#kinnebak | Explore Tumblr posts and blogs

nuttelozevandenacht · 4 years ago

Text

Momenteel Geluk

DEEL 1

Dinsdag - 21u00

Ken je van die dagen dat je wil gaan feesten wanneer anderen gaan slapen? Niemand bereikbaar. Het voordeel is dat je dan nieuw volk leert kennen. Op een dinsdag kom je wel eens interessante figuren tegen. Dat is gewoon zo. Het soort dat a-typisch zijn weekenden dan neemt.

Maar eerst degusteren na mijn “zwegt” (een friet stoofvlees voor de niet Kempenaar). Een droge single malt zonder ijs. Om de scherpe rand een beetje af te ronden. De scherpe rand die je krijgt als je dagelijks idioten tegenkomt. Mensen die je niet kunt negeren omdat ze zorgen voor brood op tafel of in dit geval de single malt in mijn glas. Geloof mij, als ik een mes zo gemakkelijk kon slijpen als die mensen mij kunnen slijpen, dan was ik kok geworden. Ach ach oude jongen, het valt best wel mee. “Gekarteld”, laat ons zeggen.

Ik geef de voorkeur aan geestrijke dranken, om de reden die hun naam doet oproepen. Het verrijkt de geest, doet deuren open maar sluit er ook. Geestrijke dranken, een geweldige benaming vind ik dat.

Dinsdag - 23u55

Het nadeel echter van geestrijke dranken is dat het snel kan gaan. Te snel soms. Dit in combinatie met een week omgaan met idioten, kan leiden tot vroegtijdig comateus gaan in de zetel. Ik word er ook niet jonger op natuurlijk. Mijn lichaam alleszins. Mijn brein verbaast me nog dagelijks. Het is nog maar dinsdag, maar dat kan al eens gelden als weekbreker. Ik laat “koffie” doorlopen. Stérke koffie. Het soort waarvoor ze in Colombia hun eigen moeder verpatsen.

Woensdag - 02u00

Zoals ik al zei, ontmoet ik graag nieuwe mensen. Daarom zit ik regelmatig alleen in een bar, zodat ik geen afleiding heb van mensen die ik al ken. Het zou je verbazen hoeveel interessante gesprekken je kan hebben in een nacht als lone wolf en niet als roedel. Begrijp me niet verkeerd, ik houd van mijn vrienden, maar als individu heeft de nacht zoveel meer te bieden. Het aura dat je meedraagt als je er alleen op uit trekt, heeft iets speciaals. De vrijheid om te zijn wie je wil.

De single malt en de sterke koffie zitten perfect in balans dus ik voel me goed. Niet dat ik dit soort koffie nodig heb om me te amuseren, maar ik ontsnap soms graag even aan de realiteit. En aan het daglicht. De nacht is dan ook ideaal om nieuwe inzichten te krijgen in je ziel. Stammen over heel de wereld gebruiken oppeppende en psychoactieve middelen trouwens al eeuwenlang. Maar verlies de controle over de pedalen niet. Want dan wordt het “misbruiken”. Die lijn is echter dun. (pun intended)

Bij het opentrekken van de wc-deur, stoot ik bijna op een dame. Ze verschiet en biedt mij, lichtjes verlegen, de toegang. Ik vind dat verlegen lachje wel schattig en dat ze niet automatisch verwacht dat iedereen voor haar uit de weg gaat, vond ik aangenaam. Ze is knap en knappe vrouwen weten meestal dat ze knap zijn. Dat maakt hen lelijk.

Uiteraard zoals altijd gedraag ik me als een heer en houd ik de deur open. Ze knikt en toont nogmaals dat lachje.

