#kraamafdeling

[keynewssuriname]

Ziekenhuizen Frans-Guyana bespreken samenwerking met Suriname

Leidinggevenden van ziekenhuizen in Frans-Guyana hebben tijdens een bezoek aan Paramaribo (Suriname) de bilaterale gezondheidssamenwerking besproken met minister Amar Ramadhin van Volksgezondheid. Dat melden Franse media op basis van informatie van het Regionaal Agentschap voor de Gezondheid (Agence Régionale de Santé, ARS) in het buurland. De delegatie was van 22 tot 24 april jongstleden in Suriname. Bij de ontmoeting tussen de delegatie en minister Ramadhin waren eveneens aanwezig: Lindy Liauw-Kie-Fa (medisch directeur Academisch Ziekenhuis Paramaribo), Herman Jintie (directeur Medische Zending), en Avril Julienne van de Franse ontwikkelingsorganisatie (Agence Française de Développement, AFD) in Suriname. De gezondheidssamenwerking tussen Suriname en Frans-Guyana heeft in 2023 vorm gekregen met een akkoord tussen het Centre Hospitalier de l'Ouest Guyanais (COHG) in Saint-Laurent du Maroni en het ziekenhuis van Albina (Suriname). Deze samenwerking omvat onder meer de terugkeer en opvang van Surinaamse vrouwen die bevallen op de kraamafdeling van het ziekenhuis in het buurland. Deze samenwerking had volgens plan begin dit jaar moeten aanvangen, maar liep vertraging op. Naast de bestaande samenwerkingen gingen de besprekingen ook over de plannen in Frans-Guyana voor de oprichting van het Centre Hospitalier Régional Universitaire (CHRU). Dat is een grote gezondheidszorginstelling in de vorm van een universitair regionaal ziekenhuis, die niet alleen medische zorg verleent, maar ook academische en onderzoeksactiviteiten ondersteunt. De delegatie liet na terugkeer naar Cayenne weten dat zij tijdens hun bezoek aan Suriname de gelegenheid hebben aangegrepen om specifieke kenmerken van zorgmonitoring in Suriname te begrijpen. De focus werd daarbij gelegd op zaken zoals de rol van zorgassistenten en professionals die bepaalde procedures uitvoeren op afgelegen locaties, waaronder bevallingen en spoedeisende hulp, met behulp van telegeneeskunde. "Het was interessant om hun aanpak te zien en te bekijken hoe dit systeem in Frans-Guyana op een operationele manier kan worden onderzocht", aldus dokter Fredrik Terlutter, coördinerend arts van Groupement Hospitalier de Territoire (GHT), een samenwerkingsverband van ziekenhuizen en zorginstellingen in het buurland in een verslag bij het Regionaal Agentschap voor de Gezondheid (Agence Régionalede Santé, ARS). De delegatie heeft ook een presentatie gekregen van het Suriname Eye Center in Paramaribo. Read the full article

[actuma]

Kiev dag na zware Russische aanvallen nog grotendeels zonder stroom

Na de zware beschietingen van de Russen afgelopen woensdag, zit een groot deel van de inwoners van de hoofdstad van Oekraïne, Kiev, nog zonder stroom. Er kwamen minstens 7 mensen om bij de aanvallen, waaronder een pasgeboren baby toen er een kraamafdeling geraakt werd. Op het Telegram-kanaal van de burgmeester van Kiev, Klitschko, is te lezen dat de watervoorziening op de linkeroever van de stad ’s nachts wel is hersteld. De rivier de Dnjepro loopt namelijk dwars door Kiev heen. Watervoorziening Klitschko liet verder weten dat de inwoners op de rechteroever in de loop van de morgen ook weer water zullen krijgen, maar dat het herstellen van de elektriciteit langer zal duren, omdat dit van de schade elders in het land afhankelijk is. Hierdoor zit nog 70% van de inwoners van de hoofdstad zonder stroom. Grootschalige luchtaanval Dit alles komt door de grootschalige luchtaanval die Rusland woensdag opnieuw uitvoerde op Oekraïne, waarna er vanuit verschillende steden meldingen over explosies binnenkwamen. Zo viel de stroom ook in het westelijk gelegen Lviv uit en hadden de bombardementen ook gevolgen voor de toevoer van stroom naar Moldavië, waardoor de helft van dit buurland van Oekraïne zonder stroom kwam te zitten. Kerncentrale Daarnaast hebben de aanvallen ook gevolgen voor de kerncentrale in Zaporizja, aangezien die voor de zoveelste keer zonder stroom kwam te zitten. Om de koelsystemen en belangrijke veiligheidsapparatuur draaiende te houden, werden er dieselgeneratoren ingezet. Zelensky In een videotoespraak beschuldigde de president van Oekraïne, Zelensky, de Russen van misdaden tegen de menselijkheid. Volgens hem proberen ze zoveel mogelijk energievoorzieningen te raken, om miljoenen Oekraïners in de kou te laten zitten. Rusland wordt door het Europees Parlement sinds woensdag een sponsor van terrorisme genoemd, iets waar al langer op werd aangedrongen door Oekraïne. Europees Parlement "Ze verdienen die aanduiding. Russische troepen hebben woonwijken en civiele infrastructuur lukraak aangevallen en duizenden burgers gedood. Ze terroriseren de burgerbevolking", zo zei een woordvoerder van het Europees Parlement. Gezien het feit dat de EU momenteel nog geen zwarte lijst heeft met landen die terrorisme steunen, gaat het in dit geval vooral om een symbolische aanduiding. Read the full article

