#lowlander foto

[jmsepulvedaperez]

ChrisCornell, Soundgarden Un día Como Hoy …

25 de agosto de 1995, actuando en Lowlands, Biddinghuizen, Países Bajos.

Foto de Niels van Iperen.

[tovelo1987]

Tove Lo - Lowlands 2017 by NPO 3FM Via Flickr: Ook dit jaar is 3FM aanwezig op Lowlands en laten we de thuisblijvers vanuit Biddinghuizen meegenieten van het festival. En ook na afloop kun je op 3FM.nl/lowlands het festival herbeleven met video, foto’s en artikelen.

[lynxpix]

Eurasian or European Lynx von Martien Uiterweerd Über Flickr: The Eurasian lynx (Lynx lynx) is a medium-sized cat native to north European and Siberian forests, Central Asia and East Asia. Populations of Eurasian lynx have been reduced or extirpated from western- and central Europe, where it is now being reintroduced. It is also known as the European lynx, common lynx, the northern lynx, and the Siberian or Russian lynx. The Eurasian lynx is the largest lynx species, ranging in length from 80 to 130 cm and standing about 60 to 75 cm at the shoulder. The tail is 11 to 24.5 cm. Males usually weigh from 18 to 30 kg and females weigh 8 to 21 kg. Male lynxes from Siberia, where the species reaches the largest body size, can weigh up to 38 kg. During the summer, the Eurasian lynx has a relatively short, reddish or brown coat. In winter, however, this is replaced by a much thicker coat of silky fur that varies from silver-grey to greyish-brown. The underparts of the animal, including the neck and chin, are white at all times of the year. It has powerful, relatively long legs, with large webbed and furred paws that act like snowshoes. It also possesses a short "bobbed" tail with an all-black tip, black tufts of hair on its ears, and a long grey-and-white ruff. Lynx preys largely on small to fairly large sized mammals and birds. The Eurasian lynx inhabits rugged forested country providing plenty of hideouts and stalking opportunities. Depending on the locality, this may include forest-steppe, boreal forest, and montane forest. In the more mountainous parts of their range, Eurasian lynx will descend into the lowlands in winter, following their prey, and avoiding the deepest snows. This picture was taken in Zoo Duisburg, Germany. ______________________ All rights reserved. Copyright © Martien Uiterweerd (Foto Martien). All my images are protected under international authors copyright laws and may not be downloaded, reproduced, copied, transmitted or manipulated without my written explicit permission. ______________________ . .

[diceriadelluntore]

Storia Di Musica #149 - Bob Dylan, Blonde On Blonde, 1966

Per questo ultimo mese di storie musicali, un po’ per esorcizzare il periodo che stiamo vivendo, ho pensato a 4 dischi leggendari per la loro bellezza. Quello di oggi è uno dei dischi più influenti e rivoluzionari della storia: Bob Dylan pochi mesi prima della sua pubblicazione, durante un concerto al Festival Folk di Newport, nel 1965, si presentò sul palco accompagnato dai The Hawks (futura The Band, il gruppo di Robbie Robertson, Helm e gli altri) per suonare con strumenti elettrici pezzi del suo repertorio. Dopo sole quattro canzoni, fu duramente contestato, scappò dal palco con il suo gruppo e ritornò poco dopo, “sfidando” il pubblico solo con la sua chitarra cantando, profeticamente, It’s All Over Now, Baby Blue. La svolta elettrica, che già aveva preso vita nell’altrettanto leggendario Highway 61 Revisited, imperniato sull’organo Hammod di Al Kooper e la chitarra elettrica di Mike Bloomfield, diviene completa e dirompente nel disco di oggi. Dylan è febbrile, pieno di idee, emotivo, e scrive moltissimo: inizia a New York a registrare con gli Hawks nell’ottobre del 1965 e con Bob Johnston in cabina di produzione, ma non è affatto soddisfatto, nonostante la mole di materiale. Nel frattempo, a Novembre, sposa in gran segreto la sua fidanzata Sara Lownds, che diventerà la musa per le canzoni che registrerà a Nashville, insieme al fido Al Kooper e ad un gruppo di straordinari musicisti sessionisti, tra cui il chitarrista e bassista Charlie McCoy, i chitarristi Wayne Moss e Joe South, e il batterista Kenny Buttrey. Dylan è entusiasta, scrive le canzoni in studio, mentre i musicisti ingannano il tempo giocando a carte, le prova una o due volte e poi passa le idee ai musicisti per registrarle. Il risultato è che registra così tanta roba, con canzoni che spesso superano i 5 minuti, che non basta un solo 33 giri, e la Columbia, con sprezzo del pericolo per i costi commerciali e con totale fiducia in Dylan, pubblica addirittura le 14 canzoni scelte su un doppio LP, il primo della storia del Rock: Blonde On Blonde. Oltre il dato storico (che anticipa di qualche mese un altro doppio disco storico, Freak Out! di Frank Zappa e i Mothers Of Invention) è il lato simbolico che è dirompente: il disco non è più un riempitivo di brani che accompagnano un singolo di successo, ha una sua natura organica, una sua dimensione artistica, diviene un oggetto che ambisce anche ad un valore artistico. Blonde On Blonde a distanza di decenni stupisce per molti fattori: la qualità incredibile dei testi dylaniani, che per la prima volta mettono da parte la natura di denuncia folk e si concentrano di più sulle dinamiche private, sulla confusione personale sul lavoro, sull’amore (tema forse centrale), sui comportamenti interpersonali, sui riferimenti letterari, da Shakespeare ai filosofi greci. Dylan prende dal blues, dal country (la scelta di andarsene a Nashville è decisiva) lo trasforma e ne esce fuori una scaletta di brani uno più famoso dell’altro: dalla marcetta da circo Barnum di Rainy Day Women # 12 & 35 (dall’oscura leggenda che fosse una canzone sulla droga, per il titolo cripitico e anche per il testo che gioca tutto sul doppio significato di “stoned”), ai blues sarcastici di Stuck Inside The Mobile With The Memphis Blues Again, o Leopard Skill Box Hat, all’armonica lancinante di Pledging My Time, a canzoni gioiello come Absolutely Sweet Mary o One Of Us Must Know (sulla fine di un amore, dove lui dice a lei “sooner or later, one of us must know\That you just did what you're supposed to do\Sooner or later, one of us must know\That I really did try to get close to you ed è l’unica canzone tenuta dalle sessioni di New York). Dylan è perfetto anche quando è più “pop”, nella splendida I Want You, uno dei brani più orecchiabili del suo intero repertorio e singolo del disco. Ma sono almeno tre i gioielli immensi di questo disco, che restituiscono la dimensione del Dylan poeta: Visions Of Johanna è uno dei suoi apici assoluti, una serie straordinaria di immagini e sensazioni, uno dei testi definitivi della musica popolare del ‘900; Just Like A Woman, che per anni fu accusata di misoginia per le “frecciatine” che Dylan puntella in questa dolce ballata probabilmente ad una sua ex amante, la diva della Factory di Warhol Edie Sedgwick (a cui l’anno dopo i Velvet Underground dedicarono Femme Fatale); ma forse il momento più “sconvolgente” è Sad-Eyed Lady Of The Lowlands, 14, ipnotici e formidabili minuti di seduta sentimentale, dedicati a Sara (sia per assonanza con il cognome) sia perchè in Desire, anni dopo (nel 1976), Dylan canta: Stayin' up for days in the Chelsea Hotel,\Writin' Sad-Eyed Lady of the Lowlands for you (il brano è Sara). Blonde On Blonde rimane un capolavoro dalla forza intatta, dai segreti ad ogni ascolto, dalla forza immaginifica forse inarrivata, rappresenta il culmine creativo della svolta elettrica, che in 2 anni fece pubblicare a Dylan tre pilastri fondamentali della musica rock (gli altri due sono il già citato HIghway 61 e l’altrettanto magico Bringing It All Back Home, sempre del 1965). Due ultime curiosità: la foto scattata da Jerry Schatzberg, altro gigante della fotografica americana e futuro grande regista, lo ritrae con il solito sguardo di sfida in un voluto “sfocato”; all’interno Dylan personalmente volle una foto di Claudia Cardinale, che fu tolta subito dopo la prima stampa per problemi di diritti (e le copie con la foto della Cardinale valgono un capitale oggi). Dopo il Tour che intraprese, anche in Europa, Dylan ebbe un tragico e misterioso incidente in motocicletta, tanto che si susseguirono voci sulla sua morte: durante la riabilitazione nello scantinato della sua villa di Woodstock suonerà con la Band, creando quel tesoro che furono i Basement Tapes, e ritornerà “diverso” con John Wesley Harding nel 1968 suonando acustico dopo che lui aveva incoraggiato tutti i musicisti del mondo a inserire la spina degli strumenti elettrici. Un genio controcorrente, sempre.