Woensdag - 03u00

De stad ziet er lelijk uit in de nacht. Overmatig gebruik van oranje straatlampen zorgt voor een buitenaardse gloed over de daken. Bijna chemisch. Waarschijnlijk chemisch. De wind die hier hoog op het terras waait, doet deugd op mijn gezicht, ondanks deze niet bepaald fris ruikt. Toch even diep inademen en terug naar binnen. De bar is intussen omgevormd tot een club. Meer mensen zijn beginnen te dansen en de sfeer zit goed. Ik swing mij een weg naar de toog, bestel een pint en wacht. Ondertussen kijk ik rond. Op zoek naar interessante figuren.

Woensdag - 04u00

Sommige mensen kunnen echt niet dansen, maar zijn op hun beurt dan weer entertainment voor anderen. Ik daarentegen, ben een dansmachine. Zolang de groove goed zit, ga ik als een Afrikaanse medicijnman te keer. Ik roep geesten op, sla rond me heen alsof er een wesp zit en haal ondertussen zoals een wereldkampioen Capoeira menig omstaander onderuit.

Diepe baslijnen en een strakke beat ondersteunen mij in mijn verovering van de dansvloer en een krachtige soulstem haalt het dier in mij naar boven. Een occasionele “wooow!” en “wah!” is hier wel op zijn plaats. Ik ben de koning van de dansvloer!

Woensdag - 05u40

Na bijna 2 uren dansen en een dozijn pinten later, ben ik uitgeput. Ik wil nog niet naar huis, dus ik heb wat pit nodig. Gelukkig heb ik mijn thermos met sterke koffie bij! Ik zoek de WC op. Dit blijkt echter sneller gezegd dan gedaan. Doordat de bar besloten heeft om de zaal te openen voor het grote publiek, ben ik helemaal gedesoriënteerd. Het ziet er helemaal anders uit. Dat, of het is den drank. Veel licht aan, maar weinig volk thuis, zeg maar.

Ik heb eindelijk de WC gevonden en besef dat ik hier al een paar keer eerder geweest ben. Zoals ik al zei, “weinig volk thuis”. Ik wil de deur opengooien, maar vlieg er met mijn kinnebak tegenaan. Toen zag ik “trekken” staan. Ha! Classic.

Ik zou graag rustig op een hokje een slokje koffie willen doen, maar de enige twee hokjes aanwezig, zijn bezet en er staat een rij van wel 6 personen te wachten. De urinoirs zijn nochtans vrij.

“Wat is er jongens? Alarm in den darm?!”, roep ik lachend en ik geef de laatste man in de rij een stevige schouderklop; zo bleek; want die vindt dit niet zo leuk en draait zich sneller om dan zijn schaduw. “Rustig maar grote jongen”, zeg ik sussend. Die heeft precies ook wat te veel koffie gedronken. Vergeet het, ik pis wel in een plantenbak.

Woensdag - 06u50

De lichten gaan snel. Sneller dan het licht. Het geluid daarentegen, gaat traag. Alsof er een gevecht is tussen de twee en ze zijn aan mekaar gewaagd. Mijn dans is minder elegant en afgelijnd dan voordien. Mijn brein denkt het wel te weten, maar mijn benen krijgen de juiste instructies niet meer. Ergens tussen de twee wordt er gestaakt. Ik hoop niet dat dat bij mijn kruis is. Tot zover mijn dansbenen. Ik moet naar buiten vooraleer ik mijn geloofwaardigheid kwijt ben.

De weg naar het terras vind ik dan weer wel opmerkelijk snel. Ik geloof dat mijn oerinstinct overneemt. Alsof mijn brein weet dat ik in gevaar ben.

Ik plof me op een bank, waarvan ik dacht dat ze zachter ging zijn. Pas dan merk ik een dame op aan de overkant. Ze zit te roken. Ik kan haar gezicht niet zo goed zien, maar aan haar contouren kan ik wel zien dat ze knap is. Althans, dat hoop ik. Elke man hoopt dat op dat moment.

Er loopt wat volk heen en weer tussen ons, dus ik weet niet of ze mij ook gezien heeft. Ik zet me meer rechtop en doe alsof ik me best wel okay voel.