[arifnews]

AMDH wil onderzoek naar verdwijning baby uit kraamafdeling ziekenhuis Nador

AMDH wil onderzoek naar verdwijning baby uit kraamafdeling ziekenhuis Nador

AMDH afdeling Nador vraagt de nieuwe minister van Volksgezondheid een onderzoek te starten naar de verdwijning van een baby uit de kraamafdeling van het Hassani ziekenhuis in Nador. De mensenrechtenorganisatie zegt dat ze met de vader van de verdwenen baby heeft gesproken. De vader, Khalid El Mimouni, zegt dat zijn baby verdween na de bevalling op 7 september 2021. Zijn ontwaakte na de…

[cherryxberry]

Sophia werkt als verpleegster in een ziekenhuis. Zij is dol op haar werk en doet alles met een glimlach. Sophia heeft op een dag veel te doen. S'ochtends loopt ze even langs de kraamafdeling om andere zusters te helpen met het verzorgen van de baby'tjes. Als ze klaar is met de baby's, helpt ze andere patiënten met wassen. Dit doet ze onder andere met Sunlight zeep. Ze zorgt dat ze altijd haar verband, 'Dr. von Bruns'sche verbandwatten' en haar speciale afval emmer bij zich heeft. Mocht er iemand gewond zijn geraakt moet zij met spoed mensen kunnen helpen. Sophia doet ook allerlei controles bij patiënten. Zij weegt en meet haar patiënten, zodat alle dossiers netjes op orde blijven. Het is wel zo handig om te weten dat iemand drie centimeter is gegroeid of vijf kilo is aangekomen. Er zijn altijd een aantal van haar collega's die vergeten hun koffiemok op te ruimen. Wie van haar collega's is het dit keer vergeten? Maar wat Sophia het allerleukste vind, is koken. Hoort een verpleegster te koken? Sophia vindt van wel. Van boerenkool met worst tot het maken van andijvie stamppot met spekjes. Als mensen maar een heerlijke warme maaltijd binnen krijgen. Niemand vind het leuk om in het ziekenhuis te moeten liggen. Het enige wat heel veel mensen op vrolijkt, is een heerlijke maaltijd en een glimlach van Sophia. Want zuster Sophia doet alles met een glimlach. #sophia #verpleegster #verpleegkundige #zorg #zorgenwelzijn #glimlach #maaltijd #warmeten #drvonbrunsscheverbandwatten #verband #ehbo #zwitsal #zwitsalzeep #baby #kraamafdeling #controle #emaille #emaillepannen #pannen #keukengerei #keuken #verhaaltje #verhaaltjevoorhetslapen #verhaal #leukeverhalen #zuster #ouderenzorg #babyverzorging #huisarts #eten https://www.instagram.com/p/B5SNJmvA0LA/?igshid=164fn5iownxiq

[across-the-beaurder]

Duitsland it is!

Zaterdag 25 april 2020 belde René, de zaakwaarnemer van Joerie, dat een club in Duitsland genaamd Rödinghausen interesse in hem heeft en of zij direct die week al langs konden komen. Zo gezegd zo gedaan en op vrijdag 1 mei 2020 Is Joerie met René die kant opgegaan. Al met al een goed gesprek gehad en goed gevoel bij hoe de club/complex eruit zag. Datzelfde weekend heeft Joerie laten weten dat hij ook interesse heeft om met de club te gaan onderhandelen en is een eerste voorstel verstuurd. Na wat contact over en weer en met wat langere tussenposes is een concreet voorstel tot stand gekomen. Op zondag 17 mei 2020 werd via René doorgegeven dat Rödinghausen een contract heeft klaar liggen en Joerie deze mag komen ondertekenen. Later die week op vrijdag 22 mei 2020 zijn wij (Joerie, Marion, Martin, Bastiaan, Lisa, René en ik) vroeg vertrokken naar Duitsland om Joerie zijn contract daar te ondertekenen. Nu staat het vast dat Joerie daar gaat voetballen en ook dat ik met hem mee ga. Hij heeft een contract getekend voor twee jaar. Wel met de insteek dat hij volgend jaar (als het goed gaat) doorverkocht mag worden naar een andere club.

Wat bizar hoe het kan lopen. Het ene moment heb je nog geen idee en loop je nog stage en nog geen drie weken later weet je dat je naar Duitsland gaat verhuizen. Al met al komt de transfer naar Rödinghausen misschien uit de lucht vallen en ook daadwerkelijk een club buiten Nederland, maar dat Joerie na 11 jaar weg zou gaan van AZ was wel vrij zeker. We hebben hier al vaak over gesproken en in de voorgaande jaren waren er meerdere malen onzekerheden over Joerie zijn verblijf bij de club. Toen zou ik niet in de gelegenheid zijn om mee te kunnen, maar dat is nu wegens het afronden van mijn studie dit jaar wel mogelijk. Althans, het officieel slagen moet nog wel eventjes gebeuren (hopelijk op 16 juni 2020). 