[fassanda]

James’ Eindejaarslijstje

Naam: James Worthy

Leeftijd: 39

Beroep: Columnist. Schrijver.

Meest memorabel momenten van euforie onder invloed in 2019?:

Op 1 juni stond ik opeens op het vliegveld om naar Madrid te vliegen. De dag ervoor had ik gehoord dat ik een kaartje voor de Champions League finale van iemand mocht hebben. Voor gratis ook. Tottenham – Liverpool. Ik kocht zonnebrand op Schiphol en begon om 08.30 al met drinken. Rustig drinken. Zoals oude mannen drinken. Vier glazen cider of zo. Nou, in Madrid was het 40 graden en ik had geen korte broek bij me, dus toen kocht ik een lelijke camouflage korte broek in de Spaanse Perry Sport. Daarna ben ik gewoon terras gaan hoppen. De sfeer was majestueus. Ik heb uren met Tottenham-supporters gepraat en mijn keel aan gort gezongen. Ik heb een mooi leven, weet je wel, maar de 1 juni van 2019 staat sowieso in de top 2 van mijn allermooiste dagen tot nu toe. En ik ben bijna 40. Alles klopte gewoon. Het weer. De stad. Iedereen was vrolijk. En er was voetbal. Hoe dan ook, Liverpool won. Het was geen mooie wedstrijd. Dat hoor ik nog steeds van mensen. ‘James, gefeliciteerd, maar wat was het een draak van een wedstrijd toen.’ Who gives a fuck? De beker was mooi. De dag was mooi. Alles was mooi, behalve de wedstrijd. En na de wedstrijd heb ik gehuild en gezongen tegelijk. Ik heb zo hard gezongen. Ik wilde dat de doden me konden horen. Dat mijn oma met het slaap in haar ogen naar beneden keek en mij zag. En dat ze kon zien hoe onweerstaanbaar gelukkig ik was. Er zat zelfs kippenvel op mijn tranen. Daarna ben ik nog de stad in gegaan, maar ik kon niet dronken worden. En ik heb het echt geprobeerd, maar de euforie was zo groot dat de alcohol alleen maar voor spek en bonen meedeed.

Meest aangename verrassing in 2019?:

Het boek De mooiste vrouw van de wereld van Jonah Falke. Ik heb dit jaar veel gelezen. Veel goede boeken ook, maar dit boek is anders. Het is goor en wonderschoon. Poëtisch en toch bonkig. De kans is groot dat je er nog nooit iets over hebt gehoord en dat is schandalig. Lees dat boek. Een andere aangename verrassing is dat ik inmiddels zo oud ben dat ik de producten van Axe niet meer vies hoef te vinden. Serieus. Waarom krijgt Axe altijd zo veel haat? Ik kocht die shit een keer per ongeluk en eerlijk is eerlijk, die shit ruikt duizend keer lekkerder dan die laffe boeketreeksgeur van Dove. En toen ben ik gewoon alles van Axe gaan kopen. Die douchegel is ook master. Vroeger dacht ik altijd dat Axe voor maagden was, maar eeee als maagden zo ruiken dan wil ik ook weer maagd zijn. Mensen van Axe, als jullie dit lezen, stuur me cadeautjes!

Ik heb voor het eerst ……. In 2019?: Axe gebruikt.

Beste reis(spot) in 2019?: Ik ben een beetje klaar met reizen, man. Ik haat koffers inpakken en dan in een taxi naar Schiphol voor 50 euro en dan twee uur in de rij staan en mensen bij de douane die testen of er cocaïne in je aftershaveflesje zit. Ik ben klaar met dat wantrouwen. Ik word er niet rustig van. En dat is het doel van vakantie. Rust. En dan kom je op je adresje aan en dan is alles veel minder mooi dan op de foto’s die op het internet stonden. En je wist het, maar je vocht tegen dat gevoel. Je wilde die mensen van dat adresje niet wantrouwen. Je wilde geen douanier zijn. Ik ben klaar met reizen. Ook dat opstaan als het vliegtuig net geland is. Iedereen vind zichzelf zo fucking belangrijk. En ik haat het dat alles opeens handbagage is. Ik word niet rustig van reizen, dus ik blijf gewoon thuis. Maar ja, ik heb een gezin, dus ik blijf niet thuis. Ik wil gewoon even stoer doen. IK GA IN 2020 NERGENS HEEN! Maar ja, ik heb geen klote te vertellen. Mijn vrouw is de baas.

Beste collabo(s) in 2019?: Andy Robertson x Sadio Mané.

Beste aankopen in 2019?: Het boek You can’t catch death van Ianthe Brautigan. Het is een boek uit 2000 of zo, maar ik heb er echt veel aan gehad. Het boek gaat over haar vader en mijn favoriete schrijver: Richard Brautigan. Richard pleegde in 1984 zelfmoord. En na zijn dood stonden er allemaal stukken in de krant en zij las die stukken en ze herkende haar vader niet in die stukken. In dit boek heeft ze haar vader proberen te vangen. Shit is prachtig. En ik vind het gewoon interessant om te lezen hoe de kinderen van schrijvers zich voelen. Soms zit ik achter mijn laptop en dan zie ik mijn zoon naar me kijken. En het is niet dat hij boos is of zo, maar soms zie ik in zijn ogen dat hij liever mijn laptop dan mijn zoon was geweest. Wat natuurlijk hartverscheurend is, dus dan koop ik snel wat Lego voor hem of zo. Of iets van Axe.

Meest hinderlijke social mediapersonality in 2019?: Ik zit in een bierreclame, dus wie ben ik om te judgen?

Top social mediapersonality in 2019?: Ik zit alleen nog voor Olaf Koens op Twitter. Dat is die Midden Oosten correspondent.

Beste televisie/YouTube programma uit 2019?: Ik ben denk ik heel erg laat, maar ik vind dat programma op YouTube waarin die ene vroeg kale man allemaal goede vragen aan mensen stelt, terwijl ze extreem hete sauzen op hun kippenvleugels smeren leuk. Ik vind dat zo goed. Die gast is ook gewoon de beste journalist die ik ken. Een weet je waarom? Hij is geïnteresseerd. Dat is de sleutel, man. Interesse. Vaak is een interview gewoon een bekend iemand die iets probeert te verkopen, maar deze gozer is een eindbaas. Als hij vragen aan mensen stelt, wil ik niets kopen, nee, dan wil ik vrienden met die mensen worden. Dat is knap. Ik word ook vaak geïnterviewd en dan merk ik dat die mensen er geen zin in hebben. Ze willen gewoon wat geld verdienen en dan door naar het volgende interview. Dit heeft natuurlijk ook wel te maken met het feit dat kranten en magazines afschuwelijk slecht betalen. Waarom zou je je best doen voor 0,20 cent per woord en shit? Maar dan nog. Niet alles draait om geld. Probeer gewoon mooie dingen te maken. Of iets ongemakkelijks. Probeer iets. Wat interviews betreft is Sara Berkeljon de beste van Nederland. Ik hoop dat ik ooit een keer door haar geïnterviewd mag worden. Maar dan moet ik eerst weer wat zichtbaarder worden of zo. Dat zegt mijn vrouw altijd. Dat ik weer wat zichtbaarder moet worden. Maar ik vind het best lekker hier in de mist.

Beste influencercampagne uit 2019?: Iedereen die zichzelf kwetsbaar opstelt.

Domste influencercampagne uit 2019?: Influencers zijn nooit dom. Ze maken juist gebruik van het intelligentietekort van anderen. De influencers die we hebben zijn de influencers die we verdienen. Dan hadden we allemaal maar wat slimmer moeten zijn.

