#kraakbeweging

[kropotkindersurprise]

April 30, 1980 - Squatters battled riot police in Amsterdam, the Netherlands, with the goal of disrupting the Coronation ceremony of Queen Beatrix. Empty buildings were squatted, and squatters even set up a radio-transmitter that they used to jam police communications. The squatters used the slogan “Geen Woning, Geen Kroning“ (No Housing, No Coronation), to show their anger at the huge amount of money spent on the anachronistic ceremony instead of on social housing and other social needs. [video]

[sylvanaknaap]

Back to the Eighties #sylk #amsterdam #marnixstraat #kraakbeweging #pakmokumterug #takeamsterdamback #protest #backtotheeighties #itbringsbackmemories https://www.instagram.com/p/CVlGB7lIhcB/?utm_medium=tumblr

[roosvandooremalen-blog]

KRAAKREPUBLIEK

Kraakrepubliek

 Dit boek met foto’s van Bert Verhoeff gaat over de kraakbeweging en de rellen en oproer in Amsterdam die dit teweeg bracht in de jaren 80. Het is een soort documentaire van de gebeurtenissen, het geweld en de veranderingen in die tijd.

Wat opvallend is is dat het boek nu pas uit is gebracht, de uitgever kon mij niet vertellen waarom dit nu precies was. Hij verwachtte dat de fotograaf de serie waarschijnlijk weer terugvond toen hij door zijn oude werk ging.

De foto’s zijn in zwart-wit, soms zijn ze pagina vullend en soms is er nog ruimte voor een stukje tekst, een korte toelichting en een jaartal vaak. Alles buiten de foto’s is wit, de teksten die erbij gedrukt staan zijn zwart. Het lettertype wat ze hebben gebruikt is als dat van een typemachine. Wat natuurlijk nog veel gebruikt werd in die tijd, dit sluit dus goed aan bij de foto’s.

In het tweede deel van het boek staan foto’s en interviews over mensen die in die tijd actief waren, dit als een soort toelichting voor het afgebeelde. Het biedt een stukje achtergrond om de situatie waarin de foto’s gemaakt zijn goed te begrijpen. Bovendien wordt hier het licht geworpen op de invloed die de kraakbeweging daadwerkelijk gehad heeft, welke ‘erfenis’ dit heeft achtergelaten. Deze foto’s zijn gemaakt door Rogier Fokke.

[hetrodevaandel]

ANTIFA IN DE MIX: VAN EERLIJKE STRIJDERS TOT STORMRAM VAN DE GLOBALISTEN (1)

In verschillende landen van Europa gaan de laatste tijd stemmen op om de Antifa te verbieden. Dit in navolging van Amerika waar de groep tot een terroristische vereniging is verklaard. De roep om een verbod volgt op een aantal aanslagen en andere gewelddadige incidenten waar Antifa groepen zelf de verantwoordelijkheid voor hebben opgeëist. De meeste van deze incidenten waren in Duitsland en Engeland, maar ook in Scandinavië zijn er dingen gebeurd die met echt eerlijk antifascisme niets meer te maken hebben. Omdat het om autonome groepen gaat, die lang niet altijd contact hebben, is het goed om eens te kijken hoe het nu eigenlijk zit met de Antifa. Want hoewel er veel eerlijke strijders in rond lopen, lijkt de Antifa ook over vreemde geldschieters te beschikken. Laten we dus maar eens kijken of het beeld helder te krijgen is. Misschien dat de discussie dan wat makkelijker wordt.

 Deel I

 Wat is de Antifa precies?

