#like it’s heen 3 weeks!

[asraindarkness]

tim minear give buck a boyfriend just not to show him?? WHRER IS THE MAN???

[britneyshakespeare]

Man. Coriolanus is such an anti-democratic play

[revenge-of-the-shit]

Writing Chinese characters set within Western worlds

If you don’t want to read it on tumblr, go check this out on medium or go follow me on instagram at @annessarose_writes!

Alright. You know what. I’ve seen plenty of stereotypes in fiction (and in social media) that are so incredibly pervasive I’ve seen many Chinese people within the western world internalize it themselves. So here’s a rough guide on writing Chinese characters in an English-speaking Western setting, written by me, a Chinese Canadian woman.

If you’re here to say something racist fuck off. Otherwise, welcome! This is not a comprehensive guide by any means. This is merely a brief overview based on my own experiences. My experience (as someone in North America) will differ from someone living in, say, Europe or South America. I’m not representative of every Chinese person because everyone’s experience is unique. So here were are.

1. Our names

Chinese names are usually written as follows: [family name] [name]. Let’s take a Canadian historical figure as an example: 黃寬先. In Chinese, it’s pronounced “Wong Foon Sien.” On Canadian documents — which are written [First name] [Last name], he’d be called “Foon Sien Wong.” He went by “Foon Sien” for most of his life. That’s his full “first name.” Nobody would call him Foon because that’s just half of his name (unless given permission). It’d be like meeting a stranger called Alex and calling them “Al” right off the bat. Sure, they could go by Al, but you don’t know that.

For those of us living in the Western world, some of us have both a Chinese name and an English name. In these cases, our Chinese name becomes our middle name in English (e.g. a character could be called John Heen-Gwong Lee).

For some people who immigrated to the Western world but were born in China, their legal name would be their Chinese name. Some choose to keep that name. Some choose an English name as their “preferred” name but keep their Chinese name on legal documents. It varies.

2. Parents & Stereotypes

There’s two stereotypes which are so pervasive I see it being used over and over in jokes even within Chinese (and, to a larger extent, asian) communities:

The [abusive] tiger mom and the meek/absent dad

Both parents are unreasonably strict/abusive and they suck

I have yet to see any fiction stories with Chinese parents where they’re depicted as kind/loving/supportive/understanding (if you have recommendations — please do send them my way). Not all Chinese parents are tiger parents. Chinese parents — like all parents — are human. Good god. YES, they’re human! YES, they have flaws! YES, they are influenced by the culture they grew up in!

That isn’t to say there aren’t parents like those tropes. There are. I know this because I grew up in a predominantly Chinese community where I had many a friend’s parent who was like this. Parents who compare their kids to the best kid in class. Parents who force kids into private lessons and competitions that the kid despises because the parents think it’s for the best. Parents who have literally called their kid a disappointment because they didn’t get 100%.

But please, also consider: there’s parents who support their child’s goals and who listen. Not all parents force their kid into the stereotypical trifecta of lawyer/doctor/engineer — I know of a good number who support their child in choosing the path they want. There’s parents who make mistakes and learn and try their best to support their child. So please, for the love of god, if you write a Chinese character, don’t reduce their parents to stereotypes.

3. Language & Learning

When I first read The Son of Neptune by Rick Riordan, I was so excited to see a Chinese Canadian character in Frank Zhang. Finally, there was someone like me. Finally, there was representation in well-known western media.

While I do appreciate that RR added in Frank Zhang, it’s pretty obvious that he didn���t really know how to write a Chinese Canadian character. One of the most glaring examples: in The Son of Neptune, Frank reveals he can’t really read Chinese. In like, the next book (I think — it’s been a while since I read it), Frank is suddenly able to read Chinese because he “learned” it in two week’s time.

Nope. Nuh-uh. Learning Chinese is a pain, let me tell you. There’s thousands of different characters and it is something you need to devote a lot of time to learning (especially if you’re progressed past the best childhood years for learning a language). So if you’re writing about a Chinese character living in the western world, here’s what you need to know:

A character who was born and raised in the western world does not necessarily know how to read/write in Chinese.

If they were raised by their own family, the character would very likely know how to speak their own dialect. They’d be able to understand the language used in movies/TV and they sound like a native speaker, but they may not know how to use language outside of certain contexts (the term for this is heritage speaker).

They probably went to Chinese school. They probably hated it. Chinese school is usually universally hated and does not teach you jack shit other than a hatred for the place and a vague memory of learning how to read the language without actually retaining knowledge of what you learned.

Most of my friends who know how to read/write in Chinese learned from tutors, parents, or were born in China.

There’s two main types of written Chinese: Traditional (used by Cantonese speakers) and Simplified (used by Mandarin speakers).

There are MANY other dialects (which I don’t know much about). The most common ones are Mandarin (usually spoken by people from the mainland), then Cantonese (usually spoken by people from Hong Kong).

4. Fitting into the community

Usually, the story is one of two things: they’re the only Asian kid in the entire school, or they grew up in a predominantly East Asian community. Things to consider for both of these when you’re writing:

Growing up the only Asian kid

They’re “that Asian kid.” They’re different. They walk into a class and feel weird and out of place.

They bring food from home (usually ethnic cuisine) to school. Other classmates stare at it, make fun of it, demand what that strange food is.

“Where are you from?” “Here.” “No, like, where are you really from?”

“Your name is funny.”

People literally never getting the character’s name right.

And that horrible, horrible feeling: wishing that they were white so they could avoid all of this.

Growing up in a predominantly East Asian community

It’s not uncommon for Chinese cuisine to mix with other east Asian cuisines. For special occasions (or just for a casual night out), your character could very well go out to get some sushi, or go for some KBBQ, or get some Vietnamese noodles.

Screaming “AIYAA” at/with their friends unironically if they’re annoyed (I’ve done this a lot with Cantonese friends. Less so with Mandarin friends).

Slipping into Chinese for like, two words, during a mostly-English conversation to talk about food or some other topic that can’t be adequately conveyed in English.

Reading books by white authors and learning about white history and growing up thinking white names, white books, and white history is the norm and standard even though the community is surrounded by East Asian people.

When the character leaves this community, there’s a brief culture shock when they realize how sheltered they’ve been.

Things in common for both of these:

The character has grown up on ethnic cuisine. Yes, Chinese people do eat rice with many of our meals. Yes, boba (bubble) tea is extremely popular. No, rice isn’t the only thing we eat. No, not all Chinese people love boba (though as a Chinese person I admit this sounds sacrilegious to say…)

The character likely grew up watching film/TVthat originates from East Asia. It’s not uncommon to watch Studio Ghibli films. It’s not uncommon to watch Japanese or Korean shows with canto/mando dub (examples: Ultraman, Kamen Rider). If you want to see a classic Chinese film from Hong Kong that’s fucking hilarious, watch Kung Fu Hustle.

The character has felt or been told that they’re “too westernized to be Chinese, but too Chinese to fit into the western world.” They’re torn between the two.

5. General portrayal

It’s quite simple, really. We’re human. We’re regular people. We have regular hobbies like all people do. We’re good at some subjects and bad at others. We have likes and dislikes like all people do. So here’s a list of stereotypes you can avoid.

STEREOTYPES TO AVOID BECAUSE WE’RE REGULAR HUMANS AND WE DON’T FIT INTO A SINGLE COOKIE CUTTER SHAPE, DAMMIT.

The character is a maths whiz and perfect at all things STEM.

The character is a straight-A+ gifted/IB/AP student.

The character is the next coming of Mozart and is amazing at piano/violin.

The character’s free time is spent only studying.

The character is insanely good at martial arts.

The character is either meek and submissive or an explosive, dangerous force.

I’m not going to mention the other stereotypes. You know, those ones. The really obvious ones that make fun of and demonize (sometimes through multiple untruths) how we look and how we live our lives. You should know.

Of course, there are people who fit into one or more of these. That’s not the point. The point is: molding all Chinese characters to these stereotypes (which white media tends to do) is harmful and reductionist. We’re more than stereotypes.

—

6. Conclusion

We need more diversity in portrayal of Chinese characters. Reducing us into one-dimensional caricatures has done nothing but harm us — look at what’s happening now. This guide is by no means comprehensive, but I hope it has helped you by providing a quick overview.

If you want to accurately portray Chinese characters, do your research. Read Chinese fiction. Watch Chinese films/TV. Initiate a conversation with the community. Portray us accurately. Quit turning us into caricatures.

[currentfandomkick]

Marinette did not sign up for this pt 3

  Part 3 time. part 1 here part two here, ao3 link here     

             Cass had long since taken to eating at Yan Toh Heen when she was in Hong Kong, where head chef Cheng Wang served her favorite soup, Marinette Soup. Given that Cass often came at odd times and remained a regular whenever she was in town, she had come to know of Shifu Cheng’s inspiration, his niece’s daughter. A girl who reminded Cass of Bruce’s usual adoptees when she first saw her picture, and mentioned it was a good ting her father hadn’t begun adopting until the girl was already a toddler. Shifu Cheng had laughed at the time, and mentioned that Cass might be a good influence on her, if she could keep her father from trying to steal his great-niece away that is.

             Now Cass was looking at the girl’s picture a bit more critically, and with Bruce and his parents in mind, she wouldn’t be surprised if this Marinette—a young designer who had managed to have two major figures in the industry recognize her by 16 with an apparent knack for helping her local heroes—was Bruce’s daughter. Her eyes reminded Cass of Thomas Wayne’s from the portraits, and her smile was a lot like Bruce’s when he wasn’t hiding anything.

             With all this in mind, Cass was already on a plane to find the girl and test out her theory—to see if Marinette of the Dupain-Cheng Boulangerie was also Ladybug—Batman and Bruce Wayne’s daughter.

             She did smile when she saw the group chat for “Middle Kids Only—No D’s Allowed” exploded with Jason, Tim and Steph arguing over who would find her first and what the prize would be. It looked like Cass would win at this rate. She was fine with that—and having a no-questions asked favor from each of the three in the future would be the icing on the cake to meeting their new sister first.

---             

             Marinette has to explain to Adrien a bit of her blow up while they were civilians and out of sight in her room. Tikki and Plagg were napping.

             “So, you’re uh…” she couldn’t blame him for the lack of words. She tended to forget (re: ignore) the fact herself most of the time.

             “Yeah,” Marinette shrugged. “Maman and Papa got me in a closed adoption case, the mother was young.”

             “… I’m now picturing a young Batman and can’t wrap my brain around it.”

             Marinette snorted at that. “It was before Batman existed.”

             Adrien frowned at that, thinking it over as… “So did you ever…”

             Marinette shook her head. “My mother warned against it, the note she left for me said it was dangerous to even attempt contacting him.” She ran a hand through her hair as she remembered Maman and Papa letting her read the note not long after her Guardian training began. It was another life entirely. “She said he was an unfit father, and that she never wanted kids so I was better off not looking for them when I grew up. I never planned to—Maman and Papa were all I ever needed or wanted.”

             Adrien smiled at that, grabbing a cookie for himself. “So what happened?”

             Marinette winced. “I, I don’t want to talk about it. Long story short, a wild Murder Robin appeared and told me not to contact his family or else, and I promised to steer clear of affiliates so he wouldn’t try anything.”

             Adrien twitched at that. He knew Marinette and Alya made a few comments about it once upon a time but…

             “Is he the one dropping off the weapons and flower threats?”

