#lichtbakken

[thewebdesign-blog2]

Op zoek naar het maken van een prachtige website in Diemen? TheWebDesign biedt professionele website-ontwerpdiensten op maat van uw behoeften. Of u nu een klein bedrijf bent of een groot bedrijf, wij zijn gespecialiseerd in het maken van responsieve, gebruiksvriendelijke websites die resultaten opleveren. Neem vandaag nog contact met ons op voor uw op maat gemaakte webdesignoplossing in Diemen.

[lolaumarova-breitner3]

25//;beeld{enDe}con.cep10

{1} Bewegende projectie van beelden in Touchdesigner die worden geprojecteerd door laser gesneden figuren-panelen waardoor er nieuwe vormen ontstaan op het oppervlak

{2} Interactieve lichtwerken vormgeven die reageren op beweging en geluid om verbondenheid te creëren met de ruimte

{3} Lichtbakken met laser gesneden vormen die ritmisch om en om flikkeren om een soort licht-gedicht weer te geven

{4} Laser gesneden vormen waar licht doorheen wordt geprojecteerd in een gecoördineerd ritme dat verwijst naar dergelijke menselijke data welke willekeurig leidt

{5} Simpele vormen die telkens andere coordinaten aannemen die je kunt stoppen en dat is dan jouw gekozen vorm

{6} Menselijke data verzamelen en deze visualiseren in p5js (willekeurige vormgeving van maken ofzo) en deze data op die manier een uiterlijk kenmerk geven

{7} Eigen knuffels ontwerpen in Blender en deze 3D printen (verloren jeugd) en deze gieten in beton

{8} Vormgeven van bloemen en planten 3D en deze in beton gieten

{9} Een lichtshow met Touchdesigner vormgeven en projecteren op kleine lasercut spiegels als bewegende installatie

{10} Een bizarre knuffel ontwerpen en delen in verschillende kleuren/materialen printen 

{11} Ontworpen Knuffels in gips gieten en dmv een licht installatie de knuffels kapot maken

{12} Vereeuwigen van de natuur door deze in te scannen en een fantasiewereld te bouwen in Blender

{13} Projectie van 3D animatie op bijzonder textiel, een installatie van textiel met een projectie op verschillende manier die een droomwereld voorstelt

{14}  Projectie op textiel in touchdesigner die de droom van een computer voorstelt als deze de mensheid overneemt

{15} vlaggen bedrukken met lasersnedes en hierop menselijke verhalen projecteren dmv blender of touchdesigner

{16} Videomapping op bedrukte kledingstukken die personen voorstellen van een organische animatie die distorted is met geluidsinstallatie (Lost People= verloren mensenzielen in het internet metaverse die iemand anders willen zijn en daarmee hun menselijkheid vergeten)

{17} (Gekleurde) Typografische platen lasersnijden en hier kleuren doorheen projecteren om de platen zichtbaar te maken

{18} Leren van computertaal en in computertaal een verhaal schrijven welke enkel voor electronen zichtbaar is en niet voor het menselijke brein (conceptueel werk meer)

{19} Een installatie bestaande uit lasersneden sculpturen waar je tussendoor moet klimmen terwijl er geluid afspeelt die je een bepaalt gevoel geeft en evt een projectie die het je moeilijker maakt

{20} Namen van ‘gelukszoekers’ allemaal genereren. Namen generator van geluksszoekers, waar je je eigen naam kan invullen en je een gelukszoekersnaam krijgt. 

{21} Een random vertaler maken om met mensen te communiceren, maar meer een soort anti-translator. Omdat mensen ondanks goede communicatie toch niet naar elkaar luisteren.

{22} kijkdozen lasersnijden als ‘huizen’ waar je naar binnen kan kijken en ik elk huis is een video of audio van iemand zonder huis (dus een kritiek op het daklozen ‘probleem’ en een uithaal naar de wooncrisis

{23} Paspoortgenerator, waar je een naam kan invullen en je krijgt een nieuw paspoort, als vreemdelingendocument maar dan online in de cloud. Uiterlijke kenmerken worden ook gegenereerd en je krijgt een nieuwe look.

{24} Grote lasersneden panelen van aluminium / ijzer / spiegel met de codes van mensen die 'verdwenen' zijn.

{25} Lasersneden elementen uit een huiskamer met daarop video mapping projectie van mensen die ooit hebben geleefd en gewoond in die huiskamer, maar welke zijn teruggestuurd, vermoord of verdwenen.

{26} Een boek maken van ongewone materialen die zijn lasersneden. Dit boek bevat elementen/objecten verzameld op bijzondere plekken. Hier kan eventueel een projectie bij, of de objecten kunnen worden ingescand en in Blender in een fantasiewereld geplaatst.

{27} Lasersneden stalen onderdelen van een vaas met bloemen erin. Een sculptuur voor buiten.

[droomverhaal]

Nachtelijke waanzin

De dolk tussen mijn ribben stolt het bloed in mijn aderen. "Kom op. Pijn zit tussen je oren." Zijn stem galmt door het muffe kamertje, tegen muren gevuld met grote lichtbakken. Langzamerhand wordt het beeld van zijn gezicht minder wazig. Van zijn gezicht valt geen enkele emotie te lezen. Met trillende handen probeer ik de dolk uit mijn borstkas te trekken, zodat ik weer kan ademen. Verdomme, wat heb ik ademnood. Toch lukt het me om te spreken. "Ik heb deze wond al drie maanden. Hij stopt maar niet met bloeden. Is er iets wat u kan doen?"

Zijn verveelde blik glijdt over mijn gezicht, daarna over die van mijn zus. Het lukt me niet om te registreren hoe ze erbij zit. Ongetwijfeld ongeroerd en zelfverzekerd, zoals gebruikelijk. Met een zucht staat de man op en grist zijn creatie mee voordat hij de deur uit loopt. Mijn zus en ik blijven alleen over in de kamer, roerloos. Ze praat tegen me en al hoor ik haar woorden niet, voel ik dat ze me geruststelt. Mijn lieve, oudere zus die zelf ook pas achttien is.