 Er bestaat geen twijfel aan dat binnen links de hele Antifa kwestie een lastig onderwerp is waar men maar liever niet over praat. Zeker niet als het gaat om de raakvlakken tussen de Antifa en geweld. Toch is het belangrijk om over deze zaak wel degelijk vragen te stellen. Voordat we hier in duiken, en om misverstanden te voorkomen, kijken we eerst even kort naar de structuren van de Antifa, en waar ze zich mee bezighouden. Het begrip Antifa (Antifascisten) is een verzamelnaam waar heel veel verschillende groepen mee worden aangeduid. Op dit moment is de Antifa in Amerika opgenomen in de lijst van terroristische organisaties, en ook in Europa zijn er dus stemmen die een zelfde benadering eisen. Of dit terecht is of niet hangt eigenlijk af van naar welke deel van de Antifa je kijkt. Ten eerste moeten we vaststellen dat het in het algemeen om allemaal van elkaar onafhankelijke groepen gaat, die soms contact hebben en soms ook niet. Ze zitten wel vaak in dezelfde netwerken, maar ook dat betekend niet dat er direct contact is. Je kunt dus niet iedereen over een kam scheren.

 Categorie��n

 Laten we eerst even kijken naar de verschillende categorieën die we binnen de Antifa tegen komen. Het gaat om een indeling die we zelf hebben gemaakt, maar die gelijktijdig wel overeenkomt met de werkelijkheid, hoewel je ook andere benamingen zou kunnen bedenken: (1) We beginnen met de traditionele of oprechte Antifa. Dit zijn meestal serieuze antifascisten met een duidelijke ideologische achtergrond. In veel gevallen gaat het om leden van socialistische of communistische partijen aangevuld met vakbondsleden. Zij maken zich zorgen over extreem rechtse tendensen, nemen deel aan demonstraties, proberen het probleem ideologisch te verklaren, en houden zich meestal afzijdig van geweld. Ook proberen zij de tradities van het voormalig verzet uit de Tweede Wereld Oorlog hoog te houden, en nemen initiatieven op het gebied van herdenkingen en geschiedkundige projecten. Deze Antifa activisten zouden we kunnen beschrijven als de legitieme vleugel van de Antifa. (2) Vervolgens komen we bij de zogenaamde bureaucratische Antifa. Deze groepen proberen extreem rechts in kaart te brengen, maken foto’s op demonstraties, lezen alles wat extreem rechts schrijft en proberen subsidies te vergaren. We zullen nog zien dat ze hierbij niet kieskeurig zijn. Meestal is ook deze vleugel niet betrokken bij geweld, maar ze gebruiken wel de vergaarde fondsen om de zogenaamde autonome Antifa indirect te financieren. Verder produceren ze drukwerk en posteren waarbij opvalt dat er aan geld blijkbaar geen gebrek is. (3) Tot slot zien we de zogenaamde autonome Antifa. Het gaat hierbij vooral om jongeren die voortkomen uit de kraakbeweging, anarchistische groepen, het zogenaamde zwarte blok en een mix van loslopende activisten die door sommige als reltoeristen worden beschreven. Deze vleugel is vaak gewelddadig en maakt hiervoor regelmatig gebruik van de demonstraties die door anderen worden aangemeld. Ze zijn meestal vermomd en bewapend met knuppels, boksbeugels en andere slagwapens. Het zijn meestal ook de leden van deze vleugel die panden besmeuren, auto’s in brand steken, en ook personen aanvallen waarvan ze denken of menen te weten dat ze extreem rechts zijn. Overigens zien ze ook populisten en leden van burgerbewegingen als doelwit. Zelf zien ze zich als een soort Antifa elite, waarbij de rest maar povertjes afsteekt. Daar kijkt men dan ook in het algemeen op neer.

