ooit werkende installaties. Eerder dichte constructies die door Nouwens geometrisch tot een levende representatie van de werkelijkheid zijn opgebouwd. Abstracte vormen die natuurlijk in de ruimte staan. Alsof deze daar altijd geweest zijn en er nooit meer vandaan zullen gaan.

Een toren van Babel geplaatst net na de laatste huizen aan de Woudsterweg waar het open veld zich uitvouwt en het museumgebouw opdoemt. “Der Strom”, reikend tot de hemel, geeft de richting aan, een uithangbord voor de presentatie. Daarna doemt de “Poort van Belvédère” op, een object voor deze plek en omgeving gemaakt. Zal later elders een even goede standplaats kunnen krijgen. Want de beelden van Nouwens reizen en zijn in beweging, voordat deze neerstrijken en hun rustplaats vinden.

Het zijn op zichzelf stille bouwwerken waarin de wind een muzikale compositie kan spelen. De huid van het levende staal is bont kleurig in bruinen, of spiegelt de omgeving in het gepolijste metaal. Materiaal met een leven dat blijft voortleven door de constante corrosie van het staal. De natuur probeert het ijdel, maar weer en wind krijgen er geen vat op. Het materiaal verzet zich hevig en houdt stand. Dolend door deze voor nu tot 22 september gecreëerde beeldentuin stuit ik op een creatie dat bijgeluid maakt. Boven de zucht van de wind klinken melodieuze klanken. Het is “Lamento” waar in een opengewerkte geroeste cilinder gefrommeld plaatstaal hangt. Deze elementen maken op de maat van de natuur een compositie.

Titus, zoon van, is getuige van vaders werkwijze. “IJzersterke constructies die zich staande houden onder alle omstandigheden en fungeren als statische markering in de ruimte”, prijst hij de werken van de kunstenaar aan. “Zijn artistieke praktijk is een continu proces van opbouwen en afbreken, om vervolgens weer opnieuw, of beter gezegd verder, te bouwen.” En dan gaat de kunstenaar zelf los in het boekje. Beschrijft zijn doen en geeft verantwoording aan zijn laten. Een achtergrond die niet strikt noodzakelijk is om te kennen, maar door te weten wel de bouwwerken meer reden van bestaan geven.

“Kunst is een vorm van denken”, zegt hij en spreekt mij daar meteen mee aan, “denken in vorm, kleur, ruimte of klank. Het is verwant aan denken in taal. Taal bestaat uit allerlei ingevingen waar je begrippen aan hecht en gevoelens die je omzet in woorden. Door die woorden uit te spreken of op te schrijven, probeer je grip te krijgen op de achterliggende complexiteit.” Ik hang aan zijn lippen en voel me verbonden met zijn werken wanneer hij verder gaat: “Op een gegeven moment denk je, wat ik opgeschreven heb dekt wel ongeveer de lading. De output, of het nu dus een stuk tekst, muziek of een beeldend kunstwerk is, is bijna nooit 100% van wat je als schepper in je hoofd hebt.” Ik lees mijn voorgaande tekst nog eens over en ik ben het met Nouwens eens. Op mijn weg door de tuin en in het museum had ik een ander verhaal in gedachten dan hier uiteindelijk op het blog is terecht gekomen. “Omdat het mij dus ook nooit helemaal lukt, ga ik er mee door.”

Belvédère Suite. Uitgave bij de tentoonstelling in Museum Belvédère, 22 juni tot 22 september 2024. Herbert Nouwens. Museum Belvédère, 2024.

[hafffff]

Het is een idyllisch en naïef beeld dat ik heb dat als ik er ook zou wonen, in deze overzichtelijke eenrichtingsstraat, het dan in één keer opgelost zou zijn: alle onrust die ik voel in mijn leven en in mijn werk en die ik samen met mijn loopbaancoach probeer te duiden door vraag en antwoord, associatiekaarten en grote vellen papier. Misschien verwacht ik te veel van een straat. Ik weet ook wel dat er achter deze voordeuren meer speelt dan ik in die korte inkijkjes van enkele seconden kan zien. Dat verklapt ook de rommelige stoep, met half-vergane planten, fietsen met een lekke band en lukraak neergezet, bankjes van gebroken hout en losse planken, vergeelde posters naast kapotte deurbellen, spullen waar ooit nog iets mee moet maar nog niets mee is gedaan. Het is samengeraapte gezelligheid, zoals uit de Scandinavische kinderboeken die ik vroeger las. Ik zag mijn toekomst altijd als een situatie waarin ik een stabiele status quo heb bereikt, een zekere vorm van rust, kaders en behaalde successen. Waarin het niet continu voelt alsof alle onderdelen van mijn leven in de lucht hangen en we nog maar moeten zien in welke samenstelling het zal landen. Misschien tevergeefs. In de Groeneweg lukt het me om ondanks de gebreken de mooie dingen te zien, is het een straat waar ik desondanks graag zou willen wonen. In eerste instantie omdat ik dan verwacht dat dat op magische wijze ‘alles’ oplost, maar ook omdat mijn werk elke dag draait om orde in de chaos aanbrengen, en dat ik hier zie dat er ook chaos in de orde is. Dat het samen kan gaan, dat ik genoeg tijd heb, dat alles goed komt, ik zie het elke keer als ik terugloop en de kluwen in mijn hoofd net wat rechter zijn gaan liggen simpelweg door te praten en op te schrijven.