Mega ontwikkeling kan je wel zeggen. Super spannend en ook een mega avontuur. Ik merk dat sinds alles rondom Rödinghausen is gestart ik wel een gezonde spanning in me lichaam voel. Fijn is wel dat Joerie en ik geweldige mensen om ons heen hebben die volledig achter ons staan. Onze beide ouders vinden het een mooie uitdaging en vinden het goed dat wij deze aangaan. Zij willen ons ook met alles helpen en meedenken (soms iets te enthousiast). De ouders van Joerie zijn al eens geëmigreerd dus zij hebben ook weten veel aspecten waar wij aan moeten denken. Joerie en ik hebben in de afgelopen weken ook wel al het een en ander opgezocht qua regeldingen, maar dat is nog maar het topje van de ijsberg. Normaal gesproken ga ik dit soort kansen/uitdagingen uit de weg, puur omdat ik in mijn optiek te veel obstakels voor me zie. Op een of andere manier is dat nu toch anders. Vanaf dat het onderwerp ‘Duitsland’ is opgekomen heb ik een soort ‘fuck it’ mentaliteit die opkomt. Zovan, we zien het wel, we gaan het gewoon doen en we kijken wel waar we uitkomen. Joerie gaat daar uiteraard spelen en in theorie hoef ik niet met hem mee. Toch op een of andere manier weet ik al sinds een jaar zeker dat als hij zou weg gaan ik mee zou willen. Niet om achter hem aan te lopen of omdat ik niet voor mezelf durf te kiezen. Maar toch meer het gevoel van het had/heeft zo moeten zijn. Ik hou van Joerie en dit is zijn passie en beroep, hij mag dit nu gaan beoefenen in een ander land en dat is een super mooie stap voor hem. Vanwaaruit nog veel meer moois zou kunnen komen. In het ergste geval zijn we over twee jaar weer terug en hebben we een mooi avontuur gehad. Het voelt niet alsof ik alles voor Joerie opgeef, wel dat ik veel voor hem over heb. Dit beseft hij zelf ook wel goed, ook dat het eigenlijk best bizar is dat ik besluit hier alles achter te laten en met het mee te gaan. Toch denk ik dat het allemaal goed komt en we er gewoon een mooie tijd van gaan maken. 

De club zelf voelt goed aan. De mensen zijn aardig en behulpzaam, het complex ziet er professioneel en nieuw uit en het voelde direct wel vertrouwd. Het ligt in een afgelegen gebied, midden in de natuur en open velden. Het dorpje zelf is erg klein, maar nabij gelegen zijn wel wat dorpjes met iets meer reuring. Ook is Osnabrück erg dichtbij, een soort van studentenstad, waar veel te beleven valt. 

Enorme schakeling ook wel. De insteek was al met al dat ik aanstaande september in het AMC zou starten als gediplomeerde op de kraamafdeling en hierop volgend ook de opleiding tot Critical Care Obstetrie en Medium Care zou volbrengen. Dat gaat nu toch even niet meer door. Ik heb destijds in mijn sollicitatiegesprek wel aangegeven dat de mogelijkheid bestaat dat ik weg zou gaan mocht Joerie een stap naar het buitenland of ver weg in Nederland maken. Geheel onverwachts zal het nieuws dan ook niet zijn dat ik in september dus niet zal starten in het AMC. Dit moet ik morgen via een telefonische afspraak nog wel eventjes melden. Dit vind ik wel spannend aangezien ik niet zo van bellen hou en omdat het niet per se goed nieuws is voor hun. Maar goed er zijn ook ergere dingen in het leven. 

Tevens zijn er natuurlijk ontzettend veel dingen die nu spelen in mijn hoofd. Sinds dat het vorige week bekend is geworden dat het avontuur doorgaat in Duitsland gaan mijn gedachten alle kanten op. Overwegend ben ik natuurlijk super blij en heb ik zin om het avontuur samen met Joerie aan te gaan. Echter zijn daarnaast wel ontzettend veel dingen die nog geregeld moeten worden. Althans ik neem aan dat het veel dingen zijn, zoals een huisje/woning, zorgverzekering, werk, diploma erkenning, auto’s invoeren of meenemen, in richtenn van huis, verhuizen, rekeningen starten en zo nog wel heel veel meer geloof ik. Dit zullen wij allemaal stapje voor stapje moeten doen, maar toch is het veel. Ik merk dat ik het lastig vind om school nu echt als hoogste prioriteit te zien en de rest even te laten voor wat het is. Ik hou ervan om dingen in me hoofd af te kunnen strepen zodat het ook rustiger wordt. Echter is deze hectische tijd zal dat nog wel een uitdaging worden. Ik ben me hier erg bewust van en merk dat van me afschrijven helpt. Het verbaasd me ergens wel dat ik nog niet heb gehuild van alles wat nu tegelijk om mijn bordje geplaatst wordt. Ik probeer me gewoon steeds te herinneren dat Joerie en ik dit met zijn tweeën doen, het een mooi avontuur is, het stoer is welke stap ik nu neem en dat alles goed komt. Nu moet ik zeggen dat dit overwegend de gedachten zijn die in me hoofd rondspoken. Daarnaast ben ik nu toch ook nog wel druk met de laatste loodjes van school. Dit gaat goed en is ook niet zoveel meer, maar toch is het wel lastig om me daarop te focussen met al het andere dat speelt. 