"Hij moet wel iets doen, zo simpel is het." Maar het lijkt me allesbehalve simpel. Na drie maanden lang in een martelwerktuig te leven, waarvoor ik nota bene in het ziekenhuis werd opgenomen om erin gegoten te worden, zie ik geen lichtpuntje aan de horizon. Toch zou mijn zus gelijk krijgen. De man zou terugkomen met een zachter materiaal toegevoegd aan zijn creatie voor mij. De wond zou stoppen met bloeden. Maar de wond die zijn woorden maakte, is nooit geheeld.

~ Interested in an English version? Let me know and I might give it a go. ~

[xllichtletters]

Voeg de blikvangers van XL Lichtletters toe aan jouw bruiloft of event. » Thuisbezorgd en retour via PostNL in Nederland en België » Verhuur 1-meter hoog: A t/m Z, 1 t/m 9 en symbolen » Warm witte of Kleuren LEDs » Verkoop & maatwerk op www.xlletters.com

[bosmanletters-blog]

Wij maken ook wekelijks diverse lichtreclames, van doosletters tot aan acrylaatletters met LED er in verwerkt. Heeft u een lichtbak nodig? Ook dat kunnen wij voor u maken. Installatie geschiedt door onze eigen montage-teams. Meer weten over onze mooie lichtreclames? Kijk dan eens op: https://www.bosmanreklame.com/producten-van-az/lichtreclame/

[wanderlustschmanderlust]

Blauwdruk voor de toekomst?

Concepten als ‘Antropoceen’ en ‘dekolonialisering’ zijn niet weg te slaan uit actuele tentoonstellingsbrochures. Dat is niet anders in de expositie Liquid Intelligence. In WIELS lijmen Ellen Gallagher & Edgar Cleijne die twee concepten verrassend slim aan elkaar, stevig bij elkaar gehouden door een fascinerend blauw.

Al sinds het begin van de jaren 1990 werkt Ellen Gallagher (°1965, Rhode Island) gestaag aan een beeldend oeuvre dat feministische theorieën en visualiseringen van het (andere) lichaam in popcultuur met een kleurrijk vormenspel weet te rijmen, deels onder invloed van onder meer kunstenaar Agnes Martin en schrijver Gertrude Stein. Een voorbeeld in de expositie is meteen de muur waar je als toeschouwer tegen aanloopt, bekleed met een vijftigtal fotogravures op A4-formaat. De reeks, getiteld DeLuxe (2004-2005), bestaat uit stereotype reclamebeelden van de jaren 1950, waarop Gallagher door middel van kleurrijke, uitgeknipte plasticinevormen kapsels, ogen of andere vormen accentueert. Die ‘highlights’ werken als een vergrootglas op een racistische beeldvorming, diepgeworteld in onze beeldcultuur.

Eenzelfde inhoudelijke én materiële gelaagdheid is terug te vinden in het provocerende Negroes Battling in a Cave (2016). De vier werken vormen een onderdeel van de Black Paintings, een impressionante reeks van zwarte monochrome schilderijen van enamel, inkt, rubber en papier op linnen. Antropomorfe vormen krioelen over, door en achter elkaar over de monumentale doeken, en verlenen zo een diepgang aan zwartheid waarvan Kazimir Malevitsj – tijdens de restauratie van diens Zwart vierkant uit 1913 werd de racistische, handgeschreven kanttekening ‘Negroes Battling in a Cave’ ontdekt – alleen maar kon dromen. Als een nieuwsgierige archeoloog onthult Gallagher de lagen der geschiedenis én staat de toeschouwer toe om zélf interpretaties te geven aan een veel complexer verhaal dan zwart versus wit.

Quasi controle

De reeks Morphia (2008-2012) manifesteert zich eveneens als een palimpsest van materialen. Gepresenteerd tussen grote glazen kaders verheft Gallagher in de tekeningen moeiteloos inkt, waterverf, olieverf, houtskool, eitempera en vernis tot een spannende symbiose. Dat resulteert in broeierige, oceanische vormen, soms herkenbaar als Afro-Amerikaanse figuren, dan weer als aquatische organismen uit de krochten van de oceaanbodem, die zich aan het fragiele papyrus vastzuigen. Gallaghers werkproces laat vooral loslaten van controle toe: de materialen transformeren, muteren, leven samen volgens een geheel eigen logica, waarin de kunstenaar door het verstrijken van de tijd geen zeggenschap meer heeft.

Gallaghers werkproces laat loslaten van controle toe: de materialen transformeren, muteren, leven samen volgens een geheel eigen logica

De tentoonstellingstitel ‘Liquid Intelligence’ ontleende curator Dirk Snauwaert dan ook aan een tekst van conceptueel fotograaf Jeff Wall, voor wie het fotografische proces altijd ‘vloeibaar’, en dus slechts quasi-gecontroleerd is. Zo doet het concept ‘Antropoceen’ voorzichtig haar intrede in de expositie: het tijdperk dat wordt gedefinieerd door de beslissende stempel van de mens op de omgeving.

De rollen omgekeerd

Een absoluut hoogtepunt in de tentoonstelling is Highway Gothic (2017), een installatie die Gallagher al eerder ontwikkelde in samenwerking met de kunstenaar Edgar Cleijne (°1963, Eindhoven) en verder verfijnde voor WIELS. Centraal in de grote ruimte duikt op twee projectievlakken een 16mm-film op. De opnames starten in Claiborne Corridor, een buurt in New Orleans waarin wijken van zwarte, rijke gemeenschappen in de jaren 1950 plaats moesten ruimen voor het ‘Interstate Highway System’: autosnelwegen die de neoliberale, Amerikaanse droom illustreren. De camera in Highway Gothic draait vanaf die autosnelweg in één ruk door tot aan de Atchafalaya-stroom vlakbij Lafayette in Louisiana, als het ware een terugwerkende kracht van ‘beschaving’ tot ‘primitiviteit’.