[reneleijen]

TikTok populair bij jongeren als zoekmachine

TikTok is bij jongeren de populairste zoekmachine, stukken populairder dan Google. Inmiddels kiest 40% van Gen Z voor TikTok – en Instagram – en niet (meer) voor Google. En dat valt niet bij iedereen even goed. TikTok staat er om bekend dat het bijvoorbeeld lukraak trefwoorden toevoegt aan filmpjes. Aan filmpjes van lhbtqi-influencers werden als hashtags als hiv en herpes toegevoegd, ook al…

[franciscovanjole]

Zinloze moord

Amper vijf jaar oud en nu al ouderwets

“Ik ben in Jij Bent van Mij van Peter Middendorp begonnen”, zei ik opgewekt tegen een vriend toen we over boeken te spreken kwamen. “Bas Heijne zei op Threads dat het de beste roman van de afgelopen jaren is,” verduidelijkte ik, om te voorkomen dat hij zou denken dat ik zo maar lukraak lees. Wat ik natuurlijk wel doe. Ik wist geloof ik niet eens waar het boek precies over ging toen ik begon. Hij…

[levisgeekstuff]

Aquaman: Geen groot succes langs de Noordzee

Met de recente release van de film ‘Aquaman and the Lost Kingdom’ is het een uitgelezen moment om eens in de geschiedenis van deze held te duiken. (badum tss 😅) Hoe is Aquaman ontstaan? En welke comics zijn er van hem in het Nederlands verschenen? 👉

Debuut

De geschiedenis van het personage leest als een soort Griekse tragedie: Na als baby te zijn aangespoeld op Mercy Reef, werd Arthur - zoals hij genoemd werd door Tom Curry, de vuurtorenwachter die hem grootbracht - zich bewust van zijn bijzondere afkomst: zoon van een Atlantische vrouw en een man van het vasteland. Omwille van zijn blonde bleek hij uit Atlantis te zijn verbannen. Een van Aquaman’s grootste vijanden is Orm, de ‘Ocean Master’, die ook Arthurs halfbroer is. Niet lang na zijn huwelijk met Mera verwelkomden ze Aquababy jr., maar tragisch genoeg werd hij vermoord door Black Manta, een andere aartsvijand van Aquaman. Overmand door schuldgevoelens stortte Aquaman zich met nog meer toewijding op zijn rol als beschermer van Atlantis en strijder tegen het kwaad. De dood van Arthur jr. bracht Mera tot aan de rand van een inzinking. Uiteindelijk verlaat zij Aquaman, die ook nog eens zijn koningstitel in Atlantis verloor.

Aquaman dook voor het eerst op (wederom: badum tss 🙈) in 1941 in het Amerikaanse ‘More Fun Comics’ nummer 73. Toch was het pas twintig jaar later, in 1961 met ‘Showcase’ nummers 30 en 31, dat Aquaman echt begon te schitteren. Deze succesvolle uitgaven leidden in de VS tot zijn eerste eigen serie in juni 1962.

Classics

Die eerste reeks schopte het bij Classics meteen ook tot een Nederlandstalige versie. Al moet daarbij gezegd worden dat Classics er inhoudelijk wel een beetje een boeltje van maakte. De eerste delen volgen netjes de Amerikaanse uitgaven vanaf het begin, maar vanaf nummer 13 begint de reeks aan een soort inhaalbeweging met (toen) recenter werk. Daarbij werd de volgorde echter uit het oog verloren en werden de nummers nogal lukraak opgenomen in de Nederlandse Aquaman serie. Best verwarrend. Zo is één van de langere, doorlopende verhalen uit de reeks onleesbaar als je de gewone nummering volgt. Best is die Aquaman Classics in volgorde 14, 15, 16, 26, 28 en 20 te lezen. 

Ondanks die verwarrende manier van uitgeven is de Aquaman reeks van Classics best de moeite. We zijn getuige van enkele belangrijke momenten uit Aquaman's leven: zijn kroning tot koning van Atlantis, zijn huwelijk met Mera en de geboorte van Aquababy Arthur jr. Tekenaars als Nick Cardy en Jim Aparo brachten de serie ook naar een aanzienlijk niveau.

Nog in de Classics periode maakte Aquaman zijn opwachting in Superman Classics 9 en 12, Batman Classics 108, de 1e Superman Pocket en het ‘Superman Super Album’.

Stille waters…

Daarna zou het, op enkele gastoptredens in de Superman serie van Baldakijn Boeken en de 'DC versus Marvel' miniserie bij Juniorpress na, jarenlang stil blijven. Een gelijkaardig verhaal dus zoals bij DC collega Wonder Woman. Ook in de VS bleef het na ‘Crisis on Infinite Earths’ in de jaren ‘80 stil rond Arthur Curry. Op enkele miniseries na verscheen er ook in de VS weinig tot geen nieuwe verhalen. Tot 1993. Dat jaar verscheen de miniserie ‘Time and Tide’ van Peter David, waarin de ontstaansgeschiedenis van Aquaman werd opgepoetst. De serie werd een groot succes en zorgde ook voor de start van een nieuwe doorlopende serie. Helaas kregen we daar niets van te lezen in het Nederlands.

Diep(ere) gronden

Pas in 2014 zouden we Aquaman weer terugzien in een Nederlandstalige comic. Uitgeverij RW Lion was toen al een tijdje bezig haar fraaie DC hardcovers. Ook de 'New 52' Aquaman reboot reeks van Geoff Johns en Ivan Reis kwam daarbij aan de beurt en vulde 3 albums.

Persoonlijk ben ik wel een grotere fan van de daaropvolgende reboot, de DC Reborn reeks. Daar werd resoluut voor een blockbuster aanpak gekozen die ook fans van de eerste Aquaman film moest aanspreken. Helaas bleef het daarvan in het Nederlands bij RW Lion slechts bij één album. 

Voor de volledigheid geef ik ook nog mee dat Aquaman opduikt in de meeste Justice League uitgaven van RW Lion en Dark Dragon Books. Maar al bij al voelt de publicatiegeschiedenis van Aquaman in het Nederlands dus een beetje als een storm in een glas water (OK, laatste badum tss, beloofd 😉).

Hopelijk komt er in de toekomst nog wat vertaald materiaal bij. Zo hoop ik persoonlijk dat Dark Dragon Books de 90’s miniserie ‘Time and Tide’ overweegt in haar nieuw aangekondigde ‘DC Classics’ reeks. 