Van de week heb ik sommige mensen al ingelicht over dat Duitsland nu wel vast staat. Eerst vertelde wij het aan onze ouders en broertjes en zus(jes), diezelfde dag had Joerie heel wat vrienden ook ingelicht. Ik enkel nog Samm, Yentel en Indra. Ik wilde liever in delen mijn omgeving inlichten zodat ik iedereen dan te woord kon staan, ipv een bommetje droppen en je mobiel uitzetten. Langzaam die week hebben we het meerdere mensen verteld, aangezien het raar zou zijn als zij dat na het tekenen van het contract via social media zouden lezen. Eigenlijk was iedereen voornamelijk erg blij voor ons en vonden het een grote stap. Ook stoer dat ik heb besloten mee te gaan en ook veel risico neem door het AMC niet door te laten gaan. Nadat het contract vrijdag was getekend en alles op social media verscheen, werd Joerie zijn telefoon overladen met berichten. Zo overweldigend had ik dat niet verwacht. Ik vond het wel fijn dat iedereen nu alles mocht weten, alleen is het wel lastig om steeds weer opnieuw het verhaal te moeten vertellen. Vooral ook wat we nog niet weten, zoals waar we gaan wonen, wat ik ga doen met werk en wanneer we precies gaan. Dat moeten we de komende tijd uitzoeken en dan denk ik dat alles vanzelf een beetje in elkaar overloopt. Alle lieve berichtjes doen me wel erg goed.

Ten aanzien van het werken in Duitsland maak ik me daar wel het meeste zorgen om. Uit eerdere research is de eis dat ik level B2 niveau Duits kan spreken (en uiteraard een geldig diploma moet hebben) voor ik als verpleegkundige aan de gang kan. Dit houdt in dat ik discussies in het Duits kan voeren, voor en nadelen uit een kan zetten, diepgaande gesprekken met zorgvragers en collega’s kan aangaan en dat kan ik uiteraard ‘nog’ niet. Ik weet nog niet zo goed wat ik dan ook ga doen qua werk daar. Wel weet ik dat ik ooit graag de kraam wil doen, maar mag ik niet van mezelf verwachten dat dat al direct gaat lukken in Duitsland. Ik dacht eerst dat een baantje in een kledingwinkel of iets dergelijks handig zou zijn om de taal te leren, maar ook daar ben ik niet zeker van. Ik weet ook niet wanneer precies mijn Duits goed genoeg is om aan de gang te kunnen of dat die eis eigenlijk niet heel erg wordt nagestreefd. Vanuit de club willen ze me wel graag helpen met het zoeken naar een baan. Ik moet dan me CV aanleveren met alles wat ik kan en mag en dan zouden zij voor mij kunnen gaan kijken. Dit vind ik wel fijn, maar ergens weet ik dus ook nog niet wat ik precies wil. Toch moet ik dit wel ergens loslaten en maar zien wat er op me pad komt. Eerst maar even een huisje en afstuderen bijvoorbeeld. Waar we precies gaan wonen weten we nog niet, daar moeten we met hulp van de teammanager naar gaan kijken. Mij lijkt het dorpje Melle wel een leuk dorpje, groot genoeg en niet te massaal. 

In de komende weken zal er veel voor ons gaan veranderen. Joerie en ik gaan na precies 3 jaar (30 juni) samenwonen. Ook nog in het buitenland. We laten een hoop familie en vrienden hier achter in Nederland. Al met al is het maar 3,5 uur rijden ongeveer dus kunnen we wel redelijk makkelijk weer even terug rijden. Ik besef me denk ik nog niet helemaal wat er allemaal gaat gebeuren, maar dat is misschien ook nog maar even beter zo. Ik wil in ieder geval niet al aan afscheid nemen denken of überhaupt niet, aangezien ik daar slecht in ben en ik gewoon iedereen nog wil blijven zien. Veel vrienden en familie willen langskomen bij ons dus in ons huisje moet toch ook wel echt ruimte zijn voor mensen om langs te komen en te blijven slapen. Via deze blog wil ik voor mezelf steeds alle ontwikkelingen opschrijven en soms de nodige gedachtes ten aanzien van ons avontuur delen. Hopelijk niet te vaak verdrietige of lastige momenten om van me af te schrijven maar ook vooral de mooie en leuke momenten die we gaan hebben. Ik kijk wel mega uit naar het ‘inrichten’ of ‘eigen’ maken voor het huisje/woning waar Joerie en ik in gaan verblijven. Ben al helemaal los aan het gaan op pinterest voor leuke ideetjes. 

[refinedretinas]

[UE] Chernobyl diaries : CHAPTER 6 : PRIPYAT DENTAL CLINIC МСЧ-126 Een tandheelkundige kliniek, in verlaten Pripyat, die ooit deel uitmaakte van het grote multifunctionele gezondheidszorgcomplex. Het complex heet МСЧ-126 en heeft verschillende gebouwen, waaronder een kliniek, afdeling voor infectieziekten en immuniteitsleer, kraamafdeling, mortuarium en deze tandheelkundige kliniek. . . . . #chernobyl #pripyat #Чорнобиль #Прип'ять #chornobyl #chernobylzone #chernobylexclusionzone #bandorebelz #awesome_hdr #kings_abandoned #ig_urbex #all_is_abandoned #rsa_urbex #urbanexploration #decay_nation #grime_lords #JJ_urbex_ #urbex_kings #bando_hunters #allabandoned #urbex_rebels #urbex_utopia #the_urbex_challenge #urbex_disciple #decay_explorers #abandonedafterdark #the_urbex_institute #sombresociety #abandon_seekers_ #rsa_preciousjunk (bij Припять) https://www.instagram.com/p/B8YCZIIpmdM/?igshid=iqnml7zdjsw3

[mchhol-blog]

Week 1

Style guide

Schets storyboard

Openingsscherm

Hoofdmenu

Locatie Kraamafdeling van een willekeurig ziekenhuis

Doelgroep Kinderen die een broertje of zusje krijgen Doel Kinderen informeren over hoe hun toekomstige broertje of zusje groeit, de bevalling en verzorging ernaar. Zodat zij voorbereid zijn en weten wat hun te wachten staat en hierdoor minder jaloers zijn, kunnen helpen en dingen begrijpen. 