Dat is een werkpunt. Ik geef teveel om wat mensen van mij denken. Maar ik heb gedronken, dus het maakt me geen reet uit.

De vriendin naast haar staat plots op, maar zij blijft zitten. Ik denk dat de vriendin drankjes gaat halen. Koffie waarschijnlijk. Ik kan ze het niet kwalijk nemen.

Ik blijf mijn koelheid bewaren en speel wat met mijn gsm om niet te fel te staren. Zeker nu haar vriendin weg is en ze daar alleen zit. Ondertussen schieten er in mijn hoofd tientallen manieren om haar uit die schaduw te lokken. Ik wil haar zien.

“Excuseer, heb je een nummer voor een taxi?”, zeg ik vastberaden.

Ze draait haar hoofd recht naar mij en leunt naar voren. Het is zover. Het moment van de waarheid.

Haar gezicht verlaat de schaduw, steeds meer het licht in en er verschijnt een gezicht dat instant een belletje doet rinkelen. Wacht eens… dat schattig lachje. Ik ken haar. Of ben ik echt zo dronken? Nee, het is zij.

Na enkele lange seconden van verwerking, slik ik mijn verbazing in, trek ik één mondhoek omhoog en zeg Sean Connery-stijl: “Well well, I won’t take my chances at poker then”. Ik denk dat ze de verwijzing begrijpt maar ik ben er niet zeker van. Het is al laat en mijn filmreferenties zijn soms nogal vergezocht.

Ze zegt “als jij een stalker bent, ben je niet goed in je job” Ik lach luidop en antwoord: “nee joh, dat lijkt me een fulltime job en daar heb ik geen tijd voor”. Haar ogen kijken me van achter haar glas aan. “Ik heb geen taxinummer maar ik kan er één opzoeken als je wil?” - “Nee dankjewel, ik denk dat ik nog even blijf”. We kijken mekaar even aan en ik zeg: “vind je het erg dat ik er even kom bijzitten?” - “Nee hoor, mijn vriendin is terug naar de dansvloer”.

Woensdag - 08u00

Het is ondertussen klaarlichte dag wanneer ik nog uitvoerig in gesprek ben met mijn nieuw gezelschap. Geen seconde heb ik gedacht aan vertrekken. Ze is intelligent, grappig en heeft een pittig karakter. Waar ik wel van hou. Ze is ook knap. Niet Instagram-knap, maar naturel knap. Dit zijn zo van die momenten die je gewoon moet beleven zonder er al te veel vragen bij te stellen. Gewoon in het moment zijn. Momenteel geluk.

- “En euhm… is er iemand die in je kont mag knijpen zonder een slag te krijgen?”

Dit was dus mijn manier om te vragen of ze vrijgezel is. Begrijpen wie het kan. Ze fronst haar wenkbrauwen en lacht: “Dat is officieel de vreemdste vraag die mij ooit is gesteld geweest, maar nee, die is er niet en ik sla hard hoor”. - “Een beetje pijn is fijn” zeg ik stoer. De vogeltjes fluiten nu stevig door en ik word onrustig. Waarschijnlijk door het opkomen van nuchterheid.

“Zullen we dit gesprek verder zetten wanneer het terug donker is?” Ze lacht, neemt mijn gsm en toetst haar nummer in. Normaal gezien zou ik haar onmiddellijk een berichtje sturen om te kijken of ze me net heeft afgewimpeld met een vals nummer, maar niet dit keer.

“Ziezo. Laat maar weten. Ben je weg?”, zegt ze op een neutrale toon. - “Ja het is al dag en hoewel ik nog uren zou kunnen door zeveren, voel ik me een zombie. Ik zou niet willen dat ik je plots aanval.”

Ze staat op en wandelt weg. Ik blijf zitten en staar recht voor me uit. Enigszins verbaasd.

“Wie zegt dat ik dat niet wil?” fluistert er iemand plots in mijn oor.

Ik krijg een spontane lach op mijn gezicht.

We bellen een taxi en verdwijnen.

0 notes