#keşke kıvırcık olsam

[sarjimaz]

yoruldum

[civcivciefendi]

Yarım ve Yarın

Bilemiyor nerede başlaması gerektiğini insan yazmaya. Gün araları şiir içleri gibi olur bilirsin. Gecenin içerilere sızdığı pencereler vardır, evet, ama bunların dışında günün çatlakları da vardır ufak ufak, kısa uzun ve üzgün şakrak. Bakıyorum kimse durduramıyor bu çatlaktan akanları, sen de akıttıkça akıtıyorsun ki çatlak kırık olsun kırık da evi yıksın. Yatağına gir uyu rüyanı gör, pencereden dışarı bak hatta atla kaçıncı kat olduğuna bakmadan diyor seslerimden biri, ama dur diyen başka bir karanlık güç var. Bu güç karanlık bir güç değil, karanlıktaki soluk sarı ışıkların topyekin gücü daha çok.

Küllük olarak bir güveç vermişler keşke içine kül koymasak da güveç koymuş olsalar. Ve insanlar yorucu işleri güçleri arasından bol ve renkli kazaklarını giyip gülümseyebiliyorlar, kimi sakalını bırakıyor, kimi kıvırcık saçını uzatıyor. O kıvırcık saç garip bir hale. Tuvaldeki yüzün etrafını hunharca siyaha boyarsın ve yüz kutsallaşır, işte öyle. Yalnızlık büyüyor ve pişmanlık duyduğun hataların kolu gittikçe bugüne ve hatta tam şimdiye uzanıyor, şimdi bir hata. Şu an bir hatadasın. Şu an bir pişmanlığın içindesin. Ve sen de gülümsüyorsun, yürüyorsun, belki de biraz sonra dans edeceksin kimbilir kimlerle. Aşırıgirdi değil ama azgirdideki aşırıbilgiye yoğunlaşıyorsun şimdi. Bu güzel. Pişmanlıklar küçüktür fakat büyüktür.

Sigaranı içmezken küllerin tam üstüne koyuyorsun; hayat ve ölüm bir kafa karışıklığı. Kusursuz yalnızlık, telefonun uçak modunda, gözlerinin gece modu açık. Güzel bir müzik giriyor, red hot chilli peppers diye şüphe ediyorsun ve öyle çıkıyor, ama hatırlamıyorsun ne zaman dinliyordun bunu, güzel bir zamanlar olsa gerek ama: nakaratı bekle. Bekle. Necessities. Dark? evet öyle. Batman gibi günlerini not alman lazım, geçmişin gibi günlerindeki ayrıntıları not almaya geri dönmen lazım. evet öyle. 5. birasında yamulmazdı Zorcan, ilginç. Uyku, kontrolün ta kendisi, şimdi kontrolden çıktı ve cıvık bir soğumuş sahlep gibi hayatın ameliyat masasına döküldü, her yer meni misali beyaz yapış yapış. Yenlerindeki bu pisliği umursayacak halde değilsin, birazdan kalkacak ve dans edeceksin. Ya da, öyle misin gerçekten?

Botların o kadar yalıtkan ki terledi ayak parmaklarının araları ve içerideki sıvı şimdi soğudu ve üşüyorsun sıcacık bir içeride olmana rağmen. Sen de insan azlığından istifade ederek (biraz sonra da insan fazlalığından istifade ederek) çoraplarını açığa çıkardın bir süre, ve ama sonra da hemen baldırının ve uyluğunun arasına sıkıştırdın. Isınmak. Belki durabilirdin bunu yapmadan da, ama yapmak seni katiyen büyük mutlu kıldı. Aynı anda iki ayağını dizinin arkasındaki aralığa kıstırabilecek kadar esnek bir yogacı değilsin. Sen bir yogacı değilsin. Bedenin senin tapınağın değil, ancak bir sığınak. Tapılmayan sığınaklar ise çürük ahşaptan mürekkep olur ancak. Ancak öyle olurlar. İnsanları dinlemeye geri dön, gözün seğiriyor.

Hikayeler kendilerini hatırlatmalı mı, bir hikaye olduklarını yani, okuyucuya, arada? Korkmaları gerekmez mi çünkü okuyucuları onları gerçekle karıştıracak diye. Daha da önemlisi, yazarları onları gerçekle karıştıracak diye. Ya da hatırlatmamalılar mı hepten, çünkü yazarın, ve okuyucunun da unutması gerektiğinden gerçeğin o hikaye olmadığını? Kapat. Haydi bir sigara sar ve sonra diğer ayağını bacağının arkasının arasına al. İki yarın tekrar bir bütün olsunlar hisler hususunda. Gözün seğiriyor ulan. Dur. Neden kimse gelmiyor ve neden kimse gelmeyecek yanıma sohbet etmeye veya en azından hiçbir soru sormaya, diye sormam lazım. Cevap. Gel. Belki de, yine, sanatla sarhoş olup ölmek/intihar etmek üzere olan biri gibi davranmalıyım kim biri yanıma gelip “iyi misiniz hocam” diye sorsun. Elim ağzım leşten ibaret.

Ben gülmesem de, ben kimsesiz olsam da, ben konuşmasam bile de dünya, savaşmaya değer uğruna. Birlikte gülüp konuşanlar var. Belki de mutlu değiller ve açıkçası umurumda değil olup olmamaları. Gülebiliyorlarsa ben de varım hepsine. di mi. Bir soru vardı, süpermen gibi güçlere sahip olabileceksin, even more than that, doktor manhattan gibi -ama seni kimse hatırlamayacak: birinin görüşünden çıktığın anda unutulacaksın. Sorusu da “evet mi hayır mı abi?”. Bunu bir cebimize koyalım, dursun. Sadece hayalet olsan bu dünyada, gezinen ve kimsenin, başka bir hiçbir varlığın fark etmediği ve etmeyeceği bir bilinç çarşafı olarak gezinmeye kafa sallar mısın (aşağı yukarı doğru), sorusuna da cevabım evet. Bir de süper kahraman olabileceksem, oho. Şu an ikinci sorudaki hayalet gibiyim, ama daha kötüsü -şu an insanlar yine benimle etkileşime geçmiyorlar, ama benim farkımdalar ve hoşlarına gitmiyorum, anlaşılıyor.

Hiç ısınamayacaksın. Yalandan ısınmak kolay. Bir yarını ısıtmak kolay da ikisi birden olmuyor bir türlü. Belki çok kısa bir an. Kendini daha da çok öğrenmelisin. Ve kendini siktir etmelisin. Tamamen değil, üzerine çıkıp tepinmelik siktir ediş, anladın? anladın.

29.3.2022

[outoflist]

Kız deli misin düzleştirme kıvırcık daha çok yakışıyor keşke ben de kıvırcık olsam😭

artık düzleştirmiyorum zaten bu arada teşekkür ederim(:(:

[sarjimaz]

keşke kıvırcık olsam