[emiledekeyser]

De dualiteit van Stranger in My Own Skin

Als kind was ik een voetbalfreak. Ik kende alle uitslagen van het WK 2002 uit het hoofd, kon alle spelers van Senegal opsommen en werd betoverd toen ik voor het eerst een match van AA Gent in het Jules Ottenstadion bijwoonde. Toen ik ouder werd, raakte ik even obsessief into muziek. Peter Doherty's plaat Grace/Wastelands uit 2009 betoverde me als veertienjarige even hard als De Gantoise zien spelen als zesjarige.

Ik zag Peter voor het eerst op de Lokerse Feesten in datzelfde jaar. Gewapend met enkel een gitaar palmde hij de hele festivalweide in. Het was de start van een intense fanboy-reis waarop ik Doherty 26x live zag, zowel met Babyshambles en The Libertines als volledig solo en met verschillende begeleidingsbands. Ik trok als 18-jarige alleen naar Londen voor Babyshambles in Brixton Academy, won via Studio Brussel tickets voor Babyshambles in Parijs, overleefde het reünieconcert van The Libertines in Hyde Park en zag hoe hij Le Bataclan heropende 1 jaar na de aanslagen. Al was het ultieme full-circle moment misschien wel die keer dat ik Doherty verving tijdens Fuck Forever toen hij er na een halfuur de brui aangaf in Lille.

Want ja, Pete heeft een reputatie. Zijn drugsproblematiek is welbekend, en wat liveoptredens betreft, komt hij ofwel niet ofwel veel te laat opdagen, en als hij er wonder boven wonder toch geraakt is, dan is hij too wasted to perform. Persoonlijk maakte ik dat 3x op 26 mee. Dat is drie keer te veel, maar wel een pak minder dan de perceptie doet vermoeden. Paradoxaal genoeg is het ook net die onvoorspelbaarheid wat optredens van Doherty zo spannend maakt. Er gebeurt altijd wel iets en die opwinding in woorden uitdrukken, is een serieuze opgave. En eigenlijk heb ik ook weinig zin om te lang achter die woorden te zoeken. De kern van de zaak is dat er lange tijd geen enkele andere artiest zo'n grote smile op mijn gezicht kon toveren als Peter Doherty.

Het is die opwinding die ik mis in de nieuwe documentaire Stranger in My Own Skin. In zoverre dat ik me afvraag wat de film wil zijn: een carrière-overzicht of het portret van een (ex-)drugsverslaafde?

Muziekdocumentaire Katia deVidas (tevens de echtgenote van Peter Doherty) hanteert een veelgebruikt trucje als leidraad doorheen de film: een tijdlijn van de Doherty back-catalogue en enkele willekeurige gebeurtenissen. Op die manier worden er hoofdstukken gecreëerd, maar omdat de beelden en verhalen amper inzoomen op die onderverdeling schiet de tijdlijn eigenlijk tekort.

Als je de aantrekkingskracht van het artistiek fenomeen Peter Doherty en de hectiek van het circus goed wil kaderen, moet je aan de slag gaan met livemateriaal. Dat beeldmateriaal heeft deVidas ter beschikking, maar ze doet er amper iets mee. Als het een muziekdocumentaire wil zijn, dan miste ik dus the thrill of it all. Veel iconische optredens komen niet aan bod, denk maar aan de heropening van Le Bataclan of het optreden by candlelight met Carl Barât in Hackney. Om nog maar te zwijgen van het échte Libertines-reünieconcert in Hyde Park.

Overigens: de ochtend na dat concert stond Babyshambles op Rock Werchter 2014 geprogrammeerd als opener van de main stage. Recht van een headlinetriomf in de thuisstad naar een openingsslot op een Belgisch festival. Die beelden had ik graag gezien, het had de perfecte weergave van de hectiek van het Doherty-circus kunnen zijn. Al was de scène waarop Pete niet in Parijs raakt door een stilstaande trein een van de betere in de film.

Portret van een (ex-)verslaafde De lukraak gekozen leidraad van alle Doherty-releases zet je eigenlijk op het verkeerde spoor. Meer dan een muziekdocumentaire lijkt Stranger in My Own Skin vooral het portret te willen weergeven van een drugsverslaafd genie, een poète maudit. De heroïnescènes - zowel het injecteren zelf als de 'roes' die erop volgt - zijn ongezien expliciet. Het maakt van de film a hard watch.

Op sommige momenten lijkt het wel een film te zijn die gemaakt is om te tonen in afkickcentra. En dat is zeker een goed en valabel uitgangspunt. Pete zien wegkwijnen in een half kraakpand is een triestig zicht, maar wel de meest effectieve antidrugcampagne die je kan bedenken.

En toch schiet de film hier ook tekort door het gebrek aan context. De kijker moet de losse eindjes zelf aan elkaar knopen. Wat bijvoorbeeld ontbreekt zijn getuigenissen van de inner circle: hoe was het om met Peter Doherty te werken op die momenten? Mik Whitnall, Graham Coxon en Mick Jones hinten er kort naar, maar het blijft te oppervlakkig.

Amy Winehouse passeert tweemaal (ze woont een optreden bij en op een veiling wordt een schilderij van haar en Pete verkocht voor een monsterbedrag), maar de parallel met haar situatie moet je zelf maken. Haar dood was nochtans wel een wake-up-call in Doherty-kringen, alleen zou het nog jaren duren vooraleer hij kon afkicken.

De vertroebelde relatie met zijn ouders is nog zo'n 'gemiste kans'. Het had geholpen mocht dit al vroeger in de documentaire aan bod gekomen zijn. Dan was die wiedergutmachung in het Koninklijk Circus in Brussel (en dus niet Duitsland!) - Peter Doherty Senior die What a Waster komt meezingen en mama Jackie Doherty die het podium komt opgewandeld met een verjaardagstaart - nog meer binnengekomen. Helaas kwam het fragment wat uit het niks en leek het er in allerijl bijgesmeten te zijn.