             Marinette looked away, keeping her eyes low.

             Adrien tightened his fists. “I see. If he or that family get near you, they’ll have to take on Chat Noir first.”

             Marinette huffed at that. “They’re the normies that took down the world ending metas, I doubt there’s much we could do against them chatton.”

             Adrien shook his head and jabbed a thumb at his chest. “Black Cat wielder, destruction incarnate, and the idiot you share a soul with.” He gave her his Chat Noir smile. “There’s nothing I can’t take on.”

             Marinette snorted at that. “Chemistry.”

             Adrien’s face fell at that. “You cannot tell me chemical reactions are that easy!”

             Marinette smiled at him then. “I can and will say it—Chemistry is easier and superior to physics. Kitchen Chemistry is how we get food.”

             “And physics keeps us from floating off into space.”

             “Not studying it. Studying chemistry I get food, physcics is just a headache of formulas on formulas on formulas.”

             “But the theories!”

             With that, the pair fell into their familiar rhythm of banter for the rest for the night.

             Tim was crossing French designers in Paris aged 14-20 that own or work at a boutique, online or physical, and turned up a large number of candidates for who Ladybug/the missing Wayne could be.

             Babs rolled in on this particular search, and gave him a look. “You know the Justice League wants us to not to contact her, right?”

             Tim made a vague sound of acknowledgement.

             “And that Bruce probably didn’t have a kid at 15, right?”

             “Just covering my bases.”

             Babs looked over his search margins. “Did you check Damian’s search history?”

             Tim scowled at her. “Of course I did, he’s been doing more through wipes, I couldn’t get more than a few scarps of useless code.”

             Babs began to grin then. “So that means I do have a leg-up on you then.”

             He didn’t even want to know how she knew about the competition. But she wasn’t officially in it either (all of the placed their bets down negotiated rules (re: no asking for help from Damian) and agreed the only participants were the four of them). What did Barbra Gordon want out of this?

             Tim paused at that. “What.”

             Babs grinned at him. Tim remembered why Oracle is the queen of hackers everywhere—nothing is safe from her reach.

             “He was particularly taken with a few designers, and one of them happens to be in the range you’re looking for.”

             Tim scowled at her. “What do you want?”

             “You know that picture of me you took a few years back?”

             Tim blinked as that was what she wanted. His ‘Don’t tell The Family’ insurance.

             “Yes.”

             “I want your copies of burned, and any you may have floating around returned to me.”

             Tim weighed the pros and cons to this. The girl should be in his current data pool. And he does know to use Damian’s search again (tracking Bab’s hacks was child’s play now) but she probably deleted most—if not all of—her trail. Decisions, Decisions…

             He could just wait to meet the baby bat. But then he would owe Jason a no-questions asked favor if he found her first… and he didn’t want to know what Jason would use it for. Owing Cass a favor meant family nights with the worst board games or tea parties when he was elbow deep in a mission. A no question favor for Steph was always interesting and usually resulted in Bruce giving them both looks.

             Did he want to lose his leverage on Babs, or did he want to avoid the consequences of the bet more?

--

             Chat and Carapace exchanged a quick look when the pair arrived. A nod from Carapace as he trailed after their paling Ladybug was all Chat needed to begin operation Distract the Justice Leaguer Members.

             He and Rena Rouge were having the time of their lives. Both were genuine in their admiration of the pair and the work they had done. And they were both eager to learn from them—both as individuals and what their people knew of the Miraculous—something Chat and Rena knew there were large gaps in the history of still. And if they could help out Ladybug with gathering information and ensuring she was given space, well, the pair were down for it.

             Chat was asking a confused and mildly frightened Aquaman for combat tips in aquatic situations for future Syren-eqsue akumas.

             “So how do you keep an eye on attacks from all directions? Is it a ‘feel the water movements’ thing? Or is it just something you know how to do from growing up underwater? Could you teach me a few things on it—it’s a weak point that I need to work on.”

             Aquaman was quick to agree to help, eager to avoid angering the Black Cat and given Ladybug’s (apparently continued) evasion of Justice League Members, this may be the best way to both prevent the possible apocalypse and ensure Atlantis’ future safety.

             Wonder Woman was having an interesting conversation with Miss Sting about the uses for her spinning top and potential ways to work on her use of Venom while Rena asked about the Amazons and was there really an amazon who wielded the Ladybug miraculous? There were no confirmations from Ladybug and the Guardian was impossible to find to ask. Was there a Fox and did they have anything on the Miraculous’ history?

             Wonder Woman was quick to supply answers while scanning the area for Ladybug, and noted that the Turtle was missing too.

             “Is Ladybug well?”

             Rena and Miss Sting exchanged a look.

             Miss Sting stepped forward. “Ladybug just needs some space. She isn’t willing to risk breaking her promise since certain people do know where she lives.”

             Rena tensed at that, a scowl quick to her face as she remembered why Ladybug was absent. “She can’t talk to either of you until Murder Robin,”--Wonder Woman winced at the reminder of the current Robin’s past--“makes it clear he won’t keep threatening her if she does.”

             Chat caught enough of the conversation to join in. “Its also not good to stress her out, especially since its going to be open season soon.”

             Miss Sting sighed at the reminder. “Application and testing season.”

             Rena rubbed her forehead. “Don’t remind me. Last time Ladybug was so stressed over her workload that the cure was off for a week.”

             Wonder Woman and Aquaman exchanged a look.

             “Are you stating that stress on Ladybug alters how the Miraculous Cure works?” Aquaman asked cafefully, hoping it wasn’t the case.

             “Yeah,” Chat rubbed the back of his neck. “I figured it always did.”

             Wonder Woman shook her head, mind racing as, “No. Not during Mother’s time—it must be a side effect of something. May I speak to one of the Guardians?”

             Chat didn’t even have time to respond. Both adults noted the way his pupils shrunk and body tensed at the question. He knew something the others didn’t.

             “Uh, there’s only one, and the guy has been radio silent for months now,” Rena explained. “And not to be rude, but given the security breaches in the past, I don’t think it’s the best thing for our Guardian to be in contact, just in case.”

             “I see…”

             Aquaman was the quick to defuse the situation. “Perhaps one of your sisters could reach out to Ladybug? They are not affiliated with the League so that should lessen her stress.”

             Chat nodded along at that. Good. It was better to keep the Destroyer content.

             “I can see who Mother would like to send of the historians given the interest in past miraculous wielders,” Diana conceded. “Could you ask Ladybug if that is acceptable?”

             The teens grabbed their respective weapons and messaged Ladybug. A moment later the trio stated that Ladybug would agree to those terms.

             In the meantime, Chat, Rena and Miss Sting caught the adults up on the Hawkmoth situation and their limitations on investigation. Rena was particularly annoyed by the lack of progress as “Our best suspect was akumatized before Mayura showed up, so he can’t be Hawkmoth. But he lives in the target area, has the funds for a butterfly garden and the ability to keep it underground if LB’s theory about artificial sunlight to keep it secret is right.”

            “But we know he can’t be, so we should drop it and look for other suspects,” Chat added a bit nervously.

             Miss Sting nodded in agreement.

             Rena sighed. “I know, its just, too much adds up on him being Hawkmoth, but then again, that would mean he’d put his own kid in danger just to get the Miraculous. I mean, he’s bad and all but…” Rena shook her head. “LB is right about him making sense but it’s too obvious. I mean, who hides in plain sight, right?”

             Wonder Woman made a mental note to find out who this suspect was and maybe—MAYBE—let the bats do a deep search on this suspect if Rena would name them. He could very well be their villain, but she didn’t know enough on this investigation yet to make a call, nor did she have much knowledge on the Butterfly or Peacock miraculous. She only paid attention to the Ladybug and Black Cat legends—a soul spilt in two, destined to always find one another and willing to do whatever it took to protect the other from self-destructing once they grew close as allies.

--

             In Gotham Jason Todd is on a Mission. That mission happens to be meeting the Baby Bat before Timmers or the Waffle Queen herself beat him to it. Cass hadn’t responded to any of their texts, so he figured she was knee-deep in Black Bat and forfeited for once. He hoped.

             Either way, Red Hood would be tracking a certain Little Lady when he touched down in Paris once his plane took off, and take out whoever this “Hawkmoth” was. Magic terrorism is one thing. Targeting kids? Well, that puts you Hood’s list and high on his priorities real quick. Add threatening his family (estranged, feuding or 'well they're a Bat') to that? Gotham would live without him for a bit.

--

             Ladybug is currently holed up with Carapace in one of their hide-y holes on patrol. She has borrowed (re: snagged and is not returning any time soon) Carapace’s headphones. The music helps her breath. No immediate danger, she didn’t (further) break the rules of engagement, and she didn’t see any sign of Murder Robin in Paris from news reports.

             “So, uh, Murder Robin?”

             Ladybug wanted to groan. She knew this conversation was coming. “Can you send the others the cliff notes?”

             She did not want to do this with each one of them. there are a lot of miraculous users. Besides Chat and Carapace, there was Rena, Miss Sting, Pegasus, Ryuuko, King Monkey, Viperion, and Bunnix. She did not want to have this conversation seven more times.

             “Sure thing Ladybug.”

             Ladybug took a deep breath.

             “Remember Incinerater and Goo-Boy?”

             Carapace paused, face a bit slack as he nodded his head. “The first time Mr. Bug appeared, and the day Rena, Sting and me got our miraculous.”

             Ladybug nodded. “Well, it lasted so long because my transformation timed out. I couldn’t figure out what my lucky charm meant—I didn’t know what the kwami box looked like, and a bigger version of the jewelry box I got Tikki in meant nothing to me.” Ladybug sighed, as once again, she realized how much easier it would have been if Fu contacted her and Chat Noir after the first attack, or even during one on their built-in communicators. Just. Something.

             “So you timed out.”

             Ladybug nodded. “And I got caught in the building that went down.”

             Carapace froze. “Most people were still injured.”

             Ladybug winced. “I was. Still. Chat somehow knew to look for my civilian identity and found out I was Ladybug. I thought…” Marinette shook her head, pushing old fears of losing Tikki away. She’s the Guardian now. Tikki and her are together as long as Marinette remains so. “Nevermind. The point is, even after he cast the cure and helped me get home, Goo-boy showed up and Mr. Bug was needed again.”

             Carapace put the pieces together. “You were still hurt. And he left you alone.”

             Ladybug ran a hand through her pigtails. “He had to. I told him to, I figured I could make it the rest of the way.”

             Carapace frowned at that. “LB…” He put a hand on her shoulder. “What happened?”

             Ladybug swallowed a lump. “Tiny Murder Robin.” She stiffened a bit, fiddling with her yoyo then. “He uh, grabbed me, pulled me into a car and held me a sword-point. Not gun point, sword point.” Marinette bleed through then. “Who does that? What kid goes around and says they’ll kill you with a sword at your neck?”

             Carapace rubbed her back, keeping her grounded. “I managed to get him to leave since I was ‘unworthy of the Bat legacy’ and all, discarded and useless.” Marinette shook her head, reminding herself she’s moved past those feelings, the one that tried to well up in her moments. She was bigger than those thoughts. “He let me go since I wasn’t worth the effort if I didn’t know I was Batman’s daughter.” Marinette kept her eyes on her lap, a nervous hands running through one pigtail vigorously. “I kind of sicced him on the current Robin to save my skin.”