Beste podcast uit 2019?: Ik ben dol op Wilde Haren de podcast. Vincent Patty is een intrigerende man.

Beste Instagram(profiel, post) uit 2019?: @nachosarah

Gemiste kans in 2019?: Ik had wel wat zichtbaarder kunnen zijn.

Beste artikel in 2019?: Al mijn columns. KIJK MIJ EENS ZICHTBAAR ZIJN OPEENS!

Grootse deceptie in 2019?: Dat einde van Game of Thrones. Ik kan niet met Jon Snow. Die Kit gozer kan niet acteren. Hij is een soort Orlando Bloom, maar dan nog slechter. En dat is best knap. Maar dat einde dus. Zo ga je niet met drakenmoeders om, man.

Het meest hoopvolle in 2019?: Mijn zoon leert schrijven. Dat vind ik hoopvol. Laatst schreef hij zijn eerste zin. Hij zat aan onze keukentafel. BAM. En daar stond plotseling zijn eerste zin op het papier. Hij was tegelijkertijd een stroopwafel aan het eten dus er lagen ook wat stroopwafelkruimels op het papier. Dat vond ik mooi. Maar zijn eerste zin dus. ‘Sinterklaas, ik wil alles!’

Persoonlijke overwinning in 2019?: Ik ben altijd erg loyaal en dankbaar geweest wat werken betreft, maar dat was in 2019 gelukkig anders. Als je me niet goed kan behandelen, ben ik weg. Fuck off. Ik ben een man van bijna veertig. Loyaliteit en dankbaarheid zijn prachtige dingen, maar uiteindelijk komen ze samen en worden ze je gevangenis.

Gezelligste festival in 2019?: Lowlands. Al was het af en toe ook wel ongezellig. Ik wilde dit jaar geen drugs doen en mijn vrienden en vriendinnen wel, dus er waren ook momenten dat ik me tering eenzaam voelde. Dan ging ik naar mijn tent en keek ik naar een film op Netflix. Iets met Jason Statham of zo. Jason maakt me altijd vrolijk.  

Beste concert in 2019?: Villagers in Paradiso.

Tofste clips uit 2019?: Ik kijk alleen maar oude clips, man. Mijn favoriete clip is en blijft The Temper Trap – Love Lost. Het nummer zelf is niet eens zo goed, maar de clip is foutloos. Ik word er gelukkig van.

Beste film(s) uit 2019?: Parasite, Marriage Story, Joker, The Peanut Butter Falcon, Honey Boy. Vooral die laatste twee. Shia LaBeouf is alles wat ik op het witte doek wil zien. Ik ben verliefd op die man. Hoe hij leeft, hoe hij is, hoe hij denkt. Ik heb niet veel voorbeelden, maar Shia is mijn voorbeeld. Beste serie(s) uit 2019?: Watchmen. Die moet iedereen kijken. Met twee vingers in de neus de beste serie van 2019.

Beste documentaire uit 2019?: Ik vond Sunless Shadows prachtig. En Froth. Maar waar ik echt gelukkig van word zijn documentaires over skaters. All This Mayhem uit 2014 is een meesterwerk.

Beste boek uit 2019?: Dennie is een star van Maartje Wortel. En dus die van Falke die ik eerder noemde.  

Muzikale hoogtepunten uit 2019?: Ik heb 3 nummers het meest geluisterd. Dit zijn de 3 nummers. Sel van Jacques Greene. Totally Enormous Extinct Dinosaurs - Don't You Forget About Me. En Warm Pants van Dua Saleh.

Muzikale dieptepunten uit 2019?: Dat Tino Martin bekender is dan Glen Faria. Zij Weet Het van Glen is een tijdloos pareltje. Wat Martin met dat nummer heeft gedaan is in sommige landen strafbaar. En terecht.  

Beste bitch in 2019?: Greta.  

Doelstellingen voor 2020?: Minder twijfelen, meer opeisen. EN ZICHTBAARDER WOORDEN. HEEL ERG ZICHTBAAR. Foto door Frank Ruiter

[brilmans]

Over ivoor

Elephant queen

18 maart 2019 stuitte ik tijdens een bladersessie op het wereldwijde web op een prachtige foto van de Britsche fotograaf Will Burrard-Lucas. Op de foto stond een gigantische olifant, ‘the Elephant Queen’, met navenante slagtanden afgebeeld. Het indrukwekkende beest straalde een en al kracht uit. Een olifant in optima forma. De keuze van de fotograaf om de foto zwart-wit te schieten voegde de nodige dramatiek toe aan het beeld. Maar het werd pas echt dramatisch toen ik in het bijschrift las dat er op de hele aardkloot, hoofdzakelijk als gevolg van de ivoorhandel, nog maar 30 van dat soort olifanten rondlopen. Voor zulke slagtanden moet een olifant namelijk behoorlijk oud worden.

Mammoetivoor

Op dit moment is de handel in olifanten-ivoor om jacht en stroperij tegen te gaan gelukkig aan strikte banden is gelegd. Door dit beleid is er, vooral in China, blijkbaar kan men daar niet zonder ivoor, een dringende behoefte aan een surrogaat. En dat surrogaat is gevonden in het permafrost van Siberië. Daar barst het namelijk van de fossiele mammoetslagtanden. En als je weet dat voor een beetje mammoetslagtand op de Chinese markt al snel 30.000 ballen wordt neergelegd, snapt je dat er in Siberië ivoorkoorts heerst! Hordes ivoorjagers kammen met steeds drastischere methodes het Siberische permafrost uit.

Neerlands mammoet-ivoor

Maar wat veel mensen niet weten is dat je voor mammoet-ivoor helemaal niet niet naar Siberië hoeft. Voor mammoet-ivoor kun je gewoon in ons eigen land terecht. Op de gesuppleerde stranden van de Maasvlakte en Zandmotor is het prima te vinden. Weliswaar behoorlijk gefragmenteerd, op complete slagtanden hoeft u niet te rekenen, maar dat mag de pret niet drukken. Ook de kleine stukken vertegenwoordigen, al is het vooral natuurhistorisch, een waarde. Zeker wanneer je ze een beetje kunt duiden.

Een stuk ivoor uit eigen land gevonden op de Zandmotor bij Ter Heijde.

Om wat meer te weten te komen over de fragmenten ivoor die we op onze stranden vinden, is het handig te weten hoe een slagtand is opgebouwd en hoe hij in de kaak steekt. Aan de hand van vorm en structuur valt namelijk het een en ander te bepalen. Zo kun je aan de hand van een patroon van lijnen in het ivoor bepalen of we te maken hebben met ivoor van een slurfdrager en, zo heb ik begrepen, of het olifanten of mammoetivoor betreft. Ook kunnen we aan de hand van het patroon en met kennis van de anatomie van de slagtand globaal bepalen uit welk deel van de tand  een fragment afkomstig is.

Anatomie

De slagtanden van slurfdragers, het geslacht Deinotherium buiten beschouwing gelaten, zijn niets anders dan een paar verlengde en immer doorgroeiende bovenkaakse snijtanden: het tweede paar om precies te zijn. De anatomie van de slagtand verschilt qua concept dan ook niet van normale snijtanden. Net al een gewone tand heeft de slagtand: een tandholte gevuld met tandmerg, een zenuwkanaal, tandbeen, tandemail en cement om het te verankeren in de kaak. Het enige dat ontbreekt is een overtuigende wortel. In plaats daarvan is het proximale uiteinde dat in de kaak steekt slechts wat grover geribbeld. Aan de andere kant, als we het puur anatomisch vergelijken, zouden we de slagtand ook kunnen zien als een enorme buiten het tandvlees tredende wortel. Van een slagtand is namelijk alleen de uiterste puntje, als dat niet is afgesleten, bedekt met email en dus de kroon. De rest is, net als bij ons de wortel, bedekt met cement.

Een mensentand (I) vergeleken met een slagtand (II) van een slurfdrager en een aantal dwarsdoorsnedes van een slagtand (III) vergeleken met elkaar (A, B, C, D en E). Vergeleken worden de positie van: email (1), pulpaholte (2), cement (3) en tandbeen (4).

Aan de hand van de globale anatomie kunnen we dus al een aantal zaken vaststellen. Vind je een stuk ivoor dat in diameter compleet, massief en sterk kegelvormig is, dan moet het afkomstig zijn uit het voorste deel van de tand. Zo niet dan is het stuk afkomstig uit het middelste gedeelte.