Maar net dát binaire en lineaire verhaal tackelen Gallagher & Cleijne in Highway Gothic. De installatie wordt omgeven door gigantische textielbanieren en lichtbakken die via 70mm cyanotype foto’s van biologische organismen de toeschouwer onderdompelen in een blauwe gloed. De uitvergrote cyanotypes – ooit gebruikt als fotografische studies van een vroege biologie in de 19de eeuw – blazen het formaat zodanig op dat de superieur onderzoekende blik van de toeschouwer onmogelijk wordt: Gallagher keert de rollen om en laat de grote organismen óns aanstaren.

Vanuit die optiek wordt ‘de mens’ het studieobject. Diens systemen van uitsluiting, binaire categorieën of vormen van gentrificatie zoals die werkzaam zijn in Claiborne Corridor, lijken plots even bizar als de zeewezens op de bodem van de oceaan. De installatie sluit zo verdacht goed aan bij de theorieën van de ecologische filosoof Timothy Morton, die in zijn boek Humankind een pleidooi houdt om de schijntegenstelling tussen menselijke en niet-menselijke objecten op te heffen.

Alles, van de microbacteriën tot de kosmos, is immers onlosmakelijk verbonden. ‘I capitalize Nature to de-nature it’, schrijft Morton. We moeten dus af van de stelling, niet toevallig kracht bijgezet door de wetenschappen van de 19de eeuw die ook in de expo zo aanwezig zijn – dat de mens de beslissende stempel is, degene die als enige zijn sporen nalaat. Humankind vormt de oproep om zich te verbeelden wat het betekent om iets ‘gemeenschappelijk’ te hebben.

Alles stroomt

Maar, zo vraagt ook Morton zich af, hoe verbeeld je iets dat zo evident is, zo ‘in your face’ als de alles-verbondenheid-der-dingen? In Osedax (2010) werken Edgar Cleijne en Ellen Gallagher opnieuw met een 16mm filmprojectie, waarin een recent scheepswrak voor de kust van Rhode Island de hoofdrol opeist. Langzaam raakt het wrak overwoekerd door natuurelementen, vinden aalscholvers een plek op het rottend hout.

Cleijne en Gallagher grijpen toch in: de realtime beelden boven het wateroppervlak worden afgewisseld met analoge en 3D-animatiebeelden van elektrische zeewezens, die afdalen naar de oceaanbodem. Naast de filmprojectie projecteren de kunstenaars gigantische dia’s waarop abstracte beelden vol antropomorfe en cryptische tekens (haast à la Cy Twombly) een tegenwicht bieden voor de film. Dia- en filmprojectie symboliseren zo respectievelijk een micro- en macroniveau in het scheepswrak, die de vreemde vormelijke overeenkomstigheden tussen beide niveaus in de verf zetten.

Het is een les die trouwens ook kapitein Ahab in Herman Melvilles Moby Dick – waarnaar de kunstenaars verwijzen – had kunnen leren. In plaats van diens obsessie voor wraak op de witte walvis Moby Dick, keert ook Melville de blik terug naar Ahab en de mensheid, die altijd al zélf ‘de andere’ was.

In Liquid Intelligence slagen Ellen Gallagher & Edgar Cleijne er wonderwel om datgene wat gemeenschappelijk ‘blijft’ te verbeelden

In Bluets, haar ode aan de kleur blauw, schrijft Maggie Nelson over Heraclitus: ‘On those stepping into rivers staying the same other and other waters flow.’ ‘You cannot step twice into the same river, for other waters and yet others, go flowing on.’ It seems that something is staying the same here, but what?’ In Liquid Intelligence slagen Ellen Gallagher & Edgar Cleijne er wonderwel om datgene wat gemeenschappelijk ‘blijft’ te verbeelden: het zit hem in de mutaties, in de trillingen, in de vloeibaarheid, in de symbiose en antibiose, in de parasieten. We moeten de natuur niet ‘redden’, want wij zijn de natuur. Zo bevat Liquid Intelligence een mogelijke blauwdruk voor de toekomst: ééntje waarin we eindelijk met onszelf leren samenleven.

[kulabata]

Changamoto (3)

Laten we nog een rondje alledaagse uitdagingen doen, waar we de hele dag omheen proberen te manoeuvreren.

Zoals eerder gezegd, hebben we qua beeldvorming alleen echografie en röntgenfoto's. Het verkrijgen van de gewenste röntgenfoto kan daarnaast nog een enorme uitdaging zijn. Daarnaast kunnen we de foto’s niet digitaal zien, maar worden ze geprint op doorzichtig plastic. We hebben geen lichtbakken om ze tegenaan te hangen, maar gelukkig schijnt de zon altijd, dus kunnen we de foto’s tegen de zon in houden. Voor details zijn de foto’s echter niet geschikt, dus moeten we naar de röntgenfaciliteit, wat de enige plek is waar we ze op een scherm kunnen bekijken. Laatst bleek de longfoto die er op het eerste oog best prima uitzag, dan toch vol met ontstekingsvlekken te zitten, en sindsdien maken we bij elke foto het tochtje naar de röntgenfaciliteit. Jasmin en Timothy, mrembo na mzee, zijn altijd blij om ons te zien, dus dat is het probleem niet, maar het maakt het wel bewerkelijk. Op een gegeven moment is Jasmin op Zanzibar voor nascholing en Timothy ziek, en kunnen we drie dagen lang geen röntgenfoto's maken. Een van onze traumapatiënten wacht geduldig de volle drie dagen op onze zaal tot we eindelijk kunnen vaststellen of zijn enkel gebroken is (ja). Nog zoiets: we zijn dol op dit radiologieteam, maar hoe vaak we het ook vragen, we krijgen slechts zelden laterale (zijwaartse) foto’s. Op een gegeven moment krijgen we eindelijk te weten waarom: deze foto’s vergen meer elektriciteit, en als we een zijwaartse foto van de wervelkolom willen, vraagt de röntgenmachine daarvoor zoveel vermogen, dat alle stoppen doorslaan en de stroom in een deel van het ziekenhuis uitvalt. Weer een typisch Afrikaanse changamoto. Overigens niet uniek voor het ziekenhuis – als thuis de koelkast weer eens grommend aanslaat, gaat ook heel even het licht uit.