             Carapace pulled her in for a hug. She clung back a bit. she didn’t have to look at him as he explained the deal. “I promised to not contact Batman or the JL and he agreed to leave me alone. And he did.”

             Carapace pulled back. “That’s not all of it, is it?”

             “He uh, started leaving flowers and some weapon for winter holidays, Easter and my birthday in my room….”

             Carapace paled at that. “He’s threatening you.”

             “y, yeah…”

             “So that’s why….”

             Ladybug nodded.

             Carapace hugged her tight. “One sec, I’ll text the team. Then we’re doing that plan of action you made the rest of us do for when we can’t show up.”

             Ladybug nodded.

             She noticed a text from the others, asking if she’d be willing to talk to an Amazonian historian on the history of the Miraculous and learn from her. That… wouldn’t violate the terms of the agreement, in spirit or wording. She sent her agreement on the terms that none of the sent historians were Wonder Woman or the Queen herself. As cool as meeting Hippolyta would be, Marinette does not want to risk the violation in spirit (family members probably counted to Murder Robin.)

             “Done.”

             Ladybug blinked as Carapace turned to her.

             “Now what can we do to help?”

             Ladybug opened and closed her mouth, running over her options. “Just keep non-miraculous heroes from contacting me, especially in battle. I just...” Ladybug struggled for words. “He knows where I live. My family.”

             Carapace nodded, keeping a steady hand on her shoulder. “Can’t risk it, I got you—we got you.”

             After a moment of silence, Carapace spoke. “Keep the team on speeddial—if you don’t want everyone on, then at least me, Pegasus and Rena. Rena can distract without getting hurt, I can protect all of us and Pegasus can send him and anyone he works with packing. Monkey probably would want in on this too—he is the Distraction King after all.”

             Ladybug laughed a little at that. It came out weak. “Sure. Chat, he’s…”

             “Busy.” Carapace shrugged. “We all know his dad has him running through hoops to make it to patrol half the time.”

             “Yeah…”

             (Marinette agreeing to intern with M. Agreste and work on her accessories brand under the Gabriel umbrella did give Adrien more lee-way than he had before, but not by much at first. Ever since her line of scarves based on the miraculous heroes took off last winter, he was given more free reign if it involved Marinette as a designer, not Marinette as his friend and classmate. Adrien was allowed at her house at all hours now without no questions asked on the basis of ‘Marinette’s muses have spoken’. As far as Gabriel was concerned, Adrien was learning more about the designing process and crafting of individual garment and accessories from her, and offering critiques as a model on wear-ability and helping her develop her style as a designer while keeping her ‘on-brand’. The fact they mostly goofed off or worked on miraculous-related things together was another matter for another time.)

             Ladybug and Carapace stayed like that for a while, until after the JL left. She may have trolled the Monkey tab on the Ladyblog and snorted at someone’s short of ‘era 1’ Chat running at an akuma while screaming “this is how I will get Ladybug will love me!” with an ‘era 2’ Chat cringing. “That. That is how I got Ladybug to baby brother me.”

--  

           Dick was wondering where the rest of the bats were during patrol. The night before, it was only him. Something about needing to look into something for the JL on Bruce’s end, and Damian was working on something again—trying to make up for a past wrong was the most Dick ever got out of him. It was the third year in a row this happened, and around the same time. Apparently needles are part of this apology.

             Dick really hopes Damian manages to meet the person face to face this time. He has a feeling the person Damian’s apologizing to might be a civilian by Bat standards, and is probably missing Damian’s message completely. Maybe Dick would check up on him tomorrow—Gotham wait for no one and apparently Nightwing is the only responsible Bat at the moment. Thank god for Oracle’s Birds of Prey and the other vigilantes Gotham’s collected over the years. Dick doesn’t want to think about what would happen if this happened without them all.

--

PART FOUR HERE

Thanks for waiting on the update. Working with burned hand so it will take longer for the next installments. Mostly planned for the next chapter but character will do what they want and highjack my writing constantly. Things are moving forward (somewhat) on the Bats and JL end, while Miraculous Team stands with their leader, Ladybug, and aren’t ready to let Anyone threaten her.

this makes for a set-up for much to go Wrong. Feel free to add to the upcoming chaos or put in things youd like to see happen in the comments or by messaging me. 

@heldtogetherbysafetypins @laurcad123 @raisuke06

[overwijs]

Dag 143 – “Survival of the fittest”

Dit verhaal hoort bij mijn werkdag van donderdag 3 december.

Met het risico in herhaling te vallen, wil ik het hebben over waardering. Ik doe dit werk namelijk niet voor het appeltje op de hoek van mijn bureau, gekregen van een leerling aan het einde van de les. Geen idee waar dat idee in films vandaan komt. Waardering van je leerlingen, waardering voor je lessen komt ik andere, minder directe, vormen. Daar schreef ik al eens over.

Maar hoe zit het met de waardering buiten de leerlingen om? Waardering van je collega’s, van de school, van de directie, van de organisatie of van ouders desnoods. Een complexer geheel. Waardering van je collega’s kan je voelen, elke dag of op speciale momenten. En gewaardeerd voel ik me, door de school.

Toch stel ik mij de vraag waar je dan echt de waardering uit haalt, veel mensen lijken toch nog steeds te denken dat waardering altijd in geld geuit moet worden. Ik zeg dan altijd gekscherend, met kern van waarheid, dat als het om geld ging ik wel een ander beroep had gehad. Dus als ik dingen aan de kaak stel, als het gaat om contracten, kansen die geboden worden, hulp die verleend wordt of taken die verdeeld worden, dan gaat het mij niet om het geld. Als ik met één been op de barricade sta en ik krijg het motief van geld naar mijn hoofd, dan weet ik dat mijn boodschap niet begrepen wordt. Het geld verschil bij de dingen waar ik mij hard voor maak, gaat om pinda’s. Het zou zonde van de energie zijn als je je druk zou maken om die bedragen, het gaat om principes en die zijn veel kostbaarder.

Het lijkt dan toch dat waardering vanuit de organisatie, voor mij, komt uit dat dingen kloppen. Als je een omschrijving van een functie maakt, dit ook gevolgd wordt. En niet dat het de ene keer een regel is, in het voordeel van het bedrijf, en andersom er wordt gescherm met dat het alleen een leidraad is. Regel is regel, zou dan dus goed moeten kloppen met mijn ideeen over hoe dit aangepakt moet worden. Totdat de regel, naar mijn mening en van die van velen met mij, vanuit de basisprincipes niet klopt. En dan kan de discussie een misverstand lijken, of over pinda’s gaan.

Maar met dat ene been al op de barricade, stap je er niet makkelijk af, zeker als er geen valide argumenten op tafel komen. Dan kies ik niet voor de veilige weg door mijn mond te houden, maar zet ik mijn andere been er bij. Niet per se goed voor mijzelf, niet helpend voor wat sommige mensen hogerop van mij zullen denken, maar in mijn ogen geheel terecht en ook het beste voor anderen om mij heen of die later nog zullen volgen.

En als het dan in de principes mis zit, dan kraakt de grond onder je. Dan kan je in een gesprek van direct leidinggevenden nog zoveel waardering krijgen, je voelt die waardering niet in wat ze je kunnen bieden en doorgeven. Dat ligt niet aan hen, maar aan de principes die daaronder liggen. Principes die niet die van ons zijn, maar waar wij beide mee te dealen hebben. Als je dan de grond onder je barricade voelt wegzakken moet je bij jezelf ten rade gaan.

Dan ligt de keuze bij mij, stap ik over mijn principes om te doen wat er moet gebeuren of blijf ik er bij waardoor mogelijk onschuldige bijstanders de dupe zijn. Die keuze had niet bij mij moeten komen maar kwam het wel. Én gelukkig heb ik dan goede mensen om mij heen om dit soort dingen te bespreken, collega’s, leidinggevenden, mensen waar ik door gewaardeerd word. We sparren tot we een ons wegen. Ik app, chat, bel en wandel met mensen. Met een muts op, want dat past bij hoe ik me voel.

Na alles op de weegschaal te leggen, alle argumenten gehoord te hebben, besluit ik voor beide opties niet te gaan, of eigenlijk voor beiden juist wel te gaan. Ik blijf bij mijn principes maar ik doe óók wat er moet gebeuren. We zouden wat vaker nee moeten zeggen in het onderwijs, omdat we vaak ja zeggen met de leerlingen in ons achterhoofd. Ik zei geen nee, maar dat betekent nog niet dat ik van mijn barricade ben afgestapt. Soms kan het allebei, voor de leerlingen, jezelf en je principes kiezen en toch akkoord gaan met iets waar je niet achter staat.

Het doet iets met de waardering voor mezelf, maar dankzij de waardering van anderen komt dat wel goed. De waardering van mijn werk zit niet in geld, dat zit in mensen. Dat bleek deze week maar weer, helaas, op een vervelende manier. Gelukkig kan ik waarderen hoe ik dat vandaag op heb gepakt. En nu weer door. Survival of the fittest, zeg maar.

Never does one know the force that is in them

Till some puss jumps up and offends them

Then I have to subtract, minus and eliminate

Those that try to front and try to perpetrate

Like they know me well when they don't know me at all

Sayin 'hi', 'how you're doin' and 'I'll give you a call'

Then, to top it off, sayin they'll visit

When they don't know the zip code, much less the digits

Like shelly says, sometimes you have to get kuffed

Like mc lyte says, yo, you're gonna get buffed

Each and every time you try to play me

I'm not the egg to be cracked, the digem to be smacked

So when I see you, you better be fully strapped

At all times, cause it only takes lyte one time, and one time only

I'm the microphone controller, mc sucker folder

Lyte'll take you places you never would've seen

If it was dark - you know what I mean?

So show appreciation, gratitude, it is necessary

Cause when I hear weak rhymes, I am quick to bury

Those who try to know me before they meet me

You can't grow on me, so don't greet me

I'm sick of the prentendin and all the make-believe

Pronto, move back, give me space to breathe

I'm not a push-over, so don't push up on me

I'm not a sidewalk, so don't try to walk on me

I seen people taken advantage of

In situations like money, trust and love

I have no time for petty things that are trivial

Like who'll dance with me if I can't dance

I'm not a dancer, that's what leg 1 and 2 are for

I master the rhyme, that's what I get paid for

They say two extras, yo, it's all in the rhyme

And if you look hard, you can see I work overtime

This is a warning, a due day is dawning

I thought I ought to tell you, so you can start mourning

So put your black on and your best black shoes

And keep your ears open, cause this is today's news

Extra, extra, read all about it

(it's about mc lyte!) the boy shouted

First time in history you thought to buy a paper

Cause I was on the inside picture on the cover

Oopsy daisy, I should be more modest

But hey, what can I say, I was brought up to be honest

Like a rican rides a caddy I'm with this beat, chief

The only time they complain is when it's too brief

But other than that they long for me to go on

On my birth certificate it states: 'star is born'

Sample up the sound if you will

Raps by lyte, production king of chill

So watch the solar system, never stop lookin

Cause up and on the rise is the planet brooklyn

You can compare me to crackers and cheese

But don't compare me to a sucker mc

See, cause crackers and cheese, yo, that shit is good

But sucker mc's ain't as good as they should

Be, see, they lack, so lyte must tax

Not much, just enough to see if they can move it

Show and prove to see that they can get into it

Try your best, a useful strategy

And after practice, if you're still raggedy

Then and only then can you be called a sucker mc

Sucker

I hate long good-bye's, so I'll just say farewell

Any last comments, lyte fans do tell

I got you locked on, so now I'm gonna free ya

Okay, here we go, stop, see ya

Het liedje luisteren doe je hier: https://open.spotify.com/track/0ZvWpq48grIqpFXi81AcHR?si=eQLKdIHuRSO0eZvKH96sFg

De hele afspeellijst van mijn blogs hier: https://open.spotify.com/playlist/5EtxaLDydwfpnPsFrSS3Oh?si=Q38OEQ4aSDWoR42OH9Ef6A

[futuristicstrangerinfluencer]

Die storie oorvertel

Waar begin mens?

