#koffieshop

[hv-drenthe]

22:59 Overval Koffieshop De Swaan Zuideinde Meppel

[christophoronomicon]

OK, so as a Dutch speaker I was reading this and had really no idea what was meant with "sexy breeding sheep", so I looked it up, and as soon as I saw what was meant I thought "oooooh".

So basically in Dutch regular verbs form their past tense (and their past participle) by adding either a -d or a -t to the verb stem. Which is which depends on the voicing of the last letter of the stem, and the rule is basically: put a -d, unless the last letter of the stem is an unvoiced consonant, in which case you put a -t. The problem is that most people (especially children) have no idea what voicing is, so instead of spending time with theoretical explanations, the rule is converted into: put a -d, unless the last letter of the stem is one of a specific list of consonants (and one consonantal digraph). And because just remembering a list of letters is hard, educators have come up with a mnemonic, in the form of a word where all the consonants of that list appear just once. Originally, that mnemonic was "'t kofschip", which meant that the letters after which to put a -t were t, k, f, s, ch and p (there's an additional trick involving s which I'll ignore for now).

The problem is that in the last 30 years or so, Dutch has absorbed an enormous amount of words and stems from other languages (mostly English), and it has created many new verbs based on those stems. And those verbs can have stems that end in unvoiced consonants written with letters not in 't kofschip (common cases are x, like faxen: to fax, and the sh digraph, like bashen: to bash). In other words, the mnemonic was outdated, and there was a need of a new one.

Unfortunately, everything everyone's come up with could be considered... inappropriate for children. The OP's example is actually rather tame to Dutch ears. In Dutch it's "'t sexy fokschaap". While the juxtaposition of "sexy" and "fok" could make for a few giggles, "fokschaap" is a perfectly good Dutch word, and the verb "fokken": "to breed" doesn't have the connotations that the English equivalent has (it exclusively means "to breed" as in "animal breeding programme"). The one I was aware of (and I didn't know there were alternatives, hence my surprise to read what the OP wrote) is "XTC-koffieshop", which is a different kettle of fish, although it does fit with the Netherlands's reputation concerning drug usage tolerance. I've now also seen "kofschiptaxi", which is perfectly innocent but rather uninspired.

Anyway, this was just an explanation for those who, like me, might wonder what a sexy breeding sheep could possibly have to do with the Dutch past tense!

Welcome To another shitpost by me where I rank my least favourite grammar quirks in languages

3. Particles, in particular Japanese particles

what mfer decided that every fucking thing had to have some は of が or god forbids に after it. It gives me pain and は isnt even pronounced normally THAT IS HA BUT YA PRONOUNCE IT WA WTF I HATE MY L I F E

2. Dutch past tense

who, and i mean WHO decided to make the most common word in a dutch classroom translate to sexy breeding sheep? Who decided that a bunc of 10 year olds should be talking about sexy breeding sheep? JUST GIVE US THE LETTERS WE NEED TO PUT T BEHIND AND WE WOULD HAVE BEEN FINE BUT NOOOO SEXY BREEDING SHEEP IT IS

1. German clauses

Do I realt have to elaborate? Its the Krankenhaus language what did yall expect. Anyways DER DIE DAS DES DER DES-

[hieristhailand]

Tips voor coffeeshops in Bangkok

Mis jij je bakkie troost op vakantie? Hier zijn enkele tips voor coffeeshops in Bangkok

Nederlanders houden van hun bakkie troost. Ik tenminste wel, er is altijd tijd voor een kop koffie. In Thailand ben ik dan ook altijd op zoek naar leuke plekken om een goed kop koffie te scoren. Dit zijn enkele tips voor coffeeshops in Bangkok.

Phil Coffee Company

Deze koffietent is opgericht door Han en zijn zussen Jaszmine en Wuen Wang. Han studeerde psychologie, maar had toch meer…

[dewilizty]

A coffee a day keeps the grumpy away. ☕️😌 _________________________________________________________ #coffee #coffeelover #coffeetime #instalike #coffeegram #instagood #koffieshop #koffieshopbali #like4like #likeforlike #likeforfollow #like4follow #goodmood #coffeeaddict #coffeelatte #latteart #latte (di Koffie Shop Bali, Uluwatu)

[dutchmemes]

kofschip fokschaap is wel heel schattig enzo maar de enige geldige versie is xtc koffieshop

Amsterdams onderwijs be like

[keesenyvonnaardezon]

10  Gematst en genaaid.

Kunt u niet zelf even bij de receptie vragen waar ze uw auto kunnen repareren? Zegt de Alarmcentralemedewerker nadat ik een kwartier in de wacht heb gestaan. Ik laat mij niet afschepen en ik vertel hem dat ik een ANWB wegenwachtabonnement heb met kampeerautoclausule en buitenlandhulp, een allrisk kampeerautoverzekering van de ANWB en een reisverzekering van de ANWB, dus dat als ik hen om hulp vraag, ik er recht op heb geholpen te worden als ik met een probleem in het buitenland zit.

Nou, dan ga ik maar onze zusterclub in Kroatië bellen, dan bel ik u terug. Doe dat, zeg ik.

Het probleem is dat er al sinds België een waarschuwingslampje op mijn dashboard brand, dat de remmen de minimale dikte hebben bereikt. Ik heb de reparatie uitgesteld, omdat het in het buitenland veel goedkoper is dan in Nederland of Duitsland. Wel baal ik dat bij de Mercedes in Naaldwijk weer nergens naar gekeken is bij de apk in maart. Dat is toch een item dat ze behoren te controleren, net als de schokbrekers vorig jaar die totaal weggerot waren en een paar jaar terug de remschijven roestbulten vertoonden van mijn vorige bus. Allemaal zelf opgelost.

Ik wordt gebeld door een Engels sprekende man, die vraagt at er aan de hand is. Ik vertel hem dat de remmen een naar geluid maken. Hij is binnen een uur bij mij zegt hij, mooi zeg ik dan check ik hier uit en kom naar de receptie van de camping.

Precies een uur later komt een gele bestelauto van de HAK voor de poort rijden. Een erg vriendelijke jongeman, die goed Engels spreekt gaat met een zaklantaarn achter de wielen kijken.