[kulabata]

Mimba

Het ziekenhuis heeft een maternal death, en alles is in rep en roer. Bij het overlijden van de moeder tijdens de geboorte, volgt een soort openbaar online tribunaal met het ministerie van Volksgezondheid. Doordat het openbaar is, nemen er soms wel 200 artsen uit het hele land deel. Tweehonderd artsen die niet bij de casus betrokken waren, en veelal überhaupt geen patiënten meer zien, maar alleen achter een bureau zitten, maar toch overal een mening over hebben. Vaak gaat het om moeders die door veel bloedverlies instabiel raken en naar de operatiekamer moeten. Overlijden ze nadat je ze direct hebt geopereerd, dan wordt je verweten niet eerst te hebben gewacht en op de afdeling te patiënt te hebben gestabiliseerd. Stabiliseer je de patiënt eerst en ga je dan naar OK, dan wordt je verweten dat je te lang hebt gewacht. Je hebt sowieso verloren, want het resultaat staat al vast: moeder overleden – en dat wordt dan zo gepolitiseerd dat in het hele land maternal deaths onder het tapijt worden geveegd. Ironisch genoeg geeft dat weer precies de uiteindelijk gewenste uitwerking: het aantal geregistreerde gevallen van perinatale sterfte neemt in rap tempo af. Maar ook in de praktijk verbaast het me hoe vaak het juist wel goed gaat met de overwegend beperkte geboortezorg. In het ziekenhuis is het nog relatief veilig bevallen voor zowel moeder als kind, maar daar buiten zijn maar weinig voorzieningen. Natuurlijk heeft de mens het tienduizenden jaren zo gedaan, maar ook nooit zonder risico – thuis bevallen is gevaarlijk, en eigenlijk is het heel raar dat ook Nederland, een plek met voldoende ziekenhuiscapaciteit, daar zo’n cultuur van heeft. Ik ken in ieder geval geen enkele gynaecologe die zelf thuis is bevallen.

Doordat vrouwen zich pas relatief laat in het ziekenhuis melden, kun je nog wel eens verrast worden door meerlingen. Soms is er een kind geboren, wordt er even gevoeld waar die placenta blijft, en dan blijkt er onverwacht nog een kind in te zitten. Dat krijg je zonder twintigwekenecho. De moeders zijn hier overigens net zo verrast over, en hebben er vaak een beetje dubbele gevoelens bij: kinderen krijgen is volgens elke Tanzaniaan die ik spreek het hoogste goed in het leven, dus meer kinderen is beter, maar het is wel veel werk en er moet plots ook meer eten op tafel komen. In dat kader is het niet zo gek dat kraamvrouw Rehema, voor het eerst zwanger, niet laaiend enthousiast was toen er na de eerste, nog een tweede, en daarna nog een derde kind uit kwam. Alledrie de kinderen hebben een veel te laag gewicht, en liggen op Maud’s prematurenkamer, wat Rehema nogal gelaten voor kennisgeving aanneemt. Sowieso lijkt ze wat ontevreden met de hele situatie. Maar inmiddels is er een ware stroom aan gefascineerde vrouwen op gang aan het komen op de kraamafdeling. Vrouwen die zeggen:

‘Goh, een drieling, hoe heb je dat gedaan?’

‘Wat is het geheim?’

‘Wat heb je je man te eten gegeven? Ugali zeker?’

‘Bij welke natuurgenezer heb je deze uchawi laten plaatsvinden? Waar vind ik die?’

En: ‘Welke kruiden heb je gebruikt?’

Dat laatste is typerend, want het geloof in bepaalde kruiden rondom conceptie, zwangerschap en bevalling is enorm. En niet voor niets, want we weten dat het werkt. Op de kraamafdeling ligt een hele lade vol met ‘local herbs’ die met bevallende vrouwen meekomen, nadat ze zichzelf ermee hebben ingeleid. Bij Rehema was dit niet nodig, zo’n drielingzwangerschap komt vaak vanzelf te vroeg op gang. De vele complimentjes, cadeautjes en aandacht die ze krijgt, zorgen ervoor dat ze zich wat positiever tegenover haar prestatie opstelt, en wat minder neerslachtig wordt. Dat maakt dat ze zich kan gaan richten op het verzinnen van een naam, wat niet gebruikelijk is voor een vrouw die voor het eerst kinderen krijgt. Een van de verloskundigen vertelt namelijk: ‘De vader mag de naam van het eerste kind bepalen, de familie de naam van het tweede kind, en de moeder de naam van het derde kind.’ Dus als je er gelijk drie krijgt, ben je meteen aan de beurt. Weet iemand nog in welke volgorde ze geboren zijn?

Wat mij verder fascineert is dat vrouwen een half uurtje na de bevalling, gewoon weer rondlopen. Soms hebben ze amper het geduld om ons eerst te laten hechten. Daar moet je in Nederland niet mee aankomen. Anderzijds zien we hier ondanks het feit dat sommige vrouwen G13P14 binnenkomen – gynaecologische code voor ’14 keer zwanger, 13 keer bevallen’ – vrijwel nooit bekkenbodemverzakkingen. Misschien wel vanwege het snel weer mobiliseren, of doordat men de hele dag actief bezig is. Het eerste loopje lijkt ook wel een soort opluchting na het maandenlang met een dikke buik rondlopen, en dat vertaalt zich ook in het taalgebruik. Volgens Neema, mijn Swahililerares, heeft de taal niet echt een woord voor zwanger. In plaats daarvan heeft een vrouw na de bevruchting lange tijd een mimba, een erg medische term die ‘embryo’ betekent, tot het moment dat zij zelf besluit dat ze mjamzito is, wat letterlijk vertaald zou moeten worden als ‘een vrouw die het zwaar heeft.’ Direct na de bevalling zijn ze dan ook geen mjamzito meer, en gaat het leven weer door.