Ja dit is lank,maar dit verduidelik baie,lees tot die einde eendag asb...Dit is die laaste ding wat ek jou in my lewe sal vra...Nadat ek send gedruk het,gaan ek weer die kasdeure toemaak..HIedie is die eerlikke waarheid in plein afrikaans.

22 Desember 2018...Toe ek n ander kant v jou ontmoet het,waarheid is ek het in die begin weggebly want my oupa het altyd gese die manier hoe 2 mense ontmoet is die manier wat dinge gaan bly...En ek wil nie op verneek word nie.(Alhoewel ek weet jy is nie regtig daardie tipe persoon nie,lees net tot die einde, laaste ding wat ek jou ooit sal vra in my lewe)

23 Desember,my pa kom by my woonstel aan, so hoog op meth mens sweer hy sweet die kak,hy en sumarie het baklei en nou is ek sy toevlug...

24 Desember, ek moet saam met my pa huistoe gaan,want wie wil kersfees alleen spandeer?

25 Desember...Kersfees by Sumarie se ma-hulle...Kon net sowel alleen wees,Oh het ek gemention my pa en sumarie is nogsteeds dik getik?

26 desember tot 14 Januarie,verveeldheid en drk van my pa-hulle af het my laat meth try en lsd en ek rook weer dagga,dinge is so deurmekaar ek weet nie watdevok gaan aan nie.

15 Januarie, Anette kom haal my, tyd om teologie te swot!Ek wou nooit nie,maar die jaar voor dit was dit my enigsste opsie,voordat ek my 2de beurs gekry het.

16 - 20 Januarie, Ek doen alles in my vermoe om van studie rigting te verander,maar dit is onmoontlik.Ek kry nie vriende gemaak nie,maar ek weet mos cuben bly in pta, kom ek bel hom.

21 Januarie tot 11 JUlie...Ek en Cuben is goeie tjommies,ek gaan nie meer campus toe nie want ek haat my studierigting,ek moet wel mention ek hardloop nou 2 grade,teologie + fisiologie,genetikjka en sielkunde...Om die waarheid te se is ek oorweldig met die werk want ek moiet altwee grade deurkom anders kan ek nie volgende jaar anngaan nie.Moet ek mentiion ek en Cuben het gaan suip,toe dwelms gedoen....Van daar af was ek permanent op een of ander chemical sodat ek myself net kan numb...Staan 9 uur die aand op gaan slaap 5 uur, as ek nie meth opf kat of ecstasy of coke in het nie....Roook 24/7 dagga.Moet net my kop stil kry.o, my pa-hulle?Ek weet nie, meeste v d ie ttyd antwoord hy nie sy foon nie.....My 2de beurs het uitbetaal,R55 000 cash....

Blank van daar af, so hard onder die invloed van basies enigeiets dat ek ek ek weet nie eers nie, ek is verbaas ek lewe nog, maar meer ontsteld daaroor,ek haat myself....Woensdae aande lsd en cocaine in clubs tot 5 uur, morre oogend, maar vok slaaap pak nog n paar lyne gaan skryf jou sielkunde eksamen en gaan party weer!!!Jy weet mos, ons slaap net 8 ure n week....

11 Julie:

1ste semester is verby en dis tyd om huistoe te gaan,maar al my geld en verstand uitge-dwelm?So ek gaan maar my horlosie an my dealer verkoop sodat ek n taxi huistoe kan vat.Ek moet een of ander tyd vir my pa se ek het gedruip,maar hy en Sumarie is nie op speaking terms nie en al wat hom pla is dobbel en meth.

8 Augustus....Ek skryf n brief vir my pa wat se ek het gedruip en dat ek belowe dat ek n werk sal kry en nie te lank ini die huis sal wees nie..Ek gaan tapteek en tavern toe,sluk 10 adcodols en n brannewyn sodat wanneer ek by die huis kom ek my pa kan face...n secret as jy nie wil voel hoe dit voel as jou drug-addicted pa vir jou se hoe selfsugtige vokop jy is nie.

9 Augusts tot 21 November...Ek soek my gat af vir werk,my pa isen sumarie is dik op die crystal en ek moet elke keer as ek die lolly sien neee se....Na n maand se ernstige gesoek het ek nogsteeds geen werk nie,my gemoed is laag,ek,my pa en sumarie baklei heen en weer,hulle maak nie kos nie want hulle is bedwelm,ek is nooit honger nie want al wat ek doen is slaap,ek het energie vir niks, maar ek maak darem vir Esmarie kos en sorg dat sy by die skool kom,ek weet presies hoe sy voel, 10 jaar oud, en jy moet sulke kak bellef,fucks you up.My pa het eventually van die meth afgeklim,hy spuit nou steroids en gym,want hy het ongesond maar geword...Nous hy nog meer bevok,Sumarie steel geld by my pa want sy is nogsteeds besig met meth in die skadus,maar ek is mos haar “chomma” so ek hiou my mond,wil eintllik net nie my pa seer maak nie...Ek het so paar keer saam met haar gedoen,na dit is daar weer n week van total humilty en deprssie...Ek gaan suip so nou en dan om my kop rag te kry,Marchant en Rudi suip saam my,o,en hulle snuof kat,so wat doen ek?sniff snif? So nou en dan praat ek met Sjanti,dit voel vir my sys is die enigste persoon wat my verstaan...

22 November...Ek het Sumarie gevang meth doen alweer,sy offer my n bietjie,die dom poes wat ek is vat n bietjie,want ek het uiteindelik die moed bymekaar geskraap om uit die huis uit te gaan en na S toe tte gaan,maar ek strs,dis die eertse peroon wat ek mee gaan praat in 2 maande buiten my pa en sumarie...OP my plug besluit ek ek gaan nogsteed na S toe, ek moet haar sien,sy sal my kan help,sy sal my laat verstaan,sy sal my vir eens laat veilig voel,sy sal miskien n paar van my gebroke dele kan terugplak../Ek word verwelkom met n stompeldronk meisie van hoerskool,o ja,haar naam is J$#@

Daars n ander brah,maar waar is i?Waar is Si?4 groot slukke straw-rum en op by die trappe is ek...Daar le sy?IS dit sy?Wat gaan aan?My hart sink,alles is swaar,die trane sit vlak...Ek gaan le lanks haar,sy wonder ook of dit regtig ek is?OP daardie oomblik het ek besef ek sal myself kan gelukkig maak, as ek  weer S kan maak.Dit is my doel,vok engineering,my pa-hulle het inelkgeval al my spaargeld uitgesnuif...Maar hier is S,ek kan haar oppas,ek kan haar liefhe,ek moet,dit is my doel...”Mitchi,vat my”...”S ek wil he dit moet gebeur maar nie so nie”Sy momple nog n paar dinge,maar sy is siek dronk,ek besluit oe,miskien moet ek net vir haar n klein biethie laat snuif,dit maak n mens mos nugter?Het daai brah haar nie miskien iets ingevoer nie?Ek ken dronk maar sy lyk fucked...Sy gooi op,moenie vir J se nie...Wat het ek laat gebeur dink ek by meself...Seks drank dagga en ons twee wat probeer om so eerlik moontlik met mekaar te wees,maar dis moeilik,want ons is skelotons van die mense wat ons op n tyd was...

DESEMBER>>>>EK wil nie eers nie...Te grys vir wit en swart

2020

Na 19 Januarie en haar nuwe kerel probeer ek nog kontak te hou,begin spyt te wees dat ons n romantiese verhouding probeer het,wens alles kon normaal wees

Een of ander dag in februarie.....My dokter het vir my pille voorgeskryf,hy se dit sal halp met die stress van die werk en al die kak by ide huis...OP die stadium is ek die enigste een wat werk want my pa Is baie siek en op meth , wsumarie ook...Die lewe bestaan uit werk,gym(want dit is al wat my kkop skoon kry),en vir Esmari sorg...Ek dink elke liewe dag aan S.sy het my geblok want syt n nuwe ou en ons boodskappe iss blykbaar te intiem.....

LOCKDOWN

Sorry ou perd,hierdie kak werk wat jy nooit wou gehad het nie waar jy 11 ure n dag wegslaaf vir peanuts kan jou nie verder aanhou nie,o,en ons betaal nie die maand se salaris nie.Gelukkig is Sumarie en my pa baie kwaad vir mekaar,so sy was vir die eerste 2 weke nie hier nie,my pa is uit die hospitaal uit,hy het darem nie kaniker nie,hy rook nie,drink nie,100% skoon...Sumarie kom terug,sy aan die anderkant,is nogsteeds dik getik...Die huis raak te klein en alles is hostiel,S wil nie met my praat nie,slaap en huil maar my dae om....

3 maande later praat ek met niemand in die huis nie behalwe esmarie, ek ne sy slaap tot 6 uur se kant en gaan slaap weer wanneer hulle opstaan,wel,hulle altwee is weer op meth,so hulle slaap nie eintlik nie...Esmari is my hart...

My pa begin weer te werk,kom darem v die meth af,maar sumarie is elke aand weg sodra my pa ry...Ek en S begin weer te praat....Ek en Sumarie baklei soos kat en hond,want sy steel by my pa,en is elke aand in die strate sonder dat hy weet....Maar hy kies haar kant..Ek het eventuaally besluit om weer te begin code,my oupa geee vir my werk,ek sukkel maar dit is al wat ek het om te doen so ja,ek moet op een of ander manier genoeg geld maak sodat ek uit hierdie mense se plak kan uitkom...Ek en S praat weer baie,,sy dink ek is in Wellington want ek wil nie aan haar my realiteitr verduidelik nie...Esmari is by haar ouma so haar boodskappe is al wat my moed gee oim elke oggend op te staan,eventually kry sumarie dit reg om my pa weer op meth te kry,die frustrasies biou oop en ek en hulle baklei elke dag,pak elke 2 de dag my goed want ek word straat toe gestuur,omdat ek dit nie like dat hulle op meth is en dat Sumarie my pa lelik besteel noie,my kaart is ook leeggetrek,Maar ek moet my bek hou daaroor.Uiteindelik kom my pa van mmeth af en kom agter wat werklik aangaan,hy en sumarie het opgebreek,Yes!Ons kry Corna,Sumarie kom vat helfde v die meubels,so ek en my pa slaap op dieselfde bed al vir 2 maande,hy rook so baie dagga ek moet na hom kyk soos n toddler,Sy het sy finansiele posisie opgevok,so ek moet plan maak vir geld sodat ons kan eet, gelukkig kan ek pragrammerer en n paar rand maak,Dit is nou 3 september my pa het net helfde van sy salaris gekry omdat hy corona gehad het en klaar teveel af siek was die jaar,Sumarie het my kontaklense saam gevat sker net om my te spite,hy spite, so ek sit met een ou kontaklens in my linker oog tot die einde van die maand,en n konstante hooofpyn,my pa is n gebreekt manchild wat net werk,slaap en dagga rook.Darem sleep ek hom weer gym toe,ek weet nie hoe gaan ons die einde van die maand sien nie,maar ek weerk daaraan,ek rook nie meer dagga nie,daar is defnitief nie geld daarvoor nie.En ek moet werk as ek wil eet.