Hij belt met een magazijn en noemt merk en type. Rij maar achter mij aan, zegt hij. Doen we, waar gaan we naar toe? Pula zegt hij. Dat is nog 40km denk ik, maar goed het is de juiste richting, daar wilden we toch al naartoe. Onderweg krijgt hij kennelijk nog een hulpvraag, want hij rijdt het parkeerterrein van een supermarkt op en vraagt ons daar even op hem te wachten, omdat hij nog iemand moet helpen hier in Rovinj. Er is een koffieshop met terras bij de supermarkt met free wifi, dus wij vinden het helemaal niet erg. De supermarkt blijkt gesloten. Vreemd, we lopen de koffieshop in en worden tegengehouden door een vrouw die roept closed. We gaan op het terras zitten en de vrouw komt ons zeggen dat ze niets voor ons kan doen. Geen elektriciteit. Veel klanten komen aanrijden en wij waarschuwen ze maar vast dat het gesloten is. Ook de free wifi blijkt niet te werken. Na een half uur komt de Hak man weer aangetoeterd. Nou leuk zeg ik, je weet wel waar je ons dumpt. Aan mijn gezicht ziet hij dat ik het niet meen. We scheuren richting Pula over de heuvelachtige bochtige weggetjes, door straatjes waar ik niet in zou gaan en duiken een poort in onder een flat in een steil straatje, en komen op een volle binnenplaats. We zijn bij de autoclub.

We moeten hier wachten, tot hij de remblokken heeft gehaald. Drie kwartier later komt hij terug. Inmiddels is een collega van hem de auto aan het opkrikken en het wiel er af aan het halen, alles met het handje, niks perslucht. Een half uur later is het al klaar en zijn beide voorremmen van nieuwe blokken voorzien met nieuwe sensor. Op kantoor boven worden de papieren afgehandeld en reken ik €143 euro af. Een koopje, daar willen ze bij Mercedes in Nederland nog niet eens naar je auto kijken. Ik krijg de versleten blokken mee om bij mijn eigen garage te klagen over hun gebrek aan nakijken bij de apk.

We gaan de stad Pula bezichtigen. We hebben geen idee waar te gaan, en volgen de bordjes naar de haven. Altijd goed. We komen bij een park aan de jachthaven en zien een restaurant aan het water. We hebben wel zin in een vis voor de lunch en lopen het sjieke visrestaurant annex hotel in. Midden in de zaak staat een Triumph sportauto waar we in mogen zitten en de gerand een foto van ons maakt met ons toestel. We worden door een ober uitgenodigd een vis of kreeft uit te zoeken in de  bak “dagvangst” en vraagt of we misschien een combinatie lusten van Zeewolf en scampi met inktvis. Oké ik weet dat dit duur gaat worden, maar het kan me dit keer niet schelen, ik ben in een te goede bui.

De vis wordt aan tafel door de ober gefileerd en op de borden uitgeserveerd. We genieten met volle teugen. Als de rekening komt en ik met een creditcard wil betalen, blijkt het bedrag omgerekend €153 euro te zijn. Van schrik geef ik hem 10 Kuna fooi. Omgerekend €1,25 euro. Ik laat het toch maar zo al kijkt hij niet blij.

[tyreguard]

Voor “the real stuff” ga ik niet naar een koffieshop, daarvoor heb ik een betere dealer. Welterusten alvast. • @famkemesch #therealstuff (bij Nicky & Richard) https://www.instagram.com/p/CAGagbmHx3S/?igshid=1gfh7oy9s14dl

[toocrazytobebatman]

Wordt het niet eens tijd dat we gaan spreken over de veiligheid van vrouwen? Over de veiligheid van onze vriendinnen, onze buren, de barista van je favoriete koffieshop, de veiligheid van je eventuele dochters later? Op dit moment terwijl jij in bed ligt, in de file staat, je boeken opent om te studeren.. Op dit specifiek moment wordt er ergens in de wereld een vrouw nagefloten. Op dit specifiek moment wordt er een vrouw onbewust achtervolgd door een man. Op dit specifiek moment wordt er een meisje wakker in een steegje met verscheurde kleren. Waarom komt dit niet in het nieuws? Waarom is het aftreden van Usain Bolt belangrijker dan de veiligheid van het vrouwelijke deel van onze populatie? Is onze samenleving dan zo fucked up dat de transfer van Neymar belangrijker is dan onze veiligheid? Stoort het dan niemand dat wij, vrouwen, worden opgevoed met de gedachten dat we ons niet te uitdagend mogen kleden. Dat we niet alleen naar huis mogen wandelen na een feestje. Dat we moeten oppassen met van wie we drankjes aannemen. Waarom doen we hier niets aan? Waarom spammen we onze media niet met berichten over hoe onveilig wij, vrouwen, ons voelen in ons eigen land? Waarom wordt dit allemaal in onze opvoeding gedramd alsof het normaal is? Het is godverdomme 2017. Wordt het niet eens tijd dat het vrouwelijke deel van de populatie zich veilig genoeg voelt om ’s nachts alleen over straat te lopen? Dat jonge meisjes opgevoed worden zonder zich ooit zorgen te moeten maken over wat ze aan doen of wie hen vergezeld onderweg naar huis?

De woede die door me raasde toen Em smste dat ze op straat lastig werd gevallen door drie verschillende mannen. @hemisphaero

[arnebarbe-blog]

Extra: manga van Tokyo Ghoul

Ik lees de manga Tokyo Ghoul van Ishida Sui. 

Het verhaal gaat over een jongen, Ken Kaneki, een normale tiener die van boeken houdt. Op een dag gaat hij op date met de prachtige Rize, die later een ghoul blijkt te zijn. Ghouls zijn mensachtige wezens met een speciaal wapen uit hun lichaam, hun ‘‘kagune’’.  Ghouls vinden alles verschrikkelijk om te eten/drinken behalve mensen en... koffie! 

Vlak voordat Ken opgegeten wordt, vallen er op ‘ mysterieuze ‘ wijze stalen balken naar beneden. Rize is op slag dood en Ken is in levensgevaar. Om hem te redden, hebben ze Rize ( de ghoul) als orgaandonor gebruikt, waardoor Ken nu de eerste half mens- half ghoul is. Hij moet nu zijn weg zoeken om te leven in beide werelden die vlak naast elkaar liggen, maar ook tegelijk elkaar haten. 