 Tactieken

 De tactieken die de autonome groepen gebruiken komen dicht bij het terrorisme, en in Duitsland worden ze vaak als de rode fascisten of de rode SA beschreven. Op zich zijn dit verkeerde beschrijvingen, omdat deze meest anarchistisch ingestelde groepen van “rode” ideologieën en eigenlijk de hele arbeidersklasse niets moeten hebben. Zij beschrijven de arbeidersklasse meestal als “domme arbeiders” of “klootjesvolk”. De autonome Antifa heeft vaak wel banden met de bureaucratische vleugel, maar veel minder met de traditionele Antifa. Die vinden ze te tam, en dus oninteressant. Overigens komen al deze groepen soms wel op dezelfde demonstraties, en wordt er niet openlijk afstand van elkaar genomen. Dit ondanks het feit dat de benadering en de handelswijze heel verschillend kunnen zijn. Op zich schuilt hierin wel een gevaar, omdat het mogelijk is dat alle vleugels zullen worden meegesleept als de autonome Antifa als terroristisch zou worden verklaard. Het blijft immers een wat schimmig beeld, waardoor niet echt duidelijk word wie bij wat betrokken is. Om een voorbeeld te noemen; de autonome Antifa was erg actief rond de G20 bijeenkomst in Hamburg in 2017. Er werd heel veel schade aangericht, en wat was bedoeld als een protest tegen het wereldkapitalisme, keerde zich ook tegen de eigendommen van gewone mensen. In deze protesten liepen Antifa leden, krakers, leden van het zwarte blok en internationale activisten door elkaar. Door het vele geweld was de woede van de bevolking groot. Zelfs nu nog wordt er naar figuren gezocht die bij dit geweld aanwezig waren, en er zijn nog steeds rechtszaken. Met antifascisme had dit natuurlijk niets meer te maken. Maar de gebeurtenissen werden wel in direct verband gebracht met die groepen die normaal gesproken als Antifa door het leven gaan. Dit heeft de roep om een verbod alleen maar sterker gemaakt. Het vergrootte gelijktijdig ook de kloof tussen extreem links en de bevolking. Een proces dat al lange tijd gaande is, en onmiskenbaar een schadelijke ontwikkeling voor de hele linkse beweging.

 De tactieken die de radicale Antifa groepen gebruiken kennen vele varianten. We noemen er een paar: aanvallen op gebouwen met verfbommen en soms brandbommen, het inslaan van ramen, het in brandsteken van auto’s van politieke tegenstanders, en aanvallen op personen waarbij soms extreem geweld wordt gebruikt. Verder probeert men demonstraties en bijeenkomsten van andersdenkenden te verstoren door lawaai, het gooien met eieren en fruit, en steeds vaker fysiek geweld tegen tegenstanders en de politie. Kenmerkend is ook dat Antifa leden meestal vermomd optreden. Sjaals, bivakmutsen, donkere brillen en zwarte kleding behoren tot de standaard uitrusting. Ook slagwapens en zware katapultconstructies worden ingezet. Messen en vuurwapens worden tot nu toe meestal niet gebruikt. Dat lijkt nog net een brug te ver te zijn. Maar vooral in de laatste maanden wordt wel zwaar vuurwerk ingezet, en af en toe zelfs explosieven. Het komt niet zelden voor dat de autonome Antifa groepen demonstraties die door andere antifascisten worden aangemeld als dekmantel gebruiken, om hun gewelddadige tactieken in te zetten tegen politieke tegenstanders. In de meeste gevallen probeert de politie de verschillende groepen dan uit elkaar te houden. Als dit niet het geval zou zijn waren er al lang doden gevallen. Tot slotte valt op dat Antifa leden alleen maar aanvallen als ze in de meerderheid zijn. Is dit niet het geval verdwijnt men meestal met grote haast. De hierboven beschreven tactieken van de autonome Antifa zijn eigenlijk de handelsmerken van de fascisten uit de jaren 20 en 30 van de vorige eeuw. Precies die stroming die de Antifa beweerd te bestrijden. Een Italiaanse schrijver zei ooit: “Als de fascisten terug komen, zullen ze niet zeggen dat ze fascisten zijn, ze zullen zeggen dat ze antifascisten zijn”.

 Volgende week: steunpilaren van de Antifa, fondsenwerving, en vreemde sponsors

[nompyak47-blog]

Dillema

New age of new beat of new wave: ik vind new wave het beste bij mij passen. ik hou wel van jaren 80 punk muziek. eigelijk weet ik vrij weinig over dit genre dus heb wat dingen opgezocht.