S,as jy tot hier gelees het,my lewe is baie kak op die oomblik,maar ek is sterk,en ek sal dit maak,ek hoop jy verstaan dinge is moeilik,en ek is jammer ek gebruik jou as n kruk,ek sal nie meer nie,kan ook nie meer nie...Weet net,ek is dankbaar dat ek jou geken het,as dit nie vir jou was nie sou ek nie nou asem gehaal het nie.Ek het nog nooit gedink jy is n slegte mens nie,ek weet jy het struggkes van jou eie,en op n manier was dit vir my soos medisyne om jou boodkappe te lees.Weet net ,ek het jou lief,nie op Desember se manier nie,maar die mens wat jy is,,,was al baie dae n rede om voor op te staan...Ek hoop jy kan eendag geluk vind en oorloop daarvan,want eerlikwaar as ek God was en ek kon net een persoon gelukkig maak,sou dit jy wees.Ek draai nie doekies om nie,en ek wil jou ook nie oorreed om my te unblock nie,van alle mense voel ek ek moet myself aan jou verduidelik...Ek hoop baie graag,dat eendag in die ver toekoms,ook nie te ver nie,kan ons mekaar raakloop,,,,en ons altwee kan glimlag en met alle eerlikheid se ons is gelukkig.

[offtoljubljana]

84. Heropening van het centrum

3/05/2020

Ja, ben ik weer, maar zoals ik al eerder zei, zijn er goede video's in quarantaine. De eerste die ik nu deel is van Legally Blonde: The Musical (ja, Legally Blonde heeft een musical versie en voor mijn ontdekking van rock musicals was het mijn favoriete musical) en het is het opening nummer, maar met nieuwe tekst. Nu zingen de leden van Delta Nu over het ontsmetten van je handen en eigendommen.

Wow, Laura Bell klinkt nog steeds goed.

OMIGOD YOU GUYS, DON’T FORGET TO SANITIZE. 

WASH YOUR DAMN HANDS, KIDS!

En nu terug naar nieuwe bullshit. What bullshit am I back on today? Panic! At The Disco. Ik was gisteren al “back on my bullshit”, nadat ik eindelijk na bijna 2 jaar een hele video van Panic! en Hayley Kiyoko heb gevonden, maar nu nog meer bullshit.

Een concert werd opgenomen en laatst gereleased voor fundraising voor Corona. Ik had geen idee, want ik heb mijn collectieve fandom dagen achtergelaten. I’m just swimming, ik let niet op wat er om me heen gebeurd. Daarom wist ik ook niets van de Six video, ondanks het feit dat het één van mijn favoriete musicals is.

Dus hey, hier, een gratis Panic! At The Disco concert voor tijdens de quarantaine.

Vier nummer hebben “the final cut” niet gehaald (ben alleen teleurgesteld dat Death of a Bachelor er niet meer is), maar goede kwaliteit video en audio.

Zoals ze in Slovenië zeggen: #ostanidoma

***

4/05/2020

Ik blijf goed binnen. 

Dit was mijn avond gisteren. Ik heb ook weer die kruidenpasta gevonden. Het was dus nasi goreng.

Dat was 3 mei.

En nu is het 4 mei, bevrijdingsdag. Gisteren heb ik Bandstand geluisterd en dat had ik eigenlijk vandaag moeten doen. Ach. In plaats daarvan luister ik naar de Where did those minutes go? playlist, een playlist voor lange musical nummers (en woah, we beginnen met Bandstand met Just Like It Was Before, het einde van de Tweede Wereldoorlog. Dat is toevallig).

Morgen had het land moeten feesten, maar ja, Corona. 

Corona in Slovenië neemt weer af. Op zondag waren er ook geen nieuwe besmettingen, dus dat is goed. Op 4 maart kwam de eerste besmetting en op 4 mei is er niets.

In Slovenië is vandaag de dag dat van alles weer open gaat. Ik heb net boodschappen gedaan en ik moest oprecht lachen van geluk toen ik mensen op een terras zag zitten. De Spar is namelijk naast een druk cafeetje en het was heel lang leeg en nu dus niet meer.

Ook de beautysalon tegenover ons huis heeft de deuren weer open.

Het is ook mooi weer buiten en natuurlijk leer ik nooit van mijn fouten, want ik had mijn wintertrui aan. In mijn kamer is het namelijk koud en ik weet dat mijn kamer kouder is en toch ging ik met mijn warme kleding de wijde wereld in.

Toen ik naar buiten liep, stonden twee grote koffers voor de voordeur. Barbara’s koffers zijn aangekomen. Gelukkig kwam één van de Finse dudes (met een vrouw oh hallo) net aan, zodat hij één koffer voor mij kon dragen. Hij was nog nooit verder geweest dan de eerste verdieping, dus hij vroeg ook constant “another floor?” yeah man, ik woon op de bovenste verdieping. Het opruimen van Barbara’s kamer kan ook wel even wachten.

Maar dus toen ging ik boodschapjes doen en het was mega rustig. Misschien zijn de mensen die boodschappen doen, nu de wijde wereld in getrokken.

De boodschappen doen is genoeg voor vandaag. Ik weet dat dit een goed moment is om weer eens te gaan kijken in het centrum, maar ik had vanochtend les en in een uur heb ik ook weer les. Misschien morgen of overmorgen, want dan is het rustiger.

(Discovering Daniel/Pray van Once On This Island is intens.)

Ik ben alleen vergeten om te checken of de fietsband nu echt kapot is.

Wel irritant. Vorige week had ik het gevoeld dat alles nutteloos was, want alle dagen werden een grote blob en nu dat de winkels weer open zijn, heb ik een drukke week met studie.

Hoera, studie!

Vanochtend had ik een kleine 20 minuten lange les van MC, want mensen vroegen de leraar dus om meer uitleg. Ik weet nog steeds niet wat ik ga analyseren en ik heb ook nog minimaal 5 wetenschappelijke bronnen nodig.

Leraar MC: “This is also applicable to the people from other universities, but do not use a paper you’ve already written for another subject!”

En toch zit ik eraan te denken om een opdracht van Addy als uitgangspunt te gebruiken. Helaas is het ook plagiaat als je jezelf plagieert, maar als ik mezelf quote, is het niet meer erg. Ah, wetenschap! 

Jonathan de Ier gaat kijken of het over cinematografie in animatie kan en nu ben ik jaloers, want dat is zo’n goed idee voor Avatar: The Last Airbender, een animatie show met veel symbolische cinematografie, maar ik wil zijn onderwerp niet pikken. Toen stelde hij voor om het over Vine te schrijven, maar ik weet niet of ik daar genoeg bronnen voor heb.

(Natasha, Pierre & The Great Comet of 1812′s The Opera is... ook intens.)

***

(Matilda’s Miracle is oké. Het is 10 minuten lang en ik denk niet dat ik het af ga luisteren.)

Kijk, ik heb mijn verwarming nog meer gepimpt.

Ik heb misschien meer magneten nodig.

22:48 en een paar uur later. Barbara belde iets meer dan een uur geleden over de koffers. Ik vroeg of ze niet zelf kon komen, aangezien de grenzen tussen Kroatië en Slovenië misschien snel weer open gaan, maar nee. Ze zit nog steeds op een eiland en daar kan ze niet van af. Het eiland heeft geen ziekenhuis. Yay.

De fietsband is dus kapot volgens Sophia. Ik heb Ana gevraagd waar ik het beste de fiets kan laten repareren.

(Nobody Needs To Know van The Last Five Years is zeer hartverscheurend, maar ik kan ook niet echt sympathiseren met Jamie aangezien hij vreemd is gegaan. Hij is helemaal aan het zingen over hoe slecht de relatie met Cathy en ik denk dan: ... then don’t fucking cheat, asshole, lick your damn wounds 🤷🏻‍♀️.)

Sanne heeft ook eindelijk een mogelijk onderwerp voor MC. Climbing uphill. Mijn originele opdracht voor Addy is gelukkig in het Nederlands geschreven, dus ik voel me een stuk veiliger om mijn oude opdracht te gebruiken als uitgangspunt. 

Het is normaal niet mijn intentie om een slacker te zijn, maar ik moet nog zoveel werkstukken schrijven dit semester, dus als ik een makkelijke oplossing kan vinden voor één paper, dan neem ik die. Als ik de tijd en zin had gehad, dan had ik waarschijnlijk weer over glee geschreven.

Maar zelfs dan wordt dit nog tijdrovend, want het moet ongeveer 10 pagina’s lang zijn.

(Nu we het toch over Legally Blonde hebben: What You Want is goed.)

Ik moet nog twee werkstukken van ongeveer 7 pagina’s schrijven voor B&T. Ik moet ook nog twee kritiekstukken van ongeveer 3 pagina’s schrijven voor Sociologie en ook nog een eindwerkstuk van ongeveer 8 pagina’s. Dus dan ook nog dit MC werkstuk van ongeveer 10 pagina’s. Dat zijn 37 pagina’s. Denk ik. Ik kan niet hoofdrekenen.

Bruh, ik ben gewoon al blij dat ik dus een normaal examen krijg voor GLINT. De leraar gaat kijken of hij het digitaal kan afnemen, anders wordt het een mondeling.

Verder is een bepaalde duivel terug van weggeweest: Methoden A.

Yup. That bitch still lives.

Ik kon de herkansing dus niet doen in Nederland, maar wegens Corona heeft die herkansing dus niet plaatsgevonden. Ik heb Esther gemaild of ik alsnog mee kon doen, indien mogelijk. Als de herkansing digitaal is, kan ik het op afstand doen (... nu ineens wel). Esther zei dat Peer ergens volgende week meer informatie geeft.

Dus hoera, ook nog Methoden A. Het wordt druk, druk, druk. Het enige fijne aan werkstukken is dat je zelf het werk goed kan verdelen. Daarom ben ik normaal fan van vakken dat een werkstuk als laatste tentamen hebben, maar zoveel bij elkaar + Methoden A? Yikies.

En ik wil alle punten halen, maar om eerlijk te zijn laat ik één vak mogelijk zakken als het betekent dat ik Methoden A kan halen. Gelukkig heb ik me opgegeven voor meer vakken dan nodig.

(Mijn favoriete Natasha, Pierre & The Great Comet of 1812 nummer! The Abduction!)

Ik had het er met Sanne over: gelukkig is de RU niet zo streng met studiepunten halen in het buitenland. Alsnog, andere Nederlandse universiteiten eisen een aantal behaalde punten, maar als ik hier niet alles haal, heb ik volgend jaar nog.

No worries, ik ben niet van plan om expres af te zwakken, maar het geeft gewoon rust dat het niet het einde van de wereld is als ik het niet allemaal haal. Het geeft ook meer rust met Methoden A.

Dus ja, maandag en meteen begint het academische deel van mijn leven weer. 