Hij leert meer over de waarde van het leven en staat vaak voor moeilijke dilemma’s en vragen.  De mensen eten zoveel verschillende soorten dieren, terwijl ghouls enkel mensen opeten. Hebben ghouls geen recht op leven? Net zoals in elk verhaal, zijn er natuurlijk ook goede ghouls ( waar Ken bij terecht komt, ze hebben een koffieshop genaamd Anteiku) en je hebt de slechte ghouls. 

Het is een meeslepend verhaal. Het spreekt me ook wel aan, omdat het een normale student is zoals ik. Ik heb ook voor deze manga gekozen omdat ik hem lees terwijl ik vergelijk met de bijbehorende anime. Ik had al vaak gehoord dat de manga véél groter is en dat kan ik nu ook bevestigen. Ik ben persoonlijk een grotere fan van de manga ( die nu nog altijd aan het lopen is), dan de anime. De show heeft gewoon heel veel leuke scènes weggelaten en als je iets leest, dringt het harder door.

[therezaetana]

AF - Minor

Een knappe vrouw van rond de 30 zit met een trouwjurk half aan op een stoel. Ze oogt zenuwachtig. Ze ziet het publiek en wordt enthousiast.

Ik wist niet dat ik dit ooit zou kunnen zeggen, maar na gisteravond is het dan toch het geval. Ik heb het bereikt. Ik ben af. Oke, dit klinkt nu heel gek. Maar als ik kijk naar waar ik zo hard voor heb gewerkt, weken, jaren, dagen- ik heb gestreden. Ik ben er. 

Ik heb een huis. Een koophuis, ja. Een eigen huis. Ik werk. En hard ook. Maar het is leuk, dus dan heb je niet het gevoel dat je werkt. Ik zweef als het ware door mijn dag heen. 

Transformatie naar Dilara

‘Jouw relatie is walgelijk’

Terug transformatie

Dit is Dilara. Dilara is al mijn beste vriendin sinds de middelbare school. Samen met Koos zijn we ‘het triët’: we zijn samen door al de fases van het leven gegaan. Laatst zei Dilara nog dat ik ‘af’ was. Ik lachte haar uit. 

‘Niet’

Maar nu, na gisteren-

Dilara is jaloers op mijn relatie met Mike. 

‘Je bent gewoon jaloers’

‘Niet. Het is gewoon niet eerlijk verdeeld in deze wereld. Mijn vriend zei gisteren tegen mij dat ik een leuk shirt aan had. HET. WAS. ZIJN. SHIRT.’

‘Maar.. hij zal dat vast goed bedoeld hebben.’

‘Ja hij bedoelt het goed. Maar Mike dóet het goed. Ik wil Mike.’

‘Af. Dilara’ 

Want Mike. Hij is van mij. Ik wil hem eigenlijk niet meenemen naar feesten of festivals, want dan ben ik bang dat ze hem niet meer laten gaan. Zo’n man. 

Hij is knap. Immens knap. Een man waar iedereen toch even naar kijkt. De vrouwen willen hem hebben en de mannen willen hem zijn. Hij is een man waarvan je ouders zeggen: 

‘Wat een leuke jongen’

Een goede man waar je op zondagochtend mens-erger-je-niet mee kan spelen en dan in de avond keiharde seks mee hebt. Een man die je bij je keel grijpt als je het wil en je arm streelt tijdens het zien van een enge film.

Hij is op een dag mijn leven binnen komen wandelen toen ik nog in een koffietentje in Utrecht werkte. Hij nam de zon mee naar binnen en iedereen die er was staarde hem aan. Zo’n man. Hij glimlachte, bestelde een espresso en gaf een flinke fooi. Mijn collega duwde een servet met mijn nummer naar hem toe, hij nam het aan, gaf mij een knipoog en liep weg. Hij belde mij, want dat doet hij. Geen sms’jes, geen gedoe. Hij belde mij en we spraken af. We zagen elkaar vaak, heel vaak. 

Hij hielp mij met mijn tentamens en ik las zijn scriptie tot diep in de nacht door. Hij gaf mij koffie, ik bakte koekjes. Hij wilde samenwonen. Samen een schattig appartementje zoeken. Hij wilde de woning samen inrichten. Van een nieuwe bank tot de kleine cactussen voor op de vensterbank. 

Nu hebben we een huis. We wonen in een herenhuis aan de gracht. Een mooi oud huis wat kraakt als je ernaar kijkt. Het huis zucht mee met onze drukke levens. We hebben een toekomstdroom met kinderen en veel familie-uitjes. Hij wilde samen de woning inrichten, samen tuinieren. Ik wist niet dat ik ooit geluk zou halen in samen een peper en zoutstel uit te zoeken, maar het hoorde zo. Het klopte zo. Mijn moeder zei nog;

‘Jij boft toch zo met Mike. Toen ik jouw leeftijd had liepen die nog niet rond hoor.’

Waarna ze lachend mijn vader een zoen gaf. Ze moet wel gelijk hebben. Wie is er perfecter dan Mike? Het is niet voor niets dat iedereen in mijn omgeving stiekem een crush op hem heeft.

‘Koester hem hoor, anders pik ik hem zo in’

Dilara heeft geen zelfbeheersing. Maar ze heeft gelijk en dat weet ik. Dit is een man waarmee ik samen door het park wandel om de eendjes te voeren. Hij neemt mij mee naar een wereld waarin je zelf brood bakt, van dat goede brood waar je in het restaurant meer van vraagt. Een wereld waar je ’s avonds laat in bed baby namen bedenkt. Een wereld waarin je als je op bezoek gaat een bos bloemen meeneemt. Niet omdat het moet, maar omdat bloemen worden gewaardeerd. Mike wordt gewaardeerd. 

Die wereld. Mijn man. Nou ja. Bijna dan. 

We hebben een huis gekocht. Een vis, twee katten en een schilderij voor boven de eettafel. We werken fulltime én hebben genoeg tijd om elkaar te zien. Ik werk als dierenarts. Een kinderdroom die uitkomt. Ik verzorg de dieren van de koninklijke familie. Het betaalt goed en het is als meewerken aan een sprookje. Ik zweef door mijn leven heen.