Het digitale voorschrijfsysteem, mfumo, dat we gebruiken is natuurlijk veel geavanceerder dan het eerst ging, maar het komt wel met zijn eigen unieke problemen. Zo moet de apotheker wel goed de voorraad bijhouden, anders kunnen we medicijnen niet voorschrijven. Zo kon het voorkomen dat vorige week drie dozen, 4500 pillen, van pijnstiller mefenaminezuur over het hoofd werden gezien. Een middel dat in Nederland überhaupt niet op de markt is vanwege het ongunstige bijwerkingenprofiel, waardoor andere pijnstillers de voorkeur krijgen. Tegen de tijd dat ze weer ontdekt werden in het grote magazijn, gingen de pillen bijna over datum. Vanwege de vele bijwerkingen, schrijft ook geen enkele van de Nederlandse dokters het voor, waardoor ze weggegooid dreigen te worden, wat een forse financiële aderlating voor het ziekenhuis zou betekenen. De oplossing vanuit de apotheek is om in het voorschrijfsysteem het veel veiliger paracetamol te verwijderen, waardoor we het niet meer kunnen voorschrijven. Tegenargumenten mogen niet baten, paracetamol komt pas weer terug als de mefenaminezuur op is. Uit protest sturen we een week lang iedereen voor paracetamol naar de medicijnwinkels aan de overkant van de straat in plaats van de ziekenhuisapotheek om paracetamol te halen, en delen strips uit onze persoonlijke voorraad uit aan wie het niet kan laten halen door familie. Dit kost het ziekenhuis uiteindelijk nog meer geld, dan wanneer we alles gewoon bij het oude hadden gelaten. Mefenaminezuur mag niet worden voorgeschreven aan mensen met maagklachten, nierschade, hartproblemen of zwangere vrouwen in de weken voorafgaand aan de geboorte van het kind. Bij de laatste groep sluit dan de ductus Botalli en kan het kind voor de geboorte komen te overlijden. Precies om deze reden, krijgen ze normaal gesproken paracetamol. Pas als bij gebrek aan andere pijnstillers een zwangere mefenaminezuur krijgt voorgeschreven van een clinical officer en het dus bijna een kind het leven kost, loopt de spanning hoog genoeg op om paracetamol te deblokkeren. De geplande presentatie over de WHO pijnladder, een systeem om zo veilig en effectief mogelijk pijnstilling voor te schrijven, stellen we maar even uit tot de boel weer een beetje tot rust is gekomen.

Ook buiten het ziekenhuis krijgen we voortdurend met kleine changamoto te maken, want het improviseren houdt in de tropen niet op bij de geneeskunde. Zo heb ik al eens onder het licht van een hoofdlamp met een tang en een serie kleine schroevendraaiers mijn bril moeten demonteren, rechtbuigen en repareren nadat ik bij het volleyballen met de verpleegkundestudenten een bal in het gezicht gesmasht kreeg. De dichtstbijzijnde opticien zit op twee uur rijden. Ik vermoed dat als de gewone bril niet meer te repareren was geweest, ik wel heel snel een bijnaam te pakken zou hebben gehad, want de enige andere manier om iets te kunnen zien is met mijn zonnebril op sterkte. Joost heeft al een keer zijn hele laptop gedemonteerd en weer opgebouwd aan de eettafel. De laptop doet het nog. Het elektrische fornuis komt bij ons thuis, net als de doucheboiler en de waterkoker, bij gebruik onder spanning te staan. Ik mag van Thijs sowieso niet met metalen voorwerpen in de pan roeren, maar als je elke keer een schok krijgt, leer je het toch wel heel snel af. Het is helaas nog niet gelukt om een aardlek te maken, dus koken we met de rubberen/plastic klompen aan waarmee we ook in het ziekenhuis lopen. Dat isoleert voldoende om geen schok meer te krijgen.

Het is overigens zeker niet allemaal afzien. Veel changamoto maken het leven veel leuker. Riolering bestaat weinig tot niet in Shirati – als er al iets van afwatering is, komt het veelal uit op een beerput. Onze wc’s trekken wel door, maar eindigen dan ook op de put. En onze doucheafvoer watert niet eens op de put af, maar gaat middels een kort PVC buisje dwars door de muur naar buiten. Aan het eind van de buis heeft de vrouw van Glen Brubaker een bananenboom geplant. Die groeit fantastisch. Wie had gedacht dat shampoo en douchegel zo goed voor bananen zouden zijn? De mooiste changamoto hebben te maken met al het vee rond ons huis. Regelmatig zitten we met een biertje op de veranda als er op drie, vier meter een kudde loeiende koeien langsloopt. Jen, onze tijdelijke huishoudster nu Suzanna met zwangerschapsverlof is, hangt de was en lakens buiten te drogen. Incidenteel komt het wel eens voor dat de schone lakens naar geit ruiken, als een lid van de kudde van onze buren die dag in de buurt is vastgebonden er een dagje onder heeft staan kauwen. De jongste leden van deze kudde zijn extreem nieuwsgierig. Zo is het volgende al een keer voorgekomen: ik ga naar binnen om te plassen en laat daarbij de voordeur open staan. We worden direct geïnfiltreerd. Letterlijk binnen een minuut ben ik terug in de woonkamer, waar dan al drie kleine geitjes zijn binnengedrongen. De eerste staat midden in de woonkamer en kijkt me met het kopje schuin aan, alsof hij wil zeggen: ‘He, wat doe jij in mijn huis?’ De tweede zit al verlekkerd naar de zitting van een stoel te kijken en kan ik nog net weerhouden om daar rustig van te gaan zitten knabbelen. Deze twee laten zich nog vrij makkelijk wegjagen, maar nummer drie heeft bezit genomen van de bank, en raak ik pas kwijt als ik hem in mijn armen naar buiten draag. Voortaan toch maar weer de hordeur dichthouden.