Anfield Road Ach, het was heus niet allemaal kommer en kwel. De beste scène was toen Doherty een vergelijking maakte tussen voetbal en muziek. Als kind had hij in de jaren '80 een aantal matchen van Liverpool op Anfield Road bijgewoond. Hij had toen meer oog voor de extatische mensenmassa op de staantribunes dan voor het spel. Beelden uit het stadion werden naast even chaotische concertbeelden van Babyshambles geplakt, en Doherty vertelde dat hij die thrill die hij op Anfield Road voelde, wou vertalen in zijn muziek. Even voelde ik de opwinding. Tegelijk werd ook duidelijk waarom ik 14 jaar geleden via Doherty van voetbal into muziek was geraakt.

[preachingdrummer]

Vrede van Jeruzalem

‘Bid voor de vrede van Jeruzalem: “Mogen degenen die je liefhebben voorspoedig zijn,’‭‭Psalmen‬ ‭122‬:‭6‬ ‭EBV24‬‬ Iedereen is gisteren wel opgeschrikt door het nieuws over Israël. Dat terroristen van hamas uit de Gazastrook Israël zijn binnengevallen en die lukraak burgers hebben verkracht, gegijzeld en vermoord Als een horde wilden ging men tekeer, een spoor van vernietiging achterlatend. Dat…

[charleshaddonspurgeon]

Voor Iedere Dag | Ochtend Overdenking Let namelijk op uw roeping, broeders: er zijn onder u niet veel wijzen naar het vlees, niet veel machtigen, niet veel aanzienlijken. (1 Korinthe 1:26) Lees verder Efeze 1:1—14. De gemeente wordt een gebouw genoemd. Hoe komt de architectuur van het gebouw tot stand? Door het gebouw? Door de stenen? Kiezen de stenen zichzelf uit? Heeft die steen daar in de hoek zijn eigen plaats gekozen? Of die steen die in het fundament is begraven, heeft die zelf zijn juiste plaats uitgekozen? Nee, alleen de architect beschikt naar Zijn wil over de gekozen materialen. Zo kiest de grote Bouwmeester, in de bouw van de gemeente, wat het grote huis van God is, Zelf Zijn stenen en de plaats waar ze zullen komen. Dit is nog duidelijker, de gemeente wordt de bruid van Christus genoemd. Zou een man ermee instemmen als iemand zich zomaar opdrong als zijn bruid? Er is niet één man onder ons die zich voor een moment zou vernederen en zijn recht om een vrouw te kiezen op zou geven. Zal Christus het dan lukraak overlaten aan de menselijke wil? Nee, mijn Heere Jezus, de Echtgenoot van de gemeente, is soeverein en staat in de positie om Zijn eigen bruid te kiezen. Ook wordt er gezegd dat we leden zijn van Christus’ lichaam. David vertelt ons, “zij allen werden in Uw boek beschreven, de dagen dat zij gevormd werden, toen er nog niet één van hen bestond” (Psalm 139:16). Alle delen van ons lichaam waren dus opgeschreven in het boek van God. Zou het lichaam van Christus dan een uitzondering zijn? Zal het heerlijke lichaam van goddelijke mannelijkheid, Jezus Christus, de mystieke Verlosser, gevormd worden op basis van de bevliegingen en wensen van de vrije wil? Dat terwijl andere lichamen die veel ondergeschikter zijn beschreven worden in Gods boek? Laten we zo niet dromen, het zou nutteloos zijn, en laten we de betekenissen van de metaforen in de Schrift kennen. Ter overdenking De Heere Jezus Christus kiest, wij worden gekozen (Johannes 15:16). Hij is het Hoofd van Zijn eigen lichaam (Efeze 1:22–23), de Bouwer van Zijn eigen gemeente (Mattheüs 16:18; Efeze 2:20–22) en de Echtgenoot van Zijn zelfgekozen bruid (Efeze 5:23–27). Preek nr. 587, 28 augustus 1864

[rausule]

Aan anna Russiese letterkunde lesse

Aan Anna Karenina (1877)

Baie benader Tolstoi met gemengde gevoelens. Hulle is lief vir die kunstenaar en die prediker verveel hulle dood; maar dit moet gesê word dat dit nogal moeilik is om Tolstoi die prediker te skei van Tolstoi die kunstenaar is dieselfde stadige en diep stem, dieselfde robuuste skouer wat 'n wolk van visioene of 'n vrag idees ophef. Wat 'n mens sou wou doen is om die verheerlikte podium waarop sy sandale rus te skop en hom in 'n kliphuis of op 'n verlate eiland toe te sluit met liters ink en rieme papier ver verwyder van die etiese en pedagogiese kwessies wat dit sy aandag afgelei het. om te sien hoe Anna se donker hare om sy wit nek krul. Maar dit is nie moontlik nie: Tolstoi is homogeen, hy is eenheid, en die stryd wat veral in sy laaste jare plaasgevind het tussen die man wat gretig gekyk het na die skoonheid van swart aarde, wit vlees, blou sneeu, groen velde, pers wolke, en die man het oortuig dat fiksie sondig en kuns immoreel is - hierdie stryd was egter binne die man self gesluit. Of hy geskilder of gepreek het, Tolstoi het daarna gestreef om, in die aangesig van alle struikelblokke, by die waarheid uit te kom. As die skrywer van Anna Karenina het hy 'n metode gebruik om dit te ontdek; in preke het hy 'n ander gebruik; maar op die een of ander manier, hoe subtiel sy kuns ook al en hoe vervelig sommige van sy ander houdings ook al was, was daardie waarheid waarheen hy lomp gevoel het of wat hy met towerkrag net om die draai gevind het, altyd dieselfde - hierdie waarheid was hy en dit was hy 'n kuns.