En nu… 

Strijkt jurk glad.

Toen hij op zijn knieën ging heeft hij het laatste restje van mij meegetrokken in de wereld van bakfietsen, Hema-ontbijtjes, witte wijn bij de zalm en de krant lezen op de WC. 

Ik kan wel zeggen dat ik af ben ja.

Ze pakt een rolletje uit haar tas en kijkt ernaar. Ze steekt hem aan en maakt hem weer uit. De geur van wiet verspreidt zich door de ruimte. Ze kijkt naar de joint. Flashback.

Hij vraagt mij of ik een joint voor hem heb. Ik heb er nog nooit een gekocht. Hij vindt dat het tijd is dat ik dat een keer doe. Jochem duwt mij een koffieshop in. Jochem doet altijd wat hij wil en ik volg. De koffieshop is muf. De vrouw achter de bar is muf. De man die met zijn ogen dicht rustig achteroverleunend, met zijn hoofd tegen het glas aan, een joint zit te roken is muf. Alles is muf. Ik loop naar de vrouw toe die mij ongeïnteresseerd aankijkt. Ken je dat gevoel wanneer je hart zo hard bonst dat je bang bent dat hij uit je borst valt en alle organen met zich meetrekt?  

Dit is een plek waar je niet moet doen alsof je nieuw bent, aarzelen is gevaarlijk. Naar de bar lopen, zeggen wat je wil, je wenkbrauwen optrekken als ze om je ID-kaart vraagt, niet aarzelen als je de vervalste geeft, betalen en weer weg. Zo werk het. Jochem heeft mij voorbereid. Hij deed gisteravond voor hoe je moet lopen, kijken en lachen. Hoe je je mond moet bewegen, hoe laag je stemgeluid moet zijn bij het spreken en de blik die je in je ogen moet hebben. Nonchalant, licht, sexy. Ik moest dit exact nadoen, net zolang tot ik het kon. En het lukte! Maar nu. Ik voel dat mijn maag zich omhoog werkt richting mijn keel en mond. Het enige wat ik wil is nu de inhoud legen. Ik wil helemaal geen joint meer. 

‘Wat kan ik voor je doen, jongedame’

‘Ik wil een joint’

Nu gaat het heel snel. De vrouw achter de balie lacht. Hard. Had ik verdomme maar meer make up op gedaan. De man in de hoek staart mij aan. Of beter gezegd; hij staart naar mijn billen. 

‘Sssssssss.’

Paniek, per ongeluk gooi ik mijn echte ID-kaart naar de barvrouw toe terwijl ik achteruit lopend de coffeeshop verlaat. 

Ze rolt de joint heen en weer tussen haar vingers.

Jochem heeft later mijn ID moeten ophalen. Hij kwam met gefronste wenkbrauwen terug van de shop met mijn ID-kaart in zijn linkerhand en een joint in zijn rechter. Jochem kreeg altijd alles voor elkaar. Hij wel.

Ze legt de joint weg.

Herpakt zichzelf en richt zich opgewekt tot het publiek.

Met Mike zweef ik door de dagen heen. Ik ken de stad. Ik ken mijn werk. Ik heb het allemaal gezien. Ik heb het allemaal meegemaakt. 

Ik ben gaan genieten van klassieke muziek. Het zijn de klanken die je meevoeren naar het diepste puntje in je gedachten. Techno kon dat nooit. Ik mis de techno niet. Het was luid en saai, altijd hetzelfde. Ja ooit was ik een techno babe, zo eentje die meeging naar feestjes, oordoppen diep in de oren en dan nog met koppijn naar huis. Zie je het voor je? Een ravebabe die naar de opera gaat? Maar ik ben geen ravebabe meer. Dat heb ik achter mij gelaten.

Kijkt naar joint en mompelt:

Gelukkig maar.

Schrikt op. Herpakt zichzelf

Het is niet dat we niet feesten. We hebben bijna elke vrijdag- of zaterdagavond een uitnodiging voor een ander feest. Een bruiloft, werkuitje, verjaardag, etc. Het is niet hetzelfde als stappen tot de ochtend komt, maar dat zijn we natuurlijk ook een beetje ontgroeid. 

Mike plant het strak, zodat we elkaar nog kunnen zien. Dat is fijn. Zondag is onze dag. Dan maken we schoon en kijken we Downtown Abbey. Doordeweeks eten we elke avond samen en we koken om en om, wel zo eerlijk. Voor mijn 29e verjaardag gaf Mike mij een agenda. Eentje waar we samen onze dagen in konden plannen. Wel zo handig. Mike moet om 6:30 opstaan, dus sta ik met hem mee op. Ik bak eieren voor ons en zwaai hem uit. Ik vind de ochtend het fijnste moment. Samen koffie drinken en de zon zien opkomen. De zon die een glimlach op Mike zijn gezicht tovert. 

Kijkt naar joint. Steekt hem aan en rookt.

De zon zag ik ook opkomen toen ik naar huis slingerde op mijn slecht verlichte fiets. 

Flashback.

Ik hoop dat mijn ouders nog slapen en ik zachtjes het huis binnen kan lopen. En hopen dat ze niet doorhebben dat ik niet echt ziek ben, maar een kater heb. Jochem is weggegaan tijdens het feest en heeft mij achtergelaten. Niet erg. Ik kom wel thuis. 

Mijn fiets slingert heen en weer. Het landschap verandert per seconde. Mijn buik knijpt samen door de hoeveelheid drank die hij moet verwerken. Het waterige zonnetje streelt de huizen rondom mij. 

Ze zucht.

De spanning in mijn schouders laat langzaam los. Ik begin sneller te fietsen. Sneller. Sneller. Snelst. De wind schuurt langs mijn gezicht en ik moet ervan lachen. Ik wil dat ik nooit meer hoef te stoppen met fietsen. Dat ik nooit ergens aankom.