[sintlutgart1v1]

Kerstcarroussel met het nieuwe Sinterklaas speelgoed:

- we lezen met gekke brillen en hoeden

- we maken kerstfiguren met onze nieuwe patroonblokken en de lichtbakken

- we splitsen met een leuk bowlingspel met onze nieuwe Jengablokken

- we proberen onze nieuwe knikkerbaan te bouwen met een bouwplan: niet gemakkelijk!!

[suuskonings]

Visualisatie Ideeën (deel 4)

Display manieren 

Zoals hierboven te zien is komt de oude houten stijl van de oorspronkelijke archiefkasten terug. Ook veel donkere kleuren in combinatie met de witte lichtbakken. De displays wil ik erg interactief maken en te gebruiken voor mensen met minder tot geen zicht en voor dove mensen. Door gebruik te maken van kristallen en andere objecten die je kan aanraken, genoeg tekst, audio, projecties en filmpjes. Zo is het zo goed als toegankelijk voor iedereen. 

[vluchtpunt]

Blauwdruk voor de toekomst?

Concepten als ‘Antropoceen’ en ‘dekolonialisering’ zijn niet weg te slaan uit actuele tentoonstellingsbrochures. Dat is niet anders in de expositie Liquid Intelligence. In WIELS lijmen Ellen Gallagher & Edgar Cleijne die twee concepten verrassend slim aan elkaar, stevig bij elkaar gehouden door een fascinerend blauw.

Al sinds het begin van de jaren 1990 werkt Ellen Gallagher (°1965, Rhode Island) gestaag aan een beeldend oeuvre dat feministische theorieën en visualiseringen van het (andere) lichaam in popcultuur met een kleurrijk vormenspel weet te rijmen, deels onder invloed van onder meer kunstenaar Agnes Martin en schrijver Gertrude Stein. Een voorbeeld in de expositie is meteen de muur waar je als toeschouwer tegen aanloopt, bekleed met een vijftigtal fotogravures op A4-formaat. De reeks, getiteld DeLuxe (2004-2005), bestaat uit stereotype reclamebeelden van de jaren 1950, waarop Gallagher door middel van kleurrijke, uitgeknipte plasticinevormen kapsels, ogen of andere vormen accentueert. Die ‘highlights’ werken als een vergrootglas op een racistische beeldvorming, diepgeworteld in onze beeldcultuur.

Eenzelfde inhoudelijke én materiële gelaagdheid is terug te vinden in het provocerende Negroes Battling in a Cave (2016). De vier werken vormen een onderdeel van de Black Paintings, een impressionante reeks van zwarte monochrome schilderijen van enamel, inkt, rubber en papier op linnen. Antropomorfe vormen krioelen over, door en achter elkaar over de monumentale doeken, en verlenen zo een diepgang aan zwartheid waarvan Kazimir Malevitsj – tijdens de restauratie van diens Zwart vierkant uit 1913 werd de racistische, handgeschreven kanttekening ‘Negroes Battling in a Cave’ ontdekt – alleen maar kon dromen. Als een nieuwsgierige archeoloog onthult Gallagher de lagen der geschiedenis én staat de toeschouwer toe om zélf interpretaties te geven aan een veel complexer verhaal dan zwart versus wit.

Quasi controle

De reeks Morphia (2008-2012) manifesteert zich eveneens als een palimpsest van materialen. Gepresenteerd tussen grote glazen kaders verheft Gallagher in de tekeningen moeiteloos inkt, waterverf, olieverf, houtskool, eitempera en vernis tot een spannende symbiose. Dat resulteert in broeierige, oceanische vormen, soms herkenbaar als Afro-Amerikaanse figuren, dan weer als aquatische organismen uit de krochten van de oceaanbodem, die zich aan het fragiele papyrus vastzuigen. Gallaghers werkproces laat vooral loslaten van controle toe: de materialen transformeren, muteren, leven samen volgens een geheel eigen logica, waarin de kunstenaar door het verstrijken van de tijd geen zeggenschap meer heeft.

Gallaghers werkproces laat loslaten van controle toe: de materialen transformeren, muteren, leven samen volgens een geheel eigen logica

De tentoonstellingstitel ‘Liquid Intelligence’ ontleende curator Dirk Snauwaert dan ook aan een tekst van conceptueel fotograaf Jeff Wall, voor wie het fotografische proces altijd ‘vloeibaar’, en dus slechts quasi-gecontroleerd is. Zo doet het concept ‘Antropoceen’ voorzichtig haar intrede in de expositie: het tijdperk dat wordt gedefinieerd door de beslissende stempel van de mens op de omgeving.

De rollen omgekeerd

Een absoluut hoogtepunt in de tentoonstelling is Highway Gothic (2017), een installatie die Gallagher al eerder ontwikkelde in samenwerking met de kunstenaar Edgar Cleijne (°1963, Eindhoven) en verder verfijnde voor WIELS. Centraal in de grote ruimte duikt op twee projectievlakken een 16mm-film op. De opnames starten in Claiborne Corridor, een buurt in New Orleans waarin wijken van zwarte, rijke gemeenschappen in de jaren 1950 plaats moesten ruimen voor het ‘Interstate Highway System’: autosnelwegen die de neoliberale, Amerikaanse droom illustreren. De camera in Highway Gothic draait vanaf die autosnelweg in één ruk door tot aan de Atchafalaya-stroom vlakbij Lafayette in Louisiana, als het ware een terugwerkende kracht van ‘beschaving’ tot ‘primitiviteit’.

Maar net dát binaire en lineaire verhaal tackelen Gallagher & Cleijne in Highway Gothic. De installatie wordt omgeven door gigantische textielbanieren en lichtbakken die via 70mm cyanotype foto’s van biologische organismen de toeschouwer onderdompelen in een blauwe gloed. De uitvergrote cyanotypes – ooit gebruikt als fotografische studies van een vroege biologie in de 19de eeuw – blazen het formaat zodanig op dat de superieur onderzoekende blik van de toeschouwer onmogelijk wordt: Gallagher keert de rollen om en laat de grote organismen óns aanstaren.