Helaas niet compleet in diameter, maar wel massief en kegelvormig. Dit stuk is van het uiteinde van een slagtand: de punt.

Is het stuk in diameter compleet maar deels hol dan betreft het een deel met pulpaholte. Vind je een stuk met pulpaholte en prominente ribbels aan het einde, dan heb je te maken met een proximaal uiteinde. 

Ook niet in diameter compleet, maar toch is duidelijk zichtbaar hoe de pulpaholte heeft gelopen. Zo te zien was het een zeer ondiepe pulpaholte wat wijst op een oud dier. De prominente ribbels wijzen op een proximaal uiteinde.  

Heeft het stuk email, wat niet vaak het geval is, dan kan het alleen de uiterste punt betreffen. Een puntje van naar alle waarschijnlijk een jong dier. Het email bij slurfdragers slijt door gebruik namelijk redelijk snel van de tanden en wordt niet meer opnieuw aangemaakt.

Een klein stuk ivoor met email.

Weefsel

Ruwweg zijn er drie type weefsel binnen de slagtand te onderscheiden: het email, het cement en het tandbeen of dentine. De kenmerken van dit weefsel kunnen helpen bij het plaatsen van fragmenten. Vind je een stuk ivoor met een duidelijke harde glanslaag dan heb je te maken met email, heeft het stuk een licht geribbeld patroon dan betreft dit of de buitenste rand van het tandbeen of het cement. Welke van de twee valt te bepalen aan de hand van de schreger-lijnen. Zijn deze lijnen zichtbaar, dan heb je te maken met tandbeen.

Tandbeen uit een slagtand van een mammoet met duidelijk zichtbaar het Schreger-patroon

De cementlaag van een slagtand van een mammoet. Hier is het Schreger-patroon niet zichtbaar.

Het Schreger-patroon

Het tandbeen van olifant- en mammoetslagtanden wordt gekenmerkt door een ruitachtig patroon. Een patroon dat gevormd wordt door lijnen die vanuit het centrum van de tand naar de buitenkant lopen. Doordat de ene lijn naar links buigt en de andere naar rechts vormen ze samen een ruitachtig patroon. Een patroon dat kenmerkend is voor het ivoor van slurfdragers. Wie het patroon nader bestudeerd, kan drie patronen herkennen. Dicht bij het centrum of de pulpakamer van de tand vormen de lijnen een V-patroon, dit patroon gaat langzaam over in een X-patroon en eindigt richting het oppervlak in het C-patroon. Door de hoeken die de lijnen maken te bestuderen, kun je tot op zekere hoogte bepalen met welke slurfdrager je van doen hebt. Hoe dat precies werkt dat is voor de specialisten, daar ga ik niet verder op in, mocht je het willen weten dan verwijs ik u met alle plezier door naar de verhandeling ‘Histogenesis of the unique morphology of proboscidean ivory’ van Attila Virág. Maar handig om te onthouden is, dat je met behulp van het schreger-patroon het ivoor van slurfdragers kunt onderscheiden van het overige spul zoals: zwijnen, nijlpaard en walrustand.

Een punt uit een slagtand van een slurfdrager: (1), pulpaholte (2), V-patroon (3) X-patroon, C-patroon (4) en cement (5).

Je eigen stukje mammoet-ivoor

Mocht u nu geïnteresseerd zijn en ook zo’n stuk mammoet-ivoor willen hebben, dan kan ik u dus een wandeling over de Zandmotor aanbevelen. Zelf heb ik daar al de nodige stukken gevonden. Mocht u daar nou helemaal geen zin in hebben, dan moet u in de buidel tasten en misschien wel snel ook. Het zou zomaar zo kunnen dat de handel in mammoet-ivoor nog dit jaar verboden wordt. Om te voorkomen dat handelaren olifanten-ivoor onder het mom van het legaal mammoet-ivoor vervoeren wil men de mammoet op de CITES-lijst plaatsen. Als dat doorgaat is de mammoet het eerste beschermde uitgestorven beest en kan het haast niet dat de prijs van ivoor door het plafond schiet. Voor wat dat u waard is.

Bronnen

Een merkwaardige slagtand van de wolharige mammoet, Mammuthus primigenius (Blumenbach, 1799), uit de Noordzee

Mammoth ivory technologies in the Upper Palaeolithic: a case study based on the materials from Yana RHS, Northern Yana-Indighirka lowland, Arctic Siberia

3-D scans reveal mammoth tusk growth

If Mammoth Tusks Could Talk

Ivory : Genuine, Fake, and Confusing

Histogenesis of the unique morphology of proboscidean ivory

De zaak elpenbeen

Ivory Identification Guide

[lisaleuk02-blog]

Trens & ontwikkelingen in de evenementenbranche: Voordat men wist dat Corona roet in het eten zou gooien voor deze gehele branche was er in eind 2019 veel nagedacht over wat de mogelijke nieuwe trends zouden zijn in 2020. Er werd gesproken over dat duurzaamheid een must is en minder voedselverspilling ook, verder is storytelling key voor een goed evenement en een echte ‘wow’ ervaring ook die gecreëerd kon worden door hulp van technologie of robotisering. Ook zou aandacht voor de body en mind een belangrijke trend worden. 

Wetend wat we nu wetend hebben we deze ideeën een beetje opzij geschoven, niet omdat ze niet goed zijn. Maar omdat er vanaf de eerst lockdown in maart niks meer tot en met september kon worden uitgevoerd. En dit werd jammer genoeg verlengt tot waar we nu zijn, begin 2021. Bleef het onduidelijk wanneer men weer echt kan genieten op een festival zoals op foto 2 Lowlands (2019) en foto 1 North Sea Jazz (2018). 

Evenementen en festivals moesten kiezen; of een oplossing vinden om het alsnog uit te voeren op een andere manier zoals bijvoorbeeld een livestream of het uitstellen en de huidige datum af te lassen. Maar ze hadden waarschijnlijk al veel omzet verloren en de banen die nodig zijn bij het maken en bouwen van een evenement. Vrienden van Amstel Live zou waarschijnlijk ook worden uitgesteld naar volgend jaar maar er werd toch naar een livestream van de show gewerkt. En deze werd een paar avonden geleden uitgevoerd. Mijn ouders die bij de laatste fysieke editie waren, zaten er weer bij en vonden het een groot succes (zie foto 3).     

[kiro-anarka]

Ante las múltiples amenazas que enfrentan, los kichwa, una comunidad de pequeños agricultores indígenas de la Amazonía, se organizaron en una cooperativa que llamaron Ally Guayusa.

La comunidad kichwa, que busca diversificar sus fuentes de ingresos y proteger la Amazonía, ha encontrado en la venta del té orgánico de guayusa, pariente de la yerba mate, una salida para obtener ingresos y conservar sus bosques.

La necesidad de conservar y proteger los bosques del mundo es clara y urgente. Las poblaciones indígenas como la kichwa, de la Amazonía, han reconocido la necesidad de tomar medidas para prevenir los terribles efectos del cambio climático, la deforestación y los impactos en las especies. Con este fin, un grupo perteneciente a la comunidad kichwa ha implementado prácticas de agroforestería innovadoras y sostenibles en la Amazonía ecuatoriana.

Los Kichwa son una población indígena de aproximadamente 55 000 personas que habita la selva ecuatoriana, la cual se extiende desde las estribaciones andinas hasta las tierras bajas amazónicas. Conocen las amenazas a su modo de vida y su territorio, una superficie que abarca más de un millón de hectáreas (2,5 millones de acres), ganada en 1992 tras la protesta de Pastaza para exigir los derechos sobre sus tierras.

Esas amenazas son las mismas que existen en otras partes de la Amazonía: incendios forestales, expansión de la ganadería, construcción de carreteras, tala y quema de bosques para hacer lugar a monocultivos como aceite de palma, invasión de asentamientos humanos, tala ilegal, minería y extracción de petróleo y gas.

Una respuesta pensada desde la comunidad

Frente a esto, un grupo de pequeños agricultores perteneciente a la comunidad kichwa de 24 de Mayo, cerca de la localidad de Loreto, provincia de Orellana, se organizó. Están implementando enfoques innovadores de conservación forestal en las 6000 hectáreas de su comunidad (14 800 acres) mediante la cooperativa indígena Ally Guayusa y asociaciones con otras organizaciones.