Anyway, have yet another cat.

[meaningtotellyou]

ok this isnt nsfw BUT I NEED ADVICE ON A GIRL because i have the BIGGEST CRUSH ON HER but like 2/3 weeks ago she got dumped by this girl she was w for like a full year and shes big sad but we’ve heen getting closer but im bad at this stuff and i think she knows i like her and shes being very flirty but she also just told me she’s “glad we’re friends” and i dont know wat to do she graduates in like 6 weeks and shes smart and pretty and funny but also really heartbroken

hhhHHHH this is so complicated... i say at least attempt asking her out...

[ravenvsfox]

6 and 8

thank you so much for asking 😚

6. Age you get mistaken for

I’m very tall so as a kid I was constantly mistaken for much older than I was, like I have this really distinct memory of being around ten and someone asked me “if I was still in high school or if I was heading off to university” and I was like listen I know I’m wearing a sports bra or whatever but I’m a tiny child

nowadays though I think I’ve reached sort of an equilibrium and I just look like an ambiguous twenty something year old?? I wear a lot of make up so that ages me a bit

8. Want any tattoos?

I want so manyyy I have 5 as of right now, and I have at least a few more planned:

1. athena/woman in armour

2. this fox that I had commissioned with pansies and rosemary sprigs which are the first two flowers that Ophelia gives out in Hamlet

3. A calcifer or castle to go with the Heen that my best friend tattooed on me like a week ago (I was their tattoo guinea pig)

4. Piano-violin-french horn-cello which are the primary instruments of each member of my family

Nosy Ask Meme

[dax-micro]

A series of 9 screenshots from Reddit.

Image 1 ambidextrose5: They're dropping like flies in our ICU. 20- and 30- years-olds on vent ant 99% of them unvaccinated. Even had a patient's family member bring in a letter from a "lawyer" demanding that the doc give the patient ivermectin. Reply from QuittingSideways: I would make a complaint to your state bar association—they regulate the behavior of lawyers like out state boards of nursing do. COVID-19 is not going to be cured by our knowledgeable friends in the malpractice and general complaint making business which is the law. If they want to weigh in on what nurses and doctors do they should go to school and get the license required. They should also have to have extensive inpatient training. That would shut them up.

Image 2 Alwayssunnyinarizona: The anti-masker in Texas who's about to come off vent had been using ivermectin. And by "about to come off," I don't mean "on hisway home."

Image 3 DaiLo4Lyfe: I had a covid patient on Friday, I gowned up to go into his room to give his meds. He was laying there purposely trying to make my job harder. He was coughing in my face (I have N95, regular mask, and face shield) and I asked him to wear his mask and he asked me "why?". I said it is to protect you and myself, he said "no I don't want to, you are probably vaccinated so you will be fine". I tried to stay professional and not let my emotions show. Right when I was about to leave he asked to be unhooked from the IVs to use the bathroom, I had to stay in that room to wait for him to finish so I don't have to gown up again to go in. Not only that, I caught a family member try to sneak into his room without proper PPE to give him food. I had to stop her immediately to give her proper PPE, she got angry with me saying we are blowing this out of proportion. I sometimes question myself if I really need this job, cause it makes me hate people LOL

Image 4 jroocifer: I am in med surf we just had one who was intubated in January. He was tube feed and A+Ox0-1, bedrest, and dies in misery a week ago. But at least the family was able to was $1 million tax payer dollars on the process and never visit him. So yeah, that's the best case scenario.

Image 5 "I might just quit" [Rant] (no screenname): I get to my shift this morning for my Neuro step down. I have 7 patients, 2 restraints, a screamer and hardcore withdrawal and a Covie patient. I just can't with this shit anymore. If I survive today that will be a miracle. Wish me luck. It's just unsafe. And here's the kicker, the joint commission was here yesterday so they staffed us well but as soon as they are gone, they fuck us over. This is unsafe madness.

Image 6 "Covid from a NICU perspective" [Discussion] (no screenname): Tonight at 2000, we will admit our 6th baby born to an unvaccinated, Covid mom on ECMO. I'm currently caring for a 26wk premie who's mom passed away last night after the family removed life support. He never met his mom- she survived on ECMO for 23 days before suffering arrest and brain damage. They have 2 other kids at home. Tonigh's delivery will be a 28 weeker. Mom as heen on ECMO for 2 weeks and they haven't been able to get her stats above 70% for 2 days so it's time to take baby before we lose them both. They told Dad to expect Mom to survive for a day or so after delivery. This will be our 6th baby that will never meet their mom since Covid started. We always hear moms say they worry about what the shot will to do baby, but they never consider not getting the shot will to do baby. I'm not sure how much more I can handle.

Image 7 Relevant_Solution297: I'm an ICU doctor. If you're unvaccinated and end up on a VENT- I don't care if your 20 or 60, obese or not - you"re not leaving the ICU alive. Let that sink in. And then go get vaccinated.

jgalol: The only one I had who made it was actually vaccinated. They were intubated for only 3 days—unheard of for Covid—and was outta the hospital a few days after that. I didn't tell them how "lucky" they were to be vaccinated because I'd never seen a Covid come to pulm stepdown without a fresh as trach... no vaccine and they woulda died a bad bad death. I didn't think a freshly extubated person needed to hear that, lol.

Image 8 mellowella I'll let you know soon. I have two unvaxed, intubated patients for the last week. One is 82 and was a DNR until family convinced him otherwise. Tubed him last night. The other is 64, his whole family has covid, including his pregnant dauther. All unvaxed. [That next pair or sentences is highlighted] I'm tired of answering these phone calls from family looking for a glimmer of hope or a sign that they are getting better. They aren't.

Image 9 RankledCat: A year ago I truly believed that people would take the pandemic seriously when they saw their friends and family members personally suffering from it. I was naively optimistic and so very wrong.

Reddit’s nursing forum makes for some pretty grim reading.

[royadventures]

hi!! written update!! today is june 6th.

soo a week ago on may 30th? T caught covid and has been quarantining since. i've been running errands for her like throwing out her trash, refilling her water jug and going out to buy food for her. honestly, this weekend i got fed up. i felt really tired and a little unrecognized for my efforts. i haven't been going far from home just so i'm always in her vicinity if she ever needs me.

this weekend was a long weekend and many exchange students went to jeju/did other things. i stayed near home and ran to the restaurant whenever T was hungry.

i had a whole cycle of thoughts. i was mad at her at first for not getting better--she was barely eating a meal a day and wouldn't drink water. i thought to myself, does she even want to get better? she should eat even if she doesn't have an appetite.

then i got mad at myself for thinking this way. every body is different and heals at different speeds, requires different things.

i started to wonder if it was my fault. am i not doing a good enough job taking care of my friend? is my anger, my selfishness blocking me from properly helping her?

then i remembered what E told me before he left T to return to canada.

he told me to take care of T.

and in that moment, i fell to my knees. but who was taking care of me?

i know, again, i know. it's so selfish. T is the one who's sick and suffering and yet i'm like,, people are looking out for you. honestly, i can't say T would do the same for me. truthfully, i caught a cold during festival week. i was so weak, i felt horrible.

T told me to go buy some fruits.

i had no energy to leave my bed and she told me to go buy fruit for myself. in that moment, i think i wished she would've offered to buy them for me. and i think if i had covid, she wouldn't have stayed within my vicinity. i think she would've went out witj all her other friends. and i think i would've heen hurt.

although, T has treated me well. but sometimes, i guess like moments in these, i'm blind to it all.

i'm selfish. i'm not enough. it's a constant loop between these and more.

anywho, on the bright side, i went to get some soup for T today from a place i also went to 2 days ago. the lady recognized me and... fully offered me watermelon slices. watermelon is a big thing in persian culture so her offering that to me made me feel like i was at home, whatever home may be. she made sure i finished it all and refilled my plate. she patted me on the back when i left and told me to come again.

it may have just been customer service, but as a foreigner who is given nothing but glares and stares, this meant the world to me. i was smiling on my way home and thought it was the universe telling me i was doing okay at helping my friend, T, get better.

anyway, i only have 3 weeks left here now. i don't want to leave, but i do think it's time to get away. T has been an angel, but i think i need to go back to the people who understand me the most.

also, it's pride month and i have to spend it in the most homophobic country..

i'm a little tired of playing caretaker and i'm anxious to leave. i'm.. a mess.

but at least a lady gave me some watermelon :)

[ruftextbrock]

24 October 2021

The foreman from the building works next door coming in for a couple of hours to do some work next door which apparently couldn't wait till Monday. They've been here since April! Shouted through the wall "you're having fun are you". There was no reply on the other side, so I think he was talking to me. The way the gas has been coming into my premises, would indicate so too. Let me quantify the "fun". The gas they have been using on me over the last few weeks, essentially cooks my organs from the inside out. There is a substantial amount of pain involved as well as partial paralysis which makes it difficult for me to walk. The Lewisham Police, very begrudgingly pretended to come and have a look around 3 or 4 days after I reported it and only because I reported it online. If I call, they refuse to give me a reference. Naturally, they never turn up. My complaints about the police's behaviour have gone through the police complaints procedure, adding libel, to my complaint. The Home Secretary didn't reply to my correspondence and my case is now with the European Court of Human Rights (for these incidents, under Articles 2 Right to Life and Article 3, Torture. So they try harder. I might lose my mind for real just from trying to get the UK authorities to do the job we pay them to do. I have never heen accused of a crime, never been tried for one, never been sentenced, we don't have capital punishment. So why does a sack of excrement like the CEO of my local authority keep trying to execute me and why does central government keep claiming ignorance?

[lausgraduation]

INTERVIEWS MEDITATION/YOGA

QUESTIONS

How often do you do yoga/meditation

What kind of feeling do you get when doing this exercise

How do you feel after doing the meditation/yoga

Do you play video games > yes? What kind?

Do you give your avatar in video games the same appearance as you physical appearance?

Clara, 24 Student

-I do yoga and meditate every day.

-Doing yoga I get very grounded. I start to feel my body vibrating and feel how my muscles are releasing emotions and tension that they have hold.

And my mind becomes quiet. -Afterwards I feel empty and peaceful. I really enjoy meditating after doing yoga as I am already in this state. Meditation then allows me to reach even deeper into myself and feel peaceful, empty and infinite. I feel I tap into energy and tranquility that carries me through the whole day.

-No, I don’t play video games

Adam, 26

I do yoga regularly between daily and twice a week, it helps me to have balance and harmony between my mind and body, then it helps my body to move and my energy to flow smoothly and that will give me clarity in my head and raise in my ability to perceive, process and flow in every moment.

I also meditate all the time, every moment and with every breath, I teach myself to never lose my meditation and contemplative blissful life.

Regularly, maybe once a day or every 2 days I spend an hour or more in deep meditation, in an indescribable amount of ecstasy and total bliss.

-I’n video games i mostly like to dress like and look myself, i feel most comfortabel doing this.  

Daph, 21 

I do this on a daily bases as it is my job as Yoga and mediation instructor. Balance is something very important to me and that is what I get out of this exercise. After I feel like i can face the world again, very strong feeling. Yes i Do play video games, in a funny way this can be also stress relieving until you play a stress full game haha. I mostly dress like myself and look like myself in the game, something I go for a bit more edgy way I look. 