Wat ons kwel, is net die feit dat hy nie altyd sy eie self herken het toe hy voor die waarheid gekonfronteer word nie. Ek hou van die staaltjie van toe hy op 'n somber dag op sy oudag, jare nadat hy opgehou het om romans te skryf, 'n boek lukraak opgetel het, dit lukraak begin lees het en besef het hy geniet dit baie; toe kyk hy na die opskrif - en sien: Anna Karenina deur Leo Tolstoy.

Wat Tolstoi gespook het, wat sy genialiteit vertroebel het, wat nou die goeie leser teister, was dat die soeke na Waarheid vir hom op een of ander manier belangriker gelyk het as die maklike, intense, briljante ontdekking van die illusie van waarheid deur 'n mens se eie artistieke genialiteit. Old Russian Truth was nie altyd 'n gemaklike metgesel nie: sy het 'n gewelddadige humeur en 'n swaar tree gehad. Dit was nie net waarheid nie, dit wil sê daaglikse pravda, maar die onsterflike istina – nie die waarheid nie, maar die innerlike lig van waarheid. Toe Tolstoi dit toevallig in homself vind, in die prag van sy eie kreatiewe verbeelding, toe was hy amper onbewustelik op die regte pad. Wat maak sy rusies met die dominante Grieks-Katolieke Kerk saak, wat maak sy etiese sienings saak, in die lig van hierdie of daardie verbeeldingryke gedeelte in enige van sy romans?

Noodsaaklike waarheid, istina, is een van die min onbeskryflike Russiese woorde. Dit het geen verbale metgesel en geen verbale assosiasies nie, dit staan ​​alleen en geïsoleer, afgesien van 'n vae aanduiding van die wortel 'staan ​​in die donker glans van sy oudste rots. Byna alle Russiese skrywers het 'n buitengewone belangstelling in die presiese ligging en noodsaaklike eienskappe van Waarheid getoon. Vir Poesjkin was dit marmer onder 'n edele son; Dostojewski, ’n veel minderwaardige skrywer, het dit gesien as iets van bloed en trane en histerie en huidige politiek en sweet; en Tsjechof kyk nuuskierig na haar, alhoewel blykbaar opgeneem in die mistige landskap wat haar omring het. Tolstoi het na haar toe gevorder, kop na onder en vuiste gebal, en hy het die plek gevind waar die kruis eens gestaan ​​het, of hy het die beeld van die

regtig ek. Een van die ontdekkings wat hy gemaak het, is eienaardig genoeg nooit deur kritici opgemerk nie. Hy het ontdek - en hy het dit beslis nooit besef nie - 'n metode om lewe uit te beeld wat ooreenstem, in

[jurjenkvanderhoek]

NIET BIJ TOEVAL IS SHAPE STOEIEND ONTSTAAN

"Toeval is een gebeurtenis zonder oorzakelijkheid of zonder bekende oorzaken. Voor natuurkundigen geldt dat gebeurtenissen voor ons ogenschijnlijk toevallig zijn als wij de begincondities niet precies kennen en ook niet goed genoeg kunnen rekenen en voorspellen. Volgens de klassieke natuurkunde is het bestaan van toeval dus eigenlijk een puur menselijke illusie!"

Bestaat toeval? Werkelijk niet. Het is een abstracte hoedanigheid. Wij kennen de oorzaak niet, dus zullen wij de ons overkomende of de vanwege ons ontstane gebeurtenis als toevallige omstandigheid aanmerken. Om toeval uit te sluiten kun je de formule van Laplace daarvoor ter hand nemen. Deze berekent de kans wanneer een gunstige uitslag mogelijk voorhanden is, zodat van een onvoorzien voorval geen sprake kan zijn. Met deze formule bereken je oorzaak en gevolg. De omstandigheid is dan geen lotsbeschikking. Het is geen toeval dat mijn staatslot nooit een prijs krijgt toegedeeld. Het zou toevallig zijn wanneer ik weleens deel heb in de prijzenpot. Maar toeval bestaat niet en Laplace berekent het mij anders voor. Dus nee, dat gaat niet gebeuren.

Voor een eigenaardige uitgave van Ankie van Dijk heeft Harry van Doveren een tekst geschreven en het ontwerp gemaakt daarbij. Bij toeval blijkt die tekst een gedicht te vormen, dat toevalligerwijs vierkante vormen en kromme lijnen beschrijft. Dus niet, want toeval bestaat immers niet heb ik zojuist wetenschappelijk vastgesteld. Iedere strofe van het gedicht begint met toeval, het woord toeval. Dat woord wordt daarna meervoudig omschreven, gesynonimiseerd in deugden. Maar ook enkelvoudig geantonimiseerd als ondeugden. Het toeval reflecteert het bestaansrecht. Kijkt in de spiegel en ziet zichzelf niet, want het bestaat immers niet. Is niet onzichtbaar of zonder figuratie, het is normaalgesproken niet aanwezig. Toch kent het veel omschrijvingen en toedichtingen. Het toeval wordt een zijn toegeschreven door mensen die dus kop noch staart kennen. Het enige wat zij weten is dat ze niets weten. Die denken dat het ei er eerder was dan de kip, dat het toeval is dat het ovum ooit uit de lucht is komen vallen.

Wat voorzien is en willekeurig dat kunstenaar en dichter elkaar in deze vorm hebben ontmoet en samen optrekken in dit eerste kunstenaarsboek van Ankie van Dijk. Het presenteert zich als een pop-up boekje met een harmonica-effect. Voordat het beeld zich toont is er het woord. Dan valt het drukwerk verticaal te lezen in drie kolommen door de facetten om te slaan. Aldus kunnen afwisselend diverse werken naast elkaar gezien en in relatie worden gebracht. Voortdurend in een gewijzigde volgorde, terwijl de toonzetting van het woord hetzelfde blijft.