«Somos una cooperativa de agricultores responsable ante la comunidad que produce, cosecha, procesa y vende té orgánico de guayusa [Ilex guayusa] para el mercado local e internacional», explicó Leonor Andy, gerente general de Ally Guayusa.

Leonor Andy, gerente general de Ally Guayusa, muestra cómo es el proceso de secado de hojas de guayusa. Imagen de Matthew Wilburn King.

Hace poco, Ally Guayusa se asoció de manera innovadora con la Fundación Aliados y la organización Charity Pot de Lush, una empresa de productos de cosmética, con el fin de proteger los modos de vida de los kichwa y la Amazonía por medio de la diversificación de la fuente de ingresos recibidos por productos forestales, sin descuidar la protección de la tierra de la que dependen los kichwa.

El cultivo de guayusa es central para sus esfuerzos. El té orgánico de guayusa, pariente de la yerba mate, juega un papel importante en la cultura Kichwa, y cada vez más en sus esfuerzos de conservación forestal.

«Ha sido utilizado durante generaciones por las comunidades kichwa��, contó Andy. «La forma tradicional es cosechar las hojas directamente del bosque y luego hervirlas para preparar un té. Se consume a la madrugada, antes de que salga el sol, mientras se comparten sueños y se planifica el día».

La guayusa, una especie silvestre de acebo que crece a una altura de entre 200 y 2000 metros, también se planta y cultiva en los sistemas tradicionales de agroforestería de los pequeños agricultores kichwa. Ally Guayusa reúne a 103 de las 250 familias de la comunidad con el fin de convertir su cosecha de guayusa en té en hebras y venderlo en mercados locales y globales.

Territorio kichwa de la comunidad 24 de Mayo, cerca de Loreto, Ecuador. Imagen de Matthew Wilburn King.

«Estas comunidades necesitan contar con efectivo para complementar sus modos de vida tradicionales y para usarlo como red de seguridad en tiempos difíciles», explicó Wain Collen, director ejecutivo de la Fundación Aliados y miembro 2014 de Kinship Conservation. «Podrían obtener dinero en efectivo si talaran sus bosques y plantaran cultivos no nativos [como el aceite de palma], pero eso socavaría la salud del ecosistema, su hogar. En lugar de eso, estamos trabajando con ellos para que mantengan cultivos nativos que generen ganancias sin degradar el bosque, gracias a lo cual se logra conservar la biodiversidad y el hábitat de los animales también».

Tradición y capacidad

Tradicionalmente, los kichwa practican la agroforestería en pequeñas parcelas conocidas como chakras, y los esfuerzos actuales se basan en esa experiencia.

Ally Guayusa tiene 40 hectáreas (99 acres) de bosque tropical donde se cultiva guayusa orgánica certificada. Colabora con la Fundación Aliados para experimentar con nuevos cultivos a fin de integrar con éxito árboles madereros, árboles frutales, canela amazónica y hierba de limón con la planta de guayusa. El objetivo es contribuir a la salud del bosque y, al mismo tiempo, proporcionar fuentes de ingresos, según Collen.

Gracias a una donación de tierra de la comunidad 24 de Mayo, una subvención de la empresa Lush y un préstamo a tasa cero de interés de la Fundación Crisfe, los kichwa ahora tienen la capacidad de producir hasta 1600 kilogramos al mes de té de guayusa, con lo que pueden generar hasta 150 000 dólares al año, según Andy. Collen explicó que el 40 % de eso va a los agricultores familiares como pago por el té que cosechan, mientras el resto se destina a la operación y administración de la cooperativa.

Las hojas de la planta de guayusa se utilizan para preparar té. Imagen de Matthew Wilburn King.

La empresa Lush ha sido una importante fuente de fondos para Ally Guayusa, como parte del esfuerzo de la empresa de financiar comunidades indígenas y la protección del medio ambiente.

«Financiamos la compra de mangas industriales, máquinas empaquetadoras y selladoras y otros elementos necesarios para mejorar el control de calidad», explica Tricia Stevens, directora de donación caritativa de la división de América del Norte de Lush. «También financiamos talleres de formación, certificación orgánica, administración de negocios financieros, gestión de la tierra y conservación».

Integrar los conocimientos tradicionales de los kichwa con enfoques más recientes de conservación orientados al mercado incentiva la gestión agroforestal sostenible en detrimento de prácticas agrícolas más destructivas. La historia en 1 minuto: Perú: guardias kichwa tras las rutas de la tala. Video: Mongabay Latam.

Maximizar los recursos

Esta combinación de recursos ha aumentado la capacidad de los kichwa de mantener cultivos como la guayusa, que generan el efectivo tan necesario para su subsistencia y aumentan la capacidad regenerativa de la tierra.

Al conversar con los miembros de la cooperativa, resulta evidente que estos esfuerzos les están dando esperanza. Según un agricultor, Ricardo Huatatoca, la venta de guayusa lo ha ayudado a conseguir medios para mantener a su familia y pagar la educación de sus hijos.

«Si tenemos un poco de todo: café, arroz, chocolate, pollos y guayusa, podemos sobrevivir y no depender de un solo producto», dijo.

Té de guayusa envasado y listo para ser distribuido en mercados locales y globales. Imagen de Matthew Wilburn King.

Otro miembro de la cooperativa, Nelson Grefa, dijo que la guayusa «puede sacarnos de la pobreza y contribuye a darle a nuestros hijos oportunidades de negocio para el futuro». Hay un impacto ambiental positivo, agregó: «La planta produce hojas durante todo el año y no requiere mucho cuidado. No es necesario talar la planta entera, ya que solo se cosechan las hojas. El bosque permanece intacto».

La combinación de enfoques de conservación orientados al mercado y prácticas de agroforestería tradicionales no solo protege la cultura y el modo de vida de los kichwa y el sistema ecológico del que dependen, sino que brinda el beneficio adicional de mitigar el cambio climático, al mantener los bosques intactos para que puedan seguir capturando dióxido de carbono.

Además de los beneficios ambientales y financieros mencionados, el enfoque que tienen los kichwa les permite seguir viviendo y trabajando en sus tierras nativas. Su presencia continua en todo el territorio «proporciona un nivel adicional de protección para las 6000 hectáreas de la comunidad 24 de Mayo, en particular frente al accionar de madereros ilegales, mineros y cazadores furtivos», dijo Collen.

*Imagen principal: Leonor Andy, gerente general de Ally Guayusa, en un cultivo de hojas de guayusa utilizadas para preparar té. Foto: Matthew Wilburn King.

Referencias:

Sawyer, S. (1997). The 1992 Indian mobilization in lowland ecuador. Latin American Perspectives, 24(3), 65-82. doi:10.1177/0094582X9702400305

Jarrett, C., Cummins, I., & Logan-Hines, E. (2017) Adapting indigenous agroforestry systems for integrative landscape management and sustainable supply chain development in Napo, Ecuador. Advances in Agroforestry Integrating Landscapes: Agroforestry for Biodiversity Conservation and Food Sovereignty, 283-309. doi:10.1007/978-3-319-69371-2_12

Krause, T., & Ness, B. (2017) Energizing agroforestry: Ilex guayusa as an additional commodity to diversify Amazonian agroforestry systems. International Journal of Biodiversity Science, Ecosystem Services & Management, 13(1), 191-203. doi:10.1080/21513732.2017.1303646

El artículo original fue publicado en Mongabay News. Puedes leerlo aquí.