“Punkmuziek is een zijtak van de rockmuziek dat in de tweede helft van de jaren ’70 populair werd. De opkomst van de punkmuziek was in eerste instantie in Groot-Brittannië een soort reactie op de toenmalig huidige popmuziek zoals The Beatles. In 1970 werd het woord punkmuziek voor het eerst in de mond genomen door Nick Tosches als ‘luidruchtige popmuziek’. Pas in 1976 neemt deze muziekscene pas echt vorm aan door de manager van de Britse punkgroep The Sex Pistols. Deze band nam voorbeeld aan eerdere Amerikaanse experimentele rockgroepen als The Ramones en The Stooges.

Na 1976 werd punkmuziek voornamelijk in Groot-Brittannië in een razend tempo populair. Veel jongeren begonnen hun eigen punkbandje en de muziek verspreidde zich enorm snel. De opkomst van deze excentrieke en nieuwe vorm van muziek is wat betreft timing precies goed. De muziek en de cultuur werd namelijk direct opgenomen in de maatschappij om diverse redenen. De sociale omstandigheden in het Verenigd Koninkrijk waren zacht gezegd niet goed te noemen: jongeren voelden zich na de hippieperiode, waarin hun voorgangers letterlijk los gegaan zijn, niet meer begrepen en achtergesteld. De punkmuziek werd een uitlaatklep voor dit soort frustraties. Hierin konden ze alles kwijt, hun frustraties, hun haat en hun onbegrip.

Punk werd een soort subcultuur en was alles behalve mainstream. Punkers probeerden juist de normale populaire dingen tegen te gaan met hun harde muziek. Voor de nettere mensen waren punkers voornamelijk schorem. Ze gingen tegen alles in wat normaal was en dat kon absoluut niet volgens de regels van de toenmalige maatschappij.

In Nederland was punk voornamelijk, zoals bij veel andere landen, in samenhang met de kraakbeweging en zo ook met de politiek. Er zijn redelijk wat groeperingen punkers, maar in tegenstelling tot Engeland blijft het behoorlijk beperkt in Nederland. Gerard Bueters heeft een interessante documentaire gemaakt over de opkomst van punkmuziek in Nederland.”

zie boven afbeelding van de sex pistols.

bron: http://www.beanspunk.nl/geschiedenis-van-punkmuziek/

[xxkirbyloverxx]

1. Slangenpand gets evicted after a long and hard legal struggle, the original inhabitants leave.

2. Some squatters (?) occupy Slangenpand and erect burning barricades, the police didn’t want to evict yet but see a threat for the neighborhood and decide to evict the next morning.

3. The original Slangenpand inhabitants post a message on facebook, saying they condone the way the building was occupied and they have nothing to do with it.

4. Some occupiers steal an important piece of art (the head of the snake the building was named after) and post a message on indymedia, threatening to ‘keep ourself warm with it in these last few cold days’ if the original inhabitants do not rectify their message.

Internally Divided Squatter = Profit for the State

[gigstarternl]

Bajesdorp Festival 2014

Onder het mom van "Unreal Estate" kwam de muziek weer tot leven tijdens het #bajesdorp festival. Jaarlijks wordt de gekraakte straat in Amsterdam zuid-oost, die, jawel, naast de Bijlmer bajes gevestigd is, omgetoverd tot een klein festival terrein. Gigstarter.nl was er uiteraard bij.

Kraker, niet-kraker, en alles wat daar tussen zit, was zaterdag onder het mom van de bindende factor - te noemen akoestische live muziek - tezamen gekomen om te genieten en te feesten. De podia waren verdeeld over enkele tuinen en huiskamers van de gemeenschap. Als je ergens nieuw talent wilt spotten, of het nu jong of oud is, hier moest je zijn.

Onze eigen #JOE was één van de eerste shows op, laten wij het voor het gemak, het hoofdpodium noemen. Hun heerlijke folk muziek ligt goed in het gehoor en kwam zoals altijd goed tot zijn recht dankzij de soepel uitgedachte driestemmige koortjes. Als ik een kroeg had zou ik het wel weten.