Vanuit die optiek wordt ‘de mens’ het studieobject. Diens systemen van uitsluiting, binaire categorieën of vormen van gentrificatie zoals die werkzaam zijn in Claiborne Corridor, lijken plots even bizar als de zeewezens op de bodem van de oceaan. De installatie sluit zo verdacht goed aan bij de theorieën van de ecologische filosoof Timothy Morton, die in zijn boek Humankind een pleidooi houdt om de schijntegenstelling tussen menselijke en niet-menselijke objecten op te heffen.

Alles, van de microbacteriën tot de kosmos, is immers onlosmakelijk verbonden. ‘I capitalize Nature to de-nature it’, schrijft Morton. We moeten dus af van de stelling, niet toevallig kracht bijgezet door de wetenschappen van de 19de eeuw die ook in de expo zo aanwezig zijn – dat de mens de beslissende stempel is, degene die als enige zijn sporen nalaat. Humankind vormt de oproep om zich te verbeelden wat het betekent om iets ‘gemeenschappelijk’ te hebben.

Alles stroomt

Maar, zo vraagt ook Morton zich af, hoe verbeeld je iets dat zo evident is, zo ‘in your face’ als de alles-verbondenheid-der-dingen? In Osedax (2010) werken Edgar Cleijne en Ellen Gallagher opnieuw met een 16mm filmprojectie, waarin een recent scheepswrak voor de kust van Rhode Island de hoofdrol opeist. Langzaam raakt het wrak overwoekerd door natuurelementen, vinden aalscholvers een plek op het rottend hout.

Cleijne en Gallagher grijpen toch in: de realtime beelden boven het wateroppervlak worden afgewisseld met analoge en 3D-animatiebeelden van elektrische zeewezens, die afdalen naar de oceaanbodem. Naast de filmprojectie projecteren de kunstenaars gigantische dia’s waarop abstracte beelden vol antropomorfe en cryptische tekens (haast à la Cy Twombly) een tegenwicht bieden voor de film. Dia- en filmprojectie symboliseren zo respectievelijk een micro- en macroniveau in het scheepswrak, die de vreemde vormelijke overeenkomstigheden tussen beide niveaus in de verf zetten.

Het is een les die trouwens ook kapitein Ahab in Herman Melvilles Moby Dick – waarnaar de kunstenaars verwijzen – had kunnen leren. In plaats van diens obsessie voor wraak op de witte walvis Moby Dick, keert ook Melville de blik terug naar Ahab en de mensheid, die altijd al zélf ‘de andere’ was.

In Liquid Intelligence slagen Ellen Gallagher & Edgar Cleijne er wonderwel om datgene wat gemeenschappelijk ‘blijft’ te verbeelden

In Bluets, haar ode aan de kleur blauw, schrijft Maggie Nelson over Heraclitus: ‘On those stepping into rivers staying the same other and other waters flow.’ ‘You cannot step twice into the same river, for other waters and yet others, go flowing on.’ It seems that something is staying the same here, but what?’ In Liquid Intelligence slagen Ellen Gallagher & Edgar Cleijne er wonderwel om datgene wat gemeenschappelijk ‘blijft’ te verbeelden: het zit hem in de mutaties, in de trillingen, in de vloeibaarheid, in de symbiose en antibiose, in de parasieten. We moeten de natuur niet ‘redden’, want wij zijn de natuur. Zo bevat Liquid Intelligence een mogelijke blauwdruk voor de toekomst: ééntje waarin we eindelijk met onszelf leren samenleven.

https://www.rektoverso.be/artikel/blauwdruk-voor-de-toekomst

[pascblok]

NFM ~ Koen Wessing, Alfredo Jaar

Wat is de kracht van een foto in een tijd waarin wij constant overspoelt worden door beelden? Zijn wij zo gewend geraakt aan het beeld van menselijk leed dat het zijn kracht verloren is? Deze vragen komen op voordat ik de door Alfredo Jaar opgezette tentoonstelling met beelden van Koen Wesseling binnen loop. Wanneer je de volledig donkere ruimte binnen loopt zijn er enkel de foto’s met lichtbakken die vragen om aandacht. Er is hierdoor dus geen mogelijkheid om te ontkomen aan de beelden. Ik vond het sterk werken hoe je vanuit de eerste ruimte door twee spotjes moest lopen, waardoor jij even het onderwerp wordt van de opstelling. Vervolgens kom je in een ruimte waarin je letterlijk verblind wordt door het verdriet dat zich in het beeld afspeelt. Naarmate de details van het beeld afnemen neemt de intensiteit van het licht toe en blijf je enkel nog over met jouw herinnering.

[xllichtletters]

Heb jij ze al zien schitteren? De verlichte bruiloftletters Hoe zien deze sfeervolle XL letters er nou eigenlijk uit? Met een hoogte van 100 centimeter zijn de letters een ware eyecatcher en van veraf niet te missen. Val op met jullie initialen of MR&MRS en LOVE-blikvangers, waarbij eindeloos is te combineren. Voeg de blikvangers van XL Lichtletters toe aan jouw feest of event.    » Thuisbezorgd en retour via PostNL in Nederland en België   » Verhuur 1-meter hoog: A t/m Z, 1 t/m 9 en symbolen   » Warm witte of Kleuren LEDs   » Verkoop & maatwerk    Tarieven, lookbook en beschikbaarheid op www.xlletters.com

[karageraertshku]

Sandi Hilal en Alessandro Petti - VanAbbe  

De collectiepresentatie ‘The Way Beyond Art’ wil bevragen in wat voor land of maatschappij we willen leven, en welke rol vrijheid, identiteit en duurzaamheid daarin spelen. Er komen drie thema’s aan bod: Land, Thuis en werk, met daarbij een experimentele setting die een nieuwe verbeelding van de hedendaagse wereld zouden kunnen ontwikkelen. De titel is afkomstig van een boek uit 1947, geschreven voor museumdirecteur Alexander Dorner. Daarin schreef hij hoe de overweldigende veranderlijkheid van de wereld, niet alleen voorkomt in de kunst en wetenschat, maar daar ook een onmisbare basis voor is.