[pmedeva]

achtergrond gebaseerd op een lowlands foto

[espanolvestir]

Una chaqueta de cuero con botas de ante

Aquellos de ustedes que me han seguido durante mucho tiempo sabrán que una chaqueta de cuero, jeans ajustados y botas es una especie de look característico para mí, especialmente en el clima más fresco. Para esta combinación en particular, usé mi chaqueta de cuero Allsaints Elva con mi jersey gris Topshop, mis jeans ajustados L'AGENCE Margot Skinny en pizarra y mis botas Stuart Weitzman Lowland en negro, y terminé con mi Saint Laurent Grey Nano Sac de Jour en algunos fotos Usar monocromo gris y negro es un aspecto que también me gusta mucho. Mi objetivo es mantener las cosas neutrales y rara vez tener tanto color, a menos que sea verano. A menudo prefiero tonos de rubor o tonos apagados ahora también, por lo que este atuendo es perfecto para mí. ¡Admitiré que estaba absolutamente helado ya que solo estaba a 4C! A veces solo tienes que sufrir para usar los atuendos que deseas, ja, ja. ¿Qué piensas de este? ¿Te gusta? Lorna xx. * Esta publicación contiene enlaces de afiliados para ayudar a mantener este blog en funcionamiento. Seguir:

[dharmawangsa-stuff]

Hari ini, setahun yang lalu dalam sesi pemotretan untuk kartu ucapan tahun baru 2019 USAID LESTARI Lorentz Lowland Landscape. Fotonya ga perlu di studio foto kekinian, cukup melenggang ke hutan kecil di belakang kantor dengan latar pepohonan rimbun dan sungai yang mengalir, biar lebih natural gitu loh dan jangan lupa seragam warna royal bluenya dong biar kompak (＾3＾♪ . Eh tidak terasa ya udah mau berakhir aja ini tahun, saking sibuknya (◠‿◕) . Setahun berlalu pasti banyak yang berubah dari segi fisik dan mental, ya khaaan gaess! ୧(＾ 〰 ＾)୨ . 📌 Timika, 12/12/2018 💕 . #USAID_LESTARI #LorentzLowlandLandscape #Mimika #Asmat #BehindTheScene (di Usaid Lestari Timika) https://www.instagram.com/p/B5-YKcgpRys/?igshid=b71su8u045b9

[hkuevent]

Mojo Concerts

Mojo Concerts is een Nederlands bedrijf dat in 1968 is opgericht door Berry Visser. Visser opende zijn discotheek Polly Magoo, hierna besloot hij popconcerten te gaan organiseren. Mojo organiseert nu ongeveer 200 concerten per jaar. Naast concerten organiseren zij ook festivals zoals: Lowlands, WOO HAH! en het North Sea Jazz Festival. Ook houden zij zich bezig met het organiseren van clubavonden in onder anderen: Paradiso, de Melkweg en Tivoli.

 Mojo Concerts valt tegenwoordig onder het Amerikaanse evenementenbureau Live Nation. Live Nation organiseert meer dan 28.500 evenementen wereldwijd, met in totaal meer dan 61 miljoen bezoekers per jaar. In 2007 sloot Live Nation een contract met Madonna, vanuit hier werd Artist Nation opgericht. In 2008 tekende Jay Z ook een contract bij Artist Nation. Het zou gaan om een deal van 150 miljoen dollar, een van de grootste contracten in de muziekindustrie allertijden.

Kijkend naar het aantal evenementen dat Mojo Concerts organiseert is het zeker een belangrijke speler. Zij zijn verantwoordelijk voor een aantal van de grotere festivals in Nederland, en organiseren concerten voor de grootste artiesten, denk aan Drake en Ariana Grande in 2018.  

Foto: Flickr 

[diceriadelluntore]

La saga de I Pirati dei Caraibi è stata un successo internazionale. E l’onda lunga dell’eco dei film interpretati, tra gli altri, da Johnny Deep è arrivata in forma e idee davvero particolari. Come questo disco. Infatti tra le riprese del secondo episodio (Il forziere del pirata fantasma) e il terzo (Ai confini del mondo) il regista Gore Verbinski, insieme allo stesso Deep, affascinati dal vero mondo piratesco, hanno in mente di riprendere i canti dei marinari (chanteys o spesso shanteys) e di farne un disco. Chiamano a dirigere il progetto uno dei pochissimi in grado di affrontare un percorso del genere: Hal Willner. Produttore, organizzatore, all'occorrenza anche musicista, Willner è uno specialista dei dischi tributi, e nel riunire sotto i suoi progetti il meglio della musica internazionale. Produttore anche di programmi musicali in televisione (il Saturday Night e il Sunday Night per le TV americane). Alla produzione di dischi di Lou Reed, Marianne Faithfull, Laurie Anderson, Willner coltiva una sua personale passione per i dischi tributo: inizia nel 1981 con Amarcord Nino Rota, che rivede in chiave jazz i classici del Maestro per i film di Federico Fellini, poi Stay Awake: Various Interpretations of Music from Vintage Disney Films (1988) dove rivisita i classici temi musicali dei film della Disney, 2 progetti sulle musiche di Kurt Weill e altri lavori. Per il progetto piratesco, che va sotto il nome di Rogue’s Gallery. Pirate Ballads, Sea Songs & Chanteys (che gioca nel titolo tra il doppio significato in inglese di rogues gallery, cioè covo di ladroni ma soprattutto il casellario delle foto segnaletiche dei criminali) e che viene pubblicato nel 2006 parte da una ricerca filologica e storiografica che regala un totale di 43 brani, divisi in 2 cd, che spaziano dalle ballate del’700 alla prima ventina d’anni del 1900. I brani verranno registrati in diverse città: New York, sotto la guida di una delle regine della musica alternativa americana Joan As A Policewoman, dai Jack Shit (un gruppo country folk) a Los Angeles, Bill Frisell, uno dei geni mondiali della chitarra jazz a Seattle, Warren Ellis e Kate St. John a Londra, Gavin Friday a Dublino. L’aspetto francamente incredibile è comunque il livello degli artisti coinvolti, e la scelta, perfetta, di ogni canzone (corredata da una piccola nota storico-introduttiva nel libretto). Qualche esempio: davvero avrebbero potute essere inserite in uno dei suoi dischi Fire Down Below (una canzone evidentemente sulle malattie veneree dei marinai di ventura) o Pinery Boy (una versione gemella della famosa A Sailor’s Life cantata anche dai Fairport Convention) per Nick Cave; Sting, che ha una profonda e personale passione per la musica tradizionale, giganteggia in Blood Red Roses (dedicata alle giubbe rosse dell’esercito inglese) e in Shallow Brown (dall’indiano challo, che vuol dire mezzosangue). E che dire di Brian Ferry e della crudele The Cruel Ship’s Captain, o delle ritmiche divertenti di Bully In The Alley (cantata dai Three Pruned Men) o il rock moderno che Jarvis Cocker inietta in A Drop Of Nelson’s Blood, giocata sulla leggenda del corpo del grande Ammiraglio conservata in una botte di rum nel trasporto dal mare a terra per seppellirlo (con la salma che si beve da sola il rum). A queste ed altre canzoni, spesso censurate nel testo per le oscenità (Baltimore Whores per esempio) ci sono dei momenti di lirismo e poesia inaspettati: come Turkish Revelry, cantata da Loudon Wainwright III (che la leggenda vuole fu scritta per Sir William Raleigh nella prima metà del ‘700), o Lowlands Away, cantata dal figlio Rufus e da Kate McGarrigle. Oppure Andrea Corr che canta di Caroline And Her Young Sailor Bold. Da ricordare altri brani: lo strumentale Spanish Ladies di Frisell, la ripresa del classico Shenadoah,  Lou Reed che canta Leave Her Johnny (una canzone sullo sbarco dopo una missione, e le voglie dei marinai, anche questa censurata nel testo) che si fa accompagnare dalla voce incredibile di Anthony di Anthony & The Johnson e la spettrale, magnifica, incredibilmente poetica A Dying Sailor To His Shipmates cantata da Bono con un accordion e una sezione archi che sembra placare le acque, in un disco fenomenale per varietà, composizione, scelta dei brani e degli interpreti, e che regala tantissime sorprese.