Zelf had ik de eer om even met mijn eigen bandje #nootmuskaat te mogen spelen. Wij pakten nog even de laatste zonnestraaltjes mee, en voor een enkeling was er zelfs een VIP plek in de boomhut (zie foto onderaan). Het publiek danste mee en was zeer geïnteresseerd in ons werk. Iemand noemde ons een "soort van Nederlandse Buena Vista Social Club". Ik weet niet wie je bent, maar ik zou je graag alsnog op deze manier willen bedanken voor je, voor mij zeer betekenisvolle, compliment!

Later op de avond kwamen er wat rock bandjes, er was een relaxte DJ bij de koffie-bar (waar ze zelf hun bonen brandden, heerlijk), en de avond werd afgesloten met een beukende folk band met brass ensemble tinten, ik wist niet dat onze ooster buren het in zich hadden. Echt geniaal!

Als je het hebt gemist, kan ik je aanraden om er volgend jaar maar eens bij te zijn. En als je het toch nog een beetje wilt beleven, dan kun je hier wegdromen bij wat foto's. Al moet ik er direct een kritische kanttekening bij plaatsen: kraken wordt steeds minder geoorloofd, of nee, het is verboden. Dus het is maar de vraag of het Bajesdorp festival er volgend jaar nog is....

Ik wil geen gewaagd politiek statement maken hier. Maar hoewel ik het zelf niet fijn zou vinden als mijn huis in bruikleen wordt genomen door een stel mensen die ik niet ken, kan ik niet anders zeggen dan dat deze jongens er een mooi feest van hebben weten te bouwen.

Volgend jaar weer, en eh... Lang leve de kraakbeweging! Toch?

Muziek verbindt.

Paul

Eén van de VIP plaatsen op het podium van tuin 22:

[hetrodevaandel]

DE STRIJD OM DE STRAAT

Het komt steeds vaker voor dat demonstranten worden geconfronteerd met geweld, soms van politieke tegenstanders, en steeds vaker ook van de politie. Dit is natuurlijk geen nieuw probleem. Politiek en geweld zijn meestal maar moeilijk te scheiden. Zeker als het gaat om bewegingen die zich tegen het heersende systeem verzetten. Laten we dus aan de hand van voorbeelden uit het verleden eens kijken hoe je met dit fenomeen kunt omgaan.

 Er zijn veel voorbeelden te vinden in de lange geschiedenis van de arbeidersbeweging, maar we halen er een paar uit, waarbij we moeten aantekenen, dat in andere landen het veel meer voor de hand lag dat politieke partijen en organisaties eigen strijdgroepen of weerkorpsen hadden dan in Nederland. Voor het eerste voorbeeld gaan we naar Dublin in 1913. In dat jaar gingen de arbeiders in de huidige hoofdstad van Ierland in staking om erkenning af te dwingen voor hun vakbond, de Transport and General Workers Union. Deze bond werd geleid door de bekende arbeidersleider Jim Larkin, die zijn sporen had verdiend tijdens grote arbeidsconflicten in Liverpool en Belfast. De bond van Larkin was veel militanter dan de eerder bestaande bonden, en dat leidde tot een grote instroom van nieuwe leden.

 De werkgevers in de stad zagen dit met steeds meer irritatie aan, en begonnen een intimidatie campagne. Zo mochten arbeiders bij een aantal firma’s het spelletje van de bond niet meer dragen, en werden zijn ontslagen als ze de bond trouw bleven. Dit conflict liep zo hoog op dat er een staking uitbrak. De werkgevers gingen over tot uitsluiting en probeerde onderkruipers de bedrijven in te krijgen. Het conflict is door deze uitsluiting de geschiedenis in gegaan als de Dublin Lock-out. Een kenmerk van deze lange strijd was dat de Ierse politie (RIC) zonder uitzondering de kant van de werkgevers koos en er een gewoonte van maakte om demonstraties en stakingsposten aan te vallen. Hierbij vielen verschillende doden en honderden gewonden. Ook werden de woningen van arbeiders aangevallen en het geüniformeerde gespuis sloeg hierbij alles kort en klein.