Sabrina, 22

Ik mediteer elke dag , met de app headspace en daarna doe ik wat mini rek en strek oefeningen. Ik had geprobeerd om 20 minuten te doen zonder de app, maar dan moet ik tellingen zelf bijhouden en dat geeft mij minder motivatie om door te gaan. Mediteren tijdens een wereld pandemie geef mij het gevoel dat “ I still show up for myself “ en geeft mij het gevoel dat ik nog de discipline heb om te investeren in mijzelf. Ook is mediteren een investering om mijzelf even de tijd te geven dat ik 10.000 gedachtes door mijn hoofd racen terwijl ik mijn ogen dicht heb en in stilte zit - laat staan als ik actief heb en 10.000 gedachtes door me heen raast - het erkent dt ik aan mijzelf moet en wil werken. Wat voor gevoel geeft het uitoefenen van yoga/meditatie aan je? Discipline, tevredenheid, grip op mijn leven, investering, ik ben geen pro, maar beter iets dan niets. Hoe voel je je als je klaar bent met de oefeningen?

Tevreden, achieved, gedisciplineerd. Game je? > zo, ja wat voor spel?

Ik deed dat vroeger toen ik 3-13 jaar oud was en veel videogamen sinds amfi doe ik daar niet aan, 1 omdat ik vrij verslavingsgevoelig ben en 2, omdat ik beter anders mijn tijd wil investeren, alhoewel ik het erg leuk kan vinden. Geeft jij je avatar hetzelfde uiterlijk als jezelf of totaal anders?

Een avatar verschilt natuurlijk per game. De ene moment ben ik een half naakte bebaarde figuur en de andere moment ben ik een masculine aantrekkelijke man, de andere keer een vrouwelijke boogschutter of een demoon, het verschilt echt….

[maryamsreisblog]

Blog 4: Whale watching, Jervis Bay en heel veel eten

Oh, oh wat een weken weer.

Samen met mijn vriendengroep belandde ik op vrijdagavond, na een hectische week met Tommy en Katy in het appartement van een Deense jongen die ik niet kende. Dit was op zich best ongemakkelijk omdat we met 10 mensen onaangekondigd aan kwamen kakken. Gelukkig vond hij het zelf geen probleem. We hebben de leukste avond gehad en ik heb veel nieuwe mensen kunnen ontmoeten, maar ook was hier het begin van mijn ellende…..(klinkt heel dramatisch, was het ook een beetje)

Namelijk kwam ik laat thuis en deed ik vrijwel alleen een dutje voordat ik weer moest opstaan om terug te gaan naar Darling Harbour. Samen met de andere Nederlandse au pairs en een Duitse vriendin zouden we meegaan op een whale watching cruise, super leuk!

Voordat ik vertrok las ik de uitleg eens goed door. Het was verplicht om een zonnebril en een hoed mee te nemen, pilletjes tegen zeeziekte, een camera, en moest ik bedekkende kleding aandoen. Wat een onzin, typte een zonnebril en hoed-loze Maryam naar haar vriendinnen, ze kunnen me toch niet verplichten om dat allemaal mee te nemen.

Wat had ik het ontzettend fout.

De cruise was geweldig, we hebben veel walvissen gezien waarvan zelfs twee die het water uit kwamen springen! De boot ging vrij hard en de golven waren hoog, waar ik in principe erg van genoot, alleen… zat ik uiteraard op de minst gunstige plek vergeleken met al mijn vriendinnen. Al het water klotste over mij heen en er kwamen steeds spetters zout water in mijn ogen. Ik had de hele cruise betraande ogen, niet dat je dat kon zien, want ik was zeiknat. Vandaar dat Esmee de legendarische zin: “you look like a verzopen kat” uitsprak.

Ondanks dat ik wel een pilletje tegen zeeziekte had genomen werd ik toch zeeziek (zal misschien te maken hebben met de 2 uur slaap) en heb ik de reis terug met een kots zakje in mijn hand gezeten.

Eenmaal weer aan land ging het stukken beter waardoor ik, heel naïef, besloot mijn dag voort te zetten. We gingen op naar Pancake on the Rocks, waar we heerlijke pannenkoeken hebben gegeten. Ondanks dat ik heel zelfverzekerd voorspelde dat ik alles wel op kreeg heb ik 1/3 naar binnen kunnen werken zodat ik de rest kon bewaren voor mijn avondeten.

Hierna hebben we een paar uurtjes in the Royal Botanical Gardens gezeten waar ik mijn tweede nap heb volbracht. Toen ik weer wakker was leek het me een verstandig idee om dan nu wel naar huis te gaan, maar..

Het was nog zo gezellig. Een anderhalf uur durende tour door the Rocks? Tuurlijk! Ik ging verder met de dames op stap en we kregen een leuke tour door een wat ouder gedeelte van Sydney. Hier ontmoette we ook een Hongaars meisje en hebben we de perfecte plek gevonden om nieuwjaar te vieren!

Hierna hebben we nog even gegeten (hoewel er bij mij echt niet heel veel meer naar binnen kon) en pakten we de trein terug naar huis.

Ik lag laat op bed en moest de volgende ochtend weer vroeg op want we zouden met een tour meegaan naar Jervis Bay. Dit is 3 uur rijden vanaf het CBD in Sydney en claimt het strand met het witste zand van de wereld te zijn! Het was prachtig, ik heb altijd al een strand als dit willen zien. Maar het was ook 34 graden en volop zon...

Hoewel het een heerlijke dag was en ik leuke, nieuwe mensen heb kunnen ontmoeten voelde ik me de hele dag niet zo lekker. Uiteindelijk bleek dat ik een zonnesteek had opgelopen waar ik de rest van de week heb moeten herstellen.

Daarom heb ik ook lekker rustig aan gedaan met Tommy en Katy. Tommy en Katy alleen niet met mij, dat was dan wel weer jammer.

Vrijdagavond heb ik met een stel meiden de sterren van de hemel gezongen in een karaoke bar, dit vonden we zo leuk dat we dit wel echt vaker willen doen. Zijn karaoke bars ook populair in Nederland?

Zaterdag was de rustigste zaterdag tot nu toe. Ik heb kunnen uitslapen en lekker geluncht met vriendinnen bij the Blackwood Pantry in Cronulla, erg van genoten. Ergens anders koffie gedronken en even langs het strand gewandeld en daarna alleen door Westfield in Miranda gedwaald. ’s Avonds ging ik heel spontaan Cronulla in met Demi en 3 andere Franse au pairs. Heerlijk dagje zo!

Zondag bracht ik door in Manly. Annabel en ik hebben een uurtje rondgehangen in Sea Life voordat we met  Demi en Lotta een geweldige lunch hadden in het café Girdlers. Daarna hebben we rondgekeken in Manly en zonder Lotta de boot en trein teruggepakt naar Cronulla, waar Kira met ons mee ging avondeten. We hebben de rest van de avond gezellig koffie gedronken in een leuk tentje.

Maandag bracht ik door in Bondi met Lotta en stond in het teken van heel veel eten (best een goede dag dus) en vandaag was ik gezellig met Kira en heb ik extra op Katy en Tommy gepast.

Volgend weekend vlieg ik voor een weekendje naar Melbourne, ontzettend veel zin in! Will keep you updated on that.

 Liefs,

Maryam

 P.S. Aanschouw hier een korte lijst met herinneringen aan mezelf en tips voor jullie:

-          Neem de aanwijzingen voor een whale watching cruise serieus

-          Zoutwater in je ogen is niet chill

-          Koop een zonnebril en een hoed

-          Het is best handig om meer dan 2 uur slaap in een nacht krijgen

-          Je bent niet immuun voor de zon ofzo. Ga uit de zon.

-          Een zonnesteek is niet chill

[offtoljubljana]

28. Art?

2/03/2020

Geen blogpost gisteren. A missed opportunity for a Next To Normal title. Press F to pay respect. Ik ben een grote fan van deze meme.

Ik heb net een mega zout omelet gegeten. Ik kan niet doseren.

Mijn zouten omelet vs. Caroline’s suiker omelet. Wie zou winnen?

Maar welkom terug op mijn chaotische blog. Pap stuurde me net al een berichtje “Hallo Wekkie. Hoe gaat het met je ?” Ik moet wel elke dag updaten (jk jk). De muziek is nog steeds Team Starkid (TTO’s Independence! is een tongbreker.)

Ach ja, gisteren had ik geen zin om iets te schrijven, dus nu krijg je alles in één keer. Gisteren was ik precies 3 weken in Slovenië. Tijd gaat snel. Toen Barbara en ik op zaterdag naar de obag store gingen, zei Barbara ook dat het nog steeds als een lange vakantie voelt, maar dat dat gevoel binnenkort wel weg zal trekken. Ik moet dadelijk 49 pagina’s literatuur lezen, dus ja, dat zal wel kloppen.

(HMB’s Dynamic Duet is catchy, maar raar.)

Deze week is mega rustig, want ik heb maar twee colleges deze week. Dadelijk heb ik GLINT (Gay and Lesbian Introduction yada yada yada) en B&T (Body and Technology yada yada yada ik ben afkortingen aan het maken, zodat ik het niet altijd helemaal voluit hoef te schrijven) op woensdagavond. Maar oef, volgende week heb ik elke dag colleges van ong. 4 uur en op woensdag heb ik zelfs twee colleges.

Voordat ik verder ga, moet je Barbara’s coole obag zien:

Ze vroeg of ik het in elkaar kon zetten terwijl zij naar de print shop ging en toen ze thuis kwam hoorde ik een “oh wow!” vanaf de gang. Blijkbaar is haar binnenkant alleen een rits met twee zakken.

Ik dacht dat het een trim was, dus toen ik het in elkaar ging zetten, was ik zeer verward, maar nu heeft ze dus nog een extra binnenkant. Barbara had ook meteen foto’s gemaakt en blijkbaar is haar moeder nu ook fan.

(De Apocalyptour versie van Starships The Way I Do. Gelukkig hebben ze Denise vervangen met Jamie voor de live performances.)

Ik heb alle spullen die ik gekocht heb op een rij gezet, maar daar maak ik ook wel een aparte photoset van, want dan kan ik alle 3 foto’s naast elkaar zetten i.p.v. onder elkaar.

(Twisteds Finale (A Thousand And One Nights Reprise) is maar 30 seconden lang, maar het zijn 30 mooie seconden.) (SPACE Tour versie van Starships Status Quo. Ik was vergeten dat ze er een groepsnummer van hadden gemaakt.)

Dit was uiteindelijk ook het resultaat van de tassen. Alsnog, obag moet me aannemen.

(Ik snap ook de hele hype rondom Firebringers The Night Belongs to Snarl ook niet.)

Oké terug naar gisteren. Ik werd weer eens laat wakker, namelijk rond 11:00, want ik had weer eens hoofdpijn in de nacht. Ik werd wakker en de regen was vreselijk. Niemand had zin om iets te doen met dit weer.

Dus ik heb heel veel Lego Harry Potter Year 5 - 7 gespeeld, ook al hing ik vast voor 1 fucking uur op een level. En toen heb ik ook meteen Black Friday gekeken, aangezien dat dus was uitgekomen. Aangezien ik de musical al kende, genoot ik er veel van. Black Friday moet je eerst even verwerken, voordat je het kan waarderen. Dat merkte ik ook aan de reacties online en op mijn Discord.

Dit is gewoon het leven! Een regenachtige dag waar ik binnen zit met mijn games en musicals, terwijl ik koekjes eet en thee drink.