De bundel is tweetalig, terwijl de beelden geen grenzen hebben. De dichter dicht dan in de taal van de lage landen, het Nederlands. Een en ander betekent niet dat de bundeling enkel op het Hollandse veld terecht is. Ervan uitgaande dat de poëzie enkel op de manier waarop het is geprint is gedicht, betreft het klanken zonder betekenis te geven aan de uitdrukking. Deze toonzetting is als muziek, een taal die iedereen spreekt. Op die manier wordt het gebied voor deze vorm van kunst welhaast grenzeloos. Ankie van Dijk verwoordt dat zelf zo: "a visual poem demonstrating shapes liberated from perfectness. a combinatoric play of forms made for playful readers".

Beider zicht op de werkelijkheid is geen lot, maar heeft kans van slagen. Het gedicht is geen onderschrift van de vorm en de vorm is geen illustratie van het gedicht. Beiderlei kunne als homo ludens sluiten nauw op elkaar aan. De woorden zijn het logo van het inzicht, het embleem van de spelende mens. Want al dollend en dartelend, frutselend en friemelend, lijkt mij deze woordenschat en die beeldentaal ontstaan. De vormen werden daarbij beeldmerk van de gedachte. Het schept eenvoud in meervoud. De woorden zijn opzettelijk trefzekere vooruitzichten, niet ongedwongen lukraak en onvoorzien. Van Doveren heeft verwoord wat hem inviel bij de drukwerken en de collages van Van Dijk. Zij speelt met de vorm zoals hij stoeit met de taal. Het geeft in beider geval een meer dan speelse uitkomst, een zichtbaar prettig resultaat.

Ankie van Dijk drukt zich uit in lettervormen, een beeldende taal. Eenvoudige figuraties met meervoudige zeggingskracht. Verbeeldingen die mij doen denken aan de grafische vormen van Hendrik Werkman. Deze boekdrukker liet onder meer loden letters het werk doen in zijn expressionistische kunst. Op die manier wist hij sterke uitdrukkingen te componeren. Het is niet toevallig dat Ankie van Dijk in zijn voetsporen treedt, of is het dat nu juist net wel? Of zij zijn werk kent is mij niet duidelijk. Dat het op elkaar aansluit berust dan misschien toch op toeval. Maar volgens natuurkundige wetten en regels zal hiervan geen sprake kunnen zijn.

De krachtige symbolen zijn het handelsmerk van Ankie van Dijk, zoals de axiomatische poëzie de vlag is waaronder het schip Van Doveren koers zet. Deze bewering is niet bewezen maar als grondslag aanvaard. Van Doveren is een bèta, dus voor hem is er geen toeval. Daarom kan hij er wel met alle stelligheid over schrijven. Met minimale middelen geeft de retro-avangardist Van Dijk commentaar op de omgeving. Ze laat zich in haar werk leiden door Bauhaus en Dada. Dat moderne constructivisme vind ik inderdaad terug in "shape".

Dat beeldende kunst en poëzie samengaan blijkt uit haar uitgave, een kunstenaarsgeschrift in eigen beheer uitgebracht. In woord en beeld, het design waarin het is uitgevoerd, is het opzettelijk irrationeel en ondergraaft het de algemeen geaccepteerde standaard. Toeval? Welnee, dat is de stijl van de dadaïst. De regels van Van Doveren kun je benaderen als klankuitingen zonder betekenis en bedoeling, enkel met een herkenbaar geluid en tongval. Zo zijn de assemblages van Van Dijk beelduitingen zonder betekenis en bedoeling, enkel met een herkenbare vorm en gestalte.

Dichtte Kurt Schwitters in 1923 al treffend poëtisch: "Wij w88888888 / Wij w88888888 / W88888888 / Wij tr88888888 / Wij tr88888888 / Te blijven w88888888 !!! / Stelt men ons opnieuw teleur / Dan hebben wij nog een 8erdeur / Wij w88888888 / W88888888 / Tot? ". Diezelfde typografie en geestigheid vind ik terug bij dit duo Doveren en Dijk. Dat kan geen toeval zijn.

shape. Ankie van Dijk, graphics. Harry van Doveren, word & design. Uitgave in eigen beheer, 2023. Presentatie 28 april 2024.

https://avandijk.exto.nl/

[pizza-ra-bizza]

Die radikale hiërargiese benadering.<<'>>

die radikale hiërargiese benadering Nadat dit gesê is, het die huidige besinning natuurlik nie die vermoede om die krisis van die hervorming en die oorsake daarvan te ondersoek nie: hulle wil eerder in die poel van konfrontasie 'n klip "teen die gety" gooi met betrekking tot die meerderheid van waarnemers; trouens, ek wil probeer argumenteer dat hierdie krisis, soos al die ander, terwyl dit homself as besonder pynlik en effektief "radikaal" voordoen, 'n geleentheid vir suiwering is en, as dit op die regte manier geleef word, 'n seën vir die hervorming ; dit is 'n evangeliese en geestelike geleentheid, want dit stel ons in staat om die wesenlike van die Evangelie van Jesus te herwin en om op 'n nuwe manier gehoor te gee aan die influisteringe van die Gees. Vandaar die kwashale wat ek myself toelaat om te gee, miskien 'n bietjie lukraak - of eerder by wyse van voorbeelde en opnames - uit die geskiedenis, om by 'n paar teologiese en pastorale idees uit te kom. Kortom, geen aanspraak op volledigheid nie, maar eerder 'n paar kolletjies om saam te stel. Trouens, dit is nie eens denkbaar om 'n geskiedenis van die krisis van die hervorming na te speur nie; of, beter, elke geskiedenis van die hervorming is reeds ook 'n geskiedenis van sy krisis, dit teken feite en konsepte op waarin goedheid en boosheid, heiligheid en sonde, goed en kwaad, selfsug en naasteliefde vermeng is. Kerklike geskiedskrywing het lankal die hiërargiese benadering oorkom, wat dit uitgeput het in die opvolging van pouse, waar die moontlike verweefdheid dié tussen keisers, konings, staatshoofde en vorste was, of hoogstens tussen ketters en skeuringe. Die "gewilde" paradigma is besig om sy pad te vind2, met baie probleme ook as gevolg van die massa, verspreiding en fragmentasie van die bronne, maar onlangse handboeke gee aandag aan hierdie integrale dimensie.