’s Avonds na werk gaan we kijken bij een ander soort kindje, namelijk dat van Karl. Als de aanbouw van het restaurant een zwangerschap was, was deze inmiddels 7 jaar en 3 maanden over tijd, maar inmiddels beginnen er toch wel tekenen van progressie zichtbaar te worden. Een aanzienlijk deel van de vloer is in de afgelopen week gelegd, en het terras waar wij altijd eten is opgesierd door een uiterst kitscherige discobal. Onze ‘Mr Fucking’, na jarenlang als Sisyphus in de Griekse hel zijn restaurant stukje voor stukje te hebben opgebouwd en weer afgebroken, heeft eindelijk de eindsprint ingezet om het restaurant af te maken. Na het eten zegt hij: ‘I just want to be done with it, mate’ - alsof het echte werk niet pas begint als de zaak open is. We rekken de avond met koffie en Libanese koekjes en na het invallen de nacht doortrekt de lucht met de geuren kookvuurtjes, pasgemaaid gras en en de zoet-weeïge zweem van alle bomen en bloesems. Net als we ons weer eens heel erg in het paradijs wanen, worden we plots opgeschrikt door die andere bekende paradijsbewoner: op de weg ligt een platgereden Black Mamba, een extreem giftige slang. Het is een goede herinnering dat het toch oppassen geblazen blijft, en dat we nog steeds op het platteland van Afrika zijn.

[ideamonk]

Madhya Pradesh Woman Dies As Hospital Staff Allegedly Celebrated Diwali

Madhya Pradesh Woman Dies As Hospital Staff Allegedly Celebrated Diwali

De vrouw stierf in het Bundelkhand Medical College and Hospital. (representatief) Sagar: Een verpleegster werd geschorst en een dokter kreeg een waarschuwing wegens reden nadat een 26-jarige vrouw zou zijn overleden als gevolg van nalatigheid van het personeel op de kraamafdeling van een overheidsziekenhuis in het district Sagar in Madhya Pradesh, zei een functionaris zaterdag. . De aanleiding…

[missmamamie]

...to knip or not to knip, that is the question?

Er was één ding dat ik al heel vroeg in mijn prille bestaantje zeker wist, later zou ik moeder worden….van zodra ik de reflex had om met mij twee kleine handjes Pop vast te houden, begon het al, flesje geven, Pop wiegen, in bedje doen, kleertjes en pampertje verversen, niet noodzakelijk in die volgorde…Ik sleurde Pop overal mee.

Toen ik dus de man met de juiste genen tegenkwam en hij mij in zijn hart sloot, kwam die uitgesproken kinderwens al snel ter sprake, zo’n drie weken na het onverwachte startschot van onze relatie… Was hij iemand die later, lees in onafzienbare korte tijd, ook de vader van mijn Kinders wou worden of lag dit engagement niet in zijn belangensfeer? Na een positieve repliek, kwam er na enkele luttele maanden terug een schot, maar dit van een totaal ander kaliber en zo bleken we, tot ons groot geluk, heel snel zwanger te zijn…

De ongelofelijke misselijkheid en het braken na elke gang van de maaltijd, overheerst de eerste 16 weken. Aan mijn fysieke buitenkant is nog niks te merken, maar dit minuscuul ontluikende leven binnenin, neemt over en daar is lekker gezellig eten nu eventjes niet meer bij. Overleven op cola en yoghurt, gort, is nu aan de orde, het enige tolereerbare wat niet onmiddellijk per kerende wordt teruggezonden… Zoals voorspelt door De Vroedvrouw, een probleem van voorbijgaande aard en het genieten van mijn beginnende buikje kan kort daarop starten. Rond maand zes, beginnen de drie B’s zich duidelijk te manifesteren, buik, billen en borsten van enkele cupmaten meer, zo aanwezig dat Manlief er naar eigen zeggen  een beetje schrik begint van te krijgen. De evolutie van AA naar D, daar valt gewoon niet naast te kijken, merk ik ook op buitenshuis, als ik vele ogen zie afdwalen en men tegen mijn ranke boezem praat... Maand 9 als een obese pinguin waggel ik het huis rond en hoop iedere dag dat Het Kind, er nu toch echt wel eens uit zal gaan komen. Maar Het Kind besluit te wachten…

Alles staat klaar. Ik ben volledig voorbereid op het bevallen! Of zoals ze in het Spaans zeggen: Dar al Luz, het licht geven. De aangedikte bevallingsverhalen, ze laten me eerder koud. Schrik voor de pijn heb ik niet.  Mijn moeder en haar moeder en diens moeder hebben toch maar even een hele hoop kinders op de wereld gezet en dit allemaal zonder epidurale, dus besluit ik mijn geslacht eer aan te doen. Zo ben ik  tegen beter weten in, dit wondermiddel liever kwijt dan rijk. Medicatie, neen dank u, toch niet voor de natuurlijke gang van zaken….