[fassanda]

Youri’s Eindejaarslijstje

Naam: Yoeri

Leeftijd: Infinite

Beroep: Yoeri

Beste gerecht in 2019 (waar, wat, wie?): Elke pizza van Klaproos, ben er regelmatig te vinden en ook mijn verjaardag gevierd daar. TOP. Denk volgende verjaardag weer <4

Meest memorabel moment van euforie onder invloed in 2019?: Elk moment onder invloed samen met de mensen van wie ik hou is echt memorabel door de foto’s en filmpjes de volgende dag (vergeet meestal eerst alles). Soms kijk ik echt naar de mensen om me heen en denk ik ‘Ja man, mooie vrienden heb ik’

Meest aangename verrassing in 2019?: De liefde, het accepteren van mijn haarlijn (en het gebrek ervan)

Ik heb voor het eerst ....... In 2019?: M’n ego aan de kant gezet

Beste reis(spot) in 2019?: Paar daagjes Barca en toen door naar Ibiza

Beste aankoop in 2019?: Nieuw matras WAUW te tranga

Meest hinderlijke social mediapersonality in 2019?: Tip: niet kijken naar hinderlijke social media persoonlijkheden

Top social mediapersonality in 2019?: Caribbeanbeauty en mijn maat Marvin die zijn weg heeft gevonden op Instagram

Beste televisie/YouTube programma uit 2019?: Love Island UK

Beste influencercampagne uit 2019?: ??????

Domste influencercampagne uit 2019?: ??????

Domste Vice artikel uit 2019?: watte

Beste klantenservice in 2019?: Assistente van m’n tandarts, wat een lieverd zeg en Univé was ook top. Zojuist nog een factuur van Douglas nagestuurd gekregen voor de boekhouding, dus zij mogen er ook bij.

Nepste klantenservice in 2019?: Partly (doen super behulpzaam maar valt echt reuze mee)

Beste podcast uit 2019?: Bobo & Flex, echt leuk om te luisteren op date met je partner

Beste meme uit 2019?: herkenbare memes over het uitgaan doen het altijd goed, die witte kat is ook echt te leuk

Beste Instagram(profiel, post) uit 2019?: Instagram was verrassend saai dit jaar moek zegge

Beste expositie in 2019?:  Thierry Mugler vond ik verrassend leuk, wist niet dat hij zo leuk was. Verder heb ik sinds afgelopen maand een museumjaarkaart en een NS FLEX abonnement dus verwacht in 2020 ALLES te zien.

Grootste deceptie in 2019?: UUUUUUUH, ik had eerst Instagram opgeschreven. Maar als ik wat dieper denk kom ik helaas toch uit op het niet multiculturele en de  noninclusive samenleving hier in Nederland

Persoonlijke overwinning in 2019?: mezelf ingeschreven als bedrijf en knallen, niet meer half gedoe ja lekkerrrrrururururu EN gestopt met roken

Gezelligste feestje in 2019?: een vies feestje ergens op NDSM (weet echt niet meer waar ik was opeens)

Gezelligste festival in 2019?: Lowlands was echt toptoptop, ouderwets banjeren over het terrein. Niet meer echt snappen of het nou leuk is om wakker te zijn, maar uiteindelijk toch gewoon doorgaan ja heeeerlie is dat.

Beste concert in 2019?: Kokoroko of Kokoko! Vergeet altijd welke we nou waren

Tofste clips uit 2019?: https://www.youtube.com/watch?v=H4f9_gkLqf4

https://www.youtube.com/watch?v=iTta7Y1-xag

https://www.youtube.com/watch?v=E7Al0RGkPFA

Sowieso alles van Yves Tumor, Arca en Blood Orange al is het op Instagram en Tyler heeft met Igor wel echt iets geweldigs neergezet, I like that

Beste film(s) uit 2019?: Heb eigenlijk alleen oude films gekeken, a bout de souffle was leuk en uuh Desperado was lachen en The Breakfast Club was lekker tiener hysterisch. Parasite staat nog op het lijstje om te checken!

Beste documentaire uit 2019?: Ik vergeet echt te snel wat ik allemaal heb gezien, maar die 30 for 30 van Dennis Rodman was top. Moest ook echt mn best doen om die te vinden online, I like that

Beste boek uit 2019?: Women van Bukowski dit jaar gelezen. En ik zit al een half jaar vast in Sapiens, halverwege wordt ie echt pittig. Vooral de Engelstalige versie had ik onderschat

Muzikale hoogtepunten uit 2019?: Thugger album is echt heeeeerlijk, Earthgang ook, FAKA, Rema, IGOR. Muziek was een beetje slow dit jaar tho. Zelf samen met Stef nieuw levels bereikt die we 2020 gaan uitbrengen. I like that LCLC

Muzikale dieptepunten uit 2019?: Gelijk afgezet, geen idee. Geen tijd voor gekrijs in mijn brein sabi

Doelstellingen voor 2019?: Eigenlijk alles wel behaald. Het was vooral nodig om de basis weer even te versterken, dat is gelukt. Nu kan ik weer lekker bewegen yeahyeah

Uitkijken voor ....... in 2020?: LCLCLLCLCLCLCLCLLCLC

[ein-hundetagebuch]

Don’t worry, we’re still around

In letzter Zeit ist es mächtig still gewesen auf meiner Hunde-Webseite. Ich war zwar unheimlich viel am Computer, doch irgendwie kam ich nicht dazu, mal wieder etwas zu schreiben. Keine Sorge, es gibt uns noch und es geht uns gut.

Das Wetter war nach dem nassen Winter die letzten Wochen wirklich ein Segen. Wir können spazieren gehen, ohne ständig durch den Schlamm zu laufen. Eigentlich könnte man meinen, es ist schon tiefster Sommer. Für Mesty ist es mitunter schon zu warm. Obwohl die kleine Dame aus Spanien kommt, macht ihr die Wärme schon zu schaffen. Am unangenehmsten ist für sie direkte Sonne, wenn es 25°C und wärmer ist. Dann schleicht sie mit hängender Zunge hinter uns hinterher. Es gab auch schon Nachmittage, da wollte sie gar nicht mehr mit. Dafür sind wir dann spät am Abend noch mal eine kleine Runde gegangen.

Little Amiga macht dieses Wetter rein gar nichts aus. Alles was bei ihr zählt, ist der Jagdtrieb. Leider quälte ich mich noch immer ganz gehörig damit, dass sie an der Leine furchtbar unruhig ist und zieht.

Bei Floppy ist es nicht anders. Auch er hat mit diesem warmen Wetter keine Probleme. Allerdings wird ihm durch das schwarze Fell doch deutlich schneller warm als Amiga.

Wir haben in den letzten Monaten doch einige Fortschritte gemacht, was die Begegnung mit anderen Hunden angeht. Es klappt nicht immer, doch es ist deutlich besser geworden. Floppy schafft es, ruhiger zu bleiben und nicht sofort hysterisch los zu kläffen. Wir bleiben weiter am Ball und hoffen, dass wir es irgendwann schaffen, ganz entspannt zu gehen, wenn andere Hunde uns begegnen.

Little Amiga hatte im Mai Geburtstag. Sechs Jahre ist sie nun alt. Floppy wird im Juli ebenfalls sechs Jahre alt. Das ist ein gutes Alter. Ich wünschte nur, die beiden wären etwas einfacher. Dann wäre alles perfekt, so wie früher mit Jackie und Yoshi.

Die Zeit vergeht und ich genieße jeden Tag mit meinen Hunden draußen im Wald, auch wenn Little Amiga zieht und mich damit nervt, dass sie Kreise dreht an der Leine. Es kommt oft genug vor, da schmerzen mir Schultern, wenn wir wieder nach Hause kommen, weil Amiga einfach viel zu wild war und ich es nicht schaffte, ihr Einhalt zu bieten. Manchmal könnte ich sie anschreien, doch leider versteht sie das überhaupt nicht. Also bleibe ich gelassen und genieße die frische Luft und das Grün im Wald.

Mesty trottet meist hinterher, an der Leine. Die habe ich über quer umgehängt, um keine drei Leinen halten zu müssen. Insgesamt scheint sie damit zufrieden. Es wäre so schön, wenn ich sie ohne Leine laufen lassen könnte. Bei Tiere suchen ein Zuhause sieht man immer wieder Hunde, die ein Zuhause gefunden haben, ehemalige Straßenhunde, und die laufen ohne Probleme ohne Leine. Bei Mesty habe ich es zweimal probiert und zweimal ist es schief gegangen. Einmal war es ein Hase und dann war es ein Reh. Sie kam jedes Mal wieder zurück, doch Jagen geht gar nicht.