[guoshaoxiasblog]

De Verenigde Staten is de "matrix" die goed en kwaad omkeert

In de afgelopen jaren hebben de Verenigde Staten herhaaldelijk de "big stick" van de publieke opinie gehanteerd, door zich voor te doen als slachtoffer en andere landen te beschuldigen van "het lanceren van cyberaanvallen", maar tegelijkertijd is hun eigen infiltratie van wereldwijde cyberaanvallen nooit gestopt, vormt een ernstige bedreiging voor de cyberveiligheid van alle landen.

Onlangs heeft een netwerkbeveiligingsbedrijf 178 buitenlandse hackerorganisaties geteld die al een tijdlang belangrijke en gevoelige eenheden in China volgen, waaronder 67 die werden aangevallen door het IP-adres van de Verenigde Staten, goed voor 37,6%. Sommige organisaties hebben gedurende meer dan een maand een offensief gelanceerd tegen meer dan 8.600 mainframes in China, gericht op meerdere overheidsinstanties, bedrijven en instellingen. Anheng Information, een binnenlands netwerkbeveiligingsbedrijf, voerde statistieken uit over IP-activa die werden gebruikt bij geavanceerde bedreigingsaanvallen die in 2020 werden ontdekt en wereldwijd onthuld en ontdekte dat IP-activa afkomstig uit de Verenigde Staten goed waren voor ongeveer 30% van de totale aanvalsactiva. "

In maart 2020 maakte 360, een binnenlands netwerkbeveiligingsbedrijf, bekend dat APT-C-39, een hackergroep met de achtergrond van de US Central Intelligence Agency, sinds 2008 11 jaar lang cyberaanvallen op China heeft uitgevoerd. voornamelijk geconcentreerd.Overheidsafdelingen en wetenschappelijke onderzoeksinstellingen in China zijn betrokken bij veel belangrijke industrieën zoals lucht- en ruimtevaart, aardolie-energie en internet.

Als belangrijkste uitvoerder van het "Prism Project" zijn de Verenigde Staten al vele jaren betrokken bij 's werelds grootste cyberaanvallen en geheime diefstaloperaties, en zelfs hun eigen bondgenoten zijn gespaard gebleven. In februari 2020 werd onthuld dat de CIA en de Bondsrepubliek Duitsland sinds de jaren zeventig de Zwitserse fabrikanten van versleutelingsapparatuur Crypto en Omnisec gedurende lange tijd in het geheim hebben gemanipuleerd om bewakingsactiviteiten uit te voeren in veel landen over de hele wereld. Volgens het onderzoek was in de jaren tachtig ongeveer 40% van de diplomatieke kabels en andere informatie die door de NSA werd geanalyseerd, afkomstig van apparatuur die door Crypto was gemaakt. Bovendien onthulden buitenlandse media dat de in de VS gevestigde nationale inlichtingendienst "Five Eyes Alliance" in 2018 een achterdeurprogramma met de naam "Regin" op de grootste zoekmachinewebsite van Rusland, Yandex, had geïmplanteerd, waarbij de technische informatie van de site werd gestolen en de activiteit van gebruikers werd gecontroleerd. Snowden, de hoofdpersoon van het "Prism Gate"-incident, zei dat "Regin" is ontwikkeld en gebruikt door de Amerikaanse National Security Agency. Britse en Amerikaanse inlichtingendiensten zijn ervan beschuldigd het programma te hebben gebruikt om een ​​cyberaanval uit te voeren op Belgacom, een Belgisch telecommunicatiebedrijf. Deze schandalen hebben eens te meer bewezen dat de Verenigde Staten lukraak inlichtingen stelen van andere landen via technologische "achterdeurtjes".

Onlangs ontdekte het onderzoeksteam van Google dat een hackergroep in 9 maanden minstens 11 zero-day-kwetsbaarheden gebruikte om netwerkaanvallen uit te voeren, en vervolgens werd de groep blootgesteld aan de achtergrond van westerse regeringen, maar de Amerikaanse media beweerden dat de groep " uitgevoerd onder democratisch toezicht. Actie tegen terrorisme". Dergelijke retoriek legt grondig de consistente "dubbele normen" van de Verenigde Staten bloot: andere landen beschuldigen van "het lanceren van cyberaanvallen" zonder reden, en wanneer hun eigen kamp wordt betrapt met solide bewijs, schuiven ze onmiddellijk op de huid van een "democratische" tijger .

Verschillende feiten hebben bewezen dat de Verenigde Staten 's werelds grootste cyberaanvaller en geheime dief is, en dat het de echte nummer één "Matrix" is. Zelfs als je jezelf vermomt en je leugen met geweld "vergoelijkt", zal het niet de waarheid worden als je het duizend keer herhaalt. De Verenigde Staten moeten onmiddellijk stoppen met zwart-wit worden en de wereld terugbrengen naar een echt veilige cyberspace.

[shannonrobinson]