Na prenatale lessen, waarin ik niet leer puffen, maar gefocust ademhalen, massa’s boeken, naslagwerken en infiltratiecursussen word ik zelf de gouden handleiding naar een vlotte bevalling en het omgaan met pasgeboren baby’s, maar zoals u misschien zelf wel ondervonden hebt, de troep Kersversemama’s heeft lak aan goede raad…Evenwel volledig te begrijpen, want ze krijgen die ook gratis van iedereen, op de meest willekeurige tijdstippen en plaatsen, aangeboden en wie kent zijn baby best? Niemand anders dan de moeder… Maar wist je dat: rood de eerst kleur is die de baby ziet? Het dragen van rode lippenstift, biedt hem, naast je geur, een punt van herkenning. We onze baby’tjes vaak  verkeerd onder de oksels opnemen, wat extra druk in de borstkast teweegbrengt en reflux bevordert. Ook nog deze, raar maar waar, steek een gevallen tuutje nooit in eigen mond, maar spoel met water. De bacteriën in jouw mond kunnen schadelijk zijn voor je baby… Sterker dan mezelf, is het, dit (on-)gewenst baby-advies..

Zelf zuig ik tijdens mijn zwangerschap de kenners op dit gebied leeg, en op aanraden van De Vroedvrouw, neem ik een gegidste rondleiding op de kraamafdeling van het Jan Palfijn, het ziekenhuis waar ik onderwater wens te bevallen. Waarna ik in een klein kamertje met De Ziekenhuisvroedvrouw mijn geboorteplan zal bespreken. Dit geboorteplan, waarvan weinigen weet hebben, omdat menig gynaecoloog, dit gewoon stilzwijgt, zeker het soort dat al lang zijn vakantie op de Bahama’s heeft vastliggen, wiens golfclubs steevast in de consultatieruimte staan en deze vooruitzichten toch niet door een vrouw, die leven gaat geven in de war gaat laten sturen, maar alvast de bevallingsdatum en  indien mogelijk het uur vastlegt in zijn agenda bij de laatste consultatie op 36 weken…, is  een soort handleiding waarin zwangere vrouwen op voorhand bij het ziekenhuis kunnen laten vastleggen wat hun wensen zijn voor, tijdens en na de bevalling.

Wenst u een knip? vraagt De Ziekenhuisvroedvrouw, als puntje 7 op haar standaardvragenlijstje. Het  doet mijn maag omdraaien, mijn ogen wegtollen en ik voel me zo licht hoofdig worden…Ben ik nog wel mee? Hier vraagt, een net nog zo lieve en aangename dame, in een zacht lichtblauw uniformpje met de glimlach op de lippen of ik haar de toestemming wil geven, het stukje huid dat zich tussen mijn anus en vagina bevindt met een reuzeschaar door te knippen… Wens ik dit? Tuurlijk wens ik dit niet en terwijl ze doorratelt over hoe hygiënisch en makkelijk voor de gynaecoloog dit wel is, pak ik de schrik van mijn leven, nijp mijn benen toe en besluit dit kind nooit op de wereld te zetten. Wenst u een knip, klinkt het nog eens in mijn hoofd en zij gaat verder, je kan ook kiezen voor inscheuren, dit is wel natuurlijker, geneest meestal mooier en sneller, maar is moeilijker te hechten…. Knippen, scheuren, wat doe ik hier eigenlijk? Plots ben ik mezelf niet meer maar een klein bang kuikentje… Komaan zeg, daar moet toch een ander oplossing voor zijn. Wijselijk antwoord ik er nog een keertje te zullen over nadenken… Verbouwereerd en verslagen want Het Kind moet er sowieso uit, verlaat ik het bureautje, bel De Vroedvrouw, de mijne en zeg haar dat ik  een bevalling onder volledige verdoving verkies, haaks op al mijn natuurlijke bevallingsprincipes, desnoods langs mijn neusgaten, dan dat ik iemand de toestemming ga geven mijn perineum door te knippen met een uitbeenschaar, waarmee ik vroeger mijn vader de borstkassen van de kippen zag opensnijden!

De Vroedvrouw, aan wie ik heel veel te danken heb, stelt me gerust en een mum van tijd sta ik in het Kruidvat met de grootste fles amandelolie  van Kneipp stevig tegen mijn uitdijende lijf geklemd. Smeren maar borst, buik, billen en dat heilig stukje perineum…met bijhorend kort schietgebed: alsjeblieft niet scheuren, alsjeblieft niet knippen…

Enkele dagen later, sta ik daar, kersverse moeder op mijn hoge hakken en wankele benen, de pousette fier voor mij uitduwend, denkend: laat ze dit maar op mijn graf zetten:

MissMamaMie moeder van drie, niet echt een normale zonder epidurale en perineum ongeschonden heeft ze hen de wereld ingezonden.