De nacht is van Jochem en mij. Dan praten we bij. We schrijven gedichten. Liefdesgedichten. Aan elkaar. Aan de wereld. We drinken en we feesten. De kater in de ochtend neem ik voor lief. Ik wil mee in het gedruis van over de uitgestorven straten rennen. We stelen sigaretten bij de kroeg op de hoek. Dat wil Jochem. Stelen is leuker dan kopen, goedkoper ook. Het laat je voelen dat je leeft. Het duister is van ons.

Als ik bij hem ben dan golft mijn lichaam over van dat gekke gevoel dat je alleen krijgt als je in de kledingwinkel erachter komt dat je bovenop de aanbieding nóg meer korting krijgt. Of als je aan het wandelen bent en in de verte een hert ziet wegspringen. Of als je in een vliegtuig zit en je omgeving verandert in Madurodam. Of als je over straat loopt en kinderen ziet spelen. Dat gevoel. Maar dan keer tien. Keer 20. Keer 1000. 

Ze legt de joint weg. Grijpt in haar zak en pakt een briefje eruit. Ze kijkt er even naar, glimlacht en legt hem dan weer weg. Ze staat op en loopt naar de rand van het podium, bekijkt het publiek met een kleine glimlach.

 ‘Je bent lelijk. Je hebt grote tanden. Je haar is niet blond, het is as.’

Ik lachte. Koos en Dilara stompten iedereen die iets zei. Zonder nadenken. Ze accepteerden alle consequenties die er kwamen. Ik bleef mee na als dat moest. Ik schreef hun strafwerk. Ik veegde het plein. Zij waren mijn terriërs en ik was hun landgoed. Geen voetbal kwam op hun gras zonder dat ze hem lek prikten. Ze beten, gromden, en vielen aan. Ze waren mijn terriërs. Dwars door mijn ongemakkelijke fase heen. Tot ik opdroogde en niet meer lelijk was. Of niet meer zo onzeker dat ik een gemakkelijk doelwit was. Toen verdwenen de terriërs en veranderden ze in vangnetten. Daarmee hielpen Dilara en ik Koos stiekem op dates te gaan met knappe jongens uit de stad. En gaf ik Dilara bijles. We waren een sterk trio. We sliepen bij elkaar. We feestten samen. We rookten onze eerste sigaret samen. We lazen samen. En op onze 17e gingen we voor het eerst samen op vakantie. Naar Texel. Drie dagen ruzie maken, om lachend de trein terug te pakken.

Ze loopt terug naar haar stoel en pakt het briefje nogmaals, bekijkt het nummer belangstellend. Mompelend; 

Alsof ik dit nummer niet uit mijn hoofd ken. 

Blijft briefje bekijken terwijl ze over Jochem praat.

Hij was knap. Niet mooi, maar knap. Een jongen met felblauwe ogen en donker haar. Rechtstreeks uit een film gestapt. Hij was fout. Goed fout. Maar het belangrijkste nog: hij was van mij. Zijn zachte handen streelden mijn armen, gezicht, benen, billen, buik, achter mijn oor, over mijn voeten. Mijn lijf siddert er nog van. Ik was van hem. 

Maar dat is niet goed. Bij Mike ben ik mezelf, mag ik mezelf zijn. 

‘Je straalt, Soof. Je ziet eruit als iemand die op een roze wolk wandelt en het dan toch nog voor elkaar krijgt om een veulen uit een paardenkut te trekken.’

Koos kan heel grof zijn. Maar hij bedoelt het goed. Hij vindt dat ik straal. Dat ik nog nooit zo mezelf ben geweest. 

Ze zucht en werpt een blik op het briefje die naast haar ligt.

‘Ga je mee?’. Dat was de vraag. Altijd dezelfde vraag. ‘ga je mee?’. Alsof ik ‘nee’ zou zeggen. Hij vroeg het alsof ik ‘nee’ zou kunnen zeggen. Natuurlijk zei ik geen nee. Ik zei altijd hetzelfde; ‘misschien’. Maar in mijn hoofd liep ik al mee. Terwijl ik dat zei liep ik al mee. We liepen de zonsondergang tegemoet. Hij voer mij mee in donkere straten richting het strand. Naar een feest, een kampvuur, een hang out, of iets dergelijks. Altijd een verrassing. Ik leerde zijn vrienden kennen. Hij had zoveel vrienden. Hij kende overal mensen. Na de duizendste ruzie over het feit dat hij Koos en Dilara nog steeds niet had ontmoet, gaf ik het op;

‘Het lijkt alsof je het gewoon niet wil’

‘Dat is het niet, het is er gewoon nooit van gekomen’

‘Dat zal wel’

‘Soof…’

We dronken bier. We rookten sigaretten. We zochten schelpen. Hij maakte er sieraden van, speciaal voor mij. Ik droeg ze elke dag. De pesterige opmerkingen van Koos deerden mij niet. Ze waren speciaal voor mij. We praatten tot diep in de nacht over onze diepste verlangens terwijl hij steeds met zijn duim op dat fijne plekje achter mijn oor streelde. Dat plekje heeft nooit meer iemand gevonden, zelfs ikzelf niet. Dat was Jochem zijn plekje die hij opzocht als ik mij rot voelde of als ik moe was. Of gewoon, als het kon. Zijn scheve glimlach liet mij blozen. We gingen met de bus en stapten uit bij plekken waar we de naam niet van konden uitspreken, om te zien wat er daar voor leven was. We verzonnen verhalen over varen over woeste golven en weggaan. Altijd over weggaan. Wat zouden we doen als alles kon. Ik verloor mij in de fantasieën. Hij ook. Wij samen.

Maar deze nacht- Ik liep met mijn hoofd diep weggetrokken in mijn dunne spijkerjas. Hij had mij gevraagd hem op het strand te ontmoeten. Hoofd naar beneden, niet bang zijn. Het duister doet je niets. Dat is van ons.

Fack. 

Waar is hij. Hoe durft hij me alleen te laten. 

Als ik bij het strand aankom ben ik opgelucht. En verbaasd. Het strand is leeg. Geen feest of fuif. Geen kampvuur. Geen dronken dansende mensen. Niet de geur van wiet en seks. Sta ik op de verkeerde plek? Ben ik naar de verkeerde plek gegaan? Is hij boos? Gaat hij weg? 