Kunstenaars Sandi Hilal en Alessandro Petti hebben meerdere jaren in Palestina gewerkt en wonen nu in Zweden. Hun werk word vaak socialistisch gezien, zelfs activistisch. Vaak lijkt het kunstwerk zelf minder belangrijk dan het onderzoek dat eraan vooraf ging, of het doel dat ze met het project willen bereiken.

In hun serie ‘Permanent Temporariness’ verkennen ze de ruimtes in Palestina waar vluchtelingen zijn gestrand en vastzitten. Ze onderzoeken de levensomstandigheden in de kampen. De nachtbeelden zijn van het vluchtelingenkamp Dheisheh in Bethelehem. Ze willen met de foto’s juist de schoonheid van het oudste kamp op aarde laten zien, dat in 1948 is opgericht. En waar ook verbeteringen worden ondervonden, zoals de eerste Universiteit in het vluchtelingenkamp sinds 2012.

Het werk inspireert mij omdat het werk, opgesteld als gebouwenlandschap, waar je als kijker door moet zigzaggen goed tot zijn recht komt. De keuze om het stadslandschap als portret uit te beelden geeft meer focus aan de foto, en lijkt tevens meer op de vorm van een gebouw zelf. Doordat het op een lichtbak wordt gepresenteerd geeft het veel sfeer aan de afgebeelde lichtbron. Het lijkt ook een soort van billboard.

Voor mij hadden de lichtbakken nog veel groter en overweldigender mogen zijn. In ieder geval groter dan mijzelf. Licht wordt vaak gezien als teken van leven, maar in dit werk is het juist bewegingsloos en stil. Het is vaak fel tl-licht, en soms warm licht dat door de gordijnen heen naar buiten komt. De smalle steegjes in de avond geven mij geen verwelkomend gevoel. Je ziet geen mensen, wel plastic afval, beregende en volgebouwde straten, het lijnenspel van kabels, vernietiging en verval, de oneffenheden van de straat. Het licht heeft een mysterieuze werking, alsof er binnen meer te doen is als buiten.

De titel is kunstzinnig en beloofd een uitweg. Deze is niet op de foto te zien. Alsof het om valse hoop gaat. De laatste tijd ben ik ook bezig geweest met lichtbronnen in mijn foto’s. Ook vind ik mezelf als maker terug in de ongemakkelijke afsnijding van de auto’s.

[wiessterre]

AD. Empty Domination

Jasmijn Pielkenrood, Maria Watjer, Wies Brand

(Breitner Academie, NL)

Twee uitvergrote abri’s, lichtbakken die dienen voor buitenreclame, staan prominent op de kade. De advertenties ontbreken; in plaats daarvan vallen de abri’s op door hun leegte en het harde witte licht dat ze uitstralen. Een zwarte balk beweegt langzaam in het scherm op een neer. De lay-outs van verschillende reclameposters worden als een stroboscoop zichtbaar. De contouren, blokken en kaders lichten op in het beeld, maar hun boodschap is verloren. Als een lege huls, onttrokken van zijn inhoud, is AD. Empty Domination een reactie op de schreeuwende reclames die het straatbeeld bepalen.

Onderzoek toont aan dat mensen die onderweg zijn vaak een positieve instelling hebben, alert zijn, plannen maken en openstaan voor visuele communicatie. Bedrijven maken hier maar al te graag gebruik van, waardoor de openbare ruimte wordt gedomineerd door reclames en advertenties. De dagelijkse vloed aan verborgen boodschappen over hoe te leven of wat te denken, beheerst onze geest en zorgt voor een visuele overprikkeling. Pielkenrood, Watjer en Brand, studenten van de Breitner Academie, maakten daarom een kunstwerk dat deze keten ontregelt en de ruimte domineert met een overweldigend niets.  

Het in een nieuw perspectief zetten van een alledaags object is iets waarmee Pielkenrood, Watjer en Brand graag experimenteren. Door de vorm en inhoud van de reclamezuilen aan te passen, hopen de kunstenaars dat voorbijgangers stil staan bij de invloed van abri’s op hun leven. AD Empty Domination is het tweede kunstwerk voortgekomen uit de driejarige samenwerking tussen Amsterdam Light Festival en de Breitner Academie. Het doel is de studenten in contact te brengen met lichtkunst en hen middels een intensief stageproject de kans te bieden een lichtkunstwerk te presenteren op het festival. 

[mayaklask1b]

Deel 2 van de lichtbakken en het kleurenspel

[karina66]