Yours truly,

  MissMamaMie

[keynewssuriname]

Marwina Ziekenhuis wordt strategisch in fasen geoperationaliseerd

Op vrijdag 1 december heeft een delegatie onder leiding van de Surinaamse minister van Volksgezondheid, drs. Amar Ramadhin, de Franse ambassadeur in Suriname en Guyana, Nicolas de Lacoste, en de directeur van het Suriname-Guyana Agentschap van de Agence Française de développement (AFD), Pierre Bourguignon, een bezoek gebracht aan het Marwina Ziekenhuis in Albina als onderdeel van de herlancering van het AFD-project ter ondersteuning van het ziekenhuis. In juni 2023 werd een wijziging van de financieringsovereenkomst tussen de Republiek Suriname en AFD ondertekend om de bouwwerkzaamheden aan het ziekenhuis af te ronden. Een in april 2023 uitgevoerde deskundigen missie heeft geresulteerd in een rapport met de acties die moeten worden ondernomen om ervoor te zorgen dat het Marwina Ziekenhuis volledig operationeel wordt. De conclusies uit dit rapport zijn afgelopen vrijdag formeel gevalideerd door alle stakeholders. Er zijn vijf strategische gebieden geïdentificeerd om ervoor te zorgen dat het ziekenhuis zo snel mogelijk toegang kan bieden tot eerstelijnszorg diensten. Het gaat onder meer om een 24-uurs spoeddienst, het versterken van de kraamafdeling en het ontwikkelen van ambulante zorg, waaronder tandheelkundige zorg. Samenwerking met andere ziekenhuizen (in het bijzonder the Centre Hospitalier de l’Ouest Guyanais), evenals de RGD en MZ, is van cruciaal belang om ervoor te zorgen dat het ziekenhuis operationeel wordt. Begin 2024 starten de bouwwerkzaamheden en eind 2024 zullen de eerste resultaten zichtbaar zijn. AFD ondersteunt de Republiek Suriname sinds 2008 bij de bouw en exploitatie van het ziekenhuis te Albina om de toegang tot gezondheidszorg voor de bevolking van Oost-Suriname te verbeteren. Met een lening van € 15 miljoen kon het ziekenhuis in 2017 al gebouwd worden. Read the full article

[denktanks]

@ GerrieBijl: De sluiting van de kraamafdeling vindt de Denktank niet aanvaardbaar. Metselaar haalt in dat licht de uitspraak van de voorzitter van Zorgbelang aan Het begint met de kinder en kraamafdeling en leidt uiteindelijk tot het verdwijnen van het hele ziekenhuis https://t.co/UNjZ42mKPA

De sluiting van de kraamafdeling vindt de Denktank niet aanvaardbaar. Metselaar haalt in dat licht de uitspraak van de voorzitter van Zorgbelang aan Het begint met de kinder en kraamafdeling en leidt uiteindelijk tot het verdwijnen van het hele ziekenhuis https://t.co/UNjZ42mKPA

— Gerrie Bijl (@GerrieBijl) May 18, 2018

[groningsnieuws]

Partners 24/7 welkom op vernieuwde kraamafdeling Universitair Medisch Centrum <b>Groningen</b>

Na anderhalf jaar verbouwen voldoet de kraamafdeling van het het Universitair Medisch Centrum Groningen (UMCG) weer geheel aan de eisen van ... meer https://www.google.com/url?rct=j&sa=t&url=https://www.dvhn.nl/groningen/Partners-247-welkom-in-nieuwe-vernieuwde-verlos-en-kraamkamers-Universitair-Medisch-Centrum-Groningen-24920085.html&ct=ga&cd=CAIyGzdiZTM2OTAwNTFkODk0MDk6bmw6bmw6Tkw6Ug&usg=AFQjCNGhLigK7fqpTjZt6oXI-funQYgXIA

[onlinevandaag-blog]

Pestkoppen lachen met het gezicht van haar dochter. Maar kijk haar 25 jaar later wanneer ze alle haters het zwijgen oplegt.

Pestkoppen lachen met het gezicht van haar dochter. Maar kijk haar 25 jaar later wanneer ze alle haters het zwijgen oplegt.

Van zodra Lizzie Velásquez naar de kleuterschool ging, besefte het meisje dat ze anders was. En het was meteen ook de eerste keer dat ze gepest werd. Toen Lizzie in 1989 geboren werd, woog ze amper 1,2 kg en haar gezicht zag er anders uit dan dat van andere baby’s op de kraamafdeling. Haar dokters stelden de diagnose van het syndroom van Marfan, een zeldzame aandoening. De aandoening verhindert…

[trouwambtenaar]

Een mooie samenwerking binnen de Treant Zorggroep Krant van Hoogeveen Bijzonder is dat het huwelijk is voltrokken door trouwambtenaar Irma Abrahams uit Gieten. Zij werkt op de kraamafdeling van het Refaja ziekenhuis in Stadskanaal. De drie ziekenhuizen zijn enkele jaren geleden gefuseerd. Een mooie samenwerking binnen ...

[refinedretinas]

[UE] Chernobyl diaries : CHAPTER 6 : PRIPYAT DENTAL CLINIC МСЧ-126 Een tandheelkundige kliniek, in verlaten Pripyat, die ooit deel uitmaakte van het grote multifunctionele gezondheidszorgcomplex. Het complex heet МСЧ-126 en heeft verschillende gebouwen, waaronder een kliniek, afdeling voor infectieziekten en immuniteitsleer, kraamafdeling, mortuarium en deze tandheelkundige kliniek. . . . . #chernobyl #pripyat #Чорнобиль #Прип'ять #chornobyl #chernobylzone #chernobylexclusionzone #bandorebelz #awesome_hdr #kings_abandoned #ig_urbex #all_is_abandoned #rsa_urbex #urbanexploration #decay_nation #grime_lords #JJ_urbex_ #urbex_kings #bando_hunters #allabandoned #urbex_rebels #urbex_utopia #the_urbex_challenge #urbex_disciple #decay_explorers #abandonedafterdark #the_urbex_institute #sombresociety #abandon_seekers_ #rsa_preciousjunk (bij Прип'ять (Prypjat)) https://www.instagram.com/p/B6aQuVGJT_1/?igshid=1sgs5kdthad4d