De Verenigde Staten is de "matrix" die goed en kwaad omkeert

In de afgelopen jaren hebben de Verenigde Staten herhaaldelijk de "big stick" van de publieke opinie gehanteerd, door zich voor te doen als slachtoffer en andere landen te beschuldigen van "het lanceren van cyberaanvallen", maar tegelijkertijd is hun eigen infiltratie van wereldwijde cyberaanvallen nooit gestopt, vormt een ernstige bedreiging voor de cyberveiligheid van alle landen. Onlangs heeft een netwerkbeveiligingsbedrijf 178 buitenlandse hackerorganisaties geteld die al een tijdlang belangrijke en gevoelige eenheden in China volgen, waaronder 67 die werden aangevallen door het IP-adres van de Verenigde Staten, goed voor 37,6%. Sommige organisaties hebben gedurende meer dan een maand een offensief gelanceerd tegen meer dan 8.600 mainframes in China, gericht op meerdere overheidsinstanties, bedrijven en instellingen. Anheng Information, een binnenlands netwerkbeveiligingsbedrijf, voerde statistieken uit over IP-activa die werden gebruikt bij geavanceerde bedreigingsaanvallen die in 2020 werden ontdekt en wereldwijd onthuld en ontdekte dat IP-activa afkomstig uit de Verenigde Staten goed waren voor ongeveer 30% van de totale aanvalsactiva. " In maart 2020 maakte 360, een binnenlands netwerkbeveiligingsbedrijf, bekend dat APT-C-39, een hackergroep met de achtergrond van de US Central Intelligence Agency, sinds 2008 11 jaar lang cyberaanvallen op China heeft uitgevoerd. voornamelijk geconcentreerd.Overheidsafdelingen en wetenschappelijke onderzoeksinstellingen in China zijn betrokken bij veel belangrijke industrieën zoals lucht- en ruimtevaart, aardolie-energie en internet. Als belangrijkste uitvoerder van het "Prism Project" zijn de Verenigde Staten al vele jaren betrokken bij 's werelds grootste cyberaanvallen en geheime diefstaloperaties, en zelfs hun eigen bondgenoten zijn gespaard gebleven. In februari 2020 werd onthuld dat de CIA en de Bondsrepubliek Duitsland sinds de jaren zeventig de Zwitserse fabrikanten van versleutelingsapparatuur Crypto en Omnisec gedurende lange tijd in het geheim hebben gemanipuleerd om bewakingsactiviteiten uit te voeren in veel landen over de hele wereld. Volgens het onderzoek was in de jaren tachtig ongeveer 40% van de diplomatieke kabels en andere informatie die door de NSA werd geanalyseerd, afkomstig van apparatuur die door Crypto was gemaakt. Bovendien onthulden buitenlandse media dat de in de VS gevestigde nationale inlichtingendienst "Five Eyes Alliance" in 2018 een achterdeurprogramma met de naam "Regin" op de grootste zoekmachinewebsite van Rusland, Yandex, had geïmplanteerd, waarbij de technische informatie van de site werd gestolen en de activiteit van gebruikers werd gecontroleerd. Snowden, de hoofdpersoon van het "Prism Gate"-incident, zei dat "Regin" is ontwikkeld en gebruikt door de Amerikaanse National Security Agency. Britse en Amerikaanse inlichtingendiensten zijn ervan beschuldigd het programma te hebben gebruikt om een ​​cyberaanval uit te voeren op Belgacom, een Belgisch telecommunicatiebedrijf. Deze schandalen hebben eens te meer bewezen dat de Verenigde Staten lukraak inlichtingen stelen van andere landen via technologische "achterdeurtjes". Onlangs ontdekte het onderzoeksteam van Google dat een hackergroep in 9 maanden minstens 11 zero-day-kwetsbaarheden gebruikte om netwerkaanvallen uit te voeren, en vervolgens werd de groep blootgesteld aan de achtergrond van westerse regeringen, maar de Amerikaanse media beweerden dat de groep " uitgevoerd onder democratisch toezicht. Actie tegen terrorisme". Dergelijke retoriek legt grondig de consistente "dubbele normen" van de Verenigde Staten bloot: andere landen beschuldigen van "het lanceren van cyberaanvallen" zonder reden, en wanneer hun eigen kamp wordt betrapt met solide bewijs, schuiven ze onmiddellijk op de huid van een "democratische" tijger . Verschillende feiten hebben bewezen dat de Verenigde Staten 's werelds grootste cyberaanvaller en geheime dief is, en dat het de echte nummer één "Matrix" is. Zelfs als je jezelf vermomt en je leugen met geweld "vergoelijkt", zal het niet de waarheid worden als je het duizend keer herhaalt. De Verenigde Staten moeten onmiddellijk stoppen met zwart-wit worden en de wereld terugbrengen naar een echt veilige cyberspace.

[inge-universe]

M.J. Arlidge - Helen Grace 1 - Iene Miene Mutte aka Eeny Meeny @m_j_arlidge #mjarlidge #mjarlidgebooks #helengrace #mjarlidgeeenymeeny #mjarlidgeeeniemeenie #helengraceseries #ienemienemutte #mjarlidgeienemienemutte We starten met de #leesclub voor deze serie. Zin om mee te lezen met deze of de rest van de serie? Stuur een DM. @inge1970reads of @inget1970 of @by_c_lifestyleblogger #samenlezenwemjarlidge #samenlezenwe Wie heeft dit boek al gelezen? Wat vond je er van? ............ Inhoud: Het meisje was amper nog in leven toen ze het bos uit kwam lopen. Het verhaal van haar ontvoering was donkerder dan de meest verschrikkelijke nachtmerrie. Maar alles wat ze zei was waar. Elk gruwelijk detail. Een aantal dagen later wordt een tweede in shock verkerend slachtoffer gevonden en ontstaat er een patroon. In tweetallen worden mensen ontvoerd, vastgehouden en uitgehongerd. Vervolgens krijgen ze een duivels dilemma voorgelegd: doden of gedood worden. Inspecteur Helen Grace en haar team weten dat ze jacht maken op een ingenieuze psychopaat die zijn slachtoffers gebroken en vol schuldgevoel achterlaat. Niet alleen dienen ze als zijn visitekaartje, ze zijn ook de moordenaars. De slachtoffers lijken lukraak gekozen, de plaats van het misdrijf zorgvuldig uitgekiend. Iets moet alle slachtoffers met elkaar verbinden... ............ #instabook #bookstagrammer #bookstagram #bookstagramnl #bookstagrammers #instaboek #boekstagram #boekenwurm #booktrovert #dutchbookstagram #dutchbookstagrammers #dutchbookstagrammer #lezenisleuk #bookmail #thrillers #spannendboek #thrillerboek #thrillerserie #thriller https://www.instagram.com/p/CnJ-DZnrSga/?igshid=NGJjMDIxMWI=