JE HEBT MENSEN EN MENSEN,MAAR SOMMIGE MENSEN.............. ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ Bovenstaande titel zegt alles.nou wil ik niet negatief zijn,of roddelen,mensen belachelijk maken,of tegen schenen schoppen,maar wat ik gisteren las,en naar mijn hoofd geslingerd kreeg sloeg werkelijk alles. Ik heb heel veel zwaar gestoorde creaturen meegemaakt,maar dit..... En nogmaals ieder zijn eigen geloof,gedachtes,opvattingen,meningen,etc,etc....ik ga ook echt niet oordelen,dan wel veroordelen,hoewel veroordelen er het dichtste bij komt zo ongeveer. Het ging over engelen,en nog veel meer,inclusief boeddha,s,en dat zou volgens dat Facebook bericht gevaarlijk zijn.dus ik had mijn mening daaronder gezet, zo van ieder zijn eigen geloof,ieder zijn eigen ding.er is wel meer tussen hemel en aarde,maar sommige mensen schieten hier compleet in door.en met alle respect hoor,maar sommige mensen staan echt niet met beide benen op deze aardkloot,maar zweven met hun eigen gedachtes ergens tussen licht en donker.hebben het over demonen en kwade krachten.dat je daar niet echt in hoeft te geloven,maar dat het er gewoon is.het werd ook uitgelegd als:"als je je vingers in het stopcontact steekt,weet je dat die energie er is".dan begin ik bij voorbaat al te grinnikken. Want ik heb dan zoiets van,ja,nou,als je je vingers in het stopcontact steekt,kun je een opdonder krijgen.dan ben je superstom bezig.ja,ik weet het allemaal niet hoor.!! Doe normaal.!! Toen kreeg ik ook de een of andere video over occulte krachten in je huishouden.dit omdat ik ooit selfies had genomen met boeddhabeelden op de achtergrond, die we hadden opgehangen,om de kale plekken op de muur op te leuken.waxinelichtje erbij.hartstikke leuk.staat heel gezellig. En een andere selfie toont onschuldige kleine engeltjes op de tafel,die ik ooit gekocht had bij de action.ook daar een waxinelichtje in.en als s,avonds de gordijnen dicht gaan,en alle lichtbakken uit zijn,branden de waxinelichtjes totdat we naar bed gaan.dan gaan ze weer uit.heel simpel.geen rariteiten,geen maffe sprookjes.netzoals ik dat ook met de feestdagen doe. Dus ik had op die video gereageerd zo van; " hee,als jij naar de Efteling gaat,zie je dan ook echte heksen,op echte bezemsteel vliegen door de lucht,of zie je de wolf van roodkapje,die toevallig zin heeft in mensenvlees.!?"nee,?! Droom dan lekker verder.ik leef in de echte wereld,en geloof niet in idioterie. Toen kreeg ik naar mijn hoofd geslingerd dat ik " agressief" zou zijn.en met satan en rituelen zou werken,en...o,ja,ook nog zoiets,ik zou aan zowel duivelsverering als aan Engelenverering doen.hi,hi.ja hoor,ik ga door mijn knietjes.( wat me allang en breed niet meer lukt) en ga aan hemelse gezangen doen.....duh....niet dus.!!!! De persoon of personen,waar het hier om gaat suggereren,dat ik in een sekte huis zou zitten of zo.nou,ik heb me kapot gelachen.zou ik eigenlijk niet moeten doen,maar ik vond het zo zwaar lachwekkend dat ik terug geschreven heb in de trant van......zeker teveel sprookjesboeken gelezen...........er was eens,en zo,of Harry potter fantasieboeken gelezen.toen kon ik ineens niets meer plaatsen.zo voorspelbaar dit soort mensen.als je te dicht bij de waarheid komt,haken ze af.het lijkt jeugdzorg wel,die reageren ook zo. Maar waarom reageren mensen zo,? Waarom zijn mensen zo bezeten van iets dat ze juist positieve personen van zich af gaan trappen.met opmerkingen zoals:"je moet kiezen tussen het beest of jezus".het beest.? Welk beest.een duiveltje met hoorntjes op de kop,en een staart als een vuurpijl.?.ik zou demonen in huis hebben en kwade krachten.....ik wist niet wat ik las.echt,het was te idioot voor woorden.ik heb het manlief laten lezen.die lag meteen gestrekt van het lachen.dus ik nog gezegd dat hier alleen maar liefde en licht is in letterlijke zin.maar dat werd al niet meer gelezen. Ik lees wel eens over bepaalde sektes,die het occulte geloof aanhangen,compleet met satanische rituelen,en duivelsverering.is geloof ik ergens in Amerika., waar ze in Baphomet,in de geiten God geloven,of in lucifer.in satan dus.daar worden jonge kinderen gedrogeerd,aangerand,verkracht,gemarteld en tenslotte vermoord,door mensen uit de allerhoogste kringen.ze drinken het bloed van deze kinderen,en smeden zo een verbond.brrrr.doodeng.!! En ook hier gebeurd dit.in de pedofiele kringen,in de katholieke en de gereformeerde kerken.binnen de jeugdzorg,in instellingen,pleeggezinnen,etc,etc.....het internet staat er vaak vol van.negatieve,occulte krachten.aanranding,verkrachting,marteling,is daar aan de orde van de dag.te smerig voor woorden.!! Ik vraag me dan ook vaak af,wat dit soort mensen bezielt,om dit zomaar ongestraft te kunnen doen.kijk,dat er daadwerkelijk meer is tussen hemel en aarde moge duidelijk zijn.mensen hebben vaak een soort houvast nodig in de maatschappij om te kunnen blijven functioneren.maar lieve mensen,doe dit dan in liefde en licht,in alle positiviteit.en laat je niet leiden,door wat anderen zeggen,wat je wel of niet zou moeten geloven,denken of doen.ga af op je eigen gevoel hierin.ga af op wat je hart je ingeeft.dat is nog altijd het allerbeste. Ik heb om gisteren nog even smakelijk moeten lachen.het heeft uiteindelijk dit stuk te weeg gebracht met als titel;" JE HEBT MENSEN,EN MENSEN,MAAR SOMMIGE MENSEN.............."!!!!!! Onze lieve heertje heeft soms rare kostgangers,en daar ging dit stukje dus ook over.over vreemde eenden in de bijt,die anderen iets op willen leggen,maar daar vervolgens zo overtrokken op reageren als je met ze in discussie gaat.of gewoon alles afkappen,bang om het onderspit te moeten delven.bang voor gezichtsverlies.tja.....lijkt wederom heel erg veel op de zeer rigide jeugdzorg,die geen jeugdzorg is,maar illegale KINDERHANDEL.waar ook jonge kinderen gedrogeerd,aangerand,verkracht en vermoord worden door diezelfde jeugdzorg,onder leiding van de demonische rechterlijke wantoestanden.pedo Demmink shit.maar ja," JE HEBT MENSEN EN MENSEN,MAAR SOMMIGE MENSEN.......!!!!! die wil je absoluut niet in je directe nabijheid hebben.!! Want anders zou je besmet kunnen worden met vreemde krachten.WANT MENSEN.......!!!!!!