Hij dreigde altijd dat hij weg zou gaan. 

‘De wereld is meer dan wat wij zien, Sofie. Je bent dom als je denkt dat je een leven kan leiden zonder te weten wat het leven ís.’ 

Mijn hart slaat over. Ik zie hem zitten in het zand. Joint in zijn hand. Turend naar de horizon. Ik herken zijn tengere gestalte uit duizenden.

‘Jochem!’

‘Jochem!’

Een lach. Scheef, donker en zelfingenomen. Mijn hart dondert bijna uit mijn borst. Dit gevoel heb ik vóór Jochem nooit eerder gehad. Hij maakt echt dingen in mij los. Precies wat ik wil. 

‘Wat is er? Waarom zijn we hier? What the fuck, Jochem. Geef antwoord. Nou.. stop met lachen. Dit is niet leuk. Geef die joint. Niet doen. Jochem. Wat wil je? Het is koud. Laat aan, Jochem. Stop met kietelen, dit is niet grappig. Het zand is koud. Jochem.’ 

Zijn zoen smoort mij. Mijn lichaam staat in vuur en vlam. Zijn donkere ogen kleden mij uit.

‘Stop. Stop. Ik wil het niet. Joch-’

Waarom luistert hij niet? Mijn hart klopt overuren. Maar niet op die fijne manier. Wat moet ik doen? 

Hijgend. Grommend. Fluisterend.

‘Nee Jochem. Stop.’

Ik ben van hem zoals ik nog nooit eerder van iemand geweest ben. Elk centimeter van mijn lijf is van hem. Ik sta op en ik loop. Ik blijf lopen net zolang tot ik niet meer weet waar ik ben. Dan adem ik uit. 

Ik weet niet waar Jochem is. Hij neemt niet op. Ik heb toch niets fout gedaan? Koos vraagt steeds wat er aan de hand is, maar ik zeg niets. Het is stom. Ik ben stom. Koos en Dilara kennen Jochem niet. Ze snappen hem niet. Jochem is puur, Koos en Dilara zijn gewoon bang om te leven. Je kan niet leven, voordat je hebt gezien wat er allemaal in het leven is. Koos heeft nog niets gezien. Hij is gewoon jaloers.

Ik weet niet waar hij is, maar hij is nergens. Verdwenen alsof de duisternis hem heeft opgeslokt, weg. Dat is gemeen. Na die avond wil ik hem opzoeken. Ik wil het erover hebben. Zeggen dat ik het echt wel wilde, maar dat hij mij overviel. Hij heeft niets meer gezegd. Hij was verdwenen. Niet op school. Niet thuis. Dit was niet mijn bedoeling.

‘Ze zeggen dat hij naar India is’ 

‘Nee ik heb niets gehoord, maar blijkbaar heeft hij met een of andere trien de trein naar Moskou gepakt’ 

‘Ik hoorde juist dat hij de liefde van zijn leven achterna is gereisd, naar Amerika’

‘Nee hoor, volgens mij is hij gewoon weggerend omdat hij hele slechte seks had gehad. Vrienden van mijn broer hebben het gezien op het strand’

‘Ik zou die chick niet willen zijn hoor, wat gênant’ 

Ik trek het niet. De roddels, de leugens. Hij maakte iets los in mij. Misschien heb ik hem wel af geschrokken. Op het strand. Ik dacht dat het niet de juiste timing was. Misschien had ik mij niet zo moeten aanstellen. 

Fack, ik mis hem.

Het overweldigende verdriet komt als een bom binnen. Het neemt mijn lijf over. Ik huil. Ik ben boos. En ik ben leeg. Ik loop weken als een zombie op school rond. Het boeit mij niet. Koos en Dilara weten niet wat ze met mij aan moeten en lopen als twee hondjes achter mij aan. Ze dragen mijn tas als ik die vergeet, zorgen dat ik eet en rollen hun ogen achter mijn rug als ik met waterige oogjes naar het laatste berichtje van Jochem staar: ‘Kom naar ons plekje’. 

‘Laat Jochem gaan, Soof. Hij is het niet waard.’ 

‘Waar bemoei je je mee?’

‘We maken ons gewoon zorgen’

‘Dat hoeft niet, het gaat prima’

‘Hij is weg, Soof. Laat hem los’

‘Tering zeg, laat me gewoon met rust. Jullie kennen Jochem niet’

‘Jezus, luister naar wat je zegt Soof’

‘Godsamme, jullie kennen mij gewoon niet. Ik wil dit. Jullie zijn dom als jullie niet zien dat Jochem niets fout heeft gedaan. Jullie hebben kleine kortzichtige breintjes. Jullie hebben niets gezien in je leven. Ik weet dat Jochem een eikel kan zijn, maar hij SNAPT mij tenminste. Dat kan ik niet over jullie zeggen. Jullie doen niet eens de moeite om mij te zien. Om mij te snappen. Jullie zijn nep. Een stel tyfusmongolen.’

Ze haalt diep adem, glimlacht en herpakt zichzelf.

Ik was nog nooit zo boos geweest. Ik denk dat het een boosheid tegen Jochem was die ik vol over mijn beste vrienden galde. We hadden weken niet gesproken tot we besloten dat we toch niet zonder elkaar konden. Na een maand had ik bedacht niet meer aan Jochem te denken. En na anderhalve maand was ik op zoek naar een nieuwe liefde. Koos en Dilara hielpen mij enthousiast. En het lukte. Ik bedoel… ik heb actief niet aan Jochem gedacht. Tot nu.

Iedereen heeft mij vergeven voor mijn gedrag. En ik heb iedereen vergeven. We zijn weer één gelukkige familie in één gelukkig leven. Koos, Dilara en ik zijn weer ‘het triët’. Sterker dan ooit tevoren. 

Ze rookt de joint en lacht schamper.

We zijn er voor elkaar. We vangen elkaar op. En waarin?

Een zacht vangnet van hoop en verwachtingen. Godsamme. 

Ik ben nooit meer zo boos geweest. Bij Jochem vóelde ik tenminste iets. Elke dag was als een achtbaan. Hij liet mijn binnenste zich tegen mij keren en onvoorspelbare capriolen uithalen. 