Ik ga jullie het hele gedeelte over Black Friday besparen, want dat heb ik in de vorige blog post al gedaan. Als je de musical wilt zien, dat kan je het 100% gratis op YouTube vinden. Ik ga het niet hier linken, want Black Friday is eigenlijk een deel 2 in een musical trilogie, dus hier is deel 1 The Guy Who Didn’t Like Musicals:

(Apocalyptours Little White Lie medley. Mensen moeten Little White Lie meer waarderen en niet alleen Boy Toy.)

Eigenlijk waren Caroline, Barbara, een vriendin van Barbara van plan om naar musea te gaan. Musea zijn gratis op de eerste zondag van de maand, maar ik voelde me slecht en Caroline was vermoeid van de reis naar Piran op zaterdag. 

Toch besloten Barbara en ik om later iets te gaan doen. We gingen maar het Museum of Modern Art. Barbara ging rond 4 uur al naar de stad om ook naar de kerk te gaan en dan zouden we afspreken bij het museum om 5 uur. Haar vriendin zat nog in München, dus die kon niet komen.

De straat richting het museum zat vol met meerdere kunstgelegenheden. Dit was bijvoorbeeld een andere kunstgallerij:

Dit was de straat en het gebouw helemaal aan de rechterzijde is het operagebouw/ballet gebouw (met de vlaggen):

Ik weet niet wat dit was, maar ik vond het een leuke stijl: 

En toepasselijk, het blokkerige gebouw was het museum:

(Apocalyptour versie van A Very Potter Musical (AVPM) Missing You. Brian H. en Brian R. deden het goed, maar ik ben gewend aan Darren als Harry Potter.)

Eenmaal binnen moest ik nog even wachten op Barbara en er lagen overal paraplu’s. Deze foto had ik gemaakt nadat een groot aantal mensen hun paraplu’s al weg hadden gehaald:

Tijdens het wachten besloot ik ook maar om even te gamen, want ik had wifi van de uni, en...

Woah. Party time.

(Oh, nu is de SPACE Tour versie van The Way I Do. Ik denk dat ik het nu maar even oversla, want ik heb dit nummer net al gehad.) (Aaaah, the meme itself. Firebringers We Got Work To Do.)

Op weg naar het museum werd ik ook gestopt door een man die vroeg of ik geloofde in Jezus Christus. Toen ik nee zei, vroeg hij of ik enige voor van religie had en... nee. En toen kreeg ik dit.

Hij zei dat ik dat nummer kon bellen voor als ik me zou bedenken. Yup, that is going into the trash. Ik heb de foto’s gemaakt, omdat ik het wel hilarisch vond. Arme man moest in de vreselijke regen staan om zieltjes te winnen.

Plus het hele “salvation” en “saving” gedoe klinkt precies hetzelfde als dat in Lulu’s boekje, dus ja, wat is nu de waarheid 😒😒😒?

Na een tijd kwam Barbara binnen en we gingen door het museum. Er waren wel een paar coole dingen, zoals dit schilderij met een klein complementaire kleurencontrast palet.

Ook vond ik deze doodles wel grappig.

Er was ook een ruimte dat over de dood ging en namelijk over concentratiekampen. Daar heb ik geen foto’s van gemaakt, want a) het voelde een beetje respectloos en b) de tekeningen die gemaakt zijn in Dachau zijn overduidelijk niet, uh, mooi in de manier dat je er graag naar kijkt. Het waren allemaal kleine tekeningen met potlood of inkt van rottende mensen en wagens met lijken enz. 

Op een meer positieve noot: er was ook een hele kamer gebaseerd op het constructivisme. Ik weet nog steeds niet wat ik van constructivistische kunst moet denken (is het niet gewoon hoekerige interior design?), maar de kamer was wel cool.

Er waren ook een paar print art stukken, maar daar heb ik geen foto van. Ik heb wel opgeschreven hoe ze heten, dus misschien kan ik ze nog vinden.

(ANI’s The Force (You Got It) is nice.)

Dit was de ene helft van het museum, de andere helft was iets minder. Dat was meer geweid aan experimentele kunst, zoals dit:

De hele tijd speelde speakers het geluid van een hartslag af. Experimentele kunst is deel van moderne kunst en ik weet niet of het nu leuk is of niet. 

(Starships Hideous Creatures is het minst favoriete nummer van 2 van de 3 eigenaren van Starkid.)

Het laat je denken: wat is nu kunst? 

Is een steen met wat pigment nu echt kunst? Zijn wijnglazen met acrylverf kunst? Is gekleurd zand kunst? 

Op een bepaald moment stond er ook gewoon een deur en ik wist niet of dat nu deel van de expositie was of niet. Dit liet me denken aan het bril experiment, waar een museumbezoeker zijn bril op de grond had gezet en ineens ging iedereen het bekijken en foto’s ervan maken, want mensen dachten dat het deel was van de expositie.

Of dat verhaal van een schoonmaker die een kunstwerk had opgeruimd en vernielt, omdat hij dacht dat die krantenknipsels en bananenschillen afval was.

(Firebringers The Night Belongs to Us is GEWELDIG. Wat een mooie Act 1 closing song.)

Bij moderne kunst denk je soms ook: dit kan ik toch ook! 

Kijk maar naar die doodles van die foto hierboven. Zijn die zoveel anders dan de kleine tekeningetjes die ik maak? Er was ook een schildersdoek met druppels verf die in elkaar over waren gelopen. Man, nu voel ik me een stuk minder shit over mijn waterverf die overal heen en weer gaat.

(SPACE Tour versie van A Very Potter Sequel (AVPS) No Way is nu echt goed, want dit hebben ze ook totaal veranderd in een girl group nummer.)

Dus ja, ik liep geregeld rond met een what the fre-sh a-vaco-do gevoel. Hier is mijn ~hot take~: alles kan kunst zijn als er een reden achter zit. Herinner mijn favoriete kunstwerk The Fountain maar. Niet-kunst kan kunst worden door middel van de idee achter kunst. Je kan zelfs zeggen dat die man die zijn bril op de grond legde, ‘performance art’ maakte.

Nou, nu weet ik dat ik mega pretentieus klink en ik weet dat ik in het algemeen de pretentieuze aard van kunst mega kut vind, maar zo zit het in mijn ogen.

De reden dat ik de hele experimentele zijde niets vond was omdat ik totaal geen uitleg kreeg. Ja, dit is zand met pigment. Wow. Geweldig. Ik kan een zak pigment bij de PRO Art halen en ik reis effe met de trein naar Zeeland om die pigment op het strand te dumpen en wow, kunst.

(Firebringers Chron is raar, maar Jamie Burns is de reden dat dit nummer zo goed is. Haar stem is geweldig en ik hoop dat ze terug komt voor een andere show.) (Veel Firebringer vandaag. Nu is het tijd voor Together.)

Uitleg heb je nodig om kunst te begrijpen en zodat kunst je iets kan laten voelen. Dat is de kern. Het is net zoals één van mijn favoriete zinnen uit het boek Eleanor & Park: “Eleanor was right. She never looked nice. She looked like art, and art wasn't supposed to look nice; it was supposed to make you feel something.”

Natuurlijk kan kunst ook gewoon mooi zijn zonder uitleg. In fact, één keer heb ik dat letterlijk geschreven in een kunstopdracht op Bernardinus. 

“Wat vind je van dit kunstwerk?” 

Mijn antwoord: “Mooi. En ik weet dat we dat woord eigenlijk niet mogen gebruiken, maar soms is kunst gewoon mooi.”

Alsnog, kunst pretentie? Yikes.

Maar twee zandzakken zijn niet “gewoon mooi” en dan is het dus fijn om betekenis en uitleg te krijgen.

Dus ja, de rechterzijde van het museum vond ik niets. De twee zijdes waren verbonden door één grote ruimte met de geschiedenis van Sloveense kunst vanaf ca. 1899 t/m 1999. Het leukste vond ik de foto’s van begin 20e eeuw. Zoals ik bij Citizen Kane ook al zei: het is zo raar om te bedenken dat mensen toen ook al leefden, want het klinkt als een totaal andere tijd. Er was een foto van de grote Main Street in het centrum van Ljubljana uit 1916 ofzo en het is zo cool.

(TTO’s When the World’s at Stake (reprise) is zo goed en natuurlijk Joey’s improv!)

Rond 18:00 gingen Barbara en ik wat drinken in het ondergrondse café van het museum.

Barbara kon me helpen met het vertalen van de kaart, want Sloveens en Kroatisch zijn zowat hetzelfde. Ik had een zwarte thee met strawberry creme smaak en het was best goed.

En kijk wat voor een leuk theehoudertje:

Een dino!

(ANI’s One In A Million is dece.)

Oh nee jongens. Het is weer aan het regenen en ik moet dus zo naar college, maar ik wil dus ook nog een paraplu gaan kopen. Blijkbaar gaat het veel regenen.

Oké, dus Barbara en ik waren het met elkaar eens: gelukkig hoefden we niet te betalen voor dit museum. We weten niet wat de eigenlijke prijs geweest zou zijn, maar het feit dat de helft van het museum ons niet aansprak, laat zien dat het waarschijnlijk te veel geweest zou zijn.

Is dat grammaticaal correct?

Eh, whatever.

We bleven in de stad, want we hadden afgesproken om te gaan eten met Kath, Caroline en Anouk van appartement 3. Niet alle restaurants hebben Boni op zondag, maar Kath vond Joe Peña's Cantina y Bar, een Mexicaans restaurant. Het was ook heel mooi binnen, ook al viel ik wel bijna van de trap.

(De Apocalyptour versie van Starships Get Back Up is één van de beste versies.)

We hadden het ook weer over Boni. Voor €4,30 kreeg je een glas water, een kom soep, salade van een buffet en een mega groot hoofdgerecht. 

Ik had een mega grote burrito met spinazie, kip en gesmolten kaas. Verder kreeg ik nog meer salade en een bakje Mexicaanse rijst. Natuurlijk heb ik het meegenomen, dus ik heb vanavond weer avondeten. Ik kan ook weer Boni gaan eten, want ik ben deze avond in het centrum vanwege mijn les. Ik zie wel. Holy shirtballs, ik heb deze mogelijkheid.

Fuck deze playlist. Ik ga Black Friday luisteren. Geen liveblog/music rec, want ik ken het nog niet goed genoeg. 

Dus dat was gisteren. 

Vandaag heb ik nog niet veel gedaan, maar de dag is nog niet voorbij. Ik heb de main game van Lego Harry Potter Year 5 - 7 uitgespeeld, dus nu begint het leuke deel: collecting!

Verder heb ik de laatste Doctor Who aflevering gekeken en yup, ze hebben alweer de hele geschiedenis van de Doctor herschreven. Shocking. De aflevering heeft niet eens alles opgelost, dus hoera, cliffhanger. Dit hele seizoen was mega verwarrend, dus ik denk dat ze een main storyline willen gaan uittrekken over 2 seizoenen en ik weet niet of ik dit leuk vind.

Ook heb ik boodschappen gedaan en de self-check outs zijn de Spar zijn geüpdatet, dus eindelijk ging het eens goed.

En ja. Dat is het voor nu.

[shepsolus]

The number on the scale hasn’t budged in like a month and I REALLY thought like a fucking idiot that id be anywhere near my goal weight by the concert