 Natuurlijk vochten de arbeiders terug, en de Ierse revolutionair James Connolly gebruikte de lessen van het conflict, dat uiteindelijk verliep, om een arbeidersstrijdgroep op te richten. De Irish Citizen Army trok al snel veel leden die demonstraties en bijeenkomsten gingen beschermen. Ze waren bewapend met Hurleys, een soort Ierse hockeysticks, waarmee menig smeris is uitgeschakeld. Ook de onderkruipers maakten kennis met de leden van de groep. Zoals gezegd ging de staking verloren en Jim Larkin vertrok uiteindelijk naar Amerika. Maar Connolly liet het idee van de Irish Citizen Army niet los en de groep werd verder ontwikkeld, met Liberty Hall in het centrum van Dublin, als hoofdkwartier. Uiteindelijk zou dit volksleger samen met de Irish Volunteers, een hoofdrol spelen tijdens de Paasopstand van 1916. Intussen hadden de leden uniformen en vuurwapens gekregen. Na de opstand, en de repressie die volgde, kwam er een fusie van de Irish Citizen Army en de Irish Volunteers, en zo werd de Irish Republican Army (IRA) geboren. Het kleine zaadje dat Connolly tijdens de Lock-out had geplant zou nog tientallen jaren de Ierse vrijheidsstrijd aanvoeren.

 In Duitsland was het idee van een eigen strijdgroep voor politieke partijen en vakbonden een wijde verbreid fenomeen. Omdat er veel onzekerheid was, kwam ook politiek geweld veel voor. Vooral na de Eerste Wereld Oorlog werd de politieke strijd over het algemeen op straat uitgevochten. In het voorjaar van 1920 probeerde de rechtse nationalist Kapp een staatsgreep te plegen in Duitsland om de Weimar Republiek om ver te werpen. De reactie van de arbeiders volgde meteen. Er kwam een algemene staking en de arbeiders bewapenden zich tegen de paramilitaire groepen van Kapp, die vooral bestonden uit voormalige wereldoorlog veteranen. In het Ruhrgebied ontstond door dit alles de Rote Ruhr Armee, een volksleger dat binnen korte tijd het hele gebied veroverde. Kapp was al snel verslagen en nadat het gevaar voor de republiek was geweken zorgde de sociaal democraten, verraderlijk als altijd, er voor dat de arbeiders weer werden ontwapend.

 Toch bleef politiek geweld een dagelijks terugkerend beeld, en in 1924 werd de Roter Frontkampferbund (RFB) opgericht, onder leiding van de Duitse Communistische Partij, de KPD. Deze groep trok duizenden leden, en had verschillende taken. De RFB beschermde bijeenkomsten en demonstraties, en bond de strijd aan met politieke tegenstanders. Deze tegenstanders kwamen uit verschillende hoeken. De nationalistische veteranenorganisaties gaven in het begin de meeste problemen, en later was het vooral de SA van Hitler die door de RFB werd bestreden. Ook met de sociaal democratische Reichsbanner kon de RFB het maar moeilijk vinden. Al de genoemde groepen droegen meestal een uniform, en als er gevochten werd was het meestal met knuppels, koppelriemen en ploertendoders. Vuurwapens kwamen voor, maar waren meestal uitzondering.

 De RFB hield zich overigens ook met andere zaken bezig. Er werden grote propagandamarsen en tournees gehouden, waarbij ook veel eigen muziekkorpsen werden ingezet. Dan werden er kranten en folders uitgedeeld, vooral in gebieden waar de KPD niet sterk was. Het spreekt voor zich dat ook dit af en toe tot vechtpartijen leidde. Overigens waren niet alleen communisten lid van de RFB, een groot deel van de leden was partijloos. De organisatie was zo succesvol dat een Weimar minister de RFB in het voorjaar van 1929 verbood. Niet dat dit het einde van de RFB betekende. Men ging ondergronds verder, of er werden plaatselijke vervolg organisaties opgezet. Na de machtsovername van Hitler in 1933 vormde leden van de voormalige RFB de ruggengraat van het communistische verzet dat door de Nazi’s nooit is verslagen.