Ik ben nooit meer zo vrij geweest. Nee. Met Jochem was ik ook niet vrij. Ik ben nooit vrij. Ik heb fucking alles bereikt en ik zit opgesloten in een trouwjurk van idealisme. Op het moment dat ik hem aantrok heb ik mijn laatste droom waar gemaakt. De druk is eraf. Alles is gelukt. Godsamme. Is het gelukt? Heb ik alles?

Ik wil leven zoals bij Jochem

Ik wil gesprekken zoals bij Mike

Ik wil het vangnet van Koos en Dilara

Ik wil

Ik weet godverdomme niet meer wat ik wil. 

Ik wil ik.

Maar wat is ik

Ik voel mij toch fijn?

Het is fijn.

Ze duwt de joint uit en pakt het briefje. Ze huilt ineens, geruisloos. Het licht gaat bijna helemaal uit. Ze pakt haar aansteker, houdt hem bij het briefje en het laatste wat je ziet is dat het briefje in vuur en vlam staat. 

[madisous]

Tractor table Koffieshop Birdy Haarlem http://bit.ly/2Igp8A9

[hansolsdeliciousanus-remade]

I love you💞, But if you dare enter a Koffieshop without my consent, you won't know what's coming for yah! Have a safe flight!🇳🇱

i’ll keep that in mind 👍

[oblivlion]

Hallo! Een belgische volger hier. Eerst en vooral wou ik zeggen dat je me echt motiveert en ik uw foto’s echt mooi vind. Ik studeer in brussel maar ik ga de komende dagen in leuven zitten om vrienden te bezoeken. Ik zou er graag ook nog een beetje gaan studeren zodat ik niet te veel achterloop. Heb je misschien een paar plaatsen? (Ik zag dat je in de universiteitshal studeert is het daar comfortabel? Wordt het daar druk?) Je hoeft hier trouwens niet op reageren als je te druk bent.

heeey!!! je hebt helemaal geen idee hoe blij dit me maakt!! ik apprecieer het super hard oke, liefde voor jou!!

ja klopt, ik studeer daar heel graag!! het is daar heel ruim en meestal niet te druk! en zelfs als het er druk is is het er nog steeds totaal niet overvol omdat er zo veel ruimte is! ik studeer ook graag in Madmum, een nieuwe koffieshop waar ook vaak mensen zitten te werken. en ik weet niet of je in de bibs in leuven binnen kan maar de ladeuzebib is ook heel mooi! oh en mijn favoriete koffieplaats (waar je helaas niet kan zitten :’( ) is Montcafe!!! als je koffie lust of goede milkshakes dan raad ik je zeker aan om eens langs te gaan! nog enkele plaatsen waar ik ooit al geleerd heb zijn Noir, in college De Valk is ergens een openbare ruimte die wel mooi is om te leren, maar vaak nogal druk, en koffie Onan (ook een van mijn favorieten, maar vaak te druk om te leren).

hopelijk helpt dit je een beetje en weet dat ik echt heel graag help op deze manier!!! nog eens super hard bedankt!

[ellenenbobopdefiets]

WEEK 27

DE FEITEN dag 183: Lake Naciemento - Paso Robles (29 km, totaal 8692 km) Ondanks het feit dat de camping waar we slapen enorm groot is (meer dan 700 plekken), is er genoeg wildlife in het gebied. Rond 3 uur 's nachts horen we nogal wat geluiden rondom de tent. Bob gaat op onderzoek uit met z'n lampje op z'n hoofd. Er staren tientallen ogen vanuit het donker naar hem: er staat een kudde herten rustig naar hem te kijken. We hebben de wekker gezet om lekker vroeg op de fiets te zitten zodat we de hitte voor zijn. Omdat de tocht van gisteren flink wat van ons lichaam heeft gevraagd, fietsen we vandaag naar Paso Robles. De route gaat over rolling hills en is goed te doen. De 28 kilometers hebben we vóór 10 uur al gereden. We regelen een kamer in de Economy Inn en zoeken een koffie-tentje met WIFI. Na twaalven kunnen we in de kamer terecht waar we in de airco lekker chillen en de blog bijwerken. We eten superlekker bij een mexicaan in het dorp.

dag 184: Paso Robles - San Simeon State Park (55 km, totaal 8747 km) We rijden, na ons ontbijt van yoghurt met granola, vrijwel direct highway 46 op, die ons weer terug naar de kust zal brengen. Prima weg met zeer brede shoulders. Er zijn een paar flinke heuvels te nemen en als laatste een superklim. Maar dan! Dan is in de verte, ver in de diepte de oceaan weer zichtbaar, met de mistwolken erboven. En kunnen we genieten van een geweldige afdaling, waarvan de eerste 5 miles 6% naar beneden gaat. In no time zijn we beneden, het is er een stuk frisser. We nemen een pauze in Cambria, een leuk klein stadje. Als we op zoek gaan naar een lunchplek komen we Robin tegen: op de motor! Ze woont in de buurt richting binnenland en is op weg naar de kust om zo de hitte te ontlopen. Wat een toeval! We lunchen gezellig met z'n drietjes en dan is het nog maar een klein stukje naar het Statepark. We zijn de enigen op de hiker/biker site die wat van de andere kampeerplaatsen af ligt.

dag 185: San Simeon State Park - Morro Bay (44 km, totaal 8791 km) Het plan was om hier een nachtje te blijven en zuidwaarts te rijden langs de kust, tot de plek waar de landslide is. Maar.. het is zo mistig dat we daar van af zien. We besluiten naar het volgende State Park te fietsen om daar een dagje rust te nemen, doen lekker langzaam aan en rijden door een droog landschap naar Morro Bay, een prachtige baai met een Grote rots in de zee. We vinden een fijne plek op de hiker/biker site met uitzicht op de golfbaan.

dag 186: Morro Bay We fantaseren al langere tijd over een rustdag aan het strand: lekker in het zonnetje een beetje pierewaaien. Helaas, we worden wakker met regen en zo zal het voor een groot deel van de dag zijn: buien met onweer. We slapen heerlijk uit en zoeken een plek voor een brunch en gaan daarna naar de bibliotheek waar goed internet is om ons te oriënteren op de rest van de reis (we houden dagen over) en op Curacao. Na de boodschappen gaat Bob terug naar de camping terwijl Ellen nog even terug gaat naar de bieb voor een uurtje met Netflix. Bij terugkomst op de camping is Bob ondertussen getuige geweest van het in de boeien slaan van één van de twee mensen die vannacht ergens tussen de bomen hun tentje hebben opgezet. Never a dull moment on the campgrounds of the State Parks!