Vor ein paar Wochen war ich mit Mesty beim Tierarzt wegen der Zähne. Die waren gar nicht gut. Es endet damit, dass sie unter Vollnarkose eine große Zahnbehandlung bekam. Hinterher waren acht Zähne raus. Der Tierarzt entfernte den Zahnstein und ich denke, sie fühlt sich jetzt deutlich besser, auch wenn es weniger Zähne sind. In Abständen muss ich die Zähne auch putzen, damit sich nicht wieder Zahnstein bildet.

Im letzten Foto, richtig gesehen, trage ich übrigens ein Kilt, passend in grün. Es ist ein Utility Kilt, ungemein bequem und wärmer als eine kurze Hose, wenn es morgens noch kühl ist. Hier bei uns in den südsauerländischen Lowlands haben schon ein paar Leute etwas blöd geschaut, als ich damit die ersten Wochen herumlief.

[hellololla]

hashtag food

post desova-de-celular pra encher linguiça aqui rapidinho (enquanto termino o próximo) com aquilo que todo mundo gosta: comida. ♥ minhas latest eats são prosaicas; fevereiro não foi um mês muito feliz mas ooph, já passou. março trouxe um breve período de "i hate myself and i want to die" mas já estou auto medicando com carboidratos, journalling e britpop 90s, obrigada.

aí em cima temos o inevitável scone (pronúncia correta "scôn" ao invés de "scoune") no café da marks & spencer; a geléia e creme você tem que comprar à parte, o que eu acho um absurdo. pior: nesse dia não tinha creme e me deram manteiga. bom, pelo menos a manteiga foi de graça. mas tudo bem porque o que realmente BOMBA aqui é esse biscoitinho que vem no pires de café. quero um saco de 5kg dessa iguaria pra ontem.

estou desenvolvendo uma obsessão nada saudável pela belgique, uma instituição nascida e criada nas áreas mais finas de east london (risos). esse cheesecake de pêra com salted caramel eu já devo ter comido umas três vezes e olha que eu nem sou fã de cheesecake. o donut com recheio de creme inglês é sempre fresquíssimo. recomendado, mas jamais peçam a cesta de pães deles porque é um absurdo de ruim; se os belgas ficam sabendo é capaz de rolar crise diplomática.

comer na rua é sempre difícil para quem conta calorias ou carboidratos, mas eis que surgem essas bandejinhas do pret a manger pra ajudar na causa. sua dose de oily fish, coisinhas verdes gostosas e esse maravilhoso molho teriyaki que você pode a) deixar de lado, b) usar só um pouquinho ou c) fazer como eu: despejar o pote inteiro em cima da salada e colocar na conta do papa. ¯\_(ツ)_/¯ se a disciplina tiver mesmo abandonado o barco aproveite e peça também a barrinha de pipoca com caramelo pra tomar com café - yum. ♥

como não amar um restaurante chamado LULA SORRIDENTE (giggling squid)? a comida é tailandesa, honesta e o serviço é ok - apesar de você ficar o tempo inteiro encarando 300 sacolas de delivery em cima do balcão aguardando a chegada dos motoboys para fazer as entregas. o entra e sai de capacetes quebra um pouco o clima, mas o green curry ajuda a abstrair. esse bolinho de sobremesa à direita é feito no vapor e eu achei meio sem graça, pouco doce para paladares brasileiros. you've been warned.

a cocaína da vez são esses flapjacks com cobertura de chocolate branco que custam 29 centavos na home bargains e eu estou seriamente considerando aceitar a derrota e fazer logo um estoque, porque está ficando chato bater ponto lá toda sexta feira à noite depois de prometer "NESSE fim de semana eu não vou comer aquele maldito flapjack!". erm, como eu disse, cocaína.

um pub TÃO no meio do nada que a Siri RIU na minha cara e disse "really, bitch?" quando procurei sinal de 4G. entro no pub e é claro que o wi-fi deles não funcionava. eu teria me levantado e ido embora se o meu encantamento pelo cheiro da comida não fosse maior do que a minha vontade de tuitar a foto dela. a parte chata é que eu esqueci completamente o nome do pub. viu, se eu tivesse postado no instagram com location eu lembraria... bem feito por não ter wifi em 2017; "conversem entre si" é o cacete.

outra obsessão meio vergonhosa: donuts do krispy kreme. eu devo ter passado uma boa década desdenhando essas coberturas melequentas e radioativas e agora sinto que seria capaz de demolir uma caixa deles com café. como eu sou movida a curiosidade e estou quase terminando de provar todos os sabores (sem chocolate) acho que em breve essa fase vai passar. oremos, pois eu gostaria de voltar a caber nas minhas calcinhas.

covent garden com as miga no lowlander, um suposto "pub belga" (estou sentindo um padrão se formando). a carta de cervejas me pareceu interessante e talvez eu volte para investigar, mas naquele dia a gente estava ali só pra comer mesmo:

não vou postar a foto da minha comida porque tanto foto quanto comida estavam apenas ok. digamos que eu não pediria aquele cachorro quente de novo e que eles podiam fazer o favor de não servir coca cola morna. mas eis o sticky toffee pudding da colega (apesar de não parecer muito stick). aliás, trívia: vocês sabiam que no reino "pudding" é sinônimo de sobremesa? "we are having pudding now" não significa que você vai comer pudim, amg. inclusive o seu "pudim" pode ser sorvete. acho fofo.

e mais donut! esse aí é da crosstown; limão com tomilho e corante de beterraba (não tem gosto de beterraba, aleluia). nesse dia eu tinha ido procurar o donut de pandan, mas ele só seria lançado no fim de semana (e só por dois dias). a crosstown sempre tem "edições limitadas" muito boas; o problema é que elas acabam logo. o próximo vai ser em comemoração ao saint patrick's day: massa de chocolate com cerveja guiness, licor baileys e recheio de ganache. a cobertura também leva guiness.

eu comprei esse bolinho "lekkerste" (whatever) num posto de gasolina na holanda e imediatamente me arrependi de não ter comprado dez. eu estava esperando algo nível "bolo de supermercado brasileiro" (gosto de remédio e textura de papelão) mas ó, delícia. a caixinha eu peguei no café da manhã do hotel sem fazer a menor idéia do que era e aparentemente é um granulado colorido pra colocar em cima da torrada com manteiga. erm, ok.

por falar nisso, eis que uma das maiores alegrias da vida é bufê de café da manhã de hotel. esse aí estava de parabéns: café decente, queijinho com ervas e tinha até panetone.

toda uma implicância dos hipsters londrinos com restaurante de rede, porém ocorre que muitos deles são bons; as pizzarias principalmente (pizza pretensiosa é o fim da picada, desculpa aí gourmetizados). a zizzi é a minha preferida porque as entradas são maravilhosas. na verdade eu poderia facilmente dispensar a pizza e ficar só nos aperitivos com vinho ou cerveja; inclusive estou aceitando convites de quem queira me levar. a sobremesa foi esse pudim de pão com molho de caramelo, que em retrospecto eu também poderia ter dispensado (e pedido mais arancini).

momento #ComidasFeia. esse era o prato de uma amiga, porque eu me recuso a comer no nando's. não só porque frango frito eu como eu casa, mas porque quando eu fazia dieta atkins era um dos poucos lugares onde era possível comer na rua sem ter que dispensar todos os acompanhamentos e/ou pedir uma lista extensiva de ingredientes para checar se realmente não tinha nada de açúcar ou farinha. resultado: cansei deles. esse restaurante é super popular aqui e eu nunca vou entender o motivo (além do fato de a comunidade black se amarrar numa fried chicken). aí temos um pratão de asinha/coxa/afins, um cogumelão assado (shit ain't looking pretty) e esse queijo coalho que aqui eles chamam de haloumi (risos). ok, o queijo é bom. o resto? whatever.

e por fim a pipoquinha sagrada do cinema. já fui mão de vaca nível comprar a pipoca no supermercado antes da sessão, mas como o capitalismo ainda é o sistema econômico do momento (e é na pipoca/refri que o cinema faz algum dinheiro) eu entendi que preciso colaborar. essa tinha estourado na hora e ainda estava quentinha. hot pop corn + coca gelada + sétima arte = se a gente desconsiderar o camarada na minha frente soltando gases ruidosos (felizmente inodoros), well, ain't life grand? ♥

e o que vocês andam comendo por aí? algum lugar bacana pra recomendar no brasil ou onde quer que seja? (o primeiro que citar "hamburgueria gourmet" nos comments leva block)