 Ook de Arbeiders Partij van Koerdistan (PKK) heeft een lange geschiedenis van eigen strijdgroepen en ordediensten. Na de oprichting van de partij in 1978 antwoordde de Turkse staat al snel met geweld en repressie. De PKK weerde zich, en er werd een campagne van gewapende propaganda opgezet. Dit hield in dat de bijeenkomsten van de partij, die heel veel mensen trokken, werden beschermd door de partijleden, zo nodig met gebruik van vuurwapens. Dit moet niet worden verward met de PKK Guerrilla, die pas in 1984 van start ging. Wel is het zo dat de Guerrilla uiteindelijk voortvloeide uit een proces dat met de gewapende propaganda is gestart. Ook nu nog kennen Koerdische demonstraties altijd een eigen ordedienst, ook in Europa. Deze ordedienst beschermd de demonstratie tegen politieke tegenstanders en de politie, maar is ook verantwoordelijk voor het goed verlopen van de demo. Het is dus een dubbele taak, waar bij de politieke kant meestal de hoordrol speelt.

 In Nederland hebben partijen en organisaties ook ordediensten gekend, maar het was meestal veel minder georganiseerd, en ook minder herkenbaar. Uniformen kwamen nauwelijks voor. Dat zag men wel bij de fascistische WA, het weerkorps van de NSB. Omdat deze figuren goed te herkennen waren aan hun zwarte uniformen werden ze al snel een doelwit voor politieke tegenstanders, en menig WA groep is de arbeidersbuurten uitgeslagen. Omdat er steeds opnieuw conflicten uitbraken werd de WA door de overheid verboden. Maar niet alleen de WA. Er kwam een regel die het Uniformverbod werd genoemd, en die ieder symbool van staatkundig streven verbood. Dus werd niet alleen het WA uniform verboden, maar bijvoorbeeld ook de rode halsdoeken van de sociaal democratische AJC. Ook vlaggen en vaandels vielen onder de wet. Dit leidde weer tot veel willekeur omdat de politie, die het verbod moest uitvoeren, zich vooral tegen de arbeidersorganisaties keerde. Het gebruikelijke beeld dus.

 Met het begin van de bezetting kwam ook de WA weer terug op straat. Maar ook nu was er een weerwoord. In de Joodse buurten van Amsterdam werden Joodse en niet-Joods knokploegen gevormd die de buurten beschermde tegen het zwarte gespuis en de politie, die de nieuwe orde helden natuurlijk bijstond. In de jaren 80 en 90 wisten de kraakbeweging en de AFA groepen, die streden tegen extreem rechts, ook hoe ze zichzelf moesten beschermen. Overal zien we hetzelfde beeld, en het antwoord blijft ook hetzelfde. Ook nu nog. Sommige lezers zullen misschien zeggen dat dit allemaal bij het verleden hoort, en dat we nu in andere tijden leven. Maar dat is maar deels waar.

 Ook nu nog staat de arbeidersklasse tegenover een aantal bedreigingen. De toenemende verrechtsing, het steeds bruter optredende systeem, de politieke islam, en de moordbrigades van de Turkse dictator Erdogan zijn allemaal zaken die om een weerbare opstelling vragen. Daar komt nog bij dat we het geweldsmonopolie, opgeëist door de staat, nooit zullen accepteren.

 Op iedere dreiging zullen we op een zeker moment het passende antwoord vinden. Dat hebben we in het verleden gedaan, en dat zullen we ook nu weer doen. Daarom grijpen we maar weer eens terug op onze oude slogan: ORGANISEER EN SLA TERUG!