dag 187: Morro Bay - Los Osos (7 km, totaal 8798 km) Het weer is nog steeds een beetje druilerig. We doen rustig aan en besluiten naar Los Osos te rijden voor koffie/thee & ontbijt. Terwijl ik de bestelling doe is Bob in een geanimeerd gesprek geraakt met Bill. Bill is de eigenaar van de koffieshop, het restaurant én de Inn. Hij vraagt aan ons of we al een slaapplaats hebben voor de avond en biedt ons een sleutel aan van een kamer in de Inn. We zijn er stil van en zeggen er nog even over na te denken. We hebben voor vanavond een afspraak met een warmshower host in San Luis Obispo. Nadat we onze boekhouding gedaan hebben, proberen we hem te bereiken via telefoon, en mail. We accepteren het aanbod van Bill en na 7 km fietsen zit het erop voor vandaag. Heerlijke kamer. Doen een grote was in de Laundrette in het dorp (precies zoals in de films). 's Middag maken we een wandelingetje en relaxen we in de tuin van de Inn, 's avonds drinken we bier in de local brewery.

dag 188: Los Osos - Oceano (44 km, totaal 8842 km) Prima geslapen in de GBR (Grand Bedroom). We spreken Bill nogmaals als we koffie/thee drinken in het cafe. Hij geeft ook nog eens de gegevens van zijn zoon die aan de kust bij Dana Point woont: als we daar langskomen kunnen we daar verblijven. Tegen twaalf uur rijden we van de kust af en het wordt direct warmer. Het is een beetje een gekke route, tussen de kust en de snelweg in. Op een gegeven moment komt er een auto toeterend langsrijden en stopt langs de kant van de weg. Het is Robin (!) die ons wéér tegenkomt. Wat zou dit toch allemaal betekenen? We vinden uiteindelijk een prima plek in een County Park (het State Park is vol en heeft geen hiker/biker plekken).

dag 187: Oceano - Ipoma (33 km, totaal 8663 km) We fietsen de hele week al mini-etappes, om zo wat te vertragen. Anders zijn we veel te vroeg in Los Angeles. Dus maken we vandaag eerst een wandeling naar de zandduinen, waar het een drukte van belang is: er staat een file van auto's die het strand op willen rijden. Ze moeten eerst een fee betalen en gaan dan over het strand naar het deel van de zandduinen waar je met een buggy of ATV in kunt crossen. Een gek gezicht al die auto's op het strand. Vlak bij de opgang staat een grote RV stil: die is vastgelopen in het zand en wacht gelaten op hulp. We breken de tent op en gaan op weg naar Nipomo, waar we een afspraak hebben met Warmshower hosts Don & Mary. Onderweg doen we een wine-tasting en kopen een fles voor onze gasten. Eenmaal op het adres aangekomen is er (nog) niemand thuis. We rijden naar het park om in het zonnetje te gaan zitten. Als we na vijf uur weer bij het huis zijn, is er nog steeds niemand. Dan komt er een auto aanrijden: een aardige mevrouw die de kat eten komt geven, want de bewoners zijn een week weg! Blijken er twee nummers 170 te zijn, nog geen twee minuten verder fietsen staat Don al op de oprijlaan ons op te wachten. Als Joey & Toby, twee broers uit London die van Seattle naar Los Angeles fietsen, ook zijn aangekomen genieten we van een heerlijke maaltijd. De broers doen hun rit in een moordend tempo en maken superlange dagafstanden.

[unius-rei]

Papa lecca scarpe musulmani per salvarci dal genocidio islamico

Papa lecca scarpe musulmani per salvarci dal genocidio islamico

per colpa di Bilderberg Partito Democratico: Papa lecca scarpe musulmani per salvarci dal genocidio islamico

Pope should lick all Muslims’ shoes

  @IslamitischeT 2 h2 ore fa

Een Marokkaan in Italië vermoordt een Marokkaan vanwege drugs in een koffieshop, We willen geen Islam in een geciviliseerde samenleving omdat de Islam de geest stopt en je tot een barbaarse moordenaar maakt die geen wet…

[efosa123]

VoiceRank360 – How to Rank in oké google werken na grefrath hiermee meer zijn nearby bed and breakfast bizar just some common voice search the people make an smart devices and it back did you know that according to the global webindex radley drie honderd en twintig seks million people use your search angry man dat ze bell one in five people performing and researcher on the mobile devices mondeling jou was dus cottage met your business if you care about getting tante free graphics and ever idee van 2019 de voice recognition marco hobby 600 in bonn miljoen dollar industrie according to the report by tekna bio onze research company comfort bricks voice search wil elke vorm traditional tekst searches waar je liesbeth i procent lightwood in smart mobile mijn voice assistance of de future of onder je het happening right now they're faster more convenient and for easier to use den tekst iping de special ionen mobile device na die drie back to do both of us for an indication of just how to manage and widespread use for search is en hellepoort mitchell pieten dood de mond en steden herbi adverteren week er in usa pitching het de best part people or using these devices ryanair de searching and pipe alle soorten play music bss punten be smart devices de they used only be coming more widespread en customary en recycle d-dit becoming more no more every single day check out these numbers and the seks procent people on using smart speakers de local search wie grey pink searches like a lecture orders en restaurants nearby of google gimme een les en 30e maria lisette tyson searchers die happening right now watch ice and businesses can benefit bij bing de very first longsleeve wit en dat magic edition zero answer markt angry at any time and business just dikke barry restaurants koffieshops hotels motels bed and breakfast acteurs wires langer minecrafters retel just come stories and much more de possibilities and virtually en les met nummer die naar er zit je nou gewoon reaping met adsense search versie van de people that make the most manier otherwise capitalize on change and that means you could be among those lines hoe vaak met de meest and ready to get started on you ready to change financial situation v catcher